Hydrochlorothiazide Orion
Hydrochlorothiazidum
Tabletki 12,5 mg | Hydrochlorothiazidum 12,5 mg
Apotex Nederland B.V. Orion Corporation, Holandia Finlandia
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika
Hydrochlorothiazide Orion, 12,5 mg, tabletki Hydrochlorothiazide Orion, 25 mg, tabletki
Hydrochlorothiazidum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. – Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. – W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. – Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. – Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest lek Hydrochlorothiazide Orion i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Hydrochlorothiazide Orion
3. Jak stosować lek Hydrochlorothiazide Orion
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Hydrochlorothiazide Orion
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Hydrochlorothiazide Orion i w jakim celu się go stosuje
Hydrochlorothiazide Orion jest lekiem o działaniu moczopędnym i obniżającym ciśnienie krwi. Obniżenie ciśnienia jest częściowo efektem działania moczopędnego, ale możliwą przyczyną tego zjawiska jest również prawdopodobnie rozszerzenie niektórych naczyń krwionośnych (tętniczek), przez co zmniejsza się w nich opór przepływu krwi.
Tabletki Hydrochlorothiazide Orion są wskazane w leczeniu: – wysokiego ciśnienia krwi; – zastoju płynów w organizmie (obrzęku).
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Hydrochlorothiazide Orion
Kiedy nie stosować leku Hydrochlorothiazide Orion – jeśli pacjent ma uczulenie (alergi ę) na hydrochlorotiazyd, inne tiazydy lub pochodne sulfonamidowe, lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6); – jeśli pacjent ma ciężkie zaburzenia czynności nerek; – jeśli pacjent ma ciężkie zaburzenia czynności wątroby; – jeśli pacjent ma lub miał dnę moczanową.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Hydrochlorothiazide Orion należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą, jeśli pacjent: – ma chorobę wieńcową, – ma cukrzycę, – ma zaburzenia czynności nerek, – ma zaburzenia czynności wątroby,
– jest leczony z powodu hipercholesterolemii (zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi), – ma tocz eń rumieniowaty (choroba autoimmunologiczna), – jeśli w przeszłości u pacjenta wystąpił nowotwór złośliwy skóry lub jeśli w trakcie leczenia pojawi się nieoczekiwana zmiana skórna. Leczenie hydrochlorotiazydem, zwłaszcza dużymi dawkami przez dłuższy czas, może zwiększyć ryzyko niektórych rodzajów nowotworów złośliwych skóry i warg (nieczerniakowy nowotwór złośliwy skóry). Podczas przyjmowania leku Hydrochlorothiazide Orion należy chronić skórę przed działaniem światła słonecznego i promieniowaniem UV, – wystąpi osłabienie wzroku lub bólu oka. Mogą być to objawy gromadzenia się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko (nadmiernego nagromadzenia płynu między naczyniówką a twardówką) lub zwiększenia ciśnienia we wnętrzu oka, które mogą wystąpić w przedziale od kilku godzin do kilku tygodni od przyjęcia leku Hydrochlorothiazide Orion. Bez rozpoczęcia leczenia, objawy mogą prowadzić do całkowitej utraty wzroku. Jeśli pacjent wcześniej miał uczulenie na penicylinę lub sulfonamidy może być w grupie zwiększonego ryzyka rozwoju tych objawów. – jeśli w przeszłości po przyjęciu hydrochlorotiazydu u pacjenta występowały problemy z oddychaniem lub płucami (w tym zapalenie płuc lub gromadzenie się płynu w płucach). Jeśli po przyjęciu leku Hydrochlorothiazide Orion u pacjenta wystąpi ciężka duszność lub trudności z oddychaniem, należy niezwłocznie zwrócić się o pomoc medyczną.
Podczas stosowania leku Hydrochlorothiazi de Orion należy przyjmować wystarczającą ilość płynów. Z powodu zwiększonej utrat y potasu , należy spożywać pokarmy, które zawierają dużo potasu - należy skonsultować się z lekarzem. Utrata potasu może być zmniejszona lub można jej zapobiec, jeśli jednocześnie są stosowane leki moczopędne oszczędzające potas.
Dzieci i młodzież Brak d oświadczenia odnośnie stosowania leku u dzieci i młodzieży . Dlatego leku Hydrochlorothiazide Orion nie należy podawać w tej grupie wiekowej.
Lek Hydrochlorothiazide Orion a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować. Inne leki mogą wpływać na działanie leku Hydrochlorothiazide Orion , a lek Hydrochlorothiazide Orion może wpływać na działanie innych lek ów. Lekarz może zalecić zmi anę dawk i lub zastosować inne środki ostrożności. W niektórych przypadkach może być konieczne odstawienie jednego z leków. Dotyczy to zwłaszcza leków wymienionych poniżej: – Lit (stosowany w leczeniu pewnych typów depresji); – Leki powodujące małe stężenie potasu we krwi (hipokaliemia), takie jak inne leki moczopędne (np. furosemid), środki przeczyszczające (np. olej rycynowy), kortykosteroidy (np. prednizon), ACTH (hormon), amfoterycyna (lek przeciwgrzybiczny), karbenoksolon (stosowany do leczenia owrzodzenia jamy ustnej), sód sodowa penicyliny G (antybiotyk), kwas salicylowy i jego pochodne; – Leki, na których działanie mają wpływ zmiany stężenia potasu we krwi, takie jak leki nasercowe (np. digoksyna) lub kontrolujące rytm pracy serca (np. chinidyna, dyzopiramid, amiodaron, sotalol), leki stosowane w leczeniu zaburzeń psychicznych (np. tiorydazyna, chlor opromazyna, lewomepromazyna) oraz inne leki , takie jak niektóre antybiotyki (np. sparflo ksacy na, pentamidyna) lub niektóre leki stosowane w leczeniu reakcji alergicznych (np. terfenadyna); – Inne leki moczopędne, leki obniżające ciśnienie tętnicze, takie jak inhibitory ACE (np. kaptopryl, enalapryl) i beta-adrenolityki, azotany, barbiturany, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki rozszerzające naczynia; – Leki stosowane w leczeniu cukrzycy (insulina lub leki doustne, takie jak metformina); – Amantadyna (lek stosowany w chorobie Parkinsona oraz w leczeni u lub zapobieganiu niektórym chorobom powodowanym przez wirusy);
– Leki zwiotczające mięśnie szkieletowe typu kurary (leki podawane podczas zabiegów operacyjnych); – Leki przeciwcholinergiczne (leki stosowane w leczeniu różnych zaburzeń, takich jak skurcze żołądka i jelit, skurcze pęcherza moczowego, astma, choroba lokomocyjna, kurcze mięśni, choroba Parkinsona oraz uzupełniająco w znieczuleniu), takie jak atropina i biper yden; – Kolestyramina i kolestypol, leki zmniejszające stężenie tłuszczów we krwi; – Witamina D i (lub) suplementy wapnia; – Inne leki, takie jak kortykosteroidy, karbamazepina (lek przeciwpadaczkowy), cyklosporyna (lek stosowany po przeszczepieniu narząd u) oraz leki stosowane w leczeniu raka, dny moczanowej lub zapalenia stawów.
Hydrochlorothiazide Orion z alkoholem Należy unikać spożywania alkoholu bez konsultacji z lekarzem. Alkohol może nasilać obniżenie ciśnienia tętniczego i (lub) zwiększyć ryzyko wystąpienia zawrotów głowy lub omdlenia.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Zazwyczaj lekarz zaleci przyjmowanie innego leku zamiast Hydrochlorothiazide Orion, ponieważ nie zaleca się stosowania hydrochlorotiazydu w okresie ciąży. Przyczyną tego jest przenikanie hydrochlorotiazydu przez łożysko, a jego stosowanie po trzecim miesiącu ciąży może mieć potencjalnie szkodliwy wpływ na rozwój płodu.
Karmienie piersią Nie zaleca się stosowania leku Hydrochlorothiazide Orion podczas karmi enia piersią.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Lek Hydrochlorothiazide Orion wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, szczególnie na początku leczenia. U n iektór ych pacjen tów podczas przyjmowania leku Hydrochlorothiazide Orion występują zawroty głowy lub uczucie zmęczenia. Jeśli wystąpią zawroty głowy lub uczucie zmęczenia, nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
Lek Hydrochlorothiazide Orion zawiera laktozę Jeśli u pacjenta stwierdzono nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem tego leku.
3. Jak stosować lek Hydrochlorothiazide Orion
Ten lek należy zawsze przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Lekarz rozpocznie leczenie od naj mniejszej możliwej dawki, którą będzie dostosowywać indywidualnie dla każdego pacjenta. Tabletki należy przyjmować rano , popijając odpowiednią ilością płynu. Tabletki można przyjmować podczas posiłku lub niezależnie od posiłków.
Zazwyczaj stosowane dawki to:
Wysokie ciśnienie krwi Zalecana dawka początkowa to 12,5 do 50 mg na dobę.
Obrzęki Zalecana dawka początkowa to 12,5–50 mg na dobę lub w ciężkich przypadkach 75–100 mg na dobę.
Pacjenci w podeszłym wieku Pacjenci w podeszłym wieku (65 lat i starsi) mogą wymagać mniejszych dawek, w zależności od czynności nerek.
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Hydrochlorothiazide Orion W razie podejrzenia przedawkowania leku Hydrochlorothiazide Orion należy natychmiast poinformować o tym lekarza – lekarz zaleci odpowiednie postępowanie, w zależności od występujących objawów. W przypadkach zatrucia i (lub) ciężkich objawów, konieczna jest natychmiastowa pomoc medyczna.
Objawy, które mogą wystąpić w przypadku zażycia zbyt dużej dawki leku to: gwałtowna utrata płynów z organizmu, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, kurcze, zmęczenie, senność, ból głowy, zaburzenia koncentracji, zaburzenia rytmu serca, pobudzenie, osłabienie mięśni, zwiększenie lub zmniejszenie oddawania moczu, zawroty głowy, zaburzenia świadomości, obniżenie ciśnienia tętniczego i śpiączka.
W ciężkich przypadkach konieczne może być wywołanie wymiotów i wykonanie płukania żołądka.
Pominięcie zastosowania leku Hydrochlorothiazide Orion Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki leku. Należy pomin ąć opuszczoną dawkę i przyjąć następną o zwykłej porze.
Przerwanie przyjmowania leku Hydrochlorothiazide Orion Nie należy przerywać ani kończyć leczenia preparatem Hydrochlorothiazide Orion bez uprzedniej konsultacji z lekarzem.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jeśli wystąpi którekolwiek z następujących, ciężkich działań niepożądanych należy przerwać stosowanie leku Hydrochlorothiazide Orion i natychmiast skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do szpitala:
– agranulocytoza (może dotyczyć mniej niż 1 na 10 000 pacjentów)
krwinki, co wpływa na układ odpornościowy. Jeśli wystąpi zakażenie, z objawami takimi jak gorączka ze znacznym pogorszeniem ogólnego stanu zdrowia lub gorączka z miejscowymi objawami zakażenia, takimi jak ból gardła/jamy ustnej, lub trudności w oddawaniu moczu, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem, ponieważ konieczne będą badania krwi , aby wykluczyć brak krwinek białych (agranulocytoza). Ważne jest, aby w takim przypadku poinformować personel medyczny o przyjmowanych lekach.
– toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (może dotyczyć mniej niż 1 na
W bardzo rzadkich przypadkach może wystąpić ciężkie, rozległe uszkodzenie skóry (oddzielenie naskórka i powierzchniowej warstwy błony śluzowej). Jeżeli te objawy nie są natychmiast leczone, mogą zakończyć się zgonem.
– ostra jaskra z zamkniętym kątem przesączania (może dotyczyć mniej niż 1 na
pogorszenie lub nie wyraźne widzenie, z widzeniem aureoli, wraz z nudnościami lub wymiotami . Mogą to być objawy ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania, która występuje, jeśli ciśnienie wewnątrz gałki ocznej szybko się zwiększa. Konieczne jest natychmiastowe leczenie w celu złagodzenia objawów oraz zapobiegnięcia trwałej utracie wzroku (ciężkie zaburzenia widzenia).
Osłabienie wzroku lub ból oczu na skutek podwyższonego ciśnienia (możliwe objawy gromadzenia się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko (nadmiernego nagromadzenia płynu między naczyniówką a twardówką) lub ostrej jaskry zamkniętego kąta).
Podczas długotrwałego stosowania leku Hydrochlorothiazide Orion bardzo często występują zaburzenia wodno-elektrolitowe, zwłaszcza zmniejszenie stężenia potasu i sodu we krwi, zmniejszenie stężenia magnezu i chlorków we krwi oraz zwiększenie stężenia wapnia we krwi. Dlatego należy regularnie oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy. Również należy monitorować stężenie kreatyniny, mocznika, lipidów (cholesterol i triglicerydy), kwasu moczowego i cukru we krwi.
Typowe objawy zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej to: suchość błony śluzowej jamy ust nej , osłabienie, apatia, senność, niepokój, ból lub kurcze mięśni, nudności, wymioty, zmęczenie mięśni i nie prawidłowo szybk a czynność serca (ponad 100 skurczów na minutę). Jeśli wystąpi którykolwiek z powyższych objawów, należy poinformować o tym lekarza.
Inne działania niepożądane to:
Bardzo często (mogą wystąpić u co najmniej 1 na 10 osób): – zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, zwłaszcza zmniejszenie stężenia potasu, sodu, magnezu i chlorków we krwi (hipokaliemia, hiponatremia, hipomagnezemia i hipochloremia) oraz zwiększenie stężenia wapnia we krwi (hiperkalcemia); – zwiększenie stężenia cukru we krwi (hiperglikemia) i zwiększone wydalanie cukru z moczem (cukromocz); – zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia), co może powodować napady dny moczanowej u pacjentów predysponowanych; – zwiększenie stężenia lipidów we krwi (cholesterol, triglicerydy).
Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób): – zmniejszenie liczby płytek krwi (małopłytkowość, niekiedy z plamicą); – uczucie przyspieszonej czynności serca ( kołatanie serca); – utrata apet ytu; – zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka, ból i skurcze w jamie brzusznej); – tymczasowe zwiększenie stężenia substancji wydalanych z mocz em (kreatynina, mocznik).
Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 osób): – zmniejszenie liczby krwinek białych (leukopenia); – zaburzenia widzenia (np. niewyraźne widzenie, widzenie na żółto); – zmniejszenie wydzielania łez; – nasilenie krótkowzroczności; – zaburzenia krążenia z obniżeniem ciśnienia tętniczego podczas zmiany pozycji z leżącej na stojącą (zaburzenia ortostatyczne);
– zapalenie naczyń krwionośnych; – ostre śródmiąższowe zapalenie płuc; – zwiększenie aktywności pewnego enzymu trzustkowego (amy lazy) we krwi (hiperamylazemia); – zapalenie trzustki; – żółtaczka (wewnątrzwątrobowy zastój żółci); – skórne reakcje alergiczne (np. swędzenie, zaczerwienienie skóry, wysypka pod wpływem światła – nadwrażliwość na światło); – wybroczyny w skórze i błonach śluzowych (plamica); – bardzo swędzące bąble (pokrzywka); – ostre zapalenie nerek (śródmiąższowe zapalenie nerek); – impotencja; – gorączka polekowa (gorączka spowodowana reakcj ą alergiczną na lek).
Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 1 000 osób): – reakcje nadwrażliwości; – zaburzenia snu; – depresja; – ból głowy; – zawroty głowy; – zaburzenia czucia w kończynach górnych i dolnych (parestezja); – pogorszenie widzenia (możliwe objawy ostrej krótkowzroczności); – zaburzenia rytmu serca (arytmie); – zaparcie.
Bardzo rzadko (mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 10 000 osób): – zahamowanie czynności szpiku kostnego; – niedokrwistość w wyniku zaburzeń tworzenia krwi w szpiku kostnym (niedokrwistość aplastyczna); – niedokrwistość wynikająca ze zwiększonego rozpadu krwinek czerwonych (niedokrwistość hemolityczna lub immunohemolityczna); – zasadowica hipochloremiczna; – obrzęk płuc ze wstrząsem, prawdopodobnie na skutek reakcj i alergicznej; – ostra niewydolność oddechowa (objawy obejmują ciężką duszność, gorączkę, osłabienie i splątanie).
Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): – nasilenie istniejącej cukrzycy, ujawnienie cukrzycy utajonej; – ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego, w przypadku istniejących kamieni żółciowych (kamica żółciowa); – nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry).
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Hydrochlorothiazide Orion
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na blistrze i pudełku po: (EXP). Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania leku. Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomaga chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Hydrochlorothiazide Orion
– Substancją czynną leku jest hydrochlorotiazyd. Każda tabletka zawiera 12,5 mg lub 25 mg hydrochlorotiazydu. – Pozostałe składniki leku to: laktoza jednowodna, krzemionka koloidalna bezwodna, skrobia kukurydziana i magnezu stearynian.
Jak wygląda lek Hydrochlorothiazide Orion i co zawiera opakowanie
Tablet ki.
Tabletki Hydrochlorothiazide Orion 12,5 mg: Białe, okrągłe tabletki o średnicy 6 mm i linią podziału
Linia podziału na tabletce ułatwia tylko jej rozkruszenie, w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki.
Tabletki Hydrochlorothiazide Orion 25 mg: Białe, okrągłe tabletki o średnicy 8 mm i linią podziału po jednej stronie. Tabletkę można podzielić na równe dawki.
Wielkości opakowania: Blistry PVC/Aluminium: 10, 20, 30, 50, 90, 98 i 100 tabletek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny Orion Corporation Orionintie 1 FI-02200 Espoo Finlandia
Wytwórca Orion Corporation Orion Pharma Orionintie 1 FI-02200 Espoo Finlandia
Apotex Nederland BV Archimedesweg 2
Holandia
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji dotyczących tego leku należy zwrócić się do miejscowego przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego: Orion Pharma Poland Sp. z o. o. [email protected]
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 25.02.2022
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Hydrochlorothiazide Orion, 12,5 mg, tabletki Hydrochlorothiazide Orion, 25 mg, tabletki
Hydrochlorothiazide Orion, 12,5 mg Każda tabletka zawiera 12,5 mg hydrochlorotiazydu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu Każda tabletka zawiera 50,5 mg laktozy jednowodnej.
Hydrochlorothiazide Orion, 25 mg Każda tabletka zawiera 25 mg hydrochlorotiazydu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu Każda tabletka zawiera 101 mg laktozy (jednowodnej).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Tabletka
Hydrochlorothiazide Orion, 12,5 mg Białe, okrągłe tabletki o średnicy 6 mm, z linią podziału z jednej strony tabletki. Linia podziału na tabletce ułatwia tylko jej rozkruszenie w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki.
Hydrochlorothiazide Orion, 25 mg Białe, okrągłe tabletki o średnicy 8 mm, z linią podziału z jednej strony tabletki. Tabletkę można podzielić na równe dawki.
- Nadciśnienie tętnicze. - Obrzęki w przebiegu niewydolności serca. - Obrzęki spowodowane innymi zaburzeniami.
Dawkowanie Dawkę dobową należy przyjmować rano.
Dorośli Nadciśnienie tętnicze Zalecana dawka początkowa to 12,5-50 mg na dobę. Należy stosować najmniejszą możliwą dawkę podtrzymującą, ponieważ obniżenie ciśnienia tętniczego nie zależy od dawki.
Hydrochlorothiazide Orion może być podawany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi i może nasilać ich działanie. Dawkę leku należy zatem odpowiednio dostosować.
Obrzęki Zalecana dawka początkowa wynosi 25-50 mg na dobę, a w ciężkich przypadkach 75-100 mg na dobę. Należy stosować najmniejszą możliwą dawkę podtrzymującą. W trakcie leczenia podtrzymującego można uzyskać zadowalające działanie, stosując dawkowanie przerywane, tj. co dwa do trzech dni.
Hydrochlorothiazide Orion może być podawany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi i może nasilać ich działanie. Dawkę leku należy zatem odpowiednio dostosować.
Kontrola leczenia W przypadku niewydolności nerek należy monitorować stężenie kreatyniny i elektrolitów w surowicy. Podczas długotrwałego leczenia Hydrochlorothiazide Orion należy upewnić się, że dieta pacjenta zawiera odpowiednią ilość potasu.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku Należy stosować dawki takie jak dla pacjentów dorosłych, jednak w przypadku większej wrażliwości na działanie hydrochlorotiazydu konieczne może być zmniejszenie dawki.
Dzieci i młodzież (w wieku poniżej < 18 lat) Brak doświadczeń w leczeniu dzieci i młodzieży. W związku z tym hydrochlorotiazydu nie należy stosować u dzieci i młodzieży.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny ≤ 30 ml/min) (patrz punkt 4.3).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.3). Należy zachować ostrożność w przypadku podawania hydrochlorotiazydu pacjentom z chorobami wątroby (patrz punkty 4.4 i 5.2).
Sposób podawania Podanie doustne.
- nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1 - nadwrażliwość na tiazydy lub inne pochodne sulfonamidowe - ciężka niewydolność wątroby lub nerek - dna moczanowa
Niedociśnienie i zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej U niektórych pacjentów może wystąpić niedociśnienie objawowe. Obserwowano je rzadko u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym, natomiast wystąpienie niedociśnienia objawowego jest bardziej prawdopodobne u pacjentów odwodnionych lub z zaburzeniem równowagi elektrolitowej. Należy zatem regularnie oznaczać stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia wodno-elektrolitowe (w tym hipokaliemię, hiponatremię i zasadowicę hipochloremiczną).
Tiazydy mogą zmniejszać ilość wapnia wydalanego z moczem i powodować przemijające, nieznaczne zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi, mimo braku rozpoznanych zaburzeń metabolizmu wapnia. W przypadku wystąpienia hiperkalcemii konieczne są dalsze badania diagnostyczne. Znaczna hiperkalcemia może wskazywać na ukrytą nadczynność przytarczyc. Tiazydy należy odstawić przed badaniem czynności przytarczyc.
Wykazano, że tiazydy zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może prowadzić do hipomagnezemii.
W odosobnionych przypadkach obserwowano hiponatremię z towarzyszącymi objawami neurologicznymi (nudności, osłabienie, postępująca dezorientacja i apatia).
Potas Tak jak w przypadku wszystkich diuretyków tiazydowych, wydalanie potasu powodowane przez hydrochlorotiazyd zależy od wielkości dawki. Podczas stosowania dawki 12,5 mg na dobę zmniejszenie stężenia potasu w surowicy krwi wynosi średnio 0,36 mmol/l po 6 miesiącach leczenia. W przypadku długotrwałego leczenia należy oznaczyć stężenie potasu w surowicy krwi na początku leczenia, a następnie po upływie 3-4 tygodni. Stężenie potasu należy monitorować co 4-6 miesięcy, o ile inne czynniki nie wpływają na to stężenie (np. wymioty, biegunka i zaburzenia czynności nerek).
Monitorowanie stężenia elektrolitów w surowicy krwi jest szczególnie istotne u osób w podeszłym wieku, pacjentów z wodobrzuszem spowodowanym marskością wątroby oraz pacjentów z obrzękiem spowodowanym zespołem nerczycowym.
Należy rozważyć jednoczesne, doustne podawanie soli potasu (np. KCl) lub leków moczopędnych oszczędzających potas u pacjentów otrzymujących glikozydy naparstnicy, w przypadku objawów choroby wieńcowej, u pacjentów otrzymujących duże dawki β-adrenomimetyków oraz we wszystkich przypadkach, w których stężenie w osoczu wynosi < 3,0 mmol/l.
We wszystkich przypadkach leczenia skojarzonego należy regularnie oznaczać stężenie potasu w surowicy krwi. Jeżeli hipokaliemii towarzyszą objawy kliniczne (np. osłabienie mięśni, niedowłady i zmiany w EKG), należy zaprzestać podawania hydrochlorotiazydu.
U pacjentów otrzymujących inhibitor ACE należy unikać leczenia skojarzonego hydrochlorotiazydem i solami potasu lub diuretykami oszczędzającymi potas.
Wpływ na metabolizm Podobnie jak w przypadku innych leków moczopędnych hydrochlorotiazyd może powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy krwi, jednak rzadko obserwowano napady dny moczanowej związane z długotrwałym stosowaniem preparatu.
U pacjentów z jawną cukrzycą nie należy stosować hydrochlorotiazydu jako leku pierwszego wyboru w leczeniu długotrwałym. Podobnie jak w przypadku wszystkich diuretyków tiazydowych tolerancja glukozy może się zmieniać podczas długotrwałego leczenia – wpływ leku jest słabszy podczas stosowania mniejszych dawek. Jednak cukrzyca rzadko pojawia się w trakcie leczenia, szczególnie u pacjentów, u których nie występują żadne inne czynniki predysponujące. Pogorszenie stanu metabolicznego rzadko występuje u pacjentów z cukrzycą.
U pacjentów poddanych długotrwałemu leczeniu tiazydami lub diuretykami tiazydopodobnymi zgłaszano nieznaczne, niekiedy odwracalne zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, triglicerydów lub cholesterolu LDL w osoczu. Kliniczne znaczenie tych obserwacji jest niejednoznaczne.
U pacjentów leczonych z powodu hipercholesterolemii (leczenie połączone z dietą) nie należy stosować hydrochlorotiazydu jako leku pierwszego wyboru.
Niewydolność nerek Hydrochlorotiazyd jest nieskuteczny u pacjentów z niewydolnością nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego poniżej 30 ml/min lub stężenie kreatyniny w surowicy powyżej 1,8 mg/100 ml). Może zaszkodzić takim pacjentom, powodując dalsze zmniejszenie współczynnika przesączania kłębuszkowego. W związku z tym stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (patrz punkt 4.3).
Zalecana jest okresowa kontrola stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy krwi.
Niewydolność wątroby Hydrochlorotiazyd wywołuje wahania stężenia elektrolitów w surowicy krwi, co może prowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej i wystąpienia śpiączki wątrobowej u podatnych pacjentów. Stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.3). Należy zachować ostrożność w przypadku podawania hydrochlorotiazydu pacjentom z chorobą wątroby.
Nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, ostra krótkowzroczność i jaskra z zamkniętym kątem przesączania Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną, wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przemijającą krótkowzrocznością i ostrą jaskrę z zamkniętym kątem przesączania. Objawy to nagłe pogorszenie ostrości widzenia lub ból oka, które pojawiają się zazwyczaj w ciągu kilku godzin do kilku tygodni od rozpoczęcia stosowania leku. Nieleczona jaskra z zamkniętym kątem przesączania może prowadzić do trwałej utraty widzenia.
Podstawowe leczenie to jak najszybsze odstawienie produktu leczniczego. Jeżeli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć podjęcie natychmiastowego leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Czynnikiem ryzyka rozwoju ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania może być alergia na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie.
Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC, ang. non-melanoma skin cancer) [raka podstawnokomórkowego (BCC, ang. basal cell carcinoma) i raka kolczystokomórkowego (SCC, ang. squamous cell carcinoma)] w warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ.
Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ (patrz również punkt 4.8).
Ostra toksyczność na układ oddechowy Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS, ang. acute respiratory distress syndrome). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić produkt leczniczy Hydrochlorothiazide Orion i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS.
Inne ostrzeżenia Ponieważ może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne, dawkę należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta.
U pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową w wywiadzie, lub bez takiego wywiadu, mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości.
W trakcie leczenia tiazydami może nasilić się lub wystąpić toczeń rumieniowaty.
Należy zaprzestać leczenia hydrochlorotiazydem w następujących przypadkach: - zaburzenia elektrolitowe oporne na leczenie, - niedociśnienie ortostatyczne, - reakcje nadwrażliwości, - ciężkie zaburzenia żołądkowo-jelitowe, - zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, - zapalenie trzustki, - zaburzenia krwi (niedokrwistość, leukopenia, małopłytkowość), - ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego, - zapalenie naczyń krwionośnych, - zaostrzenie istniejącej wcześniej krótkowzroczności, - u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy powyżej 1,8 mg/100 ml i klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min, odpowiednio.
Ten produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
W przypadku jednoczesnego stosowania z następującymi lekami może być konieczne dostosowanie dawki.
Produkty lecznicze związane z utratą potasu i hipokaliemią Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i produktów leczniczych związanych z utratą potasu i hipokaliemią, np. kaliuretycznych leków moczopędnych (np. furosemidu), glikokortykosteroidów, ACTH, leków przeczyszczających, karbenoksolonu, amfoterycyny B, soli sodowej penicyliny G, kwasu salicylowego i jego pochodnych może nasilić działanie zmniejszające stężenie potasu. Zaleca się monitorowanie stężenia potasu. Stosowanie takiego leczenia skojarzonego wymaga zachowania ostrożności.
Lit Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i litu może prowadzić do zmniejszonej eliminacji litu i zwiększonej kardio- i neurotoksyczności litu. Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu i hydrochlorotiazydu, a jeśli jest to konieczne, należy stosować takie leczenie skojarzone tylko pod ścisł ym nadzorem lekarza oraz należy monitorować stężenie litu w surowicy.
Inne leki moczopędne, leki obniżające ciśnienie tętnicze, beta-adrenolityki, azotany, barbiturany, fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki rozszerzające naczynia, alkohol Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i powyższych produktów może nasilać przeciwnadciśnieniowe działanie hydrochlorotiazydu.
Inhibitory ACE (np. kaptopryl, enalapryl) W przypadku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE (np. kaptopryl, enalapryl) może wystąpić ciężkie niedociśnienie tętnicze i pogorszenie czynności nerek po podaniu pierwszej dawki. Należy zatem przerwać leczenie diuretykami 2-3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia niedociśnienia po podaniu pierwszej dawki.
Salicylany i inne NLPZ (np. indometacyna), w tym wybiórcze inhibitory COX-2 Salicylany i inne NLPZ (np. indometacyna), w tym wybiórcze inhibitory COX-2 mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe i moczopędne działanie hydrochlorotiazydu.
Podczas jednoczesnego stosowania NLPZ u pacjentów, u których wystąpiła hipowolemia podczas leczenia hydrochlorotiazydem może wystąpić ostra niewydolność nerek. Obserwacje kliniczne wskazują, że ryzyko hospitalizacji jest dwukrotnie większe w grupie pacjentów leczonych NLPZ i lekami moczopędnymi, w porównaniu z pacjentami przyjmującymi tylko leki moczopędne. Wystąpiły pojedyncze przypadki pogorszenia czynności nerek, szczególnie u pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami czynności nerek.
Hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie salicylanów na ośrodkowy układ nerwowy.
Glikozydy nasercowe W przypadku wystąpienia hipokaliemii lub hipomagnezemii jako działania niepożądanego w trakcie leczenia diuretykami, u pacjentów przyjmujących jednocześnie glikozydy naparstnicy mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca. Zaleca się monitorowanie stężenia elektrolitów i korygowanie wszelkich zaburzeń równowagi elektrolitowej.
Leki przeciwcukrzycowe (doustne lub insulina) Diuretyki tiazydowe zmniejszają wrażliwość na insulinę, zwiększając nietolerancję glukozy i hiperglikemię. Z tego powodu hydrochlorotiazyd wykazuje interakcje z wszystkimi lekami przeciwcukrzycowymi, doustnymi lub insuliną, i powoduje niedostateczną kontrolę cukrzycy. Pacjenci z cukrzycą, którzy rozpoczynają leczenie hydrochlorotiazydem, powinni monitorować stężenie glukozy we krwi. Konieczne może być dostosowanie dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Metformina Metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez prawdopodobną czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu.
Allopurynol Jednoczesne podawanie diuretyków tiazydowych może zwiększać ryzyko reakcji nadwrażliwości na allopurynol.
Amantadyna Jednoczesne podawanie diuretyków tiazydowych może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych powodowanych przez amantadynę ze względu na zmniejszenie wydalania kanalikowego.
Cytostatyki (np. cyklofosfamid, metotreksat) Jednoczesne podawanie diuretyków tiazydowych może zmniejszać wydalanie leków cytostatycznych przez nerki i nasilać ich działanie mielosupresyjne.
Leki zwiotczające mięśnie szkieletowe, typu kurary Działanie leków zwiotczających mięśnie szkieletowe, typu kurary, ulega nasileniu i wydłużeniu. Należy poinformować anestezjologa, jeżeli nie można zaprzestać podawania hydrochlorotiazydu przed zastosowaniem leków zwiotczających mięśnie szkieletowe, typu kurary.
Leki o działaniu przeciwcholinergicznym (np. atropina, biperyden) Leki przeciwcholinergiczne mogą doprowadzić do zwiększenia dostępności biologicznej tiazydopodobnych leków moczopędnych na skutek zwolnienia motoryki jelit oraz szybkości opróżniania żołądka.
Kolestyramina i kolestypol (żywice) Kolestyramina zmniejsza wchłanianie diuretyków tiazydowych. Można oczekiwać osłabienia ich działania farmakologicznego. Kolestypol może opóźniać lub zmniejszać wchłanianie jednocześnie podawanego hydrochlorotiazydu, ponieważ może wykazywać silne powinowactwo do anionów innych niż kwasy żółciowe. Jeżeli takie leczenie skojarzone jest konieczne, należy zachować odstęp kilku godzin między podaniem żywicy i hydrochlorotiazydu.
Produkty lecznicze, na działanie których mają wpływ zaburzenia stężenia potasu w surowicy krwi Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i leków, na działanie których mają wpływ zaburzenia stężenia potasu w surowicy (np. glikozydów naparstnicy i leków przeciwarytmicznych) oraz następujących leków mogących wywołać częstoskurcz komorowy typu torsades de pointes (w tym niektórych leków przeciwarytmicznych) zaleca się okresową kontrolę stężenia potasu w surowicy oraz wykonanie badania EKG, ponieważ hipokaliemia jest czynnikiem sprzyjającym wystąpieniu częstoskurczu komorowego typu torsades de pointes: - leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid) - leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid) - niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) - inne leki, np. beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna iv, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina iv.
Karbamazepina Jednoczesne podawanie hydrochlorotiazydu i karbamazepiny może zmniejszać stężenie sodu w surowicy krwi. W związku z tym należy monitorować stężenie sodu w surowicy.
Chinidyna W przypadku jednoczesnego podawania hydrochlorotiazydu i chinidyny klirens chinidyny może ulec zmniejszeniu.
Tetracykliny Jednoczesne podawanie hydrochlorotiazydu i tetracyklin może powodować zwiększenie stężenia mocznika w surowicy krwi.
Witamina D Jednoczesne podawanie tiazydu i suplementów witaminy D może powodować zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi ze względu na zmniejszenie wydalania wapnia.
Cyklosporyna Jednoczesne podawanie z diuretykami może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań o typie dny moczanowej.
Sole wapnia Jednoczesne podawanie z diuretykami tiazydopodobnymi może prowadzić do hiperkalcemii ze względu na zwiększenie kanalikowej reabsorpcji wapnia spowodowanej zmniejszonym wydalaniem wapnia z moczem.
Beta-adrenolityki i diazoksyd Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększyć hiperglikemizujące działanie diazoksydu i beta- adrenolityków.
Metylodopa Opisywano przypadki niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i metylodopy.
Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny Podczas leczenia skojarzonego selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i lekami moczopędnymi, takimi jak tiazydy i furosemid istnieje zwiększone ryzyko hiponatremii.
Ciąża Doświadczenie ze stosowaniem hydrochlorotiazydu podczas ciąży, szczególnie w pierwszym trymestrze ciąży, jest ograniczone. Badania na zwierzętach są niewystarczające. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Farmakologiczny mechanizm działania hydrochlorotiazydu wskazuje, że użycie hydrochlorotiazydu w drugim i trzecim trymestrze ciąży może zaburzać płodowo-łożyskowy przepływ krwi i powodować u płodu i noworodka takie działania niepożądane jak żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość.
Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu obrzęków ciążowych, nadciśnienia ciążowego lub stanu przedrzucawkowego ze względu na ryzyko zmniejszenia objętości osocza i hipoperfuzji łożyska, bez korzystnego wpływu na przebieg choroby.
Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego samoistnego u kobiet w ciąży, z wyjątkiem rzadkich przypadków, gdy nie można zastosować innego leczenia.
Karmienie piersią Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego w małych ilościach. Tiazydy stosowane w dużych dawkach, powodujących intensywną diurezę, mogą hamować laktację. Nie zaleca się stosowania hydrochlorotiazydu podczas karmienia piersią. Jeśli hydrochlorotiazyd jest stosowany podczas karmienia piersią, należy podawać możliwie najmniejsze dawki.
Płodność Brak danych odnośnie wpływu hydrochlorotiazydu na płodność u ludzi. W badaniach na zwierzętach hydrochlorotiazyd nie wykazywał szkodliwego wpływu na płodność lub reprodukcję (patrz punkt 5.3).
4.7. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Hydrochlorotiazyd, zwłaszcza na początku leczenia, wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę, że sporadycznie mogą wystąpić zawroty głowy lub senność.
Działania niepożądane przedstawione poniżej sklasyfikowano zgodnie z klasyfikacją układów i narządów oraz według częstości występowania według następującego podziału
Bardzo często: ≥1/10 Często: ≥1/100 do <1/10 Niezbyt często: ≥1/1 000 do <1/100 Rzadko: ≥1/10 000 do <1/1 000 Bardzo rzadko: <1/10 000 Częstość nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych
Następujące działania niepożądane mogą wystąpić z powodu zaburzenia równowagi wodno- elektrolitowej:
Podczas długotrwałego, ciągłego leczenia często zgłaszane są zaburzenia równowagi wodno- elektrolitowej. Przede wszystkim może wystąpić hipokaliemia i hiponatremia, a także hipomagnezemia, hipochloremia i hiperkalcemia Podczas stosowania większych dawek może dojść do utraty płynu i sodu z powodu zwiększonej diurezy, co może niezbyt często powodować takie objawy jak suchość błony śluzowej jamy ustnej, pragnienie, osłabienie, zawroty głowy, ból i kurcze mięśni (np. łydek), ból głowy, nerwowość, kołatania serca, niedociśnienie i niedociśnienie ortostatyczne.
Nadmierna diureza może prowadzić do odwodnienia i hipowolemii skutkujących zagęszczeniem krwi i w rzadkich przypadkach powodujących drgawki, śpiączkę, splątanie, zapaść i ostrą niewydolność nerek. U pacjentów w podeszłym wieku lub z chorobami żył zagęszczenie krwi może wywołać zakrzepicę lub zator.
Hipokaliemia może prowadzić do zmęczenia, senności, osłabienia mięśni, parestezji, niedowładów, apatii, zmniejszenia kurczliwości mięśni gładkich z zaparciem i wzdęciem brzucha lub do zaburzeń rytmu serca. Znaczna utrata potasu może powodować częściową niedrożność jelit, porażenną niedrożność jelit lub utratę przytomności i śpiączkę.
Mogą wystąpić zaburzenia EKG oraz zwiększona wrażliwość na glikozydy nasercowe. Często rozwija się hipermagnezuria, która w niezbyt częstych przypadkach prowadzi do hipomagnezemii, ponieważ magnez jest pozyskiwany z kości.
Na skutek utraty elektrolitów i płynów może wystąpić lub nasilić się zasadowica metaboliczna.
Następujące działania niepożądane mogą również wystąpić niezależnie od zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej:
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy) Częstość nieznana: nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Często: małopłytkowość (czasami z plamicą) Niezbyt często: leukopenia Bardzo rzadko: agranulocytoza, zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, immunologiczna niedokrwistość hemolityczna spowodowana tworzeniem przeciwciał przeciw hydrochlorotiazydowi podczas jednoczesnego stosowania metylodopy.
Zaburzenia układu immunologicznego: Rzadko: reakcje nadwrażliwości.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: Bardzo często: zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej, zwłaszcza hipokaliemia, hiponatremia, hipochloremia i hiperkalcemia; hiperglikemia i cukromocz u pacjentów bez zaburzeń metabolicznych oraz u pacjentów z utajoną lub jawną cukrzycą lub u pacjentów z hipokaliemią; hiperurykemia z napadami dny moczanowej u predysponowanych pacjentów; zwiększenie stężenia lipidów w surowicy krwi (cholesterol, triglicerydy). Bardzo rzadko: zasadowica hipochloremiczna Częstość nieznana: zaostrzenie cukrzycy u pacjentów z cukrzycą jawną, ujawnienie cukrzycy utajonej.
Zaburzenia psychiczne: Rzadko: zaburzenia snu, depresja.
Zaburzenia układu nerwowego: Rzadko: parestezja, ból głowy, zawroty głowy lub uczucie „pustki” w głowie.
Zaburzenia oka: Niezbyt często: zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie, widzenia na żółto), zmniejszenie wydzielania łez, nasilenie krótkowzroczności Częstość nieznana: ostra krótkowzroczność, ostra jaskra z zamkniętym kątem przesączania, nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką.
Zaburzenia serca: Często: kołatanie serca Niezbyt często: niedociśnienie ortostatyczne, szczególnie u pacjentów ze zmniejszeniem objętości wewnątrznaczyniowej, np. u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych (które może ulec nasileniu pod wpływem alkoholu, środków znieczulających lub uspokajających) Rzadko: zaburzenia rytmu serca.
Zaburzenia naczyniowe: Niezbyt często: zapalenie naczyń (w pojedynczych przypadkach martwicze zapalenie naczyń).
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: Niezbyt często: ostre śródmiąższowe zapalenie płuc Bardzo rzadko: obrzęk płuc ze wstrząsem, prawdopodobnie na skutek reakcji alergicznej, zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia żołądka i jelit: Często: utrata apetytu, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka, bolesne skurcze jelit i ból brzucha) Rzadko: zaparcia.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: Niezbyt często: zapalenie trzustki, hiperamylazemia, żółtaczka (cholestaza wewnątrzwątrobowa) Częstość nieznana: u pacjentów z wcześniej istniejącą kamicą żółciową może rozwinąć się ostra cholestaza, żółtaczka.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Niezbyt często: alergiczne reakcje skórne (np. świąd, rumień, wysypka na skutek nadwrażliwości na światło, plamica, pokrzywka) Bardzo rzadko: martwicze zapalenie naczyń i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, skórna postać tocznia rumieniowatego, reakcje o typie tocznia rumieniowatego, reaktywacja skórnej postaci tocznia rumieniowatego.
Zaburzenia czynności nerek i dróg moczowych: Bardzo często: cukromocz Często: odwracalne zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika w surowicy Niezbyt często: śródmiąższowe zapalenie nerek.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi : Niezbyt często: impotencja.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Niezbyt często: gorączka polekowa.
Opis wybranych działań niepożądanych Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry. Na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką HCTZ a występowaniem NMSC (patrz również punkty 4.4 i 5.1).
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Objawy zatrucia Objawy, które mogą wystąpić po przyjęciu leku, to gwałtowna utrata płynów, objawy żołądkowo- jelitowe, wielomocz lub skąpomocz, zawroty głowy i zaburzenia świadomości. Ciężka hipokaliemia może powodować: osłabienie mięśni, zmęczenie, zaburzenia koncentracji, uczucie „pustki” w głowie, zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie i śpiączkę. Ostra hiponatremia może powodować: niepokój, bóle głowy, ból lub kurcze oraz drgawki.
Leczenie zatrucia Leczenie polega na wywołaniu wymiotów, wielokrotnym podawaniu węgla aktywnego i piciu dużych ilości płynów. Jeśli jest to konieczne, należy wykonać płukanie żołądka (które będzie skuteczne, jedynie krótko po zażyciu). Należy utrzymywać równowagę wodno-elektrolitową, u zupełnić niedobór potasu, jeśli jest to konieczne oraz stosować dalsze leczenie objawowe.
Grupa farmakoterapeutyczna: diuretyki o umiarkowanym działaniu, tiazydy, kod ATC: C03AA03
Diuretyki tiazydowe oddziałują zwłaszcza na dystalną część kanalików nerkowych, hamując resorpcję NaCl (poprzez antagonizm wobec nośnika Na + Cl). Zwiększona ilość Na +
zbiorczych i (lub) zwiększenie współczynnika przesączania prowadzi do zwiększenia wydzielania i wydalania K +
+ .
U osób z prawidłową czynnością nerek diureza jest pobudzana już po podaniu 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Wynikające z tego zwiększenie wydalania sodu i chlorków z moczem oraz relatywnie nieznaczne zwiększenie stężenia potasu w moczu są zależne od dawki. Działanie diuretyczne i natriuretyczne hydrochlorotiazydu jest zauważalne po 1-2 godzinach po podaniu doustnym, osiąga maksimum po 4-6 godzinach i może trwać przez 10-12 godzin.
Diureza wywołana przez tiazydy początkowo prowadzi do zmniejszenia objętości osocza, pojemności minutowej serca i ciśnienia tętniczego. Aktywowany może zostać układ renina-angiotensyna- aldosteron. Działanie hipotensyjne utrzymuje się w trakcie przyjmowania leku, prawdopodobnie w wyniku zmniejszenia oporu obwodowego. Pojemność minutowa serca powraca do wartości wyjściowej, a objętość osocza pozostaje nieco zmniejszona.
W przypadku długotrwałego podawania działanie przeciwnadciśnieniowe hydrochlorotiazydu jest zależne od dawki w zakresie od 12,5 mg do 50 mg na dobę. Maksymalne działanie hipotensyjne jest zazwyczaj osiągane u większości pacjentów podczas stosowania dawki 50 mg na dobę. Zwiększenie dawki powyżej 50 mg na dobę zwiększa powikłania metaboliczne i z terapeutycznego punktu widzenia rzadko jest konieczne.
W przypadku podawania w monoterapii, hydrochlorotiazyd okazuje się skuteczny u około 40-50% pacjentów, podobnie jak inne leki moczopędne. Zazwyczaj osoby w podeszłym wieku i pacjenci rasy czarnej dobrze reagują na leki moczopędne stosowane jako leczenie podstawowe.
Leczenie skojarzone z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi nasila działanie obniżające ciśnienie tętnicze. U dużego odsetka pacjentów, którzy wykazują niezadowalającą reakcję na monoterapię, można w ten sposób osiągnąć dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego.
Ponieważ diuretyki tiazydowe, takie jak hydrochlorotiazyd, zmniejszają wydalanie Ca + , stosowane są w celu zapobiegania nawrotom kamieni nerkowych zbudowanych ze szczawianu wapnia u pacjentów z normokalcemiczną hiperkalciurią idiopatyczną.
W wyniku długotrwałego leczenia osoby przyjmujące diuretyki tiazydowe wykazują znacznie większą mineralizację kości niż osoby nieprzyjmujące takich diuretyków.
W przypadku nerkopochodnej moczówki prostej hydrochlorotiazyd zmniejsza objętość moczu i zwiększa osmolalność moczu.
Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry: Na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką HCTZ a występowaniem NMSC. W jednym z badań uczestniczyło 71 533 osób z BCC i 8 629 osób z SCC, które porównywano z grupami kontrolnymi z tej samej populacji obejmującymi odpowiednio 1 430 833 i 172462 osoby. Duży stopień narażenia na HCTZ (łączna dawka ≥50 000 mg) wiązał się ze skorygowanym OR dla BCC rzędu 1,29 (95 % CI: 1,23-1,35), a dla SCC rzędu 3,98 (95 % CI: 3,68-4,31). Stwierdzono wyraźną zależność między łączną dawką a skutkiem zarówno w przypadku BCC, jak i SCC. W innym badaniu wykazano możliwy związek stopnia narażenia na HCTZ z występowaniem nowotworów złośliwych warg (SCC): w badaniu porównywano 633 przypadki nowotworów złośliwych warg i 63 zbioru ryzyka. Stwierdzono zależność między łączną dawką a odpowiedzią ze skorygowanym OR rzędu 2,1 (95 % CI: 1,7-2,6), które wzrastało do OR 3,9 (3,0-4,9) w przypadku dużego stopnia narażenia (~25 000 mg) i OR 7,7 (5,7-10,5) dla największych łącznych dawek (~100 000 mg) (patrz również punkt 4.4).
Wchłanianie Stopień wchłaniania hydrochlorotiazydu podawanego w postaci tabletek wynosi około 70% dawki. Różnice w absorpcji w wyniku niespożycia lub spożycia pokarmu mają małe znaczenie kliniczne. Wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zmniejszone u pacjentów z niewyrównaną niewydolnością serca.
W zakresie terapeutycznym, biodostępność i maksymalne stężenie są wprost proporcjonalne do dawki. Po ciągłym podawaniu farmakokinetyka hydrochlorotiazydu nie zmienia się, a średnie stężenie wynosi około 100 ng/ml dla dawki 75 mg na dobę, przyjmowanej codziennie przez sześć tygodni.
Dystrybucja Hydrochlorotiazyd gromadzi się w erytrocytach i osiąga maksymalne stężenie około 4 godziny po podaniu doustnym. Po 10 godzinach stężenie w erytrocytach jest około trzy razy większe niż w osoczu. Wiązanie z białkami osocza wynosi około 40-70%, a pozorna objętość dystrybucji 5-6 l/kg.
Hydrochlorotiazyd przenika barierę łożyska, a w krwi pępowinowej osiąga stężenie zbliżone do stężenia w osoczu matki. Produkt leczniczy gromadzi się w płynie owodniowym, w którym jego stężenie może być dziewiętnaście razy większe od stężenia w krwi pępowinowej.
Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego.
Eliminacja Hydrochlorotiazyd jest eliminowany z osocza z okresem półtrwania w końcowej fazie eliminacji wynoszącym średnio 9,5-13 godzin. W ciągu 72 godzin 60-80% dawki podanej doustnie jest wydalane z moczem, 95% w postaci niezmienionej i około 4% w postaci hydrolizatu 2-amino-4 -chloro-m- benzeno- disulfonamidu (ACBS). Do 24% dawki podanej doustnie jest wydalane z kałem oraz nieznaczna ilość jest wydalana z żółci ą.
U pacjentów w podeszłym wieku stężenie hydrochlorotiazydu w stanie równowagi dynamicznej jest zwiększone, a klirens ogólnoustrojowy jest znacznie mniejszy w porównaniu z młodszymi pacjentami. W związku z tym leczenie pacjentów w podeszłym wieku wymaga ścisłej kontroli.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny od 30 ml/min do około 70 ml/min) wydalanie produktu z moczem przebiega wolniej oraz zauważa się większe maksymalne stężenie w osoczu i większe AUC. Średni okres półtrwania w fazie eliminacji jest dwukrotnie dłuższy.
Choroby wątroby nie mają istotnego wpływu na farmakokinetykę hydrochlorotiazydu, jednak w przypadku podawania hydrochlorotiazydu pacjentom z chorobą wątroby zalecana jest ostrożność.
Badania toksyczności przewlekłej i podprzewlekłej u zwierząt, przeprowadzone na psach i szczurach, nie wykazały znaczących skutków, z wyjątkiem zaburzeń równowagi elektrolitowej. Wyniki badań mutagenności in vitro i in vivo dotyczące mutacji genów i chromosomów były ujemne. Długoterminowe badania rakotwórczości hydrochlorotiazydu u myszy i szczurów nie wykazały istotnego zwiększenia liczby nowotworów w grupach dawkowania. W badaniach na zwierzętach hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność u szczurów ani działania teratogennego u szczurów, myszy i królików.
Laktoza jednowodna Krzemionka koloidalna bezwodna (E551) Skrobia kukurydziana Magnezu stearynian (E572)
Nie dotyczy.
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.
Blistry PVC/Aluminium: 10, 20, 30, 50, 90, 98 i 100 tabletek.
Niektóre wielkości opakowań mogą nie być dostępne w obrocie.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Orion Corporation Orionintie 1 FI-02200 Espoo Finlandia
12,5 mg – 24247
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 05/09/2017
25.02.2022
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Hydrochlorothiazide Orion, 12,5 mg, tabletki Hydrochlorothiazide Orion, 25 mg, tabletki
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Hydrochlorothiazide Orion, 12,5 mg Każda tabletka zawiera 12,5 mg hydrochlorotiazydu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu Każda tabletka zawiera 50,5 mg laktozy jednowodnej.
Hydrochlorothiazide Orion, 25 mg Każda tabletka zawiera 25 mg hydrochlorotiazydu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu Każda tabletka zawiera 101 mg laktozy (jednowodnej).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka
Hydrochlorothiazide Orion, 12,5 mg Białe, okrągłe tabletki o średnicy 6 mm, z linią podziału z jednej strony tabletki. Linia podziału na tabletce ułatwia tylko jej rozkruszenie w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki.
Hydrochlorothiazide Orion, 25 mg Białe, okrągłe tabletki o średnicy 8 mm, z linią podziału z jednej strony tabletki. Tabletkę można podzielić na równe dawki.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
- Nadciśnienie tętnicze. - Obrzęki w przebiegu niewydolności serca. - Obrzęki spowodowane innymi zaburzeniami.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie Dawkę dobową należy przyjmować rano.
Dorośli Nadciśnienie tętnicze Zalecana dawka początkowa to 12,5-50 mg na dobę. Należy stosować najmniejszą możliwą dawkę podtrzymującą, ponieważ obniżenie ciśnienia tętniczego nie zależy od dawki.
Hydrochlorothiazide Orion może być podawany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi i może nasilać ich działanie. Dawkę leku należy zatem odpowiednio dostosować.
Obrzęki Zalecana dawka początkowa wynosi 25-50 mg na dobę, a w ciężkich przypadkach 75-100 mg na dobę. Należy stosować najmniejszą możliwą dawkę podtrzymującą. W trakcie leczenia podtrzymującego można uzyskać zadowalające działanie, stosując dawkowanie przerywane, tj. co dwa do trzech dni.
Hydrochlorothiazide Orion może być podawany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi i może nasilać ich działanie. Dawkę leku należy zatem odpowiednio dostosować.
Kontrola leczenia W przypadku niewydolności nerek należy monitorować stężenie kreatyniny i elektrolitów w surowicy. Podczas długotrwałego leczenia Hydrochlorothiazide Orion należy upewnić się, że dieta pacjenta zawiera odpowiednią ilość potasu.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku Należy stosować dawki takie jak dla pacjentów dorosłych, jednak w przypadku większej wrażliwości na działanie hydrochlorotiazydu konieczne może być zmniejszenie dawki.
Dzieci i młodzież (w wieku poniżej < 18 lat) Brak doświadczeń w leczeniu dzieci i młodzieży. W związku z tym hydrochlorotiazydu nie należy stosować u dzieci i młodzieży.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny ≤ 30 ml/min) (patrz punkt 4.3).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.3). Należy zachować ostrożność w przypadku podawania hydrochlorotiazydu pacjentom z chorobami wątroby (patrz punkty 4.4 i 5.2).
Sposób podawania Podanie doustne.
4.3 Przeciwwskazania
- nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1 - nadwrażliwość na tiazydy lub inne pochodne sulfonamidowe - ciężka niewydolność wątroby lub nerek - dna moczanowa
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Niedociśnienie i zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej U niektórych pacjentów może wystąpić niedociśnienie objawowe. Obserwowano je rzadko u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym, natomiast wystąpienie niedociśnienia objawowego jest bardziej prawdopodobne u pacjentów odwodnionych lub z zaburzeniem równowagi elektrolitowej. Należy zatem regularnie oznaczać stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia wodno-elektrolitowe (w tym hipokaliemię, hiponatremię i zasadowicę hipochloremiczną).
Tiazydy mogą zmniejszać ilość wapnia wydalanego z moczem i powodować przemijające, nieznaczne zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi, mimo braku rozpoznanych zaburzeń metabolizmu wapnia. W przypadku wystąpienia hiperkalcemii konieczne są dalsze badania diagnostyczne. Znaczna hiperkalcemia może wskazywać na ukrytą nadczynność przytarczyc. Tiazydy należy odstawić przed badaniem czynności przytarczyc.
Wykazano, że tiazydy zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może prowadzić do hipomagnezemii.
W odosobnionych przypadkach obserwowano hiponatremię z towarzyszącymi objawami neurologicznymi (nudności, osłabienie, postępująca dezorientacja i apatia).
Potas Tak jak w przypadku wszystkich diuretyków tiazydowych, wydalanie potasu powodowane przez hydrochlorotiazyd zależy od wielkości dawki. Podczas stosowania dawki 12,5 mg na dobę zmniejszenie stężenia potasu w surowicy krwi wynosi średnio 0,36 mmol/l po 6 miesiącach leczenia. W przypadku długotrwałego leczenia należy oznaczyć stężenie potasu w surowicy krwi na początku leczenia, a następnie po upływie 3-4 tygodni. Stężenie potasu należy monitorować co 4-6 miesięcy, o ile inne czynniki nie wpływają na to stężenie (np. wymioty, biegunka i zaburzenia czynności nerek).
Monitorowanie stężenia elektrolitów w surowicy krwi jest szczególnie istotne u osób w podeszłym wieku, pacjentów z wodobrzuszem spowodowanym marskością wątroby oraz pacjentów z obrzękiem spowodowanym zespołem nerczycowym.
Należy rozważyć jednoczesne, doustne podawanie soli potasu (np. KCl) lub leków moczopędnych oszczędzających potas u pacjentów otrzymujących glikozydy naparstnicy, w przypadku objawów choroby wieńcowej, u pacjentów otrzymujących duże dawki β-adrenomimetyków oraz we wszystkich przypadkach, w których stężenie w osoczu wynosi < 3,0 mmol/l.
We wszystkich przypadkach leczenia skojarzonego należy regularnie oznaczać stężenie potasu w surowicy krwi. Jeżeli hipokaliemii towarzyszą objawy kliniczne (np. osłabienie mięśni, niedowłady i zmiany w EKG), należy zaprzestać podawania hydrochlorotiazydu.
U pacjentów otrzymujących inhibitor ACE należy unikać leczenia skojarzonego hydrochlorotiazydem i solami potasu lub diuretykami oszczędzającymi potas.
Wpływ na metabolizm Podobnie jak w przypadku innych leków moczopędnych hydrochlorotiazyd może powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy krwi, jednak rzadko obserwowano napady dny moczanowej związane z długotrwałym stosowaniem preparatu.
U pacjentów z jawną cukrzycą nie należy stosować hydrochlorotiazydu jako leku pierwszego wyboru w leczeniu długotrwałym. Podobnie jak w przypadku wszystkich diuretyków tiazydowych tolerancja glukozy może się zmieniać podczas długotrwałego leczenia – wpływ leku jest słabszy podczas stosowania mniejszych dawek. Jednak cukrzyca rzadko pojawia się w trakcie leczenia, szczególnie u pacjentów, u których nie występują żadne inne czynniki predysponujące. Pogorszenie stanu metabolicznego rzadko występuje u pacjentów z cukrzycą.
U pacjentów poddanych długotrwałemu leczeniu tiazydami lub diuretykami tiazydopodobnymi zgłaszano nieznaczne, niekiedy odwracalne zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, triglicerydów lub cholesterolu LDL w osoczu. Kliniczne znaczenie tych obserwacji jest niejednoznaczne.
U pacjentów leczonych z powodu hipercholesterolemii (leczenie połączone z dietą) nie należy stosować hydrochlorotiazydu jako leku pierwszego wyboru.
Niewydolność nerek Hydrochlorotiazyd jest nieskuteczny u pacjentów z niewydolnością nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego poniżej 30 ml/min lub stężenie kreatyniny w surowicy powyżej 1,8 mg/100 ml). Może zaszkodzić takim pacjentom, powodując dalsze zmniejszenie współczynnika przesączania kłębuszkowego. W związku z tym stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (patrz punkt 4.3).
Zalecana jest okresowa kontrola stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy krwi.
Niewydolność wątroby Hydrochlorotiazyd wywołuje wahania stężenia elektrolitów w surowicy krwi, co może prowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej i wystąpienia śpiączki wątrobowej u podatnych pacjentów. Stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.3). Należy zachować ostrożność w przypadku podawania hydrochlorotiazydu pacjentom z chorobą wątroby.
Nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, ostra krótkowzroczność i jaskra z zamkniętym kątem przesączania Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną, wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przemijającą krótkowzrocznością i ostrą jaskrę z zamkniętym kątem przesączania. Objawy to nagłe pogorszenie ostrości widzenia lub ból oka, które pojawiają się zazwyczaj w ciągu kilku godzin do kilku tygodni od rozpoczęcia stosowania leku. Nieleczona jaskra z zamkniętym kątem przesączania może prowadzić do trwałej utraty widzenia.
Podstawowe leczenie to jak najszybsze odstawienie produktu leczniczego. Jeżeli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć podjęcie natychmiastowego leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Czynnikiem ryzyka rozwoju ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania może być alergia na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie.
Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC, ang. non-melanoma skin cancer) [raka podstawnokomórkowego (BCC, ang. basal cell carcinoma) i raka kolczystokomórkowego (SCC, ang. squamous cell carcinoma)] w warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ.
Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ (patrz również punkt 4.8).
Ostra toksyczność na układ oddechowy Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS, ang. acute respiratory distress syndrome). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić produkt leczniczy Hydrochlorothiazide Orion i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS.
Inne ostrzeżenia Ponieważ może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne, dawkę należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta.
U pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową w wywiadzie, lub bez takiego wywiadu, mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości.
W trakcie leczenia tiazydami może nasilić się lub wystąpić toczeń rumieniowaty.
Należy zaprzestać leczenia hydrochlorotiazydem w następujących przypadkach: - zaburzenia elektrolitowe oporne na leczenie, - niedociśnienie ortostatyczne, - reakcje nadwrażliwości, - ciężkie zaburzenia żołądkowo-jelitowe, - zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, - zapalenie trzustki, - zaburzenia krwi (niedokrwistość, leukopenia, małopłytkowość), - ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego, - zapalenie naczyń krwionośnych, - zaostrzenie istniejącej wcześniej krótkowzroczności, - u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy powyżej 1,8 mg/100 ml i klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min, odpowiednio.
Ten produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
W przypadku jednoczesnego stosowania z następującymi lekami może być konieczne dostosowanie dawki.
Produkty lecznicze związane z utratą potasu i hipokaliemią Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i produktów leczniczych związanych z utratą potasu i hipokaliemią, np. kaliuretycznych leków moczopędnych (np. furosemidu), glikokortykosteroidów, ACTH, leków przeczyszczających, karbenoksolonu, amfoterycyny B, soli sodowej penicyliny G, kwasu salicylowego i jego pochodnych może nasilić działanie zmniejszające stężenie potasu. Zaleca się monitorowanie stężenia potasu. Stosowanie takiego leczenia skojarzonego wymaga zachowania ostrożności.
Lit Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i litu może prowadzić do zmniejszonej eliminacji litu i zwiększonej kardio- i neurotoksyczności litu. Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu i hydrochlorotiazydu, a jeśli jest to konieczne, należy stosować takie leczenie skojarzone tylko pod ścisł ym nadzorem lekarza oraz należy monitorować stężenie litu w surowicy.
Inne leki moczopędne, leki obniżające ciśnienie tętnicze, beta-adrenolityki, azotany, barbiturany, fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki rozszerzające naczynia, alkohol Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i powyższych produktów może nasilać przeciwnadciśnieniowe działanie hydrochlorotiazydu.
Inhibitory ACE (np. kaptopryl, enalapryl) W przypadku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE (np. kaptopryl, enalapryl) może wystąpić ciężkie niedociśnienie tętnicze i pogorszenie czynności nerek po podaniu pierwszej dawki. Należy zatem przerwać leczenie diuretykami 2-3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia niedociśnienia po podaniu pierwszej dawki.
Salicylany i inne NLPZ (np. indometacyna), w tym wybiórcze inhibitory COX-2 Salicylany i inne NLPZ (np. indometacyna), w tym wybiórcze inhibitory COX-2 mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe i moczopędne działanie hydrochlorotiazydu.
Podczas jednoczesnego stosowania NLPZ u pacjentów, u których wystąpiła hipowolemia podczas leczenia hydrochlorotiazydem może wystąpić ostra niewydolność nerek. Obserwacje kliniczne wskazują, że ryzyko hospitalizacji jest dwukrotnie większe w grupie pacjentów leczonych NLPZ i lekami moczopędnymi, w porównaniu z pacjentami przyjmującymi tylko leki moczopędne. Wystąpiły pojedyncze przypadki pogorszenia czynności nerek, szczególnie u pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami czynności nerek.
Hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie salicylanów na ośrodkowy układ nerwowy.
Glikozydy nasercowe W przypadku wystąpienia hipokaliemii lub hipomagnezemii jako działania niepożądanego w trakcie leczenia diuretykami, u pacjentów przyjmujących jednocześnie glikozydy naparstnicy mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca. Zaleca się monitorowanie stężenia elektrolitów i korygowanie wszelkich zaburzeń równowagi elektrolitowej.
Leki przeciwcukrzycowe (doustne lub insulina) Diuretyki tiazydowe zmniejszają wrażliwość na insulinę, zwiększając nietolerancję glukozy i hiperglikemię. Z tego powodu hydrochlorotiazyd wykazuje interakcje z wszystkimi lekami przeciwcukrzycowymi, doustnymi lub insuliną, i powoduje niedostateczną kontrolę cukrzycy. Pacjenci z cukrzycą, którzy rozpoczynają leczenie hydrochlorotiazydem, powinni monitorować stężenie glukozy we krwi. Konieczne może być dostosowanie dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Metformina Metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez prawdopodobną czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu.
Allopurynol Jednoczesne podawanie diuretyków tiazydowych może zwiększać ryzyko reakcji nadwrażliwości na allopurynol.
Amantadyna Jednoczesne podawanie diuretyków tiazydowych może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych powodowanych przez amantadynę ze względu na zmniejszenie wydalania kanalikowego.
Cytostatyki (np. cyklofosfamid, metotreksat) Jednoczesne podawanie diuretyków tiazydowych może zmniejszać wydalanie leków cytostatycznych przez nerki i nasilać ich działanie mielosupresyjne.
Leki zwiotczające mięśnie szkieletowe, typu kurary Działanie leków zwiotczających mięśnie szkieletowe, typu kurary, ulega nasileniu i wydłużeniu. Należy poinformować anestezjologa, jeżeli nie można zaprzestać podawania hydrochlorotiazydu przed zastosowaniem leków zwiotczających mięśnie szkieletowe, typu kurary.
Leki o działaniu przeciwcholinergicznym (np. atropina, biperyden) Leki przeciwcholinergiczne mogą doprowadzić do zwiększenia dostępności biologicznej tiazydopodobnych leków moczopędnych na skutek zwolnienia motoryki jelit oraz szybkości opróżniania żołądka.
Kolestyramina i kolestypol (żywice) Kolestyramina zmniejsza wchłanianie diuretyków tiazydowych. Można oczekiwać osłabienia ich działania farmakologicznego. Kolestypol może opóźniać lub zmniejszać wchłanianie jednocześnie podawanego hydrochlorotiazydu, ponieważ może wykazywać silne powinowactwo do anionów innych niż kwasy żółciowe. Jeżeli takie leczenie skojarzone jest konieczne, należy zachować odstęp kilku godzin między podaniem żywicy i hydrochlorotiazydu.
Produkty lecznicze, na działanie których mają wpływ zaburzenia stężenia potasu w surowicy krwi Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i leków, na działanie których mają wpływ zaburzenia stężenia potasu w surowicy (np. glikozydów naparstnicy i leków przeciwarytmicznych) oraz następujących leków mogących wywołać częstoskurcz komorowy typu torsades de pointes (w tym niektórych leków przeciwarytmicznych) zaleca się okresową kontrolę stężenia potasu w surowicy oraz wykonanie badania EKG, ponieważ hipokaliemia jest czynnikiem sprzyjającym wystąpieniu częstoskurczu komorowego typu torsades de pointes: - leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid) - leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid) - niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) - inne leki, np. beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna iv, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina iv.
Karbamazepina Jednoczesne podawanie hydrochlorotiazydu i karbamazepiny może zmniejszać stężenie sodu w surowicy krwi. W związku z tym należy monitorować stężenie sodu w surowicy.
Chinidyna W przypadku jednoczesnego podawania hydrochlorotiazydu i chinidyny klirens chinidyny może ulec zmniejszeniu.
Tetracykliny Jednoczesne podawanie hydrochlorotiazydu i tetracyklin może powodować zwiększenie stężenia mocznika w surowicy krwi.
Witamina D Jednoczesne podawanie tiazydu i suplementów witaminy D może powodować zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi ze względu na zmniejszenie wydalania wapnia.
Cyklosporyna Jednoczesne podawanie z diuretykami może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań o typie dny moczanowej.
Sole wapnia Jednoczesne podawanie z diuretykami tiazydopodobnymi może prowadzić do hiperkalcemii ze względu na zwiększenie kanalikowej reabsorpcji wapnia spowodowanej zmniejszonym wydalaniem wapnia z moczem.
Beta-adrenolityki i diazoksyd Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększyć hiperglikemizujące działanie diazoksydu i beta- adrenolityków.
Metylodopa Opisywano przypadki niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i metylodopy.
Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny Podczas leczenia skojarzonego selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i lekami moczopędnymi, takimi jak tiazydy i furosemid istnieje zwiększone ryzyko hiponatremii.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Doświadczenie ze stosowaniem hydrochlorotiazydu podczas ciąży, szczególnie w pierwszym trymestrze ciąży, jest ograniczone. Badania na zwierzętach są niewystarczające. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Farmakologiczny mechanizm działania hydrochlorotiazydu wskazuje, że użycie hydrochlorotiazydu w drugim i trzecim trymestrze ciąży może zaburzać płodowo-łożyskowy przepływ krwi i powodować u płodu i noworodka takie działania niepożądane jak żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość.
Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu obrzęków ciążowych, nadciśnienia ciążowego lub stanu przedrzucawkowego ze względu na ryzyko zmniejszenia objętości osocza i hipoperfuzji łożyska, bez korzystnego wpływu na przebieg choroby.
Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego samoistnego u kobiet w ciąży, z wyjątkiem rzadkich przypadków, gdy nie można zastosować innego leczenia.
Karmienie piersią Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego w małych ilościach. Tiazydy stosowane w dużych dawkach, powodujących intensywną diurezę, mogą hamować laktację. Nie zaleca się stosowania hydrochlorotiazydu podczas karmienia piersią. Jeśli hydrochlorotiazyd jest stosowany podczas karmienia piersią, należy podawać możliwie najmniejsze dawki.
Płodność Brak danych odnośnie wpływu hydrochlorotiazydu na płodność u ludzi. W badaniach na zwierzętach hydrochlorotiazyd nie wykazywał szkodliwego wpływu na płodność lub reprodukcję (patrz punkt 5.3).
4.7. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Hydrochlorotiazyd, zwłaszcza na początku leczenia, wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę, że sporadycznie mogą wystąpić zawroty głowy lub senność.
4.8 Działania niepożądane
Działania niepożądane przedstawione poniżej sklasyfikowano zgodnie z klasyfikacją układów i narządów oraz według częstości występowania według następującego podziału
Bardzo często: ≥1/10 Często: ≥1/100 do <1/10 Niezbyt często: ≥1/1 000 do <1/100 Rzadko: ≥1/10 000 do <1/1 000 Bardzo rzadko: <1/10 000 Częstość nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych
Następujące działania niepożądane mogą wystąpić z powodu zaburzenia równowagi wodno- elektrolitowej:
Podczas długotrwałego, ciągłego leczenia często zgłaszane są zaburzenia równowagi wodno- elektrolitowej. Przede wszystkim może wystąpić hipokaliemia i hiponatremia, a także hipomagnezemia, hipochloremia i hiperkalcemia Podczas stosowania większych dawek może dojść do utraty płynu i sodu z powodu zwiększonej diurezy, co może niezbyt często powodować takie objawy jak suchość błony śluzowej jamy ustnej, pragnienie, osłabienie, zawroty głowy, ból i kurcze mięśni (np. łydek), ból głowy, nerwowość, kołatania serca, niedociśnienie i niedociśnienie ortostatyczne.
Nadmierna diureza może prowadzić do odwodnienia i hipowolemii skutkujących zagęszczeniem krwi i w rzadkich przypadkach powodujących drgawki, śpiączkę, splątanie, zapaść i ostrą niewydolność nerek. U pacjentów w podeszłym wieku lub z chorobami żył zagęszczenie krwi może wywołać zakrzepicę lub zator.
Hipokaliemia może prowadzić do zmęczenia, senności, osłabienia mięśni, parestezji, niedowładów, apatii, zmniejszenia kurczliwości mięśni gładkich z zaparciem i wzdęciem brzucha lub do zaburzeń rytmu serca. Znaczna utrata potasu może powodować częściową niedrożność jelit, porażenną niedrożność jelit lub utratę przytomności i śpiączkę.
Mogą wystąpić zaburzenia EKG oraz zwiększona wrażliwość na glikozydy nasercowe. Często rozwija się hipermagnezuria, która w niezbyt częstych przypadkach prowadzi do hipomagnezemii, ponieważ magnez jest pozyskiwany z kości.
Na skutek utraty elektrolitów i płynów może wystąpić lub nasilić się zasadowica metaboliczna.
Następujące działania niepożądane mogą również wystąpić niezależnie od zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej:
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy) Częstość nieznana: nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Często: małopłytkowość (czasami z plamicą) Niezbyt często: leukopenia Bardzo rzadko: agranulocytoza, zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, immunologiczna niedokrwistość hemolityczna spowodowana tworzeniem przeciwciał przeciw hydrochlorotiazydowi podczas jednoczesnego stosowania metylodopy.
Zaburzenia układu immunologicznego: Rzadko: reakcje nadwrażliwości.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: Bardzo często: zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej, zwłaszcza hipokaliemia, hiponatremia, hipochloremia i hiperkalcemia; hiperglikemia i cukromocz u pacjentów bez zaburzeń metabolicznych oraz u pacjentów z utajoną lub jawną cukrzycą lub u pacjentów z hipokaliemią; hiperurykemia z napadami dny moczanowej u predysponowanych pacjentów; zwiększenie stężenia lipidów w surowicy krwi (cholesterol, triglicerydy). Bardzo rzadko: zasadowica hipochloremiczna Częstość nieznana: zaostrzenie cukrzycy u pacjentów z cukrzycą jawną, ujawnienie cukrzycy utajonej.
Zaburzenia psychiczne: Rzadko: zaburzenia snu, depresja.
Zaburzenia układu nerwowego: Rzadko: parestezja, ból głowy, zawroty głowy lub uczucie „pustki” w głowie.
Zaburzenia oka: Niezbyt często: zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie, widzenia na żółto), zmniejszenie wydzielania łez, nasilenie krótkowzroczności Częstość nieznana: ostra krótkowzroczność, ostra jaskra z zamkniętym kątem przesączania, nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką.
Zaburzenia serca: Często: kołatanie serca Niezbyt często: niedociśnienie ortostatyczne, szczególnie u pacjentów ze zmniejszeniem objętości wewnątrznaczyniowej, np. u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych (które może ulec nasileniu pod wpływem alkoholu, środków znieczulających lub uspokajających) Rzadko: zaburzenia rytmu serca.
Zaburzenia naczyniowe: Niezbyt często: zapalenie naczyń (w pojedynczych przypadkach martwicze zapalenie naczyń).
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: Niezbyt często: ostre śródmiąższowe zapalenie płuc Bardzo rzadko: obrzęk płuc ze wstrząsem, prawdopodobnie na skutek reakcji alergicznej, zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia żołądka i jelit: Często: utrata apetytu, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka, bolesne skurcze jelit i ból brzucha) Rzadko: zaparcia.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: Niezbyt często: zapalenie trzustki, hiperamylazemia, żółtaczka (cholestaza wewnątrzwątrobowa) Częstość nieznana: u pacjentów z wcześniej istniejącą kamicą żółciową może rozwinąć się ostra cholestaza, żółtaczka.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Niezbyt często: alergiczne reakcje skórne (np. świąd, rumień, wysypka na skutek nadwrażliwości na światło, plamica, pokrzywka) Bardzo rzadko: martwicze zapalenie naczyń i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, skórna postać tocznia rumieniowatego, reakcje o typie tocznia rumieniowatego, reaktywacja skórnej postaci tocznia rumieniowatego.
Zaburzenia czynności nerek i dróg moczowych: Bardzo często: cukromocz Często: odwracalne zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika w surowicy Niezbyt często: śródmiąższowe zapalenie nerek.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi : Niezbyt często: impotencja.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Niezbyt często: gorączka polekowa.
Opis wybranych działań niepożądanych Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry. Na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką HCTZ a występowaniem NMSC (patrz również punkty 4.4 i 5.1).
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Objawy zatrucia Objawy, które mogą wystąpić po przyjęciu leku, to gwałtowna utrata płynów, objawy żołądkowo- jelitowe, wielomocz lub skąpomocz, zawroty głowy i zaburzenia świadomości. Ciężka hipokaliemia może powodować: osłabienie mięśni, zmęczenie, zaburzenia koncentracji, uczucie „pustki” w głowie, zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie i śpiączkę. Ostra hiponatremia może powodować: niepokój, bóle głowy, ból lub kurcze oraz drgawki.
Leczenie zatrucia Leczenie polega na wywołaniu wymiotów, wielokrotnym podawaniu węgla aktywnego i piciu dużych ilości płynów. Jeśli jest to konieczne, należy wykonać płukanie żołądka (które będzie skuteczne, jedynie krótko po zażyciu). Należy utrzymywać równowagę wodno-elektrolitową, u zupełnić niedobór potasu, jeśli jest to konieczne oraz stosować dalsze leczenie objawowe.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: diuretyki o umiarkowanym działaniu, tiazydy, kod ATC: C03AA03
Diuretyki tiazydowe oddziałują zwłaszcza na dystalną część kanalików nerkowych, hamując resorpcję NaCl (poprzez antagonizm wobec nośnika Na + Cl). Zwiększona ilość Na +
zbiorczych i (lub) zwiększenie współczynnika przesączania prowadzi do zwiększenia wydzielania i wydalania K +
+ .
U osób z prawidłową czynnością nerek diureza jest pobudzana już po podaniu 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Wynikające z tego zwiększenie wydalania sodu i chlorków z moczem oraz relatywnie nieznaczne zwiększenie stężenia potasu w moczu są zależne od dawki. Działanie diuretyczne i natriuretyczne hydrochlorotiazydu jest zauważalne po 1-2 godzinach po podaniu doustnym, osiąga maksimum po 4-6 godzinach i może trwać przez 10-12 godzin.
Diureza wywołana przez tiazydy początkowo prowadzi do zmniejszenia objętości osocza, pojemności minutowej serca i ciśnienia tętniczego. Aktywowany może zostać układ renina-angiotensyna- aldosteron. Działanie hipotensyjne utrzymuje się w trakcie przyjmowania leku, prawdopodobnie w wyniku zmniejszenia oporu obwodowego. Pojemność minutowa serca powraca do wartości wyjściowej, a objętość osocza pozostaje nieco zmniejszona.
W przypadku długotrwałego podawania działanie przeciwnadciśnieniowe hydrochlorotiazydu jest zależne od dawki w zakresie od 12,5 mg do 50 mg na dobę. Maksymalne działanie hipotensyjne jest zazwyczaj osiągane u większości pacjentów podczas stosowania dawki 50 mg na dobę. Zwiększenie dawki powyżej 50 mg na dobę zwiększa powikłania metaboliczne i z terapeutycznego punktu widzenia rzadko jest konieczne.
W przypadku podawania w monoterapii, hydrochlorotiazyd okazuje się skuteczny u około 40-50% pacjentów, podobnie jak inne leki moczopędne. Zazwyczaj osoby w podeszłym wieku i pacjenci rasy czarnej dobrze reagują na leki moczopędne stosowane jako leczenie podstawowe.
Leczenie skojarzone z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi nasila działanie obniżające ciśnienie tętnicze. U dużego odsetka pacjentów, którzy wykazują niezadowalającą reakcję na monoterapię, można w ten sposób osiągnąć dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego.
Ponieważ diuretyki tiazydowe, takie jak hydrochlorotiazyd, zmniejszają wydalanie Ca + , stosowane są w celu zapobiegania nawrotom kamieni nerkowych zbudowanych ze szczawianu wapnia u pacjentów z normokalcemiczną hiperkalciurią idiopatyczną.
W wyniku długotrwałego leczenia osoby przyjmujące diuretyki tiazydowe wykazują znacznie większą mineralizację kości niż osoby nieprzyjmujące takich diuretyków.
W przypadku nerkopochodnej moczówki prostej hydrochlorotiazyd zmniejsza objętość moczu i zwiększa osmolalność moczu.
Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry: Na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką HCTZ a występowaniem NMSC. W jednym z badań uczestniczyło 71 533 osób z BCC i 8 629 osób z SCC, które porównywano z grupami kontrolnymi z tej samej populacji obejmującymi odpowiednio 1 430 833 i 172462 osoby. Duży stopień narażenia na HCTZ (łączna dawka ≥50 000 mg) wiązał się ze skorygowanym OR dla BCC rzędu 1,29 (95 % CI: 1,23-1,35), a dla SCC rzędu 3,98 (95 % CI: 3,68-4,31). Stwierdzono wyraźną zależność między łączną dawką a skutkiem zarówno w przypadku BCC, jak i SCC. W innym badaniu wykazano możliwy związek stopnia narażenia na HCTZ z występowaniem nowotworów złośliwych warg (SCC): w badaniu porównywano 633 przypadki nowotworów złośliwych warg i 63 zbioru ryzyka. Stwierdzono zależność między łączną dawką a odpowiedzią ze skorygowanym OR rzędu 2,1 (95 % CI: 1,7-2,6), które wzrastało do OR 3,9 (3,0-4,9) w przypadku dużego stopnia narażenia (~25 000 mg) i OR 7,7 (5,7-10,5) dla największych łącznych dawek (~100 000 mg) (patrz również punkt 4.4).
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Stopień wchłaniania hydrochlorotiazydu podawanego w postaci tabletek wynosi około 70% dawki. Różnice w absorpcji w wyniku niespożycia lub spożycia pokarmu mają małe znaczenie kliniczne. Wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zmniejszone u pacjentów z niewyrównaną niewydolnością serca.
W zakresie terapeutycznym, biodostępność i maksymalne stężenie są wprost proporcjonalne do dawki. Po ciągłym podawaniu farmakokinetyka hydrochlorotiazydu nie zmienia się, a średnie stężenie wynosi około 100 ng/ml dla dawki 75 mg na dobę, przyjmowanej codziennie przez sześć tygodni.
Dystrybucja Hydrochlorotiazyd gromadzi się w erytrocytach i osiąga maksymalne stężenie około 4 godziny po podaniu doustnym. Po 10 godzinach stężenie w erytrocytach jest około trzy razy większe niż w osoczu. Wiązanie z białkami osocza wynosi około 40-70%, a pozorna objętość dystrybucji 5-6 l/kg.
Hydrochlorotiazyd przenika barierę łożyska, a w krwi pępowinowej osiąga stężenie zbliżone do stężenia w osoczu matki. Produkt leczniczy gromadzi się w płynie owodniowym, w którym jego stężenie może być dziewiętnaście razy większe od stężenia w krwi pępowinowej.
Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego.
Eliminacja Hydrochlorotiazyd jest eliminowany z osocza z okresem półtrwania w końcowej fazie eliminacji wynoszącym średnio 9,5-13 godzin. W ciągu 72 godzin 60-80% dawki podanej doustnie jest wydalane z moczem, 95% w postaci niezmienionej i około 4% w postaci hydrolizatu 2-amino-4 -chloro-m- benzeno- disulfonamidu (ACBS). Do 24% dawki podanej doustnie jest wydalane z kałem oraz nieznaczna ilość jest wydalana z żółci ą.
U pacjentów w podeszłym wieku stężenie hydrochlorotiazydu w stanie równowagi dynamicznej jest zwiększone, a klirens ogólnoustrojowy jest znacznie mniejszy w porównaniu z młodszymi pacjentami. W związku z tym leczenie pacjentów w podeszłym wieku wymaga ścisłej kontroli.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny od 30 ml/min do około 70 ml/min) wydalanie produktu z moczem przebiega wolniej oraz zauważa się większe maksymalne stężenie w osoczu i większe AUC. Średni okres półtrwania w fazie eliminacji jest dwukrotnie dłuższy.
Choroby wątroby nie mają istotnego wpływu na farmakokinetykę hydrochlorotiazydu, jednak w przypadku podawania hydrochlorotiazydu pacjentom z chorobą wątroby zalecana jest ostrożność.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Badania toksyczności przewlekłej i podprzewlekłej u zwierząt, przeprowadzone na psach i szczurach, nie wykazały znaczących skutków, z wyjątkiem zaburzeń równowagi elektrolitowej. Wyniki badań mutagenności in vitro i in vivo dotyczące mutacji genów i chromosomów były ujemne. Długoterminowe badania rakotwórczości hydrochlorotiazydu u myszy i szczurów nie wykazały istotnego zwiększenia liczby nowotworów w grupach dawkowania. W badaniach na zwierzętach hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność u szczurów ani działania teratogennego u szczurów, myszy i królików.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Laktoza jednowodna Krzemionka koloidalna bezwodna (E551) Skrobia kukurydziana Magnezu stearynian (E572)
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry PVC/Aluminium: 10, 20, 30, 50, 90, 98 i 100 tabletek.
Niektóre wielkości opakowań mogą nie być dostępne w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaWszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUOrion Corporation Orionintie 1 FI-02200 Espoo Finlandia
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
12,5 mg – 24247
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 05/09/2017
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO25.02.2022