Amiodaron Accord
Amiodaroni hydrochloridum
Koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań / do infuzji 30 mg/ml | Amiodaroni hydrochloridum 30 mg/ml
Accord Healthcare Polska Sp. z o.o. Laboratori Fundació Dau Pharmadox Healthcare Ltd., Polska Hiszpania Malta
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Amiodaron Accord, 30 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/ do infuzji Amiodaroni hydrochloridum
Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
Lek Amiodaron Accord zawiera substancję czynną amiodaronu chlorowodorek, który należy do grupy leków zwanych lekami przeciwarytmicznymi. Jego działanie polega na kontrolowaniu niemiarowego bicia serca (zwanego arytmią).
Lek Amiodaron Accord jest stosowany w leczeniu pacjentów dorosłych z: poważnymi, objawowymi tachyarytmiami komorowymi; objawowymi zaburzeniami rytmu serca wymagającymi leczenia, z szybkim biciem serca pochodzenia przedsionkowego (tachyarytmiami nadkomorowymi), takimi jaki: - częstoskurcz węzłowy przedsionkowo-komorowy, - tachykardia nadkomorowa w zespole Wolffa-Parkinsona-White'a, kiedy serce bije niezwykle szybko, lub - napadowe migotanie przedsionków (szybkie lub nierówne bicie serca).
Wskazanie to dotyczy pacjentów, którzy nie reagują na leczenie innymi lekami przeciwarytmicznymi lub u których inne leki przeciwarytmiczne nie są wskazane.
Amiodaron Accord stosowany jest, gdy konieczne jest uzyskanie szybkiego działania leku lub jeśli podanie doustne jest niemożliwe. Ten lek zostanie podany przez lekarza, a stan pacjenta będzie kontrolowany w szpitalu lub pod nadzorem specjalisty.
Kiedy nie stosować leku Amiodaron Accord: • jeśli pacjent ma uczulenie na amiodaron chlorowodorek, jod lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6); • jeśli u pacjenta występują problemy z sercem, które mogą powodować spowolnienie rytmu serca (takie jak blok zatokowo-przedsionkowy lub bradykardia zatokowa); • jeśli u pacjenta występują różne postaci zaburzeń przewodzenia (blok przedsionkowo- komorowy dużego stopnia, blok dwu- lub trójwiązkowy lub choroba węzła zatokowego) i pacjent nie ma wszczepionego rozrusznika serca; • jeśli u pacjenta występuje niewydolność serca lub osłabienie mięśnia sercowego (kardiomiopatia); • jeśli pacjent ma problemy z tarczycą lub miał problemy z tarczycą w przeszłości; • jeśli pacjent ma ciężką niewydolność układu oddechowego, zapaść krążeniową lub ciężkie niedociśnienie tętnicze (bardzo niskie ciśnienie krwi); • jeśli pacjent ma wcześniej istniejące wydłużenie odstępu QT (specjalna zmiana w EKG); • jeśli pacjent ma małe stężenie potasu we krwi (hipokaliemia); • jeśli u pacjenta w przeszłości występował obrzęk naczynioruchowy (pewna postać obrzęku skóry i błon śluzowych); • jeśli pacjent przyjmuje jednocześnie inhibitory MAO (niektóre leki przeciwdepresyjne); • jeśli pacjent przyjmuje inne leki, które mogą wywołać szczególną postać szybkiego bicia serca (typu torsade de pointes); • jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza, że może być w ciąży lub karmi piersią (chyba, że lekarz uzna leczenie za bezwzględnie koniecznie).
Wszystkie powyższe przeciwwskazania nie mają zastosowania, jeśli amiodaron jest stosowany w resuscytacji krążeniowo-oddechowej (jeśli u pacjenta doszło do zatrzymania krążenia i oddechu) z powodu migotania komór odpornego na defibrylację.
Leku Amiodaron Accord nie wolno podawać wcześniakom, noworodkom ani dzieciom w wieku do
Nie stosować tego leku, jeśli którekolwiek z powyższych dotyczy pacjenta; należy porozmawiać z lekarzem lub pielęgniarką.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Amioradon Accord można podawać wyłącznie na oddziale intensywnej opieki i pod stałym nadzorem (monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego).
Przed rozpoczęciem stosowania Amiodaron Accord należy omówić to z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką, jeżeli: • pacjent ma łagodne do umiarkowanego niedociśnienie krwi, • pacjent ma słabe serce lub niewydolność serca, • pacjent ma problemy dotyczące tarczycy, • pacjent ma problemy dotyczące wątroby, • pacjent otrzymuje tlenoterapię w dużych dawkach lub ma inne problemy dotyczące płuc, w tym astmę, • pacjent ma mieć operację ze znieczuleniem ogólnym, • pacjent jest w podeszłym wieku, • pacjent przyjmuje lek o nazwie sofosbuwir, stosowany w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C.
W przypadku zaburzeń rytmu serca (arytmii komorowych) rozpoczęcie podawania amiodaronu wymaga bardzo dokładnego monitorowania pracy serca i może być przeprowadzone tylko wtedy, gdy dostępny jest sprzęt z możliwością monitorowania kardiologicznego. W trakcie długotrwałego leczenia (np. po przejściu na leczenie doustne) powinno się przeprowadzać kontrole kardiologiczne w regularnych odstępach czasu. Podczas leczenia amiodaronem może wystąpić spowolnienie rytmu serca (bradykardia). Zmniejszona częstość rytmu serca może być bardziej wyraźna u pacjentów w wieku powyżej 65 lat. Leczenie należy przerwać w przypadku ciężkiej bradykardii lub bloku serca.
Zdarzają się przypadki wystąpienia nowych arytmi lub nasilenia arytmii leczonych. Występują one zwykle w wyniku połączenia z innymi lekami lub zaburzeń elektrolitowych (takich jak na przykład zmiany stężenia potasu we krwi). W takich przypadkach należy rozwarzyć zaprzestanie leczenia tym lekiem.
Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku niedociśnienia, ciężkiej niewydolności oddechowej, ciężkiej niewydolności serca lub niewyrównanej kardiomiopatii.
Jeśli pacjent przyjmuje obecnie lek zawierający sofosbuwir stosowany w leczeniu zapalenia wątroby typu C powinien omówić to z lekarzem lub farmaceutą przed rozpoczęciem stosowania leku Amiodaron Accord, ponieważ może to spowodować zagrażające życiu spowolnienie serca. Lekarz prowadzący może rozważyć alternatywne metody leczenia. Jeśli konieczne jest leczenie amiodaronem i sofosbuwirem, może być konieczne dodatkowe monitorowanie pracy serca.
Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli pacjent przyjmuje lek zawierający sofosbuwir w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C i w trakcie leczenia występują: • wolne lub nieregularne bicie serca lub zaburzenia rytmu serca; • duszność lub nasilenie istniejącej duszności; • ból w klatce piersiowej; • zawroty głowy; • kołatanie serca; • prawie omdlenia lub omdlenia.
Podczas leczenia amiodaronem istnieje ryzyko wystąpienia ciężkich przypadków zapalnia płuc. Z tego powodu, jeśli to możliwe, przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badanie rentgenowskie płuc (klatki piersiowej) i badanie czynności płuc.
Niedawno zgłaszano przypadki toksycznego działania na wątrobę po podaniu dożylnym, które mogą być spowodowane raczej przez rozpuszczalnik (polisorbat 80) niż przez sam lek.
Zarówno podczas podawania doustnego, jak i dożylnego mogą wystąpić zaburzenia czynności wątroby (w przypadku podania dożylnego już w ciągu pierwszych 24 godzin). Dlatego dawkowanie amiodaronu należy zmniejszyć lub przerwać leczenie, jeśli wzrost aktywności aminotransferaz (związany z czynnością wątroby) przekroczy trzykrotność wartości referencyjnych.
Podczas leczenia lekarz może zdecydować o konieczności wykonania badań: prześwietlenia rentgenowskiego klatki piersiowej (w celu wykluczenia powikłań ze strony układu oddechowego) i badań krwi w celu oznaczenia aktywności aminotransferaz (przed rozpoczęciem leczenia i regularnie w trakcie leczenia, aby sprawdzić, czy wątroba działa prawidłowo) oraz stężenie potasu we krwi.
Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli wystąpią zaburzenia widzenia: niewyraźne widzenie, pogorszenie widzenia, widzenie z kolorowymi aureolami, uczucie zamglonego widzenia. W przypadku wystąpienia któregokolwiek z tych problemów, pacjent powinien mieć przeprowadzone pełne badanie wzroku.
Znieczulenie ogólne Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu lub otrzymujących tlenoterapię w dużych dawkach.
Potencjalnie ciężkie powikłania obserwowano po połączeniu ze znieczuleniem ogólnym. Przed operacją należy poinformować anestezjologa, że pacjentowi podawany jest amiodaron.
Podczas leczenia mogą wystąpić zaburzenia skórne (ciężkie reakcje pęcherzowe), takie jak zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, które mogą być bardzo poważne lub nawet zagrażające życiu (patrz punkt 4.). Jeśli pojawią się przedmiotowe lub podmiotowe objawy zespołu Stevensa-Johnsona lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (postępująca wysypka skórna, często z pęcherzami lub owrzodzeniami na błonach śluzowych), należy natychmiast przerwać leczenie amiodaronem.
Jeśli stężenie potasu jest niskie, należy je wyrównać przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem.
Amiodaron zawiera jod i może zaburzać wychwyt jodu radioaktywnego. Nie wpływa to jednak na interpretację wyników badań czynności tarczycy (wolne T 3 , wolne T 4
us TSH).
Tarczyca Ze względu na ryzyko wystąpienia nadczynności lub niedoczynności tarczycy podczas leczenia amiodaronem, przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badania czynności tarczycy.
Badania te należy regularnie powtarzać w trakcie leczenia i do około roku po zakończeniu leczenia, a pacjentów badać pod kątem objawów nadczynności lub niedoczynności tarczycy.
Następujące objawy mogą wskazywać na dysfunkcję tarczycy:
Niedoczynność tarczycy: Przyrost masy ciała, nadwrażliwość na zimno, zmęczenie, skrajne spowolnienie bicia serca (bradykardia) wykraczające poza objawy, których można się spodziewać po zastosowaniu leku Amiodaron Accord.
Nadczynność tarczycy: Utrata masy ciała, szybkie bicie serca (tachykardia), drżenie mięśni, nerwowość, zwiększone pocenie się i nietolerancja ciepła, nawrót arytmii lub dusznicy bolesnej, niewydolność serca.
Choroby nerwowo-mięśniowe Amiodaron może powodować uszkodzenie nerwów obwodowych i (lub) mięśni (neuropatie obwodowe i (lub) miopatie). Zwykle objawy te ustępują po kilku miesiącach od zaprzestania leczenia. Jednak w pojedynczych przypadkach mogą nie być całkowicie odwracalne.
Należy chronić skórę przed słońcem Należy unikać bezpośredniego kontaktu ze światłem słonecznym podczas stosowania tego leku i przez kilka miesięcy po zakończeniu stosowania. Dotyczy to również promieniowania UV i solariów. Wynika to z tego, że skóra będzie bardziej wrażliwa na słońce i niezastosowanie następujących środków ostrożności może spowodować pieczenie, mrowienie lub silne pęcherze: • należy się upewnić, że używany jest krem z filtrem o wysokim współczynniku ochrony przeciwsłonecznej, • należy zawsze nosić czapkę i ubranie zakrywające ręce i nogi.
Pierwotna dysfunkcja przeszczepu (PGD, ang. Primary Graft Dysfunction) po przeszczepie serca Jeśli pacjent jest na liście oczekujących na przeszczep serca i przyjmuje amiodaron, ma zwiększone ryzyko powikłań zagrażających życiu (pierwotna dysfunkcja przeszczepu), dlatego lekarz może zmienić leczenie przed przeszczepem. W przypadku wystąpienia tego powikłania, przeszczepione serce przestaje działać prawidłowo w krótkim czasie po operacji przeszczepu serca, a w ciężkich przypadkach może być to nieodwracalne.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci, dlatego nie zaleca się stosowania amiodaronu u tych pacjentów.
Lek Amiodaron Accord a inne leki Ten lek może zmienić reakcję na działanie innych leków; w związku z tym należy poinformować lekarza o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, w tym o lekach dostępnych bez recepty. Lekarz zdecyduje, które leki należy odstawić lub czy zmienić sposób dawkowania.
Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu interakcje z innymi lekami mogą również wystąpić kilka miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem.
Leki, które mogą wywoływać poważne zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes. Leczenie w połączeniu z następującymi lekami wywołującymi zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes jest przeciwwskazane: • leki stosowane w celu kontrolowania nierównego rytmu serca, takie jak chinidyna, prokainamid, dyzopiramid, sotalol i bretylium; • leki inne niż przeciwarytmiczne, takie jak winkamina (stosowana w celu zwiększenia ilości tlenu w mózgu); • leki stosowane w zakażeniach (takie jak erytromycyna podawana we wstrzyknięciu dożylnym, kotrimoksazol, moksyfloksacyna lub pentamidyna); • niektóre leki przeciwpsychotyczne (leki o działaniu uspokajającym i zmniejszające niepokój), takie jak chloropromazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, fluoperazyna, sulpiryd, tiapryd, pimozyd haloperydol, amisulpryd i sertindol; • leki na inne choroby psychiczne (lit, leki przeciwdepresyjne, takie jak doksepina, maprotylina, amitryptylina); • leki stosowane w przypadku kataru siennego, wysypki lub innych alergii nazywane lekami przeciwhistaminowymi, np. terfenadyna, astemizol, mizolastyna; • leki przeciw malarii, takie jak chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna; • inhibitory MAO (niektóre leki przeciwdepresyjne).
Podawanie amiodaronu razem z lekami wydłużającymi odstęp QT (wydłużającymi bicie serca) powinno opierać się na dokładnej ocenie ryzyka i korzyści dla każdego pacjenta, ponieważ ryzyko wystąpienia poważnych zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes może być zwiększone. Należy monitorować wydłużenie odstępu QT (badanie EKG).
Fluorochinolony: podczas leczenia amiodaronem należy również unikać stosowania określonego rodzaju antybiotyków (fluorochinolonów).
Leki zmniejszające częstość rytmu serca lub powodujące zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia: nie zaleca się leczenia w połączeniu z beta-adrenolitykami i antagonistami kanału wapniowego zmniejszającymi częstość rytmu serca (diltiazem i werapamil).
Nie zaleca się również leczenia w połączeniu z następującymi lekami:
Leki, które mogą wywoływać hipokaliemię: - Drażniące środki przeczyszczające, które mogą powodować obniżenie stężenia potasu we krwi, a tym samym zwiększać ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Należy stosować inne rodzaje środków przeczyszczających. - Należy zachować szczególną ostrożność, gdy amiodaron stosowany jest jednocześnie z lekami moczopędnymi, które pojedynczo lub w połączeniu zmniejszają stężenie potasu we krwi, kortykosteroidami stosowanymi ogólnoustrojowo, tetrakozaktydem (stosowanym w diagnostyce problemów z nadnerczami i leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego), amfoterycyną B podawaną dożylnie (antybiotyk).
Należy zachować szczególną ostrożność podczas łączenia amiodaronu z następującymi lekami. Może być konieczne dostosowanie dawki innych leków przez lekarza: • doustne leki rozrzedzające krew (przeciwzakrzepowe), np. warfaryna lub fenprokumon; amiodaron może nasilać działanie tych leków, co zwiększa ryzyko krwawienia, • glikozyd naparstnicy, jak digoksyna (stosowana w leczeniu niewydolności serca), • dabigatran (stosowany w zapobieganiu zakrzepom krwi), • fenytoina (stosowana w padaczce), • flekainid (stosowany w leczeniu zaburzeń rytmu serca), • leki metabolizowane przez określony układ enzymatyczny (cytochrom P450 3A4) - cyklosporyna (lek zapobiegający odrzuceniu przeszczepu) - fentanyl (silny środek przeciwbólowy) - niektóre leki obniżające stężenie cholesterolu (niektóre statyny, np. symwastatyna, atorwastatyna, lowastatyna) - inne tego typu leki, np. takrolimus i syrolimus (zapobiegający odrzuceniu przeszczepu), lidokaina (środek miejscowo znieczulający), syldenafil (stosowany w leczeniu zaburzeń erekcji), midazolam i triazolam (tabletki nasenne), antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna), ergotamina, dihydroergotamina (stosowana w migrenie) i kolchicyna (w leczeniu dny). Obserwowano potencjalnie ciężkie powikłania (zespół ostrej niewydolności oddechowej) występujące po jednoczesnym podaniu znieczulenia ogólnego.
Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu i schematu z sofosbuwirem, ponieważ może to prowadzić do ciężkiej objawowej bradykardii (zagrażające życiu spowolnienie rytmu serca). Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego podawania, zaleca się monitorowanie pracy serca.
Amiodaron Accord z jedzeniem, piciem i alkoholem Podczas stosowania tego leku nie należy pić soku grejpfrutowego, ponieważ może on zwiększyć stężenie amiodaronu we krwi.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku. • Lekarz przepisze Amiodaron Accord tylko w wyjątkowych przypadkach, gdy spodziewane korzyści z leczenia przewyższają potencjalne ryzyko podczas ciąży. Amiodaron można stosować w ciąży tylko w sytuacjach zagrażających życiu. • Pacjentka nie powinna zachodzić w ciążę przez co najmniej sześć miesięcy po zakończeniu leczenia aby uniknąć narażenia dziecka na amiodaron podczas wczesnego okresu ciąży. • Pacjentka nie powinna otrzymywać amiodaronu w okresie karmienia piersią. Jeśli pacjentka otrzymuje amiodaron w okresie karmienia piersią, należy przerwać karmienie piersią, ponieważ amiodaron przenika w znacznej ilości do mleka matki i może osiągnąć skuteczne stężenie u niemowląt. • Po długotrwałym leczeniu mogą pojawić się zaburzenia czynności jąder.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Amiodaronu chlorowodorek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Leczenie tym lekiem wymaga regularnej kontroli lekarskiej. Ten lek, nawet stosowany zgodnie z przeznaczeniem, może zmieniać czas reakcji do takiego stopnia, że może zaburzać zdolność aktywnego uczestnictwa w ruchu drogowym, obsługi maszyn lub bezpiecznej pracy. Może to wystąpić w szczególności przy rozpoczynaniu leczenia, zwiększaniu dawki, zmianie leku, a także w połączeniu z alkoholem.
Amiodaron Accord zawiera alkohol benzylowy
Ten lek zawiera 200 mg alkoholu benzylowego w każdej 10 ml ampułko-strzykawce, co odpowiada czynności wątroby lub nerek oraz kobiety w ciąży lub karmiące piersią powinny zwrócić się do lekarza lub farmaceuty, ponieważ duże ilości alkoholu benzylowego mogą gromadzić się w organizmie i powodować działania niepożądane (zwane „kwasicą metaboliczną”). Alkohol benzylowy jest powiązany z ryzykiem wystąpienia ciężkich działań niepożądanych, w tym problemów z oddychaniem (zwanych „gasping syndrome”) u małych dzieci.
Lek musi być rozcieńczony przed podaniem.
Leczenie zostanie rozpoczęte wyłącznie pod nadzorem lekarza specjalisty. W przypadku wątpliwości należy ponownie skonsultować się z lekarzem.
Bezpośrednie wstrzyknięcie dożylne w bolusie generalnie nie jest zalecane ze względu na ryzyko ciężkiego niedociśnienia, zapaści sercowo-naczyniowej; dlatego, jeśli to możliwe, preferowane jest podanie w infuzji dożylnej. Bezpośrednie wstrzyknięcie dożylne powinno być ograniczone do sytuacji nagłych.
Lekarze lub pracownicy służby zdrowia muszą zapoznać się z „informacjami dla fachowego perso- nelu medycznego” na końcu tej ulotki.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci, dlatego nie zaleca się stosowania amiodaronu u dzieci.
Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, ten lek nie jest przeznaczony do stosowania u wcześniaków, noworodków, niemowląt i dzieci do 3 lat.
Pacjenci w podeszłym wieku Tak jak w przypadku wszystkich pacjentów, ważne jest, aby stosować minimalną skuteczną dawkę. Amiodaron może spowolnić bicie serca, co może być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku. Lekarz dokładnie obliczy, jaką dawkę amiodaronu pacjent powinien otrzymać i będzie dokładniej monitorował tętno i czynność tarczycy.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Amiodaron Accord Lekarz dokładnie obliczy, jaką dawkę leku Amiodaron Accord pacjent powinien otrzymać. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby lekarz, pielęgniarka lub farmaceuta podali pacjentowi zbyt dużą dawkę tego leku. Jeśli jednak pacjent uważa, że otrzymał zbyt dużą lub zbyt małą dawkę leku Amiodaron Accord, należy powiedzieć o tym lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie.
Mogą wystąpić następujące objawy: zawroty głowy, omdlenie, wymioty, zmęczenie lub splątanie. Nieprawidłowo wolne lub szybkie bicie serca. Zbyt duża dawka amiodaronu może uszkodzić serce i wątrobę.
Pominięcie zastosowania leku Amiodaron Accord Lekarz lub pielęgniarka otrzymają instrukcje dotyczące podawania tego leku. Jest mało prawdopodobne, aby pacjent nie otrzymał przepisanego leku. Jeśli jednak pacjent podejrzewa, że dawka leku została pominięta, powinien poinformować o tym lekarza lub pielęgniarkę.
Przerwanie stosowania leku Amiodaron Accord
Ważne jest, aby stosować lek Amiodaron Accord do czasu, gdy lekarz zdecyduje o jego odstawieniu. W przypadku zaprzestania stosowania tego leku może powrócić nierówne bicie serca. Może być to niebezpieczne.
W przypadku dalszych pytań dotyczących stosowania tego leku należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Następujące niezwykle rzadkie działanie niepożądane może w pewnych warunkach poważnie zagrażać życiu. Dlatego, należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli takie zdarzenie wystąpi nagle lub rozwinie się z nieoczekiwaną intensywnością: Ciężka ostra reakcja nadwrażliwości (np. anafilaksja): w takim przypadku należy natychmiast przerwać leczenie lekiem Amiodaron Accord i zastosować odpowiednie leczenie doraźne.
Działania niepożądane wynikające ze stosowania amiodaronu występują często, szczególnie dotyczą serca, płuc i wątroby. Czasami objawy te są zależne od dawki i ustępują po jej zmniejszeniu.
Inne działania niepożądane Obserwowane działania niepożądane przedstawiono zgodnie z częstością ich występowania: bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób); często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób); niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób); rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 osób); bardzo rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10000 osób); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego • Bardzo rzadko: zmniejszenie liczby płytek krwi (trombocytopenia), niedokrwistość z powodu zwiększonego rozpadu czerwonych krwinek lub w wyniku zaburzeń tworzenia krwi. • Częstość nieznana: może wystąpić większa niż zwykle liczba zakażeń. Może to być spowodowane zmniejszeniem liczby białych krwinek (neutropenia). Znaczne zmniejszenie liczby białych krwinek, co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zakażeń (agranulocytoza).
Zaburzenia serca • Często: umiarkowanie wolne bicie serca (bradykardia), które zmienia się w zależności od podanej dawki. • Niezbyt często: zaburzenia przewodzenia (blok zatokowo-przedsionkowy: blok serca z zaburzeniem przewodzenia z węzła zatokowego do przedsionka; blok przedsionkowo- komorowy: zaburzone przewodzenie między przedsionkami a komorami). W pojedynczych przypadkach obserwowano zatrzymanie akcji serca (asystolię) (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”). Początek lub nasilenie arytmii (zmiany rytmu serca), po której czasami następuje zatrzymanie akcji serca. • Bardzo rzadko: znacznie spowolniona akcja serca (bradykardia) lub zatrzymanie czynności węzła zatokowego, głównie u pacjentów z dysfunkcją zatok i (lub) w wieku powyżej 65 lat. • Częstość nieznana: zaburzenia rytmu typu torsades de pointes (szczególny rodzaj zaburzenia rytmu); opisano pojedyncze przypadki migotania lub trzepotania komór.
Zaburzenia endokrynologiczne • Często: tarczyca produkuje więcej hormonu tarczycy niż organizm potrzebuje (nadczynność tarczycy) lub niewystarczająca ilość hormonu tarczycy (niedoczynność tarczycy). Zgłaszano ciężką nadczynność tarczycy (w pojedynczych przypadkach zakończoną zgonem). • Bardzo rzadko: złe samopoczucie, splątanie lub osłabienie, nudności (uczucie potrzeby wymiotów), utrata apetytu, drażliwość. Może być to choroba znana jako „zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH)”.
Zaburzenia oka • Bardzo często: mikrozłogi na przedniej powierzchni rogówki oka, które zwykle są ograniczone do obszaru poniżej źrenicy i mogą powodować zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie, widzenie kolorowych aureoli wokół źródła światła). Zwykle ustępują 6-12 miesięcy po odstawieniu leku. • Bardzo rzadko: zapalenie nerwu wzrokowego, które może prowadzić do ślepoty (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe • Bardzo często: nudności, wymioty, zaburzenia smaku na początku leczenia (podczas podawania dawki nasycającej), które ustępują po zmniejszeniu dawki. • Niezbyt często: ból brzucha, wzdęcia, zaparcia, utrata apetytu. • Częstość nieznana: nagłe zapalenie trzustki (ostre zapalenie trzustki).
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania • Często: w miejscu wstrzyknięcia może wystąpić ból, czerwone plamy (rumień), obrzęk skóry z powodu nagromadzenia płynu, zaczernienie (martwica), wyciek płynu (wynaczynienie), nagromadzenie płynu (naciek), stan zapalny, stwardnienie, zapalenie żył (zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył), zapalenie tkanki łącznej, zakażenie, zmiany pigmentacji. • Niezbyt często: zmęczenie
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych • Bardzo często: izolowane i często umiarkowane zwiększenie aktywności aminotransferaz (związane z czynnością wątroby) na początku leczenia. Może powrócić do wartości prawidłowych po zmniejszeniu dawki leku lub nawet samoistnie. • Często: ostre zaburzenia czynności wątroby z wysoką aktywnością aminotransferaz w surowicy i (lub) zażółceniem skóry (żółtaczka), w tym niewydolność wątroby, która może zagrażać życiu. • Bardzo rzadko: przewlekła choroba wątroby (w pojedynczych przypadkach zakończona zgonem), marskość wątroby.
Zaburzenia układu immunologicznego • Bardzo rzadko: ciężka reakcja alergiczna, która może zagrażać życiu (wstrząs anafilaktyczny). • Częstość nieznana: obrzęk może również wystąpić z powodu gromadzenia się płynu pod skórą i błonami śluzowymi (obrzęk Quinckego).
Zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego • Często: osłabienie mięśni. • Częstość nieznana: ból pleców.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych • Rzadko: przejściowe zaburzenia czynności nerek.
Zaburzenia układu nerwowego • Często: drżenie mięśni (drżenie pochodzenia pozapiramidowego), koszmary senne, zaburzenia snu. • Niezbyt często: uszkodzenie nerwów obwodowych lub mięśni (obwodowe neuropatie czuciowe i (lub) miopatie), zwykle odwracalne po odstawieniu leku (patrz „Ostrzeżenia i środki ostrożności”), zawroty głowy, problemy z koordynacją, zaburzenia czucia (parestezje). • Bardzo rzadko: łagodny wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego, ataksja (niezborność) móżdzkowa, ból głowy.
Zaburzenia psychiczne • Często: zmniejszenie popędu seksualnego. • Częstość nieznana: stan splątania (majaczenie), widzenie, słyszenie lub odczuwanie rzeczy, których nie ma (omamy).
Zaburzenia układu rozrodczego • Bardzo rzadko: zapalenie najądrza, zaburzenia erekcji.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia • Często: ze względu na toksyczne działanie amiodaronu na płuca, mogą wystąpić zapalenie płuc (atypowe zapalenie płuc jako wyraz reakcji nadwrażliwości [zapalenie płuc z nadwrażliwości], pęcherzykowe lub śródmiąższowe zapalenie płuc), proliferacja tkanki łącznej (zwłóknienie), zapalenie opłucnej lub zapalenie oskrzelików (zarostowe zapalenie oskrzelików z organizującym się zapaleniem płuc) (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”). Zgłaszano pojedyncze przypadki zakończone zgonem. Nieproduktywny kaszel i duszność są często pierwszymi oznakami wspomnianej toksyczności płucnej. Ponadto może wystąpić utrata masy ciała, gorączka i osłabienie. • Bardzo rzadko: przeważnie bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym obserwowano poważne powikłania oddechowe (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych), czasem kończące się zgonem (możliwa interakcja z tlenem o dużym stężeniu). Skurcz oskrzeli i (lub) duszność (bezdech) w przypadkach ciężkiej niewydolności oddechowej, głównie u pacjentów z astmą. Na ogół ustępują po zakończeniu leczenia.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej • Bardzo często: zwiększona wrażliwość na światło (fotouczulenie) ze zwiększoną skłonnością do oparzeń słonecznych, co może prowadzić do zaczerwienienia skóry i wysypki. • Często: swędząca czerwona wysypka (wyprysk). Długotrwałe leczenie amiodaronem (po przejściu na terapię doustną) może powodować przebarwienia skóry o barwie czarnofioletowej do stalowoszarej (sinica rzekoma), szczególnie w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych. Przebarwienia będą powoli znikały w ciągu 1-4 lat od odstawienia leku. • Bardzo rzadko: pocenie się, zaczerwienienie skóry po radioterapii, zapalenie komórek tłuszczowych pod skórą (rumień guzowaty), wysypki, zapalne zaczerwienienie i łuszczenie się skóry (złuszczające zapalenie skóry), przemijająca utrata włosów. • Częstość nieznana: pokrzywka, podrażnienie i swędzenie skóry. Zagrażające życiu reakcje skórne charakteryzujące się wysypką, pęcherzami, złuszczaniem i bólem (toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) / zespół Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherzowe zapalenie skóry, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS).
Zaburzenia naczyniowe • Często: obniżone ciśnienie krwi (niedociśnienie), zwykle umiarkowane i przemijające. W przypadku przedawkowania lub zbyt szybkiego wstrzyknięcia może wystąpić ciężkie niedociśnienie lub zapaść. • Rzadko: zapalenie naczyń krwionośnych. • Bardzo rzadko: uderzenia gorąca.
Urazy, zatrucia i powikłania po operacji • Częstość nieznana: zagrażające życiu powikłanie po przeszczepie serca (pierwotna dysfunkcja przeszczepu), w którym przeszczepione serce przestaje działać prawidłowo (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).
Badania diagnostyczne • Bardzo rzadko: zwiększone stężenie kreatyniny we krwi.
Inne możliwe działania niepożądane Rzadko mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości na alkohol benzylowy.
Jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Dotyczy to również wszelkich możliwych objawów niepożądanych niewymienionych w tej ulotce.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i ampułko- strzykawce po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Przechowywać ampułko-strzykawkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.
Po rozcieńczeniu wykazano chemiczną i fizyczną stabilność roztworu przez 3 godziny, 48 godzin i 15 minut w stężeniu odpowiednio 1,2 mg/ml, 2,4 mg/ml i 15 mg/ml w temperaturze 20-25°C. Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeśli nie zostanie zużyty natychmiast, za czas i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik.
Nie stosować tego leki w przypadku uszkodzenia pojemnika lub jeśli widoczne są cząstki/kryształki.
Tylko do jednorazowego użytku. Wszelkie niewykorzystane resztki leku należy usunąć.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera lek Amiodaron Accord - Substancją czynną jest amiodaronu chlorowodorku. Każdy ml roztworu zawiera 30 mg amiodaronu chlorowodorku. Każda ampułko-strzykawka o pojemności 10 ml zawiera 300 mg amiodaronu chlorowodorku. - Pozostałe składniki to alkohol benzylowy, polisorbat 80 i woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Amiodaron Accord i co zawiera opakowanie
Amiodaron Accord to przejrzysty, bezbarwny do jasnożółtego roztwór umieszczony w bezbarwnej ampułko-strzykawce.
Amiodaron Accord jest dostępny w opakowaniu zawierającym 1 ampułko-strzykawkę.
Podmiot odpowiedzialny Accord Healthcare Polska Sp. z o.o. ul. Taśmowa 7 02-677 Warszawa tel: +48 22 577 28 00
Wytwórca/Importer Accord Healthcare Polska Sp. z o.o. ul. Lutomierska 50 95-200 Pabianice
Pharmadox Healthcare Limited KW20A Kordin Industrial Park Paola, PLA 3000 Malta
Laboratori Fundació Dau C/ C, 12-14 Pol. Ind. Zona Franca Hiszpania
Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:
Nazwa kraju członkowskiego Nazwa produktu leczniczego Austria Amiodarone Accord 30 mg/ml Konzentrat zur Herstellung einer Injektions- /Infusionslösung Czechy Amiodarone Accord Dania Amiodarone Accord Finlandia Amiodarone Accord Hiszpania Amiodarona Accord 30 mg/ml concentrado para solución inyectable y para perfusión Irlandia Amiodarone hydrochloride 30 mg/ml concentrate for solution for injection/infusion Niemcy Amiodaron Accord 30 mg/ml Konzentrat zur Herstellung einer Injektions- /Infusionslösung Norwegia Amiodarone Accord Polska Amiodaron Accord Portugalia Amiodarona Accord Rumunia Amiodaronă Accord 30 mg/ml concentrat pentru soluție injectabilă / perfuzabilă Szwecja Amiodarone Accord Włochy Amiodarone Accord
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego
Dawkowanie
W przypadku napadu lub leczenia początkowego możliwe jest podanie leku we wstrzyknięciu dożylnym lub infuzji dożylnej. Na ogół nie zaleca się wstrzyknięcia dożylnego. Jeśli to możliwe, zalecana jest infuzja dożylna.
Infuzja dożylna
Dawka początkowa lub w przypadku napadu Zazwyczaj zalecana dawka to 5 mg/kg masy ciała, podawana w infuzji dożylnej, trwającej od 20 minut do 2 godzin. Lek należy podawać w postaci roztworu rozcieńczonego w 250 ml 5% roztworu dekstrozy 5%.
Działanie terapeutyczne pojawia się w ciągu kilku pierwszych minut i następnie stopniowo słabnie, dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku w infuzji podtrzymującej.
Dawka podtrzymująca Do 1200 mg (10-20 mg/kg masy ciała) w infuzji w 250-500 ml dekstrozy 5% na dobę; szybkość infuzji należy dostosować na podstawie odpowiedzi klinicznej.
Zmiana podawania dożylnego na doustne Niezwłocznie po uzyskaniu właściwej reakcji należy równolegle rozpocząć leczenie doustne, podając zazwyczaj stosowaną dawkę nasycającą. Amiodaron Accord należy odstawiać stopniowo.
Wstrzyknięcie dożylne (patrz „Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania” w ChPL)
W sytuacjach nagłych lek można podać, według uznania lekarza, w powolnym dożylnym wstrzyknięciu w dawce 150-300 mg (5 mg/kg masy ciała) w 10-20 ml dekstrozy 5%, trwającym co najmniej 3 minuty. Nie należy tego powtarzać przez co najmniej 15 minut, nawet jeśli przy pierwszym wstrzyknięciu nie została podana dawka maksymalna. Pacjentów otrzymujących amiodaron w ten sposób należy bardzo dokładnie monitorować, np. w oddziale intensywnej terapii.
Resuscytacja krążeniowo-oddechowa w leczeniu migotania komór opornego na defibrylację Dożylna dawka początkowa wynosi 300 mg (lub 5 mg/kg masy ciała) rozcieńczona w 20 ml dekstrozy 5%, podana w szybkim wstrzyknięciu. Jeżeli migotanie komór nie ustąpi, można rozważać podanie dodatkowej dawki 150 mg dożylnie (lub 2,5 mg/kg masy ciała).
Nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce. Nie należy wstrzykiwać innych leków w ten sam dostęp żylny. Jeżeli konieczne jest przedłużenie leczenia, należy to zrobić w postaci infuzji dożylnej.
W przypadku zatrucia i (lub) poważnych objawów konieczne jest natychmiastowe leczenie. Ani amiodaronu chlorowodorku, ani jego metabolitów nie można usunąć za pomocą dializy.
Sposób podawania
Przed podaniem dożylnym amiodaron musi być rozcieńczony zgodnie z instrukcją podaną w punkcie 4.2 Charakterystyki Produktu Leczniczego.
W przypadku powolnych wstrzyknięć dożylnych (tylko w stanach nagłych) amiodaron musi być dodatkowo rozcieńczony 10 lub 20 ml 5% dekstrozy w zależności od podanej dawki i wskazania. Na przykład: w przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej, rozcieńczyć zawartość jednej strzykawki (300 mg/10 ml) dodatkowo z 20 ml 5% dekstrozy (dalsze informacje, patrz punkty 4.2 i 4.4 ChPL).
Wyłącznie do jednorazowego użytku.
W infuzji należy używać jedynie 5% roztworu dekstrozy.
Aby uniknąć zapalenia żył, podczas infuzji ciągłej należy założyć centralny cewnik żylny. Amiodaron Accord jest podawany tylko w celu rozpoczęcia leczenia, nie dłużej niż przez tydzień. Amiodaron jest niekompatybilny z roztworem soli.
Amiodaron może prowadzić do uwalniania substancji zmiękczającej DEHP (ftalan dwu-2- etyloheksylu) do roztworu w przypadku stosowania sprzętu medycznego zawierającego DEHP. W celu zminimalizowania narażenia na DEHP należy podawać amiodaron w roztworze do infuzji stosując zestawy niezawierające DEHP.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w ulotce.
Instrukcje dotyczące przygotowania i podania leku
• Należy wyjąć szklaną ampułko-strzykawkę z opakowania i sprawdzić czy nie jest uszkodzona. • Roztwory przeznaczone do podawania pozajelitowego należy przed podaniem obejrzeć, czy nie zawierają cząstek stałych lub nie są odbarwione. • Należy odkręcić szklaną nasadkę ampułko-strzykawki poprzez przekręcenie jej w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (jak pokazano na rysunku 1). • Należy przymocować igłę do ampułko-strzykawki poprzez delikatne przyłączenie nasadki igły do adaptera Luer Lock i obrócenie jej ćwierć obrotu w prawo, do chwili aż poczuje się zablokowanie igły (jak pokazano na rysunku 2). • Należy ostrożnie zdjąć osłonkę igły, wyciągając ją prosto. • Rozcieńczyć (patrz punkt 4.2 ChPL) roztworem 5% dekstrozy zgodnie z instrukcją dotyczącą podawania dożylnego.
Przed podaniem w infuzji dożylnej Amiodaron Accord musi być rozcieńczony zgodnie z instrukcją w 5% roztworze dekstrozy. Jedną ampułko-strzykawkę Amiodaron Accord należy rozcieńczyć Rysunek 1 Rysunek 2 Igła
Nasadka igły
Osłonka na igłę
Adapter Luer Lock Ampułko-strzykawka
Tłok ampułko- strzykawki Korpus ampułko- strzykawki Nasadka na ampułko- strzykawkę zgodnie z zaleceniami w 500 ml 5% roztworu dekstrozy, aby uzyskać stężenie 0,6 mg/ml amiodaronu chlorowodorku. Ze względu na stabilność roztworu, nie należy stosować stężeń poniżej 0,6 mg/ml i nie należy dodawać innych produktów leczniczych do płynu infuzyjnego.
Usuwanie
Tylko do jednorazowego użytku.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Amiodaron Accord, 30 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/ do infuzji Amiodaroni hydrochloridum
Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest lek Amiodaron Accord i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Amiodaron Accord
3. Jak stosować lek Amiodaron Accord
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Amiodaron Accord
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Amiodaron Accord i w jakim celu się go stosuje
Lek Amiodaron Accord zawiera substancję czynną amiodaronu chlorowodorek, który należy do grupy leków zwanych lekami przeciwarytmicznymi. Jego działanie polega na kontrolowaniu niemiarowego bicia serca (zwanego arytmią).
Lek Amiodaron Accord jest stosowany w leczeniu pacjentów dorosłych z: poważnymi, objawowymi tachyarytmiami komorowymi; objawowymi zaburzeniami rytmu serca wymagającymi leczenia, z szybkim biciem serca pochodzenia przedsionkowego (tachyarytmiami nadkomorowymi), takimi jaki: - częstoskurcz węzłowy przedsionkowo-komorowy, - tachykardia nadkomorowa w zespole Wolffa-Parkinsona-White'a, kiedy serce bije niezwykle szybko, lub - napadowe migotanie przedsionków (szybkie lub nierówne bicie serca).
Wskazanie to dotyczy pacjentów, którzy nie reagują na leczenie innymi lekami przeciwarytmicznymi lub u których inne leki przeciwarytmiczne nie są wskazane.
Amiodaron Accord stosowany jest, gdy konieczne jest uzyskanie szybkiego działania leku lub jeśli podanie doustne jest niemożliwe. Ten lek zostanie podany przez lekarza, a stan pacjenta będzie kontrolowany w szpitalu lub pod nadzorem specjalisty.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Amiodaron Accord
Kiedy nie stosować leku Amiodaron Accord: • jeśli pacjent ma uczulenie na amiodaron chlorowodorek, jod lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6); • jeśli u pacjenta występują problemy z sercem, które mogą powodować spowolnienie rytmu serca (takie jak blok zatokowo-przedsionkowy lub bradykardia zatokowa); • jeśli u pacjenta występują różne postaci zaburzeń przewodzenia (blok przedsionkowo- komorowy dużego stopnia, blok dwu- lub trójwiązkowy lub choroba węzła zatokowego) i pacjent nie ma wszczepionego rozrusznika serca; • jeśli u pacjenta występuje niewydolność serca lub osłabienie mięśnia sercowego (kardiomiopatia); • jeśli pacjent ma problemy z tarczycą lub miał problemy z tarczycą w przeszłości; • jeśli pacjent ma ciężką niewydolność układu oddechowego, zapaść krążeniową lub ciężkie niedociśnienie tętnicze (bardzo niskie ciśnienie krwi); • jeśli pacjent ma wcześniej istniejące wydłużenie odstępu QT (specjalna zmiana w EKG); • jeśli pacjent ma małe stężenie potasu we krwi (hipokaliemia); • jeśli u pacjenta w przeszłości występował obrzęk naczynioruchowy (pewna postać obrzęku skóry i błon śluzowych); • jeśli pacjent przyjmuje jednocześnie inhibitory MAO (niektóre leki przeciwdepresyjne); • jeśli pacjent przyjmuje inne leki, które mogą wywołać szczególną postać szybkiego bicia serca (typu torsade de pointes); • jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza, że może być w ciąży lub karmi piersią (chyba, że lekarz uzna leczenie za bezwzględnie koniecznie).
Wszystkie powyższe przeciwwskazania nie mają zastosowania, jeśli amiodaron jest stosowany w resuscytacji krążeniowo-oddechowej (jeśli u pacjenta doszło do zatrzymania krążenia i oddechu) z powodu migotania komór odpornego na defibrylację.
Leku Amiodaron Accord nie wolno podawać wcześniakom, noworodkom ani dzieciom w wieku do
Nie stosować tego leku, jeśli którekolwiek z powyższych dotyczy pacjenta; należy porozmawiać z lekarzem lub pielęgniarką.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Amioradon Accord można podawać wyłącznie na oddziale intensywnej opieki i pod stałym nadzorem (monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego).
Przed rozpoczęciem stosowania Amiodaron Accord należy omówić to z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką, jeżeli: • pacjent ma łagodne do umiarkowanego niedociśnienie krwi, • pacjent ma słabe serce lub niewydolność serca, • pacjent ma problemy dotyczące tarczycy, • pacjent ma problemy dotyczące wątroby, • pacjent otrzymuje tlenoterapię w dużych dawkach lub ma inne problemy dotyczące płuc, w tym astmę, • pacjent ma mieć operację ze znieczuleniem ogólnym, • pacjent jest w podeszłym wieku, • pacjent przyjmuje lek o nazwie sofosbuwir, stosowany w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C.
W przypadku zaburzeń rytmu serca (arytmii komorowych) rozpoczęcie podawania amiodaronu wymaga bardzo dokładnego monitorowania pracy serca i może być przeprowadzone tylko wtedy, gdy dostępny jest sprzęt z możliwością monitorowania kardiologicznego. W trakcie długotrwałego leczenia (np. po przejściu na leczenie doustne) powinno się przeprowadzać kontrole kardiologiczne w regularnych odstępach czasu. Podczas leczenia amiodaronem może wystąpić spowolnienie rytmu serca (bradykardia). Zmniejszona częstość rytmu serca może być bardziej wyraźna u pacjentów w wieku powyżej 65 lat. Leczenie należy przerwać w przypadku ciężkiej bradykardii lub bloku serca.
Zdarzają się przypadki wystąpienia nowych arytmi lub nasilenia arytmii leczonych. Występują one zwykle w wyniku połączenia z innymi lekami lub zaburzeń elektrolitowych (takich jak na przykład zmiany stężenia potasu we krwi). W takich przypadkach należy rozwarzyć zaprzestanie leczenia tym lekiem.
Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku niedociśnienia, ciężkiej niewydolności oddechowej, ciężkiej niewydolności serca lub niewyrównanej kardiomiopatii.
Jeśli pacjent przyjmuje obecnie lek zawierający sofosbuwir stosowany w leczeniu zapalenia wątroby typu C powinien omówić to z lekarzem lub farmaceutą przed rozpoczęciem stosowania leku Amiodaron Accord, ponieważ może to spowodować zagrażające życiu spowolnienie serca. Lekarz prowadzący może rozważyć alternatywne metody leczenia. Jeśli konieczne jest leczenie amiodaronem i sofosbuwirem, może być konieczne dodatkowe monitorowanie pracy serca.
Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli pacjent przyjmuje lek zawierający sofosbuwir w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C i w trakcie leczenia występują: • wolne lub nieregularne bicie serca lub zaburzenia rytmu serca; • duszność lub nasilenie istniejącej duszności; • ból w klatce piersiowej; • zawroty głowy; • kołatanie serca; • prawie omdlenia lub omdlenia.
Podczas leczenia amiodaronem istnieje ryzyko wystąpienia ciężkich przypadków zapalnia płuc. Z tego powodu, jeśli to możliwe, przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badanie rentgenowskie płuc (klatki piersiowej) i badanie czynności płuc.
Niedawno zgłaszano przypadki toksycznego działania na wątrobę po podaniu dożylnym, które mogą być spowodowane raczej przez rozpuszczalnik (polisorbat 80) niż przez sam lek.
Zarówno podczas podawania doustnego, jak i dożylnego mogą wystąpić zaburzenia czynności wątroby (w przypadku podania dożylnego już w ciągu pierwszych 24 godzin). Dlatego dawkowanie amiodaronu należy zmniejszyć lub przerwać leczenie, jeśli wzrost aktywności aminotransferaz (związany z czynnością wątroby) przekroczy trzykrotność wartości referencyjnych.
Podczas leczenia lekarz może zdecydować o konieczności wykonania badań: prześwietlenia rentgenowskiego klatki piersiowej (w celu wykluczenia powikłań ze strony układu oddechowego) i badań krwi w celu oznaczenia aktywności aminotransferaz (przed rozpoczęciem leczenia i regularnie w trakcie leczenia, aby sprawdzić, czy wątroba działa prawidłowo) oraz stężenie potasu we krwi.
Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli wystąpią zaburzenia widzenia: niewyraźne widzenie, pogorszenie widzenia, widzenie z kolorowymi aureolami, uczucie zamglonego widzenia. W przypadku wystąpienia któregokolwiek z tych problemów, pacjent powinien mieć przeprowadzone pełne badanie wzroku.
Znieczulenie ogólne Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu lub otrzymujących tlenoterapię w dużych dawkach.
Potencjalnie ciężkie powikłania obserwowano po połączeniu ze znieczuleniem ogólnym. Przed operacją należy poinformować anestezjologa, że pacjentowi podawany jest amiodaron.
Podczas leczenia mogą wystąpić zaburzenia skórne (ciężkie reakcje pęcherzowe), takie jak zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, które mogą być bardzo poważne lub nawet zagrażające życiu (patrz punkt 4.). Jeśli pojawią się przedmiotowe lub podmiotowe objawy zespołu Stevensa-Johnsona lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (postępująca wysypka skórna, często z pęcherzami lub owrzodzeniami na błonach śluzowych), należy natychmiast przerwać leczenie amiodaronem.
Jeśli stężenie potasu jest niskie, należy je wyrównać przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem.
Amiodaron zawiera jod i może zaburzać wychwyt jodu radioaktywnego. Nie wpływa to jednak na interpretację wyników badań czynności tarczycy (wolne T 3 , wolne T 4
us TSH).
Tarczyca Ze względu na ryzyko wystąpienia nadczynności lub niedoczynności tarczycy podczas leczenia amiodaronem, przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badania czynności tarczycy.
Badania te należy regularnie powtarzać w trakcie leczenia i do około roku po zakończeniu leczenia, a pacjentów badać pod kątem objawów nadczynności lub niedoczynności tarczycy.
Następujące objawy mogą wskazywać na dysfunkcję tarczycy:
Niedoczynność tarczycy: Przyrost masy ciała, nadwrażliwość na zimno, zmęczenie, skrajne spowolnienie bicia serca (bradykardia) wykraczające poza objawy, których można się spodziewać po zastosowaniu leku Amiodaron Accord.
Nadczynność tarczycy: Utrata masy ciała, szybkie bicie serca (tachykardia), drżenie mięśni, nerwowość, zwiększone pocenie się i nietolerancja ciepła, nawrót arytmii lub dusznicy bolesnej, niewydolność serca.
Choroby nerwowo-mięśniowe Amiodaron może powodować uszkodzenie nerwów obwodowych i (lub) mięśni (neuropatie obwodowe i (lub) miopatie). Zwykle objawy te ustępują po kilku miesiącach od zaprzestania leczenia. Jednak w pojedynczych przypadkach mogą nie być całkowicie odwracalne.
Należy chronić skórę przed słońcem Należy unikać bezpośredniego kontaktu ze światłem słonecznym podczas stosowania tego leku i przez kilka miesięcy po zakończeniu stosowania. Dotyczy to również promieniowania UV i solariów. Wynika to z tego, że skóra będzie bardziej wrażliwa na słońce i niezastosowanie następujących środków ostrożności może spowodować pieczenie, mrowienie lub silne pęcherze: • należy się upewnić, że używany jest krem z filtrem o wysokim współczynniku ochrony przeciwsłonecznej, • należy zawsze nosić czapkę i ubranie zakrywające ręce i nogi.
Pierwotna dysfunkcja przeszczepu (PGD, ang. Primary Graft Dysfunction) po przeszczepie serca Jeśli pacjent jest na liście oczekujących na przeszczep serca i przyjmuje amiodaron, ma zwiększone ryzyko powikłań zagrażających życiu (pierwotna dysfunkcja przeszczepu), dlatego lekarz może zmienić leczenie przed przeszczepem. W przypadku wystąpienia tego powikłania, przeszczepione serce przestaje działać prawidłowo w krótkim czasie po operacji przeszczepu serca, a w ciężkich przypadkach może być to nieodwracalne.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci, dlatego nie zaleca się stosowania amiodaronu u tych pacjentów.
Lek Amiodaron Accord a inne leki Ten lek może zmienić reakcję na działanie innych leków; w związku z tym należy poinformować lekarza o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, w tym o lekach dostępnych bez recepty. Lekarz zdecyduje, które leki należy odstawić lub czy zmienić sposób dawkowania.
Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu interakcje z innymi lekami mogą również wystąpić kilka miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem.
Leki, które mogą wywoływać poważne zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes. Leczenie w połączeniu z następującymi lekami wywołującymi zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes jest przeciwwskazane: • leki stosowane w celu kontrolowania nierównego rytmu serca, takie jak chinidyna, prokainamid, dyzopiramid, sotalol i bretylium; • leki inne niż przeciwarytmiczne, takie jak winkamina (stosowana w celu zwiększenia ilości tlenu w mózgu); • leki stosowane w zakażeniach (takie jak erytromycyna podawana we wstrzyknięciu dożylnym, kotrimoksazol, moksyfloksacyna lub pentamidyna); • niektóre leki przeciwpsychotyczne (leki o działaniu uspokajającym i zmniejszające niepokój), takie jak chloropromazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, fluoperazyna, sulpiryd, tiapryd, pimozyd haloperydol, amisulpryd i sertindol; • leki na inne choroby psychiczne (lit, leki przeciwdepresyjne, takie jak doksepina, maprotylina, amitryptylina); • leki stosowane w przypadku kataru siennego, wysypki lub innych alergii nazywane lekami przeciwhistaminowymi, np. terfenadyna, astemizol, mizolastyna; • leki przeciw malarii, takie jak chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna; • inhibitory MAO (niektóre leki przeciwdepresyjne).
Podawanie amiodaronu razem z lekami wydłużającymi odstęp QT (wydłużającymi bicie serca) powinno opierać się na dokładnej ocenie ryzyka i korzyści dla każdego pacjenta, ponieważ ryzyko wystąpienia poważnych zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes może być zwiększone. Należy monitorować wydłużenie odstępu QT (badanie EKG).
Fluorochinolony: podczas leczenia amiodaronem należy również unikać stosowania określonego rodzaju antybiotyków (fluorochinolonów).
Leki zmniejszające częstość rytmu serca lub powodujące zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia: nie zaleca się leczenia w połączeniu z beta-adrenolitykami i antagonistami kanału wapniowego zmniejszającymi częstość rytmu serca (diltiazem i werapamil).
Nie zaleca się również leczenia w połączeniu z następującymi lekami:
Leki, które mogą wywoływać hipokaliemię: - Drażniące środki przeczyszczające, które mogą powodować obniżenie stężenia potasu we krwi, a tym samym zwiększać ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Należy stosować inne rodzaje środków przeczyszczających. - Należy zachować szczególną ostrożność, gdy amiodaron stosowany jest jednocześnie z lekami moczopędnymi, które pojedynczo lub w połączeniu zmniejszają stężenie potasu we krwi, kortykosteroidami stosowanymi ogólnoustrojowo, tetrakozaktydem (stosowanym w diagnostyce problemów z nadnerczami i leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego), amfoterycyną B podawaną dożylnie (antybiotyk).
Należy zachować szczególną ostrożność podczas łączenia amiodaronu z następującymi lekami. Może być konieczne dostosowanie dawki innych leków przez lekarza: • doustne leki rozrzedzające krew (przeciwzakrzepowe), np. warfaryna lub fenprokumon; amiodaron może nasilać działanie tych leków, co zwiększa ryzyko krwawienia, • glikozyd naparstnicy, jak digoksyna (stosowana w leczeniu niewydolności serca), • dabigatran (stosowany w zapobieganiu zakrzepom krwi), • fenytoina (stosowana w padaczce), • flekainid (stosowany w leczeniu zaburzeń rytmu serca), • leki metabolizowane przez określony układ enzymatyczny (cytochrom P450 3A4) - cyklosporyna (lek zapobiegający odrzuceniu przeszczepu) - fentanyl (silny środek przeciwbólowy) - niektóre leki obniżające stężenie cholesterolu (niektóre statyny, np. symwastatyna, atorwastatyna, lowastatyna) - inne tego typu leki, np. takrolimus i syrolimus (zapobiegający odrzuceniu przeszczepu), lidokaina (środek miejscowo znieczulający), syldenafil (stosowany w leczeniu zaburzeń erekcji), midazolam i triazolam (tabletki nasenne), antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna), ergotamina, dihydroergotamina (stosowana w migrenie) i kolchicyna (w leczeniu dny). Obserwowano potencjalnie ciężkie powikłania (zespół ostrej niewydolności oddechowej) występujące po jednoczesnym podaniu znieczulenia ogólnego.
Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu i schematu z sofosbuwirem, ponieważ może to prowadzić do ciężkiej objawowej bradykardii (zagrażające życiu spowolnienie rytmu serca). Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego podawania, zaleca się monitorowanie pracy serca.
Amiodaron Accord z jedzeniem, piciem i alkoholem Podczas stosowania tego leku nie należy pić soku grejpfrutowego, ponieważ może on zwiększyć stężenie amiodaronu we krwi.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku. • Lekarz przepisze Amiodaron Accord tylko w wyjątkowych przypadkach, gdy spodziewane korzyści z leczenia przewyższają potencjalne ryzyko podczas ciąży. Amiodaron można stosować w ciąży tylko w sytuacjach zagrażających życiu. • Pacjentka nie powinna zachodzić w ciążę przez co najmniej sześć miesięcy po zakończeniu leczenia aby uniknąć narażenia dziecka na amiodaron podczas wczesnego okresu ciąży. • Pacjentka nie powinna otrzymywać amiodaronu w okresie karmienia piersią. Jeśli pacjentka otrzymuje amiodaron w okresie karmienia piersią, należy przerwać karmienie piersią, ponieważ amiodaron przenika w znacznej ilości do mleka matki i może osiągnąć skuteczne stężenie u niemowląt. • Po długotrwałym leczeniu mogą pojawić się zaburzenia czynności jąder.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Amiodaronu chlorowodorek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Leczenie tym lekiem wymaga regularnej kontroli lekarskiej. Ten lek, nawet stosowany zgodnie z przeznaczeniem, może zmieniać czas reakcji do takiego stopnia, że może zaburzać zdolność aktywnego uczestnictwa w ruchu drogowym, obsługi maszyn lub bezpiecznej pracy. Może to wystąpić w szczególności przy rozpoczynaniu leczenia, zwiększaniu dawki, zmianie leku, a także w połączeniu z alkoholem.
Amiodaron Accord zawiera alkohol benzylowy
Ten lek zawiera 200 mg alkoholu benzylowego w każdej 10 ml ampułko-strzykawce, co odpowiada czynności wątroby lub nerek oraz kobiety w ciąży lub karmiące piersią powinny zwrócić się do lekarza lub farmaceuty, ponieważ duże ilości alkoholu benzylowego mogą gromadzić się w organizmie i powodować działania niepożądane (zwane „kwasicą metaboliczną”). Alkohol benzylowy jest powiązany z ryzykiem wystąpienia ciężkich działań niepożądanych, w tym problemów z oddychaniem (zwanych „gasping syndrome”) u małych dzieci.
3. Jak stosować lek Amiodaron Accord
Lek musi być rozcieńczony przed podaniem.
Leczenie zostanie rozpoczęte wyłącznie pod nadzorem lekarza specjalisty. W przypadku wątpliwości należy ponownie skonsultować się z lekarzem.
Bezpośrednie wstrzyknięcie dożylne w bolusie generalnie nie jest zalecane ze względu na ryzyko ciężkiego niedociśnienia, zapaści sercowo-naczyniowej; dlatego, jeśli to możliwe, preferowane jest podanie w infuzji dożylnej. Bezpośrednie wstrzyknięcie dożylne powinno być ograniczone do sytuacji nagłych.
Lekarze lub pracownicy służby zdrowia muszą zapoznać się z „informacjami dla fachowego perso- nelu medycznego” na końcu tej ulotki.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci, dlatego nie zaleca się stosowania amiodaronu u dzieci.
Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, ten lek nie jest przeznaczony do stosowania u wcześniaków, noworodków, niemowląt i dzieci do 3 lat.
Pacjenci w podeszłym wieku Tak jak w przypadku wszystkich pacjentów, ważne jest, aby stosować minimalną skuteczną dawkę. Amiodaron może spowolnić bicie serca, co może być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku. Lekarz dokładnie obliczy, jaką dawkę amiodaronu pacjent powinien otrzymać i będzie dokładniej monitorował tętno i czynność tarczycy.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Amiodaron Accord Lekarz dokładnie obliczy, jaką dawkę leku Amiodaron Accord pacjent powinien otrzymać. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby lekarz, pielęgniarka lub farmaceuta podali pacjentowi zbyt dużą dawkę tego leku. Jeśli jednak pacjent uważa, że otrzymał zbyt dużą lub zbyt małą dawkę leku Amiodaron Accord, należy powiedzieć o tym lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie.
Mogą wystąpić następujące objawy: zawroty głowy, omdlenie, wymioty, zmęczenie lub splątanie. Nieprawidłowo wolne lub szybkie bicie serca. Zbyt duża dawka amiodaronu może uszkodzić serce i wątrobę.
Pominięcie zastosowania leku Amiodaron Accord Lekarz lub pielęgniarka otrzymają instrukcje dotyczące podawania tego leku. Jest mało prawdopodobne, aby pacjent nie otrzymał przepisanego leku. Jeśli jednak pacjent podejrzewa, że dawka leku została pominięta, powinien poinformować o tym lekarza lub pielęgniarkę.
Przerwanie stosowania leku Amiodaron Accord
Ważne jest, aby stosować lek Amiodaron Accord do czasu, gdy lekarz zdecyduje o jego odstawieniu. W przypadku zaprzestania stosowania tego leku może powrócić nierówne bicie serca. Może być to niebezpieczne.
W przypadku dalszych pytań dotyczących stosowania tego leku należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Następujące niezwykle rzadkie działanie niepożądane może w pewnych warunkach poważnie zagrażać życiu. Dlatego, należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli takie zdarzenie wystąpi nagle lub rozwinie się z nieoczekiwaną intensywnością: Ciężka ostra reakcja nadwrażliwości (np. anafilaksja): w takim przypadku należy natychmiast przerwać leczenie lekiem Amiodaron Accord i zastosować odpowiednie leczenie doraźne.
Działania niepożądane wynikające ze stosowania amiodaronu występują często, szczególnie dotyczą serca, płuc i wątroby. Czasami objawy te są zależne od dawki i ustępują po jej zmniejszeniu.
Inne działania niepożądane Obserwowane działania niepożądane przedstawiono zgodnie z częstością ich występowania: bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób); często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób); niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób); rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 osób); bardzo rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10000 osób); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego • Bardzo rzadko: zmniejszenie liczby płytek krwi (trombocytopenia), niedokrwistość z powodu zwiększonego rozpadu czerwonych krwinek lub w wyniku zaburzeń tworzenia krwi. • Częstość nieznana: może wystąpić większa niż zwykle liczba zakażeń. Może to być spowodowane zmniejszeniem liczby białych krwinek (neutropenia). Znaczne zmniejszenie liczby białych krwinek, co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zakażeń (agranulocytoza).
Zaburzenia serca • Często: umiarkowanie wolne bicie serca (bradykardia), które zmienia się w zależności od podanej dawki. • Niezbyt często: zaburzenia przewodzenia (blok zatokowo-przedsionkowy: blok serca z zaburzeniem przewodzenia z węzła zatokowego do przedsionka; blok przedsionkowo- komorowy: zaburzone przewodzenie między przedsionkami a komorami). W pojedynczych przypadkach obserwowano zatrzymanie akcji serca (asystolię) (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”). Początek lub nasilenie arytmii (zmiany rytmu serca), po której czasami następuje zatrzymanie akcji serca. • Bardzo rzadko: znacznie spowolniona akcja serca (bradykardia) lub zatrzymanie czynności węzła zatokowego, głównie u pacjentów z dysfunkcją zatok i (lub) w wieku powyżej 65 lat. • Częstość nieznana: zaburzenia rytmu typu torsades de pointes (szczególny rodzaj zaburzenia rytmu); opisano pojedyncze przypadki migotania lub trzepotania komór.
Zaburzenia endokrynologiczne • Często: tarczyca produkuje więcej hormonu tarczycy niż organizm potrzebuje (nadczynność tarczycy) lub niewystarczająca ilość hormonu tarczycy (niedoczynność tarczycy). Zgłaszano ciężką nadczynność tarczycy (w pojedynczych przypadkach zakończoną zgonem). • Bardzo rzadko: złe samopoczucie, splątanie lub osłabienie, nudności (uczucie potrzeby wymiotów), utrata apetytu, drażliwość. Może być to choroba znana jako „zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH)”.
Zaburzenia oka • Bardzo często: mikrozłogi na przedniej powierzchni rogówki oka, które zwykle są ograniczone do obszaru poniżej źrenicy i mogą powodować zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie, widzenie kolorowych aureoli wokół źródła światła). Zwykle ustępują 6-12 miesięcy po odstawieniu leku. • Bardzo rzadko: zapalenie nerwu wzrokowego, które może prowadzić do ślepoty (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe • Bardzo często: nudności, wymioty, zaburzenia smaku na początku leczenia (podczas podawania dawki nasycającej), które ustępują po zmniejszeniu dawki. • Niezbyt często: ból brzucha, wzdęcia, zaparcia, utrata apetytu. • Częstość nieznana: nagłe zapalenie trzustki (ostre zapalenie trzustki).
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania • Często: w miejscu wstrzyknięcia może wystąpić ból, czerwone plamy (rumień), obrzęk skóry z powodu nagromadzenia płynu, zaczernienie (martwica), wyciek płynu (wynaczynienie), nagromadzenie płynu (naciek), stan zapalny, stwardnienie, zapalenie żył (zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył), zapalenie tkanki łącznej, zakażenie, zmiany pigmentacji. • Niezbyt często: zmęczenie
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych • Bardzo często: izolowane i często umiarkowane zwiększenie aktywności aminotransferaz (związane z czynnością wątroby) na początku leczenia. Może powrócić do wartości prawidłowych po zmniejszeniu dawki leku lub nawet samoistnie. • Często: ostre zaburzenia czynności wątroby z wysoką aktywnością aminotransferaz w surowicy i (lub) zażółceniem skóry (żółtaczka), w tym niewydolność wątroby, która może zagrażać życiu. • Bardzo rzadko: przewlekła choroba wątroby (w pojedynczych przypadkach zakończona zgonem), marskość wątroby.
Zaburzenia układu immunologicznego • Bardzo rzadko: ciężka reakcja alergiczna, która może zagrażać życiu (wstrząs anafilaktyczny). • Częstość nieznana: obrzęk może również wystąpić z powodu gromadzenia się płynu pod skórą i błonami śluzowymi (obrzęk Quinckego).
Zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego • Często: osłabienie mięśni. • Częstość nieznana: ból pleców.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych • Rzadko: przejściowe zaburzenia czynności nerek.
Zaburzenia układu nerwowego • Często: drżenie mięśni (drżenie pochodzenia pozapiramidowego), koszmary senne, zaburzenia snu. • Niezbyt często: uszkodzenie nerwów obwodowych lub mięśni (obwodowe neuropatie czuciowe i (lub) miopatie), zwykle odwracalne po odstawieniu leku (patrz „Ostrzeżenia i środki ostrożności”), zawroty głowy, problemy z koordynacją, zaburzenia czucia (parestezje). • Bardzo rzadko: łagodny wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego, ataksja (niezborność) móżdzkowa, ból głowy.
Zaburzenia psychiczne • Często: zmniejszenie popędu seksualnego. • Częstość nieznana: stan splątania (majaczenie), widzenie, słyszenie lub odczuwanie rzeczy, których nie ma (omamy).
Zaburzenia układu rozrodczego • Bardzo rzadko: zapalenie najądrza, zaburzenia erekcji.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia • Często: ze względu na toksyczne działanie amiodaronu na płuca, mogą wystąpić zapalenie płuc (atypowe zapalenie płuc jako wyraz reakcji nadwrażliwości [zapalenie płuc z nadwrażliwości], pęcherzykowe lub śródmiąższowe zapalenie płuc), proliferacja tkanki łącznej (zwłóknienie), zapalenie opłucnej lub zapalenie oskrzelików (zarostowe zapalenie oskrzelików z organizującym się zapaleniem płuc) (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”). Zgłaszano pojedyncze przypadki zakończone zgonem. Nieproduktywny kaszel i duszność są często pierwszymi oznakami wspomnianej toksyczności płucnej. Ponadto może wystąpić utrata masy ciała, gorączka i osłabienie. • Bardzo rzadko: przeważnie bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym obserwowano poważne powikłania oddechowe (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych), czasem kończące się zgonem (możliwa interakcja z tlenem o dużym stężeniu). Skurcz oskrzeli i (lub) duszność (bezdech) w przypadkach ciężkiej niewydolności oddechowej, głównie u pacjentów z astmą. Na ogół ustępują po zakończeniu leczenia.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej • Bardzo często: zwiększona wrażliwość na światło (fotouczulenie) ze zwiększoną skłonnością do oparzeń słonecznych, co może prowadzić do zaczerwienienia skóry i wysypki. • Często: swędząca czerwona wysypka (wyprysk). Długotrwałe leczenie amiodaronem (po przejściu na terapię doustną) może powodować przebarwienia skóry o barwie czarnofioletowej do stalowoszarej (sinica rzekoma), szczególnie w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych. Przebarwienia będą powoli znikały w ciągu 1-4 lat od odstawienia leku. • Bardzo rzadko: pocenie się, zaczerwienienie skóry po radioterapii, zapalenie komórek tłuszczowych pod skórą (rumień guzowaty), wysypki, zapalne zaczerwienienie i łuszczenie się skóry (złuszczające zapalenie skóry), przemijająca utrata włosów. • Częstość nieznana: pokrzywka, podrażnienie i swędzenie skóry. Zagrażające życiu reakcje skórne charakteryzujące się wysypką, pęcherzami, złuszczaniem i bólem (toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) / zespół Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherzowe zapalenie skóry, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS).
Zaburzenia naczyniowe • Często: obniżone ciśnienie krwi (niedociśnienie), zwykle umiarkowane i przemijające. W przypadku przedawkowania lub zbyt szybkiego wstrzyknięcia może wystąpić ciężkie niedociśnienie lub zapaść. • Rzadko: zapalenie naczyń krwionośnych. • Bardzo rzadko: uderzenia gorąca.
Urazy, zatrucia i powikłania po operacji • Częstość nieznana: zagrażające życiu powikłanie po przeszczepie serca (pierwotna dysfunkcja przeszczepu), w którym przeszczepione serce przestaje działać prawidłowo (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).
Badania diagnostyczne • Bardzo rzadko: zwiększone stężenie kreatyniny we krwi.
Inne możliwe działania niepożądane Rzadko mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości na alkohol benzylowy.
Jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Dotyczy to również wszelkich możliwych objawów niepożądanych niewymienionych w tej ulotce.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Amiodaron Accord
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i ampułko- strzykawce po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Przechowywać ampułko-strzykawkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.
Po rozcieńczeniu wykazano chemiczną i fizyczną stabilność roztworu przez 3 godziny, 48 godzin i 15 minut w stężeniu odpowiednio 1,2 mg/ml, 2,4 mg/ml i 15 mg/ml w temperaturze 20-25°C. Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeśli nie zostanie zużyty natychmiast, za czas i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik.
Nie stosować tego leki w przypadku uszkodzenia pojemnika lub jeśli widoczne są cząstki/kryształki.
Tylko do jednorazowego użytku. Wszelkie niewykorzystane resztki leku należy usunąć.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Amiodaron Accord - Substancją czynną jest amiodaronu chlorowodorku. Każdy ml roztworu zawiera 30 mg amiodaronu chlorowodorku. Każda ampułko-strzykawka o pojemności 10 ml zawiera 300 mg amiodaronu chlorowodorku. - Pozostałe składniki to alkohol benzylowy, polisorbat 80 i woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Amiodaron Accord i co zawiera opakowanie
Amiodaron Accord to przejrzysty, bezbarwny do jasnożółtego roztwór umieszczony w bezbarwnej ampułko-strzykawce.
Amiodaron Accord jest dostępny w opakowaniu zawierającym 1 ampułko-strzykawkę.
Podmiot odpowiedzialny Accord Healthcare Polska Sp. z o.o. ul. Taśmowa 7 02-677 Warszawa tel: +48 22 577 28 00
Wytwórca/Importer Accord Healthcare Polska Sp. z o.o. ul. Lutomierska 50 95-200 Pabianice
Pharmadox Healthcare Limited KW20A Kordin Industrial Park Paola, PLA 3000 Malta
Laboratori Fundació Dau C/ C, 12-14 Pol. Ind. Zona Franca Hiszpania
Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:
Nazwa kraju członkowskiego Nazwa produktu leczniczego Austria Amiodarone Accord 30 mg/ml Konzentrat zur Herstellung einer Injektions- /Infusionslösung Czechy Amiodarone Accord Dania Amiodarone Accord Finlandia Amiodarone Accord Hiszpania Amiodarona Accord 30 mg/ml concentrado para solución inyectable y para perfusión Irlandia Amiodarone hydrochloride 30 mg/ml concentrate for solution for injection/infusion Niemcy Amiodaron Accord 30 mg/ml Konzentrat zur Herstellung einer Injektions- /Infusionslösung Norwegia Amiodarone Accord Polska Amiodaron Accord Portugalia Amiodarona Accord Rumunia Amiodaronă Accord 30 mg/ml concentrat pentru soluție injectabilă / perfuzabilă Szwecja Amiodarone Accord Włochy Amiodarone Accord
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego
Dawkowanie
W przypadku napadu lub leczenia początkowego możliwe jest podanie leku we wstrzyknięciu dożylnym lub infuzji dożylnej. Na ogół nie zaleca się wstrzyknięcia dożylnego. Jeśli to możliwe, zalecana jest infuzja dożylna.
Infuzja dożylna
Dawka początkowa lub w przypadku napadu Zazwyczaj zalecana dawka to 5 mg/kg masy ciała, podawana w infuzji dożylnej, trwającej od 20 minut do 2 godzin. Lek należy podawać w postaci roztworu rozcieńczonego w 250 ml 5% roztworu dekstrozy 5%.
Działanie terapeutyczne pojawia się w ciągu kilku pierwszych minut i następnie stopniowo słabnie, dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku w infuzji podtrzymującej.
Dawka podtrzymująca Do 1200 mg (10-20 mg/kg masy ciała) w infuzji w 250-500 ml dekstrozy 5% na dobę; szybkość infuzji należy dostosować na podstawie odpowiedzi klinicznej.
Zmiana podawania dożylnego na doustne Niezwłocznie po uzyskaniu właściwej reakcji należy równolegle rozpocząć leczenie doustne, podając zazwyczaj stosowaną dawkę nasycającą. Amiodaron Accord należy odstawiać stopniowo.
Wstrzyknięcie dożylne (patrz „Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania” w ChPL)
W sytuacjach nagłych lek można podać, według uznania lekarza, w powolnym dożylnym wstrzyknięciu w dawce 150-300 mg (5 mg/kg masy ciała) w 10-20 ml dekstrozy 5%, trwającym co najmniej 3 minuty. Nie należy tego powtarzać przez co najmniej 15 minut, nawet jeśli przy pierwszym wstrzyknięciu nie została podana dawka maksymalna. Pacjentów otrzymujących amiodaron w ten sposób należy bardzo dokładnie monitorować, np. w oddziale intensywnej terapii.
Resuscytacja krążeniowo-oddechowa w leczeniu migotania komór opornego na defibrylację Dożylna dawka początkowa wynosi 300 mg (lub 5 mg/kg masy ciała) rozcieńczona w 20 ml dekstrozy 5%, podana w szybkim wstrzyknięciu. Jeżeli migotanie komór nie ustąpi, można rozważać podanie dodatkowej dawki 150 mg dożylnie (lub 2,5 mg/kg masy ciała).
Nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce. Nie należy wstrzykiwać innych leków w ten sam dostęp żylny. Jeżeli konieczne jest przedłużenie leczenia, należy to zrobić w postaci infuzji dożylnej.
W przypadku zatrucia i (lub) poważnych objawów konieczne jest natychmiastowe leczenie. Ani amiodaronu chlorowodorku, ani jego metabolitów nie można usunąć za pomocą dializy.
Sposób podawania
Przed podaniem dożylnym amiodaron musi być rozcieńczony zgodnie z instrukcją podaną w punkcie 4.2 Charakterystyki Produktu Leczniczego.
W przypadku powolnych wstrzyknięć dożylnych (tylko w stanach nagłych) amiodaron musi być dodatkowo rozcieńczony 10 lub 20 ml 5% dekstrozy w zależności od podanej dawki i wskazania. Na przykład: w przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej, rozcieńczyć zawartość jednej strzykawki (300 mg/10 ml) dodatkowo z 20 ml 5% dekstrozy (dalsze informacje, patrz punkty 4.2 i 4.4 ChPL).
Wyłącznie do jednorazowego użytku.
W infuzji należy używać jedynie 5% roztworu dekstrozy.
Aby uniknąć zapalenia żył, podczas infuzji ciągłej należy założyć centralny cewnik żylny. Amiodaron Accord jest podawany tylko w celu rozpoczęcia leczenia, nie dłużej niż przez tydzień. Amiodaron jest niekompatybilny z roztworem soli.
Amiodaron może prowadzić do uwalniania substancji zmiękczającej DEHP (ftalan dwu-2- etyloheksylu) do roztworu w przypadku stosowania sprzętu medycznego zawierającego DEHP. W celu zminimalizowania narażenia na DEHP należy podawać amiodaron w roztworze do infuzji stosując zestawy niezawierające DEHP.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w ulotce.
Instrukcje dotyczące przygotowania i podania leku
• Należy wyjąć szklaną ampułko-strzykawkę z opakowania i sprawdzić czy nie jest uszkodzona. • Roztwory przeznaczone do podawania pozajelitowego należy przed podaniem obejrzeć, czy nie zawierają cząstek stałych lub nie są odbarwione. • Należy odkręcić szklaną nasadkę ampułko-strzykawki poprzez przekręcenie jej w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (jak pokazano na rysunku 1). • Należy przymocować igłę do ampułko-strzykawki poprzez delikatne przyłączenie nasadki igły do adaptera Luer Lock i obrócenie jej ćwierć obrotu w prawo, do chwili aż poczuje się zablokowanie igły (jak pokazano na rysunku 2). • Należy ostrożnie zdjąć osłonkę igły, wyciągając ją prosto. • Rozcieńczyć (patrz punkt 4.2 ChPL) roztworem 5% dekstrozy zgodnie z instrukcją dotyczącą podawania dożylnego.
Przed podaniem w infuzji dożylnej Amiodaron Accord musi być rozcieńczony zgodnie z instrukcją w 5% roztworze dekstrozy. Jedną ampułko-strzykawkę Amiodaron Accord należy rozcieńczyć Rysunek 1 Rysunek 2 Igła
Nasadka igły
Osłonka na igłę
Adapter Luer Lock Ampułko-strzykawka
Tłok ampułko- strzykawki Korpus ampułko- strzykawki Nasadka na ampułko- strzykawkę zgodnie z zaleceniami w 500 ml 5% roztworu dekstrozy, aby uzyskać stężenie 0,6 mg/ml amiodaronu chlorowodorku. Ze względu na stabilność roztworu, nie należy stosować stężeń poniżej 0,6 mg/ml i nie należy dodawać innych produktów leczniczych do płynu infuzyjnego.
Usuwanie
Tylko do jednorazowego użytku.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Amiodaron Accord, 30 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/ do infuzji
Każda ampułko-strzykawka o pojemności 10 ml zawiera 300 mg amiodaronu chlorowodorku.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda ampułko-strzykawka zawiera 20 mg/ml alkoholu benzylowego.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/ do infuzji.
Przejrzysty, bezbarwny do jasnożółtego roztwór, praktycznie bez cząstek.
pH 3,0-5,0
Amiodaron Accord wskazany w leczeniu pacjentów dorosłych z:
poważnymi, objawowymi tachyarytmiami komorowymi; objawowymi tachyarytmiami nadkomorowymi wymagającymi leczenia, takimi jak: - częstoskurcz węzłowy przedsionkowo-komorowy, - tachykardia nadkomorowa w zespole Wolffa-Parkinsona-White'a, lub - napadowe migotanie przedsionków.
Wskazanie to dotyczy pacjentów, którzy nie reagują na leczenie innymi lekami przeciwarytmicznymi lub u których inne leki przeciwarytmiczne nie są wskazane.
Leczenie należy rozpocząć i odpowiednio monitorować wyłącznie w warunkach szpitalnych lub pod nadzorem specjalisty.
Roztwór do wstrzykiwań stosowany jest wyłącznie w szpitalu, gdy konieczne jest uzyskanie szybkiego działania leku lub jeśli podanie doustne jest niemożliwe. Roztwór do wstrzykiwań należy stosować wyłącznie do ropoczęcia leczenia.
Dawkowanie W przypadku napadu lub leczenia początkowego możliwe jest podanie leku we wstrzyknięciu dożylnym lub infuzji dożylnej. Na ogół nie zaleca się wstrzyknięcia dożylnego. Jeśli to możliwe, zalecana jest infuzja dożylna (patrz także punkt 4.4).
Infuzja dożylna
Dawka początkowa lub w przypadku napadu Zazwyczaj zalecana dawka to 5 mg/kg masy ciała, podawana w infuzji dożylnej, trwającej od 20 minut do
Działanie terapeutyczne pojawia się w ciągu kilku pierwszych minut i następnie stopniowo słabnie, dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku w infuzji podtrzymującej.
Dawka podtrzymująca Do 1200 mg (10-20 mg/kg masy ciała) w infuzji w 250-500 ml dekstrozy 5% na dobę; szybkość infuzji należy dostosować na podstawie reakcji klinicznej (patrz punkt 4.4).
Zmiana podawania dożylnego na doustne Niezwłocznie po uzyskaniu właściwej reakcji należy równolegle rozpocząć leczenie doustne, podając zazwyczaj stosowaną dawkę nasycającą. Amiodaron Accord należy odstawiać stopniowo.
Wstrzyknięcie dożylne (patrz punkt 4.4)
W sytuacjach nagłych lek można podać – według uznania lekarza – w powolnym dożylnym wstrzyknięciu w dawce 150-300 mg (5 mg/kg masy ciała) w 10-20 ml dekstrozy 5%, trwającym co najmniej 3 minuty. Nie należy tego powtarzać przez co najmniej 15 minut, nawet jeśli przy pierwszym wstrzyknięciu nie została podana dawka maksymalna. Pacjentów otrzymujących amiodaron w ten sposób należy bardzo dokłanie monitorować, np. w oddziale intensywnej terapii (patrz punkt 4.4).
Resuscytacja krążeniowo-oddechowa w leczeniu migotania komór opornego na defibrylację Dożylna dawka początkowa wynosi 300 mg (lub 5 mg/kg masy ciała) rozcieńczona w 20 ml dekstrozy 5%, podana w szybkim wstrzyknięciu. Jeżeli migotanie komór nie ustąpi, można rozważać podanie dodatkowej dawki 150 mg dożylnie (lub 2,5 mg/kg masy ciała).
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci i młodzieży. Obecnie dostępne dane zostały opisane są w punktach 5.1 i 5.2 ale brak jest zaleceń dotyczących dawkowania.
Ze względu na obecność alkoholu benzylowego, przeciwwskazane jest podawanie dożylne produktu Amiodaron Accord wcześniakom, noworodkom, niemowlętom i dzieciom w wieku do 3 lat (patrz punkt 4.3).
Pacjenci w podeszłym wieku Podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów, ważne jest, aby stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Chociaż brak danych dotyczących innych zaleceń odnośnie dawkowania w tej grupie pacjentów, pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na bradykardię i zaburzenia przewodzenia, w przypadku zastosowania zbyt dużej dawki. Szczególną uwagę należy zwrócić na monitorowanie czynności tarczycy (patrz punkty 4.3, 4.4 i 4.8).
Zaburzenia czynności wątroby i nerek Chociaż podczas długotrwałego stosowania doustnego amiodaronu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby nie stwierdzono konieczności dostosowania dawkowania, należy bardzo dokładnie monitorować stan kliniczny pacjentów w podeszłym wieku, np. w oddziale intensywnej terapii.
Sposób podawania Przed podaniem dożylnym, amiodaron musi być rozcieńczony zgodnie z instrukcją powyżej.
W przypadku powolnych wstrzyknięć dożylnych (tylko w stanach nagłych) amiodaron musi być dodatkowo rozcieńczony 10 lub 20 ml 5% dekstrozy w zależności od podanej dawki i wskazania. Na przykład: w przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej, rozcieńczyć zawartość jednej strzykawki (300 mg/10 ml) dodatkowo z 20 ml 5% dekstrozy.
Wyłącznie do jednorazowego użytku.
W infuzji należy używać jedynie 5% roztworu dekstrozy (patrz punkt 6.2). Instrukcje dotyczące rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem znajdują się w punkcie 6.6. Aby uniknąć zapalenia żył, podczas infuzji ciągłej należy założyć centralny cewnik żylny. Amiodaron Accord jest podawany tylko w celu rozpoczęcia leczenia, nie dłużej niż przez tydzień.
- Nadwrażliwość na substancję czynną, jod lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1 (jedna strzykawka zawiera około 112 mg jodu). - Bradykardia zatokowa i blok zatokowo-przedsionkowy. - U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami przewodzenia (blok przedsionkowo-komorowy dużego stopnia, blok dwu- lub trójwiązkowy) lub chorobą węzła zatokowego amiodaron można stosować wyłącznie w wyspecjalizowanych ośrodkach i wyłącznie u pacjentów z wszczepionym rozrusznikiem serca. - Pacjenci z zespołem Brugadów. - Zaburzenia czynności tarczycy lub zaburzenia czynności tarczycy w wywiadzie. W razie konieczności, przed rozpoczęciem lecznia, należy wykonać testy czynności tarczycy u wszystkich pacjentów. - Ciężka niewydolność oddechowa, zapaść krążeniowa lub ciężkie niedociśnienie tętnicze; niedociśnienie, niewydolność serca i kardiomiopatia również stanowią przeciwwskazania do stosowania produktu Amiodaron Accord we wstrzyknięciu dożylnym typu bolus. - Jednoczesne stosowanie z innymi lekami, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes (patrz punkt 4.5). - Wcześniej istniejące wydłużenie odstępu QT. - Hipokaliemia. - Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie (dziedziczny lub idiopatyczny, np. w wyniku wcześniejszej terapii amiodaronem). - Jednoczesne leczenie inhibitorami MAO. - Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, dożylne podanie amiodaronu jest przeciwwskazane u wcześniaków, noworodków, niemowląt i dzieci w wieku poniżej 3 lat. - Ciąża: tylko w wyjątkowych okolicznościach i jeśli jest to bezwzględnie konieczne (patrz punkt 4.6). - Karmienie piersią (patrz punkt 4.6).
Wszystkie powyższe przeciwwskazania nie dotyczą stosowania amiodaronu w resuscytacji krążeniowo- oddechowej z powodu migotania komór odpornego na defibrylację.
Patrz także punkt 4.3.
Wstrzyknięcie dożylne jest generalnie odradzane ze względu na ryzyko hemodynamiczne (ciężkie niedociśnienie, zapaść krążeniowa); dlatego, gdy tylko jest to możliwe, preferowana jest infuzja dożylna.
Wstrzyknięcie dożylne powinno być ograniczone do sytuacji nagłych, gdy inne alternatywne terapie nie są skuteczne. Amioradon można podawać wyłącznie na oddziale intensywnej opieki i pod stałym nadzorem (monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego).
Dawka wynosi około 5 mg/kg masy ciała. Z wyjątkiem przypadków resuscytacji krążeniowo-oddechowej związanej z migotaniem komór, gdy defibrylacja nie jest skuteczna amiodaron powinien być podawany we wstrzyknięciu dożylnym trwającym co najmniej 3 minuty. Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po 15 minutach, nawet jeśli przy pierwszym wstrzyknięciu nie została podana dawka maksymalna (ryzyko wystąpienia nieodwracalnej zapaści krążeniowej).
Nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce. Nie należy wstrzykiwać innych leków w ten sam dostęp żylny. Jeżeli konieczne jest przedłużenie leczenia, należy to zrobić w formie infuzji dożylnej.
Zaburzenia czynności serca: - Może wystąpić bradykardia zatokowa, która może być cięższa u pacjentów w podeszłym wieku lub u pacjentów z zaburzeniami czynności węzła zatokowego. - Leczenie należy przerwać w przypadku ciężkiej bradykardii lub bloku serca. - W wyniku proarytmogennego działania amiodaronu zgłaszano nowe arytmie lub nasilające się epizody leczonych arytmii, które w niektórych przypadkach kończyły się zgonem. W takich przypadkach należy ocenić koniczność przerwania leczenia amiodaronem. Ważne jest również, choć trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku, który wykazuje działanie proarytmiczne, czy jest to związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Rzadziej donoszono o działaniu proarytmicznym amiodaronu niż innych leków przeciwarytmicznych a występuje ono zwykle w obecności czynników wydłużających odstęp QT, takich jak interakcje z lekami i (lub) zaburzenia elektrolitowe (patrz punkty 4.5 i 4.8). Pomimo wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje małą aktywność wywoływania zaburzeń rytmu typu torsade de pointes. - W trakcie długotrwałego leczenia (np. po przejściu na leczenie doustne) powinno się przeprowadzać kontrole kardiologiczne w regularnych odstępach (np. standardowe EKG co 1 miesiąc lub długoterminowe EKG co 3 miesiące oraz jeśli to konieczne, wysiłkowe EKG). Jeśli poszczególne parametry ulegną pogorszeniu, np. jeśli zespół QRS lub odstęp QT zostanie wydłużony o więcej niż 25%, lub odstęp PQ o więcej niż 50%, lub jeśli QT zostanie wydłużony do ponad 500 ms, lub jeśli zwiększy się liczba lub nasilenie jeśli wystąpią zaburzenia rytmu serca, leczenie należy ocenić ponownie.
Pierwotna dysfunkcja przeszczepu (PGD, ang. Primary Graft Dysfunction) po przeszczepie serca: W badaniach retrospektywnych stosowanie amiodaronu przed przeszczepem serca u biorcy przeszczepu, wykazało zwiększone ryzyko wystąpienia pierwotnej dysfunkcji przeszczepu. Pierwotna dysfunkcja przeszczepu jest zagrażającym życiu powikłaniem przeszczepu serca, które charakteryzuje się zaburzeniami lewej komory, prawej komory lub zaburzeniami dwukomorowymi i występuje w ciągu pierwszych 24 godzin po przeszczepie, dla której nie ma możliwej do zidentyfikowania wtórnej przyczyny (patrz punkt 4.8). Ciężka postać PGD może być nieodwracalna. U pacjentów znajdujących się na liście oczekujących na przeszczep serca należy jak najwcześniej przed przeszczepem rozważyć zastosowanie alternatywnego leku przeciwarytmicznego.
Ciężka bradykardia i blok serca (patrz punkt 4.5) Podczas stosowania schematów zawierających sofosbuwir jednocześnie z amiodaronem zaobserwowano zagrażające życiu przypadki ciężkiej bradykardii i bloku serca. Bradykardia występowała zwykle w ciągu kilku godzin do dni, ale obserwowano także przypadki, w których ten czas był dłuższy, najczęściej do 2 tygodni od rozpoczęcia leczenia HCV.
Amiodaron należy podawać pacjentom stosującym schemat zawierający sofosbuwir wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane.
Jeśli równoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, zaleca się monitorowanie czynności serca pacjentów w warunkach szpitalnych przez pierwsze 48 godzin od rozpoczęcia jednoczesnego podawania; a następnie częstość pracy serca powinna być monitorowana w warunkach ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, codziennie przez co najmniej pierwsze 2 tygodnie leczenia.
Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również monitorować czynność serca w sposób opisany powyżej u pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć leczenie schematem zawierającym sofosbuwir.
Należy powiadomić wszystkich pacjentów przyjmujących amiodaron w skojarzeniu ze schematem zawierającym sofosbuwir o ryzyku wystąpienia objawów bradykardii i bloku serca oraz o konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc lekarską w przypadku ich wystąpienia.
Nadczynność i niedoczynność tarczycy Podczas leczenia lub do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem może wystąpić nadczynność tarczycy. Lekarz powinien zwrócić uwagę na następujące, zwykle łagodne, objawy: utratę masy ciała, tachykardię, drżenie, nerwowość, zwiększone pocenie się i nietolerancję ciepła, nawrót arytmii lub dusznicy bolesnej, niewydolność serca.
Kliniczne rozpoznanie nadczynności tarczycy jest oparte na wyraźnym zmniejszeniu aktywności hormonu TSH mierzonej metodą wysokoczułą oraz wzrostu stężeń T 3
4 .
W przypadku stwierdzenia nadczynności tarczycy, leczenie produktem Amiodaron Accord należy przerwać. Poprawa wraz z normalizacją wyników badań czynności tarczycy następuje w ciągu kilku miesięcy po zaprzestaniu leczenia.
Ciężkie przypadki (czasami prowadzące do zgonu) wymagają natychmiastowego zastosowania indywidualnego leczenia lekami przeciwtarczycowymi, beta-adrenolitykami i (lub) kortykosteroidami.
Tarczyca Ze względu na ryzyko wystąpienia dysfunkcji tarczycy (nadczynności lub niedoczynności) podczas leczenia produktem Amiodaron Accord, przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badania czynności tarczycy.
Badania te należy regularnie powtarzać w trakcie leczenia i do około roku po zakończeniu leczenia, a pacjentów badać pod kątem klincznych objawów nadczynności i niedoczynności tarczycy.
Amiodaron zawiera jod i dlatego może wpływać na wychwyt radiojodu. Niemniej jednak wyniki badań czynnościowych tarczycy (fT3, fT4, TSH mierzony metodą ultraczułą usTSH) są możliwe do interpretacji. Amiodaron hamuje konwersję tyroksyny (T 4 ) do trójjodotyroniny (T 3 ) i może prowadzić do wzrostu stężenia T 4
3
powinna prowadzić do przerwania leczenia.
Następujące objawy mogą wskazywać na niedoczynność tarczycy: Przyrost masy ciała, wrażliwość na zimno, zmęczenie, skrajna bradykardia wykraczająca poza objawy, których można się spodziewać w przypadku leczenia lekiem Amiodaron Accord.
Kliniczne rozpoznanie niedoczynności tarczycy opiera się na stwierdzeniu wyraźnego wzrostu stężenia TSH mierzonego metodą wysokoultraczułą i zmniejszonego stężenia T 4 . Stadium eutyreozy uzyskuje się zazwyczaj w okresie 1–3 miesięcy od zaprzestania leczenia.
W przypadku stwierdzenia niedoczynności tarczycy dawkę amiodaronu należy w miarę możliwości zmniejszyć i (lub) rozpocząć substytucję lewotyroksyną. W niektórych przypadkach może być konieczne przerwanie leczenia produktem Amiodaron Accord.
Zaburzenia układu oddechowego - Pojawienie się duszności i nieproduktywnego kaszlu może być związane z toksycznym działaniem na płuca, takim jak wystąpienie śródmiąższowego zapalenia płuc lub zapalenie płuc z nadwrażliwości. - Dlatego jeśli to możliwe, przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej i badania czynności płuc. W trakcie długotrwałego leczenia (np. po zmianie na amiodaron przyjmowany doustnie) badania te należy powtarzać co 3-6 miesięcy. U pacjentów z ciężkimi chorobami płuc należy częściej badać czynność płuc, ponieważ tacy pacjenci mają gorsze rokowania w przypadku toksycznego działania amiodaronu na płuca. - Bardzo rzadko zgłaszano przypadki śródmiąższowego zapalenia płuc po podaniu amiodaronu w postaci dożylnej. - U pacjentów, u których wystąpią objawy toksyczności płucnej, takie jak duszność wysiłkowa lub związane z ogólnym pogorszeniem stanu zdrowia (zmęczenie, utrata masy ciała, gorączka), należy wykonać zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej. - W przypadku śródmiąższowego zapalenia płuc należy ponownie ocenić zasadność leczenia amiodaronem, ponieważ śródmiąższowe zapalenie płuc jest zwykle przemijające, jeżeli terapia lekiem zostanie szybko zakończona (kliniczne objawy zwykle ustępują w ciągu 3 do 4 tygodni, zmiany radiologiczne i poprawa czynności płuc następuje w ciągu kilku miesięcy). Należy rozważyć zastosowanie kortykosteroidów (patrz punkt 4.8). - W przypadku zapalenia płuc z nadwrażliwości należy przerwać leczenie amiodaronem i rozpocząć leczenie kortykosteroidami. - Obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich powikłań oddechowych, czasem prowadzących do zgonu, występujących zwykle bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych). Może być to związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu (patrz punkty 4.5 i 4.8).
Zaburzenia wątroby (patrz punkt 4.8) - Zaleca się bardzo dokładne kontrolowanie czynności wątroby (oznaczenie aktywności aminotransferaz) zaraz po rozpoczęciu leczenia amiodaronem i regularnie w trakcie leczenia. - Zarówno podczas podawania doustnego, jak i dożylnego mogą wystąpić ostre zaburzenia czynności wątroby (w tym ciężka niewydolność komórek wątroby lub czasami niewydolność wątroby prowadząca do zgonu) i przewlekłe zaburzenia czynności wątroby (w przypadku podania dożylnego już w ciągu pierwszych 24 godzin). Dlatego dawkowanie amiodaronu należy zmniejszyć lub zakończyć leczenie, jeśli wzrost aktywności aminotransferaz przekroczy trzykrotność wartości referencyjnych. - Kliniczne i biologiczne objawy przewlekłych zaburzeń czynności wątroby wywołanych doustnym podawaniem amiodaronu mogą być minimalne (żółtaczka cholestatyczna, powiększenie wątroby, aktywność aminotransferaz nawet pięciokrotnie przekraczająca wartości referencyjne) i odwracalne po przerwaniu leczenia; zgłaszano jednak przypadki zakończone zgonem.
Zaburzenia oka (patrz punkt 4.8) Podczas leczenia amiodaronem wskazane są regularne badania okulistyczne, w tym badanie dna oka i lampą szczelinową. W przypadku niewyraźnego lub osłabionego widzenia należy niezwłocznie wykonać pełne badanie okulistyczne, w tym badanie dna oka. W przypadku wystąpienia neuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego należy przerwać leczenie amiodaronem ze względu na możliwość progresji do utraty wzroku.
Ciężkie reakcje skórne Zagrażające życiu lub nawet prowadzące do zgonu reakcje skórne, takie jak zespół Stevensa-Johnsona (ang. SJS - Stevens-Johnson syndrome), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN - Toxic Epidermal Necrolysis) (patrz punkt 4.8). Jeśli są obecne przedmiotowe lub podmiotowe objawy SJS, TEN (np. postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), należy natychmiast przerwać leczenie amiodaronem.
Zaburzenia nerwowo-mięśniowe (patrz punkt 4.8) Amiodaron może powodować neuropatie obwodowe i (lub) miopatie. Zwykle objawy ustępują w ciągu kilku miesięcy po odstawieniu, ale w niektórych przypadkach mogą nie być całkowicie odwracalne.
Skóra Podczas leczenia amiodaronem należy unikać ekspozycji na słońce; dotyczy to również promieniowania UV i solariów. Jeśli nie jest to możliwe, odsłonięte obszary skóry, a zwłaszcza twarz, należy zabezpieczyć maścią o wysokim współczynniku ochrony przeciwsłonecznej. Nawet po zakończeniu leczenia produktem Amiodaron Accord wymagana jest ochrona przeciwsłoneczna przez pewien czas.
Interakcje farmakologiczne (patrz punkt 4.5) - Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z następującymi lekami: beta-adrenolityki, antagoniści kanału wapniowego zwalniające rytm serca (werapamil, diltiazem), drażniące leki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię. - Amiodaron podawany dożylnie może być stosowany wyłącznie na oddziałach intensywnej terapii i pod stałym nadzorem (monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego).
W przypadku, gdy tylko jest to możliwe, amiodaron podawany dożylnie należy stosować przez centralny dostęp żylny, aby uniknąć reakcji niepożądanych w miejscu podania (patrz punkt 4.8).
Należy zachować ostrożność w przypadku niedociśnienia, ciężkiej niewydolności oddechowej, ciężkiej lub niewyrównanej niewydolności serca.
Niedawno odnotowano przypadki hepatotoksycznego działania amiodaronu po podaniu dożylnym, które mogły być spowodowane polisorbatem 80 (substancją pomocniczą o właściwościach emulgujących), a nie samym lekiem.
Dzieci i młodzież: Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci. Z tego powodu nie zaleca się stosowania amiodaronu u tych pacjentów.
Amiodaron do wstrzykiwań zawiera alkohol benzylowy (20 mg/ml) (patrz punkt 2). Alkohol benzylowy może powodować reakcje toksyczne i anafilaktyczne u dzieci poniżej 3. roku życia.
Po podaniu dożylnym roztworów zawierających ten konserwant zgłaszano występowanie niewydolności oddechowej prowadzącej do zgonu noworodków (ang. „gasping syndrome”). Objawy obejmują nagłe wystąpienie niewydolności oddechowej prowadzącej do zgonu, niedociśnienia tętniczego, bradykardii i zapaści sercowo-krążeniowej.
Minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której mogą wystąpić objawy toksyczności jest nieznana.
Znieczulenie: Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa, że pacjent jest leczony amiodaronem (patrz punkt 4.5).
Monitorowanie: Podczas leczenia konieczne jest monitorowanie stężenia potasu i amionotransferaz w surowicy (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia elektrolitowe: Hipokaliemia może modyfikować działanie amiodaronu i zwiększać wydłużenie odstępu QT oraz ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu typu torsade de pointes. Przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem należy wyrównać niedobór potasu w surowicy.
Ostrzeżenie dotyczące substancji pomocniczych Ten produkt leczniczy zawiera 200 mg alkoholu benzylowego w każdej 10 ml strzykawce, co odpowiada
Alkohol benzylowy może powodować reakcje toksyczne.
Duże objętości alkoholu benzylowego należy podawać z ostrożnością i tylko w razie koniecznośc u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby oraz u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, ze względu na ryzyko kumulacji i toksyczności (kwasica metaboliczna).
Leki wywołujące zaburzenia rytmu serca typu torsade do pointes: Leczenie skojarzone z lekami wywołującymi zaburzenia rytmu serca typu torsade do pointes jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3), na przykład: leki przeciwarytmiczne klasy Ia, np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid; leki przeciwarytmiczne klasy III, np. sotalol, bretylium; leki inne niż przeciwarytmiczne, takie jak winkamina; podawana dożylnie erytromycyna, kotrimoksazol lub pentamidyna; niektóre leki przeciwpsychotyczne, np. chloropromazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, sulpiryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, amisulpryd i sertindol, ponieważ leki te mają działanie arytmogenne i (lub) hamują aktywność CYP3A4 oraz mogą zwiększać stężenie amiodaronu w osoczu; lit i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. doksepina, maprotylina, amitryptylina; niektóre leki przeciwhistaminowe, np. terfenadyna, astemizol, mizolastyna; leki przeciwmalaryczne, np. chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna; moksyfloksacyna; inhibiory MAO.
Leki wydłużające odstęp QT Podczas jednoczesnego podawania amiodaronu i leków o działaniu wydłużającym odstęp QT należy dokładnie ocenić stosunek korzyści do ryzyka u każdego pacjenta, ponieważ może zwiększyć się ryzyko zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. Należy monitorować wydłużenie odstępu QT.
Fluorochinolony U pacjentów przyjmujących amiodaron jednocześnie z fluorochinolonami zgłaszano rzadkie przypadki
wydłużenia odstępu QT c z wystąpieniem zburzeń rytmu serca typu torsade de pointes lub bez tych zaburzeń.
Należy unikać jednoczesnego podawania amiodaronu i fluorochinolonów (jednoczesne stosowanie z moksyfloksacyną jest przeciwwskazane, patrz powyżej).
Leki zwalniające czynność serca, powodujące zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia serca Nie zaleca się leczenia skojarzonego z następującymi lekami: Beta-adrenolityki i niektórzy antagoniści kanału wapniowego (diltiazem, werapamil); może wystąpić nasilenie działania chronotropowego ujemnego i spowolnienie przewodzenia.
Leki powodujące hipokaliemię Drażniące leki przeczyszczające mogą powodować hipokaliemię, zwiększając w ten sposób ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes; należy stosować inne rodzaje środków przeczyszczających.
Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania następujących leków, które również mogą prowadzić do hipokaliemii i (lub) hipomagnezemii: leków moczopędnych stosowanych pojedynczo lub w skojarzeniu (np. z hydrochlorotiazydem, furosemidem), kortykosteroidów stosowanych ogólnoustrojowo (glikokortkoidy, mineralokortykoidy), tetrakozaktydu, amfoterycyny B podawanej dożylnie.
W przypadku hipokaliemii należy podjąć działania naprawcze i monitorować odstęp QT. W przypadku wystąpienia zaburzeń rytmu typu torsade de pointes nie należy stosować leków przeciwarytmicznych; można wdrożyć stymulację oraz podać dożylnie magneze.
Znieczulenie ogólne (patrz punkty 4.4 i 4.8) Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu lub otrzymujących tlenoterapię w dużych dawkach.
U pacjentów przyjmujących amiodaron poddawanych znieczuleniu ogólnemu zgłaszano potencjalnie ciężkie powikłania: bradykardia nie odpowiadająca na atropinę, niedociśnienie tętnicze, zaburzenia przewodzenia, zmniejszona pojemność minutowa serca.
Obserwowano kilka przypadków zespółu ostrej niewydolności oddechowej dorosłych, zwykle występujących w okresie bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym. Może to być związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu. Należy poinformować anestezjologa, że pacjent przyjmuje amiodaron.
Wpływ amiodaronu chlorowodorku na inne produkty lecznicze Amiodaron i (lub) jego metabolit, deetyloamiodaron, hamują CYP1A1, CYP1A2, CYP3A4, CYP2C9, CYP2D6 i glikoproteinę P i mogą zwiększać narażenie na ich substraty. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, interakcje można obserwować przez kilka miesięcy po odstawieniu tego leku.
Substraty glikoproteiny P Amiodaron jest inhibitorem glikoproteiny P. Przypuszcza się, że jednoczesne stosowanie amiodaronu z substratami glikoproteiny P wiąże się ze zwiększeniem narażenia na te substraty.
- Digoksyna Podawanie amiodaronu pacjentom przyjmującym digoksynę powoduje zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu, a tym samym pojawienie się objawów podmiotowych i przedmiotowych związanych z dużym stężeniem digoksyny; mogą wystąpić zaburzenia automatyzmu (nasilona bradykardia) i przewodzenia. Zaleca się monitorowanie parametrów klinicznych, biologicznych i EKG, aby nie przeoczyć objawów toksyczności glikozydów nasercowych oraz zmniejeszenie dawki digoksyny o połowę. Możliwe jest również synergistyczne działanie na czynność serca i przewodzenie przedsionkowo-komorowe.
- Dabigatran Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu z dabigatranem, ze względu na ryzyko krwawienia. Konieczne może być dostosowanie dawki dabigatranu, zgodnie z zaleceniami.
Substraty CYP2C9 Amiodaron zwiększa stężenie w osoczu substratów CYP 2C9, takich jak doustne leki przeciwzakrzepowe (warfaryna, fenprokumon) i fenytoina, poprzez hamowanie enzymu 2C9 cytochromu P450.
- Warfaryna i fenprokumon Połączenie warfaryny i fenprokumonu z amiodaronem może nasilać działanie doustnych leków przeciwzakrzepowych, a tym samym zwiększać ryzyko krwawienia. Zaleca się częstsze kontrolowanie czasu protrombinowego, zarówno podczas leczenia, jak i po zakończeniu leczenia amiodaronem. Należy odpowiednio zmniejszyć dawkę doustnych leków przeciwzakrzepowych (warfaryny i fenprokumonu).
- Fentynoina Połączenie fenytoiny i amiodaronu może prowadzić do przedawkowania fenytoiny, powodując objawy neurologiczne. Jeśli wystąpią objawy przedawkowania (np. zaburzenia widzenia, drżenie, zawroty głowy) należy zmniejszyć dawkę fenytoiny oraz oznaczyć stężenie fenytoiny w osoczu.
Substraty CYP2D6 - Flekainid Ponieważ flekainid jest metabolizowany głównie przez CYP 2D6, poprzez hamowanie tego enzymu, amiodaron może zwiększać stężenie flekainidu w osoczu. Zaleca się zmniejszenie dawki flekainidu o 50% i ścisłe monitorowanie stanu pacjenta pod kątem działań niepożądanych. W takich przypadkach jest wysoce zalecane kontrolowanie stężenia flekainidu w osoczu.
Substraty CYP 3A4 Amiodaron jest inhibitorem wątrobowego mikrosomalnego enzymu cytochromu 3A4 (CYP 3A4). To zahamowanie może skutkować nieoczekiwanie wysokim stężeniem innych leków w osoczu, które są metabolizowane przez enzymy CYP 3A4. - Cyklosporyna: w przypadku stosowania skojarzonego, stężenie cyklosporyny w osoczu może zwiększyć się nawet dwukrotnie. Aby utrzymać stężenie cyklosporyny w osoczu w zakresie terapeutycznym konieczne może być zmniejszenie jej dawki. - Statyny: ryzyko toksycznego działania na mięśnie (miopatia, rabdomioliza) jest większe podczas podawania amiodaronu jednocześnie ze statynami metabolizowanymi przez CYP 3A4, takimi jak symwastatyna, atorwastatyna i lowastatyna. Podczas leczenia z amiodaronem należy stosować statyny niemetabolizowane przez CYP450 3A4. - Inne leki metabolizowane przez cytochrom P450 3A4: lidokaina, syrolimus, takrolimus, syldenafil, fentanyl, midazolam, triazolam, antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna), dihydroergotamina, ergotamina i kolchicyna.
Interakcja z substratami innych enzymów CYP P450 Badania in vitro wykazały, że amiodaron może także hamować CYP 1A2, CYP 2C19 i CYP 2D6 poprzez swój główny metabolit. Przewiduje się, iż amiodaron podawany jednocześnie z lekami, których metabolizm zależy od CYP 1A2, CYP 2C19 i CYP 2D6, może zwiększać stężenie tych leków w surowicy.
Wpływ innych produktów leczniczych na amiodaronu chlorowodorek Inhibitory CYP3A4 i CYP2C8 mogą potencjalnie hamować metabolizm amiodaronu i zwiększać narażenie na amiodaron. Podczas leczenia amiodaronem zalecane jest unikanie inhibitorów CYP 3A4 (np. soku grejpfrutowego i niektórych produktów leczniczych). Podczas doustnego leczenia amiodaronem należy unikać spożywania soku grejpfrutowego.
Inne interakcje z amiodaronem (patrz punkt 4.4) Jednoczesne podawanie amiodaronu ze schematami zawierającymi sofosbuwir może prowadzić do ciężkiej objawowej bradykardii. Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego podawania, zaleca się monitorowanie pracy serca (patrz punkt 4.4).
Ciąża Dane dotyczące narażenia na lek podczas ciąży są nieliczne. Amiodaron i N-desetyloaminodaron przenikają przez barierę łożyskową i osiągają u niemowląt stężenie odpowiadające 10–25% stężenia w osoczu matki. Najczęstsze powikłania to zaburzenia wzrostu, poród przedwczesny i zaburzenia czynności tarczycy u noworodków. U około 10% noworodków obserwowano niedoczynność tarczycy, bradykardię i wydłużenie odstępu QT. W pojedynczych przypadkach stwierdzono powiększenie tarczycy lub szmery sercowe. Wydaje się, że częstość występowania wad wrodzonych nie jest zwiększona. Należy jednak pamiętać o możliwości wystąpienia wad serca. W związku z tym nie należy stosować amiodaronu w czasie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Należy wówczas ocenić, czy ryzyko nawrotu arytmii zagrażających życiu przeważa nad możliwym zagrożeniem dla płodu. Biorąc pod uwagę długi okres półtrwania amiodaronu, kobiety w wieku rozrodczym powinny planować zajście w ciążę co najmniej pół roku po zakończeniu leczenia, aby uniknąć narażenia zarodka/płodu podczas wczesnego okresu ciąży.
Amiodaron jest przeciwwskazany w okresie ciąży, z wyjątkiem szczególnych okoliczności (patrz punkt 4.3).
Karmienie piersią Zarówno amiodaron, jak i jego czynny metabolit przenikają do mleka matki w znacznych ilościach. Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas leczenia amiodaronem. Jeśli konieczne jest leczenie w okresie laktacji lub jeśli amiodaron był przyjmowany w czasie ciąży, należy przerwać karmienie piersią. Jeśli w okresie laktacji wymagane jest leczenie amiodaronem lub jeżeli lek był przyjmowany w czasie ciąży, należy przerwać karmienie piersią.
Płodność U mężczyzn po długotrwałym leczeniu stwierdzono podwyższone stężenia hormonu luteinizującego (LH) i hormonu folikulotropowego (FSH) w surowicy, co wskazuje na zaburzenie czynności jąder.
Amiodaronu chlorowodorek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Leczenie tym lekiem wymaga regularnej kontroli lekarskiej. Ten produkt leczniczy, nawet stosowany zgodnie z przeznaczeniem, może zmieniać czas reakcji do takiego stopnia, że może zaburzać zdolność aktywnego uczestnictwa w ruchu drogowym, obsługi maszyn lub bezpiecznej pracy. Może to wystąpić w szczególności przy rozpoczynaniu leczenia, zwiększaniu dawki, zmianie leku, a także w połączeniu z alkoholem.
Działania niepożądane wynikające ze stosowania amiodaronu występują często, szczególnie toksyczne uszkodzenie serca, płuc i wątroby. Czasami objawy te są zależne od dawki i odwracalne po jej zmniejszeniu.
Działania niepożądane przedstawione są według malejącej ciężkości w obrębie każdej grupy częstości występowania.
Częstość występowania działań niepożądanych wymienionych poniżej została określona zgodnie z następującą konwencją: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100); rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000); bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko - trombocytopenia, - niedokrwistość hemolityczna lub aplastyczna. Częstość nieznana - neutropenia, - agranulocytoza.
Bardzo rzadko - wstrząs anafilaktyczny. Częstość nieznana - obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Quinckego).
Zaburzenia endokrynologiczne Często - nadczynność i niedoczynność tarczycy. Zgłaszano przypadki ciężkiej nadczynności tarczycy (w pojedynczych przypadkach zakończonych zgonem) (patrz punkt 4.4). Bardzo rzadko - zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH).
Zaburzenia psychiczne Często - zmniejszone libido. Częstość nieznana - majaczenie (w tym splątanie), omamy.
Zaburzenia układu nerwowego Często - drżenia pochodzenia pozapiramidowego, - koszmary senne, - zaburzenia snu. Niezbyt często - czuciowe obwodowe neuropatie i (lub) miopatie, zwykle przemijające po zakończeniu leczenia amiodaronem (patrz punkt 4.4), - zawroty głowy, - problemy z koordynacją, - parestezja. Bardzo rzadko - nieznaczne zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego (rzekomy guz mózgu), - ataksja móżdżkowa, - ból głowy.
Zaburzenia oka Bardzo często - mikrozłogi na przedniej powierzchni rogówki (nazywana również rogówką wirowatą), które zwykle są ograniczone do obszaru poniżej źrenicy i mogą powodować zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie, widzenie kolorowych otoczek wokół źródła światła). Mikrozłogi składają się ze złożonych złogów lipidowych i zanikają zwykle 6-12 miesięcy po odstawieniu leku. Bardzo rzadko - neuropatia / zapalenie nerwu wzrokowego, które może powodować ślepotę (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia serca Często - bradykardia, zazwyczaj umiarkowana. Niezbyt często - zaburzenia przewodzenia (blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy), - wystąpienie lub nasilenie zaburzeń rytmu serca, czasami z zatrzymaniem czynności serca (patrz punkty 4.4 i 4.5). Bardzo rzadko - ciężka bradykardia, zatrzymanie czynności węzła zatokowego wymagające przerwania leczenia amiodaronem, szczególnie u pacjentów z zaburzeniem czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku. Częstość nieznana - zaburzenia rytmu typu torsades de pointes (patrz punkty 4.4. i 5.1). Zgłaszano pojedyncze przypadki migotania/trzepotania komór.
Zaburzenia naczyniowe Często - obniżenie ciśnienia krwi, zwykle umiarkowane i przemijające. Zgłaszano przypadki niedociśnienia lub zapaści po przedawkowaniu lub zbyt szybkim wstrzyknięciu. Rzadko - zapalenie naczyń. Bardzo rzadko - uderzenia gorąca.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często - zapalenie płuc z nadwrażliwości, zapalenie pęcherzyków płucnych lub śródmiąższowe zapalenie płuc lub zwłóknienie, czasami prowadzące do zgonu (patrz punkt 4.4), - zapalenie opłucnej, zarostowe zapalenie oskrzelików z organizującym się zapaleniem płuc. Bardzo rzadko - ciężkie powikłania oddechowe (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych), czasami zakończone zgonem, zwłaszcza bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym (możliwa interakcja z tlenem w dużym stężeniu) (patrz punkty 4.4 i 4.5), - skurcz oskrzeli i (lub) bezdech w przypadku ciężkiej niewydolności oddechowej, zwłaszcza u pacjentów z astmą.
Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często - nudności, wymioty, - zaburzenia smaku na początku leczenia (zwykle występujące podczas stosowania dawki nasycającej i ustępujące po zmniejszeniu dawki). Niezbyt zęsto - ból brzucha, wzdęcia, - zaparcia, - jadłowstręt. Częstość nieznana - zapalenie trzustki / ostre zapalenie trzustki.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Bardzo często - izolowane i często umiarkowane zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy (1,5 do 3 razy powyżej zakresu wartości prawidłowych) występujące na początku leczenia. Te nieprawidłowości mogą powrócić do wartości prawidłowych po zmniejszeniu dawki leku lub samoistnie. Często - ostre zaburzenia czynności wątroby z wysoką aktywnością aminotransferaz w surowicy i (lub) żółtaczką, w tym niewydolność wątroby, czasami prowadzące do zgonu (patrz punkt 4.4). Bardzo rzadko - przewlekła choroba wątroby (w pojedynczych przypadkach zakończona zgonem), marskość wątroby.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Bardzo często - nadwrażliwość na światło ze zwiększoną skłonnością do oparzeń słonecznych, co może prowadzić do rumienia i wysypki skórnej (patrz punkt 4.4). Często - wyprysk, - długotrwałe leczenie amiodaronem (po przejściu na terapię doustną) może powodować przebarwienia skóry o barwie czarnofioletowej do stalowoszarej (sinica rzekoma), szczególnie w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych. Przebarwienia będą powoli znikały w ciągu 1-4 lat od odstawienia leku. Bardzo rzadko - pocenie się, - rumień podczas zabiegu radioterapii, - rumień guzowaty, - złuszczające zapalenie skóry, - łysienie. Częstość nieznana - pokrzywka, ciężkie reakcje skórne, jak toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) / zespół Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherzowe zapalenie skóry, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS).
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Często - osłabienie mięśni. Częstość nieznana - ból pleców.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Rzadko - przejściowe zaburzenia czynności nerek.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Bardzo rzadko - zapalenie najądrza, - zaburzenie erekcji.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często - reakcje w miejscu wstrzyknięcia, takie jak ból, rumień, obrzęk, martwica, wynaczynienie, naciek, stan zapalny, stwardnienie, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie żył, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie, zmiany pigmentacji. Niezbyt często - zmęczenie.
Badania diagnostyczne Bardzo rzadko - zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi.
Urazy, zatrucia i powikłania po operacji: Częstość nieznana - pierwotna dysfunkcja przeszczepu po przeszczepie serca (patrz punkt 4.4).
Inne możliwe działania niepożądane Rzadko mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości na alkohol benzylowy.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301 faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Brak danych na temat przedawkowania amiodaronu podawanego dożylnie.
W przypadku ostrego przedawkowania lub zbyt szybkiego podania dożylnego mogą wystąpić: nudności, wymioty, zaparcia, pocenie się, bradykardia, zaburzenia przewodzenia i wydłużenie odstępu QT. Po znacznym przedawkowaniu może również wystąpić niedociśnienie, blok serca i zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes. W wyjątkowych przypadkach może wystąpić nadczynność tarczycy.
Po znacznym przedawkowaniu należy prowadzić przedłużone monitorowanie zapisu EKG. Należy rozważyć przyjęcie pacjenta na oddział intensywnej terapii. Niedociśnienie można wyrównać podając w infuzji płyny lub leki wazopresyjne. Wskazane może być zastosowanie alfa- lub beta-adrenomimetyków lub czasowa stymulacja. Należy unikać podawania leków przeciwarytmicznych klasy Ia i III, ponieważ powodują one wydłużenie odstępu QT i sprzyjają wystąpieniu zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Należy stosować leczenie podtrzymujące i objawowe. Pacjenta należy monitorować, a w przypadku wystąpienia bradykardii, można podać leki beta-adrenostymulujące lub glukagon. Mogą również wystąpić samoistnie ustępujące napady częstoskurczu komorowego. Zgłaszano przypadki niewydolności krążenia i wątroby. Bradykardia wywołana wstrzyknięciem amiodaronu jest oporna na atropinę.
Ze względu na farmakokinetykę amiodaronu należy odpowiednio i przez długi czas kontrolować stan pacjenta, szczególnie czynność serca. Ani amiodaronu, ani jego metabolitów nie można usunąć za pomocą dializy.
Grupa farmakoterapeutyczna: leki nasercowe, leki przeciwarytmiczne, klasa III Kod ATC: C01BD01
Mechanizm działania Amiodaron jest dwujodową pochodną benzofuranu i jest zaliczany do leków przeciwarytmicznych klasy III, ze względu na zdolność do wydłużania czasu trwania potencjału czynnościowego serca w miocytach przedsionkowych i komorowych poprzez hamowanie czynności kanałów potasowych K +
(zablokowanie głównie szybkiego komponentu opóźnionego potasowego prądu prostującego, IKr). Wydłuża tym samym okres refrakcji potencjału czynnościowego, powodując hamowanie arytmii ektopowych i nawrotnych oraz wydłużenie odstępu QTc w EKG. Ponadto, amiodaron hamuje również kanały sodowe Na +
(efekt klasy I) oraz kanały wapniowe Ca 2+
spowolnienia przewodzenia w węźle zatokowo-przedsionkowym i przedsionkowo-komorowym.
Wydaje się, że podczas długotrwałego podawania, amiodaron hamuje również migrację kanałów jonowych z retikulum endoplazmatycznego do błony komórkowej w kardiomiocytach, w związku z czym może wykazywać działanie elektrofizjologiczne podczas długotrwałego podawania.
Właściwości farmakodynamiczne Amiodaron jest niekompetycyjnym antagonistą zarówno receptorów beta-, jak i alfa- adrenergicznych, a zatem wywiera działanie hemodynamiczne: rozszerza tętnice wieńcowe i naczynia obwodowe, co prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego. Wydaje się, że właściwości beta- adrenolityczne amiodaronu powodują ujemne działanie inotropowe, chronotropowe i dromotropowe.
Niektóre działania amiodaronu przypominają skutki niedoczynności tarczycy, co może wynikać z zahamowania syntezy hormonu tarczycy. Amiodaron jest silnym inhibitorem aktywności 5’-monodejodynazy jodotyroniny (głównego enzymu konwertującego T4-T3). U szczurów obserwowano zwiększenie stężenia hormonu stymulującego tarczycę (TSH), tyroksyny (T4) i trijodotyroniny odwrotnej (rT3) w surowicy oraz zmniejszenie stężenia trijodotyroniny (T3) w surowicy w wyniku zahamowania dejodynacji T4 do T3. To działanie przeciwtarczycowe amiodaronu może przyczynić się do jego działania elektrofizjologicznego na serce. Główny metabolit, N-deetyloamiodaron, wykazuje wpływ elektrofizjologiczny na serce podobny do substancji macierzystej.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania Bezpieczeństwo i skuteczność amiodaronu podawanego dożylnie u pacjentów z zatrzymaniem krążenia w warunkach pozaszpitalnych, w wyniku migotania komór odpornego na defibrylację, oceniano w dwóch badaniach z podwójnie ślepą próbą: badaniu ARREST, w którym porównywano amiodaron z placebo oraz badaniu ALIVE, w którym porównywano amiodaron z lidokainą. Pierwszorzędowym punktem końcowym obu badań była liczba pacjentów, którzy przeżyli do momentu przyjęcia do szpitala.
W badaniu ARREST 504 pacjentom z pozaszpitalnym zatrzymaniem krążenia w wyniku migotania komór lub częstoskurczu komorowego bez tętna, opornego na 3 lub więcej defibrylacji i epinefrynę podano albo 300 mg amiodaronu rozcieńczonego w 20 ml glukozy 5% w szybkim wstrzyknięciu do żyły obwodowej (246 pacjentów) albo placebo (258 pacjentów). U 197 pacjentów (39%), którzy przeżyli transport do szpitala, amiodaron znacznie zwiększył szanse resuscytacji i hospitalizacji: 44% w grupie leczonej amiodaronem, w porównaniu do 34% w grupie otrzymującej placebo (p = 0,03). Po skorygowaniu o inne niezależne czynniki prognostyczne, skorygowany współczynnik przeżycia do momentu przyjęcia do szpitala wynosił 1,6 (95% przedział ufności, 1,1 - 2,4; p = 0,02) w grupie otrzymującej amiodaron w porównaniu z grupą placebo. Częstość występowania niedociśnienia (59% w stosunku do 25%, p = 0,04) i bradykardii (41% w porównaniu do 25%, p = 0,004) była większa u pacjentów otrzymujących amiodaron niż u pacjentów otrzymujących placebo.
W badaniu ALIVE 347 pacjentów z migotaniem komór opornym na trzy defibrylacje, epinefrynę podaną dożylnie i kolejną defibrylację lub z migotaniem komór nawracającym po początkowej udanej defibrylacji zostało poddanych randomizacji do grup, w których stosowano amiodaron (5 mg/kg szacowanej masy ciała, rozpuszczone w 30 ml 5% glukozy) z placebo odpowiadającym lidokainie, lub lidokainę (1,5 mg/kg w stężeniu 10 mg/ml) z placebo odpowiadającym amiodaronowi, zwierającym ten sam rozpuszczalnik (polisorbat 80). Spośród 347 pacjentów włączonych do badania, w przypadku podania amiodaronu uzyskano istotny wzrost szans na skuteczną resuscytację i przyjęcie do szpitala: 22,8% w grupie otrzymującej amiodaron (41 spośród Po skorygowaniu o inne czynniki wpływające na prawdopodobieństwo przeżycia, skorygowany współczynnik przeżycia do momentu przyjęcia do szpitala wynosił 2,49 (95% przedział ufności, 1,28-4,85; p=0,007). Nie stwierdzono różnic pomiędzy grupami otrzymującymi amiodaron i lidokainę w zakresie odsetka pacjentów, którzy wymagali leczenia bradykardii z zastosowaniem atropiny lub leczenia presyjnego z zastosowaniem dopaminy, lub w zakresie odsetka chorych, którzy otrzymali lidokainę w badaniu otwartym. Odsetek pacjentów, u których po defibrylacji utrzymało się zatrzymanie krążenia po podaniu pierwszego badanego leku, był istotnie większy w grupie otrzymującej lidokainę (28,9%) niż w grupie otrzymującej amiodaron (18,4%), p=0,04.
Nie przeprowadzono kontrolowanych badań z udziałem dzieci i młodzieży.
W opublikowanych badaniach, bezpieczeństwo amiodaronu oceniano u 1118 pacjentów pediatrycznych, z różnego typu zaburzeniami rytmu serca. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów pediatrycznych zastosowano następujące dawki.
Podanie doustne: - Dawka nasycająca: 10 do 20 mg/kg mc./dobę przez 7 do 10 dni (lub 500 mg/m pc./dobę, jeśli przeliczano na m 2 ). - Dawka podtrzymująca: należy zastosować najmniejszą dawkę skuteczną; w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta można zastosować dawki w zakresie od 5 do 10 mg/kg mc./dobę (lub 250 mg/m pc./dobę, jeśli przeliczano na m 2 ).
Podanie dożylne: - Dawka nasycająca: 5 mg/kg masy ciała przez 20 minut do 2 godzin. - Dawka podtrzymująca: 10 do 15 mg/kg mc./dobę przez kilka godzin do kilku dni.
W razie konieczności można jednocześnie rozpocząć leczenie doustne, stosując zwykłą dawkę nasycającą.
Farmakokinetyka amiodaronu jest nietypowa oraz złożona i nie została w pełni wyjaśniona.
Podanie dożylne
Wchłanianie Po wstrzyknięciu maksymalne działanie osiąga się po 15 minutach.
Dystrybucja Po tym czasie następuje dystrybucja do tkanek i szybkie zmniejszanie stężenia leku w osoczu, w ciągu
Aby uzyskać wysycenie tkanki, należy kontynuować leczenie dożylnie lub doustnie. Podczas fazy wysycania amiodaron gromadzi się zwłaszcza w tkance tłuszczowej. Stan równowagi dynamicznej osiąga się w okresie od jednego do kilku miesięcy.
Ze względu na te właściwości, należy podać zalecaną dawkę nasycającą, aby osiągnąć szybkie wysycenie tkanki, co jest warunkiem skuteczności terapeutycznej. Amiodaron silnie wiąże się z białkami osocza (> 95%).
Badanie przeprowadzone zarówno na zdrowych ochotnikach, jak i osobach chorych, którym dożylnie podano amiodaron wykazało, że wyliczone objętości dystrybucji oraz całkowity klirens krwi przy wykorzystaniu modelu dwukompartmentowego były podobne w obu grupach. Eliminacja amiodaronu po dożylnym podaniu okazała się zgodna z rozkładem dwuwykładniczym z fazą dystrybucji trwającą około 4 godzin. Bardzo duża objętość dystrybucji w połączeniu ze stosunkowo niewielką pozorną objętością w kompartmencie centralnym wskazuje na znaczne rozmieszczenie tkankowe.
Średnie wartości dystrybucji amiodaronu po podaniu dożylnym dawki pojedynczej (5 mg/kg mc. w ciągu dystrybucji w fazie stacjonarnej dla jego aktywego metabolitu: 68-168 l/kg).
Metabolizm Amiodaron jest głównie metabolizowany przez CYP 3A4, a także przez CYP 2C8. Amiodaron i jego metabolit, deetyloamiodaron, wykazuje in vitro potencjał hamowania CYP 1A1, CYP 1A2, CYP 2C9, CYP 2C19, CYP 2D6, CYP 3A4, CYP 2A6, CYP 2B6 oraz 2C8. Amiodaron i deetyloamiodaron mają również potencjał hamowania niektórych transporterów takich jak glikoproteina P i organiczne transportery kationowe (OCT2) [jedno badanie wykazało 1,1% wzrostu stężenia kreatyniny (substratu OCT2) w surowicy]. Dane in vitro opisują interakcje amiodaronu z substratami CYP 3A4, CYP 2C9, CYP 2D6 oraz glikoproteiny P.
Głównym aktywnym metabolitem amiodaronu u ludzi jest deetyloamiodaron (DEA). Uważa się, że enzymem odpowiedzialnym za desetylację jest cytochrom P450 3A4.
Eliminacja Amiodaronu chlorowodorek ma długi okres półtrwania, który wykazuje zmienność międzyosobniczą i wynosi od 20 do 100 dni.
Eliminowany jest głównie przez wątrobę z żółcią. 10% substancji jest wydalane z moczem.
Ze względu na niewielką eliminację przez nerki, pacjentom z niewydolnością nerek można podawać zazwyczaj stosowaną dawkę.
Po odstawieniu amiodaron jest wydalany przez kilka miesięcy.
Średnie wartości eliminacji amiodaronu po podaniu dożylnym dawki pojedynczej (5 mg/kg mc. w ciągu 197-290 ml/h/kg i t½ = t½ amiodaronu.
Badanie przeprowadzone zarówno na zdrowych ochotnikach, jak i osobach chorych, którym dożylnie podano amiodaron wykazało, że wyliczone objętości dystrybucji oraz całkowity klirens krwi przy wykorzystaniu modelu dwukompartmentowego były podobne w obu grupach. Eliminacja amiodaronu po dożylnym podaniu okazała się zgodna z rozkładem dwuwykładniczym. Okres półtrwania po podaniu 400 mg amiodaronu w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolusie) wyniósł w przybliżeniu 11 godzin.
Wiek, płeć, zaburzenia czynności nerek lub wątroby nie mają znaczącego wpływu na dystrybucję amiodaronu lub jego aktywnego metabolitu.
Nie przeprowadzono kontrolowanych badań z udziałem dzieci i młodzieży. Ograniczone dostępne dane dotyczące dzieci i młodzieży nie wykazują różnic w porównaniu do danych dla pacjentów dorosłych.
W badaniach toksyczności po podaniu dawek wielokrotnych, amiodaron powodował uszkodzenie płuc (zwłóknienie, fosfolipidozę; u chomików, szczurów i psów). Toksyczny wpływ na płuca wynika z powstawania rodników i zaburzeń wytwarzania energii w komórkach. Ponadto amiodaron powodował uszkodzenie wątroby u szczurów, psów, świń i pawianów. Amiodaron miał pośredni wpływ na lipidy w surowicy poprzez zmiany stężeń hormonów tarczycy w osoczu.
W ramach badania genotoksyczności przeprowadzono badanie in vitro Ames oraz in vivo badanie mikrojąder komórek szpiku kostnego myszy. Wyniki obu badań były negatywne.
Amiodaronu chlorowodorek jest substancją silnie fototoksyczną. Istnieją dowody, że cytotoksyczne wolne rodniki powstają w obecności amiodaronu chlorowodorku pod wpływem promieniowania UV. To nie tylko prowadzi do ostrych reakcji fototoksycznych, ale także do uszkodzenia DNA (fotomutagenność), a następnie do skutków fotokarcynogennych. Do tej pory nie badano eksperymentalnie tych potencjalnie ciężkich działań niepożądanych amiodaronu chlorowodorku. Dlatego nie jest znany potencjał fotomutagenny i fotokarcynogenny amiodaronu.
W trwającym dwa lata badaniu rakotwórczości na szczurach, amiodaron powodował istotne klinicznie zwiększenie liczby guzów pęcherzykowych tarczycy (gruczolaki i (lub) raki) u obu płci. Ponieważ nie stwierdzono działania mutagennego, przypuszcza się, że do indukcji tego typu nowotworu dochodzi raczej w wyniku mechanizmu epigenetycznego niż działania genotoksycznego. Nie odnotowano powstawania nowotworów u myszy, zaobserwowano jednak zależny od dawki rozrost pęcherzykowy tarczycy. To działanie na tarczycę u szczurów i myszy wynika najprawdopodobniej z wpływu amiodaronu na syntezę i (lub) uwalnianie hormonów tarczycy. Znaczenie tych obserwacji w odniesieniu do ludzi jest małe.
W badaniach toksyczności reprodukcyjnej u szczurów amiodaron wykazał potencjalny niekorzystny wpływ na płodność i rozwój pourodzeniowy. Amiodaron był embriotoksyczny, ale nie teratogenny u szczurów i królików w klinicznie istotnych dawkach.
Alkohol benzylowy Polisorbat 80 Woda do wstrzykiwań
Amiodaron jest niekompatybilny z roztworem soli.
Amiodaron może prowadzić do uwalniania substancji zmiękczającej DEHP (ftalan dwu-2- etyloheksylu) do roztworu w przypadku stosowania sprzętu medycznego zawierającego DEHP. W celu zminimalizowania narażenia na DEHP należy podawać amiodaron w roztworze do infuzji stosując zestawy niezawierające DEHP.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.
Po rozcieńczeniu wykazano chemiczną i fizyczną stabilność roztworu przez 3 godziny, 48 godzin i 15 minut w stężeniu odpowiednio 1,2 mg/ml, 2,4 mg/ml i 15 mg/ml w temperaturze 20-25°C. Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeśli nie zostanie zużyty natychmiast, za czas i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik.
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Przechowywać ampułko-strzykawkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.
Warunki przechowywania produktu leczniczego po rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.
Ampułko-strzykawka o pojemności 10 ml z bezbarwnego szkła typu I, z korkiem z gumy bromobutylowej i tłokiem z polipropylenu, w tekturowym pudełku.
Ampułko-strzykawka ma podziałkę na ml do 10 ml.
Wielkości opakowania: 1 ampułko-strzykawka
Przed użyciem należy ocenić wzrokowo jałowy koncentrat, uwzględniając przejrzystość, obecność cząstek stałych i integralność pojemnika. Roztwór można zastosować tylko wtedy, gdy jest przezroczysty, bezbarwny do bladożółtego, a pojemnik nieuszkodzony i nienaruszony.
Instrukcje dotyczące przygotowania i podania leku
Rysunek 1 Rysunek 2 Igła
Ampułko-strzykawka
Nasadka igły
Osłonka na igłę
Tłok ampułko- strzykawki Korpus ampułko- strzykawki Nasadka na ampułko- strzykawkę Adapter Luer Lock
Należy odkręcić szklaną nasadkę ampułko-strzykawki poprzez przekręcenie jej w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (jak pokazano na rysunku 1). Należy przymocować igłę do ampułko-strzykawki poprzez delikatne przyłączenie nasadki igły do adaptera Luer Lock i obrócenie jej ćwierć obrotu w prawo, do chwili aż poczuje się zablokowanie igły (jak pokazano na rysunku 2). Należy ostrożnie zdjąć osłonkę igły, wyciągając ją prosto. Rozcieńczyć (patrz punkt 4.2) roztworem 5% dekstrozy zgodnie z instrukcją dotyczącą podawania dożylnego.
Przed podaniem w infuzji dożylnej produkt leczniczy Amiodaron Accord musi być rozcieńczyczony zgodnie z instrukcją w 5% roztworze dekstrozy. Jedną ampułko-strzykawkę Amiodaron Accord należy rozcieńczyć zgodnie z zaleceniami w 500 ml 5% roztworu dekstrozy, aby uzyskać stężenie 0,6 mg/ml amiodaronu chlorowodorku. Ze względu na stabilność roztworu, nie należy stosować stężeń poniżej 0,6 mg/ml i nie należy dodawać innych produktów leczniczych do płynu infuzyjnego.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Tylko do jednorazowego użytku.
Accord Healthcare Polska Sp. z o.o. ul. Taśmowa 7 02-677 Warszawa
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Amiodaron Accord, 30 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/ do infuzji
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda ampułko-strzykawka o pojemności 10 ml zawiera 300 mg amiodaronu chlorowodorku.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda ampułko-strzykawka zawiera 20 mg/ml alkoholu benzylowego.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/ do infuzji.
Przejrzysty, bezbarwny do jasnożółtego roztwór, praktycznie bez cząstek.
pH 3,0-5,0
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Amiodaron Accord wskazany w leczeniu pacjentów dorosłych z:
poważnymi, objawowymi tachyarytmiami komorowymi; objawowymi tachyarytmiami nadkomorowymi wymagającymi leczenia, takimi jak: - częstoskurcz węzłowy przedsionkowo-komorowy, - tachykardia nadkomorowa w zespole Wolffa-Parkinsona-White'a, lub - napadowe migotanie przedsionków.
Wskazanie to dotyczy pacjentów, którzy nie reagują na leczenie innymi lekami przeciwarytmicznymi lub u których inne leki przeciwarytmiczne nie są wskazane.
Leczenie należy rozpocząć i odpowiednio monitorować wyłącznie w warunkach szpitalnych lub pod nadzorem specjalisty.
Roztwór do wstrzykiwań stosowany jest wyłącznie w szpitalu, gdy konieczne jest uzyskanie szybkiego działania leku lub jeśli podanie doustne jest niemożliwe. Roztwór do wstrzykiwań należy stosować wyłącznie do ropoczęcia leczenia.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie W przypadku napadu lub leczenia początkowego możliwe jest podanie leku we wstrzyknięciu dożylnym lub infuzji dożylnej. Na ogół nie zaleca się wstrzyknięcia dożylnego. Jeśli to możliwe, zalecana jest infuzja dożylna (patrz także punkt 4.4).
Infuzja dożylna
Dawka początkowa lub w przypadku napadu Zazwyczaj zalecana dawka to 5 mg/kg masy ciała, podawana w infuzji dożylnej, trwającej od 20 minut do
Działanie terapeutyczne pojawia się w ciągu kilku pierwszych minut i następnie stopniowo słabnie, dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku w infuzji podtrzymującej.
Dawka podtrzymująca Do 1200 mg (10-20 mg/kg masy ciała) w infuzji w 250-500 ml dekstrozy 5% na dobę; szybkość infuzji należy dostosować na podstawie reakcji klinicznej (patrz punkt 4.4).
Zmiana podawania dożylnego na doustne Niezwłocznie po uzyskaniu właściwej reakcji należy równolegle rozpocząć leczenie doustne, podając zazwyczaj stosowaną dawkę nasycającą. Amiodaron Accord należy odstawiać stopniowo.
Wstrzyknięcie dożylne (patrz punkt 4.4)
W sytuacjach nagłych lek można podać – według uznania lekarza – w powolnym dożylnym wstrzyknięciu w dawce 150-300 mg (5 mg/kg masy ciała) w 10-20 ml dekstrozy 5%, trwającym co najmniej 3 minuty. Nie należy tego powtarzać przez co najmniej 15 minut, nawet jeśli przy pierwszym wstrzyknięciu nie została podana dawka maksymalna. Pacjentów otrzymujących amiodaron w ten sposób należy bardzo dokłanie monitorować, np. w oddziale intensywnej terapii (patrz punkt 4.4).
Resuscytacja krążeniowo-oddechowa w leczeniu migotania komór opornego na defibrylację Dożylna dawka początkowa wynosi 300 mg (lub 5 mg/kg masy ciała) rozcieńczona w 20 ml dekstrozy 5%, podana w szybkim wstrzyknięciu. Jeżeli migotanie komór nie ustąpi, można rozważać podanie dodatkowej dawki 150 mg dożylnie (lub 2,5 mg/kg masy ciała).
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci i młodzieży. Obecnie dostępne dane zostały opisane są w punktach 5.1 i 5.2 ale brak jest zaleceń dotyczących dawkowania.
Ze względu na obecność alkoholu benzylowego, przeciwwskazane jest podawanie dożylne produktu Amiodaron Accord wcześniakom, noworodkom, niemowlętom i dzieciom w wieku do 3 lat (patrz punkt 4.3).
Pacjenci w podeszłym wieku Podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów, ważne jest, aby stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Chociaż brak danych dotyczących innych zaleceń odnośnie dawkowania w tej grupie pacjentów, pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na bradykardię i zaburzenia przewodzenia, w przypadku zastosowania zbyt dużej dawki. Szczególną uwagę należy zwrócić na monitorowanie czynności tarczycy (patrz punkty 4.3, 4.4 i 4.8).
Zaburzenia czynności wątroby i nerek Chociaż podczas długotrwałego stosowania doustnego amiodaronu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby nie stwierdzono konieczności dostosowania dawkowania, należy bardzo dokładnie monitorować stan kliniczny pacjentów w podeszłym wieku, np. w oddziale intensywnej terapii.
Sposób podawania Przed podaniem dożylnym, amiodaron musi być rozcieńczony zgodnie z instrukcją powyżej.
W przypadku powolnych wstrzyknięć dożylnych (tylko w stanach nagłych) amiodaron musi być dodatkowo rozcieńczony 10 lub 20 ml 5% dekstrozy w zależności od podanej dawki i wskazania. Na przykład: w przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej, rozcieńczyć zawartość jednej strzykawki (300 mg/10 ml) dodatkowo z 20 ml 5% dekstrozy.
Wyłącznie do jednorazowego użytku.
W infuzji należy używać jedynie 5% roztworu dekstrozy (patrz punkt 6.2). Instrukcje dotyczące rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem znajdują się w punkcie 6.6. Aby uniknąć zapalenia żył, podczas infuzji ciągłej należy założyć centralny cewnik żylny. Amiodaron Accord jest podawany tylko w celu rozpoczęcia leczenia, nie dłużej niż przez tydzień.
4.3 Przeciwwskazania
- Nadwrażliwość na substancję czynną, jod lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1 (jedna strzykawka zawiera około 112 mg jodu). - Bradykardia zatokowa i blok zatokowo-przedsionkowy. - U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami przewodzenia (blok przedsionkowo-komorowy dużego stopnia, blok dwu- lub trójwiązkowy) lub chorobą węzła zatokowego amiodaron można stosować wyłącznie w wyspecjalizowanych ośrodkach i wyłącznie u pacjentów z wszczepionym rozrusznikiem serca. - Pacjenci z zespołem Brugadów. - Zaburzenia czynności tarczycy lub zaburzenia czynności tarczycy w wywiadzie. W razie konieczności, przed rozpoczęciem lecznia, należy wykonać testy czynności tarczycy u wszystkich pacjentów. - Ciężka niewydolność oddechowa, zapaść krążeniowa lub ciężkie niedociśnienie tętnicze; niedociśnienie, niewydolność serca i kardiomiopatia również stanowią przeciwwskazania do stosowania produktu Amiodaron Accord we wstrzyknięciu dożylnym typu bolus. - Jednoczesne stosowanie z innymi lekami, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes (patrz punkt 4.5). - Wcześniej istniejące wydłużenie odstępu QT. - Hipokaliemia. - Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie (dziedziczny lub idiopatyczny, np. w wyniku wcześniejszej terapii amiodaronem). - Jednoczesne leczenie inhibitorami MAO. - Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, dożylne podanie amiodaronu jest przeciwwskazane u wcześniaków, noworodków, niemowląt i dzieci w wieku poniżej 3 lat. - Ciąża: tylko w wyjątkowych okolicznościach i jeśli jest to bezwzględnie konieczne (patrz punkt 4.6). - Karmienie piersią (patrz punkt 4.6).
Wszystkie powyższe przeciwwskazania nie dotyczą stosowania amiodaronu w resuscytacji krążeniowo- oddechowej z powodu migotania komór odpornego na defibrylację.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Patrz także punkt 4.3.
Wstrzyknięcie dożylne jest generalnie odradzane ze względu na ryzyko hemodynamiczne (ciężkie niedociśnienie, zapaść krążeniowa); dlatego, gdy tylko jest to możliwe, preferowana jest infuzja dożylna.
Wstrzyknięcie dożylne powinno być ograniczone do sytuacji nagłych, gdy inne alternatywne terapie nie są skuteczne. Amioradon można podawać wyłącznie na oddziale intensywnej opieki i pod stałym nadzorem (monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego).
Dawka wynosi około 5 mg/kg masy ciała. Z wyjątkiem przypadków resuscytacji krążeniowo-oddechowej związanej z migotaniem komór, gdy defibrylacja nie jest skuteczna amiodaron powinien być podawany we wstrzyknięciu dożylnym trwającym co najmniej 3 minuty. Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po 15 minutach, nawet jeśli przy pierwszym wstrzyknięciu nie została podana dawka maksymalna (ryzyko wystąpienia nieodwracalnej zapaści krążeniowej).
Nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce. Nie należy wstrzykiwać innych leków w ten sam dostęp żylny. Jeżeli konieczne jest przedłużenie leczenia, należy to zrobić w formie infuzji dożylnej.
Zaburzenia czynności serca: - Może wystąpić bradykardia zatokowa, która może być cięższa u pacjentów w podeszłym wieku lub u pacjentów z zaburzeniami czynności węzła zatokowego. - Leczenie należy przerwać w przypadku ciężkiej bradykardii lub bloku serca. - W wyniku proarytmogennego działania amiodaronu zgłaszano nowe arytmie lub nasilające się epizody leczonych arytmii, które w niektórych przypadkach kończyły się zgonem. W takich przypadkach należy ocenić koniczność przerwania leczenia amiodaronem. Ważne jest również, choć trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku, który wykazuje działanie proarytmiczne, czy jest to związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Rzadziej donoszono o działaniu proarytmicznym amiodaronu niż innych leków przeciwarytmicznych a występuje ono zwykle w obecności czynników wydłużających odstęp QT, takich jak interakcje z lekami i (lub) zaburzenia elektrolitowe (patrz punkty 4.5 i 4.8). Pomimo wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje małą aktywność wywoływania zaburzeń rytmu typu torsade de pointes. - W trakcie długotrwałego leczenia (np. po przejściu na leczenie doustne) powinno się przeprowadzać kontrole kardiologiczne w regularnych odstępach (np. standardowe EKG co 1 miesiąc lub długoterminowe EKG co 3 miesiące oraz jeśli to konieczne, wysiłkowe EKG). Jeśli poszczególne parametry ulegną pogorszeniu, np. jeśli zespół QRS lub odstęp QT zostanie wydłużony o więcej niż 25%, lub odstęp PQ o więcej niż 50%, lub jeśli QT zostanie wydłużony do ponad 500 ms, lub jeśli zwiększy się liczba lub nasilenie jeśli wystąpią zaburzenia rytmu serca, leczenie należy ocenić ponownie.
Pierwotna dysfunkcja przeszczepu (PGD, ang. Primary Graft Dysfunction) po przeszczepie serca: W badaniach retrospektywnych stosowanie amiodaronu przed przeszczepem serca u biorcy przeszczepu, wykazało zwiększone ryzyko wystąpienia pierwotnej dysfunkcji przeszczepu. Pierwotna dysfunkcja przeszczepu jest zagrażającym życiu powikłaniem przeszczepu serca, które charakteryzuje się zaburzeniami lewej komory, prawej komory lub zaburzeniami dwukomorowymi i występuje w ciągu pierwszych 24 godzin po przeszczepie, dla której nie ma możliwej do zidentyfikowania wtórnej przyczyny (patrz punkt 4.8). Ciężka postać PGD może być nieodwracalna. U pacjentów znajdujących się na liście oczekujących na przeszczep serca należy jak najwcześniej przed przeszczepem rozważyć zastosowanie alternatywnego leku przeciwarytmicznego.
Ciężka bradykardia i blok serca (patrz punkt 4.5) Podczas stosowania schematów zawierających sofosbuwir jednocześnie z amiodaronem zaobserwowano zagrażające życiu przypadki ciężkiej bradykardii i bloku serca. Bradykardia występowała zwykle w ciągu kilku godzin do dni, ale obserwowano także przypadki, w których ten czas był dłuższy, najczęściej do 2 tygodni od rozpoczęcia leczenia HCV.
Amiodaron należy podawać pacjentom stosującym schemat zawierający sofosbuwir wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane.
Jeśli równoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, zaleca się monitorowanie czynności serca pacjentów w warunkach szpitalnych przez pierwsze 48 godzin od rozpoczęcia jednoczesnego podawania; a następnie częstość pracy serca powinna być monitorowana w warunkach ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, codziennie przez co najmniej pierwsze 2 tygodnie leczenia.
Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również monitorować czynność serca w sposób opisany powyżej u pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć leczenie schematem zawierającym sofosbuwir.
Należy powiadomić wszystkich pacjentów przyjmujących amiodaron w skojarzeniu ze schematem zawierającym sofosbuwir o ryzyku wystąpienia objawów bradykardii i bloku serca oraz o konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc lekarską w przypadku ich wystąpienia.
Nadczynność i niedoczynność tarczycy Podczas leczenia lub do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem może wystąpić nadczynność tarczycy. Lekarz powinien zwrócić uwagę na następujące, zwykle łagodne, objawy: utratę masy ciała, tachykardię, drżenie, nerwowość, zwiększone pocenie się i nietolerancję ciepła, nawrót arytmii lub dusznicy bolesnej, niewydolność serca.
Kliniczne rozpoznanie nadczynności tarczycy jest oparte na wyraźnym zmniejszeniu aktywności hormonu TSH mierzonej metodą wysokoczułą oraz wzrostu stężeń T 3
4 .
W przypadku stwierdzenia nadczynności tarczycy, leczenie produktem Amiodaron Accord należy przerwać. Poprawa wraz z normalizacją wyników badań czynności tarczycy następuje w ciągu kilku miesięcy po zaprzestaniu leczenia.
Ciężkie przypadki (czasami prowadzące do zgonu) wymagają natychmiastowego zastosowania indywidualnego leczenia lekami przeciwtarczycowymi, beta-adrenolitykami i (lub) kortykosteroidami.
Tarczyca Ze względu na ryzyko wystąpienia dysfunkcji tarczycy (nadczynności lub niedoczynności) podczas leczenia produktem Amiodaron Accord, przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badania czynności tarczycy.
Badania te należy regularnie powtarzać w trakcie leczenia i do około roku po zakończeniu leczenia, a pacjentów badać pod kątem klincznych objawów nadczynności i niedoczynności tarczycy.
Amiodaron zawiera jod i dlatego może wpływać na wychwyt radiojodu. Niemniej jednak wyniki badań czynnościowych tarczycy (fT3, fT4, TSH mierzony metodą ultraczułą usTSH) są możliwe do interpretacji. Amiodaron hamuje konwersję tyroksyny (T 4 ) do trójjodotyroniny (T 3 ) i może prowadzić do wzrostu stężenia T 4
3
powinna prowadzić do przerwania leczenia.
Następujące objawy mogą wskazywać na niedoczynność tarczycy: Przyrost masy ciała, wrażliwość na zimno, zmęczenie, skrajna bradykardia wykraczająca poza objawy, których można się spodziewać w przypadku leczenia lekiem Amiodaron Accord.
Kliniczne rozpoznanie niedoczynności tarczycy opiera się na stwierdzeniu wyraźnego wzrostu stężenia TSH mierzonego metodą wysokoultraczułą i zmniejszonego stężenia T 4 . Stadium eutyreozy uzyskuje się zazwyczaj w okresie 1–3 miesięcy od zaprzestania leczenia.
W przypadku stwierdzenia niedoczynności tarczycy dawkę amiodaronu należy w miarę możliwości zmniejszyć i (lub) rozpocząć substytucję lewotyroksyną. W niektórych przypadkach może być konieczne przerwanie leczenia produktem Amiodaron Accord.
Zaburzenia układu oddechowego - Pojawienie się duszności i nieproduktywnego kaszlu może być związane z toksycznym działaniem na płuca, takim jak wystąpienie śródmiąższowego zapalenia płuc lub zapalenie płuc z nadwrażliwości. - Dlatego jeśli to możliwe, przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej i badania czynności płuc. W trakcie długotrwałego leczenia (np. po zmianie na amiodaron przyjmowany doustnie) badania te należy powtarzać co 3-6 miesięcy. U pacjentów z ciężkimi chorobami płuc należy częściej badać czynność płuc, ponieważ tacy pacjenci mają gorsze rokowania w przypadku toksycznego działania amiodaronu na płuca. - Bardzo rzadko zgłaszano przypadki śródmiąższowego zapalenia płuc po podaniu amiodaronu w postaci dożylnej. - U pacjentów, u których wystąpią objawy toksyczności płucnej, takie jak duszność wysiłkowa lub związane z ogólnym pogorszeniem stanu zdrowia (zmęczenie, utrata masy ciała, gorączka), należy wykonać zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej. - W przypadku śródmiąższowego zapalenia płuc należy ponownie ocenić zasadność leczenia amiodaronem, ponieważ śródmiąższowe zapalenie płuc jest zwykle przemijające, jeżeli terapia lekiem zostanie szybko zakończona (kliniczne objawy zwykle ustępują w ciągu 3 do 4 tygodni, zmiany radiologiczne i poprawa czynności płuc następuje w ciągu kilku miesięcy). Należy rozważyć zastosowanie kortykosteroidów (patrz punkt 4.8). - W przypadku zapalenia płuc z nadwrażliwości należy przerwać leczenie amiodaronem i rozpocząć leczenie kortykosteroidami. - Obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich powikłań oddechowych, czasem prowadzących do zgonu, występujących zwykle bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych). Może być to związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu (patrz punkty 4.5 i 4.8).
Zaburzenia wątroby (patrz punkt 4.8) - Zaleca się bardzo dokładne kontrolowanie czynności wątroby (oznaczenie aktywności aminotransferaz) zaraz po rozpoczęciu leczenia amiodaronem i regularnie w trakcie leczenia. - Zarówno podczas podawania doustnego, jak i dożylnego mogą wystąpić ostre zaburzenia czynności wątroby (w tym ciężka niewydolność komórek wątroby lub czasami niewydolność wątroby prowadząca do zgonu) i przewlekłe zaburzenia czynności wątroby (w przypadku podania dożylnego już w ciągu pierwszych 24 godzin). Dlatego dawkowanie amiodaronu należy zmniejszyć lub zakończyć leczenie, jeśli wzrost aktywności aminotransferaz przekroczy trzykrotność wartości referencyjnych. - Kliniczne i biologiczne objawy przewlekłych zaburzeń czynności wątroby wywołanych doustnym podawaniem amiodaronu mogą być minimalne (żółtaczka cholestatyczna, powiększenie wątroby, aktywność aminotransferaz nawet pięciokrotnie przekraczająca wartości referencyjne) i odwracalne po przerwaniu leczenia; zgłaszano jednak przypadki zakończone zgonem.
Zaburzenia oka (patrz punkt 4.8) Podczas leczenia amiodaronem wskazane są regularne badania okulistyczne, w tym badanie dna oka i lampą szczelinową. W przypadku niewyraźnego lub osłabionego widzenia należy niezwłocznie wykonać pełne badanie okulistyczne, w tym badanie dna oka. W przypadku wystąpienia neuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego należy przerwać leczenie amiodaronem ze względu na możliwość progresji do utraty wzroku.
Ciężkie reakcje skórne Zagrażające życiu lub nawet prowadzące do zgonu reakcje skórne, takie jak zespół Stevensa-Johnsona (ang. SJS - Stevens-Johnson syndrome), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN - Toxic Epidermal Necrolysis) (patrz punkt 4.8). Jeśli są obecne przedmiotowe lub podmiotowe objawy SJS, TEN (np. postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), należy natychmiast przerwać leczenie amiodaronem.
Zaburzenia nerwowo-mięśniowe (patrz punkt 4.8) Amiodaron może powodować neuropatie obwodowe i (lub) miopatie. Zwykle objawy ustępują w ciągu kilku miesięcy po odstawieniu, ale w niektórych przypadkach mogą nie być całkowicie odwracalne.
Skóra Podczas leczenia amiodaronem należy unikać ekspozycji na słońce; dotyczy to również promieniowania UV i solariów. Jeśli nie jest to możliwe, odsłonięte obszary skóry, a zwłaszcza twarz, należy zabezpieczyć maścią o wysokim współczynniku ochrony przeciwsłonecznej. Nawet po zakończeniu leczenia produktem Amiodaron Accord wymagana jest ochrona przeciwsłoneczna przez pewien czas.
Interakcje farmakologiczne (patrz punkt 4.5) - Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z następującymi lekami: beta-adrenolityki, antagoniści kanału wapniowego zwalniające rytm serca (werapamil, diltiazem), drażniące leki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię. - Amiodaron podawany dożylnie może być stosowany wyłącznie na oddziałach intensywnej terapii i pod stałym nadzorem (monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego).
W przypadku, gdy tylko jest to możliwe, amiodaron podawany dożylnie należy stosować przez centralny dostęp żylny, aby uniknąć reakcji niepożądanych w miejscu podania (patrz punkt 4.8).
Należy zachować ostrożność w przypadku niedociśnienia, ciężkiej niewydolności oddechowej, ciężkiej lub niewyrównanej niewydolności serca.
Niedawno odnotowano przypadki hepatotoksycznego działania amiodaronu po podaniu dożylnym, które mogły być spowodowane polisorbatem 80 (substancją pomocniczą o właściwościach emulgujących), a nie samym lekiem.
Dzieci i młodzież: Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci. Z tego powodu nie zaleca się stosowania amiodaronu u tych pacjentów.
Amiodaron do wstrzykiwań zawiera alkohol benzylowy (20 mg/ml) (patrz punkt 2). Alkohol benzylowy może powodować reakcje toksyczne i anafilaktyczne u dzieci poniżej 3. roku życia.
Po podaniu dożylnym roztworów zawierających ten konserwant zgłaszano występowanie niewydolności oddechowej prowadzącej do zgonu noworodków (ang. „gasping syndrome”). Objawy obejmują nagłe wystąpienie niewydolności oddechowej prowadzącej do zgonu, niedociśnienia tętniczego, bradykardii i zapaści sercowo-krążeniowej.
Minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której mogą wystąpić objawy toksyczności jest nieznana.
Znieczulenie: Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa, że pacjent jest leczony amiodaronem (patrz punkt 4.5).
Monitorowanie: Podczas leczenia konieczne jest monitorowanie stężenia potasu i amionotransferaz w surowicy (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia elektrolitowe: Hipokaliemia może modyfikować działanie amiodaronu i zwiększać wydłużenie odstępu QT oraz ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu typu torsade de pointes. Przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem należy wyrównać niedobór potasu w surowicy.
Ostrzeżenie dotyczące substancji pomocniczych Ten produkt leczniczy zawiera 200 mg alkoholu benzylowego w każdej 10 ml strzykawce, co odpowiada
Alkohol benzylowy może powodować reakcje toksyczne.
Duże objętości alkoholu benzylowego należy podawać z ostrożnością i tylko w razie koniecznośc u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby oraz u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, ze względu na ryzyko kumulacji i toksyczności (kwasica metaboliczna).
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Leki wywołujące zaburzenia rytmu serca typu torsade do pointes: Leczenie skojarzone z lekami wywołującymi zaburzenia rytmu serca typu torsade do pointes jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3), na przykład: leki przeciwarytmiczne klasy Ia, np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid; leki przeciwarytmiczne klasy III, np. sotalol, bretylium; leki inne niż przeciwarytmiczne, takie jak winkamina; podawana dożylnie erytromycyna, kotrimoksazol lub pentamidyna; niektóre leki przeciwpsychotyczne, np. chloropromazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, sulpiryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, amisulpryd i sertindol, ponieważ leki te mają działanie arytmogenne i (lub) hamują aktywność CYP3A4 oraz mogą zwiększać stężenie amiodaronu w osoczu; lit i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. doksepina, maprotylina, amitryptylina; niektóre leki przeciwhistaminowe, np. terfenadyna, astemizol, mizolastyna; leki przeciwmalaryczne, np. chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna; moksyfloksacyna; inhibiory MAO.
Leki wydłużające odstęp QT Podczas jednoczesnego podawania amiodaronu i leków o działaniu wydłużającym odstęp QT należy dokładnie ocenić stosunek korzyści do ryzyka u każdego pacjenta, ponieważ może zwiększyć się ryzyko zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. Należy monitorować wydłużenie odstępu QT.
Fluorochinolony U pacjentów przyjmujących amiodaron jednocześnie z fluorochinolonami zgłaszano rzadkie przypadki
wydłużenia odstępu QT c z wystąpieniem zburzeń rytmu serca typu torsade de pointes lub bez tych zaburzeń.
Należy unikać jednoczesnego podawania amiodaronu i fluorochinolonów (jednoczesne stosowanie z moksyfloksacyną jest przeciwwskazane, patrz powyżej).
Leki zwalniające czynność serca, powodujące zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia serca Nie zaleca się leczenia skojarzonego z następującymi lekami: Beta-adrenolityki i niektórzy antagoniści kanału wapniowego (diltiazem, werapamil); może wystąpić nasilenie działania chronotropowego ujemnego i spowolnienie przewodzenia.
Leki powodujące hipokaliemię Drażniące leki przeczyszczające mogą powodować hipokaliemię, zwiększając w ten sposób ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes; należy stosować inne rodzaje środków przeczyszczających.
Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania następujących leków, które również mogą prowadzić do hipokaliemii i (lub) hipomagnezemii: leków moczopędnych stosowanych pojedynczo lub w skojarzeniu (np. z hydrochlorotiazydem, furosemidem), kortykosteroidów stosowanych ogólnoustrojowo (glikokortkoidy, mineralokortykoidy), tetrakozaktydu, amfoterycyny B podawanej dożylnie.
W przypadku hipokaliemii należy podjąć działania naprawcze i monitorować odstęp QT. W przypadku wystąpienia zaburzeń rytmu typu torsade de pointes nie należy stosować leków przeciwarytmicznych; można wdrożyć stymulację oraz podać dożylnie magneze.
Znieczulenie ogólne (patrz punkty 4.4 i 4.8) Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu lub otrzymujących tlenoterapię w dużych dawkach.
U pacjentów przyjmujących amiodaron poddawanych znieczuleniu ogólnemu zgłaszano potencjalnie ciężkie powikłania: bradykardia nie odpowiadająca na atropinę, niedociśnienie tętnicze, zaburzenia przewodzenia, zmniejszona pojemność minutowa serca.
Obserwowano kilka przypadków zespółu ostrej niewydolności oddechowej dorosłych, zwykle występujących w okresie bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym. Może to być związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu. Należy poinformować anestezjologa, że pacjent przyjmuje amiodaron.
Wpływ amiodaronu chlorowodorku na inne produkty lecznicze Amiodaron i (lub) jego metabolit, deetyloamiodaron, hamują CYP1A1, CYP1A2, CYP3A4, CYP2C9, CYP2D6 i glikoproteinę P i mogą zwiększać narażenie na ich substraty. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, interakcje można obserwować przez kilka miesięcy po odstawieniu tego leku.
Substraty glikoproteiny P Amiodaron jest inhibitorem glikoproteiny P. Przypuszcza się, że jednoczesne stosowanie amiodaronu z substratami glikoproteiny P wiąże się ze zwiększeniem narażenia na te substraty.
- Digoksyna Podawanie amiodaronu pacjentom przyjmującym digoksynę powoduje zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu, a tym samym pojawienie się objawów podmiotowych i przedmiotowych związanych z dużym stężeniem digoksyny; mogą wystąpić zaburzenia automatyzmu (nasilona bradykardia) i przewodzenia. Zaleca się monitorowanie parametrów klinicznych, biologicznych i EKG, aby nie przeoczyć objawów toksyczności glikozydów nasercowych oraz zmniejeszenie dawki digoksyny o połowę. Możliwe jest również synergistyczne działanie na czynność serca i przewodzenie przedsionkowo-komorowe.
- Dabigatran Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu z dabigatranem, ze względu na ryzyko krwawienia. Konieczne może być dostosowanie dawki dabigatranu, zgodnie z zaleceniami.
Substraty CYP2C9 Amiodaron zwiększa stężenie w osoczu substratów CYP 2C9, takich jak doustne leki przeciwzakrzepowe (warfaryna, fenprokumon) i fenytoina, poprzez hamowanie enzymu 2C9 cytochromu P450.
- Warfaryna i fenprokumon Połączenie warfaryny i fenprokumonu z amiodaronem może nasilać działanie doustnych leków przeciwzakrzepowych, a tym samym zwiększać ryzyko krwawienia. Zaleca się częstsze kontrolowanie czasu protrombinowego, zarówno podczas leczenia, jak i po zakończeniu leczenia amiodaronem. Należy odpowiednio zmniejszyć dawkę doustnych leków przeciwzakrzepowych (warfaryny i fenprokumonu).
- Fentynoina Połączenie fenytoiny i amiodaronu może prowadzić do przedawkowania fenytoiny, powodując objawy neurologiczne. Jeśli wystąpią objawy przedawkowania (np. zaburzenia widzenia, drżenie, zawroty głowy) należy zmniejszyć dawkę fenytoiny oraz oznaczyć stężenie fenytoiny w osoczu.
Substraty CYP2D6 - Flekainid Ponieważ flekainid jest metabolizowany głównie przez CYP 2D6, poprzez hamowanie tego enzymu, amiodaron może zwiększać stężenie flekainidu w osoczu. Zaleca się zmniejszenie dawki flekainidu o 50% i ścisłe monitorowanie stanu pacjenta pod kątem działań niepożądanych. W takich przypadkach jest wysoce zalecane kontrolowanie stężenia flekainidu w osoczu.
Substraty CYP 3A4 Amiodaron jest inhibitorem wątrobowego mikrosomalnego enzymu cytochromu 3A4 (CYP 3A4). To zahamowanie może skutkować nieoczekiwanie wysokim stężeniem innych leków w osoczu, które są metabolizowane przez enzymy CYP 3A4. - Cyklosporyna: w przypadku stosowania skojarzonego, stężenie cyklosporyny w osoczu może zwiększyć się nawet dwukrotnie. Aby utrzymać stężenie cyklosporyny w osoczu w zakresie terapeutycznym konieczne może być zmniejszenie jej dawki. - Statyny: ryzyko toksycznego działania na mięśnie (miopatia, rabdomioliza) jest większe podczas podawania amiodaronu jednocześnie ze statynami metabolizowanymi przez CYP 3A4, takimi jak symwastatyna, atorwastatyna i lowastatyna. Podczas leczenia z amiodaronem należy stosować statyny niemetabolizowane przez CYP450 3A4. - Inne leki metabolizowane przez cytochrom P450 3A4: lidokaina, syrolimus, takrolimus, syldenafil, fentanyl, midazolam, triazolam, antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna), dihydroergotamina, ergotamina i kolchicyna.
Interakcja z substratami innych enzymów CYP P450 Badania in vitro wykazały, że amiodaron może także hamować CYP 1A2, CYP 2C19 i CYP 2D6 poprzez swój główny metabolit. Przewiduje się, iż amiodaron podawany jednocześnie z lekami, których metabolizm zależy od CYP 1A2, CYP 2C19 i CYP 2D6, może zwiększać stężenie tych leków w surowicy.
Wpływ innych produktów leczniczych na amiodaronu chlorowodorek Inhibitory CYP3A4 i CYP2C8 mogą potencjalnie hamować metabolizm amiodaronu i zwiększać narażenie na amiodaron. Podczas leczenia amiodaronem zalecane jest unikanie inhibitorów CYP 3A4 (np. soku grejpfrutowego i niektórych produktów leczniczych). Podczas doustnego leczenia amiodaronem należy unikać spożywania soku grejpfrutowego.
Inne interakcje z amiodaronem (patrz punkt 4.4) Jednoczesne podawanie amiodaronu ze schematami zawierającymi sofosbuwir może prowadzić do ciężkiej objawowej bradykardii. Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego podawania, zaleca się monitorowanie pracy serca (patrz punkt 4.4).
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Dane dotyczące narażenia na lek podczas ciąży są nieliczne. Amiodaron i N-desetyloaminodaron przenikają przez barierę łożyskową i osiągają u niemowląt stężenie odpowiadające 10–25% stężenia w osoczu matki. Najczęstsze powikłania to zaburzenia wzrostu, poród przedwczesny i zaburzenia czynności tarczycy u noworodków. U około 10% noworodków obserwowano niedoczynność tarczycy, bradykardię i wydłużenie odstępu QT. W pojedynczych przypadkach stwierdzono powiększenie tarczycy lub szmery sercowe. Wydaje się, że częstość występowania wad wrodzonych nie jest zwiększona. Należy jednak pamiętać o możliwości wystąpienia wad serca. W związku z tym nie należy stosować amiodaronu w czasie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Należy wówczas ocenić, czy ryzyko nawrotu arytmii zagrażających życiu przeważa nad możliwym zagrożeniem dla płodu. Biorąc pod uwagę długi okres półtrwania amiodaronu, kobiety w wieku rozrodczym powinny planować zajście w ciążę co najmniej pół roku po zakończeniu leczenia, aby uniknąć narażenia zarodka/płodu podczas wczesnego okresu ciąży.
Amiodaron jest przeciwwskazany w okresie ciąży, z wyjątkiem szczególnych okoliczności (patrz punkt 4.3).
Karmienie piersią Zarówno amiodaron, jak i jego czynny metabolit przenikają do mleka matki w znacznych ilościach. Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas leczenia amiodaronem. Jeśli konieczne jest leczenie w okresie laktacji lub jeśli amiodaron był przyjmowany w czasie ciąży, należy przerwać karmienie piersią. Jeśli w okresie laktacji wymagane jest leczenie amiodaronem lub jeżeli lek był przyjmowany w czasie ciąży, należy przerwać karmienie piersią.
Płodność U mężczyzn po długotrwałym leczeniu stwierdzono podwyższone stężenia hormonu luteinizującego (LH) i hormonu folikulotropowego (FSH) w surowicy, co wskazuje na zaburzenie czynności jąder.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Amiodaronu chlorowodorek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Leczenie tym lekiem wymaga regularnej kontroli lekarskiej. Ten produkt leczniczy, nawet stosowany zgodnie z przeznaczeniem, może zmieniać czas reakcji do takiego stopnia, że może zaburzać zdolność aktywnego uczestnictwa w ruchu drogowym, obsługi maszyn lub bezpiecznej pracy. Może to wystąpić w szczególności przy rozpoczynaniu leczenia, zwiększaniu dawki, zmianie leku, a także w połączeniu z alkoholem.
4.8 Działania niepożądane
Działania niepożądane wynikające ze stosowania amiodaronu występują często, szczególnie toksyczne uszkodzenie serca, płuc i wątroby. Czasami objawy te są zależne od dawki i odwracalne po jej zmniejszeniu.
Działania niepożądane przedstawione są według malejącej ciężkości w obrębie każdej grupy częstości występowania.
Częstość występowania działań niepożądanych wymienionych poniżej została określona zgodnie z następującą konwencją: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100); rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000); bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko - trombocytopenia, - niedokrwistość hemolityczna lub aplastyczna. Częstość nieznana - neutropenia, - agranulocytoza.
Bardzo rzadko - wstrząs anafilaktyczny. Częstość nieznana - obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Quinckego).
Zaburzenia endokrynologiczne Często - nadczynność i niedoczynność tarczycy. Zgłaszano przypadki ciężkiej nadczynności tarczycy (w pojedynczych przypadkach zakończonych zgonem) (patrz punkt 4.4). Bardzo rzadko - zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH).
Zaburzenia psychiczne Często - zmniejszone libido. Częstość nieznana - majaczenie (w tym splątanie), omamy.
Zaburzenia układu nerwowego Często - drżenia pochodzenia pozapiramidowego, - koszmary senne, - zaburzenia snu. Niezbyt często - czuciowe obwodowe neuropatie i (lub) miopatie, zwykle przemijające po zakończeniu leczenia amiodaronem (patrz punkt 4.4), - zawroty głowy, - problemy z koordynacją, - parestezja. Bardzo rzadko - nieznaczne zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego (rzekomy guz mózgu), - ataksja móżdżkowa, - ból głowy.
Zaburzenia oka Bardzo często - mikrozłogi na przedniej powierzchni rogówki (nazywana również rogówką wirowatą), które zwykle są ograniczone do obszaru poniżej źrenicy i mogą powodować zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie, widzenie kolorowych otoczek wokół źródła światła). Mikrozłogi składają się ze złożonych złogów lipidowych i zanikają zwykle 6-12 miesięcy po odstawieniu leku. Bardzo rzadko - neuropatia / zapalenie nerwu wzrokowego, które może powodować ślepotę (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia serca Często - bradykardia, zazwyczaj umiarkowana. Niezbyt często - zaburzenia przewodzenia (blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy), - wystąpienie lub nasilenie zaburzeń rytmu serca, czasami z zatrzymaniem czynności serca (patrz punkty 4.4 i 4.5). Bardzo rzadko - ciężka bradykardia, zatrzymanie czynności węzła zatokowego wymagające przerwania leczenia amiodaronem, szczególnie u pacjentów z zaburzeniem czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku. Częstość nieznana - zaburzenia rytmu typu torsades de pointes (patrz punkty 4.4. i 5.1). Zgłaszano pojedyncze przypadki migotania/trzepotania komór.
Zaburzenia naczyniowe Często - obniżenie ciśnienia krwi, zwykle umiarkowane i przemijające. Zgłaszano przypadki niedociśnienia lub zapaści po przedawkowaniu lub zbyt szybkim wstrzyknięciu. Rzadko - zapalenie naczyń. Bardzo rzadko - uderzenia gorąca.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często - zapalenie płuc z nadwrażliwości, zapalenie pęcherzyków płucnych lub śródmiąższowe zapalenie płuc lub zwłóknienie, czasami prowadzące do zgonu (patrz punkt 4.4), - zapalenie opłucnej, zarostowe zapalenie oskrzelików z organizującym się zapaleniem płuc. Bardzo rzadko - ciężkie powikłania oddechowe (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych), czasami zakończone zgonem, zwłaszcza bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym (możliwa interakcja z tlenem w dużym stężeniu) (patrz punkty 4.4 i 4.5), - skurcz oskrzeli i (lub) bezdech w przypadku ciężkiej niewydolności oddechowej, zwłaszcza u pacjentów z astmą.
Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często - nudności, wymioty, - zaburzenia smaku na początku leczenia (zwykle występujące podczas stosowania dawki nasycającej i ustępujące po zmniejszeniu dawki). Niezbyt zęsto - ból brzucha, wzdęcia, - zaparcia, - jadłowstręt. Częstość nieznana - zapalenie trzustki / ostre zapalenie trzustki.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Bardzo często - izolowane i często umiarkowane zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy (1,5 do 3 razy powyżej zakresu wartości prawidłowych) występujące na początku leczenia. Te nieprawidłowości mogą powrócić do wartości prawidłowych po zmniejszeniu dawki leku lub samoistnie. Często - ostre zaburzenia czynności wątroby z wysoką aktywnością aminotransferaz w surowicy i (lub) żółtaczką, w tym niewydolność wątroby, czasami prowadzące do zgonu (patrz punkt 4.4). Bardzo rzadko - przewlekła choroba wątroby (w pojedynczych przypadkach zakończona zgonem), marskość wątroby.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Bardzo często - nadwrażliwość na światło ze zwiększoną skłonnością do oparzeń słonecznych, co może prowadzić do rumienia i wysypki skórnej (patrz punkt 4.4). Często - wyprysk, - długotrwałe leczenie amiodaronem (po przejściu na terapię doustną) może powodować przebarwienia skóry o barwie czarnofioletowej do stalowoszarej (sinica rzekoma), szczególnie w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych. Przebarwienia będą powoli znikały w ciągu 1-4 lat od odstawienia leku. Bardzo rzadko - pocenie się, - rumień podczas zabiegu radioterapii, - rumień guzowaty, - złuszczające zapalenie skóry, - łysienie. Częstość nieznana - pokrzywka, ciężkie reakcje skórne, jak toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) / zespół Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherzowe zapalenie skóry, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS).
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Często - osłabienie mięśni. Częstość nieznana - ból pleców.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Rzadko - przejściowe zaburzenia czynności nerek.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Bardzo rzadko - zapalenie najądrza, - zaburzenie erekcji.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często - reakcje w miejscu wstrzyknięcia, takie jak ból, rumień, obrzęk, martwica, wynaczynienie, naciek, stan zapalny, stwardnienie, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie żył, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie, zmiany pigmentacji. Niezbyt często - zmęczenie.
Badania diagnostyczne Bardzo rzadko - zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi.
Urazy, zatrucia i powikłania po operacji: Częstość nieznana - pierwotna dysfunkcja przeszczepu po przeszczepie serca (patrz punkt 4.4).
Inne możliwe działania niepożądane Rzadko mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości na alkohol benzylowy.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301 faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Brak danych na temat przedawkowania amiodaronu podawanego dożylnie.
W przypadku ostrego przedawkowania lub zbyt szybkiego podania dożylnego mogą wystąpić: nudności, wymioty, zaparcia, pocenie się, bradykardia, zaburzenia przewodzenia i wydłużenie odstępu QT. Po znacznym przedawkowaniu może również wystąpić niedociśnienie, blok serca i zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes. W wyjątkowych przypadkach może wystąpić nadczynność tarczycy.
Po znacznym przedawkowaniu należy prowadzić przedłużone monitorowanie zapisu EKG. Należy rozważyć przyjęcie pacjenta na oddział intensywnej terapii. Niedociśnienie można wyrównać podając w infuzji płyny lub leki wazopresyjne. Wskazane może być zastosowanie alfa- lub beta-adrenomimetyków lub czasowa stymulacja. Należy unikać podawania leków przeciwarytmicznych klasy Ia i III, ponieważ powodują one wydłużenie odstępu QT i sprzyjają wystąpieniu zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Należy stosować leczenie podtrzymujące i objawowe. Pacjenta należy monitorować, a w przypadku wystąpienia bradykardii, można podać leki beta-adrenostymulujące lub glukagon. Mogą również wystąpić samoistnie ustępujące napady częstoskurczu komorowego. Zgłaszano przypadki niewydolności krążenia i wątroby. Bradykardia wywołana wstrzyknięciem amiodaronu jest oporna na atropinę.
Ze względu na farmakokinetykę amiodaronu należy odpowiednio i przez długi czas kontrolować stan pacjenta, szczególnie czynność serca. Ani amiodaronu, ani jego metabolitów nie można usunąć za pomocą dializy.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki nasercowe, leki przeciwarytmiczne, klasa III Kod ATC: C01BD01
Mechanizm działania Amiodaron jest dwujodową pochodną benzofuranu i jest zaliczany do leków przeciwarytmicznych klasy III, ze względu na zdolność do wydłużania czasu trwania potencjału czynnościowego serca w miocytach przedsionkowych i komorowych poprzez hamowanie czynności kanałów potasowych K +
(zablokowanie głównie szybkiego komponentu opóźnionego potasowego prądu prostującego, IKr). Wydłuża tym samym okres refrakcji potencjału czynnościowego, powodując hamowanie arytmii ektopowych i nawrotnych oraz wydłużenie odstępu QTc w EKG. Ponadto, amiodaron hamuje również kanały sodowe Na +
(efekt klasy I) oraz kanały wapniowe Ca 2+
spowolnienia przewodzenia w węźle zatokowo-przedsionkowym i przedsionkowo-komorowym.
Wydaje się, że podczas długotrwałego podawania, amiodaron hamuje również migrację kanałów jonowych z retikulum endoplazmatycznego do błony komórkowej w kardiomiocytach, w związku z czym może wykazywać działanie elektrofizjologiczne podczas długotrwałego podawania.
Właściwości farmakodynamiczne Amiodaron jest niekompetycyjnym antagonistą zarówno receptorów beta-, jak i alfa- adrenergicznych, a zatem wywiera działanie hemodynamiczne: rozszerza tętnice wieńcowe i naczynia obwodowe, co prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego. Wydaje się, że właściwości beta- adrenolityczne amiodaronu powodują ujemne działanie inotropowe, chronotropowe i dromotropowe.
Niektóre działania amiodaronu przypominają skutki niedoczynności tarczycy, co może wynikać z zahamowania syntezy hormonu tarczycy. Amiodaron jest silnym inhibitorem aktywności 5’-monodejodynazy jodotyroniny (głównego enzymu konwertującego T4-T3). U szczurów obserwowano zwiększenie stężenia hormonu stymulującego tarczycę (TSH), tyroksyny (T4) i trijodotyroniny odwrotnej (rT3) w surowicy oraz zmniejszenie stężenia trijodotyroniny (T3) w surowicy w wyniku zahamowania dejodynacji T4 do T3. To działanie przeciwtarczycowe amiodaronu może przyczynić się do jego działania elektrofizjologicznego na serce. Główny metabolit, N-deetyloamiodaron, wykazuje wpływ elektrofizjologiczny na serce podobny do substancji macierzystej.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania Bezpieczeństwo i skuteczność amiodaronu podawanego dożylnie u pacjentów z zatrzymaniem krążenia w warunkach pozaszpitalnych, w wyniku migotania komór odpornego na defibrylację, oceniano w dwóch badaniach z podwójnie ślepą próbą: badaniu ARREST, w którym porównywano amiodaron z placebo oraz badaniu ALIVE, w którym porównywano amiodaron z lidokainą. Pierwszorzędowym punktem końcowym obu badań była liczba pacjentów, którzy przeżyli do momentu przyjęcia do szpitala.
W badaniu ARREST 504 pacjentom z pozaszpitalnym zatrzymaniem krążenia w wyniku migotania komór lub częstoskurczu komorowego bez tętna, opornego na 3 lub więcej defibrylacji i epinefrynę podano albo 300 mg amiodaronu rozcieńczonego w 20 ml glukozy 5% w szybkim wstrzyknięciu do żyły obwodowej (246 pacjentów) albo placebo (258 pacjentów). U 197 pacjentów (39%), którzy przeżyli transport do szpitala, amiodaron znacznie zwiększył szanse resuscytacji i hospitalizacji: 44% w grupie leczonej amiodaronem, w porównaniu do 34% w grupie otrzymującej placebo (p = 0,03). Po skorygowaniu o inne niezależne czynniki prognostyczne, skorygowany współczynnik przeżycia do momentu przyjęcia do szpitala wynosił 1,6 (95% przedział ufności, 1,1 - 2,4; p = 0,02) w grupie otrzymującej amiodaron w porównaniu z grupą placebo. Częstość występowania niedociśnienia (59% w stosunku do 25%, p = 0,04) i bradykardii (41% w porównaniu do 25%, p = 0,004) była większa u pacjentów otrzymujących amiodaron niż u pacjentów otrzymujących placebo.
W badaniu ALIVE 347 pacjentów z migotaniem komór opornym na trzy defibrylacje, epinefrynę podaną dożylnie i kolejną defibrylację lub z migotaniem komór nawracającym po początkowej udanej defibrylacji zostało poddanych randomizacji do grup, w których stosowano amiodaron (5 mg/kg szacowanej masy ciała, rozpuszczone w 30 ml 5% glukozy) z placebo odpowiadającym lidokainie, lub lidokainę (1,5 mg/kg w stężeniu 10 mg/ml) z placebo odpowiadającym amiodaronowi, zwierającym ten sam rozpuszczalnik (polisorbat 80). Spośród 347 pacjentów włączonych do badania, w przypadku podania amiodaronu uzyskano istotny wzrost szans na skuteczną resuscytację i przyjęcie do szpitala: 22,8% w grupie otrzymującej amiodaron (41 spośród Po skorygowaniu o inne czynniki wpływające na prawdopodobieństwo przeżycia, skorygowany współczynnik przeżycia do momentu przyjęcia do szpitala wynosił 2,49 (95% przedział ufności, 1,28-4,85; p=0,007). Nie stwierdzono różnic pomiędzy grupami otrzymującymi amiodaron i lidokainę w zakresie odsetka pacjentów, którzy wymagali leczenia bradykardii z zastosowaniem atropiny lub leczenia presyjnego z zastosowaniem dopaminy, lub w zakresie odsetka chorych, którzy otrzymali lidokainę w badaniu otwartym. Odsetek pacjentów, u których po defibrylacji utrzymało się zatrzymanie krążenia po podaniu pierwszego badanego leku, był istotnie większy w grupie otrzymującej lidokainę (28,9%) niż w grupie otrzymującej amiodaron (18,4%), p=0,04.
Nie przeprowadzono kontrolowanych badań z udziałem dzieci i młodzieży.
W opublikowanych badaniach, bezpieczeństwo amiodaronu oceniano u 1118 pacjentów pediatrycznych, z różnego typu zaburzeniami rytmu serca. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów pediatrycznych zastosowano następujące dawki.
Podanie doustne: - Dawka nasycająca: 10 do 20 mg/kg mc./dobę przez 7 do 10 dni (lub 500 mg/m pc./dobę, jeśli przeliczano na m 2 ). - Dawka podtrzymująca: należy zastosować najmniejszą dawkę skuteczną; w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta można zastosować dawki w zakresie od 5 do 10 mg/kg mc./dobę (lub 250 mg/m pc./dobę, jeśli przeliczano na m 2 ).
Podanie dożylne: - Dawka nasycająca: 5 mg/kg masy ciała przez 20 minut do 2 godzin. - Dawka podtrzymująca: 10 do 15 mg/kg mc./dobę przez kilka godzin do kilku dni.
W razie konieczności można jednocześnie rozpocząć leczenie doustne, stosując zwykłą dawkę nasycającą.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Farmakokinetyka amiodaronu jest nietypowa oraz złożona i nie została w pełni wyjaśniona.
Podanie dożylne
Wchłanianie Po wstrzyknięciu maksymalne działanie osiąga się po 15 minutach.
Dystrybucja Po tym czasie następuje dystrybucja do tkanek i szybkie zmniejszanie stężenia leku w osoczu, w ciągu
Aby uzyskać wysycenie tkanki, należy kontynuować leczenie dożylnie lub doustnie. Podczas fazy wysycania amiodaron gromadzi się zwłaszcza w tkance tłuszczowej. Stan równowagi dynamicznej osiąga się w okresie od jednego do kilku miesięcy.
Ze względu na te właściwości, należy podać zalecaną dawkę nasycającą, aby osiągnąć szybkie wysycenie tkanki, co jest warunkiem skuteczności terapeutycznej. Amiodaron silnie wiąże się z białkami osocza (> 95%).
Badanie przeprowadzone zarówno na zdrowych ochotnikach, jak i osobach chorych, którym dożylnie podano amiodaron wykazało, że wyliczone objętości dystrybucji oraz całkowity klirens krwi przy wykorzystaniu modelu dwukompartmentowego były podobne w obu grupach. Eliminacja amiodaronu po dożylnym podaniu okazała się zgodna z rozkładem dwuwykładniczym z fazą dystrybucji trwającą około 4 godzin. Bardzo duża objętość dystrybucji w połączeniu ze stosunkowo niewielką pozorną objętością w kompartmencie centralnym wskazuje na znaczne rozmieszczenie tkankowe.
Średnie wartości dystrybucji amiodaronu po podaniu dożylnym dawki pojedynczej (5 mg/kg mc. w ciągu dystrybucji w fazie stacjonarnej dla jego aktywego metabolitu: 68-168 l/kg).
Metabolizm Amiodaron jest głównie metabolizowany przez CYP 3A4, a także przez CYP 2C8. Amiodaron i jego metabolit, deetyloamiodaron, wykazuje in vitro potencjał hamowania CYP 1A1, CYP 1A2, CYP 2C9, CYP 2C19, CYP 2D6, CYP 3A4, CYP 2A6, CYP 2B6 oraz 2C8. Amiodaron i deetyloamiodaron mają również potencjał hamowania niektórych transporterów takich jak glikoproteina P i organiczne transportery kationowe (OCT2) [jedno badanie wykazało 1,1% wzrostu stężenia kreatyniny (substratu OCT2) w surowicy]. Dane in vitro opisują interakcje amiodaronu z substratami CYP 3A4, CYP 2C9, CYP 2D6 oraz glikoproteiny P.
Głównym aktywnym metabolitem amiodaronu u ludzi jest deetyloamiodaron (DEA). Uważa się, że enzymem odpowiedzialnym za desetylację jest cytochrom P450 3A4.
Eliminacja Amiodaronu chlorowodorek ma długi okres półtrwania, który wykazuje zmienność międzyosobniczą i wynosi od 20 do 100 dni.
Eliminowany jest głównie przez wątrobę z żółcią. 10% substancji jest wydalane z moczem.
Ze względu na niewielką eliminację przez nerki, pacjentom z niewydolnością nerek można podawać zazwyczaj stosowaną dawkę.
Po odstawieniu amiodaron jest wydalany przez kilka miesięcy.
Średnie wartości eliminacji amiodaronu po podaniu dożylnym dawki pojedynczej (5 mg/kg mc. w ciągu 197-290 ml/h/kg i t½ = t½ amiodaronu.
Badanie przeprowadzone zarówno na zdrowych ochotnikach, jak i osobach chorych, którym dożylnie podano amiodaron wykazało, że wyliczone objętości dystrybucji oraz całkowity klirens krwi przy wykorzystaniu modelu dwukompartmentowego były podobne w obu grupach. Eliminacja amiodaronu po dożylnym podaniu okazała się zgodna z rozkładem dwuwykładniczym. Okres półtrwania po podaniu 400 mg amiodaronu w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolusie) wyniósł w przybliżeniu 11 godzin.
Wiek, płeć, zaburzenia czynności nerek lub wątroby nie mają znaczącego wpływu na dystrybucję amiodaronu lub jego aktywnego metabolitu.
Nie przeprowadzono kontrolowanych badań z udziałem dzieci i młodzieży. Ograniczone dostępne dane dotyczące dzieci i młodzieży nie wykazują różnic w porównaniu do danych dla pacjentów dorosłych.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W badaniach toksyczności po podaniu dawek wielokrotnych, amiodaron powodował uszkodzenie płuc (zwłóknienie, fosfolipidozę; u chomików, szczurów i psów). Toksyczny wpływ na płuca wynika z powstawania rodników i zaburzeń wytwarzania energii w komórkach. Ponadto amiodaron powodował uszkodzenie wątroby u szczurów, psów, świń i pawianów. Amiodaron miał pośredni wpływ na lipidy w surowicy poprzez zmiany stężeń hormonów tarczycy w osoczu.
W ramach badania genotoksyczności przeprowadzono badanie in vitro Ames oraz in vivo badanie mikrojąder komórek szpiku kostnego myszy. Wyniki obu badań były negatywne.
Amiodaronu chlorowodorek jest substancją silnie fototoksyczną. Istnieją dowody, że cytotoksyczne wolne rodniki powstają w obecności amiodaronu chlorowodorku pod wpływem promieniowania UV. To nie tylko prowadzi do ostrych reakcji fototoksycznych, ale także do uszkodzenia DNA (fotomutagenność), a następnie do skutków fotokarcynogennych. Do tej pory nie badano eksperymentalnie tych potencjalnie ciężkich działań niepożądanych amiodaronu chlorowodorku. Dlatego nie jest znany potencjał fotomutagenny i fotokarcynogenny amiodaronu.
W trwającym dwa lata badaniu rakotwórczości na szczurach, amiodaron powodował istotne klinicznie zwiększenie liczby guzów pęcherzykowych tarczycy (gruczolaki i (lub) raki) u obu płci. Ponieważ nie stwierdzono działania mutagennego, przypuszcza się, że do indukcji tego typu nowotworu dochodzi raczej w wyniku mechanizmu epigenetycznego niż działania genotoksycznego. Nie odnotowano powstawania nowotworów u myszy, zaobserwowano jednak zależny od dawki rozrost pęcherzykowy tarczycy. To działanie na tarczycę u szczurów i myszy wynika najprawdopodobniej z wpływu amiodaronu na syntezę i (lub) uwalnianie hormonów tarczycy. Znaczenie tych obserwacji w odniesieniu do ludzi jest małe.
W badaniach toksyczności reprodukcyjnej u szczurów amiodaron wykazał potencjalny niekorzystny wpływ na płodność i rozwój pourodzeniowy. Amiodaron był embriotoksyczny, ale nie teratogenny u szczurów i królików w klinicznie istotnych dawkach.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Alkohol benzylowy Polisorbat 80 Woda do wstrzykiwań
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Amiodaron jest niekompatybilny z roztworem soli.
Amiodaron może prowadzić do uwalniania substancji zmiękczającej DEHP (ftalan dwu-2- etyloheksylu) do roztworu w przypadku stosowania sprzętu medycznego zawierającego DEHP. W celu zminimalizowania narażenia na DEHP należy podawać amiodaron w roztworze do infuzji stosując zestawy niezawierające DEHP.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.
6.3 Okres ważności
Po rozcieńczeniu wykazano chemiczną i fizyczną stabilność roztworu przez 3 godziny, 48 godzin i 15 minut w stężeniu odpowiednio 1,2 mg/ml, 2,4 mg/ml i 15 mg/ml w temperaturze 20-25°C. Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeśli nie zostanie zużyty natychmiast, za czas i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik.
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Przechowywać ampułko-strzykawkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.
Warunki przechowywania produktu leczniczego po rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Ampułko-strzykawka o pojemności 10 ml z bezbarwnego szkła typu I, z korkiem z gumy bromobutylowej i tłokiem z polipropylenu, w tekturowym pudełku.
Ampułko-strzykawka ma podziałkę na ml do 10 ml.
Wielkości opakowania: 1 ampułko-strzykawka
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaPrzed użyciem należy ocenić wzrokowo jałowy koncentrat, uwzględniając przejrzystość, obecność cząstek stałych i integralność pojemnika. Roztwór można zastosować tylko wtedy, gdy jest przezroczysty, bezbarwny do bladożółtego, a pojemnik nieuszkodzony i nienaruszony.
Instrukcje dotyczące przygotowania i podania leku
Rysunek 1 Rysunek 2 Igła
Ampułko-strzykawka
Nasadka igły
Osłonka na igłę
Tłok ampułko- strzykawki Korpus ampułko- strzykawki Nasadka na ampułko- strzykawkę Adapter Luer Lock
Należy odkręcić szklaną nasadkę ampułko-strzykawki poprzez przekręcenie jej w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (jak pokazano na rysunku 1). Należy przymocować igłę do ampułko-strzykawki poprzez delikatne przyłączenie nasadki igły do adaptera Luer Lock i obrócenie jej ćwierć obrotu w prawo, do chwili aż poczuje się zablokowanie igły (jak pokazano na rysunku 2). Należy ostrożnie zdjąć osłonkę igły, wyciągając ją prosto. Rozcieńczyć (patrz punkt 4.2) roztworem 5% dekstrozy zgodnie z instrukcją dotyczącą podawania dożylnego.
Przed podaniem w infuzji dożylnej produkt leczniczy Amiodaron Accord musi być rozcieńczyczony zgodnie z instrukcją w 5% roztworze dekstrozy. Jedną ampułko-strzykawkę Amiodaron Accord należy rozcieńczyć zgodnie z zaleceniami w 500 ml 5% roztworu dekstrozy, aby uzyskać stężenie 0,6 mg/ml amiodaronu chlorowodorku. Ze względu na stabilność roztworu, nie należy stosować stężeń poniżej 0,6 mg/ml i nie należy dodawać innych produktów leczniczych do płynu infuzyjnego.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Tylko do jednorazowego użytku.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE
DO OBROTUAccord Healthcare Polska Sp. z o.o. ul. Taśmowa 7 02-677 Warszawa
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I
DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: