Digoxin Sopharma
Digoxinum
Roztwór do wstrzykiwań lub infuzji 0,25 mg/ml | Digoxinum 0.25 mg/ml
Sopharma AD, Bułgaria
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Digoxin Sopharma; 0,25 mg/ml; roztwór do wstrzykiwań/ do infuzji Digoxinum
Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - Należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki w razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. - Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane w tym niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce.
Spis treści ulotki
Lek Digoxin Sopharma należy do grupy leków znanych jako glikozydy naparstnicy. Lek wywiera korzystne działanie na niektóre główne funkcje serca: zmniejszając częstość akcji serca jednocześnie zwiększa siłę skurczów mięśnia sercowego. Lek jest stosowany w leczeniu niewydolności serca oraz niektórych zaburzeń rytmu serca.
Kiedy nie stosować leku Digoxin Sopharma - jeśli pacjent ma uczulenie na digoksynę, inne glikozydy nasercowe lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienione w punkcie 6); - jeśli u pacjenta występuje podejrzenie przedawkowania naparstnicy; - jeśli pacjent poinformował o występowaniu któregokolwiek z niżej wymienionych dolegliwości: • blok serca (blok przedsionkowo-komorowy) II stopnia lub okresowy całkowity blok serca (wolne lub nieregularne bicie serca); • zaburzenia rytmu serca (niektóre rodzaje niemiarowości nadkomorowej, częstoskurcz komorowy lub migotanie komór); • kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu lewej komory (choroba serca polegająca na pogrubieniu ściany lewej komory serca objawiająca się dusznością po wysiłku, zawrotami głowy i utratą przytomności).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Digoxin Sopharma należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki: - jeśli pacjent ma małą masę ciała; - jeśli u pacjenta występuje ciężka choroba serca, np. zapalenie osierdzia (choroba osierdzia); - amyloidoza (odkładanie się w komórkach różnego rodzaju białek), jeśli u pacjenta wystąpił niedawno zawał serca, zespół sercowo-płucny (na skutek ciężkiej choroby płuc), zaburzenia rytmu serca, zatokowo-przedsionkowe zaburzenia przewodnictwa (tj. zespół chorego węzła); - Jeśli u pacjenta występuje nadczynność tarczycy (zwiększona aktywność tarczycy) lub niedoczynność tarczycy (zmniejszona aktywność tarczycy); - jeśli u pacjenta występują problemy z trawieniem; - jeśli u pacjenta występuje niewydolność nerek lub ciężka niewydolność wątroby; - jeśli u pacjenta występuje choroba serca wywołana przez niedobór witaminy B, znana jako „choroba beri-beri”; - jeśli lekarz stwierdził u pacjenta małe stężenie potasu lub magnezu we krwi lub duże stężenie wapnia we krwi; - jeśli u pacjenta planowana jest kardiowersja elektryczna (zabieg mający na celu przywrócenie prawidłowej czynności serca). W takich przypadkach lekarz podejmie decyzję o leczeniu i dostosuje wymaganą dawkę digoksyny. Podczas leczenia digoksyną lekarz może okresowo zlecić wykonanie badań laboratoryjnych w celu określenia stężenia elektrolitów we krwi (sód, potas, wapń) oraz wskaźników czynności nerek (stężenie kreatyniny w osoczu). W przypadku zmiany niektórych wskaźników, lekarz może dostosować dawkę leku Digoxin Sopharma.
Inne leki i Digoxin Sopharma Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować. Należy powiedzieć lekarzowi o przyjmowaniu digoksyny lub digitoksyny w ciągu ostatnich 2 tygodni. W takim przypadku konieczna może być zmiana dawki leku. Działanie digoksyny może się znacznie zmienić w przypadku jednoczesnego stosowania innych leków, zmieniających stężenie digoksyny we krwi. Są to: - leki moczopędne (ułatwiające wydalanie większej ilości wody) - związki litu (leki stosowane w leczeniu depresji) - kortykosteroidy (leki stosowane w przypadku uczulenia lub stanów zapalnych, takich jak astma, bolesność stawów lub zapalenie stawów) oraz penicylaminy (stosowane w leczeniu zapalenia stawów) - leki stosowane w leczeniu zgagi (uczucie pieczenia w przewodzie pokarmowym), wrzodów (np. karbenoksolon, leki zobojętniające kwas solny w żołądku, propantelina, sulfasalazyna) - niesteroidowe leki przeciwzapalne, takie jak indometacyna - leki stosowane w leczeniu chorób serca, nadciśnienia lub problemów z krążeniem (np. kaptopril, werapamil, nifedypina, amiodaron, flekainid, chinidyna, karwedilol, propafenon, adrenalina, felodypina, diltiazem) - niektóre antybiotyki (np. tetracyklina, gentamycyna, klarytromycyna, neomycyna, ryfampicyna, trymetoprim, erytromycyna) - środki przeczyszczające (stosowane w zaparciach, np. kaolin/pektyna) oraz difenoksylat (lek stosowany w leczeniu biegunki) oraz metoklopramid (stosowany w przypadku nudności lub wymiotów) - leki cytostatyczne (stosowane w leczeniu nowotworów) - fenytoina (leczenie napadów drgawkowych lub ciężkiego nerwobólu) - leki rozluźniające mięśnie, np. suksametonium - leki przeciwlękowe, np. alprazolam - leki stosowane w leczeniu zakażeń grzybiczych, np. itrakonazol - leki stosowane w leczeniu malarii, np. chinina - leki obniżające stężenie cholesterolu, np. atorwastatyna i stosowane w zmniejszaniu stężenia lipidów we krwi (kolestyramina) - leki osłabiające układ odpornościowy, np. cyklosporyna - leki stosowane w leczeniu chorób wywołanych niewydolnością nerek, np. epoprostenol - leki przeciwastmatyczne, np. salbutamol - wapń, szczególnie w przypadku szybkiego podawania dożylnego - leki przeciwcukrzycowe, np. akarboza.
Leku nie należy przyjmować jednocześnie z lekami ziołowymi na bazie wyciągu z dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). W przypadku stosowania tego typu leku należy powiedzieć o tym lekarzowi, który zaleci odstawienie leków zawierających wyciąg z dziurawca. W przypadku stosowania któregokolwiek z powyższych leków należy skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem stosowania leku Digoxin Sopharma.
Ciąża i karmienie piersią W ciąży i w okresie karmienia piersią lub gdy istnieje podejrzenie, że kobieta jest w ciąży, lub gdy planuje ciążę, przed zastosowaniem tego leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty. Stosowanie leku Digoxin Sopharma w okresie ciąży jest dopuszczalne, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu.
Stosowanie digoksyny nie jest przeciwwskazane u matek karmiących piersią; należy jednak zachować ostrożność.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Podczas stosowania leku Digoxin Sopharma mogą występować zawroty głowy, uczucie zmęczenia lub niewyraźne widzenie. Nie należy wówczas prowadzić pojazdów, ani obsługiwać maszyn.
Lek Digoxin Sopharma zawiera etanol (alkohol) w ilości poniżej 100 mg na jedną dawkę.
Produkt leczniczy zawiera również glikol propylenowy, który może powodować objawy takie jak przy spożyciu alkoholu (w koncentracji powyżej 400 mg/kg u dorosłych i ponad 200 mg/kg u dzieci).
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.
Digoxin Sopharma jest najczęściej podawany w postaci powolnej infuzji dożylnej przez wykwalifikowany personel medyczny. Podawanie domięśniowe nie jest zalecane ze względu na dużą bolesność i zwiększone ryzyko martwicy mięśni. Lekarz określi dawkę oraz czas trwania leczenia w zależności od ogólnego stanu pacjenta, wieku, masy ciała, czynności nerek, współwystępujących chorób oraz jednocześnie stosowanych leków.
W przypadku wątpliwości należy ponownie skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą.
W przypadku zastosowania większej niż zalecana dawki leku Digoxin Sopharma Na zatrucie naparstnicą mogą wskazywać następujące objawy: nudności, wymioty, zawroty głowy. W przypadku ciężkiego zatrucia naparstnicą obserwuje się wyraźne zaburzenia rytmu serca i zmiany w elektrokardiogramie. W przypadku wystąpienia objawów należy odstawić digoksynę i natychmiast rozpocząć leczenie przedawkowania w warunkach szpitalnych.
Pominięcie zastosowania leku Digoxin Sopharma Nie należy przyjmować podwójnej dawki leku w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania leku Digoxin Sopharma Nie należy przerywać stosowania leku Digoxin Sopharma bez porozumienia z lekarzem lub farmaceutą.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Dla oceny częstości występowania działań niepożądanych przyjęto następującą skalę:
Bardzo często: występują częściej niż u 1 na 10 pacjentów Często: występują u 1 do 10 na 100 pacjentów Niezbyt często: występują u 1 do 10 na 1000 pacjentów Rzadko: występują u 1 do 10 na 10 000 pacjentów Bardzo rzadko: rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów Częstość nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych.
Możliwe działania niepożądane:
Często (występują u 1 do 10 na 100 pacjentów) - zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego (OUN), zawroty głowy - zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie lub widzenie w kolorze żółtym) - zaburzenia rytmu serca, zaburzenia przewodzenia, bigeminia lub trigeminia (zaburzenia rytmu serca polegające na dodatkowych skurczach komór serca), nieprawidłowy zapis elektrokardiogramu (EKG), bradykardia zatokowa (częste skurcze serca) - nudności, wymioty, biegunka - wysypki skórne w postaci pokrzywki lub przypominające szkarlatynę z możliwością eozynofilii znacznego stopnia (zwiększenie liczby krwinek białych we krwi)
Niezbyt często (występują u 1 do 10 na 1000 pacjentów) - depresja
Bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów) - niedobór płytek krwi - jadłowstręt - nieprawidłowe postrzeganie rzeczywistości, zmniejszona wrażliwość na bodźce, zaburzenia świadomości - ból głowy - różnego rodzaju zaburzenia rytmu serca - niedokrwienie jelit, martwica jelit - po długotrwałym stosowaniu może wystąpić ginekomastia (powiększenie piersi u mężczyzn) - zmęczenie, złe samopoczucie, osłabienie.
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Przechowywać w temperaturze poniżej 25 о С. Nie zamrażać. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku lub ampułce po: EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera lek Digoxin Sopharma Substancją czynną leku jest digoksyna 0,25 mg/ml. Pozostałe składniki leku to: alkohol etylowy 80% (w przeliczeniu na 96%), glikol propylenowy, kwas cytrynowy jednowodny, disodu fosforan dwuwodny, woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Digoxin Sopharma i co zawiera opakowanie Przejrzysty, bezbarwny roztwór. Roztwór do wstrzykiwań/ do infuzji w ilości 2 ml w ampułkach z bezbarwnego szkła z oznaczeniem miejsca otwierania ampułki – kolorową kropką. Opakowanie zawiera: 10 ampułek (1 blister z 10 ampułkami) lub 100 ampułek (10 blistrów po 10 ampułek) w pudełku tekturowym z ulotką dla pacjenta. Blistry wykonane są z folii PVC.
Podmiot odpowiedzialny Sopharma Warszawa Sp. z o. o. Al. Jerozolimskie 136, 02 -305 Warszawa, Polska
Wytwórca SOPHARMA AD 16, Iliensko shosse str., 1220 Sofia, Bułgaria
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 10.05.2016
<----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego: Dawkowanie
Dawki digoksyny należy ustalać indywidualnie, w zależności od wieku, masy ciała oraz czynności nerek pacjenta. Podane dawki mają charakter orientacyjny. Podczas zmiany postaci dawkowania należy uwzględnić różnice w biodostępności postaci digoksyny do wstrzykiwań/ do infuzji i postaci doustnej digoksyny. Na przykład w przypadku zmiany z postaci doustnej na roztwór do wstrzykiwań/ do infuzji, dawkowanie powinno być zmniejszone o około 33%. Dorośli i dzieci w wieku powyżej 10 lat:
Przyspieszone nasycenie: Uwaga: lek można stosować u pacjentów, którzy nie przyjmowali glikozydów nasercowych w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Dawka nasycająca digoksyny podawanej pozajelitowo wynosi od 500 μg do 1 000 μg (0,5 do 1,0 mg), w zależności od wieku, masy ciała i czynności nerek. Dawkę nasycającą należy podawać w dawkach podzielonych; pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne dawki powinny być podawane co 4 do 8 godzin. Przed podaniem kolejnej dawki należy ocenić efekt kliniczny. Każda dawka powinna być podawana w infuzji dożylnej przez 10 do 20 minut.
Dawka podtrzymująca: Dawka podtrzymująca powinna być określona na podstawie odsetka maksymalnych zapasów w organizmie utraconych codziennie poprzez wydalanie. Poniższy wzór znajduje szerokie zastosowanie kliniczne: Dawka podtrzymująca = maksymalny zapas w organizmie (np. dawka nasycająca) x % utrata dobowa/100 gdzie: % utrata dobowa = 14 + Ccr/5 Ccr to klirens kreatyniny, skorygowany do masy ciała 70 kg lub powierzchni ciała 1,73 m 2 . Jeśli znane jest wyłącznie stężenie kreatyniny w osoczu (Scr), Ccr (skorygowany do masy ciała 70 kg) może być oszacowany u mężczyzn na podstawie wzoru Ccr = (140 – wiek) / Scr (w mg/100 ml)
U kobiet, powyższy wynik należy przemnożyć przez 0,85. Uwaga: Powyższy wzór nie może być stosowany do obliczania klirensu kreatyniny u dzieci. W praktyce oznacza to, że u większości pacjentów dawka podtrzymująca będzie wynosiła 0,125 do 0,25 mg digoksyny na dobę; u pacjentów wykazujących podwyższoną wrażliwość na działania niepożądane digoksyny wystarczająca może być dawka 62,5 μg (0,0625 mg) na dobę lub niższa. I przeciwnie, u niektórych pacjentów konieczne może być podawanie wyższej dawki.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku:
Pogarszająca się na ogół czynność nerek oraz niska masa ciała u pacjentów w podeszłym wieku wpływają na farmakokinetykę digoksyny, powodując wzrost prawdopodobieństwa zwiększenia stężenia digoksyny w osoczu i związanej z nim toksyczności, chyba że stosowane dawki digoksyny są niższe niż u pacjentów innych niż w podeszłym wieku. Należy okresowo oznaczać stężenie digoksyny w osoczu i unikać hipokaliemii.
Zalecenia dotyczące dawkowania u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub pacjentów przyjmujących leki moczopędne: U pacjentów w podeszłym wieku lub ze zmniejszonym klirensem nerkowym należy rozważyć zalecenia dotyczące dawkowania. Należy rozważyć zmniejszenie dawek zarówno nasycających, jak i podtrzymujących. U pacjentów stosujących leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny lub tylko leki moczopędne, odstawienie digoksyny powoduje pogorszenie stanu klinicznego.
Dzieci Noworodki, niemowlęta, dzieci w wieku do 10 lat (pacjenci, którzy nie otrzymywali glikozydów nasercowych w ciągu ostatnich 2 tygodni).
U noworodków, szczególnie wcześniaków, klirens nerkowy digoksyny jest niższy, dlatego należy zmniejszyć dawki preparatu. Poza okresem noworodkowym, dzieci wymagają proporcjonalnie większych dawek digoksyny niż pacjenci dorośli w przeliczeniu na masę lub powierzchnię ciała, jak podano w schemacie poniżej. U dzieci powyżej 10 lat stosuje się dawki jak u osób dorosłych, biorąc pod uwagę masę ciała. Przyspieszone nasycenie: Dawka nasycająca (parenteralna) w powyższych grupach pacjentów powinna być podawana zgodnie z następującym schematem:
Wcześniaki o masie ciała < 1,5 kg 20 μg/kg mc. na dobę Wcześniaki o masie ciała od 1,5 kg do 2,5 kg 30 μg/kg mc. na dobę Noworodki oraz dzieci do 2 lat 35 μg/kg mc. na dobę Dzieci w wieku od 2 do 5 lat 35 μg/kg mc. na dobę Dzieci w wieku od 5 do 10 lat 25 μg/kg mc. na dobę
Dawka nasycająca powinna być podawana w dawkach podzielonych; pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne powinny być podawane co 4 do 8 godzin. Przed podaniem kolejnej dawki należy ocenić skutek kliniczny. Każda dawka powinna być podawana w infuzji dożylnej przez 10 do 20 minut. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni przed rozpoczęciem leczenia digoksyną, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające będą mniejsze niż podane wyżej zalecane dawki.
Dawka podtrzymująca: Dawkę podtrzymującą należy podawać według schematu: Wcześniaki: Dawka dobowa = 20% dobowej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej)
Noworodki oraz dzieci w wieku poniżej 10 lat Dawka dobowa = 25% dobowej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej)
Powyższe schematy dawkowania są orientacyjne. Podczas podawania leku u dzieci należy określać stężenie digoksyny w osoczu (patrz Monitorowanie) i korygować dawki w zależności od otrzymanych wyników. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni poprzedzających rozpoczęcie leczenia digoksyną, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające digoksyny będą mniejsze niż podane wyżej zalecane dawki.
Sposób podawania: zaleca się pozajelitowe, dożylne infuzje. Podawanie domięśniowe może być bardzo bolesne, ponadto występuje ryzyko martwicy mięśni, dlatego nie jest zalecane. Zaleca się powolną infuzję dożylną digoksyny (w ciągu 10-20 minut), zamiast podawania w postaci bolusa. Szybka infuzja glikozydów nasercowych może wywołać ogólne lub wieńcowe zwężenie naczyń. Roztwór digoksyny do wstrzykiwań/do infuzji może być podawany po rozcieńczeniu w czterokrotnej albo większej objętości wody do wstrzykiwań: 0,9% roztwór chlorku sodu lub 5% roztwór glukozy. Rozcieńczenie w mniejszej niż zalecana objętości może prowadzić do wytrącenia się digoksyny. Roztwór digoksyny należy zużyć natychmiast po sporządzeniu. Nie zaleca się mieszania z innymi lekami w tej samej strzykawce lub pojemniku. Dawka digoksyny dla każdego pacjenta musi być dostosowana indywidualnie, w zależności od wieku, niskiej masy ciała i czynności nerek.
Monitorowanie Wyniki badań określających stężenie digoksyny w osoczu mogą być wyrażone w nanogramach/ml (ng/ml) lub jednostkach układu SI - nanomolach/l (nmol/l). Aby przeliczyć ng/ml na nmol/l, należy pomnożyć ng/ml przez 1,28. Stężenie digoksyny w osoczu może być oznaczane metodami radioimmunologicznymi. Krew przeznaczona do badania powinna być pobrana po 6 lub więcej godzinach od przyjęcia ostatniej dawki digoksyny. Szereg analiz post hoc u pacjentów z niewydolnością serca w badaniu Digitalis Investigation Group sugeruje, że optymalne stężenia digoksyny w osoczu pod koniec przedziału dawkowania powinny wynosić od 0,5 ng/ml (0,64 nmol/l) do 1,0 ng/ml (1,28 nmol/l). Toksyczne działanie digoksyny występuje częściej w przypadku stężenia digoksyny w osoczu powyżej Toksyczność może jednak wystąpić w przypadku mniejszych stężeń digoksyny w osoczu. Przy podejmowaniu decyzji o związku objawów u pacjenta z digoksyną, istotnymi czynnikami są stan kliniczny pacjenta, łącznie ze stężeniem potasu w osoczu oraz czynność tarczycy. Pozostałe glikozydy, w tym metabolity digoksyny, mogą zakłócać wyniki dostępnych testów i należy zawsze zachować ostrożność w przypadku wyników, które są niewspółmierne do stanu klinicznego pacjenta.
Digoxin Sopharma; 0,25 mg/ml; roztwór do wstrzykiwań/ do infuzji Digoxinum
Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - Należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki w razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. - Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane w tym niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce.
Spis treści ulotki
1. Co to jest lek Digoxin Sopharma i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Digoxin Sopharma
3. Jak stosować lek Digoxin Sopharma
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Digoxin Sopharma
6. Zawartość opakowania oraz inne informacje
1. Co to jest lek Digoxin Sopharma i w jakim celu się go stosuje
Lek Digoxin Sopharma należy do grupy leków znanych jako glikozydy naparstnicy. Lek wywiera korzystne działanie na niektóre główne funkcje serca: zmniejszając częstość akcji serca jednocześnie zwiększa siłę skurczów mięśnia sercowego. Lek jest stosowany w leczeniu niewydolności serca oraz niektórych zaburzeń rytmu serca.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Digoxin Sopharma
Kiedy nie stosować leku Digoxin Sopharma - jeśli pacjent ma uczulenie na digoksynę, inne glikozydy nasercowe lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienione w punkcie 6); - jeśli u pacjenta występuje podejrzenie przedawkowania naparstnicy; - jeśli pacjent poinformował o występowaniu któregokolwiek z niżej wymienionych dolegliwości: • blok serca (blok przedsionkowo-komorowy) II stopnia lub okresowy całkowity blok serca (wolne lub nieregularne bicie serca); • zaburzenia rytmu serca (niektóre rodzaje niemiarowości nadkomorowej, częstoskurcz komorowy lub migotanie komór); • kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu lewej komory (choroba serca polegająca na pogrubieniu ściany lewej komory serca objawiająca się dusznością po wysiłku, zawrotami głowy i utratą przytomności).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Digoxin Sopharma należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki: - jeśli pacjent ma małą masę ciała; - jeśli u pacjenta występuje ciężka choroba serca, np. zapalenie osierdzia (choroba osierdzia); - amyloidoza (odkładanie się w komórkach różnego rodzaju białek), jeśli u pacjenta wystąpił niedawno zawał serca, zespół sercowo-płucny (na skutek ciężkiej choroby płuc), zaburzenia rytmu serca, zatokowo-przedsionkowe zaburzenia przewodnictwa (tj. zespół chorego węzła); - Jeśli u pacjenta występuje nadczynność tarczycy (zwiększona aktywność tarczycy) lub niedoczynność tarczycy (zmniejszona aktywność tarczycy); - jeśli u pacjenta występują problemy z trawieniem; - jeśli u pacjenta występuje niewydolność nerek lub ciężka niewydolność wątroby; - jeśli u pacjenta występuje choroba serca wywołana przez niedobór witaminy B, znana jako „choroba beri-beri”; - jeśli lekarz stwierdził u pacjenta małe stężenie potasu lub magnezu we krwi lub duże stężenie wapnia we krwi; - jeśli u pacjenta planowana jest kardiowersja elektryczna (zabieg mający na celu przywrócenie prawidłowej czynności serca). W takich przypadkach lekarz podejmie decyzję o leczeniu i dostosuje wymaganą dawkę digoksyny. Podczas leczenia digoksyną lekarz może okresowo zlecić wykonanie badań laboratoryjnych w celu określenia stężenia elektrolitów we krwi (sód, potas, wapń) oraz wskaźników czynności nerek (stężenie kreatyniny w osoczu). W przypadku zmiany niektórych wskaźników, lekarz może dostosować dawkę leku Digoxin Sopharma.
Inne leki i Digoxin Sopharma Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować. Należy powiedzieć lekarzowi o przyjmowaniu digoksyny lub digitoksyny w ciągu ostatnich 2 tygodni. W takim przypadku konieczna może być zmiana dawki leku. Działanie digoksyny może się znacznie zmienić w przypadku jednoczesnego stosowania innych leków, zmieniających stężenie digoksyny we krwi. Są to: - leki moczopędne (ułatwiające wydalanie większej ilości wody) - związki litu (leki stosowane w leczeniu depresji) - kortykosteroidy (leki stosowane w przypadku uczulenia lub stanów zapalnych, takich jak astma, bolesność stawów lub zapalenie stawów) oraz penicylaminy (stosowane w leczeniu zapalenia stawów) - leki stosowane w leczeniu zgagi (uczucie pieczenia w przewodzie pokarmowym), wrzodów (np. karbenoksolon, leki zobojętniające kwas solny w żołądku, propantelina, sulfasalazyna) - niesteroidowe leki przeciwzapalne, takie jak indometacyna - leki stosowane w leczeniu chorób serca, nadciśnienia lub problemów z krążeniem (np. kaptopril, werapamil, nifedypina, amiodaron, flekainid, chinidyna, karwedilol, propafenon, adrenalina, felodypina, diltiazem) - niektóre antybiotyki (np. tetracyklina, gentamycyna, klarytromycyna, neomycyna, ryfampicyna, trymetoprim, erytromycyna) - środki przeczyszczające (stosowane w zaparciach, np. kaolin/pektyna) oraz difenoksylat (lek stosowany w leczeniu biegunki) oraz metoklopramid (stosowany w przypadku nudności lub wymiotów) - leki cytostatyczne (stosowane w leczeniu nowotworów) - fenytoina (leczenie napadów drgawkowych lub ciężkiego nerwobólu) - leki rozluźniające mięśnie, np. suksametonium - leki przeciwlękowe, np. alprazolam - leki stosowane w leczeniu zakażeń grzybiczych, np. itrakonazol - leki stosowane w leczeniu malarii, np. chinina - leki obniżające stężenie cholesterolu, np. atorwastatyna i stosowane w zmniejszaniu stężenia lipidów we krwi (kolestyramina) - leki osłabiające układ odpornościowy, np. cyklosporyna - leki stosowane w leczeniu chorób wywołanych niewydolnością nerek, np. epoprostenol - leki przeciwastmatyczne, np. salbutamol - wapń, szczególnie w przypadku szybkiego podawania dożylnego - leki przeciwcukrzycowe, np. akarboza.
Leku nie należy przyjmować jednocześnie z lekami ziołowymi na bazie wyciągu z dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). W przypadku stosowania tego typu leku należy powiedzieć o tym lekarzowi, który zaleci odstawienie leków zawierających wyciąg z dziurawca. W przypadku stosowania któregokolwiek z powyższych leków należy skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem stosowania leku Digoxin Sopharma.
Ciąża i karmienie piersią W ciąży i w okresie karmienia piersią lub gdy istnieje podejrzenie, że kobieta jest w ciąży, lub gdy planuje ciążę, przed zastosowaniem tego leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty. Stosowanie leku Digoxin Sopharma w okresie ciąży jest dopuszczalne, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu.
Stosowanie digoksyny nie jest przeciwwskazane u matek karmiących piersią; należy jednak zachować ostrożność.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Podczas stosowania leku Digoxin Sopharma mogą występować zawroty głowy, uczucie zmęczenia lub niewyraźne widzenie. Nie należy wówczas prowadzić pojazdów, ani obsługiwać maszyn.
Lek Digoxin Sopharma zawiera etanol (alkohol) w ilości poniżej 100 mg na jedną dawkę.
Produkt leczniczy zawiera również glikol propylenowy, który może powodować objawy takie jak przy spożyciu alkoholu (w koncentracji powyżej 400 mg/kg u dorosłych i ponad 200 mg/kg u dzieci).
3. Jak stosować lek Digoxin Sopharma
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.
Digoxin Sopharma jest najczęściej podawany w postaci powolnej infuzji dożylnej przez wykwalifikowany personel medyczny. Podawanie domięśniowe nie jest zalecane ze względu na dużą bolesność i zwiększone ryzyko martwicy mięśni. Lekarz określi dawkę oraz czas trwania leczenia w zależności od ogólnego stanu pacjenta, wieku, masy ciała, czynności nerek, współwystępujących chorób oraz jednocześnie stosowanych leków.
W przypadku wątpliwości należy ponownie skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą.
W przypadku zastosowania większej niż zalecana dawki leku Digoxin Sopharma Na zatrucie naparstnicą mogą wskazywać następujące objawy: nudności, wymioty, zawroty głowy. W przypadku ciężkiego zatrucia naparstnicą obserwuje się wyraźne zaburzenia rytmu serca i zmiany w elektrokardiogramie. W przypadku wystąpienia objawów należy odstawić digoksynę i natychmiast rozpocząć leczenie przedawkowania w warunkach szpitalnych.
Pominięcie zastosowania leku Digoxin Sopharma Nie należy przyjmować podwójnej dawki leku w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania leku Digoxin Sopharma Nie należy przerywać stosowania leku Digoxin Sopharma bez porozumienia z lekarzem lub farmaceutą.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Dla oceny częstości występowania działań niepożądanych przyjęto następującą skalę:
Bardzo często: występują częściej niż u 1 na 10 pacjentów Często: występują u 1 do 10 na 100 pacjentów Niezbyt często: występują u 1 do 10 na 1000 pacjentów Rzadko: występują u 1 do 10 na 10 000 pacjentów Bardzo rzadko: rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów Częstość nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych.
Możliwe działania niepożądane:
Często (występują u 1 do 10 na 100 pacjentów) - zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego (OUN), zawroty głowy - zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie lub widzenie w kolorze żółtym) - zaburzenia rytmu serca, zaburzenia przewodzenia, bigeminia lub trigeminia (zaburzenia rytmu serca polegające na dodatkowych skurczach komór serca), nieprawidłowy zapis elektrokardiogramu (EKG), bradykardia zatokowa (częste skurcze serca) - nudności, wymioty, biegunka - wysypki skórne w postaci pokrzywki lub przypominające szkarlatynę z możliwością eozynofilii znacznego stopnia (zwiększenie liczby krwinek białych we krwi)
Niezbyt często (występują u 1 do 10 na 1000 pacjentów) - depresja
Bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów) - niedobór płytek krwi - jadłowstręt - nieprawidłowe postrzeganie rzeczywistości, zmniejszona wrażliwość na bodźce, zaburzenia świadomości - ból głowy - różnego rodzaju zaburzenia rytmu serca - niedokrwienie jelit, martwica jelit - po długotrwałym stosowaniu może wystąpić ginekomastia (powiększenie piersi u mężczyzn) - zmęczenie, złe samopoczucie, osłabienie.
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Digoxin Sopharma
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Przechowywać w temperaturze poniżej 25 о С. Nie zamrażać. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku lub ampułce po: EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Digoxin Sopharma Substancją czynną leku jest digoksyna 0,25 mg/ml. Pozostałe składniki leku to: alkohol etylowy 80% (w przeliczeniu na 96%), glikol propylenowy, kwas cytrynowy jednowodny, disodu fosforan dwuwodny, woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Digoxin Sopharma i co zawiera opakowanie Przejrzysty, bezbarwny roztwór. Roztwór do wstrzykiwań/ do infuzji w ilości 2 ml w ampułkach z bezbarwnego szkła z oznaczeniem miejsca otwierania ampułki – kolorową kropką. Opakowanie zawiera: 10 ampułek (1 blister z 10 ampułkami) lub 100 ampułek (10 blistrów po 10 ampułek) w pudełku tekturowym z ulotką dla pacjenta. Blistry wykonane są z folii PVC.
Podmiot odpowiedzialny Sopharma Warszawa Sp. z o. o. Al. Jerozolimskie 136, 02 -305 Warszawa, Polska
Wytwórca SOPHARMA AD 16, Iliensko shosse str., 1220 Sofia, Bułgaria
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 10.05.2016
<----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego: Dawkowanie
Dawki digoksyny należy ustalać indywidualnie, w zależności od wieku, masy ciała oraz czynności nerek pacjenta. Podane dawki mają charakter orientacyjny. Podczas zmiany postaci dawkowania należy uwzględnić różnice w biodostępności postaci digoksyny do wstrzykiwań/ do infuzji i postaci doustnej digoksyny. Na przykład w przypadku zmiany z postaci doustnej na roztwór do wstrzykiwań/ do infuzji, dawkowanie powinno być zmniejszone o około 33%. Dorośli i dzieci w wieku powyżej 10 lat:
Przyspieszone nasycenie: Uwaga: lek można stosować u pacjentów, którzy nie przyjmowali glikozydów nasercowych w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Dawka nasycająca digoksyny podawanej pozajelitowo wynosi od 500 μg do 1 000 μg (0,5 do 1,0 mg), w zależności od wieku, masy ciała i czynności nerek. Dawkę nasycającą należy podawać w dawkach podzielonych; pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne dawki powinny być podawane co 4 do 8 godzin. Przed podaniem kolejnej dawki należy ocenić efekt kliniczny. Każda dawka powinna być podawana w infuzji dożylnej przez 10 do 20 minut.
Dawka podtrzymująca: Dawka podtrzymująca powinna być określona na podstawie odsetka maksymalnych zapasów w organizmie utraconych codziennie poprzez wydalanie. Poniższy wzór znajduje szerokie zastosowanie kliniczne: Dawka podtrzymująca = maksymalny zapas w organizmie (np. dawka nasycająca) x % utrata dobowa/100 gdzie: % utrata dobowa = 14 + Ccr/5 Ccr to klirens kreatyniny, skorygowany do masy ciała 70 kg lub powierzchni ciała 1,73 m 2 . Jeśli znane jest wyłącznie stężenie kreatyniny w osoczu (Scr), Ccr (skorygowany do masy ciała 70 kg) może być oszacowany u mężczyzn na podstawie wzoru Ccr = (140 – wiek) / Scr (w mg/100 ml)
U kobiet, powyższy wynik należy przemnożyć przez 0,85. Uwaga: Powyższy wzór nie może być stosowany do obliczania klirensu kreatyniny u dzieci. W praktyce oznacza to, że u większości pacjentów dawka podtrzymująca będzie wynosiła 0,125 do 0,25 mg digoksyny na dobę; u pacjentów wykazujących podwyższoną wrażliwość na działania niepożądane digoksyny wystarczająca może być dawka 62,5 μg (0,0625 mg) na dobę lub niższa. I przeciwnie, u niektórych pacjentów konieczne może być podawanie wyższej dawki.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku:
Pogarszająca się na ogół czynność nerek oraz niska masa ciała u pacjentów w podeszłym wieku wpływają na farmakokinetykę digoksyny, powodując wzrost prawdopodobieństwa zwiększenia stężenia digoksyny w osoczu i związanej z nim toksyczności, chyba że stosowane dawki digoksyny są niższe niż u pacjentów innych niż w podeszłym wieku. Należy okresowo oznaczać stężenie digoksyny w osoczu i unikać hipokaliemii.
Zalecenia dotyczące dawkowania u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub pacjentów przyjmujących leki moczopędne: U pacjentów w podeszłym wieku lub ze zmniejszonym klirensem nerkowym należy rozważyć zalecenia dotyczące dawkowania. Należy rozważyć zmniejszenie dawek zarówno nasycających, jak i podtrzymujących. U pacjentów stosujących leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny lub tylko leki moczopędne, odstawienie digoksyny powoduje pogorszenie stanu klinicznego.
Dzieci Noworodki, niemowlęta, dzieci w wieku do 10 lat (pacjenci, którzy nie otrzymywali glikozydów nasercowych w ciągu ostatnich 2 tygodni).
U noworodków, szczególnie wcześniaków, klirens nerkowy digoksyny jest niższy, dlatego należy zmniejszyć dawki preparatu. Poza okresem noworodkowym, dzieci wymagają proporcjonalnie większych dawek digoksyny niż pacjenci dorośli w przeliczeniu na masę lub powierzchnię ciała, jak podano w schemacie poniżej. U dzieci powyżej 10 lat stosuje się dawki jak u osób dorosłych, biorąc pod uwagę masę ciała. Przyspieszone nasycenie: Dawka nasycająca (parenteralna) w powyższych grupach pacjentów powinna być podawana zgodnie z następującym schematem:
Wcześniaki o masie ciała < 1,5 kg 20 μg/kg mc. na dobę Wcześniaki o masie ciała od 1,5 kg do 2,5 kg 30 μg/kg mc. na dobę Noworodki oraz dzieci do 2 lat 35 μg/kg mc. na dobę Dzieci w wieku od 2 do 5 lat 35 μg/kg mc. na dobę Dzieci w wieku od 5 do 10 lat 25 μg/kg mc. na dobę
Dawka nasycająca powinna być podawana w dawkach podzielonych; pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne powinny być podawane co 4 do 8 godzin. Przed podaniem kolejnej dawki należy ocenić skutek kliniczny. Każda dawka powinna być podawana w infuzji dożylnej przez 10 do 20 minut. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni przed rozpoczęciem leczenia digoksyną, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające będą mniejsze niż podane wyżej zalecane dawki.
Dawka podtrzymująca: Dawkę podtrzymującą należy podawać według schematu: Wcześniaki: Dawka dobowa = 20% dobowej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej)
Noworodki oraz dzieci w wieku poniżej 10 lat Dawka dobowa = 25% dobowej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej)
Powyższe schematy dawkowania są orientacyjne. Podczas podawania leku u dzieci należy określać stężenie digoksyny w osoczu (patrz Monitorowanie) i korygować dawki w zależności od otrzymanych wyników. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni poprzedzających rozpoczęcie leczenia digoksyną, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające digoksyny będą mniejsze niż podane wyżej zalecane dawki.
Sposób podawania: zaleca się pozajelitowe, dożylne infuzje. Podawanie domięśniowe może być bardzo bolesne, ponadto występuje ryzyko martwicy mięśni, dlatego nie jest zalecane. Zaleca się powolną infuzję dożylną digoksyny (w ciągu 10-20 minut), zamiast podawania w postaci bolusa. Szybka infuzja glikozydów nasercowych może wywołać ogólne lub wieńcowe zwężenie naczyń. Roztwór digoksyny do wstrzykiwań/do infuzji może być podawany po rozcieńczeniu w czterokrotnej albo większej objętości wody do wstrzykiwań: 0,9% roztwór chlorku sodu lub 5% roztwór glukozy. Rozcieńczenie w mniejszej niż zalecana objętości może prowadzić do wytrącenia się digoksyny. Roztwór digoksyny należy zużyć natychmiast po sporządzeniu. Nie zaleca się mieszania z innymi lekami w tej samej strzykawce lub pojemniku. Dawka digoksyny dla każdego pacjenta musi być dostosowana indywidualnie, w zależności od wieku, niskiej masy ciała i czynności nerek.
Monitorowanie Wyniki badań określających stężenie digoksyny w osoczu mogą być wyrażone w nanogramach/ml (ng/ml) lub jednostkach układu SI - nanomolach/l (nmol/l). Aby przeliczyć ng/ml na nmol/l, należy pomnożyć ng/ml przez 1,28. Stężenie digoksyny w osoczu może być oznaczane metodami radioimmunologicznymi. Krew przeznaczona do badania powinna być pobrana po 6 lub więcej godzinach od przyjęcia ostatniej dawki digoksyny. Szereg analiz post hoc u pacjentów z niewydolnością serca w badaniu Digitalis Investigation Group sugeruje, że optymalne stężenia digoksyny w osoczu pod koniec przedziału dawkowania powinny wynosić od 0,5 ng/ml (0,64 nmol/l) do 1,0 ng/ml (1,28 nmol/l). Toksyczne działanie digoksyny występuje częściej w przypadku stężenia digoksyny w osoczu powyżej Toksyczność może jednak wystąpić w przypadku mniejszych stężeń digoksyny w osoczu. Przy podejmowaniu decyzji o związku objawów u pacjenta z digoksyną, istotnymi czynnikami są stan kliniczny pacjenta, łącznie ze stężeniem potasu w osoczu oraz czynność tarczycy. Pozostałe glikozydy, w tym metabolity digoksyny, mogą zakłócać wyniki dostępnych testów i należy zawsze zachować ostrożność w przypadku wyników, które są niewspółmierne do stanu klinicznego pacjenta.
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO 1.NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO Digoxin Sopharma; 0,25 mg/ml; roztwór do wstrzykiwań/ do infuzji
Dawka nasycająca powinna być podawana w dawkach podzielonych; pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne powinny być podawane co 4 do 8 godzin. Przed podaniem kolejnej dawki należy ocenić skutek kliniczny. Każda dawka powinna być podawana w infuzji dożylnej (patrz punkt 6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania) przez 10 do 20 minut. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni przed rozpoczęciem leczenia digoksyną, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające będą mniejsze niż podane wyżej zalecane dawki. Dawka podtrzymująca: Dawkę podtrzymującą należy podawać według schematu: Wcześniaki Dawka dobowa=20% dobowej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej) Noworodki oraz dzieci w wieku poniżej 10 lat Dawka dobowa=25% dobowej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej) Powyższe schematy dawkowania są orientacyjne. Podczas podawania leku u dzieci należy określać stężenie digoksyny w osoczu (patrz Monitorowanie) i korygować dawki w zależności od otrzymanych wyników. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni poprzedzających rozpoczęcie leczenia digoksyną, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające digoksyny będą mniejsze niż podane wyżej zalecane dawki. Sposób podawania : zaleca się pozajelitowe, dożylne infuzje. Podawanie domięśniowe może być bardzo bolesne, ponadto występuje ryzyko martwicy mięśni, dlatego nie jest zalecane. Zaleca się powolną infuzję dożylną digoksyny (w ciągu 10-20 minut), zamiast podawania w postaci bolusa. Szybka infuzja glikozydów nasercowych może wywołać ogólne lub wieńcowe zwężenie naczyń. Instrukcje dotyczące przygotowania produktu leczniczego przed podawaniem, patrz punkt 6.6. Monitorowanie Wyniki badań określających stężenie digoksyny w osoczu mogą być wyrażone w nanogramach/ml (ng/ml) lub jednostkach układu SI - nanomolach/l (nmol/l). Aby przeliczyć ng/ml na nmol/l, należy pomnożyć ng/ml przez 1,28. Stężenie digoksyny w osoczu może być oznaczane metodami radioimmunologicznymi. Krew przeznaczona do badania powinna być pobrana po 6 lub więcej godzinach od przyjęcia ostatniej dawki digoksyny. Szereg analiz post hoc u pacjentów z niewydolnością serca w badaniu Digitalis Investigation Group sugeruje, że optymalne stężenia digoksyny w osoczu pod koniec przedziału dawkowania powinny wynosić od 0,5 ng/ml (0,64 nmol/l) do 1,0 ng/ml (1,28 nmol/l). Toksyczne działanie digoksyny występuje częściej w przypadku stężenia digoksyny w osoczu powyżej 2 ng/ml. Toksyczność może jednak wystąpić w przypadku mniejszych stężeń digoksyny w osoczu. Przy podejmowaniu decyzji o związku objawów u pacjenta z digoksyną, istotnymi czynnikami są stan kliniczny pacjenta, łącznie ze stężeniem potasu w osoczu oraz czynność tarczycy. Pozostałe glikozydy, w tym metabolity digoksyny, mogą zakłócać wyniki dostępnych testów i należy zawsze zachować ostrożność w przypadku wyników, które są niewspółmierne do stanu klinicznego pacjenta. 3 4.3Przeciwwskazania -Nadwrażliwość na digoksynę, inne glikozydy nasercowe lub którąkolwiek substancje pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. -Okresowo występujący całkowity blok serca lub blok przedsionkowo-komorowy II stopnia, zwłaszcza u pacjentów z napadami Stokesa-Adamsa w wywiadzie. -Arytmia wywołana zatruciem glikozydami nasercowymi. -Arytmia nadkomorowa związana z dodatkową drogą przewodzenia przedsionkowo- komorowego, taką jak zespół Wolffa-Parkinsona-White'a, chyba że dokonano oceny właściwości elektrofizjologicznych dodatkowej drogi oraz wszelkich szkodliwych działań digoksyny na te właściwości. W przypadku stwierdzenia występowania lub podejrzenia występowania dodatkowej drogi oraz braku niemiarowości nadkomorowej w wywiadzie, stosowanie digoksyny jest przeciwwskazane. -Częstoskurcz komorowy, migotanie komór. -Kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu, chyba że występuje jednocześnie migotanie przedsionków i niewydolność serca, jednak wówczas również należy zachować ostrożność, jeśli konieczne jest stosowanie digoksyny. -Produkt leczniczy zawiera również glikol propylenowy, który może powodować objawy takie jak po spożyciu alkoholu (w stężeniu powyżej 400 mg/kg u dorosłych i ponad 200 mg/kg u dzieci).
silne wiązanie digoksyny przez tkanki. Najwyższe stężenia digoksyny występują w sercu, wątrobie i nerkach, przy czym stężenie w sercu osiąga wartości 30-krotnie większe od stężenia we krwi obwodowej. Pomimo że stężenie digoksyny w mięśniach szkieletowych jest znacznie mniejsze, należy pamiętać, że są one ważnym rezerwuarem leku, gdyż stanowią 40% masy całkowitej ciała. Z niewielkiej części digoksyny krążącej w osoczu, około 25% jest związane z białkami. Wydalanie Digoksyna jest wydalana głównie z moczem w niezmienionej postaci. Digoksyna jest substratem P-glikoproteiny. Jako białko efluksowe w błonie szczytowej enterocytów, P-glikoproteina może ograniczać wchłanianie digoksyny. P-glikoproteina w proksymalnych kanalikach nerkowych wydaje się być ważnym czynnikiem wydalania digoksyny przez nerki (patrz punkt 4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji). Po podaniu dożylnym digoksyny zdrowym ochotnikom, 60% do 75% dawki digoksyny jest wydalane z moczem w ciągu 6 dni. Wykazano, że całkowity klirens digoksyny jest wprost proporcjonalnie związany z czynnością nerek, a procentowa utrata dobowa odzwierciedla klirens kreatyniny, który z kolei może być oszacowany na podstawie stabilnego stężenia kreatyniny w osoczu. Całkowity i nerkowy klirens digoksyny wynosi odpowiednio 193 ± 25 ml/min i 152 ± 24 mil/min u zdrowej populacji kontrolnej. U niewielkiego odsetka pacjentów, digoksyna po podaniu doustnym jest przekształcana przez bakterie jelitowe w przewodzie pokarmowym do produktów redukcji, które nie wykazują działania nasercowego (produktów redukcji digoksyny, DRP). U tych pacjentów ponad 40% dawki może być wydalone w postaci DRP z moczem. Klirens nerkowy dwóch głównych metabolitów, dihydrodigoksyny i digoksygeniny wynosi odpowiednio 79 ± 13 ml/min i 100 ± 26 ml/min. Jednak w większości przypadków główną drogą wydalania digoksyny w postaci niezmienionej są nerki. Okres półtrwania w fazie końcowej eliminacji digoksyny u pacjentów z prawidłową czynnością nerek wynosi od 30 do 40 godzin i przedłuża się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, natomiast u pacjentów z bezmoczem może wynosić 100 godzin. W okresie noworodkowym klirens nerkowy digoksyny jest mniejszy, dlatego należy dokonywać korekty dawkowania. Szczególnie dotyczy to wcześniaków, gdyż klirens nerkowy odzwierciedla stopień dojrzałości nerek. Klirens digoksyny wynosi 65,6 ± 30 ml/min/1,73m 2
wieku 3 miesięcy, w porównaniu do zaledwie 32 ± 7 ml/min/1,73m 2
tygodnia. Poza okresem bezpośrednio po urodzeniu dzieci generalnie wymagają podawania dawek proporcjonalnie większych w przeliczeniu na masę i powierzchnię ciała. 12 Ponieważ większość digoksyny wiąże się z tkankami, a nie krąży we krwi, digoksyna nie jest skutecznie usuwana z organizmu podczas krążenia pozaustrojowego. Tylko 3% dawki digoksyny jest usuwane z organizmu podczas pięciu godzin hemodializy. 5.3Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie Nie ma danych dotyczących działania mutagennego lub rakotwórczego digoksyny. 6.DANE FARMACEUTYCZNE 6.1Wykaz substancji pomocniczych Alkohol etylowy 80% (w przeliczeniu na 96%) Glikol propylenowy Kwas cytrynowy jednowodny Disodu fosforan dwuwodny Woda do wstrzykiwań 6.2Niezgodności farmaceutyczne Nieznane. 6.3Okres ważności 6.4Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu Przechowywać w oryginalnym opakowaniu. Przechowywać w temperaturze poniżej 25°С. Nie zamrażać. 6.5Rodzaj i zawartość opakowania oraz specjalistyczny sprzęt, służący do używania, podawania lub implantacji Ampułki z bezbarwnego szkła hydrolitycznego typu 1, o pojemności 2 ml, z oznaczeniem punktu otwierania ampułki – kolorową kropką. Opakowanie zawiera: 10 ampułek (1 blister z 10 ampułkami) lub 100 ampułek (10 blistrów po 10 ampułek) w pudełku tekturowym z ulotką dla pacjenta. Blistry wykonane są z folii PVC. 6.6Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania leku do stosowania Roztwór digoksyny do wstrzykiwań/ do infuzji może być podawany po rozcieńczeniu w czterokrotnej albo większej objętości wody do wstrzykiwań; 0,9% roztwór chlorku sodu lub 5% roztwór glukozy. Rozcieńczenie w mniejszej niż zalecana objętości może prowadzić do wytrącenia się digoksyny. Roztwór digoksyny należy zużyć natychmiast po sporządzeniu. Nie zaleca się mieszania z innymi lekami w tej samej strzykawce lub pojemniku. Niewykorzystany produkt leczniczy lub jego pozostałości należy usunąć zgodnie z lokalnymi wymaganiami. 13 7.PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU Sopharma Warszawa Sp. z o.o. Al. Jerozolimskie 136, 02-305 Warszawa 8.NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU 21318 9.DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU / DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA 12.07.2013 10.DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO 14
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Jedna ampułka 2 ml roztworu zawiera 0,5 mg (500 mikrogramów) digoksyny. Substancje pomocnicze o znanym działaniu: jedna ampułka (2 ml) zawiera 0,2 g etanolu, 0,824 g glikolu propylowego. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1. 3.POSTAĆ FARMACEUTYCZNA Roztwór do wstrzykiwań/ do infuzji. Przejrzysty, bezbarwny roztwór, praktycznie niezawierający cząsteczek stałych.4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1Wskazania do stosowania -Lek wskazany jest w leczeniu przewlekłej niewydolności serca z zaburzeniem czynności skurczowej. Najbardziej skutecznie działa u pacjentów z rozszerzeniem komory. -Lek jest szczególnie wskazany w leczeniu niewydolności serca z współistniejącym migotaniem przedsionków. -Lek jest wskazany do stosowania w leczeniu niektórych nadkomorowych zaburzeń rytmu, szczególnie przewlekłego trzepotania i migotania przedsionków.4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie Dawki digoksyny należy ustalać indywidualnie, w zależności od wieku, masy ciała oraz czynności nerek pacjenta. Podane dawki mają charakter orientacyjny. Podczas zmiany postaci dawkowania należy uwzględnić różnice w biodostępności postaci digoksyny do wstrzykiwań/do infuzji i postaci doustnej digoksyny. Na przykład w przypadku zmiany z postaci doustnej na roztwór do wstrzykiwań/ do infuzji, dawkowanie powinno być zmniejszone o około 33%. Dorośli i dzieci w wieku powyżej 10 lat: Przyspieszone nasycenie: Uwaga: lek można stosować u pacjentów, którzy nie przyjmowali glikozydów nasercowych w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Dawka nasycająca digoksyny podawanej pozajelitowo wynosi od 500 μg do 1 000 μg (0,5 do 1,0 mg), w zależności od wieku, masy ciała i czynności nerek. Dawkę nasycającą należy podawać w dawkach 1 podzielonych; pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne dawki powinny być podawane co 4 do 8 godzin. Przed podaniem kolejnej dawki należy ocenić efekt kliniczny. Każda dawka powinna być podawana w infuzji dożylnej (patrz punkt 6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania leku do stosowania) przez 10 do 20 minut. Dawka podtrzymująca: Dawka podtrzymująca powinna być określona na podstawie odsetka maksymalnych zapasów w organizmie utraconych codziennie poprzez wydalanie. Poniższy wzór znajduje szerokie zastosowanie kliniczne: Dawka podtrzymująca = maksymalny zapas w organizmie (np. dawka nasycająca) x % utrata dobowa/ 100 gdzie: % utrata dobowa = 14 + Ccr/5 Ccr to klirens kreatyniny, skorygowany do masy ciała 70 kg lub powierzchni ciała 1,73 m 2 . Jeśli znane jest wyłącznie stężenie kreatyniny w osoczu (Scr), Ccr (skorygowany do masy ciała 70 kg) może być oszacowany u mężczyzn na podstawie wzoru Ccr= (140 – wiek) / Scr (w mg/100 ml) U kobiet, powyższy wynik należy przemnożyć przez 0,85. Uwaga: Powyższy wzór nie może być stosowany do obliczania klirensu kreatyniny u dzieci. W praktyce oznacza to, że u większości pacjentów dawka podtrzymująca będzie wynosiła 0,125 do 0,25 mg digoksyny na dobę; u pacjentów wykazujących podwyższoną wrażliwość na działania niepożądane digoksyny wystarczająca może być dawka 62,5 μg (0,0625 mg) na dobę lub niższa. I przeciwnie, u niektórych pacjentów konieczne może być podawanie wyższej dawki. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku: Pogarszająca się na ogół czynność nerek oraz niska masa ciała u pacjentów w podeszłym wieku wpływają na farmakokinetykę digoksyny, powodując wzrost prawdopodobieństwa zwiększenia stężenia digoksyny w osoczu i związanej z nim toksyczności, chyba że stosowane dawki digoksyny są niższe niż u pacjentów innych niż w podeszłym wieku. Należy okresowo oznaczać stężenie digoksyny w osoczu i unikać hipokaliemii. Zalecenia dotyczące dawkowania u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub pacjentów przyjmujących leki moczopędne . Patrz: Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania. Dzieci Noworodki, niemowlęta, dzieci w wieku do 10 lat (pacjen ci, którzy nie otrzymywali glikozydów nasercowych w ciągu ostatnich 2 tygodni): U noworodków, szczególnie wcześniaków, klirens nerkowy digoksyny jest niższy, dlatego należy zmniejszyć dawki preparatu. Poza okresem noworodkowym, dzieci wymagają proporcjonalnie większych dawek digoksyny niż pacjenci dorośli w przeliczeniu na masę lub powierzchnię ciała, jak podano w schemacie poniżej. U dzieci powyżej 10 lat stosuje się dawki jak u osób dorosłych, biorąc pod uwagę masę ciała. Przyspieszone nasycenie: Dawka nasycająca (parenteralna) w powyższych grupach pacjentów powinna być podawana zgodnie z następującym schematem: Wcześniaki o masie ciała < 1,5 kg20 μg/kg mc. na dobę Wcześniaki o masie ciała od 1,5 kg do 2,5 kg30 μg/kg mc. na dobę Noworodki oraz dzieci do 2 lat35 μg/kg mc. na dobę 2 Dzieci w wieku od 2 do 5 lat35 μg/kg mc. na dobę Dzieci w wieku od 5 do 10 lat25 μg/kg mc. na dobęDawka nasycająca powinna być podawana w dawkach podzielonych; pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne powinny być podawane co 4 do 8 godzin. Przed podaniem kolejnej dawki należy ocenić skutek kliniczny. Każda dawka powinna być podawana w infuzji dożylnej (patrz punkt 6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania) przez 10 do 20 minut. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni przed rozpoczęciem leczenia digoksyną, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające będą mniejsze niż podane wyżej zalecane dawki. Dawka podtrzymująca: Dawkę podtrzymującą należy podawać według schematu: Wcześniaki Dawka dobowa=20% dobowej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej) Noworodki oraz dzieci w wieku poniżej 10 lat Dawka dobowa=25% dobowej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej) Powyższe schematy dawkowania są orientacyjne. Podczas podawania leku u dzieci należy określać stężenie digoksyny w osoczu (patrz Monitorowanie) i korygować dawki w zależności od otrzymanych wyników. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni poprzedzających rozpoczęcie leczenia digoksyną, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające digoksyny będą mniejsze niż podane wyżej zalecane dawki. Sposób podawania : zaleca się pozajelitowe, dożylne infuzje. Podawanie domięśniowe może być bardzo bolesne, ponadto występuje ryzyko martwicy mięśni, dlatego nie jest zalecane. Zaleca się powolną infuzję dożylną digoksyny (w ciągu 10-20 minut), zamiast podawania w postaci bolusa. Szybka infuzja glikozydów nasercowych może wywołać ogólne lub wieńcowe zwężenie naczyń. Instrukcje dotyczące przygotowania produktu leczniczego przed podawaniem, patrz punkt 6.6. Monitorowanie Wyniki badań określających stężenie digoksyny w osoczu mogą być wyrażone w nanogramach/ml (ng/ml) lub jednostkach układu SI - nanomolach/l (nmol/l). Aby przeliczyć ng/ml na nmol/l, należy pomnożyć ng/ml przez 1,28. Stężenie digoksyny w osoczu może być oznaczane metodami radioimmunologicznymi. Krew przeznaczona do badania powinna być pobrana po 6 lub więcej godzinach od przyjęcia ostatniej dawki digoksyny. Szereg analiz post hoc u pacjentów z niewydolnością serca w badaniu Digitalis Investigation Group sugeruje, że optymalne stężenia digoksyny w osoczu pod koniec przedziału dawkowania powinny wynosić od 0,5 ng/ml (0,64 nmol/l) do 1,0 ng/ml (1,28 nmol/l). Toksyczne działanie digoksyny występuje częściej w przypadku stężenia digoksyny w osoczu powyżej 2 ng/ml. Toksyczność może jednak wystąpić w przypadku mniejszych stężeń digoksyny w osoczu. Przy podejmowaniu decyzji o związku objawów u pacjenta z digoksyną, istotnymi czynnikami są stan kliniczny pacjenta, łącznie ze stężeniem potasu w osoczu oraz czynność tarczycy. Pozostałe glikozydy, w tym metabolity digoksyny, mogą zakłócać wyniki dostępnych testów i należy zawsze zachować ostrożność w przypadku wyników, które są niewspółmierne do stanu klinicznego pacjenta. 3 4.3Przeciwwskazania -Nadwrażliwość na digoksynę, inne glikozydy nasercowe lub którąkolwiek substancje pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. -Okresowo występujący całkowity blok serca lub blok przedsionkowo-komorowy II stopnia, zwłaszcza u pacjentów z napadami Stokesa-Adamsa w wywiadzie. -Arytmia wywołana zatruciem glikozydami nasercowymi. -Arytmia nadkomorowa związana z dodatkową drogą przewodzenia przedsionkowo- komorowego, taką jak zespół Wolffa-Parkinsona-White'a, chyba że dokonano oceny właściwości elektrofizjologicznych dodatkowej drogi oraz wszelkich szkodliwych działań digoksyny na te właściwości. W przypadku stwierdzenia występowania lub podejrzenia występowania dodatkowej drogi oraz braku niemiarowości nadkomorowej w wywiadzie, stosowanie digoksyny jest przeciwwskazane. -Częstoskurcz komorowy, migotanie komór. -Kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu, chyba że występuje jednocześnie migotanie przedsionków i niewydolność serca, jednak wówczas również należy zachować ostrożność, jeśli konieczne jest stosowanie digoksyny. -Produkt leczniczy zawiera również glikol propylenowy, który może powodować objawy takie jak po spożyciu alkoholu (w stężeniu powyżej 400 mg/kg u dorosłych i ponad 200 mg/kg u dzieci).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
-Toksyczne działanie digoksyny może wywołać zaburzenia rytmu, niektóre z nich mogą przypominać arytmię będącą wskazaniem do zastosowania digoksyny. Na przykład częstoskurcz komorowy ze zmiennym blokiem przedsionkowo-komorowym wymaga zachowania szczególnej ostrożności, gdyż klinicznie ten rytm przypomina migotanie przedsionków. -W niektórych przypadkach zatokowo-przedsionkowych zaburzeń przewodnictwa (tj. zespół chorego węzła) digoksyna może wywoływać lub nasilać bradykardię zatokową lub powodować blok zatokowo-przedsionkowy. -W podjęciu decyzji o dalszym leczeniu digoksyną może być pomocne oznaczenie stężenia digoksyny w osoczu, lecz dawki toksyczne innych glikozydów mogą wywoływać reakcję krzyżową i błędnie sugerować zadowalające wyniki badań. Bardziej odpowiednie może być czasowe odstawienie digoksyny i obserwacja pacjenta. -Jeśli pacjent stosował glikozydy nasercowe w okresie ostatnich dwóch tygodni, należy ponownie rozważyć zalecenia dotyczące dawek nasycających i zastosować mniejszą dawkę. -U pacjentów w podeszłym wieku lub ze zmniejszonym klirensem nerkowym należy rozważyć zalecenia dotyczące dawkowania. Należy rozważyć zmniejszenie dawek zarówno nasycających, jak i podtrzymujących. -Hipokaliemia zwiększa wrażliwość mięśnia sercowego na działanie glikozydów nasercowych. 4 -Hipoksja, hipomagnezemia oraz hiperkalcemia znacznego stopnia zwiększają wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy nasercowe. -Zbyt szybkie podanie dożylne digoksyny może prowadzić do skurczu naczyń krwionośnych ze wzrostem ciśnienia tętniczego i (lub) zmniejszenia przepływu wieńcowego. Dlatego istotne jest powolne podawanie leku u pacjentów z niewydolnością mięśnia sercowego z wysokim ciśnieniem tętniczym oraz ostrym zawałem mięśnia sercowego. -Podawanie digoksyny pacjentom z chorobami tarczycy wymaga zachowania ostrożności. W niedoczynności tarczycy dawki nasycające i podtrzymujące digoksyny powinny być zmniejszone. W nadczynności tarczycy powstaje względna oporność na digoksynę i należy wówczas zwiększyć dawkę; w miarę uzyskiwania kontroli nadczynności tarczycy, dawkowanie digoksyny należy zmniejszać. -Pacjenci z zespołem złego wchłaniania lub po zabiegach rekonstrukcyjnych na przewodzie pokarmowym mogą wymagać większych dawek digoksyny. -W przypadku toksycznego działania digoksyny znacznie zwiększa się ryzyko wywołania niebezpiecznych zaburzeń rytmu podczas wykonywania kardiowersji prądem stałym i jest ono proporcjonalne do zastosowanej w kardiowersji energii. -Jeśli u pacjenta stosującego digoksynę planowana jest kardiowersja elektryczna, lek należy odstawić minimum 24 godziny przed zabiegiem. W stanach nagłych, takich jak zatrzymanie krążenia, gdy ma być zastosowana kardiowersja, należy użyć najmniejszej skutecznej energii. Nie należy stosować kardiowersji elektrycznej u pacjentów z niemiarowością, która pojawiła się po zastosowaniu glikozydów nasercowych. -Digoksyna działa korzystnie w niemiarowości prawdopodobnie dlatego, że w pewnym stopniu wywołuje blok przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Jednak przy obecności niecałkowitego bloku przedsionkowo-komorowego należy spodziewać się szybkiego pogłębienia się bloku. W całkowitym bloku, zastępczy rytm komorowy może ulec stłumieniu. -Podawanie digoksyny w okresie bezpośrednio po zawale mięśnia sercowego nie jest przeciwwskazane. Zastosowanie leków inotropowych u takich pacjentów może jednak skutkować niepożądanym zwiększeniem zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen oraz niedokrwieniem, a wyniki niektórych retrospektywnych badań wskazują, że podanie digoksyny może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem zgonu. Stwierdzono, że u pacjentów z hipokaliemią po zawale mięśnia sercowego i niestabilnych kardiologicznie istnieje ryzyko wystąpienia niemiarowości. Należy również pamiętać o ograniczeniach nałożonych następnie na stosowanie kardiowersji elektrycznej. -Należy unikać stosowania digoksyny u pacjentów z niewydolnością serca z towarzyszącą amyloidozą sercową. W przypadku gdy alternatywne metody leczenia są nieodpowiednie, digoksyna może być stosowana ostrożnie w celu kontroli szybkości czynności komór u pacjentów z amyloidozą serca i migotaniem przedsionków. -Digoksyna rzadko wywołuje zwężenie naczyń, w związku z czym należy unikać stosowania digoksyny u pacjentów z zapaleniem mięśnia sercowego. -Pacjenci z chorobą beri-beri mogą niewłaściwie reagować na digoksynę, jeśli zasadniczy niedobór tiaminy nie jest jednocześnie leczony. Dostępne są również publikacje wskazujące, że 5 digoksyna może hamować wychwyt zwrotny tiaminy we włóknach mięśniowych w przebiegu choroby beri-beri. -Digoksyny nie należy stosować u pacjentów z zaciskającym zapaleniem osierdzia, chyba że jest stosowana do kontrolowania szybkości czynności komór w migotaniu przedsionków lub w celu poprawy dysfunkcji skurczowej. -Digoksyna poprawia tolerancję wysiłkową u pacjentów z niewydolnością lewokomorową z prawidłowym rytmem zatokowym. Może to być związane, ale nie musi, z poprawą profilu hemodynamicznego. Stwierdzono jednak, że korzyści dla pacjentów z niemiarowością są bardziej znaczące w spoczynku niż po wysiłku. -U pacjentów stosujących leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny lub tylko leki moczopędne, odstawienie digoksyny powoduje pogorszenie stanu klinicznego. -Zastosowanie dawek terapeutycznych digoksyny może powodować wydłużenie odstępu PR i obniżenie odcinka ST w elektrokardiogramie. -Digoksyna może powodować fałszywie dodatnie zmiany w zespołach ST-T na obrazie EKG podczas przeprowadzania testów wysiłkowych. Zmiany te odzwierciedlają spodziewane działanie leku i nie wskazują na jego toksyczność. -U pacjentów otrzymujących digoksynę należy okresowo badać stężenie elektrolitów we krwi i czynność nerek (stężenie kreatyniny w osoczu); częstość badania zależna jest od stanu klinicznego pacjenta. -Pomimo że u wielu pacjentów z przewlekłą zastoinową niewydolnością serca doraźne zastosowanie digoksyny przynosi korzyści, u wielu z tych pacjentów nie obserwuje się stałej, znamiennej lub trwałej poprawy hemodynamicznej. Dlatego też istotna jest ocena indywidualnej reakcji każdego pacjenta przy długookresowej terapii digoksyną. -Pacjenci z ciężką niewydolnością oddechową mogą wykazywać zwiększoną wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy naparstnicy. -Lek Digoxin Sopharma zawiera 10% etanolu. Jedna ampułka zawiera 0,2 g alkoholu. 4.5Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji Wystąpienie interakcji zależy od stopnia wydalania leku przez nerki, wiązania przez tkanki, wiązania z białkami osocza, dystrybucji w organizmie, stopnia wchłaniania digoksyny i wrażliwości na tę substancję. Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia interakcji podczas stosowania terapii złożonych, a w przypadku jakichkolwiek wątpliwości należy oznaczyć stężenie digoksyny w osoczu. -Digoksyna w skojarzeniu z lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne może powodować wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego. -Leki powodujące hipokaliemię lub wewnątrzkomórkowy niedobór potasu mogą powodować zwiększoną wrażliwość na digoksynę; należą do nich leki moczopędne, sole litu, kortykosteroidy oraz karbenoksolon. -Pacjenci otrzymujący digoksynę są bardziej wrażliwi na działanie suksametonium, które nasila hiperkaliemię. 6 -Wapń, wstrzyknięty szybko dożylnie, może wywoływać ciężką niemiarowość u pacjentów stosujących digoksynę. -Stężenie digoksyny w osoczu zwiększa się podczas jednoczesnego stosowania następujących leków alprazolam, amiodaron, flekainid, gentamycyna, indometacyna, itrakonazol, prazosyna, propafenon, chinidyna, chinina, spironolakton, antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna i klarytromycyna), tetracykliny (i prawdopodobnie innych antybiotyków), trimetoprim, propantelina, atorwastatyna, cyklosporyny, epoprostenol (przemijające), karwedilol. -Stężenie digoksyny w osoczu zmniejsza się podczas jednoczesnego stosowania następujących leków: adrenaliny (epinefryny), leków zobojętniających, kaolin-pektyny, niektórych leków przeczyszczających, kolestyraminy, akarbozy, salbutamolu, sulfasalazyny, neomycyny, ryfampicyny, niektórych cytostatyków, fenytoiny, metoklopramidu, penicylaminy, preparatów zawierających wyciąg z dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). -Antagoniści kanału wapniowego mogą nie zmieniać lub zwiększać stężenie digoksyny w osoczu. Werapamil, felodypina i tiapamil zwiększają stężenie digoksyny w osoczu. Nifedypina i diltiazem mogą zwiększać lub nie wpływać na stężenie digoksyny w osoczu. Isradypina nie zmienia stężenie digoksyny w osoczu. Inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE) mogą także nie zmieniać lub zwiększać stężenie digoksyny w osoczu. -Milrinon nie wpływa na stężenie digoksyny w osoczu w stanie stacjonarnym. -Digoksyna jest substratem P-glikoproteiny. W związku z tym, inhibitory P-glikoproteiny mogą zwiększać stężenie digoksyny we krwi poprzez zwiększanie wchłaniania i (lub) poprzez zmniejszanie klirensu nerkowego (patrz punkt 5.2 Właściwości farmakokinetyczne). 4.6Wpływ na płodność, ciążę i laktację Nie ma danych dotyczących wpływu na płodność lub działania teratogennego digoksyny. Brak dostępnych informacji dotyczących wpływu digoksyny na płodność u ludzi. Stosowanie digoksyny w ciąży nie jest przeciwwskazane, jednak dawkowanie i kontrola mogą być mniej przewidywalne u kobiet w ciąży niż u kobiet niebędących w ciąży, przy czym niektóre pacjentki mogą wymagać stosowania większych dawek w okresie ciąży. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków, stosowanie digoksyny u kobiet w ciąży jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Pomimo długiego narażenia na preparaty naparstnicy przed urodzeniem, nie zaobserwowano istotnych działań niepożądanych u płodu lub noworodka, gdy stężenie digoksyny w osoczu utrzymywane jest w zakresie normy. Przypuszcza się, że digoksyna poprzez bezpośredni wpływ na błonę mięśniową .macicy może być przyczyną wcześniactwa i niskiej masy urodzeniowej dzieci, jednak nie można wykluczyć wpływu chorób serca matki na stan noworodka. Digoksyna podawana u matki może być stosowana do leczenia częstoskurczu u płodu oraz zastoinowej niewydolności serca. Odnotowano działania niepożądane u płodu, w przypadku gdy u ich matek stwierdzano zatrucie digoksyną. Digoksyna przenika do mleka kobiecego w minimalnych ilościach, dlatego karmienie piersią nie jest przeciwwskazane. 4.7Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn Obserwowano zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego i zaburzenia widzenia u pacjentów przyjmujących preparat Digoxin Sopharma, dlatego powinni oni zachować ostrożność 7 podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych, obsługiwania urządzeń mechanicznych i wykonywania niebezpiecznych czynności. 4.8Działania niepożądane Możliwe działania niepożądane związane ze stosowaniem digoksyny zostały przedstawione w poniższej tabeli. Do określenia częstości ich występowania użyto następującej klasyfikacji: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100); rzadko (≥1/10 podstawie dostępnych danych). W każdej grupie działania niepożądane zostały uszeregowane według zmniejszającego się nasilenia. Częstość występowania Klasyfikacja układów i narządów CzęstoNiezbyt częstoRzadkoBardzo rzadko Zaburzenia krwi i układu chłonnego małopłytkowość Zaburzenia metabolizmu i odżywiania jadłowstręt Zaburzenia psychicznedepresjapsychoza, apatia, splątanie Zaburzenia układu nerwowego zaburzenia OUN, zawroty głowy ból głowy Zaburzenia okazaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie lub widzenie w kolorze żółtym) Zaburzenia serca niemiarowość, zaburzenia przewodzenia, bigeminia, trigeminia, wydłużenie odstępu PR, bradykardia zatokowa tachyarytmia nadkomorowa, częstoskurcz przedsionkowy (z blokiem lub bez bloku), częstoskurcz węzłowy, arytmia komorowa, przedwczesne skurcze komorowe, obniżenie odcinka ST Zaburzenia żołądka i jelit nudności, wymioty, biegunka niedokrwienie jelit, martwica jelit Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej wysypka skórna w postaci pokrzywki lub przypominająca płonicę; może im towarzyszyć eozynofilia znacznego stopnia Zaburzenia układu ginekomastia (po 8 rozrodczego i piersidługotrwałym stosowaniu) Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania zmęczenie, złe samopoczucie, osłabienie Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Wydziału Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel. (22) 49-21-301, fax (22) 49-21-309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. 4.9Przedawkowanie Objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania są podobne do opisanych w punkcie 4.8. Działania niepożądane; mogą jednak występować z większą częstością i być bardziej nasilone. Objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania digoksyny występują częściej po przekroczeniu stężenia 2,0 ng/ml (2,56 nmol/l), jednak obserwowano znaczącą zmienność pomiędzy pacjentami. W przypadku określania, czy objawy pacjenta są spowodowane przez digoksynę, ważnymi czynnikami są stan kliniczny pacjenta łącznie ze stężeniem elektrolitów w osoczu oraz czynnością tarczycy (patrz punkt 4.2 Dawkowanie i sposób podawania). Dorośli U dorosłych bez choroby serca obserwacja kliniczna wskazuje, że przedawkowanie digoksyny w ilości od 10 do 15 mg było dawką powodującą zgon połowy pacjentów. Objawy ze strony serca Objawy ze strony serca to najczęściej występujące i ciężkie objawy toksyczności ostrej, jak i przewlekłej. Maksymalne działanie na mięsień sercowy występuje na ogół w ciągu 3 do 6 godzin po przedawkowaniu i może trwać przez następne 24 godziny lub dłużej. Przedawkowanie digoksyny może prowadzić do niemiarowości niemal każdego typu. Często występują liczne zaburzenia rytmu u tego samego pacjenta, takie jak napadowy częstoskurcz przedsionkowy ze zmiennym blokiem przedsionkowo-komorowym, przyspieszony rytm węzłowy, spowolnione migotanie przedsionków (z bardzo małą zmiennością szybkości czynności komór) oraz dwukierunkowy częstoskurcz komorowy. Przedwczesne skurcze komorowe są często najwcześniejszą i najczęściej występującą niemiarowością. Często występuje również bigeminia i trigeminia. Rzadkoskurcz zatokowy i pozostałe bradyarytmia występują bardzo często. Często występują bloki serca pierwszego, drugiego i trzeciego stopnia oraz rozkojarzenie przedsionkowo-komorowe. Wczesna toksyczność może objawiać się wyłącznie wydłużeniem odstępu PR. Objawem toksyczności może być również częstoskurcz komorowy. Zatrzymanie krążenia wywołane przez zatrzymanie serca lub migotanie komorowe z powodu zatrucia digoksyną jest na ogół śmiertelne. Hipokaliemia może przyczyniać się do toksyczności (patrz punkt 4.4 Ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania). Pozostałe objawy Ostre i poważne zatrucie digoksyną może prowadzić do łagodnej lub znacznej hiperkaliemii z powodu hamowania pompy sodowo-potasowej (Na+-K+). 9 Objawy ze strony żołądka i jelit występują bardzo często zarówno w przypadku toksyczności ostrej, jak i przewlekłej. Jak podaje większość publikacji symptomy poprzedzają objawy ze strony serca u około połowy pacjentów. Jadłowstręt, nudności i wymioty opisywano z częstością do 80%. Te objawy na ogół występują wcześnie po przedawkowaniu. Objawy neurologiczne i objawy widzenia występują zarówno w przypadku toksyczności ostrej, jak i przewlekłej. Zawroty głowy, różne zaburzenia ze strony OUN, zmęczenie i złe samopoczucie występują bardzo często. Najczęściej występującym zaburzeniem widzenia jest aberracja (przewaga żółtego i zielonego). Objawy neurologiczne i widzenia mogą utrzymywać się nawet po ustąpieniu innych objawów toksyczności. W przypadku toksyczności przewlekłej mogą dominować niespecyficzne objawy pozasercowe, takie jak złe samopoczucie i osłabienie. Dzieci U dzieci w wieku od 1 do 3 lat bez choroby serca, obserwacja kliniczna wskazuje, że przedawkowanie digoksyny w ilości od 6 do 10 mg było dawką powodującą zgon połowy pacjentów. Większość objawów toksyczności u dzieci występuje podczas lub bezpośrednio po fazie nasycającej digoksyną. Objawy ze strony serca Takie same niemiarowości lub kombinacje niemiarowości występujące u dorosłych mogą występować u dzieci. Częstoskurcz zatokowy, częstoskurcz nadkomorowy oraz gwałtowne migotanie przedsionków obserwuje się rzadziej u dzieci. Zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego lub rzadkoskurcz zatokowy są bardziej prawdopodobne u dzieci. Arytmia komorowa występuje rzadziej, jednak w przypadku poważnego przedawkowania opisywano arytmię komorową, częstoskurcz komorowy i migotanie komór. Każdą niemiarowość lub zmianę przewodzenia w mięśniu sercowym u dzieci stosujących digoksynę należy uznać za spowodowaną przez digoksynę, do czasu gdy nie udowodni się innej przyczyny. Objawy pozasercowe Często występujące objawy poza sercowe, podobne do obserwowanych u dorosłych, to objawy ze strony żołądka i jelit, OUN i oka. Nudności i wymioty nie występują jednak często u niemowląt i małych dzieci. Oprócz działań niepożądanych obserwowanych po podaniu zalecanych dawek, w przypadku przedawkowania obserwowano spadek masy ciała u pacjentów ze starszych grup wiekowych oraz brak prawidłowego wzrostu i rozwoju u niemowląt, ból brzucha z powodu niedokrwienia tętnicy krezkowej, senność i zaburzenia zachowania, w tym objawy psychotyczne. Leczenie Bezpośrednio po spożyciu, przypadkowym lub celowym, ilość dawki dostępnej do wchłonięcia można zmniejszyć przez płukanie żołądka. Pacjenci po spożyciu dużej dawki naparstnicy powinni przyjąć dużą dawkę aktywowanego węgla w celu zapobieżenia wchłanianiu i wiązaniu digoksyny w jelitach podczas krążenia jelitowo-jelitowego. W przypadku połknięcia digoksyny w ilości większej niż 25 mg przez osobę dorosłą bez choroby serca może nastąpić się zgon lub postępujące objawy toksyczne reagujące tylko na leczenie przeciwciałami Fab skierowanymi przeciwko digoksynie (Digibind). W przypadku połknięcia digoksyny w ilości większej niż 10 mg przez dzieci w wieku od 1 do 3 lat bez stwierdzonej choroby serca, przy zaniechaniu podania przeciwciał Fab obserwuje się zgon dziecka. Należy skorygować hipokaliemię. W przypadku połknięcia dużej dawki digoksyny może wystąpić hiperkaliemia w wyniku uwalniania potasu z mięśni szkieletowych. Przed podaniem potasu w przypadku przedawkowania digoksyny należy określić stężenie potasu w osoczu. 10 W przypadku wystąpienia bradyarytmii można podać atropinę, ale konieczne może okazać się przeprowadzenie stymulacji serca. Niemiarowości komorowe mogą reagować na podawania lidokainy lub fenytoiny. Dializa nie jest skuteczną metodą usuwania digoksyny z organizmu w przypadku toksyczności potencjalnie zagrażającej życiu. Szybkie odwrócenie powikłań związanych z ciężkim zatruciem digoksyną, digitoksyną i innymi glikozydami następowało po dożylnym podaniu fragmentów Fab swoistych przeciwciał digoksyny, po niepowodzeniu innych metod leczenia. Digibind jest znanym antidotum na zatrucie digoksyną. 5.WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Glikozydy nasercowe, glikozydy naparstnicy. Kod ATC: С01АА05 Digoksyna bezpośrednio zwiększa kurczliwość mięśnia sercowego. Działanie to jest proporcjonalne do dawki w dolnym jej zakresie, stąd już przy stosowaniu małych dawek osiągany jest pewien skutek. Jest on obserwowany nawet w zdrowym mięśniu sercowym, chociaż nie przynosi wtedy żadnych korzyści fizjologicznych. Główne działanie digoksyny polega na swoistym blokowaniu trifosfatazy adenozylowej, a przez to wymiany jonów sodowych i potasowych (Na+-K+), w wyniku czego zmieniona dystrybucja jonów po obu stronach błony komórkowej powoduje zwiększenie napływu jonów wapnia i zwiększenie stężenia wapnia w czasie sprzężenia pobudzenie-skurcz. Siła działania digoksyny zwiększa się przy małym stężeniu jonów potasu w płynie zewnątrzkomórkowym, natomiast hiperkaliemia wywiera przeciwne działanie. Digoksyna hamuje mechanizm wymiany jonów Na+-K+ w komórkach autonomincznego układu nerwowego, co prowadzi do pośredniego wpływu na czynność serca. W wyniku nasilenia bodźców eferentnych z nerwu błędnego zmniejsza się napięcie układu współczulnego i zwalnia się przewodzenie bodźców w przedsionkach i węźle przedsionkowo-komorowym. Stąd główne korzystne działanie digoksyny polegające na zwolnieniu pracy komór. Pośrednie zmiany kurczliwości mięśnia sercowego wynikają także z modyfikacji podatności żył spowodowanej przez zmienioną aktywność układu wegetatywnego oraz bezpośrednią stymulację układu żylnego. Pełna odpowiedź układu krążenia na digoksynę jest wypadkową między wymienionymi działaniami bezpośrednimi i pośrednimi i może różnić się u poszczególnych pacjentów. W obecności niektórych niemiarowości nadkomorowych, największe znaczenie ma neurogenne zwolnienie przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Stopień aktywacji neurohormonalnej, występującej u pacjentów z niewydolnością serca, związany jest z pogorszeniem klinicznym i zwiększonym ryzykiem zgonu. Digoksyna zmniejsza aktywację zarówno układu współczulnego, jak i układu renina-angiotensyna, niezależnie od działania inotropowego i w ten sposób może zwiększać szansę przeżycia pacjenta. Nie jest jasne, czy działanie takie jest związane z bezpośrednim hamującym wpływem na układ współczulny, czy też ze zwiększeniem wrażliwości odruchu z baroreceptorów.5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Po dożylnym podaniu dawki nasycającej widoczne działanie farmakologiczne pojawia się w ciągu 5 do 30 minut i osiąga maksimum w ciągu 1 do 5 godzin. Po podaniu doustnym digoksyna jest wchłaniana z żołądka i górnego odcinka jelita cienkiego. Przyjmowanie digoksyny po posiłku 11 spowalnia wchłanianie leku, ale całkowita ilość wchłoniętej digoksyny pozostaje na ogół niezmieniona. Jednak w przypadku przyjmowania leku z posiłkami o wysokiej zawartości błonnika, ilość wchłoniętego leku z dawki doustnej może być zmniejszona. Po podaniu doustnym początek działania następuje w ciągu 0,5 do 2 godzin i osiąga maksimum po 2 do 6 godzinach. Biodostępność digoksyny po podaniu doustnym wynosi około 63% w postaci tabletek oraz 75% w postaci syropu dla dzieci. Dystrybucja Początkowa dystrybucja digoksyny z kompartmentu centralnego do obwodowego trwa zazwyczaj od 6 do 8 godzin. Mogą nastąpić wahania stężenia digoksyny w osoczu, zależnie od stopnia eliminacji leku w organizmie. Objętość dystrybucji jest duża (V dsilne wiązanie digoksyny przez tkanki. Najwyższe stężenia digoksyny występują w sercu, wątrobie i nerkach, przy czym stężenie w sercu osiąga wartości 30-krotnie większe od stężenia we krwi obwodowej. Pomimo że stężenie digoksyny w mięśniach szkieletowych jest znacznie mniejsze, należy pamiętać, że są one ważnym rezerwuarem leku, gdyż stanowią 40% masy całkowitej ciała. Z niewielkiej części digoksyny krążącej w osoczu, około 25% jest związane z białkami. Wydalanie Digoksyna jest wydalana głównie z moczem w niezmienionej postaci. Digoksyna jest substratem P-glikoproteiny. Jako białko efluksowe w błonie szczytowej enterocytów, P-glikoproteina może ograniczać wchłanianie digoksyny. P-glikoproteina w proksymalnych kanalikach nerkowych wydaje się być ważnym czynnikiem wydalania digoksyny przez nerki (patrz punkt 4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji). Po podaniu dożylnym digoksyny zdrowym ochotnikom, 60% do 75% dawki digoksyny jest wydalane z moczem w ciągu 6 dni. Wykazano, że całkowity klirens digoksyny jest wprost proporcjonalnie związany z czynnością nerek, a procentowa utrata dobowa odzwierciedla klirens kreatyniny, który z kolei może być oszacowany na podstawie stabilnego stężenia kreatyniny w osoczu. Całkowity i nerkowy klirens digoksyny wynosi odpowiednio 193 ± 25 ml/min i 152 ± 24 mil/min u zdrowej populacji kontrolnej. U niewielkiego odsetka pacjentów, digoksyna po podaniu doustnym jest przekształcana przez bakterie jelitowe w przewodzie pokarmowym do produktów redukcji, które nie wykazują działania nasercowego (produktów redukcji digoksyny, DRP). U tych pacjentów ponad 40% dawki może być wydalone w postaci DRP z moczem. Klirens nerkowy dwóch głównych metabolitów, dihydrodigoksyny i digoksygeniny wynosi odpowiednio 79 ± 13 ml/min i 100 ± 26 ml/min. Jednak w większości przypadków główną drogą wydalania digoksyny w postaci niezmienionej są nerki. Okres półtrwania w fazie końcowej eliminacji digoksyny u pacjentów z prawidłową czynnością nerek wynosi od 30 do 40 godzin i przedłuża się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, natomiast u pacjentów z bezmoczem może wynosić 100 godzin. W okresie noworodkowym klirens nerkowy digoksyny jest mniejszy, dlatego należy dokonywać korekty dawkowania. Szczególnie dotyczy to wcześniaków, gdyż klirens nerkowy odzwierciedla stopień dojrzałości nerek. Klirens digoksyny wynosi 65,6 ± 30 ml/min/1,73m 2
wieku 3 miesięcy, w porównaniu do zaledwie 32 ± 7 ml/min/1,73m 2
tygodnia. Poza okresem bezpośrednio po urodzeniu dzieci generalnie wymagają podawania dawek proporcjonalnie większych w przeliczeniu na masę i powierzchnię ciała. 12 Ponieważ większość digoksyny wiąże się z tkankami, a nie krąży we krwi, digoksyna nie jest skutecznie usuwana z organizmu podczas krążenia pozaustrojowego. Tylko 3% dawki digoksyny jest usuwane z organizmu podczas pięciu godzin hemodializy. 5.3Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie Nie ma danych dotyczących działania mutagennego lub rakotwórczego digoksyny. 6.DANE FARMACEUTYCZNE 6.1Wykaz substancji pomocniczych Alkohol etylowy 80% (w przeliczeniu na 96%) Glikol propylenowy Kwas cytrynowy jednowodny Disodu fosforan dwuwodny Woda do wstrzykiwań 6.2Niezgodności farmaceutyczne Nieznane. 6.3Okres ważności 6.4Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu Przechowywać w oryginalnym opakowaniu. Przechowywać w temperaturze poniżej 25°С. Nie zamrażać. 6.5Rodzaj i zawartość opakowania oraz specjalistyczny sprzęt, służący do używania, podawania lub implantacji Ampułki z bezbarwnego szkła hydrolitycznego typu 1, o pojemności 2 ml, z oznaczeniem punktu otwierania ampułki – kolorową kropką. Opakowanie zawiera: 10 ampułek (1 blister z 10 ampułkami) lub 100 ampułek (10 blistrów po 10 ampułek) w pudełku tekturowym z ulotką dla pacjenta. Blistry wykonane są z folii PVC. 6.6Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania leku do stosowania Roztwór digoksyny do wstrzykiwań/ do infuzji może być podawany po rozcieńczeniu w czterokrotnej albo większej objętości wody do wstrzykiwań; 0,9% roztwór chlorku sodu lub 5% roztwór glukozy. Rozcieńczenie w mniejszej niż zalecana objętości może prowadzić do wytrącenia się digoksyny. Roztwór digoksyny należy zużyć natychmiast po sporządzeniu. Nie zaleca się mieszania z innymi lekami w tej samej strzykawce lub pojemniku. Niewykorzystany produkt leczniczy lub jego pozostałości należy usunąć zgodnie z lokalnymi wymaganiami. 13 7.PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU Sopharma Warszawa Sp. z o.o. Al. Jerozolimskie 136, 02-305 Warszawa 8.NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU 21318 9.DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU / DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA 12.07.2013 10.DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO 14