Uldiulan
Chlortalidonum
Tabletki 50 mg | Chlortalidon 50 mg
Atlantic Pharma - Producoes Farmaceuticas SA G.L. Pharma GmbH, Portugalia Austria
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Uldiulan, 12,5 mg, tabletki Uldiulan, 25 mg, tabletki Uldiulan, 50 mg, tabletki
Chlortalidonum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest lek Uldiulan i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Uldiulan
3. Jak przyjmować lek Uldiulan
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Uldiulan
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Uldiulan i w jakim celu się go stosuje
Uldiulan jest długodziałającym lekiem moczopędnym obniżającym ciśnienie krwi.
Lek Uldiulan jest stosowany w leczeniu: • obrzęków (nagromadzenie płynów) pochodzenia sercowego, wątrobowego i nerkowego • wysokiego ciśnienia krwi (nadciśnienie tętnicze) • niewydolności serca
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Uldiulan
Kiedy nie przyjmować leku Uldiulan: - jeśli pacjent ma uczulenie na chlortalidon lub inne tiazydy i sulfonamidy (możliwe reakcje krzyżowe; zaleca się ostrożność u pacjentów z astmą oskrzelową) lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku wymienionych w punkcie 6; - jeśli pacjent nie jest w stanie oddawać moczu (wytwarzanie moczu poniżej 100 mg/24 godziny) - jeśli u pacjenta występuje ciężka niewydolność nerek (z silnie ograniczonym wytwarzaniem moczu; klirens kreatyniny < 30 mL/min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy wynosi > 1,8 mg/100 mL); - jeśli u pacjenta występuje ostre zapalenie nerek (ostre kłębuszkowe zapalenie nerek) - jeśli u pacjenta występuje ciężka niewydolność wątroby lub niewydolność wątroby z zaburzeniami świadomości (stan przedśpiączkowy i śpiączka wątrobowa); - jeśli stężenie wapnia we krwi jest wyższy niż normalnie (hiperkalcemia); - jeśli u pacjenta występuje niedobór sodu we krwi (hiponatremia); - jeśli u pacjenta występuje niepoddający się leczeniu niedobór potasu we krwi (hipokaliemia) lub zwiększona utrata potasu (np. wymioty, biegunka); - jeśli stężenie kwasu moczowego we krwi jest zwiększone lub jeśli u pacjenta występowała dna moczanowa lub kamica żółciowa - jeśli pacjentka jest w ciąży (patrz Ciąża i karmienie piersią).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Uldiulan należy omówić to z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką:
Niewydolność nerek: W przypadku choroby nerek należy zachować ostrożność podczas stosowania leku Uldiulan.
Jeśli u pacjenta występuje łagodna lub umiarkowana niewydolność nerek (klirens kreatyniny 30-60 mL/min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy wynosi 1,1-1,8 mg/100 mL), dawkowanie należy dostosować do wymagań terapeutycznych i tolerancji (patrz punkt 3. Jak stosować lek Uldiulan). Jeśli u pacjenta występuje ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 mL/min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy wynosi > 1,8 mg/100 mL), tiazydowe leki moczopędne i analogi tiazydów, w tym chlortalidon, tracą swoje działanie moczopędne (patrz punkt 2).
U pacjentów z chorobą nerek, lek Uldiulan może powodować zwiększenie całkowitej zawartości azotu we krwi (azotemia). W przypadku zaburzeń czynności nerek mogą wystąpić skumulowane skutki działania leku.
Długotrwałe stosowanie leków moczopędnych może skutkować rzekomym zespołem Barttera z obrzękiem. Obrzęk jest wynikiem zwiększenia stężenia reniny i w konsekwencji zwiększonej produkcji aldosteronu (hiperaldosteronizm wtórny).
Niewydolność wątroby Jeśli u pacjenta występują zaburzenia czynności wątroby lub postępująca choroba wątroby, należy zachować ostrożność podczas stosowania leku Uldiulan. Ponieważ niewielkie zmiany w równowadze wodno-elektrolitowej spowodowane tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym lekiem Uldiulan, u pacjentów z marskością wątroby mogą powodować śpiączkę wątrobową (patrz punkt 2. Kiedy nie stosować leku Uldiulan).
Efekty metaboliczne i hormonalne: Pacjenci z cukrzycą lub dną moczanową, powinni być szczególnie uważnie kontrolowani przez lekarza.
Terapia tiazydowa może mieć wpływ na zdolność wchłaniania glukozy (tolerancję glukozy). Jeśli u pacjenta występuje ujawniona cukrzyca, sytuacja metaboliczna może ulec pogorszeniu, dlatego może być konieczne dostosowanie dawki insuliny lub doustnych leków obniżających stężenie cukru we krwi. Podczas terapii tiazydami może ujawnić się utajona cukrzyca.
Chlortalidon może zwiększać stężenie kwasu moczowego w surowicy, ale napady dny moczanowej są rzadkie podczas długotrwałego leczenia.
U pacjentów długotrwale leczonych diuretykami (tiazydami i diuretykami tiazydopodobnymi), w tym chlortalidonem, zgłaszano minimalne i częściowo odwracalne zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego w osoczu, lipoprotein o małej gęstości (LDL) lub triglicerydów.
Zaburzenia równowagi elektrolitowej: Podczas terapii tiazydami należy regularnie oznaczać elektrolity w surowicy (zwłaszcza potas, sód i wapń).
Kontrola stężenia elektrolitów w surowicy jest szczególnie wskazana u osób starszych i (lub) u pacjentów z nagromadzeniem płynu w okolicy żołądka (wodobrzusze) z powodu marskości wątroby i (lub) u pacjentów z nagromadzeniem płynu w tkance (obrzęk) z powodu chorób nerek. W takich warunkach chlortalidon powinien być podawany wyłącznie pod ścisłą kontrolą i tylko u pacjentów z prawidłowym stężeniem potasu bez oznak utraty objętości.
Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym chlortalidonem, wiązało się z zaburzeniami równowagi wodno-elektrolitowej (niedobór potasu i sodu we krwi, zaburzenia równowagi kwasowo- zasadowej we krwi, spowodowanymi niedoborem chlorków (zasadowica hipochloremiczna). Na wystąpienie zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej wskazują: suchość w jamie ustnej, pragnienie, osłabienie, letarg, senność, niepokój, ból lub skurcze mięśni, osłabienie mięśni, obniżone ciśnienie krwi (niedociśnienie), zmniejszona produkcja moczu (skąpomocz), przyspieszone tętno (tachykardia) i dolegliwości żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności i wymioty.
Niedobór potasu we krwi (hipokaliemia) może powodować uwrażliwienie serca i potęgować jego reakcję na toksyczne działanie glikozydów nasercowych (preparatów naparstnicy).
Ryzyko hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów ze zwiększoną diurezą, u pacjentów bez odpowiedniej doustnej podaży elektrolitów oraz u pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami („kortyzonem”), ACTH, glikozydami nasercowymi (preparaty naparstnicy do wspomagania pracy serca) lub środki przeczyszczające (patrz punkt 2. Lek Uldiulan a inne leki). Tych pacjentów należy szczególnie uważnie kontrolować.
Podobnie jak w przypadku wszystkich diuretyków tiazydowych, wydalanie potasu z moczem indukowane chlortalidonem jest zależne od dawki, a jego stopień jest różny u poszczególnych pacjentów. Przy dawce 25 mg/dobę zmniejszenie stężenia potasu w surowicy wynosi średnio 0,5 mmol/l. Podczas stałego leczenia stężenie potasu w surowicy należy kontrolować na początku leczenia i 3-4 tygodnie później. Po tym okresie i jeśli bilans potasu nie jest zaburzony dodatkowymi czynnikami (np. wymioty, biegunka, zmiany czynności nerek itp.) stężenie potasu w surowicy można regularnie oznaczać co 4-6 miesięcy.
W razie konieczności lek Uldiulan można łączyć z doustnymi suplementami potasu lub z lekiem moczopędnym oszczędzającym potas (np. triamterenem). W przypadku leczenia skojarzonego należy kontrolować stężenie potasu w surowicy. Jeśli hipokaliemii towarzyszą objawy kliniczne (np. osłabienie mięśni, niedowład i zmiany w zapisie EKG), należy przerwać stosowanie leku Uldiulan.
Należy unikać leczenia skojarzonego produktem Uldiulan i lekiem zawierającym potas lub lekiem moczopędnym oszczędzającym potas u pacjentów leczonych jednocześnie inhibitorami ACE (leki stosowane w leczeniu np. nadciśnienia tętniczego), o ile nie jest to bezwzględnie konieczne.
W przypadku gromadzenia się płynów w tkankach (obrzęki), podczas upałów może wystąpić niedobór sodu w tkankach (hiponatremia z rozcieńczenia). Niedobór chlorków jest na ogół łagodny i nie wymaga leczenia. Chlortalidon może zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i powodować przemijające i niewielkie zwiększenie stężenia wapnia w surowicy bez znanych zaburzeń metabolizmu wapnia. Znaczący wzrost stężenia wapnia w surowicy (hiperkalcemia) może być oznaką ukrytej nadmiernej czynności przytarczyc (nadczynność przytarczyc). Tiazydy należy odstawić przed badaniem czynności przytarczyc.
Wykazano, że tiazydy zwiększają wydalanie magnezu z moczem. Może to prowadzić do niedoboru magnezu (hipomagnezemii).
Zaburzona czynność serca U pacjentów z ciężką niewydolnością serca ze znacznym nagromadzeniem płynów w tkankach ciała (wyraźny obrzęk) może się zdarzyć, że chlortalidon praktycznie nie jest już wchłaniany.
Inne działania Reakcje nadwrażliwości mogą wystąpić u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową w wywiadzie lub bez astmy.
Jeśli pacjent odczuwa pogorszenie widzenia lub ból oka, mogą to być objawy gromadzenia się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko (nadmiernego nagromadzenia płynu między naczyniówką a
twardówką) lub zwiększenie ciśnienia we wnętrzu oka, które mogą wystąpić w ciągu kilku godzin do tygodnia po przyjęciu leku Uldiulan. Może to prowadzić do trwałej utraty wzroku, jeśli nie jest leczone. Jeśli u pacjenta wcześniej występowało uczulenie na penicylinę lub sulfonamidy, może być bardziej narażony na jej rozwój.
Specjalne zalecenia Podczas leczenia lekiem Uldiulan należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów w surowicy (zwłaszcza potasu, sodu i wapnia), kreatyniny i mocznika, lipidów w surowicy (cholesterol i triglicerydy), kwasu moczowego i cukru we krwi.
Podczas leczenia lekiem Uldiulan pacjenci powinni zapewnić sobie spożycie wystarczającej ilości płynów oraz, ze względu na zwiększone straty potasu, spożywać pokarmy bogate w potas (np. banany, warzywa, orzechy).
Leczenie wysokiego ciśnienia krwi lekiem Uldiulan wymaga regularnej kontroli.
Leczenie lekiem Uldiulan należy przerwać po konsultacji z lekarzem: - jeśli u pacjenta występują niepoddające się leczeniu zaburzenia elektrolitowe (zwłaszcza potasu i niedobór sodu we krwi); - jeśli u pacjenta występują reakcje nadwrażliwości (alergie); - jeśli u pacjenta występują poważne problemy żołądkowo-jelitowe; - jeśli u pacjenta występują zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego; - jeśli u pacjenta występuje zapalenie trzustki; - jeśli u pacjenta występują zmiany w morfologii krwi: zmniejszenie liczby czerwonych lub białych krwinek lub płytki krwi (niedokrwistość, leukopenia, trombocytopenia); - jeśli u pacjenta występuje ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego (zapalenie pęcherzyka żółciowego); - jeśli u pacjenta występuje zapalenie naczyń krwionośnych (zapalenie naczyń); - jeśli u pacjenta występuje pogorszenie istniejącej krótkowzroczności; - jeśli u pacjenta występują poważne problemy dotyczące nerek (stężenie kreatyniny w surowicy wynosi > 1,8 mg/100 mL lub klirens kreatyniny jest mniejszy niż 30 mL/min).
Dzieci i młodzież Ponieważ nie są dostępne odpowiednie dane dotyczące leczenia dzieci, chlortalidonu nie należy podawać dzieciom.
Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w wieku 65 lat lub więcej, skuteczność leku Uldiulan może być zwiększona. Lekarz musi odpowiednio dostosować dawkę (patrz punkt 3. Jak stosować lek Uldiulan).
Doping Stosowanie Uldiulan może prowadzić do pozytywnych wyników testów antydopingowych. Nie można przewidzieć konsekwencji zdrowotnych stosowania leku Uldiulan jako środka dopingującego i nie można wykluczyć poważnego zagrożenia dla zdrowia.
Lek Uldiulan a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Podawanie chlortalidonu może wpływać na działanie następujących produktów leczniczych lub substancji:
Skojarzenia niezalecane:
Lit (lek stosowany w leczeniu zaburzeń psychicznych):
Jednoczesne podawanie chlortalidonu z litem może prowadzić, poprzez zmniejszenie wydalania litu, do nasilenia kardio- i neurotoksycznego działania litu. Jeżeli podanie leków moczopędnych jest nieuniknione, konieczne jest bardzo dokładne kontrolowanie stężenia litu we krwi oraz dostosowanie dawki.
Skojarzenia, przy których należy zachować ostrożność:
Substancje, które mogą wywołać nieregularne tętno prowadzące do zgonu (torsade de pointes, migotanie komór z zaburzeniem rozprzestrzeniania się impulsów pobudzających w sercu): - niektóre leki stosowane w nieregularnym rytmie serca (leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid) oraz leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol) - specyficzne leki stosowane w chorobach psychicznych (leki przeciwpsychotyczne): fenotiazyny (np. chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna), benzamidy (np. amisulpiryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd), butyrofenony (np. drosperydol, haloperydol). - inne: beprydil, cyzapryd, difemanil, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina podawana dożylnie
Jeśli te leki są podawane jednocześnie z lekiem Uldiulan, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia arytmii komorowych (komorowych zaburzeń rytmu serca, zwłaszcza torsade de pointes), szczególnie z powodu niedoboru potasu we krwi (hipokaliemia). Stężenie potasu w surowicy musi zostać oznaczone i, jeśli to konieczne, skorygowane przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego. Należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów w osoczu i EKG. Najlepiej stosować substancje, które nie powodują torsade de pointes w przypadku niedoboru potasu we krwi (hipokaliemia).
Inhibitory ACE (leki stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi, takie jak kaptopryl, enalapryl) Leczenie chlortalidonem i dodatkowe przyjmowanie inhibitorów ACE (np. kaptopryl enalapril) na początku leczenia wiąże się z ryzykiem znacznego spadku ciśnienia krwi i pogorszenia czynności nerek.
W związku z tym leczenie moczopędne należy przerwać na 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia inhibitorem ACE w celu zmniejszenia możliwości znacznego spadku ciśnienia krwi na początku leczenia.
Leki stosowane w leczeniu bólu i chorób reumatycznych (niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. indometacyna, kwas acetylosalicylowy) w tym inhibitory COX-2, salicylany Niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. indometacyna, kwas acetylosalicylowy), w tym inhibitory COX-2, salicylany mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe i moczopędne działanie chlortalidonu. W przypadku przyjmowania dużych dawek salicylanów może dojść do nasilenia toksycznego działania salicylanów na ośrodkowy układ nerwowy. U pacjentów, u których podczas leczenia lekiem Uldiulan wystąpi zmniejszenie objętości krwi krążącej (hipowolemii), jednoczesne stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych może prowadzić do ostrej niewydolności nerek.
Leki moczopędne i wydalające potas (diuretyki moczopędne potasowe (np. furosemid), glikokortykosteroidy (leki zawierające kortyzon), ACTH, karbenoksolon (leki stosowane w leczeniu choroby wrzodowej przewodu pokarmowego), penicylina G, salicylan, stymulujące środki przeczyszczające, podawana pozajelitowo amfoterycyna B (leki stosowane w leczeniu grzybic) Jednoczesne stosowanie leku Uldiulan i wyżej wymienionych leków może prowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej, w szczególności do zwiększonej utraty potasu. Jest to szczególnie ważne podczas leczenia glikozydami nasercowymi (preparaty naparstnicy). Stężenie potasu w osoczu musi być bardzo dokładnie kontrolowane i, jeśli to konieczne, korygowane.
Inne leki moczopędne (diuretyki), inne leki przeciwnadciśnieniowe (np. beta-adrenolityki, antagoniści wapnia, inhibitory ACE, leki rozszerzające naczynia, metylodopa, guanetydyna), azotany, barbiturany,
leki stosowane w chorobach psychicznych (fenotiazyny), leki stosowane w leczeniu depresji (trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne ), alkohol Działanie przeciwnadciśnieniowe leku Uldiulan może być wzmocnione przez wyżej wymienione leki lub przez spożycie alkoholu.
Glikozydy nasercowe (preparaty naparstnicy: leki wzmacniające wydolność serca) W przypadku jednoczesnego leczenia glikozydami nasercowymi należy zauważyć, że podczas leczenia chlortalidonem może wystąpić niedobór potasu (hipokaliemia) i (lub) magnezu we krwi (hipomagnezemia). W ten sposób wzrasta wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy nasercowe i odpowiednio zwiększa się działanie i działania niepożądane glikozydów nasercowych.
Następujące skojarzenia mogą powodować interakcje
Insulina, leki obniżające stężenie cukru we krwi do stosowania doustnego (doustne leki przeciwcukrzycowe, pochodne sulfonylomocznika), leki obniżające stężenie kwasu moczowego stosowane w dnie moczanowej, leki działające na współczulny układ nerwowy (sympatykomimetyki, np. zawarte w kroplach do nosa i oczu, syrop na kaszel) (noradrenalina) [norepinefryna], adrenalina [epinefryna]) Działanie tych leków może być osłabione przy jednoczesnym stosowaniu chlortalidonu. Może być konieczne dostosowanie dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Niedepolaryzujące środki zwiotczające mięśnie (pochodne kurary) (leki zwiotczające mięśnie), np. Chlorek tubokuraryny Działanie kuraropodobnych środków zwiotczających mięśnie może być wzmocnione lub wydłużone przez chlortalidon. W przypadku, gdy nie można odstawić leku Uldiulan przed zastosowaniem środków zwiotczających mięśnie podobnych do kurary, anestezjolog musi zostać poinformowany o stosowaniu leku Uldiulan.
Allopurynol (lek stosowany w leczeniu dny moczanowej) Chlortalidon może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol.
Amantadyna Chlortalidon może zwiększać ryzyko działań niepożądanych powodowanych przez amantadynę.
Beta-adrenolityki, diazoksyd (leki stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi) Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia wysokiego stężenia cukru we krwi (hiperglikemii) po jednoczesnym podaniu chlortalidonu i beta-adrenolityków lub diazoksydu.
Cytostatyki (leki hamujące wzrost guza, np. cyklofosfamid, fluorouracyl, metotreksat) Chlortalidon może zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamidu, fluorouracylu, metotreksatu). Jednoczesne podawanie leków cytotoksycznych może nasilać ich toksyczny wpływ na szpik kostny (zwłaszcza w zmniejszeniu liczby określonych krwinek białych [granulocytopenia]).
Sole wapnia, witamina D Jednoczesne podawanie chlortalidonu z witaminą D lub solami wapnia nasila wzrost stężenia wapnia w surowicy z powodu hamowania wydalania z moczem.
Leki przeciwcholinergiczne (np. atropina, biperyden) Biodostępność diuretyków tiazydowych może być zwiększona przez leki przeciwcholinergiczne (np. atropina, biperyden), najwyraźniej z powodu zmniejszenia motoryki przewodu pokarmowego i szybkości opróżniania żołądka.
Kolestyramina, kolestypol (leki zmniejszające stężenie lipidów we krwi) Jednoczesne podawanie cholestyraminy lub kolestypolu zmniejsza wchłanianie chlortalidonu z przewodu pokarmowego. Dlatego lek Uldiulan należy przyjmować co najmniej 1 godzinę przed lub
4-6 godzin po podaniu tych leków.
Cyklosporyna Jednoczesne leczenie cyklosporyną może zwiększać ryzyko podwyższenia stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia) i powikłań typu dny moczanowej.
Uldiulan z jedzeniem, piciem i alkoholem Należy unikać picia alkoholu podczas podawania leku Uldiulan, ponieważ lek Uldiulan nasila działanie alkoholu, np. zdolność do reagowania może być osłabiona.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, podejrzewa, że może być w ciąży lub planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Nie należy stosować leku Uldiulan, jeśli pacjentka jest w ciąży lub próbuje zajść w ciążę (patrz punkt
2. Kiedy nie stosować leku Uldiulan). Chlortalidon, substancja czynna leku Uldiulan może zmniejszać
krążenie krwi w łożysku. Tiazydy i pochodne tiazydów przenikają również do krążenia płodowego i mogą powodować zaburzenia równowagi elektrolitowej. Zgłaszano małopłytkowość u noworodków. Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia lekiem Uldiulan.Karmienie piersią Nie należy stosować leku Uldiulan w okresie karmienia piersią, ponieważ substancja czynna leku Uldiulan przenika do mleka matki i może zaszkodzić dziecku.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Lek Uldiulan może podczas normalnego użytkowania zmieniać zdolność reakcji w taki sposób, że zdolność prowadzenia samochodu, używania narzędzi lub obsługi maszyn może być ograniczona. Dotyczy to zwłaszcza początku leczenia, zwiększania dawki, stosowania w skojarzeniu z innymi lekami obniżającymi ciśnienie krwi, zmiany leków oraz w skojarzeniu z alkoholem.
Lek Uldiulan zawiera laktozę Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.
Lek Uldiulan zawiera sód Ten lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jedną tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
3. Jak przyjmować lek Uldiulan
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą. Należy uważnie przestrzegać zaleceń aby uniknąć zmniejszenia skuteczności leku Uldiulan.
Dawkowanie powinno być zgodne z przebiegiem choroby i indywidualną odpowiedzią pacjenta podczas leczenia.
Należy wybrać najniższą skuteczną dawkę dla zachowania optymalnej skuteczności.
Lekarz będzie ostrożnie dostosowywał dawkę leku Uldiulan, jeśli u pacjenta występują zaburzenia krążenia w naczyniach wieńcowych (choroba wieńcowa lub miażdżyca mózgu), jak w przypadku stanu po zawale serca lub udarze.
Zalecana dawka to:
Obrzęki (nagromadzenie płynów) pochodzenia sercowego, wątrobowego i nerkowego oraz niewydolności serca Zalecana dawka początkowa to 25 do 50 mg/dobę, w ciężkich przypadkach może być zwiększona do na dobę. Zazwyczaj stosowana dawka podtrzymująca to najniższa skuteczna dawka, np. 25 do 50 mg na dobę.
Wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie tętnicze)
Dawka początkowa: 12,5 - 50 mg chlortalidonu na dobę. Dawka podtrzymująca: 12,5 - 25 mg chlortalidonu na dobę.
Dawkę początkową należy zmniejszać indywidualnie.
Stosowanie u dzieci i młodzieży Ponieważ nie są dostępne odpowiednie dane dotyczące leczenia dzieci, chlortalidonu nie należy podawać dzieciom.
Pacjenci w podeszłym wieku (> 65 lat) i pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Jeśli pacjent jest starszy i (lub) ma łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek (klirens kreatyniny 30-60 mL/ min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy 1,1-1,8 mg/ 100 mL), dawkę należy dostosować do potrzeb terapeutycznych i tolerancji (patrz punkt 2. Ostrzeżenia i środki ostrożności).
Diuretyki tiazydowe i analogi tiazydów, w tym chlortalidon, tracą swoje działanie moczopędne w przypadku ciężkiej niewydolności nerek, co oznacza klirens kreatyniny < 30 mL/ min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy > 1,8 mg/100 mL (patrz punkt 2. Kiedy nie przyjmować leku Uldiulan).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Jeśli pacjent ma zaburzenia czynności wątroby, lek Uldiulan powinien być dawkowany przez lekarza zgodnie z obowiązującymi zastrzeżeniami. W przypadku ciężkiej niewydolności wątroby nie należy stosować leku Uldiulan (patrz punkt 2. Kiedy nie przyjmować leku Uldiulan).
Pacjenci z zaburzeniami czynności serca W przypadku ciężkiej niewydolności serca z wyraźnym nagromadzeniem płynów w tkance (obrzęk) może się zdarzyć, że lek Uldiulan praktycznie nie jest już wchłaniany.
Sposób podawania Tabletki leku Uldiulan należy połykać w całości, nie rozgryzając, popijając odpowiednią ilością płynu (np. szklanką wody). W przypadku pojedynczej dawki, tabletkę należy przyjąć rano wraz ze śniadaniem. W przypadku podawania dwa razy na dobę tabletki należy przyjmować dodatkowo podczas wieczornego posiłku. Nie należy rozważać zwiększenia dawki po upływie 2-3 tygodni.
Czas trwania leczenia O czasie trwania leczenia zdecyduje lekarz.
Po długotrwałym stosowaniu leku Uldiulan, terapii nie należy przerywać od razu. Należy stosować coraz mniejsze dawki leku Uldiulan przez kilka dni (dawkowanie stopniowe).
W przypadku wrażenia, że działanie leku Uldiulan jest za słabe lub za silne, należy zwrócić się do lekarza.
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Uldiulan
W razie przypadkowego przyjęcia większej niż zalecana dawki leku Uldiulan, należy natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi lub skontaktować się z najbliższym oddziałem pomocy doraźnej. Lekarz na podstawie objawów zdecyduje, jakie środki należy podjąć.
W przypadku przedawkowania i (lub) ciężkich objawów należy natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną, w celu przyjęcia do szpitala i podjęcia intensywnej opieki medycznej.
Objawy ostrego lub przewlekłego przedawkowania zależą od stopnia utraty płynów i elektrolitów.
Objawami przedawkowania mogą być: - zawroty głowy i omdlenia, nudności, senność, ból głowy, przyspieszony puls (tachykardia), - niskie ciśnienie krwi (niedociśnienie) i zaburzenia krążenia z obniżonym ciśnieniem krwi przy zmianie pozycji z siedzącej na leżącą (zaburzenia regulacji ortostatycznej) - zaburzenia równowagi elektrolitowej (niedobór potasu i (lub) sodu we krwi) z nieregularnym biciem serca i skurczami mięśni (np. skurcze nóg).
Silne odwodnienie organizmu i zmniejszona objętość krwi krążącej (hipowolemia) mogą powodować zagęszczenie krwi (hemokoncentracja), skurcze, drętwienie, brak napędu (ospałość), splątanie, zapaść krążeniową i ostrą niewydolność nerek.
Niedobór potasu we krwi (hipokaliemia) skutkuje niezwykłym zmęczeniem, osłabieniem mięśni, podrażnieniami (np. mrowienie i uczucie zimna) rąk i stóp (parestezje), paraliżami, apatią, nadmiernym gazem w przewodzie pokarmowym (wzdęcia) i zaparcia (niedrożność porażenna jelit) lub zaburzenia świadomości aż do śpiączki związanej z niedoborem potasu (hipokaliemicznej).
Pominięcie przyjęcia leku Uldiulan W przypadku pominięcia dawki nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej tabletki, ale kontynuować przyjmowanie zwykłej dawki zgodnie z typowym schematem dawkowania, zgodnie z zaleceniami lekarza.
Przerwanie stosowania leku Uldiulan Nie należy przerywać ani kończyć leczenia lekiem Uldiulan bez uprzedniej konsultacji z lekarzem. Przed przerwaniem leczenia, lekarz może zalecić kontynuowanie przyjmowania leku Uldiulan w małej dawce przez kilka dni (stopniowe zmniejszanie dawki). W przypadku dalszych pytań dotyczących stosowania tego leku należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, należy natychmiast poinformować lekarza lub farmaceutę:
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób): • niskie stężenie potasu we krwi (hipokaliemia), głównie przy większych dawkach, co może powodować osłabienie mięśni, drganie mięśni lub nieprawidłowe bicie serca • zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia), co może prowadzić do bólu stawów (napady dny moczanowej u predysponowanych pacjentów) • zwiększenie stężenia lipidów we krwi (cholesterolu i triglicerydów)
Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób): - małe stężenie sodu i magnezu we krwi (hiponatremia/hipomagnezemia) - duże stężenie cukru we krwi (hiperglikemia), który może powodować zmęczenie, - podwyższone stężenie cukru w moczu (glikozuria)
- u pacjentów z jawną cukrzycą może dojść do pogorszenia stanu metabolicznego, może ujawnić się utajona cukrzyca - zwiększenie stężenia substancji azotowych (mocznik, kreatynina), szczególnie na początku kuracji - ból głowy, zawroty głowy, osłabienie - niskie ciśnienie krwi (niedociśnienie) - zaburzenia krążenia z obniżonym ciśnieniem krwi, omdlenia przy zmianie pozycji z siedzącej na leżącą (zaburzenia regulacji ortostatycznej) - kołatanie serca - utrata apetytu, suchość w jamie ustnej, dolegliwości żołądkowo-jelitowe, nudności, wymioty, rozstrój żołądka, ból żołądka, zaparcia, biegunka - skórna reakcja alergiczna, jak zaczerwienienie skóry (osutka), pokrzywka, świąd - obniżone napięcie mięśni szkieletowych, skurcze mięśni, niemożność osiągnięcia erekcji
Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 osób): - mała liczba płytek krwi (trombocytopenia) z nietypowym krwawieniem lub siniakami - mała liczba białych krwinek we krwi (leukopenia) - duży brak specyficznych białych krwinek związany ze zwiększoną podatnością na zakażenia i ciężkimi objawami ogólnymi (agranulocytoza) - zwiększona liczba określonych krwinek białych (eozynofilia) - zwiększone stężenie wapnia we krwi (hiperkalcemia), które może powodować pobudzenie - zaburzenia czucia (takie jak uczucie mrowienia i drętwienia) w dłoniach, stopach i ustach (parestezje) - zaburzenia widzenia, zmniejszone łzawienie - nieregularny rytm serca - zastój żółci w wątrobie (cholestaza wewnątrzwątrobowa) lub zażółcenie skóry lub oczu (żółtaczka) - zwiększona wrażliwość skóry na światło słoneczne (reakcja nadwrażliwości na światło), np. zaczerwienienie skóry (osutka) - zapalenie naczyń krwionośnych z bólem lub bez bólu pochodzenia alergicznego (zapalenie naczyń)
Bardzo rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10000 osób): - zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej we krwi (zasadowica hipochloremiczna) - alergiczne nagromadzenie płynu w płucach (idiosynkratyczny obrzęk płuc) - problemy z oddychaniem (objawy zapalenia płuc i obrzęku płuc) - ból brzucha z nudnościami, wymiotami lub gorączką (objawy zapalenia trzustki); - alergiczne zapalenie nerek (alergiczne śródmiąższowe zapalenie nerek)
Częstość nieznana (nie może zostać określona na podstawie dostępnych danych): • pogorszenie widzenia lub ból oczu spowodowany wysokim ciśnieniem (możliwe objawy gromadzenia się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko (nadmiernego nagromadzenia płynu między naczyniówką a twardówką) lub ostra jaskra zamkniętego kąta).
Wiele działań niepożądanych zniknie bez modyfikacji leczenia. Należy skontaktować się z lekarzem, jeśli którykolwiek z objawów utrzymuje się lub nasila.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309,
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Uldiulan
Przechowywać w temperaturze poniżej 30°C
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu po: EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Uldiulan - Substancją czynną jest chlortalidon: Każda tabletka zawiera 12,5 mg chlortalidonu. - Substancje pomocnicze: celuloza mikrokrystaliczna, laktoza jednowodna, Powidon (k-30), karboksymetyloskrobia sodowa (typ a), magnezu stearynian.
- Substancją czynną jest chlortalidon: Każda tabletka zawiera 25 mg chlortalidonu. - Substancje pomocnicze: celuloza mikrokrystaliczna, laktoza jednowodna, Powidon (k-30), karboksymetyloskrobia sodowa (typ a), żelaza tlenek żółty (E172), żelaza tlenek czerwony (E172), magnezu stearynian.
- Substancją czynną jest chlortalidon: Każda tabletka zawiera 50 mg chlortalidonu. - Substancje pomocnicze: celuloza mikrokrystaliczna, laktoza jednowodna, powidon (k-30), karboksymetyloskrobia sodowa (typ a), żelaza tlenek żółty (E172), magnezu stearynian.
Jak wygląda lek Uldiulan i co zawiera opakowanie Uldiulan 12,5 mg: Białe, okrągłe i wypukłe tabletki (5,0 mm ± 0,2 mm) bez linii podziału. Uldiulan 25 mg: Tabletki jasnoróżowe do czerwonawych, okrągłe i wypukłe (7,0 mm ± 0,2 mm) bez linii podziału. Uldiulan 50 mg: Tabletki żółte, okrągłe i wypukłe (9,0 mm ±0,2 mm) bez linii podziału.
Uldiulan jest dostępny w blistrach po 10, 20, 30, 50, 60 i 100 tabletek w tekturowym pudełku.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny G.L. Pharma GmbH Schlossplatz 1 Austria
Wytwórca G.L. Pharma GmbH
Schlossplatz 1, Austria
Atlantic Pharma – Produções Farmacêuticas, S.A. Rua da Tapada Grande, n.º 2, Abrunheira 2710-089 Sintra Portugalia
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji na temat tego leku należy zwrócić się do miejscowego przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego: G.L. PHARMA POLAND Sp. z o.o. Al. Jana Pawła II 61/313 01-031 Warszawa, Polska Tel: 022/ 636 52 23; 636 53 02 [email protected]
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Uldiulan, 12,5 mg, tabletki Uldiulan, 25 mg, tabletki Uldiulan, 50 mg, tabletki
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Uldiulan, 12,5 mg: Każda tabletka zawiera 12,5 mg chlortalidonu. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 39,09 mg laktozy jednowodnej.
Uldiulan, 25 mg: Każda tabletka zawiera 25 mg chlortalidonu. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 78,18 mg laktozy jednowodnej.
Uldiulan, 50 mg: Każda tabletka zawiera 50 mg chlortalidonu. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 156,36 laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka
12,5 mg: Białe, okrągłe i wypukłe tabletki (5,0 mm ± 0,2 mm) bez linii podziału. podziału.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Leczenie obrzęków pochodzenia sercowego, wątrobowego i nerkowego. Nadciśnienie tętnicze. Niewydolność serca.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Podobnie jak w przypadku wszystkich leków moczopędnych, dawkowanie chlortalidonu należy rozpocząć od najmniejszej skutecznej dawki. Dawkę tę należy dostosowywać zgodnie z indywidualną odpowiedzią pacjenta w celu uzyskania maksymalnych korzyści terapeutycznych, minimalizując działania niepożądane. Szczególnie ostrożne dawkowanie jest wskazane u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub stwardnieniem mózgowym, a także w stanie po zawale mięśnia sercowego lub udaru mózgowego.
Obowiązują następujące zalecenia dotyczące dawkowania:
Dorośli
Obrzęk pochodzenia sercowego, wątrobowego i nerkowego Zalecana dawka początkowa wynosi od 25 do 50 mg/dobę, w ciężkich przypadkach może być zwiększona do 100 do 200 mg/dobę. Dawka w przypadku obrzęku pochodzenia nerkowego nie powinna być większa niż 50 mg na dobę. Zazwyczaj stosowana dawka podtrzymująca jest najmniejszą skuteczną dawką, np. 25 do 50 mg/dobę.
Nadciśnienie tętnicze
Dawka początkowa: 12,5 -50 mg chlortalidonu na dobę. Dawka podtrzymująca: 12,5 – 25 mg chortalidonu na dobę.
Dawkę początkową należy zmniejszać indywidualnie.
Dla danej dawki pełne działanie osiąga się po 3-4 tygodniach. Jeśli obniżenie ciśnienia krwi okaże się niewystarczające po podaniu dawki 25 lub 50 mg na dobę, zaleca się jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych, takich jak beta-adrenolityki, rezerpina i inhibitory ACE (patrz punkt 4.4).
Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) i pacjenci z zaburzeniami czynności nerek U pacjentów w podeszłym wieku i (lub) pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 30-60 mL/min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy 1,1-1,8 mg/100 mL) dawkę należy dostosować do wymagań terapeutycznych i tolerancji pacjenta (patrz punkt 4.4)).
Diuretyki tiazydowe i analogi tiazydów, w tym chlortalidon, tracą działanie moczopędne w przypadkach ciężkich zaburzeń czynności nerek, co oznacza klirens kreatyniny < 30 mL/min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy > 1,8 mg/100 mL (patrz punkt 4.3).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, produkt leczniczy Uldiulan należy dawkować zgodnie z obowiązującymi ograniczeniami. Produktu leczniczego Uldiulan nie należy przyjmować w przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby (patrz punkt 4.3).
Pacjenci z zaburzeniami czynności serca U pacjentów z ciężką niewydolnością serca może się zdarzyć, że chlortalidon praktycznie nie jest już wchłaniany.
Dzieci Ponieważ nie są dostępne odpowiednie dane terapeutyczne dotyczące stosowania u dzieci, chlortalidonu nie należy podawać dzieciom.
Sposób podawania Lek należy połykać popijając wystarczającą ilością płynu (np. jedną szklanką wody). W przypadku pojedynczej dawki tabletkę należy przyjmować rano ze śniadaniem. W przypadku podawania dwa razy na dobę tabletki należy przyjmować dodatkowo z wieczornym posiłkiem. Zwiększenie dawki nie powinno być brane pod uwagę po upływie 2-3 tygodni.
Lekarz zdecyduje o czasie trwania leczenia.
Po długotrwałym leczeniu produktem leczniczym Uldiulan nie należy przerywać leczenia od razu, ale odstawiać lek powoli.
4.3 Przeciwwskazania
- nadwrażliwość na chlortalidon i inne tiazydy lub pochodne sulfonamidu (reakcje krzyżowe);
Zaleca się ostrożność pacjentom z astmą oskrzelową lub nadwrażliwością na którąkolwiek z substancji pomocniczych wymienionych w punkcie 6.1. - bezmocz (wytwarzanie moczu poniżej 100 mg/24 godziny) - ciężkie zaburzenia czynności nerek (z silnie ograniczonym wytwarzaniem moczu; klirens kreatyniny < 30 mL/min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy > 1,8 mg/100 mL) - kłębuszkowe zapalenie nerek - ciężkie zaburzenia czynności wątroby (stan przedśpiączkowy i śpiączka wątrobowa) - hiperkalcemia - oporna na leczenie hipokaliemia lub sytuacje związane ze zwiększoną utratą potasu, - ciężka hiponatremia - objawowa hiperurykemia - nadciśnienie tętnicze w czasie ciąży
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Niewydolność wątroby Podczas stosowania produktu leczniczego Uldiulan należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, ponieważ niewielkie zmiany w równowadze płynów i elektrolitów spowodowane diuretykami tiazydowymi mogą spowodować wystąpienie śpiączki wątrobowej, szczególnie u pacjentów z marskością wątroby (patrz punkt 4.3).
Wysięk naczyniówkowy, ostra krótkowzroczność i jaskra wtórna zamkniętego kąta: Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Do objawów należą: nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oczu i zazwyczaj pojawiają się w ciągu kilku godzin do tygodni od rozpoczęcia leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowym leczeniem jest jak najszybsze przerwanie przyjmowania leku. Konieczne może być rozważenie natychmiastowego leczenia farmakologicznego lub chirurgicznego, jeżeli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta mogą należeć: alergia na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie.
Zaburzenia równowagi elektrolitowej: Podczas leczenia tiazydem należy regularnie oznaczać elektrolity w surowicy (zwłaszcza potas, sód i wapń).
Monitorowanie stężenia elektrolitów w surowicy jest szczególnie wskazane u osób w podeszłym wieku, u pacjentów z wodobrzuszem spowodowanym marskością wątroby i pacjentów z obrzękiem nerek. W takich warunkach chlortalidon powinien być podawany wyłącznie pod ścisłym nadzorem i tylko u pacjentów z prawidłowym stężeniem potasu bez objawów odwodnienia.
Leczenie diuretykami tiazydowymi, w tym chlortalidonem, wiązało się z zaburzeniami równowagi płynów i elektrolitów, takimi jak hipokaliemia, hiponatremia i alkaloza hipochloremiczna. Objawy zaburzenia równowagi płynów lub elektrolitów to: suchość w jamie ustnej, pragnienie, osłabienie, letarg, senność, niepokój, ból lub skurcze mięśni, osłabienie mięśni, niedociśnienie, skąpomocz, tachykardia i dolegliwości żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności i wymioty.
Hipokaliemia może powodować zwiększenie ryzyka wystąpienia zaburzeń rytmu serca oraz nadmierną reakcję ze strony serca na toksyczne działanie glikozydów nasercowych. Ryzyko hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów ze zwiększoną diurezą, u pacjentów bez odpowiedniego doustnego spożycia elektrolitów oraz u pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami, hormonem adrenokortykotropowym (ACTH), glikozydami nasercowymi lub środkami przeczyszczającymi (patrz punkt 4.5). Pacjentów tych należy szczególnie uważnie obserwować.
Podobnie jak wszystkie diuretyki tiazydowe, zwiększone wydalanie potasu z moczem wywołane przez chlortalidon jest zależne od dawki i jest zróżnicowane osobniczo. Po podaniu dawki 25 mg/dobę
zmniejszenie stężenia potasu w surowicy wynosi średnio 0,5 mmol/l. Podczas długotrwałego leczenia stężenie potasu w surowicy należy kontrolować na początku leczenia i 3-4 tygodnie później. Po tym okresie, i jeśli równowaga potasowa nie jest zaburzona przez dodatkowe czynniki (np. wymioty, biegunka, zmiany czynności nerek itp.), stężenie potasu w surowicy można regularnie określać co 4-6 miesięcy.
W razie konieczności produkt leczniczy Uldiulan można podawać jednocześnie z doustnymi lekami uzupełniającymi stężenie potasu lub lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (np. triamteren). W przypadku leczenia skojarzonego należy kontrolować stężenie potasu w surowicy. Jeżeli hipokaliemii towarzyszą objawy kliniczne (np. osłabienie siły mięśniowej, niedowład i zmiany w zapisie EKG), Uldiulan należy odstawić.
U pacjentów leczonych jednocześnie inhibitorami ACE należy unikać leczenia skojarzonego produktem leczniczym Uldiulan z solami potasu lub lekami moczopędnymi oszczędzającymy potas, chyba że jest to absolutnie konieczne.
Hiponatremia z rozcieńczenia może pojawić się u pacjentów z obrzękami w czasie upałów. Niedobór chlorków jest na ogół niewielki i nie wymaga leczenia. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i powodować przemijające i niewielkie zwiększenie stężenia wapnia w surowicy bez znanych zaburzeń metabolizmu wapnia. Znacząca hiperkalcemia może być oznaką ukrytej nadczynności przytarczyc. Tiazydy należy odstawić przed badaniem czynności przytarczyc.
Wykazano, że tiazydy zwiększają wydalanie magnezu z moczem. Może to prowadzić do hipomagnezemii.
Efekty metaboliczne i endokrynologiczne: Szczególnie uważnie należy monitorować pacjentów z cukrzycą lub dną moczanową.
Terapia tiazydami może mieć wpływ na tolerancję glukozy. U pacjentów z jawną cukrzycą sytuacja metaboliczna może ulec pogorszeniu, dlatego może być konieczne dostosowanie dawki insuliny lub doustnych leków obniżających stężenie glukozy we krwi. Podczas terapii tiazydami może ujawnić się utajona cukrzyca.
Chlortalidon może zwiększać stężenie kwasu moczowego w surowicy, ale napady dny moczanowej są rzadkie podczas długotrwałego leczenia.
Zgłaszano niewielkie i częściowo przemijające zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, lipoprotein o małej gęstości (LDL) lub triglicerydów u pacjentów w czasie długotrwałego leczenia tiazydowymi i tiazydopodobnymi lekami moczopędnymi.
Niewydolność nerek: Należy zachować ostrożność stosując produkt leczniczy Uldiulan u pacjentów z chorobą nerek.
U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością nerek (klirens kreatyniny 30-60 mL/min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy 1,1-1,8 mg/100 mL) dawkowanie należy dostosować do wymagań terapeutycznych i tolerancji pacjenta (patrz punkt 4.2).
U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 mL/min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy > 1,8 mg/100 mL) diuretyki tiazydowe i leki tiazydopodobne, w tym chlorotalidon, tracą działanie moczopędne (patrz punkt 4.3).
U pacjentów z chorobą nerek tiazydy mogą powodować azotemię. Skumulowane działanie leku może wystąpić u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Jeżeli niewydolność nerek, charakteryzująca się wzrostem całkowitej zawartości azotu we krwi bez azotu białkowego postępuje, należy podjąć przełomową decyzję, czy kontynuować leczenie. Należy rozważyć przerwanie leczenia moczopędnego.
Długotrwałe nadużywanie leków moczopędnych może prowadzić do rzekomego zespołu Barttera z obrzękiem. Obrzęk jest wynikiem wzrostu stężenia reniny z konsekwencją wtórnego hiperaldosteronizmu.
Działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE lub antagonistów receptora angiotensyny II jest nasilane przez środki zwiększające aktywność reniny w osoczu (leki moczopędne). Zaleca się przerwanie leczenia moczopędnego na 2 do 3 dni przed rozpoczęciem leczenia inhibitorem ACE, w celu zminimalizowania możliwości wystąpienia niedociśnienia tętniczego na początku leczenia.
Zaburzenia czynności serca U pacjentów z ciężką niewydolnością serca (wyraźny obrzęk) może się zdarzyć, że chlortalidon praktycznie nie jest już wchłaniany.
Inne skutki Reakcje nadwrażliwości mogą wystąpić u pacjentów z alergiami (lub bez alergii) lub astmą oskrzelową w wywiadzie.
Zalecenia specjalne Podczas stosowania produktu leczniczego Uldiulan należy regularnie sprawdzać stężenie elektrolitów w surowicy (zwłaszcza jonów potasu, sodu i wapnia), kreatyniny i mocznika, lipidów w surowicy (cholesterol i triglicerydy), kwasu moczowego i glukozy we krwi. Podczas leczenia produktem leczniczym Uldiulan pacjenci powinni przyjmować wystarczającą objętość płynów i, ze względu na zwiększone straty potasu, spożywać pokarmy bogate w potas (banany, warzywa, orzechy).
Leczenie wysokiego ciśnienia krwi za pomocą produktu leczniczego Uldiulan wymaga regularnego nadzoru medycznego.
Stosowanie produktu leczniczego Uldiulan należy przerwać w następujących przypadkach: - oporne na terapię zaburzenia równowagi elektrolitowej - reakcje nadwrażliwości - ciężkie dolegliwości żołądkowo-jelitowe - zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego - zapalenie trzustki - zmiany w morfologii krwi (niedokrwistość, leukopenia, małopłytkowość) - ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego - występowanie zapalenia naczyń - nasilenie istniejącej krótkowzroczności - stężenie kreatyniny w surowicy > 1,8 mg/100 mL lub klirens kreatyniny poniżej 30 mL/min.
Skutki niewłaściwego wykorzystania do celów dopingowych Stosowanie produktu leczniczego Uldiulan może prowadzić do pozytywnych wyników testów antydopingowych. Nie można przewidzieć konsekwencji zdrowotnych stosowania produktu leczniczego Uldiulan jako środka dopingującego, nie można wykluczyć poważnego zagrożenia dla zdrowia.
Substancje pomocnicze
Produkt leczniczy Uldiulan zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Produkt leczniczy Uldiulan zawiera sód. Uldiulan zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabletkę, to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Podawanie chlortalidonu może wpływać na działanie następujących produktów leczniczych lub substancji:
Skojarzenia niezalecane:
Lit: Jednoczesne podawanie chlortalidonu z litem może prowadzić do zwiększenia działania kardio- i neurotoksycznego litu wskutek zmniejszonego wydalania litu. Jeśli podawanie leków moczopędnych jest nieuniknione, konieczne jest bardzo dokładne kontrolowanie stężenia litu we krwi i dostosowanie dawki. W przypadkach, gdy lit indukuje wielomocz, leki moczopędne mogą wywierać paradoksalne działanie antydiuretyczne.
Skojarzenia, które należy stosować ostrożnie:
Substancje, które mogą wywołać "torsade de pointes": - leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid) - leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol) - specyficzne leki przeciwpsychotyczne: fenotiazyny (np. chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna), benzamidy (np. amisulpiryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd), butyrofenony (np. drosperydol, haloperydol) - inne: beprydyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna podawana iv., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina podawana iv.
Jeśli powyższe produkty lecznicze są podawane w tym samym czasie co Uldiulan, istnieje zwiększone ryzyko rozwoju arytmii komorowych, zwłaszcza torsade de pointes, szczególnie przy hipokaliemii. Stężenie potasu w surowicy musi zostać określone i, jeśli to konieczne, skorygowane przed rozpoczęciem stosowania tego skojarzenia. Badania stężenia elektrolitów osocza i kontrola EKG muszą być przeprowadzane regularnie. Najlepiej stosować substancje, które nie powodują torsade de pointes przy hipokaliemii.
Inne leki moczopędne, inne leki przeciwnadciśnieniowe (np. beta-adrenolityki, antagoniści wapnia, inhibitory ACE, leki rozszerzające naczynia krwionośne, metyldopa, guanetydyna), azotany, barbiturany, fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, alkohol Działanie przeciwnadciśnieniowe produktu leczniczego Uldiulan może być nasilone w razie stosowania wyżej wymienionych produktów leczniczych lub spożywania alkoholu. Na początku leczenia istnieje ryzyko dużego spadku ciśnienia krwi i pogorszenia czynności nerek. Dlatego leczenie moczopędne należy przerwać na 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia inhibitorem ACE w celu zmniejszenia możliwości wystąpienia niedociśnienia tętniczego na początku leczenia.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. indometacyna, kwas acetylosalicylowy), w tym inhibitory COX-2, salicylany Niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. indometacyna, kwas acetylosalicylowy), w tym inhibitory COX-2, salicylany mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe i moczopędne działanie chlortalidonu. W przypadku przyjmowania dużych dawek salicylanów może się nasilić toksyczne działanie salicylanów na ośrodkowy układ nerwowy. U pacjentów, u których wystąpi hipowolemia podczas leczenia produktem Uldiulan, jednoczesne podawanie niesteroidowe leków przeciwzapalnych może prowadzić do ostrej niewydolności nerek.
Diuretyki moczopędne potasu (np. furosemid), glikokortykosteroidy, ACTH, karbenoksolon, penicylina G, salicylany, stymulujące środki przeczyszczające, amfoterycyna B (stosowana pozajelitowo) Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Uldiulan i powyższych leków może prowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej, w szczególności do zwiększonych strat potasu. Jest to szczególnie ważne podczas leczenia glikozydami nasercowymi. Stężenie potasu w osoczu musi być bardzo dokładnie monitorowane i, jeśli to konieczne, korygowane.
Glikozydy nasercowe (np. naparstnicy) W przypadku jednoczesnego leczenia glikozydami nasercowymi należy zwrócić uwagę, że jeśli podczas leczenia chlortalidonem rozwinie się hipokaliemia i (lub) hipomagnezemia, zwiększa się wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy nasercowe, a działania niepożądane glikozydów nasercowych są odpowiednio zwiększone. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołane tiazydami mogą sprzyjać występowaniu arytmii serca wywołanej glikozydami naparstnicy (patrz punkt 4.4).
Następujące skojarzenia mogą wywoływać interakcje
Insulina, doustne leki przeciwcukrzycowe, leki zmniejszające stężenie kwasu moczowego, sympatykomimetyki (noradrenalina[norepinefryna], adrenalina [epinefryna]) Działanie powyższych produktów leczniczych może być osłabione w przypadku jednoczesnego stosowania chlortalidonu. Może być konieczne dostosowanie dawki insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych ze względu na ryzyko zmniejszenia działania hipoglikemizującego. Zmniejszenie to jest spowodowane możliwym zmniejszeniem uwalniania insuliny przez trzustkę z powodu działania hipokaliemicznego.
Niedepolaryzujące środki zwiotczające mięśnie (pochodne kurary) (np. chlorowodorek tubokuraryny) Działanie pochodnych kurary może być nasilone lub wydłużone przez chlortalidon. W przypadku, gdy terapia produktem leczniczym Uldiulan nie może zostać przerwana przed użyciem leków zwiotczających mięśnie typu kurary, anestezjolog musi zostać poinformowany o stosowaniu produktu leczniczego Uldiulan.
Allopurynol Chlortalidon może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol.
Amantadyna Chlortalidon może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych wywołanych przez amantadynę.
Beta-adrenolityki, diazoksyd Istnieje zwiększone ryzyko występowania hiperglikemia po jednoczesnym podaniu chlortalidonu i beta-adrenolityków lub diazoksydu.
Leki cytotoksyczne (np. cyklofosfamid, fluorouracyl, metotreksat) Chlortalidon może zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamidu, fluorouracylu, metotreksatu). Jednoczesne podawanie leków cytotoksycznych może nasilać ich toksyczne działanie na szpik kostny (zwłaszcza granulocytopenię).
Sole wapnia i witamina D Jednoczesne podawanie chlortalidonu z witaminą D lub solami wapnia nasila wzrost stężenia wapnia w surowicy z powodu hamowania wydalania z moczem.
Leki przeciwcholinergiczne (np. atropina, biperyden) Biodostępność diuretyków typu tiazydowego może być zwiększona przez leki przeciwcholinergiczne (np. atropina, biperyden), najwyraźniej z powodu zmniejszenia motoryki przewodu pokarmowego i szybkości opróżniania żołądka.
Żywice jonowymienne (np. kolestyramina, kolestypol) Jednoczesne podawanie kolestyraminy lub kolestypolu zmniejsza wchłanianie chlortalidonu. Produkt leczniczy Uldiulan należy zatem przyjmować co najmniej 1 godzinę przed lub 4-6 godzin po podaniu tych leków.
Cyklosporyna Leczenie cyklosporyną może zwiększać ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny moczanowej.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Chlortalidon jest przeciwwskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego w czasie ciąży.
Produkt leczniczy Uldiulan, podobnie jak inne leki moczopędne, może powodować hipoperfuzję łożyska. Tiazydy i pochodne leki moczopędne dostają się do krążenia płodowego i mogą powodować zaburzenia elektrolitowe. Zgłaszano występowanie trombocytopenii noworodków podczas stosowania tiazydów i pochodnych leków moczopędnych.
Karmienie piersią Produkt leczniczy Chlortalidon przenika do mleka matki. Ze względów bezpieczeństwa należy unikać stosowania chlortalidonu u matek karmiących piersią.
Płodność Brak dostępnych danych dotyczących wpływu chlortalidonu na płodność u ludzi.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Różnorodne, indywidualne reakcje mogą zmienić możliwość reagowania w taki sposób, że zdolność do aktywnego uczestnictwa w ruchu drogowym, do korzystania z maszyn lub do pracy bez zabezpieczenia może być zagrożona. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji na początku leczenia, po zwiększeniu dawki, w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, w przypadku zmiany leku lub w skojarzeniu z alkoholem.
4.8 Działania niepożądane
Tabelaryczny wykaz działań niepożądanych
Działania niepożądane wymieniono poniżej zgodnie z następującą konwencją: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100); rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000); bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być oceniona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacj a układów i narządów MedDRA bardzo często (≥1/10) często (≥1/100 do <1/10) rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000) bardzo rzadko (<1/10 000)
nieznana (nie może być oceniona na podstawie dostępnych danych). Zaburzenia krwi i układu chłonnego
wość, leukope- nia, agranulocy- toza, eozynofilia
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Hipokaliemia (głównie przy wyższych dawkach), hiperurykemi a, może to prowadzić do napadów dny moczanowej u predyspono- Hiponatremia, hipomagnezemi a, hiperglikemia i glikozuria; u pacjentów z ujawnioną cu- krzycą może to spowodować zaburzenia stanu me- tabolicznego, może ujawnić Hiperkalcemia Zasadowica hipochlore- miczna
wanych pacjentów, wzrostu stężenia cholesterolu i triglicerydów się utajona cukrzyca, wzrost stężenia substancji azotowych (mocznik, kreatynina), szczególnie na początku leczenia; utrata apetytu Zaburzenia układu nerwowego
wroty głowy, osłabienie Parestezje Zaburzenia oka
widzenia, zmniejszone łzawienie
nagromadzen ie płynu między naczyniówką a twardówką Zaburzenia serca
ortostatyczne zaburzenia regulacji ortostatycznej, kołatanie serca Arytmia Zaburzenia układu oddecho- wego, klatki piersiowej i śródpiersia
tyczny obrzęk płuc (pochodzen ia alergiczne- go), trudności w oddychaniu
Zaburzenia żołądkowo- jelitowe
jamie ustnej, anoreksja, dolegliwości żo- łądkowo- jelitowe, nudności, wymioty, ból w górnej części brzucha, skurcz mięśni brzucha zaparcia, biegunka
trzustki
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
we- wnątrzwątrobo wa lub żółtaczka
Zaburzenia skóry i tkanki pod- skórnej
reakcja skórna, taka jak wysypka, pokrzywka, świąd (swędzenie) Reakcja nad- wrażliwości na światło, zapalenie naczyń po- chodzenia alergicznego
Zaburzenia Obniżone
układu mięśniowo- szkieleto- wego i tkanki łącznej napięcie mięśni szkieletowych, skurcze mięśni Zaburzenia nerek i układu moczowego
śródmiąż- szowe zapalenie nerek
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
erekcji
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301 faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Objawy przedawkowania
Obraz kliniczny ostrego lub przewlekłego przedawkowania zależy od stopnia utraty płynu i elektrolitów.
Po przedawkowaniu mogą wystąpić następujące objawy: zawroty głowy, osłabienie, nudności, ból mięśni i skurcze mięśni (np. skurcze mięśni nóg), ból głowy, tachykardia, niedociśnienie tętnicze i zaburzenia regulacji ortostatycznej, zaburzenia elektrolitowe (hipokalemia i (lub) hiponatremia). Odwodnienie i hipowolemia mogą prowadzić do hemokoncentracji, drgawek, senności, letargu, splątania, zapaści krążeniowej i ostrej niewydolności nerek.
Hipokaliemia może prowadzić do zmęczenia, osłabienia mięśni, parestezji, niedowładu, apatii, meteoryzmu i zaparć lub do arytmii serca. Duża utrata potasu może prowadzić do porażennej niedrożności jelit lub zaburzenia świadomości aż do śpiączki hipokaliemicznej.
Środki terapeutyczne po przedawkowaniu
W przypadku wystąpienia objawów przedawkowania leczenie należy natychmiast przerwać. Oprócz ogólnych działań, należy monitorować parametry życiowe i, jeśli to konieczne, korygować w warunkach intensywnej opieki medycznej. Nie jest znane specyficzne antidotum. Jeśli pacjent jest przytomny, należy zastosować płukanie żołądka i podanie węgla aktywowanego. Wskazane może być dożylne podanie płynu, powtarzalne monitorowanie ciśnienia krwi, równowagi wodno-elektrolitowej oraz funkcji metabolicznych.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Leki moczopędne. Diuretyki o niskim pułapie, z wyłączeniem tiazydów. Sulfonamidy, leki proste. Kod ATC: C03BA04 Chlortalidon, substancja czynna produktu leczniczego Uldiulan, jest benzotiadiazyno (tiazydo)- podobnym diuretykiem o długim czasie działania.
Chlortalidon wpływa przede wszystkim na wydalanie elektrolitów, wtórnie zwiększa objętość związanej osmotycznie wody w moczu.
Mechanizm działania Chlortalidon hamuje głównie wchłanianie sodu w dystalnym kanaliku nerkowym, dzięki czemu może zostać wydalone maksymalnie około 15% przesączonego kłębuszkowego sodu. Stopień wydalania chlorków odpowiada mniej więcej wydalaniu sodu. Chlortalidon powoduje zwiększenie eliminacji potasu, co jest głównie uwarunkowane wydzielaniem potasu w kanalikach dystalnych i kanalikach zbiorczych nerki (zwiększona wymiana między jonami sodu i potasu).
Duże dawki chlortalidonu zwiększają wydalanie wodorowęglanów ze względu na hamowanie karboanhydrazy, przez co mocz ulega alkalizacji. Kwasica i zasadowica nie wpływają silnie na saluretyczne i moczopędne działanie chlortalidonu.
Zmniejszona eliminacja wapnia przez nerki podczas długotrwałego leczenia chlortalidonem może prowadzić do hiperkalcemii. Działanie moczopędne pojawia się po 2-3 godzinach, osiąga maksimum po 4-24 godzinach i może utrzymywać się przez 2-3 dni.
Działanie farmakodynamiczne Diureza indukowana tiazydami początkowo prowadzi do zmniejszenia objętości osocza, pojemności minutowej serca i ogólnoustrojowego ciśnienia krwi. Możliwa jest aktywacja układu renina- angiotensyna-aldosteron. U osób z niedociśnieniem chlortalidon delikatnie obniża ciśnienie krwi. Działanie przeciwnadciśnieniowe chlortalidonu na początku terapii uzyskuje się poprzez zmniejszenie objętości zewnątrzkomórkowej, co skutkuje obniżonym oporem obwodowym. Przy dalszym podawaniu pojemność zewnątrzkomórkowa normalizuje się z utrzymującym się działaniem hipotensyjnym, prawdopodobnie z powodu spadku oporu obwodowego; pojemność minutowa serca powraca do wartości sprzed leczenia, objętość osocza pozostaje nieco zmniejszona, a aktywność reninowa osocza może być podwyższona. Działanie to może być spowodowane obniżonym stężeniem sodu w ścianach naczyń i wynika ze zmniejszonej reaktywności na noradrenalinę. Przy długotrwałym podawaniu działanie przeciwnadciśnieniowe chlortalidonu jest zależne od dawki od 12,5 do 50 mg/dobę. Zwiększenie dawki powyżej 50 mg zwiększa powikłania metaboliczne i rzadko przynosi korzyści terapeutyczne.
Chlortalidon ma działanie antydiuretyczne u pacjentów z moczówką prostą i wrażliwą na ADH. Mechanizm działania nie został wyjaśniony.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo
Podobnie jak w przypadku innych leków moczopędnych, gdy chlortalidon jest podawany w monoterapii, kontrolę ciśnienia tętniczego uzyskuje się u około połowy pacjentów z łagodnym do umiarkowanego nadciśnieniem tętniczym. Ogólnie stwierdzono, że pacjenci w podeszłym wieku i rasy czarnej dobrze reagują na leki moczopędne podawane jako terapia podstawowa. Randomizowane badania kliniczne u osób w podeszłym wieku wykazały, że leczenie nadciśnienia tętniczego lub dominującego nadciśnienia skurczowego u osób starszych małymi dawkami diuretyków tiazydowych, w tym chlortalidonu, zmniejsza zachorowalność i śmiertelność na skutek udaru naczyń
mózgowych (udar), chorób wieńcowych oraz zachorowalność i śmiertelność z przyczyn sercowo- naczyniowych.
Chlortalidon jest nieskuteczny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 mL/min i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy > 1,8 mg/100 mL).
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Wchłanianie chlortalidonu jest stosunkowo wolne (t50 resorpcji po 2,6 godz.). Biodostępność dawki doustnej 50 mg chlortalidonu wynosi około 64%, maksymalne stężenie we krwi osiągane jest po 8 do max wynoszą odpowiednio średnio 1,5 μg/mL (4,4 μmol/L) i 3,2 μg/mL (9,4 μmol/L). W przypadku dawek do 100 mg występuje proporcjonalny wzrost AUC. Przy powtarzanych dawkach dobowych 50 mg, średnie stężenie w stanie stacjonarnym we krwi wynoszące 7,2 μg/mL (21,2 μmol/L), mierzone pod koniec 24-godzinnego odstępu między dawkami, jest osiągane po 1 do 2 tygodni.
Dystrybucja Wiązanie chlortalidonu z białkami osocza wynosi około 75%, objętość dystrybucji 41/kg. Ze względu na znaczną kumulację w erytrocytach i wiązanie z białkami osocza, tylko niewielka część chlortalidonu jest wolna. Chlortalidon przenika przez barierę łożyskową i przenika do mleka matki.
Metabolizm W ciągu 120 godzin około 70% dawki jest wydalane z moczem i kałem, głównie w postaci niezmienionej. Metabolizm i wydalanie przez wątrobę do żółci stanowią drugorzędną drogę eliminacji.
Eliminacja Chlortalidon jest eliminowany z krwi i osocza z okresem półtrwania w fazie eliminacji wynoszącym średnio 50 godzin. Okres półtrwania w fazie eliminacji nie zmienia się po długotrwałym podawaniu. Większa część wchłoniętej dawki chlortalidonu jest wydalana przez nerki ze średnim klirensem
Pacjeci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku eliminacja chlortalidonu jest wolniejsza niż u zdrowych młodych dorosłych, chociaż wchłanianie jest takie samo. Dlatego wskazana jest bardzo dokładna obserwacja lekarska podczas leczenia pacjentów w podeszłym wieku.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Toksyczność reprodukcyjna Badania teratogenności przeprowadzone na myszach, szczurach, chomikach i królikach nie wykazały możliwego działania teratogennego.
Rakotwórczość i mutagenność Chlortalidon indukuje aberracje chromosomowe in vitro w komórkach ssaków. Eksperymenty in vivo na myszach nie wykazały takiego działania na szpik kostny i hepatocyty. Znaczenie pozytywnych wyników badań in vitro nie zostało wystarczająco wyjaśnione. Nie przeprowadzono długoterminowych badań rakotwórczości chlortalidonu.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Tabletki 12,5 mg:
Celuloza mikrokrystaliczna Laktoza jednowodna Powidon (K-30) Karboksymetyloskrobia sodowa (Typ A) Magnezu stearynian
Tabletki 25 mg: Celuloza mikrokrystaliczna Laktoza jednowodna Powidon (K-30) Karboksymetyloskrobia sodowa (Typ A) Żelaza tlenek żółty (E172) Żelaza tlenek czerwony (E172) Magnezu stearynian
Tabletki 50 mg: Celuloza mikrokrystaliczna Laktoza jednowodna Powidon (K-30) Karboksymetyloskrobia sodowa (Typ A) Żelaza tlenek żółty (E172) Magnezu stearynian
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Przechowywać w temperaturze poniżej 30°C
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Tabletki pakowane są w blistry z folii PVC/PVdC/aluminium w tekturowym pudełku.
Produkt leczniczy Uldiulan jest dostępny w blistrach po 10, 20, 30, 50, 60 i 100 tabletek w tekturowym pudełku.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUG.L. Pharma GmbH Schlossplatz 1 Austria
8. NUMER POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Uldiulan, 12,5 mg, tabletki pozwolenie nr Uldiulan, 25 mg, tabletki pozwolenie nr Uldiulan, 50 mg, tabletki pozwolenie nr
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: