Vancomycin Sandoz
Vancomycinum
Proszek do sporządzania roztworu do infuzji 1000 mg | Vancomycini hydrochloridum 1 g (równoważne 1000 000 IU)
Lek Pharmaceuticals d.d. Salutas Pharma GmbH, Słowenia Niemcy
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Vancomycin Sandoz, 500 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji Vancomycin Sandoz, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji Vancomycinum
Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
Wankomycyna jest antybiotykiem należącym do klasy antybiotyków glikopeptydowych. Działanie wankomycyny polega na zabijaniu pewnych bakterii powodujących infekcje (zakażenia).
Wankomycyna stosowana jest we wszystkich grupach wiekowych w postaci infuzji (kroplówki) w leczeniu następujących ciężkich zakażeń: zakażenia skóry i tkanki podskórnej; zakażenia kości i stawów; zakażenia płuc określanego jako zapalenie płuc; zakażenia wewnętrznej błony wyściełającej serce (zapalenie wsierdzia) oraz zapobieganie zapaleniu wsierdzia u zagrożonych pacjentów przechodzących poważne zabiegi chirurgiczne; zakażenia ośrodkowego układu nerwowego; zakażenia krwi związane z wyżej wymienionymi zakażeniami.
Wankomycynę można stosować u dorosłych i u dzieci od urodzenia.
Wankomycynę można również podawać przed niektórymi operacjami w celu zapobiegania zakażeniom.
Lek jest w postaci proszku do sporządzania roztworu. Przed podaniem proszek zostanie rozpuszczony, a następnie rozcieńczony i podany powoli w kroplówce przez lekarza lub pielęgniarkę.
Kiedy nie stosować leku Vancomycin Sandoz jeśli pacjent jest uczulony na wankomycynę.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed zastosowaniem leku Vancomycin Sandoz należy omówić to z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą, jeśli: u pacjenta wystąpiła uprzednio reakcja alergiczna na teikoplaninę, gdyż może to oznaczać, że pacjent jest też uczulony na wankomycynę; pacjent ma zaburzenia słuchu, zwłaszcza jeśli jest w podeszłym wieku (konieczne może być wykonywanie badania słuchu podczas leczenia); pacjent ma zaburzenia czynności nerek (konieczne będzie wykonywanie badań krwi oraz czynności nerek podczas leczenia); pacjent otrzymuje wankomycynę w infuzji (zamiast doustnie) w celu leczenia biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile.
Podczas leczenia lekiem Vancomycin Sandoz należy omówić to z lekarzem, farmaceutą szpitalnym lub pielęgniarką, jeśli: pacjent otrzymuje leczenie wankomycyną przez długi czas (konieczne może być wykonanie badań krwi oraz badań czynności wątroby i nerek podczas leczenia); u pacjenta podczas leczenia wystąpi jakakolwiek reakcja skórna; u pacjenta wystąpi ciężka lub długotrwała biegunka podczas lub po zakończeniu leczenia wankomycyną; w takiej sytuacji należy natychmiast skonsultować się z lekarzem. Może to być objaw zapalenia jelita (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego), które może wystąpić podczas leczenia antybiotykami.
Dzieci Wankomycyna będzie stosowana ze szczególną ostrożnością u wcześniaków i młodych niemowląt, ponieważ ich nerki nie są w pełni rozwinięte, co może doprowadzić do gromadzenia wankomycyny we krwi. W tej grupie wiekowej konieczne może być wykonanie badań krwi w celu kontrolowania stężenia wankomycyny we krwi. Jednoczesne podawanie wankomycyny i środków znieczulających u dzieci wiąże się z występowaniem zaczerwienienia skóry (rumienia) i reakcji alergicznych. Ponadto jednoczesne stosowanie z innymi lekami, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne ( NLPZ, np. ibuprofen) lub amfoterycyna B (lek stosowany w zakażeniach grzybiczych) może zwiększać ryzyko uszkodzenia nerek. Konieczne może być częstsze wykonywanie badań krwi i czynności nerek.
Vancomycin Sandoz a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować, również tych, które wydawane są bez recepty, lekach roślinnych lub preparatach witaminowych i mineralnych, gdyż niektóre z nich mogą oddziaływać z wankomycyną. Nie należy ponadto przyjmować żadnego nowego leku bez konsultacji z lekarzem.
Następujące leki mogą oddziaływać z wankomycyną, jeśli są jednocześnie stosowane: leki stosowane w zakażeniach wywołanych przez bakterie (streptomycyna, neomycyna, gentamycyna, kanamycyna, amikacyna, bacytracyna, tobramycyna, polimiksyna B, kolistyna), leki stosowane w gruźlicy (wiomycyna), leki stosowane w zakażeniach grzybiczych (amfoterycyna B), leki stosowane w nowotworach (cisplatyna) i leki stosowane w celu zwiotczenia mięśni podczas znieczulenia, leki znieczulające (u pacjentów, którzy mają być poddani znieczuleniu ogólnemu).
Jeśli wankomycyna podawana jest w tym samym czasie co inne leki, lekarz może zlecić badania krwi w celu dostosowania jej dawki.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Ciąża Jeśli pacjentka jest lub podejrzewa, że może być w ciąży albo planuje mieć dziecko, powinna przed zastosowaniem tego leku poradzić się lekarza. Wankomycynę można stosować w okresie ciąży tylko w razie bezwzględnej konieczności. U kobiet w ciąży konieczne może być podawanie znacząco większych dawek w celu uzyskania terapeutycznego stężenia leku w surowicy.
Karmienie piersią Jeśli pacjentka karmi piersią, powinna poinformować o tym lekarza, gdyż lek Vancomycin Sandoz przenika do mleka kobiecego. Lekarz zadecyduje, czy leczenie wankomycyną jest bezwzględnie konieczne i czy pacjentka musi przerwać karmienie piersią. Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty.
Płodność Nie przeprowadzono rozstrzygających badań dotyczących płodności.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Wankomycyna nie wpływa lub wpływa nieznacznie na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.
Lek Vancomycin Sandoz jest podawany przez personel medyczny podczas pobytu pacjenta w szpitalu. Lekarz zadecyduje ile leku pacjent powinien otrzymać każdego dnia i jak długo będzie trwało leczenie.
Dawkowanie Podana dawka leku będzie zależała od wieku pacjenta, masy ciała pacjenta, rodzaju zakażenia, czynności nerek, stanu słuchu, przyjmowania przez pacjenta innych leków.
Dorośli i młodzież (w wieku 12 i więcej lat) Dawkowanie zostanie ustalone w zależności od masy ciała pacjenta. Dawka zazwyczaj stosowana w infuzji to 15 do 20 mg na każdy kg masy ciała. Dawka taka jest zwykle podawana co 8 do większa niż 2 g.
Stosowanie u dzieci Dzieci w wieku od jednego miesiąca do poniżej 12 lat Dawkowanie zostanie ustalone w zależności od masy ciała pacjenta. Dawka zazwyczaj stosowana w infuzji to 10 do 15 mg na każdy kilogram masy ciała. Dawka taka jest zwykle podawana co
Wcześniaki i noworodki urodzone o czasie (od 0 do 27 dni) Dawka zostanie wyliczona w oparciu o wiek płodowy [czas, jaki upłynął od pierwszego dnia ostatniej miesiączki matki do porodu (wiek ciążowy) plus czas, jaki upłynął od urodzenia dziecka (wiek pourodzeniowy)].
U pacjentów w podeszłym wieku, kobiet w ciąży i pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (w tym pacjentów dializowanych), konieczne może być zastosowanie innej dawki.
Sposób podawania Infuzja dożylna oznacza, że lek przepływa z butelki lub worka infuzyjnego przez rurkę do jednego z naczyń krwionośnych i do organizmu. Lekarz lub pielęgniarka będzie zawsze podawać wankomycynę do krwi, a nie w mięsień. Lek Vancomycin Sandoz będzie podawany do żyły przez co najmniej 60 minut.
Czas trwania leczenia Długość leczenia zależy od rodzaju zakażenia i może wynosić kilka tygodni. Czas trwania leczenia może być różny, w zależności od reakcji danego pacjenta na leczenie. Podczas leczenia pacjent może mieć wykonywane badania krwi i analizę moczu, może też mieć test słuchu w kierunku objawów ewentualnych działań niepożądanych. Jeśli to wskazane, wankomycynę należy podawać jednocześnie z innymi lekami przeciwbakteryjnymi.
Otrzymanie większej niż zalecana dawki leku Vancomycin Sandoz Lek podawany jest pacjentowi w warunkach szpitalnych, dlatego jest mało prawdopodobne, aby otrzymał on zbyt dużo wankomycyny. Jednak w razie jakichkolwiek wątpliwości należy niezwłocznie zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Wankomycyna może powodować reakcje alergiczne, jednak ciężkie reakcje alergiczne (wstrząs anafilaktyczny) są rzadkie. Jeśli u pacjenta wystąpi nagle świszczący oddech, trudności w oddychaniu, zaczerwienienie górnej części ciała, wysypka lub swędzenie, należy niezwłocznie powiadomić lekarza prowadzącego.
Częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób): zmniejszenie ciśnienia krwi; duszność, świszczący oddech (wysoki dźwięk spowodowany przeszkodą na drodze przepływu powietrza w górnych drogach oddechowych); wysypka i zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, świąd, swędząca wysypka, pokrzywka; zaczerwienienie górnej części ciała i twarzy, zapalenie żyły; zaburzenia czynności nerek, które można wykryć głównie w badaniach krwi.
Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób): przejściowa lub trwała utrata słuchu.
Rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób): zmniejszenie liczby białych krwinek, czerwonych krwinek i płytek krwi (krwinek odpowiedzialnych za krzepnięcie krwi) zwiększenie liczby pewnych białych krwinek we krwi zaburzenia równowagi, dzwonienie w uszach, zawroty głowy zapalenie naczyń krwionośnych nudności (mdłości) bóle mięśni klatki piersiowej i pleców zapalenie nerek i niewydolność nerek gorączka, dreszcze
Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób): nagłe wystąpienie ciężkiej skórnej reakcji alergicznej, obejmującej łuszczenie się skóry lub powstawanie pęcherzy na skórze. Może temu towarzyszyć wysoka gorączka i bóle stawów zatrzymanie akcji serca zapalenie jelita powodujące ból brzucha i biegunkę, która może zawierać krew.
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) wymioty, biegunka splątanie, sennosć, brak energii, obrzęki, zatrzymanie płynów, zmniejszenie produkcji moczu wysypka z obrzękiem i bólem obszaru za uszami, szyi, pachwin, pod brodą i pod pachami (obrzęk węzłów chłonnych), nieprawidłowe wniki badań krwi i czynności wątroby wysypka z pęcherzami i gorączką.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lekarz lub pielęgniarka zapewnią odpowiednie warunki przechowywania leku Vancomycin Sandoz.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na etykiecie fiolki i na pudełku po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Przechowywać w temperaturze poniżej 25C.
Stabilność przygotowanego roztworu jest opisana niżej w dodatkowych informacjach dla personelu medycznego.
Nie stosować leku, jeśli zawiera osad i zmienił barwę.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera lek Vancomycin Sandoz - Substancją czynną leku jest wankomycyna w postaci chlorowodorku wankomycyny.
Każda fiolka leku Vancomycin Sandoz, 500 mg zawiera 500 mg wankomycyny w postaci chlorowodorku, co odpowiada 500 000 j.m.
Każda fiolka leku Vancomycin Sandoz, 1000 mg zawiera 1000 mg wankomycyny w postaci chlorowodorku, co odpowiada 1 000 000 j.m.
Lek nie zawiera substancji pomocniczych.
Jak wygląda lek Vancomycin Sandoz i co zawiera opakowanie Lek Vancomycin Sandoz jest białym lub prawie białym liofilizowanym proszkiem do sporządzania roztworu do infuzji dożylnych. Przed zastosowaniem proszek najpierw rozpuszcza się w wodzie do wstrzykiwań, a następnie rozcieńcza odpowiednim rozcieńczalnikiem.
Lek dostępny jest w fiolkach z bezbarwnego szkła, zamkniętych gumowym korkiem, zabezpieczonych aluminiowym kapslem z plastikowym wieczkiem typu flip-off. Lek dostępny jest w dwóch mocach:
Lek Vancomycin Sandoz pakowany jest w pudełka tekturowe. Każde pudełko zawiera 1 fiolkę.
Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10 A-6250 Kundl, Austria
Wytwórca Lek Pharmaceuticals d.d. Verovškova 57
Salutas Pharma GmbH Otto-von-Guericke-Allee 1
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji na temat leku oraz jego nazw w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy zwrócić się do: Sandoz Polska Sp. z o.o. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 04/2018
{Logo Sandoz}
Inne źródła informacji
Porada/edukacja medyczna Antybiotyki stosuje się w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Są one nieskuteczne w przypadku zakażeń wirusowych. Jeżeli lekarz przepisał pacjentowi antybiotyki, są one konieczne do leczenia konkretnej, aktualnie występującej choroby. Pomimo stosowania antybiotyków niektóre bakterie mogą przeżyć lub rozmnażać się dalej. Zjawisko to nazywa się opornością; powoduje ono, że niekiedy leczenie antybiotykami jest nieskuteczne. Niewłaściwe stosowanie antybiotyków sprzyja powstawaniu oporności. Także pacjent może ułatwić powstanie oporności i tym samym opóźnić wyleczenie lub zmniejszyć skuteczność antybiotykoterapii, jeśli nie będzie przestrzegać właściwego: - dawkowania, - harmonogramu leczenia, - czasu trwania leczenia.
W związku z tym, by zachować skuteczność tego leku, należy: choroby.
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego
To jest fragment Charakterystyki Produktu Leczniczego, który ma pomóc w podawaniu leku Vancomycin Sandoz. Jeśli lekarz uzna przydatność leku dla danego pacjenta, powinien zaznajomić się z pełną treścią Charakterystyki.
Dawkowanie i sposób podawania Dawkę początkową należy ustalać na podstawie całkowitej masy ciała pacjenta. Kolejne modyfikacje dawki powinny być uzależnione od stężenia w surowicy z zamiarem osiągnięcia docelowego stężenia terapeutycznego. Przy ustalaniu kolejnych dawek i odstępów pomiędzy nimi należy też brać pod uwagę czynność nerek.
Pacjenci w wieku 12 i starsi Zalecana dawka to 15 do 20 mg/kg masy ciała co 8 do 12 godzin (nie stosować więcej niż 2 g na dawkę). U pacjentów w ciężkim stanie można zastosować dawkę nasycającą 25 do 30 mg/kg mc., aby ułatwić szybkie osiągnięcie docelowego minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy.
Niemowlęta w wieku od pierwszego miesiąca życia i dzieci w wieku poniżej 12 lat Zalecana dawka dożylna to 10 do 15 mg/kg masy ciała co 6 godzin.
Noworodki urodzone o czasie (od urodzenia do 27 dni wieku pourodzeniowego) oraz wcześniaki (od urodzenia do oczekiwanej daty porodu plus 27 dni) W celu ustalenia schematu dawkowania dla noworodków należy zwrócić się o poradę do lekarza doświadczonego w leczeniu noworodków. Jeden z możliwych schematów dawkowania wankomycyny u noworodków przedstawiono w poniższej tabeli (patrz punkt 4.4):
PMA (tygodnie) Dawka (mg/kg mc.) Odstęp między dawkami (godziny) <29 15 24 >35 15 8 PMA: wiek postkoncepcyjny [czas, jaki upłynął od pierwszego dnia ostatniego krwawienia miesiączkowego do porodu (wiek ciążowy) plus czas, jaki upłynął od urodzenia (wiek pourodzeniowy)].
Czas trwania leczenia Sugerowany czas trwania leczenia podano w poniższej tabeli. W każdym przypadku czas leczenia należy dostosować do rodzaju i ciężkości zakażenia oraz do indywidualnej odpowiedzi klinicznej.
Wskazanie Czas trwania leczenia Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich - bez martwicy - z martwicą
Zakażenia kości i stawów 4 do 6 tygodni** Pozaszpitalne zapalenie płuc 7 do 14 dni Szpitalne zapalenie płuc, w tym respiratorowe zapalenie płuc 7 do 14 dni Zakaźne zapalenie wsierdzia 4 do 6 tygodni*** * Kontynuować do czasu, gdy niepotrzebne będzie dalsze usuwanie martwiczych tkanek, stan kliniczny pacjenta poprawi się i pacjent nie będzie gorączkował od 48 do 72 godzin. ** W przypadku okołoprotezowych zakażeń stawów należy rozważyć dłuższe cykle doustnego leczenia supresyjnego odpowiednimi antybiotykami. *** Czas trwania i konieczność stosowania leczenia skojarzonego zależy od typu zastawki i mikroorganizmu.
Szczególne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku Może być konieczne zastosowanie mniejszych dawek podtrzymujących ze względu na związane z wiekiem osłabienie czynności nerek.
Pacjenci otyli U pacjentów otyłych dawkę początkową należy dostosować indywidualnie na podstawie całkowitej masy ciała, tak jak u pacjentów o prawidłowej masie ciała.
Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z niewydolnością wątroby modyfikacja dawki nie jest konieczna.
Zaburzenia czynności nerek U pacjentów dorosłych i u dzieci z zaburzeniami czynności nerek należy brać pod uwagę wstępną dawkę początkową, a następnie oznaczenia minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy zamiast zaplanowanego schematu leczenia, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub przechodzącym leczenie nerkozastępcze (ang. renal replacement therapy, RRT), ze względu na liczne zmienne czynniki wpływające na stężenie wankomycyny u takich pacjentów.
U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek nie wolno zmniejszać dawki początkowej. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek preferowane jest wydłużenie odstępów między kolejnymi dawkami zamiast podawania mniejszych dawek.
Należy właściwie ocenić jednoczesne podawane innych produktów leczniczych, które mogą zmniejszyć klirens wankomycyny i (lub) nasilić jej działania niepożądane (patrz punkt 4.4). Wankomycyna jest w niewielkim stopniu usuwana przez hemodializę przerywaną. Jednak zastosowanie błon filtracyjnych o dużej przepuszczalności lub ciągłego leczenia nerkozastępczego (ang. continuous renal replacement therapy, CRRT) zwiększa klirens wankomycyny i zasadniczo wymaga podawania dawek uzupełniających (zwykle po sesji hemodializy w przypadku hemodializy przerywanej).
Dorośli Modyfikacje dawki u dorosłych pacjentów mogą być oparte na szybkości filtracji kłębuszkowej oszacowanej (ang. glomerular filtration rate estimated, eGFR) według następującego wzoru:
Mężczyźni: [masa (kg) x 140 – wiek (lata)] / 72 x stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl) Kobiety: 0,85 x wartość wyliczona wg powyższego wzoru
Zwykła dawka początkowa dla dorosłych pacjentów wynosi 15 do 20 mg/kg mc.; dawkę tę można podawać co 24 godziny pacjentom z klirensem kreatyniny od 20 do 49 ml/min. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 20 ml/min) lub pacjentów przechodzących terapię nerkozastępczą odpowiednie odstępy między dawkami i wielkość kolejnych dawek w dużym stopniu zależą od stosowanej procedury RRT i należy je ustalać w oparciu o wartości minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy oraz przetrwałą czynność nerek (patrz punkt 4.4). W zależności od sytuacji klinicznej można rozważyć wstrzymanie kolejnej dawki do czasu oznaczenia stężenia wankomycyny we krwi.
U pacjentów w stanie krytycznym z zaburzeniami czynności nerek nie należy zmniejszać wstępnej dawki nasycającej (25 do 30 mg/kg mc.).
Dzieci i młodzież Modyfikacje dawki u dzieci w wieku 1 roku i starszych mogą być oparte na szybkości filtracji kłębuszkowej oszacowanej (eGFR) na podstawie zmodyfikowanego wzoru Schwartza:
eGFR (ml/min/1,73 m 2 ) = (wzrost w cm x 0,413) / stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl)
eGFR (ml/min/1,73 m 2 ) = (wzrost w cm x 36,2 / stężenie kreatyniny w surowicy (μmol/l)
W przypadku noworodków i niemowląt w wieku poniżej 1 roku należy zwrócić się o poradę eksperta, gdyż zmodyfikowany wzór Schwartza nie ma u nich zastosowania.
Orientacyjne zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży podane w tabeli poniżej podlegają tym samym zasadom, co zalecenia dla dorosłych pacjentów.
GFR (ml/min/1,73 m 2 ) Dawka dożylna Częstość 50-30 15 mg/kg Co 12 godzin 29-10 15 mg/kg Co 24 godziny <10 10-15 mg/kg
Ponowne podanie w zależności od stężenia* Hemodializa przerywana Dializa otrzewnowa Ciągłe leczenie nerkozastępcze 15 mg/kg Ponowne podanie w zależności od stężenia* * Odpowiedni czas podawania oraz wielkość kolejnych dawek w dużym stopniu zależą od stosowanej metody RRT i powinny być ustalone w oparciu o wartości stężenia wankomycyny w surowicy przed podaniem oraz resztkową czynność nerek. Zależnie od sytuacji klinicznej można rozważyć wstrzymanie kolejnej dawki do czasu oznaczenia stężenia wankomycyny we krwi.
Przygotowanie roztworu do infuzji Lek Vancomycin Sandoz, 500 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji: 500 mg należy rozpuścić w 10 ml jałowej wody do wstrzykiwań. Lek Vancomycin Sandoz, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji: 1000 mg należy rozpuścić w 20 ml jałowej wody do wstrzykiwań. Jeden ml otrzymanego roztworu zawiera 50 mg wankomycyny.
Roztwór sporządzony w ten sposób w jałowych warunkach można przechowywać przez 24 godziny w temperaturze 25°C lub przez 96 godzin w lodówce, w temperaturze od 2°C do 8°C. Przygotowany roztwór należy dalej rozcieńczyć. Odpowiednimi rozcieńczalnikami są: − 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań lub − 0,9% roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań lub − 5% roztwór glukozy z 0,9% roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań.
Infuzja przerywana. Przygotowany roztwór zawierający 500 mg wankomycyny (50 mg/ml) należy następnie rozcieńczyć przez dodanie co najmniej 100 ml rozcieńczalnika (do 5 mg/ml). Przygotowany roztwór zawierający 1000 mg wankomycyny (50 mg/ml) należy następnie rozcieńczyć przez dodanie co najmniej 200 ml rozcieńczalnika (do 5 mg/ml). Stężenie wankomycyny w rozcieńczonym roztworze do infuzji nie powinno być większe niż 5 mg/ml.
Stabilność rozcieńczonych roztworów
Sporządzony roztwór wankomycyny (50 mg/ml), rozcieńczony następnie 5% roztworem glukozy lub 0,9% roztworem chlorku sodu (5 mg/ml) można przechowywać w lodówce przez 48 godzin lub w temperaturze 25ºC przez 24 godziny bez istotnej utraty mocy. Roztwory rozcieńczone 5% roztworem glukozy z 0,9% roztworem chlorku sodu można przechowywane w lodówce (2ºC-8ºC) przez 48 godzin lub w temperaturze 25ºC przez 24 godziny.
Ze względów mikrobiologicznych produkt należy zużyć natychmiast, w przeciwnym razie za czas i warunki przechowywania odpowiedzialność ponosi użytkownik. Produkt leczniczy można przechowywać do 24 godzin w temperaturze 2ºC-8ºC, chyba że sporządzenie roztworu i jego rozcieńczenie miało miejsce w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.
Wygląd przygotowanego roztworu Przygotowany roztwór jest przejrzysty i bezbarwny do lekko żółtawobrązowego, nie zawiera widocznych cząstek.
Wygląd rozcieńczonego roztworu Roztwór po rozcieńczeniu jest przejrzysty i bezbarwny, bez widocznych cząstek.
Przed podaniem należy obejrzeć, czy przygotowany i rozcieńczony roztwór nie zawiera osadu i czy nie zmienił barwy. Do użycia nadaje się tylko przejrzysty i bezbarwny roztwór bez widocznych cząstek.
Kontrolowanie stężenia wankomycyny w surowicy
Stężenie wankomycyny w surowicy należy oznaczać drugiego dnia leczenia, bezpośrednio przed podaniem następnej dawki oraz 1 godzinę po wlewie. Terapeutyczne stężenie wankomycyny we krwi, mierzone po 1 godzinie od zakończenia infuzji, powinno wynosić od 30 do 40 mg/l (maksymalnie od 5 do 10 mg/l. Stężenie leku zwykle należy kontrolować dwa lub trzy razy w tygodniu.
Niezgodności Roztwór wankomycyny ma małe pH. W skojarzeniu z innymi substancjami może stać się nietrwały fizycznie lub chemicznie. Roztworu wankomycyny nie należy mieszać z innymi roztworami, z wyjątkiem tych, których zgodność została wiarygodnie zweryfikowana.
Leczenie skojarzone: Podczas skojarzonego leczenia wankomycyną i innymi antybiotykami lub chemioterapeutykami, leki należy podawać osobno.
Wykazano niezgodność fizyczną mieszanin roztworów wankomycyny i antybiotyków beta- laktamowych. Prawdopodobieństwo wytrącania się osadu zwiększa się ze wzrostem stężenia wankomycyny. Między podaniem tych antybiotyków zaleca się odpowiednie przepłukanie linii do podawania dożylnego. Zaleca się również rozcieńczenie roztworów wankomycyny do stężenia
Usuwanie niewykorzystanego leku Fiolki przeznaczony są do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki roztworu należy usunąć. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Vancomycin Sandoz, 500 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji Vancomycin Sandoz, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji Vancomycinum
Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
1. Co to jest lek Vancomycin Sandoz i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Vancomycin Sandoz
3. Jak stosować lek Vancomycin Sandoz
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Vancomycin Sandoz
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Vancomycin Sandoz i w jakim celu się go stosuje
Wankomycyna jest antybiotykiem należącym do klasy antybiotyków glikopeptydowych. Działanie wankomycyny polega na zabijaniu pewnych bakterii powodujących infekcje (zakażenia).
Wankomycyna stosowana jest we wszystkich grupach wiekowych w postaci infuzji (kroplówki) w leczeniu następujących ciężkich zakażeń: zakażenia skóry i tkanki podskórnej; zakażenia kości i stawów; zakażenia płuc określanego jako zapalenie płuc; zakażenia wewnętrznej błony wyściełającej serce (zapalenie wsierdzia) oraz zapobieganie zapaleniu wsierdzia u zagrożonych pacjentów przechodzących poważne zabiegi chirurgiczne; zakażenia ośrodkowego układu nerwowego; zakażenia krwi związane z wyżej wymienionymi zakażeniami.
Wankomycynę można stosować u dorosłych i u dzieci od urodzenia.
Wankomycynę można również podawać przed niektórymi operacjami w celu zapobiegania zakażeniom.
Lek jest w postaci proszku do sporządzania roztworu. Przed podaniem proszek zostanie rozpuszczony, a następnie rozcieńczony i podany powoli w kroplówce przez lekarza lub pielęgniarkę.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Vancomycin Sandoz
Kiedy nie stosować leku Vancomycin Sandoz jeśli pacjent jest uczulony na wankomycynę.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed zastosowaniem leku Vancomycin Sandoz należy omówić to z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą, jeśli: u pacjenta wystąpiła uprzednio reakcja alergiczna na teikoplaninę, gdyż może to oznaczać, że pacjent jest też uczulony na wankomycynę; pacjent ma zaburzenia słuchu, zwłaszcza jeśli jest w podeszłym wieku (konieczne może być wykonywanie badania słuchu podczas leczenia); pacjent ma zaburzenia czynności nerek (konieczne będzie wykonywanie badań krwi oraz czynności nerek podczas leczenia); pacjent otrzymuje wankomycynę w infuzji (zamiast doustnie) w celu leczenia biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile.
Podczas leczenia lekiem Vancomycin Sandoz należy omówić to z lekarzem, farmaceutą szpitalnym lub pielęgniarką, jeśli: pacjent otrzymuje leczenie wankomycyną przez długi czas (konieczne może być wykonanie badań krwi oraz badań czynności wątroby i nerek podczas leczenia); u pacjenta podczas leczenia wystąpi jakakolwiek reakcja skórna; u pacjenta wystąpi ciężka lub długotrwała biegunka podczas lub po zakończeniu leczenia wankomycyną; w takiej sytuacji należy natychmiast skonsultować się z lekarzem. Może to być objaw zapalenia jelita (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego), które może wystąpić podczas leczenia antybiotykami.
Dzieci Wankomycyna będzie stosowana ze szczególną ostrożnością u wcześniaków i młodych niemowląt, ponieważ ich nerki nie są w pełni rozwinięte, co może doprowadzić do gromadzenia wankomycyny we krwi. W tej grupie wiekowej konieczne może być wykonanie badań krwi w celu kontrolowania stężenia wankomycyny we krwi. Jednoczesne podawanie wankomycyny i środków znieczulających u dzieci wiąże się z występowaniem zaczerwienienia skóry (rumienia) i reakcji alergicznych. Ponadto jednoczesne stosowanie z innymi lekami, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne ( NLPZ, np. ibuprofen) lub amfoterycyna B (lek stosowany w zakażeniach grzybiczych) może zwiększać ryzyko uszkodzenia nerek. Konieczne może być częstsze wykonywanie badań krwi i czynności nerek.
Vancomycin Sandoz a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować, również tych, które wydawane są bez recepty, lekach roślinnych lub preparatach witaminowych i mineralnych, gdyż niektóre z nich mogą oddziaływać z wankomycyną. Nie należy ponadto przyjmować żadnego nowego leku bez konsultacji z lekarzem.
Następujące leki mogą oddziaływać z wankomycyną, jeśli są jednocześnie stosowane: leki stosowane w zakażeniach wywołanych przez bakterie (streptomycyna, neomycyna, gentamycyna, kanamycyna, amikacyna, bacytracyna, tobramycyna, polimiksyna B, kolistyna), leki stosowane w gruźlicy (wiomycyna), leki stosowane w zakażeniach grzybiczych (amfoterycyna B), leki stosowane w nowotworach (cisplatyna) i leki stosowane w celu zwiotczenia mięśni podczas znieczulenia, leki znieczulające (u pacjentów, którzy mają być poddani znieczuleniu ogólnemu).
Jeśli wankomycyna podawana jest w tym samym czasie co inne leki, lekarz może zlecić badania krwi w celu dostosowania jej dawki.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Ciąża Jeśli pacjentka jest lub podejrzewa, że może być w ciąży albo planuje mieć dziecko, powinna przed zastosowaniem tego leku poradzić się lekarza. Wankomycynę można stosować w okresie ciąży tylko w razie bezwzględnej konieczności. U kobiet w ciąży konieczne może być podawanie znacząco większych dawek w celu uzyskania terapeutycznego stężenia leku w surowicy.
Karmienie piersią Jeśli pacjentka karmi piersią, powinna poinformować o tym lekarza, gdyż lek Vancomycin Sandoz przenika do mleka kobiecego. Lekarz zadecyduje, czy leczenie wankomycyną jest bezwzględnie konieczne i czy pacjentka musi przerwać karmienie piersią. Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty.
Płodność Nie przeprowadzono rozstrzygających badań dotyczących płodności.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Wankomycyna nie wpływa lub wpływa nieznacznie na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.
3. Jak stosować lek Vancomycin Sandoz
Lek Vancomycin Sandoz jest podawany przez personel medyczny podczas pobytu pacjenta w szpitalu. Lekarz zadecyduje ile leku pacjent powinien otrzymać każdego dnia i jak długo będzie trwało leczenie.
Dawkowanie Podana dawka leku będzie zależała od wieku pacjenta, masy ciała pacjenta, rodzaju zakażenia, czynności nerek, stanu słuchu, przyjmowania przez pacjenta innych leków.
Dorośli i młodzież (w wieku 12 i więcej lat) Dawkowanie zostanie ustalone w zależności od masy ciała pacjenta. Dawka zazwyczaj stosowana w infuzji to 15 do 20 mg na każdy kg masy ciała. Dawka taka jest zwykle podawana co 8 do większa niż 2 g.
Stosowanie u dzieci Dzieci w wieku od jednego miesiąca do poniżej 12 lat Dawkowanie zostanie ustalone w zależności od masy ciała pacjenta. Dawka zazwyczaj stosowana w infuzji to 10 do 15 mg na każdy kilogram masy ciała. Dawka taka jest zwykle podawana co
Wcześniaki i noworodki urodzone o czasie (od 0 do 27 dni) Dawka zostanie wyliczona w oparciu o wiek płodowy [czas, jaki upłynął od pierwszego dnia ostatniej miesiączki matki do porodu (wiek ciążowy) plus czas, jaki upłynął od urodzenia dziecka (wiek pourodzeniowy)].
U pacjentów w podeszłym wieku, kobiet w ciąży i pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (w tym pacjentów dializowanych), konieczne może być zastosowanie innej dawki.
Sposób podawania Infuzja dożylna oznacza, że lek przepływa z butelki lub worka infuzyjnego przez rurkę do jednego z naczyń krwionośnych i do organizmu. Lekarz lub pielęgniarka będzie zawsze podawać wankomycynę do krwi, a nie w mięsień. Lek Vancomycin Sandoz będzie podawany do żyły przez co najmniej 60 minut.
Czas trwania leczenia Długość leczenia zależy od rodzaju zakażenia i może wynosić kilka tygodni. Czas trwania leczenia może być różny, w zależności od reakcji danego pacjenta na leczenie. Podczas leczenia pacjent może mieć wykonywane badania krwi i analizę moczu, może też mieć test słuchu w kierunku objawów ewentualnych działań niepożądanych. Jeśli to wskazane, wankomycynę należy podawać jednocześnie z innymi lekami przeciwbakteryjnymi.
Otrzymanie większej niż zalecana dawki leku Vancomycin Sandoz Lek podawany jest pacjentowi w warunkach szpitalnych, dlatego jest mało prawdopodobne, aby otrzymał on zbyt dużo wankomycyny. Jednak w razie jakichkolwiek wątpliwości należy niezwłocznie zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Wankomycyna może powodować reakcje alergiczne, jednak ciężkie reakcje alergiczne (wstrząs anafilaktyczny) są rzadkie. Jeśli u pacjenta wystąpi nagle świszczący oddech, trudności w oddychaniu, zaczerwienienie górnej części ciała, wysypka lub swędzenie, należy niezwłocznie powiadomić lekarza prowadzącego.
Częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób): zmniejszenie ciśnienia krwi; duszność, świszczący oddech (wysoki dźwięk spowodowany przeszkodą na drodze przepływu powietrza w górnych drogach oddechowych); wysypka i zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, świąd, swędząca wysypka, pokrzywka; zaczerwienienie górnej części ciała i twarzy, zapalenie żyły; zaburzenia czynności nerek, które można wykryć głównie w badaniach krwi.
Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób): przejściowa lub trwała utrata słuchu.
Rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób): zmniejszenie liczby białych krwinek, czerwonych krwinek i płytek krwi (krwinek odpowiedzialnych za krzepnięcie krwi) zwiększenie liczby pewnych białych krwinek we krwi zaburzenia równowagi, dzwonienie w uszach, zawroty głowy zapalenie naczyń krwionośnych nudności (mdłości) bóle mięśni klatki piersiowej i pleców zapalenie nerek i niewydolność nerek gorączka, dreszcze
Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób): nagłe wystąpienie ciężkiej skórnej reakcji alergicznej, obejmującej łuszczenie się skóry lub powstawanie pęcherzy na skórze. Może temu towarzyszyć wysoka gorączka i bóle stawów zatrzymanie akcji serca zapalenie jelita powodujące ból brzucha i biegunkę, która może zawierać krew.
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) wymioty, biegunka splątanie, sennosć, brak energii, obrzęki, zatrzymanie płynów, zmniejszenie produkcji moczu wysypka z obrzękiem i bólem obszaru za uszami, szyi, pachwin, pod brodą i pod pachami (obrzęk węzłów chłonnych), nieprawidłowe wniki badań krwi i czynności wątroby wysypka z pęcherzami i gorączką.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Vancomycin Sandoz
Lekarz lub pielęgniarka zapewnią odpowiednie warunki przechowywania leku Vancomycin Sandoz.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na etykiecie fiolki i na pudełku po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Przechowywać w temperaturze poniżej 25C.
Stabilność przygotowanego roztworu jest opisana niżej w dodatkowych informacjach dla personelu medycznego.
Nie stosować leku, jeśli zawiera osad i zmienił barwę.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Vancomycin Sandoz - Substancją czynną leku jest wankomycyna w postaci chlorowodorku wankomycyny.
Każda fiolka leku Vancomycin Sandoz, 500 mg zawiera 500 mg wankomycyny w postaci chlorowodorku, co odpowiada 500 000 j.m.
Każda fiolka leku Vancomycin Sandoz, 1000 mg zawiera 1000 mg wankomycyny w postaci chlorowodorku, co odpowiada 1 000 000 j.m.
Lek nie zawiera substancji pomocniczych.
Jak wygląda lek Vancomycin Sandoz i co zawiera opakowanie Lek Vancomycin Sandoz jest białym lub prawie białym liofilizowanym proszkiem do sporządzania roztworu do infuzji dożylnych. Przed zastosowaniem proszek najpierw rozpuszcza się w wodzie do wstrzykiwań, a następnie rozcieńcza odpowiednim rozcieńczalnikiem.
Lek dostępny jest w fiolkach z bezbarwnego szkła, zamkniętych gumowym korkiem, zabezpieczonych aluminiowym kapslem z plastikowym wieczkiem typu flip-off. Lek dostępny jest w dwóch mocach:
Lek Vancomycin Sandoz pakowany jest w pudełka tekturowe. Każde pudełko zawiera 1 fiolkę.
Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10 A-6250 Kundl, Austria
Wytwórca Lek Pharmaceuticals d.d. Verovškova 57
Salutas Pharma GmbH Otto-von-Guericke-Allee 1
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji na temat leku oraz jego nazw w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy zwrócić się do: Sandoz Polska Sp. z o.o. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 04/2018
{Logo Sandoz}
Inne źródła informacji
Porada/edukacja medyczna Antybiotyki stosuje się w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Są one nieskuteczne w przypadku zakażeń wirusowych. Jeżeli lekarz przepisał pacjentowi antybiotyki, są one konieczne do leczenia konkretnej, aktualnie występującej choroby. Pomimo stosowania antybiotyków niektóre bakterie mogą przeżyć lub rozmnażać się dalej. Zjawisko to nazywa się opornością; powoduje ono, że niekiedy leczenie antybiotykami jest nieskuteczne. Niewłaściwe stosowanie antybiotyków sprzyja powstawaniu oporności. Także pacjent może ułatwić powstanie oporności i tym samym opóźnić wyleczenie lub zmniejszyć skuteczność antybiotykoterapii, jeśli nie będzie przestrzegać właściwego: - dawkowania, - harmonogramu leczenia, - czasu trwania leczenia.
W związku z tym, by zachować skuteczność tego leku, należy: choroby.
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego
To jest fragment Charakterystyki Produktu Leczniczego, który ma pomóc w podawaniu leku Vancomycin Sandoz. Jeśli lekarz uzna przydatność leku dla danego pacjenta, powinien zaznajomić się z pełną treścią Charakterystyki.
Dawkowanie i sposób podawania Dawkę początkową należy ustalać na podstawie całkowitej masy ciała pacjenta. Kolejne modyfikacje dawki powinny być uzależnione od stężenia w surowicy z zamiarem osiągnięcia docelowego stężenia terapeutycznego. Przy ustalaniu kolejnych dawek i odstępów pomiędzy nimi należy też brać pod uwagę czynność nerek.
Pacjenci w wieku 12 i starsi Zalecana dawka to 15 do 20 mg/kg masy ciała co 8 do 12 godzin (nie stosować więcej niż 2 g na dawkę). U pacjentów w ciężkim stanie można zastosować dawkę nasycającą 25 do 30 mg/kg mc., aby ułatwić szybkie osiągnięcie docelowego minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy.
Niemowlęta w wieku od pierwszego miesiąca życia i dzieci w wieku poniżej 12 lat Zalecana dawka dożylna to 10 do 15 mg/kg masy ciała co 6 godzin.
Noworodki urodzone o czasie (od urodzenia do 27 dni wieku pourodzeniowego) oraz wcześniaki (od urodzenia do oczekiwanej daty porodu plus 27 dni) W celu ustalenia schematu dawkowania dla noworodków należy zwrócić się o poradę do lekarza doświadczonego w leczeniu noworodków. Jeden z możliwych schematów dawkowania wankomycyny u noworodków przedstawiono w poniższej tabeli (patrz punkt 4.4):
PMA (tygodnie) Dawka (mg/kg mc.) Odstęp między dawkami (godziny) <29 15 24 >35 15 8 PMA: wiek postkoncepcyjny [czas, jaki upłynął od pierwszego dnia ostatniego krwawienia miesiączkowego do porodu (wiek ciążowy) plus czas, jaki upłynął od urodzenia (wiek pourodzeniowy)].
Czas trwania leczenia Sugerowany czas trwania leczenia podano w poniższej tabeli. W każdym przypadku czas leczenia należy dostosować do rodzaju i ciężkości zakażenia oraz do indywidualnej odpowiedzi klinicznej.
Wskazanie Czas trwania leczenia Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich - bez martwicy - z martwicą
Zakażenia kości i stawów 4 do 6 tygodni** Pozaszpitalne zapalenie płuc 7 do 14 dni Szpitalne zapalenie płuc, w tym respiratorowe zapalenie płuc 7 do 14 dni Zakaźne zapalenie wsierdzia 4 do 6 tygodni*** * Kontynuować do czasu, gdy niepotrzebne będzie dalsze usuwanie martwiczych tkanek, stan kliniczny pacjenta poprawi się i pacjent nie będzie gorączkował od 48 do 72 godzin. ** W przypadku okołoprotezowych zakażeń stawów należy rozważyć dłuższe cykle doustnego leczenia supresyjnego odpowiednimi antybiotykami. *** Czas trwania i konieczność stosowania leczenia skojarzonego zależy od typu zastawki i mikroorganizmu.
Szczególne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku Może być konieczne zastosowanie mniejszych dawek podtrzymujących ze względu na związane z wiekiem osłabienie czynności nerek.
Pacjenci otyli U pacjentów otyłych dawkę początkową należy dostosować indywidualnie na podstawie całkowitej masy ciała, tak jak u pacjentów o prawidłowej masie ciała.
Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z niewydolnością wątroby modyfikacja dawki nie jest konieczna.
Zaburzenia czynności nerek U pacjentów dorosłych i u dzieci z zaburzeniami czynności nerek należy brać pod uwagę wstępną dawkę początkową, a następnie oznaczenia minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy zamiast zaplanowanego schematu leczenia, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub przechodzącym leczenie nerkozastępcze (ang. renal replacement therapy, RRT), ze względu na liczne zmienne czynniki wpływające na stężenie wankomycyny u takich pacjentów.
U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek nie wolno zmniejszać dawki początkowej. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek preferowane jest wydłużenie odstępów między kolejnymi dawkami zamiast podawania mniejszych dawek.
Należy właściwie ocenić jednoczesne podawane innych produktów leczniczych, które mogą zmniejszyć klirens wankomycyny i (lub) nasilić jej działania niepożądane (patrz punkt 4.4). Wankomycyna jest w niewielkim stopniu usuwana przez hemodializę przerywaną. Jednak zastosowanie błon filtracyjnych o dużej przepuszczalności lub ciągłego leczenia nerkozastępczego (ang. continuous renal replacement therapy, CRRT) zwiększa klirens wankomycyny i zasadniczo wymaga podawania dawek uzupełniających (zwykle po sesji hemodializy w przypadku hemodializy przerywanej).
Dorośli Modyfikacje dawki u dorosłych pacjentów mogą być oparte na szybkości filtracji kłębuszkowej oszacowanej (ang. glomerular filtration rate estimated, eGFR) według następującego wzoru:
Mężczyźni: [masa (kg) x 140 – wiek (lata)] / 72 x stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl) Kobiety: 0,85 x wartość wyliczona wg powyższego wzoru
Zwykła dawka początkowa dla dorosłych pacjentów wynosi 15 do 20 mg/kg mc.; dawkę tę można podawać co 24 godziny pacjentom z klirensem kreatyniny od 20 do 49 ml/min. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 20 ml/min) lub pacjentów przechodzących terapię nerkozastępczą odpowiednie odstępy między dawkami i wielkość kolejnych dawek w dużym stopniu zależą od stosowanej procedury RRT i należy je ustalać w oparciu o wartości minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy oraz przetrwałą czynność nerek (patrz punkt 4.4). W zależności od sytuacji klinicznej można rozważyć wstrzymanie kolejnej dawki do czasu oznaczenia stężenia wankomycyny we krwi.
U pacjentów w stanie krytycznym z zaburzeniami czynności nerek nie należy zmniejszać wstępnej dawki nasycającej (25 do 30 mg/kg mc.).
Dzieci i młodzież Modyfikacje dawki u dzieci w wieku 1 roku i starszych mogą być oparte na szybkości filtracji kłębuszkowej oszacowanej (eGFR) na podstawie zmodyfikowanego wzoru Schwartza:
eGFR (ml/min/1,73 m 2 ) = (wzrost w cm x 0,413) / stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl)
eGFR (ml/min/1,73 m 2 ) = (wzrost w cm x 36,2 / stężenie kreatyniny w surowicy (μmol/l)
W przypadku noworodków i niemowląt w wieku poniżej 1 roku należy zwrócić się o poradę eksperta, gdyż zmodyfikowany wzór Schwartza nie ma u nich zastosowania.
Orientacyjne zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży podane w tabeli poniżej podlegają tym samym zasadom, co zalecenia dla dorosłych pacjentów.
GFR (ml/min/1,73 m 2 ) Dawka dożylna Częstość 50-30 15 mg/kg Co 12 godzin 29-10 15 mg/kg Co 24 godziny <10 10-15 mg/kg
Ponowne podanie w zależności od stężenia* Hemodializa przerywana Dializa otrzewnowa Ciągłe leczenie nerkozastępcze 15 mg/kg Ponowne podanie w zależności od stężenia* * Odpowiedni czas podawania oraz wielkość kolejnych dawek w dużym stopniu zależą od stosowanej metody RRT i powinny być ustalone w oparciu o wartości stężenia wankomycyny w surowicy przed podaniem oraz resztkową czynność nerek. Zależnie od sytuacji klinicznej można rozważyć wstrzymanie kolejnej dawki do czasu oznaczenia stężenia wankomycyny we krwi.
Przygotowanie roztworu do infuzji Lek Vancomycin Sandoz, 500 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji: 500 mg należy rozpuścić w 10 ml jałowej wody do wstrzykiwań. Lek Vancomycin Sandoz, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji: 1000 mg należy rozpuścić w 20 ml jałowej wody do wstrzykiwań. Jeden ml otrzymanego roztworu zawiera 50 mg wankomycyny.
Roztwór sporządzony w ten sposób w jałowych warunkach można przechowywać przez 24 godziny w temperaturze 25°C lub przez 96 godzin w lodówce, w temperaturze od 2°C do 8°C. Przygotowany roztwór należy dalej rozcieńczyć. Odpowiednimi rozcieńczalnikami są: − 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań lub − 0,9% roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań lub − 5% roztwór glukozy z 0,9% roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań.
Infuzja przerywana. Przygotowany roztwór zawierający 500 mg wankomycyny (50 mg/ml) należy następnie rozcieńczyć przez dodanie co najmniej 100 ml rozcieńczalnika (do 5 mg/ml). Przygotowany roztwór zawierający 1000 mg wankomycyny (50 mg/ml) należy następnie rozcieńczyć przez dodanie co najmniej 200 ml rozcieńczalnika (do 5 mg/ml). Stężenie wankomycyny w rozcieńczonym roztworze do infuzji nie powinno być większe niż 5 mg/ml.
Stabilność rozcieńczonych roztworów
Sporządzony roztwór wankomycyny (50 mg/ml), rozcieńczony następnie 5% roztworem glukozy lub 0,9% roztworem chlorku sodu (5 mg/ml) można przechowywać w lodówce przez 48 godzin lub w temperaturze 25ºC przez 24 godziny bez istotnej utraty mocy. Roztwory rozcieńczone 5% roztworem glukozy z 0,9% roztworem chlorku sodu można przechowywane w lodówce (2ºC-8ºC) przez 48 godzin lub w temperaturze 25ºC przez 24 godziny.
Ze względów mikrobiologicznych produkt należy zużyć natychmiast, w przeciwnym razie za czas i warunki przechowywania odpowiedzialność ponosi użytkownik. Produkt leczniczy można przechowywać do 24 godzin w temperaturze 2ºC-8ºC, chyba że sporządzenie roztworu i jego rozcieńczenie miało miejsce w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.
Wygląd przygotowanego roztworu Przygotowany roztwór jest przejrzysty i bezbarwny do lekko żółtawobrązowego, nie zawiera widocznych cząstek.
Wygląd rozcieńczonego roztworu Roztwór po rozcieńczeniu jest przejrzysty i bezbarwny, bez widocznych cząstek.
Przed podaniem należy obejrzeć, czy przygotowany i rozcieńczony roztwór nie zawiera osadu i czy nie zmienił barwy. Do użycia nadaje się tylko przejrzysty i bezbarwny roztwór bez widocznych cząstek.
Kontrolowanie stężenia wankomycyny w surowicy
Stężenie wankomycyny w surowicy należy oznaczać drugiego dnia leczenia, bezpośrednio przed podaniem następnej dawki oraz 1 godzinę po wlewie. Terapeutyczne stężenie wankomycyny we krwi, mierzone po 1 godzinie od zakończenia infuzji, powinno wynosić od 30 do 40 mg/l (maksymalnie od 5 do 10 mg/l. Stężenie leku zwykle należy kontrolować dwa lub trzy razy w tygodniu.
Niezgodności Roztwór wankomycyny ma małe pH. W skojarzeniu z innymi substancjami może stać się nietrwały fizycznie lub chemicznie. Roztworu wankomycyny nie należy mieszać z innymi roztworami, z wyjątkiem tych, których zgodność została wiarygodnie zweryfikowana.
Leczenie skojarzone: Podczas skojarzonego leczenia wankomycyną i innymi antybiotykami lub chemioterapeutykami, leki należy podawać osobno.
Wykazano niezgodność fizyczną mieszanin roztworów wankomycyny i antybiotyków beta- laktamowych. Prawdopodobieństwo wytrącania się osadu zwiększa się ze wzrostem stężenia wankomycyny. Między podaniem tych antybiotyków zaleca się odpowiednie przepłukanie linii do podawania dożylnego. Zaleca się również rozcieńczenie roztworów wankomycyny do stężenia
Usuwanie niewykorzystanego leku Fiolki przeznaczony są do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki roztworu należy usunąć. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Vancomycin Sandoz, 500 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji Vancomycin Sandoz, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji
Vancomycin Sandoz, 500 mg Każda fiolka zawiera 500 mg wankomycyny (Vancomycinum) w postaci chlorowodorku, co odpowiada 500 000 IU wankomycyny.
Vancomycin Sandoz, 1000 mg Każda fiolka zawiera 1000 mg wankomycyny (Vancomycinum) w postaci chlorowodorku, co odpowiada 1 000 000 IU wankomycyny.
Proszek do sporządzania roztworu do infuzji. Biały lub prawie biały proszek.
Przygotowany roztwór ma pH około 3.
Roztwór wankomycyny podawany dożylnie wskazany jest w leczeniu ciężkich, potencjalnie zagrażających życiu zakażeń, wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje Gram-dodatnie, których nie można leczyć lub nie reagują na leczenie innymi skutecznymi, mniej toksycznymi lekami przeciwbakteryjnymi, takimi jak penicyliny i cefalosporyny.
Wankomycyna jest wskazana do stosowania u dorosłych i u dzieci od urodzenia.
Stosowanie wankomycyny należy ograniczyć do tych przypadków, w których istnieją ścisłe wskazania do jej zastosowania, w celu zminimalizowania ryzyka wytworzenia lekooporności.
Wankomycyna jest wskazana do stosowania u pacjentów wszystkich grup wiekowych w leczeniu następujących zakażeń (patrz punkty 4.2, 4.4 i 5.1): powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich (ang. complicated skin and soft tissue infections, cSSTI); zakażenia kości i stawów; pozaszpitalne zapalenie płuc (ang. community acquired pneumonia, CAP); szpitalne zapalenie płuc (ang. hospital acquired pneumonia, HAP), w tym respiratorowe zapalenie płuc (ang. ventilator-associated pneumonia,VAP). zakaźne zapalenie wsierdzia.
Zapalenie wsierdzia wywołane przez paciorkowce, Streptococcus viridans lub S. bovis należy leczyć wankomycyną w skojarzeniu z antybiotykiem aminoglikozydowym.
Wankomycyna jest wskazana również do stosowania w okołooperacyjnej profilaktyce przeciwbakteryjnej u pacjentów wszystkich grup wiekowych, u których istnieje duże ryzyko bakteryjnego zapalenia wsierdzia w razie poważnego zabiegu chirurgicznego.
Należy wziąć pod uwagę oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Dawkowanie
Jeśli to wskazane, wankomycynę należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi.
Dawkę początkową należy ustalać na podstawie całkowitej masy ciała pacjenta. Kolejne modyfikacje dawki powinny być uzależnione od stężenia w surowicy z zamiarem osiągnięcia docelowego stężenia terapeutycznego. Przy ustalaniu kolejnych dawek i odstępów pomiędzy nimi należy też brać pod uwagę czynność nerek.
Poniżej podano zalecane schematy dawkowania.
Pacjenci w wieku 12 i starsi Zalecana dawka to 15 do 20 mg/kg masy ciała co 8 do 12 godzin (nie stosować więcej niż 2 g na dawkę). U pacjentów w ciężkim stanie można zastosować dawkę nasycającą 25 do 30 mg/kg mc., aby ułatwić szybkie osiągnięcie docelowego minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy.
Niemowlęta w wieku od pierwszego miesiąca życia i dzieci w wieku poniżej 12 lat Zalecana dawka dożylna to 10 do 15 mg/kg masy ciała co 6 godzin.
Noworodki urodzone o czasie (od urodzenia do 27 dni wieku pourodzeniowego) oraz wcześniaki (od urodzenia do oczekiwanej daty porodu plus 27 dni) W celu ustalenia schematu dawkowania dla noworodków należy zwrócić się o poradę do lekarza doświadczonego w leczeniu noworodków. Jeden z możliwych schematów dawkowania wankomycyny u noworodków przedstawiono w poniższej tabeli (patrz punkt 4.4):
PMA (tygodnie) Dawka (mg/kg mc.) Odstęp między dawkami (godziny) <29 15 24 >35 15 8
PMA: wiek postkoncepcyjny [czas, jaki upłynął od pierwszego dnia ostatniego krwawienia miesiączkowego do porodu (wiek ciążowy) plus czas, jaki upłynął od urodzenia (wiek pourodzeniowy)].
Czas trwania leczenia Sugerowany czas trwania leczenia podano w poniższej tabeli. W każdym przypadku czas leczenia należy dostosować do rodzaju i ciężkości zakażenia oraz do indywidualnej odpowiedzi klinicznej.
Wskazanie Czas trwania leczenia Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich - bez martwicy - z martwicą
Zakażenia kości i stawów 4 do 6 tygodni** Pozaszpitalne zapalenie płuc 7 do 14 dni Szpitalne zapalenie płuc, w tym respiratorowe zapalenie płuc 7 do 14 dni Zakaźne zapalenie wsierdzia 4 do 6 tygodni*** * Kontynuować do czasu, gdy niepotrzebne będzie dalsze usuwanie martwiczych tkanek, stan kliniczny pacjenta poprawi się i pacjent nie będzie gorączkował od 48 do 72 godzin. ** W przypadku okołoprotezowych zakażeń stawów należy rozważyć dłuższe cykle doustnego leczenia supresyjnego odpowiednimi antybiotykami. *** Czas trwania i konieczność stosowania leczenia skojarzonego zależy od typu zastawki i mikroorganizmu.
Szczególne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku Może być konieczne zastosowanie mniejszych dawek podtrzymujących ze względu na związane z wiekiem osłabienie czynności nerek.
Zaburzenia czynności nerek U pacjentów dorosłych i u dzieci z zaburzeniami czynności nerek należy brać pod uwagę wstępną dawkę początkową, a następnie oznaczenia minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy zamiast zaplanowanego schematu leczenia, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub przechodzącym leczenie nerkozastępcze (ang. renal replacement therapy, RRT), ze względu na liczne zmienne czynniki wpływające na stężenie wankomycyny u takich pacjentów.
U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek nie wolno zmniejszać dawki początkowej. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek preferowane jest wydłużenie odstępów między kolejnymi dawkami zamiast podawania mniejszych dawek.
Należy właściwie ocenić jednoczesne podawane innych produktów leczniczych, które mogą zmniejszyć klirens wankomycyny i (lub) nasilić jej działania niepożądane (patrz punkt 4.4). Wankomycyna jest w niewielkim stopniu usuwana przez hemodializę przerywaną. Jednak zastosowanie błon filtracyjnych o dużej przepuszczalności lub ciągłego leczenia nerkozastępczego (ang. continuous renal replacement therapy, CRRT) zwiększa klirens wankomycyny i zasadniczo wymaga podawania dawek uzupełniających (zwykle po sesji hemodializy w przypadku hemodializy przerywanej).
Dorośli Modyfikacje dawki u dorosłych pacjentów mogą być oparte na szybkości filtracji kłębuszkowej oszacowanej (ang. glomerular filtration rate estimated, eGFR) według następującego wzoru:
Mężczyźni: [masa (kg) x 140 – wiek (lata)] / 72 x stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl) Kobiety: 0,85 x wartość wyliczona wg powyższego wzoru
Zwykła dawka początkowa dla dorosłych pacjentów wynosi 15 do 20 mg/kg mc.; dawkę tę można podawać co 24 godziny pacjentom z klirensem kreatyniny od 20 do 49 ml/min. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 20 ml/min) lub pacjentów przechodzących terapię nerkozastępczą odpowiednie odstępy między dawkami i wielkość kolejnych dawek w dużym stopniu zależą od stosowanej procedury RRT i należy je ustalać w oparciu o wartości minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy oraz przetrwałą czynność nerek (patrz punkt 4.4). W zależności od sytuacji klinicznej można rozważyć wstrzymanie kolejnej dawki do czasu oznaczenia stężenia wankomycyny we krwi.
U pacjentów w stanie krytycznym z zaburzeniami czynności nerek nie należy zmniejszać wstępnej dawki nasycającej (25 do 30 mg/kg mc.).
Dzieci i młodzież Modyfikacje dawki u dzieci w wieku 1 roku i starszych mogą być oparte na szybkości filtracji kłębuszkowej oszacowanej (eGFR) na podstawie zmodyfikowanego wzoru Schwartza:
eGFR (ml/min/1,73 m 2 ) = (wzrost w cm x 0,413) / stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl)
eGFR (ml/min/1,73 m 2 ) = (wzrost w cm x 36,2 / stężenie kreatyniny w surowicy (μmol/l)
W przypadku noworodków i niemowląt w wieku poniżej 1 roku należy zwrócić się o poradę eksperta, gdyż zmodyfikowany wzór Schwartza nie ma u nich zastosowania.
Orientacyjne zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży podane w tabeli poniżej podlegają tym samym zasadom, co zalecenia dla dorosłych pacjentów.
GFR (ml/min/1,73 m 2 ) Dawka dożylna Częstość 50-30 15 mg/kg Co 12 godzin 29-10 15 mg/kg Co 24 godziny <10 10-15 mg/kg
Ponowne podanie w zależności od stężenia* Hemodializa przerywana Dializa otrzewnowa Ciągłe leczenie nerkozastępcze 15 mg/kg Ponowne podanie w zależności od stężenia* * Odpowiedni czas podawania oraz wielkość kolejnych dawek w dużym stopniu zależą od stosowanej metody RRT i powinny być ustalone w oparciu o wartości stężenia wankomycyny w surowicy przed podaniem oraz resztkową czynność nerek. Zależnie od sytuacji klinicznej można rozważyć wstrzymanie kolejnej dawki do czasu oznaczenia stężenia wankomycyny we krwi.
Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z niewydolnością wątroby modyfikacja dawki nie jest konieczna.
Ciąża U kobiet w ciąży konieczne może być znaczne zwiększenie dawek w celu osiągnięcia terapeutycznego stężenia wankomycyny w surowicy (patrz punkt 4.6).
Pacjenci otyli U pacjentów otyłych dawkę początkową należy dostosować indywidualnie na podstawie całkowitej masy ciała, tak jak u pacjentów o prawidłowej masie ciała.
Kontrolowanie stężenia wankomycyny w surowicy Częstość kontroli terapeutycznego stężenia leku (ang. therapeutic drug monitoring, TDM) należy dostosować indywidualnie do sytuacji klinicznej i reakcji na leczenie i może wynosić od codziennego pobierania próbek u niektórych niestabilnych hemodynamicznie pacjentów do co najmniej raz w tygodniu u stabilnych pacjentów z widoczną reakcją na leczenie. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek stężenie wankomycyny w surowicy należy oznaczać drugiego dnia leczenia, bezpośrednio przed podaniem następnej dawki.
U pacjentów poddawanych hemodializie przerywanej stężenie wankomycyny należy oznaczyć przed rozpoczęciem sesji hemodializy.
Po podaniu doustnym należy kontrolować stężenie wankomycyny w surowicy u pacjentów z zapalnymi chorobami jelit (patrz punkt 4.4).
Minimalne terapeutyczne stężenie wankomycyny we krwi powinno zazwyczaj wynosić 10-20 mg/l, zależnie od miejsca zakażenia i wrażliwości patogenu. Laboratoria kliniczne zalecają zwykle stężenie minimalne 15-20 mg/l w celu zapewnienia lepszego pokrycia mikroorganizmów klasyfikowanych jako wrażliwe z wartością MIC ≥1 mg/l (patrz punkty 4.4 i 5.1).
W przewidywaniu indywidualnego dawkowania koniecznego do osiągnięcia odpowiedniej wartości AUC przydatne mogą być metody oparte na modelach. Takie podejście można zastosować zarówno przy obliczaniu indywidualnej dawki początkowej, jak i przy modyfikacji dawek na podstawie wyników TDM (patrz punkt 5.1).
Sposób podawania
Podanie dożylne Wankomycynę dożylną podaje się zwykle w infuzji przerywanej i zalecenia dotyczące dawkowania przedstawione w tym punkcie dla drogi dożylnej odnoszą się do tego sposobu podawania. Wankomycynę należy podawać wyłącznie w powolnej infuzji dożylnej trwającej co najmniej godzinę lub z maksymalną szybkością 10 mg/min (którakolwiek trwa dłużej) w wystarczająco rozcieńczonym roztworze (co najmniej 100 ml na 500 mg lub co najmniej 200 ml na 1000 mg), patrz punkt 4.4.
Pacjenci, którzy wymagają ograniczenia podaży płynów, mogą również otrzymywać roztwór o stężeniu 500 mg/50 ml (1000 mg/100 ml), ale większe stężenie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem działań niepożądanych związanych z infuzją.
Instrukcja przygotowania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.
Można rozważyć stosowanie ciągłej infuzji wankomycyny, np. u pacjentów z niestabilnym klirensem wankomycyny.
Nadwrażliwość na substancję czynną.
Wankomycyny nie należy podawać domięśniowo ze względu na ryzyko martwicy w miejscu podania.
Reakcje nadwrażliwości Możliwe jest wystąpienie ciężkich, sporadycznie zakończonych zgonem reakcji nadwrażliwości (patrz punkty 4.3 i 4.8). W przypadku reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać podawanie wankomycyny i zastosować odpowiednie leczenie ratunkowe.
U pacjentów otrzymujących wankomycynę przez dłuższy czas lub jednocześnie z innymi lekami, które mogą spowodować neutropenię albo agranulocytozę, należy regularnie kontrolować liczbę leukocytów. U wszystkich pacjentów otrzymujących wankomycynę należy okresowo wykonywać badania hematologiczne, badania moczu oraz badania czynności wątroby i nerek.
Wankomycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z reakcją alergiczną na teikoplaninę w wywiadzie, gdyż możliwa jest krzyżowa nadwrażliwość, w tym wstrząs anafilaktyczny zakończony zgonem.
Zakres aktywności przeciwbakteryjnej Zakres aktywności przeciwbakteryjnej wankomycyny ogranicza się do organizmów Gram-dodatnich. Nie nadaje się do stosowania w monoterapii w leczeniu pewnych typów zakażeń, chyba że odpowiedzialny patogen został zidentyfikowany i jest wrażliwy na wankomycynę lub istnieje uzasadnione podejrzenie, że najbardziej prawdopodobny patogen(y) nadaje się do leczenia wankomycyną. Racjonalne stosowanie wankomycyny powinno uwzględniać zakres aktywności przeciwbakteryjnej, profil bezpieczeństwa oraz zasadność standardowego leczenia przeciwbakteryjnego u konkretnego pacjenta.
Ototoksyczność Działanie ototoksyczne, które może być przejściowe lub trwałe (patrz punkt 4.8) obserwowano u pacjentów z wcześniejszą głuchotą, pacjentów, którzy otrzymywali zbyt duże dawki dożylne lub otrzymywali jednoczesne inny lek o działaniu ototoksycznym, taki jak antybiotyk aminoglikozydowy. Należy też unikać stosowania wankomycyny u pacjentów z istniejącym ubytkiem słuchu. Wystąpienie głuchoty może być poprzedzone szumem w uszach. Doświadczenie dotyczące innych antybiotyków wskazuje, że taka głuchota może się postępować mimo przerwania leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka ototoksyczności należy regularnie kontrolować stężenie wankomycyny we krwi; zalecane są też regularne badania słuchu.
Pacjenci w podeszłym wieku są szczególnie podatni na uszkodzenie narządu słuchu. U pacjentów w podeszłym wieku należy kontrolować czynność układu przedsionkowego oraz słuch podczas leczenia i po jego zakończeniu. Należy unikać podawania innych substancji o działaniu ototoksycznym podczas leczenia i bezpośrednio po jego zakończeniu.
Reakcje związane z infuzją Szybkie podanie (bolus), tzn. w ciągu kilku minut, może wywołać ciężkie niedociśnienie tętnicze (w tym wstrząs i rzadko zatrzymanie czynności serca), reakcję histaminopodobną i wysypkę plamkowo-grudkową lub rumieniową („zespół czerwonego człowieka” lub „zespół czerwonej szyi”). Wankomycynę należy podawać w powolnej infuzji (przez co najmniej 60 minut) w rozcieńczonym roztworze (2,5 do 5,0 g/l), z szybkością nie większą niż 10 mg/min, aby uniknąć reakcji związanych z szybkim podaniem leku. Przerwanie infuzji z reguły powoduje natychmiastowe ustąpienie opisanych reakcji.
Częstość reakcji związanych z infuzją (niedociśnienie tętnicze, uderzenia gorąca, rumień, pokrzywka i świąd) zwiększa się podczas jednoczesnego podawania środków znieczulających (patrz punkt 4.5). Można zmniejszyć ich ryzyko podając wankomycynę w infuzji trwającej co najmniej 60 minut przed indukcją znieczulenia.
Ciężkie reakcje pęcherzowe Podczas stosowania wankomycyny zgłaszano występowanie zespołu Stevensa-Johnsona (SJS), patrz punkt 4.8. W razie wystąpienia podmiotowych lub przedmiotowych objawów SJS (np. postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub zmianami w obrębie błon śluzowych) należy natychmiast przerwać leczenie wankomycyną i zwrócić się o specjalistyczną ocenę dermatologiczną.
Reakcje związane z miejscem podania U wielu pacjentów otrzymujących dożylnie wankomycynę może wystąpić ból i zapalenie żyły, niekiedy ciężkie. Częstość i ciężkość zapalenia żyły można zminimalizować podając produkt leczniczy powoli w postaci rozcieńczonego roztworu (patrz punkt 4.2) i zmieniając regularnie miejsce infuzji.
Nie określono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania wankomycyny podawanej drogą dokanałową, dolędźwiową lub dokomorową.
Inne leki o potencjalnym działaniu nefrotoksycznym lub ototoksycznym Jednoczesne lub sekwencyjne podawanie wankomycyny z innymi potencjalnie neurotoksycznymi i (lub) nefrotoksycznymi substancjami czynnymi, zwłaszcza z gentamycyną, amfoterycyną B, streptomycyną, neomycyną, kanamycyną, amikacyną, tobramycyną, wiomycyną, bacytracyną, polimiksyną B, kolistyną i cisplatyną może nasilać nefrotoksyczne i (lub) ototoksyczne działanie wankomycyny, więc konieczna jest uważna obserwacja pacjenta. Ze względu na działanie synergiczne (np. z gentamycyną) maksymalną dawkę wankomycyny należy zmniejszyć wówczas do 500 mg co 8 godzin.
Leki znieczulające Jednoczesne stosowanie wankomycyny i leków znieczulających związane było z występowaniem rumienia, zaczerwienienia skóry, podobnego jak w reakcji na histaminę, i reakcji rzekomoanafilaktycznych. Reakcje te można zmniejszyć, jeśli wankomycynę podaje się ponad
Leki zwiotczające mięśnie Jeśli wankomycyna podawana jest w czasie lub bezpośrednio po zakończeniu operacji, działanie (blokada przewodnictwa nerwowo-mięśniowego) stosowanych jednocześnie leków zwiotczających mięśnie (takich jak sukcynylocholina) może być nasilone i przedłużone.
Ciąża Brak wystarczającego doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania wankomycyny u kobiet w ciąży. Badania toksycznego wpływu na reprodukcję u zwierząt nie wykazały żadnego wpływu na rozwój zarodka, płodu lub przebieg ciąży (patrz punkt 5.3). Wankomycyna przenika przez łożysko i nie można wykluczyć ryzyka ototoksycznego i nefrotoksycznego działania na płód i noworodka. Z tego względu wankomycynę można podawać w okresie ciąży tylko w razie bezwzględnej konieczności i po dokładnym rozważeniu stosunku ryzyka do korzyści.
Karmienie piersią Wankomycyna przenika do mleka kobiecego i dlatego można ją stosować w okresie karmienia piersią tylko w sytuacji, gdy nie powiodło się leczenie innymi antybiotykami. Wankomycynę należy podawać ostrożnie matkom karmiącym ze względu na możliwość reakcji niepożądanych u dziecka (zaburzenia flory bakteryjnej z biegunką, kolonizacja grzybami drożdżopodobnymi i możliwość alergizacji). Biorąc pod uwagę znaczenie leku dla karmiącej matki, należy rozważyć przerwanie karmienia piersią.
Płodność Nie przeprowadzono rozstrzygających badań dotyczących płodności, patrz punkt 5.3.
Wankomycyna nie wpływa lub ma nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa Najczęstsze działania niepożądane to zapalenie żyły, objawy przypominające reakcje alergiczne oraz przekrwienie górnej części ciała (tzw. zespół czerwonego człowieka lub zespół czerwonej szyi) związane ze zbyt szybką dożylną infuzją wankomycyny.
W obrębie każdej grupy o określonej częstości objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Działania niepożądane wymienione niżej określono według konwencji MedDRA i klasyfikacji układowo-narządowej: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): odwracalna neutropenia, agranulocytoza, eozynofilia, małopłytkowość, pancytopenia.
Zaburzenia układu immunologicznego Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): reakcje nadwrażliwości, reakcje anafilaktyczne.
Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100): przemijająca lub trwała utrata słuchu. Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): zawroty głowy pochodzenia obwodowego, szum w uszach, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego.
Zaburzenia serca Bardzo rzadko (<1/10 000): zatrzymanie czynności serca.
Zaburzenia naczyniowe Często (≥1/100 do <1/10): zmniejszenie ciśnienia tętniczego. Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): zapalenie naczyń krwionośnych.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często (≥1/100 do <1/10): duszność, świst krtaniowy.
Zaburzenia żołądka i jelit Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): nudności. Bardzo rzadko (<1/10 000): rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy. Częstość nieznana: wymioty, biegunka.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często (≥1/100 do <1/10): przekrwienie górnej części ciała (zespół czerwonego człowieka), wysypka i zapalenie błon śluzowych, świąd, pokrzywka. Bardzo rzadko (<1/10 000): złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, zespół Lyella, linijna IgA dermatoza pęcherzowa. Częstość nieznana: zespół DRESS (wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi), ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. Acute Generalized Exanthematous Pustulosis, AGEP).
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Często (≥1/100 do <1/10): niewydolność nerek, objawiająca się głównie zwiększeniem stężenia kreatyniny i mocznika w surowicy. Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): śródmiąższowe zapalenie nerek, ostra niewydolność nerek. Częstość nieznana: ostra martwica kanalików nerkowych.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często (≥1/100 do <1/10): zapalenie żyły, zaczerwienienie górnej części ciała i twarzy. Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): gorączka polekowa, dreszcze, bóle i kurcze mięśni klatki piersiowej i grzbietu.
Opis wybranych działań niepożądanych Odwracalna neutropenia zwykle rozpoczyna się tydzień lub później po rozpoczęciu leczenia dożylnego lub gdy łączna dawka wankomycyny przekroczy 25 g.
Podczas szybkiej infuzji lub wkrótce po jej zakończeniu mogą wystąpić reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne, w tym świszczący oddech. Reakcje te ustępują po przerwaniu podawania leku, zwykle w ciągu 20 minut do 2 godzin. Wankomycynę należy podawać w powolnej infuzji (patrz punkty 4.2 i 4.4). Po wstrzyknięciu domięśniowym może wystąpić martwica.
Szum w uszach, przypuszczalnie poprzedzający wystąpienie głuchoty, należy traktować jako wskazanie do przerwania leczenia.
Ototoksyczność notowano przede wszystkim u pacjentów otrzymujących duże dawki lub jednocześnie leczonych innymi lekami o działaniu ototoksycznym (takim jak antybiotyk aminoglikozydowy), lub u pacjentów z wcześniej występującym osłabieniem czynności nerek lub słuchu. W razie podejrzenia dermatozy pęcherzowej należy przerwać leczenie i przeprowadzić specjalistyczną ocenę dermatologiczną.
Dzieci i młodzież Profil bezpieczeństwa u dzieci i dorosłych jest zasadniczo zgodny. Opisywano przypadki działania nefrotoksycznego u dzieci, zwykle w związku ze stosowaniem innych leków nefrotoksycznych, takich jak antybiotyki aminoglikozydowe.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Opisano działanie toksyczne spowodowane przedawkowaniem.
Dzieci i młodzież Dożylne podanie wankomycyny w dawce 500 mg spowodowało u 2-letniego dziecka śmiertelne zatrucie.
U dorosłego podanie dawki całkowitej 56 g w ciągu 10 dni spowodowało niewydolność nerek. W szczególnych warunkach dużego ryzyka (np. w ciężkich zaburzeniach czynności nerek) wankomycyna może osiągnąć duże stężenie w surowicy i może działać oto- i nefrotoksycznie.
Postępowanie w przypadku przedawkowania Nie jest znana specyficzna odtrutka. Konieczne jest zastosowanie leczenia objawowego podtrzymującego czynność nerek. Wankomycyna w niewielkim stopniu jest usuwana z krwi metodą hemodializy lub dializy otrzewnowej. W celu zmniejszenia stężenia wankomycyny w surowicy stosuje się hemofiltrację lub hemoperfuzję z użyciem żywic polisulfonowych.
Grupa farmakoterapeutyczna: glikopeptydy przeciwbakteryjne. Kod ATC: J01XA01
Mechanizm działania Wankomycyna jest trójpierścieniowym antybiotykiem glikopeptydowym, który hamuje syntezę ściany komórkowej wrażliwych bakterii przez wiązanie się z dużym powinowactwem z D-alanylo- D-alaninowym końcem cząsteczek prekursorowych ściany komórkowej. Wywiera powolne działanie bakteriobójcze wobec dzielących się mikroorganizmów, ponadto zaburza przepuszczalność błony komórkowej bakterii i syntezę RNA.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne (PK/PD) Wankomycyna wykazuje aktywność niezależną od stężenia, a pole powierzchni pod krzywą (AUC) podzielone przez minimalne stężenie hamujące (ang. minimum inhibitory concentration, MIC) dla mikroorganizmu docelowego stanowi główny prognostyczny wskaźnik skuteczności. Na podstawie danych uzyskanych z badań in vitro na zwierzętach oraz ograniczonych danych dotyczących ludzi, stosunek AUC/MIC wynoszący 400 został ustalony jako docelowa wartość PK/PD konieczna do uzyskania skuteczności klinicznej wankomycyny. Do osiągnięcia tego celu, gdy MIC jest ≥1,0 mg/l, koniczne jest stosowanie dawek z górnego zakresu dawkowania oraz utrzymanie dużego minimalnego stężenia w surowicy (15-20 mg/l), patrz punkt 4.2.
Mechanizm oporności Nabyta odporność na antybiotyki glikopeptydowe występuje najczęściej u enterokoków i polega na nabyciu różnych kompleksów genów van, które zmieniają punkt uchwytu (D-alanylo-D-alanin) w D-alanylo-D-mleczan lub D-alanylo-D-serynę, z którymi wankomycyna słabo się wiąże. W niektórych krajach obserwuje się coraz większą liczbę przypadków oporności, zwłaszcza wśród enterokoków; szczególnie niepokojące jest występowanie wielolekoopornych szczepów Enterococcus faecium.
Geny van rzadko stwierdza się u szczepów Staphylococcus aureus, u których zmiany struktury ściany komórkowej powodują „pośrednią” wrażliwość, najczęściej heterogenną. Zgłaszano również występowanie szczepów gronkowca metycylinoopornego (ang. methicillin-resistant Staphylococcus aureus, MRSA) o zmniejszonej wrażliwości na wankomycynę. Zmniejszona wrażliwość lub oporność szczepów Staphylococcus na wankomycynę nie jest dobrze poznana. Wymaga to kilku elementów genetycznych i wielu mutacji.
Drobnoustroje oporne na wankomycynę nie wykazują krzyżowej oporności na inne antybiotyki. Istnieje oporność krzyżowa na inne antybiotyki glikopeptydowe, takie jak teikoplanina. Podczas leczenia rzadko dochodzi do powstania wtórnej oporności.
Synergizm Wankomycyna podczas skojarzonego stosowania z antybiotykami aminoglikozydowymi wykazuje synergiczne działanie na wiele szczepów gronkowca złocistego, paciorkowców grupy D nienależących do rodzaju Enterococcus, enterokoków i paciorkowców z grupy viridans. Wankomycyna w skojarzeniu z cefalosporynami działa synergicznie na niektóre szczepy Staphylococcus epidermidis oporne na oksacylinę, zaś wankomycyna w skojarzeniu z ryfampicyną działa synergicznie na Staphylococcus epidermidis i częściowo synergicznie na niektóre szczepy gronkowca złocistego. Wankomycyna w skojarzeniu z cefalosporynami może również wykazywać działanie antagonistyczne na niektóre szczepy Staphylococcus epidermidis, a w skojarzeniu z ryfampicyną - na niektóre szczepy gronkowca złocistego; przydatne jest sprawdzenie synergizmu przed podaniem leków. Należy pobrać próbkę kultur bakteryjnych w celu wyizolowania i zidentyfikowania drobnoustroju wywołującego zakażenie oraz określenia jego wrażliwości na wankomycynę.
Wartości graniczne w testach wrażliwości Wankomycyna jest aktywna wobec bakterii Gram-dodatnich, takich jak gronkowce, paciorkowce, enterokoki, poneumokoki i Clostridium. Bakterie Gram-ujemne są oporne.
Rozpowszechnienie oporności może się różnić dla danego gatunku drobnoustroju w zależności od lokalizacji geograficznej i czasu. Pożądane są dane lokalne na temat oporności, zwłaszcza podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie konieczności, jeżeli częstość występowania oporności na danym obszarze jest tak duża, że przydatność leku (przynajmniej w niektórych rodzajach zakażeń) może budzić wątpliwości, należy zasięgnąć porady specjalisty. Informacje te stanowią tylko przybliżone wytyczne co do szansy na wystąpienie wrażliwości drobnoustrojów na wankomycynę.
Niżej przedstawiono wartości graniczne minimalnego stężenia hamującego (MIC) określone przez Europejską komisję ds. badania wrażliwości na leki przeciwdrobnoustrojowe (EUCAST):
Staphylococcus aureus 1
Gronkowce koagulazoujemne 1
Enterococcus spp. ≤4 mg/l >4 mg/l Streptococcus spp. grupy A, B, C i G ≤2 mg/l >2 mg/l Streptococcus pneumoniae ≤2 mg/l >2 mg/l Gram-dodatnie beztlenowce ≤2 mg/l >2 mg/l 1
i odpowiedź kliniczna może być zaburzona.
Gatunki zwykle wrażliwe Gram-dodatnie Enterococcus faecalis Staphylococcus aureus Staphylococcus aureus oporny na metycylinę Gronkowce koagulazoujemne Staphylococcus spp. Streptococcus pneumoniae Streptococcus spp.
Enterococcus spp.
Gatunki beztlenowe Clostridium spp. z wyjątkiem Clostridium innocuum Eubacterium spp. Peptostreptococcus spp. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej Enterococcus faecium Organizmy z opornością wrodzoną Wszystkie bakterie Gram-ujemne
Gram-dodatnie gatunki tlenowe Erysipelothrix rhusiopathiae Lactobacillus ze zdolnością heterofermentacji Leuconostoc spp. Pediococcus spp.
Gatunki beztlenowe Clostridium innocuum Występowanie oporności na wankomycynę w poszczególnych szpitalach różni się, dlatego należy się zwrócić o odpowiednie informacje do miejscowego laboratorium mikrobiologicznego.
Wchłanianie W leczeniu zakażeń ogólnoustrojowych wankomycynę podaje się dożylnie. W wyniku podawania pacjentom z prawidłową czynnością nerek trwającej 60 minut dożylnej infuzji wielu dawek po 1 g wankomycyny (15 mg/kg mc.) przybliżone średnie stężenie w osoczu 50-60 mg/l, 20-25 mg/l oraz 5-10 mg/l uzyskiwano, odpowiednio, bezpośrednio po zakończeniu infuzji oraz 2 i 11 godzin po infuzji. Stężenia w osoczu osiągane po podaniu wielokrotnym są podobne do osiąganych po podaniu jednej dawki.
Dystrybucja Objętość dystrybucji wynosi około 60 l/1,73 m 2
w surowicy wynoszącym od 10 mg/l do 100 mg/l wiązanie leku z białkami osocza oceniane metodą ultrafiltracji wynosi około 30–55%.
Wankomycyna przenika łatwo przez łożysko i dociera do krwi pępowinowej. Wankomycyna przenika przez barierę krew-mózg w niewielkim stopniu, jeśli nie występuje stan zapalny opon mózgowych.
Metabolizm Lek metabolizowany jest w bardzo małym stopniu. Po podaniu pozajelitowym wydalany jest niemal wyłącznie jako substancja mikrobiologicznie czynna (około 75-90% w ciągu 24 godzin) na drodze filtracji kłębuszkowej przez nerki.
Wydalanie U pacjentów z prawidłową czynnością nerek okres półtrwania w surowicy w fazie eliminacji wynosi około 4 do 6 godzin, u dzieci od 2,2 do 3 godzin. Klirens osoczowy wynosi około 0,058 l/kg mc./godzinę, a klirens nerkowy około 0,048 l/kg mc./godzinę. W ciągu pierwszych 24 godzin około 80% podanej dawki wydalane jest w moczu na drodze filtracji kłębuszkowej. Zaburzenia czynności nerek opóźniają wydalanie wankomycyny. U pacjentów bez czynności nerek średni okres półtrwania wynosi 7,5 dnia. Ze względu na ototoksyczne działanie wankomycyny, w takich przypadkach zaleca się kontrolowanie stężenia wankomycyny w osoczu.
Wydalanie z żółcią jest nieznaczne (mniej niż 5% dawki).
Wankomycyna nie jest eliminowana w znaczącym stopniu przez hemodializę lub dializę otrzewnową, jednak istnieją doniesienia na temat zwiększenia klirensu wankomycyny przez hemoperfuzję i hemofiltrację.
Liniowość/nieliniowość Stężenie wankomycyny zasadniczo zwiększa się proporcjonalnie do zwiększającej się dawki. Stężenie w osoczu po podawaniu wielokrotnym i po podaniu jednorazowym jest podobne.
Charakterystyka w szczególnych grupach pacjentów
Zaburzenia czynności nerek Wankomycyna jest usuwana głównie na drodze filtracji kłębuszkowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek końcowy okres półtrwania w fazie eliminacji jest wydłużony, a klirens całkowity jest zmniejszony. Dlatego należy wyliczyć optymalną dawkę w oparciu o zalecenia dotyczące dawkowania podane w punkcie 4.2.
Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka wankomycyny nie zmienia się.
Kobiety w ciąży U kobiet w ciąży konieczne może być znaczne zwiększenie dawek w celu osiągniecia terapeutycznego stężenia w surowicy (patrz punkt 4.6).
Pacjenci z nadwagą U pacjentów z nadwagą dystrybucja wankomycyny może być zmieniona ze względu na zwiększenie objętości dystrybucji i klirensu nerkowego, a także zmiany wiązania z białkami osocza. W tych subpopulacjach stwierdzono większe stężenie wankomycyny w surowicy niż oczekiwane u zdrowych dorosłych mężczyzn (patrz punkt 4.2).
Dzieci i młodzież Farmakokinetyka wankomycyny wykazuje dużą zmienność międzyosobniczą u wcześniaków i noworodków urodzonych o czasie. U noworodków objętość dystrybucji wankomycyny po podaniu dożylnym wynosi od 0,38 do 0,97 l/kg, podobnie jak u dorosłych, zaś klirens wynosi od 0,63 do 1,4 ml/kg/min. Okres półtrwania wynosi od 3,5 do 10 godzin i jest dłuższy niż u dorosłych, co odzwierciedla zwykle mniejsze wartości klirensu u noworodków. U niemowląt i starszych dzieci objętość dystrybucji waha się w zakresie 0,26-1,05 l/kg, natomiast klirens waha się w zakresie 0,33-1,87 ml/kg/min.
Dane niekliniczne, uzyskane na podstawie konwencjonalnych badań farmakologicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i toksyczności po podaniu wielokrotnym, nie ujawniają występowania szczególnego zagrożenia dla ludzi. Ograniczone dane nie wykazują mutagennego działania wankomycyny, a długotrwałe badania na zwierzętach dotyczące działania rakotwórczego nie są dostępne. W badaniach teratogenności, w których szczurom i królikom podawano dawki odpowiadające w przybliżeniu dawkom stosowanym u ludzi w przeliczeniu na powierzchnię ciała (mg/m 2
pośredniego działania teratogennego. Badania na zwierzętach dotyczące stosowania wankomycyny w okresie około- i pourodzeniowym i dotyczące wpływu na płodność nie są dostępne.
Brak.
Roztwory wankomycyny mają małe pH. Może to powodować brak stabilności chemicznej lub fizycznej po zmieszaniu z innymi substancjami. Dlatego każdy roztwór do podawania pozajelitowego należy przed użyciem obejrzeć w celu stwierdzenia, czy nie wytrąca się osad lub nie nastąpiła zmiana zabarwienia.
Nie mieszać tego produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.
Leczenie skojarzone Podczas skojarzonego leczenia wankomycyną i innymi antybiotykami lub chemioterapeutykami, leki należy podawać oddzielnie.
Wykazano niezgodność fizyczną mieszanin roztworów wankomycyny i antybiotyków beta- laktamowych. Prawdopodobieństwo wytrącania się osadu zwiększa się ze wzrostem stężenia wankomycyny. Między podaniem tych antybiotyków zaleca się odpowiednie przepłukanie linii do podawania dożylnego. Zaleca się również rozcieńczenie roztworów wankomycyny do stężenia
Proszek
Przygotowany roztwór Wykazano chemiczną i fizyczną stabilność roztworu przez 24 godziny w temperaturze 25ºC oraz przez 96 godzin w temperaturze od 2ºC do 8ºC.
Roztwór po rozcieńczeniu Roztwory do infuzji rozcieńczone do 5 mg/ml 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań lub 0,9% roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań zachowują trwałość chemiczną i fizyczną przez 48 godzin w lodówce (2ºC-8ºC) lub przez 24 godziny w temperaturze 25ºC. Roztwory do infuzji rozcieńczone do 5 mg/ml 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań z 0,9% roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań zachowują trwałość chemiczną i fizyczną przez 48 godzin w lodówce (2ºC-8ºC) lub przez 24 godziny w temperaturze 25ºC.
Ze względów mikrobiologicznych produkt należy zużyć natychmiast, w przeciwnym razie za czas i warunki przechowywania odpowiedzialność ponosi użytkownik. Produkt leczniczy można przechowywać do 24 godzin w temperaturze 2ºC-8ºC, chyba że sporządzenie roztworu i jego rozcieńczenie miało miejsce w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.
Proszek Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC.
Warunki przechowywania przygotowanego i rozcieńczonego roztworu, patrz punkt 6.3.
Fiolki z bezbarwnego szkła typu I z korkiem z gumy bromobutylowej oraz z Aluminium/PP wieczkiem typu flip-off, w tekturowym pudełku.
Opakowania zawierają 1, 5, 10 i 100 fiolek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się na rynku.
Przed podaniem produkt leczniczy należy rozpuścić, a powstały koncentrat rozcieńczyć.
Przygotowanie roztworu do infuzji Produkt leczniczy Vancomycin Sandoz, 500 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji, należy rozpuścić w 10 ml jałowej wody do wstrzykiwań.
Produkt leczniczy Vancomycin Sandoz, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji, należy rozpuścić w 20 ml jałowej wody do wstrzykiwań.
Jeden ml otrzymanego roztworu zawiera 50 mg wankomycyny.
Wygląd przygotowanego roztworu Przygotowany roztwór jest przejrzysty i bezbarwny do lekko żółtawobrązowego, nie zawiera widocznych cząstek.
Warunki przechowywania przygotowanego produktu leczniczego, patrz punkt 6.3.
Przygotowanie rozcieńczonego roztworu do infuzji Przygotowany w opisany wyżej sposób roztwór, zwierający wankomycynę w stężeniu 50 mg/ml, należy dalej rozcieńczyć. Odpowiednimi rozcieńczalnikami są: 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań lub 0,9% roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań lub 5% roztwór glukozy z 0,9% roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań.
Infuzja przerywana Vancomycin Sandoz, 500 mg Przygotowany roztwór zawierający 500 mg wankomycyny (50 mg/ml) należy następnie rozcieńczyć przez dodanie co najmniej 100 ml rozcieńczalnika (do 5 mg/ml).
Vancomycin Sandoz, 1000 mg Przygotowany roztwór zawierający 1000 mg wankomycyny (50 mg/ml) należy następnie rozcieńczyć przez dodanie co najmniej 200 ml rozcieńczalnika (do 5 mg/ml). Stężenie wankomycyny w roztworze do infuzji nie powinno przekraczać 5 mg/ml. Lek w żądanej dawce należy podawać powoli dożylnie, z szybkością nie większą niż 10 mg/minutę, przez co najmniej 60 minut lub nawet dłużej.
Infuzja ciągła Infuzję ciągłą należy stosować jedynie wtedy, gdy nie jest możliwe podawanie leku w infuzji przerywanej. Należy rozcieńczyć 1000 mg do 2000 mg rozpuszczonej wankomycyny w wystarczającej ilości wymienionego wyżej odpowiedniego rozcieńczalnika i podawać w infuzji tak, aby pacjent otrzymał przepisaną dawkę dobową w ciągu 24 godzin.
Wygląd rozcieńczonego roztworu Roztwór po rozcieńczeniu jest przejrzysty i bezbarwny, bez widocznych cząstek.
Warunki przechowywania rozcieńczonego produktu leczniczego, patrz punkt 6.3.
Przed podaniem należy obejrzeć, czy przygotowany i rozcieńczony roztwór nie zawiera osadu i czy nie zmienił barwy. Do użycia nadaje się tylko przejrzysty i bezbarwny roztwór bez widocznych cząstek.
Usuwanie niewykorzystanego leku Fiolki przeznaczone są do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki roztworu należy usunąć. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10 A-6250 Kundl, Austria
Vancomycin Sandoz, 500 mg Pozwolenie nr 17020 Vancomycin Sandoz, 1000 mg Pozwolenie nr 17021
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 22.06.2010 r.
16.04.2018 r.
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Vancomycin Sandoz, 500 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji Vancomycin Sandoz, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Vancomycin Sandoz, 500 mg Każda fiolka zawiera 500 mg wankomycyny (Vancomycinum) w postaci chlorowodorku, co odpowiada 500 000 IU wankomycyny.
Vancomycin Sandoz, 1000 mg Każda fiolka zawiera 1000 mg wankomycyny (Vancomycinum) w postaci chlorowodorku, co odpowiada 1 000 000 IU wankomycyny.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Proszek do sporządzania roztworu do infuzji. Biały lub prawie biały proszek.
Przygotowany roztwór ma pH około 3.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Roztwór wankomycyny podawany dożylnie wskazany jest w leczeniu ciężkich, potencjalnie zagrażających życiu zakażeń, wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje Gram-dodatnie, których nie można leczyć lub nie reagują na leczenie innymi skutecznymi, mniej toksycznymi lekami przeciwbakteryjnymi, takimi jak penicyliny i cefalosporyny.
Wankomycyna jest wskazana do stosowania u dorosłych i u dzieci od urodzenia.
Stosowanie wankomycyny należy ograniczyć do tych przypadków, w których istnieją ścisłe wskazania do jej zastosowania, w celu zminimalizowania ryzyka wytworzenia lekooporności.
Wankomycyna jest wskazana do stosowania u pacjentów wszystkich grup wiekowych w leczeniu następujących zakażeń (patrz punkty 4.2, 4.4 i 5.1): powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich (ang. complicated skin and soft tissue infections, cSSTI); zakażenia kości i stawów; pozaszpitalne zapalenie płuc (ang. community acquired pneumonia, CAP); szpitalne zapalenie płuc (ang. hospital acquired pneumonia, HAP), w tym respiratorowe zapalenie płuc (ang. ventilator-associated pneumonia,VAP). zakaźne zapalenie wsierdzia.
Zapalenie wsierdzia wywołane przez paciorkowce, Streptococcus viridans lub S. bovis należy leczyć wankomycyną w skojarzeniu z antybiotykiem aminoglikozydowym.
Wankomycyna jest wskazana również do stosowania w okołooperacyjnej profilaktyce przeciwbakteryjnej u pacjentów wszystkich grup wiekowych, u których istnieje duże ryzyko bakteryjnego zapalenia wsierdzia w razie poważnego zabiegu chirurgicznego.
Należy wziąć pod uwagę oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Jeśli to wskazane, wankomycynę należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi.
Dawkę początkową należy ustalać na podstawie całkowitej masy ciała pacjenta. Kolejne modyfikacje dawki powinny być uzależnione od stężenia w surowicy z zamiarem osiągnięcia docelowego stężenia terapeutycznego. Przy ustalaniu kolejnych dawek i odstępów pomiędzy nimi należy też brać pod uwagę czynność nerek.
Poniżej podano zalecane schematy dawkowania.
Pacjenci w wieku 12 i starsi Zalecana dawka to 15 do 20 mg/kg masy ciała co 8 do 12 godzin (nie stosować więcej niż 2 g na dawkę). U pacjentów w ciężkim stanie można zastosować dawkę nasycającą 25 do 30 mg/kg mc., aby ułatwić szybkie osiągnięcie docelowego minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy.
Niemowlęta w wieku od pierwszego miesiąca życia i dzieci w wieku poniżej 12 lat Zalecana dawka dożylna to 10 do 15 mg/kg masy ciała co 6 godzin.
Noworodki urodzone o czasie (od urodzenia do 27 dni wieku pourodzeniowego) oraz wcześniaki (od urodzenia do oczekiwanej daty porodu plus 27 dni) W celu ustalenia schematu dawkowania dla noworodków należy zwrócić się o poradę do lekarza doświadczonego w leczeniu noworodków. Jeden z możliwych schematów dawkowania wankomycyny u noworodków przedstawiono w poniższej tabeli (patrz punkt 4.4):
PMA (tygodnie) Dawka (mg/kg mc.) Odstęp między dawkami (godziny) <29 15 24 >35 15 8
PMA: wiek postkoncepcyjny [czas, jaki upłynął od pierwszego dnia ostatniego krwawienia miesiączkowego do porodu (wiek ciążowy) plus czas, jaki upłynął od urodzenia (wiek pourodzeniowy)].
Czas trwania leczenia Sugerowany czas trwania leczenia podano w poniższej tabeli. W każdym przypadku czas leczenia należy dostosować do rodzaju i ciężkości zakażenia oraz do indywidualnej odpowiedzi klinicznej.
Wskazanie Czas trwania leczenia Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich - bez martwicy - z martwicą
Zakażenia kości i stawów 4 do 6 tygodni** Pozaszpitalne zapalenie płuc 7 do 14 dni Szpitalne zapalenie płuc, w tym respiratorowe zapalenie płuc 7 do 14 dni Zakaźne zapalenie wsierdzia 4 do 6 tygodni*** * Kontynuować do czasu, gdy niepotrzebne będzie dalsze usuwanie martwiczych tkanek, stan kliniczny pacjenta poprawi się i pacjent nie będzie gorączkował od 48 do 72 godzin. ** W przypadku okołoprotezowych zakażeń stawów należy rozważyć dłuższe cykle doustnego leczenia supresyjnego odpowiednimi antybiotykami. *** Czas trwania i konieczność stosowania leczenia skojarzonego zależy od typu zastawki i mikroorganizmu.
Szczególne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku Może być konieczne zastosowanie mniejszych dawek podtrzymujących ze względu na związane z wiekiem osłabienie czynności nerek.
Zaburzenia czynności nerek U pacjentów dorosłych i u dzieci z zaburzeniami czynności nerek należy brać pod uwagę wstępną dawkę początkową, a następnie oznaczenia minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy zamiast zaplanowanego schematu leczenia, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub przechodzącym leczenie nerkozastępcze (ang. renal replacement therapy, RRT), ze względu na liczne zmienne czynniki wpływające na stężenie wankomycyny u takich pacjentów.
U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek nie wolno zmniejszać dawki początkowej. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek preferowane jest wydłużenie odstępów między kolejnymi dawkami zamiast podawania mniejszych dawek.
Należy właściwie ocenić jednoczesne podawane innych produktów leczniczych, które mogą zmniejszyć klirens wankomycyny i (lub) nasilić jej działania niepożądane (patrz punkt 4.4). Wankomycyna jest w niewielkim stopniu usuwana przez hemodializę przerywaną. Jednak zastosowanie błon filtracyjnych o dużej przepuszczalności lub ciągłego leczenia nerkozastępczego (ang. continuous renal replacement therapy, CRRT) zwiększa klirens wankomycyny i zasadniczo wymaga podawania dawek uzupełniających (zwykle po sesji hemodializy w przypadku hemodializy przerywanej).
Dorośli Modyfikacje dawki u dorosłych pacjentów mogą być oparte na szybkości filtracji kłębuszkowej oszacowanej (ang. glomerular filtration rate estimated, eGFR) według następującego wzoru:
Mężczyźni: [masa (kg) x 140 – wiek (lata)] / 72 x stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl) Kobiety: 0,85 x wartość wyliczona wg powyższego wzoru
Zwykła dawka początkowa dla dorosłych pacjentów wynosi 15 do 20 mg/kg mc.; dawkę tę można podawać co 24 godziny pacjentom z klirensem kreatyniny od 20 do 49 ml/min. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 20 ml/min) lub pacjentów przechodzących terapię nerkozastępczą odpowiednie odstępy między dawkami i wielkość kolejnych dawek w dużym stopniu zależą od stosowanej procedury RRT i należy je ustalać w oparciu o wartości minimalnego stężenia wankomycyny w surowicy oraz przetrwałą czynność nerek (patrz punkt 4.4). W zależności od sytuacji klinicznej można rozważyć wstrzymanie kolejnej dawki do czasu oznaczenia stężenia wankomycyny we krwi.
U pacjentów w stanie krytycznym z zaburzeniami czynności nerek nie należy zmniejszać wstępnej dawki nasycającej (25 do 30 mg/kg mc.).
Dzieci i młodzież Modyfikacje dawki u dzieci w wieku 1 roku i starszych mogą być oparte na szybkości filtracji kłębuszkowej oszacowanej (eGFR) na podstawie zmodyfikowanego wzoru Schwartza:
eGFR (ml/min/1,73 m 2 ) = (wzrost w cm x 0,413) / stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl)
eGFR (ml/min/1,73 m 2 ) = (wzrost w cm x 36,2 / stężenie kreatyniny w surowicy (μmol/l)
W przypadku noworodków i niemowląt w wieku poniżej 1 roku należy zwrócić się o poradę eksperta, gdyż zmodyfikowany wzór Schwartza nie ma u nich zastosowania.
Orientacyjne zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży podane w tabeli poniżej podlegają tym samym zasadom, co zalecenia dla dorosłych pacjentów.
GFR (ml/min/1,73 m 2 ) Dawka dożylna Częstość 50-30 15 mg/kg Co 12 godzin 29-10 15 mg/kg Co 24 godziny <10 10-15 mg/kg
Ponowne podanie w zależności od stężenia* Hemodializa przerywana Dializa otrzewnowa Ciągłe leczenie nerkozastępcze 15 mg/kg Ponowne podanie w zależności od stężenia* * Odpowiedni czas podawania oraz wielkość kolejnych dawek w dużym stopniu zależą od stosowanej metody RRT i powinny być ustalone w oparciu o wartości stężenia wankomycyny w surowicy przed podaniem oraz resztkową czynność nerek. Zależnie od sytuacji klinicznej można rozważyć wstrzymanie kolejnej dawki do czasu oznaczenia stężenia wankomycyny we krwi.
Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z niewydolnością wątroby modyfikacja dawki nie jest konieczna.
Ciąża U kobiet w ciąży konieczne może być znaczne zwiększenie dawek w celu osiągnięcia terapeutycznego stężenia wankomycyny w surowicy (patrz punkt 4.6).
Pacjenci otyli U pacjentów otyłych dawkę początkową należy dostosować indywidualnie na podstawie całkowitej masy ciała, tak jak u pacjentów o prawidłowej masie ciała.
Kontrolowanie stężenia wankomycyny w surowicy Częstość kontroli terapeutycznego stężenia leku (ang. therapeutic drug monitoring, TDM) należy dostosować indywidualnie do sytuacji klinicznej i reakcji na leczenie i może wynosić od codziennego pobierania próbek u niektórych niestabilnych hemodynamicznie pacjentów do co najmniej raz w tygodniu u stabilnych pacjentów z widoczną reakcją na leczenie. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek stężenie wankomycyny w surowicy należy oznaczać drugiego dnia leczenia, bezpośrednio przed podaniem następnej dawki.
U pacjentów poddawanych hemodializie przerywanej stężenie wankomycyny należy oznaczyć przed rozpoczęciem sesji hemodializy.
Po podaniu doustnym należy kontrolować stężenie wankomycyny w surowicy u pacjentów z zapalnymi chorobami jelit (patrz punkt 4.4).
Minimalne terapeutyczne stężenie wankomycyny we krwi powinno zazwyczaj wynosić 10-20 mg/l, zależnie od miejsca zakażenia i wrażliwości patogenu. Laboratoria kliniczne zalecają zwykle stężenie minimalne 15-20 mg/l w celu zapewnienia lepszego pokrycia mikroorganizmów klasyfikowanych jako wrażliwe z wartością MIC ≥1 mg/l (patrz punkty 4.4 i 5.1).
W przewidywaniu indywidualnego dawkowania koniecznego do osiągnięcia odpowiedniej wartości AUC przydatne mogą być metody oparte na modelach. Takie podejście można zastosować zarówno przy obliczaniu indywidualnej dawki początkowej, jak i przy modyfikacji dawek na podstawie wyników TDM (patrz punkt 5.1).
Sposób podawania
Podanie dożylne Wankomycynę dożylną podaje się zwykle w infuzji przerywanej i zalecenia dotyczące dawkowania przedstawione w tym punkcie dla drogi dożylnej odnoszą się do tego sposobu podawania. Wankomycynę należy podawać wyłącznie w powolnej infuzji dożylnej trwającej co najmniej godzinę lub z maksymalną szybkością 10 mg/min (którakolwiek trwa dłużej) w wystarczająco rozcieńczonym roztworze (co najmniej 100 ml na 500 mg lub co najmniej 200 ml na 1000 mg), patrz punkt 4.4.
Pacjenci, którzy wymagają ograniczenia podaży płynów, mogą również otrzymywać roztwór o stężeniu 500 mg/50 ml (1000 mg/100 ml), ale większe stężenie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem działań niepożądanych związanych z infuzją.
Instrukcja przygotowania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.
Można rozważyć stosowanie ciągłej infuzji wankomycyny, np. u pacjentów z niestabilnym klirensem wankomycyny.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną.
Wankomycyny nie należy podawać domięśniowo ze względu na ryzyko martwicy w miejscu podania.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Reakcje nadwrażliwości Możliwe jest wystąpienie ciężkich, sporadycznie zakończonych zgonem reakcji nadwrażliwości (patrz punkty 4.3 i 4.8). W przypadku reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać podawanie wankomycyny i zastosować odpowiednie leczenie ratunkowe.
U pacjentów otrzymujących wankomycynę przez dłuższy czas lub jednocześnie z innymi lekami, które mogą spowodować neutropenię albo agranulocytozę, należy regularnie kontrolować liczbę leukocytów. U wszystkich pacjentów otrzymujących wankomycynę należy okresowo wykonywać badania hematologiczne, badania moczu oraz badania czynności wątroby i nerek.
Wankomycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z reakcją alergiczną na teikoplaninę w wywiadzie, gdyż możliwa jest krzyżowa nadwrażliwość, w tym wstrząs anafilaktyczny zakończony zgonem.
Zakres aktywności przeciwbakteryjnej Zakres aktywności przeciwbakteryjnej wankomycyny ogranicza się do organizmów Gram-dodatnich. Nie nadaje się do stosowania w monoterapii w leczeniu pewnych typów zakażeń, chyba że odpowiedzialny patogen został zidentyfikowany i jest wrażliwy na wankomycynę lub istnieje uzasadnione podejrzenie, że najbardziej prawdopodobny patogen(y) nadaje się do leczenia wankomycyną. Racjonalne stosowanie wankomycyny powinno uwzględniać zakres aktywności przeciwbakteryjnej, profil bezpieczeństwa oraz zasadność standardowego leczenia przeciwbakteryjnego u konkretnego pacjenta.
Ototoksyczność Działanie ototoksyczne, które może być przejściowe lub trwałe (patrz punkt 4.8) obserwowano u pacjentów z wcześniejszą głuchotą, pacjentów, którzy otrzymywali zbyt duże dawki dożylne lub otrzymywali jednoczesne inny lek o działaniu ototoksycznym, taki jak antybiotyk aminoglikozydowy. Należy też unikać stosowania wankomycyny u pacjentów z istniejącym ubytkiem słuchu. Wystąpienie głuchoty może być poprzedzone szumem w uszach. Doświadczenie dotyczące innych antybiotyków wskazuje, że taka głuchota może się postępować mimo przerwania leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka ototoksyczności należy regularnie kontrolować stężenie wankomycyny we krwi; zalecane są też regularne badania słuchu.
Pacjenci w podeszłym wieku są szczególnie podatni na uszkodzenie narządu słuchu. U pacjentów w podeszłym wieku należy kontrolować czynność układu przedsionkowego oraz słuch podczas leczenia i po jego zakończeniu. Należy unikać podawania innych substancji o działaniu ototoksycznym podczas leczenia i bezpośrednio po jego zakończeniu.
Reakcje związane z infuzją Szybkie podanie (bolus), tzn. w ciągu kilku minut, może wywołać ciężkie niedociśnienie tętnicze (w tym wstrząs i rzadko zatrzymanie czynności serca), reakcję histaminopodobną i wysypkę plamkowo-grudkową lub rumieniową („zespół czerwonego człowieka” lub „zespół czerwonej szyi”). Wankomycynę należy podawać w powolnej infuzji (przez co najmniej 60 minut) w rozcieńczonym roztworze (2,5 do 5,0 g/l), z szybkością nie większą niż 10 mg/min, aby uniknąć reakcji związanych z szybkim podaniem leku. Przerwanie infuzji z reguły powoduje natychmiastowe ustąpienie opisanych reakcji.
Częstość reakcji związanych z infuzją (niedociśnienie tętnicze, uderzenia gorąca, rumień, pokrzywka i świąd) zwiększa się podczas jednoczesnego podawania środków znieczulających (patrz punkt 4.5). Można zmniejszyć ich ryzyko podając wankomycynę w infuzji trwającej co najmniej 60 minut przed indukcją znieczulenia.
Ciężkie reakcje pęcherzowe Podczas stosowania wankomycyny zgłaszano występowanie zespołu Stevensa-Johnsona (SJS), patrz punkt 4.8. W razie wystąpienia podmiotowych lub przedmiotowych objawów SJS (np. postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub zmianami w obrębie błon śluzowych) należy natychmiast przerwać leczenie wankomycyną i zwrócić się o specjalistyczną ocenę dermatologiczną.
Reakcje związane z miejscem podania U wielu pacjentów otrzymujących dożylnie wankomycynę może wystąpić ból i zapalenie żyły, niekiedy ciężkie. Częstość i ciężkość zapalenia żyły można zminimalizować podając produkt leczniczy powoli w postaci rozcieńczonego roztworu (patrz punkt 4.2) i zmieniając regularnie miejsce infuzji.
Nie określono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania wankomycyny podawanej drogą dokanałową, dolędźwiową lub dokomorową.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Inne leki o potencjalnym działaniu nefrotoksycznym lub ototoksycznym Jednoczesne lub sekwencyjne podawanie wankomycyny z innymi potencjalnie neurotoksycznymi i (lub) nefrotoksycznymi substancjami czynnymi, zwłaszcza z gentamycyną, amfoterycyną B, streptomycyną, neomycyną, kanamycyną, amikacyną, tobramycyną, wiomycyną, bacytracyną, polimiksyną B, kolistyną i cisplatyną może nasilać nefrotoksyczne i (lub) ototoksyczne działanie wankomycyny, więc konieczna jest uważna obserwacja pacjenta. Ze względu na działanie synergiczne (np. z gentamycyną) maksymalną dawkę wankomycyny należy zmniejszyć wówczas do 500 mg co 8 godzin.
Leki znieczulające Jednoczesne stosowanie wankomycyny i leków znieczulających związane było z występowaniem rumienia, zaczerwienienia skóry, podobnego jak w reakcji na histaminę, i reakcji rzekomoanafilaktycznych. Reakcje te można zmniejszyć, jeśli wankomycynę podaje się ponad
Leki zwiotczające mięśnie Jeśli wankomycyna podawana jest w czasie lub bezpośrednio po zakończeniu operacji, działanie (blokada przewodnictwa nerwowo-mięśniowego) stosowanych jednocześnie leków zwiotczających mięśnie (takich jak sukcynylocholina) może być nasilone i przedłużone.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Brak wystarczającego doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania wankomycyny u kobiet w ciąży. Badania toksycznego wpływu na reprodukcję u zwierząt nie wykazały żadnego wpływu na rozwój zarodka, płodu lub przebieg ciąży (patrz punkt 5.3). Wankomycyna przenika przez łożysko i nie można wykluczyć ryzyka ototoksycznego i nefrotoksycznego działania na płód i noworodka. Z tego względu wankomycynę można podawać w okresie ciąży tylko w razie bezwzględnej konieczności i po dokładnym rozważeniu stosunku ryzyka do korzyści.
Karmienie piersią Wankomycyna przenika do mleka kobiecego i dlatego można ją stosować w okresie karmienia piersią tylko w sytuacji, gdy nie powiodło się leczenie innymi antybiotykami. Wankomycynę należy podawać ostrożnie matkom karmiącym ze względu na możliwość reakcji niepożądanych u dziecka (zaburzenia flory bakteryjnej z biegunką, kolonizacja grzybami drożdżopodobnymi i możliwość alergizacji). Biorąc pod uwagę znaczenie leku dla karmiącej matki, należy rozważyć przerwanie karmienia piersią.
Płodność Nie przeprowadzono rozstrzygających badań dotyczących płodności, patrz punkt 5.3.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Wankomycyna nie wpływa lub ma nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
4.8 Działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa Najczęstsze działania niepożądane to zapalenie żyły, objawy przypominające reakcje alergiczne oraz przekrwienie górnej części ciała (tzw. zespół czerwonego człowieka lub zespół czerwonej szyi) związane ze zbyt szybką dożylną infuzją wankomycyny.
W obrębie każdej grupy o określonej częstości objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Działania niepożądane wymienione niżej określono według konwencji MedDRA i klasyfikacji układowo-narządowej: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): odwracalna neutropenia, agranulocytoza, eozynofilia, małopłytkowość, pancytopenia.
Zaburzenia układu immunologicznego Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): reakcje nadwrażliwości, reakcje anafilaktyczne.
Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100): przemijająca lub trwała utrata słuchu. Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): zawroty głowy pochodzenia obwodowego, szum w uszach, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego.
Zaburzenia serca Bardzo rzadko (<1/10 000): zatrzymanie czynności serca.
Zaburzenia naczyniowe Często (≥1/100 do <1/10): zmniejszenie ciśnienia tętniczego. Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): zapalenie naczyń krwionośnych.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często (≥1/100 do <1/10): duszność, świst krtaniowy.
Zaburzenia żołądka i jelit Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): nudności. Bardzo rzadko (<1/10 000): rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy. Częstość nieznana: wymioty, biegunka.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często (≥1/100 do <1/10): przekrwienie górnej części ciała (zespół czerwonego człowieka), wysypka i zapalenie błon śluzowych, świąd, pokrzywka. Bardzo rzadko (<1/10 000): złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, zespół Lyella, linijna IgA dermatoza pęcherzowa. Częstość nieznana: zespół DRESS (wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi), ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. Acute Generalized Exanthematous Pustulosis, AGEP).
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Często (≥1/100 do <1/10): niewydolność nerek, objawiająca się głównie zwiększeniem stężenia kreatyniny i mocznika w surowicy. Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): śródmiąższowe zapalenie nerek, ostra niewydolność nerek. Częstość nieznana: ostra martwica kanalików nerkowych.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często (≥1/100 do <1/10): zapalenie żyły, zaczerwienienie górnej części ciała i twarzy. Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000): gorączka polekowa, dreszcze, bóle i kurcze mięśni klatki piersiowej i grzbietu.
Opis wybranych działań niepożądanych Odwracalna neutropenia zwykle rozpoczyna się tydzień lub później po rozpoczęciu leczenia dożylnego lub gdy łączna dawka wankomycyny przekroczy 25 g.
Podczas szybkiej infuzji lub wkrótce po jej zakończeniu mogą wystąpić reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne, w tym świszczący oddech. Reakcje te ustępują po przerwaniu podawania leku, zwykle w ciągu 20 minut do 2 godzin. Wankomycynę należy podawać w powolnej infuzji (patrz punkty 4.2 i 4.4). Po wstrzyknięciu domięśniowym może wystąpić martwica.
Szum w uszach, przypuszczalnie poprzedzający wystąpienie głuchoty, należy traktować jako wskazanie do przerwania leczenia.
Ototoksyczność notowano przede wszystkim u pacjentów otrzymujących duże dawki lub jednocześnie leczonych innymi lekami o działaniu ototoksycznym (takim jak antybiotyk aminoglikozydowy), lub u pacjentów z wcześniej występującym osłabieniem czynności nerek lub słuchu. W razie podejrzenia dermatozy pęcherzowej należy przerwać leczenie i przeprowadzić specjalistyczną ocenę dermatologiczną.
Dzieci i młodzież Profil bezpieczeństwa u dzieci i dorosłych jest zasadniczo zgodny. Opisywano przypadki działania nefrotoksycznego u dzieci, zwykle w związku ze stosowaniem innych leków nefrotoksycznych, takich jak antybiotyki aminoglikozydowe.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Opisano działanie toksyczne spowodowane przedawkowaniem.
Dzieci i młodzież Dożylne podanie wankomycyny w dawce 500 mg spowodowało u 2-letniego dziecka śmiertelne zatrucie.
U dorosłego podanie dawki całkowitej 56 g w ciągu 10 dni spowodowało niewydolność nerek. W szczególnych warunkach dużego ryzyka (np. w ciężkich zaburzeniach czynności nerek) wankomycyna może osiągnąć duże stężenie w surowicy i może działać oto- i nefrotoksycznie.
Postępowanie w przypadku przedawkowania Nie jest znana specyficzna odtrutka. Konieczne jest zastosowanie leczenia objawowego podtrzymującego czynność nerek. Wankomycyna w niewielkim stopniu jest usuwana z krwi metodą hemodializy lub dializy otrzewnowej. W celu zmniejszenia stężenia wankomycyny w surowicy stosuje się hemofiltrację lub hemoperfuzję z użyciem żywic polisulfonowych.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: glikopeptydy przeciwbakteryjne. Kod ATC: J01XA01
Mechanizm działania Wankomycyna jest trójpierścieniowym antybiotykiem glikopeptydowym, który hamuje syntezę ściany komórkowej wrażliwych bakterii przez wiązanie się z dużym powinowactwem z D-alanylo- D-alaninowym końcem cząsteczek prekursorowych ściany komórkowej. Wywiera powolne działanie bakteriobójcze wobec dzielących się mikroorganizmów, ponadto zaburza przepuszczalność błony komórkowej bakterii i syntezę RNA.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne (PK/PD) Wankomycyna wykazuje aktywność niezależną od stężenia, a pole powierzchni pod krzywą (AUC) podzielone przez minimalne stężenie hamujące (ang. minimum inhibitory concentration, MIC) dla mikroorganizmu docelowego stanowi główny prognostyczny wskaźnik skuteczności. Na podstawie danych uzyskanych z badań in vitro na zwierzętach oraz ograniczonych danych dotyczących ludzi, stosunek AUC/MIC wynoszący 400 został ustalony jako docelowa wartość PK/PD konieczna do uzyskania skuteczności klinicznej wankomycyny. Do osiągnięcia tego celu, gdy MIC jest ≥1,0 mg/l, koniczne jest stosowanie dawek z górnego zakresu dawkowania oraz utrzymanie dużego minimalnego stężenia w surowicy (15-20 mg/l), patrz punkt 4.2.
Mechanizm oporności Nabyta odporność na antybiotyki glikopeptydowe występuje najczęściej u enterokoków i polega na nabyciu różnych kompleksów genów van, które zmieniają punkt uchwytu (D-alanylo-D-alanin) w D-alanylo-D-mleczan lub D-alanylo-D-serynę, z którymi wankomycyna słabo się wiąże. W niektórych krajach obserwuje się coraz większą liczbę przypadków oporności, zwłaszcza wśród enterokoków; szczególnie niepokojące jest występowanie wielolekoopornych szczepów Enterococcus faecium.
Geny van rzadko stwierdza się u szczepów Staphylococcus aureus, u których zmiany struktury ściany komórkowej powodują „pośrednią” wrażliwość, najczęściej heterogenną. Zgłaszano również występowanie szczepów gronkowca metycylinoopornego (ang. methicillin-resistant Staphylococcus aureus, MRSA) o zmniejszonej wrażliwości na wankomycynę. Zmniejszona wrażliwość lub oporność szczepów Staphylococcus na wankomycynę nie jest dobrze poznana. Wymaga to kilku elementów genetycznych i wielu mutacji.
Drobnoustroje oporne na wankomycynę nie wykazują krzyżowej oporności na inne antybiotyki. Istnieje oporność krzyżowa na inne antybiotyki glikopeptydowe, takie jak teikoplanina. Podczas leczenia rzadko dochodzi do powstania wtórnej oporności.
Synergizm Wankomycyna podczas skojarzonego stosowania z antybiotykami aminoglikozydowymi wykazuje synergiczne działanie na wiele szczepów gronkowca złocistego, paciorkowców grupy D nienależących do rodzaju Enterococcus, enterokoków i paciorkowców z grupy viridans. Wankomycyna w skojarzeniu z cefalosporynami działa synergicznie na niektóre szczepy Staphylococcus epidermidis oporne na oksacylinę, zaś wankomycyna w skojarzeniu z ryfampicyną działa synergicznie na Staphylococcus epidermidis i częściowo synergicznie na niektóre szczepy gronkowca złocistego. Wankomycyna w skojarzeniu z cefalosporynami może również wykazywać działanie antagonistyczne na niektóre szczepy Staphylococcus epidermidis, a w skojarzeniu z ryfampicyną - na niektóre szczepy gronkowca złocistego; przydatne jest sprawdzenie synergizmu przed podaniem leków. Należy pobrać próbkę kultur bakteryjnych w celu wyizolowania i zidentyfikowania drobnoustroju wywołującego zakażenie oraz określenia jego wrażliwości na wankomycynę.
Wartości graniczne w testach wrażliwości Wankomycyna jest aktywna wobec bakterii Gram-dodatnich, takich jak gronkowce, paciorkowce, enterokoki, poneumokoki i Clostridium. Bakterie Gram-ujemne są oporne.
Rozpowszechnienie oporności może się różnić dla danego gatunku drobnoustroju w zależności od lokalizacji geograficznej i czasu. Pożądane są dane lokalne na temat oporności, zwłaszcza podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie konieczności, jeżeli częstość występowania oporności na danym obszarze jest tak duża, że przydatność leku (przynajmniej w niektórych rodzajach zakażeń) może budzić wątpliwości, należy zasięgnąć porady specjalisty. Informacje te stanowią tylko przybliżone wytyczne co do szansy na wystąpienie wrażliwości drobnoustrojów na wankomycynę.
Niżej przedstawiono wartości graniczne minimalnego stężenia hamującego (MIC) określone przez Europejską komisję ds. badania wrażliwości na leki przeciwdrobnoustrojowe (EUCAST):
Staphylococcus aureus 1
Gronkowce koagulazoujemne 1
Enterococcus spp. ≤4 mg/l >4 mg/l Streptococcus spp. grupy A, B, C i G ≤2 mg/l >2 mg/l Streptococcus pneumoniae ≤2 mg/l >2 mg/l Gram-dodatnie beztlenowce ≤2 mg/l >2 mg/l 1
i odpowiedź kliniczna może być zaburzona.
Gatunki zwykle wrażliwe Gram-dodatnie Enterococcus faecalis Staphylococcus aureus Staphylococcus aureus oporny na metycylinę Gronkowce koagulazoujemne Staphylococcus spp. Streptococcus pneumoniae Streptococcus spp.
Enterococcus spp.
Gatunki beztlenowe Clostridium spp. z wyjątkiem Clostridium innocuum Eubacterium spp. Peptostreptococcus spp. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej Enterococcus faecium Organizmy z opornością wrodzoną Wszystkie bakterie Gram-ujemne
Gram-dodatnie gatunki tlenowe Erysipelothrix rhusiopathiae Lactobacillus ze zdolnością heterofermentacji Leuconostoc spp. Pediococcus spp.
Gatunki beztlenowe Clostridium innocuum Występowanie oporności na wankomycynę w poszczególnych szpitalach różni się, dlatego należy się zwrócić o odpowiednie informacje do miejscowego laboratorium mikrobiologicznego.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie W leczeniu zakażeń ogólnoustrojowych wankomycynę podaje się dożylnie. W wyniku podawania pacjentom z prawidłową czynnością nerek trwającej 60 minut dożylnej infuzji wielu dawek po 1 g wankomycyny (15 mg/kg mc.) przybliżone średnie stężenie w osoczu 50-60 mg/l, 20-25 mg/l oraz 5-10 mg/l uzyskiwano, odpowiednio, bezpośrednio po zakończeniu infuzji oraz 2 i 11 godzin po infuzji. Stężenia w osoczu osiągane po podaniu wielokrotnym są podobne do osiąganych po podaniu jednej dawki.
Dystrybucja Objętość dystrybucji wynosi około 60 l/1,73 m 2
w surowicy wynoszącym od 10 mg/l do 100 mg/l wiązanie leku z białkami osocza oceniane metodą ultrafiltracji wynosi około 30–55%.
Wankomycyna przenika łatwo przez łożysko i dociera do krwi pępowinowej. Wankomycyna przenika przez barierę krew-mózg w niewielkim stopniu, jeśli nie występuje stan zapalny opon mózgowych.
Metabolizm Lek metabolizowany jest w bardzo małym stopniu. Po podaniu pozajelitowym wydalany jest niemal wyłącznie jako substancja mikrobiologicznie czynna (około 75-90% w ciągu 24 godzin) na drodze filtracji kłębuszkowej przez nerki.
Wydalanie U pacjentów z prawidłową czynnością nerek okres półtrwania w surowicy w fazie eliminacji wynosi około 4 do 6 godzin, u dzieci od 2,2 do 3 godzin. Klirens osoczowy wynosi około 0,058 l/kg mc./godzinę, a klirens nerkowy około 0,048 l/kg mc./godzinę. W ciągu pierwszych 24 godzin około 80% podanej dawki wydalane jest w moczu na drodze filtracji kłębuszkowej. Zaburzenia czynności nerek opóźniają wydalanie wankomycyny. U pacjentów bez czynności nerek średni okres półtrwania wynosi 7,5 dnia. Ze względu na ototoksyczne działanie wankomycyny, w takich przypadkach zaleca się kontrolowanie stężenia wankomycyny w osoczu.
Wydalanie z żółcią jest nieznaczne (mniej niż 5% dawki).
Wankomycyna nie jest eliminowana w znaczącym stopniu przez hemodializę lub dializę otrzewnową, jednak istnieją doniesienia na temat zwiększenia klirensu wankomycyny przez hemoperfuzję i hemofiltrację.
Liniowość/nieliniowość Stężenie wankomycyny zasadniczo zwiększa się proporcjonalnie do zwiększającej się dawki. Stężenie w osoczu po podawaniu wielokrotnym i po podaniu jednorazowym jest podobne.
Charakterystyka w szczególnych grupach pacjentów
Zaburzenia czynności nerek Wankomycyna jest usuwana głównie na drodze filtracji kłębuszkowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek końcowy okres półtrwania w fazie eliminacji jest wydłużony, a klirens całkowity jest zmniejszony. Dlatego należy wyliczyć optymalną dawkę w oparciu o zalecenia dotyczące dawkowania podane w punkcie 4.2.
Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka wankomycyny nie zmienia się.
Kobiety w ciąży U kobiet w ciąży konieczne może być znaczne zwiększenie dawek w celu osiągniecia terapeutycznego stężenia w surowicy (patrz punkt 4.6).
Pacjenci z nadwagą U pacjentów z nadwagą dystrybucja wankomycyny może być zmieniona ze względu na zwiększenie objętości dystrybucji i klirensu nerkowego, a także zmiany wiązania z białkami osocza. W tych subpopulacjach stwierdzono większe stężenie wankomycyny w surowicy niż oczekiwane u zdrowych dorosłych mężczyzn (patrz punkt 4.2).
Dzieci i młodzież Farmakokinetyka wankomycyny wykazuje dużą zmienność międzyosobniczą u wcześniaków i noworodków urodzonych o czasie. U noworodków objętość dystrybucji wankomycyny po podaniu dożylnym wynosi od 0,38 do 0,97 l/kg, podobnie jak u dorosłych, zaś klirens wynosi od 0,63 do 1,4 ml/kg/min. Okres półtrwania wynosi od 3,5 do 10 godzin i jest dłuższy niż u dorosłych, co odzwierciedla zwykle mniejsze wartości klirensu u noworodków. U niemowląt i starszych dzieci objętość dystrybucji waha się w zakresie 0,26-1,05 l/kg, natomiast klirens waha się w zakresie 0,33-1,87 ml/kg/min.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Dane niekliniczne, uzyskane na podstawie konwencjonalnych badań farmakologicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i toksyczności po podaniu wielokrotnym, nie ujawniają występowania szczególnego zagrożenia dla ludzi. Ograniczone dane nie wykazują mutagennego działania wankomycyny, a długotrwałe badania na zwierzętach dotyczące działania rakotwórczego nie są dostępne. W badaniach teratogenności, w których szczurom i królikom podawano dawki odpowiadające w przybliżeniu dawkom stosowanym u ludzi w przeliczeniu na powierzchnię ciała (mg/m 2
pośredniego działania teratogennego. Badania na zwierzętach dotyczące stosowania wankomycyny w okresie około- i pourodzeniowym i dotyczące wpływu na płodność nie są dostępne.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Brak.
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Roztwory wankomycyny mają małe pH. Może to powodować brak stabilności chemicznej lub fizycznej po zmieszaniu z innymi substancjami. Dlatego każdy roztwór do podawania pozajelitowego należy przed użyciem obejrzeć w celu stwierdzenia, czy nie wytrąca się osad lub nie nastąpiła zmiana zabarwienia.
Nie mieszać tego produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.
Leczenie skojarzone Podczas skojarzonego leczenia wankomycyną i innymi antybiotykami lub chemioterapeutykami, leki należy podawać oddzielnie.
Wykazano niezgodność fizyczną mieszanin roztworów wankomycyny i antybiotyków beta- laktamowych. Prawdopodobieństwo wytrącania się osadu zwiększa się ze wzrostem stężenia wankomycyny. Między podaniem tych antybiotyków zaleca się odpowiednie przepłukanie linii do podawania dożylnego. Zaleca się również rozcieńczenie roztworów wankomycyny do stężenia
6.3 Okres ważności
Proszek
Przygotowany roztwór Wykazano chemiczną i fizyczną stabilność roztworu przez 24 godziny w temperaturze 25ºC oraz przez 96 godzin w temperaturze od 2ºC do 8ºC.
Roztwór po rozcieńczeniu Roztwory do infuzji rozcieńczone do 5 mg/ml 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań lub 0,9% roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań zachowują trwałość chemiczną i fizyczną przez 48 godzin w lodówce (2ºC-8ºC) lub przez 24 godziny w temperaturze 25ºC. Roztwory do infuzji rozcieńczone do 5 mg/ml 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań z 0,9% roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań zachowują trwałość chemiczną i fizyczną przez 48 godzin w lodówce (2ºC-8ºC) lub przez 24 godziny w temperaturze 25ºC.
Ze względów mikrobiologicznych produkt należy zużyć natychmiast, w przeciwnym razie za czas i warunki przechowywania odpowiedzialność ponosi użytkownik. Produkt leczniczy można przechowywać do 24 godzin w temperaturze 2ºC-8ºC, chyba że sporządzenie roztworu i jego rozcieńczenie miało miejsce w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Proszek Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC.
Warunki przechowywania przygotowanego i rozcieńczonego roztworu, patrz punkt 6.3.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Fiolki z bezbarwnego szkła typu I z korkiem z gumy bromobutylowej oraz z Aluminium/PP wieczkiem typu flip-off, w tekturowym pudełku.
Opakowania zawierają 1, 5, 10 i 100 fiolek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się na rynku.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaPrzed podaniem produkt leczniczy należy rozpuścić, a powstały koncentrat rozcieńczyć.
Przygotowanie roztworu do infuzji Produkt leczniczy Vancomycin Sandoz, 500 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji, należy rozpuścić w 10 ml jałowej wody do wstrzykiwań.
Produkt leczniczy Vancomycin Sandoz, 1000 mg, proszek do sporządzania roztworu do infuzji, należy rozpuścić w 20 ml jałowej wody do wstrzykiwań.
Jeden ml otrzymanego roztworu zawiera 50 mg wankomycyny.
Wygląd przygotowanego roztworu Przygotowany roztwór jest przejrzysty i bezbarwny do lekko żółtawobrązowego, nie zawiera widocznych cząstek.
Warunki przechowywania przygotowanego produktu leczniczego, patrz punkt 6.3.
Przygotowanie rozcieńczonego roztworu do infuzji Przygotowany w opisany wyżej sposób roztwór, zwierający wankomycynę w stężeniu 50 mg/ml, należy dalej rozcieńczyć. Odpowiednimi rozcieńczalnikami są: 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań lub 0,9% roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań lub 5% roztwór glukozy z 0,9% roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań.
Infuzja przerywana Vancomycin Sandoz, 500 mg Przygotowany roztwór zawierający 500 mg wankomycyny (50 mg/ml) należy następnie rozcieńczyć przez dodanie co najmniej 100 ml rozcieńczalnika (do 5 mg/ml).
Vancomycin Sandoz, 1000 mg Przygotowany roztwór zawierający 1000 mg wankomycyny (50 mg/ml) należy następnie rozcieńczyć przez dodanie co najmniej 200 ml rozcieńczalnika (do 5 mg/ml). Stężenie wankomycyny w roztworze do infuzji nie powinno przekraczać 5 mg/ml. Lek w żądanej dawce należy podawać powoli dożylnie, z szybkością nie większą niż 10 mg/minutę, przez co najmniej 60 minut lub nawet dłużej.
Infuzja ciągła Infuzję ciągłą należy stosować jedynie wtedy, gdy nie jest możliwe podawanie leku w infuzji przerywanej. Należy rozcieńczyć 1000 mg do 2000 mg rozpuszczonej wankomycyny w wystarczającej ilości wymienionego wyżej odpowiedniego rozcieńczalnika i podawać w infuzji tak, aby pacjent otrzymał przepisaną dawkę dobową w ciągu 24 godzin.
Wygląd rozcieńczonego roztworu Roztwór po rozcieńczeniu jest przejrzysty i bezbarwny, bez widocznych cząstek.
Warunki przechowywania rozcieńczonego produktu leczniczego, patrz punkt 6.3.
Przed podaniem należy obejrzeć, czy przygotowany i rozcieńczony roztwór nie zawiera osadu i czy nie zmienił barwy. Do użycia nadaje się tylko przejrzysty i bezbarwny roztwór bez widocznych cząstek.
Usuwanie niewykorzystanego leku Fiolki przeznaczone są do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki roztworu należy usunąć. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE
DO OBROTUSandoz GmbH Biochemiestrasse 10 A-6250 Kundl, Austria
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Vancomycin Sandoz, 500 mg Pozwolenie nr 17020 Vancomycin Sandoz, 1000 mg Pozwolenie nr 17021
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 22.06.2010 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO16.04.2018 r.