Pioglitazone Bioton
Pioglitazonum
Tabletki 15 mg | Pioglitazonum 15 mg
Astron Healthcare Limited Bioton S.A. Kern Pharma S.L., Wielka Brytania Polska Hiszpania
Ulotka
IB/015
B. ULOTKA DLA PACJENTA IB/015 Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta PIOGLITAZONE BIOTON 15 mg, tabletki PIOGLITAZONE BIOTON 30 mg, tabletki PIOGLITAZONE BIOTON 45 mg, tabletki
Pioglitazonum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona ważne informacje dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepoż ądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
Pioglitazone Bioton w postaci tabletek zawiera pioglitazon. Jest lekiem p rzeciwcukrzycowym stosowanym u dorosłych w leczeniu cukrzycy typu 2 (insulinoniezależnej), kiedy metformina nie jest odpowiednia lub nie działa właściwie. Ten typ cukrzycy zazwyczaj rozwija się u ludzi dorosłych.
Pioglitazone Bioton pomaga kontrolować stę żenia cukru (glukozy) we krwi u osób chorych na cukrzycę typu 2 poprzez lepsze wykorzystanie wytwarzanej przez organizm insuliny. Lekarz w ciągu 3 do 6 miesięcy po rozpoczęciu stosowania powinien ocenić, czy lek Pioglitazone Bioton wywiera pożądane działanie.
Pioglitazone Bioton można stosować jako jedyny lek u pacjentów, którzy nie mogą przyjmować metforminy i u których nie można wystarczająco kontrolować stężenia cukru we krwi za pomocą diety i aktywności fizycznej. Pioglitazone Bioton można też stosować łącznie z innymi lekami przeciwcukrzycowymi (takimi jak metformina, pochodne sulfonylomocznika lub insulina), jeżeli kontrola stężenia cukru we krwi nie jest wystarczająca.
Kiedy nie stosować leku Pioglitazone Bioton: - jeśli pacjent ma uczulenie (nadwrażliwość) na pioglitazon lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6), - jeśli u pacjenta występuje niewydolność serca lub wystąpiła niewydolność serca w przeszłości, - jeśli u pacjent a występuje choroba wątroby, - jeżeli u pacjenta wystąpiła cukrzycowa kwasica ketonowa (powikłanie cukrzycy powodujące szybkie zmniejszenie masy ciała, nudności lub wymioty), IB/015 - jeśli pacjent ma lub miał kiedykolwiek raka pęcherza moczowego, - jeśli w moczu obecna jest krew i nie zostało to ocenione przez lekarza .
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku należy poinformować lekarza, jeśli : - nastąpiło zatrzymanie wody w organizmie lub pacjent ma niewydolność serca, szczególnie gdy pacjent jest w podeszłym wieku (powyżej 75 roku życia). Jeśli pacjent przyjmuje niesterydowe leki przeciwzapalne, które mogą powodować zatrzymanie wody w organizmie i obrzęki, należy również poinformować o tym lekarza. - występuje specyficzna choroba oka, związana z cukrzycą, zwana obrzękiem plamki żółtej
- występują cysty na jajnikach (zespół policystycznych jajników). Plioglitazone może zwiększyć prawdopodobieństwo zajścia w ciążę, ponieważ lek może wznowić owulację. Pacjentki, których to dotyczy powinny stosować odpowiednią antykoncepcje w celu uniknięcia nieplanowanej ciąży. - występują choroby wątroby lub serca. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badanie krwi w celu sprawdzenia czynności wątroby. Badanie to należy przeprowadzać okresowo. U niektórych pacjentów chorych od wielu lat na cukrzycę typu 2 oraz na serce lub po przebytym udarem, którzy byli leczeni pioglitazonem i insuliną obserwowano rozwój niewydolności serca. Należy jak najszybciej poinformować lekarza, jeśli pojawią się objawy niewydolności serca takie jak duszność lub gwałtowny przyrost masy ciała, lub miejscowy obrzęk.
Jeśli pacjent przyjmuje lek Pioglitazone B ioton jednocześnie z innymi lekami przeciwcukrzycowymi, jest możliwe, że stężenie cukru we krwi obniży się poniżej normy (hipoglikemia).
Może również wystąpić zmniejszenie liczby czerwonych ciałek krwi (niedokrwistość).
Złamania kości Zaobserwowano większą liczbę złamań kości, u pacjentów szczególnie u kobiet przyjmujących pioglitazon. Lekarz powinien wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia takiego powikłania.
Dzieci i młodzież Stosowanie pioglitazonu u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia nie jest zalecane.
Inne leki i Pioglitazone Bioton Należy poinformować lekarza o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować oraz tych, które wydawane są bez recepty.
Zazwyczaj można przyjmować inne leki podczas stosowania leku Pioglitazone Bioton.
Niektóre leki mogą jednak wpływać na stężenie cukru we krwi: - gemfibrozil (stosowany w celu obniżenia stężenia cholesterolu), - ryfampicyna (stosowana w leczeniu gruźlicy i innych zakażeń).
Należy poinformować lekarza lub farmaceutę o stosowaniu tych leków, gdyż może być konieczna dodatkowa kontrola stężenia cukru we krwi i dawka leku Pioglitazone Bioton może wymagać zmiany.
Pioglitazone Bioton z jedzeniem i piciem Lek można przyjmować podczas posiłku lub między posiłkami. Tabletki należy połykać pop ijając szklanką wody.
Ciąża i karmienie piersią Należy powiedzieć lekarzowi jeżeli - pacjentka jest w ciąży lub podejrzewa, że może być w ciąży, lub planuje zajście w ciążę IB/015 - pacjentka karmi piersią lub planuje karmienie piersią dziecka. Lekarz zaleci odstawienie leku.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Pioglitazon nie wpływa na zdolność do prowadzenia pojazdów ani obsługiwania maszyn. Należy jednak zachować ostrożność w przypadku, gdy pojawią się zaburzenia widzenia.
Lek Pioglitazone Bioton zawiera laktozę jednowodną.
Pioglitazone Bioton zawiera laktozę jednowodną. Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta netolerancje niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed zastosowaniem leku Pioglitazone Bioton.
Ten lek należy zawsze przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Zwykle początkowa dawka leku wynosi 15 mg lub 30 mg przyjmowana raz na dobę. Lekarz może zalecić zwiększenie dawki maksymalnie do 45 mg raz na dobę. Lekarz ustali jaką dawkę należy przyjmować.
W przypadku wrażenia, że działanie leku Pioglitazone Bioton jest za słabe, należy zwrócić się do lekarza. Jeżeli lek Pioglitazone Bioton jest stosowany jednocześnie z innymi lekami przeciwcukrzycowymi (np. insuliną, chlorpropamidem, glibenklamidem, gliklazydem lub tolbutamidem), lekarz zadecyduje, czy konieczne jest zmniejszenie dawki tych leków. Podczas stosowania leku Pioglitazone Bioton lekarz zaleci przeprowadzanie okresowych badań krwi. Celem badań jest sprawdzenie, czy czynność wątroby jest prawidłowa.
Pacjenci stosujący dietę cukrzycową powinny nadal jej przestrzegać podczas przyjmowania leku Pioglitazone Bioton. Pacjenci powinni regularnie sprawdzać masę ciała. Należy poinformować lekarza, jeżeli masa ciała się zwiększy.
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Pioglitazone Bioton Jeżeli przez przypadek pacjent zażyje zbyt dużą ilość tabletek lub jeżeli inna osoba, lub dziecko przyjęło lek, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą. U takiej osoby stężenie cukru we krwi może się znacznie zmniejszyć; w takiej sytuacji należy spożyć produkt zawierający cukier, np. kostkę lub łyżeczkę cukru, cukierki, ciastka lub wypić słodki sok owocowy.
Pominięcie zastosowania leku Pioglitazone Bioton Należy starać się przyjmować lek Pioglitazone Bioton codziennie, zgodnie z zaleceniami lekarza. W przypadku pominięcia dawki należy przyjąć następną dawkę zgodnie z zaleconym schematem dawkowania. Nie należy przyjmować podwójnej dawki.
Przerwanie stosowania leku Pioglitazone Bioton Lek Pioglitazone Bioton należy przyjmować codziennie, żeby uzyskać właściwy efekt leczenia. Przerwanie stosowania leku może spowodować zwiększenie stężenia cukru we krwi. Nie należy przerywać stosowania leku bez porozumienia z lekarzem.
IB/015 W przypadku innych pytań dotyczących stosowania leku Pioglitazone Bioton należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Jak każdy lek, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego pacjenta one wystąpią.
W szczególności, obserwowano następujące ciężkie działania niepożądane:
Niewydolność serca występowała często (nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) u pacjentów przyjmujących pioglitazon razem z insuliną. Objawy niewydolności serca to: duszność, nagłe zwiększenie masy ciała lub obrzęki. W przypadku wystąpienia któregokolwiek objawu, zwłaszcza u pacjentów powyżej 65 roku życia, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Rak pęcherza moczowego występował niezbyt często (nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów) u pacjentów przyjmujących plioglitazon. W przypadku wystąpienia objawów takich jak obecność krwi w moczu, ból w trakcie oddawania moczu , utrudnione oddawanie moczu, lub uczucie parcia na mocz, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Obrzęki występowały bardzo często (częściej niż u 1 na 10 pacjentów) u pacjentów przyjmujących jednocześnie pioglitazon i insulinę. W przypadku wystąpienia obrzęku należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Złamanie kości występowało często (nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) u kobiet przyjmujących plioglitazon. Obserwowano również przypadki złamań u mężczyzn przyjmujących pioglitazon (na podstawie dostępnych danych częstość występowania złamań w tej grupie pacjentów nie została określona). W przypadku wystąpienia złamania należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Niewyraźne widzenie (pogorszenia się ostrości wzroku) spowodowane obrzękiem (lub płynem) w tylnej części oka obserwowano u pacjentów przyjmujących pioglitazon (częstość występowania na podstawie dostępnych danych nie została określona). Jeśli objaw ten wystąpił po raz pierwszy lub nasilił się, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Obserwowano reakcje alergiczne o nieznanej częstości ( na podstawie dostępnych danych częstość występowania reakcji alergicznych nie została określona) u pacjentów przyjmujących pioglitazon. Jeśli u pacjenta wystąpi ciężka reakcja alergiczna, w tym pokrzywka lub obrzęk twarzy, ust, języka, gardła oraz trudnościami w oddychaniu lub połykaniu, należy przerwać stosowanie leku i natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Inne objawy niepożądane, które wystąpiły u niektórych pacjentów stosujących plioglitazon to:
Często ( mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) - zakażenia układu oddechowego - zaburzenia widzenia - zwiększenie masy ciała - z drętwienie
niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów) - zapalenie zatok - trudności w zasypianiu (bezsenność) częstość nieznana (nie można ocenić na podstawie dostępnych danych) - zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych IB/015 - reakcje alergiczne
Inne działania niepożądane obserwowane u niektórych pacjentów stosujących pioglitazon łącznie z innymi lekami przeciwcukrzycowymi:
bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na 10 pacjentów) - zmniejszenie stężenia cukru we krwi (hipoglikemia)
często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) - bóle głowy - zawroty głowy - bóle stawów - impotencja - ból pleców - zadyszka - niewielkie zmniejszenie liczby czerwonych krwinek - wzdęcia
niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u1 na 100 pacjentów) - obecność cukru (glukozy), białka w moczu - zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych - zawroty głowy - wzmożona potliwość - znużenie - wzmożony apetyt
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie lub pilęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie należy stosować leku po upływie terminu ważności, z amieszczonego na blistrze po EXP . i na opakowaniu tekturowym. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Lek nie wymaga szczególnych warunków przechowywania.
IB/015 Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, co zrobić z lekami, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera lek Pioglitazone Bioton Substancją czynną leku jest pioglitazon. Każda tabletka zawiera 15/30/45 mg pioglitazonu (w postaci chlorowodorku).
Inne składniki leku to: laktoza jednowodna, karmeloza wapniowa, hydroksypropyloceluloza (E 463) , magnezu stearynian (E 572).
Jak wygląda lek Pioglitazone Bioton i co zawiera opakowanie Tabletki Pioglitazone Bioton 15 mg mają barwę białą lub kremową, są okrągłe, wypukłe, niepowlekane z wytłoczonym „P” po jednej stronie i „15” po drugiej stronie.
Tabletki są pakowane w blistry zawierające 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98, 112 lub 196 tabletek.
Tabletki Pioglitazone Bioton 30 mg mają barwę białą lub kremową, są okrągłe, płaskie, niepowlekane ze ściętą krawędzią, z wytłoczonym „PIO” po jednej stronie i „30” po drugiej stronie.
Tabletki są pakowane w blistry zawierające 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98, 112 lub 196 tabletek.
Tabletki Pioglitazone Bioton 45 mg mają barwę białą lub kremową, są okrągłe, płaskie, niepowlekane ze ściętą krawędzią, z wytłoczonym „PIO” po jednej stronie i „45” po drugiej stronie.
Tabletki są pakowane w blistry zawierające 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98, 112 lub 196 tabletek.
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny BIOTON S.A. 02-516 Warszawa ul. Starościńska 5
Wytwórca BIOTON S.A. ul. Starościńska 5 02-516 Warszawa
Accord Healthcare Limited Sage house, 319 Pinner road North Harrow HA1 4HF, Middlesex Wielka Brytania
LABORATORI FUNDACIÓ DAU C/ C, 12-14 Pol. Ind. Zona, Franca, Barcelona 08040 Hiszpania
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego. IB/015 BIOTON S.A. 02-516 Warszawa ul. Starościńska 5 Tel: + 48 (22) 721 40 00
Ten lek został dopuszczony do obrotu w następujących krajach Unii Europejskiej:
Kraj Nazwa leku Włochy PIOGLITAZONE DOC Generici 15/30/45 mg compresse Polska Pioglitazone Bioton
Data zatwierdzenia ulotki: l ipiec 2022
B. ULOTKA DLA PACJENTA IB/015 Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta PIOGLITAZONE BIOTON 15 mg, tabletki PIOGLITAZONE BIOTON 30 mg, tabletki PIOGLITAZONE BIOTON 45 mg, tabletki
Pioglitazonum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona ważne informacje dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepoż ądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest lek Pioglitazone Bioton i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Pioglitazone Bioton
3. Jak stosować lek Pioglitazone Bioton
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Pioglitazone Bioton
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Pioglitazone Bioton i w jakim celu się go stosuje
Pioglitazone Bioton w postaci tabletek zawiera pioglitazon. Jest lekiem p rzeciwcukrzycowym stosowanym u dorosłych w leczeniu cukrzycy typu 2 (insulinoniezależnej), kiedy metformina nie jest odpowiednia lub nie działa właściwie. Ten typ cukrzycy zazwyczaj rozwija się u ludzi dorosłych.
Pioglitazone Bioton pomaga kontrolować stę żenia cukru (glukozy) we krwi u osób chorych na cukrzycę typu 2 poprzez lepsze wykorzystanie wytwarzanej przez organizm insuliny. Lekarz w ciągu 3 do 6 miesięcy po rozpoczęciu stosowania powinien ocenić, czy lek Pioglitazone Bioton wywiera pożądane działanie.
Pioglitazone Bioton można stosować jako jedyny lek u pacjentów, którzy nie mogą przyjmować metforminy i u których nie można wystarczająco kontrolować stężenia cukru we krwi za pomocą diety i aktywności fizycznej. Pioglitazone Bioton można też stosować łącznie z innymi lekami przeciwcukrzycowymi (takimi jak metformina, pochodne sulfonylomocznika lub insulina), jeżeli kontrola stężenia cukru we krwi nie jest wystarczająca.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Pioglitazone Bioton
Kiedy nie stosować leku Pioglitazone Bioton: - jeśli pacjent ma uczulenie (nadwrażliwość) na pioglitazon lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6), - jeśli u pacjenta występuje niewydolność serca lub wystąpiła niewydolność serca w przeszłości, - jeśli u pacjent a występuje choroba wątroby, - jeżeli u pacjenta wystąpiła cukrzycowa kwasica ketonowa (powikłanie cukrzycy powodujące szybkie zmniejszenie masy ciała, nudności lub wymioty), IB/015 - jeśli pacjent ma lub miał kiedykolwiek raka pęcherza moczowego, - jeśli w moczu obecna jest krew i nie zostało to ocenione przez lekarza .
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku należy poinformować lekarza, jeśli : - nastąpiło zatrzymanie wody w organizmie lub pacjent ma niewydolność serca, szczególnie gdy pacjent jest w podeszłym wieku (powyżej 75 roku życia). Jeśli pacjent przyjmuje niesterydowe leki przeciwzapalne, które mogą powodować zatrzymanie wody w organizmie i obrzęki, należy również poinformować o tym lekarza. - występuje specyficzna choroba oka, związana z cukrzycą, zwana obrzękiem plamki żółtej
- występują cysty na jajnikach (zespół policystycznych jajników). Plioglitazone może zwiększyć prawdopodobieństwo zajścia w ciążę, ponieważ lek może wznowić owulację. Pacjentki, których to dotyczy powinny stosować odpowiednią antykoncepcje w celu uniknięcia nieplanowanej ciąży. - występują choroby wątroby lub serca. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badanie krwi w celu sprawdzenia czynności wątroby. Badanie to należy przeprowadzać okresowo. U niektórych pacjentów chorych od wielu lat na cukrzycę typu 2 oraz na serce lub po przebytym udarem, którzy byli leczeni pioglitazonem i insuliną obserwowano rozwój niewydolności serca. Należy jak najszybciej poinformować lekarza, jeśli pojawią się objawy niewydolności serca takie jak duszność lub gwałtowny przyrost masy ciała, lub miejscowy obrzęk.
Jeśli pacjent przyjmuje lek Pioglitazone B ioton jednocześnie z innymi lekami przeciwcukrzycowymi, jest możliwe, że stężenie cukru we krwi obniży się poniżej normy (hipoglikemia).
Może również wystąpić zmniejszenie liczby czerwonych ciałek krwi (niedokrwistość).
Złamania kości Zaobserwowano większą liczbę złamań kości, u pacjentów szczególnie u kobiet przyjmujących pioglitazon. Lekarz powinien wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia takiego powikłania.
Dzieci i młodzież Stosowanie pioglitazonu u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia nie jest zalecane.
Inne leki i Pioglitazone Bioton Należy poinformować lekarza o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować oraz tych, które wydawane są bez recepty.
Zazwyczaj można przyjmować inne leki podczas stosowania leku Pioglitazone Bioton.
Niektóre leki mogą jednak wpływać na stężenie cukru we krwi: - gemfibrozil (stosowany w celu obniżenia stężenia cholesterolu), - ryfampicyna (stosowana w leczeniu gruźlicy i innych zakażeń).
Należy poinformować lekarza lub farmaceutę o stosowaniu tych leków, gdyż może być konieczna dodatkowa kontrola stężenia cukru we krwi i dawka leku Pioglitazone Bioton może wymagać zmiany.
Pioglitazone Bioton z jedzeniem i piciem Lek można przyjmować podczas posiłku lub między posiłkami. Tabletki należy połykać pop ijając szklanką wody.
Ciąża i karmienie piersią Należy powiedzieć lekarzowi jeżeli - pacjentka jest w ciąży lub podejrzewa, że może być w ciąży, lub planuje zajście w ciążę IB/015 - pacjentka karmi piersią lub planuje karmienie piersią dziecka. Lekarz zaleci odstawienie leku.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Pioglitazon nie wpływa na zdolność do prowadzenia pojazdów ani obsługiwania maszyn. Należy jednak zachować ostrożność w przypadku, gdy pojawią się zaburzenia widzenia.
Lek Pioglitazone Bioton zawiera laktozę jednowodną.
Pioglitazone Bioton zawiera laktozę jednowodną. Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta netolerancje niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed zastosowaniem leku Pioglitazone Bioton.
3. Jak stosować lek Pioglitazone Bioton
Ten lek należy zawsze przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Zwykle początkowa dawka leku wynosi 15 mg lub 30 mg przyjmowana raz na dobę. Lekarz może zalecić zwiększenie dawki maksymalnie do 45 mg raz na dobę. Lekarz ustali jaką dawkę należy przyjmować.
W przypadku wrażenia, że działanie leku Pioglitazone Bioton jest za słabe, należy zwrócić się do lekarza. Jeżeli lek Pioglitazone Bioton jest stosowany jednocześnie z innymi lekami przeciwcukrzycowymi (np. insuliną, chlorpropamidem, glibenklamidem, gliklazydem lub tolbutamidem), lekarz zadecyduje, czy konieczne jest zmniejszenie dawki tych leków. Podczas stosowania leku Pioglitazone Bioton lekarz zaleci przeprowadzanie okresowych badań krwi. Celem badań jest sprawdzenie, czy czynność wątroby jest prawidłowa.
Pacjenci stosujący dietę cukrzycową powinny nadal jej przestrzegać podczas przyjmowania leku Pioglitazone Bioton. Pacjenci powinni regularnie sprawdzać masę ciała. Należy poinformować lekarza, jeżeli masa ciała się zwiększy.
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Pioglitazone Bioton Jeżeli przez przypadek pacjent zażyje zbyt dużą ilość tabletek lub jeżeli inna osoba, lub dziecko przyjęło lek, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą. U takiej osoby stężenie cukru we krwi może się znacznie zmniejszyć; w takiej sytuacji należy spożyć produkt zawierający cukier, np. kostkę lub łyżeczkę cukru, cukierki, ciastka lub wypić słodki sok owocowy.
Pominięcie zastosowania leku Pioglitazone Bioton Należy starać się przyjmować lek Pioglitazone Bioton codziennie, zgodnie z zaleceniami lekarza. W przypadku pominięcia dawki należy przyjąć następną dawkę zgodnie z zaleconym schematem dawkowania. Nie należy przyjmować podwójnej dawki.
Przerwanie stosowania leku Pioglitazone Bioton Lek Pioglitazone Bioton należy przyjmować codziennie, żeby uzyskać właściwy efekt leczenia. Przerwanie stosowania leku może spowodować zwiększenie stężenia cukru we krwi. Nie należy przerywać stosowania leku bez porozumienia z lekarzem.
IB/015 W przypadku innych pytań dotyczących stosowania leku Pioglitazone Bioton należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego pacjenta one wystąpią.
W szczególności, obserwowano następujące ciężkie działania niepożądane:
Niewydolność serca występowała często (nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) u pacjentów przyjmujących pioglitazon razem z insuliną. Objawy niewydolności serca to: duszność, nagłe zwiększenie masy ciała lub obrzęki. W przypadku wystąpienia któregokolwiek objawu, zwłaszcza u pacjentów powyżej 65 roku życia, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Rak pęcherza moczowego występował niezbyt często (nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów) u pacjentów przyjmujących plioglitazon. W przypadku wystąpienia objawów takich jak obecność krwi w moczu, ból w trakcie oddawania moczu , utrudnione oddawanie moczu, lub uczucie parcia na mocz, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Obrzęki występowały bardzo często (częściej niż u 1 na 10 pacjentów) u pacjentów przyjmujących jednocześnie pioglitazon i insulinę. W przypadku wystąpienia obrzęku należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Złamanie kości występowało często (nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) u kobiet przyjmujących plioglitazon. Obserwowano również przypadki złamań u mężczyzn przyjmujących pioglitazon (na podstawie dostępnych danych częstość występowania złamań w tej grupie pacjentów nie została określona). W przypadku wystąpienia złamania należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Niewyraźne widzenie (pogorszenia się ostrości wzroku) spowodowane obrzękiem (lub płynem) w tylnej części oka obserwowano u pacjentów przyjmujących pioglitazon (częstość występowania na podstawie dostępnych danych nie została określona). Jeśli objaw ten wystąpił po raz pierwszy lub nasilił się, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Obserwowano reakcje alergiczne o nieznanej częstości ( na podstawie dostępnych danych częstość występowania reakcji alergicznych nie została określona) u pacjentów przyjmujących pioglitazon. Jeśli u pacjenta wystąpi ciężka reakcja alergiczna, w tym pokrzywka lub obrzęk twarzy, ust, języka, gardła oraz trudnościami w oddychaniu lub połykaniu, należy przerwać stosowanie leku i natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Inne objawy niepożądane, które wystąpiły u niektórych pacjentów stosujących plioglitazon to:
Często ( mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) - zakażenia układu oddechowego - zaburzenia widzenia - zwiększenie masy ciała - z drętwienie
niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów) - zapalenie zatok - trudności w zasypianiu (bezsenność) częstość nieznana (nie można ocenić na podstawie dostępnych danych) - zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych IB/015 - reakcje alergiczne
Inne działania niepożądane obserwowane u niektórych pacjentów stosujących pioglitazon łącznie z innymi lekami przeciwcukrzycowymi:
bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na 10 pacjentów) - zmniejszenie stężenia cukru we krwi (hipoglikemia)
często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) - bóle głowy - zawroty głowy - bóle stawów - impotencja - ból pleców - zadyszka - niewielkie zmniejszenie liczby czerwonych krwinek - wzdęcia
niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u1 na 100 pacjentów) - obecność cukru (glukozy), białka w moczu - zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych - zawroty głowy - wzmożona potliwość - znużenie - wzmożony apetyt
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie lub pilęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Pioglitazone Bioton
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie należy stosować leku po upływie terminu ważności, z amieszczonego na blistrze po EXP . i na opakowaniu tekturowym. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Lek nie wymaga szczególnych warunków przechowywania.
IB/015 Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, co zrobić z lekami, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Pioglitazone Bioton Substancją czynną leku jest pioglitazon. Każda tabletka zawiera 15/30/45 mg pioglitazonu (w postaci chlorowodorku).
Inne składniki leku to: laktoza jednowodna, karmeloza wapniowa, hydroksypropyloceluloza (E 463) , magnezu stearynian (E 572).
Jak wygląda lek Pioglitazone Bioton i co zawiera opakowanie Tabletki Pioglitazone Bioton 15 mg mają barwę białą lub kremową, są okrągłe, wypukłe, niepowlekane z wytłoczonym „P” po jednej stronie i „15” po drugiej stronie.
Tabletki są pakowane w blistry zawierające 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98, 112 lub 196 tabletek.
Tabletki Pioglitazone Bioton 30 mg mają barwę białą lub kremową, są okrągłe, płaskie, niepowlekane ze ściętą krawędzią, z wytłoczonym „PIO” po jednej stronie i „30” po drugiej stronie.
Tabletki są pakowane w blistry zawierające 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98, 112 lub 196 tabletek.
Tabletki Pioglitazone Bioton 45 mg mają barwę białą lub kremową, są okrągłe, płaskie, niepowlekane ze ściętą krawędzią, z wytłoczonym „PIO” po jednej stronie i „45” po drugiej stronie.
Tabletki są pakowane w blistry zawierające 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98, 112 lub 196 tabletek.
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny BIOTON S.A. 02-516 Warszawa ul. Starościńska 5
Wytwórca BIOTON S.A. ul. Starościńska 5 02-516 Warszawa
Accord Healthcare Limited Sage house, 319 Pinner road North Harrow HA1 4HF, Middlesex Wielka Brytania
LABORATORI FUNDACIÓ DAU C/ C, 12-14 Pol. Ind. Zona, Franca, Barcelona 08040 Hiszpania
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego. IB/015 BIOTON S.A. 02-516 Warszawa ul. Starościńska 5 Tel: + 48 (22) 721 40 00
Ten lek został dopuszczony do obrotu w następujących krajach Unii Europejskiej:
Kraj Nazwa leku Włochy PIOGLITAZONE DOC Generici 15/30/45 mg compresse Polska Pioglitazone Bioton
Data zatwierdzenia ulotki: l ipiec 2022
Charakterystyka
IB-015
ANEKS I
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO IB-015
Pioglitazone Bioton 15 mg tabletki Pioglitazone Bioton 30 mg tabletki Pioglitazone Bioton 45 mg tabletki
Każda tabletka zawiera 15 mg pioglitazonu w postaci chlorowodorku. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 37,24 mg laktozy bezwodnej (patrz punkt 4.4).
Każda tabletka zawiera 30 mg pioglitazonu w postaci chlorowodorku. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 74,46 mg laktozy bezwodnej (patrz punkt 4.4).
Każda tabletka zawiera 45 mg pioglitazonu w postaci chlorowodorku. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 111,70 mg laktozy bezwodnej (patrz punkt 4.4).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Tabletka.
Tabletki 15 mg: białe lub kremowe, okrągłe, wypukłe, niepowlekane, z wytłoczonym „P” po jednej stronie i „15”po drugiej stronie.
Tabletki 30 mg: białe lub kremowe, okrągłe, płaskie, niepowlekane, ze ściętą krawędzią i z wytłoczonym „PIO” po jednej stronie i „30” po drugiej stronie.
Tabletki 45 mg: białe lub kremowe, okrągłe, płaskie, niepowlekane, ze ściętą krawędzią i z wytłoczonym „PIO” po jednej stronie i „45” po drugiej stronie.
Pioglitazon wskazany jest jako lek drugiego lub trzeciego rzutu w leczeniu cukrzycy typu 2 tak jak przedstawiono poniżej:
w monoterapii - u dorosłych pacjentów (zwłaszcza u pacjentów z nadwagą) z niedostateczną kontrolą glikemii za pomocą diety i aktywności fizycznej, i u których nie można stosować metforminy ze względu na przeciwwskazania lub nietolerancję.
w dwulekowej terapii doustnej w skojarzeniu z: - metforminą u dorosłych pacjentów (zwłaszcza u pacjentów z nadwagą), u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo stosowania w monoterapii maksymalnych tolerowanych dawek metforminy, IB-015 - pochodną sulfonylomocznika, tylko u dorosłych pacjentów z nietolerancją metforminy lub u których metformina jest przeciwwskazana; u pacjentów, u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo stosowania w monoterapii maksymalnych tolerowanych dawek sulfonylomocznika.
w trzylekowej terapii doustnej w skojarzeniu z - metforminą i pochodną sulfonylomocznika, u dorosłych pacjentów ( zwłaszcza u pacjentów z nadwagą), u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo stosowania dwulekowej terapii doustnej.
Pioglitazon jest również wskazany w leczeniu skojarzonym z insuliną w cukrzycy typu 2 u dorosłych pacjentów z niedostateczną kontrolą glikemii za pomocą insuliny, którzy nie mogą stosować metforminy ze względu na przeciwwskazania lub nietolerancję (patrz punkt 4.4).
Po rozpoczęciu leczenia pioglitazonem należy kontrolować pacjentów po 3 do 6 miesiącach, w celu oceny odpowiedzi pacjenta na leczenie (np. zmniejszenie stężenia HbA1c). U pacjentów, u których nie stwierdza się wystarczającej odpowiedzi leczenie, pioglita zonem należy przerwać. Ze względu na potencjalne ryzyko związane z przedłużonym leczeniem, w trakcie kolejnych rutynowych wizyt, lekarze przepisujący lek powinni o ceni ać c zy leczeni e pioglitazonem jest nadal korzystne (patrz punkt 4.4).
Dawkowanie
Leczenie pioglitazonem można rozpocząć od dawki 15 mg lub 30 mg raz na dobę. Dawkę można zwiększyć do dawki maksymalnej 45 mg raz na dobę.
W przypadku leczenia skojarzonego z insuliną, po rozpoczęciu leczenia pioglitazonem można kontynuować podawanie aktualnie stosowanej dawki insuliny. Jeśli u pacjenta wystąpi hipoglikemia, należy zmniejszyć dawkę insuliny.
Szczególne populacje
Pacjenci w podeszłym wieku U osób w podeszłym wieku zmiana dawki nie jest konieczna (patrz 5.2). Należy rozpocząć stosowanie leku od najmniejszej dostępnej dawki i stopniowo ją zwiększać, zwłaszcza gdy pioglitazon jest stosowany w skojarzeniu z insuliną (patrz punkt 4.4 Retencja płynów i niewydolność serca).
Zaburzenia czynności nerek U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny > 4 ml/min) n ie jest konieczna zmiana dawki leku (patrz punkt 5.2). Brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów dializowanych, dlatego nie należy stosować pioglitazonu u tych pacjentów.
Zaburzenia czynności wątroby Nie należy stosować pioglitazonu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3 i 4.4).
Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu pioglitazonu u dzieci i u młodzieży poniżej 18 roku życia. Brak dostępnych danych.
Sposób podawania
IB-015 Pioglitazon w postaci tabletek należy przyjmować doustnie raz na dobę w czasie posiłku lub między posiłkami. Tabletki należy połykać popijając szklanką wody.
Pioglitazon jest przeciwwskazany u pacjentów:
- z nadwrażliwością na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą (wymienioną w punkcie 6.1), - z występującą obecnie lub w wywiadzie niewydolnością serca (stopień I-IV wg klasyfikacji NYHA), - z zaburzoną czynnością wątroby, - z kwasicą ketonową, - z rakiem pęcherza moczowego występującym aktualnie lub rakiem pęcherza moczowego w wywiadzie, - z krwiomoczem różnego pochodzenia.
Retencja płynów i niewydolność serca
Pioglitazon może powodować retencję płynów, co może zaostrzyć lub przyspieszyć wystąpienie niewydolności serca. Podczas leczenia pacjentów, u których występuje przynajmniej jeden czynnik ryzyka wystąpienia zastoinowej niewydolności serca (np. przebyty zawał serca, objawowa choroba niedokrwienna serca, lub podeszły wiek pacjenta), lekarz powinien rozpocząć stosowanie leku od najmniejszej dawki i stopniowo ją zwiększać. Należy obserwować, czy u pacjentów, zwłaszcza tych z ograniczoną rezerwą sercową, nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe niewydolności serca, zwiększenie masy ciała lub obrzęki . Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki wystąpienia niewydolności serca u pacjentów leczonych pioglitazonem w skojarzeniu z insuliną lub z niewydolnością serca w wywiadzie. Podczas stosowania pioglitazonu w leczeniu skojarzonym z insuliną u pacjentow należy obserwować występowanie przedmiotowych i podmiotowych objawów niewydolności serca, zwiększenia masy ciał i obrzęków. Ponieważ insulina i pioglitazon powodują retencję płynów w organizmie, jednoczesne stosowanie tych leków może zwiększyć ryzyko wystąpienia obrzęków. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano również przypadki wystąpienia obrzę ków obwodowych i niewydolności serca u pacjentów stosujących jednocześnie pioglitazon i niesteroidowe leki przeciwzapalne, w tym selektywne inhibitory COX-2. W przypadku jakiegokolwiek pogorszenia stanu kardiologicznego należy przerwać leczenie pioglitazonem.
Badanie oceniające wpływ pioglitazonu na układ sercowo-naczyniowy przeprowadzono z udziałem pacjentów w wieku poniżej 75 lat z cukrzycą typu 2 i z współistniejącą makroangiopatią. Pacjenci otrzymywali pioglitazon lub placebo jako uzupełnienie dotychczasowego leczenia cukrzycy lub choroby sercowo-naczyniowej maksymalnie przez okres do 3,5 roku. Badanie wykazało zwiększenie częstości występowania przypadków niewydolności serca, jednak nie prowadziło to do zwiększenia śmiertelności podczas tego badania.
Pacjenci w podeszłym wieku Należy starannie rozważyć czy stosować pioglitazon łącznie z insuliną u pacjentów w podeszłym wieku, ze względu na podwyższone ryzyko wystąpienia ciężkiej niewydolności serca.
Ze względu na ryzyko związane z wiekiem (szczególnie raka pęcherza moczowego, złamań i niewydolności serca) u pacjentów w podeszłym wieku przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia należy starannie ocenić stosunek korzyści do ryzyka.
Rak pęcherza moczowego IB-015 W metaanalizie kontrolowanych badań klinicznych wykazano, że rak pęcherza moczowego występował częściej w grupach otrzymujących pioglitazon (19 przypadków w grupie 12506 pacjentów, 0,15%), niż w grupach kontrolnych (7 przypadków w grupie 10212 pacjentów, 0,07%) HR=2,64 (95% CI 1,11-6,31, P=0,029). Po wyłączeniu pacjentów, którzy stosowali leczenie przez okres krótszy niż rok i u których stwierdzono raka pęcherza, zaobserwowano 7 przypadków (0,06%) w grupach stosujących pioglitazon i 2 przypadki (0,02%) w grupach kontrolnych. Dostępne dane epidemiologiczne także wskazują na niewielki wzrost ryzyka wystąpienia raka pęcherza moczowego w grupie pacjentów z cukrzycą leczonych pioglitazonem, chociaż nie wszystkie badania wskazywały istotny statystycznie wzrost ryzyka.
Przed rozpoczęciem leczenia pioglitazonem należy ocenić czynniki ryzyka zachorowania na raka pęcherza moczowego (należą do nich: wiek, palenie tytoniu w wywiadzie, zawodowe narażenie na niektóre substancje chemiczne lub chemioterapeutyki np. cyklofosfamid lub wcześniejsza radioterapia okolic miednicy). Przed rozpoczęciem leczenia pioglitazonem należy zbadać każdy przypadek krwiomoczu.
Należy zalecić pacjentowi niezwłoczny kontakt z lekarzem, jeśli w czasie leczenia pioglitazonem wystąpi krwiomocz lub inne objawy, takie jak: bolesne oddawanie moczu, trudności w oddawaniu moczu, uczucie parcia na mocz, lub nietrzymanie moczu.
Monitorowanie czynności wątroby Po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko zgłaszano przypadki zaburzeń czynności wątroby (patrz punkt 4.8). Dlatego zaleca się okresowe monitorowanie aktywności enzymów wątrobowych u pacjentów leczonych pioglitazonem. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia pioglitazonem należy oznaczyć aktywność enzymów wątrobowych. Nie należy rozpoczynać leczenia pioglitazonem u pacjentów, u których aktywność enzymów wątrobowych jest zwiększona (aktywność AlAT >2,5 krotnie większa od górnej granicy wartości prawidłowych) lub jeżeli występują jakiekolwiek inne objawy choroby wątroby.
Po rozpoczęciu stosowania pioglitazonu zaleca się okresowe przeprowadzanie badań aktywności enzymów wątrobowych na podstawie oceny klinicznej. Jeżeli podczas leczenia pioglitazonem aktywność AlAT będzie trzykrotnie większa niż górna granica wartości prawidłowych, należy jak najszybciej powtórzyć oznaczenie aktywności enzymów wątrobowych. Należy przerwać stosowanie leku, jeżeli aktywność AlAT nadal utrzymuje się na poziomie trzykrotnie większym niż górna granica wartości prawidłowych. Jeżeli u pacjenta wystąpią objawy mogące wskazywać na zaburzenia czynności wątroby, w tym nudności o niewyjaśnionej przyczynie, wymioty, bóle brzucha, znużenie, brak apetytu i (lub) ciemne zabarwienie moczu, należy oznaczyć aktywność enzymów wątrobowych. Decyzję o kontynuacji leczenia pioglitazonem, przed uzyskaniem wyników badań laboratoryjnych, należy podjąć na podstawie oceny klinicznej. W przypadku wystąpienia żółtaczki, należy przerwać stosowanie leku.
Zwiększenie masy ciała W badaniach klinicznych z zastosowaniem pioglitazonu stwierdzono uzależnione od dawki zwiększenie masy ciała pacjentów, co może wynikać z kumulacji tłuszczu, a w niektórych przypadkach towarzyszy zatrzymaniu płynów. w niektórych przypadkach zwiększenie masy ciała może być objawem niewydolności serca, dlatego podczas leczenia należy kontrolować masę ciała. Kontrola spożywanych posiłków jest elementem leczenia cukrzycy. Pacjentom należy zalecić ścisłe przestrzeganie diety o ograniczonej w artości kalorycznej.
Parametry hematologiczne Podczas leczenia pioglitazonem obserwowano niewielkie zmniejszenie średniego stężenia hemoglobiny (względny spadek o 4%) i hematokrytu (względny spadek o 4,1%), związane z hemodylucją. W klinicznych badaniach porównawczych pioglitazonu podobne zmiany w obrazie krwi obserwowano u pacjentów przyjmujących metforminę (hemoglobina – spadek względny o 3 - 4%, hematokryt – względny spadek o 3,6 - 4,1%), oraz w mniejszym stopniu u pacjentów przyjmujących IB-015 pochodne sulfonylomocznika i insulinę (hemoglobina– względny spadek o 1 - 2%, hematokryt – względny spadek o 1 - 3,2%).
Hipoglikemia
W wyniku zwiększenia wrażliwości na insulinę pacjenci otrzymujący pioglitazon w leczeniu skojarzonym z zastosowaniem dwóch lub trzech leków doustnych, wśród których jest pochodna sulfonylomocznika lub w leczeniu skojarzonym z zastosowaniem dwóch leków, wśród których jest insulina, mogą być narażeni na większe ryzyko wystąpienia hipoglikemii związanej z dawką tego leku i może być konieczne zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny.
Zaburzenia oka
Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki wystąpienia lub pogorszenia przebiegu cukrzycowego obrzęku plamki żółtej z pogorszeniem ostrości widzenia, które stwierdzano u osób przyjmujących tiazolidynodiony, w tym również pioglitazon. U wielu spośród tych pacjentów stwierdzano jednocześnie obrzęki obwodowe. Nie wiadomo, czy istnieje bezpośredni związek pomiędzy przyjmowaniem pioglitazonu i obrzękiem plamki żółtej, jednak lekarze powinni być świadomi, że u pacjentów zgłaszających zaburzenia ostrości widzenia przyczyną może być obrzęk plamki żółtej i należy wówczas rozważyć konsultację okulistyczną.
Inne
W zbiorczej analizie zgłoszonych działań niepożądanych obserwowanych podczas randomizowanych badań z grupą kontrolną prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby podczas leczenia trwającego do 3,5 roku z udziałem ponad 8100 pacjentów leczonych pioglitazonem i 7400 pacjentów leczonych lekiem porównawczym obserwowano zwiększoną częstość występowania złamań kości u kobiet.
Złamania obserwowano u 2,6% kobiet przyjmujących pioglitazon w porównaniu do 1,7% kobiet przyjmujących lek porównawczy. Nie obserwowano zwiększenia częstości złamań u mężczyzn leczonych pioglitazonem (1,3%) w porównaniu do pacjentów leczonych lekiem porównawczym (1,5%).
Obliczona częstość złamań wynosiła 1,9 złamania na 100 pacjento-lat u pacjentek leczonych pioglitazonem i 1,1 złamania na 100 pacjento-lat u pacjentek leczonych lekiem porównawczym. Zwiększone ryzyko złamań zaobserwowane u pacjentek w grupie leczonej pioglitazonem, wynosi zatem 0,8 złamania na 100 pacjento-lat stosowania.
Podczas trwającego 3,5 roku badania ryzyka chorób sercowo-naczyniowych PROactive złamania wystąpiły u 44/870 (5,1%; 1 złamanie na 100 pacjento-lat) pacjentek leczonych pioglitazonem w porównaniu do 23/905 (2,5%; 0,5 złamania na 100 pacjento-lat) pacjentek leczonych lekiem porównawczym. Nie obserwowano zwiększenia częstości złamań u mężczyzn leczonych pioglitazonem (1,7%) w porównaniu do częstości złamań u mężczyzn leczonych lekiem porównawczym (2,1%).
Niektóre badania epidemiologiczne sugerują podobnie zwiększone ryzyko złamań zarówno u mężczyzn jak i kobiet.
W długotrwałym leczeniu pacjentów pioglitazonem należy brać pod uwagę ryzyko złamań (patrz punkt 4.8).
Ponieważ pioglitazon wspomaga działanie insuliny, stosowanie leku u pacjentek z zespołem policystycznych jajników może spowodować wznowienie owulacji. U tych pacjentek istnieje możliwość zajścia w ciążę. Należy poinformować pacjentki o możliwości zajścia w ciążę. Pacjentki IB-015 pragnące zajść w ciążę oraz te, które zaszły w ciążę, powinny przerwać stosowanie leku (patrz punkt 4.6). Pioglitazon należy stosować ostrożnie, jeżeli jednocześnie przyjmowane są leki hamujące (np. gemfibrozyl) lub indukujące (np. ryfampicyna) cytochrom P450 2C8. Należy ściśle kontrolować glikemię oraz rozważyć modyfikację dawki pioglitazonu (w zakresie zalecanego dawkowania) lub zmianę leczenia przeciwcukrzycowego (patrz punkt 4.5).
Lek Pioglitazone Bioton zawiera laktozę jednowodną, w związku z czym lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
W badaniach interakcji wykazano, że pioglitazon nie wpływa w istotny sposób na farmakokinetykę i farmakodynamikę digoksyny, warfaryny, fenprokumonu i metforminy. Jednoczesne stosowanie pioglitazonu i leków z grupy pochodnych sulfonylomocznika, przypuszczalnie nie wpływa na farmakokinetykę pochodnych sulfonylomocznika. Badania u ludzi nie wykazały indukcji głównych, najczęściej indukowanych izoenzymów cytochromu P450, 1A, 2C8/9 i 3A4. W badaniach in vitro nie stwierdzono hamującego wpływu na którykolwiek z podtypów cytochromu P450. Nie należy spodziewać się interakcji z substancjami metabolizowanymi przez te enzymy, np. z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, cyklosporyną, lekami blokującymi kanał wapniowy i inhibitorami reduktazy HMGCoA.
Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i gemfibrozylu (inhibitora cytochromu P450 2C8) obserwowano trzykrotne zwiększenie AUC (pola powierzchni pod krzywą) pioglitazonu. Oznacza to, że w takim przypadku istnieje możliwość nasilenia się objawów niepożądanych pioglitazonu w zależności od zastosowanej dawki. Z tego względu, podczas jednoczesnego stosowania gemfibrozylu konieczne może być zmniejszenie dawki pioglitazonu. Należy rozważyć ścisłe monitorowanie stężenia glukozy we krwi (patrz punkt 4.4). Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i ryfampicyny (lek indukujący cytochrom P450 2C8) obserwowano zmniejszenie AUC pioglitazonu o 54%. Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i ryfampicyny konieczne może być zwiększenie dawki pioglitazonu. Należy rozważyć ścisłe monitorowanie stężenia glukozy we krwi (patrz punkt 4.4).
Ciąża Brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania pioglitazonu u kobiet w ciąży. W badaniach pioglitazonu na zwierzętach stwierdzono hamowanie rozwoju płodu. Prawdopodobnie pioglitazon zmniejsza występującą hiperinsulinemię i zwiększoną insulinooporność u kobiet w ciąży, co może prowadzić do zmniejszenia dostępności substancji odżywczych koniecznych do rozwoju płodu. Mechanizm działania nie został jednak wyjaśniony i dlatego pioglitazonu nie należy stosować w okresie ciąży.
Karmienie piersią Wykazano obecność pioglitazonu w mleku samic szczurów w okresie laktacji. Nie wiadomo, czy pioglitazon przenika do mleka kobiet. Z tego powodu nie należy podawać leku kobietom karmiącym piersią.
Płodność W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono wpływu pioglitazonu na zdolność do kopulacji, zapłodnienia i płodność.
IB-015
Lek Pioglitazone Bioton nie wpływa lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci powinni jednak zachować ostrożność w przypadku, gdy wystąpią u nich zaburzenia widzenia.
Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych
Poniżej podano działania niepożądane u pacjentów przyjmujących pioglitazon zgłaszane z większą częstością (> 0,5%) w porównaniu z grupą pacjentów przyjmujących placebo oraz występujące częściej niż w pojedynczych przypadkach podczas badań z podwójnie ślepą próbą. Działania niepożądane podano zgodnie z terminologią przyjętą przez MedDRA, klasyfikując je według układów i narządów oraz częstości występowania. Częstość występowania definiowano następująco: bardzo często (>1/10); często (>1/100, <1/10); niezbyt często (>1/1000, <1/100); rzadko (>1/10 000, <1/1000); bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych). W systemie klasyfikacji układów i narządów, działania niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się stopniem ciężkości.
Działanie niepożądane Częstość występowania działań niepożądanych w trakcie leczenia pioglitazonem
monoterapia z metforminą z pochodnymi sulfonylo- mocznika z metforminą i z pochodnymi sulfonylo- mocznika z insuliną Zakażenia i zakażenia pasożytnicze
zakażenia górnych dróg oddechowych Często często często często często Zapalenie oskrzeli często Zapalenie zatok niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy)
rak pęcherza moczowego niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często Zaburzenia krwi i układu chłonnego
niedokrwistość często Zaburzenia układu immunologicznego
Nadwrażliwość i reakcje alergiczne Nieznana nieznana nieznana nieznana nieznana Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
hipoglikemia niezbyt często bardzo często często IB-015 wzmożone łaknienie niezbyt często Zaburzenia układu nerwowego
zaburzenia czucia często często często często często ból głowy często niezbyt często zawroty głowy często bezsenność niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często Zaburzenia oka zaburzenia widzenia często często niezbyt często obrzęk plamki
nieznana nieznana nieznana nieznana nieznana Zaburzenia ucha i błędnika
zawroty głowy niezbyt często Zaburzenia serca niewydolność serca
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
duszność często Zaburzenia żołądka i jelit
wzdęcia niezbyt często często Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
potliwość niezbyt często Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej
złamania kości często często często często często ból stawów często często często ból pleców często Zaburzenia nerek i dróg moczowych
krwiomocz często cukromocz niezbyt często białkomocz niezbyt często Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
zaburzenia erekcji często Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Obrzęk 5
znużenie niezbyt często Badania diagnostyczne
zwiększenia masy ciała 6
często często często często często zwiększenie aktywności fosfokinazy
IB-015 keratynowej we krwi zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej
zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT) nieznana nieznana nieznana nieznana nieznana
Opis wybranych działań niepożądanych
1 W badaniach postmarketingowych zaobserwowano u pacjentów stosujących pioglitaozn reakcje nadwrażliwości. Były to anafilaksja, obrzek naczynioruchowy, pokrzywka.
2 Zaburzenia widzenia zgłaszano zazwyczaj w początkowym okresie leczenia. Podobnie jak w przypadku stosowania innych leków hipoglikemizujących, objawy te są związane ze zmianami stężenia glukozy we krwi wywołującymi przemijające obrzęki oraz zmiany współczynnika załamania światła przez soczewkę oka.
3 W kontrolowanych badaniach klinicznych przypadki niewydolności serca zgłaszano z taką samą częstością u pacjentów stosujących pioglitazon jak w grupach pacjentów przyjmujących placebo, metforminę i pochodne sulfonylomocznika. Ich liczba zwiększyła się jednak, gdy stosowano pioglitazon w leczeniu skojarzonym z insuliną. Badanie, w którym dodano pioglitazon do leczenia insuliną w grupie pacjentów z współistniejącą ciężką makroangiopatią, wykazało że częstość występowania ciężkiej niewydolności serca była o 1,6 % większa w grupie otrzymującej pioglitazon niż w grupie otrzymującej placebo. Nie prowadziło to jednak do zwiększenia śmiertelności podczas badania. W badaniu tym u pacjentów przyjmujących pioglitazon i insulinę, wyższy odsetek pacjentów z niewydolnością serca obserwowano u pacjentów w wieku ≥ 65 lat w porównaniu z pacjentami w wieku poniżej 65 lat (9,7% w porównaniu do 4,0%). U pacjentów przyjmujących insulinę bez przyjmowania pioglitazonu częstość występowania niewydolności serca wynosiła 8,2% u pacjentów ≥ leku do obrotu, rzadko zgłaszano przypadki niewydolności serca. Zgłaszano je jednak częściej, gdy pioglitazon był stosowany w skojarzeniu z insuliną oraz u pacjentów z niewydolnością serca w wywiadzie (patrz punkt 4.4).
4 Przeprowadzono zbiorczą analizę działań niepożądanych obserwowanych podczas randomizowanych badań z grupą kontrolną otrzymującą lek porównawczy, prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby z udziałem 8100 pacjentów leczonych pioglitazonem i 7400 pacjentów leczonych lekiem porównawczym w ciągu 3,5 roku. Większy odsetek złamań obserwowano u kobiet przyjmujących pioglitazon (2,6%) w porównaniu do kobiet przyjmujących lek porównawczy (1,7%). Nie obserwowano zwiększenia częstości złamań u mężczyzn leczonych pioglitazonem (1,3%) w porównaniu do częstości złamań u mężczyzn leczonych lekiem porównawczym (1,5%). Podczas trwającego 3,5 roku badania PROactive złamania wystąpiły u 44/870 (5,1%) pacjentek leczonych pioglitazonem w porównaniu do 23/905 (2,5%) pacjentek leczonych lekiem porównawczym. Nie obserwowano wzrostu częstości złamań u mężczyzn leczonych pioglitazonem (1,7%) w porównaniu do leku porównawczego (2,1%). Badania postmarketingowe: złamania kości obserwowano zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn (patrz punkt 4.4).
5 W badaniach klinicznych obrzęki zgłaszano u 6 - 9% pacjentów leczonych pioglitazonem przez rok. Częstość występowania obrzęków w grupach porównawczych (pochodne sulfonylomocznika, metformina) wynosiła od 2 do 5%. Obrzęki miały zazwyczaj łagodne lub umiarkowane nasilenie; przerwanie leczenia nie było konieczne.
IB-015 6 W kontrolowanych badaniach porównawczych średnie zwiększenie masy ciała u pacjentów stosujących pioglitazon w monoterapii po roku wynosiło od 2 do 3 kg. Podobne zwiększenie masy ciała obserwowano w grupie porównawczej, w której stosowano lek z grupy pochodnych sulfonylomocznika. W badaniach schematów leczenia skojarzonego dołączenie pioglitazonu u pacjentów stosujących wcześniej metforminę powodowało zwiększenie masy ciała średnio o 1,5 kg w ciągu roku, a dołączenie pioglitazonu u pacjentów leczonych wcześniej lekiem z grupy pochodnych sulfonylomocznika powodowało zwiększenie masy ciała średnio o 2,8 kg w ciągu roku. W grupach porównawczych dołączenie leku z grupy pochodnych sulfonylomocznika u pacjentów stosujących wcześniej metforminę powodowało zwiększenie masy ciała średnio o 1,3 kg, natomiast dołączenie metforminy u pacjentów stosujących wcześniej lek z grupy pochodnych sulfonylomocznika powodowało zmniejszenie masy ciała średnio o 1 kg.
7 W badaniach klinicznych częstość występowania aktywności AlAT powyżej trzykrotnej górnej granicy wartości prawidłowych była taka sama jak w grupie placebo, ale mniejsza niż w grupach porównawczych, w których stosowano metforminę lub lek z grupy pochodnych sulofonylomocznika. Średnia wartość aktywności enzymów wątrobowych zmniejszała się podczas stosowania pioglitazonu. W badaniach po wprowadzeniu leku do sprzedaży, rzadko zgłaszano przypadki zwiększonej aktywności enzymów wątrobowych i zaburzeń czynności hepatocytów. Bardzo rzadko zgłaszano przypadki zgonów, jednak związek przyczynowy ze stosowaniem leku nie został ustalony.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
W badaniach klinicznych pacjenci przyjmowali pioglitazon w dawce większej niż maksymalna zalecana dawka dobowa, tj. 45 mg. Przyjmowanie największej zgłoszonej dawki: 120 mg na dobę przez cztery dni, a następnie180 mg na dobę przez siedem dni, nie wiązało się z żadnymi objawami.
Podczas stosowania leku jednocześnie z pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną może wystąpić hipoglikemia. W przypadku przedawkowania leku należy zastosować leczenie objawowe i postępowanie podtrzymujące.
Grupa farmakoterapeutyczna: leki stosowane w cukrzycy, zmniejszające stężenie glukozy we krwi z wyłączeniem insuliny, tiazolidynodiony; kod ATC: A10 BG 03
IB-015 Pioglitazon może działać poprzez zmniejszenie insulinooporności. Prawdopodobnie pioglitazon działa poprzez aktywację swoistych receptorów jądrowych (receptory gamma aktywowane przez proliferatory peroksysomów PPAR-γ), nasilając u zwierząt wrażliwość komórek wątroby, tkanki tłuszczowej i mięśni szkieletowych na insulinę. Wykazano, że leczenie pioglitazonem prowadzi do zmniejszenia wytwarzania glukozy przez wątrobę i zwiększenia wychwytu glukozy przez tkanki obwodowe w przypadku insulinooporności.
U pacjentów z cukrzycą typu 2 uzyskuje się lepsze wyrównanie glikemii na czczo i po posiłkach. Lepsze wyrównanie glikemii jest związane ze zmniejszeniem stężenia insuliny w osoczu zarówno na czczo, jak i po posiłkach. Aby oszacować czas, po którym można stwierdzić, że leczenie przestało być skuteczne (HbA1c ≥ 8, 0 % po pierwszych sześciu miesiącach terapii), badanie kliniczne pioglitazonu w porównaniu z gliklazydem w monoterapii przedłużono do dwóch lat. Analiza Kaplana-Meiera wykazała, że czas, po którym można stwierdzić niepowodzenie terapii jest krótszy u pacjentów leczonych gliklazydem w porównaniu z pacjentami leczonymi pioglitazonem. Po upływie dwóch lat wyrównanie glikemii utrzymywało się u 69% pacjentów leczonych pioglitazonem w porównaniu z 50% pacjentów leczonych gliklazydem. W dwuletnim badaniu porównującym pioglitazon z gliklazydem w skojarzeniu z metforminą, wyrównanie glikemii - mierzone jako średnia zmiana HbA1c w porównaniu ze stanem wyjściowym - po upływie roku było podobne w obu grupach pacjentów. Stopień pogarszania się HbA1c w drugim roku badania był mniejszy w grupie pioglitazonu w porównaniu z grupą gliklazydu.
W badaniu prowadzonym z grupą kontrolną otrzymującą placebo pacjenci z niedostatecznie kontrolowaną glikemią, pomimo trzymiesięcznego okresu optymalizacji insulinoterapii, zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej pioglitazon lub placebo przez okres 12 miesięcy. U pacjentów otrzymujących pioglitazon nastąpiło zmniejszenie stężenia HbA1c średnio o 0,45 % w porównaniu do pacjentów kontynuujących stosowanie insuliny w monoterapii oraz zmniejszenie dawki insuliny w grupie leczonej pioglitazonem.
Badanie wskaźnika H OMA pokazuje, że pioglitazon poprawia czynność komórek beta oraz zwiększa wrażliwość komórek na insulinę. Badania kliniczne trwające dwa lata wykazały utrzymywanie się tego działania.
W badaniach klinicznych trwających jeden rok pioglitazon zawsze wykazywał statystycznie istotne zmniejszenie stosunku albumin do kreatyniny w porównaniu ze stanem wyjściowym.
Działanie pioglitazonu (45 mg w monoterapii, w porównaniu z placebo) oceniano w 18-tygodniowym badaniu obejmującym niewielką liczbę pacjentów z cukrzycą typu 2. Stosowanie leku powodowało istotne zwiększenie masy ciała. Obserwowano istotne zmniejszenie masy tkanki tłuszczowej w obrębie jamy brzusznej i zwiększenie masy tkanki tłuszczowej w innych okolicach. Zmianom rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w czasie przyjmowania pioglitazonu towarzyszyło zwiększenie wrażliwości na insulinę. W większości badań klinicznych u pacjentów leczonych pioglitazonem obserwowano zmniejszenie całkowitego stężenia triglicerydów i wolnych kwasów tłuszczowych w osoczu oraz zwiększenie stężenia cholesterolu HDL w porównaniu z osobami przyjmującymi placebo; obserwowano niewielkie, lecz klinicznie nieistotne zwiększenie stężenia cholesterolu LDL.
W badaniach klinicznych trwających maksymalnie dwa lata, pioglitazon zmniejszał całkowite stężenie triglicerydów i wolnych kwasów tłuszczowych w osoczu oraz zwiększał stężenie cholesterolu HDL w porównaniu z placebo, metforminą albo gliklazydem. Pioglitazon nie powodował statystycznie istotnego zwiększenia stężenia cholesterolu LDL w porównaniu z placebo, zaś w porównaniu z metforminą i gliklazydem obserwowano zmniejszenie stężenia cholesterolu LDL. W badaniu trwającym 20 tygodni pioglitazon zmniejszał stężenie triglicerydów na czczo. Ponadto, dzięki oddziaływaniu na wchłonięte, jak również syntetyzowane przez wątrobę triglicerydy, zmniejszał hipertrójglicerydemię poposiłkową. To działanie przebiegało niezależnie od oddziaływania pioglitazonu na glikemię i było statystycznie istotne w odróżnieniu od glibenklamidu.
IB-015 W badaniu PROactive oceniającym wpływ leku na układ sercowo-naczyniowy 5238 pacjentów z cukrzycą typu 2 i współistniejącą ciężką makroangiopatią, przydzielono losowo do dwóch grup przyjmujących pioglitazon lub placebo - jako uzupełnienie dotychczasowego leczenia cukrzycy i choroby sercowo- naczyniowej - maksymalnie przez okres do 3,5 roku. Średnia wieku badanej populacji wynosiła 62 lata; średni okres trwania cukrzycy wynosił 9,5 roku. W przybliżeniu jedna trzecia pacjentów otrzymywała insulinę w leczeniu skojarzonym z metforminą i(lub) preparatami sulfonylomocznika. Kryteriami włączenia do badania było występowanie jednej lub kilku następujących chorób w wywiadzie: zawał serca, udar, przezskórna angioplastyka wieńc owa lub pomost żylny aortalno-wieńcowy, ostry zespół wieńcowy, choroba niedokrwienna serca lub choroba tętnic obwodowych. Niemal połowa pacjentów przebyła wcześniej zawał mięśnia sercowego, a u około 20% przebyło udar mózgu. W przybliżeniu połowa pacjentów spełniała przynajmniej dwa kryteria włączenia do badania w związku z chorobą sercowo-naczyniową w wywiadzie. Niemal wszyscy pacjenci (95%) otrzymywali leki działające na układ sercowo-naczyniowy (leki beta- adrenolityczne, inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE), antagoniści angiotensyny - II, leki blokujące kanały wapniowe, azotany, diuretyki, kwas acetylosalicylowy, statyny, fibraty).
Badanie nie przyniosło spodziewanych wyników w zakresie pierwszorzędowego punktu końcowego, który uwzględniał wystąpienie zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózgu, ostry zespół wieńcowy, amputację nogi, rewaskularyzację wieńcową i rewaskularyzację kończyn dolnych. Wyniki badania sugerują jednak, że nie ma obaw związanych z długotrwałym stosowaniem pioglitazonu w odniesieniu do chorób sercowo-naczyniowych. Jednak częstość występowania obrzęków, zwiększenia masy ciała i niewydolności serca się zwiększyła. Nie zaobserwowano wzrostu śmiertelności w związku z niewydolnością serca.
Dzieci i młodzież
Europejska Agencja Leków odstąpiła od wymogu przedstawiania wyników badań pioglitazonu w populacji dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 2. (informacje dotyczące dzieci i młodzieży, patrz punkt 4.2).
Wchłanianie Po podaniu doustnym pioglitazon jest szybko wchłaniany. Maksymalne stężenie substancji macierzystej w osoczu występuje zazwyczaj po 2 godzinach po podaniu leku. Obserwowano proporcjonalne zwiększenie stężenia leku w osoczu po zastosowaniu dawki od 2 mg do 60 mg. Stan równowagi dynamicznej jest osiągany po 4 - 7 dniach podawania leku. Wielokrotne podanie pioglitazonu nie prowadzi do kumulacji leku ani jego metabolitów w organizmie. Wchłanianie nie zależy od spożywanych pokarmów. Całkowita biodostępność wynosi więcej niż 80%.
Dystrybucja Oszacowana objętość dystrybucji pioglitazonu u ludzi wynosi 0,25 l/kg mc. Pioglitazon i wszystkie jego czynne metabolity są w bardzo dużym stopniu (> 99%) wiązane z białkami osocza.
Metabolizm Pioglitazon jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie, gdzie alifatycznne grupy metylenowe ulegają hydroksylacji. W reakcji uczestniczy głównie izoenzym 2C8 cytochromu P450, chociaż w mniejszym stopniu mogą w niej także brać udział inne izoenzymy. Trzy metabolity z sześciu wykrytych metabolitów (M-II, M-III i M-IV) są aktywne. Biorąc pod uwagę działanie, stężenia i stopień wiązania z białkami, pioglitazon i jego metabolit M-III w równym stopniu odpowiadają za działanie farmakologiczne. Określone w ten sam sposób działanie metabolitu M-IV jest około trzy razy silniejsze niż pioglitazonu, natomiast działanie metabolitu M-II jest znikome. IB-015 W badaniach in vitro nie stwierdzono, aby pioglitazon hamował którykolwiek z podtypów cytochromu P450. Nie stwierdzono, aby u ludzi występowała indukcja głównych ulegających indukcji izoenzymów cytochromu P450, tj. 1A, 2C8/9 i 3A4.
W badaniach interakcji wykazano, że pioglitazon nie ma istotnego wpływu na właściwości farmakokinetyczne ani farmakodynamiczne digoksyny, warfaryny, fenprokumonu i metforminy. Wykazano, że jednoczesne stosowanie pioglitazonu i gemfibrozylu (inhibitora cytochromu P450 2C8) lub ryfampicyny (leku indukującego cytochrom P450 2C8) może, odpowiednio, zwiększać lub zmniejszać stężenie pioglitazonu w osoczu (patrz punkt 4.5).
Eliminacja U ludzi po doustnym podaniu znakowanego radioizotopem pioglitazonu, aktywność wydalonego znacznika wykrywano głównie w kale (55%), a w mniejszym stopniu w moczu (45%). U zwierząt zarówno w kale jak i w moczu można wykryć tylko niewielkie ilości niezmienionego pioglitazonu. Średni okres półtrwania w fazie eliminacji niezmetabolizowanego pioglitazonu w organizmie człowieka wynosi od 5 do 6 godzin, a okres półtrwania wszystkich czynnych metabolitów wynosi od
Pacjenci w podeszłym wieku Nie stwierdzono różnic w parametrach farmakokinetycznych leku w stanie równowagi dynamicznej u pacjentów w wieku powyżej 65 lat i u młodszych osób.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek stężenie pioglitazonu i jego czynnych metabolitów w osoczu jest mniejsze niż u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, lecz klirens substancji macierzystej po podaniu doustnym jest podobny. Z tego powodu stężenie wolnego (niezwiązanego) pioglitazonu nie zmienia się.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Całkowite stężenie pioglitazonu w osoczu nie zmienia się, lecz wzrasta objętość dystrybucji leku. Powoduje to zmniejszenie wewnętrznego klirensu pioglitazonu ze wzrostem niezwiązanej frakcji leku.
W badaniach toksykologicznych po wielokrotnym podaniu pioglitazonu myszom, szczurom, psom i małpom obserwowano zwiększenie objętości osocza z hemodylucją, niedokrwistość i odwracalny przerost odśrodkowy serca. Stwierdzano także zwiększone odkładanie się tłuszczu i nacieki tłuszczowe. Opisane zmiany wykrywano u różnych gatunków, gdy stężenia leku były do 4 razy mniejsze od stężeń uzyskiwanych u pacjentów podczas leczenia lub równe tym stężeniom. W badaniach na zwierzętach obserwowano zahamowanie wzrostu płodu. To działanie można było przypisać hamującemu działaniu pioglitazonu na hiperinsulinemię u samic oraz na zwiększoną w czasie ciąży oporność na insulinę, co prowadziło do zmniejszonej dostępności substratów metabolicznych dla rozwijającego się płodu.
Badania genotoksyczności obejmujące zestaw różnorodnych testów zarówno in vitro, jak i in vivo, nie wykryły genotoksycznego działania pioglitazonu. U szczurów otrzymujących pioglitazon przez okres do 2 lat obserwowano zwiększoną częstość występowania rozrostu nabłonka pęcherza moczowego (u samców i samic) i nowotworów wywodzących się z nabłonka pęcherza moczowego (u samców).
Tworzenie się i obecność kamieni moczowych u samca szczura oraz następujące w wyniku tego podrażnienie i rozrost nabłonka pęcherza moczowego, było postulowane jako mechanistyczna przyczyna odpowiedzi rakotwórczej. Trwające 24 miesiące mechanistyczne badania na samcach szczurów dowiodły, że przyjmowanie pioglitazonu prowadzi do zwiększenia częstości występowania zmian rozrostowych w pęcherzu moczowym. Zakwaszenie moczu pokarmem znacząco zmniejszało częstość występowania guzów nowotworowych, ale nie znosiło sporadycznego ich wystąpienia IB-015 Obecność mikrokryształów zaostrzała odpowiedź rozrostową, ale nie rozpatrywano jej jako głównej przyczyny zmian rozrostowych. Znaczenie dla ludzi obserwacji o działaniu rakotwórczym leku u samca szczura, nie może być wykluczone.
U samców i samic myszy lek nie indukował powstania guzów. U psów i małp, którym podawano pioglitazon przez okres do 12 miesięcy, nie obserwowano rozrostu ściany pęcherza moczowego. W modelu zwierzęcym rodzinnej polipowatości gruczolakowatej (ang. familial adenomatous polyposis - FAP) leczenie dwoma innymi lekami z grupy tiazolidynodionów prowadziło do zwiększenia lic zby guzów w okrężnicy. Znaczenie tych danych nie jest ustalone.
Ocena ryzyka dla środowiska Stosowanie pioglitazonu nie ma wpływu na środowisko naturalne.
Karmeloza wapniowa Hydroksypropyloceluloza Laktoza jednowodna Magnezu stearynian
Nie dotyczy.
30mg, 45 mg: 4 lata
Produkt leczniczy nie wymaga szczególnych warunków przechowywania.
Blistry OPA/Aluminium/PVC/Aluminium. Opakowanie zawiera 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98, 112 i 196 tabletek. Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Wszystkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego i opakowania należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
BIOTON S.A. 02-516 Warszawa ul. Starościńska 5
IB-015
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 02.07.2012 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 29.03.2017
2022-07-18
ANEKS I
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO IB-015
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Pioglitazone Bioton 15 mg tabletki Pioglitazone Bioton 30 mg tabletki Pioglitazone Bioton 45 mg tabletki
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda tabletka zawiera 15 mg pioglitazonu w postaci chlorowodorku. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 37,24 mg laktozy bezwodnej (patrz punkt 4.4).
Każda tabletka zawiera 30 mg pioglitazonu w postaci chlorowodorku. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 74,46 mg laktozy bezwodnej (patrz punkt 4.4).
Każda tabletka zawiera 45 mg pioglitazonu w postaci chlorowodorku. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 111,70 mg laktozy bezwodnej (patrz punkt 4.4).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka.
Tabletki 15 mg: białe lub kremowe, okrągłe, wypukłe, niepowlekane, z wytłoczonym „P” po jednej stronie i „15”po drugiej stronie.
Tabletki 30 mg: białe lub kremowe, okrągłe, płaskie, niepowlekane, ze ściętą krawędzią i z wytłoczonym „PIO” po jednej stronie i „30” po drugiej stronie.
Tabletki 45 mg: białe lub kremowe, okrągłe, płaskie, niepowlekane, ze ściętą krawędzią i z wytłoczonym „PIO” po jednej stronie i „45” po drugiej stronie.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Pioglitazon wskazany jest jako lek drugiego lub trzeciego rzutu w leczeniu cukrzycy typu 2 tak jak przedstawiono poniżej:
w monoterapii - u dorosłych pacjentów (zwłaszcza u pacjentów z nadwagą) z niedostateczną kontrolą glikemii za pomocą diety i aktywności fizycznej, i u których nie można stosować metforminy ze względu na przeciwwskazania lub nietolerancję.
w dwulekowej terapii doustnej w skojarzeniu z: - metforminą u dorosłych pacjentów (zwłaszcza u pacjentów z nadwagą), u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo stosowania w monoterapii maksymalnych tolerowanych dawek metforminy, IB-015 - pochodną sulfonylomocznika, tylko u dorosłych pacjentów z nietolerancją metforminy lub u których metformina jest przeciwwskazana; u pacjentów, u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo stosowania w monoterapii maksymalnych tolerowanych dawek sulfonylomocznika.
w trzylekowej terapii doustnej w skojarzeniu z - metforminą i pochodną sulfonylomocznika, u dorosłych pacjentów ( zwłaszcza u pacjentów z nadwagą), u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo stosowania dwulekowej terapii doustnej.
Pioglitazon jest również wskazany w leczeniu skojarzonym z insuliną w cukrzycy typu 2 u dorosłych pacjentów z niedostateczną kontrolą glikemii za pomocą insuliny, którzy nie mogą stosować metforminy ze względu na przeciwwskazania lub nietolerancję (patrz punkt 4.4).
Po rozpoczęciu leczenia pioglitazonem należy kontrolować pacjentów po 3 do 6 miesiącach, w celu oceny odpowiedzi pacjenta na leczenie (np. zmniejszenie stężenia HbA1c). U pacjentów, u których nie stwierdza się wystarczającej odpowiedzi leczenie, pioglita zonem należy przerwać. Ze względu na potencjalne ryzyko związane z przedłużonym leczeniem, w trakcie kolejnych rutynowych wizyt, lekarze przepisujący lek powinni o ceni ać c zy leczeni e pioglitazonem jest nadal korzystne (patrz punkt 4.4).
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Leczenie pioglitazonem można rozpocząć od dawki 15 mg lub 30 mg raz na dobę. Dawkę można zwiększyć do dawki maksymalnej 45 mg raz na dobę.
W przypadku leczenia skojarzonego z insuliną, po rozpoczęciu leczenia pioglitazonem można kontynuować podawanie aktualnie stosowanej dawki insuliny. Jeśli u pacjenta wystąpi hipoglikemia, należy zmniejszyć dawkę insuliny.
Szczególne populacje
Pacjenci w podeszłym wieku U osób w podeszłym wieku zmiana dawki nie jest konieczna (patrz 5.2). Należy rozpocząć stosowanie leku od najmniejszej dostępnej dawki i stopniowo ją zwiększać, zwłaszcza gdy pioglitazon jest stosowany w skojarzeniu z insuliną (patrz punkt 4.4 Retencja płynów i niewydolność serca).
Zaburzenia czynności nerek U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny > 4 ml/min) n ie jest konieczna zmiana dawki leku (patrz punkt 5.2). Brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów dializowanych, dlatego nie należy stosować pioglitazonu u tych pacjentów.
Zaburzenia czynności wątroby Nie należy stosować pioglitazonu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3 i 4.4).
Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu pioglitazonu u dzieci i u młodzieży poniżej 18 roku życia. Brak dostępnych danych.
Sposób podawania
IB-015 Pioglitazon w postaci tabletek należy przyjmować doustnie raz na dobę w czasie posiłku lub między posiłkami. Tabletki należy połykać popijając szklanką wody.
4.3 Przeciwwskazania
Pioglitazon jest przeciwwskazany u pacjentów:
- z nadwrażliwością na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą (wymienioną w punkcie 6.1), - z występującą obecnie lub w wywiadzie niewydolnością serca (stopień I-IV wg klasyfikacji NYHA), - z zaburzoną czynnością wątroby, - z kwasicą ketonową, - z rakiem pęcherza moczowego występującym aktualnie lub rakiem pęcherza moczowego w wywiadzie, - z krwiomoczem różnego pochodzenia.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Retencja płynów i niewydolność serca
Pioglitazon może powodować retencję płynów, co może zaostrzyć lub przyspieszyć wystąpienie niewydolności serca. Podczas leczenia pacjentów, u których występuje przynajmniej jeden czynnik ryzyka wystąpienia zastoinowej niewydolności serca (np. przebyty zawał serca, objawowa choroba niedokrwienna serca, lub podeszły wiek pacjenta), lekarz powinien rozpocząć stosowanie leku od najmniejszej dawki i stopniowo ją zwiększać. Należy obserwować, czy u pacjentów, zwłaszcza tych z ograniczoną rezerwą sercową, nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe niewydolności serca, zwiększenie masy ciała lub obrzęki . Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki wystąpienia niewydolności serca u pacjentów leczonych pioglitazonem w skojarzeniu z insuliną lub z niewydolnością serca w wywiadzie. Podczas stosowania pioglitazonu w leczeniu skojarzonym z insuliną u pacjentow należy obserwować występowanie przedmiotowych i podmiotowych objawów niewydolności serca, zwiększenia masy ciał i obrzęków. Ponieważ insulina i pioglitazon powodują retencję płynów w organizmie, jednoczesne stosowanie tych leków może zwiększyć ryzyko wystąpienia obrzęków. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano również przypadki wystąpienia obrzę ków obwodowych i niewydolności serca u pacjentów stosujących jednocześnie pioglitazon i niesteroidowe leki przeciwzapalne, w tym selektywne inhibitory COX-2. W przypadku jakiegokolwiek pogorszenia stanu kardiologicznego należy przerwać leczenie pioglitazonem.
Badanie oceniające wpływ pioglitazonu na układ sercowo-naczyniowy przeprowadzono z udziałem pacjentów w wieku poniżej 75 lat z cukrzycą typu 2 i z współistniejącą makroangiopatią. Pacjenci otrzymywali pioglitazon lub placebo jako uzupełnienie dotychczasowego leczenia cukrzycy lub choroby sercowo-naczyniowej maksymalnie przez okres do 3,5 roku. Badanie wykazało zwiększenie częstości występowania przypadków niewydolności serca, jednak nie prowadziło to do zwiększenia śmiertelności podczas tego badania.
Pacjenci w podeszłym wieku Należy starannie rozważyć czy stosować pioglitazon łącznie z insuliną u pacjentów w podeszłym wieku, ze względu na podwyższone ryzyko wystąpienia ciężkiej niewydolności serca.
Ze względu na ryzyko związane z wiekiem (szczególnie raka pęcherza moczowego, złamań i niewydolności serca) u pacjentów w podeszłym wieku przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia należy starannie ocenić stosunek korzyści do ryzyka.
Rak pęcherza moczowego IB-015 W metaanalizie kontrolowanych badań klinicznych wykazano, że rak pęcherza moczowego występował częściej w grupach otrzymujących pioglitazon (19 przypadków w grupie 12506 pacjentów, 0,15%), niż w grupach kontrolnych (7 przypadków w grupie 10212 pacjentów, 0,07%) HR=2,64 (95% CI 1,11-6,31, P=0,029). Po wyłączeniu pacjentów, którzy stosowali leczenie przez okres krótszy niż rok i u których stwierdzono raka pęcherza, zaobserwowano 7 przypadków (0,06%) w grupach stosujących pioglitazon i 2 przypadki (0,02%) w grupach kontrolnych. Dostępne dane epidemiologiczne także wskazują na niewielki wzrost ryzyka wystąpienia raka pęcherza moczowego w grupie pacjentów z cukrzycą leczonych pioglitazonem, chociaż nie wszystkie badania wskazywały istotny statystycznie wzrost ryzyka.
Przed rozpoczęciem leczenia pioglitazonem należy ocenić czynniki ryzyka zachorowania na raka pęcherza moczowego (należą do nich: wiek, palenie tytoniu w wywiadzie, zawodowe narażenie na niektóre substancje chemiczne lub chemioterapeutyki np. cyklofosfamid lub wcześniejsza radioterapia okolic miednicy). Przed rozpoczęciem leczenia pioglitazonem należy zbadać każdy przypadek krwiomoczu.
Należy zalecić pacjentowi niezwłoczny kontakt z lekarzem, jeśli w czasie leczenia pioglitazonem wystąpi krwiomocz lub inne objawy, takie jak: bolesne oddawanie moczu, trudności w oddawaniu moczu, uczucie parcia na mocz, lub nietrzymanie moczu.
Monitorowanie czynności wątroby Po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko zgłaszano przypadki zaburzeń czynności wątroby (patrz punkt 4.8). Dlatego zaleca się okresowe monitorowanie aktywności enzymów wątrobowych u pacjentów leczonych pioglitazonem. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia pioglitazonem należy oznaczyć aktywność enzymów wątrobowych. Nie należy rozpoczynać leczenia pioglitazonem u pacjentów, u których aktywność enzymów wątrobowych jest zwiększona (aktywność AlAT >2,5 krotnie większa od górnej granicy wartości prawidłowych) lub jeżeli występują jakiekolwiek inne objawy choroby wątroby.
Po rozpoczęciu stosowania pioglitazonu zaleca się okresowe przeprowadzanie badań aktywności enzymów wątrobowych na podstawie oceny klinicznej. Jeżeli podczas leczenia pioglitazonem aktywność AlAT będzie trzykrotnie większa niż górna granica wartości prawidłowych, należy jak najszybciej powtórzyć oznaczenie aktywności enzymów wątrobowych. Należy przerwać stosowanie leku, jeżeli aktywność AlAT nadal utrzymuje się na poziomie trzykrotnie większym niż górna granica wartości prawidłowych. Jeżeli u pacjenta wystąpią objawy mogące wskazywać na zaburzenia czynności wątroby, w tym nudności o niewyjaśnionej przyczynie, wymioty, bóle brzucha, znużenie, brak apetytu i (lub) ciemne zabarwienie moczu, należy oznaczyć aktywność enzymów wątrobowych. Decyzję o kontynuacji leczenia pioglitazonem, przed uzyskaniem wyników badań laboratoryjnych, należy podjąć na podstawie oceny klinicznej. W przypadku wystąpienia żółtaczki, należy przerwać stosowanie leku.
Zwiększenie masy ciała W badaniach klinicznych z zastosowaniem pioglitazonu stwierdzono uzależnione od dawki zwiększenie masy ciała pacjentów, co może wynikać z kumulacji tłuszczu, a w niektórych przypadkach towarzyszy zatrzymaniu płynów. w niektórych przypadkach zwiększenie masy ciała może być objawem niewydolności serca, dlatego podczas leczenia należy kontrolować masę ciała. Kontrola spożywanych posiłków jest elementem leczenia cukrzycy. Pacjentom należy zalecić ścisłe przestrzeganie diety o ograniczonej w artości kalorycznej.
Parametry hematologiczne Podczas leczenia pioglitazonem obserwowano niewielkie zmniejszenie średniego stężenia hemoglobiny (względny spadek o 4%) i hematokrytu (względny spadek o 4,1%), związane z hemodylucją. W klinicznych badaniach porównawczych pioglitazonu podobne zmiany w obrazie krwi obserwowano u pacjentów przyjmujących metforminę (hemoglobina – spadek względny o 3 - 4%, hematokryt – względny spadek o 3,6 - 4,1%), oraz w mniejszym stopniu u pacjentów przyjmujących IB-015 pochodne sulfonylomocznika i insulinę (hemoglobina– względny spadek o 1 - 2%, hematokryt – względny spadek o 1 - 3,2%).
Hipoglikemia
W wyniku zwiększenia wrażliwości na insulinę pacjenci otrzymujący pioglitazon w leczeniu skojarzonym z zastosowaniem dwóch lub trzech leków doustnych, wśród których jest pochodna sulfonylomocznika lub w leczeniu skojarzonym z zastosowaniem dwóch leków, wśród których jest insulina, mogą być narażeni na większe ryzyko wystąpienia hipoglikemii związanej z dawką tego leku i może być konieczne zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny.
Zaburzenia oka
Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki wystąpienia lub pogorszenia przebiegu cukrzycowego obrzęku plamki żółtej z pogorszeniem ostrości widzenia, które stwierdzano u osób przyjmujących tiazolidynodiony, w tym również pioglitazon. U wielu spośród tych pacjentów stwierdzano jednocześnie obrzęki obwodowe. Nie wiadomo, czy istnieje bezpośredni związek pomiędzy przyjmowaniem pioglitazonu i obrzękiem plamki żółtej, jednak lekarze powinni być świadomi, że u pacjentów zgłaszających zaburzenia ostrości widzenia przyczyną może być obrzęk plamki żółtej i należy wówczas rozważyć konsultację okulistyczną.
Inne
W zbiorczej analizie zgłoszonych działań niepożądanych obserwowanych podczas randomizowanych badań z grupą kontrolną prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby podczas leczenia trwającego do 3,5 roku z udziałem ponad 8100 pacjentów leczonych pioglitazonem i 7400 pacjentów leczonych lekiem porównawczym obserwowano zwiększoną częstość występowania złamań kości u kobiet.
Złamania obserwowano u 2,6% kobiet przyjmujących pioglitazon w porównaniu do 1,7% kobiet przyjmujących lek porównawczy. Nie obserwowano zwiększenia częstości złamań u mężczyzn leczonych pioglitazonem (1,3%) w porównaniu do pacjentów leczonych lekiem porównawczym (1,5%).
Obliczona częstość złamań wynosiła 1,9 złamania na 100 pacjento-lat u pacjentek leczonych pioglitazonem i 1,1 złamania na 100 pacjento-lat u pacjentek leczonych lekiem porównawczym. Zwiększone ryzyko złamań zaobserwowane u pacjentek w grupie leczonej pioglitazonem, wynosi zatem 0,8 złamania na 100 pacjento-lat stosowania.
Podczas trwającego 3,5 roku badania ryzyka chorób sercowo-naczyniowych PROactive złamania wystąpiły u 44/870 (5,1%; 1 złamanie na 100 pacjento-lat) pacjentek leczonych pioglitazonem w porównaniu do 23/905 (2,5%; 0,5 złamania na 100 pacjento-lat) pacjentek leczonych lekiem porównawczym. Nie obserwowano zwiększenia częstości złamań u mężczyzn leczonych pioglitazonem (1,7%) w porównaniu do częstości złamań u mężczyzn leczonych lekiem porównawczym (2,1%).
Niektóre badania epidemiologiczne sugerują podobnie zwiększone ryzyko złamań zarówno u mężczyzn jak i kobiet.
W długotrwałym leczeniu pacjentów pioglitazonem należy brać pod uwagę ryzyko złamań (patrz punkt 4.8).
Ponieważ pioglitazon wspomaga działanie insuliny, stosowanie leku u pacjentek z zespołem policystycznych jajników może spowodować wznowienie owulacji. U tych pacjentek istnieje możliwość zajścia w ciążę. Należy poinformować pacjentki o możliwości zajścia w ciążę. Pacjentki IB-015 pragnące zajść w ciążę oraz te, które zaszły w ciążę, powinny przerwać stosowanie leku (patrz punkt 4.6). Pioglitazon należy stosować ostrożnie, jeżeli jednocześnie przyjmowane są leki hamujące (np. gemfibrozyl) lub indukujące (np. ryfampicyna) cytochrom P450 2C8. Należy ściśle kontrolować glikemię oraz rozważyć modyfikację dawki pioglitazonu (w zakresie zalecanego dawkowania) lub zmianę leczenia przeciwcukrzycowego (patrz punkt 4.5).
Lek Pioglitazone Bioton zawiera laktozę jednowodną, w związku z czym lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
W badaniach interakcji wykazano, że pioglitazon nie wpływa w istotny sposób na farmakokinetykę i farmakodynamikę digoksyny, warfaryny, fenprokumonu i metforminy. Jednoczesne stosowanie pioglitazonu i leków z grupy pochodnych sulfonylomocznika, przypuszczalnie nie wpływa na farmakokinetykę pochodnych sulfonylomocznika. Badania u ludzi nie wykazały indukcji głównych, najczęściej indukowanych izoenzymów cytochromu P450, 1A, 2C8/9 i 3A4. W badaniach in vitro nie stwierdzono hamującego wpływu na którykolwiek z podtypów cytochromu P450. Nie należy spodziewać się interakcji z substancjami metabolizowanymi przez te enzymy, np. z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, cyklosporyną, lekami blokującymi kanał wapniowy i inhibitorami reduktazy HMGCoA.
Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i gemfibrozylu (inhibitora cytochromu P450 2C8) obserwowano trzykrotne zwiększenie AUC (pola powierzchni pod krzywą) pioglitazonu. Oznacza to, że w takim przypadku istnieje możliwość nasilenia się objawów niepożądanych pioglitazonu w zależności od zastosowanej dawki. Z tego względu, podczas jednoczesnego stosowania gemfibrozylu konieczne może być zmniejszenie dawki pioglitazonu. Należy rozważyć ścisłe monitorowanie stężenia glukozy we krwi (patrz punkt 4.4). Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i ryfampicyny (lek indukujący cytochrom P450 2C8) obserwowano zmniejszenie AUC pioglitazonu o 54%. Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i ryfampicyny konieczne może być zwiększenie dawki pioglitazonu. Należy rozważyć ścisłe monitorowanie stężenia glukozy we krwi (patrz punkt 4.4).
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania pioglitazonu u kobiet w ciąży. W badaniach pioglitazonu na zwierzętach stwierdzono hamowanie rozwoju płodu. Prawdopodobnie pioglitazon zmniejsza występującą hiperinsulinemię i zwiększoną insulinooporność u kobiet w ciąży, co może prowadzić do zmniejszenia dostępności substancji odżywczych koniecznych do rozwoju płodu. Mechanizm działania nie został jednak wyjaśniony i dlatego pioglitazonu nie należy stosować w okresie ciąży.
Karmienie piersią Wykazano obecność pioglitazonu w mleku samic szczurów w okresie laktacji. Nie wiadomo, czy pioglitazon przenika do mleka kobiet. Z tego powodu nie należy podawać leku kobietom karmiącym piersią.
Płodność W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono wpływu pioglitazonu na zdolność do kopulacji, zapłodnienia i płodność.
IB-015
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Lek Pioglitazone Bioton nie wpływa lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci powinni jednak zachować ostrożność w przypadku, gdy wystąpią u nich zaburzenia widzenia.
4.8 Działania niepożądane
Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych
Poniżej podano działania niepożądane u pacjentów przyjmujących pioglitazon zgłaszane z większą częstością (> 0,5%) w porównaniu z grupą pacjentów przyjmujących placebo oraz występujące częściej niż w pojedynczych przypadkach podczas badań z podwójnie ślepą próbą. Działania niepożądane podano zgodnie z terminologią przyjętą przez MedDRA, klasyfikując je według układów i narządów oraz częstości występowania. Częstość występowania definiowano następująco: bardzo często (>1/10); często (>1/100, <1/10); niezbyt często (>1/1000, <1/100); rzadko (>1/10 000, <1/1000); bardzo rzadko (<1/10 000); częstość nieznana (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych). W systemie klasyfikacji układów i narządów, działania niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się stopniem ciężkości.
Działanie niepożądane Częstość występowania działań niepożądanych w trakcie leczenia pioglitazonem
monoterapia z metforminą z pochodnymi sulfonylo- mocznika z metforminą i z pochodnymi sulfonylo- mocznika z insuliną Zakażenia i zakażenia pasożytnicze
zakażenia górnych dróg oddechowych Często często często często często Zapalenie oskrzeli często Zapalenie zatok niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy)
rak pęcherza moczowego niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często Zaburzenia krwi i układu chłonnego
niedokrwistość często Zaburzenia układu immunologicznego
Nadwrażliwość i reakcje alergiczne Nieznana nieznana nieznana nieznana nieznana Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
hipoglikemia niezbyt często bardzo często często IB-015 wzmożone łaknienie niezbyt często Zaburzenia układu nerwowego
zaburzenia czucia często często często często często ból głowy często niezbyt często zawroty głowy często bezsenność niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często niezbyt często Zaburzenia oka zaburzenia widzenia często często niezbyt często obrzęk plamki
nieznana nieznana nieznana nieznana nieznana Zaburzenia ucha i błędnika
zawroty głowy niezbyt często Zaburzenia serca niewydolność serca
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
duszność często Zaburzenia żołądka i jelit
wzdęcia niezbyt często często Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
potliwość niezbyt często Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej
złamania kości często często często często często ból stawów często często często ból pleców często Zaburzenia nerek i dróg moczowych
krwiomocz często cukromocz niezbyt często białkomocz niezbyt często Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
zaburzenia erekcji często Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Obrzęk 5
znużenie niezbyt często Badania diagnostyczne
zwiększenia masy ciała 6
często często często często często zwiększenie aktywności fosfokinazy
IB-015 keratynowej we krwi zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej
zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT) nieznana nieznana nieznana nieznana nieznana
Opis wybranych działań niepożądanych
1 W badaniach postmarketingowych zaobserwowano u pacjentów stosujących pioglitaozn reakcje nadwrażliwości. Były to anafilaksja, obrzek naczynioruchowy, pokrzywka.
2 Zaburzenia widzenia zgłaszano zazwyczaj w początkowym okresie leczenia. Podobnie jak w przypadku stosowania innych leków hipoglikemizujących, objawy te są związane ze zmianami stężenia glukozy we krwi wywołującymi przemijające obrzęki oraz zmiany współczynnika załamania światła przez soczewkę oka.
3 W kontrolowanych badaniach klinicznych przypadki niewydolności serca zgłaszano z taką samą częstością u pacjentów stosujących pioglitazon jak w grupach pacjentów przyjmujących placebo, metforminę i pochodne sulfonylomocznika. Ich liczba zwiększyła się jednak, gdy stosowano pioglitazon w leczeniu skojarzonym z insuliną. Badanie, w którym dodano pioglitazon do leczenia insuliną w grupie pacjentów z współistniejącą ciężką makroangiopatią, wykazało że częstość występowania ciężkiej niewydolności serca była o 1,6 % większa w grupie otrzymującej pioglitazon niż w grupie otrzymującej placebo. Nie prowadziło to jednak do zwiększenia śmiertelności podczas badania. W badaniu tym u pacjentów przyjmujących pioglitazon i insulinę, wyższy odsetek pacjentów z niewydolnością serca obserwowano u pacjentów w wieku ≥ 65 lat w porównaniu z pacjentami w wieku poniżej 65 lat (9,7% w porównaniu do 4,0%). U pacjentów przyjmujących insulinę bez przyjmowania pioglitazonu częstość występowania niewydolności serca wynosiła 8,2% u pacjentów ≥ leku do obrotu, rzadko zgłaszano przypadki niewydolności serca. Zgłaszano je jednak częściej, gdy pioglitazon był stosowany w skojarzeniu z insuliną oraz u pacjentów z niewydolnością serca w wywiadzie (patrz punkt 4.4).
4 Przeprowadzono zbiorczą analizę działań niepożądanych obserwowanych podczas randomizowanych badań z grupą kontrolną otrzymującą lek porównawczy, prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby z udziałem 8100 pacjentów leczonych pioglitazonem i 7400 pacjentów leczonych lekiem porównawczym w ciągu 3,5 roku. Większy odsetek złamań obserwowano u kobiet przyjmujących pioglitazon (2,6%) w porównaniu do kobiet przyjmujących lek porównawczy (1,7%). Nie obserwowano zwiększenia częstości złamań u mężczyzn leczonych pioglitazonem (1,3%) w porównaniu do częstości złamań u mężczyzn leczonych lekiem porównawczym (1,5%). Podczas trwającego 3,5 roku badania PROactive złamania wystąpiły u 44/870 (5,1%) pacjentek leczonych pioglitazonem w porównaniu do 23/905 (2,5%) pacjentek leczonych lekiem porównawczym. Nie obserwowano wzrostu częstości złamań u mężczyzn leczonych pioglitazonem (1,7%) w porównaniu do leku porównawczego (2,1%). Badania postmarketingowe: złamania kości obserwowano zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn (patrz punkt 4.4).
5 W badaniach klinicznych obrzęki zgłaszano u 6 - 9% pacjentów leczonych pioglitazonem przez rok. Częstość występowania obrzęków w grupach porównawczych (pochodne sulfonylomocznika, metformina) wynosiła od 2 do 5%. Obrzęki miały zazwyczaj łagodne lub umiarkowane nasilenie; przerwanie leczenia nie było konieczne.
IB-015 6 W kontrolowanych badaniach porównawczych średnie zwiększenie masy ciała u pacjentów stosujących pioglitazon w monoterapii po roku wynosiło od 2 do 3 kg. Podobne zwiększenie masy ciała obserwowano w grupie porównawczej, w której stosowano lek z grupy pochodnych sulfonylomocznika. W badaniach schematów leczenia skojarzonego dołączenie pioglitazonu u pacjentów stosujących wcześniej metforminę powodowało zwiększenie masy ciała średnio o 1,5 kg w ciągu roku, a dołączenie pioglitazonu u pacjentów leczonych wcześniej lekiem z grupy pochodnych sulfonylomocznika powodowało zwiększenie masy ciała średnio o 2,8 kg w ciągu roku. W grupach porównawczych dołączenie leku z grupy pochodnych sulfonylomocznika u pacjentów stosujących wcześniej metforminę powodowało zwiększenie masy ciała średnio o 1,3 kg, natomiast dołączenie metforminy u pacjentów stosujących wcześniej lek z grupy pochodnych sulfonylomocznika powodowało zmniejszenie masy ciała średnio o 1 kg.
7 W badaniach klinicznych częstość występowania aktywności AlAT powyżej trzykrotnej górnej granicy wartości prawidłowych była taka sama jak w grupie placebo, ale mniejsza niż w grupach porównawczych, w których stosowano metforminę lub lek z grupy pochodnych sulofonylomocznika. Średnia wartość aktywności enzymów wątrobowych zmniejszała się podczas stosowania pioglitazonu. W badaniach po wprowadzeniu leku do sprzedaży, rzadko zgłaszano przypadki zwiększonej aktywności enzymów wątrobowych i zaburzeń czynności hepatocytów. Bardzo rzadko zgłaszano przypadki zgonów, jednak związek przyczynowy ze stosowaniem leku nie został ustalony.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
W badaniach klinicznych pacjenci przyjmowali pioglitazon w dawce większej niż maksymalna zalecana dawka dobowa, tj. 45 mg. Przyjmowanie największej zgłoszonej dawki: 120 mg na dobę przez cztery dni, a następnie180 mg na dobę przez siedem dni, nie wiązało się z żadnymi objawami.
Podczas stosowania leku jednocześnie z pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną może wystąpić hipoglikemia. W przypadku przedawkowania leku należy zastosować leczenie objawowe i postępowanie podtrzymujące.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki stosowane w cukrzycy, zmniejszające stężenie glukozy we krwi z wyłączeniem insuliny, tiazolidynodiony; kod ATC: A10 BG 03
IB-015 Pioglitazon może działać poprzez zmniejszenie insulinooporności. Prawdopodobnie pioglitazon działa poprzez aktywację swoistych receptorów jądrowych (receptory gamma aktywowane przez proliferatory peroksysomów PPAR-γ), nasilając u zwierząt wrażliwość komórek wątroby, tkanki tłuszczowej i mięśni szkieletowych na insulinę. Wykazano, że leczenie pioglitazonem prowadzi do zmniejszenia wytwarzania glukozy przez wątrobę i zwiększenia wychwytu glukozy przez tkanki obwodowe w przypadku insulinooporności.
U pacjentów z cukrzycą typu 2 uzyskuje się lepsze wyrównanie glikemii na czczo i po posiłkach. Lepsze wyrównanie glikemii jest związane ze zmniejszeniem stężenia insuliny w osoczu zarówno na czczo, jak i po posiłkach. Aby oszacować czas, po którym można stwierdzić, że leczenie przestało być skuteczne (HbA1c ≥ 8, 0 % po pierwszych sześciu miesiącach terapii), badanie kliniczne pioglitazonu w porównaniu z gliklazydem w monoterapii przedłużono do dwóch lat. Analiza Kaplana-Meiera wykazała, że czas, po którym można stwierdzić niepowodzenie terapii jest krótszy u pacjentów leczonych gliklazydem w porównaniu z pacjentami leczonymi pioglitazonem. Po upływie dwóch lat wyrównanie glikemii utrzymywało się u 69% pacjentów leczonych pioglitazonem w porównaniu z 50% pacjentów leczonych gliklazydem. W dwuletnim badaniu porównującym pioglitazon z gliklazydem w skojarzeniu z metforminą, wyrównanie glikemii - mierzone jako średnia zmiana HbA1c w porównaniu ze stanem wyjściowym - po upływie roku było podobne w obu grupach pacjentów. Stopień pogarszania się HbA1c w drugim roku badania był mniejszy w grupie pioglitazonu w porównaniu z grupą gliklazydu.
W badaniu prowadzonym z grupą kontrolną otrzymującą placebo pacjenci z niedostatecznie kontrolowaną glikemią, pomimo trzymiesięcznego okresu optymalizacji insulinoterapii, zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej pioglitazon lub placebo przez okres 12 miesięcy. U pacjentów otrzymujących pioglitazon nastąpiło zmniejszenie stężenia HbA1c średnio o 0,45 % w porównaniu do pacjentów kontynuujących stosowanie insuliny w monoterapii oraz zmniejszenie dawki insuliny w grupie leczonej pioglitazonem.
Badanie wskaźnika H OMA pokazuje, że pioglitazon poprawia czynność komórek beta oraz zwiększa wrażliwość komórek na insulinę. Badania kliniczne trwające dwa lata wykazały utrzymywanie się tego działania.
W badaniach klinicznych trwających jeden rok pioglitazon zawsze wykazywał statystycznie istotne zmniejszenie stosunku albumin do kreatyniny w porównaniu ze stanem wyjściowym.
Działanie pioglitazonu (45 mg w monoterapii, w porównaniu z placebo) oceniano w 18-tygodniowym badaniu obejmującym niewielką liczbę pacjentów z cukrzycą typu 2. Stosowanie leku powodowało istotne zwiększenie masy ciała. Obserwowano istotne zmniejszenie masy tkanki tłuszczowej w obrębie jamy brzusznej i zwiększenie masy tkanki tłuszczowej w innych okolicach. Zmianom rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w czasie przyjmowania pioglitazonu towarzyszyło zwiększenie wrażliwości na insulinę. W większości badań klinicznych u pacjentów leczonych pioglitazonem obserwowano zmniejszenie całkowitego stężenia triglicerydów i wolnych kwasów tłuszczowych w osoczu oraz zwiększenie stężenia cholesterolu HDL w porównaniu z osobami przyjmującymi placebo; obserwowano niewielkie, lecz klinicznie nieistotne zwiększenie stężenia cholesterolu LDL.
W badaniach klinicznych trwających maksymalnie dwa lata, pioglitazon zmniejszał całkowite stężenie triglicerydów i wolnych kwasów tłuszczowych w osoczu oraz zwiększał stężenie cholesterolu HDL w porównaniu z placebo, metforminą albo gliklazydem. Pioglitazon nie powodował statystycznie istotnego zwiększenia stężenia cholesterolu LDL w porównaniu z placebo, zaś w porównaniu z metforminą i gliklazydem obserwowano zmniejszenie stężenia cholesterolu LDL. W badaniu trwającym 20 tygodni pioglitazon zmniejszał stężenie triglicerydów na czczo. Ponadto, dzięki oddziaływaniu na wchłonięte, jak również syntetyzowane przez wątrobę triglicerydy, zmniejszał hipertrójglicerydemię poposiłkową. To działanie przebiegało niezależnie od oddziaływania pioglitazonu na glikemię i było statystycznie istotne w odróżnieniu od glibenklamidu.
IB-015 W badaniu PROactive oceniającym wpływ leku na układ sercowo-naczyniowy 5238 pacjentów z cukrzycą typu 2 i współistniejącą ciężką makroangiopatią, przydzielono losowo do dwóch grup przyjmujących pioglitazon lub placebo - jako uzupełnienie dotychczasowego leczenia cukrzycy i choroby sercowo- naczyniowej - maksymalnie przez okres do 3,5 roku. Średnia wieku badanej populacji wynosiła 62 lata; średni okres trwania cukrzycy wynosił 9,5 roku. W przybliżeniu jedna trzecia pacjentów otrzymywała insulinę w leczeniu skojarzonym z metforminą i(lub) preparatami sulfonylomocznika. Kryteriami włączenia do badania było występowanie jednej lub kilku następujących chorób w wywiadzie: zawał serca, udar, przezskórna angioplastyka wieńc owa lub pomost żylny aortalno-wieńcowy, ostry zespół wieńcowy, choroba niedokrwienna serca lub choroba tętnic obwodowych. Niemal połowa pacjentów przebyła wcześniej zawał mięśnia sercowego, a u około 20% przebyło udar mózgu. W przybliżeniu połowa pacjentów spełniała przynajmniej dwa kryteria włączenia do badania w związku z chorobą sercowo-naczyniową w wywiadzie. Niemal wszyscy pacjenci (95%) otrzymywali leki działające na układ sercowo-naczyniowy (leki beta- adrenolityczne, inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE), antagoniści angiotensyny - II, leki blokujące kanały wapniowe, azotany, diuretyki, kwas acetylosalicylowy, statyny, fibraty).
Badanie nie przyniosło spodziewanych wyników w zakresie pierwszorzędowego punktu końcowego, który uwzględniał wystąpienie zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózgu, ostry zespół wieńcowy, amputację nogi, rewaskularyzację wieńcową i rewaskularyzację kończyn dolnych. Wyniki badania sugerują jednak, że nie ma obaw związanych z długotrwałym stosowaniem pioglitazonu w odniesieniu do chorób sercowo-naczyniowych. Jednak częstość występowania obrzęków, zwiększenia masy ciała i niewydolności serca się zwiększyła. Nie zaobserwowano wzrostu śmiertelności w związku z niewydolnością serca.
Dzieci i młodzież
Europejska Agencja Leków odstąpiła od wymogu przedstawiania wyników badań pioglitazonu w populacji dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 2. (informacje dotyczące dzieci i młodzieży, patrz punkt 4.2).
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Po podaniu doustnym pioglitazon jest szybko wchłaniany. Maksymalne stężenie substancji macierzystej w osoczu występuje zazwyczaj po 2 godzinach po podaniu leku. Obserwowano proporcjonalne zwiększenie stężenia leku w osoczu po zastosowaniu dawki od 2 mg do 60 mg. Stan równowagi dynamicznej jest osiągany po 4 - 7 dniach podawania leku. Wielokrotne podanie pioglitazonu nie prowadzi do kumulacji leku ani jego metabolitów w organizmie. Wchłanianie nie zależy od spożywanych pokarmów. Całkowita biodostępność wynosi więcej niż 80%.
Dystrybucja Oszacowana objętość dystrybucji pioglitazonu u ludzi wynosi 0,25 l/kg mc. Pioglitazon i wszystkie jego czynne metabolity są w bardzo dużym stopniu (> 99%) wiązane z białkami osocza.
Metabolizm Pioglitazon jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie, gdzie alifatycznne grupy metylenowe ulegają hydroksylacji. W reakcji uczestniczy głównie izoenzym 2C8 cytochromu P450, chociaż w mniejszym stopniu mogą w niej także brać udział inne izoenzymy. Trzy metabolity z sześciu wykrytych metabolitów (M-II, M-III i M-IV) są aktywne. Biorąc pod uwagę działanie, stężenia i stopień wiązania z białkami, pioglitazon i jego metabolit M-III w równym stopniu odpowiadają za działanie farmakologiczne. Określone w ten sam sposób działanie metabolitu M-IV jest około trzy razy silniejsze niż pioglitazonu, natomiast działanie metabolitu M-II jest znikome. IB-015 W badaniach in vitro nie stwierdzono, aby pioglitazon hamował którykolwiek z podtypów cytochromu P450. Nie stwierdzono, aby u ludzi występowała indukcja głównych ulegających indukcji izoenzymów cytochromu P450, tj. 1A, 2C8/9 i 3A4.
W badaniach interakcji wykazano, że pioglitazon nie ma istotnego wpływu na właściwości farmakokinetyczne ani farmakodynamiczne digoksyny, warfaryny, fenprokumonu i metforminy. Wykazano, że jednoczesne stosowanie pioglitazonu i gemfibrozylu (inhibitora cytochromu P450 2C8) lub ryfampicyny (leku indukującego cytochrom P450 2C8) może, odpowiednio, zwiększać lub zmniejszać stężenie pioglitazonu w osoczu (patrz punkt 4.5).
Eliminacja U ludzi po doustnym podaniu znakowanego radioizotopem pioglitazonu, aktywność wydalonego znacznika wykrywano głównie w kale (55%), a w mniejszym stopniu w moczu (45%). U zwierząt zarówno w kale jak i w moczu można wykryć tylko niewielkie ilości niezmienionego pioglitazonu. Średni okres półtrwania w fazie eliminacji niezmetabolizowanego pioglitazonu w organizmie człowieka wynosi od 5 do 6 godzin, a okres półtrwania wszystkich czynnych metabolitów wynosi od
Pacjenci w podeszłym wieku Nie stwierdzono różnic w parametrach farmakokinetycznych leku w stanie równowagi dynamicznej u pacjentów w wieku powyżej 65 lat i u młodszych osób.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek stężenie pioglitazonu i jego czynnych metabolitów w osoczu jest mniejsze niż u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, lecz klirens substancji macierzystej po podaniu doustnym jest podobny. Z tego powodu stężenie wolnego (niezwiązanego) pioglitazonu nie zmienia się.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Całkowite stężenie pioglitazonu w osoczu nie zmienia się, lecz wzrasta objętość dystrybucji leku. Powoduje to zmniejszenie wewnętrznego klirensu pioglitazonu ze wzrostem niezwiązanej frakcji leku.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W badaniach toksykologicznych po wielokrotnym podaniu pioglitazonu myszom, szczurom, psom i małpom obserwowano zwiększenie objętości osocza z hemodylucją, niedokrwistość i odwracalny przerost odśrodkowy serca. Stwierdzano także zwiększone odkładanie się tłuszczu i nacieki tłuszczowe. Opisane zmiany wykrywano u różnych gatunków, gdy stężenia leku były do 4 razy mniejsze od stężeń uzyskiwanych u pacjentów podczas leczenia lub równe tym stężeniom. W badaniach na zwierzętach obserwowano zahamowanie wzrostu płodu. To działanie można było przypisać hamującemu działaniu pioglitazonu na hiperinsulinemię u samic oraz na zwiększoną w czasie ciąży oporność na insulinę, co prowadziło do zmniejszonej dostępności substratów metabolicznych dla rozwijającego się płodu.
Badania genotoksyczności obejmujące zestaw różnorodnych testów zarówno in vitro, jak i in vivo, nie wykryły genotoksycznego działania pioglitazonu. U szczurów otrzymujących pioglitazon przez okres do 2 lat obserwowano zwiększoną częstość występowania rozrostu nabłonka pęcherza moczowego (u samców i samic) i nowotworów wywodzących się z nabłonka pęcherza moczowego (u samców).
Tworzenie się i obecność kamieni moczowych u samca szczura oraz następujące w wyniku tego podrażnienie i rozrost nabłonka pęcherza moczowego, było postulowane jako mechanistyczna przyczyna odpowiedzi rakotwórczej. Trwające 24 miesiące mechanistyczne badania na samcach szczurów dowiodły, że przyjmowanie pioglitazonu prowadzi do zwiększenia częstości występowania zmian rozrostowych w pęcherzu moczowym. Zakwaszenie moczu pokarmem znacząco zmniejszało częstość występowania guzów nowotworowych, ale nie znosiło sporadycznego ich wystąpienia IB-015 Obecność mikrokryształów zaostrzała odpowiedź rozrostową, ale nie rozpatrywano jej jako głównej przyczyny zmian rozrostowych. Znaczenie dla ludzi obserwacji o działaniu rakotwórczym leku u samca szczura, nie może być wykluczone.
U samców i samic myszy lek nie indukował powstania guzów. U psów i małp, którym podawano pioglitazon przez okres do 12 miesięcy, nie obserwowano rozrostu ściany pęcherza moczowego. W modelu zwierzęcym rodzinnej polipowatości gruczolakowatej (ang. familial adenomatous polyposis - FAP) leczenie dwoma innymi lekami z grupy tiazolidynodionów prowadziło do zwiększenia lic zby guzów w okrężnicy. Znaczenie tych danych nie jest ustalone.
Ocena ryzyka dla środowiska Stosowanie pioglitazonu nie ma wpływu na środowisko naturalne.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Karmeloza wapniowa Hydroksypropyloceluloza Laktoza jednowodna Magnezu stearynian
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
30mg, 45 mg: 4 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Produkt leczniczy nie wymaga szczególnych warunków przechowywania.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry OPA/Aluminium/PVC/Aluminium. Opakowanie zawiera 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98, 112 i 196 tabletek. Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania produktu leczniczego
Wszystkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego i opakowania należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUBIOTON S.A. 02-516 Warszawa ul. Starościńska 5
IB-015
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 02.07.2012 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 29.03.2017
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO2022-07-18