Amiodaron hameln

Ulotka dołączona do opakowania: INFORMACJA DLA UŻYTKOWNIKA
Amiodaron hameln, 50 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji
Amiodaroni hydrochloridum

Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.

Spis treści ulotki

1. Co to jest Amiodaron hameln i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem Amiodaron hameln

3. Jak stosować Amiodaron hameln

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać Amiodaron hameln

6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest Amiodaron hameln i w jakim celu się go stosuje

Lek Amiodaron hameln stosuje się w leczeniu nieregularnej czynności serca, nazywanej arytmią. Działanie amiodaronu polega na kontrolowaniu pracy serca, jeżeli nie jest ona prawidłowa. Amiodaron hameln podaje się wtedy, gdy potrzebne jest szybkie działanie leku lub jeśli przyjmowanie tabletek jest niemożliwe. Lekarz wykona wstrzyknięcie leku, a stan pacjenta będzie monitorowany w szpitalu lub pod nadzorem specjalisty.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem Amiodaron hameln

Kiedy nie stosować Amiodaron hameln • jeśli pacjent ma uczulenie na amiodaron, jod lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6), • jeśli u pacjenta występuje zwolniona czynność serca (tak zwana bradykardia zatokowa) lub nieregularna czynność serca (np. blok zatokowo - przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego), • jeśli pacjent ma inne zaburzenia serca, bez wszczepionego rozrusznika serca, na przykład jeśli występuje blok przedsionkowo-komorowy (rodzaj zaburzenia przewodzenia w sercu), • jeśli pacjent ma zaburzenia tarczycy - przed podaniem leku lekarz przeprowadzi badanie tarczycy, • jeśli pacjent przyjmuje inne leki, które mogą wpływać na czynność serca (patrz także podpunkt „Amiodaron hameln a inne leki”). • jeśli osobą, która otrzyma ten lek, jest wcześniak lub noworodek urodzony o czasie.
Jeśli pacjent jest na liście oczekujących na przeszczep serca, lekarz może zmienić sposób leczenia. Dzieje się tak, ponieważ przyjmowanie amiodaronu przed przeszczepieniem serca wykazało zwiększone ryzyko powikłań zagrażających życiu (pierwotna dysfunkcja przeszczepu – ang. primary
graft dysfunction, PGD), kiedy przeszczepione serce przestaje prawidłowo pracować w ciągu pierwszych 24 godzin po operacji.
Leku Amiodaron hameln nie wolno podawać: • jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią (lek można zastosować wyłącznie w stanach zagrożenia życia).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Lekarz będzie dokładnie i regularnie kontrolował zapis EKG, ciśnienie tętnicze oraz czynność wątroby i tarczycy: • jeśli u pacjenta występuje pogorszenie czynności serca lub niewydolność serca, • jeśli pacjent ma niskie ciśnienie tętnicze, • jeśli pacjent ma zaburzenia wątroby, • jeśli pacjent ma jakiekolwiek zaburzenia płuc, w tym astmę, • jeśli pacjent ma jakiekolwiek zaburzenia tarczycy.
Należy zachowć szczególną ostrożność stosując Amiodarone hydrochloride 50 mg/ml. Należy skonsultować się z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką, jeśli: • występują jakiekolwiek problemy ze wzrokiem (mogą to być objawy choroby zwanej neuropatią nerwu wzrokowego lub zapaleniem nerwu); • osobą otrzymującą lek jest niemowlę lub dziecko w wieku poniżej 3 lat; • pojawiają się pęcherze lub krwawienie skórne obejmujące okolice warg, oczu, ust, nosa i narządów płciowych; objawy grypopodobne i gorączka (może to być objaw choroby zwanej „zespołem Stevensa-Johnsona”); • jeśli występuje ciężka wysypka pęcherzowa, w której warstwy skóry mogą złuszczać się, pozostawiając duże obszary odsłoniętej skóry na ciele; ogólnie złe samopoczucie, gorączka, dreszcze i bóle mięśni (toksyczna rozpływna martwica naskórka); • pacjent zażywa aktualnie lek zawierający sofosbuwir w leczeniu zapalenia wątroby typu C, ponieważ może to spowodować zagrażające życiu spowolnienie pracy serca (lekarz może rozważyć alternatywne metody leczenia; jeśli konieczne jest leczenie amiodaronem i sofosbuwirem, może być konieczne dodatkowe monitorowanie pracy serca).
Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli pacjent przyjmuje lek zawierający sofosbuwir do leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu C oraz w trakcie leczenia występują:
o wolne lub nieregularne bicie serca lub zaburzenia rytmu serca, o zadyszka lub nasilenie istniejącej duszności, o ból w klatce piersiowej, o zawroty głowy, o kołatanie serca, o zasłabnięcie lub omdlenie.
Jeśli wymienione powyżej ostrzeżenia dotyczą pacjenta lub dotyczyły w przeszłości należy skonsultować się z lekarzem.
Amiodaron hameln a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować. Jest to szczególnie ważne w przypadku następujących leków, które mogą wchodzić w interakcje z amiodaronem: • leki stosowane w przypadku nieregularnej czynności serca (np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid i sotalol), • leki poprawiające dopływ krwi do mózgu (np. winkamina), • leki stosowane w chorobach psychicznych (np. sultopryd, sulpiryd, pimozyd) oraz niektóre rodzaje leków nazywanych fenotiazynami (np. tiorydazyna),
• leki stosowane w zaburzeniach trawienia (np. cyzapryd), • leki stosowane w zakażeniach (np. moksyfloksacyna, erytromycyna), • pentamidyna we wstrzyknięciu (stosowana w niektórych typach zapalenia płuc), • niektóre leki przeciwdepresyjne (na przykład amitryptylina, klomipramina, dosulepina, doksepina, imipramina, lofepramina, nortryptylina, trimipramina, maprotylina), • leki stosowane w leczeniu kataru siennego, wysypki lub innych alergii, nazywane lekami przeciwhistaminowymi (np. terfenadyna), • leki stosowane w leczeniu malarii (np. halofantryna), • sofosbuvir, stosowany w leczeniu zapalenia wątroby typu C.
Niezalecane jednoczesne stosowanie Nie zaleca się stosowania następujących leków jednocześnie z amiodaronem: • leki stosowane w chorobach serca i w przypadku podwyższonego ciśnienia tętniczego, nazywane beta-adrenolitykami (np. propranolol), • leki stosowane w leczeniu bólu w klatce piersiowej (dławica piersiowa) lub wysokiego ciśnienia tętniczego, nazywane antagonistami wapnia (np. diltiazem lub werapamil).
Jednoczesne stosowanie, wymagające zachowania ostrożności Należy zachować szczególną ostrożność stosując poniżej wymienione leki jednocześnie z amiodaronem. Leki te mogą zmniejszać stężenie potasu we krwi, co może zwiększać ryzyko zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca: • środki przeczyszczające – stosowane w przypadku zaparcia (np. bisakodyl, senes), • kortykosteroidy – stosowane w stanach zapalnych (np. prednizolon), • tetrakozaktyd – stosowany w diagnostyce niektórych zaburzeń hormonalnych, • diuretyki (leki moczopędne), np. furosemid, • amfoterycyna podawana dożylnie – stosowana w przypadku zakażeń grzybiczych.
Amiodaron może nasilać działanie następujących leków: • leki stosowane w celu rozrzedzania krwi (np. warfaryna) - lekarz dostosuje dawkę i będzie ściśle monitorować leczenie, • fenytoina – stosowana w leczeniu napadów drgawkowych, • digoksyna – stosowana w chorobach serca - lekarz będzie dokładnie monitorować stan pacjenta oraz dostosuje dawkę digoksyny, • flekainid – stosowany w przypadku zaburzeń rytmu serca - lekarz będzie dokładnie monitorować stan pacjenta oraz dostosuje dawkę flekainidu, • leki przyjmowane w przypadku dużego stężenia cholesterolu, nazywane statynami (np. symwastatyna lub atorwastatyna), • cyklosporyna, takrolimus i syrolimus – stosowane w zapobieganiu odrzuceniu przeszczepionego narządu, • fentanyl – stosowany do łagodzenia bólu, • lidokaina – środek miejscowo znieczulający, • syldenafil – stosowany w leczeniu zaburzeń erekcji, • midazolam i triazolam – stosowane w celu odprężenia, np. przed zabiegiem medycznym, • ergotamina – stosowana w leczeniu migreny.
Zabiegi chirurgiczne Jeśli planowany jest zabieg chirurgiczny, należy powiedzieć lekarzowi o przyjmowaniu amiodaronu.
Amiodaron hameln z jedzeniem i piciem Podczas stosowania tego leku nie należy pić soku grejpfrutowego. Wynika to z faktu, że picie soku grejpfrutowego podczas przyjmowania amiodaronu może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Ciąża i karmienie piersią Lekarz zaleci Amiodaron hameln podczas ciąży wyłącznie, jeśli uważa, że korzyści wynikające z leczenia przewyższają ryzyko. W okresie ciąży Amiodaron hameln można stosować tylko w stanach zagrożenia życia. Stosowanie leku Amiodaron hameln jest przeciwwskazane podczas karmienia piersią. W razie konieczności podania amiodaronu pacjentce karmiącej piersią, należy przerwać karmienie piersią. Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Amiodaron może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeżeli wystąpią działanie niepożądane, nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn. W takim przypadku należy poradzić się lekarza.
Amiodaron hameln zawiera alkohol benzylowy Ten lek zawiera 22,2 mg alkoholu benzylowego w każdym ml. Może on powodować reakcje alergiczne. Podawanie alkoholu benzylowego małym dzieciom wiąże się z ryzykiem ciężkich działań niepożądanych w tym zaburzeń oddychania (tzw. ”gasping syndrome”). Nie podawać noworodkom (do 4 tygodnia życia). Nie podawać małym dzieciom (w wieku poniżej 3 lat) dłużej niż przez tydzień bez zalecenia lekarza lub farmaceuty. Pacjenci z chorobami wątroby lub nerek, kobiety w ciąży lub karmiące piersią (patrz punkt 2 - Ciąża i karmienie piersią) powinni skontaktować się z lekarzem przed zastosowaniem leku, gdyż duża ilość alkoholu benzylowego może gromadzić się w ich organizmie i powodować działania niepożądane (tzw. ”kwasicę metaboliczną”).

3. Jak stosować Amiodaron hameln

Amiodaron jest podawany dożylnie przez lekarza lub pielęgniarkę (we wstrzyknięciu lub infuzji).
Dawkowanie Dawka dobowa leku Amiodaron hameln zależy od nasilenia choroby. Lekarz określi dawkę i czas leczenia indywidualnie dla każdego pacjenta. O ile lekarz nie zaleci inaczej, zazwyczaj stosowana dawka to 5 mg na kilogram masy ciała. Lek powinien być wstrzykiwany przez co najmniej 3 minuty.
Podawanie we wstrzyknięciu dożylnym: • podana dawka nie powinna być większa niż 5 mg na kg masy ciała, • dawka powinna być podawana powoli, przez co najmniej 3 minuty (chyba że lek zostanie podany pacjentowi podczas reanimacji), • lekarz odczeka co najmniej 15 minut przed kolejnym wstrzyknięciem, • powtarzane lub ciągłe podawanie może powodować zapalenie żyły i uszkodzenie skóry w miejscu wstrzyknięcia (otaczająca skóra może być ciepła, tkliwa i zaczerwieniona) - w takim przypadku zaleca się założenie „wkłucia centralnego” przez lekarza.
Podawanie w infuzji dożylnej: • podawana jest dawka 5 mg/kg masy ciała rozcieńczona w 250 ml roztworu glukozy 5%, • dawka powinna być podawana w czasie od 20 minut do 2 godzin, • podawanie można powtarzać 2–3 razy na dobę.
Większość działań niepożądanych występuje podczas leczenia w przypadku podania zbyt dużej dawki leku Amiodaron hameln. W związku z tym lekarz poda pacjentowi najmniejszą możliwą dawkę leku Amiodaron hameln. Pozwoli to ograniczyć działania niepożądane do minimum. Patrz także podpunkt „Zastosowanie większej niż zalecana dawki Amiodaron hameln”.

Dorośli Zazwyczaj stosowana dawka to 5 mg na kilogram mc., podawana przez 20 minut do 2 godzin. W zależności od stanu pacjenta lekarz może zalecić podanie 10 mg - 20 mg na kilogram mc. w ciągu W stanie zagrożenia życia lekarz może podać 150 mg - 300 mg w powolnym wstrzyknięciu trwającym co najmniej 3 minuty.
Lekarz będzie monitorował reakcję na lek Amiodaron hameln i odpowiednio dostosowywał dawkę leku.
Dzieci i młodzież Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa u dzieci są ograniczone. Lekarz określi odpowiednią dawkę.
Osoby w podeszłym wieku Podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów lekarz zaleci najmniejszą skuteczną dawkę. Lekarz określi dawkę odpowiednią dla pacjenta, a także będzie ściśle monitorować rytm serca oraz czynność tarczycy.
Lekarz najszybciej jak to możliwe zaleci zmianę postaci leku na tabletki.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki Amiodaron hameln Ponieważ lek zostanie podany w szpitalu lub pod kontrolą lekarza, jest mało prawdopodobne, że pacjent otrzyma zbyt dużą dawkę.
Jeśli jednak zostanie podana większa dawka niż zalecana, lekarz będzie uważnie monitorował stan zdrowia pacjenta i w razie potrzeby zastosuje leczenie podtrzymujące. Mogą wystąpić następujące objawy: nudności, wymioty, zaparcie lub nasilone pocenie się, a także nieprawidłowo wolna lub szybka czynność serca.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, także ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Chlorowodorek amiodaronu 50 mg / ml może pozostawać we krwi do miesiąca po zakończeniu leczenia. W tym czasie nadal mogą wystąpić działania niepożądane.
Należy przerwać przyjmowanie amiodaronu chlorowodorku 50 mg/ml i poinformować lekarza, pielęgniarkę lub farmaceutę lub natychmiast udać się do szpitala, jeśli występują:
Bardzo rzadko (występują u mniej niż 1 na 10 000 osób):
• reakcje alergiczne (objawami mogą być: wysypka, trudności w połykaniu lub oddychaniu, obrzęk warg, twarzy, gardła lub języka); • spowolnienie akcji serca, zawroty głowy, nietypowe zmęczenie i zadyszka (może to wystąpić zwłaszcza u osób w wieku powyżej 65 lat lub u osób u których wsytępują zaburzenia rytmu serca); • zaburzenia rytmu serca (może to doprowadzić do zawału mięśnia sercowego, dlatego należy natychmiast udać się do szpitala);
• zażółcenie skóry lub oczu (żółtaczka), uczucie zmęczenia lub nudności, utrata apetytu, ból brzucha lub wysoka temperatura (mogą to być objawy zaburzeń czynności lub uszkodzenia wątroby, które mogą być bardzo niebezpieczne); • trudności w oddychaniu lub ucisk w klatce piersiowej, nieustępujący kaszel, świszczący oddech, utrata masy ciała i gorączka (może to być spowodowane zapaleniem płuc, które może być bardzo niebezpieczne).
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes; • obrzęk skóry i błon śluzowych (obrzęk naczynioruchowy); • powstawanie pęcherzy lub łuszczenie się skóry wokół warg, oczu, ust, nosa i narządów płciowych, objawy grypopodobne i gorączka (zespół Stevensa-Johnsona); • ciężka wysypka pęcherzowa, w której warstwy skóry mogą złuszczać się, pozostawiając duże obszary odsłoniętej skóry na ciele, ogólnie złe samopoczucie, gorączka, dreszcze i bóle mięśni (toksyczna rozpływna martwica naskórka); • zapalenie skóry charakteryzujące się pęcherzami wypełnionymi płynem (pęcherzowe zapalenie skóry); • objawy grypopodobne i wysypka na twarzy, a następnie przedłużająca się wysypka z wysoką gorączką, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych obserwowana w badaniach krwi oraz zwiększona liczba białych krwinek (eozynofila) i powiększenie węzłów chłonnych (DRESS).
W przypadku zauważenia któregokolwiek z następujących ciężkich działań niepożądanych należy przerwać stosowanie leku Amiodarone hydrochloride 50 mg/ml i natychmiast zgłosić się do lekarza - może być konieczne pilne leczenie:
Bardzo rzadko (występują u mniej niż 1 na 10 000 osób):
• zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego: bóle głowy (które zwykle nasilają się rano lub po kaszlu lub wysiłku), nudności, drgawki, omdlenia, problemy ze wzrokiem lub splątanie.
Należy jak najszybciej poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z poniższych działań niepożądanych:
Często (dotyczy mniej niż 1 na 10 osób):
• łuszczące się i swędzące wysypki (wyprysk); • zawroty głowy, oszołomienie, omdlenie (może być tymczasowe i jest spowodowane obniżeniem ciśnienia krwi).
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• zapalenie trzustki, które powoduje ostre bóle brzucha i pleców; • widzenie, słyszenie lub odczuwanie rzeczy, których nie ma (omamy); • Może wystąpić większa niż zwykle liczba zakażeń. Może to być spowodowane zmniejszeniem liczby białych krwinek (neutropenia); • znaczące zmniejszenie liczby białych krwinek, co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zakażeń (agranulocytoza); • Utrata widzenia w jednym oku lub niewyraźne widzenie i (lub) pogorszenie widzenia barw. Pacjent może odczuwać ból lub tkliwość oczu i bolesność podczas poruszania gałkami ocznymi. (neuropatia nerwu wzrokowego lub zapalenie nerwu); • uczucie skrajnego niepokoju lub pobudzenia, utrata masy ciała, zwiększone pocenie się i niemożność zniesienia gorąca (nadczynność tarczycy); • przerost tkanki znajdującej się w większych kościach organizmu (ziarniniaki szpiku kostnego).

Należy poinformować lekarza, pielęgniarkę lub farmaceutę, jeśli którekolwiek z poniższych działań niepożądanych nasili się lub utrzyma się dłużej niż kilka dni:
Bardzo często (dotyczy więcej niż 1 na 10 osób):
• nieostre widzenie lub widzenie kolorowej aureoli w oślepiającym świetle.
Często (dotyczy mniej niż 1 na 10 osób)
• spowolnienie bicia serca; • w miejscu wstrzyknięcia lub infuzji mogą wystąpić: - ból, - zaczerwienienie skóry lub zmiana koloru skóry, - miejscowe uszkodzenie tkanek miękkich, - wyciek płynu, - obrzęk spowodowany płynem w skórze, - stan zapalny lub zapalenie naczyń krwionośnych, - stwardnienie tkanki, - zakażenie; • drżenie podczas poruszania rękami lub nogami. • Zmniejszenie popędu seksualnego
Niezbyt często (występują u mniej niż 1 na 100 osób):
• uczucie drętwienia lub osłabienia, mrowienie lub pieczenie w dowolnej części ciała.
Rzadko (dotyczy mniej niż 1 na 1000 osób):
• nadwrażliwość na alkohol benzylowy (substancja pomocnicza).
Bardzo rzadko (występują u mniej niż 1 na 10000 osób):
• zmiany aktywności enzymów wątrobowych na początku leczenia, które można wykryć w badaniach krwi; • mdłości/nudności; • bół głowy; • pocenie się; • uderzenia gorąca; • złe samopoczucie, splątanie lub osłabienie, mdłości (nudności), utrata apetytu, drażliwość (może to być objaw zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. syndrome of inappropriate antidiuretic hormone secretion, SIADH)); • zaburzenia przewodnictwa serca.
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• zagrażające życiu powikłanie po przeszczepieniu serca (pierwotna dysfunkcja przeszczepu), w którym przeszczepione serce przestaje pracować prawidłowo (patrz punkt 2, Ostrzeżenia i środki ostrożności); • pokrzywka (swędząca, grudkowata wysypka); • ból pleców; • spadek popędu seksualnego; • niedoczynność tarczycy (skrajnie zmęczenie, osłabienie lub wyczerpanie, przyrost masy ciała, zaparcia i bóle mięśni, nadwrażliwość na niskie temperatury otoczenia);
• splątanie (majaczenie).
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301, Faks: + 48 22 49 21 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

5. Jak przechowywać Amiodaron hameln

• Za przechowywanie leku Amiodaron hameln odpowiedzialny jest lekarz lub farmaceuta. Są oni również odpowiedzialni za prawidłowe usunięcie wszelkich niezużytych pozostałości leku Amiodaron hameln. • Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25C. Nie przechowywać w lodówce ani nie zamrażać. • Przechowywać ampułki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. • Rozcieńczony roztwór należy natychmiast zużyć. • Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. • Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności, zamieszczonego na etykiecie i pudełku po skrócie EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. • Nie stosować leku, jeśli roztwór nie jest przezroczysty lub zawiera jakiekolwiek cząstki stałe, lub opakowanie jest uszkodzone. • Tylko do jednorazowego użytku. Niewykorzystany roztwór należy wyrzucić.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera Amiodaron hameln
Substancją czynną leku jest amiodaronu chlorowodorek. Każdy mililitr koncentratu do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji zawiera
Jedna ampułka leku Amiodaron hameln rozcieńczona zgodnie z zaleceniami w 250 ml roztworu glukozy 5% pozwala uzyskać stężenie 0,6 mg/ml amiodaronu chlorowodorku.
Pozostałe składniki to: polisorbat 80 (E433), alkohol benzylowy, woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda Amiodaron hameln i co zawiera opakowanie
Przejrzysty, jasnożółty, jałowy roztwór.

Wielkości opakowań: Amiodaron hameln jest dostępny w szklanych ampułkach o pojemności 5 ml z 3 ml koncentratu do sporządzania roztworu do wstrzykiwań /do infuzji, po 5 lub 10 ampułek w opakowaniu.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny: hameln pharma gmbh Inselstraße 1 Niemcy
Wytwórca: HBM Pharma s.r.o. Sklabinská 30 Republika Słowacka
hameln rds s.r.o. Horná 36 Republika Słowacka
Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:
Austria Amiodaron-hameln 50 mg/ml Konzentrat zur Herstellung einer lnjektions-/lnfusionslösung Republika Czeska Amiodaron hameln Bułgaria Amiodaron hameln 50 mg/ml Dania Amiodaron hameln Finlandia Amiodaron hameln 50 mg/ml injektio/infuusiokonsentraatti, liuosta varten Chorwacja Amiodaronklorid hameln 50 mg/ml koncentrat za otopinu za injekciju/infuziju Niderlandy Amiodaron HCl hameln 50 mg/ml Niemcy Amiodaron-hameln 50 mg/ml Konzentrat zur Herstellung einer lnjektions-/lnfusionslösung Norwegia Amiodaron hameln Polska Amiodaron hameln Republika Słowacka Amiodaron hameln 50 mg/ml Rumunia Amiodaronă hameln 50 mg/ml concentrat pentru soluție injectabilă / perfuzabilă Słowenia Amjodaron hameln 50 mg/ml koncentrat za raztopino za injiciranje/infundiranje Szwecja Amiodaron hameln Węgry Amiodaron hameln 50 mg/ml Wielka Brytania Amiodarone Hydrochloride 50 mg/ml Concentrate for Solution for Injection/Infusion
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 05/2022 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:

WYTYCZNE DOTYCZĄCE PRZYGOTOWANIA:
Amiodaron hameln, 50 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji
- Przejrzysty, jasnożółty, jałowy roztwór. - Odczyn pH 3,5 – 4,5. - Do podawania dożylnego.
Otrzymano raporty o krystalizacji dla leku Amiodaron hameln, 50 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji. Należy sprawdzić każdą ampułkę przed podaniem i użyć tylko wtedy, gdy nie zawiera ona krystalicznej zawartości. Należy rozważyć zastosowanie wewnętrznych filtrów dożylnych z możliwością podłączenia do zestawu infuzyjnego jako dodatkowego środka ostrożności.
Niezgodności farmaceutyczne
Amiodaron wykazuje niezgodność z fizjologicznym roztworem soli i można go jedynie podawać po rozcieńczeniu w roztworze glukozy 5%. Amiodaron może prowadzić do uwalniania substancji zmiękczającej DEHP (ftalan dwu-2- etyloheksylu) do roztworu w przypadku stosowania sprzętu medycznego zawierającego DEHP. W celu zminimalizowania narażenia na DEHP należy podawać amiodaron w roztworze do infuzji stosując zestawy niezawierające DEHP, na przykład wykonane z poliolefinu (PE, PP) lub ze szkła. Do roztworu amiodaronu do infuzji nie wolno dodawać żadnych innych substancji.
Leku nie wolno mieszać z innymi lekami, oprócz wymienionych poniżej.
Nie mieszać innych produktów w tej samej strzykawce. Nie podawać innych leków w jednym wlewie. Jeśli leczenie amiodaronu chlorowodorkiem 50 mg/ml koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań / infuzji powinno być kontynuowane, należy to zrobić we wlewie dożylnym.
Przed użyciem należy sprawdzić wizualnie jałowy koncentrat uwzględniając przejrzystość, obecność cząstek stałych, przebarwienia i integralność opakowania. Roztwór można zastosować tylko wtedy, gdy jest przezroczysty, a pojemnik nieuszkodzony i nienaruszony.
Rozcieńczenie
Lek należy rozcieńczyć w roztworze glukozy 5%. Do rozcieńczenia każdej ampułki należy użyć maksymalnie 250 ml roztworu glukozy 5% . Rozcieńczenia o mniejszym stężeniu są niestabilne. Amiodaron, rozcieńczony w roztworze glukozy 5% do stężenia <0,6 mg/ml jest niestabilny. Roztwory zawierające mniej niż 2 ampułki leku Amiodaron hameln w 500 ml glukozy 5% są niestabilne i nie wolno ich używać.
Rozcieńczenie należy przeprowadzać w warunkach aseptycznych. Roztwór należy sprawdzić wzrokowo pod kątem obecności cząstek stałych i przebarwień przed podaniem. Roztwór powinien być stosowany tylko wtedy, gdy roztwór jest klarowny i wolny od cząstek.
Stabilność roztworu
Rozcieńczony produkt jest fizycznie i chemicznie stabilny przez 24 godziny w 25°C. Jednak z przyczyn mikrobiologicznych lek należy zużyć natychmiast po rozcieńczeniu. Jeśli produkt nie zostanie zużyty natychmiast, użytkownik ponosi odpowiedzialność za czas i warunki przechowywania przed użyciem i zwykle nie powinien być dłuższy niż 24 godziny w temperaturze od 2 do 8°C, chyba że rozcieńczenie miało miejsce w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.
Przechowywanie
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Nie przechowywać w lodówce ani nie zamrażać. Przechowywać ampułki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.
Przeznaczony wyłącznie do jednorazowego użytku. Wszelkie niewykorzystane resztki leku lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Amiodaron hameln, 50 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

amiodaronu. Każda ampułka z 3 ml Amiodaron hameln zawiera 150 mg amiodaronu chlorowodorku.
Jedna ampułka Amiodaron hameln rozcieńczona zgodnie z zaleceniami w 250 ml glukozy 5% umożliwia uzyskanie stężenia 0,6 mg/ml amiodaronu chlorowodorku.
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: Produkt leczniczy zawiera 22,2 mg alkoholu benzylowego w każdym 1 ml. Każda ampułka 3 ml koncentratu zawiera 66,6 mg alkoholu benzylowego. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań / do infuzji Przejrzysty, jasnożółty, jałowy roztwór. pH 3,5–4,5

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Amiodaronu chlorowodorek jest stosowany w leczeniu ciężkich zaburzeń rytmu serca, w przypadkach, gdy inne metody leczenia są nieskuteczne lub przeciwwskazane: - arytmie przedsionkowe, w tym migotanie lub trzepotanie przedsionków, - arytmie węzła przedsionkowo-komorowego oraz nawrotny częstoskurcz węzłowy, np. będący objawem zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a, - zagrażające życiu arytmie komorowe, w tym trwały lub nietrwały częstoskurcz komorowy lub epizody migotania komór.
Amiodaron hameln można zastosować, gdy konieczne jest uzyskanie szybkiego działania leku lub jeśli podanie doustne jest niemożliwe.
Amiodaronu chlorowodorek można stosować przed kardiowersją elektryczną.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie należy rozpocząć i odpowiednio monitorować wyłącznie w warunkach szpitalnych lub pod nadzorem specjalisty.
Amiodaronu chlorowodorek można stosować wyłącznie, gdy dostępne są urządzenia do monitorowania czynności serca, defibrylacji i stymulacji czynności serca.

Należy wykonać badania czynności tarczycy w stosownych wypadkach przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów.
Dawkowanie Zazwyczaj zalecana dawka to 5 mg/kg masy ciała, podawana w infuzji dożylnej, trwającej od Następnie infuzję można powtórzyć w dawce do 1200 mg (około 15 mg/kg masy ciała) w maksymalnej objętości 500 ml glukozy 5% na dobę, szybkość infuzji należy dostosować na podstawie reakcji klinicznej (patrz punkt 4.4).
W stanie zagrożenia życia lek można podać – według uznania lekarza – w powolnym dożylnym wstrzyknięciu w dawce 150–300 mg w 10–20 ml glukozy 5%, trwającym co najmniej 3 minuty. Procedurę można powtórzyć po upływie przynajmniej 15 minut. Pacjentów otrzymujących amiodaronu chlorowodorek w ten sposób należy ściśle monitorować, np. w oddziale intensywnej terapii ( patrz punkt 4.4).
Zmiana podawania dożylnego na doustne Niezwłocznie po uzyskaniu właściwej reakcji należy równolegle rozpocząć leczenie doustne, podając zazwyczaj stosowaną daw kę nasycającą ( np. 200 mg trzy razy na dobę). Amiodaronu chlorowodorek należy odstawiać stopniowo.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności amiodaronu u dzieci i młodzieży. Obecnie dostępne dane zostały opisane są w punktach 5.1 i 5.2. Ze względu na obecność alkoholu benzylowego, dożylne podanie Amiodaronu hameln jest przeciwwskazane u noworodków (patrz punkt 4.3). Amiodaron hameln powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u niemowląt i dzieci w wieku poniżej
Pacj enci w podeszłym wieku Podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów ważne jest, aby stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Chociaż brak danych dotyczących innych zaleceń odnośnie dawkowania w tej grupie pacjentów, pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na bradykardię i zaburzenia przewodzenia, w przypadku zastosowania zbyt dużej dawki. Szczególną uwagę należy zwrócić na monitorowanie czynności tarczycy (patrz punkty 4.3, 4.4 i 4.8).
Resuscytacja krążeniowo-oddechowa Zalecana dawka w przypadku migotania komór/częstoskurczu komorowego bez tętna, odpornego na defibrylację wynosi 300 mg (lub 5 mg/kg masy ciała) rozcieńczonych w 20 ml glukozy 5% w szybkim wstrzyknięciu. Jeżeli migotanie komór nie ustąpi, można rozważać podanie dodatkowej dawki 150 mg dożylnie (lub 2,5 mg/kg masy ciała).
Informacje na temat niezgodności farmaceutycznych znajdują się w punkcie 6.2.
Zaburzenia czynności wątroby i nerek Chociaż podczas długotrwałego stosowania doustnego amiodaronu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby nie stwierdzono konieczności dostosowania dawkowania, należy ścisle monitorować stan kliniczny pacjentów w podeszłym wieku, np. w oddziale intensywnej terapii.
Sposób podawania Podanie dożylne.
Podanie w infuzji: Instrukcje dotyczące rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem znajdują się w punkcie 6.6.

4.3 Przeciwwskazania

- Nadwrażliwość na substancję czynną, jod lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1 (jedna ampułka zawiera około 56 mg jodu). - Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, dożylne podanie Amiodaronu hameln jest przeciwwskazane u noworodków. - Ciężka niewydolność oddechowa, zapaść krążeniowa lub ciężkie niedociśnienie tętnicze; niedociśnienie, niewydolność serca i kardiomiopatia również stanowią przeciwwskazania do stosowania produktu Amiodaron hameln we wstrzyknięciu dożylnym typu bolus. - Zaburzenia czynności tarczycy lub zaburzenia czynności tarczycy w wywiadzie (patrz punkt

4.2 i 4.4).

- Bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy i zespół chorego węzła zatokowo- przedsionkowego u pacjentów bez stymulatora. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami przewodzenia (blok przedsionkowo-komorowy dużego stopnia, blok dwu- lub trójwiązkowy) lub chorobą węzła zatokowego amiodaron można stosować wyłącznie w wyspecjalizowanych ośrodkach i wyłącznie u pacjentów z wszczepionym stymulatorem serca. - Jednoczesne stosowanie leków wydłużających odstęp QT (patrz punkt 4.5). - Ciąża i karmienie piersią. Produkt można stosować wyłącznie w stanie zagrożenia życia, patrz punkty 4.1 4.4 i 4.6.
Powyższe przeciwwskazania nie dotyczą stosowania amiodaronu chlorowodorku w resuscytacji krążeniowo-oddechowej z powodu migotania komór odpornego na defibrylację.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Zawiera alkohol benzylowy (22,2 mg/ml). Alkohol benzylowy może powodować reakcje toksyczne i alergiczne. Minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której mogą wystąpić objawy toksyczności jest nieznana, ze zwiększonym ryzykiem ku mulacji u małych dzieci. Istnieją doniesienia o występowaniu zespołu poważnych zdarzeń niepożądanych i niewydolności oddechowej prowadzących do zgonu (ang. "Gasping Syndrome"), u noworodków lub wcześniaków, którym podano produkty lecznicze zawierające alkohol benzylowy (objawy to nagłe wystąpienie zaburzeń oddychania, niedociśnienie tętnicze, bradykardia i zapaść sercowo-naczyniowa). Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u noworodków (patrz punkt 4.3) i powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u niemowląt i dzieci w wieku poniżej 3 lat (patrz punkt 4.2).
Ponieważ alkohol benzylowy może przenikać przez łożysko, należy zachować ostrożność podczas stosowania tego produktu leczniczego w czasie ciąży (patrz punkt 4.3 i 4.6).
Duże objętości leków zawi erających alkohol benzylowy należy podawać z zachowaniem ostrożności i tylko w razie konieczności, szczególnie u osób z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek ze względu na ryzyko kumulacji i toksyczności (kwasica metaboliczna).
Podawanie: Amiodaronu chlorowodorek można podawać wyłącznie w oddziale intensywnej opieki i pod stałym nadzorem (monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego).
Podanie w infuzji dożylnej jest korzystniejsze niż w dożylnym bolusie, ze względu na skutki hemodynamiczne, czasami związane z szybkim wstrzyknięciem (patrz punkt 4.8). Zbyt szybkie podanie lub przedawkowanie może doprowadzić do zapaści krążeniowej (u pacjentów z bradykardią wykazano skuteczność atropiny) . Powtarzająca się lub ciągła infuzja do żyły obwodowej może wywołać reakcję w miejscu wstrzyknięcia (patrz punkt 4.8). Jeżeli planowana jest wielokrotna lub ciągła infuzja, zaleca się podawanie przez wkłucie centralne.

Leku Amiodaron nie należy mieszać z innymi produktami w tej samej strzykawce i nie należy podawać go w jednym wlewie z innymi lekami. Jeśli leczenie amiodaronem powinno być kontynuowane, należy to zrobić we wlewie dożylnym (patrz punkt 4.2).
W przypadku podania w infuzji, wielkość kropli amiodaronu chlorowodorku może się zmniejszać i w razie konieczności należy dostosować szybkość infuzji.
Znieczulenie ogólne (patrz punkt 4.5): Przed zabiegiem należy poinformować anestezjologa, że pacjent przyjmuje amiodaron.
Otrzymano raporty o krystalizacji dla leku Amiodaron hameln, 50 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji: • Przed podaniem należy obejrzeć każdą ampułkę i sprawdzić, czy nie zawiera kryształów. Roztwór należy stosować tylko wtedy, gdy jest klarowny, bez cząstek stałych, a pojemnik jest nieuszkodzony i nienaruszony. • Należy rozważyć zastosowanie wewnętrznych filtrów dożylnych z możliwością podłączenia do zestawu infuzyjnego ako dodatkowego środka ostrożności.
Zaburzenia serca: Należy zachować ostrożność u pacjentów z niedociśnieniem i niewyrównaną kardiomiopatią oraz ciężką niewydolnością serca (patrz także punkt 4.3).
Amiodaron wykazuje słabe działanie proarytmiczne. Zgłaszano przypadki nowych zaburzeń rytmu serca lub nasilenia leczonych, czasami zakończone zgonem. Ważne jest, ale trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku na skutek jego proarytmicznego działania czy też związane jest to z pogorszeniem czynności serca. Działanie proarytmiczne występuje zwykle w obecności czynników wydłużających odstęp QT, takich jak interakcje z lekami i ( lub ) zaburzenia elektrolitowe (patrz punkty 4.5 i 4.8). Pomimo wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje małą aktywność wywoływania zaburzeń rytmu typu „Torsade de pointes”.
Zbyt duża dawka może prowadzić do ciężkiej bradykardii i zaburzeń przewodzenia, z pojawieniem się rytmu komorowego, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku lub podczas leczenia glikozydami nasercowymi. W takich przypadkach należy przerwać leczenie amiodaronu chlorowodorkiem. W razie potrzeby można podać beta-adrenomimetyk lub glukagon. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, jeśli bradykardia jest ciężka i objawowa, należy rozważyć wszczepienie rozrusznika.
Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w zapisie EKG: wydłużenie odstępu QT (związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem załamka U i zniekształconego załamka T; zmiany te nie odzwierciedlają toksyczności.
Ciężka bradykardia i blok serca po sofosbuwirze Zagrażające życiu przypadki bradykardii i bloku serca obserwowano, gdy protokoły leczenia zawierające sofosbuwir były stosowane w skojarzeniu z amiodaronem.
Bradykardia zwykle występowała w ciągu kilku godzin lub dni, ale odległe przypadki były najczęściej obserwowane do 2 tygodni po rozpoczęciu leczenia przeciw HCV.
U pacjentów leczonych według protokołu zawierającego sofosbuwir, amiodaron powinien być stosowany wyłącznie, gdy inne alternatywne leki przeciwarytmiczne nie są tolerowane lub są przeciwwskazane.
Jeżeli jednoczesne stosowanie amiodaronu zostanie uznane za konieczne, zaleca się, aby pacjenci zostali poddani się monitorowaniu kardiologicznemu w warunkach stacjonarnych przez pierwsze
warunkach ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, przynajmniej przez pierwsze 2 tygodnie leczenia.
Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, opisane powyżej monitorowanie pracy serca należy również przeprowadzić u pacjentów, którzy przerwali leczenie amiodaronem w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć leczenie według protokołu zawierającego sofosbuwir.
Wszyscy pacjenci otrzymujący amiodaron w skojarzeniu z protokołem zawierającym sofosbuwir powinni zostać ostrzeżeni o objawach bradykardii i bloku serca oraz powinni zostać poinformowani, aby w razie ich wystąpienia niezwłocznie zasięgnęli porady lekarza.
Pierwotna dysfunkcja przeszczepu (ang. primary graft dysfunction, PGD) po przeszczepie serca: W badaniach retrospektywnych stosowanie amiodaronu u biorcy przeszczepu przed przeszczepieniem serca wiązało się ze zwiększonym ryzykiem PGD.
PGD to zagrażające życiu powikłanie przeszczepu serca, którego objawami są: dysfunkcja lewo-, prawo- lub dwukomorowa, występująca w ciągu pierwszych 24 godzin od przeszczepu, dla której nie można zidentyfikować przyczyny wtórnej (patrz punkt 4.8). Ciężkie PGD może być nieodwracalne.
W przypadku pacjentów znajdujących się na liście oczekujących na przeszczep serca należy rozważyć zastosowanie alternatywnego leku przeciwarytmicznego możliwie jak najwcześniej przed przeszczepem.
Znieczulenie ogólne: Należy zachować ostrożność u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu lub otrzymujących tlenoterapię w dużych dawkach. U pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu, przyjmujących amiodaron zgłaszano ciężkie powikłania: bradykardię nie odpowiadającą na atropinę, niedociśnienie, zaburzenia przewodzenia, zmniejszoną pojemność minutową serca (patrz punkt 4.5).
Zaburzenia endokrynologiczne (patrz punkt 4.8): Amiodaron może wywoływać nadczynność tarczycy, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności tarczycy w wywiadzie lub u pacjentów, którzy doustnie przyjmują/wcześniej przyjmowali amiodaron. Jeśli podejrzewa się zaburzenia czynności tarczycy należy oznaczyć stężenie hormonu tarczycy (TSH) w surowicy metodą ultraczułą/wysokoczułą (ang. ultrasensitive plasma TSH assay, usTSH). Badania czynności tarczycy powinny być wykonywane w stosownych przypadkach przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów.
Amiodaron zawiera jod i dlatego może zaburzać wychwyt jodu promieniotwórczego. Jednak badania czynności tarczycy (wolna T 3 , wolna T 4 , us TSH) są możliwe do zinterpretowania. Amiodaron hamuje obwodową konwersję tyroksyny (T 4 ) do trijodotyroniny (T 3 ) i może powodować izolowane zmiany biochemiczne ( zwiększenie stężenia wolnej T 4
3
zmniejszone lub prawidłowe) u pacjentów z kliniczną eutyreozą. W takich przypadkach nie ma konieczności przerwania leczenia amiodaronem, jeśli nie ma klinicznych lub dodatkowych laboratoryjnych (usTSH) dowodów na chorobę tarczycy.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia (patrz punkt 4.8): Wystąpienie duszności lub kaszlu bez odkrztuszania może być związane z toksycznością płucną, taką jak śródmiąższowe zapalenie płuc. Podczas dożylnego stosowania amiodaronu zgłaszano bardzo rzadkie przypadki śródmiąższowego zapalenia płuc. W przypadku takiego podejrzenia należy wykonać prześwietlenie klatki piersiowej. Należy rozważyć dalsze leczenie amiodaronem, ponieważ śródmiąższowe zapalenie płuc jest zwykle odwracalne, jeżeli leczenie amiodaronem zostanie szybko zakończone. W takim przypadku należy rozważyć zastosowanie kortykosteroidów (patrz punkt 4.8). Objawy kliniczne często ustępują w ciągu kilku tygodni, po czym następuje wolniejsza poprawa parametrów radiologicznych i czynności płuc. Stan niektórych pacjentów może ulec pogorszeniu
pomimo odstawienia amiodaronu chlorowodorku. Zgłaszano przypadki toksycznego działania na płuca prowadzącego do zgonu.
Obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich powikłań oddechowych, niekiedy prowadzące do zgonu, zwykle występujące w okresie bezpośrednio po zabiegu (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych); możliwą przyczyną są interakcje z tlenem o dużym stężeniu (patrz punkty 4.5 i 4.8).
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych (patrz punkt 4.8): W ciągu pierwszych 24 godzin dożylnego podawania amiodaronu może wystąpić ciężka niewydolność komórek wątrobowych, która niekiedy prowadzi do zgonu. Dlatego po rozpoczęciu leczenia amiodaronem zalecane jest ścisłe monitorowanie aktywności aminotransferaz.
Ciężkie reakcje pęcherzowe: Zagrażające życiu lub nawet śmiertelne reakcje skórne: zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczna rozpływna martwica naskórka (ang. Toxic Epidermal Necrolysis, TEN) (patrz punkt 4.8). Jeśli wystąpią objawy podmiotowe lub przedmiotowe SJS, TEN (np. postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), należy natychmiast przerwać leczenie amiodaronem.
Zaburzenia wzroku (patrz punkt 4.8): W przypadku niewyraźnego lub pogorszonego widzenia należy niezwłocznie wykonać pełne badanie okulistyczne, w tym badanie dna oka. Pojawienie się neuropatii nerwu wzrokowego i (lub ) zapalenia nerwu wzrokowego wymaga odstawienia amiodaronu z powodu potencjalnej progresji do utraty wzroku.
Interakcje z innymi lekami (patrz punkt 4.5): Nie zaleca się stosowania amiodaronu jednocześnie z następującymi lekami: beta-adrenolityki, antagoniści wapnia zwalniający czynność serca (werapamil, diltiazem), drażniące środki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię.
W przypadku wystąpienia hipokaliemia, należy ją wyrównać i monitorować odstęp QT. W przypadku wystąpienia zaburzeń rytmu typu „Torsade de pointes” nie należy podawać leków przeciwarytmicznych, można zastosować stymulację i podać dożylnie magnez.
Podczas jednoczesnego podawaniu amiodaronu i flekainidu zgłaszano zwiększenie stężenia flekainidu w osoczu. Dawkę flekainidu należy odpowiednio zmniejszyć i ściśle monitorować stan pacjenta.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Leki mogące wywołać „Torsade do Pointes” lub wydłużające odstęp QT Do bardziej istotnych leków, wykazujących interakcje z amiodaronem należy: warfaryna, digoksyna, fenytoina i każdy lek wydłużający odstęp QT.
Przeciwwskazane jest leczenie skojarzone z następującymi lekami, które wydłużają odstęp QT (patrz punkt 4.3), ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia częstoskurczu typu „Torsade de pointes”: • leki przeciwarytmiczne klasy Ia, np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid; • leki przeciwarytmiczne klasy III, np. sotalol, bretylium; • podawana dożylnie erytromycyna, kotrimoksazol lub pentamidyna; • niektóre leki przeciwpsychotyczne, np. chloropromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd, haloperydol, amisulpryd i sertindol; • preparaty litu i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. doksepina, maprotylina, amitryptylina; • niektóre leki przeciwhistaminowe, np. terfenadyna, astemizol, mizolastyna;
• leki przeciwmalaryczne, np. chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna; • moksyfloksacyna.
Fluorochinolony U pacjentów przyjmujących amiodaron jednocześnie z fluorochinolonami opisywano rzadkie przypadki wydłużenia odstępu QT c
jego wystąpienia. Należy unikać jednoczesnego podawania amiodaronu i fluorochinolonów (jednoczesne stosowanie z moksyfloksacyną jest przeciwwskazane, patrz powyżej).
Leki zwalniające czynność serca, powodujące zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia serca Nie zaleca się stosowania amiodaronu jednocześnie z następującymi lekami: • beta-adrenolityki i antagoniści wapnia z grupy diltiazemu i werapamilu - może wystąpić nasilenie działania chronotropowego ujemnego i spowolnienie przewodzenia, • Sofosbuwir: Jednoczesne podawanie amiodaronu z protokołami zawierającymi sofosbuwir może prowadzić do ciężkiej objawowej bradykardii. Jeśli nie można uniknąć ich jednoczesnego podawania, zaleca się monitorowanie pracy serca (patrz punkt 4.4). • drażniące środki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię, zwiększając w ten sposób ryzyko wystąpienia częstoskurczu typu „Torsade de pointes”; należy stosować inne rodzaje środków przeczyszczających.
Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania następujących leków, które również mogą prowadzić do hipokaliemii i ( lub) hipomagnezemii,: • diuretyków, • kortykosteroidów stosowan ych ogólnoustrojowo, • tetrakozaktydu, • amfoterycyny B podawanej dożylnie.
Znieczulenie ogólne U pacjentów przyjmujących amiodaron poddawanych znieczuleniu ogólnemu zgłaszano potencjalnie ciężkie powikłania, takie jak bradykardia nie odpowiadająca na atropinę, niedociśnienie tętnicze, zaburzenia przewodzenia, zmniejszona pojemność minutowa serca (patrz punkt 4.4).
Obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich powikłań oddechowych (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych), czasami prowadzących do zgonu, zwykle występujących w okresie bezpośrednio po zabiegu. Może to być związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu (patrz punkt 4.4).
Wpływ amiodaronu chlorowodorku na inne produkty lecznicze Amiodaron i (lub ) jego metabolit, desetyloamiodaron, hamują CYP1A1, CYP1A2, CYP3A4, CYP2C9, CYP2D6 i glikoproteinę P i mogą zwiększać narażenie na ich substraty. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, interakcje można obserwować przez kilka miesięcy po odstawieniu tego leku.
Substraty glikoproteiny P Amiodaron jest inhibitorem glikoproteiny P. Przypuszcza się, że jednoczesne stosowanie amiodaronu z substratami glikoproteiny P wiąże się ze zwiększeniem narażenia na te substraty.
Digoksyna Podawanie amiodaronu chlorowodorku pacjentom przy jmującym digoksynę powoduje zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu, a tym samym pojawienie się objawów podmiotowych i przedmiotowych związanych z dużym stężeniem digoksyny; mogą wystąpić zaburzenia automatyzmu (nasilona bradykardia) oraz synergiczny wpływ na częstość akcji serca i przewodzenie przedsionkowo- komorowe. Zaleca się obserwację kliniczną, monitorowanie zapisu EKG i oznaczanie parametrów
laboratoryjnych, aby nie przeoczyć objawów toksyczności glikozydów nasercowych. Dawkę digoksyny należy zmniejszyć o połowę.
Dabigatran Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu z dabigatranem, ze względu na ryzyko krwawienia. Konieczne może być dostosowanie dawki dabigatranu, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi dawkowania.
Substraty CYP2C9 Amiodaron zwiększa stężenie w osoczu substratów CYP 2C9, takich jak doustne leki przeciwzakrzepowe (warfaryna) i fenytoina, poprzez hamowanie izoenzymu 2C9 cytochromu P450.
Warfaryna Konieczne jest odpowiednie zmniejszenie dawki warfaryny. Należy częściej oznaczać czas protrombinowy, zarówno podczas leczenia amiodaronem, jak i po jego zakończeniu.
Fentynoina Dawkę fenytoiny należy zmniejszyć, jeśli pojawią się objawy przedawkowania. Należy oznaczać stężenie leku w osoczu.
Sub straty CYP2D6 Flekainid Ponieważ flekainid jest metabolizowany głównie przez CYP 2D6, poprzez hamowanie tego izoenzymu, amiodaron może zwiększać stężenie flekainidu w osoczu. Zaleca się zmniejszenie dawki flekainidu o 50% i monitorowanie stanu pacjenta, aby nie przeoczyć działań niepożądanych. Należy monitorować stężenie flekainidu w osoczu.
Substraty izoenzymu CYP 3A4 cytochromu P450 Podawanie niektórych leków wraz z amiodaronem, który jest inhibitorem CYP 3A4, może skutkować zwiększeniem ich stężenia w osoczu, które może prowadzić do zwiększenia ich toksyczności: • Cyklosporyna: w przypadku stosowania jednocześnie z amiodaronem stężenie cyklosporyny w osoczu może zwiększyć się nawet dwukrotnie. Aby utrzymać stężenie cyklosporyny w osoczu w zakresie terapeutycznym konieczne może być zmniejszenie jej dawki. • Statyny: ryzyko toksycznego działania (na przykład rabdomioliza) na mięśnie jest większe podczas podawania amiodaronu jed nocześnie ze statynami metabolizowanymi przez CYP 3A4, takimi jak symwastatyna, atorwastatyna i lowastatyna. Podczas leczenia amiodaronem należy stosować statyny niemetabolizowane przez CYP 3A4. • Inne leki metabolizowane przez izoenzym CYP 3A4 cytochromu P450: lidokaina, syrolimus, takrolimus, syldenafil, fentanyl, midazolam, triazolam, dihydroergotamina, ergotamina i kolchicyna.
Interakcja z substratami innych izoenzymów CYP cytochromu P450 Badania in vitro wykazały, że amiodaron może także hamować izoenzymy CYP 1A2, CYP 2C19 i CYP 2D6 poprzez swój główny metabolit. Przewiduje się, iż amiodaron podawany jednocześnie z lekami, których metabolizm zależy od CYP 1A2, CYP 2C19 i CYP 2D6, może zwiększać stężenie tych leków w surowicy.
Wpływ innych produktów leczniczych na amiodaronu chlorowodorek Inhibitory CYP3A4 i CYP2C8 mogą potencjalnie hamować metabolizm amiodaronu i zwiększać narażenie na amiodaron. Podczas leczenia amiodaronem należy unikać inhibitorów CYP 3A4 (na przykład soku grejpfrutowego i niektórych produktów leczniczych). Sok grejpfrutowy hamuje izoenzym CYP 3A4 cytochromu P450 i może zwiększać stężenie amiodaronu w osoczu. Podczas doustnego leczenia amiodaronem należy unikać spożywania soku grejpfrutowego.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża Dane dotyczące narażenia na lek podczas ciąży są nieliczne. Amiodaron i N-desmetyloaminodaron przenikają przez barierę łożyskową i osiągają u niemowląt stężenie odpowiadające 10–25% stężenia w osoczu matki. Najczęstsze powikłania to zaburzenia wzrostu, poród przedwczesny i zaburzenia czynności tarczycy u noworodków. U około 10% noworodków obserwowano niedoczynność tarczycy, bradykardię i wydłużenie odstępu QT. W pojedynczych przypadkach stwierdzono powiększenie tarczycy lub szmery sercowe. Wydaje się, że częstość występowania wad wrodzonych nie jest zwiększona. Należy jednak pamiętać o możliwości wystąpienia wad serca. W związku z tym nie należy stosować amiodaronu w czasie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Należy wówczas ocenić, czy ryzyko nawrotu arytmii zagrażających życiu przeważa nad możliwym zagrożeniem dla płodu. Biorąc pod uwagę długi okres półtrwania amiodaronu, kobiety w wieku rozrodczym powinny planować zajście w ciążę co najmniej pół roku po zakończeniu leczenia, aby uniknąć narażenia zarodka/płodu podczas wczesnego okresu ciąży.
Karmienie piersią Zarówno substancja czynna, jak i czynny metabolit przenikają do mleka matki. Jeśli w okresie laktacji wymagane jest leczenie amiodaronem lub jeżeli lek był przyjmowany w czasie ciąży, należy przerwać karmienie piersią. Stosowanie jest dozwolone tylko w szczególnych okolicznościach zagrażających życiu określonych w punktach 4.1, 4.3 i 4.4.
Płodność U mężczyzn po długotrwałym leczeniu stwierdzono podwyższone stężenia hormonu luteinizującego (LH) i hormonu folikulotropowego (FSH) w surowicy, co wskazuje na zaburzenie czynności jąder.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Amiodaronu chlorowodorek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane zgłaszane podczas dożylnego stosowania amiodaronu chlorowodorku to zapalenie żył w miejscu podania infuzji, bradykardia i niedociśnienie.
Tabela 1:Częstość niepożądanej reakcji

Klasyfikacj a układów i narządów
Bardzo często (≥ 1/10) Często (od ≥ 1/100 to <1/10) Niezbyt często (od ≥ 1/1 000 to < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 to < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000) Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) Zaburzenia krwi i układu chłonnego

pojedyncze doniesienia dotyc zące występowania ziarniniaków szpiku kostnego u pacjentów przyjmujących amiodaron. Znaczenie kliniczne tego nie jest znane. - Neutropenia
Klasyfikacj a układów i narządów
Bardzo często (≥ 1/10) Często (od ≥ 1/100 to <1/10) Niezbyt często (od ≥ 1/1 000 to < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 to < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000) Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) - Agranulocytoza Zaburzenia układu immunologi cznego
anafilaktyczny. - Obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Q uinckego) Zaburzenia endokrynolo giczne
nieadekwatnego wydzielania wazopresyny (SIADH). - Nadczynność tarczycy, niekiedy prowadząca do zgonu (patrz punkt 4.4). - Niedoczynność tarczycy. Zaburzenia psychiczne
libido
tym splątanie). - Omamy Zaburzenia układu nerwowego
pozapiramido we. Obwodowa neuropatia czuciowo- ruchowa i (lub) miopatia, zwykle odwracalna po odstawieniu leku.
nadciśnienie śródczaszkowe (guz rzekomy mózgu). - Ból głowy.
Zaburzenia oka U niemal każdego pacjenta stwierdza się mikrozłogi na przedniej powierzchni rogówki. Zwykle są one ograniczone do obszaru poniżej źrenicy. Mogą być związane z widzeniem otoczki wokół źródła światła lub rozmytym widzeniem. Zaburzenia zwykle ustęp ują 6–12 miesięcy po odstawieniu amiodaronu chlorowodork u.
zapalenie nerwu wzrokowego, które może prowadzić do utraty wzroku (patrz punkt 4.4). Zaburzenia serca
zależna od
bradykardia (w Zaburzenia rytmu typu torsades de
Klasyfikacj a układów i narządów
Bardzo często (≥ 1/10) Często (od ≥ 1/100 to <1/10) Niezbyt często (od ≥ 1/1 000 to < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 to < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000) Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) dawki. przypadku zaburzeń czyn ności węzła zatokowego i u osób w podeszłym wieku) lub (rzadziej) zahamowanie zatokowe: może to wymagać przerwania leczenia. - Wystąpienie nowych - i zaostrzenie istniejących - zaburzeń rytmu serca, które mogą doprowadzić do zatrzymania czynności serca (patrz także punkty 4.4 i 4.5).
- Zaburzenia przewodzenia (blok zatokowo- przedsionkowy, blok przedsionkowo- komorowy). pointes (patrz punkt 4.4) Zaburzenia naczyniowe
i przyspieszenie czynności serca bezpośrednio po wstrzyknięciu. Zaburzenia te są generalnie umiarkowane i przemijające. Zgłaszano przypadki ciężkiego niedociśnienia lub wstrząsu po przedawkowa niu lub zbyt szybkim podaniu (wstrzyknięciu w bolusie).
gorąca

Klasyfikacj a układów i narządów
Bardzo często (≥ 1/10) Często (od ≥ 1/100 to <1/10) Niezbyt często (od ≥ 1/1 000 to < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 to < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000) Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) Zaburzenia układu oddechoweg o, klatki piersiowej i śródpiersia
zapalenie płuc lub zwłóknienie, czasami prowadzące do zgonu (patrz punkt 4.4). - Ostry zespół zaburzeń oddechowych dorosłych, czasami prowadzący do zgonu. - Skurcz oskrzeli i (lub) bezdech u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami oddychania, szczególnie u pacjentów z astmą.
Zaburzenia żołądka i jelit
(ostre). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
umiarkowanego zwiększenie aktywności aminotransferaz (1,5 do 3 razy powyżej normy) na początku leczenia, które często jest przemijające i ustępuje samoistnie po zmniejszeniu dawki. - Ostre zaburzenia czynności wątroby, ze zwiększeniem aktywności aminotransferaz w surowicy i (lub) żółtaczką, w tym niewydolność wąt roby, czasami

Klasyfikacj a układów i narządów
Bardzo często (≥ 1/10) Często (od ≥ 1/100 to <1/10) Niezbyt często (od ≥ 1/1 000 to < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 to < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000) Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) prowadząca do zgonu (patrz punkt 4.4). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
- Ciężka reakcja skórna w postaci toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (TEN)/zespołu Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherz owego zapalenia skóry i reakcji polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
wstrzyknięcia lub infuzji: ból, rumień, obrzęk, martwica, wynaczynienie , naciek, stan zapalny, stwardnienie, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie żył, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie, zmiany zabarwienia skóry.
benzylowy będący substancją pomocniczą może powodować reakcje uczuleniowe .
Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach
dysfunkcja przeszczepu serca po przeszczepieniu serca (patrz punkt 4.4).

Zgłoszono kilka przypadkach różnych objawów klinicznych, wskazujących na reakcje nadwrażliwości, takich jak: zapalenie naczyń, pogorszenie czynności nerek ze zwiększeniem stężenia kreatyniny, małopłytkowość, anafilaksja.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Brak danych na temat przedawkowania amiodaronu podawanego dożylnie.
W przypadku ostrego przedawkowania lub zbyt szybkiego podania dożylnego można zaobserwować następujące objawy: nudności, wymioty, zaparcie, nasilone pocenie się, bradykardię i wydłużenie odstępu QT. Po znacznym przedawkowaniu może również wystąpić niedociśnienie, blok serca i częstoskurcz typu „Torsades de Pointes”. W wyjątkowych przypadkach może wystąpić nadczynność tarczycy.
Po znacznym przedawkowaniu należy monitorowa ć zapis EKG. Należy rozważyć przyjęcie pacjenta na oddział intensywnej terapii. Niedociśnienie można wyr ównać podając w infuzji płyny lub leki zwężające naczynia krwionośne. Wskazane może być zastosowanie alfa- lub beta-adrenomimetyków lub czasowa stymulacja . Należy unikać podawania leków przeciwarytmicznych klasy Ia i III, ponieważ powodują one wydłużenie odstępu QT i sprzyjają wystąpieniu częstoskurczu typu „Torsades de Pointes”. Należy stosować leczenie podtrzymujące i objawowe.
Ani amiodaronu, ani jego metabolitów nie można usunąć za pomocą dializy.
Ze względu na farmakokinetykę amiodaronu należy odpowiednio i przez długi czas kontrolować stan pacjenta, szczególnie czynność serca.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Gru pa farmakoterapeutyczna: leki nasercowe, leki przeciwarytmiczne, klasa III Kod ATC: C01BD01
Amiodaron jest dwujodową pochodną benzofuranu i jest zaliczany do leków przeciwarytmicznych klasy III, ze względu na zdolność do wydłużania czasu trwania potencjału czynnościowego serca w miocytach przedsionkowych i komorowych poprzez hamowanie czynności kanałów potasow ych K +
sercu (zablokowanie głównie szybkiego komponentu opóźnionego potasowego prądu prostującego, IKr). Wydłuża tym samym okres refrakcji potencjału czynnościowego, powodując hamowanie arytmii ektopowych i nawrotnych oraz wydłużenie odstępu QTc w E KG. Ponadto amiodaron hamuje również
kanały sodowe Na +
2+
działanie może prowadzić do spowolnienia przewodzenia w węźle zatokowo-przedsionkowym i przedsionkowo-komorowym.
Wydaje się, że podczas długotrwałego podawania, amiodaron hamuje również migrację kanałów jonowych z retikulum endoplazmatycznego do błony komórkowej w kardiomiocytach, w związku z czym może wykazywać działanie elektrofizjologiczne podczas długotrwałego podawania.
Ponadto amiodaron jest niekompetycyjnym antagonistą zarówno receptorów beta-, jak i alfa- adrenergicznych, a zatem wywiera działanie hemodynamiczne: rozszerza tętnice wieńcowe i naczynia obwodowe, co prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego. Wydaje się, że właściwości beta- adrenolityczne amiodaronu powodują ujemne działanie inotropowe, chronotropowe i dromotropowe. Niektóre działania amiodaronu przypominają skutki niedoczynności tarczycy, co może wynikać z zahamowania syntezy hormonu tarczycy. Amiodaron jest silnym inhibitorem aktywności 5’- monodejodynazy jodotyroniny (głównego enzymu konwertującego T4–T3). U szczurów obserwowano zwiększenie stężenia hormonu stymulującego tarczycę (TSH), tyroksyny (T4) i trijodotyroniny odwrotnej (rT3) w surowicy oraz zmniejszenie stężenia trijodotyroniny (T3) w surowicy w wyniku zahamowania dejodynacji T4 do T3. To działanie przeciwtarczycowe amiodaronu może przyczynić się do jego działania elektrofizjologicznego na serce. Główny metabolit, N-desetyloamiodaron, wykazuje wpływ elektrofizjologiczny na serce podobny do substancji macierzystej.
Bezpieczeństwo i skuteczność amiodaronu podawanego dożylnie u pacjentów z zatrzymaniem krążenia w warunkach pozaszpitalnych, w wyniku migotania komór odpornego na defibrylację, oceniano w dwóch badaniach z podwójnie ślepą próbą: badaniu ARREST, w którym porównywano amiodaron z placebo oraz badaniu ALIVE, w którym porównywano amiodaron z lidokainą. Pierwszorzędowym punktem końcowym obu badań była liczba pacjentów, którzy przeżyli do momentu przyjęcia do szpitala.
W badaniu ARREST 504 pacjentom z pozaszpitalnym zatrzymaniem krążenia w wyniku migotania komór lub częstoskurczu komorowego bez tętna, opornego na 3 lub więcej defibrylacji i epinefrynę podano albo 300 mg amiodaronu rozcieńczonego w 20 ml glukozy 5% w szybkim wstrzyknięciu do żyły obwodowej (246 pacjentów) albo placebo (258 pacjentów). U 197 pacjentów (39%), którzy przeżyli transport do szpitala, amiodaron znacznie zwiększył szanse resuscytacji i hospitalizacji: 44% w grupie leczonej amiodaronem, w porównaniu do 34% w grupie otrzymującej placebo (p = 0,03). Po skorygowaniu o inne niezależne czynniki prognostyczne, skorygowany współczynnik przeżycia do momentu przyjęcia do szpitala wynosił 1,6 (95% przedział ufności, 1,1 - 2,4; p = 0,02) w grupie otrzymującej amiodaron w porównaniu z grupą placebo. Częstość występowania niedociśnienia (59% w stosunku do 25%, p = 0,04) i bradykardii (41% w porównaniu do 25%, p = 0,004) była większa u pacjentów otrzymujących amiodaron niż u pacjentów otrzymujących placebo.
W badaniu ALIVE 347 pacjentom z migotaniem komór opornym na 3 lub więcej defibrylacjii, epinefrynę i kolejną defibrylację lub z migotaniem komór nawracającym po początkowej udanej defibrylacji podano amiodaron (5 mg/kg) lub lidokainę (1,5 mg/kg). Amiodaron znacznie zwiększył szanse resuscytacji i hospitalizacji: 22,8% w grupie otrzymującej amiodaron (41 spośród 180 pacjentów) w porównaniu do 12% w grupie otrzymującej lidokainę (20 spośród 167 pacjentów), p = 0,009. Po skorygowaniu o inne czynniki wpływające na prawdopodobieństwo przeżycia, skorygowany współczynnik przeżycia do momentu przyjęcia do szpitala wynosił 2,49 (95% przedział ufności, 1,28 - 4,85; p = 0,007) w grupie otrzymującej amiodaron w porównaniu z grupą otrzymującą lidokainę. Odsetek pacjentów, u których po defibrylacji utrzymało się zatrzymanie krążenia po podaniu badanego leku, był istotnie wiekszy w grupie otrzymującej lidokainę (28,9%) niż w grupie otrzymującej amiodaron (18,4%), p = 0,04.
Dzieci i młodzież: Nie przeprowadzono kontrolowanych badań z udziałem dzieci i młodzieży.
W opublikowanych badaniach, bezpieczeństwo amiodaronu oceniano u 1118 pacjentów pediatrycznych, z różnego typu zaburzeniami rytmu serca. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów pediatrycznych zastosowano następujące dawki. Podanie doustne: - Dawka nasycająca: 10 do 20 mg/kg/dobę przez 7 do 10 dni (lub 500 mg/m 2 /dobę, jeśli przeliczano na m 2 ). - Dawka podtrzymująca: należy zastosować najmniejszą dawkę skuteczną; w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta można zastosować dawki w zakresie od 5 do 10 mg/kg/dobę (lub 2 /dobę, jeśli przeliczano na m 2 ). Podanie dożylne: - Dawka nasycająca: 5 mg/kg masy ciała przez 20 minut do 2 godzin. - Dawka podtrzymująca: 10 do 15 mg/kg/dobę przez kilka godzin do kilku dni. W razie konieczności można jednocześnie rozpocząć leczenie doustne, stosując zwykłą dawkę nasycającą.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Amiodaron wykazuje powolne tempo eliminacji i znaczne powinowactwo do tkanek. Wchłanianie amiodaronu chlorowodorku z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym wynosi 50%. Po podaniu pojedynczej dawki amiodaron osiąga maksymalne stężenie w osoczu w c iągu 3–7 godzin. Ze względu na skuteczność terapeutyczną, konieczna jest kumulacja amiodaronu w tkance mięśnia sercowego. W zależności od dawki nasycającej działanie terapeutyczne może nastąpić po okresie od kilku dni do dwóch tygodni.
Podanie dożylne Po wstrzyknięciu maksymalne działanie osiąga się po 15 minutach. Po tym czasie następuje dystrybucja do tkanek i szybkie zmniejszanie stężenia leku w osoczu, w ciągu 4 godzin. Aby uzyskać wysycenie tkanki, należy kontynuować leczenie dożylnie lub doustnie. Podczas fazy wysycania amiodaron gromadzi się zwłaszcza w tkance tłuszczowej. Stan równowagi dynamicznej osiąg a się w okresie od jednego do kilku miesięcy. Ze względu na te właściwości, należy podać zalecaną dawkę nasycającą, aby osiągnąć szybkie wysycenie tkanki, co jest warunkiem skuteczności terapeutycznej.
Amiodaronu chlorowodorek ma długi okres półtrwania, który wykazuje zmienność międzyosobniczą i wynosi 20 - 100 dni. Amiodaron eliminowany jest głównie przez wątrobę z żół cią . 10% leku jest wydalane z moczem. Ze względu na niewielką eliminację przez nerki, pacjentom z niewydolnością nerek można podawać zazwyczaj stosowaną dawkę. Po odstawieniu amiodaron jest wydalany przez kilka miesięcy.
Dzieci i młodzież Nie przeprowadzono kontrolowanych badań z udziałem dzieci i młodzieży. Ograniczone dostępne dane dotyczące dzieci i młodzieży nie wykazują różnic w porównaniu do danych dla pacjentów dorosłych.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania toksyczności przewlekłej wykazały, że amiodaron powoduje uszkodzenie płuc (zwłóknienie, fosfolipidozę, u chomików, szczurów i psów). Toksyczny wpływ na płuca wynika z powstawania rodników i zaburzeń wytwarzania energii w komórkach. Ponadto amiodaron powoduje uszkodzenie wątroby u szczurów. W ramach badania genotoksyczności przeprowadzono badanie in vitro Ames oraz in vivo badanie mikrojąder komórek szpiku kostnego myszy. Wyniki obu badań były negatywne.
W trwającym dwa lata badaniu rakotwórczości na szczurach, amiodaron powodował istotne klinicznie zwiększenie liczby guzów pęcherzykowych tarczycy (gruczolaki i ( lub ) raki) u obu płci. Ponieważ nie
stwierdzono działania mutagennego, przypuszcza się, że do indukcji tego typu nowotworu dochodzi raczej w wyniku mechanizmu epigenetycznego niż działania genotoksycznego. Nie odnotowano powstawania nowotworów u myszy, zaobserwowano jednak zależny od dawki rozrost pęcherzykowy tarczycy. To działanie na tarczycę u szczurów i myszy wynika najprawdopodobniej z wpływu amiodaronu na syntezę i ( lub ) uwalnianie hormonów tarczycy. Znaczenie tych obserwacji w odniesieniu do ludzi jest małe.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Polisorbat 80 (E433) Alkohol benzylowy Woda do wstrzykiwań

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Amiodaronu chlorowodorek jest niekompatybilny z fizjologicznym roztworem soli i można go podawać jedynie we wstrzyknięciu dożylnym po rozcieńczeniu w roztworze glukozy 5%.
Amiodaron może prowadzić do uwalniania substancji zmiękczającej DEHP (ftalan dwu-2- etyloheksylu) do roztworu w przypadku stosowania sprzętu medycznego zawierającego DEHP. W celu zminimalizowania narażenia na DEHP należy podawać amiodaron w roztworze do infuzji stosując zestawy niezawierające DEHP, na przykład wykonane z poliolefinu (PE, PP) lub ze szkła. Do roztworu amiodaronu do infuzji nie wolno dodawać żadnych innych substancji.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.

6.3 Okres ważności

Zamknięte ampułki: 2 lata
Roztwory gotowe do użycia:
Wykazano chemiczną i fizyczną stabilność roztworu przez 24 godziny w 25°C. Z przyczyn mikrobiologicznych produkt leczniczy należy zużyć natychmiast po rozcieńczeniu. Jeśli produkt nie zostanie zużyty natychmiast, użytkownik ponosi odpowiedzialność za czas i warunki przechowywania przed użyciem. Zwykle czas przechowywania nie powinien być dłuższy niż zwalidowanych warunkach aseptycznych.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Nie przechowywać w lodówce ani nie zamrażać. Przechowywać ampu łki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Warunki przechowywania produktu leczniczego po rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Każde tekturowe pudełko zawiera ampułki o pojemności 5 ml z bezbarwnego szkła typu I, z 3 ml jałowego koncentratu.
Wielkości opakowań: 5, 10 ampułek

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania
Otrzymano zgłoszenia o krystalizacji dla leku Amiodaron hameln, 50 mg/ml, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/do infuzji. Przed użyciem należy ocenić wzrokowo jałowy koncentrat, uwzględniając przejrzystość, obecność cząstek stałych, zmiany koloru i integralność pojemnika. Roztwór można zastosować tylko wtedy, gdy jest przezroczysty, bez cząstek stałych a pojemnik nieuszkodzony i nienaruszony. Należy rozważyć zastosowanie wewnętrznych filtrów dożylnych z możliwością podłączenia do zestawu infuzyjnego jako dodatkowego środka ostrożności.
Przed podaniem w infuzji dożylnej produkt leczniczy Amiodaron hameln należy rozcieńczyć zgodnie z instrukcją w roztworze glukozy 5%. Jedną ampułkę Amiodaron hameln należy rozcieńczyć w
Podawać 5 mg/kg masy ciała w 250 ml roztworu glukozy 5% przez okres od 20 minut do 2 godzin. Roztwór amiodaronu o stężeniu mniejszym niż 300 mg w 500 ml jest niestabilny i nie należy go stosować. Nie należy również dodawać żadnych innych produktów leczniczych do podawanego roztworu (patrz punkt 4.2).
Tylko do jednorazowego użytku. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU
hameln pharma gmbh Inselstraße 1 Niemcy

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 2018-06-27

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
2022-05-10