Maracex

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika Maracex, 20 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań/do infuzji Morphini hydrochloridum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, pielęgniarki lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki

1. Co to jest lek Maracex i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Maracex

3. Jak stosować lek Maracex

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać lek Maracex

6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest lek Maracex i w jakim celu się go stosuje

należy do grupy leków zwanych naturalnymi alkaloidami opium.
Ten lek jest wskazany do stosowania w silnych stanach bólowych, którym można odpowiednio zaradzić tylko przy użyciu opioidowych leków przeciwbólowych.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Maracex

Kiedy nie stosować leku Maracex: - jeśli pacjent ma uczulenie na chlorowodorek morfiny lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6); - jeśli u pacjenta występuje duża ilości śluzu w drogach oddechowych; - jeśli u pacjenta występują zaburzenia oddychania; - w przypadku ostrych chorób wątroby; - w przypadku występowania stanów lękowych u pacjentów zażywających alkohol lub leki nasenne.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Maracex należy omówić to z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą: - jeśli u pacjenta czynność płuc jest zaburzona (rozedma, serce płucne, nadmiar dwutlenku węgla we krwi, niedotlenienie, znaczna otyłość); w takich przypadkach szczególnie ważne jest zwrócenie uwagi na hamujący wpływ morfiny na oddychanie,

- jeśli pacjent uległ ostatnio urazowi głowy. Niebezpieczeństwo znacznego wzrostu ciśnienia wewnątrzczaszkowego i spowolnienie oddychania u pacjentów z uszkodzeniami głowy jest większe niż zwykle przy stosowaniu morfiny, - jeśli pacjent ma astmę lub alergie. Efekty morfiny uwalniające histaminę mogą pogorszyć astmę lub alergie, - jeśli pacjent regularnie zażywa alkohol, tabletki nasenne lub inne leki wpływające na ośrodkowy układ nerwowy, - jeśli objętość krwi pacjenta jest mała; w tym przypadku należy wziąć pod uwagę ryzyko spadku ciśnienia krwi, - jeśli pacjent ma problemy z nerkami lub wątrobą, - w przypadku podawania nadtwardówkowego lek ten należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami neurologicznymi w wywiadzie lub z obecną terapią glikokortykoidami.
W razie wystąpienia któregokolwiek z poniżej wymienionych objawów w okresie przyjmowania tego leku, należy skonsultować się z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą: - Zwiększona wrażliwość na ból, pomimo zwiększenia dawki leku (hiperalgezja). Lekarz zadecyduje, czy konieczna jest zmiana dawkowania lub zastosowanie silnego leku przeciwbólowego (patrz punkt 2). - Osłabienie, zmęczenie, brak apetytu, nudności, wymioty lub niskie ciśnienie krwi. Mogą to być objawy tego, że nadnercza wydzielają za mało kortyzolu i może być konieczne podawanie suplementów hormonów. - Utrata popędu seksualnego, impotencja, zanik miesiączki. Może to być spowodowane zmniejszonym wydzielaniem hormonów płciowych. - Jeśli w przeszłości pacjent był uzależniony od leków lub alkoholu. Należy również powiedzieć lekarzowi, jeśli pacjent zauważy, że uzależnia się od tego leku w miarę jego stosowania. Na przykład, kiedy zaczyna często myśleć o możliwości zażycia kolejnej dawki, nawet jeśli jej nie potrzebuje do złagodzenia bólu. - Objawy odstawienia lub uzależnienia. Najczęstsze objawy odstawienia wskazano w punkcie 3. W takim przypadku lekarz może zmienić lek lub czas między kolejnymi dawkami.
W przypadku długotrwałego leczenia podawanego nadtwardówkowo, należy niezwłocznie powiadomić lekarza, jeśli wystąpi nieoczekiwany wzrost natężenia bólu lub jakiekolwiek nowe dolegliwości potencjalnie związane z nieprawidłowa czynnością układu nerwowego.
Lek Maracex i inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Jest to szczególnie ważne w przypadku stosowania poniżej wskazanych leków: - Ryfampicyna, stosowana w leczeniu np. gruźlicy; - Jednoczesne stosowanie leku Maracex i leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych, zwiększa ryzyko senności, trudności w oddychaniu (depresji oddechowej) lub śpiączki, mogących zagrażać życiu. Dlatego leczenie skojarzone należy brać pod uwagę jedynie wtedy, gdy nie są dostępne inne metody leczenia. Jeśli jednak lek Maracex stosuje się razem z lekami uspokajającymi, lekarz powinien ograniczyć dawkę leku i okres jednoczesnego stosowania. Pacjent powinien powiedzieć lekarzowi o wszystkich przyjmowanych lekach uspokajających oraz ściśle przestrzegać dawki przepisanej przez lekarza. Pomocne może okazać się powiadomienie krewnego lub bliskiego przyjaciela pacjenta o możliwości wystąpienia powyżej wymienionych objawów. Jeśli wystąpią opisane wyżej objawy, należy skonsultować się z lekarzem.
Skuteczność leczenia może ulegać zmianie jeżeli ten lek jest stosowany jednocześnie z pewnymi innymi lekami.
Połączenia leków, których należy unikać stosując morfinę: - leki uspokajające oraz nasenne zawierające barbiturany (metoheksital, pentotal, fenobarbital);

- leki stosowane w leczeniu depresji lub choroby Parkinsona (inhibitory MAO) (moklobemid, selegilina).
Powyższe leki stosowane w skojarzeniu z morfiną mogą prowadzić do obniżenia czynności oddechowych.
Leki, które mogą wymagać dostosowania dawki: - leki stosowane w leczeniu padaczki (gabapentyna); - leki stosowane w leczeniu depresji (klomipramina, amitryptylina, nortryptylina); - niektóre inne leki łagodzące ból (buprenorfina, nalbufina, pentazocyna).
Inne leki, których działanie może ulegać zmianom pod wpływem morfiny lub które mogą wpływać jego na działanie: - leki przeciwskurczowe (baklofen); - leki uspokajające zawierające benzodiazepiny (nitrazepam, flunitrazepam, triazolam, midazolam); - leki uspokajające redukujące świąd (hydroksyzyna); - leki pobudzające ośrodkowy układ nerwowy (metylofenidat); - leki stosowane w leczeniu krwotoków w obrębie opon mózgowych (nimodypina); - leki stosowane przeciwko wirusowi HIV (rytonawir); - niektóre leki stosowane w leczeniu zakrzepów krwi (np. klopidogrel, prasugrel, tikagrelor) mogą mieć opóźnione i zmniejszone działanie, gdy są przyjmowane razem z morfiny.
Maracex z jedzeniem, piciem i alkoholem Należy unikać połączenia z alkoholem, ponieważ może ono prowadzić do pogorszenia czynności oddechowych.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Nie stwierdzono, aby morfina powodowała wrodzone wady rozwojowe płodu. Morfina przenika przez łożysko. Z tego powodu morfinę można stosować tylko w okresie ciąży, w przypadku gdy korzyści dla matki wyraźnie przewyższają ryzyko dla dziecka. W przypadku bólów porodowych morfinę należy podawać tylko miejscowo do przestrzeni nadtwardówkowej lub rdzeniowej (przypis: nie dopuszczono do obrotu takiej drogi podania leku Maracex). Jeśli ten lek przyjmowano w okresie ciąży przez dłuższy czas, zachodzi ryzyko wystąpienia u noworodka objawów zespołu odstawiennego (abstynencyjnego), co powinno być leczone przez lekarza.
Karmienie piersią Morfina przenika do mleka kobiecego, gdzie osiąga wyższe stężenie niż w osoczu matki. Z tego względu nie należy stosować tego leku w trakcie karmienia piersią.
Płodność Brak danych klinicznych dotyczących wpływu morfiny na płodność mężczyzn i kobiet.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Podczas stosowania tego leku nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać żadnych narzędzi bądź maszyn, ponieważ morfina spowalnia czas reakcji oraz zmniejsza czujność i wydajność podczas jazdy, a także precyzję wykonywania trudnych zadań.
Lek Maracex zawiera sód Ten lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na 1 ml, to znaczy, że lek uznaje się za „wolny od sodu”.

3. Jak stosować lek Maracex

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W przypadku wątpliwości należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą. Dawkowanie jest zindywidualizowane, ponieważ czas działania morfiny i jej intensywność, przyczyna i czas trwania bólu są bardzo różne i dlatego, że morfina jest stosowana w bardzo różnych okolicznościach. Lek jest zwykle podawany przez fachowy personel medyczny, ale w wyjątkowych okolicznościach (np. w bólu podczas opieki paliatywnej) pacjent może również podawać lek zgodnie z instrukcjami. Ten lek można podawać do żyły (dożylnie), do mięśni (domięśniowo), pod skórę (podskórnie) lub do kręgosłupa (podanie nadtwardówkowe).
Dorośli Podanie podskórne lub domięśniowe Dorośli: 5 - 20 mg, zwykle stosowana dawka wynosi 10 mg, w razie potrzeby powtarzać co 4 godziny. Osoby w podeszłym wieku: 5 - 10 mg na dawkę. Podskórna droga nie jest odpowiednia dla pacjentów z obrzękiem.
Podanie dożylne Dorośli: 2,5 - 15 mg (jeśli to konieczne, rozcieńczyć w 0,9% roztworze soli chlorku sodu), podawać w ciągu 4 do 5 minut.
Podanie nadtwardówkowe Zazwyczaj stosowana dawka początkowa to 2-4 mg, na ogół rozcieńczona w 0,9% roztworze chlorku sodu. Po zakończeniu działania przeciwbólowego, zwykle po 6-24 godzinach, w razie potrzeby można podać nową dawkę 1-2 mg. W przypadku długotrwałego leczenia bólu u chorych na raka konieczne są zwykle większe dawki i ciągły wlew nadtwardówkowy.
Dzienna dawka zwykle nie przekracza 100 mg na dobę u dorosłych, ale w niektórych indywidualnych przypadkach konieczne jest zastosowanie wyższej dawki w celu złagodzenia bólu, szczególnie w późnych stadiach choroby.
Pacjenci w podeszłym wieku Początkowa dawka u pacjentów w podeszłym wieku należy zmniejszyć w stosunku do zwykle stosowanej, a kolejne dawkowanie powinno być ustalane indywidualnie na podstawie odpowiedzi pacjenta. Może być również konieczne zmniejszenie całkowitej dawki dziennej, jeśli pacjent stale otrzymuje morfinę, ponieważ morfina jest wydalana wolniej u pacjentów w podeszłym wieku.
Dzieci Podanie podskórne lub domięśniowe: 0,1 - 0,2 mg/kg (maksymalna dawka 15 mg). Podskórna droga podania nie jest odpowiednia dla pacjentów z obrzękiem.
Podanie dożylne: 0,05 - 0,1 mg/kg, podawane bardzo powoli (zalecane rozcieńczenie 0,9% roztworem chlorku sodu).
Należy zachować ostrożność i rozważyć niższą dawkę podczas leczenia noworodków i małych dzieci, ponieważ mogą one być wrażliwe na działanie opioidów, w szczególności na ich hamujący wpływ na oddychanie.
Instrukcja otwierania ampułki: 1) Ustawić ampułkę tak, aby kolorowa kropka znalazła się u góry. Jeśli w górnej części ampułki znajduje się część roztworu, delikatnie postukać palcem, aby cały roztwór znalazł się w dolnej części ampułki. 2) Użyć obu rąk do otwarcia; trzymając dolną część ampułki w jednej ręce, drugą ręką odłamać górną część ampułki w kierunku przeciwnym do kolorowej kropki (patrz obrazki poniżej).

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Maracex Jeśli przyjęto większą niż zalecana dawkę tego leku, może wystąpić zapalenie płuc wywołane zachłyśnięciem wymiocinami lub ciałami obcymi. Objawy mogą obejmować duszności, kaszel i gorączkę. Ponadto objawy przedawkowania mogą obejmować trudności w oddychaniu prowadzące do utraty przytomności, a nawet śmierci. Natychmiast należy skontaktować się z najbliższym oddziałem ratunkowym lub z lekarzem.
Przerwanie stosowania leku Maracex Nie należy przerywać stosowania tego leku, chyba że lekarz zaleci inaczej. W celu przerwania stosowania tego leku należy zwrócić się do lekarza, który zadecyduje, w jaki sposób powoli zmniejszać dawkę, aby uniknąć objawów abstynencyjnych. Objawy abstynencyjne mogą obejmować bóle ciała, drgawki, biegunkę, ból żołądka, nudności, objawy grypopodobne, szybkie bicie serca i rozszerzone źrenice. Objawy psychiczne obejmują intensywne uczucie niezadowolenia, niepokój i drażliwość.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku, należy zwrócić się do lekarza, pielęgniarki lub farmaceuty.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Najczęstsze działania niepożądane to zmęczenie, zaparcia, nudności i wymioty oraz pocenie się. Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem jeśli wystąpią ciężkie reakcje alergiczne powodujące trudności w oddychaniu lub zawroty głowy.
Inne działania niepożądane związane ze stosowaniem tego leku wymieniono poniżej według częstości występowania:
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 pacjenta na 10): Zatrzymanie moczu po podaniu nadtwardówkowym.
Często (mogą wystąpić u do 1 pacjenta na 10): Zmęczenie, senność, zawroty głowy, zaparcia, nudności, wymioty, zatrzymanie moczu po podaniu domięśniowym lub dożylnym lub podskórnym.
Niezbyt często (mogą wystąpić u do 1 pacjenta na 100): Hipowentylacja (poprzez wpływ na ośrodkowy układ nerwowy), euforia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, bóle głowy, zaburzenia snu, niepokój, przejściowe halucynacje, dezorientacja,

problemy z równowagą, nieprawidłowe widzenie, zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe, zmiany nastroju, pobudzenie, drżenie, skurcze mięśni, drgawki, sztywność mięśni, suchość w ustach, uzależnienie psychiczne i fizyczne, objawy odstawienia u noworodków, których matki otrzymywały morfinę w czasie ciąży, takie jak niepokój, wymioty, zwiększony apetyt, drażliwość, nadpobudliwość, drżenie lub dreszcze, przekrwienie błony śluzowej nosa, drgawki, płacz z wydawaniem wysokich dźwięków.
Rzadko (mogą wystąpić u do 1 pacjenta na 1000): Powolne tętno (bradykardia), szybkie bicie serca (tachykardia), kołatanie serca, obniżone ciśnienie krwi, podwyższone ciśnienie krwi, zaczerwienienie twarzy, hipowentylacja, swędzenie, pokrzywka, wysypka, zaczerwienienie i stwardnienie skóry w miejscu wstrzyknięcia po dożylnym podaniu.
Bardzo rzadko (może wystąpić u więcej niż 1 na 10 000 pacjentów): Skurcz dróg żółciowych, zapalenie żył, obrzęk płuc, reakcja anafilaktyczna. Duże dawki mogą powodować pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego, co może objawiać się drgawkami.
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): Zwiększona wrażliwość na ból, potliwość, objawy abstynencyjne lub uzależnienie (informacje na temat objawów - patrz punkt 3: W razie przerwania przyjmowania leku Maracex).

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Maracex

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku po: Termin ważności (EXP). Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania leku. Przechowywać ampułki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Nie zamrażać.
Nie należy używać leku zawierającego widoczne cząstki.
Warunki przechowywania leku po rozcieńczeniu, patrz sekcja 6 ”Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego”. Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Maracex - Substancją czynną leku jest morfiny chlorowodorek. 1 ml roztworu zawiera 20 mg chlorowodorku morfiny, co odpowiada 15,2 mg morfiny. Jedna ampułka z 1 ml roztworu zawiera 20 mg chlorowodorku morfiny, co odpowiada 15,2 mg morfiny.
- Pozostałe składniki to: sodu chlorek, kwas solny stężony (do ustalenia pH), woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Maracex i co zawiera opakowanie Ten lek jest klarownym, bezbarwnym lub żółtawym roztworem do wstrzykiwań/do infuzji, wolnym od widocznych cząstek. Maracex jest dostępny w 1 ml ampułkach z bezbarwnego szkła typu I, w osłonce z PVC, umieszczonych w tekturowym pudełku.
Wielkość opakowania:
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca AS KALCEKS Krustpils iela 71E Łotwa Tel.: +371 67083320 E-mail: [email protected]

Data ostatniej aktualizacji ulotki: 01/2022
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego: Po otwarciu lek należy natychmiast zużyć. Wyłącznie do jednorazowego użytku, po użyciu należy wyrzucić pozostałą zawartość. Nie należy używać leku zawierającego widoczne cząstki. Maracex, 20 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań/do infuzji nie należy mieszać z innymi lekami. Sole morfiny są wrażliwe na zmiany pH i mogą wytrącać się w środowisku zasadowym. Związki niezgodne z solami morfiny to: aminofilina, sole sodowe barbituranów, fenytoina i chlorowodorek ranitydyny.

Maracex, 20 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań/do infuzji jest zgodny z 0,9% roztworem chlorku sodu w pojemniku z polietylenu.
Wykazano stabilność chemiczną i fizyczną podczas stosowania przez 28 godzin w temperaturze 25 °C i 2 °C do 8 °C w 0,9% roztworze chlorku sodu w pojemniku z polietylenu.

Z mikrobiologicznego punktu widzenia rozcieńczony roztwór należy natychmiast zużyć. Jeśli produkt nie zostanie natychmiast zużyty, odpowiedzialność za czas i warunki przechowywania przed użyciem, które zwykle powinny wynosić nie dłużej niż 24 godziny w temperaturze od 2 °C do 8 °C, chyba że rozcieńczenie miało miejsce w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych, ponosi użytkownik.

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Maracex, 20 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań/do infuzji

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

15,2 mg morfiny. Jedna ampułka z 1 ml roztworu zawiera 20 mg chlorowodorku morfiny, co odpowiada 15,2 mg morfiny. Jedna ampułka z 5 ml roztworu zawiera 100 mg chlorowodorku morfiny, co odpowiada 76 mg morfiny. Jedna ampułka z 10 m roztworu zawiera 200 mg chlorowodorku morfiny, co odpowiada 152 mg morfiny.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: każdy ml roztworu zawiera 2,4 mg sodu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Roztwór do wstrzykiwań/do infuzji.
Klarowny, bezbarwny lub żółtawy roztwór wolny od widocznych cząstek. pH roztworu 3,0 - 5,0 i osmolalność 280 - 310 mOsm/kg.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Silne stany bólowe, które mogą być odpowiednio łagodzone wyłącznie za pomocą opioidowowych leków przeciwbólowych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie Dawkowanie jest zindywidualizowane, ponieważ czas trwania działania morfiny i intensywność, przyczyna i czas trwania bólu są bardzo różne i dlatego, że morfina jest stosowana w połączeniu z np. bardzo różnymi procedurami chirurgicznymi.
Dorośli Podanie podskórne lub domięśniowe Dorośli: 5 - 20 mg, zwykle stosowana dawka wynosi 10 mg, w razie potrzeby powtarzać co 4 godziny. Osoby w podeszłym wieku: 5 - 10 mg na dawkę. Podskórna droga podania nie jest odpowiednia dla pacjentów z obrzękiem.
Podanie dożylne

Dorośli: 2,5 - 15 mg (jeśli to konieczne, rozcieńczyć w 0,9% roztworze chlorku sodu), podawać w ciągu 4 do 5 minut.
Podanie nadtwardówkowe Zazwyczaj stosowana dawka początkowa to 2-4 mg, na ogół rozcieńczona w 0,9% roztworze chlorku sodu. Po zakończeniu działania przeciwbólowego, zwykle po 6-24 godzinach, w razie potrzeby można podać nową dawkę 1-2 mg. W przypadku długotrwałego leczenia bólu u chorych na raka konieczne są zwykle większe dawki i ciągły wlew nadtwardówkowy.
Dzienna dawka zwykle nie przekracza 100 mg na dobę u dorosłych, ale w niektórych indywidualnych przypadkach konieczne jest zastosowanie wyższej dawki w celu złagodzenia bólu, szczególnie w późnych stadiach choroby.
Dzieci i młodzież Podanie podskórne lub domięśniowe: 0,1 - 0,2 mg/kg (maksymalna dawka 15 mg). Podskórna droga podania nie jest odpowiednia dla pacjentów z obrzękiem.
Podanie dożylne: 0,05 - 0,1 mg/kg, bardzo powolne podanie (zalecane rozcieńczenie 0,9% roztworem chlorku sodu).
Należy zachować ostrożność podczas stosowania morfiny, podczas leczenia niemowląt i małych dzieci, ponieważ ze względu na niewielką masę ciała są one bardziej wrażliwe niż normalnie na opioidy (patrz także punkt 4.4).
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Metabolity morfiny są wydalane przez nerki. Ponieważ wśród metabolitów aktywny jest 6-glukuronid morfiny, zalecane jest zmniejszenie dawki, jeśli pacjent ma zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek należy stosować dawkę w wysokości 75% normalnej dawki, a w przypadku pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek należy stosować dawkę odpowiadającą 50% normalnej dawki. Można stosować standardowe odstępy między dawkami.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Okres półtrwania w fazie eliminacji jest zwiększony u pacjentów z niewydolnością wątroby. Morfinę należy podawać ostrożnie pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby, a odstępy między dawkami można wydłużyć w stosunku do zwykle stosowanych.
Pacjenci w podeszłym wieku Początkowa dawka u pacjentów w podeszłym wieku powinna być mniejsza od zwykle stosowanej dawki, a kolejne dawkowanie należy ustalić indywidualnie na podstawie odpowiedzi. Ze względu na fakt, iż morfina jest wydalana wolniej u pacjentów w podeszłym wieku, może być również konieczne zmniejszenie całkowitej dawki dziennej, jeśli pacjent stale otrzymuje morfinę.
Przerwanie leczenia Wystąpienie zespołu abstynencyjnego może zostać przyspieszone, jeśli nagle zaprzestanie się podawania leku opioidowego. Dlatego przed planowanym odstawieniem leku, jego dawkę należy zmniejszać stopniowo.
Sposób podawania Do stosowania domięśniowego, podskórnego, dożylnego i nadtwardówkowego. Instrukcje dotyczące rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Zastój śluzu w drogach oddechowych, depresja oddechowa, ostra choroba wątroby, stany lękowe występujące podczas równoczesnego picia alkoholu lub przyjmowania leków nasennych.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Jeśli u pacjenta występuje zaburzone funkcjonowanie płuc (rozedma, serce płucne, hiperkapnia, niedotlenienie, znaczna otyłość), szczególnie ważne jest zwrócenie uwagi na depresyjny wpływ morfiny na oddychanie. Morfina podnosi ciśnienie wewnątrzczaszkowe, dlatego ryzyko znacznego wzrostu ciśnienia wewnątrzczaszkowego i hipowentylacji u pacjentów z uszkodzeniami głowy jest większe niż zwykle przy stosowaniu morfiny. Morfina może również maskować odruchy używane do oceny poziomu świadomości. U pacjentów z małymi objętościami krwi należy wziąć pod uwagę ryzyko niedociśnienia. Podczas leczenia astmy lub alergii należy wziąć pod uwagę działanie morfiny uwalniające histaminę. Należy zachować ostrożność podczas równoczesnego stosowania inhibitorów MAO (patrz punkt 4.5).
W przypadku bólów porodowych morfiny nie wolno podawać ogólnoustrojowo, ale jedynie lokalnie w przestrzeni nadtwardówkowej lub rdzeniowej (przypis: nie dopuszczono do obrotu takiej drogi podania produktu Maracex).
Morfiny nie należy podawać, gdy pacjent jest w stanie splątania wywołanym przez alkohol lub leki nasenne.
Powtórne podanie może powodować tolerancję i uzależnienie. Należy zachować ostrożność podczas podawania i zmniejszyć dawkę u osób w podeszłym wieku oraz w następujących przypadkach: • niedociśnienie. • niedoczynność tarczycy. • depresja oddechowa. • przerost prostaty lub zwężenie cewki moczowej. • zaburzenia czynności wątroby lub nerek. • choroby trzustki lub dróg żółciowych. • napady padaczkowe lub zwiększona skłonność do drgawek. • zastosowanie nadtwardówkowe z jednoczesnym istniejącymi wcześniej chorobami układu nerwowego i z jednoczesnym ogólnoustrojowym podawaniem glikokortykosteroidów.
Morfiny nie należy stosować w leczeniu obrzęku płuc wywołanego przez środki chemiczne drażniące drogi oddechowe.
Podczas stosowania opioidów zgłaszano ciężką, zagrażającą życiu lub śmiertelną depresję oddechową, nawet jeśli stosowano ją zgodnie z zaleceniami. Depresja oddechowa, jeśli nie zostanie natychmiast rozpoznana i leczona, może prowadzić do zatrzymania oddychania i śmierci.
Gdy morfina jest podawana dożylnie lub nadtwardówkowo, powinien być dostępny antagonista opioidowy i urządzenia do podawania tlenu i kontroli oddychania.
Gdy produkt leczniczy jest podawany nadtwardówkowo, w pojedynczych dawkach, pacjent powinien znajdować się w otoczeniu, w którym możliwe jest odpowiednie monitorowanie. Monitorowanie powinno być kontynuowane przez określony czas w zależności od stanu pacjenta i przez co najmniej Gdy morfinę podaje się przez ciągłą, kontrolowaną mikroinfuzję (na przykład cewnik), monitorowanie pacjenta należy kontynuować przez co najmniej 24 godziny po podaniu każdej badanej dawki i przez kilka dni po chirurgicznej implantacji cewnika, stosownie do dodatkowego monitorowania i dostosowania dawkowania. Antagonista opioidowy i sprzęt reanimacyjny powinny być również natychmiast dostępne, gdy zbiornik urządzenia do mikroinfuzji jest ponownie napełniany morfiną lub w inny sposób jest manipulowany. Powinny być również łatwo dostępne urządzenia, leki i sprzęt niezbędne do

postępowania w przypadku nieumyślnego wstrzyknięcia dożylnego podczas próby wstrzyknięcia nadtwardówkowego.
Pacjenci poddawani długoterminowej terapii bólu, podawanej drogą nadtwardówkową, powinni być monitorowani pod kątem zmniejszenia działania przeciwbólowego, nieoczekiwanego bólu, objawów neurologicznych, aby zminimalizować ryzyko potencjalnie nieodwracalnych powikłań neurologicznych.
Szybkie dożylne wstrzyknięcie leku może spowodować zwiększenie częstości występowania działań niepożądanych wywołanych opiatami. Po szybkim wstrzyknięciu dożylnym wystąpiły: ciężka depresja oddechowa, bezdech, niedociśnienie, obwodowa zapaść krążeniowa, sztywność klatki piersiowej, zatrzymanie akcji serca i reakcje rzekomoanafilaktyczne.
Ze względu na działanie przeciwbólowe morfiny, ciężkie powikłania wewnątrz jamy brzusznej mogą być maskowane np. perforacja jelitowa.
Ryfampicyna może zmniejszać stężenie morfiny w osoczu. Należy obserwować działanie przeciwbólowe morfiny oraz odpowiednio dostosować dawkowanie morfiny w trakcie i po zakończeniu leczenia ryfampicyną.
W trakcie leczenia, zwłaszcza podczas stosowania w dużych dawkach, może wystąpić hiperalgezja, która nie reaguje na dalsze zwiększenie dawki morfiny. Może być konieczne zmniejszenie dawki morfiny lub zmiana leku opioidowego.
Potencjał nadużycia morfiny jest podobny jak w przypadku innych silnych leków opioidowych, dlatego morfinę należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów, którzy w przeszłości nadużywali alkoholu lub leków.
Uzależnienie i zespół odstawienny (abstynencyjny) Stosowanie opioidowych leków przeciwbólowych może prowadzić do rozwoju fizycznego i (lub) psychicznego uzależnienia bądź tolerancji. Związane z tym ryzyko wzrasta w miarę stosowania leku oraz podczas stosowania w większych dawkach. Objawy można ograniczyć poprzez dostosowanie dawki lub postaci leku oraz stopniowe odstawianie morfiny. Informacje na temat poszczególnych objawów – patrz punkt 4.8.
Ryzyko związane z jednoczesnym stosowaniem leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych Jednoczesne stosowanie leku Maracex i leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych, może prowadzić do wystąpienia nadmiernego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki lub śmierci. Z tego względu leczenie skojarzone z takimi lekami uspokajającymi należy stosować wyłącznie u pacjentów, u których nie są dostępne alternatywne metody leczenia. Jeśli zostanie podjęta decyzja o stosowaniu leku Maracex w skojarzeniu z lekami uspokajającymi, należy podać najmniejszą skuteczną dawkę, a czas leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy. Należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy związane z depresją oddechową i nadmierne uspokojenie. W tym kontekście zdecydowanie zaleca się poinformowanie pacjentów i ich opiekunów o możliwości wystąpienia takich objawów (patrz punkt 4.5).
Doustna terapia przeciwpłytkowa inhibitorem P2Y12 W pierwszym dniu leczenia skojarzonego inhibitorem P2Y12 i morfiną obserwowano zmniejszenie skuteczności leczenia inhibitorem P2Y12 (patrz punkt 4.5).
Ostry zespół klatki piersiowej (ACS, ang. acute chest syndrome) u pacjentów z niedokrwistością sierpowatokrwinkową Ze względu na możliwe powiązanie między ostrym zespołem klatki piersiowej a podawaniem morfiny pacjentom z niedokrwistością sierpowatokrwinkową otrzymującym morfinę w czasie kryzysu

naczyniowo-okluzyjnego, należy uważnie obserwować, czy nie występują u nich objawy ostrego zespołu klatki piersiowej.
Niewydolność nadnerczy Opioidowe leki przeciwbólowe mogą spowodować nieodwracalną niewydolność nadnerczy i konieczność obserwowania pacjenta oraz zastosowania terapii zastępczej glikokortykosteroidami. Objawy niewydolności nadnerczy mogą obejmować np. nudności, wymioty, utratę apetytu, zmęczenie, osłabienie, zawroty głowy lub niskie ciśnienie krwi.
Zmniejszone wydzielanie hormonów płciowych i zwiększone wydzielanie prolaktyny Długotrwałe stosowanie opioidowych leków przeciwbólowych może wiązać się ze zmniejszeniem wydzielania hormonów płciowych i zwiększeniem wydzielania prolaktyny. Objawy obejmują zmniejszenie popędu seksualnego, impotencję lub brak miesiączki.
Dzieci i młodzież Należy zachować ostrożność i rozważyć niższe dawki podczas leczenia noworodków i małych dzieci, ponieważ mogą one być wrażliwe na działanie opioidów, w szczególności na ich depresyjny wpływ na oddychanie.
Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na 1 ml, to znaczy, że produkt leczniczy uznaje się za „wolny od sodu”.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Skojarzenia, których należy unikać Barbiturany Barbiturany zwiększają depresję oddechową wywołaną opiatami i opioidami. Powinno się zatem unikać takiego skojarzenia.
Alkohol Niewielkie ilości alkoholu mogą znacząco zwiększyć słabą depresję oddechową wywołaną morfiną. Powinno się zatem unikać takiego skojarzenia.
Inhibitory MAO Inhibitory MAO mogą nasilać działanie morfiny (depresję oddechową i niedociśnienie tętnicze). Podczas jednoczesnego leczenia inhibitorami MAO i petydyną zgłaszano zespół serotoninowy. Nie można wykluczyć pojawienia się tej samej reakcji podczas jednoczesnego leczenia morfiną i inhibitorami MAO.
Skojarzenia, które mogą wymagać dostosowania dawki
Gabapentyna Dokonując wyboru sposobu leczenia należy zwrócić uwagę na ryzyko wystąpienia objawów ze strony ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Jeżeli te dwa produkty są stosowane jednocześnie, należy rozważyć zmniejszenie dawki gabapentyny. Pacjentów należy obserwować pod kątem objawów hamowania czynności ośrodkowego układu nerwowego, takich jak senność, a dawkę gabapentyny należy odpowiednio zmniejszyć.
Ryfampicyna Ryfampicyna może zmniejszać skuteczność i stężenie morfiny w osoczu po podaniu doustnym na tyle mocno, że dla uzyskania działania przeciwbólowego wymagane są większe dawki niż normalnie stosowane.
Amitryptylina, klomipramina i nortryptylina

Amitryptylina, klomipramina, nortryptylina zwiększają działanie przeciwbólowe morfiny, prawdopodobnie jest to spowodowane zwiększonym stężeniem morfiny w osoczu. Konieczne jest dostosowanie dawki.
Skojarzenie morfiny i częściowych agonistów Skojarzenie morfiny i częściowych agonistów (buprenorfina, nalbufina, pentazocyna) zmniejsza działanie przeciwbólowe poprzez konkurencyjne hamowanie receptorów, co zwiększa ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych.
Skojarzenia o niejasnym znaczeniu klinicznym
Bakoflen Połączenie morfiny i Lioresalu w podaniu dooponowym powodowało zmniejszenie ciśnienia krwi u jednego pacjenta. Nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia bezdechu lub innych objawów ze strony OUN po podaniu tego skojarzenia.
Hydroksyzyna Jednoczesne stosowanie hydroksyzyny i morfiny może, poprzez addytywny wpływ, powodować nasiloną depresję OUN oraz senność. Z tego względu należy rozważyć przejście na niesedatywne leki przeciwhistaminowe.
Metylofenidat Metylofenidat może nasilać działanie przeciwbólowe morfiny. Podczas jednoczesnego podawania należy rozważyć zmniejszenie dawki morfiny.
Nimodypina Nimodypina może nasilać działanie przeciwbólowe morfiny. Podczas jednoczesnego podawania należy rozważyć zmniejszenie dawki morfiny.
Rytonawir Stężenie morfiny w osoczu może ulec zmniejszeniu z powodu indukcji glukuronidacji po jednoczesnym podaniu rytonawiru stosowanego jako przeciwretrowirusowy produkt leczniczy lub farmakokinetyczny induktor innych inhibitorów proteazy.
Doustny inhibitor P2Y12 U pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym leczonych morfiną obserwowano opóźnioną i zmniejszoną ekspozycję na doustną terapię przeciwpłytkową inhibitorem P2Y12. Interakcja ta, może być związana ze zmniejszoną ruchliwością przewodu pokarmowego i dotyczyć innych opioidów. Znaczenie kliniczne nie jest znane, jednak dane wskazują na możliwość zmniejszenia skuteczności inhibitora P2Y12 u pacjentów otrzymujących jednocześnie morfinę i inhibitor P2Y12 (patrz punkt 4.4). U pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym, u których nie można wstrzymać podawania morfiny, a szybkie hamowanie P2Y12 uznaje się za kluczowe, można rozważyć zastosowanie pozajelitowego inhibitora P2Y12.
Leki uspokajające, np. benzodiazepiny lub leki pochodne: Jednoczesne stosowanie leków opioidowych i leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych, zwiększa ryzyko wystąpienia nadmiernego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki lub śmierci na skutek addytywnego działania depresyjnego na OUN. Należy ograniczyć dawkę leku i czas trwania leczenia skojarzonego (patrz punkt 4.4).

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania morfiny u kobiet w ciąży.

Nie stwierdzono, aby morfina powodowała wrodzone wady rozwojowe płodu. Morfina przenika przez łożysko. Z tego powodu morfinę można stosować tylko w okresie ciąży, w przypadku gdy korzyści dla matki wyraźnie przewyższają ryzyko dla dziecka. W przypadku bólów porodowych morfinę należy podawać tylko miejscowo do przestrzeni nadtwardówkowej lub rdzeniowej (przypis: nie dopuszczono do obrotu takiej drogi podania produktu Maracex), ponieważ stosowanie ogólnoustrojowe może wydłużać poród i powodować depresję oddechową u noworodka. Podawanie morfiny matce w czasie ciąży może powodować uzależnienie od opioidów u dziecka i prowadzić do rozwoju objawów odstawienia po porodzie. Należy obserwować, czy u noworodków, których matki przyjmowały w trakcie ciąży opioidowe leki przeciwbólowe, nie występują objawy noworodkowego zespołu odstawiennego (abstynencyjnego). Leczenie może obejmować zastosowanie leków opioidowych oraz leczenie objawowe. W przypadku ciężkiej depresji oddechowej należy podać swoistego antagonistę opioidowego.
Karmienie piersią Morfina przenika do mleka kobiecego, gdzie osiąga wyższe stężenia niż w osoczu matki. Nie zaleca się karmienia piersią, gdy matka jest leczona morfiną, ze względu na ryzyko wystąpienia depresji oddechowej u dziecka.
Płodność Brak danych klinicznych dotyczących wpływu morfiny na płodność mężczyzn i kobiet. W badaniach na zwierzętach wykazano, że morfina może powodować zmniejszenie płodności (patrz punkt 5.3. Przedkliniczne dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania).

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Morfina wywiera znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Bardzo często (≥ 1/10); często (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100); rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia układu odpornościowego Częstość nieznana: reakcje anafilaktoidalne
Zaburzenia psychiczne Częstość nieznana: uzależnienie
Zaburzenia układu nerwowego Często: zmęczenie, senność, zawroty głowy. Niezbyt często: hipowentylacja (poprzez hamowanie ośrodkowego układu nerwowego), euforia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, bóle głowy, zaburzenia snu, niepokój, przejściowe halucynacje, dezorientacja, problemy z równowagą, nieprawidłowe widzenie, zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe, zmiany nastroju, pobudzenie, drżenie, skurcze mięśni, drgawki, sztywność mięśni. Bardzo rzadko: duże dawki mogą powodować pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego, co może objawiać się drgawkami. Częstość nieznana: allodynia, hiperalgezja (patrz punkt 4.4), nadmierna potliwość.
Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaparcia, nudności, wymioty. Niezbyt często: suchość w jamie ustnej.


Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Bardzo rzadko: skurcz dróg żółciowych.
Zaburzenia serca Rzadko: bradykardia, tachykardia, kołatanie serca.
Zaburzenia naczyniowe Rzadko: niedociśnienie, nadciśnienie, zaczerwienienie. Bardzo rzadko: zapalenie żył (zgłaszane po podaniu pozajelitowym).
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Rzadko: hipowentylacja. Bardzo rzadko: obrzęk płuc.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Bardzo często: zatrzymanie moczu po podaniu nadtwardówkowym. Często: zatrzymanie moczu po podaniu pozajelitowym.
Ciąża, połóg i okres okołoporodowy Niezbyt często: objawy odstawienia u noworodków, których matki otrzymywały morfinę w czasie ciąży, takie jak niepokój, wymioty, zwiększony apetyt, drażliwość, nadpobudliwość, drżenie lub dreszcze, przekrwienie nosa, drgawki, płacz z wydawaniem wysokich dźwięków.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Rzadko: świąd, pokrzywka, wysypka, rumień i stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia po podaniu dożylnym.
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Bardzo rzadko: zgłoszono kilka przypadków mioklonii zależnych od dawki.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Niezbyt często: uzależnienie psychiczne i fizyczne. Bardzo rzadko: reakcja anafilaktyczna. Częstość nieznana: zespół odstawienny (abstynencyjny).
Uzależnienie od leku i zespół odstawienny (abstynencyjny) Stosowanie opioidowych leków przeciwbólowych może prowadzić do rozwoju fizycznego i (lub) psychicznego uzależnienia bądź tolerancji. Wystąpienie zespołu abstynencyjnego może zostać przyspieszone, jeśli nagle zaprzestanie się podawania leku opioidowego lub antagonistów receptorów opioidowych, a czasami może do niego dojść między kolejnymi dawkami. Informacje dotyczące postępowania - patrz punkt 4.4. Fizjologiczne objawy odstawienia obejmują: bóle ciała, drgawki, zespół niespokojnych nóg, biegunka, kolka brzuszna, nudności, objawy grypopodobne, tachykardia i rozszerzenie źrenic. Do objawów psychicznych należą: nastrój dysforyczny, niepokój i drażliwość. U osób uzależnionych od leków często występuje „głód lekowy”.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C

02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Przeważającym objawem przedawkowania morfiny jest hipowentylacja; zmniejszenie częstości oddechowej lub objętości oddechowej lub obu tych parametrów, pacjent staje się siniczny, a górne drogi oddechowe zostają zablokowane w wyniku zwiotczenia krtani i mięśni języka. Oddychanie staje się nieregularne, co ostatecznie prowadzi do bezdechu. Poziom świadomości maleje; pacjent jest senny lub nieprzytomny. Źrenice kurczą się, chociaż mogą się rozszerzać w związku z asfiksją. Napięcie mięśni prążkowanych jest mniejsze niż normalnie, a skóra jest zimna i lepka. Pacjent może mieć bradykardię i niedociśnienie. Może wystąpić zachłystowe zapalenie płuc. Znaczne przedawkowanie może doprowadzić do zapaści krążeniowej i zatrzymania akcji serca. Niewydolność układu oddechowego może prowadzić do śmierci. Leczenie przedawkowania powinno być skoncentrowane głównie na doprowadzeniu oddychania do stanu wystarczalnego. W razie potrzeby oddychanie powinno być wspomagane wentylacją mechaniczną. Objawy przedawkowania morfiny można odwrócić za pomocą naloksonu. W takim przypadku należy wziąć pod uwagę krótki czas działania naloksonu - 1-3 godzin. Stan pacjenta przedawkowania musi być monitorowany przez długi czas, a nalokson należy podawać w razie potrzeby w kilku dawkach lub w ciągłym wlewie. Podczas leczenia przedawkowania należy również wziąć pod uwagę fakt, że nalokson powoduje ostre objawy odstawienia u pacjentów uzależnionych od opioidów.

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: naturalne alkaloidy opium, morfina, kod ATC: N02AA01.
Morfina jest agonistą opioidowym, który wpływa głównie na receptory μ-opioidowe. Jego działanie jest podobne do działania innych agonistów opioidowych, które wpływają na receptory μ-opioidowe.
Morfina łagodzi ból, wpływając zarówno na percepcję bólu (nocycepcję), jak i subiektywne doświadczenie związane z bólem. Przy podawaniu ogólnoustrojowym lek wpływa na wiele narządów, a także na obwodowy układ nerwowy, rdzeń kręgowy i obszar nadrdzeniowy. Przy podawaniu nadtwardówkowym morfina bezpośrednio wpływa na receptory opioidowe rdzenia kręgowego i selektywnie blokuje przenoszenie nocyceptywnych impulsów nerwowych.
Działanie przeciwbólowe rozpoczyna się szybko (w ciągu około 5 minut) po podaniu dożylnym i 30-60 minut po wstrzyknięciu domięśniowym. Działanie przeciwbólowe jednej dawki trwa 3-4 godziny. Działanie przeciwbólowe po podaniu nadtwardówkowym można zaobserwować po około 10 minutach, a maksymalny efekt osiąga się 45-60 minut po wstrzyknięciu. Gdy 4 mg chlorowodorku morfiny podaje się zawnątrzoponowo w łagodzeniu bólu pooperacyjnego, czas działania przeciwbólowego wynosi 10-12 godzin. Efekt i czas trwania analgezji różnią się w zależności od zabiegu chirurgicznego. W leczeniu bólu nowotworowego działanie przeciwbólowe dawki 4 mg może być zmniejszone i krótsze.
Morfina powoduje euforię i sedację. Długotrwałe podawanie dużych dawek prowadzi do rozwoju tolerancji i uzależnienia.


Nudności i wymioty wywołane przez morfinę są wynikiem stymulacji pola najdalszego (łac. area postrema) w rdzeniu przedłużonym i częściowo również z powodu wpływu na układ przedsionkowy. Nudności często pojawiają się, gdy pacjent się porusza.
Ze względu na działanie morfiny zmniejsza się wrażliwość układu oddechowego na ciśnienie cząstkowe dwutlenku węgla, zmniejsza się częstość oddechów lub objętość oddechowa lub oba te parametry, a także zmniejsza się oporność na hiperkapnię i hipoksemię. Morfina zmniejsza odruch kaszlowy.
Morfina wykazuje wielokierunkowe działanie na czynność autonomicznego układu nerwowego i narządów wewnętrznych. Morfina może powodować uwalnianie histaminy. Mioza jest spowodowana wzrostem aktywności nerwów przywspółczulnych, które unerwiają źrenicę. Ruchliwość i ilość wydzielin w żołądku są zmniejszone, opróżnianie żołądka jest przedłużone i zwiększa się ryzyko refluksu przełykowego. Zwiększa się tonus w części antralnej żołądka i pierwszej części dwunastnicy. Zmniejsza się wydzielanie żółciowe, trzustkowe i jelitowe. Tonus jelit jest zwiększony, ruchliwość jelit jest zmniejszona, absorpcja wody przez jelita jest zwiększona. Morfina może powodować skurcz dróg żółciowych. Morfina blokuje odruch oddawania moczu, a także ma działanie antydiuretyczne.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Farmakokinetyka morfiny nie wykazuje zależności od dawki.
Dystrybucja Po podaniu domięśniowym stężenie w osoczu wzrasta do maksimum w ciągu 10-20 minut. Dystrybucja do tkanek obwodowych jest szybka. Morfina jest najmniej rozpuszczalna w tłuszczach spośród opioidów i dość wolno przechodzi przez barierę krew-mózg. Gdy stężenie jest na poziomie terapeutycznym, około jedna trzecia morfiny jest związana z białkami.
Wchłanianie Po podaniu nadtwardówkowym morfina przechodzi również rostralnie do krążenia ogólnoustrojowego, dlatego też znaczące działania niepożądane, w szczególności hipowentylacja, mogą objawiać się kilka godzin po podaniu.
Metabolizm Morfina jest metabolizowana głównie poprzez glukuronidację. Jej najważniejszymi metabolitami są analgetycznie nieaktywny morfino-3-glukuronid i farmakologicznie aktywny morfino-6-glukuronid, który jest silniejszy niż morfina. Glukuronidacja następuje pozawątrobowo. Morfina i jej glukuronidy występują w krążeniu jelitowowątrobowym, a małe ilości morfiny można znaleźć w moczu i stolcu kilka dni po podaniu.
Eliminacja Wydalanie, głównie z 3-glukuronidu, odbywa się poprzez filtrację kłębuszkową. Jedynie niewielka ilość morfiny jest eliminowana w niezmienionej postaci. Eliminacja zarówno 3-glukuronidu jak i 6-glukuronidu wydłuża się w związku z zaburzeniami czynności nerek, a metabolity mogą się kumulować po wielokrotnym podawaniu.
Szczególne populacje Dla młodych dorosłych okres półtrwania morfiny w osoczu wynosi 2-3 godziny i nieco więcej dla 6-glukuronidu morfiny. U niemowląt glukuronidacja jest początkowo wolniejsza; jednak w wieku sześciu miesięcy eliminacja jest taka sama jak u dorosłych. U osób w podeszłym wieku objętość dystrybucji jest mniejsza niż u młodych dorosłych, dlatego zaleca się stosowanie mniejszych dawek. Po podaniu nadtwardówkowym okres półtrwania morfiny w osoczu i w płynie rdzeniowym wynosi 2-4 godziny.


Zaburzenia czynności wątroby Zaburzenia czynności wątroby wpływają na eliminację morfiny.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Dane niekliniczne nie wskazują na żadne szczególne zagrożenia dla człowieka. Dane te pochodzą z konwencjonalnych badań dotyczących bezpieczeństwa, farmakologii i toksyczności po podaniu wielokrotnym. Przeprowadzono badania rakotwórczości. Obserwowano skutki w odniesieniu do toksycznego wpływu na reprodukcję.
Szkodliwe działanie na rozrodczość: podczas podawania w pełnym okresie ciąży morfina może powodować malformacje OUN, zmiany w układach neuroprzekaźników, opóźnienie wzrostu, atrofię jąder i uzależnienie. Ponadto morfina wpływa na zachowania seksualne samców i płodność u kilku gatunków zwierząt. U samców szczurów stwierdzono zmniejszenie płodności i uszkodzenia chromosomów w gametach.

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sodu chlorek Kwas solny stężony (do ustalenia pH) Woda do wstrzykiwań

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Sole morfiny są wrażliwe na zmiany pH i mogą wytrącać się w środowisku zasadowym. Związki niezgodne z solami morfiny to: aminofilina, sole sodowe barbituranów, fenytoina i chlorowodorek ranitydyny.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.

6.3 Okres ważności

Po pierwszym otwarciu: Po otwarciu produkt należy natychmiast zużyć.
Okres ważności po rozcieńczeniu: Wykazano stabilność chemiczną i fizyczną podczas stosowania przez 28 godzin w temperaturze 25°C i 2°C do 8°C z 0,9% roztworem chlorku sodu w pojemniku z polietylenu (PE). Z mikrobiologicznego punktu widzenia rozcieńczony roztwór należy natychmiast zużyć. Jeśli produkt nie zostanie natychmiast zużyty, odpowiedzialność za czas i warunki przechowywania przed użyciem, które zwykle powinny wynosić nie dłużej niż 24 godziny w temperaturze od 2 °C do 8 °C, chyba że rozcieńczenie miało miejsce w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych, ponosi użytkownik.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego. Przechowywać ampułki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Nie zamrażać.

Warunki przechowywania produktu leczniczego po rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Ampułki z bezbarwnego szkła typu I, zawierające 1 ml, 5 ml lub 10 ml roztworu do wstrzykiwań/infuzji, w osłonce z PVC, umieszczone w tekturowym pudełku. Wielkość opakowania:
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania
Maracex, 20 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań/do infuzji jest zgodny z 0,9% roztworem chlorku sodu w pojemniku z polietylenu (PE). Nie należy używać produktu zawierającego widoczne cząstki. Maracex, 20 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań/do infuzji nie powinien być mieszany z innymi lekami. Wyłącznie do jednorazowego użytku, po użyciu należy wyrzucić pozostałą zawartość. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

DOPUSZCZENIE DO OBROTU
AS KALCEKS Krustpils iela 71E Łotwa Tel.: +371 67083320 E-mail: [email protected]


Pozwolenie nr 24750

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 18.05.2018

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
01/2022