Dialginum
Metamizolum natricum monohydricum
Proszek do sporządzania roztworu doustnego w saszetce 1000 mg | Metamizolum natricum monohydricum 1 g
CHEMAX PHARMA Ltd., Bułgaria
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Dialginum, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu doustnego, w saszetce
Metamizolum natricum monohydricum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zażyciem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. Lek ten należy zawsze przyjmować dokładnie tak, jak to opisano w ulotce dla pacjenta lub według zaleceń lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - Jeśli potrzebna jest rada lub dodatkowa informacja, należy zwrócić się do farmaceuty. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4. - Jeśli po upływie 3-5 dni nie nastąpiła poprawa lub pacjent czuje się gorzej, należy skontaktować się z lekarzem.
Spis treści ulotki
1. Co to jest Dialginum i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed przyjęciem Dialginum
3. Jak przyjmować Dialginum
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać Dialginum
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest Dialginum i w jakim celu się go stosuje
Substancją czynną Dialginum jest sodu metamizol jednowodny, pochodna pirazolonu o działaniu przeciwbólowym i przeciwgorączkowym. Nawet w wysokich dawkach nie ma wpływu na perystaltykę jelit i nie powoduje zaparć. Lek Dialginum wskazany jest w krótkotrwałym leczeniu bólu różnego pochodzenia o dużym nasileniu oraz w gorączce, gdy zastosowanie innych leków jest niewskazane lub nieskuteczne w: - bólach głowy, - migrenie, - bólach zębów, - bólach mięśni i stawów, - bólach pourazowych i pooperacyjnych, - bólach wywołanych kolką nerkową, - kolkach dróg żółciowych, - bólach w chorobach nowotworowych, - gorączce.
2. Informacje ważne przed przyjęciem leku Dialginum
Kiedy nie stosować leku Dialginum - jeśli pacjent ma uczulenie na metamizol i inne pochodne pirazolonu i pirazolidyny, np: propyfenazon, fenazon lub fenylobutazon (leki o działaniu przeciwgorączkowym, przeciwbólowym i przeciwzapalnym), szczególnie, jeśli po zastosowaniu któregoś z tych leków wystąpiła agranulocytoza (ostry stan związany z ciężkim, zagrażającym życiu spadkiem liczby granulocytów we krwi) lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6), - jeżeli u pacjenta występuje zespół astmy analgetycznej lub rozpoznano nietolerancję na leki przeciwbólowe, objawiające się pokrzywką, obrzękiem naczynioworuchowym, tj. gdy pacjent reaguje skurczem oskrzeli lub inną reakcją anafilaktoidalną (podobną do reakcji uczuleniowej) na salicylany, paracetamol lub inne nieopioidowe leki przeciwbólowe, w tym niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLZP), takie jak: diklofenak, ibuprofen, indometacyna lub naproksen,
- ciężkie choroby nerek i wątroby, - ostra porfiria wątrobowa, - jeśli u pacjenta występują zaburzenia czynności szpiku kostnego (np. po zastosowaniu leków obniżających odporność organizmu), - po leczeniu cytostatykami (leki stosowane w chemioterapii nowotworów), - jeżeli w obrazie morfologicznym krwi stwierdza się zmiany (agranulocytoza, leukopenia), - jeżeli u pacjenta występuje niedokrwistość, - jeżeli u pacjenta występuje wrodzony niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, z innymi lekami z grupy pochodnych pirazolonu (aminofenazon, fenylobutazon, oksyfenbutazon), - u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 15 lat, - jeśli pacjentka jest w ostatnich trzech miesiącach ciąży.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Dialginum należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą lub pielęgniarką, jeśli pacjent cierpi na: - skurczowe ciśnienie tętnicze mniejsze niż 100 mm Hg lub choroby serca i zaburzenia krążenia (np. zawał serca, choroba wieńcowa lub urazy wielonarządowe), zwężenie naczyń domózgowych, zmniejszoną objętość krwi krążącej, jest odwodniony, ma wysoką gorączkę, ponieważ lek może spowodować obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, - niewydolność nerek i (lub) wątroby, - chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy, - astmę oskrzelową lub astmę analgetyczną lub nietolerancję leków przeciwbólowych objawiającą się pokrzywką, obrzękiem języka, twarzy, warg, i (lub) gardła, w szczególności jeśli towarzyszy jej polipowate zapalenie błony śluzowej nosa i zatok, - choroby alergiczne, w tym atopowe, przewlekłą pokrzywkę, - nietolerancję niektórych barwników (np. tartrazyna) lub konserwantów (np. benzoesany), - nietolerancję alkoholu objawiającą się kichaniem, łzawieniem oczu i silnym zaczerwienieniem twarzy w reakcji nawet na niewielkie ilości alkoholu; może to wskazywać na nierozpoznaną wcześniej astmę analgetyczną.
Dolegliwości dotyczące wątroby U pacjentów przyjmujących metamizol występowały przypadki zapalenia wątroby, którego objawy pojawiały się w okresie od kilku dni do kilku miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Należy przerwać stosowanie leku Dialginum i skontaktować się z lekarzem, jeśli u pacjenta wystąpią dolegliwości dotyczące wątroby, takie jak: złe samopoczucie (nudności lub wymioty), gorączka, uczucie zmęczenia, utrata apetytu, ciemne zabarwienie moczu, jasno zabarwione stolce, zażółcenie skóry lub białkówek oczu, swędzenie, wysypka lub ból w górnej części brzucha. Lekarz skontroluje u pacjenta prawidłowość funkcjonowania wątroby. Pacjent nie powinien przyjmować leku Dialginum, jeśli stosował wcześniej jakiekolwiek produkty lecznicze zawierające metamizol i miał dolegliwości ze strony wątroby.
Należy natychmiast zaprzestać stosowania leku i wezwać pomoc lekarską w razie wystąpienia objawów reakcji uczuleniowej (anafilaktycznej) np.: - obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła, które mogą powodować utrudnienie połykania lub oddychania, - ciężki skurcz oskrzeli, - zmiany skórne i na błonach śluzowych, jak świąd, pieczenie, zaczerwienienie, pokrzywka, - wstrząs (spowodowane reakcją uczuleniową zagrażające życiu zaburzenia autoregulacyjnych mechanizmów organizmu, które nie są w stanie zapewnić prawidłowego przepływu krwi przez ważne dla życia narządy i tkanki, objawiający się splątaniem, osłabieniem i omdleniem). Pacjentom z podwyższonym ryzykiem wystąpienia reakcji podobnych do gwałtownych reakcji uczuleniowych (anfilaktoidanych) metamizol sodowy jednowodny wolno podawać tylko w warunkach ścisłej kontroli lekarskiej, z zapewnieniem możliwości udzielenia pomocy w nagłym przypadku. Pacjenci wykazujący reakcję uczuleniową lub inną immunologiczną reakcję na metamizol sodowy jednowodny są także narażeni na podobną reakcję na inne pirazolony i pirazolidyny oraz inne nieopioidowe leki przeciwbólowe. U pacjentów cierpiących na uczulenie może dojść do wstrząsu anafilaktycznego. Dlatego podczas stosowania leku zaleca się zachować szczególną ostrożność u pacjentów z astmą lub atopią (np. atopowe zapalenie skóry lub błon śluzowych, gorączka sienna, astma alergiczna).
Należy natychmiast zaprzestać stosowania leku i zgłosić się do lekarza w razie wystąpienia następujących zaburzeń i chorób: - agranulocytoza objawiająca się np. podwyższoną temperaturą ciała połączoną z dreszczami, bólem gardła, trudnościami w połykaniu i owrzodzeniami w jamie ustnej, nosa, gardła, narządów płciowych i odbytnicy. Stosowanie leku w dużych dawkach lub długotrwale zwiększa ryzyko agranulocytozy, dlatego lek nie powinien być stosowany dłużej niż 3-5 dni. Pacjenci, u których wystąpiła agranulocytoza w odpowiedzi na leczenie metamizolem sodowym jednowodnym, są szczególnie narażeni na wystąpienie podobnej reakcji na stosowanie innych pirazolonów i pirazolidyny; - małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi powodujące zaburzenia krzepnięcia krwi), np.: wybroczyny na skórze i błonach śluzowych, krwiaki, nawracające krwawienia z dziąseł, nosa, przewodu pokarmowego; - pancytopenia (znaczne zmniejszenie ilości wszystkich komórek krwi: czerwonych i białych krwinek oraz płytek krwi), np.: ogólne złe samopoczucie, gorączka, częste zapadanie na choroby zakaźne, krwiaki, krwawienia, bladość.
W razie wystąpienia wyżej wymienionych objawów nie wolno już nigdy ponownie stosować metamizolu ! W razie konieczności długotrwałego podawania metamizolu pacjentowi, lekarz będzie bezwzględnie przeprowadzał regularnie kontrolne badania krwi, gdyż metamizol może powodować uszkodzenie szpiku kostnego. U pacjentów onkologicznych stosujących metamizol należy regularnie badać krew.
Ciężkie reakcje skórne W związku z leczeniem metamizolem notowano występowanie ciężkich reakcji skórnych, w tym zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka, reakcji polekowej z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS). Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z tych objawów związanych z ciężkimi reakcjami skórnymi wymienionymi w punkcie 4, należy przerwać stosowanie metamizolu i natychmiast zgłosić się po pomoc medyczną. Jeśli u pacjenta kiedykolwiek wystąpiły ciężkie reakcje skórne, nie należy nigdy w przyszłości ponawiać leczenia lekiem Dialginum (patrz punkt 4).
Dzieci i młodzież Lek Dialginum jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci w wieku poniżej 15 lat ze względu na stałą zawartość metamizolu w jednej saszetce wynoszącą 1000 mg. Dostępne są inne postacie farmaceutyczne lub moce leków zawierających metamizol, które można odpowiednio dawkować u mniejszych dzieci.
Lek Dialgi num a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent palnuje przyjmować.
Przeciwwskazane jest stosowanie leku Dialginum z lekami z grupy pochodnych pirazolonu i pirazolidyny (aminofenazon, fenylobutazon, oksyfenbutazon). Są to leki o działaniu przeciwbólowym, przeciwgorączkowym i przeciwzapalnym.
Przed zastosowaniem tego leku należy porozmawiac z lekarz em, jeśli pacjent przyjmuje: - leki przeciwzakrzepowe, pochodne kumaryny, - doustne leke przeciwcukrzycowe, - fenytoinę (lek przeciwpadaczkowy), - sulfonamidy (leki o działaniu przeciwbakteryjnym), - leki przeciwdepresyjne, - doustne środki antykoncepcyjne i allopurinolu, gdyż mogą spowolnić metabolizm metamizolusodowego jednowodnego i zwiększyć jego toksyczność, - cyklosporynę (lek obniżający odporność organizmu, stosowany m.in. w zapobieganiu odrzucaniu przeszczepu). Metamizol sodowy jednowodny może zmniejszać stężenie cyklosporyny w surowicy krwi. Podczas jednoczesnego stosowania obu leków, należy rozważyć dostosowanie dawki metamizolu sodowego jednowodnego. - barbiturany (np. fenobarbital - lek stosowany m. in. w padaczce), barbiturany zmniejszają działanie metamizolu sodowego jednowodnego. - inhibitory monoaminoaksydazy - MAO (np. selegilina, moklobemid - leki stosowane m. in. w depresji). Inhibitory MAO nasilają działanie metamizolu. - chloropromazynę (lek stosowany m. in. w leczeniu schizofrenii). Jednoczesne stosowanie metamizolu sodowego jednowodnego i chloropromazyny może wywołać ciężką hipotermię. - metamizol sodowy jednowodny może nasilać hemotoksyczność metotreksatu, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Należy unikać jednoczesnego stosowania obu tych leków. - w przypadku pochodnych pirazolonu, do których należy metamizol sodowy jednowodny, może dochodzić do interakcji z kaptoprylem, litem i triamterenem. Leki te mogą zmieniać skuteczność leków obniżających ciśnienie tętnicze i leków moczopędnych. Brak jest informacji, czy metamizol sodowy jednowodny również powoduje takie interakcje; - bupropion, lek stosowany w leczeniu depresji albo wspomagająco podczas rzucania palenia, - efawirenz, lek stosowany w leczeniu zakażenia HIV (AIDS), - metadon, lek stosowany w leczeniu uzależnienia od niedozwolonych środków odurzających (tzw. opioidów), - walproinian, lek stosowany w leczeniu padaczki lub zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, - takrolimus, lek stosowany w zapobieganiu odrzucenia narządu u pacjentów po przeszczepieniu, - sertralina, lek stosowany w leczeniu depresji.
Metamizol może zmniejszać działanie kwasu acetylosalicylowego na płytki krwi. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym podawaniu kwasu acetylosalicylowego stosowanego w zapobieganiu chorobom serca.
Dialginum z jedzeniem i piciem lub i alkoholem Lek należy stosować podczas lub bezpośrednio po posiłkach. Alkohol może wpływać na skuteczność leku.
Ciąża i karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Dostępne dane na temat stosowania metamizolu w czasie pierwszych 3 miesięcy ciąży są ograniczone, ale nie wskazują na szkodliwe oddziaływanie na zarodek. W wybranych przypadkach, jeśli brak jest innych opcji leczenia, po konsultacji z lekarzem lub farmaceutą pacjentka może przyjmować pojedyncze dawki metamizolu w pierwszym i drugim trymestrze, pod warunkiem starannego rozważenia korzyści i zagrożeń związanych z przyjmowaniem leku. Co do zasady podawanie metamizolu w pierwszym i drugim trymestrze nie jest wskazane.
Nie wolno przyjmować leku Dialginum w okresie ostatnich trzech miesięcy ciąży ze względu na zwiększenie ryzyka powikłań u matki i dziecka (krwotoki, przedwczesne zamknięcie ważnego naczynia, tak zwanego przewodu tętniczego Botalla, u nienarodzonego dziecka, które w sposób naturalny zamyka się dopiero po urodzeniu).
Karmienie piersią Produkty rozkładu metamizolu przenikają do mleka kobiet karmiących piersią w znaczących ilościach i nie można wykluczyć ryzyka dla niemowlęcia karmionego piersią. Z tego względu należy w szczególności unikać wielokrotnego stosowania metamizolu w okresie karmienia piersią. W przypadku jednorazowego podania metamizolu należy zalecić matkom zbieranie i wylewanie pokarmu przez 48 godzin od podania leku.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn W zalecanym zakresie dawkowania nie zaobserwowano upośledzenia zdolności koncentracji i reagowania. Ze względów ostrożności należy jednak, przynajmniej w razie stosowania większych dawek, uwzględnić możliwość upośledzenia tych zdolności i zrezygnować z obsługi maszyn, pro wadzenia pojazdów lub wykonywania czynności obciążonych ryzykiem.
Lek Dialginum zawiera sód Jedna saszetka leku zawiera 82,7 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 4, 14 % maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Lek Dialginum zawiera glukozę Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.
Lek Dialginum zawiera 3,27 g mannitolu (E421) w jednej saszetce Lek może mieć lekkie działanie przeczyszczające.
3. Jak przyjmować lek Dialginum
Ten lek należy zawsze przyjmować stosować dokładnie tak, jak to opisano w ulotce dla pacjenta lub według zaleceń lekarza lub farmaceuty lub pielęgniarki. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Dawka zależy od nasilenia bólu lub gorączki oraz reakcji danej osoby na lek Dialginum. Zawsze należy wybierać najmniejszą dawkę konieczną do opanowania bólu i gorączki. Lekarz prowadzący powie pacjentowi, jak przyjmować Dialginum.
Dorośli i młodzież w wieku 15 lat lub powyżej (o masie ciała przekraczającej 53 kg) mogą stosować 1 saszetkę w dawce pojedynczej nie częściej niż cztery razy na dobę w odstępach wynoszących 6-8 godzin. Maksymalna dawka dobowa u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 15 lat to 4 saszetki proszku do sporządzania roztworu doustnego (co odpowiada 4000 mg metamizolu).
Leku Dialginum nie stosować u młodzieży w wieku poniżej 15 lat oraz u dzieci, ponieważ w takim przypadku konieczne są postacie farmaceutyczne zawierające mniejszą ilość substancji czynnej (patrz też „Kiedy nie stosować leku Dialg inum ” ) .
Sposób podawania: Lek należy stosować podczas lub bezpośrednio po posiłkach. Zawartość saszetki należy rozpuścić w szklance wody i wypić natychmiast po rozpuszczeniu, w czasie nie dłuższym niż 5 min ut. Lek rozpuszczony, a niewypity w ciągu 5 minut, należy wylać.
Osoby w podeszłym wieku i pacjenci w złym ogólnym stanie zdrowia lub z niewydolnością nerek U osób w podeszłym wieku, pacjentów osłabionych i pacjentów z pogorszeniem czynności nerek dawkę należy zmniejszyć ze względu na możliwość wydłużenia czasu wydalania produktów rozkładu metamizolu.
Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby Ze względu na zmniejszenie szybkości eliminacji u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby należy unikać wielokrotnego podawania dużych dawek. W przypadku krótkotrwałego stosowania zmniejszenie dawki nie jest wymagane. Brak jest doświadczeń związanych z długotrwałym stosowaniem.
Stosowanie u dzieci i młodzieży Leku Dialginum nie stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 15 lat (patrz też „Kiedy nie stosować leku Dialginum”).
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Dialginum W razie przyjęcia większej niż zalecana dawki leku, należy niezwłocznie zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Objawy przedawkowania: Mogą wystąpić zawroty głowy, szum w uszach, zaburzenia słuchu, pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia świadomości, śpiączka, drgawki czy zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, zaburzenia rytmu serca (tachykardia). Przedawkowanie metamizolu sodowego jednowodnego może spowodować także bóle brzucha, wymioty, nadżerki błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, krwawienia, perforację (pęknięcie ścianki narządu wewnętrznego), uszkodzenie komórek wątrobowych, śródmiąższowe zapalenie nerek, martwicę cewek nerkowych o raz skurcz oskrzeli. Odnotowano przypadki występowania wysypki, pokrzywki, obrzęku, złuszczającego zapalenia skóry i toksycznej nekrolizy naskórka (zespół Lyella). Po przyjęciu bardzo dużych dawek, wydalanie kwasu rubazonowego może powodować czerwone zabarwienie moczu. Istnieje także możliwość wystąpienia zaburzeń krwi i układu krwiotwórczego np. leukopenii (zmniejszenie liczby białych ciałek krwi), trombocytopenii (zmniejszenie liczby płytek krwi), uszkodzenia szpiku, niedokrwistości uwarunkowanej zaburzeniami czynności krwiotwórczej szpiku.
Brak odtrutki na metamizol sodowy jednowodny. W razie przedawkowania należy natychmiast zwrócić się do lekarza. Konieczne może być leczenie objawowe i podtrzymujące.
Pominięcie przyjęcia zastosowania leku Dialginum Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki. W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty lub pielęgniarki.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Należy przerwać przyjmowanie leku Dialginum i natychmiast zwrócić się po pomoc lekarską, jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów: Złe samopoczucie (nudności lub wymioty), gorączka, uczucie zmęczenia, utrata apetytu, ciemne zabarwienie moczu, jasno zabarwione stolce, zażółcenie skóry lub białkówek oczu, swędzenie, wysypka lub ból w górnej części brzucha. Mogą to być objawy uszkodzenia wątroby. Patrz też punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”.
Ze względu na zagrożenie życia lek należy natychmiast odstawić i wezwać pomoc lekarską w razie pojawienia się ciężkich reakcji uczuleniowtch (anafilaktycznych): Rzadko (może wystąpić rzadziej niż u 1 na 1 000 pacjentów): - obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła, duszności, które mogą powodować utrudnienie połykania i oddychania. - atak astmy, skurcz oskrzeli, duszności, Bardzo rzadko (może wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów): - ciężki skurcz oskrzeli, - zmiany skórne i śluzowe, jak świąd, pieczenie, zaczerwienienie, pokrzywka. Częstość nieznana: - wstrząs anafilaktyczny (zagrażające życiu zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, osłabienie, omdlenie).
Należy natychmiast odstawić lek i zgłosić się do lekarza, w razie pojawienia się następujących działań niepożądanych: Niezbyt często (rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów) występują: - wysypka polekowa - nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego. Rzadko (rzadziej niż u 1 na 1 000 pacjentów) występują: - wysypka (np. plamkowo-grudkowa), - padaczkopodobne drgawki po wysokich dawkach leku, Bardzo rzadko występują:
nadżerki, na błonach śluzowych jamy ustnej spojówek, narządów płciowych), - toksyczna nekroliza naskórka (zespół Lyella ), zmiany rumieniowo-pęcherzowe w obrębie skóry i błon śluzowych prowadzące do spełzania dużych powierzchni naskórka, obnażenia dużych powierzchni skóry, - małopłytkowość (krwiaki, krwawienia), - pancytopenia, - agranulocytoza objawiająca się: wysoką gorączką, dreszczami, bólem gardła, trudnościami w połykaniu oraz stanami zapalnymi błony śluzowej jamy ustnej, nosa, gardła, narządów płciowych i odbytnicy. - astma analgetyczna (patrz „Kiedy nie stosować leku Dialginum w punkcie 2), - nagłe pogorszenie czynności nerek z białkomoczem, skąpomoczem lub bezmoczem włącznie, - ostra niewydolność nerek, - śródmiąższowe zapalenie nerek, Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): - uszkodzenie wątroby, cholestaza (mechaniczne zatrzymanie odpływu żółci), zapalenie wątroby, zażółcenie skóry i białkówek oczu, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych we krwi - niedokrwistość hemolityczna (niedokrwistość spowodowana szybszym rozpadem krwinek czerwonych), hemoliza krwinek u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6- fosforanowej ; niedokrwistość aplastyczna, uszkodzenie szpiku, niekiedy kończące się zgonem, - zbyt szybkie bicie serca, sinica, - ciężkie reakcje skórne: należy przerwać stosowanie metamizolu i natychmiast zgłosić się po pomoc medyczną, jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z poniższych ciężkich działań niepożądanych: - czerwonawe, płaskie plamy na tułowiu w kształcie tarczy celowniczej lub okrągłe, często z pęcherzami w środku, łuszczenie się skóry, owrzodzenia w jamie ustnej, gardle, nosie, na narządach płciowych i w obrębie oczu. Występowanie takich poważnych wysypek skórnych może poprzedzać gorączka i objawy grypopodobne (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka); - rozległa wysypka, wysoka temperatura ciała i powiększone węzły chłonne (zespół DRESS lub zespół nadwrażliwości na lek).
Inne działania niepożądane Należy skonsultować się z lekarzem w przypadku wystąpienia jakiegokolwiek z następujących działań niepożądanych: Rzadko (rzadziej niż u 1 na 1 000 pacjentów) występują: - leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych we krwi), - plamica. Bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów) występują: - zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi. Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): - nudności, wymioty, bóle brzucha, podrażnienie żołądka, biegunka, suchość w ustach, - bóle i zawroty głowy, - zmniejszenie apetytu, - czerwone zabarwienie moczu (po zastosowaniu bardzo wysokich dawek metamizolu).
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Dialginum
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem i wilgocią. Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku, jeśli zauważy się zmiany w wyglądzie proszku. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na saszetce i pudełku po skrócie „EXP”. Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca. Skrót „Lot” na opakowaniach oznacza numer serii.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Dialginum Substancja czynna: metamizol sodowy jednowodny. W każdej saszetce jest 1000 mg metamizolu sodowego jednowodnego. Substancje pomocnicze: mannitol (E421) , sodu cyklaminian, aromat truskawkowy, krzemionka koloidalna bezwodna. Skład aromatu truskawkowego: cis-3-heksan-1-ol, 4-hydroksy-2,5-dwumetylo-3-furanon, maltol, metylu cynamonian, etylo-2-metylomaślan, etylu kapronian, kwas 2-metylomasłowy, etylu maślan, heks-2(trans )-enol, gamma dekalakton, kwas kapronowy nat, odwodniony kukurydziany syrop glukozowy, guma arabska (E414), dwutlenek krzemu (E551).
Jak wygląda lek Dialginum i co zawiera opakowanie Lek Dialginum, 1000 mg, to proszek barwy białej lub prawie białej i aromacie truskawkowym, pakowany po 4,5 g w saszetki z folii Polietylen/Aluminium/Papier. Opakowanie zawiera 6 saszetek i ulotkę w tekturowym pudełku.
Podmiot odpowiedzialny SOLINEA Sp. z o.o. Elizówka, ul. Szafranowa 6 21-003 Ciecierzyn Polska Tel: 81463-48-82
Wytwórca CHEMAX PHARMA LTD 8A Goritsa str., 1618 Sofia Bułgaria
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Inne źródła informacji Szczegółowa informacja o tym leku jest dostępna na stronie internetowej Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, www.urpl.gov.pl
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Dialginum, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu doustnego, w saszetce.
Jedna saszetka zawiera 1000 mg metamizolu sodowego jednowodnego (Metamizolum natricum monohydricum).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: sód, mannitol i glukoza. Jedna saszetka zawiera 82,7 mg sodu. Jedna saszetka zawiera 3,27 g mannitolu. Produkt leczniczy zawiera aromat truskawkowy.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Proszek do sporządzania roztworu doustnego, w saszetce. Proszek barwy białej lub prawie białej o aromacie truskawkowym.
W krótkotrwałym leczeniu bólu różnego pochodzenia o dużym nasileniu oraz w gorączce, gdy zastosowanie innych środków jest niewskazane lub nieskuteczne, w:
- bólach głowy, - migrenie, - bólach zębów, - bólach mięśni i stawów, - bólach pourazowych i pooperacyjnych, - bólach wywołanych kolką nerkową, - kolkach dróg żółciowych, - bólach w chorobach nowotworowych, - gorączce.
Dawkowanie O dawce decyduje nasilenie bólu lub gorączki oraz indywidualna reakcja na Dialginum. Zasadnicze znaczenie ma wybór najmniejszej dawki umożliwiającej opanowanie bólu i gorączki.
Dorosłym i młodzieży w wieku 15 lat lub więcej (>53 kg) można podawać maksymalnie 1000 mg metamizolu w dawce pojedynczej nie częściej niż 4 razy na dobę w odstępach wynoszących 6–8 godzin, co odpowiada maksymalnej dawce dobowej 4000 mg.
Wyraźnego działania można spodziewać się w ciągu 30 do 60 minut od podania doustnego.
W tabeli poniżej podano zalecane dawki pojedyncze oraz maksymalne dawki dobowe zależne od masy ciała lub wieku:
Masa ciała Pojedyncza dawka Maksymalna dawka dobowa kg wiek Saszetki mg Saszetki mg > 53 ≥ 15 lat 1 1000 4 4000
Dzieci i młodzież Dialginum nie jest zalecany u dzieci w wieku poniżej 15 lat ze względu na stałą zawartość metamizolu w jednej saszetce wynoszącą 1000 mg. Dostępne są inne postacie farmaceutyczne lub moce produktu, które można odpowiednio dawkować u mniejszych dzieci.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku, pacjenci osłabieni oraz pacjenci ze zmniejszoną wartością klirensu kreatyniny
U osób w podeszłym wieku, pacjentów osłabionych i pacjentów ze zmniejszoną wartością klirensu kreatyniny dawkę należy zmniejszyć ze względu na możliwość wydłużenia czasu eliminacji z organizmu produktów metabolizmu metamizolu.
Zaburzenia czynności wątroby i nerek
W przypadku zaburzenia czynności nerek lub wątroby szybkość eliminacji jest zmniejszona, dlatego należy unikać wielokrotnego podawania dużych dawek. Nie ma konieczności zmniejszenia dawki, gdy produkt stosowany jest przez krótki czas. Dotychczasowe doświadczenia związane z długotrwałym stosowaniem metamizolu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem wątroby i nerek są niewystarczające.
Sposób podawania Produkt leczniczy należy przyjmować podczas lub bezpośrednio po posiłkach. Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.
- Nadwrażliwość na metamizol i lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1, - Nadwrażliwość na inne pochodne pirazolonu i pirazolidyny np. produkty lecznicze zawierające propyfenazon, fenazon lub fenylobutazon (szczególnie u pacjentów, u których po zastosowaniu któregoś z tych leków wystąpiła agranulocytoza) - nadwrażliwość na niesteroidowe leki przeciwzapalne, - zespół astmy analgetycznej lub rozpoznana nietolerancja na leki przeciwbólowe, objawiająca się pokrzywką, obrzękiem naczynioworuchowym, tj., gdy pacjent reaguje skurczem oskrzeli lub inną reakcją anafilaktoidalną na salicylany, paracetamol lub inne nieopioidowe leki przeciwbólowe, w tym niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), takie jak: diklofenak, ibuprofen, indometacyna lub naproksen, - ciężkie choroby nerek i wątroby, ostra porfiria wątrobowa, - zahamowanie czynności szpiku kostnego np. po leczeniu cytostatykami, - zmiany w obrazie morfologicznym krwi (agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość), - wrodzony niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, - z innymi lekami z grupy pochodnych pirazolonu (aminofenazon, fenylobutazon, oksyfenbutazon), - dzieci i młodzież w wieku poniżej 15 lat, - trzeci trymestr ciąży.
Stosowanie metamizolu wiąże się z rzadkim, lecz zagrażającym życiu ryzykiem agranulocytozy lub wstrząsu (patrz punkt 4.8).
W razie konieczności długotrwałego podawania metamizolu pacjentowi, należy bezwzględnie przeprowadzać regularnie kontrolne badania krwi, gdyż metamizol może powodować uszkodzenie szpiku kostnego.
Należy monitorować parametry obrazu krwi u pacjentów onkologicznych.
Agranulocytoza i trombocytopenia
Stosowanie produktu długotrwale lub w dużych dawkach, zwiększa ryzyko agranulocytozy, dlatego nie należy go stosować dłużej niż 3-5 dób.
Stosowanie leku w dużych dawkach lub długotrwale zwiększa ryzyko agranulocytozy.
Należy poinformować pacjenta o tym, aby w razie wystąpienia objawów agranulocytozy, np. podwyższonej temperatury ciała połączonej z bólem gardła i owrzodzeniami w jamie ustnej lub małopłytkowości, natychmiast odstawił produkt i skontaktował się z lekarzem.
Konieczne jest wykonanie badania krwi. Leczenie należy przerwać niezwłocznie, zanim jeszcze uzyska się wyniki badań laboratoryjnych.
Pacjenci, u których wystąpiła agranulocytoza w odpowiedzi na leczenie metamizolem, są szczególnie narażeni na wystąpienie podobnej reakcji na stosowanie innych pirazolonów i pirazolidyny.
Pancytopenia
W przypadku wystąpienia pancytopenii należy natychmiast przerwać leczenie i wykonywać pełne badania krwi, aż sytuacja się unormuje (patrz punkt 4.8). Należy poinformować pacjenta, aby natychmiast zgłosił się do lekarza, jeżeli podczas leczenia wystąpią oznaki choroby i objawy, które wskazują na dyskrazję krwi (np. ogólnie złe samopoczucie, infekcja, utrzymująca się gorączka, krwiaki, krwawienia, bladość).
Reakcje anafilaktyczne i anafilaktoidalne
Należy poinformować pacjenta o tym, aby w przypadku wystąpienia objawów reakcji anafilaktycznej lub anafilaktoidalnej, np. duszności, obrzęku języka, obrzęku naczynioruchowego, wysypki czy pokrzywki natychmiast odstawił produkt i wezwał pomoc lekarską, gdyż istnieje zagrożenie życia. Pacjenci wykazujący reakcję anafilaktyczną lub inną immunologiczną reakcję na metamizol są także narażeni na podobną reakcję na inne pirazolony i pirazolidyny. Pacjenci wykazujący reakcję anafilaktoidalną na metamizol są także szczególnie narażeni na podobną reakcję na nieopioidowe leki przeciwbólowe. Ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji anafilaktoidalnych po przyjęciu produktu zawierającego metamizol jest znacznie podwyższone u pacjentów: - z zespołem astmy analgetycznej lub nietolerancją leków przeciwbólowych objawiającą się pokrzywką, obrzękiem naczynioruchowym (patrz punkt 4.3), w szczególności jeśli towarzyszy jej polipowate zapalenie błony śluzowej nosa i zatok; - z astmą oskrzelową, szczególnie przy jednoczesnym występowaniu zapalenia zatok przynosowych i polipów w nosie; - z przewlekłą pokrzywką; - z nietolerancją niektórych barwników (np. tartrazyna) lub konserwantów (np. benzoesany); - z nietolerancją alkoholu objawiającą się kichaniem, łzawieniem oczu i silnym zaczerwienieniem twarzy w reakcji nawet na niewielkie ilości alkoholu. Może to wskazywać na nierozpoznaną wcześniej astmę analgetyczną (patrz punkt 4.3). U pacjentów z uczuleniem może dojść do wstrząsu anafilaktycznego. Dlatego podczas stosowania metamizolu zaleca się zachować szczególną ostrożność u pacjentów z astmą lub atopią.
Pacjentom z podwyższonym ryzykiem wystąpienia reakcji anafilaktoidalnych metamizol wolno podawać tylko po starannym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Jeśli zajdzie taka konieczność należy podawać go w warunkach ścisłej kontroli lekarskiej, z zapewnieniem możliwości udzielenia pomocy w nagłym przypadku.
Ciężkie reakcje skórne Podczas leczenia metamizolem notowano występowanie ciężkich niepożądanych reakcji skórnych (SCAR, ang. severe cutaneous adverse reactions), w tym zespołu Stevensa-Johnsona (SJS), toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (TEN) i reakcji polekowej z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS), mogących zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu.
Należy poinformować pacjenta o objawach przedmiotowych i podmiotowych oraz ściśle obserwować, czy nie występują u niego reakcje skórne.
W przypadku pojawienia się objawów przedmiotowych i podmiotowych świadczących o wystąpieniu tych reakcji natychmiast odstawić leczenie metamizolem - ponowne stosowanie leczenia metamizolem w przyszłości jest niedopuszczone (patrz punkt 4.3).
Reakcje przebiegające ze znacznym spadkiem ciśnienia tętniczego Metamizol może powodować reakcje hipotensyjne (patrz także punkt 4.8). Reakcje te mogą być zależne od dawki. Wystąpienie ich jest bardziej prawdopodobne w przypadku pozajelitowego podania produktu leczniczego, szczególnie podczas zbyt szybkiego wstrzykiwania postaci dożylnej.
Ryzyko spadku ciśnienia tętniczego zwiększa się u pacjentów: - ze skurczowym ciśnieniem tętniczym mniejszym niż 100 mm Hg lub z niewydolnością serca i zaburzeniami krążenia (np. zawał serca lub urazy wielonarządowe), także u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej oraz pacjentów odwodnionych; - z wysoką gorączką.
Dlatego, w przypadku tych pacjentów należy rozważyć konieczność podania produktu, a w razie zastosowania, prowadzić ścisły nadzór. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia reakcji hipotensyjnych, konieczne może okazać się podjęcie działań zapobiegawczych (np. wyrównanie zaburzeń krążenia).
U pacjentów, u których bezwzględnie należy unikać obniżenia ciśnienia krwi, np. przypadku ciężkiej choroby wieńcowej lub istotnych zwężeń naczyń domózgowych, metamizol sodowy jednowodny można stosować tylko pod ścisłą kontrolą parametrów hemodynamicznych.
Dialginum należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością nerek i (lub) wątroby, po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.
Dialginum należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy, po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.
Polekowe uszkodzenie wątroby U pacjentów leczonych metamizolem notowano przypadki ostrego zapalenia wątroby, przebiegającego głównie z uszkodzeniem komórek wątrobowych i pojawiającego się w okresie od kilku dni do kilku miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Objawy przedmiotowe i podmiotowe obejmują zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych w surowicy, w tym z żółtaczką, często w kontekście reakcji nadwrażliwości na inne leki (np. wysypka skórna, dyskrazje komórek krwi, gorączka i eozynofilia) lub z jednoczesnymi cechami zapalenia wątroby na podłożu autoimmunologicznym. U większości pacjentów objawy ustępowały po przerwaniu leczenia metamizolem, jednak w pojedynczych przypadkach notowano progresję do ostrej niewydolności wątroby z koniecznością przeszczepienia tego narządu. Mechanizm powstawania uszkodzenia wątroby na skutek stosowania metamizolu nie jest jasno określony, ale dane wskazują na występowanie mechanizmu immunologiczno-alergicznego. Pacjentów należy informować o konieczności kontaktu z lekarzem w przypadku wystąpienia objawów świadczących o uszkodzeniu wątroby. U takiego pacjenta należy przerwać leczenie metamizolem i wykonać badania czynności wątroby. Jeśli u pacjenta nastąpiło uszkodzenie wątroby podczas stosowania metamizolu, nie należy ponownie wdrażać leczenia metamizolem, jeśli nie stwierdzono innych przyczyn uszkodzenia wątroby.
Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Dialginum z chloropromazyną, należy skonsultować z lekarzem (patrz też 4.5).
Ostrzeżenia dotyczące substancji pomocniczych o znanym działaniu
Jedna saszetka produktu leczniczego zawiera 3,6 mmol (82,7 mg) sodu, co odpowiada 4,14 % zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Dialginum zawiera glukozę. Pacjenci z zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, nie powinni przyjmować produktu leczniczego.
Dialginum zawiera 3,27 g mannitolu (E421) w jednej saszetce. Lek może mieć lekkie działanie przeczyszczające.
- Metamizol nasila działanie produktów leczniczych przeciwzakrzepowych, pochodnych kumaryny, - doustne leki przeciwcukrzycowe, fenytoina i sulfonamidy, - leki przeciwdepresyjne, doustne środki antykoncepcyjne i allopurinol mogą spowolnić metabolizm metamizolu i zwiększyć jego toksyczność, - barbiturany zmniejszają, a inhibitory MAO zwiększają działanie metamizolu, - jednoczesne stosowanie metamizolu i chloropromazyny może wywołać ciężką hipotermię, - metamizol może nasilać hemotoksyczność metotreksatu, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Należy unikać jednoczesnego stosowania obu tych leków. - jednoczesne stosowanie metamizolu sodowego jednowodnego z alkoholem może wpłynąć na farmakokinetykę obu ksenobiotyków. - Farmakokinetyczna indukcja enzymów metabolizujących: Metamizol może indukować enzymy metabolizujące, w tym CYP2B6 i CYP3A4. Jednoczesne podawanie metamizolu i bupropionu, efawirenzu, metadonu, walproinianu, cyklosporyny, takrolimusu lub sertraliny może zmniejszyć stężenie tych leków w osoczu i ograniczyć ich skuteczność kliniczną. Dlatego też zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego podawania z metamizolem; w stosownych przypadkach należy monitorować odpowiedź kliniczną i (lub) stężenie leku.
W przypadku pochodnych pirazolonu, do których należy metamizol, wiadomo, że może dochodzić do interakcji z kaptoprylem, litem i triamterenem oraz mogą zmieniać skuteczność leków obniżających ciśnienie tętnicze i moczopędnych. Brak jest informacji, czy metamizol również powoduje takie interakcje.
W przypadku jednoczesnego stosowania, metamizol może zmniejszyć wpływ kwasu acetylosalicylowego na agregację trombocytów. Z tego względu należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania metamizolu u pacjentów, którzy stosują kwas acetylosalicylowy ze wskazań kardiologicznych.
Ciąża Dostępna jest jedynie ograniczona ilość danych dotyczących stosowania metamizolu u kobiet w ciąży. Na podstawie opublikowanych danych pochodzących od kobiet w ciąży otrzymujących metamizol w pierwszym trymestrze (n=568) nie zidentyfikowano żadnych dowodów świadczących o działaniu teratogennym lub embriotoksycznym. W wybranych przypadkach dopuszczalne może być podanie metamizolu w pojedynczych dawkach w pierwszym i drugim trymestrze ciąży, gdy nie ma innej możliwości leczenia. Zasadniczo jednak nie zaleca się stosowania metamizolu w pierwszym i drugim trymestrze ciąży. Stosowanie w trzecim trymestrze ciąży wiąże się ze szkodliwym wpływem na płód (zaburzenie czynności nerek i zwężenie przewodu tętniczego), a zatem metamizol jest przeciwwskazany w trzecim trymestrze ciąży (patrz punkt 4.3). W razie nieumyślnego podania metamizolu w trzecim trymestrze ciąży należy skontrolować płyn owodniowy i przewód tętniczy w badaniu ultrasonograficznym i echokardiograficznym. Metamizol przechodzi przez barierę łożyskową. U zwierząt metamizol miał szkodliwy wpływ na rozrodczość, ale nie działał teratogennie (patrz punkt 5.3).
Karmienie piersią Produkty rozkładu metamizolu przenikają do mleka kobiet karmiących piersią w znaczących ilościach i nie można wykluczyć ryzyka dla niemowlęcia karmionego piersią. Z tego względu należy w szczególności unikać wielokrotnego stosowania metamizolu w okresie karmienia piersią. W przypadku jednorazowego podania metamizolu należy zalecić matkom zbieranie i wylewanie pokarmu przez 48 godzin od podania produktu leczniczego.
W zalecanym zakresie dawkowania nie zaobserwowano upośledzenia zdolności koncentracji i reagowania. Ze względów ostrożności należy jednak, przynajmniej w razie stosowania większych dawek, uwzględnić możliwość upośledzenia tych zdolności i zrezygnować z obsługi maszyn, prowadzenia pojazdów lub wykonywania czynności obciążonych ryzykiem.
Działania niepożądane zostały sklasyfikowane dla układów i narządów, zależnie od częstości ich występowania, zgodnie z MedDRA: - niezbyt często (≥ 1/100 dо <1/1 000), - rzadko (≥ 1/10 000 dо <1/1 000), - bardzo rzadko (<1/10 000), - częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Rzadko - leukopenia, plamica. Bardzo rzadko: trombocytopenia, agranulocytoza, w tym przypadki zakończone śmiercią. Te reakcje są przypuszczalnie uwarunkowane immunologicznie. Mogą wystąpić także u osób, u których metamizol był wcześniej stosowany bez powikłań.
Pojedyncze doniesienia wskazują, że ryzyko wystąpienia agranulocytozy może się zwiększyć w przypadku podawania metamizolu przez okres dłuższy niż jeden tydzień. Reakcja ta nie zależy od dawki.
Do typowych objawów agranulocytozy należą wysoka gorączka, dreszcze, bóle gardła, trudności w połykaniu oraz stany zapalne błony śluzowej jamy ustnej, nosa, gardła, narządów płciowych i odbytnicy. U pacjentów otrzymujących antybiotyki te objawy mogą mieć niewielkie nasilenie. Węzły chłonne oraz śledziona mogą pozostać bez zmian lub być tylko nieznacznie powiększone. Opadanie krwinek czerwonych jest znacznie przyspieszone, ilość granulocytów znacznie się zmniejsza lub zanikają całkowicie. Zwykle, lecz nie zawsze, występują prawidłowe wartości hemoglobiny, erytrocytów i płytek krwi.
W przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów agranulocytozy należy natychmiast przerwać podawanie produktu i skontrolować obraz krwi. W razie pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta, pojawienia się lub nawrotu gorączki i wystąpienia zapalenie błon śluzowych, szczególnie jamy ustnej, nosa i gardła, należy natychmiast przerwać leczenie, zanim jeszcze otrzyma się wyniki badań laboratoryjnych.
W przypadku wystąpienia pancytopenii należy natychmiast przerwać przyjmowanie produktu leczniczego Dialginum i wykonać badania krwi, aż sytuacja się unormuje (patrz punkt 4.4).
Częstość nieznana: niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość aplastyczna, uszkodzenie szpiku, niekiedy kończące się zgonem.
U pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej produkt leczniczy wywołuje hemolizę krwinek.
Zaburzenia układu immunologicznego Rzadko: reakcje anafilaktoidalne lub anafilaktyczne Bardzo rzadko: astma analgetyczna, napady astmy U pacjentów z zespołem astmy analgetycznej reakcje uczuleniowe objawiają się typowymi napadami astmy. Częstość nieznana: wstrząs anafilaktyczny. Mogą wystąpić reakcje rzekomo-anafilaktyczne i anafilaktyczne, szczególnie po podaniu dożylnym. Mniej nasilone reakcje występują typowo w postaci zmian skórnych i w obrębie błon śluzowych, jak np. świąd, pieczenie, zaczerwienienie, pokrzywka, obrzęk, duszności – rzadziej- zaburzenia żołądka i jelit. Takie, lżej przebiegające odczyny mogą przechodzić w cięższe formy z uogólnioną pokrzywką, ciężkim obrzękiem naczynioruchowym (także w obrębie krtani), ciężkim skurczem oskrzeli, zaburzeniami rytmu serca, spadkiem ciśnienia tętniczego (niekiedy poprzedzonym jego wzrostem) i wstrząsem. Należy poinformować pacjenta o tym, aby w przypadku wystąpienia takich objawów reakcji anafilaktycznej, natychmiast odstawić lek i wezwać pomoc lekarską, gdyż istnieje zagrożenie życia. Reakcje anafilaktoidalne lub anafilaktyczne mogą być ciężkie i mogą zagrażać życiu. Występują w szczególności po podaniu pozajelitowym. Reakcje te mogą rozwinąć się w trakcie wstrzyknięcia lub bezpośrednio po podaniu pozajelitowym, występują jednak przeważnie w pierwszej godzinie po podaniu. Mogą rozwinąć się pomimo wcześniejszego stosowania metamizolu sodowego jednowodnego bez powikłań.
Zaburzenia układu nerwowego Częstość nieznana: bóle i zawroty głowy. Rzadkie - padaczkopodobne drgawki po wysokich dawkach leku.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Rzadko - atak astmy, skurcz oskrzeli, duszności.
Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często: podczas lub po podaniu produktu mogą wystąpić reakcje hipotensyjne, które prawdopodobnie są uwarunkowane farmakologicznie i nie towarzyszą im objawy reakcji anafilaktycznych lub anafilaktoidalnych. Mogą one prowadzić do nadmiernego zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Szybkie podanie dożylne zwiększa niebezpieczeństwo wystąpienia niedociśnienia.
Częstość nieznana - tachykardia, sinica W przypadku bardzo wysokiej gorączki może wystąpić, zależne od dawki, krytyczne zmniejszenie ciśnienia krwi bez objawów nadwrażliwości.
Zaburzenia żołądka i jelit Częstość nieznana: nudności, wymioty, bóle brzucha, podrażnienie żołądka, biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Częstość nieznana: uszkodzenie wątroby, cholestaza, polekowe uszkodzenie wątroby, w tym ostre zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (patrz punkt 4.4) Bardzo rzadko - hiperbilirubinemia
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Nieznana: zmniejszenie apetytu.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często: wysypka polekowa. Rzadko: wysypka (np. plamkowo-grudkowa). Bardzo rzadko: ciężkie reakcje skórne- zespół Stevensa-Johnsona (STS) lub toksyczna nekroliza naskórka (TEN). Częstość nieznana: reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS)
W związku z leczeniem metamizolem zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR), w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczną nekrolizę naskórka (TEN) i reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS) (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Bardzo rzadko: może wystąpić nagłe pogorszenie czynności nerek, przy czym w niektórych przypadkach może rozwijać się białkomocz, skąpomocz lub bezmocz oraz ostra niewydolność nerek. Może wystąpić również śródmiąższowe zapalenie nerek. Częstość nieznana: po zastosowaniu bardzo dużych dawek metamizolu sodowego jednowodnego wydalanie nieszkodliwego metabolitu może powodować czerwone zabarwienie moczu.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych. Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Nie ustalono wielkości dawki toksycznej dla człowieka. Maksymalna dawka dobowa wynosi 4 g/dobę. W piśmiennictwie opisano przypadki zatrucia metamizolem po przyjęciu doustnym dawki powyżej natychmiast przerwać podawanie leku. Podanie dużych dawek pyrazolonu wywołuje pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego. Po przyjęciu bardzo dużych dawek, wydalanie kwasu rubazonowego może powodować czerwone zabarwienie moczu.
Objawy przedawkowania: Mogą wystąpić zawroty głowy, szum w uszach, zaburzenia słuchu, pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia świadomości, śpiączka, drgawki toniczno - kloniczne czy zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, zaburzenia rytmu serca (tachykardia). Przedawkowanie metamizolu może spowodować także bóle brzucha, wymioty, nadżerki błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, krwawienia, perforację, uszkodzenie komórek wątrobowych, śródmiąższowe zapalenie nerek, martwicę cewek nerkowych oraz alergiczny skurcz oskrzeli. Odnotowano przypadki występowania wysypki, pokrzywki, obrzęku, złuszczającego zapalenia oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka. Istnieje także możliwość wystąpienia zaburzeń hematologicznych np. leukopenii, trombocytopenii, uszkodzenia szpiku, niedokrwistości aplastycznej.
Leczenie przedawkowania: Brak odtrutki na metamizol. Krótko po przyjęciu leku można próbować ograniczyć wchłanianie leku (płukanie żołądka, podanie węgla aktywnego). Należy stosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Wydalanie głównego metabolitu, 4-N- metyloaminoantypiryny (MAA) można przyspieszyć przez zastosowanie hemodializy, hemofiltracji, hemoperfuzji lub filtracji osocza. Leczenie intoksykacji, podobnie jak i zapobieganie ciężkim powikłaniom, może powodować konieczność zastosowania ogólnej i specjalistycznej opieki medycznej na oddziale intensywnej terapii.
W razie przedawkowania należy stosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Większość podanej dawki metamizolu sodowego jednowodnego (około 90 %) wydalana jest z moczem w postaci metabolitów. Można zastosować forsowną diurezę lub dializę otrzewnową.
Grupa farmakoterapeutyczna: Inne leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe, pirazolony.
Kod ATC: N02BB02
Metamizol jest pochodną pirazolonu o działaniu przeciwbólowyrn, przeciwgorączkowym oraz spazmolitycznym. W porównaniu do opioidowych leków przeciwbólowych metamizol nie hamuje ośrodka oddechowego. Nawet w wysokich dawkach nie ma wpływu na perystaltykę jelit i nie powoduje zaparć. Mechanizm jego działania nie jest do końca poznany. Wyniki dostępnych badań wskazują na to, że metamizol i jego główny metabolit (4-metylo-amino-antypiryna) prawdopodobnie hamują syntezę prostaglandyn, zarówno poprzez ośrodkowy jak i obwodowy układ nerwowy.
Wchłanianie Po podaniu doustnym metamizol sodowy jednowodny ulega szybkiej hydrolizie do aktywnego metabolitu 4-N-metyloaminoantipyriny (MAA), którego biodostępność wynosi około 90 % i jest nieco większa po podaniu doustnym niż pozajelitowym. Pokarm nie wpływa na wchłanianie metamizolu sodowego jednowodnego. Maksymalne stężenie występuje po 1,2-2,0 godzin od chwili zastosowania metamizolu.
Dystrybucja Objętość dystrybucji MAA wynosi 1,15 l/kg beztłuszczowej masy ciała. Metamizol przenika przez łożysko. Wszystkie metabolity metamizolu są wydzielane do mleka kobiecego.
Metabolizm Po przyjęciu doustnym metamizol ulega całkowitej hydrolizie do czynnego farmakologicznie metabolitu, 4-N-metyloaminoantypiryny (MAA), który z kolei ulega przemianie do 4-N- formyloaminoantipyriny (FAA) - metabolit ostateczny i do 4-aminoantipyriny (AA). AA ulega dalszej przemianie do 4-N-acetyloaminoantipyriny (AAA) przy udziale polimorficznej N-acetylo-transferazy. Okres półtrwania MAA wynosi od 2,6 do 3,5 godzin. Działanie kliniczne wykazuje głównie MAA, w pewnym stopniu także jej metabolit, 4- aminoantypiryna (AA). Wartość pola pod krzywą (AUC) dla AA wynosi około 25 % pola pod krzywą dla MAA. Metabolity 4-N-acetyloaminoantypiryna (AAA) i 4-N-formyloaminoantypiryna (FAA) są prawdopodobnie farmakologicznie nieaktywne. Farmakokinetyka wszystkich metabolitów metamizolu ma charakter nieliniowy. Nie jest znane znaczenie kliniczne tego zjawiska. Podczas krótkotrwałego leczenia gromadzenie się metabolitów ma niewielkie znaczenie kliniczne. Z białkami osocza MAA wiąże się w 58%, AA w 48%, FAA w 18 % a AAA w 14%.
Eliminacja Po doustnym podaniu pojedynczej dawki można zidentyfikować 85% wydalonych z moczem metabolitów, z czego 3±1 % stanowią MAA, 6±3% AA, 26±8 % AAA i 23±4 % FAA. Klirens nerkowy, po pojedynczej doustnej dawce 1 g metamizolu sodowego jednowodnego wynosił dla MAA 5±2, dla AA 38± 13, AAA 61±8 i FAA 49±5 ml /min. Okres półtrwania w fazie eliminacji z surowicy wy nosi odpowiednio 2,7±0,5 godziny dla MAA, 3,7±1,3 godziny dla AA, 9,5±1,5 godziny dla AAA i 11,2±1,5 godziny dla FAA. Wydalanie 4-MAA zmniejszało się o 22 % po wielokrotnym podaniu metamizolu sodowego jednowodnego, a u pacjentów w podeszłym wieku o 33 %. U pacjentów w podeszłym wieku AUC wzrasta 2-3-krotnie. U pacjentów z marskością wątroby okres półtrwania w fazie eliminacji MAA i FAA po podaniu pojedynczej dawki doustnej zwiększa się około trzykrotnie, natomiast w przypadku AA i AAA okres półtrwania nie wzrósł w tym samym stopniu. U tych pacjentów należy unikać stosowania dużych dawek leku. Dostępne dane na temat pacjentów z zaburzeniami czynności nerek wskazują na zmniejszoną szybkość eliminacji niektórych metabolitów (AAA i FAA). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy unikać stosowania dużych dawek leku.
Toksyczność po podaniu wielokrotnym Dostępne są badania na temat toksyczności po podaniu wielokrotnym przeprowadzane na różnych gatunkach zwierząt. Szczury otrzymywały przez 6 miesięcy per os po 100-900 mg metamizolu na kg masy ciała. W największej dawce (900 mg na kg masy ciała) po 13 tygodniach zaobserwowano zwiększenie liczby retykulocytów oraz ciałek Heinza. Psy otrzymywały przez 6 miesięcy metamizol w dawkach od 30 mg do 600 mg na kg masy ciała. W zależności od dawki od 300 mg na kg masy ciała zaobserwowano niedokrwistość hemolityczną oraz zaburzenia czynności nerek i wątroby.
Genotoksyczność i rakotwórczość Dla metamizolu dostępne są badania in vitro i in vivo ze sprzecznymi wynikami w identycznych systemach testowych. Długookresowe badania na szczurach nie wykazały rakotwórczego potencjału. W dwóch z trzech badań długookresowych na myszach przy podawaniu dużych dawek zaobserwowano liczne gruczolaki komórek wątroby.
Toksyczny wpływ na reprodukcję i rozwój potomstwa Badania nad embriotoksycznością na szczurach i królikach nie wykazały działania teratogennego. Śmierć zarodków zaobserwowano u królików już przy dawce dobowej 100 mg na kg masy ciała, która nie jest śmiertelna dla matki. U szczurów obserwowano śmierć zarodków po podaniu dawek z zakresu śmiertelnego dla matki. Dawki dobowe powyżej 100 mg na kg masy ciała prowadziły u szczurów do wydłużenia czasu trwania ciąży i upośledzenia przebiegu porodu ze zwiększoną śmiertelnością matki i młodych. Badania nad płodnością wykazały nieznacznie obniżoną częstość zachodzenia w ciążę w pokoleniu rodziców przy dawce powyżej 250 mg/kg mc. na dobę. Płodność pokolenia F1 nie została upośledzona. Potencjalne właściwości mutagenne metamizolu wskazują na jego możliwe działanie genotoksyczne i kancerogenne.
Substancje pomocnicze: Mannitol (E421) Sodu cyklaminian Aromat truskawkowy Krzemionka koloidalna bezwodna
Skład aromatu truskawkowego: Cis-3-heksan-1-ol 4-hydroksy-2,5-dwumetylo-3-furanon Maltol Metylu cynamonian Etylo-2-metylomaślan Etylu kapronian Kwas 2-metylomasłowy Etylu maślan Heks-2(trans)-enol Gamma-dekalakton Kwas kapronowy nat. Odwodniony kukurydziany syrop glukozowy Guma arabska (E414) Dwutlenek krzemu (E551)
Nie dotyczy
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem i wilgocią. Produkt leczniczy Dialginum należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na saszetce i na pudełku. Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca. Nie stosować tego leku, jeśli zauważy się zmiany w wyglądzie proszku.
Produkt leczniczy Dialginum, 1000 mg, to proszek barwy białej lub prawie białej i aromacie truskawkowym, pakowany po 4,5 g w saszetki z folii Polietylen/Aluminium/Papier.
W tekturowym pudełku znajduje się 6 saszetek oraz ulotka.
Zawartość saszetki należy rozpuścić w szklance wody i wypić natychmiast po rozpuszczeniu, w czasie nie dłuższym niż 5 min. Lek rozpuszczony, a nie wypity w ciągu 5 minut, należy wylać.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
SOLINEA Sp. z o.o. Elizówka, ul. Szafranowa 6 21-003 Ciecierzyn Polska
Pozwolenie nr 25807
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 2020-03-13
Szczegółowe informacje o tym produkcie leczniczym są dostępne stronie internetowej Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, www.urpl.gov.pl
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Dialginum, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu doustnego, w saszetce.
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Jedna saszetka zawiera 1000 mg metamizolu sodowego jednowodnego (Metamizolum natricum monohydricum).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: sód, mannitol i glukoza. Jedna saszetka zawiera 82,7 mg sodu. Jedna saszetka zawiera 3,27 g mannitolu. Produkt leczniczy zawiera aromat truskawkowy.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Proszek do sporządzania roztworu doustnego, w saszetce. Proszek barwy białej lub prawie białej o aromacie truskawkowym.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
W krótkotrwałym leczeniu bólu różnego pochodzenia o dużym nasileniu oraz w gorączce, gdy zastosowanie innych środków jest niewskazane lub nieskuteczne, w:
- bólach głowy, - migrenie, - bólach zębów, - bólach mięśni i stawów, - bólach pourazowych i pooperacyjnych, - bólach wywołanych kolką nerkową, - kolkach dróg żółciowych, - bólach w chorobach nowotworowych, - gorączce.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie O dawce decyduje nasilenie bólu lub gorączki oraz indywidualna reakcja na Dialginum. Zasadnicze znaczenie ma wybór najmniejszej dawki umożliwiającej opanowanie bólu i gorączki.
Dorosłym i młodzieży w wieku 15 lat lub więcej (>53 kg) można podawać maksymalnie 1000 mg metamizolu w dawce pojedynczej nie częściej niż 4 razy na dobę w odstępach wynoszących 6–8 godzin, co odpowiada maksymalnej dawce dobowej 4000 mg.
Wyraźnego działania można spodziewać się w ciągu 30 do 60 minut od podania doustnego.
W tabeli poniżej podano zalecane dawki pojedyncze oraz maksymalne dawki dobowe zależne od masy ciała lub wieku:
Masa ciała Pojedyncza dawka Maksymalna dawka dobowa kg wiek Saszetki mg Saszetki mg > 53 ≥ 15 lat 1 1000 4 4000
Dzieci i młodzież Dialginum nie jest zalecany u dzieci w wieku poniżej 15 lat ze względu na stałą zawartość metamizolu w jednej saszetce wynoszącą 1000 mg. Dostępne są inne postacie farmaceutyczne lub moce produktu, które można odpowiednio dawkować u mniejszych dzieci.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku, pacjenci osłabieni oraz pacjenci ze zmniejszoną wartością klirensu kreatyniny
U osób w podeszłym wieku, pacjentów osłabionych i pacjentów ze zmniejszoną wartością klirensu kreatyniny dawkę należy zmniejszyć ze względu na możliwość wydłużenia czasu eliminacji z organizmu produktów metabolizmu metamizolu.
Zaburzenia czynności wątroby i nerek
W przypadku zaburzenia czynności nerek lub wątroby szybkość eliminacji jest zmniejszona, dlatego należy unikać wielokrotnego podawania dużych dawek. Nie ma konieczności zmniejszenia dawki, gdy produkt stosowany jest przez krótki czas. Dotychczasowe doświadczenia związane z długotrwałym stosowaniem metamizolu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem wątroby i nerek są niewystarczające.
Sposób podawania Produkt leczniczy należy przyjmować podczas lub bezpośrednio po posiłkach. Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.
4.3 Przeciwwskazania
- Nadwrażliwość na metamizol i lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1, - Nadwrażliwość na inne pochodne pirazolonu i pirazolidyny np. produkty lecznicze zawierające propyfenazon, fenazon lub fenylobutazon (szczególnie u pacjentów, u których po zastosowaniu któregoś z tych leków wystąpiła agranulocytoza) - nadwrażliwość na niesteroidowe leki przeciwzapalne, - zespół astmy analgetycznej lub rozpoznana nietolerancja na leki przeciwbólowe, objawiająca się pokrzywką, obrzękiem naczynioworuchowym, tj., gdy pacjent reaguje skurczem oskrzeli lub inną reakcją anafilaktoidalną na salicylany, paracetamol lub inne nieopioidowe leki przeciwbólowe, w tym niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), takie jak: diklofenak, ibuprofen, indometacyna lub naproksen, - ciężkie choroby nerek i wątroby, ostra porfiria wątrobowa, - zahamowanie czynności szpiku kostnego np. po leczeniu cytostatykami, - zmiany w obrazie morfologicznym krwi (agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość), - wrodzony niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, - z innymi lekami z grupy pochodnych pirazolonu (aminofenazon, fenylobutazon, oksyfenbutazon), - dzieci i młodzież w wieku poniżej 15 lat, - trzeci trymestr ciąży.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Stosowanie metamizolu wiąże się z rzadkim, lecz zagrażającym życiu ryzykiem agranulocytozy lub wstrząsu (patrz punkt 4.8).
W razie konieczności długotrwałego podawania metamizolu pacjentowi, należy bezwzględnie przeprowadzać regularnie kontrolne badania krwi, gdyż metamizol może powodować uszkodzenie szpiku kostnego.
Należy monitorować parametry obrazu krwi u pacjentów onkologicznych.
Agranulocytoza i trombocytopenia
Stosowanie produktu długotrwale lub w dużych dawkach, zwiększa ryzyko agranulocytozy, dlatego nie należy go stosować dłużej niż 3-5 dób.
Stosowanie leku w dużych dawkach lub długotrwale zwiększa ryzyko agranulocytozy.
Należy poinformować pacjenta o tym, aby w razie wystąpienia objawów agranulocytozy, np. podwyższonej temperatury ciała połączonej z bólem gardła i owrzodzeniami w jamie ustnej lub małopłytkowości, natychmiast odstawił produkt i skontaktował się z lekarzem.
Konieczne jest wykonanie badania krwi. Leczenie należy przerwać niezwłocznie, zanim jeszcze uzyska się wyniki badań laboratoryjnych.
Pacjenci, u których wystąpiła agranulocytoza w odpowiedzi na leczenie metamizolem, są szczególnie narażeni na wystąpienie podobnej reakcji na stosowanie innych pirazolonów i pirazolidyny.
Pancytopenia
W przypadku wystąpienia pancytopenii należy natychmiast przerwać leczenie i wykonywać pełne badania krwi, aż sytuacja się unormuje (patrz punkt 4.8). Należy poinformować pacjenta, aby natychmiast zgłosił się do lekarza, jeżeli podczas leczenia wystąpią oznaki choroby i objawy, które wskazują na dyskrazję krwi (np. ogólnie złe samopoczucie, infekcja, utrzymująca się gorączka, krwiaki, krwawienia, bladość).
Reakcje anafilaktyczne i anafilaktoidalne
Należy poinformować pacjenta o tym, aby w przypadku wystąpienia objawów reakcji anafilaktycznej lub anafilaktoidalnej, np. duszności, obrzęku języka, obrzęku naczynioruchowego, wysypki czy pokrzywki natychmiast odstawił produkt i wezwał pomoc lekarską, gdyż istnieje zagrożenie życia. Pacjenci wykazujący reakcję anafilaktyczną lub inną immunologiczną reakcję na metamizol są także narażeni na podobną reakcję na inne pirazolony i pirazolidyny. Pacjenci wykazujący reakcję anafilaktoidalną na metamizol są także szczególnie narażeni na podobną reakcję na nieopioidowe leki przeciwbólowe. Ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji anafilaktoidalnych po przyjęciu produktu zawierającego metamizol jest znacznie podwyższone u pacjentów: - z zespołem astmy analgetycznej lub nietolerancją leków przeciwbólowych objawiającą się pokrzywką, obrzękiem naczynioruchowym (patrz punkt 4.3), w szczególności jeśli towarzyszy jej polipowate zapalenie błony śluzowej nosa i zatok; - z astmą oskrzelową, szczególnie przy jednoczesnym występowaniu zapalenia zatok przynosowych i polipów w nosie; - z przewlekłą pokrzywką; - z nietolerancją niektórych barwników (np. tartrazyna) lub konserwantów (np. benzoesany); - z nietolerancją alkoholu objawiającą się kichaniem, łzawieniem oczu i silnym zaczerwienieniem twarzy w reakcji nawet na niewielkie ilości alkoholu. Może to wskazywać na nierozpoznaną wcześniej astmę analgetyczną (patrz punkt 4.3). U pacjentów z uczuleniem może dojść do wstrząsu anafilaktycznego. Dlatego podczas stosowania metamizolu zaleca się zachować szczególną ostrożność u pacjentów z astmą lub atopią.
Pacjentom z podwyższonym ryzykiem wystąpienia reakcji anafilaktoidalnych metamizol wolno podawać tylko po starannym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Jeśli zajdzie taka konieczność należy podawać go w warunkach ścisłej kontroli lekarskiej, z zapewnieniem możliwości udzielenia pomocy w nagłym przypadku.
Ciężkie reakcje skórne Podczas leczenia metamizolem notowano występowanie ciężkich niepożądanych reakcji skórnych (SCAR, ang. severe cutaneous adverse reactions), w tym zespołu Stevensa-Johnsona (SJS), toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (TEN) i reakcji polekowej z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS), mogących zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu.
Należy poinformować pacjenta o objawach przedmiotowych i podmiotowych oraz ściśle obserwować, czy nie występują u niego reakcje skórne.
W przypadku pojawienia się objawów przedmiotowych i podmiotowych świadczących o wystąpieniu tych reakcji natychmiast odstawić leczenie metamizolem - ponowne stosowanie leczenia metamizolem w przyszłości jest niedopuszczone (patrz punkt 4.3).
Reakcje przebiegające ze znacznym spadkiem ciśnienia tętniczego Metamizol może powodować reakcje hipotensyjne (patrz także punkt 4.8). Reakcje te mogą być zależne od dawki. Wystąpienie ich jest bardziej prawdopodobne w przypadku pozajelitowego podania produktu leczniczego, szczególnie podczas zbyt szybkiego wstrzykiwania postaci dożylnej.
Ryzyko spadku ciśnienia tętniczego zwiększa się u pacjentów: - ze skurczowym ciśnieniem tętniczym mniejszym niż 100 mm Hg lub z niewydolnością serca i zaburzeniami krążenia (np. zawał serca lub urazy wielonarządowe), także u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej oraz pacjentów odwodnionych; - z wysoką gorączką.
Dlatego, w przypadku tych pacjentów należy rozważyć konieczność podania produktu, a w razie zastosowania, prowadzić ścisły nadzór. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia reakcji hipotensyjnych, konieczne może okazać się podjęcie działań zapobiegawczych (np. wyrównanie zaburzeń krążenia).
U pacjentów, u których bezwzględnie należy unikać obniżenia ciśnienia krwi, np. przypadku ciężkiej choroby wieńcowej lub istotnych zwężeń naczyń domózgowych, metamizol sodowy jednowodny można stosować tylko pod ścisłą kontrolą parametrów hemodynamicznych.
Dialginum należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością nerek i (lub) wątroby, po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.
Dialginum należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy, po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.
Polekowe uszkodzenie wątroby U pacjentów leczonych metamizolem notowano przypadki ostrego zapalenia wątroby, przebiegającego głównie z uszkodzeniem komórek wątrobowych i pojawiającego się w okresie od kilku dni do kilku miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Objawy przedmiotowe i podmiotowe obejmują zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych w surowicy, w tym z żółtaczką, często w kontekście reakcji nadwrażliwości na inne leki (np. wysypka skórna, dyskrazje komórek krwi, gorączka i eozynofilia) lub z jednoczesnymi cechami zapalenia wątroby na podłożu autoimmunologicznym. U większości pacjentów objawy ustępowały po przerwaniu leczenia metamizolem, jednak w pojedynczych przypadkach notowano progresję do ostrej niewydolności wątroby z koniecznością przeszczepienia tego narządu. Mechanizm powstawania uszkodzenia wątroby na skutek stosowania metamizolu nie jest jasno określony, ale dane wskazują na występowanie mechanizmu immunologiczno-alergicznego. Pacjentów należy informować o konieczności kontaktu z lekarzem w przypadku wystąpienia objawów świadczących o uszkodzeniu wątroby. U takiego pacjenta należy przerwać leczenie metamizolem i wykonać badania czynności wątroby. Jeśli u pacjenta nastąpiło uszkodzenie wątroby podczas stosowania metamizolu, nie należy ponownie wdrażać leczenia metamizolem, jeśli nie stwierdzono innych przyczyn uszkodzenia wątroby.
Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Dialginum z chloropromazyną, należy skonsultować z lekarzem (patrz też 4.5).
Ostrzeżenia dotyczące substancji pomocniczych o znanym działaniu
Jedna saszetka produktu leczniczego zawiera 3,6 mmol (82,7 mg) sodu, co odpowiada 4,14 % zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Dialginum zawiera glukozę. Pacjenci z zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, nie powinni przyjmować produktu leczniczego.
Dialginum zawiera 3,27 g mannitolu (E421) w jednej saszetce. Lek może mieć lekkie działanie przeczyszczające.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
- Metamizol nasila działanie produktów leczniczych przeciwzakrzepowych, pochodnych kumaryny, - doustne leki przeciwcukrzycowe, fenytoina i sulfonamidy, - leki przeciwdepresyjne, doustne środki antykoncepcyjne i allopurinol mogą spowolnić metabolizm metamizolu i zwiększyć jego toksyczność, - barbiturany zmniejszają, a inhibitory MAO zwiększają działanie metamizolu, - jednoczesne stosowanie metamizolu i chloropromazyny może wywołać ciężką hipotermię, - metamizol może nasilać hemotoksyczność metotreksatu, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Należy unikać jednoczesnego stosowania obu tych leków. - jednoczesne stosowanie metamizolu sodowego jednowodnego z alkoholem może wpłynąć na farmakokinetykę obu ksenobiotyków. - Farmakokinetyczna indukcja enzymów metabolizujących: Metamizol może indukować enzymy metabolizujące, w tym CYP2B6 i CYP3A4. Jednoczesne podawanie metamizolu i bupropionu, efawirenzu, metadonu, walproinianu, cyklosporyny, takrolimusu lub sertraliny może zmniejszyć stężenie tych leków w osoczu i ograniczyć ich skuteczność kliniczną. Dlatego też zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego podawania z metamizolem; w stosownych przypadkach należy monitorować odpowiedź kliniczną i (lub) stężenie leku.
W przypadku pochodnych pirazolonu, do których należy metamizol, wiadomo, że może dochodzić do interakcji z kaptoprylem, litem i triamterenem oraz mogą zmieniać skuteczność leków obniżających ciśnienie tętnicze i moczopędnych. Brak jest informacji, czy metamizol również powoduje takie interakcje.
W przypadku jednoczesnego stosowania, metamizol może zmniejszyć wpływ kwasu acetylosalicylowego na agregację trombocytów. Z tego względu należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania metamizolu u pacjentów, którzy stosują kwas acetylosalicylowy ze wskazań kardiologicznych.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Dostępna jest jedynie ograniczona ilość danych dotyczących stosowania metamizolu u kobiet w ciąży. Na podstawie opublikowanych danych pochodzących od kobiet w ciąży otrzymujących metamizol w pierwszym trymestrze (n=568) nie zidentyfikowano żadnych dowodów świadczących o działaniu teratogennym lub embriotoksycznym. W wybranych przypadkach dopuszczalne może być podanie metamizolu w pojedynczych dawkach w pierwszym i drugim trymestrze ciąży, gdy nie ma innej możliwości leczenia. Zasadniczo jednak nie zaleca się stosowania metamizolu w pierwszym i drugim trymestrze ciąży. Stosowanie w trzecim trymestrze ciąży wiąże się ze szkodliwym wpływem na płód (zaburzenie czynności nerek i zwężenie przewodu tętniczego), a zatem metamizol jest przeciwwskazany w trzecim trymestrze ciąży (patrz punkt 4.3). W razie nieumyślnego podania metamizolu w trzecim trymestrze ciąży należy skontrolować płyn owodniowy i przewód tętniczy w badaniu ultrasonograficznym i echokardiograficznym. Metamizol przechodzi przez barierę łożyskową. U zwierząt metamizol miał szkodliwy wpływ na rozrodczość, ale nie działał teratogennie (patrz punkt 5.3).
Karmienie piersią Produkty rozkładu metamizolu przenikają do mleka kobiet karmiących piersią w znaczących ilościach i nie można wykluczyć ryzyka dla niemowlęcia karmionego piersią. Z tego względu należy w szczególności unikać wielokrotnego stosowania metamizolu w okresie karmienia piersią. W przypadku jednorazowego podania metamizolu należy zalecić matkom zbieranie i wylewanie pokarmu przez 48 godzin od podania produktu leczniczego.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
W zalecanym zakresie dawkowania nie zaobserwowano upośledzenia zdolności koncentracji i reagowania. Ze względów ostrożności należy jednak, przynajmniej w razie stosowania większych dawek, uwzględnić możliwość upośledzenia tych zdolności i zrezygnować z obsługi maszyn, prowadzenia pojazdów lub wykonywania czynności obciążonych ryzykiem.
4.8 Działania niepożądane
Działania niepożądane zostały sklasyfikowane dla układów i narządów, zależnie od częstości ich występowania, zgodnie z MedDRA: - niezbyt często (≥ 1/100 dо <1/1 000), - rzadko (≥ 1/10 000 dо <1/1 000), - bardzo rzadko (<1/10 000), - częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Rzadko - leukopenia, plamica. Bardzo rzadko: trombocytopenia, agranulocytoza, w tym przypadki zakończone śmiercią. Te reakcje są przypuszczalnie uwarunkowane immunologicznie. Mogą wystąpić także u osób, u których metamizol był wcześniej stosowany bez powikłań.
Pojedyncze doniesienia wskazują, że ryzyko wystąpienia agranulocytozy może się zwiększyć w przypadku podawania metamizolu przez okres dłuższy niż jeden tydzień. Reakcja ta nie zależy od dawki.
Do typowych objawów agranulocytozy należą wysoka gorączka, dreszcze, bóle gardła, trudności w połykaniu oraz stany zapalne błony śluzowej jamy ustnej, nosa, gardła, narządów płciowych i odbytnicy. U pacjentów otrzymujących antybiotyki te objawy mogą mieć niewielkie nasilenie. Węzły chłonne oraz śledziona mogą pozostać bez zmian lub być tylko nieznacznie powiększone. Opadanie krwinek czerwonych jest znacznie przyspieszone, ilość granulocytów znacznie się zmniejsza lub zanikają całkowicie. Zwykle, lecz nie zawsze, występują prawidłowe wartości hemoglobiny, erytrocytów i płytek krwi.
W przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów agranulocytozy należy natychmiast przerwać podawanie produktu i skontrolować obraz krwi. W razie pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta, pojawienia się lub nawrotu gorączki i wystąpienia zapalenie błon śluzowych, szczególnie jamy ustnej, nosa i gardła, należy natychmiast przerwać leczenie, zanim jeszcze otrzyma się wyniki badań laboratoryjnych.
W przypadku wystąpienia pancytopenii należy natychmiast przerwać przyjmowanie produktu leczniczego Dialginum i wykonać badania krwi, aż sytuacja się unormuje (patrz punkt 4.4).
Częstość nieznana: niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość aplastyczna, uszkodzenie szpiku, niekiedy kończące się zgonem.
U pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej produkt leczniczy wywołuje hemolizę krwinek.
Zaburzenia układu immunologicznego Rzadko: reakcje anafilaktoidalne lub anafilaktyczne Bardzo rzadko: astma analgetyczna, napady astmy U pacjentów z zespołem astmy analgetycznej reakcje uczuleniowe objawiają się typowymi napadami astmy. Częstość nieznana: wstrząs anafilaktyczny. Mogą wystąpić reakcje rzekomo-anafilaktyczne i anafilaktyczne, szczególnie po podaniu dożylnym. Mniej nasilone reakcje występują typowo w postaci zmian skórnych i w obrębie błon śluzowych, jak np. świąd, pieczenie, zaczerwienienie, pokrzywka, obrzęk, duszności – rzadziej- zaburzenia żołądka i jelit. Takie, lżej przebiegające odczyny mogą przechodzić w cięższe formy z uogólnioną pokrzywką, ciężkim obrzękiem naczynioruchowym (także w obrębie krtani), ciężkim skurczem oskrzeli, zaburzeniami rytmu serca, spadkiem ciśnienia tętniczego (niekiedy poprzedzonym jego wzrostem) i wstrząsem. Należy poinformować pacjenta o tym, aby w przypadku wystąpienia takich objawów reakcji anafilaktycznej, natychmiast odstawić lek i wezwać pomoc lekarską, gdyż istnieje zagrożenie życia. Reakcje anafilaktoidalne lub anafilaktyczne mogą być ciężkie i mogą zagrażać życiu. Występują w szczególności po podaniu pozajelitowym. Reakcje te mogą rozwinąć się w trakcie wstrzyknięcia lub bezpośrednio po podaniu pozajelitowym, występują jednak przeważnie w pierwszej godzinie po podaniu. Mogą rozwinąć się pomimo wcześniejszego stosowania metamizolu sodowego jednowodnego bez powikłań.
Zaburzenia układu nerwowego Częstość nieznana: bóle i zawroty głowy. Rzadkie - padaczkopodobne drgawki po wysokich dawkach leku.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Rzadko - atak astmy, skurcz oskrzeli, duszności.
Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często: podczas lub po podaniu produktu mogą wystąpić reakcje hipotensyjne, które prawdopodobnie są uwarunkowane farmakologicznie i nie towarzyszą im objawy reakcji anafilaktycznych lub anafilaktoidalnych. Mogą one prowadzić do nadmiernego zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Szybkie podanie dożylne zwiększa niebezpieczeństwo wystąpienia niedociśnienia.
Częstość nieznana - tachykardia, sinica W przypadku bardzo wysokiej gorączki może wystąpić, zależne od dawki, krytyczne zmniejszenie ciśnienia krwi bez objawów nadwrażliwości.
Zaburzenia żołądka i jelit Częstość nieznana: nudności, wymioty, bóle brzucha, podrażnienie żołądka, biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Częstość nieznana: uszkodzenie wątroby, cholestaza, polekowe uszkodzenie wątroby, w tym ostre zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (patrz punkt 4.4) Bardzo rzadko - hiperbilirubinemia
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Nieznana: zmniejszenie apetytu.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często: wysypka polekowa. Rzadko: wysypka (np. plamkowo-grudkowa). Bardzo rzadko: ciężkie reakcje skórne- zespół Stevensa-Johnsona (STS) lub toksyczna nekroliza naskórka (TEN). Częstość nieznana: reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS)
W związku z leczeniem metamizolem zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR), w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczną nekrolizę naskórka (TEN) i reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS) (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Bardzo rzadko: może wystąpić nagłe pogorszenie czynności nerek, przy czym w niektórych przypadkach może rozwijać się białkomocz, skąpomocz lub bezmocz oraz ostra niewydolność nerek. Może wystąpić również śródmiąższowe zapalenie nerek. Częstość nieznana: po zastosowaniu bardzo dużych dawek metamizolu sodowego jednowodnego wydalanie nieszkodliwego metabolitu może powodować czerwone zabarwienie moczu.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych. Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Nie ustalono wielkości dawki toksycznej dla człowieka. Maksymalna dawka dobowa wynosi 4 g/dobę. W piśmiennictwie opisano przypadki zatrucia metamizolem po przyjęciu doustnym dawki powyżej natychmiast przerwać podawanie leku. Podanie dużych dawek pyrazolonu wywołuje pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego. Po przyjęciu bardzo dużych dawek, wydalanie kwasu rubazonowego może powodować czerwone zabarwienie moczu.
Objawy przedawkowania: Mogą wystąpić zawroty głowy, szum w uszach, zaburzenia słuchu, pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia świadomości, śpiączka, drgawki toniczno - kloniczne czy zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, zaburzenia rytmu serca (tachykardia). Przedawkowanie metamizolu może spowodować także bóle brzucha, wymioty, nadżerki błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, krwawienia, perforację, uszkodzenie komórek wątrobowych, śródmiąższowe zapalenie nerek, martwicę cewek nerkowych oraz alergiczny skurcz oskrzeli. Odnotowano przypadki występowania wysypki, pokrzywki, obrzęku, złuszczającego zapalenia oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka. Istnieje także możliwość wystąpienia zaburzeń hematologicznych np. leukopenii, trombocytopenii, uszkodzenia szpiku, niedokrwistości aplastycznej.
Leczenie przedawkowania: Brak odtrutki na metamizol. Krótko po przyjęciu leku można próbować ograniczyć wchłanianie leku (płukanie żołądka, podanie węgla aktywnego). Należy stosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Wydalanie głównego metabolitu, 4-N- metyloaminoantypiryny (MAA) można przyspieszyć przez zastosowanie hemodializy, hemofiltracji, hemoperfuzji lub filtracji osocza. Leczenie intoksykacji, podobnie jak i zapobieganie ciężkim powikłaniom, może powodować konieczność zastosowania ogólnej i specjalistycznej opieki medycznej na oddziale intensywnej terapii.
W razie przedawkowania należy stosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Większość podanej dawki metamizolu sodowego jednowodnego (około 90 %) wydalana jest z moczem w postaci metabolitów. Można zastosować forsowną diurezę lub dializę otrzewnową.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Inne leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe, pirazolony.
Kod ATC: N02BB02
Metamizol jest pochodną pirazolonu o działaniu przeciwbólowyrn, przeciwgorączkowym oraz spazmolitycznym. W porównaniu do opioidowych leków przeciwbólowych metamizol nie hamuje ośrodka oddechowego. Nawet w wysokich dawkach nie ma wpływu na perystaltykę jelit i nie powoduje zaparć. Mechanizm jego działania nie jest do końca poznany. Wyniki dostępnych badań wskazują na to, że metamizol i jego główny metabolit (4-metylo-amino-antypiryna) prawdopodobnie hamują syntezę prostaglandyn, zarówno poprzez ośrodkowy jak i obwodowy układ nerwowy.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Po podaniu doustnym metamizol sodowy jednowodny ulega szybkiej hydrolizie do aktywnego metabolitu 4-N-metyloaminoantipyriny (MAA), którego biodostępność wynosi około 90 % i jest nieco większa po podaniu doustnym niż pozajelitowym. Pokarm nie wpływa na wchłanianie metamizolu sodowego jednowodnego. Maksymalne stężenie występuje po 1,2-2,0 godzin od chwili zastosowania metamizolu.
Dystrybucja Objętość dystrybucji MAA wynosi 1,15 l/kg beztłuszczowej masy ciała. Metamizol przenika przez łożysko. Wszystkie metabolity metamizolu są wydzielane do mleka kobiecego.
Metabolizm Po przyjęciu doustnym metamizol ulega całkowitej hydrolizie do czynnego farmakologicznie metabolitu, 4-N-metyloaminoantypiryny (MAA), który z kolei ulega przemianie do 4-N- formyloaminoantipyriny (FAA) - metabolit ostateczny i do 4-aminoantipyriny (AA). AA ulega dalszej przemianie do 4-N-acetyloaminoantipyriny (AAA) przy udziale polimorficznej N-acetylo-transferazy. Okres półtrwania MAA wynosi od 2,6 do 3,5 godzin. Działanie kliniczne wykazuje głównie MAA, w pewnym stopniu także jej metabolit, 4- aminoantypiryna (AA). Wartość pola pod krzywą (AUC) dla AA wynosi około 25 % pola pod krzywą dla MAA. Metabolity 4-N-acetyloaminoantypiryna (AAA) i 4-N-formyloaminoantypiryna (FAA) są prawdopodobnie farmakologicznie nieaktywne. Farmakokinetyka wszystkich metabolitów metamizolu ma charakter nieliniowy. Nie jest znane znaczenie kliniczne tego zjawiska. Podczas krótkotrwałego leczenia gromadzenie się metabolitów ma niewielkie znaczenie kliniczne. Z białkami osocza MAA wiąże się w 58%, AA w 48%, FAA w 18 % a AAA w 14%.
Eliminacja Po doustnym podaniu pojedynczej dawki można zidentyfikować 85% wydalonych z moczem metabolitów, z czego 3±1 % stanowią MAA, 6±3% AA, 26±8 % AAA i 23±4 % FAA. Klirens nerkowy, po pojedynczej doustnej dawce 1 g metamizolu sodowego jednowodnego wynosił dla MAA 5±2, dla AA 38± 13, AAA 61±8 i FAA 49±5 ml /min. Okres półtrwania w fazie eliminacji z surowicy wy nosi odpowiednio 2,7±0,5 godziny dla MAA, 3,7±1,3 godziny dla AA, 9,5±1,5 godziny dla AAA i 11,2±1,5 godziny dla FAA. Wydalanie 4-MAA zmniejszało się o 22 % po wielokrotnym podaniu metamizolu sodowego jednowodnego, a u pacjentów w podeszłym wieku o 33 %. U pacjentów w podeszłym wieku AUC wzrasta 2-3-krotnie. U pacjentów z marskością wątroby okres półtrwania w fazie eliminacji MAA i FAA po podaniu pojedynczej dawki doustnej zwiększa się około trzykrotnie, natomiast w przypadku AA i AAA okres półtrwania nie wzrósł w tym samym stopniu. U tych pacjentów należy unikać stosowania dużych dawek leku. Dostępne dane na temat pacjentów z zaburzeniami czynności nerek wskazują na zmniejszoną szybkość eliminacji niektórych metabolitów (AAA i FAA). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy unikać stosowania dużych dawek leku.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Toksyczność po podaniu wielokrotnym Dostępne są badania na temat toksyczności po podaniu wielokrotnym przeprowadzane na różnych gatunkach zwierząt. Szczury otrzymywały przez 6 miesięcy per os po 100-900 mg metamizolu na kg masy ciała. W największej dawce (900 mg na kg masy ciała) po 13 tygodniach zaobserwowano zwiększenie liczby retykulocytów oraz ciałek Heinza. Psy otrzymywały przez 6 miesięcy metamizol w dawkach od 30 mg do 600 mg na kg masy ciała. W zależności od dawki od 300 mg na kg masy ciała zaobserwowano niedokrwistość hemolityczną oraz zaburzenia czynności nerek i wątroby.
Genotoksyczność i rakotwórczość Dla metamizolu dostępne są badania in vitro i in vivo ze sprzecznymi wynikami w identycznych systemach testowych. Długookresowe badania na szczurach nie wykazały rakotwórczego potencjału. W dwóch z trzech badań długookresowych na myszach przy podawaniu dużych dawek zaobserwowano liczne gruczolaki komórek wątroby.
Toksyczny wpływ na reprodukcję i rozwój potomstwa Badania nad embriotoksycznością na szczurach i królikach nie wykazały działania teratogennego. Śmierć zarodków zaobserwowano u królików już przy dawce dobowej 100 mg na kg masy ciała, która nie jest śmiertelna dla matki. U szczurów obserwowano śmierć zarodków po podaniu dawek z zakresu śmiertelnego dla matki. Dawki dobowe powyżej 100 mg na kg masy ciała prowadziły u szczurów do wydłużenia czasu trwania ciąży i upośledzenia przebiegu porodu ze zwiększoną śmiertelnością matki i młodych. Badania nad płodnością wykazały nieznacznie obniżoną częstość zachodzenia w ciążę w pokoleniu rodziców przy dawce powyżej 250 mg/kg mc. na dobę. Płodność pokolenia F1 nie została upośledzona. Potencjalne właściwości mutagenne metamizolu wskazują na jego możliwe działanie genotoksyczne i kancerogenne.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Substancje pomocnicze: Mannitol (E421) Sodu cyklaminian Aromat truskawkowy Krzemionka koloidalna bezwodna
Skład aromatu truskawkowego: Cis-3-heksan-1-ol 4-hydroksy-2,5-dwumetylo-3-furanon Maltol Metylu cynamonian Etylo-2-metylomaślan Etylu kapronian Kwas 2-metylomasłowy Etylu maślan Heks-2(trans)-enol Gamma-dekalakton Kwas kapronowy nat. Odwodniony kukurydziany syrop glukozowy Guma arabska (E414) Dwutlenek krzemu (E551)
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy
6.3 Okres ważności
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem i wilgocią. Produkt leczniczy Dialginum należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na saszetce i na pudełku. Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca. Nie stosować tego leku, jeśli zauważy się zmiany w wyglądzie proszku.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Produkt leczniczy Dialginum, 1000 mg, to proszek barwy białej lub prawie białej i aromacie truskawkowym, pakowany po 4,5 g w saszetki z folii Polietylen/Aluminium/Papier.
W tekturowym pudełku znajduje się 6 saszetek oraz ulotka.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaZawartość saszetki należy rozpuścić w szklance wody i wypić natychmiast po rozpuszczeniu, w czasie nie dłuższym niż 5 min. Lek rozpuszczony, a nie wypity w ciągu 5 minut, należy wylać.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUSOLINEA Sp. z o.o. Elizówka, ul. Szafranowa 6 21-003 Ciecierzyn Polska
8. NUMER POZWOLENIA NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie nr 25807
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 2020-03-13
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGOSzczegółowe informacje o tym produkcie leczniczym są dostępne stronie internetowej Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, www.urpl.gov.pl