Mitoxantron Sandoz
Mitoxantronum
Koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji 2 mg/ml | Mitoxantronum 2mg/ml
Ebewe Pharma Ges.m.b.H Nfg. KG Fareva Unterach GmbH, Austria Austria
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Mitoxantron Sandoz, 2 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji Mitoxantronum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
Lek Mitoxantron Sandoz zawiera substancję czynną o nazwie mitoksantron. Mitoxantron Sandoz należy do grupy leków określanych jako leki przeciwnowotworowe. Dodatkowo należy do klasy leków przeciwnowotworowych zwanych antracyklinami. Lek Mitoxantron Sandoz uniemożliwia wzrost komórek nowotworowych, w wyniku czego ostatecznie giną. Lek ten także hamuje aktywność układu odpornościowego i jest z tego powodu stosowany w leczeniu pewnej postaci stwardnienia rozsianego, jeżeli nie ma żadnej innej możliwości leczenia.
Lek Mitoxantron Sandoz stosuje się w leczeniu: zaawansowanego stadium raka piersi (z przerzutami); pewnej postaci nowotworu węzłów chłonnych (chłoniaka nieziarniczego); nowotworu krwi, w którym szpik kostny (gąbczasta tkanka znajdująca się we wnętrzu dużych kości) produkuje zbyt dużo białych krwinek (ostra białaczka szpikowa); nowotworu białych krwinek (przewlekła białaczka szpikowa) w stadium, w którym trudno jest kontrolować liczbę białych krwinek (przełom blastyczny); w tym wskazaniu lek Mitoxantron Sandoz stosowany jest w skojarzeniu z innymi lekami; bólu spowodowanego przez raka prostaty w zaawansowanym stadium (w skojarzeniu z kortykosteroidami); wysoce aktywnej rzutowej postaci stwardnienia rozsianego i szybko postępującej niepełnosprawności w sytuacji, w której nie ma innych możliwości leczenia (patrz punkty 2 i 3).
Kiedy nie stosować leku Mitoxantron Sandoz jeśli pacjent ma uczulenie na mitoksantron lub na którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymie nion ych w punkcie 6); jeśli pacjent ma uczulenie na siarczyny; jeśli pacjent ma pewną postać astmy (astma oskrzelowa) z uczuleniem na siarczyny; jeśli pacjentka karmi piersią (patrz punkt „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność”).
W przypadku stosowania w leczeniu stwardnienia rozsianego: jeśli pacjentka jest w ciąży.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Lek Mitoxantron Sandoz powinien być podawany pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w stosowaniu leków przeciwnowotworowych, które są toksyczne dla komórek (chemioterapii cytotoksycznej). Lek Mitoxantron Sandoz powinien być podawany w powolnej, swobodnie płynącej infuzji (kroplówce) do żyły.
Leku nie wolno podawać podskórnie, domięśniowo ani dotętniczo. W razie wynaczynienia leku Mitoxantron Sandoz pod czas podawania może dość do ciężkiego miejscowego uszkodzenia tkanek.
Leku Mitoxantron Sandoz nie wolno także wstrzykiwać w przestrzeń wokół mózgu lub rdzenia kręgowego (wstrzyknięcie dokanałowe), ponieważ może to spowodować ciężkie uszkodzenie z trwałą niepełnosprawnością.
Przed rozpoczęciem stosowania leku Mitoxantron Sandoz należy omówić to z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką: jeśli pacjent ma problemy z wątrobą; jeśli pacjent ma problemy z nerkami; jeśli pacjent wcześniej otrzymywał lek Mitoxantron Sandoz; jeśli pacjent ma zaburzenia pracy serca ; jeśli pacjent miał uprzednio radioterapię klatki piersiowej; jeśli pacjent stosuje już leki wpływające na pracę serca; jeśli pacjent był uprzednio leczony antracyklinami lub antrachinonami, takimi jak daunorubicyna lub doksorubicyna; jeśli szpik kostny pacjenta nie pracuje dobrze (jego czynność jest zahamowana) lub pacjent jest w złym stanie ogólnym; jeśli pacjent ma zakażenie; zakażenie takie powinno być wyleczone przed rozpoczęciem leczenia leki em Mitoxantron Sandoz. jeśli pacjent planuje szczepienie lub uodpornienie w trakcie leczenia. Szczepienie i uodpornienie może nie zadziałać, jeśli zastosowane zostanie podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz i przez 3 miesiące od zakończenia leczenia; jeśli pacjentka jest w ciąży lub stara się zajść w ciążę/jeśli pacjent stara się spłodzić dziecko; jeśli pacjentka karmi piersią. Należy przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania leku Mitoxantron Sandoz.
Jeśli podczas stosowania leku Mitoxantron Sandoz wystąpi u pacjenta którykolwiek z następujących objawów, należy natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce: gorączka, zakażenie, niewyjaśnione krwawienie lub powstawanie siniaków, osłabienie i łatwe męczenie się; duszność (także w ciągu nocy), kaszel, zatrzymanie płynów (obrzęk kostek lub nóg), trzepotanie serca (nieregularne bicie serca). Objawy takie mogą wystąpić w trakcie leczenia lub miesiące, a nawet lata po zakończeniu stosowania leku Mitoxantron Sandoz.
Być może lekarz będzie musiał dostosować dawkowanie lub wstrzymać albo przerwać na stałe leczenie lekiem Mitoxantron Sandoz.
Testy krwi przed i podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz Lek Mitoxantron Sandoz może zmienić wyniki morfologii krwi. Przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz lekarz będzie wykonywać testy krwi w celu oznaczenia morfologii krwi. Lekarz będzie przeprowadzać testy krwi częściej, zwracając szczególną uwagę na liczbę białych krwinek (neutrofili) we krwi: jeśli pacjent ma małą liczbę pewnego typu białych krwinek (neutrofili) (mniej niż 3 ); jeśli pacjent otrzymuje lek Mitoxantron Sandoz w dużych dawkach (>14 mg/m 2
powierzchni ciała przez 3 dni).
Testy czynności serca przed i podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz Lek Mitoxantron Sandoz może uszkodzić serce i spowodować zaburzenie czynności serca lub, w cięższych przypadkach, niewydolność serca. Ryzyko takich działań niepożądanych jest większe, jeśli pacjent otrzymuje większe dawki leku Mitoxantron Sandoz lub: ma zaburzenia pracy serca; miał uprzednio radioterapię klatki piersiowej; stosuje już leki wpływające na pracę serca; był uprzednio leczony antracyklinami lub antrachinonami, takimi jak daunorubicyna lub doksorubicyna;
Lekarz przeprowadzi testy czynności serca przed rozpoczęciem stosowania lek u Mitoxantron Sandoz i będzie je regularnie powtarzał podczas leczenia. W razie stosowania leku Mitoxantron Sandoz w leczeniu stwardnienia rozsianego lekarz będzie bada ł czynność serca przed rozpoczęciem leczenia, przed podaniem każdej kolejnej dawki oraz raz na rok przez 5 lat od zakończenia leczenia.
Ostra białaczka szpikowa (AML) i zespół mielodysplastyczny Pewna klasa leków przeciwnowotworowych (inhibitory topoizomerazy II), obejmująca też lek Mitoxantron Sandoz, może wywołać następujące choroby, gdy stosowane są samodzielnie, a zwłaszcza w skojarzeniu z chemioterapią i (lub) radioterapią: nowotwór krwinek białych (ostra białaczka szpikowa) zaburzenie szpiku kostnego powodujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek i prowadzące do białaczki (zespół mielodysplastyczny).
Przebarwienie moczu i tkanek Mitoksantron może spowodować niebiesko-zielone zabarwienie moczu utrzymujące się przez i paznokci.
Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet Mężczyznom nie wolno spłodzić dziecka i muszą stosować środki antykoncepcyjne przez cały okres leczenia i co najmniej przez 6 miesięcy po jego zakończeniu. Kobiety zdolne do zajścia w ciążę muszą mieć ujemny wynik testu ciążowego przed podaniem każdej dawki i stosować skuteczną metodę antykoncepcji przez cały okres leczenia i co najmniej 4 miesiące po jego zakończeniu. Jeżeli ten lek zostanie zastosowany w okresie ciąży lub pacjentka zajdzie w ciążę podczas stosowania tego leku, należy poinformować lekarza ze względu na zagrożenie dla płodu.
Płodność Ten lek związany jest z ryzykiem przemijającego lub trwałego zatrzymania krwawień miesiączkowych u kobiet zdolnych do zajścia w ciążę.
Dzieci i młodzież Dostępne jest tylko bardzo małe doświadczenie dotyczące stosowania u dzieci i młodzieży. Nie wolno stosować tego leku u dzieci i młodzieży w okresie od urodzenia do 18. roku życia, bowiem nie określono bezpieczeństwa jego stosowania i skuteczności u dzieci i młodzieży.
Mitoxantron Sandoz a i nne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować. Jest szczególnie istotne w przypadku któregokolwiek z poniższych leków.
Leki zwiększające ryzyko działań niepożądanych leku Mitoxantron Sandoz: leki, które mogą spowodować uszkodzenie serca (np. antracykliny); leki, które hamują wytwarzanie krwinek (w tym płytek krwi) przez szpik kostny (leki mielosupresyjne); leki hamujące działanie układu odpornościowego (leki immunosupresyjne); antagoniści witaminy K, zwłaszcza jeśli pacjent otrzymuje lek Mitoxantron Sandoz z powodu nowotworu; inhibitory topoizomerazy II (grupa leków przeciwnowotworowych obejmująca także mitoksantron) stosowane w skojarzeniu z innymi lekami w chemioterapii i (lub) z radioterapią. Mogą one spowodować: o nowotwór białych krwinek (ostra białaczka szpikowa); o zaburzenie szpiku kostnego powodujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek i prowadzące do białaczki (zespół mielodysplastyczny).
W razie braku pewności, czy pacjent przyjmuje którykolwiek z wyżej wymienionych leków, należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Leki takie należy stosować z ostrożnością lub też odstawić je podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz. Jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z tych leków, lekarz może przepisać mu zamiast niego lek alternatywny. Należy także powiedzieć lekarzowi, jeśli pacjent otrz ymuje już lek Mitoxantron Sandoz, a lekarz przepisze mu nowy lek, którego pacjent jeszcze nie przyjmował w tym samym czasie, co lek Mitoxantron Sandoz.
Szczepienie i uodpornienie (szczepionki) może nie zadziałać podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz i przez trzy miesiące od zakończenia leczenia.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Lek Mitoxantron Sandoz może spowodować uszkodzenie nienarodzonego dziecka. W związku z tym należy unikać zajścia w ciążę. Nie wolno stosować Mitoxantron Sandoz w leczeniu stwardnienia rozsianego, jeśli pacjentka jest w ciąży (zwłaszcza w ciągu pierwszych trzech miesięcy ciąży ). Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas stosowania lek u Mitoxantron Sandoz, należy natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi i przerwać leczenie lekiem Mitoxantron Sandoz.
Pacjentka musi unikać zajścia w ciążę. Mężczyźni muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas leczenia i przez co najmniej 6 miesięcy po zakończeniu leczenia. Kobiety zdolne do zajścia w ciążę muszą mieć ujemny wynik testu ciążowego przed podaniem każdej dawki leku i muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas leczenia i przez co najmniej 4 miesiące po zakończeniu leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz.
Karmienie piersią Lek Mitoxantron Sandoz przenika do mleka matki i może spowodować poważne działania niepożądane u karmionego dziecka. Nie wolno karmić piersią podczas leczenia mitoksantronem i przez jeden miesiąc po zakończeniu leczenia.
Płodność Lek Mitoxantron Sandoz związany jest z ryzykiem przemijającego lub trwałego zatrzymania krwawień miesiączkowych u kobiet zdolnych do zajścia w ciążę. W związku tym pacjentka powinna porozmawiać z lekarzem, jeśli planuje w przyszłości zajście w ciążę; możliwe będzie zamrożenie komórek jajowych. Nie ma dostępnych danych na temat mężczyzn. Jednak u samców zwierząt obserwowano uszkodzenia jąder i zmniejszenie liczby plemników w nasieniu.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Lek Mitoxantron Sandoz ma niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Wynika to z możliwych działań niepożądanych, takich jak splątanie i uczucie zmęczenia (patrz punkt 4). Jeśli u pacjenta występują takie działania niepożądane, nie należy prowadzić żadnych pojazdów ani obsługiwać maszyn.
Mitoxantron Sandoz zawiera sód Fiolka 10 mg/5 ml: Ten lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w fiolce, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Fiolka 20 mg/10 ml: Ten lek zawiera 34,14 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej) w każdej fiolce. Odpowiada to 1,7% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Lek Mitoxantron Sandoz będzie podawany pacjentowi pod nadzorem lekarza z odpowiednim doświadczeniem w stosowaniu cytotoksycznej chemioterapii. Lek ten musi być zawsze podawany w infuzji (kroplówce) dożylnej i musi być zawsze rozcieńczony przed podaniem. Płyn podawany w infuzji może wydostać się z żyły do okolicznych tkanek (wynaczynienie). W takiej sytuacji infuzja musi być przerwana i podana ponownie do innej żyły. Należy unikać kontaktu leku Mitoxantron Sandoz z ciałem, zwłaszcza ze skórą, błonami śluzowymi (wilgotną wyściółką jam ciała, np. jamy ustnej) i oczami.
Dawka leku Mitoxantron Sandoz zostanie wyliczona przez lekarza indywidualnie dla każdego pacjenta. Zalecana dawka wyliczana jest w oparciu o powierzchnię ciała i określona w metrach kwadratowych (m 2 ) na podstawie wzrostu i masy ciała. Ponadto podczas leczenia przeprowadzane będą regularnie badania krwi. Dawkowanie leku będzie dostosowane do wyniku tych badań.
Zazwyczaj stosowana dawka to:
Rak piersi z przerzutami, chłoniak nieziarniczy Jeśli lek Mitoxantron Sandoz jest stosowany samodzielnie: Zalecana dawka początkowa leku Mitoxantron Sandoz to 14 mg/m 2
powierzchni ciała (pc.) w postaci pojedynczej dawki dożylnej; dawkę tę można powtarzać co 21 dni, jeśli parametry morfologii krwi powrócą do akceptowalnych wartości.
Mniejszą dawkę początkową (12 mg/m 2
pc. lub mniejszą) zaleca się u pacjentów z małą rezerwą szpikową, np. z powodu wcześniejszej chemioterapii lub u pacjentów w złym stanie ogólnym.
Kolejne dawki zostaną określone dokładnie przez lekarza. Przy kolejnych cyklach leczenia zwykle można powtórzyć poprzednią dawkę, jeżeli liczba leukocytów i płytek krwi powróci do wartości prawidłowych w ciągu 21 dni.
Leczenie skojarzone (jeśli lek stosowany jest w skojarzeniu z innym) Lek Mitoxantron Sandoz podawany jest w ramach leczenia skojarzonego. Wykazano skuteczność połączenia leku Mitoxantron Sandoz z innymi lekami cytotoksycznymi, w tym z cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem lub metotreksatem i mitomycyną C w leczeniu raka piersi z przerzutami.
Lek Mitoxantron Sandoz jest także stosowany w różnych skojarzeniach w leczeniu chłoniaka nieziarniczego, jednak aktualnie dostępne dane są ograniczone i nie można zalecić żadnego konkretnego schematu leczenia.
Generalnie, gdy lek Mitoxantron Sandoz jest stosowany w chemioterapii skojarzonej, jego dawka początkowa powinna być zmniejszona o 2-4 mg/m 2
w stosunku do dawki zalecanej przy podawaniu samodzielnym.
Ostra białaczka szpikowa Jeśli lek jest stosowany samodzielnie w leczeniu wznowy (nawrotu nowotworu): Dawka zalecana w celu indukcji remisji wynosi 12 mg/m 2
powierzchni ciała, podawanych dożylnie raz na dobę przez pięć kolejnych dni (dawka całkowita wynosi łącznie 60 mg/m 2
pc. na 5 dni).
W skojarzeniu z innymi lekami w leczeniu nowotworów: Wymagana dawka zostanie określona dokładnie przez lekarza. Może być konieczna jej modyfikacja, jeśli: zastosowane skojarzenie leków ograniczyło wytwarzanie przez szpik kostny białych i czerwonych krwinek oraz płytek krwi bardziej niż lek Mitoxantron Sandoz stosowany samodzielnie. jeśli pacjent ma poważne problemy z nerkami lub wątrobą.
Leczenie fazy przełomu blastycznego (przewlekłej) białaczki szpikowej Lek stosowany samodzielnie w leczeniu wznowy: Dawka zalecana w razie wznowy choroby wynosi 10 do 12 mg/m pc., podawanych dożylnie raz na dobę przez pięć kolejnych dni (dawka całkowita 50 do 60 mg/m 2
pc.).
Zaawansowany rak gruczołu krokowego oporny na kastrację Zalecane dawkowanie leku Mitoxantron Sandoz to 12 do 14 mg/m 2
pc. podawanych w krótkiej infuzji dożylnej co 21 dni w skojarzeniu z małymi doustnymi dawkami kortykosteroidów (leków hormonalnych hamujących działanie układu odpornościowego).
Stwardnienie rozsiane Lek Mitoxantron Sandoz będzie podawany pod nadzorem lekarza z odpowiednim doświadczeniem w stosowaniu chemioterapii w leczeniu stwardnienia rozsianego.
Zalecane dawkowanie mitoksantronu wynosi 12 mg/m² pc. w krótkotrwałej infuzji dożylnej (około skumulowana dawka nie powinna być większa niż 72 mg/m² pc .
W razie wielokrotnego podawania mitoksantronu, dawki powinny być dostosowane w oparciu o zakres i czas trwania zmniejszenia liczby białych i czerwonych krwinek oraz płytek we krwi.
Pacjenci w podeszłym wieku Pacjenci w podeszłym wieku powinni otrzymywać dawki z dolnej granicy zakresu dawkowania z uwagi na możliwe pogorszenie czynności wątroby, nerek lub serca oraz możliwe inne choroby i przyjmowane leki.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, ch ociaż nie u każdego one wystąpią .
Najpoważniejsze działania niepożądane to uszkodzenie serca (toksyczne działanie na mięsień sercowy) i mielosupresja (osłabienie aktywności szpiku kostnego).
Niektóre działania niepożądane mogą być poważne. Jeżeli u pacjenta wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, należy niezwłocznie powiadomić lekarza: skóra stanie się blada, a pacjent będzie odczuwać osłabienie lub nagłą duszność (mogą to być objawy zmniejszonej liczby czerwonych krwinek); nietypowa tendencja do powstawania siniaków lub krwawienia, takie jak odkrztuszanie krwi, obecność krwi w wymiotach lub moczu albo czarne stolce (możliwe objawy zmniejszenia liczby płytek krwi); wystąpienie lub nasilenie trudności w oddychaniu; ból w klatce piersiowej, duszność, zmiany rytmu serca (przyspieszenie lub spowolnienie), zatrzymanie płynów objawiające się obrzękiem kostek lub nóg (możliwe objawy choroby serca); ciężka swędząca wysypka (pokrzywka), obrzęk dłoni, stóp, kostek, twarzy, warg, jamy ustnej lub gardła (który może powodować trudności w oddychaniu lub przełykaniu) lub uczucie zbliżającego się omdlenia (mogą to być objawy ciężkiej reakcji alergicznej); gorączka lub zakażenia.
W przypadku pacjentów leczonych z powodu nowotworu:
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów) Zakażenia Mała liczba czerwonych krwinek, co może powodować uczucie zmęczenia i duszność (niedokrwistość). Może być konieczne przetoczenie krwi. Mała liczba pewnych typów białych krwinek (neutrofilów). Nudności (mdłości) Wymioty Utrata włosów
Często (mogą występować u maksymalnie 1 na 10 pacjentów) Mała liczba płytek krwi - co może powodować powstawanie siniaków lub krwawienia. Mała liczba pewnego typu białych krwinek (granulocytów) Zmęczenie, osłabienie i brak energii Utrata apetytu Zawał serca Duszność Zaparcie Biegunka Zapalenie jamy ustnej i warg Gorączka Zastoinowa niewydolność serca (ciężki stan, w którym serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi)
Niezbyt często (mogą występować u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów) Osłabienie aktywności szpiku kostnego - może być większe lub trwać dłużej, jeśli pacjent był uprzednio leczony chemioterapią lub radioterapią Niewystarczająca produkcja krwinek przez szpik kostny (niewydolność szpiku kostnego) Niepr awidłowa liczba białych krwinek Ciężk ie reakcje alergiczne (reakcja anafilaktyczna, w tym wstrząs anafilaktyczny) - nagła swędząca wysypka (pokrzywka), obrzęk dłoni, stóp, kostek, twarzy, warg, jamy ustnej lub gardła (który może powodować trudności w oddychaniu lub przełykaniu) lub uczucie zbliżającego się omdlenia Zak ażenia górnych dróg oddechowych Zakażenia dróg moczowych Zatrucie krwi (posocznica) Zakażenia powodowane przez mikroorganizmy, które normalnie nie powodują chorób osób ze zdrowym układem odpornościowym (zakażenia oportunistyczne) Nowotwór białych krwinek (ostra białaczka szpikowa, AML) Zaburzenie szpiku kostnego powodujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek, co prowadzi do białaczki (zespół mielodysplastyczny, MDS) Zmiany masy ciała Zaburzenia metaboliczne (zespół rozpadu guza nowotworowego) Niepokój Splątanie Ból głowy Uczucie mrowienia Nieregularna lub spowolniona praca serca Nieprawidłowy zapis EKG (elektrokardiogramu) Zmniejszenie objętości krwi pompowanej przez lewą komorę serca, niepowodujące objawów Powstawanie siniaków Obfite krwawienie Niskie ciśnienie krwi Ból brzucha Krwawienie w obrębie żołądka lub jelit, które może powodować obecność krwi w wymiocinach, krwawienie podczas wypróżniania się lub czarne smoliste stolce Zapalenie błon śluzowych Zapalenie trzustki Zaburzenia czynności wątroby Zapalenie skóry (rumień) Zaburzenia paznokci (np. oddzielenie się paznokcia od łożyska, zmiany wyglądu i struktury paznokci) Wysypka Zmiana koloru białek oczu Przeb arwienie skóry Wyciek roztworu leku do otaczających tkanek (wynaczynienie): o zaczerwienienie (rumień) o obrzęk o ból o uczucie pieczenia i (lub) przybarwienie skóry o martwica fragmentów tkanek, wymagająca ich usunięcie i przeszczepienie skóry Nieprawidłowe wyniki badań krwi oceniających czynność wątroby i nerek (zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej, zwiększone stężenia kreatyniny i azotu mocznikowego we krwi) Uszkodzenie nerek, powodujące obrzęki i osłabienie (nefropatia) Zmiana koloru moczu Opuchlizna (obrzęk) Zaburzenia smaku Patologiczny brak krwawień miesiączkowych
Rzadko (mogą występować u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów) Uszkodzenie mięśnia sercowego uniemożliwiające mu prawidłowe pompowanie krwi (kardiomiopatia) Zapalenie płuc
W przypadku pacjentów leczonych z powodu stwardnienia rozsianego:
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów) Zakażenia, w tym zakażenia górnych dróg oddechowych i dróg moczowych Nudności (mdłości) Utrata włosów Patologiczny brak krwawień miesiączkowych
Często (mogą występować u maksymalnie 1 na 10 pacjentów) Mała liczba krwinek czerwonych, co może powodować uczucie zmęczenia i duszność (niedokrwistość). Pacjent może wymagać przetoczenia krwi. Mała liczba pewnych typów białych krwinek (granulocytów) Zaparcie Wymioty Biegunka Zapalenie jamy ustnej i warg Nieprawidłowa liczba białych krwinek Ból głowy Nieregularna praca serca Nieprawidłowy zapis EKG (elektrokardiogramu) Zmniejszenie objętości krwi pompowanej przez lewą komorę serca, niepowodujące objawów Nieprawidłowe wyniki testów krwi oceniających czynność wątroby (zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej)
Niezbyt często (mogą występować u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów) Zapalenie płuc Zatr ucie krwi (posocznica) Zakażenia powodowane przez mikroorganizmy, które normalnie nie powodują chorób u osób ze zdrowym układem odpornościowym (zakażenia oportunistyczne) Nowotwór białych krwinek (ostra białaczka szpikowa, AML) Zaburzenie szpiku kostnego powodujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek, co prowadzi do białaczki (zespół mielodysplastyczny, MDS) Niewystarczająca produkcja krwinek przez szpik kostny (niewydolność szpiku kostnego) Osłabienie aktywności szpiku kostnego - może być większe lub trwać dłużej, jeśli pacjent był uprzednio leczony chemioterapią lub radioterapią Mała liczba płytek krwi, co może powodować powstawanie siniaków lub krwawienia Mała liczba pewnego typu białych krwinek (neutrofilów) Ciężka reakcja alergiczna (reakcja anafilaktyczna w tym wstrząs anafilaktyczny) - nagła swędząca wysypka (pokrzywka), obrzęk dłoni, stóp, kostek, twarzy, warg, jamy ustnej lub gardła (który może powodować trudności w oddychaniu lub przełykaniu) lub uczucie zbliżającego się omdlenia Utrata apetytu Zmiany masy ciała Niepokój Splątanie Uczucie mrowienia Zmęczenie, osłabienie i brak energii Ciężki stan, w którym serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi (zastoinowa niewydolność serca) Uszkodzenie mięśnia sercowego uniemożliwiające mu prawidłowe pompowanie krwi (kardiomiopatia) Powolna akcja serca Zawał serca Nietypowa skłonność do powstawania siniaków Obfite krwawienie Niskie ciśnienie krwi Duszność Ból brzucha Krwawienie w obrębie żołądka lub jelit, które może powodować obecność krwi w wymiocinach, krwawienie podczas wypróżniania się lub czarne smoliste stolce Zapalenie błon śluzowych Zapalenie trzustki Zaburzenia czynności wątroby Zaburzenia paznokci (np. oddzielenie się paznokcia od łożyska, zmiany wyglądu i struktury paznokci) Wysypka Zmiana koloru białek oczu Przebarwienie skóry Wyciek roztworu leku do otaczających tkanek (wynaczynienie): - zaczerwienienie (rumień) - obrzęk - ból - uczucie pieczenia i (lub) przybarwienie skóry - martwica fragmentów tkanek, wymagająca ich usunięcie i przeszczepienie skóry Nieprawidłowe wyniki badań krwi oceniających czynność nerek (zwiększenie stężenia kreatyniny i azotu mocznikowego we krwi) Uszkodzenie nerek, powodujące obrzęki i osłabienie (nefropatia) Zmiana koloru moczu Opuchlizna (obrzęk) Gorączka Nagły zgon
Rzadko (mogą występować u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów) Brak danych
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można również zgłaszać podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i etykiecie po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Brak s pecja lnych zaleceń dotyczących warunków przechowywania leku.
Po pierwszym otwarciu fiolki koncentrat należy natychmiast rozcieńczyć. Uzys kany po rozcieńczeniu roztwór zachowuje stabilność przez 24 godziny w temperaturze pokojowej i maksymalnie przez 3 dni w temperaturze 2°C-8°C.
Ze względu na czystość mikrobiologiczną rozcieńczony lek należy wykorzystać natychmiast. W przeciwnym razie za okres i warunki przechowywania roztworu do chwili podania pacjentowi odpowiedzialność ponosi użytkownik. Roztworu nie należy przechowywać dłużej niż przez w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera lek Mitoxantron Sandoz Substancją czynną leku jest mitoksantron (w postaci mitoksantronu chlorowodorku). Każdy ml koncentratu zawiera 2 mg mitoksantronu (w postaci mitoksantronu chlorowodorku). Pozostałe składniki leku to: sodu chlorek, sodu octan, kwas octowy lodowaty, sodu siarczan bezwodny, kwas solny rozcieńczony (do ustalenia pH), woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Mitoxantron Sandoz i co zawiera opakowanie Lek Mitoxantron Sandoz jest klarownym, niebieskim roztworem, niezawierającym widocznych cząstek. Lek dostępny jest w fiolkach z bezbarwnego szkła. Tekturowe pudełka zawierają 1 fiol kę zawierającą
Wielkość opakowań: 1 x 5 ml i 1 x 10 ml.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10
Wytwórca EBEWE Pharma Ges.m.b.H. Nfg.KG Mondseestrasse 11
Fareva Unterach GmbH Mondseestraße 11
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji na temat leku oraz jego nazw w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy zwrócić się do: ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 06/2021
Mitoxantron Sandoz, 2 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji Mitoxantronum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
1. Co to jest lek Mitoxantron Sandoz i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem lek u Mitoxantron Sandoz
3. Jak stosować lek Mitoxantron Sandoz
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Mitoxantron Sandoz
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Mitoxantron Sandoz i w jakim celu się go stosuje
Lek Mitoxantron Sandoz zawiera substancję czynną o nazwie mitoksantron. Mitoxantron Sandoz należy do grupy leków określanych jako leki przeciwnowotworowe. Dodatkowo należy do klasy leków przeciwnowotworowych zwanych antracyklinami. Lek Mitoxantron Sandoz uniemożliwia wzrost komórek nowotworowych, w wyniku czego ostatecznie giną. Lek ten także hamuje aktywność układu odpornościowego i jest z tego powodu stosowany w leczeniu pewnej postaci stwardnienia rozsianego, jeżeli nie ma żadnej innej możliwości leczenia.
Lek Mitoxantron Sandoz stosuje się w leczeniu: zaawansowanego stadium raka piersi (z przerzutami); pewnej postaci nowotworu węzłów chłonnych (chłoniaka nieziarniczego); nowotworu krwi, w którym szpik kostny (gąbczasta tkanka znajdująca się we wnętrzu dużych kości) produkuje zbyt dużo białych krwinek (ostra białaczka szpikowa); nowotworu białych krwinek (przewlekła białaczka szpikowa) w stadium, w którym trudno jest kontrolować liczbę białych krwinek (przełom blastyczny); w tym wskazaniu lek Mitoxantron Sandoz stosowany jest w skojarzeniu z innymi lekami; bólu spowodowanego przez raka prostaty w zaawansowanym stadium (w skojarzeniu z kortykosteroidami); wysoce aktywnej rzutowej postaci stwardnienia rozsianego i szybko postępującej niepełnosprawności w sytuacji, w której nie ma innych możliwości leczenia (patrz punkty 2 i 3).
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Mitoxantron Sandoz
Kiedy nie stosować leku Mitoxantron Sandoz jeśli pacjent ma uczulenie na mitoksantron lub na którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymie nion ych w punkcie 6); jeśli pacjent ma uczulenie na siarczyny; jeśli pacjent ma pewną postać astmy (astma oskrzelowa) z uczuleniem na siarczyny; jeśli pacjentka karmi piersią (patrz punkt „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność”).
W przypadku stosowania w leczeniu stwardnienia rozsianego: jeśli pacjentka jest w ciąży.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Lek Mitoxantron Sandoz powinien być podawany pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w stosowaniu leków przeciwnowotworowych, które są toksyczne dla komórek (chemioterapii cytotoksycznej). Lek Mitoxantron Sandoz powinien być podawany w powolnej, swobodnie płynącej infuzji (kroplówce) do żyły.
Leku nie wolno podawać podskórnie, domięśniowo ani dotętniczo. W razie wynaczynienia leku Mitoxantron Sandoz pod czas podawania może dość do ciężkiego miejscowego uszkodzenia tkanek.
Leku Mitoxantron Sandoz nie wolno także wstrzykiwać w przestrzeń wokół mózgu lub rdzenia kręgowego (wstrzyknięcie dokanałowe), ponieważ może to spowodować ciężkie uszkodzenie z trwałą niepełnosprawnością.
Przed rozpoczęciem stosowania leku Mitoxantron Sandoz należy omówić to z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką: jeśli pacjent ma problemy z wątrobą; jeśli pacjent ma problemy z nerkami; jeśli pacjent wcześniej otrzymywał lek Mitoxantron Sandoz; jeśli pacjent ma zaburzenia pracy serca ; jeśli pacjent miał uprzednio radioterapię klatki piersiowej; jeśli pacjent stosuje już leki wpływające na pracę serca; jeśli pacjent był uprzednio leczony antracyklinami lub antrachinonami, takimi jak daunorubicyna lub doksorubicyna; jeśli szpik kostny pacjenta nie pracuje dobrze (jego czynność jest zahamowana) lub pacjent jest w złym stanie ogólnym; jeśli pacjent ma zakażenie; zakażenie takie powinno być wyleczone przed rozpoczęciem leczenia leki em Mitoxantron Sandoz. jeśli pacjent planuje szczepienie lub uodpornienie w trakcie leczenia. Szczepienie i uodpornienie może nie zadziałać, jeśli zastosowane zostanie podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz i przez 3 miesiące od zakończenia leczenia; jeśli pacjentka jest w ciąży lub stara się zajść w ciążę/jeśli pacjent stara się spłodzić dziecko; jeśli pacjentka karmi piersią. Należy przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania leku Mitoxantron Sandoz.
Jeśli podczas stosowania leku Mitoxantron Sandoz wystąpi u pacjenta którykolwiek z następujących objawów, należy natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce: gorączka, zakażenie, niewyjaśnione krwawienie lub powstawanie siniaków, osłabienie i łatwe męczenie się; duszność (także w ciągu nocy), kaszel, zatrzymanie płynów (obrzęk kostek lub nóg), trzepotanie serca (nieregularne bicie serca). Objawy takie mogą wystąpić w trakcie leczenia lub miesiące, a nawet lata po zakończeniu stosowania leku Mitoxantron Sandoz.
Być może lekarz będzie musiał dostosować dawkowanie lub wstrzymać albo przerwać na stałe leczenie lekiem Mitoxantron Sandoz.
Testy krwi przed i podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz Lek Mitoxantron Sandoz może zmienić wyniki morfologii krwi. Przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz lekarz będzie wykonywać testy krwi w celu oznaczenia morfologii krwi. Lekarz będzie przeprowadzać testy krwi częściej, zwracając szczególną uwagę na liczbę białych krwinek (neutrofili) we krwi: jeśli pacjent ma małą liczbę pewnego typu białych krwinek (neutrofili) (mniej niż 3 ); jeśli pacjent otrzymuje lek Mitoxantron Sandoz w dużych dawkach (>14 mg/m 2
powierzchni ciała przez 3 dni).
Testy czynności serca przed i podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz Lek Mitoxantron Sandoz może uszkodzić serce i spowodować zaburzenie czynności serca lub, w cięższych przypadkach, niewydolność serca. Ryzyko takich działań niepożądanych jest większe, jeśli pacjent otrzymuje większe dawki leku Mitoxantron Sandoz lub: ma zaburzenia pracy serca; miał uprzednio radioterapię klatki piersiowej; stosuje już leki wpływające na pracę serca; był uprzednio leczony antracyklinami lub antrachinonami, takimi jak daunorubicyna lub doksorubicyna;
Lekarz przeprowadzi testy czynności serca przed rozpoczęciem stosowania lek u Mitoxantron Sandoz i będzie je regularnie powtarzał podczas leczenia. W razie stosowania leku Mitoxantron Sandoz w leczeniu stwardnienia rozsianego lekarz będzie bada ł czynność serca przed rozpoczęciem leczenia, przed podaniem każdej kolejnej dawki oraz raz na rok przez 5 lat od zakończenia leczenia.
Ostra białaczka szpikowa (AML) i zespół mielodysplastyczny Pewna klasa leków przeciwnowotworowych (inhibitory topoizomerazy II), obejmująca też lek Mitoxantron Sandoz, może wywołać następujące choroby, gdy stosowane są samodzielnie, a zwłaszcza w skojarzeniu z chemioterapią i (lub) radioterapią: nowotwór krwinek białych (ostra białaczka szpikowa) zaburzenie szpiku kostnego powodujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek i prowadzące do białaczki (zespół mielodysplastyczny).
Przebarwienie moczu i tkanek Mitoksantron może spowodować niebiesko-zielone zabarwienie moczu utrzymujące się przez i paznokci.
Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet Mężczyznom nie wolno spłodzić dziecka i muszą stosować środki antykoncepcyjne przez cały okres leczenia i co najmniej przez 6 miesięcy po jego zakończeniu. Kobiety zdolne do zajścia w ciążę muszą mieć ujemny wynik testu ciążowego przed podaniem każdej dawki i stosować skuteczną metodę antykoncepcji przez cały okres leczenia i co najmniej 4 miesiące po jego zakończeniu. Jeżeli ten lek zostanie zastosowany w okresie ciąży lub pacjentka zajdzie w ciążę podczas stosowania tego leku, należy poinformować lekarza ze względu na zagrożenie dla płodu.
Płodność Ten lek związany jest z ryzykiem przemijającego lub trwałego zatrzymania krwawień miesiączkowych u kobiet zdolnych do zajścia w ciążę.
Dzieci i młodzież Dostępne jest tylko bardzo małe doświadczenie dotyczące stosowania u dzieci i młodzieży. Nie wolno stosować tego leku u dzieci i młodzieży w okresie od urodzenia do 18. roku życia, bowiem nie określono bezpieczeństwa jego stosowania i skuteczności u dzieci i młodzieży.
Mitoxantron Sandoz a i nne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować. Jest szczególnie istotne w przypadku któregokolwiek z poniższych leków.
Leki zwiększające ryzyko działań niepożądanych leku Mitoxantron Sandoz: leki, które mogą spowodować uszkodzenie serca (np. antracykliny); leki, które hamują wytwarzanie krwinek (w tym płytek krwi) przez szpik kostny (leki mielosupresyjne); leki hamujące działanie układu odpornościowego (leki immunosupresyjne); antagoniści witaminy K, zwłaszcza jeśli pacjent otrzymuje lek Mitoxantron Sandoz z powodu nowotworu; inhibitory topoizomerazy II (grupa leków przeciwnowotworowych obejmująca także mitoksantron) stosowane w skojarzeniu z innymi lekami w chemioterapii i (lub) z radioterapią. Mogą one spowodować: o nowotwór białych krwinek (ostra białaczka szpikowa); o zaburzenie szpiku kostnego powodujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek i prowadzące do białaczki (zespół mielodysplastyczny).
W razie braku pewności, czy pacjent przyjmuje którykolwiek z wyżej wymienionych leków, należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Leki takie należy stosować z ostrożnością lub też odstawić je podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz. Jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z tych leków, lekarz może przepisać mu zamiast niego lek alternatywny. Należy także powiedzieć lekarzowi, jeśli pacjent otrz ymuje już lek Mitoxantron Sandoz, a lekarz przepisze mu nowy lek, którego pacjent jeszcze nie przyjmował w tym samym czasie, co lek Mitoxantron Sandoz.
Szczepienie i uodpornienie (szczepionki) może nie zadziałać podczas leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz i przez trzy miesiące od zakończenia leczenia.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Lek Mitoxantron Sandoz może spowodować uszkodzenie nienarodzonego dziecka. W związku z tym należy unikać zajścia w ciążę. Nie wolno stosować Mitoxantron Sandoz w leczeniu stwardnienia rozsianego, jeśli pacjentka jest w ciąży (zwłaszcza w ciągu pierwszych trzech miesięcy ciąży ). Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas stosowania lek u Mitoxantron Sandoz, należy natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi i przerwać leczenie lekiem Mitoxantron Sandoz.
Pacjentka musi unikać zajścia w ciążę. Mężczyźni muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas leczenia i przez co najmniej 6 miesięcy po zakończeniu leczenia. Kobiety zdolne do zajścia w ciążę muszą mieć ujemny wynik testu ciążowego przed podaniem każdej dawki leku i muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas leczenia i przez co najmniej 4 miesiące po zakończeniu leczenia lekiem Mitoxantron Sandoz.
Karmienie piersią Lek Mitoxantron Sandoz przenika do mleka matki i może spowodować poważne działania niepożądane u karmionego dziecka. Nie wolno karmić piersią podczas leczenia mitoksantronem i przez jeden miesiąc po zakończeniu leczenia.
Płodność Lek Mitoxantron Sandoz związany jest z ryzykiem przemijającego lub trwałego zatrzymania krwawień miesiączkowych u kobiet zdolnych do zajścia w ciążę. W związku tym pacjentka powinna porozmawiać z lekarzem, jeśli planuje w przyszłości zajście w ciążę; możliwe będzie zamrożenie komórek jajowych. Nie ma dostępnych danych na temat mężczyzn. Jednak u samców zwierząt obserwowano uszkodzenia jąder i zmniejszenie liczby plemników w nasieniu.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Lek Mitoxantron Sandoz ma niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Wynika to z możliwych działań niepożądanych, takich jak splątanie i uczucie zmęczenia (patrz punkt 4). Jeśli u pacjenta występują takie działania niepożądane, nie należy prowadzić żadnych pojazdów ani obsługiwać maszyn.
Mitoxantron Sandoz zawiera sód Fiolka 10 mg/5 ml: Ten lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w fiolce, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Fiolka 20 mg/10 ml: Ten lek zawiera 34,14 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej) w każdej fiolce. Odpowiada to 1,7% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
3. Jak stosować lek Mitoxantron Sandoz
Lek Mitoxantron Sandoz będzie podawany pacjentowi pod nadzorem lekarza z odpowiednim doświadczeniem w stosowaniu cytotoksycznej chemioterapii. Lek ten musi być zawsze podawany w infuzji (kroplówce) dożylnej i musi być zawsze rozcieńczony przed podaniem. Płyn podawany w infuzji może wydostać się z żyły do okolicznych tkanek (wynaczynienie). W takiej sytuacji infuzja musi być przerwana i podana ponownie do innej żyły. Należy unikać kontaktu leku Mitoxantron Sandoz z ciałem, zwłaszcza ze skórą, błonami śluzowymi (wilgotną wyściółką jam ciała, np. jamy ustnej) i oczami.
Dawka leku Mitoxantron Sandoz zostanie wyliczona przez lekarza indywidualnie dla każdego pacjenta. Zalecana dawka wyliczana jest w oparciu o powierzchnię ciała i określona w metrach kwadratowych (m 2 ) na podstawie wzrostu i masy ciała. Ponadto podczas leczenia przeprowadzane będą regularnie badania krwi. Dawkowanie leku będzie dostosowane do wyniku tych badań.
Zazwyczaj stosowana dawka to:
Rak piersi z przerzutami, chłoniak nieziarniczy Jeśli lek Mitoxantron Sandoz jest stosowany samodzielnie: Zalecana dawka początkowa leku Mitoxantron Sandoz to 14 mg/m 2
powierzchni ciała (pc.) w postaci pojedynczej dawki dożylnej; dawkę tę można powtarzać co 21 dni, jeśli parametry morfologii krwi powrócą do akceptowalnych wartości.
Mniejszą dawkę początkową (12 mg/m 2
pc. lub mniejszą) zaleca się u pacjentów z małą rezerwą szpikową, np. z powodu wcześniejszej chemioterapii lub u pacjentów w złym stanie ogólnym.
Kolejne dawki zostaną określone dokładnie przez lekarza. Przy kolejnych cyklach leczenia zwykle można powtórzyć poprzednią dawkę, jeżeli liczba leukocytów i płytek krwi powróci do wartości prawidłowych w ciągu 21 dni.
Leczenie skojarzone (jeśli lek stosowany jest w skojarzeniu z innym) Lek Mitoxantron Sandoz podawany jest w ramach leczenia skojarzonego. Wykazano skuteczność połączenia leku Mitoxantron Sandoz z innymi lekami cytotoksycznymi, w tym z cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem lub metotreksatem i mitomycyną C w leczeniu raka piersi z przerzutami.
Lek Mitoxantron Sandoz jest także stosowany w różnych skojarzeniach w leczeniu chłoniaka nieziarniczego, jednak aktualnie dostępne dane są ograniczone i nie można zalecić żadnego konkretnego schematu leczenia.
Generalnie, gdy lek Mitoxantron Sandoz jest stosowany w chemioterapii skojarzonej, jego dawka początkowa powinna być zmniejszona o 2-4 mg/m 2
w stosunku do dawki zalecanej przy podawaniu samodzielnym.
Ostra białaczka szpikowa Jeśli lek jest stosowany samodzielnie w leczeniu wznowy (nawrotu nowotworu): Dawka zalecana w celu indukcji remisji wynosi 12 mg/m 2
powierzchni ciała, podawanych dożylnie raz na dobę przez pięć kolejnych dni (dawka całkowita wynosi łącznie 60 mg/m 2
pc. na 5 dni).
W skojarzeniu z innymi lekami w leczeniu nowotworów: Wymagana dawka zostanie określona dokładnie przez lekarza. Może być konieczna jej modyfikacja, jeśli: zastosowane skojarzenie leków ograniczyło wytwarzanie przez szpik kostny białych i czerwonych krwinek oraz płytek krwi bardziej niż lek Mitoxantron Sandoz stosowany samodzielnie. jeśli pacjent ma poważne problemy z nerkami lub wątrobą.
Leczenie fazy przełomu blastycznego (przewlekłej) białaczki szpikowej Lek stosowany samodzielnie w leczeniu wznowy: Dawka zalecana w razie wznowy choroby wynosi 10 do 12 mg/m pc., podawanych dożylnie raz na dobę przez pięć kolejnych dni (dawka całkowita 50 do 60 mg/m 2
pc.).
Zaawansowany rak gruczołu krokowego oporny na kastrację Zalecane dawkowanie leku Mitoxantron Sandoz to 12 do 14 mg/m 2
pc. podawanych w krótkiej infuzji dożylnej co 21 dni w skojarzeniu z małymi doustnymi dawkami kortykosteroidów (leków hormonalnych hamujących działanie układu odpornościowego).
Stwardnienie rozsiane Lek Mitoxantron Sandoz będzie podawany pod nadzorem lekarza z odpowiednim doświadczeniem w stosowaniu chemioterapii w leczeniu stwardnienia rozsianego.
Zalecane dawkowanie mitoksantronu wynosi 12 mg/m² pc. w krótkotrwałej infuzji dożylnej (około skumulowana dawka nie powinna być większa niż 72 mg/m² pc .
W razie wielokrotnego podawania mitoksantronu, dawki powinny być dostosowane w oparciu o zakres i czas trwania zmniejszenia liczby białych i czerwonych krwinek oraz płytek we krwi.
Pacjenci w podeszłym wieku Pacjenci w podeszłym wieku powinni otrzymywać dawki z dolnej granicy zakresu dawkowania z uwagi na możliwe pogorszenie czynności wątroby, nerek lub serca oraz możliwe inne choroby i przyjmowane leki.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, ch ociaż nie u każdego one wystąpią .
Najpoważniejsze działania niepożądane to uszkodzenie serca (toksyczne działanie na mięsień sercowy) i mielosupresja (osłabienie aktywności szpiku kostnego).
Niektóre działania niepożądane mogą być poważne. Jeżeli u pacjenta wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, należy niezwłocznie powiadomić lekarza: skóra stanie się blada, a pacjent będzie odczuwać osłabienie lub nagłą duszność (mogą to być objawy zmniejszonej liczby czerwonych krwinek); nietypowa tendencja do powstawania siniaków lub krwawienia, takie jak odkrztuszanie krwi, obecność krwi w wymiotach lub moczu albo czarne stolce (możliwe objawy zmniejszenia liczby płytek krwi); wystąpienie lub nasilenie trudności w oddychaniu; ból w klatce piersiowej, duszność, zmiany rytmu serca (przyspieszenie lub spowolnienie), zatrzymanie płynów objawiające się obrzękiem kostek lub nóg (możliwe objawy choroby serca); ciężka swędząca wysypka (pokrzywka), obrzęk dłoni, stóp, kostek, twarzy, warg, jamy ustnej lub gardła (który może powodować trudności w oddychaniu lub przełykaniu) lub uczucie zbliżającego się omdlenia (mogą to być objawy ciężkiej reakcji alergicznej); gorączka lub zakażenia.
W przypadku pacjentów leczonych z powodu nowotworu:
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów) Zakażenia Mała liczba czerwonych krwinek, co może powodować uczucie zmęczenia i duszność (niedokrwistość). Może być konieczne przetoczenie krwi. Mała liczba pewnych typów białych krwinek (neutrofilów). Nudności (mdłości) Wymioty Utrata włosów
Często (mogą występować u maksymalnie 1 na 10 pacjentów) Mała liczba płytek krwi - co może powodować powstawanie siniaków lub krwawienia. Mała liczba pewnego typu białych krwinek (granulocytów) Zmęczenie, osłabienie i brak energii Utrata apetytu Zawał serca Duszność Zaparcie Biegunka Zapalenie jamy ustnej i warg Gorączka Zastoinowa niewydolność serca (ciężki stan, w którym serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi)
Niezbyt często (mogą występować u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów) Osłabienie aktywności szpiku kostnego - może być większe lub trwać dłużej, jeśli pacjent był uprzednio leczony chemioterapią lub radioterapią Niewystarczająca produkcja krwinek przez szpik kostny (niewydolność szpiku kostnego) Niepr awidłowa liczba białych krwinek Ciężk ie reakcje alergiczne (reakcja anafilaktyczna, w tym wstrząs anafilaktyczny) - nagła swędząca wysypka (pokrzywka), obrzęk dłoni, stóp, kostek, twarzy, warg, jamy ustnej lub gardła (który może powodować trudności w oddychaniu lub przełykaniu) lub uczucie zbliżającego się omdlenia Zak ażenia górnych dróg oddechowych Zakażenia dróg moczowych Zatrucie krwi (posocznica) Zakażenia powodowane przez mikroorganizmy, które normalnie nie powodują chorób osób ze zdrowym układem odpornościowym (zakażenia oportunistyczne) Nowotwór białych krwinek (ostra białaczka szpikowa, AML) Zaburzenie szpiku kostnego powodujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek, co prowadzi do białaczki (zespół mielodysplastyczny, MDS) Zmiany masy ciała Zaburzenia metaboliczne (zespół rozpadu guza nowotworowego) Niepokój Splątanie Ból głowy Uczucie mrowienia Nieregularna lub spowolniona praca serca Nieprawidłowy zapis EKG (elektrokardiogramu) Zmniejszenie objętości krwi pompowanej przez lewą komorę serca, niepowodujące objawów Powstawanie siniaków Obfite krwawienie Niskie ciśnienie krwi Ból brzucha Krwawienie w obrębie żołądka lub jelit, które może powodować obecność krwi w wymiocinach, krwawienie podczas wypróżniania się lub czarne smoliste stolce Zapalenie błon śluzowych Zapalenie trzustki Zaburzenia czynności wątroby Zapalenie skóry (rumień) Zaburzenia paznokci (np. oddzielenie się paznokcia od łożyska, zmiany wyglądu i struktury paznokci) Wysypka Zmiana koloru białek oczu Przeb arwienie skóry Wyciek roztworu leku do otaczających tkanek (wynaczynienie): o zaczerwienienie (rumień) o obrzęk o ból o uczucie pieczenia i (lub) przybarwienie skóry o martwica fragmentów tkanek, wymagająca ich usunięcie i przeszczepienie skóry Nieprawidłowe wyniki badań krwi oceniających czynność wątroby i nerek (zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej, zwiększone stężenia kreatyniny i azotu mocznikowego we krwi) Uszkodzenie nerek, powodujące obrzęki i osłabienie (nefropatia) Zmiana koloru moczu Opuchlizna (obrzęk) Zaburzenia smaku Patologiczny brak krwawień miesiączkowych
Rzadko (mogą występować u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów) Uszkodzenie mięśnia sercowego uniemożliwiające mu prawidłowe pompowanie krwi (kardiomiopatia) Zapalenie płuc
W przypadku pacjentów leczonych z powodu stwardnienia rozsianego:
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów) Zakażenia, w tym zakażenia górnych dróg oddechowych i dróg moczowych Nudności (mdłości) Utrata włosów Patologiczny brak krwawień miesiączkowych
Często (mogą występować u maksymalnie 1 na 10 pacjentów) Mała liczba krwinek czerwonych, co może powodować uczucie zmęczenia i duszność (niedokrwistość). Pacjent może wymagać przetoczenia krwi. Mała liczba pewnych typów białych krwinek (granulocytów) Zaparcie Wymioty Biegunka Zapalenie jamy ustnej i warg Nieprawidłowa liczba białych krwinek Ból głowy Nieregularna praca serca Nieprawidłowy zapis EKG (elektrokardiogramu) Zmniejszenie objętości krwi pompowanej przez lewą komorę serca, niepowodujące objawów Nieprawidłowe wyniki testów krwi oceniających czynność wątroby (zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej)
Niezbyt często (mogą występować u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów) Zapalenie płuc Zatr ucie krwi (posocznica) Zakażenia powodowane przez mikroorganizmy, które normalnie nie powodują chorób u osób ze zdrowym układem odpornościowym (zakażenia oportunistyczne) Nowotwór białych krwinek (ostra białaczka szpikowa, AML) Zaburzenie szpiku kostnego powodujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek, co prowadzi do białaczki (zespół mielodysplastyczny, MDS) Niewystarczająca produkcja krwinek przez szpik kostny (niewydolność szpiku kostnego) Osłabienie aktywności szpiku kostnego - może być większe lub trwać dłużej, jeśli pacjent był uprzednio leczony chemioterapią lub radioterapią Mała liczba płytek krwi, co może powodować powstawanie siniaków lub krwawienia Mała liczba pewnego typu białych krwinek (neutrofilów) Ciężka reakcja alergiczna (reakcja anafilaktyczna w tym wstrząs anafilaktyczny) - nagła swędząca wysypka (pokrzywka), obrzęk dłoni, stóp, kostek, twarzy, warg, jamy ustnej lub gardła (który może powodować trudności w oddychaniu lub przełykaniu) lub uczucie zbliżającego się omdlenia Utrata apetytu Zmiany masy ciała Niepokój Splątanie Uczucie mrowienia Zmęczenie, osłabienie i brak energii Ciężki stan, w którym serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi (zastoinowa niewydolność serca) Uszkodzenie mięśnia sercowego uniemożliwiające mu prawidłowe pompowanie krwi (kardiomiopatia) Powolna akcja serca Zawał serca Nietypowa skłonność do powstawania siniaków Obfite krwawienie Niskie ciśnienie krwi Duszność Ból brzucha Krwawienie w obrębie żołądka lub jelit, które może powodować obecność krwi w wymiocinach, krwawienie podczas wypróżniania się lub czarne smoliste stolce Zapalenie błon śluzowych Zapalenie trzustki Zaburzenia czynności wątroby Zaburzenia paznokci (np. oddzielenie się paznokcia od łożyska, zmiany wyglądu i struktury paznokci) Wysypka Zmiana koloru białek oczu Przebarwienie skóry Wyciek roztworu leku do otaczających tkanek (wynaczynienie): - zaczerwienienie (rumień) - obrzęk - ból - uczucie pieczenia i (lub) przybarwienie skóry - martwica fragmentów tkanek, wymagająca ich usunięcie i przeszczepienie skóry Nieprawidłowe wyniki badań krwi oceniających czynność nerek (zwiększenie stężenia kreatyniny i azotu mocznikowego we krwi) Uszkodzenie nerek, powodujące obrzęki i osłabienie (nefropatia) Zmiana koloru moczu Opuchlizna (obrzęk) Gorączka Nagły zgon
Rzadko (mogą występować u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów) Brak danych
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można również zgłaszać podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Mitoxantron Sandoz
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i etykiecie po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Brak s pecja lnych zaleceń dotyczących warunków przechowywania leku.
Po pierwszym otwarciu fiolki koncentrat należy natychmiast rozcieńczyć. Uzys kany po rozcieńczeniu roztwór zachowuje stabilność przez 24 godziny w temperaturze pokojowej i maksymalnie przez 3 dni w temperaturze 2°C-8°C.
Ze względu na czystość mikrobiologiczną rozcieńczony lek należy wykorzystać natychmiast. W przeciwnym razie za okres i warunki przechowywania roztworu do chwili podania pacjentowi odpowiedzialność ponosi użytkownik. Roztworu nie należy przechowywać dłużej niż przez w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Mitoxantron Sandoz Substancją czynną leku jest mitoksantron (w postaci mitoksantronu chlorowodorku). Każdy ml koncentratu zawiera 2 mg mitoksantronu (w postaci mitoksantronu chlorowodorku). Pozostałe składniki leku to: sodu chlorek, sodu octan, kwas octowy lodowaty, sodu siarczan bezwodny, kwas solny rozcieńczony (do ustalenia pH), woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Mitoxantron Sandoz i co zawiera opakowanie Lek Mitoxantron Sandoz jest klarownym, niebieskim roztworem, niezawierającym widocznych cząstek. Lek dostępny jest w fiolkach z bezbarwnego szkła. Tekturowe pudełka zawierają 1 fiol kę zawierającą
Wielkość opakowań: 1 x 5 ml i 1 x 10 ml.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10
Wytwórca EBEWE Pharma Ges.m.b.H. Nfg.KG Mondseestrasse 11
Fareva Unterach GmbH Mondseestraße 11
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji na temat leku oraz jego nazw w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy zwrócić się do: ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 06/2021
Charakterystyka
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Mitoxantron Sandoz, 2 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Jedna fiolka 5 ml zawiera 10 mg mitoksantronu (w postaci mitoksantronu chlorowodorku). Jedna fiolka z 10 ml zawiera 20 mg mitoksantronu (w postaci mitoksantronu chlorowodorku).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Produkt leczniczy zawiera 0,148 mmol/l (3,42 mg/ml) sodu. Jedna fiolka 5 ml zawiera 0,739 mmol (17,10 mg) sodu. Jedna fiolka 10 ml zawiera 1,478 mmol (34,14 mg) sodu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji. Klarowny, niebieski roztwór niezawierający widocznych cząstek.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Mitoksantron jest wskazany do stosowania w leczeniu raka piersi z przerzutami.
Mitoksantron jest wskazany do stosowania w leczeniu chłoniaka nieziarniczego (ang. non-Hodgkin lymphoma).
Mitoksantron jest wskazany do stosowania w leczeniu ostrej białaczki szpikowej (AML) u dorosłych.
Mitoksantron jest wskazany do stosowania w ramach schematów leczenia skojarzonego w leczeniu indukującym remisję przewlekłej białaczki szpikowej w fazie przełomu blastycznego.
Mitoksantron jest wskazany do stosowania w skojarzeniu z kortykosterydami w leczeniu paliatywnym (np. łagodzeniu bólu) w związku z opornym na kastrację, zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego.
Mitoksantron jest wskazany do stosowania w leczeniu pacjentów z wysoce aktywną rzutową postacią stwardnienia rozsianego i szybko postępującą niepełnosprawnością w sytuacji, w której nie ma innych możliwości leczenia (patrz punkty 4.2, 4.4 i 5.1).
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie Mitoksantron powinien być podawany pod nadzorem lekarza z odpowiednim doświadczeniem w stosowaniu cytotoksycznej chemioterapii.
Rak piersi z przerzutami, chłoniak nieziarniczy Monoterapia Zalecana początkowa dawka mitoksantronu stosowanego w monoterapii wynosi 14 mg/m 2
(powierzchni ciała), podawana w pojedynczej dawce dożylnej; dawkę można powtarzać co 21 dni. Mniejszą dawkę początkową (12 mg/m 2
rezerwą szpikową, np. z powodu wcześniejszej chemioterapii lub u pacjentów w złym stanie ogólnym.
Modyfikację dawkowania oraz czas podawania kolejnych dawek należy uzależnić od klinicznej oceny stopnia i czasu trwania mielosupresji. W kolejnych cyklach leczenia zwykle można powtórzyć poprzednią dawkę, jeżeli liczba leukocytów i płytek krwi powróci do wartości prawidłowych w ciągu
Poniższa tabela zawiera sugerowane modyfikacje dawkowania w leczeniu zaawansowanego raka piersi i chłoniaka nieziarniczego, w zależności od nadiru hematologicznego (który zazwyczaj występuje po upływie około 10 dni od podania leku).
Nadir leukocytów i płytek krwi Czas do normalizacji Kolejne dawki Jeśli nadir leukocytów >1500/μl i nadir płytek >50 000/μl <21 dni Powtórzyć poprzednią dawkę. Jeśli nadir leukocytów >1500/μl i nadir płytek >50 000/μl >21 dni Wstrzymać do normalizacji, następnie powtórzyć poprzednią dawkę Jeśli nadir leukocytów <1500/μl lub nadir płytek <50 000/μl Dowolny czas Po normalizacji zmniejszyć poprzednią dawkę o 2 mg/m 2
Jeśli nadir leukocytów <1000/μl lub nadir płytek <25 000/μl Dowolny czas Po normalizacji zmniejszyć poprzednią dawkę o 4 mg/m 2
Leczenie skojarzone Mitoksantron podawany jest w ramach leczenia skojarzonego. Wykazano skuteczność połączenia mitoksantronu z innymi środkami cytotoksycznymi, w tym z cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem lub metotreksatem i mitomycyną C w leczeniu raka piersi z przerzutami.
Mitoksantron jest także stosowany w różnych skojarzeniach w leczeniu chłoniaka nieziarniczego, jednak aktualnie dostępne dane są ograniczone i nie można zalecić żadnego konkretnego schematu leczenia.
Wykazano skuteczność mitoksantronu w schematach leczenia skojarzonego podawanego w dawce początkowej wynoszącej 7, 8, 10 do 12 mg/m 2
Ogólnie można zalecić, w razie stosowania mitoksantronu w chemioterapii w skojarzeniu z innym środkiem mielosupresyjnym, by początkową dawkę mitoksantronu zmniejszyć o 2 do 4 mg/m 2
w stosunku do dawek zalecanych w monoterapii. Dalsze dawkowanie, jak wskazuje powyższa tabela, zależy od stopnia i czasu trwania mielosupresji.
Ostra białaczka szpikowa Monoterapia wznowy choroby Dawka zalecana w celu indukcji remisji wynosi 12 mg/m 2
pięć kolejnych dni (dawka całkowita 60 mg/m 2
dawkowanie 12 mg/m 2
cyklu leczenia indukcyjnego.
Leczenie skojarzone Zalecane dawkowanie w leczeniu indukcyjnym wynosi 12 mg/m 2
od 1. do 3. w postaci infuzji dożylnej oraz 100 mg/m 2
ciągłej, 24-godzinnej infuzji w dniach od 1. do 7.
Większość przypadków całkowitej remisji zachodzi po pierwszym cyklu leczenia indukcyjnego. W razie wystąpienia niepełnej odpowiedzi można podać drugi cykl leczenia indukcyjnego obejmujący podawanie mitoksantronu przez 2 dni i cytarabiny przez 5 dni z zastosowaniem takich samych dawek dobowych. W razie wystąpienia ciężkiej lub zagrażającej życiu toksyczności hematologicznej podczas pierwszego cyklu leczenia indukcyjnego, drugi cykl należy wstrzymać do czasu ustąpienia toksyczności.
Leczenie konsolidacyjne zastosowane w dwóch dużych, randomizowanych, wieloośrodkowych badaniach klinicznych obejmowało podawanie mitoksantronu w dawce 12 mg/m 2
w postaci infuzji dożylnej w dniach 1. i 2. oraz 100 mg/m 2
w postaci ciągłej, 24-godzinnej infuzji w dniach od 1 do 5. Pierwszy cykl podawany był po upływie około 6 tygodni po ostatnim leczeniu indukcyjnym, a drugi cykl zwykle w 4 tygodnie po pierwszym.
Wykazano skuteczność schematu obejmującego jednorazowe podanie mitoksantronu w dawce 2
2
pc. w 1-godzinnym wlewie dożylnym oraz cytarabiny (Ara-C) w dawce 1 g/m 2
pc. dożylnie w ciągu 6 godzin przez 6 dni (MEC), jako leczenia ratunkowego w opornej na leczenie AML.
Leczenie fazy przełomu blastycznego (przewlekłej) białaczki szpikowej Monoterapia wznowy choroby Dawka zalecana w razie wznowy choroby wynosi 10 do 12 mg/m 2
pc., podane dożylnie raz na dobę przez pięć kolejnych dni (dawka całkowita 50 do 60 mg/m pc.).
Zaawansowany rak gruczołu krokowego oporny na kastrację Biorąc pod uwagę dane z dwóch badań porównujących leczenie skojarzone mitoksantronu z kortykosteroidami z leczeniem samymi kortykosteroidami, zalecane dawkowanie mitoksantronu, to 2
kortykosteroidów doustnych.
Pacjenci onkologiczni, którzy otrzymali dawkę skumulowaną 140 mg/m 2
pc. w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami chemioterapeutycznymi, mają skumulowane 2,6% ryzyko wystąpienia zastoinowej niewydolności serca. Z tego powodu pacjenci powinni być obserwowani w celu wykrycia objawów toksycznego działania na serce oraz wypytywani o objawy niewydolności serca przed i podczas leczenia.
Stwardnienie rozsiane Leczenie mitoksantronem powinno być prowadzone pod nadzorem lekarza z odpowiednim doświadczeniem w stosowaniu chemioterapii w leczeniu stwardnienia rozsianego.
Leczenie należy wdrożyć po ocenie korzyści i ryzyka, zwłaszcza w odniesieniu do zagrożenia dla układu krwiotwórczego i serca (patrz punkt 4.4).
Nie wolno rozpoczynać leczenia u pacjentów leczonych uprzednio mitoksantronem.
Zalecane dawkowanie mitoksantronu wynosi 12 mg/m 2
skumulowana dawka nie powinna być większa niż 72 mg/m² pc. (patrz punkt 5.1).
W razie wielokrotnego podawania mitoksantronu dawkowanie należy dostosować w zależności od zakresu i czasu trwania supresji szpiku kostnego.
Morfologia krwi z rozmazem w ciągu 21 dni po infuzji mitoksantronu Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 3. wg WHO: kolejna dawka 10 mg/m 2
Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 4. wg WHO: kolejna dawka 8 mg/m 2
Morfologia krwi z rozmazem 7 dni przed infuzją mitoksantronu Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 1. wg WHO: kolejna dawka 9 mg/m 2
Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 2. wg WHO: kolejna dawka 6 mg/m 2
Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 3. do 4. wg WHO: przerwać leczenie W razie toksyczności niehematologicznej stopnia 2. do 3. wg WHO kolejną dawkę należy skorygować do 10 mg/m 2
leczenie.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku Zasadniczo w przypadku pacjenta w podeszłym wieku należy wybrać dawkowanie z dolnej części zakresu dawek, co odzwierciedla większą częstość zaburzeń czynności wątroby, nerek lub serca, chorób współistniejących lub jednoczesnego stosowania innych leków.
Zaburzenia czynności nerek Nie określono bezpieczeństwa stosowania mitoksantronu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Mitoksantron należy stosować ostrożnie.
Zaburzenia czynności wątroby Nie określono bezpieczeństwa stosowania mitoksantronu u pacjentów z niewydolnością wątroby. W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być dostosowanie dawki z uwagi na zmniejszony klirens mitoksantronu. Nie ma dostępnych wystarczających danych umożliwiających zalecenie schematu dostosowywania dawki. Wyniki badań laboratoryjnych nie umożliwiają przewidzenia klirensu substancji czynnej ani określenia właściwego dostosowania dawki (patrz punkt 5.2).
Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci ani młodzieży. Stosowanie mitoksantronu u dzieci i młodzieży nie jest właściwe.
Sposób podawania Wyłącznie w infuzji dożylnej.
Koncentrat Mitoxantron Sandoz należy powoli wstrzykiwać do trwającej grawitacyjnej infuzji dożylnej soli fizjologicznej lub 5% roztworu glukozy przez okres wynoszący co najmniej 3 do możliwości unikać żył przechodzących nad stawami lub w kończynach z zaburzeniami odpływu żylnego lub chłonnego.
Produkt Mitoxantron Sandoz można także podawać w krótkiej infuzji dożylnej (15 do 30 minut) po rozcieńczeniu w 50 do 100 ml soli fizjologicznej lub 5% roztworu glukozy.
Nie wolno podawać produktu Mitoxantron Sandoz podskórnie, domięśniowo ani dotętniczo. W razie wynaczynienia podczas podawania może dość do ciężkiego miejscowego uszkodzenia tkanek. Tego produktu nie wolno także podawać we wstrzyknięciu dokanałowym.
W razie wystąpienia jakichkolwiek objawów wynaczynienia, w tym pieczenia, bólu, świądu, rumienia, obrzęku, sinego zabarwienia lub owrzodzenia, należy natychmiast przerwać podawanie produktu (patrz punkt 4.4).
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1, w tym na siarczyny, jakie mogą powstać w procesie wytwarzania mitoksantronu.
Mitoksantron jest przeciwwskazany u kobiet karmiących piersią (patrz punkty 4.4 i 4.6).
Mitoksantronu nie wolno stosować w leczeniu stwardnienia rozsianego u kobiet w ciąży (patrz punkty
4.4 i 4.6).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Środki ostrożności, które należy podjąć przed użyciem lub podaniem produktu leczniczego Mitoksantron powinien być powoli dodawany do grawitacyjnej infuzji dożylnej. Nie wolno podawać mitoksantronu podskórnie, domięśniowo ani dotętniczo. Istnieją doniesienia o miejscowej/regionalnej neuropatii, niekiedy nieodwracalnej, występującej po podaniu dotętniczym. W razie wynaczynienia podczas podawania może dość do ciężkiego miejscowego uszkodzenia tkanek. Do tej pory opisano tylko kilka pojedynczych przypadków ciężkich miejscowych reakcji (martwicy) spowodowanych wynaczynieniem.
Mitoksantronu nie wolno podawać we wstrzyknięciu dokanałowym. Podanie dokanałowe może spowodować ciężkie powikłania z trwałymi następstwami. Istnieją doniesienia o neuropatii i działaniu neurotoksycznym (zarówno ośrodkowym, jak i obwodowym) po wstrzyknięciu dokanałowym. Doniesienia te opisują napady padaczkowe prowadzące do śpiączki i ciężkich następstw neurologicznych oraz porażenie obejmujące dysfunkcję jelit i pęcherza moczowego.
Czynność serca Toksyczne działanie na mięsień sercowy, objawiające się w najcięższej postaci jako potencjalnie nieodwracalna i prowadząca do zgonu zastoinowa niewydolność serca (ang. CHF), może wystąpić podczas leczenia mitoksantronem, jak również miesiące, a nawet lata po zakończeniu leczenia. Ryzyko to zwiększa się wraz z dawką skumulowaną. Pacjenci onkologiczni, którzy otrzymali dawkę skumulowaną 140 mg/m 2
pc. w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami chemioterapeutycznymi, mają skumulowane 2,6% ryzyko wystąpienia zastoinowej niewydolności serca. W porównawczych badaniach pacjentów onkologicznych ogólny skumulowany wskaźnik prawdopodobieństwa umiarkowanego lub ciężkiego zmniejszenia LVEF po tej dawce wynosił 13%.
Czynna lub utajona choroba układu krążenia, uprzednia lub jednoczesna radioterapia obszaru śródpiersia/osierdzia, uprzednie leczenie innymi antracyklinami lub antrachinonami albo jednoczesne stosowanie innych produktów leczniczych o działaniu kardiotoksycznym zwiększa ryzyko toksycznego działania na serce. Przed podaniem pierwszej dawki mitoksantronu pacjentom onkologicznym zaleca się ocenę lewokomorowej frakcji wyrzutowej (LVEF) w badaniu echokardiograficznym lub wykonanie wielobramkowej wentrykulografii radioizotopowej (MUGA). U pacjentów onkologicznych należy regularnie kontrolować czynność serca podczas leczenia. Zaleca się ocenę LVEF w regularnych odstępach czasu i (lub) w razie pojawienia się objawów zastoinowej niewydolności serca. Działanie kardiotoksyczne może wystąpić w dowolnym momencie leczenia mitoksantronem, a jego ryzyko zwiększa się wraz z dawką skumulowaną. Kardiotoksyczne działanie mitoksantronu może wystąpić po mniejszej dawce skumulowanej, niezależnie od obecności lub braku czynników ryzyka.
Z uwagi na ryzyko działań niepożądanych ze strony serca u pacjentów leczonych uprzednio daunorubicyną lub doksorubicyną, przed rozpoczęciem leczenia mitoksantronem należy u takich pacjentów ocenić ryzyko i korzyści.
U pacjentów leczonych mitoksantronem z powodu ostrej białaczki szpikowej może w rzadkich przypadkach wystąpić ostra zastoinowa niewydolność serca. Działanie takie zgłoszono także w przypadku pacjentów ze stwardnieniem rozsianym leczonych mitoksantronem. U pacjentów ze stwardnieniem rozsianym leczonych mitoksantronem mogą wystąpić zaburzenia czynności serca. W przypadku pacjentów ze stwardnieniem rozsianym zaleca się ocenę lewokomorowej frakcji wyrzutowej (LVEF) w badaniu echokardiograficznym lub wykonanie wielobramkowej wentrykulografii radioizotopowej (MUGA) przed podaniem pierwszej dawki mitoksantronu i przed każdą kolejną dawką oraz raz na rok przez okres do 5 lat od zakończenia leczenia. Działanie kardiotoksyczne może wystąpić w dowolnym momencie podczas leczenia mitoksantronem, a jego ryzyko zwiększa się wraz z dawką skumulowaną. Kardiotoksyczne działanie mitoksantronu może wystąpić po mniejszej dawce skumulowanej, niezależnie od obecności lub braku czynników ryzyka. Zasadniczo pacjenci ze stwardnieniem rozsianym nie powinni otrzymać skumulowanej dawki życiowej większej niż 72 mg/m 2
pc. Mitoksantron nie powinien zasadniczo podawany pacjentom ze stwardnieniem rozsianym i wartością LVEF <50% lub klinicznie znaczącym zmniejszeniem LVEF.
Supresja szpiku kostnego Leczenie mitoksantronem powinno być związane z dokładnym i częstym sprawdzaniem hematologicznych i biochemicznych parametrów laboratoryjnych, jak również częstą obserwacją pacjenta. Pełna morfologia krwi z liczbą płytek powinna być oznaczona przed podaniem pierwszej dawki mitoksantronu, 10 dni po podaniu oraz przed każdą kolejną infuzją, jak również w razie wystąpienia objawów zakażenia. Należy pouczyć pacjentów o zagrożeniach, objawach przedmiotowych i podmiotowych ostrej białaczki i przypomnieć o konieczności zwrócenia się o pomoc lekarską w razie wystąpienia jakichkolwiek tego typu objawów, nawet po upływie pięciu lat.
Supresja szpiku kostnego może być ciężka i długotrwała u pacjentów w złym stanie ogólnym lub leczonych uprzednio chemioterapią i (lub) radioterapią.
Z wyjątkiem leczenia ostrej białaczki limfatycznej mitoksantronu nie należy podawać pacjentom z wyjściową liczbą neutrofilów mniejszą niż 1500 komórek/mm 3 . Zaleca się częste oznaczanie morfologii krwi obwodowej u wszystkich pacjentów otrzymujących mitoksantron w celu monitorowania supresji szpiku kostnego, w szczególności neutropenii, która może być ciężka i prowadzić do wystąpienia zakażeń. W razie stosowania dużych dawek mitoksantronu (>14 mg/m 2
pc./dobę przez 3 dni), takich jak wskazane w leczeniu białaczki, może wystąpić ciężka mielosupresja.
Należy zachować szczególną ostrożność w celu zapewnienia całkowitej remisji hematologicznej przed rozpoczęciem leczenia konsolidacyjnego (jeśli jest stosowane), a stan pacjentów należy ściśle monitorować w tej fazie. Mitoksantron może spowodować mielosupresję niezależnie od stosowanej dawki.
Wtórna ostra białaczka szpikowa i zespół mielodysplastyczny Stosowanie inhibitorów topoizomerazy II (w tym mitoksantronu) w monoterapii, a zwłaszcza w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi i (lub) radioterapią wiążę się z rozwojem ostrej białaczki szpikowej lub zespołu mielodysplastycznego. Z uwagi na ryzyko powstania wtórnych nowotworów złośliwych, należy ocenić korzyści i ryzyko leczenia mitoksantronem przed jego rozpoczęciem.
Stosowanie po innych metodach leczenia SM Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności mitoksantronu po leczeniu natalizumabem, fingolimodem, alemtuzumabem, fumaranem dimetylu ani teriflunomidem.
Rak piersi bez przerzutów Z uwagi na brak wystarczających danych dotyczących skuteczności w adjuwantowym leczeniu raka piersi i biorąc pod uwagę ryzyko białaczki, mitoksantron powinien być stosowany tylko w leczeniu raka piersi z przerzutami.
Zakażenia Pacjenci otrzymujący leki immunosupresyjne, takie jak mitoksantron, mają osłabioną odpowiedź immunologiczną na zakażenia. Zakażenia ogólnoustrojowe należy leczyć jednocześnie z leczeniem mitoksantronem lub tuż przed rozpoczęciem leczenia mitoksantronem.
Szczepienie Immunizacja szczepionkami zawierającymi żywe wirusy (np. przeciwko żółtej febrze) zwiększa ryzyko zakażenia i innych działań niepożądanych, takich jak krowianka zgorzelinowa i krowianka uogólniona u pacjentów z upośledzeniem odporności, spowodowanym na przykład przez leczenie mitoksantronem. W związku z tym podczas leczenia nie należy podawać szczepionek zawierających żywe wirusy. Zaleca się stosowane szczepionek zawierających żywe wirusy z ostrożnością po zakończeniu chemioterapii i nie wcześniej niż 3 miesiące od podania ostatniej dawki chemioterapii (patrz punkt 4.5).
Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet Mitoksantron ma działanie genotoksyczne i uważany jest za potencjalny czynnik teratogenny dla człowieka. W związku tym należy zalecić leczonym mężczyznom, aby nie dopuścili do spłodzenia dziecka i stosowali środki antykoncepcyjne przez cały okres leczenia i co najmniej 6 miesięcy po jego zakończeniu. Kobiety zdolne do zajścia w ciążę muszą mieć ujemny wynik testu ciążowego przed podaniem każdej dawki i stosować skuteczną metodę antykoncepcji przez cały okres leczenia i co najmniej 4 miesiące po jego zakończeniu.
Karmienie piersią Mitoksantron jest wykrywalny w mleku ludzkim przez okres do jednego miesiąca od podania ostatniej dawki. Z uwagi na ryzyko poważnych działań niepożądanych mitoksantronu u dziecka, karmienie piersią jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3) i musi być przerwane przed rozpoczęciem leczenia.
Płodność Należy poinformować kobiety zdolne do zajścia w ciążę o zwiększonym ryzyku przemijającego lub przetrwałego zaniku krwawień miesiączkowych (patrz punkt 4.6).
Mutagenność i działanie rakotwórcze Wykazano mutagenne działanie mitoksantronu w testach na bakteria oraz komórkach ssaków, jak również in vivo u szczurów. Wykazano rakotwórcze działanie substancji czynnej u zwierząt laboratoryjnych w dawkach mniejszych od proponowanej dawki klinicznej. W związku z tym mitoksantron może mieć działanie rakotwórcze u ludzi.
Zespół rozpadu guza nowotworowego Zgłaszano przypadki zespołu rozpadu guza podczas leczenia mitoksantronem. Należy monitorować stężenie kwasu moczowego, mocznika i elektrolitów.
Przebarwienie moczu i tkanek Mitoksantron może powodować niebiesko-zielone zabarwienie moczu do 24 godzin po podaniu, o czym należy poinformować pacjentów. Może też wystąpić niebieskawe przebarwienie twardówki, skóry i paznokci.
Mitoxantron Sandoz zawiera sód Fiolka 10 mg/5 ml: Ten produkt leczniczy zawiera 0,739 mmol (17,10 mg) sodu w fiolce, to znaczy produkt leczniczy uznaje się za „wolny od sodu”. Fiolka 20 mg/10 ml: Ten produkt leczniczy zawiera 1,478 mmol (34,14 mg) sodu w fiolce, co odpowiada 1,7% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Łączenie mitoksantronu z substancjami czynnymi o działaniu kardiotoksycznym (np. antracyklinami) zwiększa ryzyko toksycznego działania na serce.
Podawanie inhibitorów topoizomerazy II, w tym mitoksantronu, w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi i (lub) radioterapią wiąże się z rozwojem ostrej białaczki szpikowej (ang. AML) lub zespołu mielodysplastycznego (ang. MDS), patrz punkty 4.4 i 4.8.
Mitoksantron na skutek swojego mechanizmu działania powoduje supresję szpiku kostnego. Jednoczesne stosowanie w chemioterapii z innym środkiem mielosupresyjnym, na przykład w leczeniu raka piersi, może nasilić supresję szpiku kostnego.
Skojarzenie mitoksantronu z innymi środkami immunosupresyjnymi zwiększa ryzyko nadmiernego zahamowania układu odpornościowego i wystąpienia zespołu limfoproliferacyjnego.
Immunizacja szczepionkami zawierającymi żywe wirusy (np. przeciwko żółtej febrze) zwiększa ryzyko zakażenia i innych działań niepożądanych, takich jak krowianka zgorzelinowa i krowianka uogólniona u pacjentów z upośledzeniem odporności, spowodowanym na przykład przez leczenie mitoksantronem. W związku z tym podczas leczenia nie należy podawać szczepionek zawierających żywe wirusy. Zaleca się stosowane szczepionek zawierających żywe wirusy z ostrożnością po zakończeniu chemioterapii i nie wcześniej niż 3 miesiące od podania ostatniej dawki chemioterapii (patrz punkt 4.4).
Skojarzenie antagonistów witaminy K ze środkami cytotoksycznymi może zwiększyć ryzyko krwawień. W przypadku pacjentów przyjmujących doustne leki przeciwzakrzepowe należy dokładnie kontrolować czas protrombinowy lub wartość INR w momencie włączenia i odstawienia leczenia mitoksantronem, należy też je oznaczać częściej podczas leczenia skojarzonego. Może być konieczne dostosowanie dawki leku przeciwzakrzepowego w celu utrzymania pożądanego poziomu działania przeciwzakrzepowego.
W badaniach in vitro wykazano, że mitoksantron jest substratem białka transportującego BCRP. Inhibitory nośnika BCRP (np. eltrombopag, gefitynib) mogą spowodować zwiększoną dostępność biologiczną mitoksantronu. W badaniu farmakokinetycznym obejmującym dzieci z nowo rozpoznaną ostrą białaczką szpikową podawanie jednocześnie z cyklosporyną spowodowało 42% zmniejszenie klirensu mitoksantronu. Induktory BCRP mogą teoretycznie zmniejszyć ekspozycję na mitoksantron.
Mitoksantron i jego metabolity są wydalane z żółcią i moczem, jednakże nie wiadomo, czy szlaki jego metabolizmu lub wydalania ulegają nasyceniu, hamowaniu czy indukcji, ani czy mitoksantron i jego metabolity przenikają do krążenia jelitowo-wątrobowego (patrz punkt 5.2).
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet Mitoksantron ma działanie genotoksyczne i uważany jest za potencjalny czynnik teratogenny dla człowieka. W związku z tym należy zalecić leczonym mężczyznom, aby nie dopuścili do spłodzenia dziecka i stosowali środki antykoncepcyjne przez cały okres leczenia i co najmniej 6 miesięcy po jego zakończeniu. Kobiety zdolne do zajścia w ciążę muszą zostać pouczone o konieczności unikania zajścia w ciążę, muszą mieć ujemny wynik testu ciążowego przed podaniem każdej dawki i stosować skuteczną metodę antykoncepcji przez cały okres leczenia i co najmniej 4 miesiące po jego zakończeniu.
Ciąża Dostępne są tylko bardzo ograniczone dane dotyczące stosowania mitoksantronu u kobiet w ciąży. Nie wykazano teratogennego działania mitoksantronu w badaniach na zwierzętach w dawkach mniejszych od poziomu ekspozycji osiąganego u ludzi, jednakże stwierdzono jego szkodliwy wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Mitoksantron jest uważany za potencjalnie teratogenny dla człowieka z uwagi na swój mechanizm działania oraz działanie na rozwój wykazane dla związków pokrewnych. Z tego względu przeciwwskazane jest stosowanie mitoksantronu w leczeniu SM u kobiet w ciąży (patrz punkt 4.3). W przypadku stosowania w leczeniu innych wskazań nie należy podawać mitoksantronu w okresie ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze. W każdym przypadku należy indywidualnie rozważyć korzyści z leczenia matki wobec zagrożenia dla płodu. Jeżeli ten produkt leczniczy będzie stosowany podczas ciąży lub gdy pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia mitoksantronem, należy ją poinformować o potencjalnych zagrożeniach dla płodu i zapewnić poradę genetyczną.
Karmienie piersią Mitoksantron przenika do mleka kobiecego i jest wykrywalny w nim przez okres do jednego miesiąca od podania ostatniej dawki. Z uwagi na ryzyko poważnych działań niepożądanych mitoksantronu u dziecka, karmienie piersią jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3) i musi być przerwane przed rozpoczęciem leczenia.
Płodność Kobiety leczone mitoksantronem mają zwiększone ryzyko przemijającego lub trwałego zaniku krwawień miesiączkowych, w związku z czym przed leczeniem należy rozważyć zachowanie (zamrożenie) komórek jajowych. Nie ma dostępnych danych dotyczących mężczyzn, jednakże u zwierząt zaobserwowano zanik kanalików nasiennych w jądrach i zmniejszoną liczbę plemników w nasieniu (patrz punkt 5.3).
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Mitoksantron wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Po podaniu mitoksantronu może wystąpić splątanie i zmęczenie (patrz punkt 4.8).
4.8 Działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa Najpoważniejsze działania niepożądane mitoksantronu, to toksyczne działanie na mięsień sercowy i supresja szpiku kostnego. Najczęstsze działania niepożądane mitoksantronu (obserwowane u więcej niż 1 na 10 pacjentów), to niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, zakażenia, zanik krwawień miesiączkowych, łysienie, nudności i wymioty.
Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych Poniższa tabela oparta jest na danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania z badań klinicznych i spontanicznych zgłoszeń dotyczących wskazań onkologicznych oraz z badań klinicznych, badań bezpieczeństwa stosowania po wprowadzeniu do obrotu i spontanicznych zgłoszeń z leczenia pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Częstość występowania zdefiniowana jest wg następującej konwencji: bardzo często (1/10); często (1/100 do <1/10); niezbyt często (1/1000 do <1/100); rzadko (1/10 000 do <1/1000); bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Częstość Nowotwory Stwardnienie rozsiane Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Bardzo często Zakażenie (w tym zakończone zgonem) Zakażenie (w tym zakończone zgonem) Zakażenie dróg moczowych Zakażenie górnych dróg oddechowych Niezbyt często Zakażenie dróg moczowych Zakażenie górnych dróg oddechowych Posocznica Zakażenia oportunistyczne Zapalenie płuc Posocznica Zakażenia oportunistyczne Rzadko Zapalenie płuc Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy) Niezbyt często Ostra białaczka szpikowa, zespół mielodysplastyczny, ostra białaczka Ostra białaczka szpikowa, zespół mielodysplastyczny, ostra białaczka Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo często Niedokrwistość Neutropenia Leukopenia
Często Małopłytkowość Granulocytopenia Niedokrwistość Leukopenia Granulocytopenia Nieprawidłowa liczba krwinek białych Niezbyt często Mielosupresja Niewydolność szpiku kostnego Nieprawidłowa liczba krwinek białych Niewydolność szpiku kostnego Mielosupresja Małopłytkowość Neutropenia Zaburzenia układu immunologicznego Niezbyt często Reakcje anafilaktyczne/ rzekomoanafilaktyczne (w tym wstrząs) Reakcje anafilaktyczne/ rzekomoanafilaktyczne (w tym wstrząs) Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Często Jadłowstręt Niezbyt często Wahania masy ciała Zespół rozpadu guza nowotworowego (ang. TLS)* Jadłowstręt Wahania masy ciała * TLS najczęściej związany jest z białaczką limfoblastyczną z limfocytów T lub B lub z chłoniakiem nieziarniczym (NHL). Zaburzenia układu nerwowego Często Ospałość Ból głowy Niezbyt często Niepokój Splątanie Ból głowy Parestezje Niepokój Splątanie Parestezje Ospałość Zaburzenia oka Niezbyt często Przebarwienie twardówki Przebarwienie twardówki Zaburzenia serca Często Zastoinowa niewydolność serca Zawał mięśnia sercowego (w tym przypadki zakończone zgonem) Arytmia Nieprawidłowy zapis EKG Zmniejszenie lewokomorowej frakcji wyrzutowej Niezbyt często Arytmia Rzadkoskurcz zatokowy Nieprawidłowy zapis EKG Zmniejszenie lewokomorowej frakcji wyrzutowej Zastoinowa niewydolność serca Kardiomiopatia Rzadkoskurcz zatokowy Zawał mięśnia sercowego (w tym przypadki zakończone zgonem) Rzadko Kardiomiopatia Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często Uraz Krwawienia Niedociśnienie Uraz Krwawienia Niedociśnienie Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często Duszność Niezbyt często Duszność Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często Nudności Wymioty Nudności
Często Zaparcie Biegunka Zapalenie jamy ustnej Zaparcie Biegunka Zapalenie jamy ustnej Wymioty Niezbyt często Ból brzucha Krwawienie z przewodu pokarmowego Zapalenie błon śluzowych Zapalenie trzustki Ból brzucha Krwawienie z przewodu pokarmowego Zapalenie błon śluzowych Zapalenie trzustki Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często Zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej Niezbyt często Hepatotoksyczność Zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej Hepatotoksyczność Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Bardzo często Łysienie Łysienie Niezbyt często Rumień Zaburzenia paznokci Wysypka Przebarwienie skóry Martwica tkanek (po wynaczynieniu) Zaburzenia paznokci Wysypka Przebarwienie skóry Martwica tkanek (po wynaczynieniu) Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często Zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy Zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi Nefropatia toksyczna Zmiana koloru moczu Zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy Zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi Nefropatia toksyczna Zmiana koloru moczu Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Bardzo często Brak krwawień miesiączkowych* Niezbyt często Brak krwawień miesiączkowych * Brak krwawień miesiączkowych może być długotrwały, może też wiązać się z przedwczesną menopauzą. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często Astenia Zmęczenie Gorączka
Niezbyt często Obrzęk Wynaczynienie* Zaburzenia smaku Astenia Zmęczenie Obrzęk Gorączka Wynaczynienie* Nagły zgon** * Zgłaszano przypadki wynaczynienia w miejscu infuzji, mogącego spowodować rumień, obrzęk, ból, pieczenie i (lub) niebieskie przebarwienie skóry. Wynaczynienie może spowodować martwicę tkanek, również z koniecznością opracowania chirurgicznego i przeszczepienia skóry. Zgłaszano także zapalenie żyły w miejscu infuzji. ** Związek przyczynowo-skutkowy z podaniem mitoksantronu jest niepewny.
Opis wybranych działań niepożądanych Toksyczne działanie wobec mięśnia sercowego, objawiające się w najcięższej postaci jako potencjalnie nieodwracalna i prowadząca do zgonu zastoinowa niewydolność serca (ang. CHF), może wystąpić podczas leczenia mitoksantronem, jak również miesiące, a nawet lata po zakończeniu leczenia. Ryzyko to zwiększa się wraz z dawką skumulowaną. W badaniach klinicznych pacjenci onkologiczni, którzy otrzymali dawkę skumulowaną 140 mg/m 2
z innymi lekami chemioterapeutycznymi, mieli skumulowane 2,6% ryzyko wystąpienia zastoinowej niewydolności serca.
Mielosupresja jest ograniczającym dawkę działaniem niepożądanym mitoksantronu. Mielosupresja może być silniejsza i bardziej długotrwała u pacjentów leczonych uprzednio chemioterapią lub radioterapią. W badaniu klinicznym obejmującym pacjentów z ostrą białaczką znacząca mielosupresja wystąpiła u wszystkich pacjentów leczonych mitoksantronem. Wśród 80 pacjentów włączonych do badania mediana najmniejszej liczby leukocytów i płytek krwi wynosiła, odpowiednio, 400/μl (stopień w przypadku ostrej białaczki, bowiem tradycyjne parametry mielosupresji, takie jak liczba leukocytów i płytek krwi są zakłócone z powodu zajęcia szpiku kostnego przez komórki białaczkowe.
Populacja pacjentów ze stwardnieniem rozsianym
Toksyczność hematologiczna Neutropenia może wystąpić po każdym podaniu. Jest to generalnie przemijająca neutropenia, w której liczba leukocytów osiąga minimum 10 dni po infuzji i wraca do normy około 20. dnia. Obserwowano także odwracalną trombocytopenię. Należy regularnie kontrolować parametry hematologiczne (patrz punkt 4.4).
Zgłaszano zakończone zgonem przypadki ostrej białaczki szpikowej (AML) (patrz punkt 4.4).
Kardiotoksyczność Zgłoszono przypadki nieprawidłowego zapisu EKG; zgłaszano także przypadki zastoinowej niewydolności serca z lewokomorową frakcja wyrzutową <50% (patrz punkt 4.4).
Dzieci i młodzież Leczenie mitoksantronem nie jest zalecane dla dzieci i młodzieży. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Nie ma znanej swoistej odtrutki na mitoksantron. Zgłoszono przypadki przypadkowego przedawkowania. Czterech pacjentów, którzy otrzymali dawkę 140 do 180 mg/m 2
pc. w jednym bolusie dożylnym zmarło z powodu ciężkiej leukopenii i zakażenia. W razie dłuższych okresów ciężkiej mielosupresji konieczne może być wspomaganie układu krwiotwórczego i leczenie przeciwdrobnoustrojowe.
Nie oceniano pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, jednakże mitoksantron silnie wiąże się z tkankami jest bardzo mało prawdopodobne, aby dializa otrzewnowa lub hemodializa mogła osłabić działanie lecznicze lub toksyczne.
W zależności od zastosowanego dawkowania i stanu fizycznego pacjenta może wystąpić toksyczne działanie wobec układu krwiotwórczego, przewodu pokarmowego, wątroby lub nerek. W przypadku przedawkowania należy dokładnie monitorować stan pacjenta. Należy wdrożyć leczenie objawowe i podtrzymujące.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwnowotworowe, antracykliny i związki o podobnej strukturze Kod ATC: L01DB07
Mechanizm działania Mitoksantron jest lekiem działającym na DNA, który wbudowuje się w łańcuch kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA) za pośrednictwem wiązań wodorowych, powodując powstawanie wiązań krzyżowych i pękanie nici. Mitoksantron zakłóca także działanie kwasu rybonukleinowego (RNA) i jest silnym inhibitorem topoizomerazy II, enzymu odpowiedzialnego za rozplatanie i naprawę uszkodzonych nici DNA. Ma działanie komórkobójcze zarówno na proliferujące, jak i nieproliferujące hodowle komórek ludzkich, co wskazuje, że nie działa specyficznie na fazy cyklu komórkowego; jest aktywny wobec szybko proliferujących i wolnorosnących nowotworów. Mitoksantron blokuje cykl komórkowy w fazie G2, co prowadzi do wzrostu ilości komórkowego RNA i poliploidalności.
W badaniach in vitro wykazano, że mitoksantron hamuje proliferację limfocytów B, limfocytów T i makrofagów oraz upośledza prezentację antygenów, jak również uwalnianie interferonu gamma, czynnika martwicy nowotworu alfa i interleukiny-2.
Działanie farmakodynamiczne Mitoksantron, syntetyczna pochodna antrachinonu, jest dobrze znanym cytotoksycznym lekiem przeciwnowotworowym. Wykazano jego skuteczność terapeutyczną w wielu nowotworach złośliwych. Jego przypuszczalny mechanizm działania w SM polega na działaniu immunosupresyjnym.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania Leczenie mitoksantronem w dawce 12 do 14 mg/m 2
Dawkę te podaje się w 21-dniowych cyklach, w leczeniu indukcyjnym w AML przez trzy kolejne dni, a w leczeniu konsolidacyjnym przez dwa dni. Mitoksantron jest skuteczny w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi lub kortykosteroidami.
Mitoksantron w skojarzeniu z innymi substancjami cytostatycznymi jest skuteczny w leczeniu raka piersi z przerzutami, także u pacjentek, u których adjuwantowe leczenie schematem zawierającym antracyklinę było nieskuteczne.
Mitoksantron w skojarzeniu z kortykosteroidami poprawia opanowanie bólu i jakość życia pacjentów z zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego opornym na kastrację, jednakże bez poprawy ogólnej przeżywalności. Mitoksantron w skojarzeniu z cytarabiną, jako pierwsze leczenie indukcyjne, jest co najmniej tak samo skuteczny w indukowaniu remisji, jak skojarzenia zawierające daunorubicynę u dorosłych pacjentów z uprzednio nieleczoną AML. Mitoksantron w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi cytostatycznymi produktami leczniczymi wywołuje obiektywną odpowiedź u pacjentów z kilkoma typami NHL. Długookresowa użyteczność mitoksantronu jest ograniczona przez rozwijającą się oporność nowotworu, co może doprowadzić do zgonu w razie zastosowania mitoksantronu jako leczenia ostatniego rzutu.
W badaniu klinicznym obejmującym wysoce aktywne SM ze znaczącą komponentą zapalną wykazano przewagę mitoksantronu w dawce 12 mg/m 2
2
i placebo. Zaobserwowano ograniczenie pogorszenia upośledzenia neurologicznego i zmniejszenie częstości nawrotów klinicznych. W kilku badaniach obejmujących stwardnienie rozsiane skuteczna dawka skumulowana wynosiła od 36 mg/m 2
do 120 mg/m 2
pc. Dawki jednorazowe wynosiły od 5 do 2
pc., a odstępy między kolejnymi dawkami od jednego miesiąca do trzech miesięcy. Okres, w którym podana była dawka skumulowana, wynosił od 3 to 24 miesięcy. Jednak kardiotoksyczność nasila się wraz z dawką skumulowaną. Skumulowana dawka 72 mg/m 2
skuteczność i wiąże się z mniejszą kardiotoksycznością niż większe dawki skumulowane. Stąd pacjenci ze stwardnieniem rozsianym nie powinni otrzymać skumulowanej dawki życiowej przekraczającej 72 mg/m 2
Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci ani młodzieży.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Farmakokinetykę mitoksantronu po dożylnym podaniu dawki jednorazowej można opisać w modelu trójkompartmentowym. U pacjentów, którym podano dawkę 15-90 mg/m 2
zależność między dawką a polem powierzchni pod krzywą stężenia względem czasu (AUC). Nie stwierdzono kumulacji substancji czynnej w osoczu w warunkach podawania mitoksantronu raz na dobę przez pięć dni lub w pojedynczej dawce co trzy tygodnie.
Dystrybucja Dystrybucja do tkanek jest znacząca, objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym przekracza 2 . Stężenie w osoczu maleje szybko w ciągu dwóch pierwszych godzin, a następnie powoli. Mitoksantron wiąże się z białkami osocza w 78%. Frakcja związana jest niezależna od stężenia i nie ma na nią wpływu obecność fenytoiny, doksorubicyny, metotreksatu, prednizonu, prednizolonu, heparyny ani kwasu acetylosalicylowego. Mitoksantron nie przenika przez barierę krew-mózg. Dystrybucja do jąder jest względnie mała.
Metabolizm i eliminacja Szlaki metabolizmu mitoksantronu nie są poznane. Mitoksantron jest wydalany powoli w moczu i z kałem w postaci niezmienionej substancji czynnej lub nieczynnych metabolitów. W badaniach obejmujących ludzi w 5-dniowym okresie po podaniu tego produktu leczniczego z moczu i stolca odzyskano tylko, odpowiednio, 10% i 18% podanej dawki w postaci substancji czynnej lub metabolitów. Niezmieniona substancja czynna stanowiła 65% materiału odzyskanego z moczu. Pozostałe 35% stanowiły monokarboksylowe i dikarboksylowe pochodne kwasowe i ich glukuronidy.
Wiele ze zgłoszonych wartości okresu półtrwania w fazie eliminacji mieści się w zakresie od 10 do Takie różnice w oszacowanych wartościach mogą wynikać z dostępności danych z późnych punktów czasowych po podaniu, pomiarów danych oraz czułości testu.
Szczególne grupy pacjentów Klirens mitoksantronu może być zmniejszony w razie zaburzeń czynności wątroby. Wydaje się, że nie ma znamiennych różnic w farmakokinetyce mitoksantronu między pacjentami w podeszłym wieku a młodymi dorosłymi. Wpływ płci, rasy i zaburzeń czynności nerek na farmakokinetykę mitoksantronu jest nieznany. Farmakokinetyka mitoksantronu u dzieci i młodzieży jest nieznana.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Przeprowadzono badania toksyczności po podaniu jednorazowym i wielokrotnym obejmujące myszy, szczury, psy, króliki i małpy. Głównym narządem docelowym działania toksycznego był układ krwiotwórczy, a widocznym objawem była mielosupresja. Dodatkowe cele obejmowały serce, nerki, przewód pokarmowy oraz jądra. Zaobserwowano zanik kanalików nasiennych w jądrach i zmniejszoną liczbę plemników w nasieniu.
Wykazano mutagenne i klastogenne działanie mitoksantronu we wszystkich systemach testów in vitro oraz u szczurów in vivo. Działanie rakotwórcze zaobserwowano u szczurów oraz u samców myszy. Podawanie mitoksantronu ciężarnym samicom szczura w okresie organogenezy było związane ze spowolnienie wzrostu płodów przy dawkach wynoszących >0,01-krotność zalecanej dawki dla ludzi wyrażonej w mg/m 2 . Podawanie mitoksantronu ciężarnym samicom królika w okresie organogenezy było związane z większą częstością przedwczesnych porodów po dawkach wynoszących >0,01-krotność zalecanej dawki dla ludzi wyrażonej w mg/m 2 . W badaniach tych nie zaobserwowano działania teratogennego, jednak maksymalne oceniane dawki były znacznie mniejsze od zalecanej dawki dla ludzi (0,02-krotność i 0,05-krotność u, odpowiednio, szczurów i królików, w przeliczeniu na mg/m 2 . Nie zaobserwowano żadnego wpływu na rozwój potomstwa ani na płodność w dwóch pokoleniach szczurów objętych badaniem.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Sodu chlorek Sodu octan Kwas octowy lodowaty Sodu siarczan bezwodny Kwas solny rozcieńczony (do ustalenia pH) Woda do wstrzykiwań
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie mieszać mitoksantronu w tej samej infuzji z innymi produktami leczniczymi oprócz wymienionych w punkcie 6.6.
6.3 Okres ważności
Nieotwarta fiolka: 2 lata Po pierwszym otwarciu fiolki koncentrat należy natychmiast rozcieńczyć.
Wykazano, że przygotowany do użycia produkt leczniczy zachowuje stabilność chemiczną i fizyczną przez 24 godziny w temperaturze pokojowej oraz maksymalnie przez 3 dni w temperaturze 2°C-8°C.
Ze względu na czystość mikrobiologiczną rozcieńczony produkt leczniczy należy wykorzystać natychmiast. W przeciwnym razie za okres i warunki przechowywania roztworu do chwili podania pacjentowi odpowiedzialność ponosi użytkownik. Roztworu nie należy przechowywać dłużej niż przez 24 godziny w temperaturze 2°C-8°C, chyba że rozcieńczenie zostało przeprowadzone w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak szczególnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego. Warunki przechowywania rozcieńczonego produktu leczniczego, patrz punkt 6.3.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Fiolki z bezbarwnego szkła (typu I) z halobutylowym gumowym korkiem pokrytym fluoropolimerem i aluminiowym uszczelnieniem. 1, 5 lub 10 fiolek w tekturowym pudełku. Wielkość opakowań: 1 x 5 ml, 5 x 5 ml, 10 x 5 ml, 1 x 10 ml, 5 x 10 ml i 10 x 10 ml.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaWszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE
DO OBROTUSandoz GmbH Biochemiestrasse 10
Pozwolenie nr 24649
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 30.03.2018 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO05.09.2020 r.