Amikacin B.Braun
Amikacinum
Roztwór do infuzji 10 mg/ml | Amikacini sulfas 13.35 mg
B. Braun Medical S.A., Hiszpania
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, roztwór do infuzji Amikacin B. Braun, 5 mg/ml, roztwór do infuzji Amikacin B. Braun, 10 mg/ml, roztwór do infuzji
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta.
- Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
Lek Amikacin B. Braun należy do grupy leków nazywanych antybiotykami. Są one stosowane do leczenia ciężkich zakażeń wywołanych bakteriami wrażliwymi na substancję czynną - amikacynę. Amikacyna należy do grupy substancji zwanych aminoglikozydami.
Pacjent może otrzymywać amikacynę w celu leczenia następujących chorób: – zakażenia płuc i dolnych dróg oddechowych, występujące podczas leczenia szpitalnego, w tym ciężkie zapalenie płuc; – zakażenia w obrębie jamy brzusznej, w tym zapalenie otrzewnej; – powikłane i nawracające zakażenia nerek, dróg moczowych i pęcherza moczowego; – zakażenia skóry i tkanek miękkich, w tym ciężkie oparzenia; – bakteryjne zapalenie wsierdzia (błony wyściełającej wewnętrzne powierzchnie jam serca); – zakażenia po operacjach jamy brzusznej.
Amikacin B. Braun można również stosować w leczeniu pacjentów, u których występuje stan zapalny narządów wewnętrznych związany z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej lub u których podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej.
Kiedy nie stosować leku Amikacin B. Braun
- Jeśli pacjent ma uczulenie (nadwrażliwość) na amikacynę, inne podobne substancje (inne antybiotyki aminoglikozydowe) lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Amikacin B. Braun należy omówić to z lekarzem.
Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania leku Amikacin B. Braun, jeśli pacjent: – ma zaburzenia czynności nerek, – ma zaburzenia słuchu, – ma zaburzeniami nerwowo-mięśniowe, np. chorobę zwaną miastenią (szczególny rodzaj osłabienia mięśni), – choruje na chorobę Parkinsona, – jeśli u pacjenta lub członków jego rodziny występuje choroba związana z mutacją mitochondrialną (choroba genetyczna) lub utrata słuchu spowodowana stosowaniem leków antybiotykowych, zaleca się poinformowanie o tym lekarza lub farmaceuty przed przyjęciem aminoglikozydu; niektóre mutacje mitochondrialne mogą zwiększać ryzyko utraty słuchu po zastosowaniu tego leku. Przed podaniem leku Amikacin B. Braun lekarz może zalecić wykonanie badań genetycznych, – był wcześniej leczony innym antybiotykiem podobnym do amikacyny. W każdej z tych sytuacji lekarz zachowa szczególną ostrożność.
Jeśli pacjenta dotyczy którykolwiek z poniższych czynników, jest większe ryzyko szkodliwego wpływu leku na słuch lub nerwy: • osłabiona czynność nerek, • zaawansowany wiek (≥60 lat), • odwodnienie, • otrzymywanie dużych dawek tego leku, • leczenie trwające dłużej niż 5-7 dni, nawet u pacjentów już wyleczonych.
Pierwszymi objawami szkodliwego działania na słuch lub nerwy, występującymi po podaniu tego leku, mogą być: • problemy ze słyszeniem wysokich dźwięków (niedosłuch obejmujący wysokie częstotliwości), • zawroty głowy, • uczucie drętwienia i kłucia skóry, skurcze mięśni, drgawki.
Po podaniu leku może dojść do zatrzymania oddechu (porażenie mięśni oddechowych) i zahamowania czynności nerwów i związanych z nimi mięśni (blokada przewodnictwa nerwowo-mięśniowego). W takiej sytuacji lekarz zastosuje odpowiednie leczenie.
Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku lekarz będzie zwracać szczególną uwagę na czynność nerek. Lekarz może przeprowadzić kilka testów, aby upewnić się, że nie doszło do szkodliwego wpływu na nerki, bowiem u pacjentów w podeszłym wieku ryzyko zaburzenia czynności nerek jest większe.
Dzieci Konieczne jest również zachowanie ostrożności podczas stosowania leku u wcześniaków lub noworodków urodzonych o czasie, z uwagi na niedojrzałą czynność nerek.
Podczas leczenia tym lekiem lekarz obejmie pacjenta dokładną obserwacją, zwracając szczególną uwagę na słuch i czynność nerek. U pacjenta będą kontrolowane: – czynność nerek, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek lub objawami niewydolności nerek, które wystąpiły podczas leczenia, – słuch, – stężenie amikacyny we krwi (w razie konieczności).
Jeśli u pacjenta wystąpią lub nasilą się objawy niewydolności nerek, lekarz zmniejszy dobowe dawki i (lub) wydłuży przerwy pomiędzy poszczególnymi dawkami. Jeśli wystąpi ciężka niewydolność nerek, podawanie amikacyny zostanie wstrzymane.
Leczenie amikacyną należy przerwać również wtedy, gdy wystąpią szumy uszne lub niedosłuch.
Jeśli podczas operacji pacjent ma przepłukiwane rany roztworami zawierającymi amikacynę lub podobny antybiotyk, będzie to wzięte pod uwagę podczas obliczania dawki amikacyny.
Lek Amikacin B. Braun a inne leki
Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Szkodliwy wpływ amikacyny na nerki i nerw słuchowy może się nasilić pod wpływem: – innych antybiotyków podobnych do amikacyny (np. kanamycyna, paromomycyna), – innych substancji stosowanych do leczenia zakażeń, jak bacytracyna, amfoterycyna B, cefalosporyny, wankomycyna, polimyksyny (polimyksyna B, kolistyna), wiomycyna, – leków przeciwnowotworowych: karboplatyna (w dużych dawkach), cisplatyna, oksaliplatyna (szczególnie, jeśli wcześniej u pacjenta występowały zaburzenia czynności nerek), – substancji hamujących niepożądane reakcje immunologiczne: cyklosporyna, takrolimus, – szybko działających leków moczopędnych: furosemid lub kwas etakrynowy (co może prowadzić do uszkodzenia słuchu, bowiem niedobór wody w organizmie prowadzić do wysokiego stężenia amikacyny), – metoksyfluran stosowany do znieczulenia: anestezjolog powinien wiedzieć, że pacjent otrzymywał lub otrzymuje amikacynę lub podobny antybiotyk przed zastosowaniem znieczulenia metoksyfluranem (gaz znieczulający) i w miarę możliwości unikać tego gazu, z uwagi na zwiększone ryzyko ciężkiego uszkodzenia nerek lub nerwów.
Jeśli konieczne jest stosowanie amikacyny razem z wyżej wymienionymi substancjami, będą przeprowadzane częste i dokładne kontrole słuchu i czynności nerek. Jeśli amikacyna jest stosowana razem z szybko działającymi lekami moczopędnymi, będzie kontrolowany bilans płynów.
Jednoczesne leczenie amikacyną i lekami zwiotczającymi mięśnie lub innymi substancjami działającymi na mięśnie i nerwy
Lekarz będzie obserwować pacjenta szczególnie uważnie, jeśli pacjent otrzymuje amikacynę razem z lekami zwiotczającymi mięśnie (takimi jak sukcynylocholina, dekametonium, atrakurium, rokuronium, wekuronium), dużą objętością krwi ze środkiem zapobiegającym krzepnięciu (cytrynianem) lub środkami znieczulającymi: może dojść do zatrzymania oddechu (porażenia mięśniowy oddechowych). Jeśli pacjent jest leczony amikacyną, należy poinformować o tym anestezjologa przed operacją, ze względu na ryzyko znacznego nasilenia blokady nerwowo-mięśniowej. Jeśli aminoglikozydy spowodują blokadę nerwowo-mięśniową, możliwe jest jej odwrócenie za pomocą soli wapnia.
Indometacyna U noworodków otrzymujących jednocześnie amikacynę i indometacynę (lek przeciwzapalny i przeciwbólowy), stężenie amikacyny we krwi będzie dokładnie kontrolowane. Indometacyna może spowodować zwiększenie stężenia amikacyny we krwi.
Bisfosfoniany Stosowanie jednocześnie z bisfosfonianami (stosowanymi w leczeniu osteoporozy i podobnych chorób) wiąże się z dużym ryzykiem zmniejszenia stężenia wapnia we krwi (hipokalcemii).
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność
Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży, lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Jeśli pacjentka jest ciąży, otrzyma ten lek tylko wtedy, gdy będzie to bezwzględnie konieczne.
Karmienie piersią Chociaż mało prawdopodobne jest, aby amikacyna wchłaniała się z jelita dziecka karmionego piersią, lekarz starannie rozważyć czy przerwać karmienie piersią, czy leczenie amikacyną.
Płodność Badania na zwierzętach nie wykazały żadnego wpływu na płodność.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn
Nie przeprowadzono badań nad wpływem leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeśli pacjent otrzymuje lek w warunkach ambulatoryjnych, doradza się, aby zachował ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ze względu na możliwe działania niepożądane, takie jak zawroty głowy i zaburzenia równowagi.
Ważne informacje o niektórych składnikach leku Amikacin B. Braun
Ten lek zawiera 354 mg sodu w postaci soli (główny składnik soli kuchennej) na 100 ml roztworu, co odpowiada 17,7% zalecanej maksymalnej dobowej dawki sodu dla dorosłych.
Lek Amikacin B. Braun podaje się w kroplówce bezpośrednio do żyły (infuzja dożylna). Zawartość jednej butelki jest podawana w ciągu 30-60 minut.
Czas leczenia Zazwyczaj stosuje się leczenie amikacyną przez 7-10 dni, a dłużej tylko w ciężkich i powikłanych zakażeniach. Efekty leczenia widoczne są zazwyczaj po 24 do 48 godzin, w przeciwnym razie może być konieczna zmiana leku. W takiej sytuacji lekarz oceni stan pacjenta i rozważy ewentualną zmianę leczenia.
Odpowiednią dla danego pacjenta dawkę dobiera lekarz. Poniżej podano zwykle stosowane dawki.
Dawkowanie u pacjentów z prawidłową czynnością nerek
• Dorośli oraz młodzież w wieku powyżej 12 lat (masa ciała powyżej 33 kg) Stosowana zazwyczaj dawka wynosi 15 mg amikacyny na kg masy ciała (mc.) na 24 godziny, podawana w dawce pojedynczej lub podzielona na dwie równe dawki: 7,5 mg na kg mc. co Maksymalnie można podawać do 1,5 grama na dobę przez krótki czas, jeśli bezwzględnie konieczne jest podawanie tak dużych dawek i jeśli możliwe jest staranne i stałe kontrolowanie pacjenta podczas leczenia. • Niemowlęta, małe dzieci i dzieci Pojedyncza dawka dobowa amikacyny wynosząca od 15 do 20 mg/kg mc. lub dawka wynosząca 7,5 mg/kg mc. podawana co 12 godzin. • Dawkowanie u noworodków Dawka początkowa wynosi 10 mg amikacyny na kg mc, a po upływie 12 godzin należy podać 7,5 mg amikacyny na kg mc. Leczenie należy kontynuować, podając 7,5 mg amikacyny na kg mc co 12 godzin. • Dawkowanie u wcześniaków 7,5 amikacyny na kg mc. co 12 godzin.
Nie dotyczy to jednak pacjentów z osłabioną odpornością, niewydolnością nerek, mukowiscydozą, wodobrzuszem, zapaleniem wsierdzia, rozległymi oparzeniami (obejmującymi ponad 20% skóry), pacjentów w podeszłym wieku oraz kobiet w ciąży.
W trakcie leczenia stężenie amikacyny we krwi będzie starannie kontrolowane, a dawka dokładnie dostosowywana. Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek Jeśli u pacjentów występują z zaburzenia czynności nerek, stężenie amikacyny we krwi oraz czynność nerek będą co pewien czas dokładnie kontrolowane, w celu odpowiedniego dostosowania dawki. Lekarz wie, jak wyliczyć dawkę, którą należy podać pacjentowi.
Dawkowanie u pacjentów poddawanych hemodializie lub dializie otrzewnowej W przypadku tej grupy pacjentów może być konieczne zmodyfikowanie dawki amikacyny. Lekarz upewni się, czy w tym przypadku została określona prawidłowa dawka dla pacjenta.
Pacjenci w podeszłym wieku W celu osiągnięcia terapeutycznych stężeń w osoczu u pacjentów w podeszłym wieku może być konieczne stosowanie mniejszych dawek amikacyny niż u pacjentów młodszych. Gdy tylko to będzie możliwe, będzie oceniana czynność nerek i – w razie konieczności – dostosowywana dawka.
Pacjenci z dużą nadwagą U tych pacjentów dawkę wylicza się na podstawie idealnej masy ciała z dodaniem 40% nadmiaru masy. Później dawkę można dostosować w zależności od stężenia amikacyny we krwi. Lekarz nie poda dawki większej niż 1,5 g amikacyny na dobę.
Pacjenci z wodobrzuszem Należy podawać wyższe dawki w celu uzyskania odpowiednich poziomów leku we krwi.
Podanie większej niż zalecana dawki leku Amikacin B. Braun Przedawkowanie może spowodować uszkodzenie nerek i nerwów słuchowych lub porażenie mięśni. W takim przypadku infuzję amikacyny będzie wstrzymana, mogą też być zastosowane zabiegi usuwające lek z krwi (dializa, hemofiltracja). U noworodków można rozważyć transfuzję wymienną, jednak przed wdrożeniem takiego postępowania należy zasięgnąć porady specjalisty.
Jeśli wystąpienia blokady nerwowo-mięśniowej z zatrzymaniem oddechu, lekarz zastosuje wszelkie niezbędne metody leczenia. W celu usunięcia porażenia mięśni można zastosować sole wapnia (np. w postaci glukonianu lub laktobionianu w 10-20% roztworze). W razie bezdechu konieczne może być mechaniczne wspomaganie oddychania.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Jak każdy lek, Amikacin B. Braun może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Amikacyna (i wszystkie inne podobne substancje) może działać toksycznie na nerw słuchowy i nerki oraz blokować przewodnictwo nerwowo-mięśniowo. Działania takie obserwowane są najczęściej u pacjentów: • z zaburzeniami czynności nerek, • leczonych innymi lekami, które także mają szkodliwe działanie na nerw słuchowy i nerki oraz • otrzymujących nadmierne dawki lub leczonych długotrwale.
Działania niepożądane, które mogą być spowodowane leczeniem, wymieniono poniżej według bezwzględnej częstości występowania.
Przedstawione niżej objawy niepożądane mogą być ciężkie i powodować konieczność natychmiastowego leczenia.
Bardzo rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów): – zahamowanie oddechu (porażenie mięśni oddechowych).
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych): – reakcje alergiczne, aż do wstrząsu, – głuchota (nieodwracalna), – ostra niewydolność nerek, uszkodzenie nerek, – porażenie.
Inne działania niepożądane
Niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów): − dodatkowe zakażenie lub kolonizacja opornymi drobnoustrojami, − zawroty głowy, zaburzenia równowagi, − nudności, wymioty, − uszkodzenie niektórych części nerek (kanalików nerkowych), − wysypka.
Rzadko (mogą występować u maksymalnie 1 na 1000 pacjentów): − niedokrwistość, zwiększona liczba niektórych rodzajów białych krwinek (eozynofili), − świąd, pokrzywka, − małe stężenie magnezu we krwi, − ból głowy, drętwienie, drżenia, zaburzenia równowagi, − niskie ciśnienie tętnicze krwi, − ból stawów, niekontrolowane ruchy mięśni, − zmniejszenie wydalania moczu, występowanie w moczu albumin, białych i (lub) czerwonych krwinek, − zwiększenie stężenia kreatyniny i (lub) innych związków azotowych we krwi (oliguria, azotemia), − gorączka polekowa, − ślepota lub inne zaburzenia widzenia*, − szumy uszne (dzwonienie w uszach), nieznaczna głuchota (niedosłuch).
* Ten lek nie jest przewidziany do stosowania do oka. Zgłaszano występowanie ślepoty i zawału siatkówki po wstrzyknięciu tego leku do oka.
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych): − występowanie w moczu komórek, − zatrzymanie oddechu, skurcz oskrzeli.
Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: (22) 4921 301, faks: (22) 4921 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować leku Amikacin B. Braun po upływie terminu ważności zamieszczonego na butelce i opakowaniu zewnętrznym. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania tego produktu leczniczego.
Roztwór do infuzji należy zużyć niezwłocznie. Wyłącznie do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu należy usunąć.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę co zrobić z lekami, które nie są już potrzebne. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera lek Amikacin B. Braun
– Substancją czynną leku jest amikacyna.
postaci siarczanu amikacyny.
siarczanu amikacyny.
postaci siarczanu amikacyny.
– Ponadto lek zawiera:
Jak wygląda lek Amikacin B. Braun i co zawiera opakowanie
Lek Amikacin B. Braun to przezroczysty, bezbarwny roztwór do infuzji.
Dostępny jest w butelkach z polietylenu o pojemności 100 ml. Dostarczany jest w opakowaniach po 10 i 20 butelek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny B. Braun Melsungen AG Carl-Braun-Strasse 1 Niemcy
Wytwórca B. Braun Medical S. A. Carretera de Terrassa 121 Hiszpania
Ten lek jest dopuszczony w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:
Austria Amikacin B. Braun 2,5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 5 mg/ml Infusionslösung
Belgia Amikacine B. Braun 5 mg/ml Solution pour perfusion, Oplossing voor infusie, Infusionslösung Amikacine B. Braun 10 mg/ml Solution pour perfusion, Oplossing voor infusie, Infusionslösung
Bułgaria Амикацин Б. Браун 2,5 mg/ml инфузионен разтвор Амикацин Б. Браун 5 mg/ml инфузионен разтвор Амикацин Б. Браун 10 mg/ml инфузионен разтвор
Czechy Amikacin B. Braun 5 mg/ml Amikacin B. Braun 10 mg/ml
Niemcy Amikacin B. Braun 2,5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 10 mg/ml Infusionslösung
Estonia Amikacin B. Braun 5 mg/ml Amikacin B. Braun 10 mg/ml
Grecja Amikacin B. Braun 2.5 mg/ml διάλυμα για έγχυση Amikacin B. Braun 5 mg/ml διάλυμα για έγχυση Amikacin B. Braun 10 mg/ml διάλυμα για έγχυση
Francja AMIKACINE B. Braun 2,5 mg/ml, solution pour perfusion AMIKACINE B. Braun 5 mg/ml, solution pour perfusion AMIKACINE B. Braun 10 mg/ml, solution pour perfusion
Węgry Amikacin B. Braun 5 mg/ml oldatos infúzió Amikacin B. Braun 10 mg/ml oldatos infúzió
Włochy Amikacina B. Braun 5 mg/ml soluzione per infusione Amikacina B. Braun 10 mg/ml soluzione per infusione
Luksemburg Amikacin B. Braun 2,5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 10 mg/ml Infusionslösung
Łotwa Amikacin B. Braun 5 mg/ml šķīdums infūzijām Amikacin B. Braun 10 mg/ml šķīdums infūzijām
Polska Amikacin B. Braun
Portugalia Amicacina B. Braun 2.5 mg/ml solução para perfusão Amicacina B. Braun 5 mg/ml solução para perfusão Amicacina B. Braun 10 mg/ml solução para perfusão
Słowacja Amikacin B. Braun 5 mg/ml Amikacin B. Braun 10 mg/ml
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 2023-06-21
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:
Neurotoksyczność i ototoksyczność U pacjentów leczonych antybiotykami aminoglikozydowymi może dojść do toksycznego działania na układ nerwowy, objawiającego się działaniem na nerw przedsionkowy, jak i obustronnym działanie na nerw słuchowy. Ryzyko ototoksyczności związanej z działaniem aminoglikozydów jest większe u pa- cjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów przyjmujących lek dłużej niż 5-7 dni, nawet u pacjentów już wyleczonych. Jako pierwszy występuje niedosłuch wysokich częstotliwości, który można wykryć tylko w badaniu audiometrycznym. Mogą wystąpić silne zawroty głowy, które mogą wskazywać na uszkodzenie ner- wu przedsionkowego. Inne objawy toksycznego działania na układ nerwowy mogą obejmować uczu- cie drętwienia i kłucia skóry, skurcze mięśni i drgawki. Zwiększone ryzyko ototoksyczności występuje u pacjentów z mutacjami mitochondrialnymi DNA (zwłaszcza w przypadku zastąpienia nukleotydu od 1555 A do G w genie rRNA 12S), nawet jeśli stę- żenie aminoglikozydów w surowicy podczas leczenia mieści się w zalecanym zakresie. U tych pacjen- tów należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia. U pacjentów, u których w wywiadzie stwierdzono istotne mutacje lub głuchotę wywołaną przez ami- noglikozydy, należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia lub badań genetycznych przed podaniem. U pacjentów z rozwijającym się uszkodzeniem nerwu przedsionkowo-ślimakowego podczas leczenia mogą nie wystąpić objawy ostrzegające o toksycznym działaniu na ósmy nerw czaszkowy, natomiast po zakończeniu leczenia może wystąpić całkowita lub częściowa obustronna głuchota lub zawroty głowy powodujące niepełnosprawność. Ototoksyczne działanie aminoglikozydów jest zwykle nieodwracalne.
Toksyczne działanie na przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Podczas leczenia aminoglikozydami, niezależnie od drogi podania, należy wziąć pod uwagę możliwość porażenia mięśni oddechowych, zwłaszcza u pacjentów otrzymujących jednocześnie inne produkty lecznicze blokujące przewodnictwa nerwowo-mięśniowe. W razie wystąpienia blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, podanie soli wapnia może usunąć porażenie mięśni oddechowych, jednakże konieczne może być mechaniczne wspomaganie oddychania. Wykazano występowanie blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i porażenia mięśni u zwierząt laboratoryjnych, którym podawano duże dawki amikacyny.
Wpływ na wyniki testów laboratoryjnych Wyniki oznaczenia stężenia kreatyniny w surowicy mogą być fałszywie zawyżone, jeśli jednocześnie podaje się cefalosporyny.
Wzajemne unieczynnianie działania amikacyny i antybiotyków beta-laktamowych może zachodzić także w próbkach (np. surowicy, płynu mózgowo-rdzeniowego) pobranych w celu oznaczenia stężenia aminoglikozydów, co prowadzi do błędnych wyników. W związku z tym próbki należy analizować natychmiast po pobraniu, przechowywać po pobraniu w lodówce lub unieczynnić antybiotyk beta- laktamowy przez dodanie beta-laktamazy. Unieczynnienie antybiotyku aminoglikozydowego ma znaczenie kliniczne tylko u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek.
Kontrolowanie stanu pacjenta
Należy dokładnie obserwować czynność nerek i ósmego nerwu czaszkowego, zwłaszcza u pacjentów z rozpoznanym lub podejrzewanym na początku leczenia zaburzeniem czynności nerek, oraz u pacjentów z początkowo prawidłową czynnością nerek, u których podczas leczenia wystąpiły objawy zaburzenia czynności nerek. W miarę możliwości należy kontrolować stężenie amikacyny w surowicy, aby zapewnić jej odpowiednie stężenie i uniknąć stężenia toksycznego. Należy przeprowadzać badania moczu w celu wykrycia zmniejszenia ciężaru właściwego, zwiększenia wydalania białka oraz komórek lub wałeczków. Okresowo należy oznaczać azot mocznikowy we krwi, stężenie kreatyniny w surowicy lub klirens kreatyniny. W miarę możliwości należy wykonać serię audiogramów u pacjentów w wieku odpowiednim do przeprowadzenia badania, zwłaszcza u pacjentów wysokiego ryzyka. Jeśli wystąpią objawy ototoksyczności (zawroty głowy pochodzenia obwodowego lub ośrodkowego, szumy uszne lub ostre dźwięki w uszach, utrata słuchu) lub nefrotoksyczności, konieczne jest przerwanie leczenia lub modyfikacja dawkowania.
Niezgodności farmaceutyczne
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml i 10 mg/ml, roztwór do infuzji są produktami gotowymi do użycia. Nie należy ich mieszać z żadnym innym produktem leczniczym; należy podawać oddzielnie, zgodnie z zalecaną dawką i sposobem podawania. W żadnym wypadku nie mieszać aminoglikozydów w roztworze do infuzji z antybiotykami beta- laktamowymi (np. penicylinami, cefalosporynami), ponieważ może to spowodować fizykochemiczną inaktywację drugiego leku.
Znane są niezgodności chemiczne z amfoterycyną, chlorotiazydami, erytromycyną, heparyną, nitrofurantoiną, nowobiocyną, fenytoiną, sulfadiazyną, tiopentonem, chlortetracykliną, witaminą B i witaminą C. Nie mieszać amikacyny z tymi produktami leczniczymi.
Inaktywacja występująca podczas mieszania aminoglikozydów i antybiotyków beta-laktamowych może utrzymywać się również wtedy, gdy pobiera się próbki do oznaczenia stężeń antybiotyków w surowicy i doprowadzić do znacznego niedoszacowania oraz błędów w dawkowaniu, a w konsekwencji do ryzyka toksyczności. Próbki te należy szybko poddawać badaniu i umieszczać na lodzie albo dodawać beta-laktamazę.
Okres ważności
Przed otwarciem
Po pierwszym otwarciu pojemnika Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeżeli nie zostanie zużyty natychmiast, za okres i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik. Prawidłowo nie należy przechowywać go dłużej niż 24 godziny w temperaturze od 2°C do 8°C.
Dawkowanie Dokładne podanie dawki produktu leczniczego Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml, roztwór do infuzji, jest możliwe, jeśli zastosuje się pompę infuzyjną.
Ta postać farmaceutyczna jest gotowa do użycia, roztworu nie należy rozcieńczać przed podaniem i jest on przeznaczony wyłącznie do jednorazowego użycia.
Aby uniknąć przedawkowania, szczególnie u dzieci, należy wybrać najbardziej odpowiednią z dostępnych mocy.
Objętość roztworu do infuzji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek
Dawkowanie w mg na kg masy ciała
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml (100 ml = 250 mg) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg 5 kg 10 kg 12,5 kg
7,5 7,50 15,00 30,00 37,50 60,00 90,00 120,00 150,00 180,00 210,00
Amikacin B. Braun, 5 mg/ml (500 mg w 100 ml) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg kg 12,5 kg
7,5 3,75 7,50 15,00 18,75 30,00 45,00 60,00 75,00 90,00 105,00
Amikacin B. Braun, 10 mg/ml (1000 mg w 100 ml) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg kg 12,5 kg
7,5 1,88 3,75 7,50 9,38 15,00 22,50 30,00 37,50 45,00 52,50
Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min)
Uwaga. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min) nie zaleca się podawania amikacyny raz na dobę.
Z uwagi na spodziewaną kumulację amikacyny u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i wskaźnikiem przesączania kłębuszkowego poniżej 70 ml/minutę, zaleca się zmniejszenie dawki lub zwiększenie odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami. W tej grupie pacjentów dawka nasycająca wynosi 7,5 mg/kg mc. Odstępy pomiędzy poszczególnymi dawkami oblicza się mnożąc przez 9 stężenie kreatyniny w surowicy. Jeżeli na przykład stężenie kreatyniny wynosi 2 mg/100 ml, wówczas jednorazową dawkę zalecaną dla danego pacjenta (7,5 mg/kg masy ciała) należy podawać co
U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek i znanym klirensem kreatyniny podtrzymująca podawana co 12 godzin wyliczona jest za pomocą wzoru:
klirens kreatyniny aktualny
____________________________________________
klirens kreatyniny prawidłowy
Wartości podane w poniższej tabeli można traktować jako wskazówkę.
Klirens kreatyniny Dawka dobowa amikacyny Dawka amikacyny co 12 godzin dla pacjenta o masie ciała 70 kg [ml/min] [mg/kg masy ciała na dobę] [mg]
Aby uzyskać pełne informacje dotyczące tego produktu leczniczego, należy zapoznać się z charakterystyką produktu leczniczego.
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, roztwór do infuzji Amikacin B. Braun, 5 mg/ml, roztwór do infuzji Amikacin B. Braun, 10 mg/ml, roztwór do infuzji
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta.
- Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest Amikacin B. Braun i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Amikacin B. Braun
3. Jak stosować lek Amikacin B. Braun
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Amikacin B. Braun
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest Amikacin B. Braun i w jakim celu się go stosuje
Lek Amikacin B. Braun należy do grupy leków nazywanych antybiotykami. Są one stosowane do leczenia ciężkich zakażeń wywołanych bakteriami wrażliwymi na substancję czynną - amikacynę. Amikacyna należy do grupy substancji zwanych aminoglikozydami.
Pacjent może otrzymywać amikacynę w celu leczenia następujących chorób: – zakażenia płuc i dolnych dróg oddechowych, występujące podczas leczenia szpitalnego, w tym ciężkie zapalenie płuc; – zakażenia w obrębie jamy brzusznej, w tym zapalenie otrzewnej; – powikłane i nawracające zakażenia nerek, dróg moczowych i pęcherza moczowego; – zakażenia skóry i tkanek miękkich, w tym ciężkie oparzenia; – bakteryjne zapalenie wsierdzia (błony wyściełającej wewnętrzne powierzchnie jam serca); – zakażenia po operacjach jamy brzusznej.
Amikacin B. Braun można również stosować w leczeniu pacjentów, u których występuje stan zapalny narządów wewnętrznych związany z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej lub u których podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Amikacin B. Braun
Kiedy nie stosować leku Amikacin B. Braun
- Jeśli pacjent ma uczulenie (nadwrażliwość) na amikacynę, inne podobne substancje (inne antybiotyki aminoglikozydowe) lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Amikacin B. Braun należy omówić to z lekarzem.
Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania leku Amikacin B. Braun, jeśli pacjent: – ma zaburzenia czynności nerek, – ma zaburzenia słuchu, – ma zaburzeniami nerwowo-mięśniowe, np. chorobę zwaną miastenią (szczególny rodzaj osłabienia mięśni), – choruje na chorobę Parkinsona, – jeśli u pacjenta lub członków jego rodziny występuje choroba związana z mutacją mitochondrialną (choroba genetyczna) lub utrata słuchu spowodowana stosowaniem leków antybiotykowych, zaleca się poinformowanie o tym lekarza lub farmaceuty przed przyjęciem aminoglikozydu; niektóre mutacje mitochondrialne mogą zwiększać ryzyko utraty słuchu po zastosowaniu tego leku. Przed podaniem leku Amikacin B. Braun lekarz może zalecić wykonanie badań genetycznych, – był wcześniej leczony innym antybiotykiem podobnym do amikacyny. W każdej z tych sytuacji lekarz zachowa szczególną ostrożność.
Jeśli pacjenta dotyczy którykolwiek z poniższych czynników, jest większe ryzyko szkodliwego wpływu leku na słuch lub nerwy: • osłabiona czynność nerek, • zaawansowany wiek (≥60 lat), • odwodnienie, • otrzymywanie dużych dawek tego leku, • leczenie trwające dłużej niż 5-7 dni, nawet u pacjentów już wyleczonych.
Pierwszymi objawami szkodliwego działania na słuch lub nerwy, występującymi po podaniu tego leku, mogą być: • problemy ze słyszeniem wysokich dźwięków (niedosłuch obejmujący wysokie częstotliwości), • zawroty głowy, • uczucie drętwienia i kłucia skóry, skurcze mięśni, drgawki.
Po podaniu leku może dojść do zatrzymania oddechu (porażenie mięśni oddechowych) i zahamowania czynności nerwów i związanych z nimi mięśni (blokada przewodnictwa nerwowo-mięśniowego). W takiej sytuacji lekarz zastosuje odpowiednie leczenie.
Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku lekarz będzie zwracać szczególną uwagę na czynność nerek. Lekarz może przeprowadzić kilka testów, aby upewnić się, że nie doszło do szkodliwego wpływu na nerki, bowiem u pacjentów w podeszłym wieku ryzyko zaburzenia czynności nerek jest większe.
Dzieci Konieczne jest również zachowanie ostrożności podczas stosowania leku u wcześniaków lub noworodków urodzonych o czasie, z uwagi na niedojrzałą czynność nerek.
Podczas leczenia tym lekiem lekarz obejmie pacjenta dokładną obserwacją, zwracając szczególną uwagę na słuch i czynność nerek. U pacjenta będą kontrolowane: – czynność nerek, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek lub objawami niewydolności nerek, które wystąpiły podczas leczenia, – słuch, – stężenie amikacyny we krwi (w razie konieczności).
Jeśli u pacjenta wystąpią lub nasilą się objawy niewydolności nerek, lekarz zmniejszy dobowe dawki i (lub) wydłuży przerwy pomiędzy poszczególnymi dawkami. Jeśli wystąpi ciężka niewydolność nerek, podawanie amikacyny zostanie wstrzymane.
Leczenie amikacyną należy przerwać również wtedy, gdy wystąpią szumy uszne lub niedosłuch.
Jeśli podczas operacji pacjent ma przepłukiwane rany roztworami zawierającymi amikacynę lub podobny antybiotyk, będzie to wzięte pod uwagę podczas obliczania dawki amikacyny.
Lek Amikacin B. Braun a inne leki
Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Szkodliwy wpływ amikacyny na nerki i nerw słuchowy może się nasilić pod wpływem: – innych antybiotyków podobnych do amikacyny (np. kanamycyna, paromomycyna), – innych substancji stosowanych do leczenia zakażeń, jak bacytracyna, amfoterycyna B, cefalosporyny, wankomycyna, polimyksyny (polimyksyna B, kolistyna), wiomycyna, – leków przeciwnowotworowych: karboplatyna (w dużych dawkach), cisplatyna, oksaliplatyna (szczególnie, jeśli wcześniej u pacjenta występowały zaburzenia czynności nerek), – substancji hamujących niepożądane reakcje immunologiczne: cyklosporyna, takrolimus, – szybko działających leków moczopędnych: furosemid lub kwas etakrynowy (co może prowadzić do uszkodzenia słuchu, bowiem niedobór wody w organizmie prowadzić do wysokiego stężenia amikacyny), – metoksyfluran stosowany do znieczulenia: anestezjolog powinien wiedzieć, że pacjent otrzymywał lub otrzymuje amikacynę lub podobny antybiotyk przed zastosowaniem znieczulenia metoksyfluranem (gaz znieczulający) i w miarę możliwości unikać tego gazu, z uwagi na zwiększone ryzyko ciężkiego uszkodzenia nerek lub nerwów.
Jeśli konieczne jest stosowanie amikacyny razem z wyżej wymienionymi substancjami, będą przeprowadzane częste i dokładne kontrole słuchu i czynności nerek. Jeśli amikacyna jest stosowana razem z szybko działającymi lekami moczopędnymi, będzie kontrolowany bilans płynów.
Jednoczesne leczenie amikacyną i lekami zwiotczającymi mięśnie lub innymi substancjami działającymi na mięśnie i nerwy
Lekarz będzie obserwować pacjenta szczególnie uważnie, jeśli pacjent otrzymuje amikacynę razem z lekami zwiotczającymi mięśnie (takimi jak sukcynylocholina, dekametonium, atrakurium, rokuronium, wekuronium), dużą objętością krwi ze środkiem zapobiegającym krzepnięciu (cytrynianem) lub środkami znieczulającymi: może dojść do zatrzymania oddechu (porażenia mięśniowy oddechowych). Jeśli pacjent jest leczony amikacyną, należy poinformować o tym anestezjologa przed operacją, ze względu na ryzyko znacznego nasilenia blokady nerwowo-mięśniowej. Jeśli aminoglikozydy spowodują blokadę nerwowo-mięśniową, możliwe jest jej odwrócenie za pomocą soli wapnia.
Indometacyna U noworodków otrzymujących jednocześnie amikacynę i indometacynę (lek przeciwzapalny i przeciwbólowy), stężenie amikacyny we krwi będzie dokładnie kontrolowane. Indometacyna może spowodować zwiększenie stężenia amikacyny we krwi.
Bisfosfoniany Stosowanie jednocześnie z bisfosfonianami (stosowanymi w leczeniu osteoporozy i podobnych chorób) wiąże się z dużym ryzykiem zmniejszenia stężenia wapnia we krwi (hipokalcemii).
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność
Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży, lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Jeśli pacjentka jest ciąży, otrzyma ten lek tylko wtedy, gdy będzie to bezwzględnie konieczne.
Karmienie piersią Chociaż mało prawdopodobne jest, aby amikacyna wchłaniała się z jelita dziecka karmionego piersią, lekarz starannie rozważyć czy przerwać karmienie piersią, czy leczenie amikacyną.
Płodność Badania na zwierzętach nie wykazały żadnego wpływu na płodność.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn
Nie przeprowadzono badań nad wpływem leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeśli pacjent otrzymuje lek w warunkach ambulatoryjnych, doradza się, aby zachował ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ze względu na możliwe działania niepożądane, takie jak zawroty głowy i zaburzenia równowagi.
Ważne informacje o niektórych składnikach leku Amikacin B. Braun
Ten lek zawiera 354 mg sodu w postaci soli (główny składnik soli kuchennej) na 100 ml roztworu, co odpowiada 17,7% zalecanej maksymalnej dobowej dawki sodu dla dorosłych.
3. Jak stosować lek Amikacin B. Braun
Lek Amikacin B. Braun podaje się w kroplówce bezpośrednio do żyły (infuzja dożylna). Zawartość jednej butelki jest podawana w ciągu 30-60 minut.
Czas leczenia Zazwyczaj stosuje się leczenie amikacyną przez 7-10 dni, a dłużej tylko w ciężkich i powikłanych zakażeniach. Efekty leczenia widoczne są zazwyczaj po 24 do 48 godzin, w przeciwnym razie może być konieczna zmiana leku. W takiej sytuacji lekarz oceni stan pacjenta i rozważy ewentualną zmianę leczenia.
Odpowiednią dla danego pacjenta dawkę dobiera lekarz. Poniżej podano zwykle stosowane dawki.
Dawkowanie u pacjentów z prawidłową czynnością nerek
• Dorośli oraz młodzież w wieku powyżej 12 lat (masa ciała powyżej 33 kg) Stosowana zazwyczaj dawka wynosi 15 mg amikacyny na kg masy ciała (mc.) na 24 godziny, podawana w dawce pojedynczej lub podzielona na dwie równe dawki: 7,5 mg na kg mc. co Maksymalnie można podawać do 1,5 grama na dobę przez krótki czas, jeśli bezwzględnie konieczne jest podawanie tak dużych dawek i jeśli możliwe jest staranne i stałe kontrolowanie pacjenta podczas leczenia. • Niemowlęta, małe dzieci i dzieci Pojedyncza dawka dobowa amikacyny wynosząca od 15 do 20 mg/kg mc. lub dawka wynosząca 7,5 mg/kg mc. podawana co 12 godzin. • Dawkowanie u noworodków Dawka początkowa wynosi 10 mg amikacyny na kg mc, a po upływie 12 godzin należy podać 7,5 mg amikacyny na kg mc. Leczenie należy kontynuować, podając 7,5 mg amikacyny na kg mc co 12 godzin. • Dawkowanie u wcześniaków 7,5 amikacyny na kg mc. co 12 godzin.
Nie dotyczy to jednak pacjentów z osłabioną odpornością, niewydolnością nerek, mukowiscydozą, wodobrzuszem, zapaleniem wsierdzia, rozległymi oparzeniami (obejmującymi ponad 20% skóry), pacjentów w podeszłym wieku oraz kobiet w ciąży.
W trakcie leczenia stężenie amikacyny we krwi będzie starannie kontrolowane, a dawka dokładnie dostosowywana. Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek Jeśli u pacjentów występują z zaburzenia czynności nerek, stężenie amikacyny we krwi oraz czynność nerek będą co pewien czas dokładnie kontrolowane, w celu odpowiedniego dostosowania dawki. Lekarz wie, jak wyliczyć dawkę, którą należy podać pacjentowi.
Dawkowanie u pacjentów poddawanych hemodializie lub dializie otrzewnowej W przypadku tej grupy pacjentów może być konieczne zmodyfikowanie dawki amikacyny. Lekarz upewni się, czy w tym przypadku została określona prawidłowa dawka dla pacjenta.
Pacjenci w podeszłym wieku W celu osiągnięcia terapeutycznych stężeń w osoczu u pacjentów w podeszłym wieku może być konieczne stosowanie mniejszych dawek amikacyny niż u pacjentów młodszych. Gdy tylko to będzie możliwe, będzie oceniana czynność nerek i – w razie konieczności – dostosowywana dawka.
Pacjenci z dużą nadwagą U tych pacjentów dawkę wylicza się na podstawie idealnej masy ciała z dodaniem 40% nadmiaru masy. Później dawkę można dostosować w zależności od stężenia amikacyny we krwi. Lekarz nie poda dawki większej niż 1,5 g amikacyny na dobę.
Pacjenci z wodobrzuszem Należy podawać wyższe dawki w celu uzyskania odpowiednich poziomów leku we krwi.
Podanie większej niż zalecana dawki leku Amikacin B. Braun Przedawkowanie może spowodować uszkodzenie nerek i nerwów słuchowych lub porażenie mięśni. W takim przypadku infuzję amikacyny będzie wstrzymana, mogą też być zastosowane zabiegi usuwające lek z krwi (dializa, hemofiltracja). U noworodków można rozważyć transfuzję wymienną, jednak przed wdrożeniem takiego postępowania należy zasięgnąć porady specjalisty.
Jeśli wystąpienia blokady nerwowo-mięśniowej z zatrzymaniem oddechu, lekarz zastosuje wszelkie niezbędne metody leczenia. W celu usunięcia porażenia mięśni można zastosować sole wapnia (np. w postaci glukonianu lub laktobionianu w 10-20% roztworze). W razie bezdechu konieczne może być mechaniczne wspomaganie oddychania.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, Amikacin B. Braun może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Amikacyna (i wszystkie inne podobne substancje) może działać toksycznie na nerw słuchowy i nerki oraz blokować przewodnictwo nerwowo-mięśniowo. Działania takie obserwowane są najczęściej u pacjentów: • z zaburzeniami czynności nerek, • leczonych innymi lekami, które także mają szkodliwe działanie na nerw słuchowy i nerki oraz • otrzymujących nadmierne dawki lub leczonych długotrwale.
Działania niepożądane, które mogą być spowodowane leczeniem, wymieniono poniżej według bezwzględnej częstości występowania.
Przedstawione niżej objawy niepożądane mogą być ciężkie i powodować konieczność natychmiastowego leczenia.
Bardzo rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów): – zahamowanie oddechu (porażenie mięśni oddechowych).
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych): – reakcje alergiczne, aż do wstrząsu, – głuchota (nieodwracalna), – ostra niewydolność nerek, uszkodzenie nerek, – porażenie.
Inne działania niepożądane
Niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów): − dodatkowe zakażenie lub kolonizacja opornymi drobnoustrojami, − zawroty głowy, zaburzenia równowagi, − nudności, wymioty, − uszkodzenie niektórych części nerek (kanalików nerkowych), − wysypka.
Rzadko (mogą występować u maksymalnie 1 na 1000 pacjentów): − niedokrwistość, zwiększona liczba niektórych rodzajów białych krwinek (eozynofili), − świąd, pokrzywka, − małe stężenie magnezu we krwi, − ból głowy, drętwienie, drżenia, zaburzenia równowagi, − niskie ciśnienie tętnicze krwi, − ból stawów, niekontrolowane ruchy mięśni, − zmniejszenie wydalania moczu, występowanie w moczu albumin, białych i (lub) czerwonych krwinek, − zwiększenie stężenia kreatyniny i (lub) innych związków azotowych we krwi (oliguria, azotemia), − gorączka polekowa, − ślepota lub inne zaburzenia widzenia*, − szumy uszne (dzwonienie w uszach), nieznaczna głuchota (niedosłuch).
* Ten lek nie jest przewidziany do stosowania do oka. Zgłaszano występowanie ślepoty i zawału siatkówki po wstrzyknięciu tego leku do oka.
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych): − występowanie w moczu komórek, − zatrzymanie oddechu, skurcz oskrzeli.
Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: (22) 4921 301, faks: (22) 4921 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Amikacin B. Braun
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować leku Amikacin B. Braun po upływie terminu ważności zamieszczonego na butelce i opakowaniu zewnętrznym. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania tego produktu leczniczego.
Roztwór do infuzji należy zużyć niezwłocznie. Wyłącznie do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu należy usunąć.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę co zrobić z lekami, które nie są już potrzebne. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Amikacin B. Braun
– Substancją czynną leku jest amikacyna.
postaci siarczanu amikacyny.
siarczanu amikacyny.
postaci siarczanu amikacyny.
– Ponadto lek zawiera:
Jak wygląda lek Amikacin B. Braun i co zawiera opakowanie
Lek Amikacin B. Braun to przezroczysty, bezbarwny roztwór do infuzji.
Dostępny jest w butelkach z polietylenu o pojemności 100 ml. Dostarczany jest w opakowaniach po 10 i 20 butelek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny B. Braun Melsungen AG Carl-Braun-Strasse 1 Niemcy
Wytwórca B. Braun Medical S. A. Carretera de Terrassa 121 Hiszpania
Ten lek jest dopuszczony w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:
Austria Amikacin B. Braun 2,5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 5 mg/ml Infusionslösung
Belgia Amikacine B. Braun 5 mg/ml Solution pour perfusion, Oplossing voor infusie, Infusionslösung Amikacine B. Braun 10 mg/ml Solution pour perfusion, Oplossing voor infusie, Infusionslösung
Bułgaria Амикацин Б. Браун 2,5 mg/ml инфузионен разтвор Амикацин Б. Браун 5 mg/ml инфузионен разтвор Амикацин Б. Браун 10 mg/ml инфузионен разтвор
Czechy Amikacin B. Braun 5 mg/ml Amikacin B. Braun 10 mg/ml
Niemcy Amikacin B. Braun 2,5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 10 mg/ml Infusionslösung
Estonia Amikacin B. Braun 5 mg/ml Amikacin B. Braun 10 mg/ml
Grecja Amikacin B. Braun 2.5 mg/ml διάλυμα για έγχυση Amikacin B. Braun 5 mg/ml διάλυμα για έγχυση Amikacin B. Braun 10 mg/ml διάλυμα για έγχυση
Francja AMIKACINE B. Braun 2,5 mg/ml, solution pour perfusion AMIKACINE B. Braun 5 mg/ml, solution pour perfusion AMIKACINE B. Braun 10 mg/ml, solution pour perfusion
Węgry Amikacin B. Braun 5 mg/ml oldatos infúzió Amikacin B. Braun 10 mg/ml oldatos infúzió
Włochy Amikacina B. Braun 5 mg/ml soluzione per infusione Amikacina B. Braun 10 mg/ml soluzione per infusione
Luksemburg Amikacin B. Braun 2,5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 5 mg/ml Infusionslösung Amikacin B. Braun 10 mg/ml Infusionslösung
Łotwa Amikacin B. Braun 5 mg/ml šķīdums infūzijām Amikacin B. Braun 10 mg/ml šķīdums infūzijām
Polska Amikacin B. Braun
Portugalia Amicacina B. Braun 2.5 mg/ml solução para perfusão Amicacina B. Braun 5 mg/ml solução para perfusão Amicacina B. Braun 10 mg/ml solução para perfusão
Słowacja Amikacin B. Braun 5 mg/ml Amikacin B. Braun 10 mg/ml
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 2023-06-21
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:
Neurotoksyczność i ototoksyczność U pacjentów leczonych antybiotykami aminoglikozydowymi może dojść do toksycznego działania na układ nerwowy, objawiającego się działaniem na nerw przedsionkowy, jak i obustronnym działanie na nerw słuchowy. Ryzyko ototoksyczności związanej z działaniem aminoglikozydów jest większe u pa- cjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów przyjmujących lek dłużej niż 5-7 dni, nawet u pacjentów już wyleczonych. Jako pierwszy występuje niedosłuch wysokich częstotliwości, który można wykryć tylko w badaniu audiometrycznym. Mogą wystąpić silne zawroty głowy, które mogą wskazywać na uszkodzenie ner- wu przedsionkowego. Inne objawy toksycznego działania na układ nerwowy mogą obejmować uczu- cie drętwienia i kłucia skóry, skurcze mięśni i drgawki. Zwiększone ryzyko ototoksyczności występuje u pacjentów z mutacjami mitochondrialnymi DNA (zwłaszcza w przypadku zastąpienia nukleotydu od 1555 A do G w genie rRNA 12S), nawet jeśli stę- żenie aminoglikozydów w surowicy podczas leczenia mieści się w zalecanym zakresie. U tych pacjen- tów należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia. U pacjentów, u których w wywiadzie stwierdzono istotne mutacje lub głuchotę wywołaną przez ami- noglikozydy, należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia lub badań genetycznych przed podaniem. U pacjentów z rozwijającym się uszkodzeniem nerwu przedsionkowo-ślimakowego podczas leczenia mogą nie wystąpić objawy ostrzegające o toksycznym działaniu na ósmy nerw czaszkowy, natomiast po zakończeniu leczenia może wystąpić całkowita lub częściowa obustronna głuchota lub zawroty głowy powodujące niepełnosprawność. Ototoksyczne działanie aminoglikozydów jest zwykle nieodwracalne.
Toksyczne działanie na przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Podczas leczenia aminoglikozydami, niezależnie od drogi podania, należy wziąć pod uwagę możliwość porażenia mięśni oddechowych, zwłaszcza u pacjentów otrzymujących jednocześnie inne produkty lecznicze blokujące przewodnictwa nerwowo-mięśniowe. W razie wystąpienia blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, podanie soli wapnia może usunąć porażenie mięśni oddechowych, jednakże konieczne może być mechaniczne wspomaganie oddychania. Wykazano występowanie blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i porażenia mięśni u zwierząt laboratoryjnych, którym podawano duże dawki amikacyny.
Wpływ na wyniki testów laboratoryjnych Wyniki oznaczenia stężenia kreatyniny w surowicy mogą być fałszywie zawyżone, jeśli jednocześnie podaje się cefalosporyny.
Wzajemne unieczynnianie działania amikacyny i antybiotyków beta-laktamowych może zachodzić także w próbkach (np. surowicy, płynu mózgowo-rdzeniowego) pobranych w celu oznaczenia stężenia aminoglikozydów, co prowadzi do błędnych wyników. W związku z tym próbki należy analizować natychmiast po pobraniu, przechowywać po pobraniu w lodówce lub unieczynnić antybiotyk beta- laktamowy przez dodanie beta-laktamazy. Unieczynnienie antybiotyku aminoglikozydowego ma znaczenie kliniczne tylko u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek.
Kontrolowanie stanu pacjenta
Należy dokładnie obserwować czynność nerek i ósmego nerwu czaszkowego, zwłaszcza u pacjentów z rozpoznanym lub podejrzewanym na początku leczenia zaburzeniem czynności nerek, oraz u pacjentów z początkowo prawidłową czynnością nerek, u których podczas leczenia wystąpiły objawy zaburzenia czynności nerek. W miarę możliwości należy kontrolować stężenie amikacyny w surowicy, aby zapewnić jej odpowiednie stężenie i uniknąć stężenia toksycznego. Należy przeprowadzać badania moczu w celu wykrycia zmniejszenia ciężaru właściwego, zwiększenia wydalania białka oraz komórek lub wałeczków. Okresowo należy oznaczać azot mocznikowy we krwi, stężenie kreatyniny w surowicy lub klirens kreatyniny. W miarę możliwości należy wykonać serię audiogramów u pacjentów w wieku odpowiednim do przeprowadzenia badania, zwłaszcza u pacjentów wysokiego ryzyka. Jeśli wystąpią objawy ototoksyczności (zawroty głowy pochodzenia obwodowego lub ośrodkowego, szumy uszne lub ostre dźwięki w uszach, utrata słuchu) lub nefrotoksyczności, konieczne jest przerwanie leczenia lub modyfikacja dawkowania.
Niezgodności farmaceutyczne
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml i 10 mg/ml, roztwór do infuzji są produktami gotowymi do użycia. Nie należy ich mieszać z żadnym innym produktem leczniczym; należy podawać oddzielnie, zgodnie z zalecaną dawką i sposobem podawania. W żadnym wypadku nie mieszać aminoglikozydów w roztworze do infuzji z antybiotykami beta- laktamowymi (np. penicylinami, cefalosporynami), ponieważ może to spowodować fizykochemiczną inaktywację drugiego leku.
Znane są niezgodności chemiczne z amfoterycyną, chlorotiazydami, erytromycyną, heparyną, nitrofurantoiną, nowobiocyną, fenytoiną, sulfadiazyną, tiopentonem, chlortetracykliną, witaminą B i witaminą C. Nie mieszać amikacyny z tymi produktami leczniczymi.
Inaktywacja występująca podczas mieszania aminoglikozydów i antybiotyków beta-laktamowych może utrzymywać się również wtedy, gdy pobiera się próbki do oznaczenia stężeń antybiotyków w surowicy i doprowadzić do znacznego niedoszacowania oraz błędów w dawkowaniu, a w konsekwencji do ryzyka toksyczności. Próbki te należy szybko poddawać badaniu i umieszczać na lodzie albo dodawać beta-laktamazę.
Okres ważności
Przed otwarciem
Po pierwszym otwarciu pojemnika Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeżeli nie zostanie zużyty natychmiast, za okres i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik. Prawidłowo nie należy przechowywać go dłużej niż 24 godziny w temperaturze od 2°C do 8°C.
Dawkowanie Dokładne podanie dawki produktu leczniczego Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml, roztwór do infuzji, jest możliwe, jeśli zastosuje się pompę infuzyjną.
Ta postać farmaceutyczna jest gotowa do użycia, roztworu nie należy rozcieńczać przed podaniem i jest on przeznaczony wyłącznie do jednorazowego użycia.
Aby uniknąć przedawkowania, szczególnie u dzieci, należy wybrać najbardziej odpowiednią z dostępnych mocy.
Objętość roztworu do infuzji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek
Dawkowanie w mg na kg masy ciała
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml (100 ml = 250 mg) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg 5 kg 10 kg 12,5 kg
7,5 7,50 15,00 30,00 37,50 60,00 90,00 120,00 150,00 180,00 210,00
Amikacin B. Braun, 5 mg/ml (500 mg w 100 ml) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg kg 12,5 kg
7,5 3,75 7,50 15,00 18,75 30,00 45,00 60,00 75,00 90,00 105,00
Amikacin B. Braun, 10 mg/ml (1000 mg w 100 ml) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg kg 12,5 kg
7,5 1,88 3,75 7,50 9,38 15,00 22,50 30,00 37,50 45,00 52,50
Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min)
Uwaga. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min) nie zaleca się podawania amikacyny raz na dobę.
Z uwagi na spodziewaną kumulację amikacyny u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i wskaźnikiem przesączania kłębuszkowego poniżej 70 ml/minutę, zaleca się zmniejszenie dawki lub zwiększenie odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami. W tej grupie pacjentów dawka nasycająca wynosi 7,5 mg/kg mc. Odstępy pomiędzy poszczególnymi dawkami oblicza się mnożąc przez 9 stężenie kreatyniny w surowicy. Jeżeli na przykład stężenie kreatyniny wynosi 2 mg/100 ml, wówczas jednorazową dawkę zalecaną dla danego pacjenta (7,5 mg/kg masy ciała) należy podawać co
U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek i znanym klirensem kreatyniny podtrzymująca podawana co 12 godzin wyliczona jest za pomocą wzoru:
klirens kreatyniny aktualny
____________________________________________
klirens kreatyniny prawidłowy
Wartości podane w poniższej tabeli można traktować jako wskazówkę.
Klirens kreatyniny Dawka dobowa amikacyny Dawka amikacyny co 12 godzin dla pacjenta o masie ciała 70 kg [ml/min] [mg/kg masy ciała na dobę] [mg]
Aby uzyskać pełne informacje dotyczące tego produktu leczniczego, należy zapoznać się z charakterystyką produktu leczniczego.
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, roztwór do infuzji Amikacin B. Braun, 5 mg/ml, roztwór do infuzji Amikacin B. Braun, 10 mg/ml, roztwór do infuzji
2,5 mg/ml roztwór do infuzji dożylnej: (3,34 mg).
(6,68 mg).
(13,35 mg).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu Każde 100 ml roztworu zawiera 15 mmol (354 mg) sodu. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Roztwór do infuzji Przezroczysty, bezbarwny roztwór wodny
Leczenie następujących ciężkich zakażeń, wywołanych przez bakterie wrażliwe na amikacynę (patrz punkt 5.1), gdy mniej toksyczne leki przeciwbakteryjne nie są skuteczne: – zakażenia szpitalne dolnych dróg oddechowych, w tym ciężkie zapalenie płuc, – zakażenia w obrębie jamy brzusznej, w tym zapalenie otrzewnej, – powikłane i nawracające zakażenia dróg moczowych, – zakażenia skóry i tkanek miękkich, w tym zakażenia ran po oparzeniach, – bakteryjne zapalenie wsierdzia, – pooperacyjne zakażenia w obrębie jamy brzusznej.
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml i 10 mg/ml, roztwór do infuzji można również stosować w leczeniu pacjentów z bakteriemią występującą w związku z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej lub jeśli podejrzewa się jej związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej.
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml i 10 mg/ml, roztwór do infuzji jest zwykle stosowany w połączeniu z innymi odpowiednimi antybiotykami, obejmującymi swoim spektrum bakterie wywołujące dane zakażenie.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Dawkowanie
Przed rozpoczęciem leczenia należy określić masę ciała pacjenta, jako podstawę do obliczenia prawidłowego dawkowania.
Dokładne podanie dawki produktu leczniczego Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml, roztwór do infuzji, jest możliwe, jeśli zastosuje się pompę infuzyjną.
Aby uniknąć przedawkowania, szczególnie u dzieci, należy wybrać najbardziej odpowiednią z dostępnych mocy.
Monitorowanie stężenia leku
Należy oszacować stan czynności nerek przez pomiar stężenia kreatyniny w surowicy lub obliczenie współczynnika klirensu endogennej kreatyniny. Wartość stężenia azotu mocznikowego we krwi (BUN) jest w tym wypadku znacznie mniej wiarygodnym parametrem. Podczas leczenia należy regularnie oceniać czynność nerek. W miarę możliwości należy oznaczać stężenie amikacyny w surowicy, aby zapewnić utrzymanie jej odpowiedniego, ale nie nadmiernie dużego stężenia. Podczas leczenia pożądane jest oznaczenie co jakiś czas zarówno maksymalnego, jak i minimalnego stężenia w surowicy. Należy unikać stężenia maksymalnego (30-90 minut po wstrzyknięciu) przekraczającego 35 μg/ml, jak i stężenia minimalnego (bezpośrednio przed podaniem kolejnej dawki) przekraczającego 10 μg/ml. Dawkowanie należy dobierać zgodnie z zaleceniami. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek lek można podawanie w jednej dawce dobowej; wówczas stężenie maksymalne może przekroczyć U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zdecydowanie zaleca się kontrolowanie stężenia leku w osoczu.
Czas trwania leczenia Całkowity czas trwania leczenia należy ograniczyć do 7 do 10 dni, w zależności od ciężkości zakażenia. W ciężkich i powikłanych zakażeniach, gdy okres leczenia amikacyną przekracza 10 dni, należy ponownie ocenić przydatność amikacyny; jeśli bowiem leczenie będzie kontynuowane, konieczne będzie kontrolowanie stężenia amikacyny w surowicy, a także kontrolowanie czynności nerek, słuchu i narządu równowagi. Pacjenci z zakażeniami wywołanymi przez wrażliwe bakterie, leczeni zgodnie z zalecanym schematem, reagują zwykle na leczenie w ciągu 24-48 godzin. Jeżeli w ciągu 3-5 dni nie obserwuje się zdecydowanej odpowiedzi klinicznej, należy rozważyć przerwanie leczenia i ponowne określenie antybiotykowrażliwości drobnoustroju wywołującego zakażenie. Jeśli zakażenie nie reaguje na leczenie, może być to spowodowane opornością drobnoustroju lub występowaniem ogniska septycznego, które należy oczyścić chirurgicznie.
Pacjenci z prawidłową czynnością nerek (klirens kreatyniny ≥50 ml/min)
Dorośli, młodzież oraz dzieci w wieku powyżej 12 lat (o masie ciała powyżej 33 kg) Zalecana dawka podawana dożylnie dorosłym i młodzieży z prawidłową czynnością nerek (klirens kreatyniny ≥50 ml/min) to15 mg/kg masy ciała na dobę i można ją podawać w postaci pojedynczej dawki dobowej lub podzielić na dwie równe dawki po 7,5 mg/kg masy ciała podawane co 12 godzin.
Całkowita dobowa dawka nie powinna przekraczać 1,5 g. W leczeniu zapalenia wsierdzia oraz gorączkujących pacjentów z neutropenią produkt leczniczy należy dawkować dwa razy na dobę, ze względu na brak wystarczających danych przemawiających za dawkowaniem raz na dobę.
Niemowlęta, małe dzieci i dzieci (w wieku od 4 tygodni do 12 lat) Zalecana dawka dożylna (powolna infuzja dożylna) u dzieci z prawidłową czynnością nerek to od 15 do 20 mg/kg mc./dobę i można ją podawać w postaci pojedynczej dawki dobowej 15-20 mg/kg mc. lub co 12 godzin w dawce 7,5 mg/kg mc. W leczeniu zapalenia wsierdzia oraz gorączkujących pacjentów z neutropenią produkt leczniczy należy dawkować dwa razy na dobę, ze względu na brak wystarczających danych przemawiających za dawkowaniem raz na dobę.
Noworodki Początkowa dawka nasycająca wynosi 10 mg/kg mc., a następnie podaje się 7,5 mg/kg mc. co
Wcześniaki Zalecana dawka u wcześniaków to 7,5 mg/kg mc. co 12 godzin (patrz punkty 4.4 i 5.2).
W poniższej tabeli podano objętości roztworu do infuzji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek.
Dawkowanie w mg na kg masy ciała
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml (100 ml = 250 mg) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg 5 kg kg 12,5 kg
7,5 7,50 15,00 30,00 37,50 60,00 90,00 120,00 150,00 180,00 210,00 15,00 30,00 60,00 75,00 120,00 180,00 240,00 300,00 360,00 420,00 20,00 40,00 80,00 100,00 160,00 240,00 320,00 400,00 480,00 560,00
Amikacin B. Braun, 5 mg/ml (100 ml = 500 mg) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg kg 12,5 kg
7,5 3,75 7,50 15,00 18,75 30,00 45,00 60,00 75,00 90,00 105,00
Amikacin B. Braun, 10 mg/ml (100 ml = 1000 mg) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg kg 12,5 kg
7,5 1,88 3,75 7,50 9,38 15,00 22,50 30,00 37,50 45,00 52,50
Maksymalna dawka dobowa Niezależnie od drogi podania, nie należy podawać w ciągu doby całkowitej dawki większej niż
Ze względu na wymogi dotyczące dostosowania dawki, nie zaleca się dawkowania amikacyny raz na dobę u pacjentów z osłabioną odpornością, niewydolnością nerek, mukowiscydozą, wodobrzuszem, z rozległymi oparzeniami (ponad 20% skóry), u pacjentów w podeszłym wieku oraz u kobiet w ciąży.
Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min)
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min) nie zaleca się podawania amikacyny raz na dobę, ponieważ będzie u nich dochodziło do przedłużania się czasu narażenia na duże stężenie minimalne. Schematy dawkowania u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek podano poniżej.
U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, otrzymujących zwykle dwie lub trzy dawki na dobę, należy kontrolować stężenie amikacyny w surowicy, stosując odpowiednie testy. Aby uniknąć kumulacji amikacyny u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, należy dostosować dawkowanie, podając zwykłe dawki i wydłużając odstępy między nimi albo podając zmniejszone dawki w zwykłych odstępach.
Obie metody oparte są na klirensie kreatyniny lub stężeniu kreatyniny w surowicy pacjenta, bowiem stwierdzono, że u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek parametry te skorelowane są z okresem półtrwania aminoglikozydów. Takie schematy dawkowania należy stosować razem z dokładną obserwacją kliniczną i kontrolowaniem parametrów laboratoryjnych pacjenta i należy je w miarę konieczności modyfikować, również u pacjentów poddawanych dializie.
Wydłużenie odstępów pomiędzy zwykle stosowanymi dawkami Jeśli klirens kreatyniny jest nieznany, a stan pacjenta stabilny, odstęp pomiędzy kolejnymi dawkami (wyrażony w godzinach) przy zwykłej dawce jednorazowej (tzn. dawce podawanej dwa razy na dobę pacjentowi z prawidłową czynnością nerek, tzn. 7,5 mg/kg mc.) oblicza się mnożąc przez 9 stężenie kreatyniny w surowicy. Jeżeli na przykład stężenie kreatyniny wynosi 2 mg/100 ml, wówczas jednorazową dawkę zalecaną dla danego pacjenta (7,5 mg/kg masy ciała) należy podawać co
Zmniejszenie dawki i zwykłe odstępy pomiędzy kolejnymi dawkami Jeśli nie jest możliwe oznaczenie stężenia amikacyny w surowicy, a stan pacjenta jest stabilny, stężenie kreatyniny w surowicy i klirens kreatyniny są najłatwiejszymi do oznaczenia wskaźnikami stopnia zaburzenia czynności nerek, mogącymi służyć za wytyczne do określenia dawkowania.
U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek i znanym klirensem kreatyniny dawka nasycająca amikacyny wynosi 7,5 mg/kg masy ciała. Dawka podtrzymująca podawana co 12 godzin powinna być zmniejszona proporcjonalnie do zmniejszania klirensu kreatyniny danego pacjenta zgodnie i wyliczona za pomocą wzoru:
aktualny
zmniejszona dawka amikacyny [mg] =
prawidłowy
Wartości podane w poniższej tabeli można traktować jako wskazówkę.
Klirens kreatyniny Dobowa dawka amikacyny Dawka amikacyny co 12 godzin dla pacjenta o masie ciała 70 kg [ml/min] [mg/kg masy ciała na dobę] [mg]
Podanych powyżej schematów dawkowania nie należy traktować jako sztywnych wytycznych, tylko jako zalecenia dotyczące dawkowania w sytuacji, w której niemożliwe jest oznaczenie stężenia amikacyny w surowicy. Alternatywną, przybliżona metodą określania zmniejszonego dawkowania podczas podawania co podzielenie zwykłej zalecanej dawki przez stężenie kreatyniny w surowicy danego pacjenta.
Pacjenci poddawani hemodializie lub dializie otrzewnowej
Hemodializa łatwo oczyszcza krew z amikacyny, przy czym ponad 90% dawki jest usuwanych w ciągu 4 godzin. U pacjentów z bezmoczem podaje się zwykłą dawkę początkową (7,5 mg/kg mc.). Kolejne dawki, podawane po zakończeniu hemodializy, wynoszą około 2,5 do 3,75 mg/kg mc.
Niezbędne jest kontrolowanie stężenia w surowicy.
Pacjenci poddawani dializie otrzewnowej Ta metoda jest o wiele mniej skuteczna. W ciągu 12 godzin można usunąć jedynie 30% podanej dawki.
Dawkowanie raz na dobę W sytuacjach klinicznych, gdzie występuje zwiększona objętość dystrybucji, pierwsza dawka, czyli dawka nasycająca, wynosi między 20 a 30 mg/kg mc. i należy ją dostosować według C max .
Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku w celu uzyskania terapeutycznych stężeń w osoczu może być konieczne podawanie mniejszych dawek podtrzymujących niż u pacjentów młodszych.
Pacjenci otyli Amikacyna słabo rozpuszcza się w tkance tłuszczowej. U tych pacjentów dawkę w mg/kg mc. wylicza się na podstawie zmodyfikowanej masy ciała.
U pacjentów otyłych zaleca się, aby dawkę obliczyć na podstawie beztłuszczowej masy ciała. Masę ciała (P1), która jest podstawą do określenia dawki u pacjentów otyłych, oblicza się według następującego wzoru: P1 = PI + (PA - PI) × 0,4 PI = idealna masa ciała PA = aktualna masa ciała
Całkowita dobowa dawka nie powinna przekraczać 1,5 g.
Pacjenci z wodobrzuszem Należy podawać większe dawki w celu uzyskania odpowiednich stężeń w surowicy, ze względu na stosunkowo większą dystrybucję leku w płynie zewnątrzkomórkowym.
Sposób podawania
Podanie dożylne. Preferowany czas podawania jednej infuzji u pacjentów dorosłych wynosi 30 minut, ale można go wydłużyć do 60 minut. U dzieci lek powinien być podawany w infuzji trwającej 30 do 60 minut. Niemowlęta powinny otrzymywać infuzję trwającą 1 do 2 godzin.
Ta postać farmaceutyczna jest gotowa do użycia, roztworu nie należy rozcieńczać przed podaniem i jest on przeznaczony wyłącznie do jednorazowego użycia.
- Nadwrażliwość na amikacynę lub inne aminoglikozydy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. - Reakcje nadwrażliwości na lub ciężkie działania toksyczne aminoglikozydów w wywiadzie mogą stanowić przeciwwskazanie do zastosowania jakiegokolwiek antybiotyku aminoglikozydowego z uwagi na znaną nadwrażliwość krzyżową pacjentów na leki z tej klasy.
Należy zachować ostrożność podczas podawania leku pacjentom: • z zaburzeniami czynności nerek, • z uszkodzeniem narządu słuchu lub równowagi, • z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi (np. w miastenii lub chorobie Parkinsona możliwe kuraropodobne działanie aminoglikozydów na złącze nerwowo-mięśniowe może dodatkowo osłabić mięśnie) oraz • którzy bezpośrednio przed amikacyną otrzymywali inny antybiotyk aminoglikozydowy.
Należy ściśle obserwować stan kliniczny pacjentów otrzymujących aminoglikozydy pozajelitowo, ze względu na ryzyko ototoksyczności i nefrotoksyczności związane ze podawaniem tych leków.
Toksyczne działania aminoglikozydów, w tym amikacyny, występują częściej u pacjentów z niewydolnością nerek, jeśli podaje się duże dawki oraz jeśli czas trwania leczenia jest przedłużony.
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania dłuższego niż 14 dni. Do innych czynników zwiększających ryzyko toksyczności aminoglikozydów należy podeszły wiek i odwodnienie.
Neurotoksyczność i ototoksyczność U pacjentów leczonych antybiotykami aminoglikozydowymi może dojść do toksycznego działania na układ nerwowy, objawiającego się działaniem na nerw przedsionkowy, jak i obustronnym działanie na nerw słuchowy. Ryzyko ototoksyczności związanej z działaniem aminoglikozydów jest większe u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów przyjmujących lek dłużej niż 5-7 dni, nawet u pacjentów już wyleczonych.
Jako pierwszy występuje niedosłuch wysokich częstotliwości, który można wykryć tylko w badaniu audiometrycznym. Mogą wystąpić silne zawroty głowy, które mogą wskazywać na uszkodzenie nerwu przedsionkowego. Inne objawy toksycznego działania na układ nerwowy mogą obejmować uczucie drętwienia i kłucia skóry, skurcze mięśni i drgawki. Zwiększone ryzyko ototoksyczności występuje u pacjentów z mutacjami mitochondrialnymi DNA (zwłaszcza w przypadku zastąpienia nukleotydu od 1555 A do G w genie rRNA 12S), nawet jeśli stężenie aminoglikozydów w surowicy podczas leczenia mieści się w zalecanym zakresie. U tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia. U pacjentów, u których w wywiadzie stwierdzono istotne mutacje lub głuchotę wywołaną przez aminoglikozydy, należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia lub badań genetycznych przed podaniem leku.
U pacjentów z rozwijającym się uszkodzeniem nerwu przedsionkowo-ślimakowego podczas leczenia mogą nie wystąpić objawy ostrzegające o toksycznym działaniu na ósmy nerw czaszkowy, natomiast po zakończeniu leczenia może wystąpić całkowita lub częściowa obustronna głuchota lub zawroty głowy powodujące niepełnosprawność. Patrz również punkt 4.8.
Ototoksyczne działanie aminoglikozydów jest zwykle nieodwracalne.
Toksyczne działanie na przewodnictwo nerwowo-mięśniowe Zgłaszano przypadki blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i porażenia mięśni oddechowych po podawaniu aminoglikozydów we wstrzyknięciu pozajelitowym, podaniu miejscowym (w ortopedii, irygacji jamy brzusznej i miejscowym leczeniu ropniaka) lub po podaniu doustnym.
Podczas leczenia aminoglikozydami, niezależnie od drogi podania, należy wziąć pod uwagę możliwość porażenia mięśni oddechowych, zwłaszcza u pacjentów otrzymujących jednocześnie inne produkty lecznicze blokujące przewodnictwa nerwowo-mięśniowe. Patrz również punkt 4.5.
W razie wystąpienia blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, podanie soli wapnia może usunąć porażenie mięśni oddechowych, jednakże konieczne może być mechaniczne wspomaganie oddychania. Wykazano występowanie blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i porażenia mięśni u zwierząt laboratoryjnych, którym podawano duże dawki amikacyny.
Toksyczne działanie na nerki Aminoglikozydy mogą działać nefrotoksycznie. Toksyczne działanie na nerki jest niezależne od maksymalnego stężenia osiągniętego w osoczu (C maks ). Ryzyko nefrotoksyczności jest większe u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek oraz u pacjentów przyjmujących lek przez dłuższy czas.
Pacjenta podczas leczenia należy dobrze nawodnić; przed rozpoczęciem leczenia oraz codziennie podczas trwania leczenia należy oceniać czynność nerek stosując zwykłe metody. Patrz punkt 4.2.
Dawkę dobową należy zmniejszyć i (lub) wydłużyć przerwy między dawkami, jeśli wystąpią przedmiotowe objawy zaburzenia czynności nerek, takie jak: wałeczkomocz, występowanie leukocytów lub krwinek czerwonych w moczu, albuminuria, zmniejszenie klirensu kreatyniny, zmniejszenie ciężaru właściwego moczu, hiperazotemia, zwiększenie wartości BUN, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi oraz skąpomocz. Jeśli narasta azotemia lub stopniowo zmniejsza się objętość oddawanego moczu, leczenie należy przerwać.
Kontrolowanie stanu pacjenta Należy dokładnie obserwować czynność nerek i ósmego nerwu czaszkowego, zwłaszcza u pacjentów z rozpoznanym lub podejrzewanym na początku leczenia zaburzeniem czynności nerek, oraz u pacjentów z początkowo prawidłową czynnością nerek, u których podczas leczenia wystąpią objawy zaburzenia czynności nerek. W miarę możliwości należy kontrolować stężenie amikacyny w surowicy, aby zapewnić jej odpowiednie stężenie i uniknąć stężenia toksycznego. Należy przeprowadzać badania moczu w celu wykrycia zmniejszenia ciężaru właściwego, zwiększenia wydalania białka oraz komórek lub wałeczków. Okresowo należy oznaczać azot mocznikowy we krwi, stężenie kreatyniny w surowicy lub klirens kreatyniny. W miarę możliwości należy wykonać serię audiogramów u pacjentów w wieku odpowiednim do przeprowadzenia badania, zwłaszcza u pacjentów wysokiego ryzyka. Jeśli wystąpią objawy ototoksyczności (zawroty głowy pochodzenia obwodowego lub ośrodkowego, szumy uszne lub ostre dźwięki w uszach, utrata słuchu) lub nefrotoksyczności, konieczne jest przerwanie leczenia lub modyfikacja dawkowania. Patrz punkt 4.8.
Leczenie amikacyną należy przerwać, jeśli wystąpią szumy uszne lub subiektywna utrata słuchu, albo jeżeli audiogramy kontrolne wykazują znaczącą utratę odpowiedzi na dźwięki o wysokiej częstotliwości.
Podobnie jak inne antybiotyki, amikacyna może doprowadzić do nadmiernego wzrostu niewrażliwych drobnoustrojów. W takiej sytuacji należy wdrożyć odpowiednie leczenie.
Aminoglikozydy podawane miejscowo podczas zabiegu chirurgicznego wchłaniają się szybko i niemal całkowicie (z wyjątkiem podania do pęcherza moczowego). Zgłaszano przypadki występowania nieodwracalnej głuchoty, niewydolności nerek oraz zgonu spowodowanego blokadą nerwowo-mięśniową po przepłukiwaniu preparatami aminoglikozydów pola operacyjnego (niezależnie od jego rozległości).
Zgłaszano przypadki zawału plamki żółtej, niekiedy prowadzącego do całkowitej utraty widzenia, po podaniu amikacyny do ciał szklistego (wstrzyknięciu do wnętrza oka).
Pacjenci w podeszłym wieku Pacjenci w podeszłym wieku mogą mieć zaburzoną czynność nerek, co może nie być widoczne w rutynowych testach przesiewowych, takich jak oznaczenie wartości BUN lub stężenia kreatyniny w surowicy. Bardziej użytecznym wskaźnikiem może być klirens kreatyniny. Kontrolowanie czynności nerek podczas leczenia aminoglikozydami jest szczególnie istotne u pacjentów w podeszłym wieku.
Dzieci i młodzież U wcześniaków i noworodków aminoglikozydy należy stosować ostrożnie, ze względu na niedojrzałość nerek oraz wynikające z niej wydłużenie okresu półtrwania tych leków w surowicy.
Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące substancji pomocniczych Lek zawiera 354 mg sodu na 100 ml roztworu, co odpowiada 17,7% maksymalnej dobowej dawki sodu zalecanej przez WHO dla dorosłych, wynoszącej 2 g sodu na dobę.
Wpływ na wyniki testów laboratoryjnych Wyniki oznaczenia stężenia kreatyniny w surowicy mogą być fałszywie zawyżone, jeśli jednocześnie podaje się cefalosporyny. Wzajemne unieczynnianie działania amikacyny i antybiotyków beta- laktamowych może zachodzić także w próbkach (np. surowicy, płynu mózgowo-rdzeniowego) pobranych w celu oznaczenia stężenia aminoglikozydów, co prowadzi do błędnych wyników. W związku z tym próbki należy analizować natychmiast po pobraniu, przechowywać po pobraniu w lodówce lub unieczynnić antybiotyk beta-laktamowy przez dodanie beta-laktamazy. Unieczynnienie antybiotyku aminoglikozydowego ma znaczenie kliniczne tylko u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek.
Antybiotyki beta-laktamowe In vivo może dojść do zmniejszenia się aktywności amikacyny w surowicy, jeśli jednocześnie podawany jest antybiotyk aminoglikozydowy lub antybiotyk z grupy penicylin, nawet różnymi drogami podania.
Inne substancje o działaniu neurotoksycznym, ototoksycznym lub nefrotoksycznym Ze względu na możliwość sumowania się działań niepożądanych, należy unikać zarówno podawania ogólnoustrojowego, jak i miejscowego innych substancji neurotoksycznych, ototoksycznych lub nefrotoksycznych jednocześnie z amikacyną lub wkrótce po jej podaniu.
Toksyczność amikacyny może się zwiększać pod wpływem następujących substancji neuro-, oto- i (lub) nefrotoksycznych: • inne aminoglikozydy podawane pozajelitowo (np. kanamycyna, paromomycyna); • inne chemioterapeutyki przeciwzakaźne, np.: − bacytracyna, − amfoterycyna B, − cefalosporyny (np. cefalorydyna), − wankomycyna, − polimyksyny (polimyksyna B, kolistyna), − wiomycyna; • cytostatyki zawierające związki platyny: − karboplatyna (w dużych dawkach), cisplatyna, oksaliplatyna (szczególnie jeśli wcześniej występuje niewydolność nerek); • leki immunosupresyjne: − cyklosporyna, − takrolimus; • leki moczopędne o szybkim działaniu, np.: − furosemid, − kwas etakrynowy (potencjalne działanie ototoksyczne samych leków, dodatkowo działanie toksyczne aminoglikozydów może być nasilone przed odwadniające działanie leków moczopędnych i zwiększone stężenie aminoglikozydów w surowicy i tkankach); • amikacyna a znieczulenie metoksyfluranem. Aminoglikozydy mogą nasilać nefrotoksyczne działanie metoksyfluranu. Podczas jednoczesnego stosowania możliwe jest wystąpienie wyjątkowo ciężkich neuropatii.
Podczas stosowania amikacyny razem z lekiem o działaniu nefro- lub ototoksycznym, konieczne jest bardzo uważne kontrolowanie słuchu i czynności nerek. Podczas stosowania z szybko działającym lekiem moczopędnym należy kontrolować stan nawodnienia pacjenta.
Amikacyna a środki zwiotczające mięśnie i inne substancje działające na przewodnictwo nerwowo- mięśniowe Podczas stosowania amikacyny razem: − ze środkami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. sukcynylocholina, dekametonium, atrakurium, rokuronium, wekuronium), − z przetoczeniem dużych ilości krwi konserwowanej cytrynianem, − ze środkami znieczulającymi, należy się spodziewać nasilenia blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez te leki, co może doprowadzić do porażenia mięśni oddechowych. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa, że pacjent otrzymuje ten produkt leczniczy. Wstrzyknięcie soli wapnia może odwrócić blokadę nerwowo-mięśniową spowodowaną aminoglikozydami (patrz punkt 4.9).
Indometacyna Indometacyna może zwiększać stężenie amikacyny w osoczu u noworodków.
Bisfosfoniany Podawanie aminoglikozydów jednocześnie z bisfosfonianami wiąże się ze zwiększonym ryzykiem hipokalcemii.
Ciąża Dane dotyczące stosowania aminoglikozydów u kobiet w okresie ciąży są ograniczone. Aminoglikozydy mogą powodować uszkodzenie płodu. Aminoglikozydy przenikają przez łożysko; donoszono o całkowitej, nieodwracalnej, obustronnej wrodzonej głuchocie u dzieci, których matki otrzymywały streptomycynę w okresie ciąży. Chociaż u kobiet leczonych w okresie ciąży innymi aminoglikozydami nie opisywano działań niepożądanych na płód ani na noworodka, występuje możliwość uszkodzenia. Jeśli pacjentka stosuje amikacynę w okresie ciąży lub zaszła w ciążę podczas stosowania tego leku, należy ją poinformować o zagrożeniu dla płodu.
Produktu Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml, roztwór do infuzji nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to konieczne ze względu na stan kliniczny kobiety. Jeśli uzna się, że leczenie jest konieczne, może ono być prowadzone tylko pod nadzorem lekarza (patrz punkt 4.4).
Karmienie piersią Nie wiadomo, czy amikacyna lub jej metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Biorąc pod uwagę korzyści wynikające z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla matki, konieczne jest podjęcie decyzji, czy należy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie (wstrzymać się od podawania) produktu Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml, roztwór do infuzji.
Płodność W badaniach rozrodczości u myszy i szczurów nie notowano żadnego wpływu na płodność.
Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Jeśli lek podaje się pacjentom w warunkach ambulatoryjnych, zaleca się zachowanie ostrożności podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ze względu na możliwe działania niepożądane, takie jak zaburzenia równowagi (patrz punkt 4.8), bowiem mogą one osłabiać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Wszystkie aminoglikozydy mogą działać ototoksycznie i nefrotoksycznie oraz blokować przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Takie działania toksyczne występują częściej u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, pacjentów leczonych innymi lekami o działaniu ototoksycznym lub nefrotoksycznym oraz u pacjentów leczonych przez okres dłuższy i (lub) dawkami większymi od zalecanych (patrz punkt 4.4).
Działania niepożądane uznane za co najmniej prawdopodobnie związane z leczeniem, wymieniono poniżej według klasyfikacji układów i narządów oraz bezwzględnej częstości występowania: – bardzo często 1/10 leczonych pacjentów – często 1/100 do <1/10 leczonych pacjentów – niezbyt często 1/1000 do <1/100 leczonych pacjentów – rzadko 1/10 000 do <1/1000 leczonych pacjentów – bardzo rzadko <1/10 000 leczonych pacjentów – częstość nieznana częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych Dokładniejsze informacje dotyczące konkretnych działań niepożądanych oznaczonych wskaźnikiem „ a ” lub „
” podano w punkcie 4.8.
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Niezbyt często Nadkażenia lub kolonizacja (przez lekooporne bakterie lub drożdżaki a ) Zaburzenia krwi i układu chłonnego Rzadko Niedokrwistość, eozynofilia Zaburzenia układu immunologicznego Częstość nieznana Reakcje anafilaktyczne (reakcje anafilaktyczne, wstrząs anafilaktyczny, reakcja rzekomoanafilaktyczna), nadwrażliwość; objawy opisane są także w punktach „Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej” oraz „Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania” Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Rzadko Hipomagnezemia Zaburzenia układu nerwowego Rzadko Zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego a , zawroty głowy pochodzenia błędnikowego a
Rzadko: Ból głowy, parestezje a , drżenie a , zaburzenia równowagi a
Częstość nieznana Porażenie a
Zaburzenia oka Rzadko Ślepota b , zawał siatkówki b
Zaburzenia ucha i błędnika Rzadko Szumy uszne a , niedosłuch a Częstość nieznana Głuchota a , głuchota neurosensoryczna a
Zaburzenia naczyniowe Rzadko Obniżenie ciśnienia tętniczego krwi Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Częstość nieznana Bezdech, skurcz oskrzeli
Bardzo rzadko Porażenie czynności oddechowej (pojedyncze przypadki) Zaburzenia żołądka i jelit Niezbyt często Nudności, wymioty
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często Wysypka Rzadko Świąd, pokrzywka Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Rzadko Bóle stawów, skurcze mięśni Zaburzenia nerek i dróg moczowych Rzadko Uszkodzenie kanalików nerkowych
Częstość nieznana Ostra niewydolność nerek, nefropatia toksyczna, obecność komórek w moczu a
Rzadko Skąpomocz
, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi
, albuminuria
, azotemia
, obecność czerwonych krwinek w moczu
, obecność białych krwinek w moczu
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Rzadko Gorączka
Informacje dotyczące poszczególnych działań niepożądanych a
b
amikacyny do ciała szklistego (wstrzyknięciu do oka) notowano występowanie ślepoty i zawału siatkówki.
Zaburzenia czynności nerek są ustępują zwykle po odstawieniu leku. Toksyczne działanie na ósmy nerw czaszkowy może spowodować zaburzenia słuchu i (lub) równowagi. Amikacyna wpływa głównie słuch. Uszkodzenie nerwu ślimakowego może obejmować niedosłuch wysokich częstotliwości i zwykle dochodzi do niego zanim ubytek słuchu może być wykryty w badaniu audiometrycznym (patrz punkt 4.4).
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Przedawkowanie może spowodować działanie nefrotoksyczne, ototoksyczne lub zwiotczające (blokada nerwowo-mięśniowa).
Leczenie W razie przedawkowania lub wystąpienia objawów toksyczności, należy przerwać podawanie amikacyny w infuzji; można zastosować dializę otrzewnową lub hemodializę w celu przyspieszenia usuwania amikacyny z krwi. W celu eliminacji amikacyny, która kumuluje się we krwi, można zastosować także ciągłą hemofiltrację tętniczo-żylną. U noworodków można rozważyć transfuzję wymienną, jednak przed zastosowaniem takiego środka należy zasięgnąć porady specjalisty.
Jeśli nastąpiła blokada przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i zatrzymanie oddechu, konieczne jest zastosowanie odpowiedniego leczenia, w tym podania jonów wapnia (np. w postaci glukonianu lub laktobionianu w 10-20% roztworze). Jeśli nastąpiło porażenie czynności oddechowej, konieczne może być mechaniczne wspomaganie oddychania.
Grupa farmakoterapeutyczna: inne aminoglikozydy, kod ATC: J01GB06. Amikacyna jest półsyntetycznym antybiotykiem aminoglikozydowym, pochodną kanamycyny. Uzyskiwana jest w wyniku acylacji kwasem aminohydroksymasłowym grupy aminowej C-1 fragmentu 2-deoksystreptaminy.
Mechanizm działania Działanie amikacyny polega na hamowaniu syntezy białek w rybosomach bakteryjnych w wyniku interakcji z rybosomalnym RNA, w następstwie czego zostaje zahamowany proces translacji w komórkach wrażliwych drobnoustrojów. Powoduje to do działanie bakteriobójcze.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne (PK/PD) Najważniejszym parametr PK/PD umożliwiającym prognozowanie bakteriobójczego działania amikacyny jest stosunek maksymalnego stężenia w surowicy (C max ) do minimalnego stężenia hamującego (MIC) dla danego patogenu. Uważa się, że stosunek C max
zapewnia skuteczne zabijanie bakterii i zapobieganie ich ponownemu wzrostowi. Amikacyna wykazuje efekt poantybiotykowy w warunkach in vitro i in vivo. Dzięki temu efektowi poantybiotykowemu jest możliwe wydłużenie okresu pomiędzy poszczególnymi dawkami bez utraty skuteczności działania na większość laseczek Gram-ujemnych.
Mechanizmy oporności Oporność na amikacynę może wynikać z opisanych niżej mechanizmów. – Inaktywacji enzymatyczna. Najczęściej występującym mechanizmem oporności jest modyfikacja enzymatyczna cząsteczek aminoglikozydów. Pośredniczą w nim acetylotransferazy, fosfotransferazy lub nukleotydylotransferazy, kodowane głównie przez plazmidy. Wykazano, że amikacyna działa skutecznie na wiele szczepów opornych na aminoglikozydy, ze względu na swoją zdolność opierania się rozkładowi przez enzymy unieczynniające aminoglikozydy. – Zmniejszone przenikanie i aktywny wypływ. Te mechanizmy oporności obserwuje się u Pseudomonas aeruginosa. Niedawno uzyskane dane wskazują na pojawianie się podobnego mechanizmu oporności u Acinetobacter spp. – Zmiana struktury docelowej. Obserwuje się, że modyfikacje w obrębie rybosomów tylko sporadycznie powodują oporność. Występuje częściowa oporność krzyżowa pomiędzy amikacyną i innymi aminoglikozydami.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
Wartości graniczne Według komitetu EUCAST, do amikacyny stosują się następujące wartości graniczne:
Drobnoustrój Wartości graniczne wg EUCAST [mg/l] S R > Enterobacteriaceae, Pseudomonas, Acinetobacter i Staphylococcus Wartości graniczne niezwiązane z gatunkiem 1
* Głównie na podstawie farmakokinetyki w surowicy. 1) Wartości graniczne odnoszą się do dawki amikacyny 15 mg/kg mc. na dobę podawanej dożylnie.
Spektrum działania amikacyny Częstość występowania oporności nabytej poszczególnych gatunków może różnić się w zależności od rejonu geograficznego oraz w czasie. Wskazane jest uzyskanie informacji o występującej lokalnie oporności, szczególnie podczas leczenia ciężkich zakażeń. Jeśli to konieczne, należy zasięgnąć porady specjalisty, gdy lokalna częstość występowania oporności sprawia, że użyteczność tego leku jest wątpliwa co najmniej w niektórych rodzajach zakażeń.
Gatunki zwykle wrażliwe Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Staphylococcus aureus Staphylococcus haemolyticus Staphylococcus hominis 0
Bakterie tlenowe Gram-ujemne Citrobacter freundii Enterobacter aerogenes Enterobacter cloacae Escherichia coli Klebsiella oxytoca Klebsiella pneumoniae Morganella morganii Proteus mirabilis Proteus vulgaris 0
Pseudomonas aeruginosa 1
Salmonella enterica 0
Serratia liquefaciens 0
Seratia marcescens Shigella spp. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Staphylococcus epidermidis Bakterie tlenowe Gram-ujemne Acinetobacter baumannii. Drobnoustroje o oporności naturalnej Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Enterococcus spp. Streptococcus spp. Bakterie tlenowe Gram-ujemne Burkholderia cepacia Stenotrophomonas maltophila Bakterie beztlenowe Bacteroides spp. Prevotella spp. Inne drobnoustroje Chlamydia spp. Chlamydophila spp. Mycoplasma spp. Ureaplasma urealyticum 1
wynosi ≥10 %. W momencie publikacji tych tabel aktualne dane nie były dostępne. W literaturze oryginalnej, podręcznikach z normami i zaleceniach dotyczących leczenia zakłada się występowanie wrażliwości.
Inne informacje Aminoglikozydy są odpowiednie do stosowania w skojarzeniu z innymi antybiotykami działającymi na ziarenkowce Gram-dodatnie.
Wchłanianie
Stężenie w osoczu Amikacyna praktycznie nie wchłania się po podaniu doustnym. Można ją podawać tylko pozajelitowo. Maksymalne stężenie w surowicy występuje po 1-2 godzinach po infuzji. Okres półtrwania w surowicy wynosi 2,2-2,4 godziny. Dłuższego okresu półtrwania można się spodziewać u pacjentów z niewydolnością nerek oraz u wcześniaków i noworodków. Po podaniu dawki 7,5 mg/kg mc. w ciągłej infuzji dożylnej trwającej 30 minut stężenie leku w surowicy w chwili zakończenia infuzji wynosi 38 μg/ml. U zdrowych ochotników, po podaniu dawki zakończenia infuzji wynosiło około 77 μg/ml oraz 47 μg/ml i 1 μg/ml po upływie odpowiednio U osób w podeszłym wieku ze średnim klirensem kreatyniny wynoszącym 64 ml/min, po podaniu dawki 15 mg/kg mc. w infuzji dożylnej trwającej 30 minut, stężenie leku w surowicy w chwili zakończenia infuzji wynosiło 55 μg/ml oraz 5,4 μg/ml i 1,3 μg/ml po upływie odpowiednio 12 i W badaniach oceniających wielokrotne podawanie leku nie obserwowano kumulacji u osób z prawidłową czynnością nerek, otrzymujących pojedyncze dawki dobowe wynoszące od 15 do
Dystrybucja Pozorna objętość dystrybucji amikacyny wynosi około 24 l (28% masy ciała). Wskaźnik wiązania z białkami osocza określono na 4-10%. Po podaniu zalecanej dawki terapeutyczne stężenie amikacyny stwierdza się w kościach, sercu, pęcherzyku żółciowym, tkance płucnej, moczu, żółci, wydzielinie oskrzelowej, plwocinie, płynie śródmiąższowym, płynie opłucnowym oraz płynie maziowym. Przenikanie do płynu mózgowo-rdzeniowego jest wystarczające w stanie zapalnym opon mózgowych. Amikacyna przenika przez zdrowe opony mózgowe i osiąga około 10-20% stężenia występującego w surowicy. W stanie zapalnym opon mózgowych odsetek ten zwiększa się do 50%. Substancja ta gromadzi się w korze nerek i płynie ucha wewnętrznego, a jej eliminacja z tych głębokich przedziałów przebiega powoli. Amikacyna przenika przez barierę łożyska i do mleka ludzkiego. Stężenia sięgające 20% stężeń występujących u matki stwierdzano we krwi płodu oraz płynie owodniowym.
Metabolizm Amikacyna nie jest metabolizowana w organizmie ludzkim.
Wydalanie U pacjentów z prawidłową czynnością nerek średni klirens amikacyny w surowicy wynosi szlak w eliminacji amikacyny. Większość leku (60-82%) jest wydalana w postaci niezmienionej w moczu, w ciągu pierwszych 6 godzin. Tylko bardzo małe ilości wydalane są z żółcią. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek 91% i 95% dawki amikacyny (po podaniu domięśniowym) jest wydalane z moczem w ciągu odpowiednio 8 i 24 godzin.
90% dawki amikacyny może zostać usuniętych drogą hemodializy w ciągu 4 godzin.
Dzieci i młodzież Dane uzyskane w badaniach oceniających wielokrotne podawanie leku wykazują, że stężenia w płynie mózgowo-rdzeniowym u zdrowych niemowląt wynoszą około 10-20% stężeń w surowicy i mogą sięgać 50% w stanie zapalnym opon mózgowych.
Podawanie dożylne U noworodków, a szczególnie u wcześniaków, wydalanie amikacyny przez nerki jest zmniejszone.
W pojedynczym badaniu z udziałem noworodków (1.-6. doba życia) podzielonych na grupy w zależności od masy urodzeniowej (<2000 g, 2000-3000 g i >3000 g), amikacynę podawano domięśniowo i (lub) dożylnie w dawce 7,5 mg/kg mc. Klirens u noworodków o masie ciała >3000 g wynosił 0,84 ml/min/kg mc., a końcowy okres półtrwania wynosił około 7 godzin. W tej grupie początkowa objętość dystrybucji oraz objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym wynosiły odpowiednio 0,3 ml/kg i 0,5 ml/kg. W grupach z mniejszą masą urodzeniową klirens/kg był mniejszy, a okres półtrwania – dłuższy. We wszystkich powyższych grupach po 5 dniach nie wykazano kumulacji leku w wyniku wielokrotnego podawania dawek co 12 godzin.
Toksyczność po podaniu jednorazowym Wykazano występowanie blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i porażenia mięśni u zwierząt laboratoryjnych, którym podawano duże dawki amikacyny.
Toksyczność po podaniu wielokrotnym W badaniach toksyczności po podaniu wielokrotnym głównymi skutkami była nefrotoksyczność i ototoksyczność.
Mutagenność i działanie rakotwórcze Nie przeprowadzono badań działania mutagennego ani rakotwórczego amikacyny.
Toksyczny wpływ na reprodukcję W badaniach toksycznego wpływu na rozród amikacyna powodowała zależną od dawki nefrotoksyczność u ciężarnych samicach szczura i ich płodów, a badania toksycznego wpływu na rozród, oceniające potomstwo myszy, szczurów i królików, wykazało zwiększone wskaźniki zgonów płodów. Występuje ryzyko uszkodzenia ucha wewnętrznego i nerek płodów, jakie stwierdzono w grupie antybiotyków aminoglikozydowych.
Toksyczność miejscowa Nie ma dostępnych danych.
Sodu chlorek Sodu wodorotlenek (do ustalania pH) Woda do wstrzykiwań
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml i 10 mg/ml, roztwór do infuzji są produktami gotowymi do użycia. Nie należy ich mieszać z żadnym innym produktem leczniczym; należy podawać oddzielnie, zgodnie z zalecaną dawką i sposobem podawania. W żadnym wypadku nie mieszać aminoglikozydów w roztworze do infuzji z antybiotykami beta- laktamowymi (np. penicylinami, cefalosporynami), ponieważ może to spowodować fizykochemiczną inaktywację drugiego leku.
Znane są niezgodności chemiczne z amfoterycyną, chlorotiazydami, erytromycyną, heparyną, nitrofurantoiną, nowobiocyną, fenytoiną, sulfadiazyną, tiopentonem, chlortetracykliną, witaminą B i witaminą C. Nie mieszać amikacyny z tymi produktami leczniczymi.
Inaktywacja występująca podczas mieszania aminoglikozydów i antybiotyków beta-laktamowych może utrzymywać się również wtedy, gdy pobiera się próbki do oznaczenia stężeń antybiotyków w surowicy i doprowadzić do znacznego niedoszacowania oraz błędów w dawkowaniu, a w konsekwencji do ryzyka toksyczności. Próbki te należy szybko poddawać badaniu i umieszczać na lodzie albo dodawać beta-laktamazę.
Przed otwarciem
Po pierwszym otwarciu pojemnika Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeżeli nie zostanie zużyty natychmiast, za okres i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik. Prawidłowo nie należy przechowywać go dłużej niż 24 godziny w temperaturze od 2°C do 8°C.
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.
Środki ostrożności dotyczące przechowywania produktu leczniczego po otwarciu opakowania, patrz punkt 6.3.
Butelki z polietylenu o małej gęstości, zawierające 100 ml roztworu, dostępne w opakowaniach następującej wielkości:
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami, natychmiast po użyciu. Wyłącznie do podawania dożylnego. Wyłącznie do jednorazowego użycia. Niewykorzystany roztwór należy usunąć. Przed podaniem należy obejrzeć, czy roztwór nie zawiera cząstek stałych lub przebarwień. Należy używać wyłącznie klarownego, bezbarwnego roztworu, bez stałych cząstek. Roztwór należy podawać za pomocą jałowego sprzętu, z zastosowaniem techniki aseptycznej. Sprzęt należy wstępnie napełnić roztworem, aby uniknąć dostania się powietrza do systemu. W celu uzyskania dalszych informacji należy zapoznać się z punktem 4.2.
B. Braun Melsungen AG Carl-Braun-Strasse 1 Niemcy
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, roztwór do infuzji Pozwolenie nr 18755
Amikacin B. Braun, 5 mg/ml, roztwór do infuzji
Amikacin B. Braun, 10 mg/ml, roztwór do infuzji
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 10.10.2011 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 15.12.2015 r.
2023-06-21
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, roztwór do infuzji Amikacin B. Braun, 5 mg/ml, roztwór do infuzji Amikacin B. Braun, 10 mg/ml, roztwór do infuzji
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
2,5 mg/ml roztwór do infuzji dożylnej: (3,34 mg).
(6,68 mg).
(13,35 mg).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu Każde 100 ml roztworu zawiera 15 mmol (354 mg) sodu. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Roztwór do infuzji Przezroczysty, bezbarwny roztwór wodny
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Leczenie następujących ciężkich zakażeń, wywołanych przez bakterie wrażliwe na amikacynę (patrz punkt 5.1), gdy mniej toksyczne leki przeciwbakteryjne nie są skuteczne: – zakażenia szpitalne dolnych dróg oddechowych, w tym ciężkie zapalenie płuc, – zakażenia w obrębie jamy brzusznej, w tym zapalenie otrzewnej, – powikłane i nawracające zakażenia dróg moczowych, – zakażenia skóry i tkanek miękkich, w tym zakażenia ran po oparzeniach, – bakteryjne zapalenie wsierdzia, – pooperacyjne zakażenia w obrębie jamy brzusznej.
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml i 10 mg/ml, roztwór do infuzji można również stosować w leczeniu pacjentów z bakteriemią występującą w związku z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej lub jeśli podejrzewa się jej związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych powyżej.
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml i 10 mg/ml, roztwór do infuzji jest zwykle stosowany w połączeniu z innymi odpowiednimi antybiotykami, obejmującymi swoim spektrum bakterie wywołujące dane zakażenie.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Przed rozpoczęciem leczenia należy określić masę ciała pacjenta, jako podstawę do obliczenia prawidłowego dawkowania.
Dokładne podanie dawki produktu leczniczego Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml, roztwór do infuzji, jest możliwe, jeśli zastosuje się pompę infuzyjną.
Aby uniknąć przedawkowania, szczególnie u dzieci, należy wybrać najbardziej odpowiednią z dostępnych mocy.
Monitorowanie stężenia leku
Należy oszacować stan czynności nerek przez pomiar stężenia kreatyniny w surowicy lub obliczenie współczynnika klirensu endogennej kreatyniny. Wartość stężenia azotu mocznikowego we krwi (BUN) jest w tym wypadku znacznie mniej wiarygodnym parametrem. Podczas leczenia należy regularnie oceniać czynność nerek. W miarę możliwości należy oznaczać stężenie amikacyny w surowicy, aby zapewnić utrzymanie jej odpowiedniego, ale nie nadmiernie dużego stężenia. Podczas leczenia pożądane jest oznaczenie co jakiś czas zarówno maksymalnego, jak i minimalnego stężenia w surowicy. Należy unikać stężenia maksymalnego (30-90 minut po wstrzyknięciu) przekraczającego 35 μg/ml, jak i stężenia minimalnego (bezpośrednio przed podaniem kolejnej dawki) przekraczającego 10 μg/ml. Dawkowanie należy dobierać zgodnie z zaleceniami. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek lek można podawanie w jednej dawce dobowej; wówczas stężenie maksymalne może przekroczyć U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zdecydowanie zaleca się kontrolowanie stężenia leku w osoczu.
Czas trwania leczenia Całkowity czas trwania leczenia należy ograniczyć do 7 do 10 dni, w zależności od ciężkości zakażenia. W ciężkich i powikłanych zakażeniach, gdy okres leczenia amikacyną przekracza 10 dni, należy ponownie ocenić przydatność amikacyny; jeśli bowiem leczenie będzie kontynuowane, konieczne będzie kontrolowanie stężenia amikacyny w surowicy, a także kontrolowanie czynności nerek, słuchu i narządu równowagi. Pacjenci z zakażeniami wywołanymi przez wrażliwe bakterie, leczeni zgodnie z zalecanym schematem, reagują zwykle na leczenie w ciągu 24-48 godzin. Jeżeli w ciągu 3-5 dni nie obserwuje się zdecydowanej odpowiedzi klinicznej, należy rozważyć przerwanie leczenia i ponowne określenie antybiotykowrażliwości drobnoustroju wywołującego zakażenie. Jeśli zakażenie nie reaguje na leczenie, może być to spowodowane opornością drobnoustroju lub występowaniem ogniska septycznego, które należy oczyścić chirurgicznie.
Pacjenci z prawidłową czynnością nerek (klirens kreatyniny ≥50 ml/min)
Dorośli, młodzież oraz dzieci w wieku powyżej 12 lat (o masie ciała powyżej 33 kg) Zalecana dawka podawana dożylnie dorosłym i młodzieży z prawidłową czynnością nerek (klirens kreatyniny ≥50 ml/min) to15 mg/kg masy ciała na dobę i można ją podawać w postaci pojedynczej dawki dobowej lub podzielić na dwie równe dawki po 7,5 mg/kg masy ciała podawane co 12 godzin.
Całkowita dobowa dawka nie powinna przekraczać 1,5 g. W leczeniu zapalenia wsierdzia oraz gorączkujących pacjentów z neutropenią produkt leczniczy należy dawkować dwa razy na dobę, ze względu na brak wystarczających danych przemawiających za dawkowaniem raz na dobę.
Niemowlęta, małe dzieci i dzieci (w wieku od 4 tygodni do 12 lat) Zalecana dawka dożylna (powolna infuzja dożylna) u dzieci z prawidłową czynnością nerek to od 15 do 20 mg/kg mc./dobę i można ją podawać w postaci pojedynczej dawki dobowej 15-20 mg/kg mc. lub co 12 godzin w dawce 7,5 mg/kg mc. W leczeniu zapalenia wsierdzia oraz gorączkujących pacjentów z neutropenią produkt leczniczy należy dawkować dwa razy na dobę, ze względu na brak wystarczających danych przemawiających za dawkowaniem raz na dobę.
Noworodki Początkowa dawka nasycająca wynosi 10 mg/kg mc., a następnie podaje się 7,5 mg/kg mc. co
Wcześniaki Zalecana dawka u wcześniaków to 7,5 mg/kg mc. co 12 godzin (patrz punkty 4.4 i 5.2).
W poniższej tabeli podano objętości roztworu do infuzji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek.
Dawkowanie w mg na kg masy ciała
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml (100 ml = 250 mg) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg 5 kg kg 12,5 kg
7,5 7,50 15,00 30,00 37,50 60,00 90,00 120,00 150,00 180,00 210,00 15,00 30,00 60,00 75,00 120,00 180,00 240,00 300,00 360,00 420,00 20,00 40,00 80,00 100,00 160,00 240,00 320,00 400,00 480,00 560,00
Amikacin B. Braun, 5 mg/ml (100 ml = 500 mg) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg kg 12,5 kg
7,5 3,75 7,50 15,00 18,75 30,00 45,00 60,00 75,00 90,00 105,00
Amikacin B. Braun, 10 mg/ml (100 ml = 1000 mg) Dawka amikacyny [mg/kg m.c.] Masa ciała 2,5 kg kg 12,5 kg
7,5 1,88 3,75 7,50 9,38 15,00 22,50 30,00 37,50 45,00 52,50
Maksymalna dawka dobowa Niezależnie od drogi podania, nie należy podawać w ciągu doby całkowitej dawki większej niż
Ze względu na wymogi dotyczące dostosowania dawki, nie zaleca się dawkowania amikacyny raz na dobę u pacjentów z osłabioną odpornością, niewydolnością nerek, mukowiscydozą, wodobrzuszem, z rozległymi oparzeniami (ponad 20% skóry), u pacjentów w podeszłym wieku oraz u kobiet w ciąży.
Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min)
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min) nie zaleca się podawania amikacyny raz na dobę, ponieważ będzie u nich dochodziło do przedłużania się czasu narażenia na duże stężenie minimalne. Schematy dawkowania u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek podano poniżej.
U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, otrzymujących zwykle dwie lub trzy dawki na dobę, należy kontrolować stężenie amikacyny w surowicy, stosując odpowiednie testy. Aby uniknąć kumulacji amikacyny u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, należy dostosować dawkowanie, podając zwykłe dawki i wydłużając odstępy między nimi albo podając zmniejszone dawki w zwykłych odstępach.
Obie metody oparte są na klirensie kreatyniny lub stężeniu kreatyniny w surowicy pacjenta, bowiem stwierdzono, że u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek parametry te skorelowane są z okresem półtrwania aminoglikozydów. Takie schematy dawkowania należy stosować razem z dokładną obserwacją kliniczną i kontrolowaniem parametrów laboratoryjnych pacjenta i należy je w miarę konieczności modyfikować, również u pacjentów poddawanych dializie.
Wydłużenie odstępów pomiędzy zwykle stosowanymi dawkami Jeśli klirens kreatyniny jest nieznany, a stan pacjenta stabilny, odstęp pomiędzy kolejnymi dawkami (wyrażony w godzinach) przy zwykłej dawce jednorazowej (tzn. dawce podawanej dwa razy na dobę pacjentowi z prawidłową czynnością nerek, tzn. 7,5 mg/kg mc.) oblicza się mnożąc przez 9 stężenie kreatyniny w surowicy. Jeżeli na przykład stężenie kreatyniny wynosi 2 mg/100 ml, wówczas jednorazową dawkę zalecaną dla danego pacjenta (7,5 mg/kg masy ciała) należy podawać co
Zmniejszenie dawki i zwykłe odstępy pomiędzy kolejnymi dawkami Jeśli nie jest możliwe oznaczenie stężenia amikacyny w surowicy, a stan pacjenta jest stabilny, stężenie kreatyniny w surowicy i klirens kreatyniny są najłatwiejszymi do oznaczenia wskaźnikami stopnia zaburzenia czynności nerek, mogącymi służyć za wytyczne do określenia dawkowania.
U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek i znanym klirensem kreatyniny dawka nasycająca amikacyny wynosi 7,5 mg/kg masy ciała. Dawka podtrzymująca podawana co 12 godzin powinna być zmniejszona proporcjonalnie do zmniejszania klirensu kreatyniny danego pacjenta zgodnie i wyliczona za pomocą wzoru:
aktualny
zmniejszona dawka amikacyny [mg] =
prawidłowy
Wartości podane w poniższej tabeli można traktować jako wskazówkę.
Klirens kreatyniny Dobowa dawka amikacyny Dawka amikacyny co 12 godzin dla pacjenta o masie ciała 70 kg [ml/min] [mg/kg masy ciała na dobę] [mg]
Podanych powyżej schematów dawkowania nie należy traktować jako sztywnych wytycznych, tylko jako zalecenia dotyczące dawkowania w sytuacji, w której niemożliwe jest oznaczenie stężenia amikacyny w surowicy. Alternatywną, przybliżona metodą określania zmniejszonego dawkowania podczas podawania co podzielenie zwykłej zalecanej dawki przez stężenie kreatyniny w surowicy danego pacjenta.
Pacjenci poddawani hemodializie lub dializie otrzewnowej
Hemodializa łatwo oczyszcza krew z amikacyny, przy czym ponad 90% dawki jest usuwanych w ciągu 4 godzin. U pacjentów z bezmoczem podaje się zwykłą dawkę początkową (7,5 mg/kg mc.). Kolejne dawki, podawane po zakończeniu hemodializy, wynoszą około 2,5 do 3,75 mg/kg mc.
Niezbędne jest kontrolowanie stężenia w surowicy.
Pacjenci poddawani dializie otrzewnowej Ta metoda jest o wiele mniej skuteczna. W ciągu 12 godzin można usunąć jedynie 30% podanej dawki.
Dawkowanie raz na dobę W sytuacjach klinicznych, gdzie występuje zwiększona objętość dystrybucji, pierwsza dawka, czyli dawka nasycająca, wynosi między 20 a 30 mg/kg mc. i należy ją dostosować według C max .
Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku w celu uzyskania terapeutycznych stężeń w osoczu może być konieczne podawanie mniejszych dawek podtrzymujących niż u pacjentów młodszych.
Pacjenci otyli Amikacyna słabo rozpuszcza się w tkance tłuszczowej. U tych pacjentów dawkę w mg/kg mc. wylicza się na podstawie zmodyfikowanej masy ciała.
U pacjentów otyłych zaleca się, aby dawkę obliczyć na podstawie beztłuszczowej masy ciała. Masę ciała (P1), która jest podstawą do określenia dawki u pacjentów otyłych, oblicza się według następującego wzoru: P1 = PI + (PA - PI) × 0,4 PI = idealna masa ciała PA = aktualna masa ciała
Całkowita dobowa dawka nie powinna przekraczać 1,5 g.
Pacjenci z wodobrzuszem Należy podawać większe dawki w celu uzyskania odpowiednich stężeń w surowicy, ze względu na stosunkowo większą dystrybucję leku w płynie zewnątrzkomórkowym.
Sposób podawania
Podanie dożylne. Preferowany czas podawania jednej infuzji u pacjentów dorosłych wynosi 30 minut, ale można go wydłużyć do 60 minut. U dzieci lek powinien być podawany w infuzji trwającej 30 do 60 minut. Niemowlęta powinny otrzymywać infuzję trwającą 1 do 2 godzin.
Ta postać farmaceutyczna jest gotowa do użycia, roztworu nie należy rozcieńczać przed podaniem i jest on przeznaczony wyłącznie do jednorazowego użycia.
4.3 Przeciwwskazania
- Nadwrażliwość na amikacynę lub inne aminoglikozydy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. - Reakcje nadwrażliwości na lub ciężkie działania toksyczne aminoglikozydów w wywiadzie mogą stanowić przeciwwskazanie do zastosowania jakiegokolwiek antybiotyku aminoglikozydowego z uwagi na znaną nadwrażliwość krzyżową pacjentów na leki z tej klasy.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Należy zachować ostrożność podczas podawania leku pacjentom: • z zaburzeniami czynności nerek, • z uszkodzeniem narządu słuchu lub równowagi, • z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi (np. w miastenii lub chorobie Parkinsona możliwe kuraropodobne działanie aminoglikozydów na złącze nerwowo-mięśniowe może dodatkowo osłabić mięśnie) oraz • którzy bezpośrednio przed amikacyną otrzymywali inny antybiotyk aminoglikozydowy.
Należy ściśle obserwować stan kliniczny pacjentów otrzymujących aminoglikozydy pozajelitowo, ze względu na ryzyko ototoksyczności i nefrotoksyczności związane ze podawaniem tych leków.
Toksyczne działania aminoglikozydów, w tym amikacyny, występują częściej u pacjentów z niewydolnością nerek, jeśli podaje się duże dawki oraz jeśli czas trwania leczenia jest przedłużony.
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania dłuższego niż 14 dni. Do innych czynników zwiększających ryzyko toksyczności aminoglikozydów należy podeszły wiek i odwodnienie.
Neurotoksyczność i ototoksyczność U pacjentów leczonych antybiotykami aminoglikozydowymi może dojść do toksycznego działania na układ nerwowy, objawiającego się działaniem na nerw przedsionkowy, jak i obustronnym działanie na nerw słuchowy. Ryzyko ototoksyczności związanej z działaniem aminoglikozydów jest większe u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów przyjmujących lek dłużej niż 5-7 dni, nawet u pacjentów już wyleczonych.
Jako pierwszy występuje niedosłuch wysokich częstotliwości, który można wykryć tylko w badaniu audiometrycznym. Mogą wystąpić silne zawroty głowy, które mogą wskazywać na uszkodzenie nerwu przedsionkowego. Inne objawy toksycznego działania na układ nerwowy mogą obejmować uczucie drętwienia i kłucia skóry, skurcze mięśni i drgawki. Zwiększone ryzyko ototoksyczności występuje u pacjentów z mutacjami mitochondrialnymi DNA (zwłaszcza w przypadku zastąpienia nukleotydu od 1555 A do G w genie rRNA 12S), nawet jeśli stężenie aminoglikozydów w surowicy podczas leczenia mieści się w zalecanym zakresie. U tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia. U pacjentów, u których w wywiadzie stwierdzono istotne mutacje lub głuchotę wywołaną przez aminoglikozydy, należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia lub badań genetycznych przed podaniem leku.
U pacjentów z rozwijającym się uszkodzeniem nerwu przedsionkowo-ślimakowego podczas leczenia mogą nie wystąpić objawy ostrzegające o toksycznym działaniu na ósmy nerw czaszkowy, natomiast po zakończeniu leczenia może wystąpić całkowita lub częściowa obustronna głuchota lub zawroty głowy powodujące niepełnosprawność. Patrz również punkt 4.8.
Ototoksyczne działanie aminoglikozydów jest zwykle nieodwracalne.
Toksyczne działanie na przewodnictwo nerwowo-mięśniowe Zgłaszano przypadki blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i porażenia mięśni oddechowych po podawaniu aminoglikozydów we wstrzyknięciu pozajelitowym, podaniu miejscowym (w ortopedii, irygacji jamy brzusznej i miejscowym leczeniu ropniaka) lub po podaniu doustnym.
Podczas leczenia aminoglikozydami, niezależnie od drogi podania, należy wziąć pod uwagę możliwość porażenia mięśni oddechowych, zwłaszcza u pacjentów otrzymujących jednocześnie inne produkty lecznicze blokujące przewodnictwa nerwowo-mięśniowe. Patrz również punkt 4.5.
W razie wystąpienia blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, podanie soli wapnia może usunąć porażenie mięśni oddechowych, jednakże konieczne może być mechaniczne wspomaganie oddychania. Wykazano występowanie blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i porażenia mięśni u zwierząt laboratoryjnych, którym podawano duże dawki amikacyny.
Toksyczne działanie na nerki Aminoglikozydy mogą działać nefrotoksycznie. Toksyczne działanie na nerki jest niezależne od maksymalnego stężenia osiągniętego w osoczu (C maks ). Ryzyko nefrotoksyczności jest większe u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek oraz u pacjentów przyjmujących lek przez dłuższy czas.
Pacjenta podczas leczenia należy dobrze nawodnić; przed rozpoczęciem leczenia oraz codziennie podczas trwania leczenia należy oceniać czynność nerek stosując zwykłe metody. Patrz punkt 4.2.
Dawkę dobową należy zmniejszyć i (lub) wydłużyć przerwy między dawkami, jeśli wystąpią przedmiotowe objawy zaburzenia czynności nerek, takie jak: wałeczkomocz, występowanie leukocytów lub krwinek czerwonych w moczu, albuminuria, zmniejszenie klirensu kreatyniny, zmniejszenie ciężaru właściwego moczu, hiperazotemia, zwiększenie wartości BUN, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi oraz skąpomocz. Jeśli narasta azotemia lub stopniowo zmniejsza się objętość oddawanego moczu, leczenie należy przerwać.
Kontrolowanie stanu pacjenta Należy dokładnie obserwować czynność nerek i ósmego nerwu czaszkowego, zwłaszcza u pacjentów z rozpoznanym lub podejrzewanym na początku leczenia zaburzeniem czynności nerek, oraz u pacjentów z początkowo prawidłową czynnością nerek, u których podczas leczenia wystąpią objawy zaburzenia czynności nerek. W miarę możliwości należy kontrolować stężenie amikacyny w surowicy, aby zapewnić jej odpowiednie stężenie i uniknąć stężenia toksycznego. Należy przeprowadzać badania moczu w celu wykrycia zmniejszenia ciężaru właściwego, zwiększenia wydalania białka oraz komórek lub wałeczków. Okresowo należy oznaczać azot mocznikowy we krwi, stężenie kreatyniny w surowicy lub klirens kreatyniny. W miarę możliwości należy wykonać serię audiogramów u pacjentów w wieku odpowiednim do przeprowadzenia badania, zwłaszcza u pacjentów wysokiego ryzyka. Jeśli wystąpią objawy ototoksyczności (zawroty głowy pochodzenia obwodowego lub ośrodkowego, szumy uszne lub ostre dźwięki w uszach, utrata słuchu) lub nefrotoksyczności, konieczne jest przerwanie leczenia lub modyfikacja dawkowania. Patrz punkt 4.8.
Leczenie amikacyną należy przerwać, jeśli wystąpią szumy uszne lub subiektywna utrata słuchu, albo jeżeli audiogramy kontrolne wykazują znaczącą utratę odpowiedzi na dźwięki o wysokiej częstotliwości.
Podobnie jak inne antybiotyki, amikacyna może doprowadzić do nadmiernego wzrostu niewrażliwych drobnoustrojów. W takiej sytuacji należy wdrożyć odpowiednie leczenie.
Aminoglikozydy podawane miejscowo podczas zabiegu chirurgicznego wchłaniają się szybko i niemal całkowicie (z wyjątkiem podania do pęcherza moczowego). Zgłaszano przypadki występowania nieodwracalnej głuchoty, niewydolności nerek oraz zgonu spowodowanego blokadą nerwowo-mięśniową po przepłukiwaniu preparatami aminoglikozydów pola operacyjnego (niezależnie od jego rozległości).
Zgłaszano przypadki zawału plamki żółtej, niekiedy prowadzącego do całkowitej utraty widzenia, po podaniu amikacyny do ciał szklistego (wstrzyknięciu do wnętrza oka).
Pacjenci w podeszłym wieku Pacjenci w podeszłym wieku mogą mieć zaburzoną czynność nerek, co może nie być widoczne w rutynowych testach przesiewowych, takich jak oznaczenie wartości BUN lub stężenia kreatyniny w surowicy. Bardziej użytecznym wskaźnikiem może być klirens kreatyniny. Kontrolowanie czynności nerek podczas leczenia aminoglikozydami jest szczególnie istotne u pacjentów w podeszłym wieku.
Dzieci i młodzież U wcześniaków i noworodków aminoglikozydy należy stosować ostrożnie, ze względu na niedojrzałość nerek oraz wynikające z niej wydłużenie okresu półtrwania tych leków w surowicy.
Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące substancji pomocniczych Lek zawiera 354 mg sodu na 100 ml roztworu, co odpowiada 17,7% maksymalnej dobowej dawki sodu zalecanej przez WHO dla dorosłych, wynoszącej 2 g sodu na dobę.
Wpływ na wyniki testów laboratoryjnych Wyniki oznaczenia stężenia kreatyniny w surowicy mogą być fałszywie zawyżone, jeśli jednocześnie podaje się cefalosporyny. Wzajemne unieczynnianie działania amikacyny i antybiotyków beta- laktamowych może zachodzić także w próbkach (np. surowicy, płynu mózgowo-rdzeniowego) pobranych w celu oznaczenia stężenia aminoglikozydów, co prowadzi do błędnych wyników. W związku z tym próbki należy analizować natychmiast po pobraniu, przechowywać po pobraniu w lodówce lub unieczynnić antybiotyk beta-laktamowy przez dodanie beta-laktamazy. Unieczynnienie antybiotyku aminoglikozydowego ma znaczenie kliniczne tylko u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Antybiotyki beta-laktamowe In vivo może dojść do zmniejszenia się aktywności amikacyny w surowicy, jeśli jednocześnie podawany jest antybiotyk aminoglikozydowy lub antybiotyk z grupy penicylin, nawet różnymi drogami podania.
Inne substancje o działaniu neurotoksycznym, ototoksycznym lub nefrotoksycznym Ze względu na możliwość sumowania się działań niepożądanych, należy unikać zarówno podawania ogólnoustrojowego, jak i miejscowego innych substancji neurotoksycznych, ototoksycznych lub nefrotoksycznych jednocześnie z amikacyną lub wkrótce po jej podaniu.
Toksyczność amikacyny może się zwiększać pod wpływem następujących substancji neuro-, oto- i (lub) nefrotoksycznych: • inne aminoglikozydy podawane pozajelitowo (np. kanamycyna, paromomycyna); • inne chemioterapeutyki przeciwzakaźne, np.: − bacytracyna, − amfoterycyna B, − cefalosporyny (np. cefalorydyna), − wankomycyna, − polimyksyny (polimyksyna B, kolistyna), − wiomycyna; • cytostatyki zawierające związki platyny: − karboplatyna (w dużych dawkach), cisplatyna, oksaliplatyna (szczególnie jeśli wcześniej występuje niewydolność nerek); • leki immunosupresyjne: − cyklosporyna, − takrolimus; • leki moczopędne o szybkim działaniu, np.: − furosemid, − kwas etakrynowy (potencjalne działanie ototoksyczne samych leków, dodatkowo działanie toksyczne aminoglikozydów może być nasilone przed odwadniające działanie leków moczopędnych i zwiększone stężenie aminoglikozydów w surowicy i tkankach); • amikacyna a znieczulenie metoksyfluranem. Aminoglikozydy mogą nasilać nefrotoksyczne działanie metoksyfluranu. Podczas jednoczesnego stosowania możliwe jest wystąpienie wyjątkowo ciężkich neuropatii.
Podczas stosowania amikacyny razem z lekiem o działaniu nefro- lub ototoksycznym, konieczne jest bardzo uważne kontrolowanie słuchu i czynności nerek. Podczas stosowania z szybko działającym lekiem moczopędnym należy kontrolować stan nawodnienia pacjenta.
Amikacyna a środki zwiotczające mięśnie i inne substancje działające na przewodnictwo nerwowo- mięśniowe Podczas stosowania amikacyny razem: − ze środkami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. sukcynylocholina, dekametonium, atrakurium, rokuronium, wekuronium), − z przetoczeniem dużych ilości krwi konserwowanej cytrynianem, − ze środkami znieczulającymi, należy się spodziewać nasilenia blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez te leki, co może doprowadzić do porażenia mięśni oddechowych. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa, że pacjent otrzymuje ten produkt leczniczy. Wstrzyknięcie soli wapnia może odwrócić blokadę nerwowo-mięśniową spowodowaną aminoglikozydami (patrz punkt 4.9).
Indometacyna Indometacyna może zwiększać stężenie amikacyny w osoczu u noworodków.
Bisfosfoniany Podawanie aminoglikozydów jednocześnie z bisfosfonianami wiąże się ze zwiększonym ryzykiem hipokalcemii.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Dane dotyczące stosowania aminoglikozydów u kobiet w okresie ciąży są ograniczone. Aminoglikozydy mogą powodować uszkodzenie płodu. Aminoglikozydy przenikają przez łożysko; donoszono o całkowitej, nieodwracalnej, obustronnej wrodzonej głuchocie u dzieci, których matki otrzymywały streptomycynę w okresie ciąży. Chociaż u kobiet leczonych w okresie ciąży innymi aminoglikozydami nie opisywano działań niepożądanych na płód ani na noworodka, występuje możliwość uszkodzenia. Jeśli pacjentka stosuje amikacynę w okresie ciąży lub zaszła w ciążę podczas stosowania tego leku, należy ją poinformować o zagrożeniu dla płodu.
Produktu Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml, roztwór do infuzji nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to konieczne ze względu na stan kliniczny kobiety. Jeśli uzna się, że leczenie jest konieczne, może ono być prowadzone tylko pod nadzorem lekarza (patrz punkt 4.4).
Karmienie piersią Nie wiadomo, czy amikacyna lub jej metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Biorąc pod uwagę korzyści wynikające z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla matki, konieczne jest podjęcie decyzji, czy należy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie (wstrzymać się od podawania) produktu Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml, roztwór do infuzji.
Płodność W badaniach rozrodczości u myszy i szczurów nie notowano żadnego wpływu na płodność.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Jeśli lek podaje się pacjentom w warunkach ambulatoryjnych, zaleca się zachowanie ostrożności podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ze względu na możliwe działania niepożądane, takie jak zaburzenia równowagi (patrz punkt 4.8), bowiem mogą one osłabiać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
4.8 Działania niepożądane
Wszystkie aminoglikozydy mogą działać ototoksycznie i nefrotoksycznie oraz blokować przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Takie działania toksyczne występują częściej u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, pacjentów leczonych innymi lekami o działaniu ototoksycznym lub nefrotoksycznym oraz u pacjentów leczonych przez okres dłuższy i (lub) dawkami większymi od zalecanych (patrz punkt 4.4).
Działania niepożądane uznane za co najmniej prawdopodobnie związane z leczeniem, wymieniono poniżej według klasyfikacji układów i narządów oraz bezwzględnej częstości występowania: – bardzo często 1/10 leczonych pacjentów – często 1/100 do <1/10 leczonych pacjentów – niezbyt często 1/1000 do <1/100 leczonych pacjentów – rzadko 1/10 000 do <1/1000 leczonych pacjentów – bardzo rzadko <1/10 000 leczonych pacjentów – częstość nieznana częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych Dokładniejsze informacje dotyczące konkretnych działań niepożądanych oznaczonych wskaźnikiem „ a ” lub „
” podano w punkcie 4.8.
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Niezbyt często Nadkażenia lub kolonizacja (przez lekooporne bakterie lub drożdżaki a ) Zaburzenia krwi i układu chłonnego Rzadko Niedokrwistość, eozynofilia Zaburzenia układu immunologicznego Częstość nieznana Reakcje anafilaktyczne (reakcje anafilaktyczne, wstrząs anafilaktyczny, reakcja rzekomoanafilaktyczna), nadwrażliwość; objawy opisane są także w punktach „Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej” oraz „Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania” Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Rzadko Hipomagnezemia Zaburzenia układu nerwowego Rzadko Zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego a , zawroty głowy pochodzenia błędnikowego a
Rzadko: Ból głowy, parestezje a , drżenie a , zaburzenia równowagi a
Częstość nieznana Porażenie a
Zaburzenia oka Rzadko Ślepota b , zawał siatkówki b
Zaburzenia ucha i błędnika Rzadko Szumy uszne a , niedosłuch a Częstość nieznana Głuchota a , głuchota neurosensoryczna a
Zaburzenia naczyniowe Rzadko Obniżenie ciśnienia tętniczego krwi Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Częstość nieznana Bezdech, skurcz oskrzeli
Bardzo rzadko Porażenie czynności oddechowej (pojedyncze przypadki) Zaburzenia żołądka i jelit Niezbyt często Nudności, wymioty
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często Wysypka Rzadko Świąd, pokrzywka Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Rzadko Bóle stawów, skurcze mięśni Zaburzenia nerek i dróg moczowych Rzadko Uszkodzenie kanalików nerkowych
Częstość nieznana Ostra niewydolność nerek, nefropatia toksyczna, obecność komórek w moczu a
Rzadko Skąpomocz
, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi
, albuminuria
, azotemia
, obecność czerwonych krwinek w moczu
, obecność białych krwinek w moczu
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Rzadko Gorączka
Informacje dotyczące poszczególnych działań niepożądanych a
b
amikacyny do ciała szklistego (wstrzyknięciu do oka) notowano występowanie ślepoty i zawału siatkówki.
Zaburzenia czynności nerek są ustępują zwykle po odstawieniu leku. Toksyczne działanie na ósmy nerw czaszkowy może spowodować zaburzenia słuchu i (lub) równowagi. Amikacyna wpływa głównie słuch. Uszkodzenie nerwu ślimakowego może obejmować niedosłuch wysokich częstotliwości i zwykle dochodzi do niego zanim ubytek słuchu może być wykryty w badaniu audiometrycznym (patrz punkt 4.4).
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Przedawkowanie może spowodować działanie nefrotoksyczne, ototoksyczne lub zwiotczające (blokada nerwowo-mięśniowa).
Leczenie W razie przedawkowania lub wystąpienia objawów toksyczności, należy przerwać podawanie amikacyny w infuzji; można zastosować dializę otrzewnową lub hemodializę w celu przyspieszenia usuwania amikacyny z krwi. W celu eliminacji amikacyny, która kumuluje się we krwi, można zastosować także ciągłą hemofiltrację tętniczo-żylną. U noworodków można rozważyć transfuzję wymienną, jednak przed zastosowaniem takiego środka należy zasięgnąć porady specjalisty.
Jeśli nastąpiła blokada przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i zatrzymanie oddechu, konieczne jest zastosowanie odpowiedniego leczenia, w tym podania jonów wapnia (np. w postaci glukonianu lub laktobionianu w 10-20% roztworze). Jeśli nastąpiło porażenie czynności oddechowej, konieczne może być mechaniczne wspomaganie oddychania.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: inne aminoglikozydy, kod ATC: J01GB06. Amikacyna jest półsyntetycznym antybiotykiem aminoglikozydowym, pochodną kanamycyny. Uzyskiwana jest w wyniku acylacji kwasem aminohydroksymasłowym grupy aminowej C-1 fragmentu 2-deoksystreptaminy.
Mechanizm działania Działanie amikacyny polega na hamowaniu syntezy białek w rybosomach bakteryjnych w wyniku interakcji z rybosomalnym RNA, w następstwie czego zostaje zahamowany proces translacji w komórkach wrażliwych drobnoustrojów. Powoduje to do działanie bakteriobójcze.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne (PK/PD) Najważniejszym parametr PK/PD umożliwiającym prognozowanie bakteriobójczego działania amikacyny jest stosunek maksymalnego stężenia w surowicy (C max ) do minimalnego stężenia hamującego (MIC) dla danego patogenu. Uważa się, że stosunek C max
zapewnia skuteczne zabijanie bakterii i zapobieganie ich ponownemu wzrostowi. Amikacyna wykazuje efekt poantybiotykowy w warunkach in vitro i in vivo. Dzięki temu efektowi poantybiotykowemu jest możliwe wydłużenie okresu pomiędzy poszczególnymi dawkami bez utraty skuteczności działania na większość laseczek Gram-ujemnych.
Mechanizmy oporności Oporność na amikacynę może wynikać z opisanych niżej mechanizmów. – Inaktywacji enzymatyczna. Najczęściej występującym mechanizmem oporności jest modyfikacja enzymatyczna cząsteczek aminoglikozydów. Pośredniczą w nim acetylotransferazy, fosfotransferazy lub nukleotydylotransferazy, kodowane głównie przez plazmidy. Wykazano, że amikacyna działa skutecznie na wiele szczepów opornych na aminoglikozydy, ze względu na swoją zdolność opierania się rozkładowi przez enzymy unieczynniające aminoglikozydy. – Zmniejszone przenikanie i aktywny wypływ. Te mechanizmy oporności obserwuje się u Pseudomonas aeruginosa. Niedawno uzyskane dane wskazują na pojawianie się podobnego mechanizmu oporności u Acinetobacter spp. – Zmiana struktury docelowej. Obserwuje się, że modyfikacje w obrębie rybosomów tylko sporadycznie powodują oporność. Występuje częściowa oporność krzyżowa pomiędzy amikacyną i innymi aminoglikozydami.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
Wartości graniczne Według komitetu EUCAST, do amikacyny stosują się następujące wartości graniczne:
Drobnoustrój Wartości graniczne wg EUCAST [mg/l] S R > Enterobacteriaceae, Pseudomonas, Acinetobacter i Staphylococcus Wartości graniczne niezwiązane z gatunkiem 1
* Głównie na podstawie farmakokinetyki w surowicy. 1) Wartości graniczne odnoszą się do dawki amikacyny 15 mg/kg mc. na dobę podawanej dożylnie.
Spektrum działania amikacyny Częstość występowania oporności nabytej poszczególnych gatunków może różnić się w zależności od rejonu geograficznego oraz w czasie. Wskazane jest uzyskanie informacji o występującej lokalnie oporności, szczególnie podczas leczenia ciężkich zakażeń. Jeśli to konieczne, należy zasięgnąć porady specjalisty, gdy lokalna częstość występowania oporności sprawia, że użyteczność tego leku jest wątpliwa co najmniej w niektórych rodzajach zakażeń.
Gatunki zwykle wrażliwe Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Staphylococcus aureus Staphylococcus haemolyticus Staphylococcus hominis 0
Bakterie tlenowe Gram-ujemne Citrobacter freundii Enterobacter aerogenes Enterobacter cloacae Escherichia coli Klebsiella oxytoca Klebsiella pneumoniae Morganella morganii Proteus mirabilis Proteus vulgaris 0
Pseudomonas aeruginosa 1
Salmonella enterica 0
Serratia liquefaciens 0
Seratia marcescens Shigella spp. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Staphylococcus epidermidis Bakterie tlenowe Gram-ujemne Acinetobacter baumannii. Drobnoustroje o oporności naturalnej Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Enterococcus spp. Streptococcus spp. Bakterie tlenowe Gram-ujemne Burkholderia cepacia Stenotrophomonas maltophila Bakterie beztlenowe Bacteroides spp. Prevotella spp. Inne drobnoustroje Chlamydia spp. Chlamydophila spp. Mycoplasma spp. Ureaplasma urealyticum 1
wynosi ≥10 %. W momencie publikacji tych tabel aktualne dane nie były dostępne. W literaturze oryginalnej, podręcznikach z normami i zaleceniach dotyczących leczenia zakłada się występowanie wrażliwości.
Inne informacje Aminoglikozydy są odpowiednie do stosowania w skojarzeniu z innymi antybiotykami działającymi na ziarenkowce Gram-dodatnie.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie
Stężenie w osoczu Amikacyna praktycznie nie wchłania się po podaniu doustnym. Można ją podawać tylko pozajelitowo. Maksymalne stężenie w surowicy występuje po 1-2 godzinach po infuzji. Okres półtrwania w surowicy wynosi 2,2-2,4 godziny. Dłuższego okresu półtrwania można się spodziewać u pacjentów z niewydolnością nerek oraz u wcześniaków i noworodków. Po podaniu dawki 7,5 mg/kg mc. w ciągłej infuzji dożylnej trwającej 30 minut stężenie leku w surowicy w chwili zakończenia infuzji wynosi 38 μg/ml. U zdrowych ochotników, po podaniu dawki zakończenia infuzji wynosiło około 77 μg/ml oraz 47 μg/ml i 1 μg/ml po upływie odpowiednio U osób w podeszłym wieku ze średnim klirensem kreatyniny wynoszącym 64 ml/min, po podaniu dawki 15 mg/kg mc. w infuzji dożylnej trwającej 30 minut, stężenie leku w surowicy w chwili zakończenia infuzji wynosiło 55 μg/ml oraz 5,4 μg/ml i 1,3 μg/ml po upływie odpowiednio 12 i W badaniach oceniających wielokrotne podawanie leku nie obserwowano kumulacji u osób z prawidłową czynnością nerek, otrzymujących pojedyncze dawki dobowe wynoszące od 15 do
Dystrybucja Pozorna objętość dystrybucji amikacyny wynosi około 24 l (28% masy ciała). Wskaźnik wiązania z białkami osocza określono na 4-10%. Po podaniu zalecanej dawki terapeutyczne stężenie amikacyny stwierdza się w kościach, sercu, pęcherzyku żółciowym, tkance płucnej, moczu, żółci, wydzielinie oskrzelowej, plwocinie, płynie śródmiąższowym, płynie opłucnowym oraz płynie maziowym. Przenikanie do płynu mózgowo-rdzeniowego jest wystarczające w stanie zapalnym opon mózgowych. Amikacyna przenika przez zdrowe opony mózgowe i osiąga około 10-20% stężenia występującego w surowicy. W stanie zapalnym opon mózgowych odsetek ten zwiększa się do 50%. Substancja ta gromadzi się w korze nerek i płynie ucha wewnętrznego, a jej eliminacja z tych głębokich przedziałów przebiega powoli. Amikacyna przenika przez barierę łożyska i do mleka ludzkiego. Stężenia sięgające 20% stężeń występujących u matki stwierdzano we krwi płodu oraz płynie owodniowym.
Metabolizm Amikacyna nie jest metabolizowana w organizmie ludzkim.
Wydalanie U pacjentów z prawidłową czynnością nerek średni klirens amikacyny w surowicy wynosi szlak w eliminacji amikacyny. Większość leku (60-82%) jest wydalana w postaci niezmienionej w moczu, w ciągu pierwszych 6 godzin. Tylko bardzo małe ilości wydalane są z żółcią. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek 91% i 95% dawki amikacyny (po podaniu domięśniowym) jest wydalane z moczem w ciągu odpowiednio 8 i 24 godzin.
90% dawki amikacyny może zostać usuniętych drogą hemodializy w ciągu 4 godzin.
Dzieci i młodzież Dane uzyskane w badaniach oceniających wielokrotne podawanie leku wykazują, że stężenia w płynie mózgowo-rdzeniowym u zdrowych niemowląt wynoszą około 10-20% stężeń w surowicy i mogą sięgać 50% w stanie zapalnym opon mózgowych.
Podawanie dożylne U noworodków, a szczególnie u wcześniaków, wydalanie amikacyny przez nerki jest zmniejszone.
W pojedynczym badaniu z udziałem noworodków (1.-6. doba życia) podzielonych na grupy w zależności od masy urodzeniowej (<2000 g, 2000-3000 g i >3000 g), amikacynę podawano domięśniowo i (lub) dożylnie w dawce 7,5 mg/kg mc. Klirens u noworodków o masie ciała >3000 g wynosił 0,84 ml/min/kg mc., a końcowy okres półtrwania wynosił około 7 godzin. W tej grupie początkowa objętość dystrybucji oraz objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym wynosiły odpowiednio 0,3 ml/kg i 0,5 ml/kg. W grupach z mniejszą masą urodzeniową klirens/kg był mniejszy, a okres półtrwania – dłuższy. We wszystkich powyższych grupach po 5 dniach nie wykazano kumulacji leku w wyniku wielokrotnego podawania dawek co 12 godzin.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Toksyczność po podaniu jednorazowym Wykazano występowanie blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego i porażenia mięśni u zwierząt laboratoryjnych, którym podawano duże dawki amikacyny.
Toksyczność po podaniu wielokrotnym W badaniach toksyczności po podaniu wielokrotnym głównymi skutkami była nefrotoksyczność i ototoksyczność.
Mutagenność i działanie rakotwórcze Nie przeprowadzono badań działania mutagennego ani rakotwórczego amikacyny.
Toksyczny wpływ na reprodukcję W badaniach toksycznego wpływu na rozród amikacyna powodowała zależną od dawki nefrotoksyczność u ciężarnych samicach szczura i ich płodów, a badania toksycznego wpływu na rozród, oceniające potomstwo myszy, szczurów i królików, wykazało zwiększone wskaźniki zgonów płodów. Występuje ryzyko uszkodzenia ucha wewnętrznego i nerek płodów, jakie stwierdzono w grupie antybiotyków aminoglikozydowych.
Toksyczność miejscowa Nie ma dostępnych danych.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Sodu chlorek Sodu wodorotlenek (do ustalania pH) Woda do wstrzykiwań
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml i 10 mg/ml, roztwór do infuzji są produktami gotowymi do użycia. Nie należy ich mieszać z żadnym innym produktem leczniczym; należy podawać oddzielnie, zgodnie z zalecaną dawką i sposobem podawania. W żadnym wypadku nie mieszać aminoglikozydów w roztworze do infuzji z antybiotykami beta- laktamowymi (np. penicylinami, cefalosporynami), ponieważ może to spowodować fizykochemiczną inaktywację drugiego leku.
Znane są niezgodności chemiczne z amfoterycyną, chlorotiazydami, erytromycyną, heparyną, nitrofurantoiną, nowobiocyną, fenytoiną, sulfadiazyną, tiopentonem, chlortetracykliną, witaminą B i witaminą C. Nie mieszać amikacyny z tymi produktami leczniczymi.
Inaktywacja występująca podczas mieszania aminoglikozydów i antybiotyków beta-laktamowych może utrzymywać się również wtedy, gdy pobiera się próbki do oznaczenia stężeń antybiotyków w surowicy i doprowadzić do znacznego niedoszacowania oraz błędów w dawkowaniu, a w konsekwencji do ryzyka toksyczności. Próbki te należy szybko poddawać badaniu i umieszczać na lodzie albo dodawać beta-laktamazę.
6.3 Okres ważności
Przed otwarciem
Po pierwszym otwarciu pojemnika Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeżeli nie zostanie zużyty natychmiast, za okres i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik. Prawidłowo nie należy przechowywać go dłużej niż 24 godziny w temperaturze od 2°C do 8°C.
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.
Środki ostrożności dotyczące przechowywania produktu leczniczego po otwarciu opakowania, patrz punkt 6.3.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Butelki z polietylenu o małej gęstości, zawierające 100 ml roztworu, dostępne w opakowaniach następującej wielkości:
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaWszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami, natychmiast po użyciu. Wyłącznie do podawania dożylnego. Wyłącznie do jednorazowego użycia. Niewykorzystany roztwór należy usunąć. Przed podaniem należy obejrzeć, czy roztwór nie zawiera cząstek stałych lub przebarwień. Należy używać wyłącznie klarownego, bezbarwnego roztworu, bez stałych cząstek. Roztwór należy podawać za pomocą jałowego sprzętu, z zastosowaniem techniki aseptycznej. Sprzęt należy wstępnie napełnić roztworem, aby uniknąć dostania się powietrza do systemu. W celu uzyskania dalszych informacji należy zapoznać się z punktem 4.2.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUB. Braun Melsungen AG Carl-Braun-Strasse 1 Niemcy
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Amikacin B. Braun, 2,5 mg/ml, roztwór do infuzji Pozwolenie nr 18755
Amikacin B. Braun, 5 mg/ml, roztwór do infuzji
Amikacin B. Braun, 10 mg/ml, roztwór do infuzji
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 10.10.2011 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 15.12.2015 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO2023-06-21