Amlopres
Candesartanum cilexetili + Amlodipinum
Kapsułki twarde 16 mg + 5 mg | Candesartanum cilexetili 16 mg + Amlodipinum 5 mg
Adamed Sp. z o.o. Pabianickie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. Zakład Farmaceutyczny Adamed Pharma S.A., Polska Polska Polska
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Amlopres, 8 mg + 5 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 8 mg + 10 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 16 mg + 5 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 16 mg + 10 mg, kapsułki, twarde Candesartanum cilexetili + Amlodipinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zażyciem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
Lek Amlopres zawiera dwie substancje o nazwie amlodypina i kandesartan. Obie te substancje pomagają kontrolować wysokie ciśnienie krwi. Amlodypina należy do grupy substancji zwanych "antagonistami kanału wapniowego". Hamuje ona wnikanie wapnia do ścian naczyń krwionośnych, co uniemożliwia ich skurcz. Kandesartan należy do grupy substancji zwanych "antagonistami receptora angiotensyny II". Angiotensyna II wytwarzana jest w organizmie i powoduje skurcz naczyń krwionośnych, zwiększając ciśnienie tętnicze. Kandesartan blokuje działanie angiotensyny II. Obie te substancje pomagają zahamować skurcz naczyń krwionośnych. W efekcie naczynia krwionośne ulegają rozluźnieniu, a ciśnienie krwi zmniejsza się. Lek Amlopres stosuje się w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi u pacjentów, których ciśnienie tętnicze jest już odpowiednio kontrolowane przez kandesartan i amlodypinę przyjmowane oddzielnie w takich samych dawkach, jak w leku Amlopres.
Kiedy nie stosować leku Amlopres jeśli pacjent ma uczulenie na amlodypinę lub inne leki z grupy antagonistów kanału wapniowego, na kandesartan cyleksetylu lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6); jeśli pacjent ma bardzo niskie ciśnienie krwi (niedociśnienie); jeśli pacjent ma zwężenie zastawki aorty w sercu (stenoza aortalna) lub wstrząs kardiogenny (stan, w którym serce pacjenta nie jest w stanie dostarczać odpowiedniej ilości krwi do organizmu); jeśli pacjent ma niewydolność serca po przebytym zawale; jeśli pacjentka jest co najmniej w 3. miesiącu ciąży (patrz punkt „Ciąża i karmienie piersią”); jeśli pacjent ma ciężk ą chorobę wątroby lub niedrożność dróg żółciowych (problemy z odpływem żółci z pęcherzyka żółciowego); jednocześni e z produktami leczniczymi zawierającymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m 2 ).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Amlopres należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą, jeśli: pacjent niedawno przebył zawał serca; pacjent ma niewydolność serca; u pacjenta odnotowano silny wzrost ciśnienia tętniczego (przełom nadciśnieniowy); pacjent ma niskie ciśnienie krwi (niedociśnienie tętnicze); pacjent jest w podeszłym wieku i wymaga zwiększenia dawki; pacjent ma zaburzenia czynności wątroby lub nerek albo jest poddawany dializom; pacjentowi niedawno przeszczepiono nerkę; pacjent wymiotuje, niedawno miał silne wymioty lub ma biegunkę; pacjent ma chorobę nadnerczy, tzw. zespół Conna (zwaną również pierwotnym hiperaldosteronizmem); pacjent miał kiedykolwiek udar mózgu; pacjent przyjmuje którykolwiek z wymienionych leków stosowanych w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi: o inhibitor ACE (na przykład enalapryl, lizynopryl, ramipryl), zwłaszcza jeśli pacjent ma zaburzenia czynności nerek związane z cukrzycą; o aliskiren.
Lekarz może zalecić regularną kontrolę czynności nerek, ciśnienia tętniczego oraz stężenia elektrolitów (np. potasu) we krwi. Patrz także podpunkt „Kiedy nie stosować leku Amlopres”.
Jeśli u pacjenta występuje którykolwiek z wymienionych stanów, lekarz prowadzący może zalecić częstsze wizyty kontrolne w celu przeprowadzenia pewnych badań.
Jeśli pacjent ma być poddany operacji, należy poinformować lekarza lub dentystę o przyjmowaniu leku Amlopres. Jest to istotne, ponieważ lek Amlopres w połączeniu z niektórymi lekami znieczulającymi może powodować zbyt duże zmniejszenie ciśnienia tętniczego.
Jeśli pacjentka jest w ciąży (lub może zajść w ciążę), należy poinformować o tym lekarza. Nie zaleca się stosowania leku Amlopres we wczesnym okresie ciąży i nie wolno go przyjmować po 3. miesiącu ciąży, ponieważ zastosowany w tym czasie może poważnie zaszkodzić dziecku(patrz punkt „Ciąża i karmienie piersią”).
Dzieci i młodzież Brak doświadczenia w stosowaniu leku Amlopres u dzieci (w wieku poniżej 18 lat). Z tego względu leku tego nie należy podawać dzieciom i młodzieży.
Amlopres a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Lek Amlopres oraz inne leki mogą wzajemnie wpływać na swoje działanie. Należą do nich: ketokonazol, itrakonazol (leki przeciwgrzybicze); rytonawir, indynawir, nelfinawir (tak zwane inhibitory proteazy, stosowane w leczeniu zakażenia HIV); ryfampicyna, erytromycyna, klarytromycyna ( antybiotyki); ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum); werapamil, diltiazem (leki stosowane w chorobach serca); dantrolen (lek podawany w infuzji w przypadku ciężkich zaburzeń temperatury ciała); symwastatyna (lek zmniejszający stężenie cholesterolu); inne leki pomagające obniżyć ciśnienie krwi, w tym beta-adrenolityki, diazoksyd i inhibitory ACE (takie jak enalapryl, kaptopryl, lizynopryl lub ramipryl) lub aliskiren (patrz także informacje pod nagłówkiem „Kiedy nie stosować leku Amlopres” oraz „Ostrzeżenia i środki ostrożności”); niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) takie jak ibuprofen, naproksen, diklofenak; celekoksyb lub etorykoksyb (leki stosowane w celu zmniejszenia bólu i stanu zapalnego); kwas acetylosalicylowy (lek stosowany w celu zmniejszenia bólu i stanu zapalnego) w dawce powyżej suplementy potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas (leki zwiększające stężenie potasu we krwi); heparyna (lek stosowany w celu rozrzedzania krwi); leki moczopędne (odwadniające); lit (lek stosowany w leczeniu zaburzeń psychicznych) takrolimus (lek stosowany w celu kontrolowania odpowiedzi układu odpornościowego, umożliwiający organizmowi przyjęcie przeszczepionego narządu); cyklosporyna (lek hamujący czynność układu odpornościowego, stosowany głównie po przeszczepieniu narządu w celu zapobieżenia odrzuceniu narządu przez organizm)
Amlopres z jedzeniem i piciem Podczas stosowania leku Amlopres nie należy pić soku grejpfrutowego ani spożywać grejpfrutów, gdyż mogą one powodować zwiększenie stężenia substancji czynnej (amlodypiny) we krwi i, w konsekwencji, nieprzewidywalne nasilenie działania obniżającego ciśnienie krwi przez lek Amlopres.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Jeśli pacjentka przypuszcza, że jest w ciąży (lub może być w ciąży), bezwzględnie powinna powiedzieć o tym lekarzowi. Lekarz najprawdopodobniej zaleci zaprzestanie stosowania leku Amlopres przed planowanym zajściem w ciążę lub niezwłocznie po stwierdzeniu ciąży i zaleci w zamian stosowanie innego leku. Nie zaleca się stosowania leku Amlopres we wczesnym okresie ciąży i nie wolno go przyjmować po
Karmienie piersią Należy poinformować lekarza, jeśli pacjentka karmi piersią lub zamierza rozpocząć karmienie piersią. Lek Amlopres nie jest zalecany kobietom karmiącym piersią. Dla pacjentek planujących karmienie piersią, zwłaszcza noworodka lub wcześniaka, lekarz prowadzący może wybrać inny odpowiedni le k.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Lek Amlopres może mieć umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Jeśli kapsułki powodują nudności, zawroty głowy, uczucie zmęczenia lub ból głowy, nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn oraz należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem prowadzącym.
Lek Amlopres zawiera laktozę jednowodną Jeżeli u pacjenta stwierdzono wcześniej nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.
Ten lek należy zawsze przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Zazwyczaj stosowana dawka to jedna kapsułka raz na dobę.
Pacjenci otrzymujący kandesartan i amlodypinę w postaci osobnych leków mogą zamiast tego otrzymywać kapsułki leku Amlopres, które zawierają te same składniki w takich samych dawkach.
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Amlopres Zażycie zbyt wielu kapsułek może spowodować, że ciśnienie krwi stanie się niskie lub nawet niebezpiecznie niskie. Pacjent może odczuwać zawroty głowy, oszołomienie, omdlewanie lub osłabienie. Jeśli zmniejszenie ciśnienia tętniczego będzie bardzo duże, może dojść do wstrząsu. Skóra może stać się chłodna i wilgotna, i pacjent może stracić przytomność. W przypadku zażycia zbyt wielu kapsułek należy natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną.
Pominięcie przyjęcia leku Amlopres Jeśli pacjent zapomni przyjąć kapsułkę, dawkę tę należy całkowicie pominąć. Należy przyjąć następną dawkę o wyznaczonej porze. Nie należy przyjmować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie przyjmowania leku Amlopres Lekarz prowadzący poinformuje pacjenta, jak długo należy stosować lek. Przerwanie stosowania leku przed wyznaczonym czasem może spowodować nawrót objawów choroby. Dlatego nie należy przerywać stosowania leku Amlopres bez wcześniejszego omówienia tego z lekarzem prowadzącym.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, należy przerwać stosowanie leku Amlopres i natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną: nagły świszczący oddech, ból w klatce piersiowej, duszność lub trudności w oddychaniu; obrzęk powiek, twarzy lub warg; obrzęk języka i gardła powodujący duże trudności w oddychaniu; ciężkie reakcje skórne, w tym nasilona wysypka skórna, pokrzywka, zaczerwienienie skóry na całym ciele, silny świąd, powstawanie pęcherzy, łuszczenie i obrzęk skóry, zapalenie błon śluzowych (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) lub inne reakcje alergiczne; zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca; zapalenie trzustki, które może powodować silny ból brzucha i pleców, czemu towarzyszy bardzo złe samopoczucie.
Kandesartan może spowodować zmniejszenie liczby białych krwinek. Możliwe jest osłabienie odporności pacjenta na zakażenia i wystąpienie zmęczenia, zakażenia lub gorączki. Należy wówczas skontaktować się z lekarzem. Lekarz prowadzący może zlecić okresowe badania krwi w celu sprawdzenia, czy lek Amlopres wpływa w jakikolwiek sposób na jej skład (agranulocytoza).
Inne możliwe działania niepożądane Ponieważ lek Amlopres zawiera dwie substancje czynne, zgłaszane działania niepożądane są związane zarówno ze stosowaniem amlodypiny, jak i kandesartanu.
Działania niepożądane związane ze stosowaniem amlodypiny
Zgłaszano następujące działania niepożądane. Jeżeli którekolwiek z niżej wymienionych działań będzie powodowało problemy lub jeżeli będzie utrzymywało się dłużej niż przez tydzień, należy skontaktować się z lekarzem.
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób): - obrzęk kostek
Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób): - ból głowy, zawroty głowy, senność (zwłaszcza na początku leczenia); - kołatanie serca (odczucie bicia serca), zaczerwienienie twarzy; - ból brzucha, nudności; - zmiana rytmu wypróżnień, biegunka, zaparcie, niestrawność; - zmęczenie, osłabienie; - zaburzenia widzenia, podwójne widzenie; - skurcze mięśni.
Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 osób): - wahania nastroju, lęk, depresja, bezsenność; - drżenie, zaburzenia smaku, omdlenie; - drętwienie lub mrowienie w kończynach, brak odczuwania bólu; - dzwonienie w uszach; - niskie ciśnienie krwi; - kichanie i (lub) katar spowodowany zapaleniem błony śluzowej nosa (nieżyt nosa); - kaszel; - suchość w jamie ustnej, wymioty; - wypadanie włosów, nadmierne pocenie się, świąd skóry, czerwone plamy na skórze, przebarwienie skóry; - zaburzenia oddawania moczu, zwiększona potrzeba oddawania moczu w nocy, zwiększona częstość oddawania moczu; - niemożność uzyskania wzwodu; odczucie dyskomfortu lub powiększenie piersi u mężczyzn; - ból, złe samopoczucie; - ból stawów lub mięśni, ból pleców; - zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała.
Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 osób): - uczucie splątania.
Bardzo rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 osób): - zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie liczby płytek krwi, co może spowodować nietypowe powstawanie siniaków lub łatwiejsze krwawienia; - nadmiar cukru we krwi (hiperglikemia); - zaburzenia w obrębie nerwów, które może powodować osłabienie, uczucie mrowienia lub drętwienia; - obrzęk dziąseł; - wzdęcia brzucha (zapalenie błony śluzowej żołądka); - nieprawidłowa czynność wątroby, zapalenie wątroby, zażółcenie skóry (żółtaczka), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, mogące mieć wpływ na niektóre wyniki badań medycznych; - zwiększone napięcie mięśniowe; - zapalenie naczyń krwionośnych, często z wysypką skórną; - wrażliwość na światło; - zaburzenia obejmujące sztywność mięśni, drżenie i (lub) zaburzenia ruchowe.
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych): - drżenie, sztywność postawy, maskowaty wyraz twarzy, powolne poruszanie się i szuranie, chwiejny chód
Działania niepożądane związane ze stosowaniem kandesartanu
Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób): - zawroty głowy (uczucie wirowania); - ból głowy; - zakażenie dróg oddechowych; - niskie ciśnienie tętnicze krwi - może to powodować uczucie omdlewania lub zawroty głowy; - zmiany w wynikach badań krwi: o zwiększenie stężenia potasu we krwi, zwłaszcza, gdy pacjent ma zaburzenia czynności nerek lub niewydolność serca; w razie znacznego zwiększenia stężenia pacjent może odczuwać zmęczenie, osłabienie, nieregularne bicie serca lub mrowienie; - wpływ na czynność nerek, szczególnie u pacjentów z istniejącymi już zaburzeniami nerek lub niewydolnością serca. W bardzo rzadkich przypadkach może wystąpić niewydolność nerek.
Bardzo rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 osób): - obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła; - zmniejszenie liczby czerwonych lub białych krwinek – może wystąpić zmęczenie, zakażenie lub gorączka; - wysypka skórna, wysypka grudkowata (pokrzywka); - świąd; - ból pleców, ból stawów i mięśni; - zmiany w czynności wątroby, w tym zapalenie wątroby. Może wystąpić zmęczenie, zażółcenie skóry i białek oczu oraz objawy grypopodobne; - kaszel; - nudności; - zmiany w wynikach badań krwi: o zmniejszenie stężenia sodu we krwi. Jeśli zmniejszenie stężenia będzie znaczne, może wystąpić osłabienie, brak energii lub bolesne kurcze mięśni.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: 22 49-21-301, Faks: 22 49-21-309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek przechowywać w temperaturze poniżej 30°C.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku/blistrze po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Numer serii na opakowaniu oznakowany jest „Lot”.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera lek Amlopres Substancjami czynnymi leku są kandesartan cyleksetylu i amlodypina.
Amlopres, 8 mg + 5 mg
Każda kapsułka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu i 5 mg amlodypiny, co odpowiada 6,935 mg amlodypiny bezylanu.
Amlopres, 8 mg + 10 mg Każda kapsułka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu i 10 mg amlodypiny, co odpowiada 13,87 mg amlodypiny bezylanu.
Amlopres, 16 mg + 5 mg
Każda kapsułka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu i 5 mg amlodypiny, co odpowiada 6,935 mg amlodypiny bezylanu.
Amlopres, 16 mg + 10 mg
Każda kapsułka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu i 10 mg amlodypiny, co odpowiada 13,87 mg amlodypiny bezylanu.
Pozostałe składniki to: laktoza jednowodna, skrobia kukurydziana, karmeloza wapniowa, makrogol 8000, hydroksypropyloceluloza/typ EXF (250-800 cP (dla roztworu 10%), hydroksypropyloceluloza/typ LF (65-175 cP (dla roztworu 5%), magnezu stearynian.
Otoczka kapsułki (8 mg + 5 mg, 8 mg + 10 mg): żółcień chinolinowa (E104), żelaza tlenek żółty (E172), tytanu dwutlenek (E171), żelatyna
Otoczka kapsułki (16 mg + 5 mg): żółcień chinolinowa (E104), tytanu dwutlenek (E171), żelatyna
Otoczka kapsułki (16 mg + 10 mg): tytanu dwutlenek (E171), żelatyna
Tusz (8 mg + 10 mg, 16 mg + 5 mg): szelak (E904), żelaza tlenek czarny (E172), glikol propylenowy, amonowy wodorotlenek stężony, potasu wodorotlenek.
Jak wygląda lek Amlopres i co zawiera opakowanie Amlopres, 8 mg + 5 mg : kapsułki twarde, rozmiar 3, korpus biały nieprzezroczysty, wieczko ciemnożółte, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 8 mg + 10 mg : kapsułki twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty z czarnym nadrukiem CAN 8, wieczko żółte z czarnym nadrukiem AML 10, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 16 mg + 5 mg : kapsułki twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty z czarnym nadrukiem CAN 16, wieczko jasnożółte z czarnym nadrukiem AML 5, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 16 mg + 10 mg : kapsułki twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty, wieczko białe nieprzezroczyste, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Wielkości opakowań: 30, 56, 60, 90, 98, 100 kapsułek, twardych.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10
Wytwórca Pabianickie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. Marszałka J. Piłsudskiego 5 95-200 Pabianice, Polska
Adamed Sp. z o.o. Pieńków 149 05-152 Czosnów, Polska
Zakład Farmaceutyczny Adamed Pharma S.A. 95-054 Ksawerów Szkolna 33, Polska
Lek d. d. Verovškova ulica 57
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji o leku oraz jego nazwach w innych krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy zwrócić się do: Sandoz Polska Sp. z o.o. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Logo Sandoz
Amlopres, 8 mg + 5 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 8 mg + 10 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 16 mg + 5 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 16 mg + 10 mg, kapsułki, twarde Candesartanum cilexetili + Amlodipinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zażyciem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest lek Amlopres i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed przyjęciem leku Amlopres
3. Jak przyjmować lek Amlopres
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Amlopres
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Amlopres i w jakim celu się go stosuje
Lek Amlopres zawiera dwie substancje o nazwie amlodypina i kandesartan. Obie te substancje pomagają kontrolować wysokie ciśnienie krwi. Amlodypina należy do grupy substancji zwanych "antagonistami kanału wapniowego". Hamuje ona wnikanie wapnia do ścian naczyń krwionośnych, co uniemożliwia ich skurcz. Kandesartan należy do grupy substancji zwanych "antagonistami receptora angiotensyny II". Angiotensyna II wytwarzana jest w organizmie i powoduje skurcz naczyń krwionośnych, zwiększając ciśnienie tętnicze. Kandesartan blokuje działanie angiotensyny II. Obie te substancje pomagają zahamować skurcz naczyń krwionośnych. W efekcie naczynia krwionośne ulegają rozluźnieniu, a ciśnienie krwi zmniejsza się. Lek Amlopres stosuje się w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi u pacjentów, których ciśnienie tętnicze jest już odpowiednio kontrolowane przez kandesartan i amlodypinę przyjmowane oddzielnie w takich samych dawkach, jak w leku Amlopres.
2. Informacje ważne przed przyjęciem leku Amlopres
Kiedy nie stosować leku Amlopres jeśli pacjent ma uczulenie na amlodypinę lub inne leki z grupy antagonistów kanału wapniowego, na kandesartan cyleksetylu lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6); jeśli pacjent ma bardzo niskie ciśnienie krwi (niedociśnienie); jeśli pacjent ma zwężenie zastawki aorty w sercu (stenoza aortalna) lub wstrząs kardiogenny (stan, w którym serce pacjenta nie jest w stanie dostarczać odpowiedniej ilości krwi do organizmu); jeśli pacjent ma niewydolność serca po przebytym zawale; jeśli pacjentka jest co najmniej w 3. miesiącu ciąży (patrz punkt „Ciąża i karmienie piersią”); jeśli pacjent ma ciężk ą chorobę wątroby lub niedrożność dróg żółciowych (problemy z odpływem żółci z pęcherzyka żółciowego); jednocześni e z produktami leczniczymi zawierającymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m 2 ).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Amlopres należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą, jeśli: pacjent niedawno przebył zawał serca; pacjent ma niewydolność serca; u pacjenta odnotowano silny wzrost ciśnienia tętniczego (przełom nadciśnieniowy); pacjent ma niskie ciśnienie krwi (niedociśnienie tętnicze); pacjent jest w podeszłym wieku i wymaga zwiększenia dawki; pacjent ma zaburzenia czynności wątroby lub nerek albo jest poddawany dializom; pacjentowi niedawno przeszczepiono nerkę; pacjent wymiotuje, niedawno miał silne wymioty lub ma biegunkę; pacjent ma chorobę nadnerczy, tzw. zespół Conna (zwaną również pierwotnym hiperaldosteronizmem); pacjent miał kiedykolwiek udar mózgu; pacjent przyjmuje którykolwiek z wymienionych leków stosowanych w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi: o inhibitor ACE (na przykład enalapryl, lizynopryl, ramipryl), zwłaszcza jeśli pacjent ma zaburzenia czynności nerek związane z cukrzycą; o aliskiren.
Lekarz może zalecić regularną kontrolę czynności nerek, ciśnienia tętniczego oraz stężenia elektrolitów (np. potasu) we krwi. Patrz także podpunkt „Kiedy nie stosować leku Amlopres”.
Jeśli u pacjenta występuje którykolwiek z wymienionych stanów, lekarz prowadzący może zalecić częstsze wizyty kontrolne w celu przeprowadzenia pewnych badań.
Jeśli pacjent ma być poddany operacji, należy poinformować lekarza lub dentystę o przyjmowaniu leku Amlopres. Jest to istotne, ponieważ lek Amlopres w połączeniu z niektórymi lekami znieczulającymi może powodować zbyt duże zmniejszenie ciśnienia tętniczego.
Jeśli pacjentka jest w ciąży (lub może zajść w ciążę), należy poinformować o tym lekarza. Nie zaleca się stosowania leku Amlopres we wczesnym okresie ciąży i nie wolno go przyjmować po 3. miesiącu ciąży, ponieważ zastosowany w tym czasie może poważnie zaszkodzić dziecku(patrz punkt „Ciąża i karmienie piersią”).
Dzieci i młodzież Brak doświadczenia w stosowaniu leku Amlopres u dzieci (w wieku poniżej 18 lat). Z tego względu leku tego nie należy podawać dzieciom i młodzieży.
Amlopres a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Lek Amlopres oraz inne leki mogą wzajemnie wpływać na swoje działanie. Należą do nich: ketokonazol, itrakonazol (leki przeciwgrzybicze); rytonawir, indynawir, nelfinawir (tak zwane inhibitory proteazy, stosowane w leczeniu zakażenia HIV); ryfampicyna, erytromycyna, klarytromycyna ( antybiotyki); ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum); werapamil, diltiazem (leki stosowane w chorobach serca); dantrolen (lek podawany w infuzji w przypadku ciężkich zaburzeń temperatury ciała); symwastatyna (lek zmniejszający stężenie cholesterolu); inne leki pomagające obniżyć ciśnienie krwi, w tym beta-adrenolityki, diazoksyd i inhibitory ACE (takie jak enalapryl, kaptopryl, lizynopryl lub ramipryl) lub aliskiren (patrz także informacje pod nagłówkiem „Kiedy nie stosować leku Amlopres” oraz „Ostrzeżenia i środki ostrożności”); niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) takie jak ibuprofen, naproksen, diklofenak; celekoksyb lub etorykoksyb (leki stosowane w celu zmniejszenia bólu i stanu zapalnego); kwas acetylosalicylowy (lek stosowany w celu zmniejszenia bólu i stanu zapalnego) w dawce powyżej suplementy potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas (leki zwiększające stężenie potasu we krwi); heparyna (lek stosowany w celu rozrzedzania krwi); leki moczopędne (odwadniające); lit (lek stosowany w leczeniu zaburzeń psychicznych) takrolimus (lek stosowany w celu kontrolowania odpowiedzi układu odpornościowego, umożliwiający organizmowi przyjęcie przeszczepionego narządu); cyklosporyna (lek hamujący czynność układu odpornościowego, stosowany głównie po przeszczepieniu narządu w celu zapobieżenia odrzuceniu narządu przez organizm)
Amlopres z jedzeniem i piciem Podczas stosowania leku Amlopres nie należy pić soku grejpfrutowego ani spożywać grejpfrutów, gdyż mogą one powodować zwiększenie stężenia substancji czynnej (amlodypiny) we krwi i, w konsekwencji, nieprzewidywalne nasilenie działania obniżającego ciśnienie krwi przez lek Amlopres.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Jeśli pacjentka przypuszcza, że jest w ciąży (lub może być w ciąży), bezwzględnie powinna powiedzieć o tym lekarzowi. Lekarz najprawdopodobniej zaleci zaprzestanie stosowania leku Amlopres przed planowanym zajściem w ciążę lub niezwłocznie po stwierdzeniu ciąży i zaleci w zamian stosowanie innego leku. Nie zaleca się stosowania leku Amlopres we wczesnym okresie ciąży i nie wolno go przyjmować po
3. miesiącu ciąży, ponieważ przyjmowany w tym czasie może poważnie zaszkodzić dziecku.
Karmienie piersią Należy poinformować lekarza, jeśli pacjentka karmi piersią lub zamierza rozpocząć karmienie piersią. Lek Amlopres nie jest zalecany kobietom karmiącym piersią. Dla pacjentek planujących karmienie piersią, zwłaszcza noworodka lub wcześniaka, lekarz prowadzący może wybrać inny odpowiedni le k.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Lek Amlopres może mieć umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Jeśli kapsułki powodują nudności, zawroty głowy, uczucie zmęczenia lub ból głowy, nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn oraz należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem prowadzącym.
Lek Amlopres zawiera laktozę jednowodną Jeżeli u pacjenta stwierdzono wcześniej nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.
3. Jak przyjmować lek Amlopres
Ten lek należy zawsze przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Zazwyczaj stosowana dawka to jedna kapsułka raz na dobę.
Pacjenci otrzymujący kandesartan i amlodypinę w postaci osobnych leków mogą zamiast tego otrzymywać kapsułki leku Amlopres, które zawierają te same składniki w takich samych dawkach.
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Amlopres Zażycie zbyt wielu kapsułek może spowodować, że ciśnienie krwi stanie się niskie lub nawet niebezpiecznie niskie. Pacjent może odczuwać zawroty głowy, oszołomienie, omdlewanie lub osłabienie. Jeśli zmniejszenie ciśnienia tętniczego będzie bardzo duże, może dojść do wstrząsu. Skóra może stać się chłodna i wilgotna, i pacjent może stracić przytomność. W przypadku zażycia zbyt wielu kapsułek należy natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną.
Pominięcie przyjęcia leku Amlopres Jeśli pacjent zapomni przyjąć kapsułkę, dawkę tę należy całkowicie pominąć. Należy przyjąć następną dawkę o wyznaczonej porze. Nie należy przyjmować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie przyjmowania leku Amlopres Lekarz prowadzący poinformuje pacjenta, jak długo należy stosować lek. Przerwanie stosowania leku przed wyznaczonym czasem może spowodować nawrót objawów choroby. Dlatego nie należy przerywać stosowania leku Amlopres bez wcześniejszego omówienia tego z lekarzem prowadzącym.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, należy przerwać stosowanie leku Amlopres i natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną: nagły świszczący oddech, ból w klatce piersiowej, duszność lub trudności w oddychaniu; obrzęk powiek, twarzy lub warg; obrzęk języka i gardła powodujący duże trudności w oddychaniu; ciężkie reakcje skórne, w tym nasilona wysypka skórna, pokrzywka, zaczerwienienie skóry na całym ciele, silny świąd, powstawanie pęcherzy, łuszczenie i obrzęk skóry, zapalenie błon śluzowych (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) lub inne reakcje alergiczne; zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca; zapalenie trzustki, które może powodować silny ból brzucha i pleców, czemu towarzyszy bardzo złe samopoczucie.
Kandesartan może spowodować zmniejszenie liczby białych krwinek. Możliwe jest osłabienie odporności pacjenta na zakażenia i wystąpienie zmęczenia, zakażenia lub gorączki. Należy wówczas skontaktować się z lekarzem. Lekarz prowadzący może zlecić okresowe badania krwi w celu sprawdzenia, czy lek Amlopres wpływa w jakikolwiek sposób na jej skład (agranulocytoza).
Inne możliwe działania niepożądane Ponieważ lek Amlopres zawiera dwie substancje czynne, zgłaszane działania niepożądane są związane zarówno ze stosowaniem amlodypiny, jak i kandesartanu.
Działania niepożądane związane ze stosowaniem amlodypiny
Zgłaszano następujące działania niepożądane. Jeżeli którekolwiek z niżej wymienionych działań będzie powodowało problemy lub jeżeli będzie utrzymywało się dłużej niż przez tydzień, należy skontaktować się z lekarzem.
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób): - obrzęk kostek
Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób): - ból głowy, zawroty głowy, senność (zwłaszcza na początku leczenia); - kołatanie serca (odczucie bicia serca), zaczerwienienie twarzy; - ból brzucha, nudności; - zmiana rytmu wypróżnień, biegunka, zaparcie, niestrawność; - zmęczenie, osłabienie; - zaburzenia widzenia, podwójne widzenie; - skurcze mięśni.
Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 osób): - wahania nastroju, lęk, depresja, bezsenność; - drżenie, zaburzenia smaku, omdlenie; - drętwienie lub mrowienie w kończynach, brak odczuwania bólu; - dzwonienie w uszach; - niskie ciśnienie krwi; - kichanie i (lub) katar spowodowany zapaleniem błony śluzowej nosa (nieżyt nosa); - kaszel; - suchość w jamie ustnej, wymioty; - wypadanie włosów, nadmierne pocenie się, świąd skóry, czerwone plamy na skórze, przebarwienie skóry; - zaburzenia oddawania moczu, zwiększona potrzeba oddawania moczu w nocy, zwiększona częstość oddawania moczu; - niemożność uzyskania wzwodu; odczucie dyskomfortu lub powiększenie piersi u mężczyzn; - ból, złe samopoczucie; - ból stawów lub mięśni, ból pleców; - zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała.
Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 osób): - uczucie splątania.
Bardzo rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 osób): - zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie liczby płytek krwi, co może spowodować nietypowe powstawanie siniaków lub łatwiejsze krwawienia; - nadmiar cukru we krwi (hiperglikemia); - zaburzenia w obrębie nerwów, które może powodować osłabienie, uczucie mrowienia lub drętwienia; - obrzęk dziąseł; - wzdęcia brzucha (zapalenie błony śluzowej żołądka); - nieprawidłowa czynność wątroby, zapalenie wątroby, zażółcenie skóry (żółtaczka), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, mogące mieć wpływ na niektóre wyniki badań medycznych; - zwiększone napięcie mięśniowe; - zapalenie naczyń krwionośnych, często z wysypką skórną; - wrażliwość na światło; - zaburzenia obejmujące sztywność mięśni, drżenie i (lub) zaburzenia ruchowe.
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych): - drżenie, sztywność postawy, maskowaty wyraz twarzy, powolne poruszanie się i szuranie, chwiejny chód
Działania niepożądane związane ze stosowaniem kandesartanu
Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób): - zawroty głowy (uczucie wirowania); - ból głowy; - zakażenie dróg oddechowych; - niskie ciśnienie tętnicze krwi - może to powodować uczucie omdlewania lub zawroty głowy; - zmiany w wynikach badań krwi: o zwiększenie stężenia potasu we krwi, zwłaszcza, gdy pacjent ma zaburzenia czynności nerek lub niewydolność serca; w razie znacznego zwiększenia stężenia pacjent może odczuwać zmęczenie, osłabienie, nieregularne bicie serca lub mrowienie; - wpływ na czynność nerek, szczególnie u pacjentów z istniejącymi już zaburzeniami nerek lub niewydolnością serca. W bardzo rzadkich przypadkach może wystąpić niewydolność nerek.
Bardzo rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 osób): - obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła; - zmniejszenie liczby czerwonych lub białych krwinek – może wystąpić zmęczenie, zakażenie lub gorączka; - wysypka skórna, wysypka grudkowata (pokrzywka); - świąd; - ból pleców, ból stawów i mięśni; - zmiany w czynności wątroby, w tym zapalenie wątroby. Może wystąpić zmęczenie, zażółcenie skóry i białek oczu oraz objawy grypopodobne; - kaszel; - nudności; - zmiany w wynikach badań krwi: o zmniejszenie stężenia sodu we krwi. Jeśli zmniejszenie stężenia będzie znaczne, może wystąpić osłabienie, brak energii lub bolesne kurcze mięśni.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: 22 49-21-301, Faks: 22 49-21-309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Amlopres
Lek przechowywać w temperaturze poniżej 30°C.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku/blistrze po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Numer serii na opakowaniu oznakowany jest „Lot”.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Amlopres Substancjami czynnymi leku są kandesartan cyleksetylu i amlodypina.
Amlopres, 8 mg + 5 mg
Każda kapsułka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu i 5 mg amlodypiny, co odpowiada 6,935 mg amlodypiny bezylanu.
Amlopres, 8 mg + 10 mg Każda kapsułka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu i 10 mg amlodypiny, co odpowiada 13,87 mg amlodypiny bezylanu.
Amlopres, 16 mg + 5 mg
Każda kapsułka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu i 5 mg amlodypiny, co odpowiada 6,935 mg amlodypiny bezylanu.
Amlopres, 16 mg + 10 mg
Każda kapsułka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu i 10 mg amlodypiny, co odpowiada 13,87 mg amlodypiny bezylanu.
Pozostałe składniki to: laktoza jednowodna, skrobia kukurydziana, karmeloza wapniowa, makrogol 8000, hydroksypropyloceluloza/typ EXF (250-800 cP (dla roztworu 10%), hydroksypropyloceluloza/typ LF (65-175 cP (dla roztworu 5%), magnezu stearynian.
Otoczka kapsułki (8 mg + 5 mg, 8 mg + 10 mg): żółcień chinolinowa (E104), żelaza tlenek żółty (E172), tytanu dwutlenek (E171), żelatyna
Otoczka kapsułki (16 mg + 5 mg): żółcień chinolinowa (E104), tytanu dwutlenek (E171), żelatyna
Otoczka kapsułki (16 mg + 10 mg): tytanu dwutlenek (E171), żelatyna
Tusz (8 mg + 10 mg, 16 mg + 5 mg): szelak (E904), żelaza tlenek czarny (E172), glikol propylenowy, amonowy wodorotlenek stężony, potasu wodorotlenek.
Jak wygląda lek Amlopres i co zawiera opakowanie Amlopres, 8 mg + 5 mg : kapsułki twarde, rozmiar 3, korpus biały nieprzezroczysty, wieczko ciemnożółte, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 8 mg + 10 mg : kapsułki twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty z czarnym nadrukiem CAN 8, wieczko żółte z czarnym nadrukiem AML 10, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 16 mg + 5 mg : kapsułki twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty z czarnym nadrukiem CAN 16, wieczko jasnożółte z czarnym nadrukiem AML 5, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 16 mg + 10 mg : kapsułki twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty, wieczko białe nieprzezroczyste, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Wielkości opakowań: 30, 56, 60, 90, 98, 100 kapsułek, twardych.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10
Wytwórca Pabianickie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. Marszałka J. Piłsudskiego 5 95-200 Pabianice, Polska
Adamed Sp. z o.o. Pieńków 149 05-152 Czosnów, Polska
Zakład Farmaceutyczny Adamed Pharma S.A. 95-054 Ksawerów Szkolna 33, Polska
Lek d. d. Verovškova ulica 57
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji o leku oraz jego nazwach w innych krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy zwrócić się do: Sandoz Polska Sp. z o.o. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Logo Sandoz
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Amlopres, 8 mg + 5 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 8 mg + 10 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 16 mg + 5 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 16 mg + 10 mg, kapsułki, twarde
Amlopres, 8 mg + 5 mg Każda kapsułka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu (Candesartanum cilexetili) i 5 mg amlodypiny (Amlodipinum), co odpowiada 6,935 mg amlodypiny bezylanu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda kapsułka zawiera 101,95 mg laktozy jednowodnej.
Amlopres, 8 mg + 10 mg Każda kapsułka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu (Candesartanum cilexetili) i 10 mg amlodypiny (Amlodipinum), co odpowiada 13,87 mg amlodypiny bezylanu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda kapsułka zawiera 211,90 mg laktozy jednowodnej.
Amlopres, 16 mg + 5 mg
Każda kapsułka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu (Candesartanum cilexetili) i 5 mg amlodypiny (Amlodipinum), co odpowiada 6,935 mg amlodypiny bezylanu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda kapsułka zawiera 203,90 mg laktozy jednowodnej.
Amlopres, 16 mg + 10 mg Każda kapsułka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu (Candesartanum cilexetili) i 10 mg amlodypiny (Amlodipinum), co odpowiada 13,87 mg amlodypiny bezylanu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda kapsułka zawiera 203,90 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Kapsułka, twarda
Amlopres, 8 mg + 5 mg : kapsułki żelatynowe twarde, rozmiar 3, korpus biały nieprzezroczysty, wieczko ciemnożółte, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 8 mg + 10 mg : kapsułki żelatynowe twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty z czarnym nadrukiem CAN 8, wieczko żółte z czarnym nadrukiem AML 10, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 16 mg + 5 mg : kapsułki żelatynowe twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty z czarnym nadrukiem CAN 16, wieczko jasnożółte z czarnym nadrukiem AML 5, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 16 mg + 10 mg : kapsułki żelatynowe twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty, wieczko białe nieprzezroczyste, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres jest wskazany w leczeniu zastępczym pierwotnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów, u których uzyskano kontrolę ciśnienia tętniczego stosując jednocześnie kandesartan i amlodypinę, w takich samych dawkach.
Dawkowanie
Terapia zastępcza, dorośli poprzedniemu leczeniu kandesartanem i amlodypiną w postaci osobnych leków.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku zmiana dawki nie jest konieczna. Należy zachować ostrożność w trakcie zwiększania dawkowania. Dostępnych jest niewiele informacji dotyczących stosowania u osób w bardzo podeszłym wieku.
Zaburzenia czynności nerek (patrz również punkt 4.4) Pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zmiana dawkowania nie jest konieczna. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek zaleca się monitorowanie stężenia potasu i kreatyniny. Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami lub z krańcową niewydolnością nerek (Cl cr <15 ml/min) albo poddawanych hemodializie. Należy zachować ostrożność. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie są powiązane ze stopniem niewydolności nerek, dlatego zaleca się stosowanie zwykłego dawkowania. Amlodypiny i kandesartanu cyleksetylu nie można usunąć z organizmu metodą dializy.
Zaburzenia czynności wątroby Należy zachować ostrożność stosując produkt leczniczy Amlopres u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie produktu leczniczego Amlopres jest przeciwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i (lub) z cholestazą (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).
Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego Amlopres u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Brak dostępnych danych.
Sposób podania Podanie doustne. Produkt leczniczy Amlopres można przyjmować niezależnie od posiłków. Kapsułkę należy połknąć popijając płynem.
Nadwrażliwość na substancje czynne, na pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6). Niedrożność dróg żółciowych i ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. duże zwężenie zastawki aortalnej); Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebytym ostrym zawale mięśnia sercowego. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Amlopres z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m 2 ) (patrz punkty 4.5 i 5.1).
Ciąża Nie należy rozpoczynać stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w okresie ciąży. Jeśli kontynuacja leczenia antagonistami receptora angiotensyny II nie zostanie uznana za istotną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na alternatywną terapię przeciwnadciśnieniową o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Gdy ciąża zostanie potwierdzona, należy natychmiast przerwać stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II i, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywną terapię (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby okres półtrwania amlodypiny jest dłuższy, a wartości AUC są wyższe. Nie ustalono dla tych pacjentów zaleceń dotyczących dawkowania, dlatego należy zachować ostrożność stosując u nich produkt leczniczy Amlopres. Stosowanie produktu Amlopres jest przeciwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3).
Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, którzy stosują produkty lecznicze wpływające na układ renina-angiotensyna-aldosteron, występuje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego oraz niewydolności nerek.
Zaburzenia czynności nerek Podobnie jak w przypadku innych leków hamujących układ renina-angiotensyna-aldosteron, u podatnych pacjentów można się spodziewać wystąpienia zmian czynności nerek podczas stosowania kandesartanu.
Gdy kandesartan stosowany jest u pacjentów z nadciśnieniem oraz z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy. Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów z bardzo ciężkimi zaburzeniami lub z krańcową niewydolnością nerek (Cl cr <15 ml/min). U tych pacjentów dawkę kandesartanu należy stopniowo dostosować, jednocześnie ściśle kontrolując ciśnienie tętnicze.
U pacjentów leczonych z powodu niewydolności serca (zwłaszcza u pacjentów w wieku 75 lat i starszych) oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy okresowo kontrolować czynność nerek. Podczas dostosowywania dawki kandesartanu zaleca się monitorowanie stężenia kreatyniny i potasu w surowicy. Badania kliniczne dotyczące niewydolności serca nie obejmowały pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy >265 μmol/l (>3 mg/dl).
Pacjenci poddawani hemodializie Podczas dializy może występować szczególna podatność na zmiany ciśnienia tętniczego spowodowane blokadą receptora AT 1
renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego u pacjentów poddawanych hemodializie dawkę kandesartanu należy ostrożnie zwiększać, przy jednoczesnym kontrolowaniu ciśnienia tętniczego.
Pacjenci po przeszczepieniu nerki Brak doświadczenia dotyczącego stosowania kandesartanu u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.
Hipowolemia U pacjentów z hipowolemią i (lub) zbyt małym stężeniem sodu ( np. w wyniku intensywnej terapii lekami moczopędnymi, diety ograniczającej spożycie soli, biegunki lub wymiotów) może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie po podaniu pierwszej dawki leku. Tego typu zaburzenia należy korygować przed podaniem kandesartanu. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego podczas stosowania produktu Amlopres, pacjenta należy ułożyć na plecach oraz, jeżeli to konieczne, podać sól fizjologiczną w infuzji dożylnej. Po ustabilizowaniu ciśnienia tętniczego leczenie można kontynuować.
Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) Istnieją dowody, że jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia tętniczego, hiperkaliemii i zaburzeń czynności nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek). Dlatego nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA poprzez jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1). Jeżeli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA zostanie uznane za absolutnie konieczne, leczenie powinno przebiegać wyłącznie pod nadzorem lekarza specjalisty i z częstą ścisł ą kontrolą czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia tętniczego.
Nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową.
Inne stany wiążące się z pobudzeniem układu renina-angiotensyna-aldosteron U pacjentów, u których napięcie naczyń oraz czynność nerek w znacznym stopniu zależą od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub z chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), stosowanie innych produktów leczniczych wpływającymi na ten układ wiązało się z wystąpieniem ostrego niedociśnienia tętniczego, azotemii, skąpomoczu lub rzadko ostrej niewydolności nerek (patrz punkt 4.8). Podobnie jak w przypadku wszystkich leków obniżających ciśnienie tętnicze, nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub niedokrwieniem naczyniowo-mózgowym, może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu.
Hiperaldosteronizm pierwotny Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem na ogół nie odpowiadają na przeciwnadciśnieniowe produkty lecznicze działające poprzez blokadę układu renina-angiotensyna. Z tego względu nie zaleca się stosowania u nich kandesartanu.
Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej, kardiomiopatia przerostowa zawężająca Tak jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej i mitralnej lub z kardiomiopatią przerostową zawężającą.
Niestabilna dławica piersiowa, ostry zawał mięśnia sercowego Brak danych potwierdzających korzyści z zastosowania produktu leczniczego Amlopres w dławicy piersiowej niestabilnej oraz w trakcie lub w ciągu miesiąca po przebytym zawale mięśnia sercowego.
Przełom nadciśnieniowy Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.
Pacjenci z niewydolnością serca Należy zachować ostrożność podczas leczenia osób z niewydolnością serca. W długotrwałym badaniu kontrolowanym placebo z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (III i IV klasa wg NYHA) częstość obrzęku płuc w grupie otrzymującej amlodypinę była większa niż w grupie otrzymującej placebo (patrz punkt 5.1). Należy zachować ostrożność stosując leki z grupy antagonistów kanału wapniowego, w tym amlodypinę, u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko wystąpienia w przyszłości zdarzeń sercowo- naczyniowych oraz zgonu.
Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE w niewydolności serca Podczas stosowania produktu leczniczego Amlopres w skojarzeniu z inhibitorem ACE może wzrastać ryzyko działań niepożądanych, szczególnie niedociśnienia tętniczego, hiperkaliemii oraz upośledzenia czynności nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek). Nie zaleca się również jednoczesnego stosowania inhibitora ACE, antagonisty receptora mineralokortykosteroidowego oraz kandesartanu. Jednoczesne stosowanie tych leków powinno przebiegać pod nadzorem lekarza specjalisty i przy ścisłej kontroli czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia tętniczego krwi. Nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową.
Hiperkaliemia Stosowanie produktów leczniczych wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron może powodować hiperkaliemię. Hiperkaliemia może prowadzić do zgonu w przypadku osób w podeszłym wieku, pacjentów z niewydolnością nerek, pacjentów z cukrzycą, pacjentów jednocześnie stosujących inne produkty lecznicze, które mogą zwiększać stężenie potasu, i (lub) u pacjentów ze współistniejącymi zdarzeniami. Przed rozważeniem jednoczesnego stosowania produktów leczniczych wpływających na układ renina- angiotensyna-aldosteron należy dokonać oceny stosunku korzyści do ryzyka. Najistotniejsze czynniki ryzyka hiperkaliemia, które należy uwzględnić, to: cukrzyca; zaburzenia czynności nerek; wiek (>70 lat); jednoczesne stosowanie z jednym lub z kilkoma produktami leczniczymi wpływającymi na układ renina-angiotensyna-aldosteron i (lub) suplementami potasu: o zamienniki soli kuchennej zawierające potas, o leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, w tym wybiórcze inhibitory COX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) oraz trimetoprym; zdarzenia współistniejące, w szczególności odwodnienie, ostra niewydolność serca, kwasica metaboliczna, pogorszenie czynności nerek, nagłe pogorszenie stanu nerek (np. choroby zakaźne), liza komórek (np. ostre niedokrwienie kończyn, rabdomioliza, rozległy uraz). U tych pacjentów należy ściśle kontrolować stężenie potasu w surowicy (patrz punkt 4.5)
Znieczulenie i zabiegi chirurgiczne U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II może wystąpić niedociśnienie tętnicze podczas znieczulenia ogólnego lub zabiegu chirurgicznego, spowodowane blokadą układu renina-angiotensyna. W bardzo rzadkich przypadkach niedociśnienie może mieć ciężki przebieg, wymagający podania dożylnego płynów i (lub) leków zwężających naczynia.
Szczególne ostrzeżenia dotyczące substancji pomocniczych Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy- galaktozy.
W badaniach klinicznych nie obserwowano żadnych interakcji między obydwoma składnikami tego złożonego produktu leczniczego.
Interakcje wspólne dla połączenia amlodypiny i kandesartanu Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.
Do uwzględnienia podczas jednoczesnego stosowania
Inne przeciwnadciśnieniowe produkty lecznicze Działanie hipotensyjne produktu leczniczego Amlopres może nasilać się podczas jednoczesnego stosowania z innymi przeciwnadciśnieniowymi produktami leczniczymi.
Produkty lecznicze o właściwościach hipotensyjnych Na podstawie właściwości farmakologicznych można spodziewać się, że następujące produkty lecznicze mogą nasilać działanie hipotensyjne wszystkich leków przeciwnadciśnieniowych, w tym produktu Amlopres: baklofen, amifostyna leki przeciwpsychotyczne lub leki przeciwdepresyjne. Ponadto niedociśnienie ortostatyczne może nasilać się pod wpływem alkoholu.
Kortykosteroidy (o działaniu ogólnoustrojowym) Zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego.
Interakcje związane z kandesartanem
Substancje czynne, które przebadano w klinicznych badaniach farmakokinetycznych to m.in. hydrochlorotiazyd, warfaryna, digoksyna, doustne środki antykoncepcyjne (np. etynyloestradiol + lewonorgestrel), glibenklamid, nifedypina oraz enalapryl. Nie zidentyfikowano żadnych istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych z wymienionymi produktami leczniczymi.
Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas lub inne produkty lecznicze (np. heparyna), które mogą zwiększać stężenie potasu we krwi Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas oraz innych produktów leczniczych (np. heparyny) może zwiększać stężenie potasu we krwi. W razie konieczności należy rozpocząć kontrolowanie stężenia potasu we krwi (patrz punkt 4.4).
Lit Podczas jednoczesnego podawania litu z inhibitorami ACE zgłaszano przemijające zwiększenie stężenia litu w surowicy oraz nasilenie jego działania toksycznego. Podobne działanie może wystąpić podczas stosowania antagonistów receptora angiotensyny II. Nie zaleca się stosowania kandesartanu z litem. Jeżeli takie leczenie skojarzone jest niezbędne, zaleca się ścisłe kontrolowanie stężenia litu w surowicy.
NLPZ Jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II z niesteroidowymi przeciwzapalnymi produktami leczniczymi, NLPZ (np. wybiórczymi inhibitorami COX-2, kwasem acetylosalicylowym [>3g na dobę] oraz nieselektywnymi NLPZ), może spowodować osłab ienie działania przeciwnadciśnieniowego. Tak jak w przypadku inhibitorów ACE, jednoczesne stosowanie leków z grup AIIRA i NLPZ może prowadzić do wzrostu ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym do możliwej ostrej niewydolności nerek oraz do zwiększenia stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami czynności nerek. Należy zachować ostrożność stosując takie skojarzenie leków, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Należy zapewnić właściwe nawodnienie pacjentów oraz rozważyć monitorowanie czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego oraz co jakiś czas po zakończeniu leczenia.
Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) Dane z badań klinicznych wskazują, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu wiąże się z większą częstością takich zdarzeń niepożądanych, jak niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia i pogorszenie czynności nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek), w porównaniu ze stosowaniem jednego leku działającego na układ RAA (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).
Interakcje związane z amlodypiną Wpływ innych produktów leczniczych na amlodypinę:
Inhibitory CYP3A4 Jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, makrolidy [ takie jak erytromycyna lub klarytromycyna], werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie ekspozycji na amlodypinę. Znaczenie kliniczne tych zmian farmakokinetycznych może być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku. Może być zatem konieczne kontrolowanie stanu klinicznego oraz dostosowanie dawkowania.
Klarytromycyna jest inhibitorem CYP3A4. U pacjentów otrzymujących klarytromycynę z amlodypiną istnieje zwiększone ryzyko niedociśnienia tętniczego. Zaleca się ścisłą obserwację stanu pacjentów otrzymujących jednocześnie amlodypinę i klarytromycynę.
Leki indukujące CYP3A4 Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 może zmieniać jej stężenie w osoczu. Dlatego zarówno podczas stosowania amlodypiny razem z induktorami CYP3A4, a szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca [Hypericum perforatum]), jak i po jego zakończeniu, należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć konieczność modyfikacji dawki. Nie zaleca się podawania amlodypiny z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym ze względu na możliwość zwiększenia u niektórych pacjentów biodostępności, co może nasilać działanie hipotensyjne.
Dantrolen (infuzja) U zwierząt po podaniu werapamilu i dożylnym podaniu dantrolenu obserwuje się prowadzące do zgonu migotanie komór i zapaść krążeniową, powiązane z hiperkaliemią. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się, aby unikać jednoczesnego podawania antagonistów kanału wapniowego, takich jak amlodypina, u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej.
Wpływ amlodypiny na inne produkty lecznicze: Działanie hipotensyjne amlodypiny sumuje się z działaniem hipotensyjnym innych produktów leczniczych o właściwościach przeciwnadciśnieniowych.
Takrolimus Podczas jednoczesnego podawania z amlodypiną istnieje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi. Aby uniknąć szkodliwego działania takrolimusu, podawanie amlodypiny pacjentom otrzymującym takrolimus wymaga kontrolowania stężenia we krwi oraz, jeżeli jest to konieczne, dostosowania dawki takrolimusu.
Cyklosporyna Nie przeprowadzono badań interakcji cyklosporyny i amlodypiny z udziałem zdrowych ochotników lub w innych populacjach, z wyjątkiem pacjentów po przeszczepieniu nerki, u których obserwowano różnego stopnia zwiększenie (średnio 0% - 40%) minimalnego stężenia cyklosporyny we krwi. U pacjentów po przeszczepieniu nerki przyjmujących amlodypinę należy rozważyć kontrolowanie stężenia cyklosporyny i w razie konieczności zmniejszenie jej dawki.
Symwastatyna Jednoczesne wielokrotne podawanie dawek 10 mg amlodypiny z 80 mg symwastatyny powodowało zwiększenie o 77% ekspozycji na symwastatynę w porównaniu ze stosowaniem samej symwastatyny. U pacjentów leczonych amlodypiną należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę.
W klinicznych badaniach interakcji amlodypina nie zaburzała farmakokinetyki atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny.
Ciąża
Dotyczy kandesartanu Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II podczas pierwszego trymestru ciąży (patrz punkt 4.4). Stosowanie antagonistów receptorów angiotensyny II jest przeciwwskazane podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4). Dane epidemiologiczne, dotyczące ryzyka teratogenności w następstwie narażenia na inhibitory ACE podczas pierwszego trymestru ciąży, nie są rozstrzygające, jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Podobne ryzyko może dotyczyć antagonistów receptora angiotensyny II, chociaż brak jest danych pochodzących z kontrolowanych badan epidemiologicznych oceniających ryzyko dla tej grupy produktów leczniczych. O ile kontynuacja leczenia antagonistami receptora angiotensyny II nie zostanie uznana za istotną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na alternatywną terapię przeciwnadciśnieniową, o ustalonym profilu bezpieczeństwa w ciąży. Gdy ciąża zostanie potwierdzona, należy natychmiast przerwać stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II i, jeśli to właściwe, należy rozpocząć alternatywne leczenie. Wiadomo, że narażenie na leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecim trymestrze ciąży wywołuje szkodliwe działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i na noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia) (patrz punkt 5.3). W przypadku ekspozycji na antagonistę receptora angiotensyny II podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży, zaleca się przeprowadzenie badania ultrasonograficznego nerek i czaszki. Niemowlęta, których matki przyjmowały antagonistów receptora angiotensyny II, należy uważnie obserwować w kierunku wystąpienia niedociśnienia (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Dotyczy amlodypiny Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet ciąży. W badaniach na zwierzętach zaobserwowano szkodliwy wpływ dużych dawek amlodypiny na płodność (patrz punkt 5.3). Stosowanie w okresie ciąży zaleca się tylko wtedy, gdy nie ma bezpieczniejszego leczenia alternatywnego oraz gdy sama choroba wiąże się z większym ryzykiem dla matki i płodu.
Karmienie piersią
Dotyczy kandesartanu Ze względu na brak dostępnych informacji dotyczących stosowania kandesartanu podczas karmienia piersią, nie zaleca się jego stosowania, a bardziej wskazane są inne produkty lecznicze o lepszym profilu bezpieczeństwa w okresie karmienia piersią, zwłaszcza podczas karmienia noworodka lub wcześniaka.
Dotyczy amlodypiny Amlodypina przenika do mleka kobiecego. Oszacowano, że odsetek dawki, jaki przyjmuje niemowlę od karmiącej go piersią matki, mieści się w przedziale międzykwartylowym od 3% do 7%, przy czym wartość maksymalna wynosi 15%. Wpływ amlodypiny na organizm niemowląt jest nieznany. Decyzję, czy kontynuować lub przerwać karmienie piersią, czy kontynuować lub przerwać podawanie amlodypiny należy podjąć, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia amlodypiną dla matki.
Płodność
Dotyczy amlodypiny U niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanału wapniowego donoszono o przemijających zmianach biochemicznych w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego wpływu amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu przeprowadzonym na szczurach zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością samców (patrz punkt 5.3).
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu kandesartanu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak wziąć pod uwagę, że podczas leczenia kandesartanem sporadycznie mogą wystąpić zawroty głowy lub znużenie. Amlodypina wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeżeli u pacjentów stosujących amlodypinę występują zawroty i bóle głowy, zmęczenie, znużenie lub nudności, zdolność reagowania może się pogorszyć. Zaleca się zachowanie ostrożności, zwłaszcza na początku leczenia.
Złożony produkt leczniczy o ustalonych dawkach Nie przeprowadzono badań klinicznych. Poniżej opisano działania niepożądane, jakie obserwowano podczas stosowania poszczególnych substancji czynnych osobno. Działania niepożądane zgłaszane podczas stosowania jednego ze składników produktu leczniczego (kandesartanu lub amlodypiny) mogą również stanowić potencjalne działania niepożądane produktu Amlopres, nawet jeżeli nie zostały zaobserwowane w badaniach klinicznych lub po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.
Kandesartan Leczenie nadciśnienia tętniczego W kontrolowanych badaniach klinicznych działania niepożądane były łagodne i przemijające. Nie obserwowano związku między występowaniem działań niepożądanych a dawką leku i wiekiem pacjentów. Odsetek pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu działań niepożądanych, był podobny w grupie otrzymującej kandesartan cyleksetylu (3,1%) i w grupie otrzymującej placebo (3,2%). W zbiorczej analizie danych uzyskanych z badań klinicznych z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, działania niepożądane kandesartanu cyleksetylu zdefiniowano na podstawie częstości większej co najmniej o 1% niż po zastosowaniu placebo. Zgodnie z tą definicją, najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i (lub) obwodowego, ból głowy oraz zakażenie dróg oddechowych.
Poniższa tabela przedstawia działania niepożądane obserwowane w badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu amlodypiny z kandesartanem do obrotu.
We wszystkich tabelach w punkcie 4.8 częstość zdefiniowano następująco: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja układów i narządów Częstość Działanie niepożądane Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Często Zakażenia dróg oddechowych Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko Leukopenia, neutropenia i agranulocytoza Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko Hiperkaliemia, hiponatremia Zaburzenia układu nerwowego Często Zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i (lub) obwodowego, ból głowy Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Bardzo rzadko Kaszel Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo rzadko Nudności Częstość nieznana Biegunka Zaburzenia wątroby Bardzo rzadko Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, i dróg żółciowych zaburzenia czynności wątroby lub zapalenie wątroby Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Bardzo rzadko Obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka, świąd Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej Bardzo rzadko Ból pleców, ból stawów, ból mięśni Zaburzenia nerek i dróg moczowych Bardzo rzadko Zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek u predysponowanych pacjentów (patrz punkt 4.4)
Wyniki badań laboratoryjnych Podobnie jak w przypadku innych produktów leczniczych hamujących układ renina-angiotensyna- aldosteron, obserwowano nieznaczne zmniejszenie stężenia hemoglobiny. U pacjentów otrzymujących kandesartan nie jest zazwyczaj konieczne wykonywanie rutynowych badań laboratoryjnych. Jednak u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy.
Amlodypina Najczęściej zgłaszane podczas leczenia działania niepożądane to senność, zawroty głowy, ból głowy, kołatanie serca, nagłe zaczerwienienie twarzy, ból brzucha, nudności, obrzęk wokół kostek, obrzęki i uczucie zmęczenia. W obrębie każdej kategorii częstości działania niepożądane wymienione zostały zgodnie z malejącą ciężko ścią.
Klasyfikacja układów i narządów Częstość Działania niepożądane Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko Leukopenia, małopłytkowość Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko Reakcje alergiczne Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko Hiperglikemia Zaburzenia psychiczne Niezbyt często Bezsenność, wahania nastroju (w tym lęk), depresja Rzadko Uczucie splątania Zaburzenia układu nerwowego Często Senność, zawroty głowy, ból głowy (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt często Drżenie, zaburzenia smaku, omdlenie, niedoczulica, parestezje Bardzo rzadko Wzmożone napięcie mięśniowe, neuropatia obwodowa Częstość nieznana Zaburzenia pozapiramidowe Zaburzenia oka Niezbyt często Zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie) Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często Szumy uszne Zaburzenia serca Często Kołatanie serca Niezbyt często Zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków) Bardzo rzadko Zawał mięśnia sercowego Zaburzenia naczyniowe Często Nagłe zaczerwienienie twarzy Niezbyt często Niedociśnienie tętnicze Bardzo rzadko Zapalenie naczyń krwionośnych Zaburzenia układu Często Duszność oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często Kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa Zaburzenia żołądka i jelit Często Ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie) Niezbyt często Wymioty, suchość w jamie ustnej Bardzo rzadko Zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, rozrost dziąseł Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Bardzo rzadko Zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych* Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często Łysienie, plamica, odbarwienie skóry, nadmierne pocenie, świąd, wysypka, pokrzywka Bardzo rzadko Obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło Częstość nieznana Toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej Często Obrzęk kostek Niezbyt często Ból stawów, ból mięśni, skurcze mięśni, ból pleców Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często Zaburzenia mikcji, oddawanie moczu w nocy, zwiększona częstość oddawania moczu Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Niezbyt często Impotencja, ginekomastia Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Bardzo często Obrzęk Często Zmęczenie, astenia Niezbyt często Ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie Badania diagnostyczne Niezbyt często Zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała
*najczęściej współistniejące z cholestazą Wyjątkowo zgłaszano przypadki zespołu pozapiramidowego.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Doświadczenie dotyczące umyślnego przedawkowania amlodypiny u ludzi jest ograniczone.
Objawy Dostępne dane wskazują, że znaczne przedawkowanie amlodypiny może prowadzić do silnego rozszerzenia naczyń obwodowych oraz możliwej odruchowej tachykardii. Zgłaszano znaczne i prawdopodobnie długotrwałe zmniejszenie ciśnienia tętniczego, włącznie ze wstrząsem prowadzącym do zgonu. Dane farmakologiczne wskazują, że prawdopodobnym głównym objawem przedawkowania kandesartanu jest znaczne niedociśnienie tętnicze z zawrotami głowy. W indywidualnych zgłoszeniach przypadków przedawkowania (do 672 mg kandesartanu cyleksetylu) powrót pacjentów do zdrowia przebiegał bez powikłań.
Leczenie Jeżeli wystąpią objawy niedociśnienia tętniczego, należy wdrożyć leczenie objawowe i monitorować parametry życiowe. Pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach z nogami uniesionymi do góry. Jeżeli nie jest to wystarczające, należy zwiększyć objętość osocza przez podanie np. izotonicznego roztworu chlorku sodu. Jeżeli powyższe środki nie są wystarczające, można podać sympatykomimetyki. Kandesartanu nie można usunąć metodą hemodializy.
Klinicznie istotne niedociśnienie tętnicze spowodowane przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego podtrzymywania czynności układu sercowo-naczyniowego, w tym częstego monitorowania czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn oraz kontrolowania objętości płynów krążących i ilości wydalanego moczu.
W przywróceniu napięcia naczyń krwionośnych i ciśnienia tętniczego pomocne może być podanie leku zwężającego naczynia krwionośne, jeśli nie ma dla niego przeciwwskazań. Dożylne podanie glukonianu wapnia może być korzystne w celu odwrócenia skutków blokady kanałów wapniowych. W niektórych przypadkach warto rozważyć płukanie żołądka. U zdrowych ochotników zastosowanie węgla aktywnego do 2 godzin po podaniu 10 mg amlodypiny zmniejszało wchłanianie amlodypiny.
Ponieważ amlodypina silnie wiąże się z białkami, dializa najprawdopodobniej nie przyniesie spodziewanych korzyści.
Grupa farmakoterapeutyczna: leki działające na układ renina-angiotensyna, połączenie antagonistów receptora angiotensyny II z antagonistami kanału wapniowego; Kod ATC: C09DB07
Produkt leczniczy Amlopres zawiera dwie substancje czynne o działaniu przeciwnadciśnieniowym, o uzupełniających się mechanizmach kontroli ciśnienia tętniczego u pacjentów z samoistnym nadciśnieniem tętniczym: antagonistę receptora angiotensyny II kandesartan cyleksetylu oraz antagonistę kanału wapniowego z grupy dihydropirydyn, amlodypinę. Połączenie tych substancji ma kumulatywne działanie przeciwnadciśnieniowe, obniżające ciśnienie tętnicze w większym stopniu niż każdy ze składników osobno.
Kandesartan cyleksetylu Angiotensyna II jest podstawowym hormonem wazoaktywnym układu renina-angiotensyna-aldosteron i odgrywa rolę w patogenezie nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca i innych zaburzeń układu sercowo-naczyniowego. Ma ona również znaczenie w patogenezie przerostu i uszkodzenia narządów docelowych. Główne fizjologiczne działania angiotensyny II, takie jak skurcz naczyń, pobudzanie wydzielania aldosteronu, regulacja równowagi wodno-elektrolitowej oraz pobudzanie wzrostu komórek, odbywają się za pośrednictwem receptora typu 1 (AT 1 ). Kandesartan cyleksetylu jest prolekiem przeznaczonym do stosowania doustnego. Podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany (hydroliza estru) do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan jest lekiem z grupy AIIRA o wybiórczym powinowactwie do receptora AT 1 . Wiązanie z receptorem jest silne, z powolną dysocjacją połączenia. Kandesartan nie wykazuje aktywności agonistycznej. Kandesartan nie hamuje aktywności konwertazy angiotensyny (ACE), która przekształca angiotensynę I do angiotensyny II oraz powoduje rozpad bradykininy. Kandesartan nie wpływa na aktywność konwertazy angiotensyny ani nie nasila działania bradykininy i substancji P. W kontrolowanych badaniach klinicznych porównujących kandesartan z inhibitorami ACE, częstość kaszlu była mniejsza u pacjentów otrzymujących kandesartan cyleksetylu. Kandesartan nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych pełniących istotną rolę w regulacji czynności układu krążenia. Działanie antagonistyczne na receptory angiotensyny II (AT 1 ) wywołuje zależne od dawki zwiększenie stężenia reniny, angiotensyny I i angiotensyny II w osoczu oraz zmniejszenie stężenia aldosteronu.
Nadciśnienie tętnicze W nadciśnieniu tętniczym kandesartan powoduje zależne od dawki, długo utrzymujące się obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Działanie przeciwnadciśnieniowe wynika ze zmniejszonego obwodowego oporu naczyniowego bez odruchowej tachykardii. Brak doniesień o ciężkim lub nadmiernym obniżeniu ciśnienia po przyjęciu pierwszej dawki lub o efekcie z odbicia po zaprzestaniu leczenia. Początek działania przeciwnadciśnieniowego po podaniu pojedynczej dawki kandesartanu cyleksetylu występuje zazwyczaj w ciągu 2 godzin. Podczas kontynuacji leczenia pełne działanie obniżające ciśnienie tętnicze, niezależnie od dawki, jest na ogół osiągane w ciągu czterech tygodni i utrzymuje się podczas długotrwałego leczenia. Wyniki metaanalizy wskazują, że średnie dodatkowe działanie hipotensyjne po zwiększeniu dawki z 16 mg do 32 mg raz na dobę było niewielkie. Biorąc pod uwagę zmienność osobniczą, u niektórych pacjentów można się spodziewać działania większego niż przeciętne. Kandesartan cyleksetylu stosowany raz na dobę zapewnia skuteczne i równomierne obniżenie ciśnienia tętniczego w ciągu doby, z niewielką różnicą między maksymalnym i minimalnym działaniem w danym przedziale dawkowania. Działanie przeciwnadciśnieniowe oraz tolerancję kandesartanu i losartanu porównano w dwóch randomizowanych badaniach z podwójnie ślepą próbą, z udziałem 1268 pacjentów z łagodnym do umiarkowanego nadciśnieniem tętniczym. Zmniejszenie ciśnienia tętniczego przy minimalnym stężeniu leku (skurczowe/rozkurczowe) wynosiło 13,1/10,5 mmHg w przypadku stosowania kandesartanu cyleksetylu w dawce 32 mg raz na dobę oraz 10,0/8,7 mmHg w przypadku stosowania losartanu potasu w dawce 100 mg raz na dobę (różnica w zmniejszeniu ciśnienia wyniosła 3,1/1,8 mmHg, p<0,0001/p<0,0001). Podczas jednoczesnego stosowania kandesartanu z hydrochlorotiazydem występuje addytywny efekt hipotensyjny. Silniejsze działanie przeciwnadciśnieniowe obserwuje się również wtedy, gdy kandesartan cyleksetylu stosowany jest w skojarzeniu z amlodypiną lub felodypiną.
Działanie hipotensyjne produktów leczniczych hamujących układ renina-angiotensyna-aldosteron u pacjentów rasy czarnej (wykazujących zwykle mniejszą aktywność reninową osocza) jest słabsze niż u pacjentów innych ras. Dotyczy to również kandesartanu. W otwartym badaniu klinicznym z udziałem 5165 pacjentów z podwyższonym ciśnieniem rozkurczowym, obniżenie ciśnienia tętniczego podczas leczenia kandesartanem było znacząco słabsze u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów pozostałych ras (14,4/10,3 mmHg w porównaniu z 19,0/12,7 mmHg, p<0,0001/p<0,0001). Kandesartan zwiększa nerkowy przepływ krwi i albo pozostaje bez wpływu na współczynnik filtracji kłębuszkowej, zaś zmniejsza nerkowy opór naczyniowy i frakcję filtracji. W trwającym 3 miesiące badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 z mikroalbuminurią leczenie nadciśnienia tętniczego kandesartanem zmniejszyło wydalanie albumin w moczu (stosunek stężenia albumin do kreatyniny, średnio 30%, 95% przedział ufności 15-42%). Obecnie brak danych dotyczących wpływu kandesartanu na rozwój nefropatii cukrzycowej.
Wpływ kandesartanu cyleksetylu w dawce 8-16 mg (średnia dawka 12 mg) raz na dobę na zachorowalność i umieralność z powodu chorób sercowo-naczyniowych oceniano w randomizowanym badaniu klinicznym z udziałem 4937 pacjentów w podeszłym wieku (od 70 do tętniczym, poddanych obserwacji średnio przez 3,7 roku (badanie SCOPE - Study on Cognition and Prognosis in the Elderly). Pacjenci otrzymywali kandesartan cyleksetylu lub placebo razem z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi w razie konieczności. W grupie pacjentów otrzymujących kandesartan ciśnienie tętnicze zmniejszyło się ze 166/90 do 145/80 mmHg, natomiast w grupie kontrolnej ze 167/90 do 149/82 mmHg. Dla pierwszorzędowego punktu końcowego badania, którym były ciężkie zdarzenia sercowo-naczyniowe (śmierć w wyniku chorób sercowo-naczyniowych, udar mózgu i zawał serca, które nie prowadziły do zgonu), nie wykazano istotnej statystycznie różnicy. W grupie pacjentów otrzymujących kandesartan odnotowano 26,7 zdarzeń na l000 pacjentolat, natomiast w grupie kontrolnej 30 zdarzeń na 1000 pacjentolat (ryzyko względne 0,89, 95% CI: 0,75 do 1,06; p=0,19).
W dwóch dużych, randomizowanych, kontrolowanych badaniach klinicznych ONTARGET (ang. ONgoing Telmistartan Alone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-D (ang. The Veterans Affairs Nefropathy in Diabetes) oceniano jednoczesne stosowanie inhibitora ACE z antagonistą receptora angiotensyny II. Badanie ONTARGET było przeprowadzone u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego lub chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie albo cukrzycą typu 2 z towarzyszącym, potwierdzonym uszkodzeniem narządów docelowych. W badaniu VA NEPHRON-D uczestniczyli pacjenci z cukrzycą typu 2 oraz z nefropatią cukrzycową. Badania te wykazały brak istotnego korzystnego wpływu na parametry nerkowe i (lub) zachorowalność oraz śmiertelność w wyniku chorób sercowo-naczyniowych, podczas gdy w porównaniu z monoterapią zaobserwowano zwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia tętniczego. Ze względu na podobieństwa w zakresie właściwości farmakodynamicznych tych leków, przytoczone wyniki również mają znaczenie w odniesieniu do innych inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Dlatego u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II. Badanie ALTITUDE (ang. Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal Disease Endpoints) zostało zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu do standardowego leczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów z cukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobą nerek oraz (lub) z chorobą układu sercowo-naczyniowego. Badanie zostało przedwcześnie przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych. Zgony sercowo-naczyniowe i udary mózgu występowały częściej w grupie otrzymującej aliskiren w porównaniu z grupą placebo. W grupie otrzymującej aliskiren odnotowano również częstsze niż w grupie placebo występowanie zdarzeń niepożądanych, w tym ciężkich zdarzeń niepożądanych (hiperkaliemia, niedociśnienie i niewydolność nerek).
Amlodypina Amlodypina jest inhibitorem napływu jonów wapniowych, należącym do grupy dihydropirydyn (powolny bloker kanału wapniowego lub antagonista jonów wapniowych) i hamuje przezbłonowy napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i komórek błony mięśniowej naczyń. Mechanizm przeciwnadciśnieniowego działania amlodypiny wynika z bezpośredniego działania rozkurczającego na mięśnie gładkie naczyń. Dokładny mechanizm, w którym amlodypina zmniejsza objawy dławicowe, nie został w pełni ustalony, ale amlodypina redukuje następstwa niedokrwienia w dwóch mechanizmach:
Działanie farmakodynamiczne U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym jednorazowa dawka dobowa powoduje klinicznie istotne obniżenie ciśnienia tętniczego w ciągu doby zarówno w pozycji leżącej, jak i stojącej. Amlodypina nie nadaje się do leczenia ostrego nadciśnienia ze względu na opóźniony początek działania. U pacjentów z dławicą piersiową podawanie amlodypiny raz na dobę wydłuża całkowity czas trwania wysiłku, czas do wystąpienia bólu wieńcowego i czas do obniżenia odcinka ST o 1 mm, zmniejsza częstość bólów dławicowych, a także konieczność zastosowania tabletek triazotanu glicerolu (nitrogliceryny). Podawanie amlodypiny nie wiązało się z żadnymi metabolicznymi działaniami niepożądanymi lub zmianami stężenia lipidów w osoczu, jest odpowiednie u pacjentów z astmą, cukrzycą i dną moczanową.
Stosowanie u pacjentów z niewydolnością serca Badania hemodynamiczne oraz próby wysiłkowe przeprowadzone w kontrolowanych badaniach klinicznych u pacjentów z niewydolnością serca klasy II-IV wg NYHA wykazały, że amlodypina nie prowadziła do pogorszenia ich stanu klinicznego, określonego przez zdolność do wykonywania wysiłku fizycznego, pomiar frakcji wyrzutowej lewej komory oraz nasilenie objawów klinicznych. W kontrolowanym placebo badaniu PRAISE, zaprojektowanym do oceny chorych z niewydolnością serca klasy III-IV wg NYHA otrzymujących digoksynę, leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny wykazano, że zastosowanie amlodypiny nie zwiększało śmiertelności ani łącznie śmiertelności i zachorowalności u pacjentów z niewydolnością serca. W długookresowym badaniu kontynuacyjnym, z placebo w grupie kontrolnej (PRAISE-2), stosowanie amlodypiny u pacjentów z niewydolnością serca klasy III i IV wg NYHA bez klinicznych objawów lub cech sugerujących podłoże niedokrwienne choroby, leczonych ustalonymi dawkami inhibitorów konwertazy angiotensyny, glikozydów naparstnicy i leków moczopędnych, amlodypina nie miała wpływu na całkowitą śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych. W tej samej grupie pacjentów przyjmowanie amlodypiny związane było ze zwiększoną ilością zgłoszeń o wystąpieniu obrzęku płuc.
Leczenie w celu zapobiegania zawałowi serca (ALLHAT) Randomizowane badanie ALLHAT (Antihypertensive and Lipid-Lowering Treatment to Prevent Heart Attack Trial ) z podwójnie ślepą próbą (badanie morbidity-mortality) przeprowadzono u pacjentów z lekkim i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym w celu porównania nowszych terapii: amlodypiną w dawce 2,5-10 mg/dobę (bloker kanału wapniowego) lub lizynoprylem w dawce 10-40 mg/dobę (inhibitor ACE), jako leczenia pierwszego rzutu z tiazydowym lekiem moczopędnym - chlortalidonem w dawce 12,5-25 mg/dobę. Łącznie 33 357 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, w wieku 55 lat lub starszych, zostało losowo przydzielonych do grup i poddanych obserwacji trwającej średnio 4,9 roku. U pacjentów występował co najmniej jeden z czynników ryzyka choroby wieńcowej, w tym: zawał mięśnia sercowego lub udar w wywiadzie (w okresie powyżej 6 miesięcy od włączenia do badania) lub udokumentowana miażdżyca naczyń (51,5%), cukrzyca typu 2 (36,1%), stężenie HDL-C <35 mg/dl (11,6%), przerost lewej komory mięśnia serca potwierdzony w badaniu EKG lub ECHO (20,9%), palenie tytoniu (21,9%). Pierwszorzędowym punktem końcowym były zakończone zgonem przypadki choroby niedokrwiennej serca lub zawał mięśnia sercowego niezakończony zgonem. Nie zaobserwowano istotnej różnicy w odniesieniu do pierwszorzędowego punktu końcowego w grupie pacjentów otrzymujących amlodypinę i chlortalidon: RR 0,98 (95% CI (0,90-1,70) p=0,65. Wśród drugorzędowych punktów końcowych, częstość niewydolności serca (składowa złożonego punktu końcowego sercowo-naczyniowego) była istotnie większa w grupie otrzymującej amlodypinę w porównaniu z grupą otrzymującą chlortalidon (10,2% vs 7,7%, RR 1,38 (95% CI [1,25-1,52] p<0,001). Jednak nie stwierdzono istotnej różnicy w śmiertelności ze wszystkich przyczyn u pacjentów otrzymujących amlodypinę i chlortalidon. RR 0,96 (95% CI [0,89-1,02] p=0,20.
Kandesartan cyleksetylu
Wchłanianie i dystrybucja Po podaniu doustnym kandesartan cyleksetylu zostaje przekształcony do substancji czynnej, kandesartanu. Bezwzględna biodostępność kandesartanu po doustnym podaniu w postaci roztworu kandesartanu cyleksetylu wynosi około 40%. Względna biodostępność kandesartanu w postaci kapsułek w porównaniu z podanym doustnie roztworem wynosi około 34% i charakteryzuje się bardzo małą zmiennością. Zatem szacowana całkowita biodostępność kandensartanu zawartego w kapsułce wynosi 14%. Średnie maksymalne stężenie w surowicy (C max ) osiągane jest po 3-4 godzinach od przyjęcia kapsułki. W zakresie dawek terapeutycznych stężenie kandesartanu w surowicy zwiększa się liniowo wraz ze wzrostem dawki. Nie zaobserwowano różnic w farmakokinetyce kandesartanu związanych z płcią. Przyjmowanie posiłków nie wpływa istotnie na wartość pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia kandesartanu w osoczu względem czasu (AUC). Kandesartan wiąże się silnie z białkami osocza (w ponad 99%). Pozorna objętość dystrybucji kandesartanu wynosi 0,1 l/kg mc. Pokarm nie wpływa na biodostępność kandesartanu.
Metabolizm i wydalanie Kandesartan jest wydalany głównie w postaci niezmienionej w moczu i z żółcią i tylko w niewielkim stopniu usuwany jest w procesie metabolizmu wątrobowego (CYP2C9). Dostępne badania interakcji wskazują na brak wpływu na CYP2C9 i CYP3A4. W oparciu o dane z badań in vitro, w warunkach in vivo nie powinny wystąpić interakcje z produktami leczniczymi, których metabolizm zależny jest od izoenzymów CYP1A2, CYP2A6, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6, CYP2E1 lub CYP3A4 cytochromu P450. Okres półtrwania kandesartanu w końcowej fazie eliminacji wynosi około 9 godzin. Podanie dawek wielokrotnych nie prowadzi do kumulacji kandesartanu. Całkowity klirens osoczowy kandesartanu wynosi około 0,37 ml/min/kg mc., przy klirensie nerkowym wynoszącym około 0,19 ml/min/kg mc. Eliminacja nerkowa kandesartanu odbywa się zarówno na drodze filtracji kłębuszkowej, jak i czynnego wydzielania kanalikowego. Po podaniu doustnym kandesartanu cyleksetylu znakowanego izotopem węgla 14 C około 26% dawki jest wydalane w moczu w postaci kandesartanu, a 7% w postaci nieaktywnych metabolitów, podczas gdy około 56% dawki wykrywa się w kale w postaci kandesartanu, a 10% w postaci nieczynnych metabolitów.
Farmakokinetyka w szczególnych grupach pacjentów U osób w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) wartości C max
porównaniu z młodszymi pacjentami odpowiednio o około 50% i 80%. Jednak działanie obniżające ciśnienie tętnicze oraz częstość działań niepożądanych są podobne po podaniu danej dawki kandesartanu u młodych pacjentów i u pacjentów w podeszłym wieku (patrz punkt 4.2). U pacjentów z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek wartości C max
zwiększają się podczas wielokrotnego podawania dawek odpowiednio o około 50% i 70%, natomiast wartość T 1/2
u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek zmieniały się odpowiednio o 50% i 110%. Okres półtrwania w końcowej fazie eliminacji kandesartanu był w przybliżeniu dwukrotnie dłuższy u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Wartości AUC kandesartanu u pacjentów poddawanych hemodializie oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek były podobne. W dwóch badaniach z udziałem pacjentów z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby średnia wartość AUC kandesartanu była większa o około 20% w jednym i 80% w drugim badaniu (patrz punkt 4.2). Brak doświadczenia dotyczącego stosowania kandesartanu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.
Amlodypina
Wchłanianie, dystrybucja, wiązanie z białkami osocza : po podaniu doustnym dawek terapeutycznych amlodypina jest dobrze wchłaniana, a maksymalne stężenie we krwi występuje po 6-12 godzinach po podaniu dawki. Szacuje się, że całkowita biodostępność wynosi od 64% do 80%. Objętość dystrybucji wynosi około 21 l/kg. W badaniach in vitro wykazano, że prawie 97,5% krążącej amlodypiny jest związane z białkami osocza. Przyjmowanie pokarmów nie wpływa na biodostępność amlodypiny.
Metabolizm i wydalanie Okres półtrwania w końcowej fazie eliminacji z osocza wynosi około 35-50 godzin i jest stały przy dawkowaniu raz na dobę. Amlodypina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. 10% leku w postaci niezmienionej i 60% metabolitów jest wydalane w moczu.
Stosowanie w zaburzeniach czynności wątroby Dostępne są bardzo ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania amlodypiny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z niewydolnością wątroby klirens amlodypiny jest zmniejszony, czego wynikiem jest dłuższy okres półtrwania oraz zwiększenie wartości AUC o około 40-60%.
Stosowanie u osób w podeszłym wieku Czas potrzebny do osiągnięcia stężenia maksymalnego w osoczu u osób w podeszłym wieku jest podobny, jak u osób młodszych. Klirens amlodypiny wykazuje tendencję do zmniejszania się, co powoduje zwiększenie wartości AUC i okresu półtrwania w fazie eliminacji u pacjentów w podeszłym wieku. Wzrost wartości AUC i okresu półtrwania w fazie eliminacji u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca był zgodny z przewidywaniami dla tej grupy wiekowej.
Niżej przedstawiono dostępne dane niekliniczne dotyczące poszczególnych składników złożonego produktu leczniczego.
Kandesartan Brak dowodów wskazujących na zaburzenia ogólnoustrojowe lub toksyczne działanie na narządy docelowe po zastosowaniu dawek istotnych klinicznie. W nieklinicznych badaniach dotyczących bezpieczeństwa stosowania u myszy, szczurów, psów i małp, kandesartan w dużych dawkach wpływał na nerki i parametry krwinek czerwonych. Kandesartan powodował obniżenie parametrów krwinek czerwonych (liczby erytrocytów, stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu). Działanie na nerki (tj. śródmiąższowe zapalenie nerek, poszerzenie kanalików nerkowych, nacieki bazofilów do kanalików nerkowych; zwiększone stężenie mocznika i kreatyniny w osoczu) może być spowodowane działaniem hipotensyjnym, które prowadzi do zmian w przepływie nerkowym. Ponadto kandesartan wywoływał rozrost i (lub) przerost komórek aparatu przykłębuszkowego. Uznano, że zmiany te są wynikiem działania farmakologicznego kandesartanu. W zakresie terapeutycznych dawek kandesartanu u ludzi rozrost i (lub) przerost komórek aparatu przykłębuszkowego wydaje się nie mieć żadnego znaczenia.
Obserwowano szkodliwe działanie na płód w późnym okresie ciąży (patrz punkt 4.6).
W nieklinicznych badaniach na noworodkach i młodych szczurach z prawidłowym ciśnieniem tętniczym kandesartan powodował zmniejszenie masy ciała i masy serca. Tak jak u dorosłych zwierząt, zmiany te uznaje się za wynik farmakologicznego działania kandesartanu. Po podaniu najmniejszej dawki 10 mg/kg mc. ekspozycja na kandesartan była od 12 do 78 razy większa niż notowana u dzieci w wieku od 1 roku do <6 lat po podaniu kandesartanu cyleksetylu w dawce 0,2 mg/kg mc. i od 7 do 54 razy większa niż notowana u dzieci i młodzieży w wieku do 6 do <17 lat otrzymujących kandesartan cyleksetyl w dawce 16 mg. Ponieważ w badaniach tych nie ustalono wartości NOEL (ang. no observed effect level), nieznany pozostaje margines bezpieczeństwa dla wpływu na masę serca ani kliniczne znaczenie obserwacji.
Układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) odgrywa kluczową rolę w rozwoju nerek w okresie płodowym. Wykazano, że zablokowanie tego układu prowadzi do nieprawidłowego rozwoju nerek u bardzo młodych myszy. Podawanie produktów leczniczych o działaniu bezpośrednim na układ RAA może zmienić prawidłowy rozwój nerek. Dlatego amlodypiny z kandesartanem cyleksetylem nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 1 roku (patrz punkt 4.3).
Dane z badania mutagenezy in vitro oraz in vivo wskazują, że kandesartan w warunkach stosowania klinicznego nie wykazuje aktywności mutagennej ani klastogennej. Nie ma dowodów na działanie rakotwórcze.
Amlodypina Szkodliwy wpływ na reprodukcję Badania wpływu na reprodukcję przeprowadzone na szczurach i myszach wykazały opóźnienie daty porodu, wydłużenie czasu trwania porodu i zmniejszoną przeżywalność potomstwa po zastosowaniu amlodypiny w dawkach około 50-krotnie większych od maksymalnej zalecanej dawki dla ludzi w przeliczeniu na mg/kg mc.
Wpływ na płodność Nie stwierdzono wpływu amlodypiny w dawkach do 10 mg/kg mc./dobę (ośmiokrotnie* większych od maksymalnej zalecanej dawki dla ludzi [10 mg] w przeliczeniu na mg/m 2
płodność samców i samic szczura otrzymujących amlodypinę odpowiednio przez 64 i 14 dni przed kopulacją. W innym badaniu na szczurach, w którym samcom szczura przez 30 dni podawano bezylan amlodypiny w dawce porównywalnej z dawką stosowaną u ludzi w przeliczeniu na mg/kg mc., stwierdzono zarówno zmniejszenie stężenia hormonu folikulotropowego i testosteronu w osoczu, jak również zmniejszenie gęstości nasienia i liczby dojrzałych spermatyd oraz komórek Sertoliego.
Rakotwórczość, genotoksyczność U szczurów i myszy otrzymujących przez dwa lata w karmie amlodypinę, w ilości zapewniającej dawkę dobową 0,5, 1,25 i 2,5 mg/kg mc./dobę, nie stwierdzono cech działania rakotwórczego. Największa dawka (która u myszy była zbliżona, a u szczurów dwukrotnie większa od maksymalnej dawki zalecanej dla ludzi, wynoszącej 10 mg, w przeliczeniu na mg/m 2
zbliżona do maksymalnej tolerowanej dawki dla myszy, ale nie dla szczurów. W badaniach mutagenności nie stwierdzono zmian związanych z podawanym produktem leczniczym na poziomie genów ani chromosomów.
*W oparciu o masę ciała pacjenta wynoszącą 50 kg.
Zawartość kapsułki Laktoza jednowodna Skrobia kukurydziana Karmeloza wapniowa Makrogol typ 8000 Hydroksypropyloceluloza / typ: EXF (250-800 cP (dla roztworu 10%)) Hydroksypropyloceluloza / typ: LF (65-175 cP (dla roztworu 5%)) Magnezu stearynian
Otoczka kapsułki (8 mg + 5 mg, 8 mg + 10 mg) Żółcień chinolinowa (E104) Żelaza tlenek żółty (E172) Tytanu dwutlenek (E171) Żelatyna
Otoczka kapsułki (16 mg + 5 mg) Żółcień chinolinowa (E104) Tytanu dwutlenek (E171) Żelatyna
Otoczka kapsułki (16 mg + 10 mg) Tytanu dwutlenek (E171) Żelatyna
Tusz (8 mg + 10 mg, 16 mg + 5 mg): Szelak (E904) Żelaza tlenek czarny (E172) Glikol propylenowy Amonowy wodorotlenek stężony Potasu wodorotlenek
Nie dotyczy.
Przechowywać w temperaturze poniżej 30°C.
Blister z folii PA/Aluminium/PVC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Opakowanie zawiera 14, 28, 30, 56, 60, 90, 98, 100 kapsułek twardych.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Bez specjalnych zaleceń.
Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10
Amlopres, 8 mg + 5 mg Pozwolenie nr 23749 Amlopres, 8 mg + 10 mg Pozwolenie nr 23750 Amlopres, 16 mg + 5 mg Pozwolenie nr 23751 Amlopres, 16 mg + 10 mg Pozwolenie nr 23752
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 16.02.2017 r.
09.11.2018
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Amlopres, 8 mg + 5 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 8 mg + 10 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 16 mg + 5 mg, kapsułki, twarde Amlopres, 16 mg + 10 mg, kapsułki, twarde
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Amlopres, 8 mg + 5 mg Każda kapsułka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu (Candesartanum cilexetili) i 5 mg amlodypiny (Amlodipinum), co odpowiada 6,935 mg amlodypiny bezylanu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda kapsułka zawiera 101,95 mg laktozy jednowodnej.
Amlopres, 8 mg + 10 mg Każda kapsułka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu (Candesartanum cilexetili) i 10 mg amlodypiny (Amlodipinum), co odpowiada 13,87 mg amlodypiny bezylanu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda kapsułka zawiera 211,90 mg laktozy jednowodnej.
Amlopres, 16 mg + 5 mg
Każda kapsułka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu (Candesartanum cilexetili) i 5 mg amlodypiny (Amlodipinum), co odpowiada 6,935 mg amlodypiny bezylanu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda kapsułka zawiera 203,90 mg laktozy jednowodnej.
Amlopres, 16 mg + 10 mg Każda kapsułka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu (Candesartanum cilexetili) i 10 mg amlodypiny (Amlodipinum), co odpowiada 13,87 mg amlodypiny bezylanu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każda kapsułka zawiera 203,90 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Kapsułka, twarda
Amlopres, 8 mg + 5 mg : kapsułki żelatynowe twarde, rozmiar 3, korpus biały nieprzezroczysty, wieczko ciemnożółte, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 8 mg + 10 mg : kapsułki żelatynowe twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty z czarnym nadrukiem CAN 8, wieczko żółte z czarnym nadrukiem AML 10, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 16 mg + 5 mg : kapsułki żelatynowe twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty z czarnym nadrukiem CAN 16, wieczko jasnożółte z czarnym nadrukiem AML 5, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
Amlopres, 16 mg + 10 mg : kapsułki żelatynowe twarde, rozmiar 1, korpus biały nieprzezroczysty, wieczko białe nieprzezroczyste, wypełnione białym lub prawie białym granulatem.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Amlopres jest wskazany w leczeniu zastępczym pierwotnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów, u których uzyskano kontrolę ciśnienia tętniczego stosując jednocześnie kandesartan i amlodypinę, w takich samych dawkach.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Terapia zastępcza, dorośli poprzedniemu leczeniu kandesartanem i amlodypiną w postaci osobnych leków.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku zmiana dawki nie jest konieczna. Należy zachować ostrożność w trakcie zwiększania dawkowania. Dostępnych jest niewiele informacji dotyczących stosowania u osób w bardzo podeszłym wieku.
Zaburzenia czynności nerek (patrz również punkt 4.4) Pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zmiana dawkowania nie jest konieczna. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek zaleca się monitorowanie stężenia potasu i kreatyniny. Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami lub z krańcową niewydolnością nerek (Cl cr <15 ml/min) albo poddawanych hemodializie. Należy zachować ostrożność. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie są powiązane ze stopniem niewydolności nerek, dlatego zaleca się stosowanie zwykłego dawkowania. Amlodypiny i kandesartanu cyleksetylu nie można usunąć z organizmu metodą dializy.
Zaburzenia czynności wątroby Należy zachować ostrożność stosując produkt leczniczy Amlopres u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie produktu leczniczego Amlopres jest przeciwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i (lub) z cholestazą (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).
Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego Amlopres u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Brak dostępnych danych.
Sposób podania Podanie doustne. Produkt leczniczy Amlopres można przyjmować niezależnie od posiłków. Kapsułkę należy połknąć popijając płynem.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, na pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6). Niedrożność dróg żółciowych i ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. duże zwężenie zastawki aortalnej); Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebytym ostrym zawale mięśnia sercowego. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Amlopres z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m 2 ) (patrz punkty 4.5 i 5.1).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Ciąża Nie należy rozpoczynać stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w okresie ciąży. Jeśli kontynuacja leczenia antagonistami receptora angiotensyny II nie zostanie uznana za istotną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na alternatywną terapię przeciwnadciśnieniową o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Gdy ciąża zostanie potwierdzona, należy natychmiast przerwać stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II i, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywną terapię (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby okres półtrwania amlodypiny jest dłuższy, a wartości AUC są wyższe. Nie ustalono dla tych pacjentów zaleceń dotyczących dawkowania, dlatego należy zachować ostrożność stosując u nich produkt leczniczy Amlopres. Stosowanie produktu Amlopres jest przeciwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3).
Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, którzy stosują produkty lecznicze wpływające na układ renina-angiotensyna-aldosteron, występuje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego oraz niewydolności nerek.
Zaburzenia czynności nerek Podobnie jak w przypadku innych leków hamujących układ renina-angiotensyna-aldosteron, u podatnych pacjentów można się spodziewać wystąpienia zmian czynności nerek podczas stosowania kandesartanu.
Gdy kandesartan stosowany jest u pacjentów z nadciśnieniem oraz z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy. Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów z bardzo ciężkimi zaburzeniami lub z krańcową niewydolnością nerek (Cl cr <15 ml/min). U tych pacjentów dawkę kandesartanu należy stopniowo dostosować, jednocześnie ściśle kontrolując ciśnienie tętnicze.
U pacjentów leczonych z powodu niewydolności serca (zwłaszcza u pacjentów w wieku 75 lat i starszych) oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy okresowo kontrolować czynność nerek. Podczas dostosowywania dawki kandesartanu zaleca się monitorowanie stężenia kreatyniny i potasu w surowicy. Badania kliniczne dotyczące niewydolności serca nie obejmowały pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy >265 μmol/l (>3 mg/dl).
Pacjenci poddawani hemodializie Podczas dializy może występować szczególna podatność na zmiany ciśnienia tętniczego spowodowane blokadą receptora AT 1
renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego u pacjentów poddawanych hemodializie dawkę kandesartanu należy ostrożnie zwiększać, przy jednoczesnym kontrolowaniu ciśnienia tętniczego.
Pacjenci po przeszczepieniu nerki Brak doświadczenia dotyczącego stosowania kandesartanu u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.
Hipowolemia U pacjentów z hipowolemią i (lub) zbyt małym stężeniem sodu ( np. w wyniku intensywnej terapii lekami moczopędnymi, diety ograniczającej spożycie soli, biegunki lub wymiotów) może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie po podaniu pierwszej dawki leku. Tego typu zaburzenia należy korygować przed podaniem kandesartanu. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego podczas stosowania produktu Amlopres, pacjenta należy ułożyć na plecach oraz, jeżeli to konieczne, podać sól fizjologiczną w infuzji dożylnej. Po ustabilizowaniu ciśnienia tętniczego leczenie można kontynuować.
Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) Istnieją dowody, że jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia tętniczego, hiperkaliemii i zaburzeń czynności nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek). Dlatego nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA poprzez jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1). Jeżeli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA zostanie uznane za absolutnie konieczne, leczenie powinno przebiegać wyłącznie pod nadzorem lekarza specjalisty i z częstą ścisł ą kontrolą czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia tętniczego.
Nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową.
Inne stany wiążące się z pobudzeniem układu renina-angiotensyna-aldosteron U pacjentów, u których napięcie naczyń oraz czynność nerek w znacznym stopniu zależą od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub z chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), stosowanie innych produktów leczniczych wpływającymi na ten układ wiązało się z wystąpieniem ostrego niedociśnienia tętniczego, azotemii, skąpomoczu lub rzadko ostrej niewydolności nerek (patrz punkt 4.8). Podobnie jak w przypadku wszystkich leków obniżających ciśnienie tętnicze, nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub niedokrwieniem naczyniowo-mózgowym, może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu.
Hiperaldosteronizm pierwotny Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem na ogół nie odpowiadają na przeciwnadciśnieniowe produkty lecznicze działające poprzez blokadę układu renina-angiotensyna. Z tego względu nie zaleca się stosowania u nich kandesartanu.
Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej, kardiomiopatia przerostowa zawężająca Tak jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej i mitralnej lub z kardiomiopatią przerostową zawężającą.
Niestabilna dławica piersiowa, ostry zawał mięśnia sercowego Brak danych potwierdzających korzyści z zastosowania produktu leczniczego Amlopres w dławicy piersiowej niestabilnej oraz w trakcie lub w ciągu miesiąca po przebytym zawale mięśnia sercowego.
Przełom nadciśnieniowy Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.
Pacjenci z niewydolnością serca Należy zachować ostrożność podczas leczenia osób z niewydolnością serca. W długotrwałym badaniu kontrolowanym placebo z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (III i IV klasa wg NYHA) częstość obrzęku płuc w grupie otrzymującej amlodypinę była większa niż w grupie otrzymującej placebo (patrz punkt 5.1). Należy zachować ostrożność stosując leki z grupy antagonistów kanału wapniowego, w tym amlodypinę, u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko wystąpienia w przyszłości zdarzeń sercowo- naczyniowych oraz zgonu.
Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE w niewydolności serca Podczas stosowania produktu leczniczego Amlopres w skojarzeniu z inhibitorem ACE może wzrastać ryzyko działań niepożądanych, szczególnie niedociśnienia tętniczego, hiperkaliemii oraz upośledzenia czynności nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek). Nie zaleca się również jednoczesnego stosowania inhibitora ACE, antagonisty receptora mineralokortykosteroidowego oraz kandesartanu. Jednoczesne stosowanie tych leków powinno przebiegać pod nadzorem lekarza specjalisty i przy ścisłej kontroli czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia tętniczego krwi. Nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową.
Hiperkaliemia Stosowanie produktów leczniczych wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron może powodować hiperkaliemię. Hiperkaliemia może prowadzić do zgonu w przypadku osób w podeszłym wieku, pacjentów z niewydolnością nerek, pacjentów z cukrzycą, pacjentów jednocześnie stosujących inne produkty lecznicze, które mogą zwiększać stężenie potasu, i (lub) u pacjentów ze współistniejącymi zdarzeniami. Przed rozważeniem jednoczesnego stosowania produktów leczniczych wpływających na układ renina- angiotensyna-aldosteron należy dokonać oceny stosunku korzyści do ryzyka. Najistotniejsze czynniki ryzyka hiperkaliemia, które należy uwzględnić, to: cukrzyca; zaburzenia czynności nerek; wiek (>70 lat); jednoczesne stosowanie z jednym lub z kilkoma produktami leczniczymi wpływającymi na układ renina-angiotensyna-aldosteron i (lub) suplementami potasu: o zamienniki soli kuchennej zawierające potas, o leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, w tym wybiórcze inhibitory COX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) oraz trimetoprym; zdarzenia współistniejące, w szczególności odwodnienie, ostra niewydolność serca, kwasica metaboliczna, pogorszenie czynności nerek, nagłe pogorszenie stanu nerek (np. choroby zakaźne), liza komórek (np. ostre niedokrwienie kończyn, rabdomioliza, rozległy uraz). U tych pacjentów należy ściśle kontrolować stężenie potasu w surowicy (patrz punkt 4.5)
Znieczulenie i zabiegi chirurgiczne U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II może wystąpić niedociśnienie tętnicze podczas znieczulenia ogólnego lub zabiegu chirurgicznego, spowodowane blokadą układu renina-angiotensyna. W bardzo rzadkich przypadkach niedociśnienie może mieć ciężki przebieg, wymagający podania dożylnego płynów i (lub) leków zwężających naczynia.
Szczególne ostrzeżenia dotyczące substancji pomocniczych Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy- galaktozy.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
W badaniach klinicznych nie obserwowano żadnych interakcji między obydwoma składnikami tego złożonego produktu leczniczego.
Interakcje wspólne dla połączenia amlodypiny i kandesartanu Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.
Do uwzględnienia podczas jednoczesnego stosowania
Inne przeciwnadciśnieniowe produkty lecznicze Działanie hipotensyjne produktu leczniczego Amlopres może nasilać się podczas jednoczesnego stosowania z innymi przeciwnadciśnieniowymi produktami leczniczymi.
Produkty lecznicze o właściwościach hipotensyjnych Na podstawie właściwości farmakologicznych można spodziewać się, że następujące produkty lecznicze mogą nasilać działanie hipotensyjne wszystkich leków przeciwnadciśnieniowych, w tym produktu Amlopres: baklofen, amifostyna leki przeciwpsychotyczne lub leki przeciwdepresyjne. Ponadto niedociśnienie ortostatyczne może nasilać się pod wpływem alkoholu.
Kortykosteroidy (o działaniu ogólnoustrojowym) Zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego.
Interakcje związane z kandesartanem
Substancje czynne, które przebadano w klinicznych badaniach farmakokinetycznych to m.in. hydrochlorotiazyd, warfaryna, digoksyna, doustne środki antykoncepcyjne (np. etynyloestradiol + lewonorgestrel), glibenklamid, nifedypina oraz enalapryl. Nie zidentyfikowano żadnych istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych z wymienionymi produktami leczniczymi.
Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas lub inne produkty lecznicze (np. heparyna), które mogą zwiększać stężenie potasu we krwi Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas oraz innych produktów leczniczych (np. heparyny) może zwiększać stężenie potasu we krwi. W razie konieczności należy rozpocząć kontrolowanie stężenia potasu we krwi (patrz punkt 4.4).
Lit Podczas jednoczesnego podawania litu z inhibitorami ACE zgłaszano przemijające zwiększenie stężenia litu w surowicy oraz nasilenie jego działania toksycznego. Podobne działanie może wystąpić podczas stosowania antagonistów receptora angiotensyny II. Nie zaleca się stosowania kandesartanu z litem. Jeżeli takie leczenie skojarzone jest niezbędne, zaleca się ścisłe kontrolowanie stężenia litu w surowicy.
NLPZ Jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II z niesteroidowymi przeciwzapalnymi produktami leczniczymi, NLPZ (np. wybiórczymi inhibitorami COX-2, kwasem acetylosalicylowym [>3g na dobę] oraz nieselektywnymi NLPZ), może spowodować osłab ienie działania przeciwnadciśnieniowego. Tak jak w przypadku inhibitorów ACE, jednoczesne stosowanie leków z grup AIIRA i NLPZ może prowadzić do wzrostu ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym do możliwej ostrej niewydolności nerek oraz do zwiększenia stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami czynności nerek. Należy zachować ostrożność stosując takie skojarzenie leków, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Należy zapewnić właściwe nawodnienie pacjentów oraz rozważyć monitorowanie czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego oraz co jakiś czas po zakończeniu leczenia.
Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) Dane z badań klinicznych wskazują, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu wiąże się z większą częstością takich zdarzeń niepożądanych, jak niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia i pogorszenie czynności nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek), w porównaniu ze stosowaniem jednego leku działającego na układ RAA (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).
Interakcje związane z amlodypiną Wpływ innych produktów leczniczych na amlodypinę:
Inhibitory CYP3A4 Jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, makrolidy [ takie jak erytromycyna lub klarytromycyna], werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie ekspozycji na amlodypinę. Znaczenie kliniczne tych zmian farmakokinetycznych może być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku. Może być zatem konieczne kontrolowanie stanu klinicznego oraz dostosowanie dawkowania.
Klarytromycyna jest inhibitorem CYP3A4. U pacjentów otrzymujących klarytromycynę z amlodypiną istnieje zwiększone ryzyko niedociśnienia tętniczego. Zaleca się ścisłą obserwację stanu pacjentów otrzymujących jednocześnie amlodypinę i klarytromycynę.
Leki indukujące CYP3A4 Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 może zmieniać jej stężenie w osoczu. Dlatego zarówno podczas stosowania amlodypiny razem z induktorami CYP3A4, a szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca [Hypericum perforatum]), jak i po jego zakończeniu, należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć konieczność modyfikacji dawki. Nie zaleca się podawania amlodypiny z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym ze względu na możliwość zwiększenia u niektórych pacjentów biodostępności, co może nasilać działanie hipotensyjne.
Dantrolen (infuzja) U zwierząt po podaniu werapamilu i dożylnym podaniu dantrolenu obserwuje się prowadzące do zgonu migotanie komór i zapaść krążeniową, powiązane z hiperkaliemią. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się, aby unikać jednoczesnego podawania antagonistów kanału wapniowego, takich jak amlodypina, u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej.
Wpływ amlodypiny na inne produkty lecznicze: Działanie hipotensyjne amlodypiny sumuje się z działaniem hipotensyjnym innych produktów leczniczych o właściwościach przeciwnadciśnieniowych.
Takrolimus Podczas jednoczesnego podawania z amlodypiną istnieje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi. Aby uniknąć szkodliwego działania takrolimusu, podawanie amlodypiny pacjentom otrzymującym takrolimus wymaga kontrolowania stężenia we krwi oraz, jeżeli jest to konieczne, dostosowania dawki takrolimusu.
Cyklosporyna Nie przeprowadzono badań interakcji cyklosporyny i amlodypiny z udziałem zdrowych ochotników lub w innych populacjach, z wyjątkiem pacjentów po przeszczepieniu nerki, u których obserwowano różnego stopnia zwiększenie (średnio 0% - 40%) minimalnego stężenia cyklosporyny we krwi. U pacjentów po przeszczepieniu nerki przyjmujących amlodypinę należy rozważyć kontrolowanie stężenia cyklosporyny i w razie konieczności zmniejszenie jej dawki.
Symwastatyna Jednoczesne wielokrotne podawanie dawek 10 mg amlodypiny z 80 mg symwastatyny powodowało zwiększenie o 77% ekspozycji na symwastatynę w porównaniu ze stosowaniem samej symwastatyny. U pacjentów leczonych amlodypiną należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę.
W klinicznych badaniach interakcji amlodypina nie zaburzała farmakokinetyki atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Dotyczy kandesartanu Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II podczas pierwszego trymestru ciąży (patrz punkt 4.4). Stosowanie antagonistów receptorów angiotensyny II jest przeciwwskazane podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4). Dane epidemiologiczne, dotyczące ryzyka teratogenności w następstwie narażenia na inhibitory ACE podczas pierwszego trymestru ciąży, nie są rozstrzygające, jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Podobne ryzyko może dotyczyć antagonistów receptora angiotensyny II, chociaż brak jest danych pochodzących z kontrolowanych badan epidemiologicznych oceniających ryzyko dla tej grupy produktów leczniczych. O ile kontynuacja leczenia antagonistami receptora angiotensyny II nie zostanie uznana za istotną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na alternatywną terapię przeciwnadciśnieniową, o ustalonym profilu bezpieczeństwa w ciąży. Gdy ciąża zostanie potwierdzona, należy natychmiast przerwać stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II i, jeśli to właściwe, należy rozpocząć alternatywne leczenie. Wiadomo, że narażenie na leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecim trymestrze ciąży wywołuje szkodliwe działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i na noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia) (patrz punkt 5.3). W przypadku ekspozycji na antagonistę receptora angiotensyny II podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży, zaleca się przeprowadzenie badania ultrasonograficznego nerek i czaszki. Niemowlęta, których matki przyjmowały antagonistów receptora angiotensyny II, należy uważnie obserwować w kierunku wystąpienia niedociśnienia (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Dotyczy amlodypiny Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet ciąży. W badaniach na zwierzętach zaobserwowano szkodliwy wpływ dużych dawek amlodypiny na płodność (patrz punkt 5.3). Stosowanie w okresie ciąży zaleca się tylko wtedy, gdy nie ma bezpieczniejszego leczenia alternatywnego oraz gdy sama choroba wiąże się z większym ryzykiem dla matki i płodu.
Karmienie piersią
Dotyczy kandesartanu Ze względu na brak dostępnych informacji dotyczących stosowania kandesartanu podczas karmienia piersią, nie zaleca się jego stosowania, a bardziej wskazane są inne produkty lecznicze o lepszym profilu bezpieczeństwa w okresie karmienia piersią, zwłaszcza podczas karmienia noworodka lub wcześniaka.
Dotyczy amlodypiny Amlodypina przenika do mleka kobiecego. Oszacowano, że odsetek dawki, jaki przyjmuje niemowlę od karmiącej go piersią matki, mieści się w przedziale międzykwartylowym od 3% do 7%, przy czym wartość maksymalna wynosi 15%. Wpływ amlodypiny na organizm niemowląt jest nieznany. Decyzję, czy kontynuować lub przerwać karmienie piersią, czy kontynuować lub przerwać podawanie amlodypiny należy podjąć, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia amlodypiną dla matki.
Płodność
Dotyczy amlodypiny U niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanału wapniowego donoszono o przemijających zmianach biochemicznych w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego wpływu amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu przeprowadzonym na szczurach zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością samców (patrz punkt 5.3).
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu kandesartanu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak wziąć pod uwagę, że podczas leczenia kandesartanem sporadycznie mogą wystąpić zawroty głowy lub znużenie. Amlodypina wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeżeli u pacjentów stosujących amlodypinę występują zawroty i bóle głowy, zmęczenie, znużenie lub nudności, zdolność reagowania może się pogorszyć. Zaleca się zachowanie ostrożności, zwłaszcza na początku leczenia.
4.8 Działania niepożądane
Złożony produkt leczniczy o ustalonych dawkach Nie przeprowadzono badań klinicznych. Poniżej opisano działania niepożądane, jakie obserwowano podczas stosowania poszczególnych substancji czynnych osobno. Działania niepożądane zgłaszane podczas stosowania jednego ze składników produktu leczniczego (kandesartanu lub amlodypiny) mogą również stanowić potencjalne działania niepożądane produktu Amlopres, nawet jeżeli nie zostały zaobserwowane w badaniach klinicznych lub po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.
Kandesartan Leczenie nadciśnienia tętniczego W kontrolowanych badaniach klinicznych działania niepożądane były łagodne i przemijające. Nie obserwowano związku między występowaniem działań niepożądanych a dawką leku i wiekiem pacjentów. Odsetek pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu działań niepożądanych, był podobny w grupie otrzymującej kandesartan cyleksetylu (3,1%) i w grupie otrzymującej placebo (3,2%). W zbiorczej analizie danych uzyskanych z badań klinicznych z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, działania niepożądane kandesartanu cyleksetylu zdefiniowano na podstawie częstości większej co najmniej o 1% niż po zastosowaniu placebo. Zgodnie z tą definicją, najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i (lub) obwodowego, ból głowy oraz zakażenie dróg oddechowych.
Poniższa tabela przedstawia działania niepożądane obserwowane w badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu amlodypiny z kandesartanem do obrotu.
We wszystkich tabelach w punkcie 4.8 częstość zdefiniowano następująco: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja układów i narządów Częstość Działanie niepożądane Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Często Zakażenia dróg oddechowych Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko Leukopenia, neutropenia i agranulocytoza Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko Hiperkaliemia, hiponatremia Zaburzenia układu nerwowego Często Zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i (lub) obwodowego, ból głowy Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Bardzo rzadko Kaszel Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo rzadko Nudności Częstość nieznana Biegunka Zaburzenia wątroby Bardzo rzadko Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, i dróg żółciowych zaburzenia czynności wątroby lub zapalenie wątroby Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Bardzo rzadko Obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka, świąd Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej Bardzo rzadko Ból pleców, ból stawów, ból mięśni Zaburzenia nerek i dróg moczowych Bardzo rzadko Zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek u predysponowanych pacjentów (patrz punkt 4.4)
Wyniki badań laboratoryjnych Podobnie jak w przypadku innych produktów leczniczych hamujących układ renina-angiotensyna- aldosteron, obserwowano nieznaczne zmniejszenie stężenia hemoglobiny. U pacjentów otrzymujących kandesartan nie jest zazwyczaj konieczne wykonywanie rutynowych badań laboratoryjnych. Jednak u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy.
Amlodypina Najczęściej zgłaszane podczas leczenia działania niepożądane to senność, zawroty głowy, ból głowy, kołatanie serca, nagłe zaczerwienienie twarzy, ból brzucha, nudności, obrzęk wokół kostek, obrzęki i uczucie zmęczenia. W obrębie każdej kategorii częstości działania niepożądane wymienione zostały zgodnie z malejącą ciężko ścią.
Klasyfikacja układów i narządów Częstość Działania niepożądane Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko Leukopenia, małopłytkowość Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko Reakcje alergiczne Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko Hiperglikemia Zaburzenia psychiczne Niezbyt często Bezsenność, wahania nastroju (w tym lęk), depresja Rzadko Uczucie splątania Zaburzenia układu nerwowego Często Senność, zawroty głowy, ból głowy (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt często Drżenie, zaburzenia smaku, omdlenie, niedoczulica, parestezje Bardzo rzadko Wzmożone napięcie mięśniowe, neuropatia obwodowa Częstość nieznana Zaburzenia pozapiramidowe Zaburzenia oka Niezbyt często Zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie) Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często Szumy uszne Zaburzenia serca Często Kołatanie serca Niezbyt często Zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków) Bardzo rzadko Zawał mięśnia sercowego Zaburzenia naczyniowe Często Nagłe zaczerwienienie twarzy Niezbyt często Niedociśnienie tętnicze Bardzo rzadko Zapalenie naczyń krwionośnych Zaburzenia układu Często Duszność oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często Kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa Zaburzenia żołądka i jelit Często Ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie) Niezbyt często Wymioty, suchość w jamie ustnej Bardzo rzadko Zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, rozrost dziąseł Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Bardzo rzadko Zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych* Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często Łysienie, plamica, odbarwienie skóry, nadmierne pocenie, świąd, wysypka, pokrzywka Bardzo rzadko Obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło Częstość nieznana Toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej Często Obrzęk kostek Niezbyt często Ból stawów, ból mięśni, skurcze mięśni, ból pleców Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często Zaburzenia mikcji, oddawanie moczu w nocy, zwiększona częstość oddawania moczu Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Niezbyt często Impotencja, ginekomastia Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Bardzo często Obrzęk Często Zmęczenie, astenia Niezbyt często Ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie Badania diagnostyczne Niezbyt często Zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała
*najczęściej współistniejące z cholestazą Wyjątkowo zgłaszano przypadki zespołu pozapiramidowego.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Doświadczenie dotyczące umyślnego przedawkowania amlodypiny u ludzi jest ograniczone.
Objawy Dostępne dane wskazują, że znaczne przedawkowanie amlodypiny może prowadzić do silnego rozszerzenia naczyń obwodowych oraz możliwej odruchowej tachykardii. Zgłaszano znaczne i prawdopodobnie długotrwałe zmniejszenie ciśnienia tętniczego, włącznie ze wstrząsem prowadzącym do zgonu. Dane farmakologiczne wskazują, że prawdopodobnym głównym objawem przedawkowania kandesartanu jest znaczne niedociśnienie tętnicze z zawrotami głowy. W indywidualnych zgłoszeniach przypadków przedawkowania (do 672 mg kandesartanu cyleksetylu) powrót pacjentów do zdrowia przebiegał bez powikłań.
Leczenie Jeżeli wystąpią objawy niedociśnienia tętniczego, należy wdrożyć leczenie objawowe i monitorować parametry życiowe. Pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach z nogami uniesionymi do góry. Jeżeli nie jest to wystarczające, należy zwiększyć objętość osocza przez podanie np. izotonicznego roztworu chlorku sodu. Jeżeli powyższe środki nie są wystarczające, można podać sympatykomimetyki. Kandesartanu nie można usunąć metodą hemodializy.
Klinicznie istotne niedociśnienie tętnicze spowodowane przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego podtrzymywania czynności układu sercowo-naczyniowego, w tym częstego monitorowania czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn oraz kontrolowania objętości płynów krążących i ilości wydalanego moczu.
W przywróceniu napięcia naczyń krwionośnych i ciśnienia tętniczego pomocne może być podanie leku zwężającego naczynia krwionośne, jeśli nie ma dla niego przeciwwskazań. Dożylne podanie glukonianu wapnia może być korzystne w celu odwrócenia skutków blokady kanałów wapniowych. W niektórych przypadkach warto rozważyć płukanie żołądka. U zdrowych ochotników zastosowanie węgla aktywnego do 2 godzin po podaniu 10 mg amlodypiny zmniejszało wchłanianie amlodypiny.
Ponieważ amlodypina silnie wiąże się z białkami, dializa najprawdopodobniej nie przyniesie spodziewanych korzyści.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki działające na układ renina-angiotensyna, połączenie antagonistów receptora angiotensyny II z antagonistami kanału wapniowego; Kod ATC: C09DB07
Produkt leczniczy Amlopres zawiera dwie substancje czynne o działaniu przeciwnadciśnieniowym, o uzupełniających się mechanizmach kontroli ciśnienia tętniczego u pacjentów z samoistnym nadciśnieniem tętniczym: antagonistę receptora angiotensyny II kandesartan cyleksetylu oraz antagonistę kanału wapniowego z grupy dihydropirydyn, amlodypinę. Połączenie tych substancji ma kumulatywne działanie przeciwnadciśnieniowe, obniżające ciśnienie tętnicze w większym stopniu niż każdy ze składników osobno.
Kandesartan cyleksetylu Angiotensyna II jest podstawowym hormonem wazoaktywnym układu renina-angiotensyna-aldosteron i odgrywa rolę w patogenezie nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca i innych zaburzeń układu sercowo-naczyniowego. Ma ona również znaczenie w patogenezie przerostu i uszkodzenia narządów docelowych. Główne fizjologiczne działania angiotensyny II, takie jak skurcz naczyń, pobudzanie wydzielania aldosteronu, regulacja równowagi wodno-elektrolitowej oraz pobudzanie wzrostu komórek, odbywają się za pośrednictwem receptora typu 1 (AT 1 ). Kandesartan cyleksetylu jest prolekiem przeznaczonym do stosowania doustnego. Podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany (hydroliza estru) do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan jest lekiem z grupy AIIRA o wybiórczym powinowactwie do receptora AT 1 . Wiązanie z receptorem jest silne, z powolną dysocjacją połączenia. Kandesartan nie wykazuje aktywności agonistycznej. Kandesartan nie hamuje aktywności konwertazy angiotensyny (ACE), która przekształca angiotensynę I do angiotensyny II oraz powoduje rozpad bradykininy. Kandesartan nie wpływa na aktywność konwertazy angiotensyny ani nie nasila działania bradykininy i substancji P. W kontrolowanych badaniach klinicznych porównujących kandesartan z inhibitorami ACE, częstość kaszlu była mniejsza u pacjentów otrzymujących kandesartan cyleksetylu. Kandesartan nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych pełniących istotną rolę w regulacji czynności układu krążenia. Działanie antagonistyczne na receptory angiotensyny II (AT 1 ) wywołuje zależne od dawki zwiększenie stężenia reniny, angiotensyny I i angiotensyny II w osoczu oraz zmniejszenie stężenia aldosteronu.
Nadciśnienie tętnicze W nadciśnieniu tętniczym kandesartan powoduje zależne od dawki, długo utrzymujące się obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Działanie przeciwnadciśnieniowe wynika ze zmniejszonego obwodowego oporu naczyniowego bez odruchowej tachykardii. Brak doniesień o ciężkim lub nadmiernym obniżeniu ciśnienia po przyjęciu pierwszej dawki lub o efekcie z odbicia po zaprzestaniu leczenia. Początek działania przeciwnadciśnieniowego po podaniu pojedynczej dawki kandesartanu cyleksetylu występuje zazwyczaj w ciągu 2 godzin. Podczas kontynuacji leczenia pełne działanie obniżające ciśnienie tętnicze, niezależnie od dawki, jest na ogół osiągane w ciągu czterech tygodni i utrzymuje się podczas długotrwałego leczenia. Wyniki metaanalizy wskazują, że średnie dodatkowe działanie hipotensyjne po zwiększeniu dawki z 16 mg do 32 mg raz na dobę było niewielkie. Biorąc pod uwagę zmienność osobniczą, u niektórych pacjentów można się spodziewać działania większego niż przeciętne. Kandesartan cyleksetylu stosowany raz na dobę zapewnia skuteczne i równomierne obniżenie ciśnienia tętniczego w ciągu doby, z niewielką różnicą między maksymalnym i minimalnym działaniem w danym przedziale dawkowania. Działanie przeciwnadciśnieniowe oraz tolerancję kandesartanu i losartanu porównano w dwóch randomizowanych badaniach z podwójnie ślepą próbą, z udziałem 1268 pacjentów z łagodnym do umiarkowanego nadciśnieniem tętniczym. Zmniejszenie ciśnienia tętniczego przy minimalnym stężeniu leku (skurczowe/rozkurczowe) wynosiło 13,1/10,5 mmHg w przypadku stosowania kandesartanu cyleksetylu w dawce 32 mg raz na dobę oraz 10,0/8,7 mmHg w przypadku stosowania losartanu potasu w dawce 100 mg raz na dobę (różnica w zmniejszeniu ciśnienia wyniosła 3,1/1,8 mmHg, p<0,0001/p<0,0001). Podczas jednoczesnego stosowania kandesartanu z hydrochlorotiazydem występuje addytywny efekt hipotensyjny. Silniejsze działanie przeciwnadciśnieniowe obserwuje się również wtedy, gdy kandesartan cyleksetylu stosowany jest w skojarzeniu z amlodypiną lub felodypiną.
Działanie hipotensyjne produktów leczniczych hamujących układ renina-angiotensyna-aldosteron u pacjentów rasy czarnej (wykazujących zwykle mniejszą aktywność reninową osocza) jest słabsze niż u pacjentów innych ras. Dotyczy to również kandesartanu. W otwartym badaniu klinicznym z udziałem 5165 pacjentów z podwyższonym ciśnieniem rozkurczowym, obniżenie ciśnienia tętniczego podczas leczenia kandesartanem było znacząco słabsze u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów pozostałych ras (14,4/10,3 mmHg w porównaniu z 19,0/12,7 mmHg, p<0,0001/p<0,0001). Kandesartan zwiększa nerkowy przepływ krwi i albo pozostaje bez wpływu na współczynnik filtracji kłębuszkowej, zaś zmniejsza nerkowy opór naczyniowy i frakcję filtracji. W trwającym 3 miesiące badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 z mikroalbuminurią leczenie nadciśnienia tętniczego kandesartanem zmniejszyło wydalanie albumin w moczu (stosunek stężenia albumin do kreatyniny, średnio 30%, 95% przedział ufności 15-42%). Obecnie brak danych dotyczących wpływu kandesartanu na rozwój nefropatii cukrzycowej.
Wpływ kandesartanu cyleksetylu w dawce 8-16 mg (średnia dawka 12 mg) raz na dobę na zachorowalność i umieralność z powodu chorób sercowo-naczyniowych oceniano w randomizowanym badaniu klinicznym z udziałem 4937 pacjentów w podeszłym wieku (od 70 do tętniczym, poddanych obserwacji średnio przez 3,7 roku (badanie SCOPE - Study on Cognition and Prognosis in the Elderly). Pacjenci otrzymywali kandesartan cyleksetylu lub placebo razem z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi w razie konieczności. W grupie pacjentów otrzymujących kandesartan ciśnienie tętnicze zmniejszyło się ze 166/90 do 145/80 mmHg, natomiast w grupie kontrolnej ze 167/90 do 149/82 mmHg. Dla pierwszorzędowego punktu końcowego badania, którym były ciężkie zdarzenia sercowo-naczyniowe (śmierć w wyniku chorób sercowo-naczyniowych, udar mózgu i zawał serca, które nie prowadziły do zgonu), nie wykazano istotnej statystycznie różnicy. W grupie pacjentów otrzymujących kandesartan odnotowano 26,7 zdarzeń na l000 pacjentolat, natomiast w grupie kontrolnej 30 zdarzeń na 1000 pacjentolat (ryzyko względne 0,89, 95% CI: 0,75 do 1,06; p=0,19).
W dwóch dużych, randomizowanych, kontrolowanych badaniach klinicznych ONTARGET (ang. ONgoing Telmistartan Alone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-D (ang. The Veterans Affairs Nefropathy in Diabetes) oceniano jednoczesne stosowanie inhibitora ACE z antagonistą receptora angiotensyny II. Badanie ONTARGET było przeprowadzone u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego lub chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie albo cukrzycą typu 2 z towarzyszącym, potwierdzonym uszkodzeniem narządów docelowych. W badaniu VA NEPHRON-D uczestniczyli pacjenci z cukrzycą typu 2 oraz z nefropatią cukrzycową. Badania te wykazały brak istotnego korzystnego wpływu na parametry nerkowe i (lub) zachorowalność oraz śmiertelność w wyniku chorób sercowo-naczyniowych, podczas gdy w porównaniu z monoterapią zaobserwowano zwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia tętniczego. Ze względu na podobieństwa w zakresie właściwości farmakodynamicznych tych leków, przytoczone wyniki również mają znaczenie w odniesieniu do innych inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Dlatego u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II. Badanie ALTITUDE (ang. Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal Disease Endpoints) zostało zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu do standardowego leczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów z cukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobą nerek oraz (lub) z chorobą układu sercowo-naczyniowego. Badanie zostało przedwcześnie przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych. Zgony sercowo-naczyniowe i udary mózgu występowały częściej w grupie otrzymującej aliskiren w porównaniu z grupą placebo. W grupie otrzymującej aliskiren odnotowano również częstsze niż w grupie placebo występowanie zdarzeń niepożądanych, w tym ciężkich zdarzeń niepożądanych (hiperkaliemia, niedociśnienie i niewydolność nerek).
Amlodypina Amlodypina jest inhibitorem napływu jonów wapniowych, należącym do grupy dihydropirydyn (powolny bloker kanału wapniowego lub antagonista jonów wapniowych) i hamuje przezbłonowy napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i komórek błony mięśniowej naczyń. Mechanizm przeciwnadciśnieniowego działania amlodypiny wynika z bezpośredniego działania rozkurczającego na mięśnie gładkie naczyń. Dokładny mechanizm, w którym amlodypina zmniejsza objawy dławicowe, nie został w pełni ustalony, ale amlodypina redukuje następstwa niedokrwienia w dwóch mechanizmach:
1. amlodypina rozszerza obwodowe tętniczki, zmniejszając w ten sposób całkowite opory obwodowe
(afterload), które muszą być pokonane przez mięsień sercowy. Ponieważ częstość akcji serca pozostaje stała, zmniejszenie obciążenia redukuje zużycie energii przez mięsień serca i zmniejsza zapotrzebowanie na tlen.2. mechanizm działania amlodypiny obejmuje prawdopodobnie również rozszerzanie głównych tętnic
wieńcowych i tętniczek wieńcowych, zarówno w obszarze zdrowym jak i niedokrwionym. Takie rozszerzenie naczyń zwiększa zaopatrzenie w tlen u pacjentów ze skurczem tętnic wieńcowych (dławica Prinzmetala).Działanie farmakodynamiczne U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym jednorazowa dawka dobowa powoduje klinicznie istotne obniżenie ciśnienia tętniczego w ciągu doby zarówno w pozycji leżącej, jak i stojącej. Amlodypina nie nadaje się do leczenia ostrego nadciśnienia ze względu na opóźniony początek działania. U pacjentów z dławicą piersiową podawanie amlodypiny raz na dobę wydłuża całkowity czas trwania wysiłku, czas do wystąpienia bólu wieńcowego i czas do obniżenia odcinka ST o 1 mm, zmniejsza częstość bólów dławicowych, a także konieczność zastosowania tabletek triazotanu glicerolu (nitrogliceryny). Podawanie amlodypiny nie wiązało się z żadnymi metabolicznymi działaniami niepożądanymi lub zmianami stężenia lipidów w osoczu, jest odpowiednie u pacjentów z astmą, cukrzycą i dną moczanową.
Stosowanie u pacjentów z niewydolnością serca Badania hemodynamiczne oraz próby wysiłkowe przeprowadzone w kontrolowanych badaniach klinicznych u pacjentów z niewydolnością serca klasy II-IV wg NYHA wykazały, że amlodypina nie prowadziła do pogorszenia ich stanu klinicznego, określonego przez zdolność do wykonywania wysiłku fizycznego, pomiar frakcji wyrzutowej lewej komory oraz nasilenie objawów klinicznych. W kontrolowanym placebo badaniu PRAISE, zaprojektowanym do oceny chorych z niewydolnością serca klasy III-IV wg NYHA otrzymujących digoksynę, leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny wykazano, że zastosowanie amlodypiny nie zwiększało śmiertelności ani łącznie śmiertelności i zachorowalności u pacjentów z niewydolnością serca. W długookresowym badaniu kontynuacyjnym, z placebo w grupie kontrolnej (PRAISE-2), stosowanie amlodypiny u pacjentów z niewydolnością serca klasy III i IV wg NYHA bez klinicznych objawów lub cech sugerujących podłoże niedokrwienne choroby, leczonych ustalonymi dawkami inhibitorów konwertazy angiotensyny, glikozydów naparstnicy i leków moczopędnych, amlodypina nie miała wpływu na całkowitą śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych. W tej samej grupie pacjentów przyjmowanie amlodypiny związane było ze zwiększoną ilością zgłoszeń o wystąpieniu obrzęku płuc.
Leczenie w celu zapobiegania zawałowi serca (ALLHAT) Randomizowane badanie ALLHAT (Antihypertensive and Lipid-Lowering Treatment to Prevent Heart Attack Trial ) z podwójnie ślepą próbą (badanie morbidity-mortality) przeprowadzono u pacjentów z lekkim i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym w celu porównania nowszych terapii: amlodypiną w dawce 2,5-10 mg/dobę (bloker kanału wapniowego) lub lizynoprylem w dawce 10-40 mg/dobę (inhibitor ACE), jako leczenia pierwszego rzutu z tiazydowym lekiem moczopędnym - chlortalidonem w dawce 12,5-25 mg/dobę. Łącznie 33 357 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, w wieku 55 lat lub starszych, zostało losowo przydzielonych do grup i poddanych obserwacji trwającej średnio 4,9 roku. U pacjentów występował co najmniej jeden z czynników ryzyka choroby wieńcowej, w tym: zawał mięśnia sercowego lub udar w wywiadzie (w okresie powyżej 6 miesięcy od włączenia do badania) lub udokumentowana miażdżyca naczyń (51,5%), cukrzyca typu 2 (36,1%), stężenie HDL-C <35 mg/dl (11,6%), przerost lewej komory mięśnia serca potwierdzony w badaniu EKG lub ECHO (20,9%), palenie tytoniu (21,9%). Pierwszorzędowym punktem końcowym były zakończone zgonem przypadki choroby niedokrwiennej serca lub zawał mięśnia sercowego niezakończony zgonem. Nie zaobserwowano istotnej różnicy w odniesieniu do pierwszorzędowego punktu końcowego w grupie pacjentów otrzymujących amlodypinę i chlortalidon: RR 0,98 (95% CI (0,90-1,70) p=0,65. Wśród drugorzędowych punktów końcowych, częstość niewydolności serca (składowa złożonego punktu końcowego sercowo-naczyniowego) była istotnie większa w grupie otrzymującej amlodypinę w porównaniu z grupą otrzymującą chlortalidon (10,2% vs 7,7%, RR 1,38 (95% CI [1,25-1,52] p<0,001). Jednak nie stwierdzono istotnej różnicy w śmiertelności ze wszystkich przyczyn u pacjentów otrzymujących amlodypinę i chlortalidon. RR 0,96 (95% CI [0,89-1,02] p=0,20.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Kandesartan cyleksetylu
Wchłanianie i dystrybucja Po podaniu doustnym kandesartan cyleksetylu zostaje przekształcony do substancji czynnej, kandesartanu. Bezwzględna biodostępność kandesartanu po doustnym podaniu w postaci roztworu kandesartanu cyleksetylu wynosi około 40%. Względna biodostępność kandesartanu w postaci kapsułek w porównaniu z podanym doustnie roztworem wynosi około 34% i charakteryzuje się bardzo małą zmiennością. Zatem szacowana całkowita biodostępność kandensartanu zawartego w kapsułce wynosi 14%. Średnie maksymalne stężenie w surowicy (C max ) osiągane jest po 3-4 godzinach od przyjęcia kapsułki. W zakresie dawek terapeutycznych stężenie kandesartanu w surowicy zwiększa się liniowo wraz ze wzrostem dawki. Nie zaobserwowano różnic w farmakokinetyce kandesartanu związanych z płcią. Przyjmowanie posiłków nie wpływa istotnie na wartość pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia kandesartanu w osoczu względem czasu (AUC). Kandesartan wiąże się silnie z białkami osocza (w ponad 99%). Pozorna objętość dystrybucji kandesartanu wynosi 0,1 l/kg mc. Pokarm nie wpływa na biodostępność kandesartanu.
Metabolizm i wydalanie Kandesartan jest wydalany głównie w postaci niezmienionej w moczu i z żółcią i tylko w niewielkim stopniu usuwany jest w procesie metabolizmu wątrobowego (CYP2C9). Dostępne badania interakcji wskazują na brak wpływu na CYP2C9 i CYP3A4. W oparciu o dane z badań in vitro, w warunkach in vivo nie powinny wystąpić interakcje z produktami leczniczymi, których metabolizm zależny jest od izoenzymów CYP1A2, CYP2A6, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6, CYP2E1 lub CYP3A4 cytochromu P450. Okres półtrwania kandesartanu w końcowej fazie eliminacji wynosi około 9 godzin. Podanie dawek wielokrotnych nie prowadzi do kumulacji kandesartanu. Całkowity klirens osoczowy kandesartanu wynosi około 0,37 ml/min/kg mc., przy klirensie nerkowym wynoszącym około 0,19 ml/min/kg mc. Eliminacja nerkowa kandesartanu odbywa się zarówno na drodze filtracji kłębuszkowej, jak i czynnego wydzielania kanalikowego. Po podaniu doustnym kandesartanu cyleksetylu znakowanego izotopem węgla 14 C około 26% dawki jest wydalane w moczu w postaci kandesartanu, a 7% w postaci nieaktywnych metabolitów, podczas gdy około 56% dawki wykrywa się w kale w postaci kandesartanu, a 10% w postaci nieczynnych metabolitów.
Farmakokinetyka w szczególnych grupach pacjentów U osób w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) wartości C max
porównaniu z młodszymi pacjentami odpowiednio o około 50% i 80%. Jednak działanie obniżające ciśnienie tętnicze oraz częstość działań niepożądanych są podobne po podaniu danej dawki kandesartanu u młodych pacjentów i u pacjentów w podeszłym wieku (patrz punkt 4.2). U pacjentów z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek wartości C max
zwiększają się podczas wielokrotnego podawania dawek odpowiednio o około 50% i 70%, natomiast wartość T 1/2
u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek zmieniały się odpowiednio o 50% i 110%. Okres półtrwania w końcowej fazie eliminacji kandesartanu był w przybliżeniu dwukrotnie dłuższy u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Wartości AUC kandesartanu u pacjentów poddawanych hemodializie oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek były podobne. W dwóch badaniach z udziałem pacjentów z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby średnia wartość AUC kandesartanu była większa o około 20% w jednym i 80% w drugim badaniu (patrz punkt 4.2). Brak doświadczenia dotyczącego stosowania kandesartanu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.
Amlodypina
Wchłanianie, dystrybucja, wiązanie z białkami osocza : po podaniu doustnym dawek terapeutycznych amlodypina jest dobrze wchłaniana, a maksymalne stężenie we krwi występuje po 6-12 godzinach po podaniu dawki. Szacuje się, że całkowita biodostępność wynosi od 64% do 80%. Objętość dystrybucji wynosi około 21 l/kg. W badaniach in vitro wykazano, że prawie 97,5% krążącej amlodypiny jest związane z białkami osocza. Przyjmowanie pokarmów nie wpływa na biodostępność amlodypiny.
Metabolizm i wydalanie Okres półtrwania w końcowej fazie eliminacji z osocza wynosi około 35-50 godzin i jest stały przy dawkowaniu raz na dobę. Amlodypina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. 10% leku w postaci niezmienionej i 60% metabolitów jest wydalane w moczu.
Stosowanie w zaburzeniach czynności wątroby Dostępne są bardzo ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania amlodypiny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z niewydolnością wątroby klirens amlodypiny jest zmniejszony, czego wynikiem jest dłuższy okres półtrwania oraz zwiększenie wartości AUC o około 40-60%.
Stosowanie u osób w podeszłym wieku Czas potrzebny do osiągnięcia stężenia maksymalnego w osoczu u osób w podeszłym wieku jest podobny, jak u osób młodszych. Klirens amlodypiny wykazuje tendencję do zmniejszania się, co powoduje zwiększenie wartości AUC i okresu półtrwania w fazie eliminacji u pacjentów w podeszłym wieku. Wzrost wartości AUC i okresu półtrwania w fazie eliminacji u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca był zgodny z przewidywaniami dla tej grupy wiekowej.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Niżej przedstawiono dostępne dane niekliniczne dotyczące poszczególnych składników złożonego produktu leczniczego.
Kandesartan Brak dowodów wskazujących na zaburzenia ogólnoustrojowe lub toksyczne działanie na narządy docelowe po zastosowaniu dawek istotnych klinicznie. W nieklinicznych badaniach dotyczących bezpieczeństwa stosowania u myszy, szczurów, psów i małp, kandesartan w dużych dawkach wpływał na nerki i parametry krwinek czerwonych. Kandesartan powodował obniżenie parametrów krwinek czerwonych (liczby erytrocytów, stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu). Działanie na nerki (tj. śródmiąższowe zapalenie nerek, poszerzenie kanalików nerkowych, nacieki bazofilów do kanalików nerkowych; zwiększone stężenie mocznika i kreatyniny w osoczu) może być spowodowane działaniem hipotensyjnym, które prowadzi do zmian w przepływie nerkowym. Ponadto kandesartan wywoływał rozrost i (lub) przerost komórek aparatu przykłębuszkowego. Uznano, że zmiany te są wynikiem działania farmakologicznego kandesartanu. W zakresie terapeutycznych dawek kandesartanu u ludzi rozrost i (lub) przerost komórek aparatu przykłębuszkowego wydaje się nie mieć żadnego znaczenia.
Obserwowano szkodliwe działanie na płód w późnym okresie ciąży (patrz punkt 4.6).
W nieklinicznych badaniach na noworodkach i młodych szczurach z prawidłowym ciśnieniem tętniczym kandesartan powodował zmniejszenie masy ciała i masy serca. Tak jak u dorosłych zwierząt, zmiany te uznaje się za wynik farmakologicznego działania kandesartanu. Po podaniu najmniejszej dawki 10 mg/kg mc. ekspozycja na kandesartan była od 12 do 78 razy większa niż notowana u dzieci w wieku od 1 roku do <6 lat po podaniu kandesartanu cyleksetylu w dawce 0,2 mg/kg mc. i od 7 do 54 razy większa niż notowana u dzieci i młodzieży w wieku do 6 do <17 lat otrzymujących kandesartan cyleksetyl w dawce 16 mg. Ponieważ w badaniach tych nie ustalono wartości NOEL (ang. no observed effect level), nieznany pozostaje margines bezpieczeństwa dla wpływu na masę serca ani kliniczne znaczenie obserwacji.
Układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) odgrywa kluczową rolę w rozwoju nerek w okresie płodowym. Wykazano, że zablokowanie tego układu prowadzi do nieprawidłowego rozwoju nerek u bardzo młodych myszy. Podawanie produktów leczniczych o działaniu bezpośrednim na układ RAA może zmienić prawidłowy rozwój nerek. Dlatego amlodypiny z kandesartanem cyleksetylem nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 1 roku (patrz punkt 4.3).
Dane z badania mutagenezy in vitro oraz in vivo wskazują, że kandesartan w warunkach stosowania klinicznego nie wykazuje aktywności mutagennej ani klastogennej. Nie ma dowodów na działanie rakotwórcze.
Amlodypina Szkodliwy wpływ na reprodukcję Badania wpływu na reprodukcję przeprowadzone na szczurach i myszach wykazały opóźnienie daty porodu, wydłużenie czasu trwania porodu i zmniejszoną przeżywalność potomstwa po zastosowaniu amlodypiny w dawkach około 50-krotnie większych od maksymalnej zalecanej dawki dla ludzi w przeliczeniu na mg/kg mc.
Wpływ na płodność Nie stwierdzono wpływu amlodypiny w dawkach do 10 mg/kg mc./dobę (ośmiokrotnie* większych od maksymalnej zalecanej dawki dla ludzi [10 mg] w przeliczeniu na mg/m 2
płodność samców i samic szczura otrzymujących amlodypinę odpowiednio przez 64 i 14 dni przed kopulacją. W innym badaniu na szczurach, w którym samcom szczura przez 30 dni podawano bezylan amlodypiny w dawce porównywalnej z dawką stosowaną u ludzi w przeliczeniu na mg/kg mc., stwierdzono zarówno zmniejszenie stężenia hormonu folikulotropowego i testosteronu w osoczu, jak również zmniejszenie gęstości nasienia i liczby dojrzałych spermatyd oraz komórek Sertoliego.
Rakotwórczość, genotoksyczność U szczurów i myszy otrzymujących przez dwa lata w karmie amlodypinę, w ilości zapewniającej dawkę dobową 0,5, 1,25 i 2,5 mg/kg mc./dobę, nie stwierdzono cech działania rakotwórczego. Największa dawka (która u myszy była zbliżona, a u szczurów dwukrotnie większa od maksymalnej dawki zalecanej dla ludzi, wynoszącej 10 mg, w przeliczeniu na mg/m 2
zbliżona do maksymalnej tolerowanej dawki dla myszy, ale nie dla szczurów. W badaniach mutagenności nie stwierdzono zmian związanych z podawanym produktem leczniczym na poziomie genów ani chromosomów.
*W oparciu o masę ciała pacjenta wynoszącą 50 kg.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Zawartość kapsułki Laktoza jednowodna Skrobia kukurydziana Karmeloza wapniowa Makrogol typ 8000 Hydroksypropyloceluloza / typ: EXF (250-800 cP (dla roztworu 10%)) Hydroksypropyloceluloza / typ: LF (65-175 cP (dla roztworu 5%)) Magnezu stearynian
Otoczka kapsułki (8 mg + 5 mg, 8 mg + 10 mg) Żółcień chinolinowa (E104) Żelaza tlenek żółty (E172) Tytanu dwutlenek (E171) Żelatyna
Otoczka kapsułki (16 mg + 5 mg) Żółcień chinolinowa (E104) Tytanu dwutlenek (E171) Żelatyna
Otoczka kapsułki (16 mg + 10 mg) Tytanu dwutlenek (E171) Żelatyna
Tusz (8 mg + 10 mg, 16 mg + 5 mg): Szelak (E904) Żelaza tlenek czarny (E172) Glikol propylenowy Amonowy wodorotlenek stężony Potasu wodorotlenek
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Przechowywać w temperaturze poniżej 30°C.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blister z folii PA/Aluminium/PVC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Opakowanie zawiera 14, 28, 30, 56, 60, 90, 98, 100 kapsułek twardych.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaBez specjalnych zaleceń.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUSandoz GmbH Biochemiestrasse 10
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Amlopres, 8 mg + 5 mg Pozwolenie nr 23749 Amlopres, 8 mg + 10 mg Pozwolenie nr 23750 Amlopres, 16 mg + 5 mg Pozwolenie nr 23751 Amlopres, 16 mg + 10 mg Pozwolenie nr 23752
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 16.02.2017 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO09.11.2018