Moxifloxacin Kabi
Moxifloxacini hydrochloridum
Roztwór do infuzji 400 mg/250 ml | Moxifloxacini hydrochloridum 400 mg
Fresenius Kabi Norge AS Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o., Norwegia Polska
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika
Moxifloxacin Kabi, 400 mg/250 ml, roztwór do infuzji
Moxifloxacinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest Moxifloxacin Kabi i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Moxifloxacin Kabi
3. Jak stosować Moxifloxacin Kabi
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać Moxifloxacin Kabi
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest Moxifloxacin Kabi i w jakim celu się go stosuje
Moxifloxacin Kabi zawiera substancję czynną - moksyfloksacynę, która należy do grupy antybiotyków nazywanych fluorochinolonami. Moxifloxacin Kabi działa bakteriobójczo na bakterie wywołujące zakażenia, jeśli bakterie te są wrażliwe na moksyfloksacynę.
Moxifloxacin Kabi jest stosowany u dorosłych pacjentów w leczeniu następujących zakażeń bakteryjnych: zakażenie płuc (zapalenie płuc) nabyte poza szpitalem; zakażenia skóry i tkanek miękkich.
Moxifloxacin Kabi stosuje się w leczeniu powyższych zakażeń tylko wtedy, gdy zazwyczaj stosowane antybiotyki nie mogą być użyte lub są nieskuteczne.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Moxifloxacin Kabi
Jeśli pacjent ma wątpliwości, czy należy do którejś z opisanych poniżej grup, powinien skontaktować się z lekarzem.
Kiedy nie stosować leku Moxifloxacin Kabi Jeśli pacjent ma uczulenie na moksyfloksacynę, inne antybiotyki z grupy chinolonów lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6). W okresie ciąży lub karmienia piersią. U pacjentów w wieku poniżej 18 lat. Jeśli u pacjenta w przeszłości występowała choroba lub zaburzenia czynności ścięgien w związku z leczeniem antybiotykami z grupy chinolonów (patrz punkty Ostrzeżenia i środki ostrożności i 4. Możliwe działania niepożądane). Jeśli u pacjenta występuje wrodzony lub nabyty nieprawidłowy rytm serca (widoczne w badaniu EKG - badaniu aktywności elektrycznej serca). Jeśli u pacjenta występują zaburzenia równowagi elektrolitowej (zwłaszcza małe stężenie potasu lub magnezu we krwi). Jeśli pacjent ma: bardzo powolny rytm serca (nazywany „bradykardią”), słabe serce (niewydolność serca), stwierdzone w przeszłości zaburzenia rytmu serca lub jeśli pacjent
NL/H/2807/001/IA/027 2 przyjmuje leki, które powodują nietypowe zmiany w zapisie EKG (patrz punkt Moxifloxacin Kabi a inne leki). Moxifloxacin Kabi może bowiem powodować zmiany w zapisie EKG, zwane wydłużeniem odstępu QT, co oznacza opóźnienie w przewodzeniu sygnałów elektrycznych w sercu. Jeśli u pacjenta występuje ciężka choroba wątroby lub aktywność enzymów wątrobowych (aminotransferaz) przewyższa 5-krotnie górną granicę normy.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed przyjęciem tego leku Nie należy przyjmować leków przeciwbakteryjnych zawierających fluorochinolony lub chinolony, w tym leku Moxifloxacin Kabi, jeśli u pacjenta wystąpiło w przeszłości jakiekolwiek ciężkie działanie niepożądane podczas przyjmowania chinolonu lub fluorochinolonu. W takiej sytuacji należy jak najszybciej poinformować lekarza.
Przed rozpoczęciem stosowania leku Moxifloxacin Kabi należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.
Ważne jest, aby przed rozpoczęciem leczenia pacjent wiedział, że: Moxifloxacin Kabi może zmieniać zapis EKG serca, zwłaszcza u kobiet i pacjentów w podeszłym wieku; jeśli jednocześnie stosuje leki obniżające stężenie potasu we krwi, przed rozpoczęciem stosowania leku Moxifloxacin Kabi należy skonsultować się z lekarzem (patrz również punkty Kiedy nie stosować leku Moxifloxacin Kabi i Moxifloxacin Kabi a inne leki); jeśli ma cukrzycę, przed rozpoczęciem stosowania leku Moxifloxacin Kabi należy skonsultować się z lekarzem, ponieważ podczas stosowania moksyfloksacyny może wystąpić ryzyko zmiany stężenia cukru we krwi; jeśli po przyjęciu moksyfloksacyny u pacjenta kiedykolwiek wystąpiła ciężka wysypka skórna lub łuszczenie się skóry, powstawały pęcherze i (lub) owrzodzenie jamy ustnej, przed rozpoczęciem stosowania leku Moxifloxacin Kabi należy skonsultować się z lekarzem; jeśli ma padaczkę lub występują u niego stany mogące wywoływać drgawki, należy poinformować o tym lekarza przed rozpoczęciem stosowania leku Moxifloxacin Kabi; jeśli ma lub kiedykolwiek miał problemy ze zdrowiem psychicznym, należy skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem stosowania leku Moxifloxacin Kabi; jeśli ma miastenię (rzadka choroba prowadząca do osłabienia mięśni), stosowanie leku Moxifloxacin Kabi może prowadzić do nasilenia objawów choroby; jeśli to nastąpi, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem; jeśli stwierdzono u niego poszerzenie dużego naczynia krwionośnego (tętniak aorty lub dużej tętnicy obwodowej), należy skonsultować się z lekarzem; jeśli w przeszłości wystąpiło rozwarstwienie aorty (rozdarcie ściany aorty), należy skonsultować się z lekarzem; jeśli u pacjenta stwierdzono niedomykalność zastawek serca, należy skonsultować się z lekarzem; jeśli w rodzinie występowały przypadki tętniaka aorty lub rozwarstwienia aorty, albo wrodzonej choroby zastawki serca, czy też inne czynniki ryzyka lub stany predysponujące (np. choroby tkanki łącznej, takie jak zespół Marfana lub zespół Ehlersa-Danlosa, zespół Turnera, zespół Sjögrena [choroba zapalna o podłożu autoimmunologicznym] lub choroby naczyń krwionośnych, takie jak zapalenie tętnic Takayasu, olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze lub potwierdzona miażdżyca tętnic, reumatoidalne zapalenie stawów [choroba stawów] lub zapalenie wsierdzia [zakażenie serca]), należy skonsultować się z lekarzem; jeśli u pacjenta lub u kogokolwiek w jego rodzinie występuje niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (rzadka choroba dziedziczna), należy poinformować o tym lekarza, który oceni, czy Moxifloxacin Kabi jest odpowiednim lekiem; Moxifloxacin Kabi można podawać tylko dożylnie (do żyły), nie należy go podawać dotętniczo.
NL/H/2807/001/IA/027 3
Okoliczności, w których należy natychmiast przerwać stosowanie leku Moxifloxacin Kabi Występuje niewielkie ryzyko ciężkiej, nagłej reakcji alergicznej (reakcja anafilaktyczna lub wstrząs anafilaktyczny) nawet po pierwszej dawce. Należy poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpią objawy, które mogą obejmować: ucisk w klatce piersiowej, zawroty głowy, nudności lub omdlenie oraz uczucie wirowania podczas wstawania. Moxifloxacin Kabi może wywoływać zapalenie wątroby o szybkim i ciężkim przebiegu, które może prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (w tym ze skutkiem śmiertelnym, patrz punkt 4. Możliwe działania niepożądane). Jeśli u pacjenta wystąpią takie objawy jak: nagłe pogorszenie się samopoczucia, zażółcenie białkówek oczu, ciemne zabarwienie moczu, swędzenie skóry, skłonność do krwawień oraz zaburzenia myślenia lub bezsenność, należy skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem następnej dawki. Antybiotyki z grupy chinolonów, w tym Moxifloxacin Kabi, mogą powodować drgawki. W razie wystąpienia drgawek należy natychmiast przerwać stosowanie leku Moxifloxacin Kabi. Mogą wystąpić problemy ze zdrowiem psychicznym, nawet po pierwszym podaniu antybiotyku z grupy chinolonów, w tym leku Moxifloxacin Kabi. Bardzo rzadko depresja lub problemy ze zdrowiem psychicznym mogą prowadzić do myśli samobójczych i zachowań autoagresywnych, takich jak próby samobójcze (patrz punkt 4. Możliwe działania niepożądane). Jeśli u pacjenta wystąpią takie reakcje, należy natychmiast przerwać stosowanie leku Moxifloxacin Kabi. Rzadko może wystąpić ból i obrzęk stawów oraz stan zapalny lub zerwanie ścięgien. Ryzyko jest zwiększone u osób w podeszłym wieku (powyżej 60 lat), po przeszczepieniu narządu, w przypadku występowania problemów z nerkami lub leczenia kortykosteroidami. Stan zapalny i zerwania ścięgien mogą wystąpić w ciągu pierwszych 48 godzin leczenia i nawet do kilku miesięcy po przerwaniu leczenia lekiem Moxifloxacin Kabi. Po wystąpieniu pierwszych objawów bólu lub stanu zapalnego ścięgna (na przykład w stawie skokowym, nadgarstku, łokciu, barku lub kolanie) należy przerwać przyjmowanie leku Moxifloxacin Kabi, skontaktować się z lekarzem i odciążyć bolący obszar. Należy unikać nadmiernego wysiłku, ponieważ może to zwiększyć ryzyko zerwania ścięgna (patrz punkty Kiedy nie stosować leku Moxifloxacin Kabi oraz 4. Możliwe działania niepożądane).
Objawy, o których należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli wystąpią w czasie stosowania leku Moxifloxacin Kabi Kołatanie serca lub nieregularne bicie serca występujące w okresie leczenia. Lekarz może zlecić wykonanie badania EKG w celu sprawdzenia rytmu serca. Ciężkie reakcje skórne Podczas stosowania moksyfloksacyny zgłaszano ciężkie reakcje skórne, w tym zespół Stevensa- Johnsona (SJS), toksyczną nekrolizę naskórka (TEN), ostrą uogólnioną osutkę krostkową (AGEP) oraz reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS). Zespół SJS/TEN może początkowo mieć postać czerwonawych plamek o wyglądzie tarczy strzelniczej lub okrągłych plam, często z pęcherzami na tułowiu. Mogą również wystąpić owrzodzenia w jamie ustnej, gardle, nosie, na narządach płciowych i oczach (zaczerwienione i opuchnięte oczy). Wystąpienie takich ciężkich wysypek skórnych jest często poprzedzone gorączką i (lub) objawami grypopodobnymi. Wysypki mogą przekształcić się w uogólnione złuszczanie skóry i zagrażające życiu powikłania lub prowadzić do zgonu. Wysypka AGEP pojawia się na początku leczenia w postaci czerwonej, łuszczącej się, ogólnej wysypki z guzkami pod skórą oraz pęcherzami i z towarzyszącą gorączką. Najczęstsze miejsce występowania: zlokalizowana głównie na fałdach skóry, tułowiu i kończynach górnych. W zespole DRESS początkowo występują objawy grypopodobne i wysypka na twarzy, a następnie rozległa wysypka z wysoką temperaturą ciała, w badaniach krwi widoczna jest zwiększona aktywność enzymów wątrobowych i zwiększona liczba białych krwinek (eozynofilia), oraz powiększone węzły chłonne. W razie wystąpienia ciężkiej wysypki lub dowolnych z tych objawów skórnych, należy przerwać stosowanie moksyfloksacyny i skontaktować się z lekarzem lub natychmiast zwrócić się o pomoc lekarską.
NL/H/2807/001/IA/027 4 U pacjenta mogą rzadko wystąpić objawy uszkodzenia nerwów (neuropatii), takie jak ból, pieczenie, mrowienie, drętwienie i (lub) osłabienie, zwłaszcza stóp i nóg oraz dłoni i rąk. W takim przypadku należy przerwać przyjmowanie leku Moxifloxacin Kabi i natychmiast poinformować lekarza, aby zapobiec rozwojowi potencjalnie nieodwracalnej choroby. Biegunka występująca podczas lub po zakończeniu stosowania antybiotyków, w tym leku Moxifloxacin Kabi. Jeśli nasili się ona lub będzie trwała dłuższy czas, lub stwierdzi się w kale zawartość krwi lub śluzu, należy natychmiast przerwać stosowanie leku Moxifloxacin Kabi i skonsultować się z lekarzem. W takiej sytuacji nie należy stosować leków zatrzymujących lub spowalniających czynność ruchową (perystaltykę) jelit. W przypadku wystąpienia nagłego silnego bólu brzucha, pleców lub w klatce piersiowej, który może być objawem tętniaka i rozwarstwienia aorty, należy natychmiast zgłosić się do oddziału ratunkowego. Ryzyko wystąpienia tych zmian może być wyższe w przypadku leczenia układowymi kortykosteroidami. W przypadku wystąpienia nagłych duszności, zwłaszcza po położeniu się do łóżka, lub zaobserwowania obrzęku kostek, stóp lub brzucha albo pojawienia się kołatania serca (uczucia przyspieszonego lub nieregularnego bicia serca), należy niezwłocznie zwrócić się do lekarza. Pogorszenie widzenia lub jakiekolwiek zaburzenia widzenia. Jeśli powyższe objawy wystąpią w trakcie stosowania leku Moxifloxacin Kabi, należy natychmiast zasięgnąć porady okulisty (patrz punkty Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn oraz 4. Możliwe działania niepożądane). Antybiotyki z grupy fluorochinolonów mogą powodować zwiększenie poziomu cukru we krwi do poziomu powyżej prawidłowego (hiperglikemia) lub zmniejszenie poziomu cukru we krwi do poziomu poniżej prawidłowego (hipoglikemia), co może ewentualnie doprowadzić do utraty przytomności (śpiączka hipoglikemiczna) w ciężkich przypadkach (patrz punkt 4. Możliwe działania niepożądane). W przypadku pacjentów z cukrzycą należy uważnie monitorować poziom cukru we krwi.
W czasie stosowania leku Moxifloxacin Kabi, pacjent powinien wiedzieć, że: ryzyko wystąpienia problemów z sercem może wzrosnąć wraz ze zwiększeniem dawki oraz szybkością podawania infuzji do żyły; pacjenci w podeszłym wieku z problemami nerek powinni pić odpowiednią ilość płynów, ponieważ odwodnienie może zwiększyć ryzyko niewydolności nerek; antybiotyki z grupy chinolonów mogą zwiększać wrażliwość skóry na światło słoneczne i promieniowanie UV; w trakcie stosowania leku Moxifloxacin Kabi należy unikać długotrwałego przebywania na słońcu, silnego światła słonecznego oraz korzystania z solarium lub innych źródeł promieniowania UV (patrz punkt 4. Możliwe działania niepożądane); niewielkie jest doświadczenie w zakresie stosowania terapii sekwencyjnej (najpierw podawanie dożylne, a potem doustne) lekiem Moxifloxacin Kabi w leczeniu nabytego poza szpitalem zapalenia płuc; nie określono skuteczności leku Moxifloxacin Kabi w leczeniu ciężkich oparzeń, zakażeń tkanek głębokich i zakażeń stopy cukrzycowej z zapaleniem szpiku (zakażenie szpiku kostnego).
Długotrwałe, zaburzające sprawność i potencjalnie nieodwracalne ciężkie działania niepożądane Leki przeciwbakteryjne zawierające fluorochinolony/chinolony, w tym Moxifloxacin Kabi, były związane z bardzo rzadkimi, ale ciężkimi działaniami niepożądanymi. Niektóre z nich były długotrwałe (utrzymujące się przez miesiące lub lata), upośledzające lub potencjalnie nieodwracalne. Należą do nich: bóle ścięgien, mięśni i stawów kończyn górnych i dolnych, trudności w chodzeniu, nieprawidłowe odczucia, takie jak kłucie, mrowienie, łaskotanie, drętwienie lub pieczenie (parestezje), zaburzenia zmysłów, w tym zaburzenia wzroku, smaku i węchu oraz słuchu, depresja, zaburzenia pamięci, silne zmęczenie i ciężkie zaburzenia snu.
NL/H/2807/001/IA/027 5 Jeśli po przyjęciu leku Moxifloxacin Kabi wystąpi którekolwiek z tych działań niepożądanych należy natychmiast skontaktować się z lekarzem przed kontynuacją leczenia. Pacjent i lekarz zdecydują, czy kontynuować leczenie, biorąc również pod uwagę antybiotyki z innej grupy.
Dzieci i młodzież Tego leku nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, ponieważ skuteczność i bezpieczeństwo stosowania nie zostały ustalone dla tej grupy wiekowej (patrz punkt Kiedy nie stosować leku Moxifloxacin Kabi).
Moxifloxacin Kabi a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.
O czym należy wiedzieć, stosując Moxifloxacin Kabi z innymi lekami Podczas stosowania leku Moxifloxacin Kabi z innymi lekami wpływającymi na czynność serca zwiększa się ryzyko zaburzeń rytmu serca. Z tego powodu nie należy stosować leku Moxifloxacin Kabi jednocześnie z następującymi lekami: leki należące do grupy leków przeciwarytmicznych (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid, amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid); leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny, pimozyd, sertindol, haloperydol, sultopryd); trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne; niektóre leki przeciwbakteryjne (np. sakwinawir, sparfloksacyna, erytromycyna podawana dożylnie, pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, szczególnie halofantryna); niektóre leki przeciwhistaminowe (np. terfenadyna, astemizol, mizolastyna); inne leki, jak cyzapryd, winkamina podawana dożylnie, beprydyl i difemanil.
Należy powiedzieć lekarzowi: jeśli pacjent przyjmuje inne leki, które mogą zmniejszać stężenie potasu we krwi [np. niektóre leki moczopędne, niektóre leki przeczyszczające i wlewy doodbytnicze (duże dawki) lub kortykosteroidy (leki przeciwzapalne), amfoterycyna B]; jeśli pacjent przyjmuje inne leki, które mogą spowalniać rytm serca, ponieważ mogą one także zwiększać ryzyko poważnych zaburzeń rytmu serca w trakcie stosowania leku Moxifloxacin Kabi; jeśli pacjent przyjmuje doustne leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna), lekarz może zlecić badania czasu krzepnięcia krwi.
Moxifloxacin Kabi z jedzeniem, piciem i alkoholem Pokarmy, w tym produkty nabiałowe, nie mają wpływu na działanie leku Moxifloxacin Kabi. Nie należy pić alkoholu w czasie stosowania leku Moxifloxacin Kabi.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Nie należy stosować leku Moxifloxacin Kabi w okresie ciąży i karmienia piersią. Badania na zwierzętach nie wykazują zaburzeń płodności w związku ze stosowaniem tego leku.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Moxifloxacin Kabi może wywołać zawroty głowy i uczucie oszołomienia, nagłą, krótką (przemijającą) utratę widzenia lub może spowodować krótkotrwałe omdlenie. W razie wystąpienia takich objawów nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
Moxifloxacin Kabi zawiera sód Maksymalna zalecana dawka dobowa tego leku zawiera 1206 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 60% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
NL/H/2807/001/IA/027 6
3. Jak stosować Moxifloxacin Kabi
Moxifloxacin Kabi jest zawsze podawany przez lekarza lub fachowy personel medyczny. Zalecana dawka u dorosłych pacjentów to jedna butelka lub worek, raz na dobę.
Moxifloxacin Kabi jest przeznaczony do podawania dożylnego (do żyły). Lekarz powinien się upewnić, że lek jest podawany w ciągłej infuzji trwającej co najmniej 60 minut.
Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z małą masą ciała lub u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.
Czas trwania leczenia Lekarz zadecyduje, jak długo powinno trwać leczenie lekiem Moxifloxacin Kabi. W niektórych przypadkach lekarz może rozpocząć leczenie lekiem Moxifloxacin Kabi w postaci roztworu do infuzji, a następnie kontynuować leczenie odpowiednim lekiem w postaci tabletek.
Czas trwania leczenia zależy od rodzaju zakażenia i reakcji pacjenta na leczenie. Poniżej podano zalecany czas trwania leczenia.
Wskazanie Czas trwania leczenia Zakażenie płuc (zapalenie płuc) nabyte poza szpitalem
U większości pacjentów z zapaleniem płuc w ciągu 4 dni zmieniono leczenie na lek doustny w postaci tabletek. 7-14 dni Zakażenia skóry i tkanek miękkich
U pacjentów z powikłanymi zakażeniami skóry i tkanki podskórnej średni czas trwania leczenia dożylnego wynosił około 6 dni, a średni całkowity czas trwania leczenia (infuzja, a następnie tabletki) wynosił 7-21 dni
Ważne jest ukończenie pełnego cyklu leczenia, nawet jeśli po kilku dniach pacjent poczuje się lepiej. Jeśli podawanie leku zostanie przerwane zbyt wcześnie, zakażenie może nie zostać całkowicie wyleczone i choroba może wrócić lub może pogorszyć się samopoczucie, może również wytworzyć się oporność bakterii na antybiotyk.
Nie należy przekraczać zalecanej dawki i czasu trwania leczenia.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Moxifloxacin Kabi Jeśli pacjent przypuszcza, że otrzymał zbyt dużą dawkę leku Moxifloxacin Kabi, powinien niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi.
Pominięcie zastosowania dawki leku Moxifloxacin Kabi Jeśli pacjent przypuszcza, że pominięto podanie dawki leku Moxifloxacin Kabi, powinien niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi.
Przerwanie stosowania leku Moxifloxacin Kabi Jeśli podawanie leku zostanie zakończone zbyt wcześnie, zakażenie może nie zostać całkowicie wyleczone. Jeśli pacjent chce wcześniej zakończyć przyjmowanie leku Moxifloxacin Kabi, powinien skonsultować się z lekarzem.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku, należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
NL/H/2807/001/IA/027 7
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem i przerwać leczenie, jeśli u pacjenta wystąpią opisane niżej działania niepożądane, które mogą zagrażać życiu.
Rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1 000 pacjentów): ciężka, szybko uogólniająca się reakcja alergiczna, w tym bardzo rzadko występujący wstrząs zagrażający życiu (np. trudności w oddychaniu, spadek ciśnienia krwi, szybkie tętno), obrzęk (w tym mogący zagrażać życiu obrzęk dróg oddechowych); depresja (bardzo rzadko prowadząca do samouszkodzenia, np. myśli lub próby samobójcze); ciężka biegunka z krwią i (lub) śluzem w kale (zapalenie jelita grubego związane z antybiotykoterapią, w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego), bardzo rzadko prowadząca do zagrażających życiu powikłań; zwiększone stężenie cukru we krwi; zmniejszenie ilości oddawanego moczu, obrzęki nóg, kostek lub stóp, zmęczenie, nudności, senność, duszność lub splątanie u pacjentów w podeszłym wieku, u których występuje choroba nerek (mogą to być objawy przedmiotowe i podmiotowe niewydolności nerek).
Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów): depersonalizacja (uczucie zmiany własnej tożsamości), psychoza (mogąca prowadzić do samouszkodzenia, np. myśli lub próby samobójcze); zagrażające życiu nieregularne bicie serca (torsade de pointes) lub zatrzymanie czynności serca; piorunujące (niebezpieczne) zapalenie wątroby, mogące prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (w tym ze skutkiem śmiertelnym); ciężka wysypka skórna, w tym zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka. Może mieć postać czerwonawych plamek o wyglądzie tarczy strzelniczej lub okrągłych plam, często z pęcherzami na tułowiu, złuszczającej się skóry, owrzodzenia w jamie ustnej, gardle, nosie, narządach płciowych i oczach i może być poprzedzona gorączką i objawami grypopodobnymi (działania niepożądane potencjalnie zagrażające życiu); zespół związany z zaburzeniem wydalania wody i niskim poziomem sodu (SIADH); zapalenie naczyń krwionośnych (może objawiać się czerwonymi krostami na skórze, zwykle na łydkach lub bólem stawów); zerwanie ścięgien, zapalenie stawów, sztywność mięśni; obserwowano nasilenie objawów miastenii; zmniejszenie stężenia cukru we krwi; utrata przytomności z powodu znacznego zmniejszenia poziomu cukru we krwi (śpiączka hipoglikemiczna).
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): czerwona, łuszcząca się, uogólniona wysypka z guzkami pod skórą i pęcherzami, której na początku leczenia towarzyszy gorączka (ostra uogólniona osutka krostkowa); rozległa wysypka, wysoka temperatura ciała, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, nieprawidłowości obrazu krwi (eozynofilia), powiększone węzły chłonne i zajęcie innych narządów (polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnymi, znana również jako DRESS lub zespół nadwrażliwości na leki); osłabienie, tkliwość lub ból mięśni, zwłaszcza jeśli towarzyszy temu złe samopoczucie, wysoka temperatura lub ciemne zabarwienie moczu. Może to być spowodowane nieprawidłowym rozpadem tkanki mięśniowej, co może zagrażać życiu i prowadzić do problemów z nerkami (schorzenie znane jako rabdomioliza).
Poniższe działania niepożądane obserwowano podczas stosowania moksyfloksacyny.
NL/H/2807/001/IA/027 8 Często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów): zakażenia wywołane przez oporne bakterie lub grzyby, np. zakażenia jamy ustnej i pochwy, wywołane przez drożdżaki Candida; ból głowy, zawroty głowy; zmiana rytmu serca (widoczna w badaniu EKG) u pacjentów z niskim poziomem potasu we krwi (patrz punkt 2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Moxifloxacin Kabi); nudności, wymioty, ból żołądka i brzucha, biegunka; zwiększenie we krwi aktywności enzymów wątrobowych (aminotransferaz); ból lub zapalenie w miejscu wstrzyknięcia.
Niezbyt często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów): mała liczba krwinek czerwonych, mała liczba krwinek białych, mała liczba niektórych rodzajów krwinek białych (granulocyty obojętnochłonne), zmniejszenie lub zwiększenie liczby komórek krwi niezbędnych do krzepnięcia krwi (płytki krwi), zwiększenie liczby niektórych krwinek białych (granulocyty kwasochłonne), zmniejszona krzepliwość krwi; reakcje alergiczne; zwiększone stężenie lipidów (tłuszczów) we krwi; lęk, niepokój ruchowy i (lub) pobudzenie; uczucie mrowienia i (lub) drętwienia, zaburzenia smaku (bardzo rzadko utrata smaku), stan splątania i dezorientacji, zaburzenia snu (głównie bezsenność), drżenia, zawroty głowy (wrażenie kręcenia się lub spadania), senność; zaburzenia widzenia, w tym widzenie podwójne lub niewyraźne; zmiana rytmu serca (widoczna w badaniu EKG), kołatanie serca, nieregularne i szybkie bicie serca, ciężkie zaburzenia rytmu serca, dławica piersiowa (ból w klatce piersiowej); rozszerzenie naczyń krwionośnych; trudności w oddychaniu, w tym objawy astmy; zmniejszenie apetytu i ilości przyjmowanych pokarmów, wzdęcia i zaparcia, zaburzenia żołądkowe (niestrawność, zgaga), zapalenie błony śluzowej żołądka, zwiększenie aktywności enzymu trawiennego (amylazy) we krwi; zaburzenia czynności wątroby [w tym występujące we krwi zwiększenie aktywności enzymu wątrobowego zwanego LDH, zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych − gamma-glutamylotransferazy i (lub) fosfatazy zasadowej]; świąd, wysypka, pokrzywka, sucha skóra; ból stawów, ból mięśni; odwodnienie; złe samopoczucie (głównie osłabienie lub zmęczenie), bóle pleców, klatki piersiowej, miednicy i kończyn, nadmierne pocenie się; zapalenie żyły.
Rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1 000 pacjentów): zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi; chwiejność emocjonalna, omamy; zaburzenia czucia skórnego, zaburzenia węchu (w tym utrata węchu), niezwykłe sny, zaburzenia równowagi i zła koordynacja ruchowa (z powodu zawrotów głowy), drgawki, zaburzenia koncentracji, zaburzenia mowy, częściowa lub całkowita utrata pamięci, zaburzenia układu nerwowego, takie jak: ból, pieczenie, mrowienie, zdrętwienie i (lub) osłabienie w kończynach; dzwonienie lub szumy w uszach, zaburzenia słuchu, w tym głuchota (zwykle przemijające); omdlenie; wysokie ciśnienie krwi, niskie ciśnienie krwi; trudności w połykaniu, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej; żółtaczka (zażółcenie białkówek oczu oraz skóry), zapalenie wątroby; ból i obrzęk ścięgien (zapalenie ścięgna), skurcze mięśni, drżenie mięśni, osłabienie mięśni; zaburzenia czynności nerek (w tym zwiększenie wartości wyników badań czynności nerek, takich jak stężenie mocznika i kreatyniny), niewydolność nerek; obrzęki (dłoni, stóp, kostek, warg, jamy ustnej, gardła);
NL/H/2807/001/IA/027 9 dyskomfort lub ból oczu, szczególnie w przypadku ekspozycji na światło (należy natychmiast skontaktować się z lekarzem okulistą).
Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów): zwiększona krzepliwość krwi, znaczne zmniejszenie liczby niektórych krwinek białych (agranulocytów); zwiększenie wrażliwości skóry; przemijająca utrata widzenia (należy natychmiast skontaktować się z lekarzem okulistą); nieprawidłowy rytm serca; zmniejszenie liczby czerwonych i białych krwinek i płytek krwi (pancytopenia).
Podawanie antybiotyków chinolonowych i fluorochinolonowych, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, bardzo rzadko powodowało długotrwałe (utrzymujące się przez miesiące lub lata ) lub trwałe działania niepożądane leku, takie jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, trudności w chodzeniu, nieprawidłowe odczucia, takie jak kłucie, mrowienie, łaskotanie, pieczenie, drętwienie lub ból (neuropatia), depresja, zmęczenie, zaburzenia snu, zaburzenia pamięci oraz zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu.
U pacjentów otrzymujących fluorochinolony zgłaszano przypadki poszerzenia i osłabienia ściany tętnicy lub rozerwania ściany tętnicy (tętniaka i rozwarstwienia), które mogą zakończyć się pęknięciem i doprowadzić do zgonu, a także przypadki niedomykalności zastawek serca. Patrz też punkt 2.
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): - zwiększona wrażliwość skóry na światło słoneczne lub promienie UV (patrz również punkt 2. Ostrzeżenia i środki ostrożności); - ostro ograniczone, rumieniowe plamy z pęcherzami lub bez pęcherzy, które pojawiają się w ciągu kilku godzin po podaniu moksyfloksacyny i goją się z pozapalnymi przebarwieniami resztkowymi; zwykle nawracają w tym samym miejscu skóry lub błony śluzowej po kolejnym narażeniu na działanie moksyfloksacyny.
Poniżej opisano objawy, które częściej obserwowano u pacjentów otrzymujących moksyfloksacynę dożylnie.
Często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów): zwiększenie aktywności enzymu wątrobowego − gamma-glutamylotransferazy we krwi.
Niezbyt często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów): nieprawidłowo szybki rytm serca; niskie ciśnienie krwi; obrzęki (rąk, stóp, kostek, warg, jamy ustnej, gardła); ciężka biegunka z krwią i (lub) śluzem (zapalenie jelita grubego związane z antybiotykoterapią), bardzo rzadko mogąca prowadzić do zagrażających życiu powikłań; drgawki; omamy; zaburzenia czynności nerek (w tym zwiększenie wartości wyników badań czynności nerek, takich jak stężenie mocznika i kreatyniny), niewydolność nerek.
Poniżej opisano działania niepożądane, które występowały po leczeniu innymi antybiotykami chinolonowymi i dlatego mogą również wystąpić po podaniu leku Moxifloxacin Kabi.
Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów): zwiększone stężenie sodu we krwi, zwiększone stężenie wapnia we krwi; nasilony rozpad krwinek czerwonych (niedokrwistość hemolityczna)..
NL/H/2807/001/IA/027 10
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie przed przyjęciem następnej dawki. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: +48 22 49 21 301 faks: +48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać Moxifloxacin Kabi
Lek jest podawany przez wykwalifikowany personel medyczny, który jest odpowiedzialny za właściwe przechowywanie leku zarówno przed, jak i w trakcie podawania leku pacjentowi, jak również za właściwe jego usunięcie.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na butelce lub worku po „EXP”. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Nie przechowywać w lodówce ani nie zamrażać. Przechowywać butelkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Do jednorazowego użycia. Niezużyty roztwór należy wyrzucić. Przechowywanie w niskiej temperaturze może powodować pojawienie się osadu, który ponownie się rozpuści w temperaturze pokojowej.
Nie stosować tego leku, jeżeli widoczne są jakiekolwiek cząstki lub roztwór jest mętny.
Lekarz lub personel medyczny są odpowiedzialni za przechowywanie leku Moxifloxacin Kabi, jakość leku po otwarciu opakowania oraz jeśli nie jest on natychmiast użyty. Są oni również odpowiedzialni za właściwe usunięcie niezużytych resztek leku.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera Moxifloxacin Kabi Substancją czynną leku jest moksyfloksacyna. Każda butelka lub worek o pojemności 250 ml zawiera 400 mg moksyfloksacyny (w postaci moksyfloksacyny chlorowodorku). 1 ml zawiera 1,6 mg moksyfloksacyny (w postaci moksyfloksacyny chlorowodorku). Pozostałe składniki to: sodu octan trójwodny, sodu siarczan bezwodny, kwas siarkowy (do ustalenia pH) i woda do wstrzykiwań (patrz punkt Moxifloxacin Kabi zawiera sód).
Jak wygląda Moxifloxacin Kabi i co zawiera opakowanie Moxifloxacin Kabi to przezroczysty, żółty roztwór do infuzji.
NL/H/2807/001/IA/027 11 1, 10, 20, 25 lub 40 worków w tekturowym pudełku.
Worek poliolefinowy (freeflex) z dwoma portami (z portem do wstrzykiwań i z portem do infuzji), umieszczony w aluminiowym worku zewnętrznym, zawierający 250 ml roztworu.
1, 10, 20, 25 lub 40 butelek w tekturowym pudełku.
Butelki LDPE (KabiPac) zawierające 250 ml roztworu.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o. Al. Jerozolimskie 134 02-305 Warszawa
Wytwórca
Butelki KabiPac Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o. ul. Sienkiewicza 25 99-300 Kutno
Worki freeflex HP Halden Pharma AS Svinesundsveien 80 Norwegia
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do podmiotu odpowiedzialnego: Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o. Al. Jerozolimskie 134 02-305 Warszawa tel.: +48 22 345 67 89
Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:
Austria Moxifloxacin Kabi 400 mg Infusionslösung Belgia Moxifloxacine Fresenius Kabi 400 mg/250 ml oplossing voor infusie Bułgaria Моксифлоксацин Каби 400 mg/250 ml инфузионен разтвор Chorwacja Moxifloxacin Kabi 400 mg/250 ml otopina za infuziju Czechy Moxifloxacin Kabi 400 mg/250 ml infuzní roztok Dania Moxifloxacin Fresenius Kabi Finlandia Moxifloxacin Fresenius Kabi 400 mg/250 ml infuusioneste, liuos Hiszpania Moxifloxacino Kabi 400 mg/250 ml solución para perfusión Holandia Moxifloxacine Fresenius Kabi 400 mg/250 ml oplossing voor infusie Irlandia Moxifloxacin 400 mg/250 ml solution for infusion Luksemburg Moxifloxacin Kabi 400 mg/250 ml solution pour perfusion Niemcy Moxifloxacin Kabi 400 mg Infusionslösung Polska Moxifloxacin Kabi Rumunia Moxifloxacina Kabi 400 mg/250 ml soluţie perfuzabilă
NL/H/2807/001/IA/027 12 Słowacja Moxifloxacin Kabi 400 mg/250 ml infúzny roztok Słowenia Moksifloksacin Kabi 400 mg/250 ml raztopina za infundiranje Szwecja Moxifloxacin Fresenius Kabi 400 mg/250 ml, infusionsvätska, lösning Węgry Moxifloxacin Kabi 400 mg/250 ml oldatos infúzió
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 01.05.2024 r.
NL/H/2807/001/IA/027 13 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:
Moxifloxacin Kabi może być podawany przez dren trójdrożny razem z następującymi roztworami: woda do wstrzykiwań, 0,9% roztwór chlorku sodu, 5% i 10% roztwór glukozy, roztwór Ringera, złożony roztwór mleczanu sodu (roztwór Hartmanna, roztwór Ringera z mleczanami).
Leku Moxifloxacin Kabi nie należy podawać jednocześnie z innymi lekami.
Następujące roztwory wykazują niezgodność z moksyfloksacyną w postaci roztworu do infuzji: 10% i 20% roztwory chlorku sodu; 4,2% i 8,4% roztwory wodorowęglanu sodu.
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Moxifloxacin Kabi, 400 mg/250 ml, roztwór do infuzji
Jedna butelka lub worek po 250 ml roztworu zawiera 400 mg moksyfloksacyny (Moxifloxacinum) w postaci moksyfloksacyny chlorowodorku. Jeden ml zawiera 1,6 mg moksyfloksacyny w postaci moksyfloksacyny chlorowodorku.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Roztwór do infuzji Przezroczysty, żółty roztwór
pH roztworu: 5,0-6,0 Osmolalność roztworu: 260-330 mOsm/kg
Moxifloxacin Kabi jest wskazany w leczeniu: pozaszpitalnego zapalenia płuc; powikłanych zakażeń skóry i tkanki podskórnej.
Moksyfloksacynę można stosować tylko wtedy, gdy uzna się za niewłaściwe użycie innych leków przeciwbakteryjnych zalecanych zwykle w tych zakażeniach.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Dawkowanie
Zalecana dawka to 400 mg moksyfloksacyny, podawana w infuzji raz na dobę.
Leczenie rozpoczęte moksyfloksacyną w postaci dożylnej można kontynuować doustnym podawaniem tabletek zawierających 400 mg moksyfloksacyny, jeśli jest to uzasadnione klinicznie.
W badaniach klinicznych u większości pacjentów zmieniono drogę podania na doustną w ciągu 4 dni (w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc) lub 6 dni (w leczeniu powikłanych zakażeń skóry i tkanki podskórnej). Zalecany całkowity czas trwania leczenia, dożylnego i doustnego, wynosi od 7 do 14 dni w pozaszpitalnym zapaleniu płuc i od 7 do 21 dni w powikłanych zakażeniach skóry i tkanki podskórnej.
NL/H/2807/001/IA/027
Zaburzenia czynności nerek lub wątroby
Nie jest konieczna modyfikacja dawki produktu leczniczego u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów poddawanych przewlekłej dializoterapii, np. hemodializie lub ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (patrz punkt 5.2 w celu uzyskania dalszych informacji).
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3).
Inne szczególne grupy pacjentów
Nie jest konieczna modyfikacja dawki produktu leczniczego u pacjentów w podeszłym wieku ani u pacjentów z małą masą ciała.
Dzieci i młodzież
Moksyfloksacyna jest przeciwwskazana do stosowania u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności moksyfloksacyny w leczeniu dzieci i młodzieży (patrz punkty 4.3, 4.4 oraz 5.3).
Sposób podawania
Do podawania dożylnego; ciągła infuzja trwająca co najmniej 60 minut (patrz także punkt 4.4).
Jeśli istnieją wskazania medyczne, roztwór do infuzji można podawać przez dren trójdrożny, razem z innymi zgodnymi roztworami do infuzji (patrz punkt 6.6).
Nadwrażliwość na moksyfloksacynę, inne chinolony lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Ciąża i okres karmienia piersią (patrz punkt 4.6). Pacjenci w wieku poniżej 18 lat. Pacjenci, u których w wywiadzie stwierdzono choroby (zaburzenia czynności) ścięgien, występujące w związku z leczeniem chinolonami.
Zarówno w badaniach przedklinicznych, jak i u ludzi, po podaniu moksyfloksacyny obserwowano zmiany w elektrokardiogramie, w postaci wydłużenia odstępu QT. W związku z tym, aby zapewnić bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego, moksyfloksacyna jest przeciwwskazana u pacjentów z: wrodzonym lub udokumentowanym nabytym wydłużeniem odstępu QT; zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza nieskorygowaną hipokaliemią; bradykardią o znaczeniu klinicznym; istotną klinicznie niewydolnością serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory; objawowymi zaburzeniami rytmu serca w wywiadzie.
Moksyfloksacyny nie należy stosować jednocześnie z innymi produktami leczniczymi, które wydłużają odstęp QT (patrz także punkt 4.5).
Ze względu na ograniczone dane kliniczne, moksyfloksacyna jest także przeciwwskazana do stosowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Child-Pugh) oraz u pacjentów, u których aktywność aminotransferaz przekracza pięciokrotnie górną granicę normy.
NL/H/2807/001/IA/027
Należy unikać stosowania moksyfloksacyny u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania produktów zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane (patrz punkt 4.8). Leczenie tych pacjentów moksyfloksacyną należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka (patrz również punkt 4.3).
Rozwarstwienie aorty i tętniak oraz niedomykalność zastawki serca
Badania epidemiologiczne wskazują, że stosowanie fluorochinolonów może zwiększać ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty, zwłaszcza u osób starszych, oraz niedomykalności zastawki aortalnej i mitralnej. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca (patrz punkt 4.8).
Dlatego fluorochinolony należy stosować wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych u pacjentów z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku tętniaka albo wrodzonej choroby zastawki serca lub u pacjentów z wcześniej zdiagnozowanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty albo chorobą zastawki serca lub w przypadku: występowania innych czynników predysponujących do wystąpienia zarówno tętniaka i rozwarstwienia aorty, jak i niedomykalności zastawki serca oraz narażonych na ich wystąpienie (np. zaburzenia tkanki łącznej, takie jak zespół Marfana lub zespół Ehlersa- Danlosa, zespół Turnera, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, reumatoidalne zapalenie stawów) lub dodatkowo występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty (np. zapalenie tętnic Takayasu lub olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, rozpoznana miażdżyca czy zespół Sjögrena), lub dodatkowo występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia niedomykalności zastawki serca (np. infekcyjne zapalenie wsierdzia).
Ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty oraz ich pęknięcia może być także wyższe u pacjentów leczonych jednocześnie układowymi kortykosteroidami.
Należy pouczyć pacjenta, że jeśli wystąpi u niego nagły ból brzucha, pleców lub ból w klatce piersiowej, należy natychmiast zgłosić się do lekarza w oddziale ratunkowym.
Pacjenta należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych.
Przed rozpoczęciem leczenia moksyfloksacyną, szczególnie lżejszych zakażeń, należy rozważyć stosunek korzyści z zastosowania produktu leczniczego do ryzyka opisanego w niniejszym punkcie.
Wydłużenie odstępu QTc i objawy kliniczne potencjalnie z tym związane
Podczas podawania moksyfloksacyny u niektórych pacjentów obserwowano w elektrokardiogramie wydłużenie odstępu QTc. Wydłużenie odstępu QT może zwiększyć się wraz ze wzrostem stężenia w osoczu z powodu szybkiego podania dożylnego. Dlatego czas trwania infuzji nie powinien być krótszy niż zalecane 60 minut, a dawka dożylna nie powinna przekraczać 400 mg raz na dobę. Dalsze informacje znajdują się poniżej oraz w punktach 4.3 i 4.5.
Podawanie moksyfloksacyny należy przerwać, jeśli w trakcie leczenia wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe mogące mieć związek z zaburzeniami rytmu serca, zależnie lub niezależnie od wystąpienia zmian w zapisie EKG. NL/H/2807/001/IA/027
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z jakimkolwiek schorzeniem predysponującym do wystąpienia arytmii (np. z ostrym niedokrwieniem mięśnia sercowego), gdyż może to prowadzić do zwiększenia ryzyka komorowych zaburzeń rytmu (w tym torsade de pointes) i zatrzymania akcji serca. Patrz także punkty 4.3 i 4.5.
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze, które mogą zmniejszać stężenie potasu we krwi. Patrz także punkty 4.3 i 4.5.
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze związane z istotną klinicznie bradykardią. Patrz także punkt 4.3.
Kobiety i pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na działanie produktów leczniczych wydłużających odstęp QTc, takich jak moksyfloksacyna, dlatego należy u nich zachować szczególną ostrożność.
Długotrwałe, zaburzające sprawność i potencjalnie nieodwracalne ciężkie działania niepożądane produktu leczniczego
U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony, niezależnie od ich wieku i istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych produktu leczniczego, wpływających na różne, czasami liczne układy organizmu (mięśniowo-szkieletowy, nerwowy, psychiczny i zmysły). Po wystąpieniu pierwszych objawów przedmiotowych lub podmiotowych jakiegokolwiek ciężkiego działania niepożądanego należy niezwłocznie przerwać stosowanie moksyfloksacyny, a pacjentom należy zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym w celu uzyskania porady.
Reakcje nadwrażliwości i reakcje alergiczne
Opisywano wystąpienie reakcji nadwrażliwości i reakcji alergicznych po pierwszym podaniu fluorochinolonów, w tym moksyfloksacyny. Reakcje anafilaktyczne mogą prowadzić do zagrażającego życiu wstrząsu, nawet po podaniu pierwszej dawki produktu leczniczego. W razie wystąpienia klinicznych objawów ciężkiej nadwrażliwości, należy przerwać podawanie moksyfloksacyny i zastosować odpowiednie leczenie (np. przeciwwstrząsowe).
Ciężkie zaburzenia czynności wątroby
Po podaniu moksyfloksacyny notowano przypadki piorunującego zapalenia wątroby, mogącego prowadzić do niewydolności wątroby (w tym ze skutkiem śmiertelnym) (patrz punkt 4.8). Pacjentowi należy doradzić, aby przed zastosowaniem kolejnej dawki produktu leczniczego skontaktował się z lekarzem, jeśli zaobserwuje u siebie objawy piorunującego zapalenia wątroby, takie jak szybko postępujące osłabienie organizmu połączone z żółtaczką, ciemne zabarwienie moczu, skłonność do krwawień i encefalopatia wątrobowa.
Jeżeli pojawią się objawy nieprawidłowego funkcjonowania wątroby, należy wykonać badania (testy) oceniające czynność tego narządu.
Ciężkie niepożądane reakcje skórne
Podczas stosowania moksyfloksacyny zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (ang. severe cutaneous adverse reactions, SCAR), w tym toksyczną nekrolizę naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN: określaną również jako zespół Lyella), zespół Stevensa Johnsona (ang. Stevens Johnson syndrome, SJS), ostrą uogólnioną osutkę krostkową (ang. Acute Generalised Exanthematous Pustulosis, AGEP) i reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (ang. Drug Reaction with Eosinophilia and Systemic Symptoms, DRESS), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu (patrz punkt 4.8). W momencie zlecania produktu leczniczego należy informować pacjentów NL/H/2807/001/IA/027
o objawach ciężkich reakcji skórnych i należy ściśle monitorować ich stan. W przypadku pojawienia się objawów wskazujących na takie reakcje, należy natychmiast przerwać stosowanie moksyfloksacyny i rozważyć alternatywne leczenie. Jeśli w czasie stosowania moksyfloksacyny u pacjenta wystąpi ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN, AGEP lub DRESS, u pacjenta nie można wznowić leczenia moksyfloksacyną w żadnym momencie.
Pacjenci ze skłonnością do wystąpienia drgawek
Wiadomo, że chinolony mogą wywoływać drgawki. Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu leczniczego pacjentom z zaburzeniami czynności ośrodkowego układu nerwowego (OUN) lub jeśli występują inne czynniki ryzyka, które mogą predysponować do wystąpienia drgawek lub obniżać próg drgawkowy. Jeśli wystąpią drgawki, należy przerwać podawanie moksyfloksacyny i zastosować odpowiednie leczenie.
Neuropatia obwodowa
U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony notowano przypadki polineuropatii czuciowej i czuciowo-ruchowej, powodującej parestezje, niedoczulicę, zaburzenia czucia lub osłabienie. Pacjentom leczonym moksyfloksacyną należy doradzić, aby przed kontynuacją leczenia poinformowali lekarza, jeżeli pojawią się u nich objawy neuropatii, takie jak: ból, pieczenie, mrowienie, drętwienie lub osłabienie, aby zapobiec rozwojowi potencjalnie nieodwracalnej choroby (patrz punkt 4.8).
Reakcje psychiczne
Reakcje psychiczne mogą wystąpić nawet po pierwszym podaniu chinolonów, w tym moksyfloksacyny. W bardzo rzadkich przypadkach depresja lub reakcje psychotyczne mogą prowadzić do myśli samobójczych i zachowań autoagresywnych, takich jak próby samobójcze (patrz punkt 4.8). Jeśli u pacjenta wystąpią takie reakcje, należy przerwać stosowanie moksyfloksacyny i zastosować odpowiednie leczenie. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania moksyfloksacyny u pacjentów z psychozą lub u pacjentów z chorobami psychicznymi w wywiadzie.
Biegunka i zapalenie jelita grubego związane ze stosowaniem antybiotyków
Podczas stosowania antybiotyków o szerokim zakresie działania, w tym moksyfloksacyny, notowano występowanie biegunki związanej ze stosowaniem antybiotyku (ang. antibiotic-associated diarrhoea, AAD) i zapalenia jelita grubego związanego ze stosowaniem antybiotyku (ang. antibiotic-associated colitis, AAC), w tym rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego oraz biegunki wywołanej przez Clostridium difficile. Nasilenie tych stanów może obejmować zakres od lekkiej biegunki do zapalenia jelita grubego zakończonego zgonem. Dlatego, ważne jest uwzględnienie tego rozpoznania u pacjentów, u których w czasie lub po zakończeniu leczenia moksyfloksacyną wystąpiła ciężka biegunka. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzi występowanie AAD lub AAC, należy przerwać podawanie leku przeciwbakteryjnego, w tym moksyfloksacyny i natychmiast wdrożyć właściwe leczenie. Ponadto, należy podjąć stosowne środki kontroli zakażenia, żeby zmniejszyć ryzyko jego przeniesienia. Stosowanie produktów leczniczych hamujących perystaltykę jelit jest przeciwwskazane u pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka.
Pacjenci z miastenią
Należy zachować ostrożność stosując moksyfloksacynę u pacjentów z miastenią, gdyż może dojść do nasilenia jej objawów.
Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna
Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa), czasami obustronne, może wystąpić już w ciągu 48 godzin po rozpoczęciu leczenia chinolonami i fluorochinolonami, a ich występowanie zgłaszano nawet do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia. NL/H/2807/001/IA/027
Ryzyko zapalenia ścięgna i zerwania ścięgna jest większe u starszych pacjentów, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów po przeszczepie narządu miąższowego oraz pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami. Z tego powodu należy unikać jednoczesnego stosowania kortykosteroidów.
Po wystąpieniu pierwszych objawów zapalenia ścięgna (np. bolesny obrzęk, stan zapalny) należy przerwać leczenie moksyfloksacyną i rozważyć alternatywne leczenie. Chorą kończynę (chore kończyny) należy odpowiednio leczyć (np. unieruchomienie). Jeśli wystąpią objawy choroby ścięgien nie należy stosować kortykosteroidów.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek, jeśli nie są oni w stanie utrzymać odpowiedniej podaży płynów, gdyż odwodnienie może zwiększyć ryzyko wystąpienia niewydolności nerek.
Zaburzenia widzenia
Jeśli u pacjenta wystąpią zaburzenia widzenia lub jakiekolwiek zmiany dotyczące oczu, należy natychmiast skonsultować się z okulistą (patrz punkty 4.7 i 4.8).
Dysglikemia
W przypadku wszystkich chinolonów opisywano zaburzenia stężenia glukozy we krwi, w tym zarówno hipoglikemię, jak i hiperglikemię (patrz punkt 4.8), zwykle u chorych na cukrzycę poddawanych leczeniu doustnym lekiem hipoglikemizującym (np. glibenklamidem) albo insuliną. Opisywano przypadki śpiączki hipoglikemicznej. U chorych na cukrzycę zaleca się uważne monitorowanie stężenia glukozy we krwi.
Zapobieganie reakcjom nadwrażliwości na światło
Chinolony wywołują u pacjentów reakcje nadwrażliwości na światło. Jednakże badania wykazały, że występuje małe ryzyko wywołania przez moksyfloksacynę nadwrażliwości na światło. Niemniej jednak, zaleca się, aby pacjenci przyjmujący moksyfloksacynę unikali zarówno sztucznego promieniowania UV, jak i działania długotrwałego i (lub) silnego światła słonecznego (patrz punkt 4.8).
Pacjenci z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej
Pacjenci ze stwierdzonym w wywiadzie rodzinnym lub występującym aktualnie niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej są narażeni na wystąpienie reakcji hemolitycznej podczas leczenia chinolonami. Z tego powodu należy zachować ostrożność, stosując moksyfloksacynę w tej grupie pacjentów.
Zapalenie tkanki okołotętniczej
Moksyfloksacyna w roztworze do infuzji jest przeznaczona wyłącznie do podawania dożylnego. Należy unikać podawania dotętniczego, gdyż z badań przedklinicznych wynika, że może to prowadzić do zapalenia tkanki okołotętniczej.
Ciężkie zakażenia skóry i tkanek miękkich
Skuteczność kliniczna moksyfloksacyny w leczeniu ciężkich zakażeń pooparzeniowych, zapalenia powięzi i zakażeń stopy cukrzycowej z zapaleniem szpiku kostnego nie została ustalona.
NL/H/2807/001/IA/027
Pacjenci kontrolujący zawartość sodu w diecie
Ten produkt leczniczy zawiera 1206 mg sodu w dawce, co odpowiada 60% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Wpływ na wyniki badań biologicznych
Leczenie moksyfloksacyną może zaburzać badanie wykonywane w celu wykrycia Mycobacterium spp., hamując wzrost prątków i powodując fałszywie ujemne wyniki posiewu próbek pobranych od pacjentów otrzymujących moksyfloksacynę.
Pacjenci z zakażeniami wywołanymi przez szczepy gronkowca złocistego oporne na metycylinę
Nie zaleca się stosowania moksyfloksacyny w leczeniu zakażeń wywołanych przez szczepy gronkowca złocistego oporne na metycylinę (ang. methicillin-resistant Staphylococcus aureus, MRSA). Jeśli podejrzewa się lub potwierdzi, że zakażenie jest wywołane przez MRSA, należy rozpocząć leczenie odpowiednim lekiem przeciwbakteryjnym (patrz punkt 5.1).
Dzieci i młodzież
Ze względu na niepożądany wpływ na chrząstki u niedojrzałych zwierząt (patrz punkt 5.3), stosowanie moksyfloksacyny u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Interakcje z innymi produktami leczniczymi
Nie można wykluczyć addycyjnego działania na wydłużenie odstępu QT przez moksyfloksacynę oraz innych produktów leczniczych, które mogą wydłużyć odstęp QTc. Działanie to może prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia komorowych zaburzeń rytmu serca, w tym typu torsade de pointes. Dlatego też jednoczesne podawanie moksyfloksacyny z jednym z poniższych produktów leczniczych jest przeciwwskazane (patrz także punkt 4.3):
leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid); leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid); leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny, pimozyd, sertindol, haloperydol, sultopryd); trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne; niektóre leki przeciwbakteryjne (sakwinawir, sparfloksacyna, erytromycyna iv., pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, szczególnie halofantryna); niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna); inne (cyzapryd, winkamina iv., beprydyl, difemanil).
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze, które mogą zmniejszać stężenie potasu [np. diuretyki pętlowe i tiazydowe, leki przeczyszczające i wlewy doodbytnicze (duże dawki), kortykosteroidy, amfoterycyna B] lub produkty lecznicze, które związane są z wystąpieniem istotnej klinicznie bradykardii.
Po wielokrotnym podaniu zdrowym ochotnikom, moksyfloksacyna zwiększyła o około 30% maksymalne stężenie C max
najniższe stężenia występujące między dawkami. Szczególne środki ostrożności nie są konieczne podczas stosowania z digoksyną.
W badaniach przeprowadzonych z udziałem ochotników chorych na cukrzycę, jednoczesne doustne podanie moksyfloksacyny i glibenklamidu spowodowało zmniejszenie maksymalnego stężenia glibenklamidu w osoczu o około 21%. Skojarzone stosowanie glibenklamidu i moksyfloksacyny może teoretycznie doprowadzić do lekkiej i przemijającej hiperglikemii. Jednak obserwowane zmiany w farmakokinetyce glibenklamidu nie miały wpływu na zmiany parametrów farmakodynamicznych NL/H/2807/001/IA/027
(stężenie glukozy we krwi, insulina). Dlatego też nie obserwowano żadnych istotnych klinicznie interakcji pomiędzy glibenklamidem i moksyfloksacyną.
Zmiany wskaźnika INR (ang. International Normalised Ratio)
U pacjentów przyjmujących leki przeciwbakteryjne, a szczególnie fluorochinolony, makrolidy, tetracykliny, kotrimoksazol i niektóre cefalosporyny, notowano wiele przypadków wskazujących na zwiększenie aktywności doustnych leków przeciwzakrzepowych. Zakażenie, stan zapalny, wiek i ogólny stan pacjenta są prawdopodobnie czynnikami ryzyka. W tej sytuacji trudno jest określić, czy przyczyną zmian wskaźnika INR jest zakażenie czy leczenie. Jednym ze środków ostrożności powinno być zwiększenie częstości kontroli wskaźnika INR i, jeśli to konieczne, odpowiednie dostosowanie dawki doustnego leku przeciwzakrzepowego.
Badania kliniczne wykazały, że nie występują interakcje podczas jednoczesnego stosowania moksyfloksacyny z: ranitydyną, probenecydem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, suplementami wapnia, morfiną podawaną pozajelitowo, teofiliną, cyklosporyną lub itrakonazolem.
Dane z badań in vitro nad układem enzymów związanych z cytochromem P450 potwierdziły powyższe obserwacje. Biorąc pod uwagę wyniki badań, wystąpienie interakcji metabolicznych związanych z tym układem enzymatycznym jest mało prawdopodobne.
Interakcje z żywnością
Moksyfloksacyna nie wchodzi w istotne klinicznie interakcje z żywnością, w tym także z produktami nabiałowymi.
Ciąża
Bezpieczeństwo stosowania moksyfloksacyny u kobiet w okresie ciąży nie zostało określone. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Ze względu na wykazane doświadczalnie ryzyko uszkodzenia obciążonych chrząstek u niedojrzałych zwierząt i odwracalne uszkodzenia stawu u dzieci leczonych niektórymi fluorochinolonami, moksyfloksacyny nie należy stosować u kobiet w okresie ciąży (patrz punkt 4.3).
Karmienie piersią
Brak dostępnych danych dotyczących kobiet w okresie laktacji lub karmienia piersią. Dane przedkliniczne wskazują, że moksyfloksacyna w małych ilościach przenika do mleka ludzkiego. Z powodu braku danych dotyczących stosowania u ludzi oraz wykazanym doświadczalnie ryzykiem uszkadzania przez fluorochinolony obciążonych chrząstek u niedojrzałych zwierząt, karmienie piersią jest przeciwwskazane w trakcie leczenia moksyfloksacyną (patrz punkt 4.3).
Płodność
Badania przeprowadzone na zwierzętach nie wykazują ujemnego wpływu na płodność (patrz punkt 5.3).
Nie przeprowadzono badań nad wpływem moksyfloksacyny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże fluorochinolony, również moksyfloksacyna, mogą zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn ze względu na objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (np. zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ostra, przemijająca utrata widzenia, patrz punkt 4.8) lub wystąpienie nagłej i krótko trwającej utraty przytomności NL/H/2807/001/IA/027
(omdlenie, patrz punkt 4.8). Należy doradzić pacjentowi, aby sprawdził reakcję swojego organizmu przed rozpoczęciem prowadzenia pojazdu lub obsługiwania maszyn.
Objawy niepożądane obserwowane w badaniach klinicznych i pochodzące z raportów po dopuszczeniu do obrotu dotyczące moksyfloksacyny podawanej w dawce dobowej 400 mg, dożylnie lub doustnie [podanie wyłącznie dożylne, sekwencyjne (dożylne i doustne) i doustne], uszeregowane według częstości występowania, zebrano w poniższej tabeli.
Z wyjątkiem nudności i biegunki wszystkie działania niepożądane występowały z częstością poniżej 3%.
W każdej grupie częstości działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie ze zmniejszającą się ciężkością. Częstości występowania zdefiniowano w następujący sposób: często (1/100 do <1/10); niezbyt często (1/1 000 do <1/100); rzadko (1/10 000 do <1/1 000); bardzo rzadko (<1/10 000); nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja układów i narządów Często 1/100 do <1/10 Niezbyt często 1/1 000 do <1/100 Rzadko 1/10 000 do <1/1 000 Bardzo rzadko <1/10 000 Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) Zakażenia i zarażenia pasożytnicze nadkażenia spowodowane opornymi bakteriami lub grzybami, np. kandydozy jamy ustnej lub pochwy
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
leukopenia (leukopenie); neutropenia; trombocytopenia; trombocytoza; eozynofilia; wydłużenie czasu protrombinowego (zwiększenie wskaźnika INR)
stężenia protrombiny (zmniejszenie wskaźnika INR); agranulocytoza, pancytopenia
Zaburzenia układu immunologiczne- go
(patrz punkt 4.4) anafilaksja, w tym bardzo rzadko wstrząs, zagrażający życiu (patrz punkt 4.4); obrzęki alergiczne (obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani, mogący zagrażać życiu, patrz punkt 4.4)
NL/H/2807/001/IA/027
Zaburzenia endokrynologicz- ne
niewłaściwego uwalniania wazopresyny (SIADH)
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
hiperurykemia hipoglikemia, śpiączka hipoglikemiczna
Zaburzenia psychiczne*
nadaktywność psychoruchowa (pobudzenie) chwiejność emocjonalna; depresja (bardzo rzadko mogąca prowadzić do zachowań autoagresywnych, takich jak: wyobrażenia lub myśli samobójcze, lub próby samobójcze, patrz punkt 4.4); omamy, majaczenie depersonalizacja; reakcje psychotyczne (mogące prowadzić do zachowań autoagresywnych, takich jak: wyobrażenia lub myśli samobójcze, lub próby samobójcze, patrz punkt 4.4)
Zaburzenia układu nerwowego* ból głowy; zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego parestezje i dyzestezje; zaburzenia smaku (w tym bardzo rzadko utrata smaku); splątanie i dezorientacja; zaburzenia snu (zazwyczaj bezsenność); drżenia; zawroty głowy pochodzenia obwodowego; senność hipoestezja; zaburzenia węchu (w tym utrata węchu); niezwykłe sny; zaburzenia koordynacji (w tym zaburzenia chodu, zwłaszcza na skutek zawrotów głowy pochodzenia ośrodkowego lub obwodowego); drgawki, w tym duży napad drgawkowy (patrz punkt 4.4); zaburzenia koncentracji; zaburzenia mowy; amnezja; neuropatia obwodowa i polineuropatia hiperestezja Zaburzenia oka* zaburzenia widzenia, w tym podwójne widzenie oraz nieostre widzenie (szczególnie w powiązaniu z objawami ze strony OUN, patrz punkt 4.4) światłowstręt przemijająca utrata widzenia (szczególnie w powiązaniu z objawami ze strony OUN, patrz punkty 4.4 i 4.7); zapalenie błony naczyniowej oka oraz obustronna ostra transiluminacja tęczówki (patrz punkt 4.4)
NL/H/2807/001/IA/027
Zaburzenia ucha i błędnika*
zaburzenia słuchu, w tym głuchota (zwykle odwracalna)
Zaburzenia serca** wydłużenie odstępu QT u pacjentów ze współistniejącą hipokaliemią (patrz punkty 4.3 i 4.4) wydłużenie odstępu QT (patrz punkt 4.4); kołatanie serca; tachykardia; migotanie przedsionków; dławica piersiowa tachyarytmie komorowe; omdlenie (nagła i krótkotrwała utrata przytomności) niespecyficzne arytmie; torsade de pointes (patrz punkt 4.4); zatrzymanie akcji serca (patrz punkt 4.4)
Zaburzenia naczyniowe**
naczyń nadciśnienie tętnicze; niedociśnienie tętnicze zapalenie naczyń Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
napady astmy)
Zaburzenia żołądka i jelit
nudności; wymioty; bóle żołądkowo- jelitowe i ból brzucha; biegunka zmniejszenie łaknienia i ilości spożywanych pokarmów; zaparcie; niestrawność; wzdęcia; zapalenie błony śluzowej żołądka; zwiększenie aktywności amylazy dysfagia; zapalenie błony śluzowej jamy ustnej; zapalenie jelita grubego związane z antybiotykotera- pią (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko z zagrażającymi życiu powikłaniami, patrz punkt 4.4)
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych zwiększenie aktywności aminotransferaz zaburzenia czynności wątroby (w tym zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej); zwiększenie stężenia bilirubiny; zwiększenie aktywności gamma-glutamylo- transferazy; zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we krwi żółtaczka; zapalenie wątroby (zwykle z zastojem żółci) piorunujące zapalenie wątroby mogące prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (w tym do zgonu, patrz punkt 4.4)
NL/H/2807/001/IA/027
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
wysypka; pokrzywka; sucha skóra
reakcje skórne, takie jak zespół Stevensa- Johnsona lub toksyczna nekroliza naskórka (mogące zagrażać życiu, patrz punkt 4.4) ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP); polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS) (patrz punkt 4.4), polekowy rumień trwały, reakcje nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.4) Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej*
bóle mięśni zapalenie ścięgien (patrz punkt 4.4); skurcze mięśni; drżenie mięśni; osłabienie mięśni zerwanie ścięgna (patrz punkt 4.4); zapalenie stawów; sztywność mięśni; nasilenie objawów miastenii (patrz punkt 4.4) rabdomioliza Zaburzenia nerek i dróg moczowych
czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny); niewydolność nerek (patrz punkt 4.4)
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania* reakcje w miejscu wstrzyknięcia i infuzji złe samopoczucie (spowodowane głównie osłabieniem lub zmęczeniem); stany bólowe (w tym ból pleców, klatki piersiowej, miednicy i kończyn); nadmierna potliwość; zapalenie żyły (zakrzepowe) w miejscu infuzji obrzęki * W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych produktu leczniczego, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz zmysły (w tym takie działania, jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parestezjami, depresja, zmęczenie, zaburzenia pamięci, zaburzenia snu i zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu) (patrz punkt 4.4). ** U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca (patrz punkt 4.4).
NL/H/2807/001/IA/027
Następujące działania niepożądane występowały z większą częstością w podgrupie pacjentów otrzymujących produkt leczniczy dożylnie, bez względu na to, czy następnie przyjmowali produkt leczniczy doustnie, czy nie.
Często: zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy. Niezbyt często: tachyarytmie komorowe, niedociśnienie tętnicze, obrzęk, zapalenie jelita grubego związane z antybiotykoterapią (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko związane z niebezpiecznymi dla życia powikłaniami, patrz punkt 4.4), drgawki, w tym duże napady drgawkowe (patrz punkt 4.4), omamy, zaburzenia czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny we krwi), niewydolność nerek (patrz punkt 4.4).
Po podaniu innych fluorochinolonów, odnotowano bardzo rzadko występujące objawy niepożądane, które mogą również wystąpić podczas leczenia moksyfloksacyną: podwyższone ciśnienie śródczaszkowe (w tym guz rzekomy mózgu), hipernatremia, hiperkalcemia, niedokrwistość hemolityczna.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: +48 22 49 21 301 faks: +48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Brak specyficznych środków zaradczych zalecanych po przypadkowym przedawkowaniu. W razie przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe. Należy kontrolować zapis EKG, z uwagi na możliwość wydłużenia odstępu QT. Jednoczesne podanie węgla aktywnego i moksyfloksacyny w dawce 400 mg w postaci doustnej lub dożylnej prowadzi do zmniejszenia jej dostępności ogólnoustrojowej o odpowiednio ponad 80% i 20%. Wczesne zastosowanie węgla aktywnego na etapie wchłaniania może być użyteczne, ponieważ zapobiega nadmiernemu wzrostowi narażenia ogólnoustrojowego na moksyfloksacynę po doustnym przedawkowaniu.
Grupa farmakoterapeutyczna: chinolony przeciwbakteryjne - fluorochinolony; kod ATC: J01MA14.
Mechanizm działania
Moksyfloksacyna hamuje bakteryjne topoizomerazy typu II (gyrazę DNA i topoizomerazę IV), które są niezbędne do prawidłowego przebiegu procesów replikacji, transkrypcji i naprawy bakteryjnego DNA.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne
NL/H/2807/001/IA/027
Działanie bakteriobójcze fluorochinolonów zależy od ich stężenia. Badania farmakodynamiki fluorochinolonów u zwierząt zakażonych i u ludzi wykazały, że podstawowym czynnikiem determinującym skuteczność jest stosunek AUC 24 /MIC.
Mechanizmy oporności
Oporność na fluorochinolony może powstawać w wyniku mutacji gyrazy DNA i topoizomerazy IV. Do innych mechanizmów należą mechanizm aktywnego usuwania z komórki, nieprzepuszczalność i pośredniczona przez białka ochrona gyrazy DNA. Należy spodziewać się zjawiska oporności krzyżowej między moksyfloksacyną i innymi fluorochinolonami.
Mechanizmy oporności charakterystyczne dla innych grup leków przeciwbakteryjnych nie wpływają na aktywność moksyfloksacyny.
Wartości graniczne
Określone przez EUCAST dla moksyfloksacyny kliniczne graniczne wartości minimalnego stężenia hamującego (ang. minimum inhibitory concentration, MIC) oraz strefy zahamowania wzrostu wokół krążków (stan na 01.01.2012 r.):
Wrażliwość mikrobiologiczna
Występowanie nabytej oporności wybranych gatunków może różnić się w zależności od rejonu geograficznego oraz od czasu, dlatego konieczna jest informacja o lokalnym występowaniu oporności, szczególnie podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie konieczności, jeżeli lokalne występowanie oporności jest takie, że zastosowanie produktu leczniczego w leczeniu co najmniej niektórych zakażeń jest wątpliwe, należy zasięgnąć porady eksperta.
Gatunki zwykle wrażliwe Tlenowe bakterie Gram-dodatnie Staphylococcus aureus* +
Streptococcus agalactiae (grupa B) Grupa Streptococcus milleri* (S. anginosus, S. constellatus i S. intermedius) Streptococcus pneumoniae* Drobnoustrój Wrażliwy Oporny Staphylococcus spp. ≤0,5 mg/l >24 mm >1 mg/l <21 mm S. pneumoniae ≤0,5 mg/l >22 mm >0,5 mg/l <22 mm Streptococcus z grupy A, B, C, G ≤0,5 mg/l >18 mm >1 mg/l <15 mm H. influenzae ≤0,5 mg/l >25 mm >0,5 mg/l <25 mm M. catarrhalis ≤0,5 mg/l >23 mm >0,5 mg/l <23 mm Enterobacteriaceae ≤0,5 mg/l >20 mm >1 mg/l <17 mm Wartości graniczne niezwiązane z gatunkiem* ≤0,5 mg/l >1 mg/l *Wartości graniczne niezwiązane z gatunkiem wyznaczono głównie na podstawie danych farmakokinetycznych i farmakodynamicznych; są one niezależne od rozkładu MIC dla poszczególnych gatunków. Mają one zastosowanie tylko dla gatunków, dla których nie podano wartości granicznych specyficznych dla danego gatunku. Nie należy ich odnosić do gatunków, dla których kryteria oceny muszą dopiero zostać ustalone. NL/H/2807/001/IA/027
Streptococcus pyogenes* (grupa A) Grupa Streptococcus viridans (S. viridans, S. mutans, S. mitis, S. sanguinis, S. salivarius, S. thermophilus) Tlenowe bakterie Gram-ujemne Acinetobacter baumanii Haemophilus influenzae* Legionella pneumophila Moraxella (Branhamella) catarrhalis* Bakterie beztlenowe Prevotella spp.* Inne Chlamydophila (Chlamydia) pneumoniae* Coxiella burnetii Mycoplasma pneumoniae* Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej Tlenowe bakterie Gram-dodatnie Enterococcus faecalis* Enterococcus faecium* Tlenowe bakterie Gram-ujemne Enterobacter cloacae* Escherichia coli* #
Klebsiella oxytoca Klebsiella pneumoniae* #
Proteus mirabilis* Bakterie beztlenowe Bacteroides fragilis* Gatunki o oporności wrodzonej Tlenowe bakterie Gram-ujemne Pseudomonas aeruginosa * Skuteczność została dowiedziona w badaniach klinicznych. +
oporności na fluorochinolony. Wśród szczepów S. aureus opornych na metycylinę odnotowano współczynnik oporności na moksyfloksacynę >50%. #
oporne także na fluorochinolony.
Po podaniu pojedynczej dawki 400 mg w trwającej godzinę infuzji, maksymalne stężenie w osoczu obserwowano na zakończenie infuzji. Wynosiło ono około 4,1 mg/l, czyli było o około 26% większe niż to, które obserwuje się po podaniu doustnym (3,1 mg/l). Wartość AUC wynosząca około doustnym (35 mg∙godz./l), zgodnie z całkowitą biodostępnością wynoszącą około 91%.
U pacjentów nie ma konieczności modyfikacji, w zależności od wieku oraz płci, dawki moksyfloksacyny podanej dożylnie.
Farmakokinetyka moksyfloksacyny ma przebieg liniowy po podaniu doustnym pojedynczej dawki w zakresie 50-1200 mg, po podaniu dożylnym w pojedynczej dawce do 600 mg oraz podczas podawania do 600 mg raz na dobę przez 10 dni.
NL/H/2807/001/IA/027
Dystrybucja
Moksyfloksacyna szybko przedostaje się do przestrzeni pozanaczyniowej. Objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym (Vss) wynosi około 2 l/kg. W doświadczeniach in vitro i ex vivo stwierdzono, że wiązanie z białkami wynosi około 40-42% i nie zależy od stężenia produktu leczniczego. Moksyfloksacyna wiąże się głównie z albuminami surowicy.
Maksymalne stężenia wynoszące 5,4 mg/kg i 20,7 mg/l (średnia geometryczna), odpowiednio w błonie śluzowej oskrzeli i płynie powlekającym nabłonek oddechowy, występowały po 2,2 godziny od podania dawki doustnej. Analogiczne maksymalne stężenie w makrofagach pęcherzykowych wynosiło 56,7 mg/kg. W płynie pęcherzy skórnych obserwowano stężenia 1,75 mg/l po 10 godzinach od podania dożylnego. Stwierdzono, że zmiana w czasie stężenia niezwiązanej substancji czynnej w płynie śródmiąższowym przebiega podobnie jak w osoczu, z maksymalnym stężeniem wynoszącym 1,0 mg/l (średnia geometryczna) występującym około 1,8 godziny po podaniu dożylnym.
Metabolizm
Moksyfloksacyna bierze udział w reakcjach II fazy metabolizmu wątrobowego i jest wydalana przez nerki (około 40%) oraz z żółcią w kale (około 60%) w postaci niezmienionej, a także w postaci siarczanu (M1) i glukuronidu (M2). Metabolity M1 i M2 są jedynymi, mającymi znaczenie metabolitami u człowieka; oba są nieczynne mikrobiologicznie. W badaniach klinicznych I fazy oraz badaniach in vitro nie zaobserwowano żadnych interakcji farmakokinetycznych z produktami leczniczymi podlegającymi procesom I fazy metabolizmu wątrobowego, przebiegającymi z udziałem układu enzymów związanych z cytochromem P450. Nie ma danych potwierdzających udział w szlaku oksydacyjnym.
Eliminacja
Średni okres półtrwania moksyfloksacyny w osoczu wynosi około 12 godzin. Średni pozorny klirens całkowity po podaniu dawki 400 mg wynosi od 179 do 246 ml/min. Po podaniu dożylnym 400 mg moksyfloksacyny, około 22% substancji czynnej w postaci niezmienionej stwierdza się w moczu, a około 26% w kale. Po podaniu dożylnym całkowity odzysk substancji czynnej (w postaci niezmienionej i jej metabolitów) wynosi około 98%. Klirens nerkowy wynosi 24-53 ml/min, co oznacza częściowe kanalikowe wchłanianie zwrotne substancji czynnej w nerkach. Jednoczesne podawanie moksyfloksacyny z ranitydyną lub probenecydem nie zmieniło klirensu nerkowego macierzystej substancji czynnej.
Zaburzenia czynności nerek Nie ma istotnych różnic we właściwościach farmakokinetycznych u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (w tym u pacjentów z klirensem kreatyniny >20 ml/min/1,73 m 2
z pogarszaniem się czynności nerek, stężenie metabolitu M2 (glukuronidu) zwiększa się nawet 2,5- krotnie (klirens kreatyniny wynoszący <30 ml/min/1,73 m 2
Zaburzenia czynności wątroby Na podstawie badań farmakokinetycznych przeprowadzonych do tej pory u pacjentów z niewydolnością wątroby (klasa A lub B w skali Child-Pugh) nie można stwierdzić, czy występują jakiekolwiek różnice w zakresie mierzonych parametrów farmakokinetycznych w stosunku do zdrowych ochotników. Zaburzenia czynności wątroby były powiązane ze zwiększonym stężeniem metabolitu M1 w osoczu, zaś ogólny wpływ na organizm macierzystej substancji czynnej był porównywalny z obserwowanym u zdrowych ochotników. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania moksyfloksacyny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby jest niewystarczające.
Badania konwencjonalne po podaniu wielokrotnym moksyfloksacyny ujawniają toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy i wątrobę u gryzoni i nie gryzoni. U małp wystąpiły objawy toksycznego NL/H/2807/001/IA/027
działania na OUN. Objawy te obserwowano wyłącznie po zastosowaniu dużych dawek moksyfloksacyny lub po długotrwałym leczeniu.
U psów, doustnie podawane duże dawki (≥60 mg/kg mc.), po których stężenie w osoczu wynosi >20 mg/l, powodowały zmiany w elektroretinogramie i w odosobnionych przypadkach atrofię siatkówki.
Po dożylnym podaniu produktu leczniczego, objawy wskazujące na toksyczność ogólnoustrojową były najwyraźniejsze, gdy moksyfloksacynę podano w szybkim wstrzyknięciu (bolus) (45 mg/kg mc.), ale nie były obserwowane, gdy moksyfloksacynę podano w powolnej infuzji (40 mg/kg mc.) trwającej
Po dotętniczym podaniu produktu leczniczego, obserwowano zmiany zapalne w okołotętniczej tkance miękkiej, co świadczy o konieczności unikania podawania moksyfloksacyny tą drogą.
Moksyfloksacyna wykazała właściwości genotoksyczne w testach in vitro, przeprowadzonych z użyciem bakterii lub komórek ssaków. Testy in vivo nie wykazały właściwości genotoksycznych moksyfloksacyny, mimo że stosowano bardzo duże dawki produktu leczniczego. W badaniach inicjacja-promocja, przeprowadzonych na szczurach, moksyfloksacyna nie była karcinogenna.
Badania in vitro ujawniły, że moksyfloksacyna wpływa na czynność elektrofizjologiczną serca, co może wydłużyć odstęp QT, choć tylko przy wysokich stężeniach.
Po dożylnym podaniu moksyfloksacyny psom (30 mg/kg mc. w infuzji podawanej przez 15, 30 lub leczniczego, tj. im krótszy czas infuzji, tym większe wydłużenie odstępu QT. Nie obserwowano wydłużenia odstępu QT, jeśli dawkę 30 mg/kg mc. podawano w infuzji trwającej 60 minut.
Badania dotyczące rozmnażania, przeprowadzone na szczurach, królikach i małpach, wykazały, że moksyfloksacyna przenika przez łożysko. Badania na szczurach (po. i iv.) i małpach (po.) nie wykazały działania teratogennego ani zaburzeń płodności po podaniu moksyfloksacyny. U króliczych płodów obserwowano nieznaczne zwiększenie liczby przypadków występowania wad rozwojowych kręgów i żeber, ale tylko po podaniu dawki 20 mg/kg mc. iv., co było związane z ciężką toksycznością u samicy. U małp i królików stężenia w osoczu, będące na poziomie stężeń terapeutycznych u ludzi, powodowały zwiększenie liczby poronień.
Chinolony, w tym moksyfloksacyna, powodują uszkodzenia chrząstek głównych stawów maziówkowych u niedojrzałych zwierząt.
Sodu octan trójwodny Sodu siarczan bezwodny Kwas siarkowy (do ustalenia pH) Woda do wstrzykiwań
Następujące roztwory wykazują niezgodność z moksyfloksacyną w postaci roztworu do infuzji: 10% i 20% roztwory chlorku sodu; 4,2% i 8,4% roztwory wodorowęglanu sodu.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6. NL/H/2807/001/IA/027
Potwierdzono chemiczną i fizyczną stabilność roztworu gotowego do użycia przez 24 godziny w temperaturze 25°C.
Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt leczniczy należy użyć natychmiast, chyba że sposób otwarcia, rekonstytucji lub rozcieńczenia wyklucza ryzyko zanieczyszczenia mikrobiologicznego. Jeśli produkt leczniczy nie zostanie użyty natychmiast, to za czas przechowywania w trakcie użycia oraz za warunki przed użyciem odpowiada użytkownik.
Nie przechowywać w lodówce ani nie zamrażać. Przechowywać butelkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Warunki przechowywania produktu leczniczego po otwarciu i rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.
Moxifloxacin Kabi jest dostępny w następujących opakowaniach:
1, 10, 20, 25 lub 40 worków w tekturowym pudełku. Worek poliolefinowy (freeflex) z dwoma portami (z portem do wstrzykiwań i z portem do infuzji), umieszczony w aluminiowym worku zewnętrznym, zawierający 250 ml roztworu.
1, 10, 20, 25 lub 40 butelek w tekturowym pudełku. Butelka LDPE (KabiPac) zawierająca 250 ml roztworu.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Do jednorazowego użycia. Niezużyte resztki roztworu należy wyrzucić.
Następujące roztwory do infuzji są uznane za zgodne z roztworem do infuzji moksyfloksacyny, roztwór Ringera, złożony roztwór mleczanu sodu (roztwór Hartmanna, roztwór Ringera z mleczanami).
Moksyfloksacyny w roztworze do infuzji nie należy podawać z innymi produktami leczniczymi.
Nie stosować tego produktu leczniczego, jeżeli widoczne są jakiekolwiek cząstki lub roztwór jest mętny.
Przechowywanie w niskiej temperaturze może powodować pojawienie się osadu, który ponownie się rozpuści w temperaturze pokojowej. Dlatego nie zaleca się przechowywania roztworu do infuzji w temperaturze poniżej 8°C.
NL/H/2807/001/IA/027
Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o. Al. Jerozolimskie 134 02-305 Warszawa
Pozwolenie nr 21923
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 12.06.2014 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 18.06.2019 r.
01.05.2024 r.
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Moxifloxacin Kabi, 400 mg/250 ml, roztwór do infuzji
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Jedna butelka lub worek po 250 ml roztworu zawiera 400 mg moksyfloksacyny (Moxifloxacinum) w postaci moksyfloksacyny chlorowodorku. Jeden ml zawiera 1,6 mg moksyfloksacyny w postaci moksyfloksacyny chlorowodorku.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Roztwór do infuzji Przezroczysty, żółty roztwór
pH roztworu: 5,0-6,0 Osmolalność roztworu: 260-330 mOsm/kg
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Moxifloxacin Kabi jest wskazany w leczeniu: pozaszpitalnego zapalenia płuc; powikłanych zakażeń skóry i tkanki podskórnej.
Moksyfloksacynę można stosować tylko wtedy, gdy uzna się za niewłaściwe użycie innych leków przeciwbakteryjnych zalecanych zwykle w tych zakażeniach.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Zalecana dawka to 400 mg moksyfloksacyny, podawana w infuzji raz na dobę.
Leczenie rozpoczęte moksyfloksacyną w postaci dożylnej można kontynuować doustnym podawaniem tabletek zawierających 400 mg moksyfloksacyny, jeśli jest to uzasadnione klinicznie.
W badaniach klinicznych u większości pacjentów zmieniono drogę podania na doustną w ciągu 4 dni (w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc) lub 6 dni (w leczeniu powikłanych zakażeń skóry i tkanki podskórnej). Zalecany całkowity czas trwania leczenia, dożylnego i doustnego, wynosi od 7 do 14 dni w pozaszpitalnym zapaleniu płuc i od 7 do 21 dni w powikłanych zakażeniach skóry i tkanki podskórnej.
NL/H/2807/001/IA/027
Zaburzenia czynności nerek lub wątroby
Nie jest konieczna modyfikacja dawki produktu leczniczego u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów poddawanych przewlekłej dializoterapii, np. hemodializie lub ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (patrz punkt 5.2 w celu uzyskania dalszych informacji).
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3).
Inne szczególne grupy pacjentów
Nie jest konieczna modyfikacja dawki produktu leczniczego u pacjentów w podeszłym wieku ani u pacjentów z małą masą ciała.
Dzieci i młodzież
Moksyfloksacyna jest przeciwwskazana do stosowania u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności moksyfloksacyny w leczeniu dzieci i młodzieży (patrz punkty 4.3, 4.4 oraz 5.3).
Sposób podawania
Do podawania dożylnego; ciągła infuzja trwająca co najmniej 60 minut (patrz także punkt 4.4).
Jeśli istnieją wskazania medyczne, roztwór do infuzji można podawać przez dren trójdrożny, razem z innymi zgodnymi roztworami do infuzji (patrz punkt 6.6).
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na moksyfloksacynę, inne chinolony lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Ciąża i okres karmienia piersią (patrz punkt 4.6). Pacjenci w wieku poniżej 18 lat. Pacjenci, u których w wywiadzie stwierdzono choroby (zaburzenia czynności) ścięgien, występujące w związku z leczeniem chinolonami.
Zarówno w badaniach przedklinicznych, jak i u ludzi, po podaniu moksyfloksacyny obserwowano zmiany w elektrokardiogramie, w postaci wydłużenia odstępu QT. W związku z tym, aby zapewnić bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego, moksyfloksacyna jest przeciwwskazana u pacjentów z: wrodzonym lub udokumentowanym nabytym wydłużeniem odstępu QT; zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza nieskorygowaną hipokaliemią; bradykardią o znaczeniu klinicznym; istotną klinicznie niewydolnością serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory; objawowymi zaburzeniami rytmu serca w wywiadzie.
Moksyfloksacyny nie należy stosować jednocześnie z innymi produktami leczniczymi, które wydłużają odstęp QT (patrz także punkt 4.5).
Ze względu na ograniczone dane kliniczne, moksyfloksacyna jest także przeciwwskazana do stosowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Child-Pugh) oraz u pacjentów, u których aktywność aminotransferaz przekracza pięciokrotnie górną granicę normy.
NL/H/2807/001/IA/027
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Należy unikać stosowania moksyfloksacyny u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania produktów zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane (patrz punkt 4.8). Leczenie tych pacjentów moksyfloksacyną należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka (patrz również punkt 4.3).
Rozwarstwienie aorty i tętniak oraz niedomykalność zastawki serca
Badania epidemiologiczne wskazują, że stosowanie fluorochinolonów może zwiększać ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty, zwłaszcza u osób starszych, oraz niedomykalności zastawki aortalnej i mitralnej. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca (patrz punkt 4.8).
Dlatego fluorochinolony należy stosować wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych u pacjentów z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku tętniaka albo wrodzonej choroby zastawki serca lub u pacjentów z wcześniej zdiagnozowanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty albo chorobą zastawki serca lub w przypadku: występowania innych czynników predysponujących do wystąpienia zarówno tętniaka i rozwarstwienia aorty, jak i niedomykalności zastawki serca oraz narażonych na ich wystąpienie (np. zaburzenia tkanki łącznej, takie jak zespół Marfana lub zespół Ehlersa- Danlosa, zespół Turnera, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, reumatoidalne zapalenie stawów) lub dodatkowo występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty (np. zapalenie tętnic Takayasu lub olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, rozpoznana miażdżyca czy zespół Sjögrena), lub dodatkowo występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia niedomykalności zastawki serca (np. infekcyjne zapalenie wsierdzia).
Ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty oraz ich pęknięcia może być także wyższe u pacjentów leczonych jednocześnie układowymi kortykosteroidami.
Należy pouczyć pacjenta, że jeśli wystąpi u niego nagły ból brzucha, pleców lub ból w klatce piersiowej, należy natychmiast zgłosić się do lekarza w oddziale ratunkowym.
Pacjenta należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych.
Przed rozpoczęciem leczenia moksyfloksacyną, szczególnie lżejszych zakażeń, należy rozważyć stosunek korzyści z zastosowania produktu leczniczego do ryzyka opisanego w niniejszym punkcie.
Wydłużenie odstępu QTc i objawy kliniczne potencjalnie z tym związane
Podczas podawania moksyfloksacyny u niektórych pacjentów obserwowano w elektrokardiogramie wydłużenie odstępu QTc. Wydłużenie odstępu QT może zwiększyć się wraz ze wzrostem stężenia w osoczu z powodu szybkiego podania dożylnego. Dlatego czas trwania infuzji nie powinien być krótszy niż zalecane 60 minut, a dawka dożylna nie powinna przekraczać 400 mg raz na dobę. Dalsze informacje znajdują się poniżej oraz w punktach 4.3 i 4.5.
Podawanie moksyfloksacyny należy przerwać, jeśli w trakcie leczenia wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe mogące mieć związek z zaburzeniami rytmu serca, zależnie lub niezależnie od wystąpienia zmian w zapisie EKG. NL/H/2807/001/IA/027
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z jakimkolwiek schorzeniem predysponującym do wystąpienia arytmii (np. z ostrym niedokrwieniem mięśnia sercowego), gdyż może to prowadzić do zwiększenia ryzyka komorowych zaburzeń rytmu (w tym torsade de pointes) i zatrzymania akcji serca. Patrz także punkty 4.3 i 4.5.
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze, które mogą zmniejszać stężenie potasu we krwi. Patrz także punkty 4.3 i 4.5.
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze związane z istotną klinicznie bradykardią. Patrz także punkt 4.3.
Kobiety i pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na działanie produktów leczniczych wydłużających odstęp QTc, takich jak moksyfloksacyna, dlatego należy u nich zachować szczególną ostrożność.
Długotrwałe, zaburzające sprawność i potencjalnie nieodwracalne ciężkie działania niepożądane produktu leczniczego
U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony, niezależnie od ich wieku i istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych produktu leczniczego, wpływających na różne, czasami liczne układy organizmu (mięśniowo-szkieletowy, nerwowy, psychiczny i zmysły). Po wystąpieniu pierwszych objawów przedmiotowych lub podmiotowych jakiegokolwiek ciężkiego działania niepożądanego należy niezwłocznie przerwać stosowanie moksyfloksacyny, a pacjentom należy zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym w celu uzyskania porady.
Reakcje nadwrażliwości i reakcje alergiczne
Opisywano wystąpienie reakcji nadwrażliwości i reakcji alergicznych po pierwszym podaniu fluorochinolonów, w tym moksyfloksacyny. Reakcje anafilaktyczne mogą prowadzić do zagrażającego życiu wstrząsu, nawet po podaniu pierwszej dawki produktu leczniczego. W razie wystąpienia klinicznych objawów ciężkiej nadwrażliwości, należy przerwać podawanie moksyfloksacyny i zastosować odpowiednie leczenie (np. przeciwwstrząsowe).
Ciężkie zaburzenia czynności wątroby
Po podaniu moksyfloksacyny notowano przypadki piorunującego zapalenia wątroby, mogącego prowadzić do niewydolności wątroby (w tym ze skutkiem śmiertelnym) (patrz punkt 4.8). Pacjentowi należy doradzić, aby przed zastosowaniem kolejnej dawki produktu leczniczego skontaktował się z lekarzem, jeśli zaobserwuje u siebie objawy piorunującego zapalenia wątroby, takie jak szybko postępujące osłabienie organizmu połączone z żółtaczką, ciemne zabarwienie moczu, skłonność do krwawień i encefalopatia wątrobowa.
Jeżeli pojawią się objawy nieprawidłowego funkcjonowania wątroby, należy wykonać badania (testy) oceniające czynność tego narządu.
Ciężkie niepożądane reakcje skórne
Podczas stosowania moksyfloksacyny zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (ang. severe cutaneous adverse reactions, SCAR), w tym toksyczną nekrolizę naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN: określaną również jako zespół Lyella), zespół Stevensa Johnsona (ang. Stevens Johnson syndrome, SJS), ostrą uogólnioną osutkę krostkową (ang. Acute Generalised Exanthematous Pustulosis, AGEP) i reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (ang. Drug Reaction with Eosinophilia and Systemic Symptoms, DRESS), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu (patrz punkt 4.8). W momencie zlecania produktu leczniczego należy informować pacjentów NL/H/2807/001/IA/027
o objawach ciężkich reakcji skórnych i należy ściśle monitorować ich stan. W przypadku pojawienia się objawów wskazujących na takie reakcje, należy natychmiast przerwać stosowanie moksyfloksacyny i rozważyć alternatywne leczenie. Jeśli w czasie stosowania moksyfloksacyny u pacjenta wystąpi ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN, AGEP lub DRESS, u pacjenta nie można wznowić leczenia moksyfloksacyną w żadnym momencie.
Pacjenci ze skłonnością do wystąpienia drgawek
Wiadomo, że chinolony mogą wywoływać drgawki. Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu leczniczego pacjentom z zaburzeniami czynności ośrodkowego układu nerwowego (OUN) lub jeśli występują inne czynniki ryzyka, które mogą predysponować do wystąpienia drgawek lub obniżać próg drgawkowy. Jeśli wystąpią drgawki, należy przerwać podawanie moksyfloksacyny i zastosować odpowiednie leczenie.
Neuropatia obwodowa
U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony notowano przypadki polineuropatii czuciowej i czuciowo-ruchowej, powodującej parestezje, niedoczulicę, zaburzenia czucia lub osłabienie. Pacjentom leczonym moksyfloksacyną należy doradzić, aby przed kontynuacją leczenia poinformowali lekarza, jeżeli pojawią się u nich objawy neuropatii, takie jak: ból, pieczenie, mrowienie, drętwienie lub osłabienie, aby zapobiec rozwojowi potencjalnie nieodwracalnej choroby (patrz punkt 4.8).
Reakcje psychiczne
Reakcje psychiczne mogą wystąpić nawet po pierwszym podaniu chinolonów, w tym moksyfloksacyny. W bardzo rzadkich przypadkach depresja lub reakcje psychotyczne mogą prowadzić do myśli samobójczych i zachowań autoagresywnych, takich jak próby samobójcze (patrz punkt 4.8). Jeśli u pacjenta wystąpią takie reakcje, należy przerwać stosowanie moksyfloksacyny i zastosować odpowiednie leczenie. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania moksyfloksacyny u pacjentów z psychozą lub u pacjentów z chorobami psychicznymi w wywiadzie.
Biegunka i zapalenie jelita grubego związane ze stosowaniem antybiotyków
Podczas stosowania antybiotyków o szerokim zakresie działania, w tym moksyfloksacyny, notowano występowanie biegunki związanej ze stosowaniem antybiotyku (ang. antibiotic-associated diarrhoea, AAD) i zapalenia jelita grubego związanego ze stosowaniem antybiotyku (ang. antibiotic-associated colitis, AAC), w tym rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego oraz biegunki wywołanej przez Clostridium difficile. Nasilenie tych stanów może obejmować zakres od lekkiej biegunki do zapalenia jelita grubego zakończonego zgonem. Dlatego, ważne jest uwzględnienie tego rozpoznania u pacjentów, u których w czasie lub po zakończeniu leczenia moksyfloksacyną wystąpiła ciężka biegunka. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzi występowanie AAD lub AAC, należy przerwać podawanie leku przeciwbakteryjnego, w tym moksyfloksacyny i natychmiast wdrożyć właściwe leczenie. Ponadto, należy podjąć stosowne środki kontroli zakażenia, żeby zmniejszyć ryzyko jego przeniesienia. Stosowanie produktów leczniczych hamujących perystaltykę jelit jest przeciwwskazane u pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka.
Pacjenci z miastenią
Należy zachować ostrożność stosując moksyfloksacynę u pacjentów z miastenią, gdyż może dojść do nasilenia jej objawów.
Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna
Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa), czasami obustronne, może wystąpić już w ciągu 48 godzin po rozpoczęciu leczenia chinolonami i fluorochinolonami, a ich występowanie zgłaszano nawet do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia. NL/H/2807/001/IA/027
Ryzyko zapalenia ścięgna i zerwania ścięgna jest większe u starszych pacjentów, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów po przeszczepie narządu miąższowego oraz pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami. Z tego powodu należy unikać jednoczesnego stosowania kortykosteroidów.
Po wystąpieniu pierwszych objawów zapalenia ścięgna (np. bolesny obrzęk, stan zapalny) należy przerwać leczenie moksyfloksacyną i rozważyć alternatywne leczenie. Chorą kończynę (chore kończyny) należy odpowiednio leczyć (np. unieruchomienie). Jeśli wystąpią objawy choroby ścięgien nie należy stosować kortykosteroidów.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek, jeśli nie są oni w stanie utrzymać odpowiedniej podaży płynów, gdyż odwodnienie może zwiększyć ryzyko wystąpienia niewydolności nerek.
Zaburzenia widzenia
Jeśli u pacjenta wystąpią zaburzenia widzenia lub jakiekolwiek zmiany dotyczące oczu, należy natychmiast skonsultować się z okulistą (patrz punkty 4.7 i 4.8).
Dysglikemia
W przypadku wszystkich chinolonów opisywano zaburzenia stężenia glukozy we krwi, w tym zarówno hipoglikemię, jak i hiperglikemię (patrz punkt 4.8), zwykle u chorych na cukrzycę poddawanych leczeniu doustnym lekiem hipoglikemizującym (np. glibenklamidem) albo insuliną. Opisywano przypadki śpiączki hipoglikemicznej. U chorych na cukrzycę zaleca się uważne monitorowanie stężenia glukozy we krwi.
Zapobieganie reakcjom nadwrażliwości na światło
Chinolony wywołują u pacjentów reakcje nadwrażliwości na światło. Jednakże badania wykazały, że występuje małe ryzyko wywołania przez moksyfloksacynę nadwrażliwości na światło. Niemniej jednak, zaleca się, aby pacjenci przyjmujący moksyfloksacynę unikali zarówno sztucznego promieniowania UV, jak i działania długotrwałego i (lub) silnego światła słonecznego (patrz punkt 4.8).
Pacjenci z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej
Pacjenci ze stwierdzonym w wywiadzie rodzinnym lub występującym aktualnie niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej są narażeni na wystąpienie reakcji hemolitycznej podczas leczenia chinolonami. Z tego powodu należy zachować ostrożność, stosując moksyfloksacynę w tej grupie pacjentów.
Zapalenie tkanki okołotętniczej
Moksyfloksacyna w roztworze do infuzji jest przeznaczona wyłącznie do podawania dożylnego. Należy unikać podawania dotętniczego, gdyż z badań przedklinicznych wynika, że może to prowadzić do zapalenia tkanki okołotętniczej.
Ciężkie zakażenia skóry i tkanek miękkich
Skuteczność kliniczna moksyfloksacyny w leczeniu ciężkich zakażeń pooparzeniowych, zapalenia powięzi i zakażeń stopy cukrzycowej z zapaleniem szpiku kostnego nie została ustalona.
NL/H/2807/001/IA/027
Pacjenci kontrolujący zawartość sodu w diecie
Ten produkt leczniczy zawiera 1206 mg sodu w dawce, co odpowiada 60% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Wpływ na wyniki badań biologicznych
Leczenie moksyfloksacyną może zaburzać badanie wykonywane w celu wykrycia Mycobacterium spp., hamując wzrost prątków i powodując fałszywie ujemne wyniki posiewu próbek pobranych od pacjentów otrzymujących moksyfloksacynę.
Pacjenci z zakażeniami wywołanymi przez szczepy gronkowca złocistego oporne na metycylinę
Nie zaleca się stosowania moksyfloksacyny w leczeniu zakażeń wywołanych przez szczepy gronkowca złocistego oporne na metycylinę (ang. methicillin-resistant Staphylococcus aureus, MRSA). Jeśli podejrzewa się lub potwierdzi, że zakażenie jest wywołane przez MRSA, należy rozpocząć leczenie odpowiednim lekiem przeciwbakteryjnym (patrz punkt 5.1).
Dzieci i młodzież
Ze względu na niepożądany wpływ na chrząstki u niedojrzałych zwierząt (patrz punkt 5.3), stosowanie moksyfloksacyny u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Interakcje z innymi produktami leczniczymi
Nie można wykluczyć addycyjnego działania na wydłużenie odstępu QT przez moksyfloksacynę oraz innych produktów leczniczych, które mogą wydłużyć odstęp QTc. Działanie to może prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia komorowych zaburzeń rytmu serca, w tym typu torsade de pointes. Dlatego też jednoczesne podawanie moksyfloksacyny z jednym z poniższych produktów leczniczych jest przeciwwskazane (patrz także punkt 4.3):
leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid); leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid); leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny, pimozyd, sertindol, haloperydol, sultopryd); trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne; niektóre leki przeciwbakteryjne (sakwinawir, sparfloksacyna, erytromycyna iv., pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, szczególnie halofantryna); niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna); inne (cyzapryd, winkamina iv., beprydyl, difemanil).
Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze, które mogą zmniejszać stężenie potasu [np. diuretyki pętlowe i tiazydowe, leki przeczyszczające i wlewy doodbytnicze (duże dawki), kortykosteroidy, amfoterycyna B] lub produkty lecznicze, które związane są z wystąpieniem istotnej klinicznie bradykardii.
Po wielokrotnym podaniu zdrowym ochotnikom, moksyfloksacyna zwiększyła o około 30% maksymalne stężenie C max
najniższe stężenia występujące między dawkami. Szczególne środki ostrożności nie są konieczne podczas stosowania z digoksyną.
W badaniach przeprowadzonych z udziałem ochotników chorych na cukrzycę, jednoczesne doustne podanie moksyfloksacyny i glibenklamidu spowodowało zmniejszenie maksymalnego stężenia glibenklamidu w osoczu o około 21%. Skojarzone stosowanie glibenklamidu i moksyfloksacyny może teoretycznie doprowadzić do lekkiej i przemijającej hiperglikemii. Jednak obserwowane zmiany w farmakokinetyce glibenklamidu nie miały wpływu na zmiany parametrów farmakodynamicznych NL/H/2807/001/IA/027
(stężenie glukozy we krwi, insulina). Dlatego też nie obserwowano żadnych istotnych klinicznie interakcji pomiędzy glibenklamidem i moksyfloksacyną.
Zmiany wskaźnika INR (ang. International Normalised Ratio)
U pacjentów przyjmujących leki przeciwbakteryjne, a szczególnie fluorochinolony, makrolidy, tetracykliny, kotrimoksazol i niektóre cefalosporyny, notowano wiele przypadków wskazujących na zwiększenie aktywności doustnych leków przeciwzakrzepowych. Zakażenie, stan zapalny, wiek i ogólny stan pacjenta są prawdopodobnie czynnikami ryzyka. W tej sytuacji trudno jest określić, czy przyczyną zmian wskaźnika INR jest zakażenie czy leczenie. Jednym ze środków ostrożności powinno być zwiększenie częstości kontroli wskaźnika INR i, jeśli to konieczne, odpowiednie dostosowanie dawki doustnego leku przeciwzakrzepowego.
Badania kliniczne wykazały, że nie występują interakcje podczas jednoczesnego stosowania moksyfloksacyny z: ranitydyną, probenecydem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, suplementami wapnia, morfiną podawaną pozajelitowo, teofiliną, cyklosporyną lub itrakonazolem.
Dane z badań in vitro nad układem enzymów związanych z cytochromem P450 potwierdziły powyższe obserwacje. Biorąc pod uwagę wyniki badań, wystąpienie interakcji metabolicznych związanych z tym układem enzymatycznym jest mało prawdopodobne.
Interakcje z żywnością
Moksyfloksacyna nie wchodzi w istotne klinicznie interakcje z żywnością, w tym także z produktami nabiałowymi.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Bezpieczeństwo stosowania moksyfloksacyny u kobiet w okresie ciąży nie zostało określone. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Ze względu na wykazane doświadczalnie ryzyko uszkodzenia obciążonych chrząstek u niedojrzałych zwierząt i odwracalne uszkodzenia stawu u dzieci leczonych niektórymi fluorochinolonami, moksyfloksacyny nie należy stosować u kobiet w okresie ciąży (patrz punkt 4.3).
Karmienie piersią
Brak dostępnych danych dotyczących kobiet w okresie laktacji lub karmienia piersią. Dane przedkliniczne wskazują, że moksyfloksacyna w małych ilościach przenika do mleka ludzkiego. Z powodu braku danych dotyczących stosowania u ludzi oraz wykazanym doświadczalnie ryzykiem uszkadzania przez fluorochinolony obciążonych chrząstek u niedojrzałych zwierząt, karmienie piersią jest przeciwwskazane w trakcie leczenia moksyfloksacyną (patrz punkt 4.3).
Płodność
Badania przeprowadzone na zwierzętach nie wykazują ujemnego wpływu na płodność (patrz punkt 5.3).
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie przeprowadzono badań nad wpływem moksyfloksacyny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże fluorochinolony, również moksyfloksacyna, mogą zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn ze względu na objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (np. zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ostra, przemijająca utrata widzenia, patrz punkt 4.8) lub wystąpienie nagłej i krótko trwającej utraty przytomności NL/H/2807/001/IA/027
(omdlenie, patrz punkt 4.8). Należy doradzić pacjentowi, aby sprawdził reakcję swojego organizmu przed rozpoczęciem prowadzenia pojazdu lub obsługiwania maszyn.
4.8 Działania niepożądane
Objawy niepożądane obserwowane w badaniach klinicznych i pochodzące z raportów po dopuszczeniu do obrotu dotyczące moksyfloksacyny podawanej w dawce dobowej 400 mg, dożylnie lub doustnie [podanie wyłącznie dożylne, sekwencyjne (dożylne i doustne) i doustne], uszeregowane według częstości występowania, zebrano w poniższej tabeli.
Z wyjątkiem nudności i biegunki wszystkie działania niepożądane występowały z częstością poniżej 3%.
W każdej grupie częstości działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie ze zmniejszającą się ciężkością. Częstości występowania zdefiniowano w następujący sposób: często (1/100 do <1/10); niezbyt często (1/1 000 do <1/100); rzadko (1/10 000 do <1/1 000); bardzo rzadko (<1/10 000); nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja układów i narządów Często 1/100 do <1/10 Niezbyt często 1/1 000 do <1/100 Rzadko 1/10 000 do <1/1 000 Bardzo rzadko <1/10 000 Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) Zakażenia i zarażenia pasożytnicze nadkażenia spowodowane opornymi bakteriami lub grzybami, np. kandydozy jamy ustnej lub pochwy
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
leukopenia (leukopenie); neutropenia; trombocytopenia; trombocytoza; eozynofilia; wydłużenie czasu protrombinowego (zwiększenie wskaźnika INR)
stężenia protrombiny (zmniejszenie wskaźnika INR); agranulocytoza, pancytopenia
Zaburzenia układu immunologiczne- go
(patrz punkt 4.4) anafilaksja, w tym bardzo rzadko wstrząs, zagrażający życiu (patrz punkt 4.4); obrzęki alergiczne (obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani, mogący zagrażać życiu, patrz punkt 4.4)
NL/H/2807/001/IA/027
Zaburzenia endokrynologicz- ne
niewłaściwego uwalniania wazopresyny (SIADH)
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
hiperurykemia hipoglikemia, śpiączka hipoglikemiczna
Zaburzenia psychiczne*
nadaktywność psychoruchowa (pobudzenie) chwiejność emocjonalna; depresja (bardzo rzadko mogąca prowadzić do zachowań autoagresywnych, takich jak: wyobrażenia lub myśli samobójcze, lub próby samobójcze, patrz punkt 4.4); omamy, majaczenie depersonalizacja; reakcje psychotyczne (mogące prowadzić do zachowań autoagresywnych, takich jak: wyobrażenia lub myśli samobójcze, lub próby samobójcze, patrz punkt 4.4)
Zaburzenia układu nerwowego* ból głowy; zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego parestezje i dyzestezje; zaburzenia smaku (w tym bardzo rzadko utrata smaku); splątanie i dezorientacja; zaburzenia snu (zazwyczaj bezsenność); drżenia; zawroty głowy pochodzenia obwodowego; senność hipoestezja; zaburzenia węchu (w tym utrata węchu); niezwykłe sny; zaburzenia koordynacji (w tym zaburzenia chodu, zwłaszcza na skutek zawrotów głowy pochodzenia ośrodkowego lub obwodowego); drgawki, w tym duży napad drgawkowy (patrz punkt 4.4); zaburzenia koncentracji; zaburzenia mowy; amnezja; neuropatia obwodowa i polineuropatia hiperestezja Zaburzenia oka* zaburzenia widzenia, w tym podwójne widzenie oraz nieostre widzenie (szczególnie w powiązaniu z objawami ze strony OUN, patrz punkt 4.4) światłowstręt przemijająca utrata widzenia (szczególnie w powiązaniu z objawami ze strony OUN, patrz punkty 4.4 i 4.7); zapalenie błony naczyniowej oka oraz obustronna ostra transiluminacja tęczówki (patrz punkt 4.4)
NL/H/2807/001/IA/027
Zaburzenia ucha i błędnika*
zaburzenia słuchu, w tym głuchota (zwykle odwracalna)
Zaburzenia serca** wydłużenie odstępu QT u pacjentów ze współistniejącą hipokaliemią (patrz punkty 4.3 i 4.4) wydłużenie odstępu QT (patrz punkt 4.4); kołatanie serca; tachykardia; migotanie przedsionków; dławica piersiowa tachyarytmie komorowe; omdlenie (nagła i krótkotrwała utrata przytomności) niespecyficzne arytmie; torsade de pointes (patrz punkt 4.4); zatrzymanie akcji serca (patrz punkt 4.4)
Zaburzenia naczyniowe**
naczyń nadciśnienie tętnicze; niedociśnienie tętnicze zapalenie naczyń Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
napady astmy)
Zaburzenia żołądka i jelit
nudności; wymioty; bóle żołądkowo- jelitowe i ból brzucha; biegunka zmniejszenie łaknienia i ilości spożywanych pokarmów; zaparcie; niestrawność; wzdęcia; zapalenie błony śluzowej żołądka; zwiększenie aktywności amylazy dysfagia; zapalenie błony śluzowej jamy ustnej; zapalenie jelita grubego związane z antybiotykotera- pią (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko z zagrażającymi życiu powikłaniami, patrz punkt 4.4)
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych zwiększenie aktywności aminotransferaz zaburzenia czynności wątroby (w tym zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej); zwiększenie stężenia bilirubiny; zwiększenie aktywności gamma-glutamylo- transferazy; zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we krwi żółtaczka; zapalenie wątroby (zwykle z zastojem żółci) piorunujące zapalenie wątroby mogące prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (w tym do zgonu, patrz punkt 4.4)
NL/H/2807/001/IA/027
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
wysypka; pokrzywka; sucha skóra
reakcje skórne, takie jak zespół Stevensa- Johnsona lub toksyczna nekroliza naskórka (mogące zagrażać życiu, patrz punkt 4.4) ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP); polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS) (patrz punkt 4.4), polekowy rumień trwały, reakcje nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.4) Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej*
bóle mięśni zapalenie ścięgien (patrz punkt 4.4); skurcze mięśni; drżenie mięśni; osłabienie mięśni zerwanie ścięgna (patrz punkt 4.4); zapalenie stawów; sztywność mięśni; nasilenie objawów miastenii (patrz punkt 4.4) rabdomioliza Zaburzenia nerek i dróg moczowych
czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny); niewydolność nerek (patrz punkt 4.4)
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania* reakcje w miejscu wstrzyknięcia i infuzji złe samopoczucie (spowodowane głównie osłabieniem lub zmęczeniem); stany bólowe (w tym ból pleców, klatki piersiowej, miednicy i kończyn); nadmierna potliwość; zapalenie żyły (zakrzepowe) w miejscu infuzji obrzęki * W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych produktu leczniczego, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz zmysły (w tym takie działania, jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parestezjami, depresja, zmęczenie, zaburzenia pamięci, zaburzenia snu i zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu) (patrz punkt 4.4). ** U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca (patrz punkt 4.4).
NL/H/2807/001/IA/027
Następujące działania niepożądane występowały z większą częstością w podgrupie pacjentów otrzymujących produkt leczniczy dożylnie, bez względu na to, czy następnie przyjmowali produkt leczniczy doustnie, czy nie.
Często: zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy. Niezbyt często: tachyarytmie komorowe, niedociśnienie tętnicze, obrzęk, zapalenie jelita grubego związane z antybiotykoterapią (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko związane z niebezpiecznymi dla życia powikłaniami, patrz punkt 4.4), drgawki, w tym duże napady drgawkowe (patrz punkt 4.4), omamy, zaburzenia czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny we krwi), niewydolność nerek (patrz punkt 4.4).
Po podaniu innych fluorochinolonów, odnotowano bardzo rzadko występujące objawy niepożądane, które mogą również wystąpić podczas leczenia moksyfloksacyną: podwyższone ciśnienie śródczaszkowe (w tym guz rzekomy mózgu), hipernatremia, hiperkalcemia, niedokrwistość hemolityczna.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: +48 22 49 21 301 faks: +48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Brak specyficznych środków zaradczych zalecanych po przypadkowym przedawkowaniu. W razie przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe. Należy kontrolować zapis EKG, z uwagi na możliwość wydłużenia odstępu QT. Jednoczesne podanie węgla aktywnego i moksyfloksacyny w dawce 400 mg w postaci doustnej lub dożylnej prowadzi do zmniejszenia jej dostępności ogólnoustrojowej o odpowiednio ponad 80% i 20%. Wczesne zastosowanie węgla aktywnego na etapie wchłaniania może być użyteczne, ponieważ zapobiega nadmiernemu wzrostowi narażenia ogólnoustrojowego na moksyfloksacynę po doustnym przedawkowaniu.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: chinolony przeciwbakteryjne - fluorochinolony; kod ATC: J01MA14.
Mechanizm działania
Moksyfloksacyna hamuje bakteryjne topoizomerazy typu II (gyrazę DNA i topoizomerazę IV), które są niezbędne do prawidłowego przebiegu procesów replikacji, transkrypcji i naprawy bakteryjnego DNA.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne
NL/H/2807/001/IA/027
Działanie bakteriobójcze fluorochinolonów zależy od ich stężenia. Badania farmakodynamiki fluorochinolonów u zwierząt zakażonych i u ludzi wykazały, że podstawowym czynnikiem determinującym skuteczność jest stosunek AUC 24 /MIC.
Mechanizmy oporności
Oporność na fluorochinolony może powstawać w wyniku mutacji gyrazy DNA i topoizomerazy IV. Do innych mechanizmów należą mechanizm aktywnego usuwania z komórki, nieprzepuszczalność i pośredniczona przez białka ochrona gyrazy DNA. Należy spodziewać się zjawiska oporności krzyżowej między moksyfloksacyną i innymi fluorochinolonami.
Mechanizmy oporności charakterystyczne dla innych grup leków przeciwbakteryjnych nie wpływają na aktywność moksyfloksacyny.
Wartości graniczne
Określone przez EUCAST dla moksyfloksacyny kliniczne graniczne wartości minimalnego stężenia hamującego (ang. minimum inhibitory concentration, MIC) oraz strefy zahamowania wzrostu wokół krążków (stan na 01.01.2012 r.):
Wrażliwość mikrobiologiczna
Występowanie nabytej oporności wybranych gatunków może różnić się w zależności od rejonu geograficznego oraz od czasu, dlatego konieczna jest informacja o lokalnym występowaniu oporności, szczególnie podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie konieczności, jeżeli lokalne występowanie oporności jest takie, że zastosowanie produktu leczniczego w leczeniu co najmniej niektórych zakażeń jest wątpliwe, należy zasięgnąć porady eksperta.
Gatunki zwykle wrażliwe Tlenowe bakterie Gram-dodatnie Staphylococcus aureus* +
Streptococcus agalactiae (grupa B) Grupa Streptococcus milleri* (S. anginosus, S. constellatus i S. intermedius) Streptococcus pneumoniae* Drobnoustrój Wrażliwy Oporny Staphylococcus spp. ≤0,5 mg/l >24 mm >1 mg/l <21 mm S. pneumoniae ≤0,5 mg/l >22 mm >0,5 mg/l <22 mm Streptococcus z grupy A, B, C, G ≤0,5 mg/l >18 mm >1 mg/l <15 mm H. influenzae ≤0,5 mg/l >25 mm >0,5 mg/l <25 mm M. catarrhalis ≤0,5 mg/l >23 mm >0,5 mg/l <23 mm Enterobacteriaceae ≤0,5 mg/l >20 mm >1 mg/l <17 mm Wartości graniczne niezwiązane z gatunkiem* ≤0,5 mg/l >1 mg/l *Wartości graniczne niezwiązane z gatunkiem wyznaczono głównie na podstawie danych farmakokinetycznych i farmakodynamicznych; są one niezależne od rozkładu MIC dla poszczególnych gatunków. Mają one zastosowanie tylko dla gatunków, dla których nie podano wartości granicznych specyficznych dla danego gatunku. Nie należy ich odnosić do gatunków, dla których kryteria oceny muszą dopiero zostać ustalone. NL/H/2807/001/IA/027
Streptococcus pyogenes* (grupa A) Grupa Streptococcus viridans (S. viridans, S. mutans, S. mitis, S. sanguinis, S. salivarius, S. thermophilus) Tlenowe bakterie Gram-ujemne Acinetobacter baumanii Haemophilus influenzae* Legionella pneumophila Moraxella (Branhamella) catarrhalis* Bakterie beztlenowe Prevotella spp.* Inne Chlamydophila (Chlamydia) pneumoniae* Coxiella burnetii Mycoplasma pneumoniae* Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej Tlenowe bakterie Gram-dodatnie Enterococcus faecalis* Enterococcus faecium* Tlenowe bakterie Gram-ujemne Enterobacter cloacae* Escherichia coli* #
Klebsiella oxytoca Klebsiella pneumoniae* #
Proteus mirabilis* Bakterie beztlenowe Bacteroides fragilis* Gatunki o oporności wrodzonej Tlenowe bakterie Gram-ujemne Pseudomonas aeruginosa * Skuteczność została dowiedziona w badaniach klinicznych. +
oporności na fluorochinolony. Wśród szczepów S. aureus opornych na metycylinę odnotowano współczynnik oporności na moksyfloksacynę >50%. #
oporne także na fluorochinolony.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie i biodostępnośćPo podaniu pojedynczej dawki 400 mg w trwającej godzinę infuzji, maksymalne stężenie w osoczu obserwowano na zakończenie infuzji. Wynosiło ono około 4,1 mg/l, czyli było o około 26% większe niż to, które obserwuje się po podaniu doustnym (3,1 mg/l). Wartość AUC wynosząca około doustnym (35 mg∙godz./l), zgodnie z całkowitą biodostępnością wynoszącą około 91%.
U pacjentów nie ma konieczności modyfikacji, w zależności od wieku oraz płci, dawki moksyfloksacyny podanej dożylnie.
Farmakokinetyka moksyfloksacyny ma przebieg liniowy po podaniu doustnym pojedynczej dawki w zakresie 50-1200 mg, po podaniu dożylnym w pojedynczej dawce do 600 mg oraz podczas podawania do 600 mg raz na dobę przez 10 dni.
NL/H/2807/001/IA/027
Dystrybucja
Moksyfloksacyna szybko przedostaje się do przestrzeni pozanaczyniowej. Objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym (Vss) wynosi około 2 l/kg. W doświadczeniach in vitro i ex vivo stwierdzono, że wiązanie z białkami wynosi około 40-42% i nie zależy od stężenia produktu leczniczego. Moksyfloksacyna wiąże się głównie z albuminami surowicy.
Maksymalne stężenia wynoszące 5,4 mg/kg i 20,7 mg/l (średnia geometryczna), odpowiednio w błonie śluzowej oskrzeli i płynie powlekającym nabłonek oddechowy, występowały po 2,2 godziny od podania dawki doustnej. Analogiczne maksymalne stężenie w makrofagach pęcherzykowych wynosiło 56,7 mg/kg. W płynie pęcherzy skórnych obserwowano stężenia 1,75 mg/l po 10 godzinach od podania dożylnego. Stwierdzono, że zmiana w czasie stężenia niezwiązanej substancji czynnej w płynie śródmiąższowym przebiega podobnie jak w osoczu, z maksymalnym stężeniem wynoszącym 1,0 mg/l (średnia geometryczna) występującym około 1,8 godziny po podaniu dożylnym.
Metabolizm
Moksyfloksacyna bierze udział w reakcjach II fazy metabolizmu wątrobowego i jest wydalana przez nerki (około 40%) oraz z żółcią w kale (około 60%) w postaci niezmienionej, a także w postaci siarczanu (M1) i glukuronidu (M2). Metabolity M1 i M2 są jedynymi, mającymi znaczenie metabolitami u człowieka; oba są nieczynne mikrobiologicznie. W badaniach klinicznych I fazy oraz badaniach in vitro nie zaobserwowano żadnych interakcji farmakokinetycznych z produktami leczniczymi podlegającymi procesom I fazy metabolizmu wątrobowego, przebiegającymi z udziałem układu enzymów związanych z cytochromem P450. Nie ma danych potwierdzających udział w szlaku oksydacyjnym.
Eliminacja
Średni okres półtrwania moksyfloksacyny w osoczu wynosi około 12 godzin. Średni pozorny klirens całkowity po podaniu dawki 400 mg wynosi od 179 do 246 ml/min. Po podaniu dożylnym 400 mg moksyfloksacyny, około 22% substancji czynnej w postaci niezmienionej stwierdza się w moczu, a około 26% w kale. Po podaniu dożylnym całkowity odzysk substancji czynnej (w postaci niezmienionej i jej metabolitów) wynosi około 98%. Klirens nerkowy wynosi 24-53 ml/min, co oznacza częściowe kanalikowe wchłanianie zwrotne substancji czynnej w nerkach. Jednoczesne podawanie moksyfloksacyny z ranitydyną lub probenecydem nie zmieniło klirensu nerkowego macierzystej substancji czynnej.
Zaburzenia czynności nerek Nie ma istotnych różnic we właściwościach farmakokinetycznych u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (w tym u pacjentów z klirensem kreatyniny >20 ml/min/1,73 m 2
z pogarszaniem się czynności nerek, stężenie metabolitu M2 (glukuronidu) zwiększa się nawet 2,5- krotnie (klirens kreatyniny wynoszący <30 ml/min/1,73 m 2
Zaburzenia czynności wątroby Na podstawie badań farmakokinetycznych przeprowadzonych do tej pory u pacjentów z niewydolnością wątroby (klasa A lub B w skali Child-Pugh) nie można stwierdzić, czy występują jakiekolwiek różnice w zakresie mierzonych parametrów farmakokinetycznych w stosunku do zdrowych ochotników. Zaburzenia czynności wątroby były powiązane ze zwiększonym stężeniem metabolitu M1 w osoczu, zaś ogólny wpływ na organizm macierzystej substancji czynnej był porównywalny z obserwowanym u zdrowych ochotników. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania moksyfloksacyny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby jest niewystarczające.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Badania konwencjonalne po podaniu wielokrotnym moksyfloksacyny ujawniają toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy i wątrobę u gryzoni i nie gryzoni. U małp wystąpiły objawy toksycznego NL/H/2807/001/IA/027
działania na OUN. Objawy te obserwowano wyłącznie po zastosowaniu dużych dawek moksyfloksacyny lub po długotrwałym leczeniu.
U psów, doustnie podawane duże dawki (≥60 mg/kg mc.), po których stężenie w osoczu wynosi >20 mg/l, powodowały zmiany w elektroretinogramie i w odosobnionych przypadkach atrofię siatkówki.
Po dożylnym podaniu produktu leczniczego, objawy wskazujące na toksyczność ogólnoustrojową były najwyraźniejsze, gdy moksyfloksacynę podano w szybkim wstrzyknięciu (bolus) (45 mg/kg mc.), ale nie były obserwowane, gdy moksyfloksacynę podano w powolnej infuzji (40 mg/kg mc.) trwającej
Po dotętniczym podaniu produktu leczniczego, obserwowano zmiany zapalne w okołotętniczej tkance miękkiej, co świadczy o konieczności unikania podawania moksyfloksacyny tą drogą.
Moksyfloksacyna wykazała właściwości genotoksyczne w testach in vitro, przeprowadzonych z użyciem bakterii lub komórek ssaków. Testy in vivo nie wykazały właściwości genotoksycznych moksyfloksacyny, mimo że stosowano bardzo duże dawki produktu leczniczego. W badaniach inicjacja-promocja, przeprowadzonych na szczurach, moksyfloksacyna nie była karcinogenna.
Badania in vitro ujawniły, że moksyfloksacyna wpływa na czynność elektrofizjologiczną serca, co może wydłużyć odstęp QT, choć tylko przy wysokich stężeniach.
Po dożylnym podaniu moksyfloksacyny psom (30 mg/kg mc. w infuzji podawanej przez 15, 30 lub leczniczego, tj. im krótszy czas infuzji, tym większe wydłużenie odstępu QT. Nie obserwowano wydłużenia odstępu QT, jeśli dawkę 30 mg/kg mc. podawano w infuzji trwającej 60 minut.
Badania dotyczące rozmnażania, przeprowadzone na szczurach, królikach i małpach, wykazały, że moksyfloksacyna przenika przez łożysko. Badania na szczurach (po. i iv.) i małpach (po.) nie wykazały działania teratogennego ani zaburzeń płodności po podaniu moksyfloksacyny. U króliczych płodów obserwowano nieznaczne zwiększenie liczby przypadków występowania wad rozwojowych kręgów i żeber, ale tylko po podaniu dawki 20 mg/kg mc. iv., co było związane z ciężką toksycznością u samicy. U małp i królików stężenia w osoczu, będące na poziomie stężeń terapeutycznych u ludzi, powodowały zwiększenie liczby poronień.
Chinolony, w tym moksyfloksacyna, powodują uszkodzenia chrząstek głównych stawów maziówkowych u niedojrzałych zwierząt.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Sodu octan trójwodny Sodu siarczan bezwodny Kwas siarkowy (do ustalenia pH) Woda do wstrzykiwań
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Następujące roztwory wykazują niezgodność z moksyfloksacyną w postaci roztworu do infuzji: 10% i 20% roztwory chlorku sodu; 4,2% i 8,4% roztwory wodorowęglanu sodu.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6. NL/H/2807/001/IA/027
6.3 Okres ważności
Potwierdzono chemiczną i fizyczną stabilność roztworu gotowego do użycia przez 24 godziny w temperaturze 25°C.
Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt leczniczy należy użyć natychmiast, chyba że sposób otwarcia, rekonstytucji lub rozcieńczenia wyklucza ryzyko zanieczyszczenia mikrobiologicznego. Jeśli produkt leczniczy nie zostanie użyty natychmiast, to za czas przechowywania w trakcie użycia oraz za warunki przed użyciem odpowiada użytkownik.
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Nie przechowywać w lodówce ani nie zamrażać. Przechowywać butelkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Warunki przechowywania produktu leczniczego po otwarciu i rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Moxifloxacin Kabi jest dostępny w następujących opakowaniach:
1, 10, 20, 25 lub 40 worków w tekturowym pudełku. Worek poliolefinowy (freeflex) z dwoma portami (z portem do wstrzykiwań i z portem do infuzji), umieszczony w aluminiowym worku zewnętrznym, zawierający 250 ml roztworu.
1, 10, 20, 25 lub 40 butelek w tekturowym pudełku. Butelka LDPE (KabiPac) zawierająca 250 ml roztworu.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego
do stosowaniaDo jednorazowego użycia. Niezużyte resztki roztworu należy wyrzucić.
Następujące roztwory do infuzji są uznane za zgodne z roztworem do infuzji moksyfloksacyny, roztwór Ringera, złożony roztwór mleczanu sodu (roztwór Hartmanna, roztwór Ringera z mleczanami).
Moksyfloksacyny w roztworze do infuzji nie należy podawać z innymi produktami leczniczymi.
Nie stosować tego produktu leczniczego, jeżeli widoczne są jakiekolwiek cząstki lub roztwór jest mętny.
Przechowywanie w niskiej temperaturze może powodować pojawienie się osadu, który ponownie się rozpuści w temperaturze pokojowej. Dlatego nie zaleca się przechowywania roztworu do infuzji w temperaturze poniżej 8°C.
NL/H/2807/001/IA/027
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUFresenius Kabi Polska Sp. z o.o. Al. Jerozolimskie 134 02-305 Warszawa
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie nr 21923
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 12.06.2014 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 18.06.2019 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO01.05.2024 r.