Moxifloxacin Noridem

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika
Moxifloxacin Noridem, 400 mg w 250 mL, roztwór do infuzji Moxifloxacinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. • Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. • Należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki w razie jakichkolwiek wątpliwości. • Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. • Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane niewymienione w ulotce (patrz punkt 4.), należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.
Nazwa leku brzmi: Moxifloxacin Noridem 400 mg/250 mL, roztwór do infuzji. W dalszej części ulotki lek będzie określany nazwą Moxifloxacin Noridem.
Spis treści ulotki:

1. Co to jest lek Moxifloxacin i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Moxifloxacin

3. Jak stosować lek Moxifloxacin

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać lek Moxifloxacin

6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest lek Moxifloxacin i w jakim celu się go stosuje

Lek Moxifloxacin zawiera substancję czynną moksyfloksacynę, która należy do grupy antybiotyków zwanych fluorochinolonami. Lek Moxifloxacin działa bakteriobójczo, jeśli zakażenie jest wywołane przez bakterie wrażliwe na moksyfloksacynę. Lek Moxifloxacin jest stosowany u dorosłych w leczeniu następujących zakażeń bakteryjnych: • pozaszpitalne zapalenie płuc • zakażenia skóry i tkanek miękkich
Moxifloxacin stosuje się w leczeniu tych zakażeń tylko wtedy, gdy nie można użyć zwykle stosowanych antybiotyków lub gdy okazały się one nieskuteczne.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Moxifloxacin

W razie wątpliwości dotyczących przynależności do grupy wymienionych poniżej pacjentów należy skontaktować się z lekarzem.
Kiedy nie stosować leku Moxifloxacin: • jeśli pacjent ma uczulenie na substancję czynną - moksyfloksacynę, inne leki z grupy chinolonów lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienione w punkcie 6.) • w ciąży i okresie karmienia piersią • u pacjentów w wieku poniżej 18 lat • jeśli u pacjenta w przeszłości występowała choroba ścięgien, która miała związek z leczeniem innymi lekami z grupy chinolonów (patrz punkty 2. Ostrzeżenia i środki ostrożności i 4. Możliwe działania niepożądane). • jeżeli u pacjenta występują wrodzone lub nabyte zaburzenia rytmu (nieprawidłowości w EKG – elektrokardiogramie – zapisie czynności elektrycznej serca) • jeżeli u pacjenta występują zaburzenia równowagi elektrolitowej we krwi (zwłaszcza zmniejszone stężenie potasu lub magnezu we krwi) • jeśli u pacjenta występuje bardzo wolna czynność serca (bradykardia)

• jeśli u pacjenta występuje osłabienie pracy serca (niewydolność serca) • jeśli u pacjenta stwierdzono w przeszłości zaburzenia rytmu serca (arytmie) • jeśli pacjent przyjmuje leki, które mogą powodować szczególne zmiany w zapisie EKG (patrz punkt Inne leki i Moxifloxacin). Moxifloxacin może bowiem powodować zmiany w zapisie EKG, zwane wydłużeniem odstępu QT, co oznacza opóźnienie w przewodzeniu sygnałów elektrycznych w sercu; • jeśli u pacjenta występuje choroba wątroby lub aktywność enzymów wątrobowych (aminotransferaz) przewyższa co najmniej 5-krotnie górną granicę normy.

Ostrzeżenia i środki ostrożności
Przed przyjęciem tego leku Nie należy przyjmować leków przeciwbakteryjnych zawierających fluorochinolony lub chinolony, w tym leku Moxifloxacin, jeśli u pacjenta wystąpiło w przeszłości jakiekolwiek ciężkie działanie niepożądane podczas przyjmowania chinolonu lub fluorochinolonu. W takiej sytuacji należy jak najszybciej poinformować lekarza.
Przed podaniem Moxifloxacin po raz pierwszy, należy zwrócić się do lekarza, pielęgniarki lub farmaceuty. • Moxifloxacin może zmieniać EKG serca, zwłaszcza u kobiet i osób w podeszłym wieku. W przypadku jednoczesnego stosowania leków obniżających stężenie potasu we krwi przed rozpoczęciem stosowania leku Moxifloxacin należy skonsultować się z lekarzem (patrz również punkty: Nie stosować leku Moxifloxacin oraz Inne leki i Moxifloxacin).
Przed rozpoczęciem przyjmowania Moxifloxacin należy skonsultować się z lekarzem:
• Jeśli pacjent ma cukrzycę, ponieważ podczas stosowania moksyfloksacyny może wystąpić ryzyko zmiany stężenia cukru we krwi. • Jeśli po przyjęciu moksyfloksacyny u pacjenta kiedykolwiek wystąpiła ciężka wysypka skórna lub łuszczenie się skóry, powstawały pęcherze i (lub) owrzodzenie jamy ustnej. • Jeśli u pacjenta stwierdzono poszerzenie dużego naczynia krwionośnego (tętniak aorty lub dużej tętnicy obwodowej). • Jeśli w przeszłości wystąpiło u pacjenta rozwarstwienie aorty (rozdarcie ściany aorty). • U pacjenta stwierdzono niedomykalność zastawek serca. • W rodzinie występowały przypadki tętniaka aorty lub rozwarstwienia aorty albo wrodzonej choroby zastawki serca, czy też inne czynniki ryzyka lub stany predysponujące (np. choroby tkanki łącznej takie jak zespół Marfana lub postać naczyniowa zespołu Ehlersa-Danlosa, zespół Turnera, zespół Sjögrena [choroba zapalna o podłożu autoimmunologicznym] lub choroby naczyń krwionośnych takie jak zapalenie tętnic Takayasu, olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze lub potwierdzona miażdżyca tętnic, reumatoidalne zapalenie stawów [choroba stawów] lub zapalenie wsierdzia [zakażenie serca]). • W razie występowania padaczki lub stanów mogących zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia drgawek, przed rozpoczęciem stosowania leku Moxifloxacin należy skonsultować się z lekarzem. • Osoby z zaburzeniami zdrowia psychicznego, występującymi obecnie lub w przeszłości, powinny skonsultować się z lekarzem przed zastosowaniem leku Moxifloxacin. • U pacjentów z miastenią stosowanie leku Moxifloxacin może powodować pogorszenie objawów tej choroby. Osoby, których dotyczy powyższe ostrzeżenie, powinny natychmiast skonsultować się z lekarzem. • W razie występowania u pacjenta lub w jego rodzinie niedoboru dehydrogenazy glukozo-6- fosforanowej (rzadka choroba dziedziczna), należy poinformować o tym lekarza, który oceni, czy Moxifloxacin jest lekiem odpowiednim do stosowania.

• Lek Moxifloxacin powinien być podawany wyłącznie dożylnie (do żyły) i nie powinien być podawany do tętnicy.
• W przypadku wystąpienia nagłego silnego bólu brzucha, pleców lub w klatce piersiowej, który może być objawem tętniaka i rozwarstwienia aorty, należy się natychmiast zgłosić do oddziału ratunkowego. Ryzyko wystąpienia tych zmian może być wyższe w przypadku leczenia układowymi kortykosteroidami.
• W przypadku wystąpienia nagłych duszności, zwłaszcza po położeniu się do łóżka, lub zaobserwowania obrzęku kostek, stóp lub brzucha albo pojawienia się kołatania serca (uczucia przyspieszonego lub nieregularnego bicia serca) należy niezwłocznie zwrócić się do lekarza.
W czasie stosowania leku Moxifloxacin • W przypadku wystąpienia kołatania serca lub nieregularnego bicia serca w okresie leczenia pacjent powinien natychmiast zawiadomić o tym lekarza. Lekarz może wykonać badanie EKG w celu zmierzenia rytmu serca. • Ryzyko zaburzeń czynności serca może rosnąć wraz ze zwiększaniem dawki i szybkości wlewu do żyły. Z tego powodu nie należy przekraczać zaleconej dawki leku. • Istnieje niewielkie ryzyko ciężkiej, nagłej reakcji alergicznej (reakcji anafilaktycznej lub wstrząsu anafilaktycznego) nawet po pierwszej dawce leku, z następującymi objawami: ucisk w klatce piersiowej, oszołomienie, nudności lub omdlenie oraz zawroty głowy przy wstawaniu. W razie ich wystąpienia należy natychmiast przerwać stosowanie leku Moxifloxacin roztwór do infuzji. • Moxifloxacin może wywoływać zapalenie wątroby o szybkim i ciężkim przebiegu, które może prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (patrz punkt 4. Możliwe działania niepożądane). Należy skontaktować się z lekarzem przed kontynuowaniem leczenia w razie wystąpienia szybkiego pogorszenia się samopoczucia lub zażółcenia białek oczu, ciemnego zabarwienia moczu, swędzenia skóry, skłonności do krwawień lub zaburzeń toku myślenia lub przytomności (objawy osłabionej czynności wątroby lub szybko postępującego i ciężkiego zapalenia wątroby).
• Antybiotyki chinolonowe, w tym Moxifloxacin, mogą powodować drgawki. W razie ich wystąpienia należy przerwać stosowanie leku Moxifloxacin. • U pacjenta mogą rzadko wystąpić objawy uszkodzenia nerwów (neuropatii), takie jak ból, pieczenie, mrowienie, drętwienie i (lub) osłabienie, zwłaszcza stóp i nóg oraz dłoni i rąk. W takim przypadku należy przerwać przyjmowanie leku Moxifloxacin i natychmiast poinformować lekarza, aby zapobiec rozwojowi potencjalnie nieodwracalnej choroby. • U osób stosujących antybiotyki chinolonowe (w tym lek Moxifloxacin) nawet po raz pierwszy mogą wystąpić zaburzenia zdrowia psychicznego. W bardzo rzadkich przypadkach depresja lub zaburzenia zdrowia psychicznego prowadziły do myśli samobójczych i zachowań autodestrukcyjnych, takich jak próby samobójcze (patrz punkt 4. Możliwe działania niepożądane). W przypadku pojawienia się takich reakcji stosowanie leku Moxifloxacin powinno zostać przerwane. • Podczas lub po zakończeniu stosowania antybiotyków, w tym leku Moxifloxacin, może wystąpić biegunka. W razie nasilonej lub przedłużającej się biegunki lub stwierdzenia krwi lub śluzu w kale należy natychmiast przerwać stosowanie leku Moxifloxacin i skonsultować się z lekarzem. W takiej sytuacji nie należy stosować leków zatrzymujących lub spowalniających czynność ruchową (perystaltykę) jelit. • Rzadko może wystąpić ból i obrzęk stawów oraz stan zapalny lub zerwanie ścięgien. Ryzyko jest zwiększone u osób w podeszłym wieku (powyżej 60 lat), po przeszczepie narządu, w przypadku występowania problemów z nerkami lub leczenia kortykosteroidami. Stan zapalny i zerwania ścięgien mogą wystąpić w ciągu pierwszych 48 godzin leczenia, a nawet do kilku miesięcy po przerwaniu leczenia lekiem Moxifloxacin. Po wystąpieniu pierwszych objawach bólu lub stanu zapalnego ścięgna (na przykład w stawie skokowym, nadgarstku, łokciu, barku lub kolanie) należy przerwać przyjmowanie leku Moxifloxacin, skontaktować się z lekarzem i odciążyć bolący obszar. Należy unikać nadmiernego wysiłku, ponieważ może to zwiększyć ryzyko zerwania ścięgna (patrz punkty 2. Nie stosować leku Moxifloxacin i 4. Możliwe działania niepożądane). • Pacjenci w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek powinni pić odpowiednią ilość płynów, ponieważ odwodnienie może zwiększyć ryzyko wystąpienia niewydolności nerek.

• W przypadku pogorszenia widzenia lub wystąpienia jakichkolwiek zaburzeń związanych ze wzrokiem, należy natychmiast zasięgnąć porady okulisty (patrz punkty 2. Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn i 4. Możliwe działania niepożądane). Antybiotyki z grupy fluorochinolonów mogą powodować zwiększenie poziomu cukru we krwi do poziomu powyżej prawidłowego (hiperglikemia) lub zmniejszenie poziomu cukru we krwi do poziomu poniżej prawidłowego (hipoglikemia), co może ewentualnie doprowadzić do utraty przytomności (śpiączka hipoglikemiczna) w ciężkich przypadkach (patrz punkt 4. Możliwe działania niepożądane). W przypadku osób chorych na cukrzycę należy uważnie monitorować poziom cukru we krwi. • 4. Możliwe działania niepożądane). • Antybiotyki z grupy chinolonów mogą zwiększać wrażliwość skóry na światło słoneczne lub promieniowanie UV. W trakcie stosowania leku Moxifloxacin należy unikać długotrwałego przebywania na słońcu, silnego światła słonecznego oraz korzystania z solarium lub innych źródeł promieniowania UV. • Istnieją jedynie ograniczone doświadczenia ze stosowaniem leku Moxifloxacin wg schematu sekwencyjnego podawania dożylnego w leczeniu pozaszpitalnego zakażenia płuc (zapalenia płuc). • Nie potwierdzono skuteczności klinicznej leku Moxifloxacin w leczeniu ciężkich zakażeń ran oparzeniowych, zakażeń tkanek głębokich i zakażeń w przebiegu stopy cukrzycowej z zapaleniem (zakażeniem) szpiku kostnego.
Ciężkie reakcje skórne Podczas stosowania moksyfloksacyny zgłaszano ciężkie reakcje skórne, w tym zespół Stevensa- Johnsona (SJS), martwicę toksyczno-rozpływną naskórka (TEN) oraz ostrą uogólnioną osutkę krost- kową (AGEP), • Zespoły SJS/TEN może początkowo mieć postać czerwonawych plamek o wyglądzie tarczy strzel- niczej lub okrągłych plam, często z pęcherzami na tułowiu. Mogą również wystąpić owrzodzenia w jamie ustnej, gardle, nosie, na narządach płciowych i oczach (zaczerwienione i opuchnięte oczy). Wy- stąpienie takich ciężkich wysypek skórnych jest często poprzedzone gorączką i (lub) objawami grypo- podobnymi. Wysypki mogą przekształcić się w uogólnione złuszczanie skóry i zagrażające życiu po- wikłania lub prowadzić do zgonu. • Wysypka AGEP pojawia się na początku leczenia w postaci czerwonej, łuszczącej się, ogólnej wy- sypki z guzkami pod skórą oraz pęcherzami i z towarzyszącą gorączką. Najczęstsze miejsce występo- wania: zlokalizowana głównie na fałdach skóry, tułowiu i kończynach górnych. W razie wystąpienia ciężkiej wysypki lub dowolnych z tych objawów skórnych, należy przerwać sto- sowanie moksyfloksacyny i skontaktować się z lekarzem lub natychmiast zwrócić się o pomoc lekar- ską. Długotrwałe, zaburzające sprawność i potencjalnie nieodwracalne ciężkie działania niepożądane Leki przeciwbakteryjne zawierające fluorochinolony/chinolony, w tym lek Moxifloxacin, były zwią- zane z bardzo rzadkimi, ale ciężkimi działaniami niepożądanymi. Niektóre z nich były długotrwałe (utrzymujące się przez miesiące lub lata), upośledzające lub potencjalnie nieodwracalne. Należą do nich: bóle ścięgien, mięśni i stawów kończyn górnych i dolnych, trudności w chodzeniu, nieprawidło- we odczucia, takie jak kłucie, mrowienie, łaskotanie, drętwienie lub pieczenie (parestezje), zaburzenia zmysłów, w tym zaburzenia wzroku, smaku i węchu oraz słuchu, depresja, zaburzenia pamięci, silne zmęczenie i ciężkie zaburzenia snu. Jeśli po przyjęciu leku Moxifloxacin wystąpi którekolwiek z tych działań niepożądanych należy natychmiast skontaktować się z lekarzem przed kontynuacją leczenia. Pacjent i lekarz zdecydują, czy kontynuować leczenie, biorąc również pod uwagę antybiotyki z innej grupy.
Dzieci i młodzież Leku nie należy podawać dzieciom i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, ponieważ nie potwierdzono jego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w tej grupie wiekowej (patrz punkt Nie stosować leku Moxifloxacin).
Inne leki i Moxifloxacin

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych obecnie lub ostatnio lub o lekach, które pacjent planuje stosować.
Stosując lek Moxifloxacin, należy wiedzieć o tym, że: • W razie stosowania leku Moxifloxacin z innymi lekami wpływającymi na czynność serca występuje zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca. Z tego powodu nie należy stosować leku Moxifloxacin jednocześnie z następującymi lekami: leki należące do grupy leków przeciwarytmicznych (np. chinidyna, hydrochinidyna, dizopyramid, amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), neuroleptyki (np. pochodne fenotiazyny, pimozyd, sertindol, haloperydol, sultopryd), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, niektóre leki przeciwzakaźne (np. sakwinawir, sparfloksacyna, erytromycyna podawana dożylnie, pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, szczególnie halofantryna), niektóre leki przeciwhistaminowe (np. terfenadyna, astemizol, mizolastyna) oraz inne leki (np. cyzapryd, winkamina podawana dożylnie, beprydyl i difemanil). • Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli pacjent stosuje inne leki, które mogą powodować zmniejszenie stężenia potasu we krwi (np. niektóre leki moczopędne, niektóre leki przeczyszczające i wlewki doodbytnicze [w dużych dawkach] lub kortykosteroidy [leki przeciwzapalne], amfoterycynę B) lub spowolnienie rytmu serca, ponieważ mogą one również zwiększać ryzyko ciężkich zaburzeń rytmu serca w trakcie stosowania leku Moxifloxacin. • W razie jednoczesnego przyjmowania doustnych leków przeciwzakrzepowych (np. warfaryny) lekarz może zlecić badania czasu krzepnięcia krwi.
Moxifloxacin z jedzeniem i piciem Pokarmy, w tym produkty nabiałowe, nie mają wpływu na działanie leku Moxifloxacin.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Nie należy stosować leku Moxifloxacin w okresie ciąży i karmienia piersią.
Gdy kobieta jest w ciąży lub karmi piersią albo podejrzewa, że może być w ciąży lub gdy planuje ciążę, przed przyjęciem tego leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty. Badania na zwierzętach nie wskazują na to, czy stosowanie leku wywiera szkodliwy wpływ na płodność.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Moxifloxacin może wywoływać zawroty głowy lub uczucie oszołomienia, nagłą przemijającą utratę widzenia lub krótkotrwałe omdlenia. W razie wystąpienia takich objawów nie należy kierować pojazdami ani obsługiwać maszyn.
Moxifloxacin zawiera sód Lek ten zawiera 356 mg sodu (główny składnik soli kuchennej/stołowej) w każdej fiolce. Odpowiada to 17,8% zalecanej maksymalnej dawki dobowej dla osób dorosłych. Osoby stosujące dietę niskosodową powinny natychmiast poinformować o niej lekarza.

3. Jak stosować lek Moxifloxacin

Lek Moxifloxacin będzie zawsze podawany pacjentowi przez lekarza lub innego pracownika ochrony zdrowia.
Zalecana do stosowania dawka u osób dorosłych to jedna butelka raz na dobę. Moxifloxacin jest przeznaczona do podawania dożylnego. Lekarz powinien zapewnić podawanie wlewu ze stałą szybkością, w ciągu 60 minut.
Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku, z małą masą ciała lub zaburzeniami czynności nerek.
Czas trwania leczenia

O czasie leczenia lekiem Moxifloxacin zadecyduje lekarz. W niektórych przypadkach lekarz może rozpocząć leczenie od leku Moxifloxacin roztwór do infuzji, a następnie kontynuować je poprzez podawanie leku Moxifloxacin w tabletkach. Czas trwania leczenia zależy od rodzaju zakażenia oraz od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Zaleca się następujące okresy stosowania leku: • pozaszpitalne zapalenie płuc 7 – 14 dni. U większości pacjentów z zapaleniem płuc przechodzono na podawanie leku Moxifloxacin w tabletkach w ciągu 4 dni. • zakażenia skóry i tkanek miękkich 7 – 21 dni. U pacjentów z powikłanymi zakażeniami skóry i jej struktur średni czas trwania leczenie dożylnego wynosił około 6 dni i średni całkowity czas trwania leczenia (lekiem w postaci do infuzji, a następnie w tabletkach) wynosił 13 dni. Nie należy przekraczać zaleconej dawki leku i zalecanego czasu trwania leczenia.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Moxifloxacin Jeżeli pacjent niepokoi się, że mógł otrzymać za dużą dawkę leku Moxifloxacin, powinien natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Pominięcie zastosowania dawki leku Moxifloxacin Jeżeli pacjent niepokoi się, że mógł nie otrzymać którejś z dawek leku Moxifloxacin, powinien natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Przerwanie stosowania leku Moxifloxacin Jeśli terapia tym lekiem zostanie przerwana zbyt szybko, zakażenie występujące u pacjenta może nie zostać całkowicie wyleczone. Ważne jest, aby pacjent ukończył cały kurs leczenia, nawet jeżeli poczuje się lepiej po kilku dniach. W przypadku zbyt wczesnego zaprzestania przyjmowania leku zakażenie może nie być całkowicie wyleczone bądź też może nawrócić lub stan pacjenta może się pogorszyć. Może też się rozwinąć oporność bakterii na antybiotyk. Gdyby pacjent chciał przerwać stosowanie leku Moxifloxacin roztwór do infuzji lub Moxifloxacin w tabletkach przed końcem pełnego kursu dawkowania, powinien skonsultować się z lekarzem.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. W trakcie stosowania leku Moxifloxacin obserwowano następujące działania niepożądane.
Najpoważniejsze działania niepożądane obserwowane podczas terapii lekiem Moxifloxacin wymieniono poniżej: W przypadku wystąpienia u pacjenta: • nieprawidłowego szybkiego rytmu serca (rzadkie działanie niepożądane) • nagłego złego samopoczucia lub zażółcenia białkówek oczu, ciemnego moczu, świądu skóry, skłonności do krwawień lub zaburzeń myślenia lub osłabienia (mogą być one objawami piorunującego zapalenia wątroby mogącego prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (bardzo rzadkie działanie niepożądane, odnotowano przypadki śmiertelne) • Ciężka wysypka skórna, w tym zespół Stevensa-Johnsona i martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Może mieć postać czerwonawych plamek o wyglądzie tarczy strzelniczej lub okrągłych plam, często z pęcherzami na tułowiu, złuszczającej się skóry, owrzodzenia w jamie ustnej, gardle, nosie, narządach płciowych i oczach, i może być poprzedzona gorączką i objawami grypopodobnymi (bardzo rzadkie działania niepożądane, potencjalnie zagrażające życiu) • Czerwona, łuszcząca się, uogólniona wysypka z guzkami pod skórą i pęcherzami, której na początku leczenia towarzyszy gorączka (ostra uogólniona osutka krostkowa) (częstość występowania tego działania niepożądanego to „częstość nieznana”) • Zespół związany z zaburzeniem wydalania wody i niskim poziomem sodu (SIADH) (bardzo rzadkie działanie niepożądane) • Utrata przytomności z powodu znacznego zmniejszenia poziomu cukru we krwi (śpiączka hipoglikemiczna) (bardzo rzadkie działanie niepożądane)

• zapalenia naczyń krwionośnych (objawem mogą być czerwone punkty na skórze, zazwyczaj występujące na podudziach, lub dolegliwości takie jak ból stawów) (bardzo rzadkie działanie niepożądane) • ciężkiej, nagłej, uogólnionej reakcji alergicznej obejmującej bardzo rzadko zagrażający życiu wstrząs (tj. trudności z oddychaniem, obniżenie ciśnienia tętniczego, szybki rytm serca) (rzadkie działanie niepożądane) • obrzęku, w tym: obrzęku dróg oddechowych (rzadkie działanie niepożądane, może być stanem zagrażającym życiu) • drgawek (rzadkie działanie niepożądane) • zaburzeń związanych z układem nerwowym, takich jak ból, uczucie palenia, mrowienia, drętwienia i/lub osłabienia kończyn (rzadkie działanie niepożądane) • depresji (w bardzo rzadkich przypadkach prowadzącej do autoagresji, na przykład do wyobrażeń/myśli samobójczych lub prób samobójczych) (rzadkie działanie niepożądane) • zaburzeń psychicznych (mogących prowadzić do autoagresji, na przykład do wyobrażeń/myśli samobójczych lub prób samobójczych) (bardzo rzadkie działanie niepożądane) • nasilonej biegunki z obecnością krwi i/lub śluzu (zapalenie okrężnicy związane z antybiotykoterapią, w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego), która może w rzadkich przypadkach prowadzić do powikłań zagrażających życiu (rzadkie działania niepożądane) • bólu lub obrzęku ścięgien (zapalenia ścięgien) (rzadkie działanie niepożądane) lub zerwania ścięgna (bardzo rzadkie działanie niepożądane) • osłabienie, tkliwość lub ból mięśni, zwłaszcza jeśli towarzyszy temu złe samopoczucie, wysoka temperatura lub ciemne zabarwienie moczu. Może to być spowodowane nieprawidłowym rozpadem tkanki mięśniowej, co może zagrażać życiu i prowadzić do problemów z nerkami (schorzenie znane jako rabdomioliza) (częstość występowania tego działania niepożądanego to „częstość nieznana”)
należy przerwać przyjmowanie leku Moxifloxacin i niezwłocznie poinformować o tym lekarza, ponieważ może być konieczna pilna konsultacja medyczna.
Ponadto, jeśli pacjent zauważy: • przejściową utratę wzroku (bardzo rzadkie działanie niepożądane), należy niezwłocznie skontaktować się ze specjalistą okulistyki.
Jeśli podczas przyjmowania leku Moxifloxacin u pacjenta wystąpi zagrażająca życiu niemiarowa praca serca (częstoskurcz Torsade de Pointes) lub zatrzymanie akcji serca (bardzo rzadkie działania niepożądane), należy niezwłocznie poinformować lekarza leczącego pacjenta o fakcie przyjęcia leku Moxifloxacin i nie powracać do tego leczenia.
W bardzo rzadkich przypadkach obserwowano nasilenie objawów miastenii. Jeśli wystąpią tego rodzaju objawy, należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza.
Jeśli u pacjenta występuje cukrzyca i zauważy on wzrost lub obniżenie stężeń cukru we krwi (rzadkie lub bardzo rzadkie działanie niepożądane), należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza.
Jeśli pacjent jest osobą w wieku podeszłym i występuje u niego choroba nerek oraz zauważy on zmniejszenie ilości oddawanego moczu, obrzęki nóg, kostek lub stóp, zmęczenie, nudności, senność, duszność lub splątanie (mogą to być objawy niewydolności nerek będącej rzadkim działaniem niepożądanym), należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.
Inne działania niepożądane, których występowanie obserwowano podczas terapii lekiem Moxifloxacin, zostały wymienione poniżej według częstości występowania:
Częste (mogą występować z częstością do 1 na 10 osób) • nudności • biegunka • zawroty głowy • bóle żołądka i brzucha

• wymioty • ból głowy • wzrost aktywności we krwi swoistego enzymu wątrobowego (transaminaz) • zakażenia powodowane przez oporne bakterie i grzyby, np. zakażenia jamy ustnej lub pochwy o etiologii Candida • ból lub zapalenie w miejscu iniekcji • zmiany rytmu serca (zapis EKG) u pacjentów z niskim stężeniem potasu we krwi
Niezbyt częste (mogą występować z częstością do 1 na 100 osób) • wysypka • niestrawność (dyspepsja/zgaga) • zaburzenia smaku (w bardzo rzadkich przypadkach utrata smaku) • zaburzenia snu (głównie bezsenność) • wzrost aktywności we krwi swoistego enzymu wątrobowego (gammaglutamylotransferaza i/lub fosfataza zasadowa) • mała liczba szczególnego rodzaju białych krwinek (leukocytów, neutrofilów) • zaparcie • świąd • uczucie zawrotów głowy (wirowania lub zaburzeń równowagi) • senność • wiatry • zaburzenia rytmu serca (zapis EKG) • upośledzona czynność wątroby (w tym wzrost aktywności we krwi swoistego enzymu wątrobowego (LDH)) • ograniczenie apetytu i przyjmowania pokarmów • obniżona liczba białych krwinek • dolegliwości bólowe, takie jak bóle pleców, klatki piersiowej, miednicy i kończyn • podwyższona liczba specjalnych komórek krwi niezbędnych w procesie krzepnięcia krwi • nadmierne pocenie się • podwyższona liczba wyspecjalizowanych białych krwinek (eozynofilii) • niepokój • złe samopoczucie (głównie osłabienie lub zmęczenie) • drżenia • ból stawów • kołatanie serca • niemiarowy i szybki rytm serca • problemy z oddychaniem, w tym zaburzenia astmatyczne • wzrost aktywności we krwi swoistego enzymu trawiennego (amylazy) • niepokój/pobudzenie • uczucie mrowienia (obecności szpilek i igieł) i/lub drętwienia • pokrzywka skórna • rozszerzenie naczyń krwionośnych • splątanie i dezorientacja • obniżona liczba specjalnych komórek krwi niezbędnych w procesie krzepnięcia krwi • zaburzenia widzenia, w tym podwójne lub nieostre widzenie • upośledzone krzepnięcie krwi • podwyższone stężenie lipidów (tłuszczy) we krwi • niska liczba czerwonych krwinek • ból mięśni • reakcja alergiczna • podwyższone stężenie bilirubiny we krwi • zapalenie żył w miejscu wstrzyknięcia • zapalenie błony śluzowej żołądka • odwodnienie • poważne zaburzenia rytmu serca • suchość skóry • dławica piersiowa (ból w klatce piersiowej spowodowany brakiem krwi w mięśniu sercowym)

Rzadkie (mogą występować z częstością do 1 na 1000 osób) • Zwiększenie stężenia cukru we krwi • kurcze mięśni • skurcze mięśni • halucynacje • wysokie ciśnienie tętnicze krwi • obrzęki (dłoni, stóp, kostek, warg, jamy ustnej, gardła) • niskie ciśnienie tętnicze krwi • upośledzenie czynności nerek (w tym podwyższenie swoistych wskaźników laboratoryjnych funkcji nerek, takich jak mocznik i kreatynina) • zapalenie wątroby • zapalenie jamy ustnej • dzwonienie/szumy uszne • żółtaczka (zażółcenie białkówek oczu i skóry) • upośledzenie czucia w obrębie skóry • dziwne sny • zaburzenia koncentracji • problemy z połykaniem • zaburzenia węchu (w tym utrata węchu) • zaburzenia równowagi i upośledzenie koordynacji ruchowej (związane z zawrotami głowy) • częściowa lub całkowita utrata pamięci • pogorszenie słuchu, w tym głuchota (zazwyczaj odwracalne) • podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi • niestabilność emocjonalna • zaburzenia mowy • omdlenia • osłabienie mięśni
Bardzo rzadkie (mogą występować z częstością do 1 na 10 000 osób) • zapalenie stawów • nieprawidłowy rytm serca • zwiększenie wrażliwości skóry • uczucie dystansu do własnej osoby (bycia kimś innym) • nadmierne krzepnięcie krwi • sztywność mięśni • znaczące obniżenie szczególnego rodzaju krwinek białych (agranulocytoza) • zmniejszenie liczby czerwonych i białych krwinek i płytek krwi (pancytopenia)
Następujące objawy obserwowano częściej u pacjentów otrzymujących lek dożylnie:
Częste (mogą występować z częstością do 1 na 10 osób) • podwyższenie aktywności we krwi swoistego enzymu wątrobowego (gammaglutamylotransferaza)
Niezbyt częste (mogą występować z częstością do 1 na 100 osób) • nasilona biegunka z obecnością krwi i/lub śluzu (zapalenie okrężnicy związane z antybiotykoterapią), która może w rzadkich przypadkach prowadzić do powikłań zagrażających życiu • nieprawidłowy szybki rytm serca • halucynacje • niskie ciśnienie tętnicze krwi • upośledzenie czynności nerek (w tym podwyższenie swoistych wskaźników laboratoryjnych funkcji nerek, takich jak mocznik i kreatynina) • niewydolność nerek • obrzęki (dłoni, stóp, kostek, warg, jamy ustnej, gardła) • drgawki

Podawanie antybiotyków chinolonowych i fluorochinolonowych, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, bardzo rzadko powodowało długotrwałe (utrzymujących się przez miesiące lub lata ) lub trwałe działania niepożądane leku, takie jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, trudności w chodzeniu, nieprawidłowe odczucia, takie jak kłucie, mrowienie, łaskotanie, pieczenie, drętwienie lub ból (neuropatia), depresja, zmęczenie, zaburzenia snu, zaburzenia pamięci oraz zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu.
U pacjentów otrzymujących fluorochinolony zgłaszano przypadki poszerzenia i osłabienia ściany tętnicy lub rozerwania ściany tętnicy (tętniaka i rozwarstwienia), które mogą zakończyć się pęknięciem i doprowadzić do zgonu, a także przypadki niedomykalności zastawek serca. Patrz też punkt 2.
Obserwowano również bardzo rzadkie przypadki następujących działań niepożądanych po leczeniu innymi antybiotykami z grupy chinolonów, które mogą prawdopodobnie również wystąpić w trakcie leczenia lekiem Moxifloxacin: podwyższone stężenie sodu we krwi, podwyższone stężenie wapnia we krwi, szczególny rodzaj obniżenia liczby krwinek czerwonych we krwi (niedokrwistość hemolityczna), zwiększona wrażliwość skóry na światło słoneczne lub promieniowanie UV.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów, Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181 C, PL-02-222 Warszawa, Tel.: + 48 22 49 21 301, Faks: + 48 22 Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Moxifloxacin

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na etykiecie na butelce i na kartoniku po: EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Nie przechowywać w temperaturze poniżej 15 o C.
Użyć natychmiast po pierwszym otwarciu opakowania i (lub) rozcieńczeniu. Lek jest przeznaczony do jednorazowego użycia. Wszelkie resztki niewykorzystanego roztworu należy usunąć. W niskiej temperaturze przechowywania może wytrącać się osad, który rozpuści się ponownie w temperaturze pokojowej.
Nie stosować leku w przypadku obecności widocznych cząstek stałych w roztworze lub jego zmętnienia.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Moxifloxacin • Substancją czynną jest moksyfloksacyna. Każda butelka zawiera 400 mg moksyfloksacyny (w postaci moksyfloksacyny chlorowodorku).

• Pozostałe składniki to: sodu chlorek, glicyna, disodu edetynian, kwas solny (do ustalenia pH) i woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Moxifloxacin i co zawiera opakowanie Moxifloxacin jest przezroczystym, żółtym roztworem do infuzji. Lek Moxifloxacin jest pakowany w pudełka tekturowe zawierające butelkę z polipropylenu o pojemności 250 mL. Butelki są dostępne w opakowaniach po 1, 5, 10 i 12 sztuk. Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny: Noridem Enterprises Limited, Evagorou & Makariou, Mitsi Building 3, Office 115, CY-1065 Nicosia, Cypr.
Wytwórca: DEMO S.A. PHARMACEUTICAL INDUSTRY, 21 st

Ten produkt leczniczy jest dostępny w krajach Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:
Austria: Moxifloxacin Noridem 400 mg Infusionslösung Cypr: Moxifloxacin 400 mg / 250 mL Διάλυμα για έγχυση Grecja: MOXIFALON 400 mg / 250 mL Διάλυμα για έγχυση Niemcy: MOXIfloxacin Noridem 400 mg / 250 mL Infusionslösung Polska: Moxifloxacin Noridem Wielka Brytania: Moxifloxacin 400 mg / 250 mL Solution for infusion
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 11/2020

Poniższe informacje przeznaczone są wyłącznie dla pracowników służby zdrowia: Lek Moxifloxacin może być podawany poprzez rozgałęziony cewnik równocześnie z następującymi roztworami: woda do wstrzykiwań, chlorek sodu 0.9 %, jednomolowy chlorek sodu, glukoza 5 % / 10 % / 40 %, ksylitol 20 %, roztwór Ringera, złożony roztwór mleczanu sodu (roztwór Hartmanna, roztwór Ringera z mleczanami). Leku Moxifloxacin nie należy podawać w równoczesnym wlewie z innymi lekami. Następujące roztwory wykazywały niezgodność farmaceutyczną z Moxifloxacin: chlorek sodu w 10 % i 20 % roztworach dwuwęglan sodu w 4,2 % i 8,4 % roztworach

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO, OZNAKOWANIE OPAKOWAŃ I ULOTKA DLA PACJENTA

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Moxifloxacin Noridem, 400 mg w 250 mL, roztwór do infuzji

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda butelka 250 mL zawiera 400 mg moksyfloksacyny (Moxifloxacinum) w postaci chlorowodorku. Każdy mL zawiera 1,6 mg moksyfloksacyny (w postaci moksyfloksacyny chlorowodorku).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Produkt leczniczy zawiera 356 mg (około 16 mmol) sodu na jedną dawkę.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Roztwór do infuzji.
Przezroczysty, żółty roztwór do infuzji.
Osmolalność roztworu do infuzji wynosi około 260 mOsm / kg. Wartość pH roztworu do infuzji wynosi około 4,4.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Produkt leczniczy Moxifloxacin Noridem jest wskazany do stosowania w leczeniu: - pozaszpitalnego zapalenia płuc (PZP) - powikłanych zakażeń skóry i jej struktur (pZSS) Moksyfloksacynę można stosować tylko wówczas, jeśli uzna się, że nie jest właściwe zastosowanie innych leków przeciwbakteryjnych, zalecanych zazwyczaj w tym zakażeniu jako leki pierwszego rzutu.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie
Zalecana dawka wynosi 400 mg moksyfloksacyny podawanej we wlewie raz na dobę.
Po początkowym leczeniu dożylnym można zastosować leczenie doustne moksyfloksacyną w tabletkach 400 mg, gdy jest to wskazane klinicznie.
W badaniach klinicznych większość pacjentów zmieniła lek na doustny w ciągu 4 dni (PZP) lub 6 dni (pZSS). Zalecany całkowity czas trwania leczenia dożylnego i doustnego wynosi 7 – 14 dni w przypadku PZP i 7 – 21 dni w przypadku pZSS.
Niewydolność nerek/wątroby Nie jest konieczna modyfikacja dawki leku u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek oraz u pacjentów poddawanych przewlekłej dializoterapii, np. hemodializie lub ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (więcej szczegółów w punkcie 5.2). Dane na temat stosowania leku u pacjentów z niewydolnością wątroby są niewystarczające (patrz punkt 4.3).
Inne szczególne grupy pacjentów Nie jest konieczna modyfikacja dawki leku u pacjentów w podeszłym wieku ani u osób z małą masą ciała.
Dzieci i młodzież Stosowanie moksyfloksacyny u dzieci i młodzieży w okresie wzrastania jest przeciwwskazane. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności moksyfloksacyny u dzieci i młodzieży (patrz punkt 4.3).
Sposób podawania
Do podawania dożylnego; podawać w ciągłym wlewie dożylnym przez 60 minut (patrz również punkt 4.4). Jeżeli jest to wskazane klinicznie, roztwór do infuzji może być podawany poprzez rozgałęziony cewnik równocześnie ze zgodnymi z nim innymi roztworami do infuzji (patrz punkt 6.6).

4.3 Przeciwwskazania

- Nadwrażliwość na moksyfloksacynę, inne chinolony lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. - Ciąża i laktacja (patrz punkt 4.6). - Dzieci w wieku poniżej 18 lat. - Pacjenci, u których w wywiadzie stwierdzono choroby ścięgien występujące w związku z leczeniem chinolonami.
Zarówno w badaniach przedklinicznych, jak i u ludzi obserwowano po podawaniu moksyfloksacyny zmiany w elektrokardiogramie w postaci wydłużenia odstępu QT. W związku z tym, ze względów bezpieczeństwa, moksyfloksacyna jest przeciwwskazana u pacjentów z: - wrodzonym lub udokumentowanym nabytym wydłużeniem odstępu QT - zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza nieskorygowaną hipokaliemią - bradykardią o znaczeniu klinicznym - istotną klinicznie niewydolnością serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory - objawowymi zaburzeniami rytmu serca w wywiadzie
Moksyfloksacyny nie należy stosować równocześnie z innymi lekami, które wydłużają odstęp QT (patrz także punkt 4.5).
Ze względu na ograniczone dane kliniczne moksyfloksacyna jest także przeciwwskazana u pacjentów z niewydolnością wątroby (stopień C w klasyfikacji Childa i Pugha) oraz u pacjentów, u których aktywność aminotransferaz przekracza pięciokrotnie górną granicę normy.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Należy unikać stosowania moxifloxacin u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania produktów zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane (patrz punkt 4.8). Leczenie tych pacjentów moxifloxacin należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka (patrz również punkt 4.3). Przed rozpoczęciem leczenia moksyfloksacyną, szczególnie w przypadku zakażeń o lżejszym przebiegu, należy rozważyć stosunek korzyści z zastosowania leku do ryzyka opisanego w niniejszym punkcie.
Rozwarstwienie aorty i tętniak oraz niedomykalność zastawki serca
Badania epidemiologiczne wskazują na zwiększone ryzyko tętniaka aorty i rozwarstwienia aorty, zwłaszcza u osób starszych, oraz niedomykalności zastawki aortalnej i mitralnej. po przyjęciu fluorochinolonów. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca (patrz punkt 4.8).
- Dlatego fluorochinolony należy stosować wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych u pacjentów z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku tętniaka albo wrodzonej choroby zastawki serca lub u pacjentów z wcześniej zdiagnozowanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty albo chorobą zastawki serca lub w przypadkuwystępowania innych czynników predysponujących dowystąpienia zarówno tętniaka aorty i rozwarstwienia aorty, jak i niedomykalności zastawki serca oraz narażonych na ich wystąpienie (np. zaburzenia tkanki łącznej, takie jak zespół Marfana lub, zespoł Ehlersa-Danlosa, zespół Turnera, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, reumatoidalne zapalenie stawów) lub dodatkowo - występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty (np. zapalenie tętnic Takayasu lub olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, rozpoznana miażdżyca czy zespół Sjögrena), lub dodatkowo - występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia niedomykalności zastawki serca (np. infekcyjne zapalenie wsierdzia). fluorochinolony można stosować jedynie po uprzedniej starannej ocenie korzyści i ryzyka oraz po rozważeniu innych możliwości leczenia.
Ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty oraz ich pęknięcia może być także wyższe u pacjentów leczonych jednocześnie układowymi kortykosteroidami.
Należy pouczyć pacjenta, że jeśli wystąpi u niego nagły bólu brzucha, pleców lub ból w klatce piersiowej, należy natychmiast zgłosić się do lekarza w oddziale ratunkowym.

Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych.
Wydłużenie odstępu QTc i stany kliniczne potencjalnie związane z wydłużeniem odstępu QTc
Wykazano, że moksyfloksacyna powoduje wydłużenie odstępu QTc w elektrokardiogramie u niektórych pacjentów. Stopień wydłużenia odstępu QT może się zwiększać się w miarę zwiększania się stężenia leku w osoczu w przypadku szybkiego wlewu dożylnego. W związku z tym czas trwania infuzji nie powinien być krótszy niż zalecane 60 minut i nie należy przekraczać dawki dożylnej 400 mg raz na dobę. Dokładniejsze informacje podano poniżej oraz w punktach 4.3 i 4.5.
Leczenie moksyfloksacyną należy przerwać, jeśli w jego trakcie wystąpią objawy podmiotowe lub przedmiotowe, które mogą się wiązać z zaburzeniami rytmu serca – ze zmianami w EKG lub bez zmian.
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z jakimkolwiek stanem predysponującym do wystąpienia zaburzeń rytmu serca (np. z ostrym niedokrwieniem mięśnia sercowego), gdyż może u nich istnieć zwiększone ryzyko komorowych zaburzeń rytmu (w tym torsade de pointes) i zatrzymania akcji serca. Patrz również punkty 4.3 i 4.5.
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących leki, które mogą powodować zmniejszenie stężenia potasu. Patrz również punkty 4.3 i 4.5.
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących leki, które mogą spowodować istotną klinicznie bradykardię. Patrz również punkt 4.3.
Kobiety i pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie leków wydłużających odstęp QTc, takich jak moksyfloksacyna, w związku z czym konieczne jest zachowanie w ich przypadku szczególnej ostrożności.
Nadwrażliwość/reakcje alergiczne Opisywano wystąpienie reakcji nadwrażliwości i reakcji alergicznych po pierwszym podaniu fluorochinolonów, w tym moksyfloksacyny. Reakcje anafilaktyczne mogą prowadzić do zagrażającego życiu wstrząsu, nawet już po podaniu pierwszej dawki leku. W razie wystąpienia klinicznych objawów ciężkiej nadwrażliwości,należy odstawić moksyfloksacynę i zastosować odpowiednie leczenie (np. przeciwwstrząsowe).
Długotrwałe, zaburzające sprawność i potencjalnie nieodwracalne ciężkie działania niepożądane leku U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony, niezależnie od ich wieku i istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy organizmu (mięśniowo- szkieletowy, nerwowy, psychiczny i zmysły). Po wystąpieniu pierwszych objawów przedmiotowych lub podmiotowych jakiegokolwiek ciężkiego działania niepożądanego należy niezwłocznie przerwać stosowanie moxifloxacin, a pacjentom należy zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym w celu uzyskania porady.
Ciężkie choroby wątroby Po podaniu moksyfloksacyny opisywano przypadki zapalenia wątroby o piorunującym przebiegu, mogącego prowadzić do niewydolności wątroby (w tym ze skutkiem śmiertelnym) (patrz punkt 4.8). Pacjentom należy doradzić, aby przed zastosowaniem kolejnej dawki leku skontaktowali się z lekarzem, jeśli zaobserwują u siebie objawy zapalenia wątroby o piorunującym przebiegu, takie jak szybko postępujące osłabienie organizmu połączone z żółtaczką, ciemne zabarwienie moczu, skłonność do krwawień i encefalopatia wątrobowa.
Jeżeli pojawią się objawy nieprawidłowego funkcjonowania wątroby, należy wykonać badania diagnostyczne oceniające czynność tego narządu.
Ciężkie niepożądane reakcje skórne Podczas stosowania moksyfloksacyny zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (ang. severe cutaneous adverse reactions, SCAR), w tym martwicę toksyczno-rozpływną naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN: określana również jako zespół Lyella), zespół Stevensa Johnsona (ang. Stevens Johnson syndrome, SJS) i ostrą uogólnioną osutkę krostkową (ang. Acute Generalised Exanthematous Pustulosis, AGEP), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu (patrz punkt 4.8). W momencie zlecania leku należy informować pacjentów o objawach ciężkich reakcji skórnych i należy ściśle monitorować ich stan. W przypadku pojawienia się objawów wskazujących na takie reakcje, należy natychmiast przerwać stosowanie moksyfloksacyny i rozważyć alternatywne leczenie. Jeśli w czasie stosowania moksyfloksacyny u pacjenta wystąpi ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN lub AGEP, u pacjenta nie można wznowić leczenia moksyfloksacyną w żadnym momencie.
Pacjenci ze skłonnością do napadów drgawkowych Wiadomo, że chinolony mogą wywoływać napady drgawkowe. Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu leczniczego pacjentom z zaburzeniami czynności ośrodkowego układu nerwowego, mogącymi predysponować do wystąpienia drgawek lub obniżać próg drgawkowy. W przypadku wystąpienia napadu drgawkowego leczenie moksyfloksacyną należy przerwać i należy zastosować odpowiednie postępowanie terapeutyczne.
Neuropatia obwodowa U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony zgłaszano przypadki polineuropatii czuciowej i czuciowo-ruchowej, powodującej parestezje, niedoczulicę, zaburzenia czucia lub osłabienie. Pacjentom leczonym moksyfloksacyną należy doradzić, aby przed kontynuacją leczenia poinformowali lekarza, jeżeli pojawią się u nich objawy neuropatii, takie jak: ból, pieczenie, mrowienie, zdrętwienie lub osłabienie, aby zapobiec rozwojowi potencjalnie nieodwracalnej choroby (patrz punkt 4.8). Reakcje psychiczne Reakcje psychiczne mogą wystąpić nawet po pierwszym podaniu chinolonów, w tym moksyfloksacyny. W bardzo rzadkich przypadkach depresja lub reakcje psychotyczne mogą prowadzić do myśli samobójczych i zachowań autoagresywnych, takich jak próby samobójcze (patrz punkt 4.8). W przypadku wystąpienia takich reakcji u pacjenta leczenie moksyfloksacyną należy przerwać i należy zastosować odpowiednie postępowanie terapeutyczne. Zaleca się ostrożność w przypadku zamiaru zastosowania moksyfloksacyny u chorych psychotycznych lub u pacjentów z chorobą psychiczną w wywiadzie.
Biegunka związana ze stosowaniem antybiotyków, w tym zapalenie jelita grubego Podczas stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania, w tym moksyfloksacyny, notowano występowanie biegunki związanej ze stosowaniem antybiotyków (ang. antibiotic associated diarrhea, AAD) i zapalenia jelita grubego związanego ze stosowaniem antybiotyków (ang. antibiotic associated colitis, AAC), w tym rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego i biegunki wywołanej przez Clostridium difficile. Nasilenie tych stanów może obejmować zakres od lekkiej biegunki do zapalenia jelita grubego zakończonego zgonem. Należy to uwzględnić, przeprowadzając rozpoznanie różnicowe u pacjentów, u których w czasie lub po zakończeniu leczenia moksyfloksacyną wystąpiła ciężka biegunka. W przypadku podejrzenia lub potwierdzenia AAD lub AAC należy przerwać podawanie leku przeciwbakteryjnego, w tym moksyfloksacyny, i natychmiast wdrożyć właściwe postępowanie lecznicze. Ponadto należy przedsięwziąć stosowne środki zwalczania zakażenia, żeby zmniejszyć ryzyko jego przeniesienia. U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka, stosowanie leków hamujących perystaltykę jelit jest przeciwwskazane.
Chorzy na miastenię Należy zachować ostrożność stosując moksyfloksacynę u pacjentów z miastenią, gdyż może dojść do nasilenia jej objawów.
Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa), czasami obustronne, może wystąpić już w ciągu 48 godzin po rozpoczęciu leczenia chinolonami i fluorochinolonami a ich występowanie zgłaszano nawet do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia. Ryzyko zapalenia ścięgna i zerwania ścięgna jest większe u starszych pacjentów, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów po przeszczepie narządu miąższowego oraz pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami. Z tego powodu należy unikać jednoczesnego stosowania kortykosteroidów. Po wystąpieniu pierwszych objawów zapalenia ścięgna (np. bolesny obrzęk, stan zapalny) należy przerwać leczenie moksyfloksacyny i rozważyć alternatywne leczenie. Chorą kończynę (chore kończyny) należy odpowiednio leczyć (np. unieruchomienie). Jeśli wystąpią objawy choroby ścięgien nie należy stosować kortykosteroidów.
Pacjenci z niewydolnością nerek U pacjentów w podeszłym wieku, u których występują zaburzenia czynności nerek, należy stosować moksyfloksacynę z dużą ostrożnością, zwłaszcza wówczas, gdy nie można zapewnić odpowiedniej podaży płynów, gdyż odwodnienie zwiększa ryzyko wystąpienia niewydolności nerek.
Zaburzenia widzenia Jeśli wystąpią zaburzenia widzenia lub jakiekolwiek zmiany dotyczące oczu, należy natychmiast zasięgnąć porady okulisty (patrz punkty 4.7 i 4.8).
DysglikemiaJak podczas stosowania wszystkich chinolonów, opisywano zaburzenia stężenia glukozy we krwi, w tym zarówno hipoglikemię, jak i hiperglikemię (patrz punkt 4.8), zwykle u chorych na cukrzycę poddawanych jednocześnie leczeniu doustnym lekiem hipoglikemizującym (np. glibenklamidem) albo insuliną. Opisywano przypadki śpiączki hipoglikemicznej. U chorych na cukrzycę zaleca się uważne monitorowanie stężenia glukozy we krwi.
Zapobieganie reakcjom nadwrażliwości na światło Wykazano, że chinolony wywołują reakcje nadwrażliwości na światło. Badania wykazały jednak, że podczas stosowania moksyfloksacyny występuje mniejsze ryzyko nadwrażliwości na światło. Mimo wszystko zaleca się, aby pacjenci przyjmujący moksyfloksacynę unikali zarówno naświetlania promieniami UV pochodzącymi ze sztucznych źródeł, jak i działania długotrwałego i (lub) silnego światła słonecznego.
Pacjenci z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej Pacjenci ze stwierdzonym w wywiadzie rodzinnym lub występującym aktualnie niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej są narażeni na ryzyko wystąpienia reakcji hemolitycznej podczas leczenia chinolonami. Z tego powodu należy zachować ostrożność, stosując moksyfloksacynę w tej grupie pacjentów.
Zapalenie tkanki okołotętniczej Moxifloxacin Noridem jest produktem leczniczym przeznaczonym wyłącznie do podawania dożylnego. Należy unikać podawania dotętniczego, ponieważ w badaniach przedklinicznych wykazano rozwój zapaleń tkanki okołotętniczej po infuzji tą drogą.
Pacjenci ze szczególnymi pZSS Nie potwierdzono skuteczności klinicznej moksyfloksacyny w leczeniu ciężkich zakażeń ran oparzeniowych, zapaleń powięzi i zakażeń w przebiegu stopy cukrzycowej z zapaleniem szpiku kostnego.
Pacjenci stosujący dietę ubogoosodową Produkt leczniczy zawiera 356 mg sodu na butelki co odpowiada 17.8 % zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.
Wpływ na biologiczne badania diagnostyczne Podczas leczenia moksyfloksacyną mogą występować fałszywie ujemne wyniki w hodowli Mycobacterium spp., spowodowane zahamowaniem namnażania się bakterii.
Pacjenci z zakażeniami MRSA Moksyfloksacyna nie jest wskazana do stosowania w leczeniu zakażeń metycylinoopornymi szczepami gronkowca złocistego (ang. MRSA – methicillin-resistant Staphylococcus aureus). Jeśli podejrzewa się lub stwierdzi, że zakażenie wywołał szczep MRSA, należy rozpocząć leczenie odpowiednim lekiem przeciwbakteryjnym (patrz punkt 5.1).
Dzieci i młodzież Ze względu na niepożądany wpływ na chrząstki u niedojrzałych zwierząt (patrz punkt 5.3) stosowanie moksyfloksacyny u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Interakcje z innymi produktami leczniczymi Nie można wykluczyć addycyjnego działania na wydłużenie odstępu QT moksyfloksacyny i innych produktów leczniczych, które mogą wydłużać odstęp QTc. Może to prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia komorowych zaburzeń rytmu serca, w tym typu torsade de pointes. Dlatego stosowanie moksyfloksacyny jest przeciwwskazane u pacjentów przyjmujących którekolwiek z niżej wymienionych produktów leczniczych (patrz także punkt 4.3): - leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dizopyramid), - leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), - neuroleptyki (np. fenotiazyny, pimozyd, sertindol, haloperydol, sultopryd) - trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne - niektóre leki przeciwzakaźne (np. sakwinawir, sparfloksacyna, erytromycyna dożylnie, pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, szczególnie halofantryna) - niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna) - inne (cyzapryd, winkamina dożylnie, beprydyl, difemanil)
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących leki, które mogą powodować zmniejszenie stężenia potasu (np. pętlowe i tiazydowe leki moczopędne, leki przeczyszczające i wlewki doodbytnicze [w dużych dawkach], kortykosteroidy, amfoterycynę B) lub leki powodujące istotną klinicznie bradykardię.
Po wielokrotnym podawaniu zdrowym ochotnikom moksyfloksacyna powodowała zwiększenie C max
digoksyny o około 30%, bez wpływu na pole pod krzywą stężenia (AUC) lub wartości stężenia minimalnego. Nie są wymagane środki ostrożności w przypadku stosowania leku równocześnie z digoksyną.
W badaniach przeprowadzonych z udziałem chorych na cukrzycę ochotników jednoczesne podanie doustne moksyfloksacyny i glibenklamidu spowodowało zmniejszenie maksymalnego stężenia glibenklamidu w osoczu o około 21%. Skojarzone stosowanie glibenklamidu i moksyfloksacyny może teoretycznie doprowadzić do łagodnej i przemijającej hipoglikemii. Jednakże obserwowane zmiany właściwości farmakokinetycznych glibenklamidu nie miały wpływu na zmiany parametrów farmakodynamicznych (stężenie glukozy we krwi, stężenie insuliny). Dlatego też nie stwierdzono żadnych istotnych klinicznie interakcji pomiędzy moksyfloksacyną a glibenklamidem.
Zmiany wskaźnika INR (ang. International Normalised Ratio) U pacjentów przyjmujących antybiotyki, a szczególnie fluorochinolony, makrolidy, tetracykliny, sulfametoksazol z trimetoprymem i niektóre cefalosporyny, opisano wiele przypadków wskazujących na zwiększenie aktywności doustnych leków przeciwzakrzepowych. Czynnikami ryzyka są prawdopodobnie zakażenia, stany zapalne, podeszły wiek i ogólny stan pacjenta. W tej sytuacji trudno jest określić, czy przyczyną zmian wskaźnika INR jest zakażenie czy też stosowanie antybiotyku. Jednym ze środków ostrożności powinno być zwiększenie częstości kontroli wskaźnika INR i jeśli to konieczne, dostosowanie dawki doustnych leków przeciwzakrzepowych.
Badania kliniczne wykazały brak interakcji moksyfloksacyny podawanej jednocześnie z: ranitydyną, probenecydem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, suplementami wapnia, morfiną podawaną pozajelitowo, teofiliną lub itrakonazolem.
Dane z badań in vitro nad układem ludzkich enzymów związanych z cytochromem P-450 potwierdzają powyższe obserwacje. Biorąc pod uwagę te wyniki, wystąpienie interakcji metabolicznych związanych z tym układem enzymatycznym jest mało prawdopodobne.
Interakcje z pokarmami Moksyfloksacyna nie wchodzi w istotne klinicznie interakcje z pokarmami, włączając produkty nabiałowe.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża
Bezpieczeństwo stosowania moksyfloksacyny podczas ciąży u ludzi nie zostało ustalone. W badaniach na zwierzętach wykazano toksyczny wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Z uwagi na potwierdzone doświadczalnie ryzyko uszkodzenia przez fluorochinolony chrząstek obciążonych stawów u niedojrzałych zwierząt i odwracalne uszkodzenia stawów opisane u dzieci otrzymujących niektóre fluorochinolony moksyfloksacyny nie należy stosować u kobiet w ciąży (patrz punkt 4.3).
Karmienie piersią
Brak jest dostępnych danych dotyczących stosowania leku u kobiet w okresie laktacji lub karmiących piersią. Dane przedkliniczne wskazują, że moksyfloksacyna przenika w niewielkich ilościach do mleka matki. Z uwagi na brak danych z obserwacji u człowieka oraz na potwierdzone doświadczalnie ryzyko uszkodzenia przez fluorochinolony chrząstek obciążonych stawów u niedojrzałych zwierząt karmienie piersią w trakcie leczenia moksyfloksacyną jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Płodność

Badania na zwierzętach nie wskazują na zmniejszenie płodności (patrz punkt 5.3).

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań nad wpływem moksyfloksacyny na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn. Jednakże fluorochinolony, również moksyfloksacyna, mogą zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych, obsługiwania maszyn i sprawność psychofizyczną ze względu na objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (np. zawroty głowy, ostra przemijająca utrata widzenia, patrz punkt 4.8) lub wystąpienie nagłej i krótko trwającej utraty przytomności (omdlenie, patrz punkt 4.8). Należy doradzić pacjentowi, aby sprawdził reakcję swojego organizmu na moksyfloksacynę przed rozpoczęciem prowadzenia pojazdu lub obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Poniżej wymieniono działania niepożądane obserwowane w badaniach klinicznych i pochodzące z raportów po dopuszczeniu do obrotu z moksyfloksacyną podawaną w dawce 400 mg na dobę drogą dożylną lub doustną (podawanie dożylne lub sekwencyjne [dożylne/doustne]), uporządkowane według częstości występowania.
Z wyjątkiem nudności i biegunki wszystkie działania niepożądane występowały z częstością poniżej 3%.
W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane wymieniono zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Częstości zdefiniowano następująco: - Często (≥1/100 do <1/10) - Niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100) - Rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000) - Bardzo rzadko (<1/10 000) - Częstość nieznana
Klasyfikacja układów i narządów
(MedDRA) Często Niezbyt często
Rzadko Bardzo rzadko
Częstość nieznana Zakażenia i zakażenia pasożytnicze nadkażenia spowodowane opornymi bakteriami lub grzybami, np. kandydozy jamy ustnej lub pochwy
Zaburzenia krwi i układu chłonnego

leukopenia
neutropenia

stężenia protrombiny / zmniejszenie wskaźnika INR

małopłytkowość
trombocytoza
eozynofilia
wydłużenie czasu protrombinowego / zwiększenie wskaźnika INR agranulocytoza Pancytopenia Zaburzenia układu immunologiczneg o
punkt 4.4) anafilaksja, w tym bardzo rzadko występujący wstrząs zagrażający życiu (patrz punkt 4.4 obrzęki alergiczne, obrzęk naczyniorucho wy (w tym obrzęk krtani, mogący zagrażać życiu, patrz punkt 4.4)
Zaburzenia endokrynologicz ne wg klasyfikacji układów i narządów
niewłaściwego uwalniania wazopresyny (SIADH)
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

hiperurykemia
Śpiączka hipoglikemiczna
Zaburzenia psychiczne*

nadaktywność psychoruchowa / pobudzenie chwiejność emocjonalna
depresja (bardzo rzadko prowadząca do zachowań autodestrukcyj nych, takich jak takich jak wyobrażenia lub myśli samobójcze lub próby samobójcze, patrz punkt 4.4) omamy depersonalizacja
reakcje psychotyczne (mogące prowadzić do zachowań autodestrukcyjny ch, takich jak takich jak wyobrażenia lub myśli samobójcze lub próby samobójcze, patrz punkt 4.4)
Majaczenie
Zaburzenia układu nerwowego* bóle głowy
zawroty głowy parestezje i dysestezje
zaburzenia smaku (bardzo rzadko utrata smaku)
splątanie i dezorientacja zaburzenia snu
(zazwyczaj bezsenność)
drżenia
zawroty głowy pochodzenia błędnikowego senność niedoczulica zaburzenia węchu (również z utratą węchu)
nietypowe sny
zaburzenia koordynacji (wraz z zaburzeniami chodu na skutek zawrotów głowy, w tym pochodzenia błędnikowego)
napady drgawkowe, w tym grand mal (patrz punkt 4.4)
zaburzenia koncentracji
zaburzenia mowy
niepamięć
neuropatia obwodowa i polineuropatia przeczulica Zaburzenia oka* zaburzenia widzenia, w tym podwójne widzenie oraz niewyraźne widzenie (szczególnie w powiązaniu z objawami ze strony OUN, patrz punkt 4.4)
utrata widzenia (szczególnie w przebiegu reakcji ze strony ośrodkowego układu nerwowego, patrz punkty 4.4 i 4.7)
Zaburzenia ucha i błędnika*

zaburzenia słuchu, w tym głuchota (zwykle odwracalne)
Zaburzenia serca** wydłużenie odstępu QT u pacjentów z hipokaliemią (patrz punkty

4.3 i 4.4)

wydłużenie odstępu QT (patrz punkt 4.4)
kołatanie serca
tachykardia
migotanie przedsionków
dławica piersiowa tachyarytmie komorowe
omdlenie (tj. nagła i krótkotrwała utrata przytomności) niespecyficzne arytmie
torsade de pointes (patrz punkt 4.4)
zatrzymanie akcji serca (patrz punkt 4.4)
Zaburzenia naczyniowe**

niedociśnienie
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
stan astmatyczny)
Zaburzenia żołądka i jelit nudności
wymioty
bóle żołądkowo- jelitowe, bóle brzucha
biegunka zmniejszenie łaknienia i ilości spożywanych pokarmów
zaparcia
dyspepsja
oddawanie wiatrów
zapalenie błony śluzowej żołądka
zwiększenie aktywności amylazy dysfagia
zapalenie jamy ustnej zapalenie jelita grubego związane z antybiotykotera pią (w tym rzekomobłonia ste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko z zagrażającymi życiu powikłaniami, patrz punkt 4.4)
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych zwiększenie aktywności aminotransferaz zaburzenie czynności wątroby (w tym zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej)
zwiększenie stężenia bilirubiny
zwiększenie aktywności gamma- glutamylotransferazy
zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi żółtaczka
zapalenie wątroby (zazwyczaj przebiegające z zastojem żółci) zapalenie wątroby o piorunującym przebiegu mogące prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (w tym do zgonu, patrz punkt 4.4)
Zaburzenia świąd pęcherzowe Ostra skóry i tkanki podskórnej
wysypka
pokrzywka
suchość skóry reakcje skórne, takie jak zespół Stevensa i Johnsona lub martwica toksyczno- rozpływna naskórka (mogąca zagrażać życiu, patrz punkt 4.4) uogólniona osutka krostkowa (AGEP) Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej*

bóle mięśniowe zapalenie ścięgien (patrz punkt 4.4)
kurcze mięśni drżenia mięśniowe
osłabienie siły mięśniowej zerwanie ścięgna (patrz punkt 4.4)
zapalenie stawów
sztywność mięśni
sztywność mięśni nasilenie objawów miastenii (patrz punkt 4.4) Rabdomioliza Zaburzenia nerek i dróg moczowych
czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi oraz kreatyniny w surowicy krwi)
niewydolność nerek (patrz punkt 4.4)
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania* Reakcje w miejscu wstrzyknięcia i infuzji złe samopoczucie (spowodowane głównie osłabieniem lub zmęczeniem)
stany bólowe (w tym bóle pleców, klatki piersiowej, miednicy i kończyn)
nadmierne pocenie się
(zakrzepowe) zapalenie żył w miejscu wstrzyknięcia obrzęk
* W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz zmysły (w tym takie działania, jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parestezjami, depresja, zmęczenie, zaburzenia pamięci, zaburzenia snu i zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu) (patrz punkt 4.4).
** U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca (patrz punkt 4.4).
Następujące działania niepożądane występowały z częstością wyższej kategorii w podgrupie pacjentów leczonych postacią dożylną bez późniejszego przejścia na leczenie doustne lub z późniejszym przejściem na takie leczenie: Często: zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy Niezbyt często: tachyarytmie komorowe, niedociśnienie, obrzęki, zapalenie jelita grubego związane z antybiotykoterapią (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko z zagrażającymi życiu powikłaniami, patrz punkt 4.4), napady drgawkowe w tym napady grand mal (patrz punkt 4.4), omamy, zaburzenie czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi oraz kreatyniny w surowicy krwi), niewydolność nerek (patrz punkt 4.4) Odnotowano bardzo rzadkie przypadki następujących działań niepożądanych zgłaszanych po leczeniu innymi fluorochinolonami, które mogą również wystąpić podczas leczenia moksyfloksacyną: podwyższone ciśnienie śródczaszkowego (w tym guz rzekomy mózgu), hipernatremia, hiperkalcemia, niedokrwistość hemolityczna, reakcje nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.4).
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181 C, PL-02-222 Warszawa, Tel.: + 48 22 49 21 301, Faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected].

4.9 Przedawkowanie

Nie zaleca się specyficznych środków zaradczych po przypadkowym przedawkowaniu. W przypadku przedawkowania należy stosować leczenie objawowe. Z uwagi na możliwość wydłużenia odstępu QT konieczne jest monitorowanie zapisu EKG. Jednoczesne podanie węgla aktywowanego i moksyfloksacyny w postaci doustnej lub dożylnej w dawce 400 mg prowadzi do zmniejszenia biodostępności leku o odpowiednio ponad 80% lub 20%. Wczesne zastosowanie węgla aktywowanego na etapie wchłaniania może być użyteczne, ponieważ zapobiega nadmiernemu wzrostowi ekspozycji na moksyfloksacynę w przypadku doustnego przedawkowania.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: chinolony przeciwbakteryjne - fluorochinolony, kod ATC: J01MA14
Mechanizm działania
Moksyfloksacyna hamuje bakteryjne topoizomerazy typu II (gyrazę DNA i topoizomerazę IV), niezbędne do prawidłowego przebiegu procesów replikacji, transkrypcji i naprawy bakteryjnego DNA.
Farmakokinetyka/farmakodynamika
Fluorochinolony wywierają działanie bakteriobójcze w sposób zależny od stężenia. W badaniach właściwości farmakodynamicznych fluorochinolonów na zwierzęcych modelach zakażenia i w badaniach z udziałem ludzi wykazano, że podstawową determinantą skuteczności jest stosunek AUC 24 /MIC.
Mechanizm powstawania oporności
Oporność na fluorochinolony może powstawać w wyniku mutacji gyrazy DNA i topoizomerazy IV. Inne mechanizmy mogą obejmować nadmierną ekspresję białek pomp usuwających lek z komórki, nieprzepuszczalność dla leku i ochronę białkową gyrazy DNA. Może występować oporność krzyżowa pomiędzy moksyfloksacyną a innymi fluorochinolonami.
Na aktywność moksyfloksacyny nie wpływają mechanizmy powstawania oporności swoiste dla leków przeciwbakteryjnych z innych grup.
Wartości graniczne
Następujące wartości graniczne zostały określone przez Europejski Komitet ds. Oznaczania Lekowrażliwości (EUCAST) dla Klinicznych Stężeń Granicznych MIC (wersja 8.1 ważna od 15.05.2018 r.):
Drobnoustrój Wrażliwy Oporny Staphylococcus spp. (S. aureus, Coagulase- negative staphylococci)

0.25 0.25

S. pneumoniae 0.5 0.5 Streptococcus z grup A, B, C, G 0.5 0.5 H. influenzae 0.125 0.125 M. catarrhalis 0.25 0.25 Enterobacteriaceae 0.25 0.25 Viridans group streptococci IE IE Neisseria gonorrhoeae IE IE Neisseria meningitidis IE IE Gram-positive anaerobes except Clostridium difficile IE IE Clostridium difficile - 1
1
Gram-negative anaerobes IE IE Corynebacterium spp.

0.5 0.5

PK-PD (Non-species related) breakpoints*

0.25

0.25

* Wartości graniczne niezwiązane z gatunkiem ustalono głównie na podstawie danych farmakokinetycznych i farmakodynamicznych i są one niezależne od rozkładu MIC dla konkretnych gatunków. Można je zastosować tylko do gatunków, dla których nie ustalono swoistych wartości granicznych. Nie należy ich odnosić do gatunków, w przypadku których nie określono kryteriów interpretacji. Adnotacja “IE” oznacza, że nie ma wystarczających dowodów na to, że dany organizm lub grupa organizmów stanowi odpowiedni cel dla leczenia z zastosowaniem tego leku. 1 Nie stosowano w warunkach klinicznych. Można stosować wyłącznie do celów epidemiologicznych (ECOFF 4 mg/l).
Wrażliwość drobnoustrojów
Częstość występowania oporności nabytej może być różna w zależności od położenia geograficznego oraz zmienna w czasie, dlatego potrzebna jest lokalna informacja o oporności, szczególnie podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie konieczności należy zwrócić się do eksperta, szczególnie wtedy, gdy ze względu na lokalną oporność bakterii przydatność tego leku w niektórych zakażeniach może budzić wątpliwość.
Gatunki zwykle wrażliwe Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Staphylococcus aureus* +
Streptococcus agalactiae (grupy B) Grupa Streptococcus milleri* (S. anginosus, S. constellatus i S. intermedius) Streptococcus pneumoniae* Streptococcus pyogenes* (grupa A) Grupa Streptococcus viridans (S. viridans, S. mutans, S. mitis, S. sanguinis, S. salivarius, S. thermophilus) Bakterie tlenowe Gram-ujemne Acinetobacter baumanii Haemophilus influenzae* Legionella pneumophila Moraxella (Branhamella) catarrhalis* Bakterie beztlenowe Prevotella spp. „Inne" drobnoustroje Chlamydophila (Chlamydia) pneumoniae* Coxiella burnetii Mycoplasma pneumoniae* Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Enterococcus faecalis* Enterococcus faecium* Bakterie tlenowe Gram-ujemne Enterobacter cloacae* Escherichia coli* #
Klebsiella oxytoca Klebsiella pneumoniae* #
Proteus mirabilis* Bakterie beztlenowe Bacteroides fragilis* Gatunki z opornością wrodzoną Bakterie tlenowe Gram-ujemne Pseudomonas aeruginosa *Aktywność została dowiedziona w badaniach klinicznych. + W przypadku metycylinoopornych szczepów S. aureus istnieje zwiększone prawdopodobieństwo oporności na fluorochinolony. Podawano, że współczynnik oporności na moksyfloksacynę wśród tych szczepów wynosi > 50%. # Szczepy wytwarzające beta-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym (ang. extended spectrum beta-lactamases, ESBL) są również zwykle oporne na fluorochinolony.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie i biodostępność
Po pojedynczym, trwającym 1 godzinę wlewie dożylnym dawki 400 mg na koniec infuzji obserwowano maksymalne stężenie w osoczu około 4,1 mg/L, czyli o około 26% większe w porównaniu z podaniem doustnym (3,1 mg/L). Wartość AUC około 39 mg∙godz./L po podaniu dożylnym jest tylko nieco większa niż obserwowana po podaniu doustnym (35 mg∙godz./L), co odpowiada bezwzględnej biodostępności wynoszącej około 91%.
Nie ma konieczności dostosowywania dawek dożylnej moksyfloksacyny w zależności od wieku lub płci pacjentów.
Farmakokinetyka po podaniu pojedynczej dawki doustnej w zakresie 50 – 1200 mg, po podaniu pojedynczej dawki dożylnej do 600 mg oraz podczas podawania dawki doustnej do 600 mg raz na dobę przez 10 dni ma charakter liniowy.
Dystrybucja
Moksyfloksacyna szybko przedostaje się do przestrzeni pozanaczyniowej. Objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym (Vss) wynosi około 2 l/kg. W doświadczeniach in vitro i ex vivo stwierdzono, że stopień związania z białkami wynosi około 40% – 42% i jest niezależny od stężenia leku. Moksyfloksacyna wiąże się głównie z albuminami surowicy.
Lek osiągał maksymalne stężenie 5,4 mg/kg mc. i 20,7 mg/L (średnia geometryczna) odpowiednio w śluzówce oskrzeli i płynie powlekającym nabłonek dróg oddechowych 2,2 godz. po podaniu doustnym. Odpowiednie maksymalne stężenie w makrofagach pęcherzykowych wynosiło 56,7 mg/kg mc. W płynie pęcherzy skórnych obserwowano stężenie 1,75 mg/L 10 godz. po podaniu dożylnym. W płynie śródmiąższowym stwierdzono podobny przebieg zmian stężenia niezwiązanego leku w czasie, jak w osoczu, przy czym maksymalne stężenie niezwiązanego leku wynoszące 1,0 mg/L (średnia geometryczna) występowało około 1,8 godz. po podaniu dawki dożylnej.
Metabolizm
Moksyfloksacyna bierze udział w reakcjach II fazy metabolizmu wątrobowego i jest wydalana przez nerki (w około 40%) i z żółcią/kałem (w około 60%) w postaci niezmienionej, a także w postaci siarczanu (M1) i glukuronidu (M2). Metabolity M1 i M2 są jedynymi mającymi znaczenie metabolitami u człowieka; oba są nieczynne mikrobiologicznie. W badaniach klinicznych I fazy oraz badaniach in vitro nie zaobserwowano żadnych interakcji farmakokinetycznych z lekami podlegającymi procesom metabolizmu I fazy, przebiegającym z udziałem układu enzymów związanych z cytochromem P450. Nie ma danych potwierdzających udział w metabolizmie oksydacyjnym.
Eliminacja
Moksyfloksacyna jest eliminowana z osocza z okresem półtrwania w fazie końcowej wynoszącym około 12 godzin. Średni pozorny klirens całkowity po podaniu dawki 400 mg wynosi od 179 do 22%, a z kału – około 26%. Odzysk dawki (w postaci niezmienionego leku i metabolitów) wynosił łącznie około 98% po podaniu dożylnym. Klirens nerkowy wynosił 24 – 53 mL/min, co oznacza częściowe kanalikowe wchłanianie zwrotne leku w nerkach. Jednoczesne podawanie moksyfloksacyny z ranitydyną lub probenecydem nie zmieniło klirensu nerkowego leku.
Niewydolność nerek
Nie ma istotnych różnic we właściwościach farmakokinetycznych leku u pacjentów z niewydolnością nerek (w tym u osób z klirensem kreatyniny > 20 mL/min/1,73 m 2 pc.). Wraz ze zwiększającym się stopniem niewydolności nerek zwiększa się stężenie metabolitu M2 (glukuronidu) - nawet 2,5-krotnie (klirens kreatyniny wynoszący < 30 mL/min/1,73 m 2

Niewydolność wątroby
Na podstawie badań farmakokinetycznych przeprowadzonych do tej pory u pacjentów z niewydolnością wątroby (stopień A lub B w klasyfikacji Childa-Pugha) nie jest możliwe określenie, czy występują jakiekolwiek różnice w stosunku do zdrowych ochotników. W przypadku niewydolności wątroby zaobserwowano zwiększone stężenie metabolitu M1 w osoczu, zaś stężenie moksyfloksacyny porównywalne było z obserwowanym u zdrowych ochotników. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania moksyfloksacyny u pacjentów z niewydolnością wątroby jest niewystarczające.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W konwencjonalnych badaniach nad podawaniem dawek wielokrotnych moksyfloksacyna wykazywała toksyczność hematologiczną i wątrobową u gryzoni i innych zwierząt. U małp występowały objawy toksycznego działania na ośrodkowy układ nerwowy (OUN). Objawy te obserwowano wyłącznie po zastosowaniu dużych dawek moksyfloksacyny lub po długotrwałym leczeniu.
U psów podawano doustnie duże dawki ( 60 mg/kg mc.), po których stężenie w osoczu wynosiło ≥20 mg/L; powodowało to zmiany w elektroretinogramie, a w odosobnionych przypadkach atrofię siatkówki.
Po podaniu dożylnym objawy wskazujące na toksyczność ogólnoustrojową były najbardziej zaznaczone, gdy moksyfloksacynę podawano we wstrzyknięciu w bolusie (w dawce 45 mg/kg mc.), natomiast nie obserwowano ich, gdy moksyfloksacynę (w dawce 40 mg/kg mc.) podawano w postaci powolnej infuzji trwającej 50 minut.
Po wstrzyknięciach dotętniczych obserwowano zmiany zapalne obejmujące okołotętnicze tkanki miękkie, co wskazuje na to, że należy unikać tej drogi podawania moksyfloksacyny.
Moksyfloksacyna wykazywała właściwości genotoksyczne w testach in vitro z użyciem bakterii lub komórek ssaków. Testy in vivo nie wykazały właściwości genotoksycznych moksyfloksacyny, pomimo stosowania bardzo dużych dawek leku. W badaniach inicjacja-promocja, przeprowadzonych na szczurach, moksyfloksacyna nie wykazywała właściwości rakotwórczych.
W badaniach in vitro moksyfloksacyna wywierała wpływ na elektrofizjologię serca, który może powodować wydłużenie odstępu QT, szczególnie w dużym stężeniu.
Po podaniu dożylnym moksyfloksacyny psom (w dawce 30 mg/kg mc. w infuzji trwającej 15, 30 lub krótszy czas wlewu, tym bardziej zaznaczone było wydłużenie odstępu QT. Nie stwierdzono wydłużenia odstępu QT po podawaniu dawki 30 mg/kg mc. we wlewie dożylnym trwającym 60 minut.
Badania dotyczące rozmnażania, przeprowadzone na szczurach, królikach i małpach, wskazują, że moksyfloksacyna przenika przez łożysko. Badania na szczurach (p.o. i i.v.) i małpach (p.o.) nie wykazały działań teratogennych lub zmniejszenia płodności po podawaniu moksyfloksacyny. U króliczych płodów obserwowano nieznaczne zwiększenie przypadków występowania wad rozwojowych kręgów i żeber, ale tylko po dawkach (20 mg/kg mc. i.v.), które powodowały ciężką toksyczność u samicy. U małp i królików stężenia w surowicy, będące na poziomie stężeń terapeutycznych u ludzi, powodowały zwiększenie liczby poronień. Po podaniu w dawkach 63-krotnie większych niż zalecana maksymalna dawka terapeutyczna, wyrażona w mg/kg mc., z osiągnięciem stężenia w osoczu mieszczącego się w zakresie stężenia terapeutycznego u ludzi, zaobserwowano u szczurów zmniejszenie masy płodu, zwiększenie liczby przypadków utraty ciąży, nieznaczne wydłużenie czasu trwania ciąży, a także zwiększoną spontaniczną aktywność części potomstwa obu płci.
Po podaniu doustnym moksyfloksacyny w dawce 500 mg/kg mc. obserwowano jej niewielki wpływ na morfologię plemników (oddzielenie głowy od ogona) u samców szczurzych; działania tego nie obserwowano po podaniu mniejszych dawek 100 mg/kg mc. i 20 mg/kg mc. Obserwacja ta nie powinna być istotna klinicznie, ponieważ dawka zalecana u ludzi jest dużo mniejsza niż dawka stosowana u szczurów, która wywierała wpływ na morfologię plemników.

Wiadomo, że chinolony, w tym moksyfloksacyna, powodują uszkodzenie chrząstek w dużych stawach maziówkowych u niedojrzałych zwierząt.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sodu chlorek, glicyna, disodu edetynian, kwas solny (do ustalenia pH) i woda do wstrzykiwań

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Następujące roztwory wykazują niezgodność farmaceutyczną z Moxifloxacin Noridem w roztworze do infuzji:
chlorek sodu w 10% i 20% roztworach dwuwęglan sodu w 4,2% i 8,4% roztworach
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.

6.3 Okres ważności

Nieotwarta butelka: 3 lata
Po pierwszym otwarciu opakowania bezpośredniego: zużyć natychmiast.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze poniżej 15°C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

II, szarą) uszczelką i odrywanym pierścieniem zabezpieczającym, w pudełku tekturowym lub z plastikowymi nasadkami z osadzonymi elastomerami (twin porty).
Butelki 250 mL są dostępne w opakowaniach po 1, 5, 10 i 12 sztuk. Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania
Produkt jest przeznaczony do jednorazowego użycia. Wszelkie resztki niewykorzystanego produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Następujące równocześnie podawane roztwory do infuzji uznano za zgodne z Moxifloxacin Noridem woda do wstrzykiwań, chlorek sodu 0.9%, jednomolowy chlorek sodu, glukoza 5%/10%/40%, ksylitol 20%, roztwór Ringera, złożony roztwór mleczanu sodu (roztwór Hartmanna, roztwór Ringera z mleczanami).
Moxifloxacin Noridem w postaci roztworu do infuzji nie należy podawać w równoczesnym wlewie z innymi lekami.
Nie stosować w przypadku obecności widocznych cząstek stałych w roztworze lub jego zmętnienia.
W niskiej temperaturze przechowywania może wytrącać się osad, który rozpuści się ponownie w temperaturze pokojowej. W związku z tym zaleca się, aby nie przechowywać roztworu do infuzji w temperaturze poniżej 15°C.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Noridem Enterprises Limited Evagorou & Makariou, Mitsi Building 3 Office 115 CY-1065 Nicosia Cypr

8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO

OBROTU/DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
2014-07-23 / 2018-09-24

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
27/11/2020