Doxorubicin medac
Doxorubicini hydrochloridum
Roztwór do infuzji 2 mg/ml | Doxorubicini hydrochloridum 2 mg/ml
medac Gesellschaft für klinische Spezialpräparate mbH, Niemcy
Ulotka
pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Doxorubicin medac Doksorubicyny c hlorowodorek
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. • Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. • W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. • Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. • Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
Doksorubicyna należy do grupy leków określanych jako antracykliny. Działanie leku polega na niszczeniu komórek nowotworowych w ogniskach nowotworowych i w nowotworach krwi. Lekarz może objaśnić działanie doksorubicyny u każdego pacjenta.
Produkt stosuje się w leczeniu: • raka piersi • raka jajnika • raka macicy • raka pęcherza moczowego • raka płuca • raka tarczycy • nowotworów tkanek miękkich i kości (mięsaka) • nerwiaka zarodkowego (neuroblastoma, nowotwór z komórek nerwowych) • guza Wilmsa • chłoniaków złośliwych (ziarnica złośliwa [chłoniak Hodgkina] i chłoniaki nieziarnicze) • białaczek (nowotwory wywołujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek) • nowotworu krwinek białych (szpiczak mnogi).
Kiedy nie stosować leku Doxorubicin medac. Należy powiedzieć lekarzowi • jeśli pacjent ma uczulenie na doksorubicynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6) lub inne antracykliny; • jeśli u pacjenta rozpoznano rozrzedzenie krwi (zaburzenie czynności szpiku kostnego); • jeśli pacjent choruje lub chorował na jakiekolwiek choroby serca; • jeśli pacjent otrzymywał doksorubicynę, inne antracykliny, inne leki przeciwnowotworowe lub immunosupresyjne; • jeśli pacjent ma skłonności do krwawień; pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 • jeśli u pacjenta występuje jakiekolwiek zakażenie; • jeśli pacjent choruje na owrzodzenia jamy ustnej; • jeśli u pacjenta występuje zaburzenie czynności wątroby; • jeśli u pacjenta występuje zakażenie pęcherza moczowego lub krew w moczu (jeśli planuje się podawanie leku bezpośrednio do pęcherza); • jeśli pacjentka karmi piersią.
Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując lek Doxorubicin medac i powiadomić lekarza • jeśli u pacjenta w przeszłości stosowano radioterapię; • jeśli pacjentka jest w ciąży, stara się zajść w ciążę, planuje ciążę lub jeśli pacjent zamierza zostać ojcem; • jeśli pacjent stosuje dietę z kontrolowaną ilością sodu.
Jeśli w miejscu wkłucia do infuzji występuje uczucie pieczenia, może to oznaczać problemy z wlewem dożylnym. W takim przypadku należy natychmiast przerwać infuzję leku.
W trakcie leczenia lekiem Doxorubicin medac należy unikać kontaktu z osobami niedawno zaszczepionymi przeciwko wirusowi polio.
Lek Doxorubicin medac a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Następujące leki mogą wchodzić w interakcje z lekiem Doxorubicin medac: • inne cytostatyki (leki przeciwnowotworowe), np. antracykliny (daunorubicyna, epirubicyna, idarubicyna), cisplatyna, cyklofosfamid, cyklosporyna, cytarabina, dakarbazyna, daktynomycyna, fluorouracyl, mitomycyna C, taksany (np. paklitaksel), merkaptopuryna, metotreksat, streptozocyna; • leki nasercowe (stosowane w chorobach serca), np. blokery kanałów wapniowych, werapamil, digoksyna; • inhibitory cytochromu P-450 (leki hamujące działanie grupy enzymów nazywanych cytochromem P-450, ważnych dla odtruwania organizmu, np. cymetydyna); • leki pobudzające aktywność cytochromu P-450 (np. ryfampicyna, barbiturany); • leki przeciwpadaczkowe (np. karbamazepina, fenytoina, walproinian); • heparyna (zapobiega powstawaniu zakrzepów krwi); • pochodne amidopiryny (leki przeciwbólowe); • leki antyretrowirusowe (aktywne przeciw określonym postaciom wirusów, np. rytonawir przeciw wirusowi HIV); • chloramfenikol; • sulfonamidy (leki przeciwbakteryjne); • progesteron (stosowany na przykład w przypadku zagrażającego poronienia); • amfoterycyna (stosowana w leczeniu zakażeń grzybiczych); • szczepionki zawierające żywe drobnoustroje (np. przeciw chorobie Heinego-Medina, malarii); • trastuzumab (stosowany w leczeniu raka sutka), który może utrzymywać się w organizmie do 7 miesięcy. Ponieważ trastuzumab może wpływać na serce, nie należy stosować doksorubicyny przez okres do 7 miesięcy od przerwania przyjmowania trastuzumabu. W przypadku stosowania doksorubicyny przed upłynięciem tego okresu należy uważnie monitorować czynność serca; • klozapina (lek przeciwpsychotyczny); • konieczne może być dostosowanie dawki leków obniżających stężenie kwasu moczowego.
Należy pamiętać, że podane informacje dotyczą również leków przyjmowanych jakiś czas temu lub takich, które będą przyjmowane w przyszłości.
pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Kobiety powinny zapobiegać ciąży podczas leczenia doksorubicyną oraz 6 miesięcy po jego zakończeniu.
Mężczyźni powinni stosować odpowiednie środki antykoncepcyjne, by ich partnerki nie zaszły w ciążę w trakcie i do 6 miesięcy po okresie leczenia. Pacjenci rozważający ojcostwo lub pacjentki rozważające macierzyństwo po leczeniu powinny porozmawiać o tym z lekarzem. Ponieważ doksorubicyna może powodować trwałą niepłodność, zaleca się rozmowę z lekarzem na temat zamrożenia nasienia przed rozpoczęciem leczenia (krioprezerwacja lub kriokonserwacja).
Nie zaleca się podawania doksorubicyny kobietom w ciąży.
W okresie stosowania leku Doxorubicin medac konieczne jest przerwanie karmienia piersią.
Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Ze względu na częste występowanie senności, nudności i wymiotów nie zaleca się prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.
Lek Doxorubicin medac zawiera sód Należy poinformować lekarza, jeśli pacjent stosuje dietę z kontrolowaną ilością sodu. Lekarz weźmie pod uwagę, że lek zawiera 0,154 mmol (lub 3,54 mg) sodu na ml roztworu. Różne wielkości opakowań leku Doxorubicin medac zawierają następujące ilości sodu:
Fiolka 5 ml: Ta wielkość opakowania zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Fiolka 10 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 35,42 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 1,77% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Fiolka 25 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 88,55 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 4,43% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Fiolka 75 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 265,65 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 13,28% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Fiolka 100 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 354,20 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 17,71% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Sposób i drogi podania Nie należy stosować leku samodzielnie. Pacjent otrzyma lek pod nadzorem specjalisty, w infuzji dożylnej bezpośrednio do naczynia krwionośnego. W trakcie leczenia i po jego zakończeniu stan pacjenta będzie regularnie kontrolowany. Jeśli pacjent choruje na powierzchniowego raka pęcherza moczowego, może otrzymać lek bezpośrednio do pęcherza (podanie dopęcherzowe).
Dawkowanie Wielkość dawki oblicza się zazwyczaj w oparciu o powierzchnię ciała. W monoterapii podaje się dawkę 60-75 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała raz na trzy tygodnie. Jeśli lek jest stosowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi, może być konieczne zmniejszenie dawki pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 do 30-40 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała. Lek można podawać w jednej dawce raz na trzy tygodnie albo podzielić dawkę na trzy kolejne dni (20-25 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała w każdym dniu). Przy podawaniu raz w tygodniu zalecana dawka wynosi 20 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała. Lekarz poinformuje, jaka ilość leku jest odpowiednia dla danego pacjenta.
Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby lub nerek U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby lub nerek należy zmniejszyć dawkę. Lekarz poinformuje, jaka ilość leku jest odpowiednia dla danego pacjenta.
Stosowanie u dzieci, osób otyłych, osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów po radioterapii Zmniejszenie dawki może być konieczne u dzieci, osób otyłych i osób w podeszłym wieku oraz po przebytej radioterapii. Lekarz poinformuje pacjenta, jaka ilość leku jest dla niego odpowiednia.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Doxorubicin medac W trakcie i po zakończeniu leczenia pacjent będzie pod ścisłą obserwacją lekarza lub personelu pielęgniarskiego. Objawy przedawkowania obejmują nasilenie możliwych działań niepożądanych doksorubicyny, zwłaszcza zmiany we krwi i zaburzenia dotyczące serca. Zaburzenia serca mogą pojawić się w okresie nawet do sześciu miesięcy po przyjęciu nadmiernej dawki leku. W przypadku przedawkowania lekarz prowadzący podejmie odpowiednie działania, np. transfuzję krwi i (lub) leczenie antybiotykami. W przypadku wystąpienia jakiegokolwiek z powyższych objawów należy poinformować lekarza.
Przerwanie stosowania lub przedwczesne odstawienie leku Doxorubicin medac Lekarz zadecyduje o czasie trwania terapii lekiem Doxorubicin medac. Jeśli przyjmowanie leku zostanie przerwane przed końcem zalecanego okresu, skuteczność terapii doksorubicyną może być ograniczona. Jeśli pacjent chce przerwać leczenie, powinien skonsultować się z lekarzem.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem, jeśli wystąpi którekolwiek z poniższych ciężkich działań niepożądanych. W pierwszej kolejności przedstawiono najcięższe objawy. • Może wystąpić pokrzywka, gorączka, dreszcze lub ciężkie reakcje z nadwrażliwości. Tego rodzaju reakcje alergiczne mogą zagrażać życiu. • Zaburzenia serca: może wystąpić na przykład zbyt szybkie bicie serca powodujące przyspieszenie tętna. Jeśli wystąpią zaburzenia serca, na ogół wykonuje się badanie EKG. Jeśli w przeszłości (również odległej) pacjent cierpiał na zaburzenia serca, przed zastosowaniem leku Doxorubicin medac należy poinformować lekarza. • Zmiany składu krwi: zmniejszenie liczby pewnego rodzaju białych krwinek (moż e wystąpić zwiększenie podatności na zakażenia), zmniejszenie liczby płytek krwi (mogą wystąpić nieprawidłowe krwawienia) i objawy niedokrwistości (osłabienie, uczucie zmęczenia, trudności w oddychaniu, uczucie niepokoju).
Może wystąpić czerwone zabarwienie moczu, zwłaszcza pierwszego po każdym wstrzyknięciu leku Doxorubicin medac. Nie ma powodów do obaw, mocz w krótkim czasie odzyska prawidłowe zabarwienie.
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób): • zakażenia.
pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób): • zmniejszona aktywność szpiku kostnego prowadzi do zmniejszenia liczby krwinek; • kardiomiopatia (osłabienie serca, podczas którego mięsień sercowy nie działa prawidłowo); • zmiany w EKG (w tym nieregularne bicie serca); • niedobór komórek krwi wywołujący zakażenie; • nudności i (lub) wymioty; • zapalenie błon śluzowych przewodu pokarmowego, rozpoczyna się pieczeniem w jamie ustnej lub w gardle); • jadłowstręt (anoreksja, zaburzenie jedzenia); • biegunka ― może prowadzić do odwodnienia; • zapalenie pęcherza moczowego, niekiedy z bólem podczas oddawania moczu, potrzebą częstszego oddawania moczu lub oddawania moczu w nocy bądź obecność krwi w moczu (po podaniu do pęcherza moczowego); • łysienie (wypadanie włosów); • posocznica (ciężkie zakażenie całego organizmu); • posocznica (bakteryjne zakażenie krwi); • wysypki skórne; • skóra może wydawać się ciemniejsza niż zwykle.
Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób): • odwodnienie; • zapalenie żył; • miejscowa reakcja nadwrażliwości napromieniowanego obszaru; • krwawienie z żołądka lub jelit; • ból brzucha; • owrzodzenie i martwica (śmierć komórek w obrębie tkanki) przewodu pokarmowego; • zapalenie krtani i gardła.
Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1 000 osób): • wtórna białaczka (nowotwór krwi wskutek skojarzonego leczenia z innym lekiem przeciwnowotworowym); • zespół rozpadu guza (powikłania po chemioterapii); • ciężkie reakcje alergiczne w tym wysypki skórne, swędzenie, gorączka, dreszcze i trudności w oddychaniu; • nadmierne zmniejszenie ilości białych krwinek podczas stosowania z innymi lekami przeciwnowotworowymi; • zapalenie spojówek (zazwyczaj powoduje zaczerwienienie, łzawienie oczu); • pokrzywka; • rumień (objaw podobny do wysypki) wzdłuż żyły, do której wstrzyknięto lek; • skóra i paznokcie mogą być ciemniejsze niż zwykle; • oddzielenie płytki paznokciowej; • dreszcze; • gorączka; • zawroty głowy.
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych): • znaczne zmniejszenie liczby krwinek czerwonych może powodować samoistne krwawienia lub niedokrwistość; • wstrząs (niskie ciśnienie krwi i słabe krążenie krwi); • krwawienie wewnętrzne; • uderzenia gorąca; • ciężka niewydolność serca (utrata funkcji serca); • zapalenie żył; • tworzenie zakrzepów w naczyniu krwionośnym; pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 • nieregularna praca serca; • skurcz oskrzeli (kaszel lub trudności w oddychaniu); • zapalenie płuc po napromienianiu; • zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; • zespół dłoniowo-podeszwowy; • miejscowa martwica tkanki (śmierć komórek w miejscu podania); • przebarwienie w jamie ustnej; • zwiększona wrażliwość skóry na światło słoneczne; • świąd skóry; • zaburzenie czynności nerek może prowadzić do niewydolności nerek; • wysokie stężenie kwasu moczowego we krwi; • brak miesiączki; • bezpłodność u mężczyzn (mała objętość nasienia lub brak nasienia); • zapalenie rogówki.
Może pojawić się pieczenie, zaczerwienienie i obrzęk w miejscu podania. Jeśli te objawy wystąpią podczas infuzji, należy poinformować lekarza lub personel pielęgniarski, ponieważ należy wówczas natychmiast przerwać wstrzyknięcie i podać w innym miejscu.
Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, PL-02-222 Warszawa, Tel.: +48 22 49-21-301, Faks: + 48 22 49-21- 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na etykiecie i pudełku. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Nieotwarte fiolki przechowywać w lodówce (2°C - 8°C). Przechowywać fiolki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Lek należy zużyć bezpośrednio po otwarciu fiolki. Wyłącznie do sporządzenia pojedynczej dawki. Niezużyty roztwór należy usunąć niezwłocznie po podaniu dawki.
Nie należy stosować tego leku, jeśli roztwór nie jest klarowny, nie ma czerwonej barwy i zawiera widoczne cząstki stałe.
Pozostałości produktu leczniczego oraz wszystkie materiały użyte do rozcieńczania i podawania leku muszą zostać zniszczone zgodnie ze standardowymi procedurami szpitalnymi odnośnie do preparatów cytotoksycznych, zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie usuwania odpadów niebezpiecznych.
pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020
Co zawiera lek Doxorubicin medac
Jedna fiolka 5 ml zawiera 10 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 10 ml zawiera 20 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 25 ml zawiera 50 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 75 ml zawiera 150 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 100 ml zawiera 200 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Pozostałe składniki: chlorek sodu, kwas solny (do ustalenia pH) i woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Doxorubicin medac i co zawiera opakowanie Doxorubicin medac jest klarownym roztworem barwy czerwonej, praktycznie pozbawionym widocznych cząstek stałych.
Wielkości opakowań: Roztwór jest dostępny w opakowaniach po 1 fiolce zawierającej 5, 10, 25, 75 lub 100 ml roztworu, w ilości równoważnej 10, 20, 50, 150 lub 200 mg substancji czynnej (doksorubicyny chlorowodorku) w jednej fiolce.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
medac Gesellschaft für klinische Spezialpräparate mbH Theaterstr. 6 Niemcy
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 07.08.2020
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego
Niezgodności farmaceutyczne Nie należy mieszać doksorubicyny z heparyną ze względu na ryzyko wytrącania się osadu ani z 5-fluorouracylem ze względu na możliwość degradacji. Należy unikać dłuższego kontaktu z jakimikolwiek roztworami o zasadowym pH, ponieważ wywołują hydrolizę produktu leczniczego.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, ponieważ nie wykonano badań dotyczących zgodności.
Fiolki otwarte Produkt należy zużyć bezpośrednio po otwarciu fiolki.
Przygotowane roztwory do infuzji Trwałość fizykochemiczna roztworu 0,5 mg/ml w 0,9% roztworze chlorku sodu i 5% roztworze glukozy wynosi do 7 dni w temperaturze 2 - 8°C lub w temperaturze pokojowej (20°C do 25°C) w pojemnikach polietylenowych chronionych przed dostępem światła. Zważywszy na mikrobiologiczne czynniki ryzyka, produkt leczniczy należy wykorzystać bezpośrednio po otwarciu opakowania. Jeżeli produkt nie został natychmiast zużyty, użytkownik jest odpowiedzialny za ustalenie okresu i warunków przechowywania przed użyciem. Zwykle zaleca się pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 przechowywanie produktu przez okres nie dłuższy niż 24 h w temp. 2 - 8°C, chyba że roztwór przygotowano w kontrolowanych, walidowanych warunkach aseptycznych.
Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania Wyłącznie do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Należy przestrzegać instrukcji dotyczących obchodzenia się z lekami cytotoksycznymi.
Ze względu na właściwości toksyczne produktu zaleca się stosowanie następujących środków ostrożności: • Personel powinien zostać przeszkolony w zakresie właściwej techniki postępowania. • Kobiety w ciąży nie powinny uczestniczyć w przygotowywaniu lub podawaniu produktu leczniczego. • Personel pracujący z doksorubicyną powinien nosić odzież ochronną: okulary, fartuchy ochronne, rękawice jednorazowego użytku i maski oddechowe. • Należy wydzielić pomieszczenie do przygotowywania roztworów (w miarę możliwości z systemem laminarnego przepływu powietrza). Powierzchnię roboczą należy zabezpieczyć jednorazową bibułą z podłożem z tworzywa sztucznego. • Wszystkie przedmioty użyte do podawania produktu leczniczego lub sprzątania, w tym rękawice, należy umieścić w workach na odpady niebezpieczne, przeznaczonych do spalania odpadów w wysokiej temperaturze (700°C). • W razie kontaktu ze skórą należy przemyć skażone miejsce wodą z mydłem lub roztworem wodorowęglanu sodowego. Nie szorować skóry szczotką. • W razie zakropienia do oczu wywinąć powieki i obficie przepłukiwać oczy wodą przez co najmniej 15 minut, a następnie zasięgnąć porady lekarza. • Miejsce wycieku lub rozlania się preparatu należy przemyć rozcieńczonym roztworem podchlorynu sodu (zawartość czynnego chloru 1%), a następnie w miarę możliwości pozostawić roztwór przez noc i rano spłukać wodą. • Wszystkie materiały do czyszczenia należy usuwać w sposób opisany powyżej. • Po każdym zdjęciu rękawic umyć ręce.
Doxorubicin medac Doksorubicyny c hlorowodorek
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. • Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. • W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. • Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. • Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
1. Co to jest lek Doxorubicin medac i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Doxorubicin medac
3. Jak stosować lek Doxorubicin medac
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Doxorubicin medac
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Doxorubicin medac i w jakim celu się go stosuje
Doksorubicyna należy do grupy leków określanych jako antracykliny. Działanie leku polega na niszczeniu komórek nowotworowych w ogniskach nowotworowych i w nowotworach krwi. Lekarz może objaśnić działanie doksorubicyny u każdego pacjenta.
Produkt stosuje się w leczeniu: • raka piersi • raka jajnika • raka macicy • raka pęcherza moczowego • raka płuca • raka tarczycy • nowotworów tkanek miękkich i kości (mięsaka) • nerwiaka zarodkowego (neuroblastoma, nowotwór z komórek nerwowych) • guza Wilmsa • chłoniaków złośliwych (ziarnica złośliwa [chłoniak Hodgkina] i chłoniaki nieziarnicze) • białaczek (nowotwory wywołujące wytwarzanie nieprawidłowych krwinek) • nowotworu krwinek białych (szpiczak mnogi).
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Doxorubicin medac
Kiedy nie stosować leku Doxorubicin medac. Należy powiedzieć lekarzowi • jeśli pacjent ma uczulenie na doksorubicynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6) lub inne antracykliny; • jeśli u pacjenta rozpoznano rozrzedzenie krwi (zaburzenie czynności szpiku kostnego); • jeśli pacjent choruje lub chorował na jakiekolwiek choroby serca; • jeśli pacjent otrzymywał doksorubicynę, inne antracykliny, inne leki przeciwnowotworowe lub immunosupresyjne; • jeśli pacjent ma skłonności do krwawień; pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 • jeśli u pacjenta występuje jakiekolwiek zakażenie; • jeśli pacjent choruje na owrzodzenia jamy ustnej; • jeśli u pacjenta występuje zaburzenie czynności wątroby; • jeśli u pacjenta występuje zakażenie pęcherza moczowego lub krew w moczu (jeśli planuje się podawanie leku bezpośrednio do pęcherza); • jeśli pacjentka karmi piersią.
Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując lek Doxorubicin medac i powiadomić lekarza • jeśli u pacjenta w przeszłości stosowano radioterapię; • jeśli pacjentka jest w ciąży, stara się zajść w ciążę, planuje ciążę lub jeśli pacjent zamierza zostać ojcem; • jeśli pacjent stosuje dietę z kontrolowaną ilością sodu.
Jeśli w miejscu wkłucia do infuzji występuje uczucie pieczenia, może to oznaczać problemy z wlewem dożylnym. W takim przypadku należy natychmiast przerwać infuzję leku.
W trakcie leczenia lekiem Doxorubicin medac należy unikać kontaktu z osobami niedawno zaszczepionymi przeciwko wirusowi polio.
Lek Doxorubicin medac a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Następujące leki mogą wchodzić w interakcje z lekiem Doxorubicin medac: • inne cytostatyki (leki przeciwnowotworowe), np. antracykliny (daunorubicyna, epirubicyna, idarubicyna), cisplatyna, cyklofosfamid, cyklosporyna, cytarabina, dakarbazyna, daktynomycyna, fluorouracyl, mitomycyna C, taksany (np. paklitaksel), merkaptopuryna, metotreksat, streptozocyna; • leki nasercowe (stosowane w chorobach serca), np. blokery kanałów wapniowych, werapamil, digoksyna; • inhibitory cytochromu P-450 (leki hamujące działanie grupy enzymów nazywanych cytochromem P-450, ważnych dla odtruwania organizmu, np. cymetydyna); • leki pobudzające aktywność cytochromu P-450 (np. ryfampicyna, barbiturany); • leki przeciwpadaczkowe (np. karbamazepina, fenytoina, walproinian); • heparyna (zapobiega powstawaniu zakrzepów krwi); • pochodne amidopiryny (leki przeciwbólowe); • leki antyretrowirusowe (aktywne przeciw określonym postaciom wirusów, np. rytonawir przeciw wirusowi HIV); • chloramfenikol; • sulfonamidy (leki przeciwbakteryjne); • progesteron (stosowany na przykład w przypadku zagrażającego poronienia); • amfoterycyna (stosowana w leczeniu zakażeń grzybiczych); • szczepionki zawierające żywe drobnoustroje (np. przeciw chorobie Heinego-Medina, malarii); • trastuzumab (stosowany w leczeniu raka sutka), który może utrzymywać się w organizmie do 7 miesięcy. Ponieważ trastuzumab może wpływać na serce, nie należy stosować doksorubicyny przez okres do 7 miesięcy od przerwania przyjmowania trastuzumabu. W przypadku stosowania doksorubicyny przed upłynięciem tego okresu należy uważnie monitorować czynność serca; • klozapina (lek przeciwpsychotyczny); • konieczne może być dostosowanie dawki leków obniżających stężenie kwasu moczowego.
Należy pamiętać, że podane informacje dotyczą również leków przyjmowanych jakiś czas temu lub takich, które będą przyjmowane w przyszłości.
pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Kobiety powinny zapobiegać ciąży podczas leczenia doksorubicyną oraz 6 miesięcy po jego zakończeniu.
Mężczyźni powinni stosować odpowiednie środki antykoncepcyjne, by ich partnerki nie zaszły w ciążę w trakcie i do 6 miesięcy po okresie leczenia. Pacjenci rozważający ojcostwo lub pacjentki rozważające macierzyństwo po leczeniu powinny porozmawiać o tym z lekarzem. Ponieważ doksorubicyna może powodować trwałą niepłodność, zaleca się rozmowę z lekarzem na temat zamrożenia nasienia przed rozpoczęciem leczenia (krioprezerwacja lub kriokonserwacja).
Nie zaleca się podawania doksorubicyny kobietom w ciąży.
W okresie stosowania leku Doxorubicin medac konieczne jest przerwanie karmienia piersią.
Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Ze względu na częste występowanie senności, nudności i wymiotów nie zaleca się prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.
Lek Doxorubicin medac zawiera sód Należy poinformować lekarza, jeśli pacjent stosuje dietę z kontrolowaną ilością sodu. Lekarz weźmie pod uwagę, że lek zawiera 0,154 mmol (lub 3,54 mg) sodu na ml roztworu. Różne wielkości opakowań leku Doxorubicin medac zawierają następujące ilości sodu:
Fiolka 5 ml: Ta wielkość opakowania zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Fiolka 10 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 35,42 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 1,77% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Fiolka 25 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 88,55 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 4,43% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Fiolka 75 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 265,65 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 13,28% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Fiolka 100 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 354,20 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 17,71% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
3. Jak stosować lek Doxorubicin medac
Sposób i drogi podania Nie należy stosować leku samodzielnie. Pacjent otrzyma lek pod nadzorem specjalisty, w infuzji dożylnej bezpośrednio do naczynia krwionośnego. W trakcie leczenia i po jego zakończeniu stan pacjenta będzie regularnie kontrolowany. Jeśli pacjent choruje na powierzchniowego raka pęcherza moczowego, może otrzymać lek bezpośrednio do pęcherza (podanie dopęcherzowe).
Dawkowanie Wielkość dawki oblicza się zazwyczaj w oparciu o powierzchnię ciała. W monoterapii podaje się dawkę 60-75 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała raz na trzy tygodnie. Jeśli lek jest stosowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi, może być konieczne zmniejszenie dawki pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 do 30-40 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała. Lek można podawać w jednej dawce raz na trzy tygodnie albo podzielić dawkę na trzy kolejne dni (20-25 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała w każdym dniu). Przy podawaniu raz w tygodniu zalecana dawka wynosi 20 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała. Lekarz poinformuje, jaka ilość leku jest odpowiednia dla danego pacjenta.
Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby lub nerek U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby lub nerek należy zmniejszyć dawkę. Lekarz poinformuje, jaka ilość leku jest odpowiednia dla danego pacjenta.
Stosowanie u dzieci, osób otyłych, osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów po radioterapii Zmniejszenie dawki może być konieczne u dzieci, osób otyłych i osób w podeszłym wieku oraz po przebytej radioterapii. Lekarz poinformuje pacjenta, jaka ilość leku jest dla niego odpowiednia.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Doxorubicin medac W trakcie i po zakończeniu leczenia pacjent będzie pod ścisłą obserwacją lekarza lub personelu pielęgniarskiego. Objawy przedawkowania obejmują nasilenie możliwych działań niepożądanych doksorubicyny, zwłaszcza zmiany we krwi i zaburzenia dotyczące serca. Zaburzenia serca mogą pojawić się w okresie nawet do sześciu miesięcy po przyjęciu nadmiernej dawki leku. W przypadku przedawkowania lekarz prowadzący podejmie odpowiednie działania, np. transfuzję krwi i (lub) leczenie antybiotykami. W przypadku wystąpienia jakiegokolwiek z powyższych objawów należy poinformować lekarza.
Przerwanie stosowania lub przedwczesne odstawienie leku Doxorubicin medac Lekarz zadecyduje o czasie trwania terapii lekiem Doxorubicin medac. Jeśli przyjmowanie leku zostanie przerwane przed końcem zalecanego okresu, skuteczność terapii doksorubicyną może być ograniczona. Jeśli pacjent chce przerwać leczenie, powinien skonsultować się z lekarzem.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem, jeśli wystąpi którekolwiek z poniższych ciężkich działań niepożądanych. W pierwszej kolejności przedstawiono najcięższe objawy. • Może wystąpić pokrzywka, gorączka, dreszcze lub ciężkie reakcje z nadwrażliwości. Tego rodzaju reakcje alergiczne mogą zagrażać życiu. • Zaburzenia serca: może wystąpić na przykład zbyt szybkie bicie serca powodujące przyspieszenie tętna. Jeśli wystąpią zaburzenia serca, na ogół wykonuje się badanie EKG. Jeśli w przeszłości (również odległej) pacjent cierpiał na zaburzenia serca, przed zastosowaniem leku Doxorubicin medac należy poinformować lekarza. • Zmiany składu krwi: zmniejszenie liczby pewnego rodzaju białych krwinek (moż e wystąpić zwiększenie podatności na zakażenia), zmniejszenie liczby płytek krwi (mogą wystąpić nieprawidłowe krwawienia) i objawy niedokrwistości (osłabienie, uczucie zmęczenia, trudności w oddychaniu, uczucie niepokoju).
Może wystąpić czerwone zabarwienie moczu, zwłaszcza pierwszego po każdym wstrzyknięciu leku Doxorubicin medac. Nie ma powodów do obaw, mocz w krótkim czasie odzyska prawidłowe zabarwienie.
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób): • zakażenia.
pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób): • zmniejszona aktywność szpiku kostnego prowadzi do zmniejszenia liczby krwinek; • kardiomiopatia (osłabienie serca, podczas którego mięsień sercowy nie działa prawidłowo); • zmiany w EKG (w tym nieregularne bicie serca); • niedobór komórek krwi wywołujący zakażenie; • nudności i (lub) wymioty; • zapalenie błon śluzowych przewodu pokarmowego, rozpoczyna się pieczeniem w jamie ustnej lub w gardle); • jadłowstręt (anoreksja, zaburzenie jedzenia); • biegunka ― może prowadzić do odwodnienia; • zapalenie pęcherza moczowego, niekiedy z bólem podczas oddawania moczu, potrzebą częstszego oddawania moczu lub oddawania moczu w nocy bądź obecność krwi w moczu (po podaniu do pęcherza moczowego); • łysienie (wypadanie włosów); • posocznica (ciężkie zakażenie całego organizmu); • posocznica (bakteryjne zakażenie krwi); • wysypki skórne; • skóra może wydawać się ciemniejsza niż zwykle.
Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób): • odwodnienie; • zapalenie żył; • miejscowa reakcja nadwrażliwości napromieniowanego obszaru; • krwawienie z żołądka lub jelit; • ból brzucha; • owrzodzenie i martwica (śmierć komórek w obrębie tkanki) przewodu pokarmowego; • zapalenie krtani i gardła.
Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1 000 osób): • wtórna białaczka (nowotwór krwi wskutek skojarzonego leczenia z innym lekiem przeciwnowotworowym); • zespół rozpadu guza (powikłania po chemioterapii); • ciężkie reakcje alergiczne w tym wysypki skórne, swędzenie, gorączka, dreszcze i trudności w oddychaniu; • nadmierne zmniejszenie ilości białych krwinek podczas stosowania z innymi lekami przeciwnowotworowymi; • zapalenie spojówek (zazwyczaj powoduje zaczerwienienie, łzawienie oczu); • pokrzywka; • rumień (objaw podobny do wysypki) wzdłuż żyły, do której wstrzyknięto lek; • skóra i paznokcie mogą być ciemniejsze niż zwykle; • oddzielenie płytki paznokciowej; • dreszcze; • gorączka; • zawroty głowy.
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych): • znaczne zmniejszenie liczby krwinek czerwonych może powodować samoistne krwawienia lub niedokrwistość; • wstrząs (niskie ciśnienie krwi i słabe krążenie krwi); • krwawienie wewnętrzne; • uderzenia gorąca; • ciężka niewydolność serca (utrata funkcji serca); • zapalenie żył; • tworzenie zakrzepów w naczyniu krwionośnym; pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 • nieregularna praca serca; • skurcz oskrzeli (kaszel lub trudności w oddychaniu); • zapalenie płuc po napromienianiu; • zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; • zespół dłoniowo-podeszwowy; • miejscowa martwica tkanki (śmierć komórek w miejscu podania); • przebarwienie w jamie ustnej; • zwiększona wrażliwość skóry na światło słoneczne; • świąd skóry; • zaburzenie czynności nerek może prowadzić do niewydolności nerek; • wysokie stężenie kwasu moczowego we krwi; • brak miesiączki; • bezpłodność u mężczyzn (mała objętość nasienia lub brak nasienia); • zapalenie rogówki.
Może pojawić się pieczenie, zaczerwienienie i obrzęk w miejscu podania. Jeśli te objawy wystąpią podczas infuzji, należy poinformować lekarza lub personel pielęgniarski, ponieważ należy wówczas natychmiast przerwać wstrzyknięcie i podać w innym miejscu.
Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, PL-02-222 Warszawa, Tel.: +48 22 49-21-301, Faks: + 48 22 49-21- 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku
5. Jak przechowywać lek Doxorubicin medac
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na etykiecie i pudełku. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Nieotwarte fiolki przechowywać w lodówce (2°C - 8°C). Przechowywać fiolki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Lek należy zużyć bezpośrednio po otwarciu fiolki. Wyłącznie do sporządzenia pojedynczej dawki. Niezużyty roztwór należy usunąć niezwłocznie po podaniu dawki.
Nie należy stosować tego leku, jeśli roztwór nie jest klarowny, nie ma czerwonej barwy i zawiera widoczne cząstki stałe.
Pozostałości produktu leczniczego oraz wszystkie materiały użyte do rozcieńczania i podawania leku muszą zostać zniszczone zgodnie ze standardowymi procedurami szpitalnymi odnośnie do preparatów cytotoksycznych, zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie usuwania odpadów niebezpiecznych.
pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Doxorubicin medac
Jedna fiolka 5 ml zawiera 10 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 10 ml zawiera 20 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 25 ml zawiera 50 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 75 ml zawiera 150 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 100 ml zawiera 200 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Pozostałe składniki: chlorek sodu, kwas solny (do ustalenia pH) i woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Doxorubicin medac i co zawiera opakowanie Doxorubicin medac jest klarownym roztworem barwy czerwonej, praktycznie pozbawionym widocznych cząstek stałych.
Wielkości opakowań: Roztwór jest dostępny w opakowaniach po 1 fiolce zawierającej 5, 10, 25, 75 lub 100 ml roztworu, w ilości równoważnej 10, 20, 50, 150 lub 200 mg substancji czynnej (doksorubicyny chlorowodorku) w jednej fiolce.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
medac Gesellschaft für klinische Spezialpräparate mbH Theaterstr. 6 Niemcy
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 07.08.2020
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego
Niezgodności farmaceutyczne Nie należy mieszać doksorubicyny z heparyną ze względu na ryzyko wytrącania się osadu ani z 5-fluorouracylem ze względu na możliwość degradacji. Należy unikać dłuższego kontaktu z jakimikolwiek roztworami o zasadowym pH, ponieważ wywołują hydrolizę produktu leczniczego.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, ponieważ nie wykonano badań dotyczących zgodności.
Fiolki otwarte Produkt należy zużyć bezpośrednio po otwarciu fiolki.
Przygotowane roztwory do infuzji Trwałość fizykochemiczna roztworu 0,5 mg/ml w 0,9% roztworze chlorku sodu i 5% roztworze glukozy wynosi do 7 dni w temperaturze 2 - 8°C lub w temperaturze pokojowej (20°C do 25°C) w pojemnikach polietylenowych chronionych przed dostępem światła. Zważywszy na mikrobiologiczne czynniki ryzyka, produkt leczniczy należy wykorzystać bezpośrednio po otwarciu opakowania. Jeżeli produkt nie został natychmiast zużyty, użytkownik jest odpowiedzialny za ustalenie okresu i warunków przechowywania przed użyciem. Zwykle zaleca się pal (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 przechowywanie produktu przez okres nie dłuższy niż 24 h w temp. 2 - 8°C, chyba że roztwór przygotowano w kontrolowanych, walidowanych warunkach aseptycznych.
Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania Wyłącznie do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Należy przestrzegać instrukcji dotyczących obchodzenia się z lekami cytotoksycznymi.
Ze względu na właściwości toksyczne produktu zaleca się stosowanie następujących środków ostrożności: • Personel powinien zostać przeszkolony w zakresie właściwej techniki postępowania. • Kobiety w ciąży nie powinny uczestniczyć w przygotowywaniu lub podawaniu produktu leczniczego. • Personel pracujący z doksorubicyną powinien nosić odzież ochronną: okulary, fartuchy ochronne, rękawice jednorazowego użytku i maski oddechowe. • Należy wydzielić pomieszczenie do przygotowywania roztworów (w miarę możliwości z systemem laminarnego przepływu powietrza). Powierzchnię roboczą należy zabezpieczyć jednorazową bibułą z podłożem z tworzywa sztucznego. • Wszystkie przedmioty użyte do podawania produktu leczniczego lub sprzątania, w tym rękawice, należy umieścić w workach na odpady niebezpieczne, przeznaczonych do spalania odpadów w wysokiej temperaturze (700°C). • W razie kontaktu ze skórą należy przemyć skażone miejsce wodą z mydłem lub roztworem wodorowęglanu sodowego. Nie szorować skóry szczotką. • W razie zakropienia do oczu wywinąć powieki i obficie przepłukiwać oczy wodą przez co najmniej 15 minut, a następnie zasięgnąć porady lekarza. • Miejsce wycieku lub rozlania się preparatu należy przemyć rozcieńczonym roztworem podchlorynu sodu (zawartość czynnego chloru 1%), a następnie w miarę możliwości pozostawić roztwór przez noc i rano spłukać wodą. • Wszystkie materiały do czyszczenia należy usuwać w sposób opisany powyżej. • Po każdym zdjęciu rękawic umyć ręce.
Charakterystyka
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020
Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji
Jedna fiolka 5 ml zawiera łącznie 10 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 10 ml zawiera łącznie 20 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 25 ml zawiera łącznie 50 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 75 ml zawiera łącznie 150 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 100 ml zawiera łącznie 200 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: Produkt zawiera sodu chlorek (3,5 mg sodu w 1 ml). Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Roztwór do infuzji
Produkt ma postać klarownego roztworu czerwonej barwy, praktycznie pozbawionego cząstek stałych.
Doksorubicyna to cytotoksyczny produkt leczniczy przeznaczony do stosowania w następujących stanach nowotworowych: • drobnokomórkowy rak płuca • rak piersi • nawrót raka jajnika • leczenie ogólnoustojowe miejscowo zaawansowanego lub rozsianego raka pęcherza moczowego • podawanie dopęcherzowe w profilaktyce powierzchownego raka pęcherza moczowego po resekcji przezcewkowej • leczenie neoadiuwantowe i adiuwantowe kostniakomięsaka • zaawansowane mięsaki tkanek miękkich u dorosłych • mięsak Ewinga • choroba Hodgkina • chłoniak nieziarniczy • ostra białaczka limfatyczna • ostra białaczka mieloblastyczna • zaawansowany szpiczak mnogi • zaawansowany rak endometrium lub nawrót tego raka • guz Wilmsa spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 • zaawansowany rak brodawkowaty lub pęcherzykowy tarczycy • rak anaplastyczny tarczycy • zaawansowany nerwiak zarodkowy (neuroblastoma)
Doksorubicynę często stosuje się w chemioterapii skojarzonej z innymi produktami leczniczymi o działaniu cytostatycznym.
Leczenie doksorubicyną powinno być rozpoczęte przez lekarza z dużym doświadczeniem w zakresie stosowania cytostatycznych produktów leczniczych lub po konsultacji z takim lekarzem.
Ze względu na ryzyko kardiomiopatii, która może zakończyć się zgonem przed każdym podaniem produktu leczniczego należy indywidualnie rozważyć korzyści i zagrożenia dla pacjenta.
Podanie dożylne Podanie dożylne: Dawka doksorubicyny zależy od schematu dawkowania, stanu ogólnego pacjenta i wcześniejszego leczenia.
W celu zapobiegania kardiomiopatii zaleca się, by całkowita dawka skumulowana doksorubicyny podana w ciągu całego życia pacjenta nie przekraczała 450-550 mg/m² powierzchni ciała (dotyczy to również podobnych produktów leczniczych, np. daunorubicyny). W przypadku radioterapii obejmującej śródpiersie i (lub) serce u pacjentów ze współistniejącą chorobą serca przed podaniem alkilujących produktów leczniczych lub przed skojarzonym zastosowaniem produktów leczniczych o działaniu kardiotoksycznym bądź u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka (nadciśnienie tętnicze od > 5 lat, choroba wieńcowa, zastawkowa lub uszkodzenie mięśnia sercowego w wywiadzie, wiek > 70 lat), nie należy stosować całkowitej dawki skumulowanej większej niż 400 mg/m² powierzchni ciała oraz należy monitorować czynność serca (patrz punkt 4.4).
Produkt jest podawany w infuzji igłą motylkową do jednej z dużych żył przez zestaw do wlewów dożylnych (układ grawitacyjny) w 0,9% roztworze sodu chlorku lub 5% roztworze dekstrozy. Wlew wykonuje się przez 2-3 min. Taka technika ogranicza ryzyko zakrzepicy lub wynaczynienia, co mogłoby prowadzić do poważnego miejscowego zapalenia tkanki łącznej i martwicy.
Zalecana dawka, obliczona na podstawie powierzchni ciała, w monoterapii doksorubicyną wynosi leczniczymi przeciwnowotworowymi dawkę doksorubicyny zmniejsza się do 30 - 40 mg/m² powierzchni ciała i podaje raz na trzy tygodnie.
U pacjentów, którzy nie mogą otrzymywać pełnej dawki (np. w przypadku immunosupresji, podeszłego wieku) dawka alternatywna wynosi 15 - 20 mg/m² powierzchni ciała raz w tygodniu.
Pacjenci po radioterapii Pacjenci po radioterapii śródpiersia i okolic serca nie powinni otrzymywać całkowitej skumulowanej dawki doksorubicyny większej niż 400 mg/m² powierzchni ciała.
Pacjenci w podeszłym wieku U osób w podeszłym wieku może być konieczne zmniejszenie dawki.
Dzieci i młodzież Dawkowanie u dzieci U dzieci należy zmniejszyć dawkę ze względu na zwiększone ryzyko kardiotoksyczności, szczególnie toksyczności opóźnionej. Należy spodziewać się działania mielotoksycznego o maksymalnym nasileniu po 10 – 14 dniach od rozpoczęcia leczenia. Maksymalna dawka skumulowana u dzieci wynosi 400 mg/m² powierzchni ciała.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Zaburzenie czynności wątroby W przypadku zaburzenia czynności wątroby dawkę należy zmniejszyć zgodnie z poniższą tabelą:
Stężenie bilirubiny w surowicy Retencja BSP
Zalecana dawka
> 50 μmol/l Ponad 15% 25% zwykłej dawki
Zaburzenie czynności nerek W przypadku niewydolności nerek z GFR mniejszym niż 10 ml/min należy podać 75% obliczonej dawki.
Pacjenci otyli W przypadku osób otyłych można rozważyć zmniejszenie dawki początkowej lub wydłużenie okresu pomiędzy dawkami (patrz punkt 4.4).
Podanie dopęcherzowe Podanie dopęcherzowe: Doksorubicynę we wlewach dopęcherzowych można stosować w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz w celu zapobiegania nawrotom po resekcji przezcewkowej (TUR). Zalecana dawka w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego wynosi 30 - 50 mg w co 15 minut zmieniać pozycję o 90 stopni. W celu uniknięcia niepożądanego rozcieńczenia moczem, pacjent nie powinien nic pić przez 12 godzin przed podaniem wlewu dopęcherzowego (wytwarzanie moczu ulegnie wówczas zmniejszeniu do około 50 ml/h). Kurację można powtarzać w odstępie od leczniczo.
Nadwrażliwość na substancję czynną (chlorowodorek doksorubicyny) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1, lub na inne antracykliny albo antrachinony.
Przeciwwskazania do podania dożylnego: • trwałe zahamowanie czynności szpiku kostnego lub ciężkie zapalenie jamy ustnej podczas poprzedniego leczenia cytotoksycznego i (lub) radioterapii; • zakażenie uogólnione; • ciężkie zaburzenie czynności wątroby; • ciężkie zaburzenia rytmu serca, niewydolność serca, zawał serca w wywiadzie, ostra zapalna choroba serca; • dotychczasowe leczenie antracyklinami w maksymalnej łącznej dawce (patrz punkt 4.4); • zwiększona skłonność do krwawień; • karmienie piersią.
Przeciwwskazania do podania dopęcherzowego: • nowotwory inwazyjne penetrujące ścianę pęcherza moczowego (stopień zaawansowania większy niż T1); • zakażenia układu moczowego; • zapalenie pęcherza moczowego; • niekorzystne warunki cewnikowania (np. zwężenie cewki moczowej); • krwiomocz; • karmienie piersią.
Dawki nie należy podawać ponownie w przypadku istniejącego lub rozwijającego się zahamowania spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 czynności szpiku kostnego lub, owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej, które mogą poprzedzać objawy ostrzegawcze, np. pieczenie policzków. W takich przypadkach nie zaleca się podawania kolejnych dawek.
Podobnie jak w przypadku każdej chemioterapii, Doxorubicin medac powinien być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w zakresie chemioterapii przeciwnowotworowej. Prawidłowe leczenie oraz postępowanie w razie powikłań można prowadzić wyłącznie, jeśli odpowiednie warunki do diagnostyki i leczenia są łatwo dostępne.
Przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną należy wyleczyć objawy ostrej toksyczności po poprzednim leczeniu cytotoksycznym (np. zapalenie jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość oraz uogólnione zakażenia).
Przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia doksorubicyną zaleca się następujące badania kontrolne (częstość wykonywania badań zależy od stanu ogólnego pacjenta, dawki i jednocześnie stosowanych produktów leczniczych):
• zdjęcie RTG płuc i klatki piersiowej oraz EKG; • regularne monitorowanie czynności serca (LVEF, np. EKG, echokardiografia i badanie techniką MUGA); • codzienna kontrola jamy ustnej i gardła w kierunku zmian błony śluzowej; • badania krwi: hematokryt, trombocyty, obraz odsetkowy układu białokrwinkowego, aktywność AspAT, AlAT, LDH, stężenie bilirubiny i kwasu moczowego.
Kardiotoksyczność Kardiotoksyczność to działanie toksyczne antracyklin, które może manifestować się w fazie wczesnej (ostrej) lub późnej (opóźnionej).
Wczesne (ostre) objawy toksyczności: Wczesna kardiotoksyczność doksorubicyny obejmuje głównie tachykardię zatokową i (lub) zaburzenia EKG, np. nieswoiste zmiany odcinka ST-T. Opisywano również tachyarytmie, w tym przedwczesne pobudzenia komorowe i częstoskurcz komorowy, bradykardię oraz blok przedsionkowo-komorowy i blok pęczka Hisa. Te objawy na ogół świadczą o ostrej, przemijającej toksyczności. Patologiczne spłaszczenie i poszerzenie zespołu QRS może świadczyć o kardiomiopatii wywołanej przez chlorowodorek doksorubicyny. Niewydolność serca rozpoznaje się z reguły, jeśli u pacjentów o prawidłowej początkowej wartości LVEF (50%) dojdzie do zmniejszenia wartości bezwzględnej o 10% lub zmniejszenia wartości początkowej o ponad 50% i w tym przypadku należy starannie rozważyć dalsze leczenie chlorowodorkiem doksorubicyny.
Późne (opóźnione) objawy toksyczne: Objawy opóźnionej kardiotoksyczności zazwyczaj występują późno w trakcie leczenia doksorubicyną lub po 2-3 miesiącach od jego zakończenia. Opisywano również kardiotoksyczność w późniejszym okresie, po kilku miesiącach lub latach po zakończeniu kuracji. Objawy opóźnionej kardiomiopatii obejmują zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub) objawy podmiotowe i przedmiotowe zastoinowej niewydolności serca (CHF), w tym duszność, obrzęk płuc, obrzęki ortostatyczne, kardiomegalię i hepatomegalię, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk w opłucnej i cwałowy rytm serca. Opisywano również efekty podostre, np. zapalenie osierdzia i mięśnia sercowego. Najpoważniejszym objawem kardiomiopatii po podaniu antracyklin jest zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca. Jej wystąpienie świadczy o skumulowanej toksyczności i ogranicza dawkę produktu leczniczego.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Czynność serca należy ocenić przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną, a następnie monitorować w trakcie leczenia, aby zminimalizować ryzyko ciężkiego zaburzenia czynności serca. Ryzyko zaburzeń czynności można zmniejszyć regularnie monitorując LVEF w trakcie leczenia oraz przerywając podawanie doksorubicyny natychmiast po wystąpieniu objawów. Właściwe metody ilościowej, powtarzalnej oceny czynności serca (ocena LVEF) obejmują scyntygrafię metodą MUGA lub echokardiografię. Zaleca się początkowe badanie czynności serca (EKG oraz MUGA lub echokardiografia), szczególnie u pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF (MUGA lub echokardiografia), szczególnie w razie większych skumulowanych dawek antracyklin. Należy stosować jedną technikę diagnostyczną przez cały okres obserwacji.
Szacuje się, że prawdopodobieństwo zastoinowej niewydolności serca wynosi 1 do 2% dla skumulowanej dawki 300 mg/m² powierzchni ciała i powoli wzrasta w miarę zbliżania się do skumulowanej dawki całkowitej 450 - 550 mg/m² powierzchni ciała. Następnie ryzyko zastoinowej niewydolności serca znacznie wzrasta, dlatego nie zaleca się podawania skumulowanej dawki całkowitej większej niż 550 mg/m² powierzchni ciała. Kardiotoksyczność może również występować przy mniejszych skumulowanych dawkach doksorubicyny, jeśli stwierdzono dodatkowe czynniki ryzyka (choroba sercowo-naczyniowa w wywiadzie, uprzednie leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami, wcześniejsza lub skojarzona radioterapia okolicy śródpiersia i (lub) osierdzia oraz skojarzone stosowanie produktów leczniczych o działaniu inotropowym ujemnym, w tym cyklofosfamidu i 5-fluorouracylu). W takich przypadkach należy uważnie kontrolować czynność serca.
U dzieci i młodzieży po podaniu doksorubicyny występuje zwiększone ryzyko wystąpienia opóźnionej kardiotoksyczności. U kobiet może wystę pować większe ryzyko kardiotoksyczności niż u mężczyzn. Zaleca się okresowe przeprowadzanie badań kontrolnych czynności serca w celu monitorowania tego działania. Prawdopodobnie toksyczność doksorubicyny i innych antracyklin lub antracenodionów jest addycyjna. Wykazano, że wcześniejsze zastosowanie digoksyny (250 μg na dobę, od 7 dni przed podaniem doksorubicyny) może chronić przed działaniem kardiotoksycznym.
Mielosupresja Często występuje zahamowanie czynności szpiku kostnego, głównie linii leukocytarnej. Z tego powodu konieczne jest staranne kontrolowanie parametrów hematologicznych. Przy stosowaniu zalecanego schematu dawkowania leukopenia jest zwykle przemijająca. Maksymalne nasilenie objawów występuje na ogół po 10 – 14 dniach, a powrót do wartości prawidłowych po 21 dniach od podania produktu leczniczego. Podczas stosowania zalecanych dawek doksorubicyny należy spodziewać się leukopenii nawet do wartości 1000/mm³. Należy również kontrolować liczbę erytrocytów i płytek krwi ze względu na ryzyko niedokrwistości i małopłytkowości. Objawy kliniczne silnej mielosupersji obejmują gorączkę, zakażenia, posocznicę lub bakteriemię, wstrząs septyczny, krwotok, niedotlenienie tkanek lub zgon.
Mielosupresja występuje częściej u pacjentów po przebytej rozległej radioterapii, z naciekami nowotworowymi kości, zaburzeniem czynności wątroby (jeśli nie zmniejszono dawki zgodnie z zaleceniem) oraz otrzymujących inne produkty lecznicze o działaniu mielosupresyjnym. Toksyczność hematologiczna może powodować konieczność zmniejszenia dawki lub odroczenia podawania doksorubicyny. Utrzymująca się ciężka mielosupresja może prowadzić do nadkażenia lub krwotoku. Ze względu na działanie mielosupresyjne produktu leczniczego konieczna jest ścisła kontrola parametrów hematologicznych.
U pacjentów otrzymujących doksorubicynę w skojarzeniu z przeciwnowotworowymi produktami leczniczymi uszkadzającymi DNA obserwowano rzadkie przypadki wtórnej ostrej białaczki szpikowej poprzedzonej lub niepoprzedzonej fazą przedbiałaczkową. Występuje wówczas krótki okres utajenia (1-3 lata).
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Radioterapia Należy obowiązkowo zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów po uprzedniej radioterapii, w trakcie radioterapii lub planujących radioterapię, ze względu na zwiększone ryzyko nasilenia miejscowych reakcji w polu napromieniania (ang. recall phenomenon) po podaniu doksorubicyny. W tym kontekście opisywano ciężką, niekiedy śmiertelną hepatotoksyczność (uszkodzenie wątroby). Uprzednie napromienianie śródpiersia nasila działanie kardiotoksyczne doksorubicyny. Nie można stosować dawki skumulowanej większej niż 400 mg/m² powierzchni ciała, szczególnie w takim przypadku.
Immunosupresja Doksorubicyna jest produktem leczniczym o silnym, przemijającym działaniu immunosupresyjnym. Należy stosować odpowiednią profilaktykę zakażeń wtórnych.
Szczepienia Podanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek pacjentom z zaburzeniem odporności w wyniku stosowania chemioterapeutyków, w tym doksorubicyny, może prowadzić do ciężkich lub śmiertelnych zakażeń. U pacjentów otrzymujących doksorubicynę należy unikać szczepienia żywymi szczepionkami. Można podać szczepionki zawierające martwe lub inaktywowane drobnoustroje; niemniej odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona. Należy unikać kontaktu z osobami, które niedawno były szczepione przeciwko polio.
Zwiększona toksyczność Odnotowano, że doksorubicyna może zwiększać stopień toksyczności innego leczenia przeciwnowotworowego jak np. krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego po podaniu cyklofosfamidu, zapalenie błon śluzowych po radioterapii, hepatotoksyczność po podaniu 6- merkaptopuryny i toksyczność streptozocyny lub metotreksatu (patrz punkt 4.5).
Zaburzenie czynności wątroby Zaburzenie czynności wątroby nasila działanie toksyczne zalecanych dawek doksorubicyny. Przed ustaleniem indywidualnego dawkowania zaleca się ocenę czynności wątroby na podstawie typowych klinicznych badań laboratoryjnych, w tym oznaczenia aktywności AspAT, AlAT, fosfatazy alkalicznej, stężenia bilirubiny i próby z bromosulfoftaleiną. W razie potrzeby należy odpowiednio zmniejszyć dawkowanie (patrz punkt 4.2).
Rakotwórczość, mutacje i zaburzenia funkcji rozrodczych Działanie genotoksyczne i mutagenne doksorubicyny wykazano w badaniach in vitro i in vivo.
Doksorubicyna może wywoływać u kobiet zahamowanie krwawień miesiączkowych. Po zakończeniu leczenia owulacja i krwawienia miesiączkowe powracają, jednak może wystąpić przedwczesna menopauza.
Doksorubicyna ma działanie mutagenne i może indukować uszkodzenia chromosomów w komórkach rozrodczych człowieka. U leczonych pacjentów może wystąpić utrwalona oligospermia lub azoospermia, jednak opisywano również powrót do prawidłowych wartości normospermii. To powikłanie może wystąpić po kilku latach od zakończenia leczenia.
Stany w miejscu podania Smugowaty rumień wzdłuż przebiegu żyły oraz nagłe zaczerwienienie twarzy mogą świadczyć o zbyt szybkim podaniu produktu leczniczego. Uczucie kłucia lub pieczenia po dożylnym podaniu doksorubicyny może wskazywać na wynaczynienie. W takim wypadku należy natychmiast przerwać wlew, nawet jeśli po aspiracji z naczynia uzyskuje się krew, i wybrać inną żyłę do infuzji. Przypadkowe podanie okołonaczyniowe prowadzi do miejscowej martwicy i zakrzepowego zapalenia żył. Uczucie pieczenia w okolicy wprowadzenia igły do infuzji może wskazywać na podanie okołonaczyniowe. W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać infuzję lub wstrzyknięcie; igłę należy pozostawić w miejscu na niedługi czas, a następnie po krótkiej aspiracji usunąć. W przypadku wynaczynienia należy rozpocząć dożylną infuzję deksrazoksanu nie później niż 6 godzin po wynaczynieniu spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 (dawkowanie i bardziej szczegółowe informacje, patrz ChPL deksrazoksanu). W przypadku, gdy stosowanie deksrazoksanu jest przeciwwskazane, zaleca się stosowanie dimetylosulfotlenku 99% (DMSO) miejscowo na obszar dwa razy większy niż obszar dotknięty (4 krople na 10 cm² pola powierzchni skóry) i czynność tę należy powtarzać trzy razy na dobę przez okres nie krótszy niż 14 dni. W razie konieczności należy rozważyć opracowanie (debridement) tego obszaru. Z uwagi na antagonistyczny mechanizm działania, obszar należy schłodzić po zastosowaniu DMSO (zwężenie światła naczyń vs rozszerzenie światła naczyń), np. w celu złagodzenia bólu. Nie należy stosować DMSO u pacjentów, którzy otrzymują deksrazoksan w leczeniu wynaczynienia spowodowanego przez antracykliny. Inne sposoby postępowania traktowane są w literaturze jako kontrowersyjne i nie mają potwierdzonej wartości.
Doksorubicyny nie wolno podawać dooponowo, domięśniowo ani w długotrwałych wlewach dożylnych. Nie zaleca się wykonywania bezpośrednich wlewów dożylnych ze względu na ryzyko martwicy po ewentualnym przedostaniu się roztworu do tkanek. Jeśli stosowany jest cewnik do żyły centralnej, zaleca się wlew doksorubicyny w 0,9% roztworze sodu chlorku.
Inne Zaleca się zachowanie ostrożności również w przypadku jednoczesnej lub wcześniejszej radioterapii śródpiersia lub okolicy serca lub po leczeniu innymi substancjami o działaniu kardiotoksycznym.
Doksorubicyna może wywoływać hiperurykemię wskutek nadmiernego katabolizmu puryn związanego z szybkim rozpadem komórek nowotworowych spowodowanym podaniem produktu leczniczego - zespół rozpadu nowotworu (patrz punkt 4.8). Po pierwszym leczeniu należy oznaczyć stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Powikłaniom zespołu rozpadu nowotworu można zapobiegać przez odpowiednie nawodnienie pacjenta, alkalizację moczu i profilaktyczne stosowanie allopurynolu.
Sód
Produkt leczniczy zawiera 0,154 mmol (lub 3,54 mg) sodu na ml roztworu do infuzji, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Różne wielkości opakowań tego produktu leczniczego zawierają następujące ilości sodu:
Fiolka 5 ml: Ta wielkość opakowania zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Fiolka 10 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 35,42 mg sodu, co odpowiada 1,77% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Fiolka 25 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 88,55 mg sodium, co odpowiada 4,43% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Fiolka 75 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 265,65 mg sodu, co odpowiada 13,28% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Fiolka 100 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 354,20 mg sodu, co odpowiada 17,71% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Podanie dopęcherzowe Podanie dopęcherzowe doksorubicyny może wywoływać objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego (np. dyzuria, częste oddawanie moczu, oddawanie moczu w nocy, pieczenie podczas oddawania moczu, krwiomocz, martwica ściany pęcherza moczowego). Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku problemów z cewnikowaniem (np. niedrożność cewki moczowej wywołana przez naciekanie guza położonego w obrębie światła pęcherza). Wlewy dopęcherzowe są przeciwwskazane w przypadku nowotworów penetrujących ścianę pęcherza moczowego (stopień zaawansowania większy niż T1). Nie należy podawać produktu leczniczego dopęcherzowo w przypadku nowotworów penetrujących ścianę pęcherza moczowego, zakażenia dróg moczowych lub stanów zapalnych pęcherza moczowego.
Należy poinformować pacjenta, że mocz może mieć czerwonawe zabarwienie (szczególnie w pierwszym oddaniu moczu po leczeniu), jednak nie jest to powód do niepokoju. spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020
Produkt leczniczy zawiera 3,5 mg sodu w 1 ml chlorowodorku doksorubicyny roztworu do infuzji. Należy zwrócić na to uwagę w przypadku pacjentów stosujących dietę z kontrolowaną zawartością sodu.
Jednoczesne stosowanie innych przeciwnowotworowych produktów leczniczych, np. antracyklin (daunorubicyna, epirubicyna, idarubicyna), cisplatyny, cyklofosfamidu, cyklosporyny, cytarabiny, dakarbazyny, daktynomycyny, fluorouracylu, mitomycyny C, taksanów, zwiększa ryzyko zastoinowej niewydolności serca powodowanej przez doksorubicynę. Jeśli doksorubicyna jest podawana bezpoś rednio po paklitakselu w szybkim wlewie dożylnym, może to znacząco wpływać na eliminację doksorubicyny. W przypadku skojarzonego stosowania z paklitakselem obserwowano zmniejszenie klirensu doksorubicyny i częstsze przypadki neutropenii oraz zapalenia jamy ustnej.
W przypadku stosowania doksorubicyny z kardiologicznymi produktami leczniczymi (np. blokery kanałów wapniowych, werapamil) również obserwowano nasilenie działania kardiotoksycznego oraz zwiększenie maksymalnego stężenia doksorubicyny, okresu półtrwania w końcowej fazie eliminacji i objętości dystrybucji. Podczas leczenia doksorubicyną zmniejsza się dostępność biologiczna digoksyny. W przypadku stosowania podobnych schematów leczenia skojarzonego konieczna jest staranna kontrola monitorowania czynności serca.
Stosowanie trastuzumabu w skojarzeniu z antracyklinami (np. doksorubicyną) powoduje duże ryzyko wystąpienia objawów kardiotoksyczności. Nie należy podawać trastuzumabu w skojarzeniu z antracyklinami, z wyjątkiem badań klinicznych z grupą kontrolną, w których monitoruje się czynność serca. U pacjentów otrzymujących antracykliny po zaprzestaniu leczenia innymi lekami kardiotoksycznymi, w szczególności lekami o długim okresie półtrwania, takimi jak trastuzumab, również może występować zwiększone ryzyko kardiotoksyczności. Opisywany okres półtrwania trastuzumabu jest różny. Substancja ta może utrzymywać się w krążeniu do 7 miesięcy. Dlatego, w miarę możliwości, lekarze powinni unikać leczenia opartego na antracyklinach przez okres do 7 miesięcy od zaprzestania stosowania trastuzumabu. W przypadku stosowania antracyklin przed zakończeniem tego okresu zaleca się ścisłe monitorowanie czynności serca.
Doksorubicyna jest metabolizowana przez cytochrom P450 (CYP450) i stanowi substrat dla białka transportującego glikoproteiny P (Pgp). Skojarzone stosowanie inhibitorów CYP450 i (lub) Pgp może prowadzić do zwiększenia stężenia doksorubicyny w osoczu, a tym samym zwiększenia toksyczności, natomiast jednoczesne stosowanie induktorów CYP450 (np. ryfampicyna i barbiturany) może powodować zmniejszenie stężenia doksorubicyny w osoczu i ograniczać skuteczność leczenia.
Cyklosporyna, jako inhibitor CYP3A4 i Pgp zwiększa AUC doksorubicyny i doksorubicynolu odpowiednio o 55% i 350%. Skojarzone stosowanie tych produktów leczniczych może wymagać modyfikacji dawkowania. Wykazano również, że cymetydyna powoduje zmniejszenie klirensu osocza i zwiększenie AUC doksorubicyny.
Opisywano zwiększenie częstości występowania krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego u pacjentów otrzymujących cyklofosfamid po leczeniu doksorubicyną.
Jednoczesne stosowanie doksorubicyny zmniejsza wchłanianie przeciwpadaczkowych produktów leczniczych (np. karbomazepina, fenytoina, walproinian).
Ponieważ doksorubicyna jest szybko metabolizowana i wydalana głównie z żółcią, skojarzone stosowanie chemioterapeutyków o znanym działaniu hepatoksycznym (np. merkaptopuryna, metotreksat, streptozocyna) może potencjalnie nasilać toksyczność doksorubicyny w efekcie zmniejszenia klirensu wątrobowego tego produktu leczniczego. Jeśli konieczne jest skojarzone stosowanie hepatotoksycznych produktów leczniczych, należy zmodyfikować dawkowanie doksorubicyny.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Obserwowano zaburzenia hematopoezy po skojarzonym stosowaniu doksorubicyny i substancji oddziaływujących na czynność szpiku kostnego (np. pochodne amidopiryny, antyretrowirusowe produkty lecznicze, chloramfenikol, fenytoina, sulfonamidy). Skojarzone stosowanie z progesteronem prowadzi do nasilenia neutropenii i małopłytkowości. Podczas skojarzonego stosowania amfoterycyny B i doksorubicyny może wystąpić silne działanie neurotoksyczne. Po jednoczesnym leczeniu doksorubicyną z rytonawirem opisywano zwiększone stężenie doksorubicyny.
Toksyczne działanie doksorubicyny może nasilać skojarzone stosowanie z innymi cytostatykami (np. cytarabiną, cysplatyną, cyklofosfamidem). W związku z leczenieniem skojarzonym z cytarabiną zgłaszano występowanie martwicy jelita grubego z masywnym krwotokiem i ciężkimi zakażeniami.
Klozapina może zwiększać ryzyko i nasilenie hematologicznych objawów toksycznych doksorubicyny.
Doksorubicyna ma silne działanie radiouczulające (środek radiouczulający). Działanie nasilające efekty radioterapii (ang. recall phenomenon) może prowadzić do stanów zagrożenia życia. Każda poprzedzająca, jednoczesna lub następowa radioterapia może nasilać kardiotoksyczność lub hepatotoksyczność doksorubicyny.
Doksorubicyna może powodować zaostrzenie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego wywołanego przez wcześniejsze leczenie cyklofosfamidem.
Doksorubicyna może zmniejszać dostępność biologiczną digoksyny.
Leczenie doksorubicyną może prowadzić do zwiększenia stężenia kwasu moczowego w surowicy, a zatem konieczna może być modyfikacja dawkowania przeciwhiperurykemicznych produktów leczniczych.
W czasie chemioterapii doksorubicyną nie wolno stosować żywych szczepionek, ze względu na ryzyko uogólnionej choroby, która może prowadzić do śmierci. Ryzyko takie jest większe u pacjentów, u których ze względu na chorobę zasadniczą zastosowano czynniki immunosupresyjne. Pacjenci leczeni doksorubicyną powinni również unikać kontaktu z osobami niedawno szczepionymi przeciw polio.
Równoczesne podawanie heparyny i doksorubicyny może prowadzić do podwyższenia klirensu doksorubicyny. Ponadto mogą wytrącać się osady, co prowadzi do braku skuteczności działania obu tych produktów leczniczych (patrz punkt 6.2).
Ciąża Nie należy podawać doksorubicyny kobietom w ciąży. Na ogół cytostatyki podaje się w ciąży wyłącznie, jeśli istnieją jednoznaczne wskazania, po starannym rozważeniu korzyści dla matki i ewentualnych zagrożeń dla płodu. W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że doksorubicyna wykazuje działanie embriotoksyczne, fetotoksyczne i teratogenne (patrz punkt 5.3). Kobiety nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie i do 6 miesięcy po okresie leczenia. Zaleca się, aby mężczyźni leczeni doksorubicyną unikali poczęcia dziecka w trakcie leczenia i do 6 miesięcy po okresie leczenia.
Mężczyźni i kobiety powinni stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia oraz 6 miesięcy po jego zakończeniu (patrz punkt 4.4).
Karmienie piersią Opisywano, że doksorubicyna przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla niemowląt karmionych piersią. Ponieważ stosowanie doksorubicyny w okresie laktacji jest przeciwwskazane, na czas leczenia doksorubicyną należy przerwać karmienie piersią (patrz punkt 4.3).
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Płodność U kobiet doksorubicyna może powodować bezpłodność w trakcie leczenia. Mężczyźni przed rozpoczęciem leczenia mogą skorzystać z poradnictwa w zakresie kriokonserwacji (lub krioprezerwacji) nasienia ze względu na ryzyko nieodwracalnej niepłodności pod wpływem leczenia doksorubicyną.
Ze względu na częste występowanie nudności i wymiotów, nie zaleca się prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.
Leczenie doksorubicyną często powoduje działania niepożądane, niekiedy na tyle poważne, że wymagają ścisłego monitorowania stanu pacjenta. Częstość i rodzaj działań niepożądanych zależy m.in. od dawki i szybkości podawania wlewu. Supresja szpiku kostnego jest ostrym działaniem niepożądanym ograniczającym dawkę, jednak najczęściej jest przemijająca. Objawy kliniczne silnej mielosupersji lub toksyczności hematologicznej po leczeniu doksorubicyną mogą obejmować gorączkę, zakażenia, posocznicę lub bakteriemię, krwotoki, niedotlenienie tkanek lub zgon. Niemal u wszystkich pacjentów występują nudności i wymioty oraz wypadanie włosów.
W ramach każdej grupy układów narządów działania niepożądane uszeregowano według częstości (w pierwszej kolejności podano najczęstsze objawy). W ocenie działań niepożądanych zastosowano następujące kategorie częstości występowania:
Bardzo często (≥ 1/10) Często (≥ 1/100 do < 1/10) Niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000) Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Bardzo często Często Zakażenie Posocznica, bakteriemia Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy) Rzadko Wtórna ostra białaczka szpikowa (stosowanie w skojarzeniu z przeciwnowotworowymi produktami leczniczymi uszkadzającymi DNA) (patrz punkt 4.4), zespół lizy nowotworu Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo często Często Neutropenia Depresja szpiku kostnego, leukopenia (patrz punkt 4.4) Częstość nieznana Małopłytkowość, niedokrwistość (patrz punkt 4.4) Zaburzenia układu immunologicznego Rzadko Reakcje anafilaktyczne Zaburzenia endokrynologiczne Częstość nieznana Uderzenia gorąca Zaburzenia oka Rzadko Częstość nieznana
Zapalenie spojówek, łzawienie Zapalenie rogówki Zaburzenia serca
Często Kardiotoksyczność tj. kardiomiopatia (2%; np. zmniejszenie LVEF, duszność), zmiany EKG (np. częstoskurcz zatokowy, zastoinowa niewydolność serca, tachyarytmie, częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok odnogi pęczka Hisa) spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Częstość nieznana Zaburzenia rytmu serca, ciężka niewydolność serca może wystąpić nagle, bez uprzednich zmian w zapisie EKG Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często Stwardnienie żył Częstość nieznana Zakrzepowe zapalenie żył, choroba zakrzepowo- zatorowa, wstrząs, krwotok Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Częstość nieznana Skurcz oskrzeli, popromienne zapalenie płuc Zaburzenia żołądka i jelit
Często Nudności, wymioty, jadłowstręt, biegunka. Zapalenie błony śluzowej najczęściej rozwija się od 5 do 10 dni po zakończeniu leczenia; zwykle pierwsze objawy obejmują uczucie pieczenia w jamie ustnej i gardle. Zmiany zapalne mogą dotyczyć pochwy, odbytnicy i przełyku i postępować do etapu nadżerek, powodując ryzyko wtórnego zakażenia. Objawy zazwyczaj ustępują w ciągu 10 dni. Zapalenie błony śluzowej może mieć ciężki przebieg u pacjentów po radioterapii błon śluzowych. Niezbyt często
Częstość nieznana Krwawienie z przewodu pokarmowego, bóle brzucha, owrzodzenia i martwica jelita grubego, zapalenie jamy ustnej, zapalenie przełyku Przebarwienie błony śluzowej Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Częstość nieznana Hepatotoksyczność, przejściowe zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (patrz punkt 4.4) Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często Łysienie, hiperpigmentacja skóry, wysypka Niezbyt często Zaostrzenie reakcji skórnej po uprzedniej radioterapii Rzadko Pokrzywka, martwica tkanek, miejscowy odczyn rumieniowy wzdłuż przebiegu żyły, do której podano produktu leczniczego, hiperpigmentacja łożysk paznokci, onycholiza, wzrastanie fałdów skórnych (głównie u dzieci) Częstość nieznana Niedotlenienie tkanek, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, nadwrażliwość na światło, świąd Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Często Dopęcherzowe podanie produktu leczniczego może powodować krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, miejscowe reakcje (chemiczne zapalenie pęcherza) manifestujące się np. objawami dyzurycznymi, częstym oddawaniem moczu, oddawaniem moczu w nocy, pieczeniem podczas mikcji, krwiomoczem, martwicą ściany pęcherza) Częstość nieznana Uszkodzenie nerek, ostra niewydolność nerek; hiperurykemia (patrz punkt 4.4) Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Częstość nieznana Doksorubicyna może powodować bezpłodność w trakcie podawania produktu leczniczego. Wydaje się, że owulacja i miesiączkowanie są prawidłowe po zakończeniu leczenia, jednak istnieją jedynie ograniczone informacje na temat przywrócenia płodności u mężczyzn. Brak miesiączki, oligospermia, azoospermia spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 (patrz punkt 4.4) Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często Odwodnienie Rzadko Reakcje anafilaktyczne, dreszcze, gorączka, zawroty głowy Częstość nieznana Uczucie kłucia i pieczenia w miejscu wstrzyknięcia (patrz punkt 4.4), złe samopoczucie lub osłabienie, czerwone zabarwienie moczu Procedury medyczne i chirurgiczne Częstość nieznana Wynaczynienie produktu leczniczego może prowadzić do ciężkiego zapalenia tkanki podskórnej, tworzenia pęcherzy i miejscowej martwicy tkanek. Niekiedy konieczne jest leczenie chirurgiczne (w tym przeszczepy skóry)
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, PL-02-222 Warszawa, Tel.: + 48 22 49-21-301, Faks: +48 22 49-21- 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Objawy przedawkowania najczęściej są wynikiem działania farmakologicznego doksorubicyny. Wykazano, letalne działanie doksorubicyny w pojedynczych dawkach 250 mg i 500 mg. Te dawki mogą również spowodować w ciągu 24 godzin ostre zwyrodnienie mięśnia sercowego i ciężką mielosupresję, przy czym skutki są najsilniejsze po 10-15 dniach od podania produktu leczniczego. Opóźniona niewydolność serca może wystąpić w okresie do sześciu miesięcy po przedawkowaniu. W tym czasie należy stosować leczenie wspomagające. Szczególną uwagę należy zwrócić na zapobieganie i leczenie możliwych krwotoków lub wtórnych zakażeń po silnej, utrzymującej się mielosupresji. Należy rozważyć przetoczenie krwi i izolację pacjenta. Wykazano również, że hemoperfuzja bezpośrednio po przedawkowaniu może być skuteczną metodą leczenia.
Opóźniona niewydolność serca może wystąpić w okresie do sześciu miesięcy po przedawkowaniu. Należy ściśle kontrolować stan pacjentów, a w razie objawów niewydolności serca należy zastosować typowe leczenie.
Grupa farmakoterapeutyczna: środki cytotoksyczne (antracykliny i związki pochodne) Kod ATC: L01DB01
Doksorubicyna jest antybiotykiem antracyklinowym. Efekt przeciwnowotworowy wynika z działania cytotoksycznego, szczególnie interkalacji z nicią DNA, hamowaniu aktywności enzymatycznej topoizomerazy II oraz tworzenia reaktywnych form tlenu (ROS). Te procesy zakłócają syntezę DNA. Interkalacja cząsteczki doksorubicyny prowadzi do zahamowania działania polimeraz RNA i DNA wskutek zaburzenia rozpoznawania zasad i swoistości sekwencji. Hamowanie działania topoizomerazy II prowadzi do pęknięć jednej lub obu nici helisy DNA. Reakcja chemiczna pomiędzy DNA i reaktywnymi formami tlenu (np. rodnik hydroksylowy OH ) prowadzi do rozbicia cząsteczki spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 DNA. Prowadzi to do powstawania mutacji i aberracji chromosomowych.
Wydaje się, że działanie toksyczne doksorubicyny zachodzi głównie w obrębie aktywnych proliferacyjnie zdrowych tkanek. Dlatego uszkodzenia dotyczą głównie szpiku kostnego, przewodu pokarmowego i gruczołów płciowych.
Oporność jest istotną przyczyną niepowodzenia terapii doksorubicyną i innymi antrycyklinami. Koncepcje zwalczania oporności komórkowej na doksorubicynę obejmują stosowanie antagonistów wapnia (np. werapamilu), ponieważ głównym punktem uchwytu dla produktu leczniczego jest błona komórkowa. Werapamil hamuje powolny prąd wapniowy i może zwiększać wychwyt doksorubicyny przez komórki. W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że skojarzone stosowanie doksorubicyny i werapamilu prowadzi do poważnych objawów toksyczności.
Po wstrzyknięciu dożylnym doksorubicyna jest szybko eliminowana z krwioobiegu i dystrybuowana do tkanek, m.in. płuc, wątroby, serca, śledziony, węzłów chłonnych, szpiku kostnego i nerek. W tkance guza stężenie produktu leczniczego jest stałe, choć stosunkowo niskie.
Doksorubicyna jest szybko metabolizowana w wątrobie. Głównym metabolitem jest doksorubicynol, choć u znacznej części pacjentów powstaje również 7-deoksyaglikon doksorubicyny oraz 7-deoksyaglikon doksorubicynolu. Około 40 do 50% dawki wydalane jest z żółcią w ciągu 7 dni, z czego prawie połowa to substancja czynna w niezmienionej postaci. Jedynie około 5% dawki jest wydalane w moczu w czasie 5 dni. Doksorubicynol, główny (czynny) metabolit, jest wydalany z żółcią i w moczu. Metabolit nie przenika przez barierę krew-mózg, natomiast przenika przez łożysko i przedostaje się do mleka matki. Proces eliminacji doksorubicyny z krwioobiegu jest trójfazowy, a średnie okresy półtrwania poszczególnych faz wynoszą 12 minut, 3,3 godziny i ok. 30 godzin.
Objętość dystrybucji V d
Występują znaczne indywidualne różnice w zakresie biotransformacji produktu. Klirens nie zależy od wielkości dawki, ale jest większy u mężczyzn niż u kobiet.
Zaburzenia czynności wątroby spowalniają wydalanie, zwiększając retencję i kumulację produktu leczniczego w osoczu i tkankach. Na ogół zaleca się zmniejszenie dawki, choć nie stwierdzono wyraźnej zależności między wynikami prób wątrobowych, klirensem doksorubicyny a toksycznością kliniczną. Ponieważ doksorubicyna i jej metabolity są jedynie w niewielkim stopniu wydalane w moczu, nie stwierdzono zmian farmakokinetyki i działań toksycznych doksorubicyny u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek.
Wprawdzie doksorubicyna jest jedynie częściowo wydalana przez nerki, jednak ciężkie zaburzenie czynności nerek może zmniejszać całkowitą eliminację i wymagać zmniejszenia dawki produktu leczniczego.
W badaniu obejmującym otyłych pacjentów (> 130% idealnej masy ciała) stwierdzono zmniejszenie klirensu doksorubicyny i wydłużenie okresu półtrwania w porównaniu z grupą kontrolną o prawidłowej masie ciała. U otyłych pacjentów konieczna może być modyfikacja dawkowania.
W badaniach na zwierzętach wykazano, że doksorubicyna wpływa na płodność i wykazuje działanie embriotoksyczne i fetotoksyczne oraz teratogenne. Inne dane sugerują działanie mutagenne doksorubicyny.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020
Woda do wstrzykiwań Sodu chlorek Kwas solny (do ustalenia pH)
Nie należy mieszać doksorubicyny z heparyną ze względu na ryzyko wytrącania się osadu ani z 5-fluorouracylem ze względu na możliwość degradacji. Należy unikać dłuższego kontaktu z jakimikolwiek roztworami o zasadowym pH, ponieważ wywołują hydrolizę produktu leczniczego.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, ponieważ nie wykonano badań dotyczących zgodności.
Fiolki: 2 lata
Fiolki otwarte: Produkt należy zużyć bezpośrednio po otwarciu fiolki.
Przygotowane roztwory do infuzji: Trwałość fizykochemiczna roztworu 0,5 mg/ml w 0,9% roztworze sodu chlorku i 5% roztworze glukozy wynosi do 7 dni w temperaturze 2 - 8°C lub w temperaturze pokojowej (20°C do 25°C) w pojemnikach polietylenowych chronionych przed dostępem światła. Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt leczniczy powinien zostać wykorzystany bezpośrednio po otwarciu opakowania. Jeżeli produkt nie został natychmiast zużyty, użytkownik jest odpowiedzialny za ustalenie okresu i warunków przechowywania przed użyciem. Zwykle zaleca się przechowywanie produktu przez okres nie dłuższy niż 24 h w temp. 2 - 8°C, chyba że roztwór przygotowano w kontrolowanych, walidowanych warunkach aseptycznych.
Przechowywać w lodówce (2°C - 8°C). Przechowywać fiolkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.
Warunki przechowywania produktu leczniczego po rekonstytucji, patrz punkt 6.3.
Fiolki z bezbarwnego szkła (szkło typu I) o nominalnej objętości 5 ml, 10 ml, 25 ml, 75 ml lub
Oryginalne opakowanie zawiera 1 lub 5 fiolek po 5 ml / 10 ml / 25 ml / 75 ml / 100 ml każda.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Wyłącznie do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Należy przestrzegać instrukcji dotyczących obchodzenia się z cytotoksycznymi produktami leczniczymi.
Ze względu na właściwości toksyczne produktu zaleca się stosowanie następujących środków ostrożności: • Personel powinien zostać przeszkolony w zakresie właściwej techniki postępowania. • Kobiety w ciąży nie powinny uczestniczyć w przygotowywaniu lub podawaniu produktu leczniczego. • Personel pracujący z doksorubicyną powinien nosić odzież ochronną: okulary, fartuchy ochronne, rękawice jednorazowego użytku i maski oddechowe. • Należy wydzielić pomieszczenie do przygotowywania roztworów (w miarę możliwości z systemem laminarnego przepływu powietrza). Powierzchnię roboczą należy zabezpieczyć jednorazową bibułą z podłożem z tworzywa sztucznego. • Wszystkie przedmioty użyte do podawania produktu leczniczego lub sprzątania, w tym rękawice, należy umieścić w workach na odpady niebezpieczne, przeznaczonych do spalania odpadów w wysokiej temperaturze (700°C). • W razie kontaktu ze skórą należy przemyć skażone miejsce wodą z mydłem lub roztworem wodorowęglanu sodowego. Nie szorować skóry szczotką. • W razie zakropienia do oczu wywinąć powieki i obficie przepłukiwać oczy wodą przez co najmniej 15 minut, a następnie zasięgnąć porady lekarza. • Miejsce wycieku lub rozlania się preparatu należy przemyć rozcieńczonym roztworem podchlorynu sodu (zawartość czynnego chloru 1%), a następnie w miarę możliwości pozostawić roztwór przez noc i rano spłukać wodą. • Wszystkie materiały do czyszczenia należy usuwać w sposób opisany powyżej. • Po każdym zdjęciu rękawic umyć ręce.
medac Gesellschaft für klinische Spezialpräparate mbH Theaterstr. 6 Niemcy
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 20 kwietnia 2011 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 31 marca 2013
07.08.2020
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Jedna fiolka 5 ml zawiera łącznie 10 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 10 ml zawiera łącznie 20 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 25 ml zawiera łącznie 50 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 75 ml zawiera łącznie 150 mg doksorubicyny chlorowodorku. Jedna fiolka 100 ml zawiera łącznie 200 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: Produkt zawiera sodu chlorek (3,5 mg sodu w 1 ml). Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Roztwór do infuzji
Produkt ma postać klarownego roztworu czerwonej barwy, praktycznie pozbawionego cząstek stałych.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Doksorubicyna to cytotoksyczny produkt leczniczy przeznaczony do stosowania w następujących stanach nowotworowych: • drobnokomórkowy rak płuca • rak piersi • nawrót raka jajnika • leczenie ogólnoustojowe miejscowo zaawansowanego lub rozsianego raka pęcherza moczowego • podawanie dopęcherzowe w profilaktyce powierzchownego raka pęcherza moczowego po resekcji przezcewkowej • leczenie neoadiuwantowe i adiuwantowe kostniakomięsaka • zaawansowane mięsaki tkanek miękkich u dorosłych • mięsak Ewinga • choroba Hodgkina • chłoniak nieziarniczy • ostra białaczka limfatyczna • ostra białaczka mieloblastyczna • zaawansowany szpiczak mnogi • zaawansowany rak endometrium lub nawrót tego raka • guz Wilmsa spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 • zaawansowany rak brodawkowaty lub pęcherzykowy tarczycy • rak anaplastyczny tarczycy • zaawansowany nerwiak zarodkowy (neuroblastoma)
Doksorubicynę często stosuje się w chemioterapii skojarzonej z innymi produktami leczniczymi o działaniu cytostatycznym.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Leczenie doksorubicyną powinno być rozpoczęte przez lekarza z dużym doświadczeniem w zakresie stosowania cytostatycznych produktów leczniczych lub po konsultacji z takim lekarzem.
Ze względu na ryzyko kardiomiopatii, która może zakończyć się zgonem przed każdym podaniem produktu leczniczego należy indywidualnie rozważyć korzyści i zagrożenia dla pacjenta.
Podanie dożylne Podanie dożylne: Dawka doksorubicyny zależy od schematu dawkowania, stanu ogólnego pacjenta i wcześniejszego leczenia.
W celu zapobiegania kardiomiopatii zaleca się, by całkowita dawka skumulowana doksorubicyny podana w ciągu całego życia pacjenta nie przekraczała 450-550 mg/m² powierzchni ciała (dotyczy to również podobnych produktów leczniczych, np. daunorubicyny). W przypadku radioterapii obejmującej śródpiersie i (lub) serce u pacjentów ze współistniejącą chorobą serca przed podaniem alkilujących produktów leczniczych lub przed skojarzonym zastosowaniem produktów leczniczych o działaniu kardiotoksycznym bądź u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka (nadciśnienie tętnicze od > 5 lat, choroba wieńcowa, zastawkowa lub uszkodzenie mięśnia sercowego w wywiadzie, wiek > 70 lat), nie należy stosować całkowitej dawki skumulowanej większej niż 400 mg/m² powierzchni ciała oraz należy monitorować czynność serca (patrz punkt 4.4).
Produkt jest podawany w infuzji igłą motylkową do jednej z dużych żył przez zestaw do wlewów dożylnych (układ grawitacyjny) w 0,9% roztworze sodu chlorku lub 5% roztworze dekstrozy. Wlew wykonuje się przez 2-3 min. Taka technika ogranicza ryzyko zakrzepicy lub wynaczynienia, co mogłoby prowadzić do poważnego miejscowego zapalenia tkanki łącznej i martwicy.
Zalecana dawka, obliczona na podstawie powierzchni ciała, w monoterapii doksorubicyną wynosi leczniczymi przeciwnowotworowymi dawkę doksorubicyny zmniejsza się do 30 - 40 mg/m² powierzchni ciała i podaje raz na trzy tygodnie.
U pacjentów, którzy nie mogą otrzymywać pełnej dawki (np. w przypadku immunosupresji, podeszłego wieku) dawka alternatywna wynosi 15 - 20 mg/m² powierzchni ciała raz w tygodniu.
Pacjenci po radioterapii Pacjenci po radioterapii śródpiersia i okolic serca nie powinni otrzymywać całkowitej skumulowanej dawki doksorubicyny większej niż 400 mg/m² powierzchni ciała.
Pacjenci w podeszłym wieku U osób w podeszłym wieku może być konieczne zmniejszenie dawki.
Dzieci i młodzież Dawkowanie u dzieci U dzieci należy zmniejszyć dawkę ze względu na zwiększone ryzyko kardiotoksyczności, szczególnie toksyczności opóźnionej. Należy spodziewać się działania mielotoksycznego o maksymalnym nasileniu po 10 – 14 dniach od rozpoczęcia leczenia. Maksymalna dawka skumulowana u dzieci wynosi 400 mg/m² powierzchni ciała.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Zaburzenie czynności wątroby W przypadku zaburzenia czynności wątroby dawkę należy zmniejszyć zgodnie z poniższą tabelą:
Stężenie bilirubiny w surowicy Retencja BSP
Zalecana dawka
> 50 μmol/l Ponad 15% 25% zwykłej dawki
Zaburzenie czynności nerek W przypadku niewydolności nerek z GFR mniejszym niż 10 ml/min należy podać 75% obliczonej dawki.
Pacjenci otyli W przypadku osób otyłych można rozważyć zmniejszenie dawki początkowej lub wydłużenie okresu pomiędzy dawkami (patrz punkt 4.4).
Podanie dopęcherzowe Podanie dopęcherzowe: Doksorubicynę we wlewach dopęcherzowych można stosować w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz w celu zapobiegania nawrotom po resekcji przezcewkowej (TUR). Zalecana dawka w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego wynosi 30 - 50 mg w co 15 minut zmieniać pozycję o 90 stopni. W celu uniknięcia niepożądanego rozcieńczenia moczem, pacjent nie powinien nic pić przez 12 godzin przed podaniem wlewu dopęcherzowego (wytwarzanie moczu ulegnie wówczas zmniejszeniu do około 50 ml/h). Kurację można powtarzać w odstępie od leczniczo.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną (chlorowodorek doksorubicyny) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1, lub na inne antracykliny albo antrachinony.
Przeciwwskazania do podania dożylnego: • trwałe zahamowanie czynności szpiku kostnego lub ciężkie zapalenie jamy ustnej podczas poprzedniego leczenia cytotoksycznego i (lub) radioterapii; • zakażenie uogólnione; • ciężkie zaburzenie czynności wątroby; • ciężkie zaburzenia rytmu serca, niewydolność serca, zawał serca w wywiadzie, ostra zapalna choroba serca; • dotychczasowe leczenie antracyklinami w maksymalnej łącznej dawce (patrz punkt 4.4); • zwiększona skłonność do krwawień; • karmienie piersią.
Przeciwwskazania do podania dopęcherzowego: • nowotwory inwazyjne penetrujące ścianę pęcherza moczowego (stopień zaawansowania większy niż T1); • zakażenia układu moczowego; • zapalenie pęcherza moczowego; • niekorzystne warunki cewnikowania (np. zwężenie cewki moczowej); • krwiomocz; • karmienie piersią.
Dawki nie należy podawać ponownie w przypadku istniejącego lub rozwijającego się zahamowania spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 czynności szpiku kostnego lub, owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej, które mogą poprzedzać objawy ostrzegawcze, np. pieczenie policzków. W takich przypadkach nie zaleca się podawania kolejnych dawek.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Podobnie jak w przypadku każdej chemioterapii, Doxorubicin medac powinien być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w zakresie chemioterapii przeciwnowotworowej. Prawidłowe leczenie oraz postępowanie w razie powikłań można prowadzić wyłącznie, jeśli odpowiednie warunki do diagnostyki i leczenia są łatwo dostępne.
Przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną należy wyleczyć objawy ostrej toksyczności po poprzednim leczeniu cytotoksycznym (np. zapalenie jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość oraz uogólnione zakażenia).
Przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia doksorubicyną zaleca się następujące badania kontrolne (częstość wykonywania badań zależy od stanu ogólnego pacjenta, dawki i jednocześnie stosowanych produktów leczniczych):
• zdjęcie RTG płuc i klatki piersiowej oraz EKG; • regularne monitorowanie czynności serca (LVEF, np. EKG, echokardiografia i badanie techniką MUGA); • codzienna kontrola jamy ustnej i gardła w kierunku zmian błony śluzowej; • badania krwi: hematokryt, trombocyty, obraz odsetkowy układu białokrwinkowego, aktywność AspAT, AlAT, LDH, stężenie bilirubiny i kwasu moczowego.
Kardiotoksyczność Kardiotoksyczność to działanie toksyczne antracyklin, które może manifestować się w fazie wczesnej (ostrej) lub późnej (opóźnionej).
Wczesne (ostre) objawy toksyczności: Wczesna kardiotoksyczność doksorubicyny obejmuje głównie tachykardię zatokową i (lub) zaburzenia EKG, np. nieswoiste zmiany odcinka ST-T. Opisywano również tachyarytmie, w tym przedwczesne pobudzenia komorowe i częstoskurcz komorowy, bradykardię oraz blok przedsionkowo-komorowy i blok pęczka Hisa. Te objawy na ogół świadczą o ostrej, przemijającej toksyczności. Patologiczne spłaszczenie i poszerzenie zespołu QRS może świadczyć o kardiomiopatii wywołanej przez chlorowodorek doksorubicyny. Niewydolność serca rozpoznaje się z reguły, jeśli u pacjentów o prawidłowej początkowej wartości LVEF (50%) dojdzie do zmniejszenia wartości bezwzględnej o 10% lub zmniejszenia wartości początkowej o ponad 50% i w tym przypadku należy starannie rozważyć dalsze leczenie chlorowodorkiem doksorubicyny.
Późne (opóźnione) objawy toksyczne: Objawy opóźnionej kardiotoksyczności zazwyczaj występują późno w trakcie leczenia doksorubicyną lub po 2-3 miesiącach od jego zakończenia. Opisywano również kardiotoksyczność w późniejszym okresie, po kilku miesiącach lub latach po zakończeniu kuracji. Objawy opóźnionej kardiomiopatii obejmują zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub) objawy podmiotowe i przedmiotowe zastoinowej niewydolności serca (CHF), w tym duszność, obrzęk płuc, obrzęki ortostatyczne, kardiomegalię i hepatomegalię, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk w opłucnej i cwałowy rytm serca. Opisywano również efekty podostre, np. zapalenie osierdzia i mięśnia sercowego. Najpoważniejszym objawem kardiomiopatii po podaniu antracyklin jest zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca. Jej wystąpienie świadczy o skumulowanej toksyczności i ogranicza dawkę produktu leczniczego.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Czynność serca należy ocenić przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną, a następnie monitorować w trakcie leczenia, aby zminimalizować ryzyko ciężkiego zaburzenia czynności serca. Ryzyko zaburzeń czynności można zmniejszyć regularnie monitorując LVEF w trakcie leczenia oraz przerywając podawanie doksorubicyny natychmiast po wystąpieniu objawów. Właściwe metody ilościowej, powtarzalnej oceny czynności serca (ocena LVEF) obejmują scyntygrafię metodą MUGA lub echokardiografię. Zaleca się początkowe badanie czynności serca (EKG oraz MUGA lub echokardiografia), szczególnie u pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF (MUGA lub echokardiografia), szczególnie w razie większych skumulowanych dawek antracyklin. Należy stosować jedną technikę diagnostyczną przez cały okres obserwacji.
Szacuje się, że prawdopodobieństwo zastoinowej niewydolności serca wynosi 1 do 2% dla skumulowanej dawki 300 mg/m² powierzchni ciała i powoli wzrasta w miarę zbliżania się do skumulowanej dawki całkowitej 450 - 550 mg/m² powierzchni ciała. Następnie ryzyko zastoinowej niewydolności serca znacznie wzrasta, dlatego nie zaleca się podawania skumulowanej dawki całkowitej większej niż 550 mg/m² powierzchni ciała. Kardiotoksyczność może również występować przy mniejszych skumulowanych dawkach doksorubicyny, jeśli stwierdzono dodatkowe czynniki ryzyka (choroba sercowo-naczyniowa w wywiadzie, uprzednie leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami, wcześniejsza lub skojarzona radioterapia okolicy śródpiersia i (lub) osierdzia oraz skojarzone stosowanie produktów leczniczych o działaniu inotropowym ujemnym, w tym cyklofosfamidu i 5-fluorouracylu). W takich przypadkach należy uważnie kontrolować czynność serca.
U dzieci i młodzieży po podaniu doksorubicyny występuje zwiększone ryzyko wystąpienia opóźnionej kardiotoksyczności. U kobiet może wystę pować większe ryzyko kardiotoksyczności niż u mężczyzn. Zaleca się okresowe przeprowadzanie badań kontrolnych czynności serca w celu monitorowania tego działania. Prawdopodobnie toksyczność doksorubicyny i innych antracyklin lub antracenodionów jest addycyjna. Wykazano, że wcześniejsze zastosowanie digoksyny (250 μg na dobę, od 7 dni przed podaniem doksorubicyny) może chronić przed działaniem kardiotoksycznym.
Mielosupresja Często występuje zahamowanie czynności szpiku kostnego, głównie linii leukocytarnej. Z tego powodu konieczne jest staranne kontrolowanie parametrów hematologicznych. Przy stosowaniu zalecanego schematu dawkowania leukopenia jest zwykle przemijająca. Maksymalne nasilenie objawów występuje na ogół po 10 – 14 dniach, a powrót do wartości prawidłowych po 21 dniach od podania produktu leczniczego. Podczas stosowania zalecanych dawek doksorubicyny należy spodziewać się leukopenii nawet do wartości 1000/mm³. Należy również kontrolować liczbę erytrocytów i płytek krwi ze względu na ryzyko niedokrwistości i małopłytkowości. Objawy kliniczne silnej mielosupersji obejmują gorączkę, zakażenia, posocznicę lub bakteriemię, wstrząs septyczny, krwotok, niedotlenienie tkanek lub zgon.
Mielosupresja występuje częściej u pacjentów po przebytej rozległej radioterapii, z naciekami nowotworowymi kości, zaburzeniem czynności wątroby (jeśli nie zmniejszono dawki zgodnie z zaleceniem) oraz otrzymujących inne produkty lecznicze o działaniu mielosupresyjnym. Toksyczność hematologiczna może powodować konieczność zmniejszenia dawki lub odroczenia podawania doksorubicyny. Utrzymująca się ciężka mielosupresja może prowadzić do nadkażenia lub krwotoku. Ze względu na działanie mielosupresyjne produktu leczniczego konieczna jest ścisła kontrola parametrów hematologicznych.
U pacjentów otrzymujących doksorubicynę w skojarzeniu z przeciwnowotworowymi produktami leczniczymi uszkadzającymi DNA obserwowano rzadkie przypadki wtórnej ostrej białaczki szpikowej poprzedzonej lub niepoprzedzonej fazą przedbiałaczkową. Występuje wówczas krótki okres utajenia (1-3 lata).
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Radioterapia Należy obowiązkowo zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów po uprzedniej radioterapii, w trakcie radioterapii lub planujących radioterapię, ze względu na zwiększone ryzyko nasilenia miejscowych reakcji w polu napromieniania (ang. recall phenomenon) po podaniu doksorubicyny. W tym kontekście opisywano ciężką, niekiedy śmiertelną hepatotoksyczność (uszkodzenie wątroby). Uprzednie napromienianie śródpiersia nasila działanie kardiotoksyczne doksorubicyny. Nie można stosować dawki skumulowanej większej niż 400 mg/m² powierzchni ciała, szczególnie w takim przypadku.
Immunosupresja Doksorubicyna jest produktem leczniczym o silnym, przemijającym działaniu immunosupresyjnym. Należy stosować odpowiednią profilaktykę zakażeń wtórnych.
Szczepienia Podanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek pacjentom z zaburzeniem odporności w wyniku stosowania chemioterapeutyków, w tym doksorubicyny, może prowadzić do ciężkich lub śmiertelnych zakażeń. U pacjentów otrzymujących doksorubicynę należy unikać szczepienia żywymi szczepionkami. Można podać szczepionki zawierające martwe lub inaktywowane drobnoustroje; niemniej odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona. Należy unikać kontaktu z osobami, które niedawno były szczepione przeciwko polio.
Zwiększona toksyczność Odnotowano, że doksorubicyna może zwiększać stopień toksyczności innego leczenia przeciwnowotworowego jak np. krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego po podaniu cyklofosfamidu, zapalenie błon śluzowych po radioterapii, hepatotoksyczność po podaniu 6- merkaptopuryny i toksyczność streptozocyny lub metotreksatu (patrz punkt 4.5).
Zaburzenie czynności wątroby Zaburzenie czynności wątroby nasila działanie toksyczne zalecanych dawek doksorubicyny. Przed ustaleniem indywidualnego dawkowania zaleca się ocenę czynności wątroby na podstawie typowych klinicznych badań laboratoryjnych, w tym oznaczenia aktywności AspAT, AlAT, fosfatazy alkalicznej, stężenia bilirubiny i próby z bromosulfoftaleiną. W razie potrzeby należy odpowiednio zmniejszyć dawkowanie (patrz punkt 4.2).
Rakotwórczość, mutacje i zaburzenia funkcji rozrodczych Działanie genotoksyczne i mutagenne doksorubicyny wykazano w badaniach in vitro i in vivo.
Doksorubicyna może wywoływać u kobiet zahamowanie krwawień miesiączkowych. Po zakończeniu leczenia owulacja i krwawienia miesiączkowe powracają, jednak może wystąpić przedwczesna menopauza.
Doksorubicyna ma działanie mutagenne i może indukować uszkodzenia chromosomów w komórkach rozrodczych człowieka. U leczonych pacjentów może wystąpić utrwalona oligospermia lub azoospermia, jednak opisywano również powrót do prawidłowych wartości normospermii. To powikłanie może wystąpić po kilku latach od zakończenia leczenia.
Stany w miejscu podania Smugowaty rumień wzdłuż przebiegu żyły oraz nagłe zaczerwienienie twarzy mogą świadczyć o zbyt szybkim podaniu produktu leczniczego. Uczucie kłucia lub pieczenia po dożylnym podaniu doksorubicyny może wskazywać na wynaczynienie. W takim wypadku należy natychmiast przerwać wlew, nawet jeśli po aspiracji z naczynia uzyskuje się krew, i wybrać inną żyłę do infuzji. Przypadkowe podanie okołonaczyniowe prowadzi do miejscowej martwicy i zakrzepowego zapalenia żył. Uczucie pieczenia w okolicy wprowadzenia igły do infuzji może wskazywać na podanie okołonaczyniowe. W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać infuzję lub wstrzyknięcie; igłę należy pozostawić w miejscu na niedługi czas, a następnie po krótkiej aspiracji usunąć. W przypadku wynaczynienia należy rozpocząć dożylną infuzję deksrazoksanu nie później niż 6 godzin po wynaczynieniu spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 (dawkowanie i bardziej szczegółowe informacje, patrz ChPL deksrazoksanu). W przypadku, gdy stosowanie deksrazoksanu jest przeciwwskazane, zaleca się stosowanie dimetylosulfotlenku 99% (DMSO) miejscowo na obszar dwa razy większy niż obszar dotknięty (4 krople na 10 cm² pola powierzchni skóry) i czynność tę należy powtarzać trzy razy na dobę przez okres nie krótszy niż 14 dni. W razie konieczności należy rozważyć opracowanie (debridement) tego obszaru. Z uwagi na antagonistyczny mechanizm działania, obszar należy schłodzić po zastosowaniu DMSO (zwężenie światła naczyń vs rozszerzenie światła naczyń), np. w celu złagodzenia bólu. Nie należy stosować DMSO u pacjentów, którzy otrzymują deksrazoksan w leczeniu wynaczynienia spowodowanego przez antracykliny. Inne sposoby postępowania traktowane są w literaturze jako kontrowersyjne i nie mają potwierdzonej wartości.
Doksorubicyny nie wolno podawać dooponowo, domięśniowo ani w długotrwałych wlewach dożylnych. Nie zaleca się wykonywania bezpośrednich wlewów dożylnych ze względu na ryzyko martwicy po ewentualnym przedostaniu się roztworu do tkanek. Jeśli stosowany jest cewnik do żyły centralnej, zaleca się wlew doksorubicyny w 0,9% roztworze sodu chlorku.
Inne Zaleca się zachowanie ostrożności również w przypadku jednoczesnej lub wcześniejszej radioterapii śródpiersia lub okolicy serca lub po leczeniu innymi substancjami o działaniu kardiotoksycznym.
Doksorubicyna może wywoływać hiperurykemię wskutek nadmiernego katabolizmu puryn związanego z szybkim rozpadem komórek nowotworowych spowodowanym podaniem produktu leczniczego - zespół rozpadu nowotworu (patrz punkt 4.8). Po pierwszym leczeniu należy oznaczyć stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Powikłaniom zespołu rozpadu nowotworu można zapobiegać przez odpowiednie nawodnienie pacjenta, alkalizację moczu i profilaktyczne stosowanie allopurynolu.
Sód
Produkt leczniczy zawiera 0,154 mmol (lub 3,54 mg) sodu na ml roztworu do infuzji, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Różne wielkości opakowań tego produktu leczniczego zawierają następujące ilości sodu:
Fiolka 5 ml: Ta wielkość opakowania zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Fiolka 10 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 35,42 mg sodu, co odpowiada 1,77% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Fiolka 25 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 88,55 mg sodium, co odpowiada 4,43% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Fiolka 75 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 265,65 mg sodu, co odpowiada 13,28% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Fiolka 100 ml: Ta wielkość opakowania zawiera 354,20 mg sodu, co odpowiada 17,71% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Podanie dopęcherzowe Podanie dopęcherzowe doksorubicyny może wywoływać objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego (np. dyzuria, częste oddawanie moczu, oddawanie moczu w nocy, pieczenie podczas oddawania moczu, krwiomocz, martwica ściany pęcherza moczowego). Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku problemów z cewnikowaniem (np. niedrożność cewki moczowej wywołana przez naciekanie guza położonego w obrębie światła pęcherza). Wlewy dopęcherzowe są przeciwwskazane w przypadku nowotworów penetrujących ścianę pęcherza moczowego (stopień zaawansowania większy niż T1). Nie należy podawać produktu leczniczego dopęcherzowo w przypadku nowotworów penetrujących ścianę pęcherza moczowego, zakażenia dróg moczowych lub stanów zapalnych pęcherza moczowego.
Należy poinformować pacjenta, że mocz może mieć czerwonawe zabarwienie (szczególnie w pierwszym oddaniu moczu po leczeniu), jednak nie jest to powód do niepokoju. spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020
Produkt leczniczy zawiera 3,5 mg sodu w 1 ml chlorowodorku doksorubicyny roztworu do infuzji. Należy zwrócić na to uwagę w przypadku pacjentów stosujących dietę z kontrolowaną zawartością sodu.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Jednoczesne stosowanie innych przeciwnowotworowych produktów leczniczych, np. antracyklin (daunorubicyna, epirubicyna, idarubicyna), cisplatyny, cyklofosfamidu, cyklosporyny, cytarabiny, dakarbazyny, daktynomycyny, fluorouracylu, mitomycyny C, taksanów, zwiększa ryzyko zastoinowej niewydolności serca powodowanej przez doksorubicynę. Jeśli doksorubicyna jest podawana bezpoś rednio po paklitakselu w szybkim wlewie dożylnym, może to znacząco wpływać na eliminację doksorubicyny. W przypadku skojarzonego stosowania z paklitakselem obserwowano zmniejszenie klirensu doksorubicyny i częstsze przypadki neutropenii oraz zapalenia jamy ustnej.
W przypadku stosowania doksorubicyny z kardiologicznymi produktami leczniczymi (np. blokery kanałów wapniowych, werapamil) również obserwowano nasilenie działania kardiotoksycznego oraz zwiększenie maksymalnego stężenia doksorubicyny, okresu półtrwania w końcowej fazie eliminacji i objętości dystrybucji. Podczas leczenia doksorubicyną zmniejsza się dostępność biologiczna digoksyny. W przypadku stosowania podobnych schematów leczenia skojarzonego konieczna jest staranna kontrola monitorowania czynności serca.
Stosowanie trastuzumabu w skojarzeniu z antracyklinami (np. doksorubicyną) powoduje duże ryzyko wystąpienia objawów kardiotoksyczności. Nie należy podawać trastuzumabu w skojarzeniu z antracyklinami, z wyjątkiem badań klinicznych z grupą kontrolną, w których monitoruje się czynność serca. U pacjentów otrzymujących antracykliny po zaprzestaniu leczenia innymi lekami kardiotoksycznymi, w szczególności lekami o długim okresie półtrwania, takimi jak trastuzumab, również może występować zwiększone ryzyko kardiotoksyczności. Opisywany okres półtrwania trastuzumabu jest różny. Substancja ta może utrzymywać się w krążeniu do 7 miesięcy. Dlatego, w miarę możliwości, lekarze powinni unikać leczenia opartego na antracyklinach przez okres do 7 miesięcy od zaprzestania stosowania trastuzumabu. W przypadku stosowania antracyklin przed zakończeniem tego okresu zaleca się ścisłe monitorowanie czynności serca.
Doksorubicyna jest metabolizowana przez cytochrom P450 (CYP450) i stanowi substrat dla białka transportującego glikoproteiny P (Pgp). Skojarzone stosowanie inhibitorów CYP450 i (lub) Pgp może prowadzić do zwiększenia stężenia doksorubicyny w osoczu, a tym samym zwiększenia toksyczności, natomiast jednoczesne stosowanie induktorów CYP450 (np. ryfampicyna i barbiturany) może powodować zmniejszenie stężenia doksorubicyny w osoczu i ograniczać skuteczność leczenia.
Cyklosporyna, jako inhibitor CYP3A4 i Pgp zwiększa AUC doksorubicyny i doksorubicynolu odpowiednio o 55% i 350%. Skojarzone stosowanie tych produktów leczniczych może wymagać modyfikacji dawkowania. Wykazano również, że cymetydyna powoduje zmniejszenie klirensu osocza i zwiększenie AUC doksorubicyny.
Opisywano zwiększenie częstości występowania krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego u pacjentów otrzymujących cyklofosfamid po leczeniu doksorubicyną.
Jednoczesne stosowanie doksorubicyny zmniejsza wchłanianie przeciwpadaczkowych produktów leczniczych (np. karbomazepina, fenytoina, walproinian).
Ponieważ doksorubicyna jest szybko metabolizowana i wydalana głównie z żółcią, skojarzone stosowanie chemioterapeutyków o znanym działaniu hepatoksycznym (np. merkaptopuryna, metotreksat, streptozocyna) może potencjalnie nasilać toksyczność doksorubicyny w efekcie zmniejszenia klirensu wątrobowego tego produktu leczniczego. Jeśli konieczne jest skojarzone stosowanie hepatotoksycznych produktów leczniczych, należy zmodyfikować dawkowanie doksorubicyny.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Obserwowano zaburzenia hematopoezy po skojarzonym stosowaniu doksorubicyny i substancji oddziaływujących na czynność szpiku kostnego (np. pochodne amidopiryny, antyretrowirusowe produkty lecznicze, chloramfenikol, fenytoina, sulfonamidy). Skojarzone stosowanie z progesteronem prowadzi do nasilenia neutropenii i małopłytkowości. Podczas skojarzonego stosowania amfoterycyny B i doksorubicyny może wystąpić silne działanie neurotoksyczne. Po jednoczesnym leczeniu doksorubicyną z rytonawirem opisywano zwiększone stężenie doksorubicyny.
Toksyczne działanie doksorubicyny może nasilać skojarzone stosowanie z innymi cytostatykami (np. cytarabiną, cysplatyną, cyklofosfamidem). W związku z leczenieniem skojarzonym z cytarabiną zgłaszano występowanie martwicy jelita grubego z masywnym krwotokiem i ciężkimi zakażeniami.
Klozapina może zwiększać ryzyko i nasilenie hematologicznych objawów toksycznych doksorubicyny.
Doksorubicyna ma silne działanie radiouczulające (środek radiouczulający). Działanie nasilające efekty radioterapii (ang. recall phenomenon) może prowadzić do stanów zagrożenia życia. Każda poprzedzająca, jednoczesna lub następowa radioterapia może nasilać kardiotoksyczność lub hepatotoksyczność doksorubicyny.
Doksorubicyna może powodować zaostrzenie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego wywołanego przez wcześniejsze leczenie cyklofosfamidem.
Doksorubicyna może zmniejszać dostępność biologiczną digoksyny.
Leczenie doksorubicyną może prowadzić do zwiększenia stężenia kwasu moczowego w surowicy, a zatem konieczna może być modyfikacja dawkowania przeciwhiperurykemicznych produktów leczniczych.
W czasie chemioterapii doksorubicyną nie wolno stosować żywych szczepionek, ze względu na ryzyko uogólnionej choroby, która może prowadzić do śmierci. Ryzyko takie jest większe u pacjentów, u których ze względu na chorobę zasadniczą zastosowano czynniki immunosupresyjne. Pacjenci leczeni doksorubicyną powinni również unikać kontaktu z osobami niedawno szczepionymi przeciw polio.
Równoczesne podawanie heparyny i doksorubicyny może prowadzić do podwyższenia klirensu doksorubicyny. Ponadto mogą wytrącać się osady, co prowadzi do braku skuteczności działania obu tych produktów leczniczych (patrz punkt 6.2).
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Nie należy podawać doksorubicyny kobietom w ciąży. Na ogół cytostatyki podaje się w ciąży wyłącznie, jeśli istnieją jednoznaczne wskazania, po starannym rozważeniu korzyści dla matki i ewentualnych zagrożeń dla płodu. W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że doksorubicyna wykazuje działanie embriotoksyczne, fetotoksyczne i teratogenne (patrz punkt 5.3). Kobiety nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie i do 6 miesięcy po okresie leczenia. Zaleca się, aby mężczyźni leczeni doksorubicyną unikali poczęcia dziecka w trakcie leczenia i do 6 miesięcy po okresie leczenia.
Mężczyźni i kobiety powinni stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia oraz 6 miesięcy po jego zakończeniu (patrz punkt 4.4).
Karmienie piersią Opisywano, że doksorubicyna przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla niemowląt karmionych piersią. Ponieważ stosowanie doksorubicyny w okresie laktacji jest przeciwwskazane, na czas leczenia doksorubicyną należy przerwać karmienie piersią (patrz punkt 4.3).
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Płodność U kobiet doksorubicyna może powodować bezpłodność w trakcie leczenia. Mężczyźni przed rozpoczęciem leczenia mogą skorzystać z poradnictwa w zakresie kriokonserwacji (lub krioprezerwacji) nasienia ze względu na ryzyko nieodwracalnej niepłodności pod wpływem leczenia doksorubicyną.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Ze względu na częste występowanie nudności i wymiotów, nie zaleca się prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.
4.8 Działania niepożądane
Leczenie doksorubicyną często powoduje działania niepożądane, niekiedy na tyle poważne, że wymagają ścisłego monitorowania stanu pacjenta. Częstość i rodzaj działań niepożądanych zależy m.in. od dawki i szybkości podawania wlewu. Supresja szpiku kostnego jest ostrym działaniem niepożądanym ograniczającym dawkę, jednak najczęściej jest przemijająca. Objawy kliniczne silnej mielosupersji lub toksyczności hematologicznej po leczeniu doksorubicyną mogą obejmować gorączkę, zakażenia, posocznicę lub bakteriemię, krwotoki, niedotlenienie tkanek lub zgon. Niemal u wszystkich pacjentów występują nudności i wymioty oraz wypadanie włosów.
W ramach każdej grupy układów narządów działania niepożądane uszeregowano według częstości (w pierwszej kolejności podano najczęstsze objawy). W ocenie działań niepożądanych zastosowano następujące kategorie częstości występowania:
Bardzo często (≥ 1/10) Często (≥ 1/100 do < 1/10) Niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000) Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Bardzo często Często Zakażenie Posocznica, bakteriemia Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy) Rzadko Wtórna ostra białaczka szpikowa (stosowanie w skojarzeniu z przeciwnowotworowymi produktami leczniczymi uszkadzającymi DNA) (patrz punkt 4.4), zespół lizy nowotworu Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo często Często Neutropenia Depresja szpiku kostnego, leukopenia (patrz punkt 4.4) Częstość nieznana Małopłytkowość, niedokrwistość (patrz punkt 4.4) Zaburzenia układu immunologicznego Rzadko Reakcje anafilaktyczne Zaburzenia endokrynologiczne Częstość nieznana Uderzenia gorąca Zaburzenia oka Rzadko Częstość nieznana
Zapalenie spojówek, łzawienie Zapalenie rogówki Zaburzenia serca
Często Kardiotoksyczność tj. kardiomiopatia (2%; np. zmniejszenie LVEF, duszność), zmiany EKG (np. częstoskurcz zatokowy, zastoinowa niewydolność serca, tachyarytmie, częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok odnogi pęczka Hisa) spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Częstość nieznana Zaburzenia rytmu serca, ciężka niewydolność serca może wystąpić nagle, bez uprzednich zmian w zapisie EKG Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często Stwardnienie żył Częstość nieznana Zakrzepowe zapalenie żył, choroba zakrzepowo- zatorowa, wstrząs, krwotok Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Częstość nieznana Skurcz oskrzeli, popromienne zapalenie płuc Zaburzenia żołądka i jelit
Często Nudności, wymioty, jadłowstręt, biegunka. Zapalenie błony śluzowej najczęściej rozwija się od 5 do 10 dni po zakończeniu leczenia; zwykle pierwsze objawy obejmują uczucie pieczenia w jamie ustnej i gardle. Zmiany zapalne mogą dotyczyć pochwy, odbytnicy i przełyku i postępować do etapu nadżerek, powodując ryzyko wtórnego zakażenia. Objawy zazwyczaj ustępują w ciągu 10 dni. Zapalenie błony śluzowej może mieć ciężki przebieg u pacjentów po radioterapii błon śluzowych. Niezbyt często
Częstość nieznana Krwawienie z przewodu pokarmowego, bóle brzucha, owrzodzenia i martwica jelita grubego, zapalenie jamy ustnej, zapalenie przełyku Przebarwienie błony śluzowej Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Częstość nieznana Hepatotoksyczność, przejściowe zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (patrz punkt 4.4) Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często Łysienie, hiperpigmentacja skóry, wysypka Niezbyt często Zaostrzenie reakcji skórnej po uprzedniej radioterapii Rzadko Pokrzywka, martwica tkanek, miejscowy odczyn rumieniowy wzdłuż przebiegu żyły, do której podano produktu leczniczego, hiperpigmentacja łożysk paznokci, onycholiza, wzrastanie fałdów skórnych (głównie u dzieci) Częstość nieznana Niedotlenienie tkanek, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, nadwrażliwość na światło, świąd Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Często Dopęcherzowe podanie produktu leczniczego może powodować krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, miejscowe reakcje (chemiczne zapalenie pęcherza) manifestujące się np. objawami dyzurycznymi, częstym oddawaniem moczu, oddawaniem moczu w nocy, pieczeniem podczas mikcji, krwiomoczem, martwicą ściany pęcherza) Częstość nieznana Uszkodzenie nerek, ostra niewydolność nerek; hiperurykemia (patrz punkt 4.4) Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Częstość nieznana Doksorubicyna może powodować bezpłodność w trakcie podawania produktu leczniczego. Wydaje się, że owulacja i miesiączkowanie są prawidłowe po zakończeniu leczenia, jednak istnieją jedynie ograniczone informacje na temat przywrócenia płodności u mężczyzn. Brak miesiączki, oligospermia, azoospermia spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 (patrz punkt 4.4) Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często Odwodnienie Rzadko Reakcje anafilaktyczne, dreszcze, gorączka, zawroty głowy Częstość nieznana Uczucie kłucia i pieczenia w miejscu wstrzyknięcia (patrz punkt 4.4), złe samopoczucie lub osłabienie, czerwone zabarwienie moczu Procedury medyczne i chirurgiczne Częstość nieznana Wynaczynienie produktu leczniczego może prowadzić do ciężkiego zapalenia tkanki podskórnej, tworzenia pęcherzy i miejscowej martwicy tkanek. Niekiedy konieczne jest leczenie chirurgiczne (w tym przeszczepy skóry)
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, PL-02-222 Warszawa, Tel.: + 48 22 49-21-301, Faks: +48 22 49-21- 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Objawy przedawkowania najczęściej są wynikiem działania farmakologicznego doksorubicyny. Wykazano, letalne działanie doksorubicyny w pojedynczych dawkach 250 mg i 500 mg. Te dawki mogą również spowodować w ciągu 24 godzin ostre zwyrodnienie mięśnia sercowego i ciężką mielosupresję, przy czym skutki są najsilniejsze po 10-15 dniach od podania produktu leczniczego. Opóźniona niewydolność serca może wystąpić w okresie do sześciu miesięcy po przedawkowaniu. W tym czasie należy stosować leczenie wspomagające. Szczególną uwagę należy zwrócić na zapobieganie i leczenie możliwych krwotoków lub wtórnych zakażeń po silnej, utrzymującej się mielosupresji. Należy rozważyć przetoczenie krwi i izolację pacjenta. Wykazano również, że hemoperfuzja bezpośrednio po przedawkowaniu może być skuteczną metodą leczenia.
Opóźniona niewydolność serca może wystąpić w okresie do sześciu miesięcy po przedawkowaniu. Należy ściśle kontrolować stan pacjentów, a w razie objawów niewydolności serca należy zastosować typowe leczenie.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: środki cytotoksyczne (antracykliny i związki pochodne) Kod ATC: L01DB01
Doksorubicyna jest antybiotykiem antracyklinowym. Efekt przeciwnowotworowy wynika z działania cytotoksycznego, szczególnie interkalacji z nicią DNA, hamowaniu aktywności enzymatycznej topoizomerazy II oraz tworzenia reaktywnych form tlenu (ROS). Te procesy zakłócają syntezę DNA. Interkalacja cząsteczki doksorubicyny prowadzi do zahamowania działania polimeraz RNA i DNA wskutek zaburzenia rozpoznawania zasad i swoistości sekwencji. Hamowanie działania topoizomerazy II prowadzi do pęknięć jednej lub obu nici helisy DNA. Reakcja chemiczna pomiędzy DNA i reaktywnymi formami tlenu (np. rodnik hydroksylowy OH ) prowadzi do rozbicia cząsteczki spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 DNA. Prowadzi to do powstawania mutacji i aberracji chromosomowych.
Wydaje się, że działanie toksyczne doksorubicyny zachodzi głównie w obrębie aktywnych proliferacyjnie zdrowych tkanek. Dlatego uszkodzenia dotyczą głównie szpiku kostnego, przewodu pokarmowego i gruczołów płciowych.
Oporność jest istotną przyczyną niepowodzenia terapii doksorubicyną i innymi antrycyklinami. Koncepcje zwalczania oporności komórkowej na doksorubicynę obejmują stosowanie antagonistów wapnia (np. werapamilu), ponieważ głównym punktem uchwytu dla produktu leczniczego jest błona komórkowa. Werapamil hamuje powolny prąd wapniowy i może zwiększać wychwyt doksorubicyny przez komórki. W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że skojarzone stosowanie doksorubicyny i werapamilu prowadzi do poważnych objawów toksyczności.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Po wstrzyknięciu dożylnym doksorubicyna jest szybko eliminowana z krwioobiegu i dystrybuowana do tkanek, m.in. płuc, wątroby, serca, śledziony, węzłów chłonnych, szpiku kostnego i nerek. W tkance guza stężenie produktu leczniczego jest stałe, choć stosunkowo niskie.
Doksorubicyna jest szybko metabolizowana w wątrobie. Głównym metabolitem jest doksorubicynol, choć u znacznej części pacjentów powstaje również 7-deoksyaglikon doksorubicyny oraz 7-deoksyaglikon doksorubicynolu. Około 40 do 50% dawki wydalane jest z żółcią w ciągu 7 dni, z czego prawie połowa to substancja czynna w niezmienionej postaci. Jedynie około 5% dawki jest wydalane w moczu w czasie 5 dni. Doksorubicynol, główny (czynny) metabolit, jest wydalany z żółcią i w moczu. Metabolit nie przenika przez barierę krew-mózg, natomiast przenika przez łożysko i przedostaje się do mleka matki. Proces eliminacji doksorubicyny z krwioobiegu jest trójfazowy, a średnie okresy półtrwania poszczególnych faz wynoszą 12 minut, 3,3 godziny i ok. 30 godzin.
Objętość dystrybucji V d
Występują znaczne indywidualne różnice w zakresie biotransformacji produktu. Klirens nie zależy od wielkości dawki, ale jest większy u mężczyzn niż u kobiet.
Zaburzenia czynności wątroby spowalniają wydalanie, zwiększając retencję i kumulację produktu leczniczego w osoczu i tkankach. Na ogół zaleca się zmniejszenie dawki, choć nie stwierdzono wyraźnej zależności między wynikami prób wątrobowych, klirensem doksorubicyny a toksycznością kliniczną. Ponieważ doksorubicyna i jej metabolity są jedynie w niewielkim stopniu wydalane w moczu, nie stwierdzono zmian farmakokinetyki i działań toksycznych doksorubicyny u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek.
Wprawdzie doksorubicyna jest jedynie częściowo wydalana przez nerki, jednak ciężkie zaburzenie czynności nerek może zmniejszać całkowitą eliminację i wymagać zmniejszenia dawki produktu leczniczego.
W badaniu obejmującym otyłych pacjentów (> 130% idealnej masy ciała) stwierdzono zmniejszenie klirensu doksorubicyny i wydłużenie okresu półtrwania w porównaniu z grupą kontrolną o prawidłowej masie ciała. U otyłych pacjentów konieczna może być modyfikacja dawkowania.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W badaniach na zwierzętach wykazano, że doksorubicyna wpływa na płodność i wykazuje działanie embriotoksyczne i fetotoksyczne oraz teratogenne. Inne dane sugerują działanie mutagenne doksorubicyny.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Woda do wstrzykiwań Sodu chlorek Kwas solny (do ustalenia pH)
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie należy mieszać doksorubicyny z heparyną ze względu na ryzyko wytrącania się osadu ani z 5-fluorouracylem ze względu na możliwość degradacji. Należy unikać dłuższego kontaktu z jakimikolwiek roztworami o zasadowym pH, ponieważ wywołują hydrolizę produktu leczniczego.
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, ponieważ nie wykonano badań dotyczących zgodności.
6.3 Okres ważności
Fiolki: 2 lata
Fiolki otwarte: Produkt należy zużyć bezpośrednio po otwarciu fiolki.
Przygotowane roztwory do infuzji: Trwałość fizykochemiczna roztworu 0,5 mg/ml w 0,9% roztworze sodu chlorku i 5% roztworze glukozy wynosi do 7 dni w temperaturze 2 - 8°C lub w temperaturze pokojowej (20°C do 25°C) w pojemnikach polietylenowych chronionych przed dostępem światła. Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt leczniczy powinien zostać wykorzystany bezpośrednio po otwarciu opakowania. Jeżeli produkt nie został natychmiast zużyty, użytkownik jest odpowiedzialny za ustalenie okresu i warunków przechowywania przed użyciem. Zwykle zaleca się przechowywanie produktu przez okres nie dłuższy niż 24 h w temp. 2 - 8°C, chyba że roztwór przygotowano w kontrolowanych, walidowanych warunkach aseptycznych.
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Przechowywać w lodówce (2°C - 8°C). Przechowywać fiolkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.
Warunki przechowywania produktu leczniczego po rekonstytucji, patrz punkt 6.3.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Fiolki z bezbarwnego szkła (szkło typu I) o nominalnej objętości 5 ml, 10 ml, 25 ml, 75 ml lub
Oryginalne opakowanie zawiera 1 lub 5 fiolek po 5 ml / 10 ml / 25 ml / 75 ml / 100 ml każda.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaWyłącznie do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
spc (PL) Doxorubicin medac, 2 mg/ml, roztwór do infuzji National version: 07.08.2020 Należy przestrzegać instrukcji dotyczących obchodzenia się z cytotoksycznymi produktami leczniczymi.
Ze względu na właściwości toksyczne produktu zaleca się stosowanie następujących środków ostrożności: • Personel powinien zostać przeszkolony w zakresie właściwej techniki postępowania. • Kobiety w ciąży nie powinny uczestniczyć w przygotowywaniu lub podawaniu produktu leczniczego. • Personel pracujący z doksorubicyną powinien nosić odzież ochronną: okulary, fartuchy ochronne, rękawice jednorazowego użytku i maski oddechowe. • Należy wydzielić pomieszczenie do przygotowywania roztworów (w miarę możliwości z systemem laminarnego przepływu powietrza). Powierzchnię roboczą należy zabezpieczyć jednorazową bibułą z podłożem z tworzywa sztucznego. • Wszystkie przedmioty użyte do podawania produktu leczniczego lub sprzątania, w tym rękawice, należy umieścić w workach na odpady niebezpieczne, przeznaczonych do spalania odpadów w wysokiej temperaturze (700°C). • W razie kontaktu ze skórą należy przemyć skażone miejsce wodą z mydłem lub roztworem wodorowęglanu sodowego. Nie szorować skóry szczotką. • W razie zakropienia do oczu wywinąć powieki i obficie przepłukiwać oczy wodą przez co najmniej 15 minut, a następnie zasięgnąć porady lekarza. • Miejsce wycieku lub rozlania się preparatu należy przemyć rozcieńczonym roztworem podchlorynu sodu (zawartość czynnego chloru 1%), a następnie w miarę możliwości pozostawić roztwór przez noc i rano spłukać wodą. • Wszystkie materiały do czyszczenia należy usuwać w sposób opisany powyżej. • Po każdym zdjęciu rękawic umyć ręce.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUmedac Gesellschaft für klinische Spezialpräparate mbH Theaterstr. 6 Niemcy
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 20 kwietnia 2011 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 31 marca 2013
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO07.08.2020