Macromax
Azithromycinum
Tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej 20 mg | Azithromycinum 20 mg
ICN Polfa Rzeszów S.A., Polska
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Macromax, 20 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej Macromax, 100 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej Azithromycinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
Macromax jest antybiotykiem należącym do grupy zwanej makrolidami. Stosowany jest w leczeniu zakażeń wywoływanych przez niektóre bakterie, które obejmują: - zakażenia górnych dróg oddechowych – zapalenie zatok, zapalenie gardła, zapalenie migdałków; - zakażenia dolnych dróg oddechowych – zapalenie oskrzeli, lekkie do umiarkowanie ciężkiego pozaszpitalne zapalenie płuc (zakażenie nabyte poza szpitalem lub zakładem opieki długoterminowej); - zapalenie ucha środkowego; - lekkie do umiarkowanie ciężkich zakażenia skóry i tkanek miękkich, np. zapalenie mieszków włosowych (zakażenie mieszków włosowych skóry), zapalenie tkanki łącznej (zakażenie głębszych warstw skóry i położonej pod nimi tkanki), róża (zakażenie górnej warstwy skóry); - choroby zakaźne wywołane przez mikroorganizmy zwane Chlamydia trachomatis, takie jak niepowikłane zakażenie cewki odprowadzającej mocz z pęcherza na zewnątrz ciała (cewka moczowa) lub szyjki macicy.
Kiedy nie stosować leku Macromax: - jeśli pacjent ma uczulenie na azytromycynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6); - jeśli pacjent ma uczulenie na erytromycynę lub jakiekolwiek inne antybiotyki makrolidowe lub ketolidowe.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Macromax należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą: - jeśli pacjent ma chore nerki, zwłaszcza w przypadku ciężkiego upośledzenia czynności nerek; - jeśli pacjent ma ciężką chorobę wątroby: lekarz może uznać za konieczne kontrolę czynności wątroby lub przerwać leczenie azytromycyną; - jeśli pacjent przyjmuje leki zwane alkaloidami sporyszu (takie jak ergotamina), które stosuje się w leczeniu migreny (patrz punkt „Macromax a inne leki”); - jeśli u pacjenta rozwiną się objawy innego zakażenia; - jeśli u pacjenta wystąpi biegunka lub luźne stolce w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Nie należy stosować żadnych leków przeciwbiegunkowych bez wcześniejszego porozumienia z lekarzem. Jeśli biegunka nie ustępuje, należy poinformować o tym lekarza; - jeśli pacjent ma wydłużony odstęp QT (schorzenie serca); - jeśli pacjent przyjmuje leki, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT (patrz punkt „Macromax a inne leki”); - jeśli pacjent ma zbyt niskie stężenie potasu lub magnezu we krwi; - jeśli pacjent ma zaburzenia serca, takie jak zbyt wolne lub nieregularne bicie serca, lub osłabioną pracę serca; - jeśli u pacjenta występuje szczególny rodzaj osłabienia mięśni nazywany miastenią; - jeśli u pacjenta występują choroby układu nerwowego lub zaburzenia psychiczne; - jeśli pacjent jest w podeszłym wieku (patrz punkt ”Pacjenci w podeszłym wieku”).
Jeśli objawy utrzymują się u pacjenta po zakończeniu leczenia azytromycyną lub jeśli zauważy się jakiekolwiek nowe, utrzymujące się objawy, należy skontaktować się z lekarzem.
Macromax a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować, również o lekach dostępnych bez recepty.
Należy zwrócić się do lekarza, jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z następujących leków: - leki, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT, takie jak leki przeciwarytmiczne (stosowane w leczeniu nieprawidłowego rytmu serca, np. chinidyna, prokainamid, dofetylid, amiodaron i sotalol), cyzapryd (stosowany w leczeniu problemów żołądkowych), terfenadyna (stosowana w leczeniu alergii), pimozyd (stosowany w leczeniu niektórych zaburzeń psychicznych i (lub) zaburzeń nastroju), cytalopram (stosowany w leczeniu depresji) lub leki przeciwbakteryjne takie jak moksyfloksacyna i lewofloksacyna (patrz punkt „Ostrzeżenia i środki ostrożności”); - leki zobojętniające kwas solny (stosowane w leczeniu zgagi lub cofania się kwaśnej treści pokarmowej). Azytromycynę należy przyjmować przynajmniej 1 godzinę przed lub 2 godziny po zażyciu leków zobojętniających kwas solny; - digoksyna (stosowana w leczeniu zaburzeń czynności serca); - kolchicyna (stosowana w leczeniu dny moczanowej i rodzinnej gorączki śródziemnomorskiej); - pochodne alkaloidów sporyszu, takie jak ergotamina (stosowane w leczeniu migreny); leków tych nie należy przyjmować jednocześnie z lekiem Macromax; - leki zmniejszające stężenie cholesterolu zwane statynami, takie jak atorwastatyna lub lowastatyna; - warfaryna lub podobne leki stosowane w zapobieganiu zakrzepom krwi; - cyklosporyna (lek immunosupresyjny stosowany w zapobieganiu odrzuceniu przeszczepu narządu); - flukonazol (stosowany w leczeniu zakażeń grzybiczych); - zydowudyna lub nelfinawir (stosowany w leczeniu zakażenia wirusem HIV); - ryfabutyna (stosowana w leczeniu zakażeń bakteryjnych, w tym gruźlicy); - teofilina
choroba płuc).
Macromax z jedzeniem, piciem i alkoholem Ten lek można przyjmować z jedzeniem lub bez jedzenia.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży, lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Leku Macromax nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Lek powienien być stosowany w ciąży tylko wtedy, jeśli lekarz uzna to za konieczne.
Karmienie piersią Zaleca się, aby niszczyć mleko odciągane w trakcie leczenia i do 2 dni po zakończeniu stosowania azytromycyny. Po tym czasie można kontynuować karmienie piersią.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Nie należy spodziewać się, aby Macromax miał wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Nawet w przypadku poprawy samopoczucia ważne jest, by kontynuować leczenie i przyjąć całą ilość leku, jaką zalecił lekarz, gdyż zapobiega to nawrotowi zakażenia.
Macromax zasadniczo stosuje się u dzieci o masie ciała poniżej 45 kg. Można go również stosować u dorosłych i starszych dzieci mających trudności z połykaniem.
Lek Macromax należy umieścić w jamie ustnej, na języku, gdzie ulegnie on szybkiemu rozpadowi w ślinie. Alternatywnie, tabletkę ulegającą rozpadowi w jamie ustnej można także przed podaniem rozpuścić w łyżce wody. W obu przypadkach Macromax należy natychmiast połknąć, popijając szklanką wody. Ponieważ tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej jest krucha, należy zażyć ją natychmiast po otwarciu blistra.
Stosowanie u dzieci i młodzieży U dzieci zalecana dawka to 10 mg na każdy kilogram masy ciała, podawana w dawce pojedynczej raz dziennie przez 3 dni. Dawkowanie u dzieci podano w poniższej tabeli:
Masa ciała Dzienna dawka azytromycyny 10–14 kg 100 mg (1 tabletka 100 mg) 15–24 kg 200 mg (2 tabletki 100 mg) 25–34 kg 300 mg (3 tabletki 100 mg) 35–44 kg 400 mg (4 tabletki 100 mg) ≥ 45 kg 500 mg (5 tabletek 100 mg)
Dorośli U dorosłych i dzieci o masie ciała powyżej 45 kg zalecana dawka to 500 mg w dawce pojedynczej przez w pierwszym dniu, a następnie 250 mg w dniach od drugiego do piątego. W przypadku niektórych chorób, takich jak zakażenia wywołane przez Chlamydia, dawka wynosi 1 g na dobę w pojedynczej dawce.
Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku można stosować taką samą dawkę co u dorosłych. Jednakże u pacjentów w podeszłym wieku istnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń rytmu serca, zatem należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów w podeszłym wieku przyjmujących azytromycynę.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby Należy poinformować lekarza, jeśli u pacjenta lub pacjenta w wieku dziecięcym występują zaburzenia czynności nerek lub wątroby, ponieważ lekarz może zmienić zwykle stosowaną dawkę leku.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Macromax Jeśli pacjent (lub inna osoba) przyjął zbyt dużą ilość leku Macromax należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub udać się do oddziału ratunkowego najbliższego szpitala.
Pominięcie zastosowania leku Macromax W przypadku pominięcia dawki leku należy przyjąć tę dawkę najszybciej jak to możliwe, jeśli jednak zbliża się pora przyjęcia kolejnej dawki, należy pominąć opuszczoną dawkę i przyjąć kolejną dawkę o normalnej porze. Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania leku Macromax Nawet jeśli pacjent poczuje się lepiej, ważne jest, by dokończyć leczenie przyjmując całą ilość leku, jaką zalecił lekarz, gdyż zapobiega to nawrotowi zakażenia.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
W przypadku zaobserwowania następujących objawów należy zaprzestać stosowania leku Macromax i natychmiast poinformować lekarza lub udać się do oddziału ratunkowego najbliższego szpitala: - ciężka reakcja alergiczna (nagłe trudności w oddychaniu lub połykaniu, obrzęk warg, języka, twarzy i szyi, swędząca wysypka, zwłaszcza występująca na całym ciele); - ciężka wysypka skórna powodująca zaczerwienie lub złuszczanie. Mogą również pojawić się ciężkie pęcherze i krwawienie w okolicach warg, oczu, ust, nosa i narządów płciowych. Może temu towarzyszyć wysoka gorączka i bóle stawów. Może to być rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczna martwica naskórka; - ciężka reakcja skórna (rzadko): osutka skórna charakteryzująca się szybkim pojawianiem się obszarów zaczerwienienia skóry usianych niewielkimi krostkami (pęcherzykami wypełnionymi białym lub żółtym płynem).
Należy również zaprzestać stosowania leku Macromax i natychmiast poinformować lekarza w przypadku zauważenia następujących objawów: - ciężka lub przedłużająca się biegunka, z możliwością pojawienia się krwi lub śluzu w kale, w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu. Mogą to być objawy ciężkiego zapalenia jelit; - zażółcenie skóry lub białek oczu; - nietypowe siniaki lub skłonność do krwawień; - zaburzenia psychiczne bądź psychoruchowe w czasie leczenia; - nagłe (częstoskurcz komorowy) lub nieregularne bicie serca, czasem zagrażające życiu, zmiany rytmu serca widoczne w elektrokardiogramie (wydłużenie odstępu QT i torsade de pointes).
Te działania niepożądane są poważne i pacjent może potrzebować pilnej pomocy lekarskiej. Te działania niepożądane występują niezbyt często (mogą dotyczyć do 1 na 100 pacjentów), rzadko (mogą dotyczyć do 1 na 1000 pacjentów) lub ich częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych.
Inne działania niepożądane obejmują:
Bardzo częste (mogą występować u więcej niż 1 na 10 pacjentów): • Biegunka • Ból brzucha • Mdłości (nudności) • Oddawanie wiatrów (wzdęcia)
Częste (mogą występować u mniej niż 1 na 10 pacjentów): • Utrata apetytu (jadłowstręt) • Zawroty głowy • Bóle głowy • Uczucie kłucia i mrowienia lub drętwienia (parestezja) • Zaburzenia odczuwania smaku (dysguezja) • Zaburzenia widzenia • Głuchota • Wymioty • Ból brzucha i z aburzenia trawienia • Wysypka skórna i swędzenie • Ból stawów • Zmęczenie • Zmiany w liczbie białych krwinek i zmniejszenie stężenia wodorowęglanu we krwi
Niezbyt częste (mogą występować u mniej niż 1 na 100 pacjentów): • Zakażenia grzybicze (kandydozy) • Zakażenia pochwy • Zakażenia grzybicze jamy ustnej (pleśniawki) • Mała liczba leukocytów (rodzaj białych krwinek krwi), mała liczba neutrofili (rodzaj białych krwinek krwi) • Inne reakcje alergiczne, wcześniej niewymienione • Nerwowość • Zmniejszenie czucia i reakcji na dotyk (hipoestezja) • Senność • Bezsenność • Słaby słuch lub dzwonienie w uszach • Przyspieszone bicie serca (palpitacje) • Zapalenie błony śluzowej żołądka (zapalenie żołądka) • Zaparcia • Zapalenie wątroby • Większa wrażliwość skóry na światło słoneczne niż zwykle (reakcja fotoalergiczna) • Pokrzywka • Ból w klatce piersiowej • Opuchlizna (obrzęk) • Ogólne złe samopoczucie • Osłabienie, brak energii i siły (astenia) • Zmiany aktywności enzymów wątrobowych we krwi • Nieprawidłowości w wynikach badań krwi
Rzadkie (mogą występować u mniej niż 1 na 1000 pacjentów): • Pobudzenie ruchowe • Odczucie kręcenia się w głowie (zawroty głowy) • Nieprawidłowa czynność wątroby
Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): • Mała liczba płytek krwi, spadek liczby krwinek czerwonych • Reakcje alergiczne • Agresja lub niepokój • Omdlenia • Drgawki (napady padaczkowe) • Pobudzenie psychoruchowe • Utrata powonienia (anosmia) lub zaburzenia powonienia (parosmia) • Utrata czucia smaku • Zaostrzenie lub nasilenie osłabienia mięśni (myasthenia gravis) • Niskie ciśnienie tętnicze • Zapalenie trzustki • Przebarwienie języka • Niewydolność wątroby (rzadko zagrażająca życiu), szybko rozwijające się zapalenie wątroby, martwica wątroby • Zapalenie nerek lub ostra niewydolność nerek
Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiadomić lekarza lub farmaceutę.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania leku. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na kartoniku i na blistrze po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera Macromax - Substancją czynną leku jest azytromycyna. Każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 20 lub 100 mg azytromycyny (w postaci azytromycyny dwuwodnej). - Pozostałe składniki to: celuloza mikrokrystaliczna typ 101, krzemionka koloidalna bezwodna (E 551), kopolimer metakrylanu butylu zasadowy, sodu laurylosiarczan, dibutylu sebacynian, talk, tytanu dwutlenek (E 171), celuloza mikrokrystaliczna typ 200, hydroksypropyloceluloza niskopodstawiona, aromat jabłkowy [zawierający jako główne składniki maltodekstrynę, gumę arabską, triacetynę, naturalne substancje smakowe], sukraloza (E 955), magnezu stearynian.
Jak wygląda Macromax i co zawiera opakowanie Macromax, 20 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej ma postać białych lub prawie białych do kremowych tabletek o lekko marmurkowej powierzchni, okrągłych o średnicy 8 mm, po jednej stronie wypukłych, po drugiej stronie wklęsłych z wklęsłą linią podziału po tej stronie. Tabletkę 20 mg można podzielić na równe dawki. Macromax, 20 mg jest dostępny w opakowaniach zawierających 9, 12 lub 15 tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej w blistrach z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium.
Macromax, 100 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej ma postać białych lub prawie białych do kremowych tabletek o lekko marmurkowej powierzchni, podłużnych o długości 18,9 mm, obustronnie wypukłych. Macromax, 100 mg jest dostępny w opakowaniach zawierających 3 lub 6 tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej w blistrze/blistrach z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium.
Podmiot odpowiedzialny PharmaSwiss Česká republika s.r.o. Jankovcova 1569/2c, 170 00 Praga 7 Republika Czeska
Wytwórca ICN Polfa Rzeszów S.A. ul. Przemysłowa 2, 35-959 Rzeszów
W celu uzyskania szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego: Valeant Pharma Poland sp. z o.o. ul. Przemysłowa 2, 35-959 Rzeszów tel. (+48) 17 865 51 00, faks: (+48) 17 862 46 18
Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami: Dania: Zigilex ODT Polska: Macromax Słowacja: Zigilex OROTAB 100 mg
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 04.07.2018
Macromax, 20 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej Macromax, 100 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej Azithromycinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest Macromax i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Macromax
3. Jak stosować Macromax
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać Macromax
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest Macromax i w jakim celu się go stosuje
Macromax jest antybiotykiem należącym do grupy zwanej makrolidami. Stosowany jest w leczeniu zakażeń wywoływanych przez niektóre bakterie, które obejmują: - zakażenia górnych dróg oddechowych – zapalenie zatok, zapalenie gardła, zapalenie migdałków; - zakażenia dolnych dróg oddechowych – zapalenie oskrzeli, lekkie do umiarkowanie ciężkiego pozaszpitalne zapalenie płuc (zakażenie nabyte poza szpitalem lub zakładem opieki długoterminowej); - zapalenie ucha środkowego; - lekkie do umiarkowanie ciężkich zakażenia skóry i tkanek miękkich, np. zapalenie mieszków włosowych (zakażenie mieszków włosowych skóry), zapalenie tkanki łącznej (zakażenie głębszych warstw skóry i położonej pod nimi tkanki), róża (zakażenie górnej warstwy skóry); - choroby zakaźne wywołane przez mikroorganizmy zwane Chlamydia trachomatis, takie jak niepowikłane zakażenie cewki odprowadzającej mocz z pęcherza na zewnątrz ciała (cewka moczowa) lub szyjki macicy.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Macromax
Kiedy nie stosować leku Macromax: - jeśli pacjent ma uczulenie na azytromycynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6); - jeśli pacjent ma uczulenie na erytromycynę lub jakiekolwiek inne antybiotyki makrolidowe lub ketolidowe.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Macromax należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą: - jeśli pacjent ma chore nerki, zwłaszcza w przypadku ciężkiego upośledzenia czynności nerek; - jeśli pacjent ma ciężką chorobę wątroby: lekarz może uznać za konieczne kontrolę czynności wątroby lub przerwać leczenie azytromycyną; - jeśli pacjent przyjmuje leki zwane alkaloidami sporyszu (takie jak ergotamina), które stosuje się w leczeniu migreny (patrz punkt „Macromax a inne leki”); - jeśli u pacjenta rozwiną się objawy innego zakażenia; - jeśli u pacjenta wystąpi biegunka lub luźne stolce w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Nie należy stosować żadnych leków przeciwbiegunkowych bez wcześniejszego porozumienia z lekarzem. Jeśli biegunka nie ustępuje, należy poinformować o tym lekarza; - jeśli pacjent ma wydłużony odstęp QT (schorzenie serca); - jeśli pacjent przyjmuje leki, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT (patrz punkt „Macromax a inne leki”); - jeśli pacjent ma zbyt niskie stężenie potasu lub magnezu we krwi; - jeśli pacjent ma zaburzenia serca, takie jak zbyt wolne lub nieregularne bicie serca, lub osłabioną pracę serca; - jeśli u pacjenta występuje szczególny rodzaj osłabienia mięśni nazywany miastenią; - jeśli u pacjenta występują choroby układu nerwowego lub zaburzenia psychiczne; - jeśli pacjent jest w podeszłym wieku (patrz punkt ”Pacjenci w podeszłym wieku”).
Jeśli objawy utrzymują się u pacjenta po zakończeniu leczenia azytromycyną lub jeśli zauważy się jakiekolwiek nowe, utrzymujące się objawy, należy skontaktować się z lekarzem.
Macromax a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować, również o lekach dostępnych bez recepty.
Należy zwrócić się do lekarza, jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z następujących leków: - leki, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT, takie jak leki przeciwarytmiczne (stosowane w leczeniu nieprawidłowego rytmu serca, np. chinidyna, prokainamid, dofetylid, amiodaron i sotalol), cyzapryd (stosowany w leczeniu problemów żołądkowych), terfenadyna (stosowana w leczeniu alergii), pimozyd (stosowany w leczeniu niektórych zaburzeń psychicznych i (lub) zaburzeń nastroju), cytalopram (stosowany w leczeniu depresji) lub leki przeciwbakteryjne takie jak moksyfloksacyna i lewofloksacyna (patrz punkt „Ostrzeżenia i środki ostrożności”); - leki zobojętniające kwas solny (stosowane w leczeniu zgagi lub cofania się kwaśnej treści pokarmowej). Azytromycynę należy przyjmować przynajmniej 1 godzinę przed lub 2 godziny po zażyciu leków zobojętniających kwas solny; - digoksyna (stosowana w leczeniu zaburzeń czynności serca); - kolchicyna (stosowana w leczeniu dny moczanowej i rodzinnej gorączki śródziemnomorskiej); - pochodne alkaloidów sporyszu, takie jak ergotamina (stosowane w leczeniu migreny); leków tych nie należy przyjmować jednocześnie z lekiem Macromax; - leki zmniejszające stężenie cholesterolu zwane statynami, takie jak atorwastatyna lub lowastatyna; - warfaryna lub podobne leki stosowane w zapobieganiu zakrzepom krwi; - cyklosporyna (lek immunosupresyjny stosowany w zapobieganiu odrzuceniu przeszczepu narządu); - flukonazol (stosowany w leczeniu zakażeń grzybiczych); - zydowudyna lub nelfinawir (stosowany w leczeniu zakażenia wirusem HIV); - ryfabutyna (stosowana w leczeniu zakażeń bakteryjnych, w tym gruźlicy); - teofilina
choroba płuc).
Macromax z jedzeniem, piciem i alkoholem Ten lek można przyjmować z jedzeniem lub bez jedzenia.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży, lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Leku Macromax nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Lek powienien być stosowany w ciąży tylko wtedy, jeśli lekarz uzna to za konieczne.
Karmienie piersią Zaleca się, aby niszczyć mleko odciągane w trakcie leczenia i do 2 dni po zakończeniu stosowania azytromycyny. Po tym czasie można kontynuować karmienie piersią.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Nie należy spodziewać się, aby Macromax miał wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
3. Jak stosować Macromax
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Nawet w przypadku poprawy samopoczucia ważne jest, by kontynuować leczenie i przyjąć całą ilość leku, jaką zalecił lekarz, gdyż zapobiega to nawrotowi zakażenia.
Macromax zasadniczo stosuje się u dzieci o masie ciała poniżej 45 kg. Można go również stosować u dorosłych i starszych dzieci mających trudności z połykaniem.
Lek Macromax należy umieścić w jamie ustnej, na języku, gdzie ulegnie on szybkiemu rozpadowi w ślinie. Alternatywnie, tabletkę ulegającą rozpadowi w jamie ustnej można także przed podaniem rozpuścić w łyżce wody. W obu przypadkach Macromax należy natychmiast połknąć, popijając szklanką wody. Ponieważ tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej jest krucha, należy zażyć ją natychmiast po otwarciu blistra.
Stosowanie u dzieci i młodzieży U dzieci zalecana dawka to 10 mg na każdy kilogram masy ciała, podawana w dawce pojedynczej raz dziennie przez 3 dni. Dawkowanie u dzieci podano w poniższej tabeli:
Masa ciała Dzienna dawka azytromycyny 10–14 kg 100 mg (1 tabletka 100 mg) 15–24 kg 200 mg (2 tabletki 100 mg) 25–34 kg 300 mg (3 tabletki 100 mg) 35–44 kg 400 mg (4 tabletki 100 mg) ≥ 45 kg 500 mg (5 tabletek 100 mg)
Dorośli U dorosłych i dzieci o masie ciała powyżej 45 kg zalecana dawka to 500 mg w dawce pojedynczej przez w pierwszym dniu, a następnie 250 mg w dniach od drugiego do piątego. W przypadku niektórych chorób, takich jak zakażenia wywołane przez Chlamydia, dawka wynosi 1 g na dobę w pojedynczej dawce.
Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku można stosować taką samą dawkę co u dorosłych. Jednakże u pacjentów w podeszłym wieku istnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń rytmu serca, zatem należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów w podeszłym wieku przyjmujących azytromycynę.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby Należy poinformować lekarza, jeśli u pacjenta lub pacjenta w wieku dziecięcym występują zaburzenia czynności nerek lub wątroby, ponieważ lekarz może zmienić zwykle stosowaną dawkę leku.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Macromax Jeśli pacjent (lub inna osoba) przyjął zbyt dużą ilość leku Macromax należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub udać się do oddziału ratunkowego najbliższego szpitala.
Pominięcie zastosowania leku Macromax W przypadku pominięcia dawki leku należy przyjąć tę dawkę najszybciej jak to możliwe, jeśli jednak zbliża się pora przyjęcia kolejnej dawki, należy pominąć opuszczoną dawkę i przyjąć kolejną dawkę o normalnej porze. Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania leku Macromax Nawet jeśli pacjent poczuje się lepiej, ważne jest, by dokończyć leczenie przyjmując całą ilość leku, jaką zalecił lekarz, gdyż zapobiega to nawrotowi zakażenia.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
W przypadku zaobserwowania następujących objawów należy zaprzestać stosowania leku Macromax i natychmiast poinformować lekarza lub udać się do oddziału ratunkowego najbliższego szpitala: - ciężka reakcja alergiczna (nagłe trudności w oddychaniu lub połykaniu, obrzęk warg, języka, twarzy i szyi, swędząca wysypka, zwłaszcza występująca na całym ciele); - ciężka wysypka skórna powodująca zaczerwienie lub złuszczanie. Mogą również pojawić się ciężkie pęcherze i krwawienie w okolicach warg, oczu, ust, nosa i narządów płciowych. Może temu towarzyszyć wysoka gorączka i bóle stawów. Może to być rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczna martwica naskórka; - ciężka reakcja skórna (rzadko): osutka skórna charakteryzująca się szybkim pojawianiem się obszarów zaczerwienienia skóry usianych niewielkimi krostkami (pęcherzykami wypełnionymi białym lub żółtym płynem).
Należy również zaprzestać stosowania leku Macromax i natychmiast poinformować lekarza w przypadku zauważenia następujących objawów: - ciężka lub przedłużająca się biegunka, z możliwością pojawienia się krwi lub śluzu w kale, w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu. Mogą to być objawy ciężkiego zapalenia jelit; - zażółcenie skóry lub białek oczu; - nietypowe siniaki lub skłonność do krwawień; - zaburzenia psychiczne bądź psychoruchowe w czasie leczenia; - nagłe (częstoskurcz komorowy) lub nieregularne bicie serca, czasem zagrażające życiu, zmiany rytmu serca widoczne w elektrokardiogramie (wydłużenie odstępu QT i torsade de pointes).
Te działania niepożądane są poważne i pacjent może potrzebować pilnej pomocy lekarskiej. Te działania niepożądane występują niezbyt często (mogą dotyczyć do 1 na 100 pacjentów), rzadko (mogą dotyczyć do 1 na 1000 pacjentów) lub ich częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych.
Inne działania niepożądane obejmują:
Bardzo częste (mogą występować u więcej niż 1 na 10 pacjentów): • Biegunka • Ból brzucha • Mdłości (nudności) • Oddawanie wiatrów (wzdęcia)
Częste (mogą występować u mniej niż 1 na 10 pacjentów): • Utrata apetytu (jadłowstręt) • Zawroty głowy • Bóle głowy • Uczucie kłucia i mrowienia lub drętwienia (parestezja) • Zaburzenia odczuwania smaku (dysguezja) • Zaburzenia widzenia • Głuchota • Wymioty • Ból brzucha i z aburzenia trawienia • Wysypka skórna i swędzenie • Ból stawów • Zmęczenie • Zmiany w liczbie białych krwinek i zmniejszenie stężenia wodorowęglanu we krwi
Niezbyt częste (mogą występować u mniej niż 1 na 100 pacjentów): • Zakażenia grzybicze (kandydozy) • Zakażenia pochwy • Zakażenia grzybicze jamy ustnej (pleśniawki) • Mała liczba leukocytów (rodzaj białych krwinek krwi), mała liczba neutrofili (rodzaj białych krwinek krwi) • Inne reakcje alergiczne, wcześniej niewymienione • Nerwowość • Zmniejszenie czucia i reakcji na dotyk (hipoestezja) • Senność • Bezsenność • Słaby słuch lub dzwonienie w uszach • Przyspieszone bicie serca (palpitacje) • Zapalenie błony śluzowej żołądka (zapalenie żołądka) • Zaparcia • Zapalenie wątroby • Większa wrażliwość skóry na światło słoneczne niż zwykle (reakcja fotoalergiczna) • Pokrzywka • Ból w klatce piersiowej • Opuchlizna (obrzęk) • Ogólne złe samopoczucie • Osłabienie, brak energii i siły (astenia) • Zmiany aktywności enzymów wątrobowych we krwi • Nieprawidłowości w wynikach badań krwi
Rzadkie (mogą występować u mniej niż 1 na 1000 pacjentów): • Pobudzenie ruchowe • Odczucie kręcenia się w głowie (zawroty głowy) • Nieprawidłowa czynność wątroby
Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): • Mała liczba płytek krwi, spadek liczby krwinek czerwonych • Reakcje alergiczne • Agresja lub niepokój • Omdlenia • Drgawki (napady padaczkowe) • Pobudzenie psychoruchowe • Utrata powonienia (anosmia) lub zaburzenia powonienia (parosmia) • Utrata czucia smaku • Zaostrzenie lub nasilenie osłabienia mięśni (myasthenia gravis) • Niskie ciśnienie tętnicze • Zapalenie trzustki • Przebarwienie języka • Niewydolność wątroby (rzadko zagrażająca życiu), szybko rozwijające się zapalenie wątroby, martwica wątroby • Zapalenie nerek lub ostra niewydolność nerek
Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiadomić lekarza lub farmaceutę.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać Macromax
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania leku. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na kartoniku i na blistrze po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera Macromax - Substancją czynną leku jest azytromycyna. Każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 20 lub 100 mg azytromycyny (w postaci azytromycyny dwuwodnej). - Pozostałe składniki to: celuloza mikrokrystaliczna typ 101, krzemionka koloidalna bezwodna (E 551), kopolimer metakrylanu butylu zasadowy, sodu laurylosiarczan, dibutylu sebacynian, talk, tytanu dwutlenek (E 171), celuloza mikrokrystaliczna typ 200, hydroksypropyloceluloza niskopodstawiona, aromat jabłkowy [zawierający jako główne składniki maltodekstrynę, gumę arabską, triacetynę, naturalne substancje smakowe], sukraloza (E 955), magnezu stearynian.
Jak wygląda Macromax i co zawiera opakowanie Macromax, 20 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej ma postać białych lub prawie białych do kremowych tabletek o lekko marmurkowej powierzchni, okrągłych o średnicy 8 mm, po jednej stronie wypukłych, po drugiej stronie wklęsłych z wklęsłą linią podziału po tej stronie. Tabletkę 20 mg można podzielić na równe dawki. Macromax, 20 mg jest dostępny w opakowaniach zawierających 9, 12 lub 15 tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej w blistrach z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium.
Macromax, 100 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej ma postać białych lub prawie białych do kremowych tabletek o lekko marmurkowej powierzchni, podłużnych o długości 18,9 mm, obustronnie wypukłych. Macromax, 100 mg jest dostępny w opakowaniach zawierających 3 lub 6 tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej w blistrze/blistrach z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium.
Podmiot odpowiedzialny PharmaSwiss Česká republika s.r.o. Jankovcova 1569/2c, 170 00 Praga 7 Republika Czeska
Wytwórca ICN Polfa Rzeszów S.A. ul. Przemysłowa 2, 35-959 Rzeszów
W celu uzyskania szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego: Valeant Pharma Poland sp. z o.o. ul. Przemysłowa 2, 35-959 Rzeszów tel. (+48) 17 865 51 00, faks: (+48) 17 862 46 18
Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami: Dania: Zigilex ODT Polska: Macromax Słowacja: Zigilex OROTAB 100 mg
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 04.07.2018
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Macromax, 20 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej Macromax, 100 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej
Macromax 20 mg: każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 20 mg azytromycyny (Azithromycinum) w postaci azytromycyny dwuwodnej.
Macromax 100 mg: każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 100 mg azytromycyny (Azithromycinum) w postaci azytromycyny dwuwodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej.
Macromax, 20 mg: tabletki białe lub prawie białe do kremowych, o lekko marmurkowej powierzchni, okrągłe, o średnicy 8 mm, po jednej stronie wypukłe, po drugiej stronie wklęsłe, z wklęsłą linią podziału po tej stronie. Tabletkę można podzielić na równe dawki.
Macromax, 100 mg: tabletki białe lub prawie białe do kremowych, o lekko marmurkowej powierzchni, podłużne, o długości 18,9 mm, obustronnie wypukłe.
Azytromycyna wskazana jest w leczeniu następujących zakażeń, wywołanych przez wrażliwe na nią bakterie:
- zakażenia górnych dróg oddechowych - zapalenie zatok, zapalenie gardła, zapalenie migdałków (patrz punkt 4.4); - zakażenia dolnych dróg oddechowych – zapalenie oskrzeli, lekkie do umiarkowanie ciężkiego pozaszpitalne zapalenie płuc; - ostre zapalenie ucha środkowego; - lekkie do umiarkowanie ciężkich zakażenia skóry i tkanek miękkich, np. zapalenie mieszków włosowych, zapalenie tkanki łacznej (cellulitis), róża; - niepowikłane zakażenie cewki moczowej lub szyjki macicy wywołane przez Chlamydia trachomatis.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Na obszarach, gdzie wskaźnik występowania szczepów opornych wynosi 10% lub więcej, azytromycyna nie jest lekiem z wyboru w leczeniu empirycznym (patrz punkt 5.1).
Dawkowanie
Dorośli
W leczeniu niepowikłanych zapaleń cewki moczowej i szyjki macicy wywołanych przez Chlamydia trachomatis dawka azytromycyny wynosi 1000 mg w pojedynczej dawce doustnej.
We wszystkich pozostałych wskazaniach dawka wynosi 1500 mg, podawane jako 500 mg na dobę przez trzy kolejne dni. Alternatywnie, tę samą dawkę całkowitą (1500 mg) można podawać także przez 5 dni według schematu: 500 mg w pierwszym dniu leczenia i następnie, od drugiego do piątego dnia po 250 mg.
Dzieci i młodzież W zakażeniach dolnych dróg oddechowych, zapaleniu ucha środkowego, zakażeniach skóry i tkanek miękkich całkowita dawka wynosi 30 mg/kg masy ciała, tj. 10 mg/kg mc. podawane raz na dobę przez 3 dni.
Dawkowanie u dzieci zależy od masy ciała, przykładowe dawkowanie podano w poniższej tabeli:
Masa ciała Dzienna dawka azytromycyny 10–14 kg 100 mg (1 tabletka 100 mg) 15–24 kg 200 mg (2 tabletki 100 mg) 25–34 kg 300 mg (3 tabletki 100 mg) 35–44 kg 400 mg (4 tabletki 100 mg) ≥ 45 kg 500 mg (5 tabletek 100 mg)
Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku można stosować tę samą dawkę, co u pozostałych dorosłych. Z uwagi na to, że u osób w podeszłym wieku mogą występować stany sprzyjające pojawianiu się zaburzeń rytmu serca, należy zachować szczególną ostrożność ze względu na ryzyko rozwoju zaburzeń rytmu serca oraz częstoskurczu typu torsade de pointes (patrz punkt 4.4).
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek w stopniu lekkim do umiarkowanego (klirens kreatyniny >40 ml/min) modyfikacja dawki nie jest konieczna. Brak danych dotyczących stosowania azytromycyny u pacjentów z klirensem kreatyniny <40 ml/min, dlatego u tych pacjentów należy zachować ostrożność.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby w stopniu lekkim do umiarkowanego nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Jednakże, ponieważ azytromycyna jest metabolizowana w wątrobie i wydalana z żółcią, produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania azytromycyny w tej grupie pacjentów.
Sposób podawania Tabletkę ulegającą rozpadowi w jamie ustnej można przyjmować z jedzeniem lub bez jedzenia.
Tabletkę ulegającą rozpadowi w jamie ustnej należy umieścić w jamie ustnej, na języku, gdzie ulegnie ona szybkiemu rozpadowi w ślinie. Alternatywnie, tabletkę ulegającą rozpadowi w jamie ustnej można także przed podaniem rozpuścić w łyżce wody. W obu przypadkach należy ją natychmiast połknąć, popijając szklanką wody. Ponieważ tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej jest krucha, należy zażyć ją natychmiast po otwarciu blistra.
Stosowanie tego produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów, u których występuje nadwrażliwość na azytromycynę, erytromycynę, inne antybiotyki makrolidowe lub ketolidowe oraz na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Nadwrażliwość Podobnie jak w przypadku erytromycyny i innych makrolidów notowano występowanie rzadkich ciężkich reakcji alergicznych, w tym obrzęku naczynioruchowego i anafilakcji (rzadko prowadzących do zgonu), reakcji skórnych, w tym ostrej uogólnionej osutki krostkowej (ang. AGEP), zespołu Stevensa-Johnsona (ang. SJS), toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (ang. TEN) (rzadko prowadzących do zgonu) i wysypki polekowej z eozynofilią i objawami ogólnymi (ang. DRESS). W przebiegu niektórych z tych reakcji na lek Macromax występowały nawroty objawów i konieczny był dłuższy okres obserwacji i leczenia. Jeśli wystąpi reakcja alergiczna, należy odstawić lek i wdrożyć odpowiednie leczenie. Lekarz powinien mieć świadomość, że po przerwaniu leczenia objawowego może dojść do nawrotu objawów alergicznych.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR < 10 ml/min) obserwowano zwiększenie ekspozycji ustrojowej na azytromycynę o 33% (patrz punkt 5.2).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Ponieważ azytromycyna jest wydalana z organizmu głównie za pośrednictwem wątroby, należy zachować ostrożność stosując azytromycynę u pacjentów z ciężkimi chorobami wątroby. Podczas stosowania azytromycyny opisywano przypadki piorunującego zapalenia wątroby, które może prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (patrz punkt 4.8). U niektórych pacjentów mogły wcześniej występować choroby wątroby lub mogli oni przyjmować inne produkty lecznicze o działaniu hepatotoksycznym.
Jeśli wystąpią przedmiotowe i podmiotowe objawy zaburzeń czynności wątroby, takie jak szybko postępujące osłabienie, któremu towarzyszy żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, skłonność do krwawień lub encefalopatia wątrobowa, należy bezzwłocznie wykonać badania czynności wątroby. Jeżeli wystąpią zaburzenia czynności wątroby, należy przerwać podawanie azytromycyny.
Pochodne alkaloidów sporyszu i azytromycyna U osób przyjmujących pochodne alkaloidów sporyszu jednoczesne podawanie niektórych antybiotyków makrolidowych prowadziło do wystąpienia objawów zatrucia alkaloidami sporyszu. Nie ma danych dotyczących możliwości interakcji pomiędzy pochodnymi ergotaminy i azytromycyną. Jednakże, ze względu na teoretyczną możliwość wystąpienia objawów zatrucia sporyszem nie należy podawać jednocześnie azytromycyny i pochodnych alkaloidów sporyszu (patrz punkt 4.5).
Nadkażenia Podobnie jak podczas stosowania innych antybiotyków zaleca się obserwację pacjenta w kierunku wystąpienia objawów nadkażenia drobnoustrojami niewrażliwymi, w tym grzybami.
Podczas stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym azytromycyny, odnotowywano występowanie biegunki wywołanej przez Clostridium difficile (CDAD; ang. Clostridium difficile associated diarrhoea), od łagodnej biegunki do zapalenia okrężnicy zakończonego zgonem. Stosowanie leków przeciwbakteryjnych zaburza fizjologiczną mikroflorę okrężnicy, prowadząc do nadmiernego wzrostu C. difficile.
C. difficile wytwarza toksyny A i B, które biorą udział w rozwoju CDAD. Nasilone wytwarzanie toksyn przez niektóre szczepy C. difficile powoduje zwiększenie zachorowalności i śmiertelności, ponieważ zakażenia te mogą być oporne na stosowane leki przeciwdrobnoustrojowe i konieczne może być wykonanie kolektomii. CDAD należy rozważyć u wszystkich pacjentów, u których wystąpi biegunka po zastosowaniu antybiotyku. Koniecznie jest zebranie dokładnego wywiadu, ponieważ odnotowywano występowanie CDAD po upływie ponad dwóch miesięcy od podania leków przeciwbakteryjnych.
Wydłużenie odstępu QT Podczas leczenia innymi antybiotykami makrolidowymi, w tym azytromycyną, obserwowano wydłużenie czasu repolaryzacji serca i odstępu QT, zwiększające ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca i zaburzeń typu torsade de pointes (patrz punkt 4.8). W związku z tym, ponieważ następujące sytuacje mogą prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia arytmii komorowych (w tym zaburzeń typu torsade de pointes), co może prowadzić do zatrzymania akcji serca, należy zachować ostrożność, stosując azytromycynę u pacjentów, u których występują stany sprzyjające zaburzeniom rytmu serca (zwłaszcza u kobiet i osób w podeszłym wieku), tj. u pacjentów:
- z wrodzonym lub udokumentowanym, nabytym wydłużeniem odstępu QT;
- w trakcie leczenia innymi substancjami czynnymi, o których wiadomo, że powodują wydłużenie odstępu QT, takimi jak leki przeciwarytmiczne klasy IA (jak chinydyna i prokainamid) i klasy III (jak dofetylid, amiodaron i sotalol), cyzapryd i terfenadyna, leki przeciwpsychotyczne takie jak pimozyd, leki przeciwdepresyjne takie jak cytalopram oraz leki z grupy fluorochinolonów takie jak moksyfloksacyna i lewofloksacyna;
- z zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza hipokaliemią i hipomagnezemią;
- z istotną klinicznie bradykardią, zaburzeniami rytmu serca lub ciężką niewydolnością krążenia.
Miastenia U pacjentów leczonych azytromycyną opisywano zaostrzenie objawów miastenii (Myasthenia gravis) oraz nowe przypadki zespołu miastenicznego (patrz punkt 4.8).
Zakażenia kompleksem Mycobacterium Avium (MAC) u dzieci Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności azytromycyny w profilaktyce i leczeniu zakażeń kompleksem Mycobacterium Avium (MAC) u dzieci.
Ciężkie zakażenia Azytromycyna nie jest wskazana w leczeniu ciężkich zakażeń, gdy konieczne jest osiągnięcie wysokich stężeń leku we krwi w krótkim czasie.
Obszary częstego występowania oporności na działanie erytromycyny Na obszarach częstego występowania oporności na erytromycynę należy szczególnie rozważyć możliwość wystąpienia oporności również na azytromycynę.
Oporność Streptococcus pneumoniae Tak jak w przypadku innych antybiotyków makrolidowych, w niektórych krajach europejskich zgłaszano wysoki odsetek (>30%) oporności Streptococcus pneumoniae na azytromycynę (patrz punkt 5.1). Należy wziąć to pod uwagę podczas leczenia zakażeń wywołanych przez S. pneumoniae.
Oporność Staphylococcus aureus Staphylococcus aureus, najczęstszy czynnik etiologiczny zakażeń tkanek miękkich, często wykazuje oporność na azytromycynę. W związku z tym uważa się, że w przypadku leczenia takich zakażeń azytromycyną niezbędne jest wcześniejsze oznaczenie lekowrażliwości.
Zapalenie gardła/zapalenie migdałków Azytromycyna nie jest lekiem z wyboru w leczeniu zapalenia gardła/zapalenia migdałków wywołanego przez Streptococcus pyogenes. W takich przypadkach oraz w zapobieganiu gorączce reumatycznej lekiem z wyboru jest penicylina.
Zapalenie zatok Ogólnie, azytromycyna nie jest lekiem z wyboru w leczeniu zapalenia zatok.
Ostre zapalenie ucha środkowego Ogólnie, azytromycyna nie jest lekiem z wyboru w leczeniu ostrego zapalenia ucha środkowego.
Zakażone rany oparzeniowe Azytromycyna nie jest wskazana w leczeniu zakażonych ran oparzeniowych.
Zakażenia przenoszone drogą płciową W leczeniu zakażeń przenoszonych drogą płciową należy wykluczyć możliwość współistnienia zakażenia krętkiem bladym (Treponema pallidum).
Zaburzenia neurologiczne i psychiczne Należy zachować ostrożność, stosując azytromycynę u osób z zaburzeniami neurologicznymi lub psychicznymi.
Leki zobojętniające W badaniu farmakokinetycznym, w którym oceniano działanie stosowanych jednocześnie leków zobojętniających z azytromycyną, nie stwierdzono wpływu na ogólną biodostępność, chociaż największe stężenia w surowicy były zmniejszone o około 25%. Pacjenci leczeni azytromycyną i lekami zobojętniającymi, nie powinni przyjmować ich jednocześnie. Azytromycynę należy podawać co najmniej godzinę przed lub 2 godziny po przyjęciu leków zobojętniających.
Cetyryzyna U zdrowych ochotników podawanie azytromycyny według schematu 5-dniowego jednocześnie z cetyryzyną w dawce 20 mg, w stanie stacjonarnym nie powodowało interakcji farmakokinetycznej ani znaczących zmian odstępu QT.
Didanozyna (dideoksyinozyna) W porównaniu do placebo, azytromycyna w dawce dobowej 1200 mg, podawana jednocześnie z didanozyną w dawce 400 mg na dobę 6 osobom z rozpoznanym zakażeniem HIV nie wpłynęła na farmakokinetykę didanozyny w stanie stacjonarnym.
Digoksyna i kolchicyna (substraty glikoproteiny P) Notowano, że jednoczesne podawanie antybiotyków makrolidowych, w tym azytromycyny, z substratami glikoproteiny P takimi jak digoksyna i kolchicyna, prowadzi do zwiększenia stężenia substratu glikoproteiny P w surowicy. W związku z tym, w przypadku jednoczesnego podawania azytromycyny i substratów glikoproteiny P, takich jak digoksyna, należy brać pod uwagę możliwość zwiększenia stężenia digoksyny w surowicy. W czasie leczenia azytromycyną i po jego zakończeniu niezbędna jest kliniczna obserwacja pacjenta, a w stosownych przypadkach, oznaczanie stężenia digoksyny w surowicy.
Zydowudyna Jednorazowe podanie azytromycyny w dawce 1000 mg oraz wielokrotne podanie dawek 600 mg lub zydowudyny lub jej glukuronidowych metabolitów. Jednak podawanie azytromycyny zwiększało stężenie fosforylowanej zydowudyny, klinicznie czynnego metabolitu, w jednojądrzastych komórkach krwi obwodowej. Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest niejasne, jednak może być ona korzystna dla pacjentów.
Azytromycyna nie wchodzi w istotne interakcje poprzez układ cytochromu P450 w wątrobie. Uważa się, że nie wchodzi ona w interakcje farmakokinetyczne obserwowane dla erytromycyny i innych antybiotyków makrolidowych. Indukcja lub inaktywacja wątrobowego cytochromu P450 poprzez kompleks metabolitów cytochromu nie zachodzi w przypadku azytromycyny.
Pochodne alkaloidów sporyszu Ze względu na teoretyczną możliwość zatrucia sporyszem nie zaleca się jednoczesnego stosowania azytromycyny i pochodnych alkaloidów sporyszu (patrz punkt 4.4).
Przeprowadzono badania farmakokinetyczne pomiędzy azytromycyną a wymienionymi poniżej lekami, które są w istotnym stopniu metabolizowane za pośrednictwem cytochromu P450.
Atorwastatyna Jednoczesne stosowanie atorwastatyny (w dawce 10 mg na dobę) i azytromycyny (w dawce 500 mg na dobę) nie prowadziło do zmiany stężenia atorwastatyny w osoczu (na podstawie badania hamowania aktywności reduktazy HMG-CoA). Niemniej jednak, po wprowadzeniu produktu do obrotu donoszono o przypadkach rabdomiolizy u pacjentów otrzymujących azytromycynę razem ze statynami.
Lowastatyna Należy unikać jednoczesnego podawania lowastatyny i azytromycyny ze względu na możliwość zwiększenia stężenia lowastatyny w osoczu, prowadzącego do rabdomiolizy.
Karbamazepina W badaniu interakcji farmakokinetycznej u zdrowych ochotników nie wykazano żadnego istotnego wpływu jednocześnie podawanej azytromycyny na stężenie karbamazepiny lub jej aktywnego metabolitu w osoczu.
Cymetydyna W badaniu farmakokinetycznym oceniającym wpływ na farmakokinetykę azytromycyny pojedynczej dawki cymetydyny podawanej 2 godziny przed azytromycyną, nie zaobserwowano wpływu na farmakokinetę azytromycyny.
Doustne leki przeciwzakrzepowe z grupy pochodnych kumaryny W badaniu interakcji farmakokinetycznej, azytromycyna nie zmieniała działania przeciwzakrzepowego warfaryny podawanej w pojedynczej dawce 15 mg zdrowym ochotnikom. Po wprowadzeniu leku do obrotu opisywano przypadki nasilenia działania przeciwzakrzepowego w następstwie jednoczesnego podania azytromycyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych z grupy pochodnych kumaryny. Wprawdzie nie ustalono związku przyczynowego, ale należy zwrócić uwagę na właściwą częstość kontrolowania czasu protrombinowego podczas stosowania azytromycyny u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe z grupy pochodnych kumaryny.
Cyklosporyna W badaniu farmakokinetycznym z udziałem zdrowych ochotników, którym podawano doustnie azytromycynę w dawce 500 mg na dobę przez 3 dni, a następnie cyklosporynę w pojedynczej dawce doustnej 10 mg na kg mc., stwierdzono istotne zwiększenie wartości Cmax i AUC0-5 cyklosporyny. W związku z tym należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków. Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie azytromycyny i cyklosporyny, należy monitorować stężenia cyklosporyny i odpowiednio zmodyfikować jej dawkę.
Efawirenz Jednoczesne podawanie azytromycyny w pojedynczej dawce 600 mg i efawirenzu w dawce 400 mg na dobę przez 7 dni nie spowodowało żadnych istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych.
Flukonazol Jednoczesne podanie pojedynczej dawki 1200 mg azytromycyny nie zmieniało farmakokinetyki flukonazolu podanego w pojedynczej dawce 800 mg. Całkowita ekspozycja na działanie azytromycyny i jej okres półtrwania nie zmieniały się podczas jednoczesnego podawania flukonazolu, jednakże obserwowano nieistotne klinicznie zmniejszenie wartości Cmax (18%) azytromycyny.
Indynawir Jednoczesne podanie pojedynczej dawki 1200 mg azytromycyny nie wywierało istotnego statystycznie wpływu na farmakokinetykę indynawiru podanego w dawce 800 mg trzy razy na dobę przez 5 dni.
Metyloprednizolon W badaniu interakcji farmakokinetycznej u zdrowych ochotników azytromycyna nie wykazała istotnego wpływu na farmakokinetykę metyloprednizolonu.
Midazolam U zdrowych ochotników jednoczesne podawanie azytromycyny w dawce 500 mg na dobę przez 3 dni nie powodowało istotnych klinicznie zmian w farmakokinetyce i farmakodynamice midazolamu podawanego w pojedynczej dawce 15 mg.
Nelfinawir Jednoczesne podanie azytromycyny (1200 mg) i nelfinawiru w stanie stacjonarnym (750 mg trzy razy na dobę) powodowało zwiększenie stężenia azytromycyny. Nie zaobserwowano klinicznie istotnych działań niepożądanych i nie była konieczna modyfikacja dawki.
Ryfabutyna Jednoczesne stosowanie azytromycyny i ryfabutyny nie miało wpływu na stężenia w osoczu żadnej z tych substancji czynnych. U pacjentów, u których zastosowano jednoczesne leczenie azytromycyną i ryfabutyną obserwowano neutropenię. Chociaż neutropenia wiązała się ze stosowaniem ryfabutyny, nie ustalono związku przyczynowego z leczeniem skojarzonym z azytromycyną (patrz punkt 4.8).
Syldenafil U zdrowych ochotników płci męskiej nie stwierdzono wpływu azytromycyny (stosowanej w dawce metabolitu.
Terfenadyna W badaniach farmakokinetycznych nie potwierdzono istnienia interakcji między azytromycyną a terfenadyną. Opisywano rzadkie przypadki, w których nie można było całkowicie wykluczyć możliwości tych interakcji, niemniej jednak nie było jednoznacznych dowodów na występowanie takich interakcji.
Teofilina Nie ma dowodów na istnienie klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych podczas jednoczesnego stosowania azytromycyny i teofiliny u zdrowych ochotników. Ponieważ obserwowano interakcje podczas jednoczesnego stosowania teofiliny z innymi antybiotykami makrolidowymi, zaleca się zachowanie czujności w obserwacji objawów wskazujących na zwiększenie stężenia teofiliny we krwi.
Triazolam W badaniu z udziałem 14 zdrowych ochotników jednoczesne podawanie azytromycyny w dawce 500 mg w 1. dniu i 250 mg w 2. dniu oraz triazolamu w dawce 0,125 mg w 2. dniu nie wywarło istotnego wpływu na którykolwiek z parametrów farmakokinetycznych triazolamu, w porównaniu do triazolamu podawanego z placebo.
Trimetoprym i sulfametoksazol Podawanie trimetoprymu i sulfametoksazolu (w dawce 160 mg + 800 mg) przez 7 dni jednocześnie z azytromycyną w dawce 1200 mg w 7. dniu nie miało istotnego wpływu na maksymalne stężenia, całkowitą ekspozycję i wydalanie nerkowe trimetoprymu ani sulfametoksazolu. Stężenie azytromycyny w osoczu było porównywalne do obserwowanego w innych badaniach.
Ciąża Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania azytromycyny u kobiet w ciąży. W badaniach dotyczących toksycznego wpływu na reprodukcję u zwierząt wykazano, że azytromycyna przenika przez łożysko, jednak nie obserwowano działania teratogennego (patrz punkt 5.3). Nie potwierdzono bezpieczeństwa stosowania azytromycyny w okresie ciąży. Dlatego azytromycyna może być stosowana u kobiet w ciąży wyłącznie wtedy, gdy korzyści ze stosowania przewyższają ryzyko.
Karmienie piersią Zaobserwowano, że azytromycyna przenika do mleka kobiecego, brak jest jednak odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań klinicznych prowadzonych z udziałem kobiet karmiących piersią, które charakteryzowałyby farmakokinetykę wydzielania azytromycyny do mleka kobiecego. Zaleca się, aby niszczyć mleko odciągane w trakcie leczenia i do dwóch dni po zakończeniu stosowania azytromycyny. Po tym czasie karmienie piersią można kontynuować.
Płodność W badaniach płodności prowadzonych na szczurach, po podaniu azytromycyny odnotowano zmniejszenie częstości ciąż u szczurów. Znaczenie tej obserwacji dla ludzi nie jest znane.
Nie ma dowodów wskazujących na to, że azytromycyna może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn przez pacjenta.
W poniższej tabeli wymieniono działania niepożądane odnotowywane w trakcie badań klinicznych i po wprowadzeniu leku do obrotu wg klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania. Działania niepożądane obserwowane po wprowadzeniu do obrotu zaznaczono kursywą. Częstotliwość występowania pogrupowano zgodnie z następującą konwencją: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1000 do <1/100); rzadko (≥1/10 000 do <1/1000); bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Działania niepożądane umieszczone w obrębie każdej kategorii określającej częstość ich występowania wymieniono w kolejności od najcięższych do najłagodniejszych.
Działania niepożądane, których związek ze stosowaniem azytromycyny jest możliwy lub prawdopodobny, w oparciu o badania kliniczne i spontaniczne zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu:
Klasyfikacja układów i narządów Bardzo często (≥ 1/10) Często (≥ 1/100 do
Niezbyt często (≥ 1/1000 do
Rzadko (≥ 1/10 000 do
Częstość nieznana Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
Zakażenie pochwy Drożdżakowe zakażenie jamy ustnej
zapalenie jelita grubego (patrz punkt 4.4) Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Neutropenia
Niedokrwistość hemolityczna Zaburzenia układu immunologi- cznego
naczyniorucho- wy Nadwrażliwość
anafilaktyczna (patrz punkt 4.4) Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Zaburzenia psychiczne
Niepokój Zaburzenia układu nerwowego
głowy Bóle głowy Parestezje Zaburzenia smaku
Zmniejszona reakcja na bodźce Senność Bezsenność
Drgawki Nadmierna aktywność psychoruchowa Brak węchu Brak smaku Zaburzenia węchu Miastenia (patrz punkt 4.4) Zaburzenia oka Zaburzenia widzenia
Zaburzenia ucha i błędnika
słuchu Szumy uszne Zawroty głowy
Zaburzenia serca
pointes (patrz punkt 4.4) Arytmia (patrz punkt 4.4) w tym częstoskurcz komorowy Zaburzenia naczyniowe
tętnicze Zaburzenia żołądka i jelit Biegunka Ból brzucha Nudności Wzdęcia Wymioty Niestrawność Zapalenie błony śluzowej żołądka Zaparcia
Zabarwienie języka Zaburzenia Zapalenie Zaburzenia Niewydolność wątroby i dróg żółciowych wątroby czynności wątroby wątroby (patrz punkt 4.4), rzadko zakończona zgonem Piorunujące zapalenie wątroby Martwica wątroby Żółtaczka cholestatyczna Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Wysypka Zespół Stevensa- Johnsona Reakcja nadwrażliwości na światło Pokrzywka Ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP) Toksyczna nekroliza naskórka Rumień wielopostaciowy Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
niewydolność nerek Śródmiąższowe zapalenie nerek Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
zmęczenia Ból w klatce piersiowej Obrzęk Złe samopoczucie Astenia
Badania diagnostyczne
liczby limfocytów Zwiększenie liczby eozynofilów Zmniejszenie stężenia wodoro- węglanów we krwi
Zwiększenie aktywności aminotransfe- razy asparagi- nianowej Zwiększenie aktywności aminotransfe- razy alaninowej Zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi Zwiększenie stężenia mocznika we krwi Zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi Nieprawidłowe stężenie potasu we krwi
odstępu QT w badaniu EKG (patrz punkt 4.4)
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, PL-02 222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Działania niepożądane obserwowane po zastosowaniu dawek większych niż zalecane były podobne do tych, które występowały po podaniu prawidłowych dawek. W przypadku przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące, jeśli to konieczne.
Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwbakteryjne do stosowania ogólnego, makrolidy, kod ATC: J01FA10
Mechanizm działania Azytromycyna jest antybiotykiem azalidowym, należącym do grupy antybiotyków makrolidowych. Hamuje syntezę białka w komórce bakteryjnej poprzez przyłączenie do podjednostki 50S rybosomu i w konsekwencji tego zahamowanie zależnej od RNA syntezy białka.
Zależność farmakokinetyczno-farmakodynamiczna (ang. PK/PD relationship) Dla azytromycyny głównym parametrem farmakokinetyczno-farmakodynamicznym najlepiej skorelowanym ze skutecznością azytromycyny jest wartość AUC/MIC.
Mechanizm powstawania oporności Oporność na azytromycynę może być wrodzona lub nabyta. Istnieją trzy główne mechanizmy oporności bakterii: zmiana w miejscu docelowym, zmiana w transporcie antybiotyku oraz modyfikacja samego antybiotyku.
Całkowita oporność krzyżowa na erytromycynę, azytromycynę, inne makrolidy oraz linkozamidy występuje wśród Streptococcus pneumoniae, paciorkowców beta-hemolizujących z grupy A, Enterococcus spp. i Staphylococcus aureus, w tym S. aureus opornych na metycylinę (MRSA).
Wartości graniczne Graniczne wartości wrażliwości (MIC, ang. minimum inhibitory concentration) azytromycyny ustalone przez Europejski Komitet ds. Oznaczania Wrażliwości Drobnoustrojów (EUCAST, ang. European Commitee on Antimicrobial Susceptibility Testing) są następujące: - Staphylococcus spp: wrażliwe ≤1 mg/l; oporne >2 mg/l; - Streptococcus pneumoniae: wrażliwe ≤0,25 mg/l; oporne >0,5 mg/l; - Streptococcus z grupy A, B, C i G: wrażliwe ≤0,25 mg/l; oporne >0,5 mg/l; - Haemophilus influenzae: wrażliwe ≤0,12 mg/l; oporne >4 mg/l; - Moraxella catarrhalis: wrażliwe ≤0,25 mg/l; oporne >0,5 mg/l; - Neisseria gonorrhoeae: wrażliwe ≤0,25 mg/l; oporne >0,5 mg/l.
Wrażliwość Rozpowszechnienie oporności nabytej może być różne w zależności od położenia geograficznego oraz zmienne w czasie dla niektórych gatunków, dlatego duże znaczenia ma korzystanie z lokalnych informacji na temat oporności, zwłaszcza podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie konieczności, w sytuacji gdy rozpowszechnienie oporności w danym regionie jest na tyle duże, że przydatność leku przynajmniej w niektórych rodzajach zakażeń może budzić wątpliwości, należy zasięgnąć porady specjalisty.
Zwykle wrażliwe gatunki: - Gram-dodatnie bakterie tlenowe: wrażliwe na metycylinę Staphylococcus aureus, wrażliwe na penicylinę Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (paciorkowce beta-hemolizujące z grupy A). - Gram-ujemne bakterie tlenowe: Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Legionella pneumophila, Moraxella catarrhalis, Pasteurella multocida - Bakterie beztlenowe: Clostridium perfringens, Fusobacterium spp., Prevotella spp., Porphyromonas spp. - Inne drobnoustroje: Borrelia burgdorferi, Chlamydia trachomatis, Chlamydia pneumoniae, Mycoplasma pneumoniae.
Gatunki, wśród których może wystąpić oporność nabyta: Gram-dodatnie bakterie tlenowe: Szczepy Streptococcus pneumoniae pośrednio wrażliwe i oporne na penicylinę.
Gatunki o oporności wrodzonej: - Gram-dodatnie bakterie tlenowe: Enterococcus faecalis, Staphylococcus spp. MRSA, MRSE (gronkowce oporne na metycylinę ogólnie wykazują wrodzoną oporność na antybiotyki makrolidowe; jednak wymieniono je tutaj, ponieważ, rzadko, bywają wrażliwe na azytromycynę). - Bakterie gram-ujemne: Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella spp. - Bakterie beztlenowe: grupa Bacteroides fragilis
W związku z oceną badań klinicznych u dzieci, nie zaleca się stosowania azytromycyny w leczeniu malarii, zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym z lekami zawierającymi chlorochinę lub artemizynę, ponieważ nie ustalono non-inferiority w porównaniu z lekami przeciwmalarycznymi zalecanymi w terapii niepowikłanej malarii.
Wchłanianie Po podaniu doustnym azytromycyna szybko wchłania się z przewodu pokarmowego. Największe stężenie w osoczu osiągane jest po 2-3 godzinach od chwili doustnego przyjęcia leku (po podaniu doustnym dawki pojedynczej 500 mg C max wynosiło około 0,4 μg/ml), zaś biodostępność po podaniu doustnym wynosi 37%.
Dystrybucja Azytromycyna osiąga znacznie większe (do 50 razy większe) stężenia w tkankach niż w osoczu. Wiązanie azytromycyny z białkami osocza jest różne i zmienia się od 12% przy stężeniu 0,5 μg/ml do 52% przy stężeniu 0,05 μg/ml, w zależności od stężenia w osoczu. W stanie stacjonarnym (VV ss ) średnia objętość dystrybucji wynosi 31,1 l/kg.
Metabolizm Azytromycyna jest metabolizowana w wątrobie. W żółci wykryto ogółem 10 metabolitów azytromycyny, powstałych w wyniku N- i O-demetylacji, hydroksylacji deozaminy i pierścienia aglikonowego oraz rozszczepienia wiązania z kladynozą. Porównanie wyników badań z zastosowaniem wysokosprawnej chromatografii cieczowej (HPLC) oraz badań mikrobiologicznych wskazuje, że metabolity nie odgrywają roli w aktywności mikrobiologicznej azytromycyny. Okres półtrwania w fazie eliminacji w osoczu jest ściśle związany z okresem półtrwania w tkankach, wynoszącym od 2 do 4 dni.
Wydalanie Azytromycyna jest wydalana głównie z żółcią (w postaci niezmienionej oraz w postaci metabolitów). Około 12% podanej dożylnie dawki azytromycyny wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej w ciągu 3 dni. W badaniach prowadzonych na zwierzętach stwierdzono, że azytromycyna gromadzi się w fagocytach i jest uwalniana w procesie aktywnej fagocytozy. W badaniach na zwierzętach wykazano wysokie stężenia azytromycyny w ogniskach zapalnych.
Farmakokinetyka w szczególnych grupach pacjentów
Niewydolność nerek Po podaniu azytromycyny w jednorazowej dawce doustnej 1 g, wartości Cmax i AUC0-120 zwiększały się odpowiednio o 5,1% oraz 4,2% u pacjentów z lekkim do umiarkowanego zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego (GFR) wynoszący 10-80 ml/min) w porównaniu z grupą pacjentów z prawidłową czynnością nerek (GFR >80 ml/min). U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek, średnie wartości C max
0-120
33% w porównaniu z wartościami prawidłowymi.
Niewydolność wątroby Brak danych dotyczących istotnych zmian w farmakokinetyce azytromycyny w surowicy u pacjentów z lekkim do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby w porównaniu z grupą pacjentów z prawidłową czynnością wątroby. U tych pacjentów wydalanie azytromycyny z moczem wydaje się być zwiększone prawdopodobnie w celu kompensacji zmniejszonego klirensu wątrobowego.
Pacjenci w podeszłym wieku Farmakokinetyka azytromycyny u pacjentów w podeszłym wieku był podobna do opisywanej u młodych dorosłych; jednakże u pacjentek w podeszłym wieku, pomimo zaobserwowanych u nich większych maksymalnych stężeń (zwiększonych o 30-50%), nie dochodziło do istotnej kumulacji leku.
Niemowlęta, dzieci młodsze i starsze oraz młodzież Farmakokinetykę azytromycyny badano u dzieci w wieku od 4 miesięcy do 15 lat, którym podawano lek w postaci kapsułek, granulatu lub zawiesiny, w dawce 10 mg/kg m.c. pierwszego dnia, a następnie od 7,5 miesiąca do 5 lat i 383 μg/l u dzieci w wieku od 6 do 15 lat były nieznacznie niższe niż stężenia u osób dorosłych. Wartość t 1/2 wynosząca 36 godzin u starszych dzieci mieściła się w zakresie wartości spodziewanych u dorosłych.
W badaniach na zwierzętach, azytromycyna podawana w dawkach 40-krotnie przewyższających kliniczne dawki terapeutyczne powodowała odwracalną fosfolipidozę (zasadniczo bez występujących w następstwie objawów toksyczności). Nie zaobserwowano objawów toksyczności, gdy azytromycyna była podawana zgodnie z zaleceniami.
Rakotwórczość Nie przeprowadzono długookresowych badań na zwierzętach mających na celu ocenę działania rakotwórczego, ponieważ lek jest wskazany jedynie do krótkotrwałego leczenia i nie było objawów wskazujących na działanie rakotwórcze.
Genotoksyczność W badaniach na modelach testowych in vivo i in vitro nie wykazano zdolności wywoływania mutacji genowych i chromosomowych.
Toksyczny wpływ na reprodukcję i rozwój potomstwa W badaniach embriotoksyczności azytromycyny u myszy i szczurów nie stwierdzono działania teratogennego. U szczurów podawanie azytromycyny w dawce 100 do 200 mg/kg mc. na dobę powodowało niewielkie opóźnienie kostnienia u płodów oraz zwiększenie masy ciała u matek. W badaniach na szczurach, dotyczących okresu okołoporodowego i pourodzeniowego, obserwowano niewielkie opóźnienie rozwoju fizycznego i rozwoju odruchów w wyniku podawania azytromycyny w dawce 50 mg/kg mc. na dobę.
Celuloza mikrokrystaliczna typ 101 Krzemionka koloidalna bezwodna (E 551) Kopolimer metakrylanu butylu zasadowy Sodu laurylosiarczan Dibutylu sebacynian Talk Tytanu dwutlenek (E 171) Celuloza mikrokrystaliczna typ 200 Hydroksypropyloceluloza niskopodstawiona Aromat jabłkowy [zawierający jako główne składniki maltodekstrynę, gumę arabską, triacetynę, naturalne substancje smakowe] Sukraloza (E 955) Magnezu stearynian
Nie dotyczy.
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.
Blistry z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium
Wielkości opakowań: Macromax, 20 mg: 9, 12 lub 15 tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej Macromax, 100 mg: 3 lub 6 tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Bez szczególnych wymagań.
PharmaSwiss Česká republika s.r.o. Jankovcova 1569/2c Republika Czeska
Macromax, 20 mg: pozwolenie nr 22743
Macromax, 100 mg: pozwolenie nr 22744
Macromax, 20 mg: Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 15/10/2015
Macromax, 100 mg: Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 15/10/2015
12.07.2019
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Macromax, 20 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej Macromax, 100 mg, tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Macromax 20 mg: każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 20 mg azytromycyny (Azithromycinum) w postaci azytromycyny dwuwodnej.
Macromax 100 mg: każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 100 mg azytromycyny (Azithromycinum) w postaci azytromycyny dwuwodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej.
Macromax, 20 mg: tabletki białe lub prawie białe do kremowych, o lekko marmurkowej powierzchni, okrągłe, o średnicy 8 mm, po jednej stronie wypukłe, po drugiej stronie wklęsłe, z wklęsłą linią podziału po tej stronie. Tabletkę można podzielić na równe dawki.
Macromax, 100 mg: tabletki białe lub prawie białe do kremowych, o lekko marmurkowej powierzchni, podłużne, o długości 18,9 mm, obustronnie wypukłe.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Azytromycyna wskazana jest w leczeniu następujących zakażeń, wywołanych przez wrażliwe na nią bakterie:
- zakażenia górnych dróg oddechowych - zapalenie zatok, zapalenie gardła, zapalenie migdałków (patrz punkt 4.4); - zakażenia dolnych dróg oddechowych – zapalenie oskrzeli, lekkie do umiarkowanie ciężkiego pozaszpitalne zapalenie płuc; - ostre zapalenie ucha środkowego; - lekkie do umiarkowanie ciężkich zakażenia skóry i tkanek miękkich, np. zapalenie mieszków włosowych, zapalenie tkanki łacznej (cellulitis), róża; - niepowikłane zakażenie cewki moczowej lub szyjki macicy wywołane przez Chlamydia trachomatis.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Na obszarach, gdzie wskaźnik występowania szczepów opornych wynosi 10% lub więcej, azytromycyna nie jest lekiem z wyboru w leczeniu empirycznym (patrz punkt 5.1).
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Dorośli
W leczeniu niepowikłanych zapaleń cewki moczowej i szyjki macicy wywołanych przez Chlamydia trachomatis dawka azytromycyny wynosi 1000 mg w pojedynczej dawce doustnej.
We wszystkich pozostałych wskazaniach dawka wynosi 1500 mg, podawane jako 500 mg na dobę przez trzy kolejne dni. Alternatywnie, tę samą dawkę całkowitą (1500 mg) można podawać także przez 5 dni według schematu: 500 mg w pierwszym dniu leczenia i następnie, od drugiego do piątego dnia po 250 mg.
Dzieci i młodzież W zakażeniach dolnych dróg oddechowych, zapaleniu ucha środkowego, zakażeniach skóry i tkanek miękkich całkowita dawka wynosi 30 mg/kg masy ciała, tj. 10 mg/kg mc. podawane raz na dobę przez 3 dni.
Dawkowanie u dzieci zależy od masy ciała, przykładowe dawkowanie podano w poniższej tabeli:
Masa ciała Dzienna dawka azytromycyny 10–14 kg 100 mg (1 tabletka 100 mg) 15–24 kg 200 mg (2 tabletki 100 mg) 25–34 kg 300 mg (3 tabletki 100 mg) 35–44 kg 400 mg (4 tabletki 100 mg) ≥ 45 kg 500 mg (5 tabletek 100 mg)
Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku można stosować tę samą dawkę, co u pozostałych dorosłych. Z uwagi na to, że u osób w podeszłym wieku mogą występować stany sprzyjające pojawianiu się zaburzeń rytmu serca, należy zachować szczególną ostrożność ze względu na ryzyko rozwoju zaburzeń rytmu serca oraz częstoskurczu typu torsade de pointes (patrz punkt 4.4).
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek w stopniu lekkim do umiarkowanego (klirens kreatyniny >40 ml/min) modyfikacja dawki nie jest konieczna. Brak danych dotyczących stosowania azytromycyny u pacjentów z klirensem kreatyniny <40 ml/min, dlatego u tych pacjentów należy zachować ostrożność.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby w stopniu lekkim do umiarkowanego nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Jednakże, ponieważ azytromycyna jest metabolizowana w wątrobie i wydalana z żółcią, produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania azytromycyny w tej grupie pacjentów.
Sposób podawania Tabletkę ulegającą rozpadowi w jamie ustnej można przyjmować z jedzeniem lub bez jedzenia.
Tabletkę ulegającą rozpadowi w jamie ustnej należy umieścić w jamie ustnej, na języku, gdzie ulegnie ona szybkiemu rozpadowi w ślinie. Alternatywnie, tabletkę ulegającą rozpadowi w jamie ustnej można także przed podaniem rozpuścić w łyżce wody. W obu przypadkach należy ją natychmiast połknąć, popijając szklanką wody. Ponieważ tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej jest krucha, należy zażyć ją natychmiast po otwarciu blistra.
4.3 Przeciwwskazania
Stosowanie tego produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów, u których występuje nadwrażliwość na azytromycynę, erytromycynę, inne antybiotyki makrolidowe lub ketolidowe oraz na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Nadwrażliwość Podobnie jak w przypadku erytromycyny i innych makrolidów notowano występowanie rzadkich ciężkich reakcji alergicznych, w tym obrzęku naczynioruchowego i anafilakcji (rzadko prowadzących do zgonu), reakcji skórnych, w tym ostrej uogólnionej osutki krostkowej (ang. AGEP), zespołu Stevensa-Johnsona (ang. SJS), toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (ang. TEN) (rzadko prowadzących do zgonu) i wysypki polekowej z eozynofilią i objawami ogólnymi (ang. DRESS). W przebiegu niektórych z tych reakcji na lek Macromax występowały nawroty objawów i konieczny był dłuższy okres obserwacji i leczenia. Jeśli wystąpi reakcja alergiczna, należy odstawić lek i wdrożyć odpowiednie leczenie. Lekarz powinien mieć świadomość, że po przerwaniu leczenia objawowego może dojść do nawrotu objawów alergicznych.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR < 10 ml/min) obserwowano zwiększenie ekspozycji ustrojowej na azytromycynę o 33% (patrz punkt 5.2).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Ponieważ azytromycyna jest wydalana z organizmu głównie za pośrednictwem wątroby, należy zachować ostrożność stosując azytromycynę u pacjentów z ciężkimi chorobami wątroby. Podczas stosowania azytromycyny opisywano przypadki piorunującego zapalenia wątroby, które może prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (patrz punkt 4.8). U niektórych pacjentów mogły wcześniej występować choroby wątroby lub mogli oni przyjmować inne produkty lecznicze o działaniu hepatotoksycznym.
Jeśli wystąpią przedmiotowe i podmiotowe objawy zaburzeń czynności wątroby, takie jak szybko postępujące osłabienie, któremu towarzyszy żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, skłonność do krwawień lub encefalopatia wątrobowa, należy bezzwłocznie wykonać badania czynności wątroby. Jeżeli wystąpią zaburzenia czynności wątroby, należy przerwać podawanie azytromycyny.
Pochodne alkaloidów sporyszu i azytromycyna U osób przyjmujących pochodne alkaloidów sporyszu jednoczesne podawanie niektórych antybiotyków makrolidowych prowadziło do wystąpienia objawów zatrucia alkaloidami sporyszu. Nie ma danych dotyczących możliwości interakcji pomiędzy pochodnymi ergotaminy i azytromycyną. Jednakże, ze względu na teoretyczną możliwość wystąpienia objawów zatrucia sporyszem nie należy podawać jednocześnie azytromycyny i pochodnych alkaloidów sporyszu (patrz punkt 4.5).
Nadkażenia Podobnie jak podczas stosowania innych antybiotyków zaleca się obserwację pacjenta w kierunku wystąpienia objawów nadkażenia drobnoustrojami niewrażliwymi, w tym grzybami.
Podczas stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym azytromycyny, odnotowywano występowanie biegunki wywołanej przez Clostridium difficile (CDAD; ang. Clostridium difficile associated diarrhoea), od łagodnej biegunki do zapalenia okrężnicy zakończonego zgonem. Stosowanie leków przeciwbakteryjnych zaburza fizjologiczną mikroflorę okrężnicy, prowadząc do nadmiernego wzrostu C. difficile.
C. difficile wytwarza toksyny A i B, które biorą udział w rozwoju CDAD. Nasilone wytwarzanie toksyn przez niektóre szczepy C. difficile powoduje zwiększenie zachorowalności i śmiertelności, ponieważ zakażenia te mogą być oporne na stosowane leki przeciwdrobnoustrojowe i konieczne może być wykonanie kolektomii. CDAD należy rozważyć u wszystkich pacjentów, u których wystąpi biegunka po zastosowaniu antybiotyku. Koniecznie jest zebranie dokładnego wywiadu, ponieważ odnotowywano występowanie CDAD po upływie ponad dwóch miesięcy od podania leków przeciwbakteryjnych.
Wydłużenie odstępu QT Podczas leczenia innymi antybiotykami makrolidowymi, w tym azytromycyną, obserwowano wydłużenie czasu repolaryzacji serca i odstępu QT, zwiększające ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca i zaburzeń typu torsade de pointes (patrz punkt 4.8). W związku z tym, ponieważ następujące sytuacje mogą prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia arytmii komorowych (w tym zaburzeń typu torsade de pointes), co może prowadzić do zatrzymania akcji serca, należy zachować ostrożność, stosując azytromycynę u pacjentów, u których występują stany sprzyjające zaburzeniom rytmu serca (zwłaszcza u kobiet i osób w podeszłym wieku), tj. u pacjentów:
- z wrodzonym lub udokumentowanym, nabytym wydłużeniem odstępu QT;
- w trakcie leczenia innymi substancjami czynnymi, o których wiadomo, że powodują wydłużenie odstępu QT, takimi jak leki przeciwarytmiczne klasy IA (jak chinydyna i prokainamid) i klasy III (jak dofetylid, amiodaron i sotalol), cyzapryd i terfenadyna, leki przeciwpsychotyczne takie jak pimozyd, leki przeciwdepresyjne takie jak cytalopram oraz leki z grupy fluorochinolonów takie jak moksyfloksacyna i lewofloksacyna;
- z zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza hipokaliemią i hipomagnezemią;
- z istotną klinicznie bradykardią, zaburzeniami rytmu serca lub ciężką niewydolnością krążenia.
Miastenia U pacjentów leczonych azytromycyną opisywano zaostrzenie objawów miastenii (Myasthenia gravis) oraz nowe przypadki zespołu miastenicznego (patrz punkt 4.8).
Zakażenia kompleksem Mycobacterium Avium (MAC) u dzieci Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności azytromycyny w profilaktyce i leczeniu zakażeń kompleksem Mycobacterium Avium (MAC) u dzieci.
Ciężkie zakażenia Azytromycyna nie jest wskazana w leczeniu ciężkich zakażeń, gdy konieczne jest osiągnięcie wysokich stężeń leku we krwi w krótkim czasie.
Obszary częstego występowania oporności na działanie erytromycyny Na obszarach częstego występowania oporności na erytromycynę należy szczególnie rozważyć możliwość wystąpienia oporności również na azytromycynę.
Oporność Streptococcus pneumoniae Tak jak w przypadku innych antybiotyków makrolidowych, w niektórych krajach europejskich zgłaszano wysoki odsetek (>30%) oporności Streptococcus pneumoniae na azytromycynę (patrz punkt 5.1). Należy wziąć to pod uwagę podczas leczenia zakażeń wywołanych przez S. pneumoniae.
Oporność Staphylococcus aureus Staphylococcus aureus, najczęstszy czynnik etiologiczny zakażeń tkanek miękkich, często wykazuje oporność na azytromycynę. W związku z tym uważa się, że w przypadku leczenia takich zakażeń azytromycyną niezbędne jest wcześniejsze oznaczenie lekowrażliwości.
Zapalenie gardła/zapalenie migdałków Azytromycyna nie jest lekiem z wyboru w leczeniu zapalenia gardła/zapalenia migdałków wywołanego przez Streptococcus pyogenes. W takich przypadkach oraz w zapobieganiu gorączce reumatycznej lekiem z wyboru jest penicylina.
Zapalenie zatok Ogólnie, azytromycyna nie jest lekiem z wyboru w leczeniu zapalenia zatok.
Ostre zapalenie ucha środkowego Ogólnie, azytromycyna nie jest lekiem z wyboru w leczeniu ostrego zapalenia ucha środkowego.
Zakażone rany oparzeniowe Azytromycyna nie jest wskazana w leczeniu zakażonych ran oparzeniowych.
Zakażenia przenoszone drogą płciową W leczeniu zakażeń przenoszonych drogą płciową należy wykluczyć możliwość współistnienia zakażenia krętkiem bladym (Treponema pallidum).
Zaburzenia neurologiczne i psychiczne Należy zachować ostrożność, stosując azytromycynę u osób z zaburzeniami neurologicznymi lub psychicznymi.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Leki zobojętniające W badaniu farmakokinetycznym, w którym oceniano działanie stosowanych jednocześnie leków zobojętniających z azytromycyną, nie stwierdzono wpływu na ogólną biodostępność, chociaż największe stężenia w surowicy były zmniejszone o około 25%. Pacjenci leczeni azytromycyną i lekami zobojętniającymi, nie powinni przyjmować ich jednocześnie. Azytromycynę należy podawać co najmniej godzinę przed lub 2 godziny po przyjęciu leków zobojętniających.
Cetyryzyna U zdrowych ochotników podawanie azytromycyny według schematu 5-dniowego jednocześnie z cetyryzyną w dawce 20 mg, w stanie stacjonarnym nie powodowało interakcji farmakokinetycznej ani znaczących zmian odstępu QT.
Didanozyna (dideoksyinozyna) W porównaniu do placebo, azytromycyna w dawce dobowej 1200 mg, podawana jednocześnie z didanozyną w dawce 400 mg na dobę 6 osobom z rozpoznanym zakażeniem HIV nie wpłynęła na farmakokinetykę didanozyny w stanie stacjonarnym.
Digoksyna i kolchicyna (substraty glikoproteiny P) Notowano, że jednoczesne podawanie antybiotyków makrolidowych, w tym azytromycyny, z substratami glikoproteiny P takimi jak digoksyna i kolchicyna, prowadzi do zwiększenia stężenia substratu glikoproteiny P w surowicy. W związku z tym, w przypadku jednoczesnego podawania azytromycyny i substratów glikoproteiny P, takich jak digoksyna, należy brać pod uwagę możliwość zwiększenia stężenia digoksyny w surowicy. W czasie leczenia azytromycyną i po jego zakończeniu niezbędna jest kliniczna obserwacja pacjenta, a w stosownych przypadkach, oznaczanie stężenia digoksyny w surowicy.
Zydowudyna Jednorazowe podanie azytromycyny w dawce 1000 mg oraz wielokrotne podanie dawek 600 mg lub zydowudyny lub jej glukuronidowych metabolitów. Jednak podawanie azytromycyny zwiększało stężenie fosforylowanej zydowudyny, klinicznie czynnego metabolitu, w jednojądrzastych komórkach krwi obwodowej. Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest niejasne, jednak może być ona korzystna dla pacjentów.
Azytromycyna nie wchodzi w istotne interakcje poprzez układ cytochromu P450 w wątrobie. Uważa się, że nie wchodzi ona w interakcje farmakokinetyczne obserwowane dla erytromycyny i innych antybiotyków makrolidowych. Indukcja lub inaktywacja wątrobowego cytochromu P450 poprzez kompleks metabolitów cytochromu nie zachodzi w przypadku azytromycyny.
Pochodne alkaloidów sporyszu Ze względu na teoretyczną możliwość zatrucia sporyszem nie zaleca się jednoczesnego stosowania azytromycyny i pochodnych alkaloidów sporyszu (patrz punkt 4.4).
Przeprowadzono badania farmakokinetyczne pomiędzy azytromycyną a wymienionymi poniżej lekami, które są w istotnym stopniu metabolizowane za pośrednictwem cytochromu P450.
Atorwastatyna Jednoczesne stosowanie atorwastatyny (w dawce 10 mg na dobę) i azytromycyny (w dawce 500 mg na dobę) nie prowadziło do zmiany stężenia atorwastatyny w osoczu (na podstawie badania hamowania aktywności reduktazy HMG-CoA). Niemniej jednak, po wprowadzeniu produktu do obrotu donoszono o przypadkach rabdomiolizy u pacjentów otrzymujących azytromycynę razem ze statynami.
Lowastatyna Należy unikać jednoczesnego podawania lowastatyny i azytromycyny ze względu na możliwość zwiększenia stężenia lowastatyny w osoczu, prowadzącego do rabdomiolizy.
Karbamazepina W badaniu interakcji farmakokinetycznej u zdrowych ochotników nie wykazano żadnego istotnego wpływu jednocześnie podawanej azytromycyny na stężenie karbamazepiny lub jej aktywnego metabolitu w osoczu.
Cymetydyna W badaniu farmakokinetycznym oceniającym wpływ na farmakokinetykę azytromycyny pojedynczej dawki cymetydyny podawanej 2 godziny przed azytromycyną, nie zaobserwowano wpływu na farmakokinetę azytromycyny.
Doustne leki przeciwzakrzepowe z grupy pochodnych kumaryny W badaniu interakcji farmakokinetycznej, azytromycyna nie zmieniała działania przeciwzakrzepowego warfaryny podawanej w pojedynczej dawce 15 mg zdrowym ochotnikom. Po wprowadzeniu leku do obrotu opisywano przypadki nasilenia działania przeciwzakrzepowego w następstwie jednoczesnego podania azytromycyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych z grupy pochodnych kumaryny. Wprawdzie nie ustalono związku przyczynowego, ale należy zwrócić uwagę na właściwą częstość kontrolowania czasu protrombinowego podczas stosowania azytromycyny u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe z grupy pochodnych kumaryny.
Cyklosporyna W badaniu farmakokinetycznym z udziałem zdrowych ochotników, którym podawano doustnie azytromycynę w dawce 500 mg na dobę przez 3 dni, a następnie cyklosporynę w pojedynczej dawce doustnej 10 mg na kg mc., stwierdzono istotne zwiększenie wartości Cmax i AUC0-5 cyklosporyny. W związku z tym należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków. Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie azytromycyny i cyklosporyny, należy monitorować stężenia cyklosporyny i odpowiednio zmodyfikować jej dawkę.
Efawirenz Jednoczesne podawanie azytromycyny w pojedynczej dawce 600 mg i efawirenzu w dawce 400 mg na dobę przez 7 dni nie spowodowało żadnych istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych.
Flukonazol Jednoczesne podanie pojedynczej dawki 1200 mg azytromycyny nie zmieniało farmakokinetyki flukonazolu podanego w pojedynczej dawce 800 mg. Całkowita ekspozycja na działanie azytromycyny i jej okres półtrwania nie zmieniały się podczas jednoczesnego podawania flukonazolu, jednakże obserwowano nieistotne klinicznie zmniejszenie wartości Cmax (18%) azytromycyny.
Indynawir Jednoczesne podanie pojedynczej dawki 1200 mg azytromycyny nie wywierało istotnego statystycznie wpływu na farmakokinetykę indynawiru podanego w dawce 800 mg trzy razy na dobę przez 5 dni.
Metyloprednizolon W badaniu interakcji farmakokinetycznej u zdrowych ochotników azytromycyna nie wykazała istotnego wpływu na farmakokinetykę metyloprednizolonu.
Midazolam U zdrowych ochotników jednoczesne podawanie azytromycyny w dawce 500 mg na dobę przez 3 dni nie powodowało istotnych klinicznie zmian w farmakokinetyce i farmakodynamice midazolamu podawanego w pojedynczej dawce 15 mg.
Nelfinawir Jednoczesne podanie azytromycyny (1200 mg) i nelfinawiru w stanie stacjonarnym (750 mg trzy razy na dobę) powodowało zwiększenie stężenia azytromycyny. Nie zaobserwowano klinicznie istotnych działań niepożądanych i nie była konieczna modyfikacja dawki.
Ryfabutyna Jednoczesne stosowanie azytromycyny i ryfabutyny nie miało wpływu na stężenia w osoczu żadnej z tych substancji czynnych. U pacjentów, u których zastosowano jednoczesne leczenie azytromycyną i ryfabutyną obserwowano neutropenię. Chociaż neutropenia wiązała się ze stosowaniem ryfabutyny, nie ustalono związku przyczynowego z leczeniem skojarzonym z azytromycyną (patrz punkt 4.8).
Syldenafil U zdrowych ochotników płci męskiej nie stwierdzono wpływu azytromycyny (stosowanej w dawce metabolitu.
Terfenadyna W badaniach farmakokinetycznych nie potwierdzono istnienia interakcji między azytromycyną a terfenadyną. Opisywano rzadkie przypadki, w których nie można było całkowicie wykluczyć możliwości tych interakcji, niemniej jednak nie było jednoznacznych dowodów na występowanie takich interakcji.
Teofilina Nie ma dowodów na istnienie klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych podczas jednoczesnego stosowania azytromycyny i teofiliny u zdrowych ochotników. Ponieważ obserwowano interakcje podczas jednoczesnego stosowania teofiliny z innymi antybiotykami makrolidowymi, zaleca się zachowanie czujności w obserwacji objawów wskazujących na zwiększenie stężenia teofiliny we krwi.
Triazolam W badaniu z udziałem 14 zdrowych ochotników jednoczesne podawanie azytromycyny w dawce 500 mg w 1. dniu i 250 mg w 2. dniu oraz triazolamu w dawce 0,125 mg w 2. dniu nie wywarło istotnego wpływu na którykolwiek z parametrów farmakokinetycznych triazolamu, w porównaniu do triazolamu podawanego z placebo.
Trimetoprym i sulfametoksazol Podawanie trimetoprymu i sulfametoksazolu (w dawce 160 mg + 800 mg) przez 7 dni jednocześnie z azytromycyną w dawce 1200 mg w 7. dniu nie miało istotnego wpływu na maksymalne stężenia, całkowitą ekspozycję i wydalanie nerkowe trimetoprymu ani sulfametoksazolu. Stężenie azytromycyny w osoczu było porównywalne do obserwowanego w innych badaniach.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania azytromycyny u kobiet w ciąży. W badaniach dotyczących toksycznego wpływu na reprodukcję u zwierząt wykazano, że azytromycyna przenika przez łożysko, jednak nie obserwowano działania teratogennego (patrz punkt 5.3). Nie potwierdzono bezpieczeństwa stosowania azytromycyny w okresie ciąży. Dlatego azytromycyna może być stosowana u kobiet w ciąży wyłącznie wtedy, gdy korzyści ze stosowania przewyższają ryzyko.
Karmienie piersią Zaobserwowano, że azytromycyna przenika do mleka kobiecego, brak jest jednak odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań klinicznych prowadzonych z udziałem kobiet karmiących piersią, które charakteryzowałyby farmakokinetykę wydzielania azytromycyny do mleka kobiecego. Zaleca się, aby niszczyć mleko odciągane w trakcie leczenia i do dwóch dni po zakończeniu stosowania azytromycyny. Po tym czasie karmienie piersią można kontynuować.
Płodność W badaniach płodności prowadzonych na szczurach, po podaniu azytromycyny odnotowano zmniejszenie częstości ciąż u szczurów. Znaczenie tej obserwacji dla ludzi nie jest znane.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie ma dowodów wskazujących na to, że azytromycyna może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn przez pacjenta.
4.8 Działania niepożądane
W poniższej tabeli wymieniono działania niepożądane odnotowywane w trakcie badań klinicznych i po wprowadzeniu leku do obrotu wg klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania. Działania niepożądane obserwowane po wprowadzeniu do obrotu zaznaczono kursywą. Częstotliwość występowania pogrupowano zgodnie z następującą konwencją: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1000 do <1/100); rzadko (≥1/10 000 do <1/1000); bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Działania niepożądane umieszczone w obrębie każdej kategorii określającej częstość ich występowania wymieniono w kolejności od najcięższych do najłagodniejszych.
Działania niepożądane, których związek ze stosowaniem azytromycyny jest możliwy lub prawdopodobny, w oparciu o badania kliniczne i spontaniczne zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu:
Klasyfikacja układów i narządów Bardzo często (≥ 1/10) Często (≥ 1/100 do
Niezbyt często (≥ 1/1000 do
Rzadko (≥ 1/10 000 do
Częstość nieznana Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
Zakażenie pochwy Drożdżakowe zakażenie jamy ustnej
zapalenie jelita grubego (patrz punkt 4.4) Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Neutropenia
Niedokrwistość hemolityczna Zaburzenia układu immunologi- cznego
naczyniorucho- wy Nadwrażliwość
anafilaktyczna (patrz punkt 4.4) Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Zaburzenia psychiczne
Niepokój Zaburzenia układu nerwowego
głowy Bóle głowy Parestezje Zaburzenia smaku
Zmniejszona reakcja na bodźce Senność Bezsenność
Drgawki Nadmierna aktywność psychoruchowa Brak węchu Brak smaku Zaburzenia węchu Miastenia (patrz punkt 4.4) Zaburzenia oka Zaburzenia widzenia
Zaburzenia ucha i błędnika
słuchu Szumy uszne Zawroty głowy
Zaburzenia serca
pointes (patrz punkt 4.4) Arytmia (patrz punkt 4.4) w tym częstoskurcz komorowy Zaburzenia naczyniowe
tętnicze Zaburzenia żołądka i jelit Biegunka Ból brzucha Nudności Wzdęcia Wymioty Niestrawność Zapalenie błony śluzowej żołądka Zaparcia
Zabarwienie języka Zaburzenia Zapalenie Zaburzenia Niewydolność wątroby i dróg żółciowych wątroby czynności wątroby wątroby (patrz punkt 4.4), rzadko zakończona zgonem Piorunujące zapalenie wątroby Martwica wątroby Żółtaczka cholestatyczna Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Wysypka Zespół Stevensa- Johnsona Reakcja nadwrażliwości na światło Pokrzywka Ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP) Toksyczna nekroliza naskórka Rumień wielopostaciowy Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
niewydolność nerek Śródmiąższowe zapalenie nerek Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
zmęczenia Ból w klatce piersiowej Obrzęk Złe samopoczucie Astenia
Badania diagnostyczne
liczby limfocytów Zwiększenie liczby eozynofilów Zmniejszenie stężenia wodoro- węglanów we krwi
Zwiększenie aktywności aminotransfe- razy asparagi- nianowej Zwiększenie aktywności aminotransfe- razy alaninowej Zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi Zwiększenie stężenia mocznika we krwi Zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi Nieprawidłowe stężenie potasu we krwi
odstępu QT w badaniu EKG (patrz punkt 4.4)
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, PL-02 222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Działania niepożądane obserwowane po zastosowaniu dawek większych niż zalecane były podobne do tych, które występowały po podaniu prawidłowych dawek. W przypadku przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące, jeśli to konieczne.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwbakteryjne do stosowania ogólnego, makrolidy, kod ATC: J01FA10
Mechanizm działania Azytromycyna jest antybiotykiem azalidowym, należącym do grupy antybiotyków makrolidowych. Hamuje syntezę białka w komórce bakteryjnej poprzez przyłączenie do podjednostki 50S rybosomu i w konsekwencji tego zahamowanie zależnej od RNA syntezy białka.
Zależność farmakokinetyczno-farmakodynamiczna (ang. PK/PD relationship) Dla azytromycyny głównym parametrem farmakokinetyczno-farmakodynamicznym najlepiej skorelowanym ze skutecznością azytromycyny jest wartość AUC/MIC.
Mechanizm powstawania oporności Oporność na azytromycynę może być wrodzona lub nabyta. Istnieją trzy główne mechanizmy oporności bakterii: zmiana w miejscu docelowym, zmiana w transporcie antybiotyku oraz modyfikacja samego antybiotyku.
Całkowita oporność krzyżowa na erytromycynę, azytromycynę, inne makrolidy oraz linkozamidy występuje wśród Streptococcus pneumoniae, paciorkowców beta-hemolizujących z grupy A, Enterococcus spp. i Staphylococcus aureus, w tym S. aureus opornych na metycylinę (MRSA).
Wartości graniczne Graniczne wartości wrażliwości (MIC, ang. minimum inhibitory concentration) azytromycyny ustalone przez Europejski Komitet ds. Oznaczania Wrażliwości Drobnoustrojów (EUCAST, ang. European Commitee on Antimicrobial Susceptibility Testing) są następujące: - Staphylococcus spp: wrażliwe ≤1 mg/l; oporne >2 mg/l; - Streptococcus pneumoniae: wrażliwe ≤0,25 mg/l; oporne >0,5 mg/l; - Streptococcus z grupy A, B, C i G: wrażliwe ≤0,25 mg/l; oporne >0,5 mg/l; - Haemophilus influenzae: wrażliwe ≤0,12 mg/l; oporne >4 mg/l; - Moraxella catarrhalis: wrażliwe ≤0,25 mg/l; oporne >0,5 mg/l; - Neisseria gonorrhoeae: wrażliwe ≤0,25 mg/l; oporne >0,5 mg/l.
Wrażliwość Rozpowszechnienie oporności nabytej może być różne w zależności od położenia geograficznego oraz zmienne w czasie dla niektórych gatunków, dlatego duże znaczenia ma korzystanie z lokalnych informacji na temat oporności, zwłaszcza podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie konieczności, w sytuacji gdy rozpowszechnienie oporności w danym regionie jest na tyle duże, że przydatność leku przynajmniej w niektórych rodzajach zakażeń może budzić wątpliwości, należy zasięgnąć porady specjalisty.
Zwykle wrażliwe gatunki: - Gram-dodatnie bakterie tlenowe: wrażliwe na metycylinę Staphylococcus aureus, wrażliwe na penicylinę Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (paciorkowce beta-hemolizujące z grupy A). - Gram-ujemne bakterie tlenowe: Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Legionella pneumophila, Moraxella catarrhalis, Pasteurella multocida - Bakterie beztlenowe: Clostridium perfringens, Fusobacterium spp., Prevotella spp., Porphyromonas spp. - Inne drobnoustroje: Borrelia burgdorferi, Chlamydia trachomatis, Chlamydia pneumoniae, Mycoplasma pneumoniae.
Gatunki, wśród których może wystąpić oporność nabyta: Gram-dodatnie bakterie tlenowe: Szczepy Streptococcus pneumoniae pośrednio wrażliwe i oporne na penicylinę.
Gatunki o oporności wrodzonej: - Gram-dodatnie bakterie tlenowe: Enterococcus faecalis, Staphylococcus spp. MRSA, MRSE (gronkowce oporne na metycylinę ogólnie wykazują wrodzoną oporność na antybiotyki makrolidowe; jednak wymieniono je tutaj, ponieważ, rzadko, bywają wrażliwe na azytromycynę). - Bakterie gram-ujemne: Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella spp. - Bakterie beztlenowe: grupa Bacteroides fragilis
W związku z oceną badań klinicznych u dzieci, nie zaleca się stosowania azytromycyny w leczeniu malarii, zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym z lekami zawierającymi chlorochinę lub artemizynę, ponieważ nie ustalono non-inferiority w porównaniu z lekami przeciwmalarycznymi zalecanymi w terapii niepowikłanej malarii.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Po podaniu doustnym azytromycyna szybko wchłania się z przewodu pokarmowego. Największe stężenie w osoczu osiągane jest po 2-3 godzinach od chwili doustnego przyjęcia leku (po podaniu doustnym dawki pojedynczej 500 mg C max wynosiło około 0,4 μg/ml), zaś biodostępność po podaniu doustnym wynosi 37%.
Dystrybucja Azytromycyna osiąga znacznie większe (do 50 razy większe) stężenia w tkankach niż w osoczu. Wiązanie azytromycyny z białkami osocza jest różne i zmienia się od 12% przy stężeniu 0,5 μg/ml do 52% przy stężeniu 0,05 μg/ml, w zależności od stężenia w osoczu. W stanie stacjonarnym (VV ss ) średnia objętość dystrybucji wynosi 31,1 l/kg.
Metabolizm Azytromycyna jest metabolizowana w wątrobie. W żółci wykryto ogółem 10 metabolitów azytromycyny, powstałych w wyniku N- i O-demetylacji, hydroksylacji deozaminy i pierścienia aglikonowego oraz rozszczepienia wiązania z kladynozą. Porównanie wyników badań z zastosowaniem wysokosprawnej chromatografii cieczowej (HPLC) oraz badań mikrobiologicznych wskazuje, że metabolity nie odgrywają roli w aktywności mikrobiologicznej azytromycyny. Okres półtrwania w fazie eliminacji w osoczu jest ściśle związany z okresem półtrwania w tkankach, wynoszącym od 2 do 4 dni.
Wydalanie Azytromycyna jest wydalana głównie z żółcią (w postaci niezmienionej oraz w postaci metabolitów). Około 12% podanej dożylnie dawki azytromycyny wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej w ciągu 3 dni. W badaniach prowadzonych na zwierzętach stwierdzono, że azytromycyna gromadzi się w fagocytach i jest uwalniana w procesie aktywnej fagocytozy. W badaniach na zwierzętach wykazano wysokie stężenia azytromycyny w ogniskach zapalnych.
Farmakokinetyka w szczególnych grupach pacjentów
Niewydolność nerek Po podaniu azytromycyny w jednorazowej dawce doustnej 1 g, wartości Cmax i AUC0-120 zwiększały się odpowiednio o 5,1% oraz 4,2% u pacjentów z lekkim do umiarkowanego zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego (GFR) wynoszący 10-80 ml/min) w porównaniu z grupą pacjentów z prawidłową czynnością nerek (GFR >80 ml/min). U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek, średnie wartości C max
0-120
33% w porównaniu z wartościami prawidłowymi.
Niewydolność wątroby Brak danych dotyczących istotnych zmian w farmakokinetyce azytromycyny w surowicy u pacjentów z lekkim do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby w porównaniu z grupą pacjentów z prawidłową czynnością wątroby. U tych pacjentów wydalanie azytromycyny z moczem wydaje się być zwiększone prawdopodobnie w celu kompensacji zmniejszonego klirensu wątrobowego.
Pacjenci w podeszłym wieku Farmakokinetyka azytromycyny u pacjentów w podeszłym wieku był podobna do opisywanej u młodych dorosłych; jednakże u pacjentek w podeszłym wieku, pomimo zaobserwowanych u nich większych maksymalnych stężeń (zwiększonych o 30-50%), nie dochodziło do istotnej kumulacji leku.
Niemowlęta, dzieci młodsze i starsze oraz młodzież Farmakokinetykę azytromycyny badano u dzieci w wieku od 4 miesięcy do 15 lat, którym podawano lek w postaci kapsułek, granulatu lub zawiesiny, w dawce 10 mg/kg m.c. pierwszego dnia, a następnie od 7,5 miesiąca do 5 lat i 383 μg/l u dzieci w wieku od 6 do 15 lat były nieznacznie niższe niż stężenia u osób dorosłych. Wartość t 1/2 wynosząca 36 godzin u starszych dzieci mieściła się w zakresie wartości spodziewanych u dorosłych.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W badaniach na zwierzętach, azytromycyna podawana w dawkach 40-krotnie przewyższających kliniczne dawki terapeutyczne powodowała odwracalną fosfolipidozę (zasadniczo bez występujących w następstwie objawów toksyczności). Nie zaobserwowano objawów toksyczności, gdy azytromycyna była podawana zgodnie z zaleceniami.
Rakotwórczość Nie przeprowadzono długookresowych badań na zwierzętach mających na celu ocenę działania rakotwórczego, ponieważ lek jest wskazany jedynie do krótkotrwałego leczenia i nie było objawów wskazujących na działanie rakotwórcze.
Genotoksyczność W badaniach na modelach testowych in vivo i in vitro nie wykazano zdolności wywoływania mutacji genowych i chromosomowych.
Toksyczny wpływ na reprodukcję i rozwój potomstwa W badaniach embriotoksyczności azytromycyny u myszy i szczurów nie stwierdzono działania teratogennego. U szczurów podawanie azytromycyny w dawce 100 do 200 mg/kg mc. na dobę powodowało niewielkie opóźnienie kostnienia u płodów oraz zwiększenie masy ciała u matek. W badaniach na szczurach, dotyczących okresu okołoporodowego i pourodzeniowego, obserwowano niewielkie opóźnienie rozwoju fizycznego i rozwoju odruchów w wyniku podawania azytromycyny w dawce 50 mg/kg mc. na dobę.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Celuloza mikrokrystaliczna typ 101 Krzemionka koloidalna bezwodna (E 551) Kopolimer metakrylanu butylu zasadowy Sodu laurylosiarczan Dibutylu sebacynian Talk Tytanu dwutlenek (E 171) Celuloza mikrokrystaliczna typ 200 Hydroksypropyloceluloza niskopodstawiona Aromat jabłkowy [zawierający jako główne składniki maltodekstrynę, gumę arabską, triacetynę, naturalne substancje smakowe] Sukraloza (E 955) Magnezu stearynian
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium
Wielkości opakowań: Macromax, 20 mg: 9, 12 lub 15 tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej Macromax, 100 mg: 3 lub 6 tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaBez szczególnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUPharmaSwiss Česká republika s.r.o. Jankovcova 1569/2c Republika Czeska
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Macromax, 20 mg: pozwolenie nr 22743
Macromax, 100 mg: pozwolenie nr 22744
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
/ DATA JEGO PRZEDŁUŻENIAMacromax, 20 mg: Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 15/10/2015
Macromax, 100 mg: Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 15/10/2015
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYS-
TYKI PRODUKTU LECZNICZEGO12.07.2019