Meropenem AptaPharma

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Meropenem AptaPharma, 2000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji
Meropenemum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:

1. Co to jest lek Meropenem AptaPharma i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Meropenem AptaPharma

3. Jak stosować lek Meropenem AptaPharma

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać lek Meropenem AptaPharma

6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest lek Meropenem AptaPharma i w jakim celu się go stosuje

Lek Meropenem AptaPharma zawiera substancję czynną meropenem i należy do grupy leków zwanych antybiotykami karbapenemowymi. Jego działanie polega na zabijaniu bakterii, które mogą powodować ciężkie zakażenia.
Meropenem AptaPharma stosuje się do leczenia następujących zakażeń u dorosłych i dzieci w wieku 3 miesięcy i starszych:  zapalenie oskrzeli i płuc w przebiegu mukowiscydozy;  ostre bakteryjne zakażenie mózgu (zapalenie opon mózgowych).
Meropenem AptaPharma można stosować w leczeniu zakażeń bakteryjnych krwi, które mogą być związane z wymienionymi powyżej typami zakażeń.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Meropenem AptaPharma

Kiedy nie stosować leku Meropenem AptaPharma  jeśli u pacjenta stwierdzono uczulenie na meropenem lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6);  jeśli u pacjenta stwierdzono uczulenie na inne antybiotyki, takie jak penicyliny, cefalosporyny lub karbapenemy, ponieważ taki pacjent może być także uczulony na meropenem.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed zastosowaniem leku Meropenem AptaPharma należy poinformować lekarza, farmaceutę lub pielęgniarkę:  jeśli u pacjenta występują zaburzenia stanu zdrowia takie jak choroby wątroby lub nerek;  jeśli u pacjenta występowała ciężka biegunka po zastosowaniu innych antybiotyków.

obecności przeciwciał, które mogą niszczyć czerwone krwinki. Lekarz omówi to z pacjentem.
U pacjenta mogą wystąpić objawy przedmiotowe i podmiotowe ciężkich reakcji skórnych (patrz punkt 4). Jeśli u pacjenta wystąpią takie objawy, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub pielęgniarką, aby można było rozpocząć leczenie tych objawów.
Jeśli pacjent ma wątpliwości, czy którakolwiek z wyżej wymienionych sytuacji dotyczy pacjenta, należy skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku Meropenem AptaPharma.
Dzieci
ponieważ nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania meropenemu u dzieci w wieku poniżej
Meropenem AptaPharma a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce o wszystkich lekach przyjmowanych obecnie lub ostatnio a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować. Lek Meropenem AptaPharma może zmieniać działanie niektórych leków a inne leki mogą wpływać na działanie leku Meropenem AptaPharma.
W szczególności należy powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce, jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z następujących leków:  probenecyd (stosowany w leczeniu dny moczanowej);  kwas walproinowy i (lub) walproinian sodu i (lub) walpromid (stosowane w leczeniu padaczki). Nie należy stosować leku Meropenem AptaPharma, ponieważ może to osłabić działanie walproinianu sodu;  leki przeciwzakrzepowe stosowane doustnie (stosowane w leczeniu lub zapobieganiu powstawania zakrzepów krwi).
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku. Zaleca się, aby unikać podawania meropenemu w okresie ciąży. O tym, czy pacjentka powinna stosować meropenem zdecyduje lekarz.
Jeśli pacjentka karmi piersią lub zamierza karmić piersią, ważne jest, aby powiedziała o tym lekarzowi przed przyjęciem meropenemu. Małe ilości tego leku przenikają do mleka ludzkiego. Dlatego o zastosowaniu meropenemu u kobiety w okresie karmienia piersią zdecyduje lekarz.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Nie prowadzono badań nad wpływem na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Stosowanie meropenemu było jednak związane z bólami głowy, uczuciem kłucia i drętwienia (parestezje), co może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Meropenem może także powodować mimowolne ruchy mięśni powodujące szybkie i niekontrolowane drżenia całego ciała (drgawki). Zazwyczaj towarzyszy temu utrata przytomności. Jeżeli u pacjenta występuje to działanie niepożądane, nie powinien on prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
Meropenem AptaPharma zawiera sód Meropenem AptaPharma 2000 mg: ten lek zawiera 180 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej) w każdej fiolce. Odpowiada to 9 % maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Należy porozmawiać z lekarzem lub farmaceutą, jeśli pacjent potrzebuje 3 lub więcej fiolek dziennie przez dłuższy czas, zwłaszcza jeśli pacjentowi zalecono przestrzeganie diety o niskiej zawartości soli (sodu).

3. Jak stosować lek Meropenem AptaPharma

Ten lek będzie przygotowany i podany pacjentowi przez lekarza lub inną osobę z fachowego personelu medycznego. Lekarz zadecyduje ile leku Meropenem AptaPharma należy podać pacjentowi.
Stosowanie u dorosłych  Dawka leku zależy od rodzaju zakażenia występującego u pacjenta, lokalizacji zakażenia w organizmie oraz nasilenia zakażenia. Lekarz zadecyduje o dawce potrzebnej pacjentowi.  Dawka zwykle stosowana u dorosłych wynosi od 500 mg (miligramów) do 2000 mg (2 gramów). Lek jest zwykle stosowany co 8 godzin. Jednak, pacjent może otrzymywać dawkę rzadziej, jeśli jego nerki nie pracują prawidłowo.
Stosowanie u dzieci i młodzieży  Dawka leku u dzieci w wieku powyżej 3 miesięcy do 12 lat zależy od wieku i masy ciała dziecka. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi od 10 mg do 40 mg leku Meropenem AptaPharma na każdy kilogram (kg) masy ciała dziecka. Lek jest zwykle podawany co 8 godzin. Dzieciom o masie ciała ponad 50 kg będzie podawana dawka jak dla dorosłych.
Na rynku mogą być dostępne inne moce produktu leczniczego Meropenem Aptapharma i (lub) inne produkty lecznicze zawierające meropenem, które są bardziej odpowiednie do dawkowania u dzieci o masie ciała poniżej 50 kg oraz u dorosłych z zaburzeniami czynności nerek.
Jak stosować lek Meropenem AptaPharma  Lek Meropenem AptaPharma będzie podany pacjentowi w infuzji do dużej żyły.  Lek Meropenem AptaPharma będzie podany przez lekarza lub pielęgniarkę.  Roztworu do infuzji nie wolno mieszać ani dodawać do roztworów zawierających inne leki.  Infuzja może trwać około 15-30 minut.  Zazwyczaj infuzja powinna być podawana codziennie o tej samej porze.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Meropenem AptaPharma Jeśli pacjent uważa, że mógł przypadkowo otrzymać dawkę leku większą niż zalecona przez lekarza, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub udać do najbliższego szpitala.
Pominięcie zastosowania leku Meropenem AptaPharma Jeśli infuzja została pominięta, należy ją podać najszybciej jak to jest możliwe. Jednak jeśli zbliża się pora kolejnej infuzji, pominiętą infuzję należy opuścić. Nie należy podawać dawki podwójnej (dwóch infuzji w tym samym czasie) w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania leku Meropenem AptaPharma Nie należy przerywać stosowania leku Meropenem AptaPharma dopóki nie zdecyduje o tym lekarz.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku, należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Ciężkie reakcje alergiczne Jeśli wystąpią jakiekolwiek z tych objawów przedmiotowych lub podmiotowych należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub pielęgniarką. Pacjent może pilnie potrzebować pomocy medycznej. Do objawów przedmiotowych i podmiotowych mogą należeć pojawiające się szybko:  ciężka wysypka, swędzenie lub wypryski na skórze;  obrzęki twarzy, ust, języka lub innych części ciała;  duszność, świszczący oddech lub trudności w oddychaniu;  ciężkie reakcje skórne, które obejmują: o ciężkie reakcje nadwrażliwości w tym gorączka, wysypka skórna, zmiany wyników badania krwi służących ocenie czynności wątroby (zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych) oraz zwiększenie liczby pewnego rodzaju krwinek białych (eozynofilów), a także powiększenie węzłów chłonnych. Mogą być one objawami wielonarządowego zaburzenia na tle nadwrażliwości, określanego jako zespół osutki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (zespół DRESS) o ciężką, czerwoną, łuszcząca się wysypkę, guzy skórne zawierające ropę, pęcherze lub złuszczanie skóry, które mogą być związane z gorączką i bólem stawów; o ciężkie wysypki skórne, które mogą pojawić się jako czerwonawe okrągłe plamy na tułowiu, często z pęcherzami po środku, złuszczaniem skóry, owrzodzeniami jamy ustnej, gardła, nosa, narządów płciowych i oczu i mogą być poprzedzone gorączką i objawami grypopodobnymi (zespół Stevensa-Johnsona) lub w bardziej ciężkiej postaci [toksyczna nekroliza naskórka (zespół Lyella)].
Uszkodzenie czerwonych krwinek (niedokrwistość hemolityczna) [niezbyt często (może wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób)] Do objawów należy:  pojawienie się niespodziewanej duszności;  czerwone lub brązowe zabarwienie moczu.
Jeśli wystąpi którykolwiek z powyższych objawów należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
Inne możliwe działania niepożądane:
Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób)  bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka  bóle głowy  wysypka, świąd skóry  stan zapalny i ból  zwiększenie liczby płytek krwi (widoczne w badaniu krwi)  zmiany wyników badań diagnostycznych świadczących o czynności wątroby
Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób)  zmiany we krwi, w tym zmniejszenie liczby płytek krwi (co może powodować łatwe siniaczenie), zwiększenie liczby niektórych białych krwinek, zmniejszenie liczby innych białych krwinek,  zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi. Do objawów należą częste zakażenia, gorączka i ból gardła. Od czasu do czasu lekarz może zalecić wykonanie badań kontrolnych krwi.  zmiany wyników badań krwi, w tym badań świadczących o czynności nerek  uczucie mrowienia (kłucia)  zakażenia grzybicze jamy ustnej lub pochwy (pleśniawki)  zapalenie jelit z biegunką  ból w miejscu wstrzyknięcia, zaczerwienienie skóry i stan zapalny (zakrzepowe zapalenie żył)
Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1000 osób)  drgawki  ostra dezorientacja i stan splątania (majaczenie)

Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301 faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również do podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Meropenem AptaPharma

Przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na oznakowaniu fiolki oraz tekturowym pudełku po „EXP”. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Przechowywać w temperaturze poniżej 30°C.
Nie zamrażać sporządzonego roztworu.
Infuzja Po rekonstytucji: roztwór do infuzji dożylnej należy podać bezpośrednio po sporządzeniu.
Jeśli meropenem rozpuszczono w roztworze chlorku sodu 9 mg/mL (0,9 %) do infuzji, odstęp czasu między rozpoczęciem rekonstytucji a zakończeniem infuzji dożylnej nie powinien przekroczyć: • 3 godzin w temperaturze do 25°C; • 24 godzin w stanie schłodzonym (2-8°C)
Jeśli meropenem rozpuszczono w roztworze glukozy (dekstrozy) 50 mg/mL (5%) do infuzji, sporządzony roztwór należy podać natychmiast.
Z mikrobiologicznego punktu widzenia, o ile metoda otwierania i (lub) rekonstytucji nie wyklucza ryzyka zanieczyszczenia mikrobiologicznego, produkt należy zużyć natychmiast. Jeśli produkt nie zostanie zużyty natychmiast, za czas i warunki przechowywania w trakcie użycia odpowiada użytkownik.
Roztwór przed podaniem należy ocenić wzrokowo, czy nie zawiera cząstek stałych lub czy nie zmienił barwy. Należy stosować wyłącznie roztwór bezbarwny do żółtego, wolny od cząstek stałych.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Meropenem AptaPharma - Substancją czynną leku jest meropenem. Każda fiolka zawiera 2000 mg meropenemu (w postaci 2280 mg meropenemu trójwodnego). - Pozostałe składniki to sodu węglan.
Jak wygląda lek Meropenem AptaPharma i co zawiera opakowanie Meropenem AptaPharma to biały do jasnożółtego krystaliczny proszek do sporządzania roztworu do infuzji, w szklanych fiolkach.
Po rekonstytucji produkt ma postać przejrzystego bezbarwnego lub żółtego roztworu.
Meropenem AptaPharma 2000 mg: fiolka o pojemności 50 mL z bezbarwnego szkła typu I, z korkiem z gumy bromobutylowej typu I i z zielonym aluminiowym wieczkiem typu flip-off z nakładką z PP.
Opakowanie zawiera 6 fiolek.

Podmiot odpowiedzialny Apta Medica Internacional d.o.o. Likozarjeva Ulica 6 Słowenia Tel.: 00386 51 615 015 e-mail: [email protected]
Wytwórca ACS Dobfar S.p.A. Nucleo Industriale S. Atto San Nicolò A Tordino Włochy

Ten lek jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:
Nazwa Nazwa Produktu Leczniczego Austria Meropenem AptaPharma 2000 mg Pulver zur Herstellung einer Infusionslösung Bułgaria Меропенем АптаФарма, 2000mg Прах за инфузионен разтвор Chorwacja Meropenem AptaPharma 2000 mg prašak za otopinu za infuziju Cypr Meropenem AptaPharma 2000 mg Κόνις για διάλυμα προς έγχυση Czechy Meropenem AptaPharma Malta Meropenem AptaPharma 2000 mg powder for solution for infusion Polska Meropenem AptaPharma Rumunia Meropenem AptaPharma 2000 mg pulbere pentru soluție perfuzabilă Słowenia Meropenem AptaPharma 2000 mg prašek za raztopino za infundiranje Węgry Meropenem AptaPharma 2000 mg por oldatos infúzióhoz

Data ostatniej aktualizacji ulotki:

Porady / edukacja medyczna Antybiotyki są stosowane w celu leczenia zakażeń bakteryjnych. Są one nieskuteczne w przypadku zakażeń wirusowych.
Zdarzają się przypadki zakażenia bakteryjnego niepoddającego się leczeniu antybiotykami. Jedną z najczęstszych przyczyn takich przypadków jest oporność bakterii na stosowany antybiotyk. To oznacza, że mimo zastosowania antybiotyku niektóre bakterie mogą przetrwać lub się namnażać.
Istnieje wiele przyczyn oporności bakterii. Właściwe stosowanie antybiotyków może zmniejszyć możliwość uzyskiwania oporności przez bakterie.
Gdy lekarz przepisuje antybiotyk, jest on przeznaczony do leczenia wyłącznie choroby występującej u pacjenta w danej chwili. Stosując się do poniższych uwag można zapobiegać oporności bakterii powodującej, że antybiotyk przestaje działać.

1. Bardzo ważne jest stosowanie antybiotyku w odpowiedniej dawce, w odpowiednich porach

i przez odpowiednią liczbę dni. Należy przeczytać instrukcje w ulotce dla pacjenta, a w przypadku wątpliwości zwrócić się do lekarza lub farmaceuty z prośbą o objaśnienie.

2. Nie należy stosować antybiotyku, jeśli nie został on przepisany pacjentowi przez lekarza

i powinno się go stosować wyłącznie do leczenia tego zakażenia, na które został przepisany.

3. Nie należy stosować antybiotyku przepisanego innej osobie, nawet jeśli ma ona podobne objawy.

4. Nie należy przekazywać antybiotyku przepisanego dla siebie innym osobom.

5. Resztę niezużytego antybiotyku przepisanego przez lekarza należy odnieść do apteki, która je

przyjmuje w celu prawidłowego zniszczenia.

Poniższe informacje przeznaczone są wyłącznie dla personelu medycznego lub pracowników służby Zdrowia Pełne informacje dotyczące dawkowania, ostrzeżeń i środków ostrożności itp. znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.
Przygotowanie infuzji Meropenem AptaPharma 2000 mg jest przeznaczony wyłącznie do infuzji dożylnej. W celu sporządzenia roztworu do infuzji dożylnej należy rozpuścić zawartość fiolki z meropenemem w: - 9 mg/mL (0,9%) roztworze chlorku sodu do infuzji lub - 50 mg/mL (5%) roztworze glukozy (dekstrozy) do infuzji do uzyskania końcowego stężenia od 1 do 20 mg/mL.
W trakcie przygotowywania roztworu oraz jego podawania należy zachować standardowe warunki aseptyki.
Roztwór należy wstrząsnąć przed użyciem. Roztwory przed podaniem należy ocenić wzrokowo czy nie zawiera cząstek stałych lub czy nie zmienił barwy. Należy stosować wyłącznie roztwór bezbarwny do żółtego, wolny od cząstek stałych.
Warunki przechowywania produktu po rekonstytucji, patrz punkt 5.

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Meropenem AptaPharma, 2000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda fiolka zawiera 2000 mg meropenemu (w postaci 2280 mg meropenemu trójwodnego).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: Każda fiolka produktu leczniczego Meropenem AptaPharma 2000 mg zawiera 416 mg sodu węglanu, co odpowiada 180 mg (7,85 mmol) sodu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Proszek do sporządzania roztworu do infuzji. Krystaliczny proszek o barwie białej do jasnożółtej. Roztwór ma pH w zakresie 7,3 – 8,3.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Produkt leczniczy Meropenem AptaPharma 2000 mg jest wskazany w leczeniu następujących zakażeń u dorosłych, młodzieży oraz dzieci w wieku 3 miesięcy i starszych (patrz punkty 4.4 i 5.1): - zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; - ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
Leczenie pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek.
Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie Poniższa tabela zawiera ogólne zalecenia dotyczące dawkowania.
Podana dawka meropenemu i czas trwania leczenia meropenemem powinny uwzględniać rodzaj leczonego zakażenia, w tym jego ciężkość i odpowiedź kliniczną.
Dawka do 2000 mg, trzy razy na dobę u dorosłych i młodzieży oraz dawka do 40 mg/kg mc. trzy razy na dobę u dzieci może być szczególnie odpowiednia podczas leczenia niektórych rodzajów zakażeń, takich jak zakażenia spowodowane mniej wrażliwymi gatunkami bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa czy Acinetobacter spp.) lub podczas leczenia bardzo ciężkich zakażeń.

Podczas leczenia pacjentów z niewydolnością nerek należy wziąć pod uwagę dodatkowe kwestie dotyczące dawkowania (dalsze informacje - patrz poniżej).
Dorośli i młodzież
Zakażenie Dawka podawana co 8 godzin Zapalenie oskrzeli i płuc w przebiegu mukowiscydozy Ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
Meropenem jest podawany w postaci infuzji dożylnej trwającej około 15 do 30 minut (patrz punkty 6.2, 6.3 i 6.6).
Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa podawania dawki 2000 mg drogą wstrzyknięcia dożylnego w bolusie u pacjentów dorosłych.
Zaburzenia czynności nerek Jeśli klirens kreatyniny jest mniejszy niż 51 mL/min, u dorosłych i młodzieży dawka powinna zostać zmodyfikowana, tak jak podano poniżej. Dostępne są ograniczone dane dotyczące zmiany dawki w przypadku podawania leku w dawce pojedynczej 2000 mg.
Klirens kreatyniny (mL/min) Dawka (dawka pojedyncza Częstość dawkowania 26-50 jedna dawka pojedyncza co 12 godzin 10-25 pół dawki pojedynczej co 12 godzin < 10 pół dawki pojedynczej co 24 godziny
Meropenem jest usuwany z surowicy podczas hemodializy i hemofiltracji. Zalecana dawka powinna zostać podana po zakończeniu cyklu hemodializy.
Nie ustalono zaleceń dawkowania u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej.
Zaburzenia czynności wątroby Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.4).
Pacjenci w podeszłym wieku Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek lub klirensem kreatyniny większym niż 50 mL/min.
Dzieci
Dzieci w wieku poniżej 3 miesięcy Bezpieczeństwo i skuteczność meropenemu u dzieci w wieku poniżej 3 miesięcy nie zostały ustalone; nie określono również optymalnego schematu dawkowania. Jednakże, na podstawie ograniczonych danych farmakokinetycznych można wnioskować, że dawka 20 mg/kg mc., stosowana co 8 godzin, może być odpowiednim sposobem podawaniu produktu leczniczego dzieciom w tym przedziale wiekowym (patrz punkt 5.2).
Dzieci w wieku od 3 miesięcy do 11 lat i masie ciała do 50 kg W tabeli poniżej podano zalecane dawkowanie.

Zakażenie Dawka podawana co 8 godzin Zapalenie oskrzeli i płuc w przebiegu mukowiscydozy Ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa podawania dawki 40 mg/kg mc. drogą wstrzyknięcia dożylnego (bolus) u dzieci.
Na rynku mogą być dostępne inne moce produktu leczniczego Meropenem AptaPharma i (lub) inne produkty lecznicze zawierające meropenem, które są bardziej odpowiednie do dawkowania u dzieci o masie ciała poniżej 50 kg.
Dzieci o masie ciała powyżej 50 kg Należy podawać dawki jak u osób dorosłych. Brak doświadczeń w stosowaniu leku u dzieci z zaburzeniami czynności nerek.
Sposób podawania Meropenem AptaPharma jest podawany w infuzji dożylnej trwającej przez około 15 do 30 minut (patrz punkty 6.2, 6.3 i 6.6).
Po rekonstytucji produkt ma postać przejrzystego bezbarwnego lub żółtego roztworu.
W celu zapoznania się z instrukcjami dotyczącymi odtwarzania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Nadwrażliwość na którykolwiek lek przeciwbakteryjny z grupy karbapenemów.
Ciężka nadwrażliwość (np. reakcje anafilaktyczne, ciężkie reakcje skórne) na którykolwiek inny lek przeciwbakteryjny z grupy beta-laktamów (np. penicyliny lub cefalosporyny).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Wybierając meropenem do leczenia danego pacjenta należy wziąć pod uwagę, czy właściwe jest zastosowanie leku przeciwbakteryjnego z grupy karbapenemów, uwzględniając czynniki takie jak ciężkość zakażenia, występowanie oporności na inne właściwe leki przeciwbakteryjne oraz ryzyko związane z wyborem leku w przypadku zakażenia bakterią oporną na karbapenemy.
Oporność na Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa i Acinetobacter spp. Oporność na karbapenemy szczepów Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa i Acinetobacter jest zróżnicowana wewnątrz Unii Europejskiej. Osoba przepisująca lek powinna wziąć pod uwagę lokalną częstość występowania szczepów opornych na karbapenemy.
Reakcje nadwrażliwości Tak jak w przypadku wszystkich antybiotyków z grupy beta-laktamów, zgłaszano przypadki ciężkich i sporadycznie zakończonych zgonem reakcji nadwrażliwości (patrz punkty 4.3 i 4.8).

Pacjenci, u których w przeszłości występowały reakcje nadwrażliwości po karbapenemach, penicylinach lub innych antybiotykach beta-laktamowych, mogą być nadwrażliwi także na meropenem. Przed rozpoczęciem leczenia meropenemem należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na antybiotyki beta-laktamowe.
W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej, należy przerwać stosowanie produktu leczniczego i wdrożyć odpowiednie postępowanie. Ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry (ang. severe cutaneous adverse reactions, SCAR), takie jak zespół Stevensa-Johnsona (ang. Stevens-Johnson syndrome, SJS), toksyczna nekroliza naskórka [zespół Lyell], (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN), osutka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (ang. drug reaction with eosinophilia and systemic symptoms, DRESS), rumień wielopostaciowy (ang. erythema multiforme, EM) i ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. acute generalised exanthematous pustulosis, AGEP) zgłaszano u pacjentów otrzymujących meropenem (patrz punkt 4.8). Jeśli pojawią się objawy przedmiotowe i podmiotowe wskazujące na wystąpienie tych reakcji, należy natychmiast przerwać stosowanie meropenemu i rozważyć leczenie alternatywne.
Zapalenie jelit związane ze stosowaniem antybiotyków W przypadku niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym meropenemu, zgłaszano występowanie zapalenia jelit związanego ze stosowaniem antybiotyków i rzekomobłoniastego zapalenia jelit. Objawy mogą mieć różne nasilenie, w zakresie od łagodnych do zagrażających życiu. Dlatego jest ważne, aby wziąć pod uwagę to rozpoznanie u pacjenta, u którego wystąpi biegunka podczas leczenia lub po leczeniu meropenemem (patrz punkt 4.8). Należy rozważyć przerwanie leczenia i zastosowanie antybiotyków stosowanych do leczenia zakażeń bakterią Clostridium difficile. Nie należy stosować leków hamujących perystaltykę jelit.
Drgawki Niezbyt często, podczas leczenia karbapenemami, w tym także meropenemem, zgłaszano występowanie drgawek (patrz punkt 4.8).
Monitorowanie czynności wątroby Podczas leczenia meropenemem należy ściśle monitorować czynność wątroby ze względu na ryzyko hepatotoksyczności (zaburzenie czynności wątroby z cholestazą i cytolizą) (patrz punkt 4.8).
Podczas leczenia meropenemem pacjentów z chorobami wątroby: u pacjentów ze stwierdzonymi wcześniej chorobami wątroby należy kontrolować czynność wątroby podczas leczenia meropenemem. Nie ma konieczności zmiany dawki leku (patrz punkt 4.2).
Serokonwersja w bezpośrednim teście antyglobulinowym (test Coombsa) Podczas leczenia meropenemem może występować dodatni wynik bezpośredniego lub pośredniego testu Coombsa.
Jednoczesne stosowanie meropenemu i kwasu walproinowego i (lub) walproinianu sodu i (lub) walpromidu Nie zaleca się jednoczesnego stosowania meropenemu i kwasu walproinowego i (lub) walproinianu sodu i (lub) walpromidu (patrz punkt 4.5).
Meropenem AptaPharma zawiera sód Ten produkt leczniczy zawiera 180 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 9,0% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Maksymalna dobowa dawka tego produktu odpowiada 27% zalecanej przez WHO maksymalnej dobowej dawki sodu. Meropenem AptaPharma 2000 mg jest uważany za bogaty w sód. Należy to szczególnie wziąć pod uwagę w przypadku osób będących na diecie niskosodowej.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Nie przeprowadzono specjalnych badań dotyczących interakcji, z wyjątkiem badań z probenecydem.
Probenecyd konkuruje z meropenemem o aktywne wydzielanie w kanalikach nerkowych i w związku z tym hamuje wydalanie meropenemu przez nerki, co powoduje wydłużenie okresu półtrwania oraz zwiększenie stężenia meropenemu w surowicy. Należy zachować ostrożność stosując probenecyd jednocześnie z meropenemem.
Nie prowadzono badań dotyczących potencjalnego wpływu meropenemu na stopień wiązania z białkami innych produktów leczniczych lub metabolizm. Meropenem wiąże się z białkami osocza w tak małym stopniu, że nie jest spodziewane występowanie interakcji z innymi lekami, w oparciu o ten mechanizmu.
Po podaniu kwasu walproinowego jednocześnie z karbapenemami zgłaszano zmniejszenie stężenia kwasu walproinowego we krwi o 60-100% w ciągu około dwóch dni. Z uwagi na szybko występujące i znaczne zmniejszenie, wydaje się, że jednoczesne leczenie kwasem walproinowym/walproinianem sodu/walpromidem oraz lekiem z grupy karbapenemów nie powinno być stosowane i należy go unikać (patrz punkt 4.4).
Doustne leki przeciwzakrzepowe Jednoczesne stosowanie antybiotyków oraz warfaryny może nasilać jej działanie przeciwzakrzepowe. Zgłaszano wiele przypadków zwiększenia działania przeciwzakrzepowego doustnych leków przeciwzakrzepowych, w tym warfaryny, u pacjentów, którzy otrzymywali jednocześnie leki przeciwbakteryjne. Ryzyko może różnić się zależnie od rodzaju zakażenia, wieku i stanu ogólnego pacjenta, dlatego trudno ocenić wpływ stosowanego antybiotyku na zwiększenie INR (ang. international normalized ratio; pol. międzynarodowy wskaźnik znormalizowany). Zaleca się częstą kontrolę INR podczas i krótko po jednoczesnym podaniu antybiotyków z lekami przeciwzakrzepowymi.
Dzieci i młodzież Badanie dotyczące interakcji przeprowadzono tylko u dorosłych.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża Brak danych lub są dostępne tylko ograniczone dane dotyczące stosowania meropenemu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Ze względów bezpieczeństwa zaleca się, aby unikać stosowania meropenemu w okresie ciąży.
Karmienie piersią Notowano wydzielanie niewielkich ilości meropenemu do mleka ludzkiego. Meropenemu nie należy stosować u kobiet karmiących piersią, chyba że spodziewane korzyści dla matki uzasadniają potencjalne ryzyko dla dziecka.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże prowadząc pojazdy lub obsługując maszyny, należy wziąć pod uwagę, że po zastosowaniu meropenemu występowały bóle głowy, parestezje i drgawki.

4.8 Działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
W przeglądzie danych uzyskanych od 4872 pacjentów, a dotyczących 5026 zastosowań meropenemu, najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi po meropenemie była biegunka (2,3%), wysypka (1,4%), nudności lub wymioty (1,4%) i odczyny zapalne w miejscu podania (1,1%). Najczęściej zgłaszanymi zmianami w wynikach badań diagnostycznych po meropenemie była trombocytoza (1,6%) i zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (1,5-4,3%).
Tabelaryczne zestawienie ryzyka działań niepożądanych. W poniższej tabeli podano działania niepożądane zgodnie z klasyfikacją układów i narządów oraz częstością: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100, <1/10), niezbyt często (≥1/1000, <1/100), rzadko (≥1/10 000, <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (nie może być ustalona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.
Tabela 1.
Klasyfikacja układów i narządów Częstość występowania Zdarzenie Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Niezbyt często kandydoza jamy ustnej i pochwy Zaburzenia krwi i układu chłonnego Często trombocytoza Niezbyt często eozynofilia, trombocytopenia, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna Zaburzenia układu immunologicznego Niezbyt często obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja (patrz punkty 4.3 i 4.4) Zaburzenia psychiczne Rzadko majaczenie Zaburzenia układu nerwowego Często ból głowy Niezbyt często parestezje Rzadko drgawki (patrz punkt 4.4) Zaburzenia żołądka i jelit Często biegunka, wymioty, nudności, bóle brzucha Niezbyt często zapalenie jelita związane z antybiotykoterapią (patrz punkt 4.4) Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we krwi, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi Niezbyt często zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często wysypka, świąd Niezbyt często pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy (patrz punkt 4.4)
Częstość nieznana osutka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (ang. DRESS), ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP) (patrz punkt 4.4) Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często stan zapalny, ból Niezbyt często zakrzepowe zapalenie żył, ból w miejscu podania
Dzieci i młodzież Meropenem AptaPharma jest zatwierdzony do stosowania u dzieci w wieku powyżej 3 miesięcy. Ograniczone dostępne dane wskazują brak dowodów na zwiększone ryzyko występowania jakichkolwiek działań niepożądanych u dzieci. Wszystkie zgłoszone przypadki były zgodne z obserwowanymi w populacji pacjentów dorosłych.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również do podmiotu odpowiedzialnego.

4.9 Przedawkowanie

Podczas leczenia pacjentów z niewydolnością nerek możliwe jest względne przedawkowanie, jeśli dawka nie została dostosowana tak, jak opisano to w punkcie 4.2. Ograniczone doświadczenie po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu wskazuje, że w przypadku wystąpienia przedawkowania ewentualne działania niepożądane są zgodne z profilem działań niepożądanych opisanych w punkcie 4.8, mają zwykle łagodne nasilenie i przemijają po zaprzestaniu stosowania lub po zmniejszeniu dawki produktu leczniczego. Należy rozważyć stosowanie leczenia objawowego.
U osób z prawidłową czynnością nerek produkt leczniczy jest szybko wydalany przez nerki.
Meropenem oraz jego metabolit ulegają hemodializie.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwbakteryjne do stosowania ogólnego, karbapenemy
Kod ATC: J01D H02
Mechanizm działania Działanie bakteriobójcze meropenemu polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych w wyniku wiązania się z białkiem wiążącym penicyliny (PBP, ang. penicillin binding protein).
Zależności farmakokinetyczno - farmakodynamiczne (PK/PD) Podobnie jak dla innych leków przeciwbakteryjnych z grupy beta-laktamów, wykazano, że skuteczność działania meropenemu jest najlepiej skorelowana z okresem, przez jaki stężenie meropenemu przekracza MIC (T>MIC). W modelach nieklinicznych meropenem wykazywał działanie, gdy jego stężenia przekraczające MIC, określone dla mikroorganizmów wywołujących zakażenie, utrzymywały się w osoczu przez około 40% czasu pomiędzy kolejnymi dawkami. Ten cel nie został osiągnięty w modelach klinicznych.
Mechanizm oporności Oporność na meropenem może wynikać ze: (1) zmniejszonej przepuszczalności błony zewnętrznej bakterii Gram-ujemnych (z powodu zmniejszonego wytwarzania białek porynowych), (2) zmniejszonego powinowactwa docelowych białek wiążących penicyliny (PBP), (3) zwiększonej ekspresji składowych pompy „efflux” usuwającej antybiotyki z komórki bakteryjnej i (4) wytwarzania beta-laktamaz, które mogą hydrolizować karbapenemy.
Zgłaszano lokalne występowanie skupisk zakażeń wywołanych przez bakterie oporne na karbapenemy na terenie Unii Europejskiej.
Nie występuje oporność krzyżowa wynikająca z mechanizmu działania pomiędzy meropenemem i produktami leczniczymi z grupy chinolonów, aminoglikozydów, makrolidów i tetracyklin. Jednakże u bakterii może rozwinąć się oporność na więcej niż jedną grupę antybiotyków, jeśli w mechanizmie jej powstawania bierze udział zmniejszenie przepuszczalności i (lub) aktywacja pompy „efflux”.
Wartości graniczne Poniżej przedstawiono wartości graniczne MIC, wyznaczone przez Europejską Komisję ds. Testowania Wrażliwości Drobnoustrojów (ang. European Committee on Antimicrobial Susceptibility Testing, EUCAST).
Kliniczne wartości graniczne MIC dla meropenemu wg EUCAST (2021-01-01, wersja 11.0)
Drobnoustroje Wrażliwe (S) (mg/L) Oporne (R) (mg/L) Enterobacterales (wskazania inne niż zapalenie opon mózgowych) ≤ 2 > 8 Enterobacterales (zapalenie opon mózgowych) ≤ 2 > 2 Pseudomonas spp. (wskazania inne niż zapalenie opon mózgowych) ≤ 2 > 8 Pseudomonas spp. (zapalenie opon mózgowych) ≤ 2 > 2 Acinetobacter spp. (wskazania inne niż zapalenie opon mózgowych) ≤ 2 > 8 Acinetobacter spp. (zapalenie opon mózgowych) ≤ 2 > 2 Streptococcus grupy A, B, C i G odnośnik

1
Streptococcus pneumoniae
(wskazania inne niż zapalenie opon mózgowych) ≤ 2 > 2 Streptococcus pneumoniae (zapalenie opon mózgowych) ≤ 0,25 > 0,25 Paciorkowce z grupy Viridans ≤ 2 > 2
Staphylococcus spp. odnośnik 2
2
Moraxella catarrhalis 3
Haemophilus influenza
(wskazania inne niż zapalenie opon mózgowych) ≤ 2 > 2 Haemophilus influenza (zapalenie opon mózgowych) ≤ 0,25 > 0,25 Neisseria meningitidis (wskazania inne niż zapalenie opon mózgowych) odnośnik 4
4
Neisseria meningitidis 3, 4 (zapalenie opon mózgowych) ≤ 0,25 > 0,25 Neisseria gonorrhoeae odnośnik 5
5
Bakterie beztlenowe Gram-dodatnie z wyjątkiem Clostridioides difficile ≤ 2 > 8 Bakterie beztlenowe Gram-ujemne ≤ 2 > 8 Listeria monocytogenes ≤ 0,25 > 0,25 Aerococcus sanguinicola i urinae ≤ 0,25 > 0,25 Kingella kingae ≤ 0,03 > 0,03 Achromobacter xylosoxidans ≤ 1 > 4 Bacillus spp. z wyjątkiem B. anthracis ≤ 0,25 > 0,25 Burkholderia pseudomallei ≤ 2 > 2 Wartości graniczne niezwiązane z określonym gatunkiem ≤ 2 > 8
1
na podstawie ich wrażliwości na benzylopenicylinę. O wrażliwości gronkowców na karbapenemy wnioskuje się na podstawie wrażliwości na cefoksytynę. 3
wynik badania antybiotykowrażliwości każdego takiego izolatu a izolat wysłać do laboratorium referencyjnego. Wartości graniczne dla poważnych zakażeń układowych wywołanych przez N. meningitidis (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych z posocznicą lub bez) zostały określone tylko dla meropenemu. Wartość graniczną zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych można wykorzystać do zaklasyfikowania meropenemu w innych poważnych infekcjach. 5
leczniczym.
Rozpowszechnienie nabytej oporności na lek może różnić się geograficznie oraz zmieniać w czasie w odniesieniu do poszczególnych gatunków drobnoustrojów i dlatego należy uwzględnić lokalne informacje na temat występowania oporności, szczególnie w przypadku leczenia ciężkich zakażeń. Zależnie od potrzeb, należy skorzystać z porady eksperta, gdy lokalne występowanie oporności jest takie, że użyteczność leku w przynajmniej niektórych rodzajach zakażeń jest wątpliwa.
Poniższa lista patogenów została stworzona na podstawie doświadczenia klinicznego i wytycznych terapeutycznych.
Zazwyczaj wrażliwe gatunki
Tlenowe Gram - dodatnie Enterococcus faecalis $
Staphylococcus aureus (metycylino wrażliwe) £
Staphylococcus species (metycylino wrażliwe), w tym Staphylococcus epidermidis Streptococcus agalactiae (grupa B) Grupa Streptococcus milleri (S. anginosus, S. constellatus i S. intermedius)
Streptococcus pneumoniae Streptococcus pyogenes (grupa A)
Tlenowe Gram - ujemne Citrobacter freundii Citrobacter koseri Enterobacter aerogenes Enterobacter cloacae Escherichia coli Haemophilus influenzae Klebsiella oxytoca Klebsiella pneumoniae Morganella morganii Neisseria meningitidis Proteus mirabilis Proteus vulgaris Serratia marcescens
Beztlenowe Gram - dodatnie Clostridium perfringens Peptoniphilus asaccharoliticus Peptostreptococcus spp. (w tym P. micros, P. anaerobius, P. magnus)
Beztlenowe Gram - ujemne Bacteroides caccae Grupa Bacteroides fragilis Prevotella bivia Prevotella disiens
Gatunki, wśród których problemem może być oporność nabyta
Tlenowe Gram - dodatnie Enterococcus faecium $†

Tlenowe Gram - ujemne Acinetobacter spp. Burkholderia cepacia Pseudomonas aeruginosa
Organizmy o oporności naturalnej
Tlenowe Gram - ujemne Stenotrophomonas maltophilia Legionella spp.
Inne drobnoustroje Chlamydiophila pneumoniae Chlamydophila psittaci Coxiella burnetti Mycoplasma pneumoniae
$ Gatunki, które wykazują pośrednią naturalną wrażliwość. £ Wszystkie gronkowce oporne na metycylinę są oporne na meropenem. †


Nosacizna i melioidoza: stosowanie meropenemu u ludzi jest oparte na danych dotyczących wrażliwości mikroorganizmów Burkholderia mallei oraz Burkholderia pseudomallei w badaniach in vitro oraz na ograniczonych danych od pacjentów. Lekarz prowadzący powinien zapoznać się z krajowymi i (lub) międzynarodowymi dokumentami zawierającymi uzgodnienia dotyczące leczenia nosacizny i melioidozy.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

U osób zdrowych średni okres półtrwania wynosi około 1 godziny, średnia objętość dystrybucji około 0,25 L/kg (11-27 L) i średni klirens 287 mL/min dla dawki 250 mg, który zmniejsza się do 205 mL/min dla dawki 2 g. Po podaniu dawek 500 mg, 1000 mg i 2000 mg w 30-minutowej infuzji średnie C max
39,3; 62,3 i 153 μg h/mL. Po infuzji trwającej 5 minut wartości C max
po dawkach 500 mg i 1000 mg. Po podaniu dawek wielokrotnych co 8 godzin osobom z prawidłową czynnością nerek, nie obserwowano kumulacji meropenemu.
Badanie u 12 pacjentów, którym podawano 1000 mg meropenemu co 8 godzin po zabiegach chirurgicznych z powodu zakażenia w obrębie jamy brzusznej, wykazało, że C max
porównywalne do wartości u osób zdrowych, lecz objętość dystrybucji jest większa i wynosi 27 L.
Dystrybucja Średnie wiązanie meropenemu z białkami osocza wynosi około 2% i jest niezależne od jego stężenia. Po szybkim podaniu (w czasie 5 minut lub krótszym), farmakokinetyka jest dwuwykładnicza, jednak jest to znacznie mniej wyraźne po infuzji trwającej 30 minut. Wykazano, że meropenem dobrze przenika do wielu płynów i tkanek, w tym do płuc, wydzieliny oskrzelowej, żółci, płynu mózgowo- rdzeniowego, tkanek żeńskich narządów rozrodczych, skóry, powięzi, mięśni i wysięku do jamy otrzewnej.
Metabolizm Meropenem jest metabolizowany na drodze hydrolizy pierścienia beta-laktamowego, co prowadzi do powstania nieczynnego metabolitu. W badaniach in vitro meropenem wykazuje mniejszą niż imipenem wrażliwość na hydrolizę przez ludzką dehydropeptydazę-I (DHP-I) i dlatego nie ma konieczności jednoczesnego stosowania inhibitora DHP-I.
Eliminacja Meropenem jest głównie wydalany przez nerki w niezmienionej postaci; około 70% (50-75%) jest wydalane w niezmienionej postaci w ciągu 12 godzin. Kolejne 28% jest wykrywane w postaci mikrobiologicznie nieczynnego metabolitu. Tylko około 2% dawki jest wydalane z kałem. Zmierzony klirens nerkowy i wpływ probenecydu wskazuje na to, że meropenem ulega zarówno filtracji kłębuszkowej, jak i wydzielaniu w kanalikach nerkowych.
Niewydolność nerek W przypadku niewydolności nerek zwiększa się dla meropenemu AUC stężenia w osoczu i wydłuża się okres półtrwania. Odnotowano, że AUC zwiększało się 2,4-krotnie u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (CrCl 33-74 mL/min), 5-krotnie w przypadku ciężkiej niewydolności nerek (CrCl 4-23 mL/min) i 10-krotnie u pacjentów poddawanych hemodializie (CrCl <2 mL/min), w porównaniu do wartości u osób z prawidłową czynnością nerek (CrCl >80 mL/min). Wartość AUC dla nieaktywnych mikrobiologicznie metabolitów z otwartym pierścieniem była także znacząco zwiększona u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaleca się modyfikację dawki u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.2). Meropenem jest usuwany podczas hemodializy, a klirens podczas hemodializy jest około 4-krotnie większy niż u pacjentów z bezmoczem.
Niewydolność wątroby W badaniu przeprowadzonym u pacjentów z poalkoholową marskością wątroby wykazano, że choroba
wątroby nie wpływa na farmakokinetykę meropenemu po podaniu dawek wielokrotnych.

Pacjenci dorośli W przeprowadzonych badaniach farmakokinetycznych u osób chorych w porównaniu do zdrowych z równoważną czynnością nerek nie obserwowano istotnych różnic w farmakokinetyce. W modelu populacyjnym opracowanym na podstawie danych od 79 pacjentów z zakażeniem w jamie brzusznej lub zapaleniem płuc, wykazano zależność objętości głównego kompartmentu od masy i klirensu zależnego od klirensu kreatyniny oraz wieku.
Dzieci i młodzież Badanie farmakokinetyki u niemowląt i dzieci z zakażeniem, po dawkach 10, 20 i 40 mg/kg mc. wykazało wartości C max
półtrwania, podobne do zaobserwowanych u dorosłych u wszystkich dzieci z wyjątkiem najmłodszych (<6 miesięcy t 1/2 1,6 godziny). Średnie wartości klirensu meropenemu wynosiły 5,8 mL/min/kg mc. (6-12 lat), 6,2 mL/min/kg mc. (2-5 lat), 5,3 mL/min/kg mc. (6-23 miesięcy) oraz 4,3 mL/min/kg mc. (2-5 miesięcy). Około 60% dawki jest wydalane z moczem w ciągu 12 godzin jako meropenem, a następne 12% w postaci metabolitu. Stężenie meropenemu w płynie mózgowo-rdzeniowym u dzieci z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych wynosi około 20% stężenia w osoczu, jednak istnieje znacząca zmienność osobnicza.
Farmakokinetyka meropenemu badana u noworodków wymagających leczenia przeciwzakażeniowego, wykazuje większy klirens u noworodków w starszym wieku chronologicznym lub ciążowym, przy ogólnym, średnim biologicznym okresie półtrwania wynoszącym 2,9 godziny. Symulacja Monte Carlo przeprowadzona w oparciu o model farmakokinetyki populacji wykazała, że po zastosowaniu dawki 20 mg/kg mc. co 8 godzin osiągnięto 60% T>MIC dla P. aeruginosa u 95% noworodków urodzonych przed czasem i u 91% noworodków urodzonych w terminie .
Osoby w podeszłym wieku Badania farmakokinetyki u osób w podeszłym wieku (65-80 lat) wykazały zmniejszenie klirensu w osoczu, które korelowało z powiązanym z wiekiem zmniejszeniem klirensu kreatyniny i mniej wyraźnym obniżeniem klirensu pozanerkowego. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku, poza przypadkami od umiarkowanych do ciężkich zaburzeń czynności nerek (patrz punkt 4.2).

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania prowadzone na zwierzętach wykazały, że meropenem jest dobrze tolerowany przez nerki. Histologiczne dowody uszkodzenia kanalików nerkowych obserwowano u myszy i psów tylko przy dawkach 2000 mg/kg mc. i większych po podaniu jednorazowym oraz u małp przy dawkach
Meropenem jest ogólnie dobrze tolerowany przez ośrodkowy układ nerwowy. Oddziaływanie na układ nerwowy było obserwowane w badaniach toksyczności ostrej u gryzoni po dawkach przekraczających Po podaniu dożylnym, wartość LD meropenemu iv. u gryzoni wynosiła powyżej 2000 mg/kg mc.
W badaniach z powtarzanymi dawkami meropenemu, podawanymi do 6 miesięcy, obserwowano niewielkie skutki, w tym zmniejszenie liczby krwinek czerwonych u psów.
W przeprowadzonych konwencjonalnych badaniach u szczurów po dawkach do 750 mg/kg mc. i u małp po dawkach do 360 mg/kg mc. nie uzyskano dowodów na potencjalne działanie mutagenne, jak również na toksyczny wpływ na reprodukcję, w tym na działanie teratogenne.

Nie było dowodów zwiększonej wrażliwości na meropenem u młodych zwierząt w porównaniu z osobnikami dorosłymi. Preparat dożylny był dobrze tolerowany w badaniach u zwierząt.
Jedyny metabolit meropenemu miał podobny profil toksyczności w badaniach u zwierząt.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sodu węglan

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.

6.3 Okres ważności

Po odtworzeniu:
Udowodniono stabilność fizykochemiczną roztworu do infuzji w 9 mg/mL (0,9%) roztworze chlorku sodu przez: - 3 godziny w temperaturze do 25°C oraz - 24 godziny w warunkach chłodniczych (2-8°C). Roztwór przygotowany poprzez rozpuszczenie w 50 mg/mL (5%) roztworze glukozy (dekstrozy) należy zużyć natychmiast.
Z mikrobiologicznego punktu widzenia, o ile metoda otwierania/rekonstytucji nie wyklucza ryzyka zanieczyszczenia mikrobiologicznego, produkt należy zużyć natychmiast. Jeśli produkt nie zostanie zużyty natychmiast, za czas i warunki przechowywania w trakcie użycia odpowiada użytkownik.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 30°C.
Nie zamrażać sporządzonego roztworu.
Warunki przechowywania produktu po rekonstytucji, patrz punkt 6.3.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Meropenem AptaPharma 2000 mg: Krystaliczny proszek barwy białej do jasnożółtej w fiolce o pojemności 50 mL z bezbarwnego szkła typu I, z korkiem z gumy bromobutylowej typu I i z zielonym aluminiowym wieczkiem typu flip-off z nakładką z PP.
Produkt dostarczany jest w opakowaniu po 6 fiolek.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania
W celu sporządzenia roztworu do infuzji dożylnej należy rozpuścić produkt w:
- 9 mg/mL (0,9%) roztworze chlorku sodu lub - 50 mg/mL (5%) roztworze glukozy (dekstrozy) do infuzji.
Każda fiolka służy do jednorazowego użycia.
W trakcie przygotowywania roztworu oraz jego podawania należy zachować standardowe warunki aseptyki.
Po rekonstytucji produkt ma postać przejrzystego bezbarwnego lub żółtego roztworu.
Roztwór należy wstrząsnąć przed użyciem. Roztwory przed podaniem należy ocenić wzrokowo czy nie zawiera cząstek stałych lub czy nie zmienił barwy. Należy stosować wyłącznie roztwór bezbarwny do żółtego, bez widocznych cząstek stałych.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Apta Medica Internacional d.o.o. Likozarjeva Ulica 6 Słowenia

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO