Carvedilol-ratiopharm

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika
Carvedilol-ratiopharm, 6,25 mg, tabletki Carvedilol-ratiopharm, 12,5 mg, tabletki Carvedilol-ratiopharm, 25 mg, tabletki
Carvedilolum

Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta.
- Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może
- Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane

Spis treści ulotki

1. Co to jest lek Carvedilol-ratiopharm i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Carvedilol-ratiopharm

3. Jak stosować lek Carvedilol-ratiopharm

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać lek Carvedilol-ratiopharm

6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest lek Carvedilol-ratiopharm i w jakim celu się go stosuje

Lek Carvedilol-ratiopharm należy do grupy leków nazywanych alfa- i beta-adrenolitykami. Lek Carvedilol-ratiopharm stosowany jest w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego (nadciśnienia tętniczego) oraz w leczeniu dławicy piersiowej. Lek Carvedilol-ratiopharm jest również stosowany w leczeniu wspomagającym niewydolności serca.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Carvedilol-ratiopharm

Kiedy nie stosować leku Carvedilol-ratiopharm: − jeśli pacjent ma uczulenie na karwedylol lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6), − jeśli u pacjenta występuje nieleczona lub niewyrównana niewydolność serca lub pewnego typu zaburzenia przewodzenia impulsów w sercu (tak zwany blok przedsionkowo- komorowy drugiego lub trzeciego stopnia u pacjentów bez wszczepionego stymulatora serca lub tak zwany zespół chorego węzła zatokowego), − jeśli u pacjenta występuje objawiające się klinicznie zaburzenie wątroby, − jeśli u pacjent a występuje bardzo wolna czynność serca (poniżej 50 skurczów na minutę) lub bardzo niskie ciśnienie tętnicze, − jeśli u pacjenta stwierdzono ciężkie zaburzenia czynności serca (wstrząs kardiogenny), − jeśli u pacjenta występują ciężkie zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej (kwasica metaboliczna), − u pacjentów z astmą oskrzelową lub innymi chorobami układu oddechowego z tendencją do ucisku w gardle na skutek skurczów (np. przewlekła obturacyjna choroba płuc) , − jeśli u pacjenta występują ciężkie zaburzenia oddychania (ostra zatorowość płucna), − jeśli u pacjenta występuje nietypowa dławica piersiowa (dławica Prinzmetala), − jeśli u pacjenta występuje niewydolność serca w następstwie choroby układu oddechowego (serce płucne) , − jeśli u pacjenta występuje nieleczona nadczynność nadnerczy (guz chromochłonny), − jeśli pacjent przyjmuje inhibitory MAO (np. moklobemid) (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B), − jeśli pacjent otrzymuje dożylnie werapamil, diltiazem lub inny lek stosowany w leczeniu zaburzeń rytmu serca (leki przeciwarytmiczne), − jeśli pacjentka karmi piersią.
Ostrzeżenia i środki ostrożności
Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Carvedilol-ratiopharm należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą,
­ Jeśli u pacjenta stwierdzono niewydolność serca z towarzyszącym • niskim ciśnieniem tętniczym, • zmniejszonym zaopatrzeniem serca w krew i tlen (choroba niedokrwienna serca) i stwardnieniem ścian tętnic (miażdżyca) • i ( lub) zaburzeniem czynności nerek. W takim przypadku lekarz będzie kontrolować czynność nerek. Może być konieczne zmniejszenie dawki leku. ­ W przypadku pacjentów po zawale serca. Choroba musi być odpowiednio leczona przed rozpoczęciem przyjmowania leku Carvedilol-ratiopharm. ­ W przypadku pewnego typu zaburzeń przewodzenia impulsów w sercu (tak zwany blok przedsionkowo-komorowy I stopnia). ­ Jeśli u pacjenta występuje nadciśnienie tętnicze wtórne. ­ Jeśli u pacjenta stwierdzono cukrzycę. Leczenie lekiem Carvedilol-ratiopharm może maskować objawy małego stężenia cukru we krwi. Dlatego też należy regularnie kontrolować stężenie cukru we krwi. ­ W przypadku ciężkiego zaburzenia krążenia obwodowego w rękach i stopach. ­ Jednoczesne leczenie lekami stosowanymi w leczeniu niewydolności serca (glikozydy naparstnicy) lub zaburzeń rytmu serca (np. werapamil, diltiazem) ­ Niskie ci śnienie krwi (niedociśnienie ortostatyczne) ­ ostra zapalna choroba serca ­ zwężenie zastawek serca lub dróg odpływu ­ schy łkowa choroba tętnic obwodowych ­ Nadci śnienie niewyrównane lub wt órne ­ Jednoczesne leczenie niektórymi innymi lekami obniżającymi ciśnienie krwi (antagonistami receptora alfa1 lub agonistami receptora alfa2) ­ Jeśli u pacjenta występuje objaw Raynauda (palce rąk lub stóp stają się sine, następnie bledną, a później czerwienieją, czemu towarzyszy ból). Lek Carvedilol-ratiopharm może nasilać te objawy. ­ Jeśli u pacjenta występuje nadczynność tarczycy z e zwiększonym wydzielaniem hormonów tarczycy; lek Carvedilol-ratiopharm może maskować objawy. ­ Jeśli pacjent przyjmuje lek Carvedilol-ratiopharm i ma być poddany zabiegowi operacyjnemu w znieczuleniu ogólnym. W takim wypadku należy poinformować anestezjologa o zażywaniu leku Carvedilol-ratiopharm. ­ Jeśli u pacjenta występuje bardzo wolne tętno (poniżej 55 skurczów serca na minutę). ­ Jeśli kiedykolwiek występowały ciężkie reakcje alergiczne (np. po użądleniu przez owada lub po spożyciu pokarmu) lub jeśli u pacjenta przeprowadzane jest (lub planowane) leczenie odczulające; lek Carvedilol-ratiopharm może osłabiać działanie leków podawanych w razie wystąpienia reakcji alergicznych. ­ W przypadku łuszczycy. ­ Ciężkie reakcje skórne (np. toksyczne martwicze oddzielanie się nask órka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN) lub zespół Stevensa-Johnsona (ang. Stevens-Johnson syndrome, SJS) .
­ Jeśli pacjent stosuje soczewki kontaktowe. Lek Carvedilol-ratiopharm może zmniejszać wydzielanie łez.
Dzieci i młodzież Dost ępne s ą jedynie niewystarczające dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania karwedylolu u dzieci i młodzie ży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego też nie należy stosować leku Carvedilol-ratiopharm w tej grupie pacjentów.
Pacjenci w podeszłym wieku Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na karwedylol i należy ich uważniej kontrolować.
Carvedilol-ratiopharm a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować. Inne, stosowane jednocześnie leki mogą wpływać na działanie leku Carvedilol-ratiopharm, jak również lek Carvedilol-ratiopharm może wpływać na działanie innych leków.
Szczególnie ważne jest, by poinformować lekarza o przyjmowaniu następujących leków:
­ Digoksyna lub digitoksyna (stosowane w leczeniu niewydolności serca). ­ Insulina lub doustne leki przeciwcukrzycowe (leki zmniejszające stężenie glukozy we krwi), ponieważ ich działanie przeciwcukrzycowe może być nasilone, a objawy małego stężenia glukozy we krwi mogą być maskowane. ­ Ryfampicyna (antybiotyk stosowany w leczeniu gruźlicy). ­ Karbamazepina (lek stosowany w leczeniu padaczki). ­ Flukonazol (lek przeciwgrzybiczy). ­ Paroksetyna, fluoksetyna, bupropion (lek i stosowane w leczeniu depresji). ­ Leki zawierające rezerpinę, guanetydynę, metylodopę, guanfacynę oraz inhibitory monoaminooksydazy (IMAO) (stosowane w leczeniu depresji i choroby Parkinsona), gdyż mogą one dodatkowo zwalniać czynność serca. ­ Cyklosporyna lub takrolimus (lek stosowany w celu osłabienia reakcji odpornościowych, aby zapobiec odrzuc eniu przeszczepionego narząd u, a także w leczeniu niektórych zaburzeń reumatycznych lub dermatologicznych). ­ Leki stosowane w leczeniu zaburzeń rytmu serca (np. werapamil, diltiazem, chinidyna, amiodaron). ­ Klonidyna (lek stosowany w leczeniu nadciśnienia). ­ Sympatykomimetyki (leki pobudzające działanie współczulnego układu nerwowego). ­ Leki stosowane w leczeniu zaburzeń oddechowych np. salbutamol, formoterol. ­ Pochodne dihydropirydyny (leki stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego oraz chorób serca) ­ Inne leki obniżające ciśnienie tętnicze. Lek Carvedilol-ratiopharm może nasilać działanie innych, jednocześnie stosowanych leków obniżających ciśnienie tętnicze (np. antagonistów receptora alfa1-adrenergicznego, azotanów) oraz leków w przypadku których obniżenie ciśnienia tętniczego występuje jako działanie niepożądane np. barbituranów (leki stosowane w leczeniu padaczki), fenotiazyn (leki stosowane w leczeniu psychoz), trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (leki stosowane w leczeniu depresji), lekó w rozszerzających naczynia krwionośne ­ Leki blokujące przewodzenie nerwowo-mięśniowe (leki zmniejszające napięcie mięśni) ­ Ergotamina (lek stosowany w leczeniu migreny) ­ Leki znieczulające (leki stosowane w znieczuleniu) ­ Niektóre leki przeciwbólowe (NLPZ - niesteroidowe leki przeciwzapalne), estrogeny (hormony) oraz kortykosteroidy (hormony nadnerczy), gdyż mogą one w niektórych przypadkach osłabiać działanie obniżające ciśnienie leku Carvedilol-ratiopharm. ­ Cynakalcet (lek stosowany w leczeniu chorób przytarczyc).

Carvedilol-ratiopharm z jedzeniem, piciem i alkoholem Należy unikać picia soku grejpfrutowego jednocześnie z lekiem Carvedilol-ratiopharm lub zaraz po zażyciu leku. Owoce grejpfruta lub ich sok może zwiększyć stężenie substancji czynnej karwedylolu we krwi i spowodować nieoczekiwane działania niepożądane. Należy ograniczyć picie alkoholu w trakcie stosowania leku Carvedilol-ratiopharm, ponieważ alkohol może wp ływa ć na działanie leku Carvedilol-ratiopharm.
Ciąża i karmienie piersią
Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Podczas stosowania leku Carvedilol-ratiopharm istnieje ryzyko uszkodzenia płodu. Lek Carvedilol- ratiopharm może być stosowany w czasie ciąży wyłącznie, jeśli lekarz uzna to za konieczne. Dlatego zawsze należy skonsultować się z lekarzem przed zastosowaniem leku Carvedilol-ratiopharm w ciąży.
Nie wiadomo czy lek Carvedilol-ratiopharm przenika do mleka kobiecego i w związku z tym nie należy go stosować w okresie karmienia piersią.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Zawroty głowy i uczucie zmęczenia mogą wystąpić na początku leczenia, po zwiększeniu dawki, po zmianie leku na inny lub podczas jednoczesnego spożywania alkoholu. Nie wiadomo czy karwedylol stosowany w dawkach terapeutycznych zaburza zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Jeśli wystąpią zawroty głowy lub osłabienie podczas przyjmowania leku należy unikać prowadzenia pojazdów lub wykonywania czynności wymagających wzmożonej uwagi.
Lek Carvedilol-ratiopharm zawiera laktozę. Jeśli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.

3. Jak stosować lek Carvedilol-ratiopharm

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. W przypadku wrażenia, że działanie leku Carvedilol-ratiopharm jest zbyt mocne lub za słabe, należy zwrócić się do lekarza. Tabletki należy połykać, popijając co najmniej połową szklanki wody. Lek Carvedilol-ratiopharm można przyjmować z pokarmem lub bez. Jednak pacjenci z niewydolnością serca powinni przyjmować tabletki z posiłkiem, aby zmniejszyć ryzyko zawrotów głowy, które mogą wystąpić podczas nagłego wstania.
Tabletki można podzielić na równe dawki.
Dostępne są tabletki leku Carvedilol-ratiopharm o następujących mocach: 6,25 mg, 12,5 mg oraz 25 mg.
Wysokie ciśnienie tętnicze:
Dorośli: Zazwyczaj stosowana dawka to 1 tabletka leku Carvedilol-ratiopharm o mocy 12,5 mg (co odpowiada 12,5 mg karwedylolu) raz na dobę przez pierwsze dwie doby, a następnie 2 tabletki leku Carvedilol- ratiopharm o mocy 12,5 mg (co odpowiada 25 mg karwedylolu) raz na dobę. Aby uzyskać zalecaną dawkę dostępne są tabletki leku Carvedilol-ratiopharm o innych mocach. W razie konieczności lekarz może zalecić dalsze, stopniowe zwiększanie dawki, w odstępach przynajmniej dwutygodniowych. Maksymalna zalecana dawka dobowa to 50 mg.
Osoby w podeszłym wieku: Zalecana dawka to 1 tabletka leku Carvedilol-ratiopharm o mocy 12,5 mg (co odpowiada 12,5 mg karwedylolu) raz na dobę. W razie konieczności lekarz może zalecić dalsze,stopniowe zwiększanie dawki, w odstępach przynajmniej dwutygodniowych, do uzyskania maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 50 mg.
Dławica piersiowa:
Dorośli: Zazwyczaj stosowana dawka to 1 tabletka leku Carvedilol-ratiopharm o mocy 12,5 mg (co odpowiada 12,5 mg karwedylolu) dwa razy na dobę przez dwie doby, a następnie 2 tabletki leku Carvedilol- ratiopharm o mocy 12,5 mg (co odpowiada 25 mg karwedylolu) dwa razy na dobę. Aby uzyskać zalecaną dawkę dostępne są tabletki leku Carvedilol-ratiopharm o innych mocach. W razie konieczności lekarz może zalecić dalsze, stopniowe zwiększanie dawki, w odstępach przynajmniej dwutygodniowych. Maksymalna zalecana dawka dobowa to 100 mg.
Osoby w podeszłym wieku: Zazwyczaj stosowana dawka to 1 tabletka leku Carvedilol-ratiopharm o mocy 12,5 mg (co odpowiada 12,5 mg karwedylolu) dwa razy na dobę przez dwie doby, a następnie 2 tabletki leku Carvedilol- ratiopharm o mocy 12,5 mg (co odpowiada 25 mg karwedylolu) dwa razy na dobę. Zalecana maksymalna dawka dobowa to 50 mg.
Niewydolność serca:
Zazwyczaj stosowana dawka początkowa to 3,125 mg karwedylolu dwa razy na dobę przez dwa tygodnie. Lekarz może zalecić stopniowe zwiększanie dawki, zazwyczaj co dwa tygodnie.
Lekarz może zalecić zarówno zwiększanie, jak i zmniejszanie dawki, o czym dokładnie poinformuje pacjenta. Zalecana maksymalna dawka dobowa to 25 mg dwa razy na dobę u pacjentów o masie ciała mniejszej niż 85 kg i 50 mg dwa razy na dobę u pacjentów o masie ciała większej niż 85 kg, pod warunkiem, że niewydolność serca nie jest ciężka. Zwiększenie dawki do 50 mg dwa razy na dobę zostanie przeprowadzone pod ścisłym nadzorem lekarza.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Carvedilol-ratiopharm W razie zażycia większej niż zalecona dawki leku lub przypadkowego zażycia jakiejkolwiek ilości leku przez dziecko, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, zgłosić się do najbliższego szpitala lub zadzwonić po pogotowie ratunkowe, aby uzyskać odpowiednią pomoc. Objawy przedawkowania mogą być następujące: uczucie omdlenia spowodowane nadmiernym obniżeniem ciśnienia tętniczego, wolna czynność serca, a w ciężkich przypadkach zatrzymanie akcji serca. Mogą wystąpić zaburzenia oddychania, skurcz dróg oddechowych, złe samopoczucie, zaburzenia świadomości oraz drgawki.
Pominięcie zastosowania leku Carvedilol-ratiopharm W przypadku pominięcia dawki (lub kilku dawek) leku, należy przyjąć następną dawkę o zwykłej porze. Nie należy stosować dawki podwójnej (lub większej) w celu uzupełnienia pominiętej dawki(ek).
Przerwanie stosowania leku Carvedilol-ratiopharm Nie należy nagle przerywać leczenia lub zmieniać dawki, dopóki nie zaleci tego lekarz. Lek należy odstawiać stopniowo w ciągu dwóch tygodni. Nagłe zaprzestanie przyjmowania leku może spowodować nasilenie dolegliwości.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Większość działań niepożądanych jest zależna od dawki leku i ustępuje po jej zmniejszeniu lub po przerwaniu leczenia. Niektóre działania niepożądane występują na początku leczenia i ustępują samoistnie podczas kontynuacji leczenia.
Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w przypadku wystąpienia któregokolwiek z następujących działań niepożądanych:
• Ból w klatce piersiowej z jednoczesną dusznością, poceniem się i nudnościami (może wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób). • Ciężkie reakcje skórne, takie jak wysypka, zaczerwienienie, pęcherze na ustach, wokół oczu lub w jamie ustnej (objawy rumienia wielopostaciowego), owrzodzenia w jamie ustnej, na ustach lub skórze (objawy zespołu Stevensa-Johnsona), złuszczanie wierzchniej warstwy skóry z niższych warstw skóry całego ciała (objawy toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka) ( bardzo rzadka częstość występowania).
Bardzo częste (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób): • Zawroty głowy • Ból głowy • Niewydolność serca • Niskie ciśnienie tętnicze • Osłabienie
Częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób): • Zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych • Zakażenie dróg moczowych • Zmniejszenie licz by krwinek czerwonych • Zwiększenie masy ciała • Zwiększenie stężenia cholesterolu • Pogorszenie kontroli stężenia cukru we krwi u pacjentów z cukrzycą • Depresja, obniżenie nastroju • Zaburzenia widzenia • Zmniejszone wydzielanie łez, podrażnienie oczu • Zwolnienie czynności serca • Obrzęki (obrzęk całego lub części ciała), zatrzymanie płynów, zwiększenie objętości krwi w organizmie • Zawroty głowy podczas nagłego wstawania • Omdlenie • Zaburzenia krążenia (których objawem może być ziębnięcie rąk i stóp), stwardnienie tętnic (miażdżyca) nasilenie objawów u pacjentów z chorobą Raynauda (początkowo zasinienie palców rąk lub stóp, następnie zblednięcie, a potem zaczerwienienie z towarzyszącym bólem) lub chromaniem przestankowym (ból nóg nasilający się podczas chodzenia) • Astma i zaburzenia oddychania • Nagromadzenie płynu w płucach • Biegunka • Złe samopoczucie, nudności, wymioty, ból brzucha, niestrawność • Ból (np. rąk i nóg) • Ostra niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z miażdżycą tętnic i (lub) zaburzeniem czynności nerek • Trudności w oddawaniu moczu
Niezbyt częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób): • Zaburzenia snu • Splątanie, omamy • Koszmary senne • Zaburzenia czucia • Zaburzenia przewodzenia impulsów w sercu, dławica piersiowa (połączona z bólem w klatce piersiowej), • Określone reakcje skórne (np. alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka, świąd i stany zapalne skóry, nasilone pocenie się, zmiany skórne o charakterze łuszczycowym lub liszaja płaskiego. • Zaparcie • Impotencja
Rzadkie (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 osób ): • Zmniejszenie liczby płytek krwi (małopłytkowość) • Niedrożność nosa • Suchość błony śluzowej jamy ustnej
Bardzo rzadkie ( mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 osób, w tym pojedyncze przypadki): • Mała liczba krwinek białych • Psychoza • Reakcje alergiczne • Zmiany w wynikach badań czynności wątroby • Niekontrolowane oddawanie moczu u kobiet (nietrzymanie moczu)
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) • Wypadanie włosów
Leki z klasy beta-adrenolityków mo gą wywo łać utajoną cukrzycę.
Zatrzymanie zatokowo-przedsionkowe (brak impulsu z węzła zatokowego, „rozrusznika” serca, który kontroluje skurcze serca i reguluje rytm serca) u pacjentów predysponowanych (np. pacjentów w podesz łym wieku lub pacjentów z istniejącą wcze śniej bradykardią, zaburzeniami cynności w ęzła zatokowo-przedsionkowego lub blokiem przedsionkowo-komorowym).
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Carvedilol-ratiopharm

Lek przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu – po Termin ważności (EXP). Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Blistry (PVC/PVDC/Aluminium)
Carvedilol-ratiopharm 6,25 mg Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30ºC. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem.
Carvedilol-ratiopharm 12,5 mg i 25 mg Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem. Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego.
Blister (OPA/Aluminium/PVC/Aluminium) Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem. Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Carvedilol-ratiopharm - Substancją czynną leku jest karwedylol.
- Pozostałe składniki to: - celuloza mikrokrystaliczna - laktoza jednowodna - krospowidon - powidon - krzem ionka koloidalna bezwodna - m agnezu stearynian
Jak wygląda lek Carvedilol-ratiopharm i co zawiera opakowanie
6,25 mg: Białe, obustronnie wypukłe tabletki w kształcie kapsułki z wytłoczonym "C", z linią podziału i oznaczeniem "2" na jednej stronie i gładkie po drugiej stronie 12,5 mg: Białe, obustronnie wypukłe tabletki w kształcie kapsułki z wytłoczonym "C", z linią podziału i oznaczeniem "3" na jednej stronie i gładkie po drugiej stronie i oznaczeniem "4" na jednej stronie i gładkie po drugiej stronie.
Tabletki można podzielić na równe dawki.
Wielkości opakowań: 30, 50, 60, 100 tabletek. Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny: ratiopharm GmbH, Graf-Arco-Strasse 3, 89079 Ulm, Niemcy
Wytwórca: Merckle GmbH, Ludwig-Merckle-Strasse 3, 89143 Blaubeuren, Niemcy Teva Operations Poland Sp. z o.o., ul. Mogilska 80, 31-546 Kraków TEVA Pharmaceutical Works Private Limited Company, Pallagi út 13, Debrecen H-4042, Węgry
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego: Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z o.o. Tel.: (22) 345 93 00
Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami: Austria, Niemcy: Carvedilol-ratiopharm 6,25/12,5/25 mg Tabletten Finlandia, Szwecja : Carveratio Hisz pan ia: Carvedilol ratiopharm 6,25/25 mg comprimidosEFG Polska, Portugalia: Carvedilol-ratiopharm
Data ostatniej aktualizacji ulotki: kwiecień 2024 r.

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Carvedilol-ratiopharm, 6,25 mg, tabletki Carvedilol-ratiopharm, 12,5 mg, tabletki Carvedilol-ratiopharm, 25 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna tabletka zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu (Carvedilolum).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 89 mg, 86 lub 171 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka
Tabletki 6,25 mg: białe, obustronnie wypukłe tabletki w kształcie kapsułki z wytłoczonym "C", z linią podziału i oznaczeniem "2" na jednej stronie i gładkie po drugiej stronie. Tabletki 12,5 mg: białe, obustronnie wypukłe tabletki w kształcie kapsułki z wytłoczonym "C" , z linią podziału i oznaczeniem "3" na jednej stronie i gładkie po drugiej stronie. Tabletki 25 mg: białe, obustronnie wypukłe tabletki w kształcie kapsułki z wytłoczonym "C", z linią podziału i oznaczeniem "4" na jednej stronie i gładkie po drugiej stronie.
Tabletkę można podzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Leczenie wspomagające umiarkowanej do ciężkiej stabilnej niewydolności serca.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dostępne są tabletki produktu leczniczego Carvedilol-ratiopharm o mocy 6,25 mg, 12,5 mg i 25 mg.
Dawkowanie
Nadciśnienie tętnicze samoistne
Karwedylol może być stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, zwłaszcza z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Zaleca się dawkowanie raz na dobę, jednak zalecana maksymalna dawka pojedyncza wynosi 25 mg, a zalecana maksymalna dawka dobowa 50 mg.
Dorośli
Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze dwa dni. Następnie leczenie kontynuuje się stosując dawkę 25 mg na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach dwutygodniowych lub rzadziej.
Pacjenci w podeszłym wieku Zalecana dawka początkowa w przypadku nadciśnienia tętniczego wynosi 12,5 mg raz na dobę, dawka ta może być także wystarczająca w dalszym leczeniu. Jeżeli jednak podczas stosowania takiej dawki nie wystąpiła oczekiwana reakcja kliniczna, dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach dwutygodniowych lub rzadziej.
Przewlekła stabilna dławica piersiowa
Dorośli Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg dwa razy na dobę przez dwa dni. Następnie leczenie kontynuuje się stosując dawkę 25 mg dwa razy na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach dwutygodniowych lub rzadziej. Zalecana maksymalna dawka dobowa wynosi 100 mg w dawkach podzielonych (dwa razy na dobę).
Pacjenci w podeszłym wieku Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg dwa razy na dobę przez dwa dni. Następnie leczenie kontynuuje się stosując dawkę 25 mg dwa razy na dobę, co odpowiada maksymalnej zalecanej dawce dobowej.
Niewydolność serca
Leczenie umiarkowanej do ciężkiej niewydolności serca jako uzupełnienie standardowego leczenia podstawowego, na które składa się stosowanie leków moczopędnych, inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), glikozydów naparstnicy i (lub) leków rozszerzających naczynia krwionośne. Stan kliniczny pacjenta powinien być stabilny (bez zmian klasy NYHA lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca), a leczenie podstawowe nie może być zmieniane przez co najmniej 4 tygodnie przed rozpoczęciem podawania karwedylolu. Dodatkowo, pacjent powinien mieć zmniejszoną frakcję wyrzutową lewej komory, częstość akcji serca większą niż 50 uderzeń na minutę i skurczowe ciśnienie tętnicze większe niż 85 mm Hg (patrz punkt 4.3).
Dawka początkowa wynosi 3,125 mg dwa razy na dobę przez dwa tygodnie. Jeżeli dawka początkowa jest dobrze tolerowana, można ją zwiększać w odstępach dwutygodniowych lub rzadziej, najpierw do dawki 6,25 mg dwa razy na dobę, następnie do 12,5 mg dwa razy na dobę i ostatecznie do 25 mg dwa razy na dobę. Zaleca się zwiększanie dawki do największej dawki tolerowanej przez pacjenta.
Zalecana dawka maksymalna wynosi 25 mg dwa razy na dobę u pacjentów o masie ciała mniejszej niż pacjentów z ciężką niewydolnością serca. Zwiększenie dawki do 50 mg dwa razy na dobę należy przeprowadzać ostrożnie pod ścisłym nadzorem lekarza.
Przemijające nasilenie objawów niewydolności serca może występować na początku leczenia lub podczas zwiększania dawki, zwłaszcza u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i (lub) leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych. Nie wymaga to zwykle przerwania leczenia, nie należy jednak zwiększać dawki. Pacjenci powinni pozostawać pod obserwacją lekarza i (lub) lekarza kardiologa po rozpoczęciu leczenia lub podczas zwiększania dawki. Przed każdym zwiększeniem dawki należy zbadać pacjenta, aby wykluczyć ewentualne objawy nasilenia niewydolności serca lub nadmiernego rozszerzenia naczyń krwionośnych (należy ocenić m.in. czynność nerek, masę ciała, ciśnienie tętnicze, częstość i miarowość akcji serca). W przypadku nasilenia niewydolności serca lub zatrzymania płynów należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego, natomiast do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta nie należy zwiększać dawki karwedylolu. Jeżeli wystąpi bradykardia lub w przypadku wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego, należy najpierw oznaczyć
stężenie digoksyny. Czasami może być konieczne zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie leczenia. Jednak nawet w tych przypadkach często można później z powodzeniem kontynuować zwiększanie dawki karwedylolu.
Jeżeli upłynęły ponad dwa tygodnie od odstawienia karwedylolu, leczenie należy ponownie rozpocząć od dawki 3,125 mg dwa razy na dobę i zwiększać ją stopniowo zgodnie z zaleceniami przedstawionymi powyżej.
Zaburzenia czynności nerek Dawkę należy określić indywidualnie dla każdego pacjenta, ale na podstawie parametrów farmakokinetycznych nie stwierdzono konieczności dostosowania dawkowania karwedylolu u pacjentów z niewydolnością nerek.
Zaburzenia czynności wątroby Karwedylol jest przeciwwskazany u pacjentów z klinicznie jawnymi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3 i 5.2). U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby konieczne może być dostosowanie dawkowania.
Dzieci i młodzież Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności karwedylolu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.. W związku z tym nie zaleca się stosowania karwedylolu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat (patrz punkt 5.2).
Pacjenci w podeszłym wieku Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie karwedylolu i powinni być szczególnie starannie monitorowani.
Podobnie jak w przypadku innych β-adrenolityków, karwedylol należy odstawiać stopniowo, zwłaszcza u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (patrz punkt 4.4).
Sposób stosowania Produkt leczniczy nie musi być przyjmowany podczas posiłku. Zaleca się jednak, aby pacjenci z niewydolnością serca przyjmowali karwedylol podczas posiłku, żeby spowolnić wchłanianie i zmniejszyć ryzyko niedociśnienia ortostatycznego.

4.3 Przeciwwskazania

 Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancją pomocniczą
 Niestabilna i (lub) niewyrównana niewydolność serca  Objawiające się klinicznie zaburzenia czynności wątroby.  Kwasica metaboliczna.  Blok przedsionkowo-komorowy drugiego i trzeciego stopnia (u pacjentów bez
 Ciężka bradykardia (poniżej 50 skurczów serca na minutę).  Zespół chorej zatoki (w tym blok zatokowo-przedsionkowy).  Ciężkie niedociśnienie (skurczowe ciśnienie tętnicze poniżej 85 mm Hg).  Wstrząs kardiogenny.  Astma oskrzelowa lub inne choroby układu oddechowego z komponentą bronchospastyczną
 Ostra zatorowość płucna.  Dławica Printzmetala.  Serce płucne.  Nieleczony guz chromochłonny.  Jednoczesne leczenie inhibitorami MAO (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B)
 Jednoczesne leczenie dożylnym werapamilem, diltiazemem lub innymi lekami przeciwarytmicznymi  Karmienie piersią.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Przewlekła zastoinowa niewydolność serca
Ogólną zasadą jest, że karwedylol należy zawsze podawać jako dodatek do istniejącego standardowego leczenia niewydolności serca, tj. leków moczopędnych, glikozydów naparstnicy, inhibitorów ACE i (lub) innych leków rozszerzających naczynia. Leczenie karwedylolem może rozpocząć lekarz z doświadczeniem w kardiologii tylko wtedy, gdy stan pacjenta podczas konwencjonalnego podstawowego leczenia niewydolności serca jest stabilny, tj. dawka istniejącego standardowego leczenia musi być stała przez co najmniej cztery tygodnie przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem.
W szczególności u pacjentów z ciężką niewydolnością serca (NYHA ≥ III) lub niedoborem soli i (lub) płynów (np. podczas stosowania dużych dawek leków moczopędnych) oraz u pacjentów w podeszłym wieku (≥ 70 lat) lub pacjentów z niskim wyjściowym ciśnieniem tętniczym (np. skurczowym < 100 mmHg) może wystąpić znaczny spadek ciśnienia tętniczego już po przyjęciu pierwszej dawki karwedylolu lub po jej zwiększeniu. W związku z tym pacjenci ci wymagają nadzoru lekarskiego przez 2 godziny po podaniu pierwszej dawki karwedilolu i podczas zwiększania dawki, aby uniknąć niekontrolowanych reakcji hipotensyjnych.
U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić nasilenie objawów niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. W przypadku wystąpienia takich objawów należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego, a dawka karwedylolu nie powinna być zwiększana do czasu przywrócenia stabilnego stanu klinicznego pacjenta. Sporadycznie, konieczne może okazać się zmniejszenie dawki karwedylolu lub, w rzadkich przypadkach, czasowe odstawienie produktu. Epizody takie nie wykluczają możliwości pomyślnego zwiększania dawki karwedylolu w przyszłości. Należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy ponieważ oba leki wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Czynność nerek w przewlekłej zastoinowej niewydolności serca U pacjentów z przewlekłą zastoinową niewydolnością serca i niskim ciśnieniem krwi (skurczowe ciśnienie tętnicze niższe niż 100 mm Hg), chorobą niedokrwienną serca, rozsianymi zmianami naczyniowymi i (lub) współistniejącą niewydolnością nerek, leczonych karwedylolem obserwowano przemijające pogorszenie czynności nerek. W związku z tym u pacjentów z tymi czynnikami ryzyka należy często monitorować czynność nerek podczas dostosowywania dawki karwedylolu. W przypadku pogorszenia się czynności nerek należy zmniejszyć dawkę karwedylolu lub przerwać podawanie leku.
Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego Przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem, konieczna jest stabilizacja stanu klinicznego pacjenta oraz podawanie inhibitora konwertazy angiotensyny (ACE) przez co najmniej 48 godzin wcześniej, przy czym dawka inhibitora musi zostać ustalona na co najmniej 24 godziny przed podaniem karwedylolu. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z niestabilną dławicą piersiową, ponieważ dostępne jest jedynie ograniczone doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania karwedylolu w tej chorobie.
Nadciśnienie tętnicze W nadciśnieniu pierwotnym karwedylol można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, zwłaszcza tiazydowymi lekami moczopędnymi. Jeżeli (wstępne) leczenie lekiem moczopędnym jest już w toku, zaleca się, aby w miarę możliwości na krótko je zawiesić przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem, aby zapobiec nadmiernemu spadkowi ciśnienia krwi.

Ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne, karwedylolu nie należy podawać pacjentom z niestabilnym lub wtórnym nadciśnieniem tętniczym, stanami całkowitego bloku odnogi pęczka Hisa, tendencją do spadków ciśnienia krwi przy zmianie pozycji (ortostaza), ostrą zapalną chorobą serca, zmianami w zastawkach serca lub drogach odpływu serca z objawami hemodynamicznymi, schyłkowymi zaburzeniami perfuzji tętnic obwodowych lub jednoczesnym leczeniem z zastosowaniem antagonistów receptora α1 lub α2.
Jeżeli w uzasadnionych i wyjątkowych przypadkach jednocześnie stosuje się karwedilol i klonidynę, odstawienie klonidyny należy wprowadzać stopniowo, jeśli leczenie karwedylolem zakończono kilka dni wcześniej.
Blok serca pierwszego stopnia Ze względu na ujemny efekt dromotropowy, należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów z blokiem serca pierwszego stopnia.
Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) U pacjentów ze skłonnością do skurczu oskrzeli może wystąpić zespół zaburzeń oddechowych w wyniku potencjalnego zwiększenia oporu dróg oddechowych. Dlatego też pacjentów z chorobami układu oddechowego z komponentą bronchospastyczną nie wolno leczyć karwedylolem (patrz punkt 4.3).
Cukrzyca Zaleca się ostrożność podczas stosowania karwedylolu u chorych na cukrzycę, ponieważ karwedylol może maskować lub zmniejszać wczesne objawy przedmiotowe i podmiotowe ostrej hipoglikemii. W związku z tym u tych pacjentów należy regularnie kontrolować stężenie glukozy we krwi na początku leczenia oraz po zmianie dawki karwedylolu. Konieczne może być również odpowiednie dostosowanie terapii przeciwcukrzycowej (patrz punkt 4.5).. Zwłaszcza w przypadku ścisłego postu konieczne jest dokładne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi przez lekarza. Antagoniści receptorów β mogą zwiększać insulinooporność i maskować objawy hipoglikemii. Jednak liczne badania wykazały, że β-adrenolityki rozszerzające naczynia krwionośne, takie jak karwedylol, korzystniej wpływają na profil glukozy i lipidów.
Choroby naczyń obwodowych Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami naczyń obwodowych, ponieważ leki β-adrenolityczne mogą wywoływać lub nasilać objawy niewydolności tętniczej.
Zespół Raynauda Zaleca się ostrożność podczas podawania karwedylolu pacjentom z zaburzeniami krążenia obwodowego (np. zespołem Raynauda), ponieważ może on spowodować zaostrzenie objawów.
Nadczynność tarczycy Karwedylol może maskować objawy nadczynności tarczycy.
Znieczulenie i duże zabiegi chirurgiczne Należy zachować ostrożność u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym w znieczuleniu ogólnym, ze względu na synergistyczny, ujemny efekt inotropowy karwedylolu i leków znieczulających.
Bradykardia Karwedylol może wywoływać bradykardię. Jeśli tętno pacjenta zmniejszy się poniżej 55 uderzeń na minutę, należy zmniejszyć dawkowanie karwedylolu.

Nadwrażliwość Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania karwedylolu u pacjentów z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz u pacjentów w trakcie leczenia odczulającego, ponieważ β- adrenolityki mogą zarówno zwiększać wrażliwość na alergeny jak i ciężkość reakcji anafilaktycznych.
Ciężkie reakcje skórne Podczas leczenia karwedylolem zgłaszano bardzo rzadkie przypadki ciężkich reakcji skórnych, takich jak toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN) i zespół Stevensa-Johnsona (ang. Stevens-Johnson syndrome, SJS) (patrz także punkt 4.8). Należy trwale przerwać stosowanie karwedylolu u pacjentów, u których wystąpią ciężkie reakcje skórne, które można prawdopodobnie przypisać karwedylolowi.
Łuszczyca U pacjentów z łuszczycą w wywiadzie leki ß-adrenolityczne można stosować wyłącznie po rozważeniu stosunku ryzyka i spodziewanych korzyści.
Stosowanie w skojarzeniu z antagonistami kanałów wapniowych W przypadku pacjentów leczonych jednocześnie karwedylolem i antagonistami kanałów wapniowych typu dilitiazemu i werapamilu oraz innymi lekami przeciwarytmicznymi (ze szczególnym uwzględnieniem amiodaronu), konieczne jest ścisłe monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego.
Guz chromochłonny nadnerczy U pacjentów z guzem chromochłonnym nadnerczy, przed rozpoczęciem leczenia jakimkolwiek β- adrenolitykiem musi być wdrożone podawanie leku α-adrenolitycznego. Chociaż karwedylol wykazuje zarówno β-adrenolityczne jak i α-adrenolityczne właściwości farmakologiczne, brak doświadczenia w podawaniu karwedylolu pacjentom z tym schorzeniem. W związku z tym należy zachować ostrożność podając karwedylol pacjentom, u których podejrzewa się występowanie guza chromochłonnego nadnerczy.
Dławica Prinzmetala Nieselektywne leki β-adrenolityczne mogą wywoływać bóle w klatce piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową typu Prinzmetala. Brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu karwedylolu u tych pacjentów, choć możliwe jest, że działanie α-adrenolityczne karwedylolu zapobiegnie występowaniu takich objawów. Karwedylol jest przeciwwskazany u pacjentów z potwierdzoną dławicą Prinzmetala (patrz punkt 4.3). Zaleca się ostrożność podczas podawania karwedylolu pacjentom, u których zachodzi podejrzenie występowania dławicy piersiowej Prinzmetala.
Soczewki kontaktowe Pacjentów noszących soczewki kontaktowe należy uprzedzić o możliwości zmniejszonego wydzielania łez.
Zespół z odstawienia Leczenia karwedylolem nie należy przerywać nagle, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Karwedylol należy odstawiać stopniowo (w ciągu 2 tygodni).
Pacjenci w podeszłym wieku Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na karwedylol i należy ich uważniej monitorować. Podobnie jak w przypadku innych beta-adrenolityków, karwedylol należy odstawiać stopniowo, zwłaszcza u pacjentów z chorobą wieńcową.
Substancje pomocnicze
Laktoza
Produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub brakiem laktazy nie powinni przyjmować tego produktu.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Interakcje farmakokinetyczne
Karwedylol jest substratem a także inhibitorem glikoproteiny P. Dlatego biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P może być zwiększona podczas jednoczesnego podawania karwedylolu. Ponadto, biodostępność karwedylolu może być modyfikowana przez induktory lub inhibitory glikoproteiny P.
Inhibitory oraz induktory CYP2D6 i CYP2C9 mogą modyfikować stereoselektywnie układowy i (lub) ogólnoustrojowy metabolizm karwedylolu, co prowadzi do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia R- i S-karwedylolu. Należy ściśle monitorować pacjentów stosujących leki indukujące (np. ryfampicyna, karbamazepina i barbiturany) lub hamujące (np. paroksetyna, fluoksetyna, chinidyna, cynakalcet, bupropion, amiodaron lub flukonazol) enzymy cytochromu (CYP) podczas jednoczesnego przyjmowania karwedylolu, ponieważ leki indukujące enzymy mogą zmniejszać, a leki hamujące enzymy zwiększać stężenia karwedylolu w surowicy. Niektóre przykłady obserwowane u pacjentów lub u osób zdrowych są wymienione poniżej, ale lista nie jest wyczerpująca.
Glikozydy nasercowe: U pacjentów z nadciśnieniem otrzymujących leczenie skojarzone karwedylolem i digoksyną lub digitoksyną opisywano zwiększenie stężenia digoksyny do 20%, a digitoksyny o około 13%. Zarówno digoksyna, jak i karwedylol wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo- komorowego. Podczas rozpoczynania, przerywania leczenia lub dostosowywania dawki karwedylolu zaleca się zwiększoną kontrolę stężenia digoksyny w osoczu (patrz punkt 4.4).
Ryfampicyna: W badaniu z udziałem 12 zdrowych ochotników, podanie ryfampicyny powodowało zmniejszenie stężenia karwedylolu w osoczu o około 60%, najprawdopodobniej w wyniku indukcji glikoproteiny P, co prowadziło do zmniejszenia wchłaniania jelitowego karwedylolu.
Cyklosporyna i takrolimus: Dwa badania z udziałem pacjentów po przeszczepieniu nerki i serca, przyjmujących doustnie cyklosporynę, wykazały zwiększenie stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem. U około 30% pacjentów, dawka cyklosporyny musiała być zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie stężeń terapeutycznych, podczas gdy u pozostałych pacjentów nie było konieczne dostosowanie dawki cyklosporyny. Dawka cyklosporyny była u tych pacjentów zmniejszona średnio o około 20%. Z powodu znacznych różnic osobniczych odnośnie konieczności dostosowania dawki, zaleca się dokładną kontrolę stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem i ewentualne dostosowanie dawki cyklosporyny. W przypadku cyklosporyny podawanej dożylnie nie należy spodziewać się interakcji z karwedylolem. Ponadto istnieją przesłanki wskazujące, ż e CYP3A4 bierze udział w metabolizmie karwedylolu. Ponieważ takrolimus jest substratem glikoproteiny P i CYP3A4, karwedylol może również wpływać na jego farmakokinetykę ze względu na te mechanizmy interakcji.
Amiodaron: U pacjentów z niewydolnością serca, amiodaron zmniejsza klirens S-karwedylolu, prawdopodobnie przez hamowanie CYP2C9. Średnie stężenie R-karwedylolu w osoczu nie uległo zmianie. W związku z tym istnieje potencjalne ryzyko nasilenia β-blokady, spowodowane przez zwiększenie stężenia S-karwedylolu w osoczu.
Fluoksetyna: W randomizowanym krzyżowym badaniu z udziałem 10 pacjentów z niewydolnością serca, jednoczesne stosowanie fluoksetyny, silnego inhibitora CYP2D6, powodowało stereoselektywne zahamowanie metabolizmu karwedylolu, z 77% zwiększeniem średniego AUC (pole powierzchni pod krzywą zależności stężenia leku we krwi od czasu) enancjomeru R (+). Jednakże, nie
odnotowano różnic odnośnie działań niepożądanych, ciśnienia tętniczego lub częstości pracy serca pomiędzy badanymi grupami.
Alkohol: Jednoczesne spożycie alkoholu może wpływać na przeciwnadciśnieniowe działanie karwedylolu i powodować różne działania niepożądane. Wykazano, że spożycie alkoholu powoduje ostre działanie hipotensyjne, które może nasilać przeciwnadciśnieniowe działanie karwedylolu. Ponieważ karwedylol jest słabo rozpuszczalny w wodzie, ale łatwo rozpuszcza się w etanolu, obecność alkoholu może wpływać na szybkość i (lub) stopień wchłaniania karwedylolu w jelitach poprzez zwiększenie jego rozpuszczalności. Wykazano również, że karwedylol jest częściowo metabolizowany przez CYP2E1 - enzym, o którym wiadomo, jest zarówno indukowany, jak i hamowany przez alkohol.
Sok grejpfrutowy: Spożycie pojedynczej dawki 300 ml soku grejpfrutowego doprowadziło do 1,2-krotnego zwiększenia AUC karwedylolu w porównaniu z wodą. Chociaż znaczenie kliniczne tej obserwacji jest niejasne, zaleca się, aby pacjenci unikali jednoczesnego spożywania soku grejpfrutowego przynajmniej do czasu uzyskania stabilnej zależności dawka-skutek.
Interakcje farmakodynamiczne
Insulina lub doustne leki przeciwcukrzycowe: Leki o właściwościach blokujących receptory beta- adrenergiczne mogą nasilać działanie zmniejszające stężenie cukru insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Objawy hipoglikemii mogą być maskowane lub osłabiane (zwłaszcza tachykardia). Dlatego u pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe należy regularnie kontrolować stężenie glukozy we krwi.
Leki zmniejszające stężenie amin katecholowych : Pacjentów przyjmujących jednocześnie lek o właściwościach blokujących receptory beta-adrenergiczne i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpina, guanetydyna, metylodopa, guanfacyna i inhibitory monoaminooksydazy) należy obserwowć, czy nie wystąpi u nich niedociśnienie i (lub) ciężka bradykardia.
Digoksyna: Jednoczesne podawanie beta-adrenolityków i digoksyny może dodatkowo wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Antagoniści kanałów wapniowych typu werapamilu lub diltiazemu, amiodaron lub inne leki przeciwarytmiczne: Jednoczesnego podawanie z karwedylolem może zwiększyć ryzyko wystąpienia zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego (patrz punkt 4.4). Podczas leczenia skojarzonego karwedylolem i zarówno lekami przeciwarytmicznymi klasy I, jak i amiodaronem (podawanym doustnie), należy ściśle monitorować pacjenta. U pacjentów leczonych amiodaronem opisywano występowanie bradykardii, zatrzymania czynności serca i migotania komór krótko po rozpoczęciu leczenia β-adrenolitykami. Podczas jednoczesnego stosowania produktów przeciwarytmicznych klasy Ia i Ic podawanych dożylnie, istnieje ryzyko niewydolności serca. Jeśli karwedylol musi być stosowany w skojarzeniu z antagonistami wapnia typu werapamilu lub diltiazemu, amiodaronem lub innymi lekami przeciwarytmicznymi, podobnie jak inne leki o właściwościach β-adrenolitycznych, zaleca się kontrolę ciśnienia krwi, częstości akcji serca i rytmu serca (EKG) (patrz także punkt 4.4).
Klonidyna: Jednoczesne podawanie klonidyny z lekami o właściwościach blokujących receptory beta- adrenergiczne, może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe i zwalniające czynność serca. Jeżeli planuje się zakończenie leczenia β-adrenolitykami i klonidyną, jako pierwszy należy odstawić β- adrenolityk, a następnie w ciągu kilku dni klonidynę, stopniowo zmniejszając jej dawkę.
Azotany: Nasilenie działania hipotensyjnego.
Leki przeciwnadciśnieniowe: Podobnie jak w przypadku innych leków blokujących receptory beta- adrenergiczne, karwedylol może nasilać działanie innych, jednocześnie stosowanych produktów przeciwnadciśnieniowych (np. antagonistów receptora α1-adrenergicznego) lub produktów
powodujących niedociśnienie tętnicze zgodnie z profilem działań niepożądanych, takich jak: barbiturany, fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki rozszerzające naczynia krwionośne i alkohol.
Leki znieczulające: Podczas znieczulenia ogólnego należy monitorować parametry życiowe z powodu możliwego synergicznego działania inotropowego ujemnego i hipotensyjnego karwedylolu i leków znieczulających (patrz punkt 4.4).
NLPZ, estrogeny i kortykosteroidy: Działanie przeciwnadciśnieniowe karwedylolu jest osłabione z powodu zatrzymania wody i sodu.
Sympatykomimetyki o działaniu α- i β-adrenomimetycznym: Ryzyko nadciśnienia i nasilonej bradykardii.
Leki beta-adrenomimetyczne rozszerzające oskrzela: Niewybiórcze beta-adrenolityki osłabiają działanie rozszerzające oskrzela leków beta-adrenomimetycznych rozszerzających oskrzela. Zaleca się monitorowanie pacjentów.
Ergotamina: Nasilone działania naczyniozwężające.
Leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe: Nasilenie bloku nerwowo-mięśniowego.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża Brak odpowiedniego doświadczenia klinicznego w stosowaniu karwedylolu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały działanie toksyczne na rozrodczość (patrz punkt 5.3).
β-adrenolityki zmniejszają przepływ łożyskowy, co może być przyczyną wewnątrzmacicznej śmierci płodu, porodów niewczesnych i przedwczesnych. Ponadto u płodu i noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (szczególnie hipoglikemia i bradykardia). U noworodka istnieje także zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań krążeniowo-oddechowych w okresie poporodowym.
Karwedylolu nie należy zatem stosować w ciąży, chyba że spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem.
Leczenie β-adrenolitykami należy przerwać na 72-48 godzin przed spodziewanym porodem. Jeśli nie jest to możliwe, noworodka należy monitorować przez pierwsze 48-72 godziny życia.
Karmienie piersią Badania na zwierzętach w okresie laktacji wykazały, że karwedylol i (lub) jego metabolity przenikają do mleka szczurów. Nie badano przenikania karwedylolu do mleka ludzkiego. Karwedylol jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Dlatego w przypadku leczenia karwedylolem należy przerwać karmienie piersią.
Płodność Badania na zwierzętach wykazały zaburzenia płodności samic po leczeniu karwedylolem (patrz punkt 5.3).

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu karwedylolu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.

Ze względu na zróżnicowane reakcje indywidualne (np. zawroty głowy, uczucie zmęczenia), zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych, obsługiwania maszyn oraz pracy bez zabezpieczenia przed upadkiem może być zaburzona. Dotyczy to w szczególności początku leczenia, okresu po zwiększeniu dawki lub zmianie leków oraz jednoczesnego spożycia alkoholu.

4.8 Działania niepożądane

(a) Podsumowanie profilu bezpieczeństwa Częstość występowania działań niepożądanych nie jest zależna od dawki, z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzeń widzenia, bradykardii oraz zaostrzenia niewydolności serca. (b) Zestawiona lista działań niepożądanych Ryzyko wystąpienia większości działań niepożądanych związanych z karwedylolem jest podobne dla wszystkich wskazań. Wyjątki opisane są w podpunkcie (c).
Częstość występowania działań niepożądanych uporządkowano następująco: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000) bardzo rzadko (< 1/10 000), nieznana (nie może być oszacowana na podstawie dostępnych danych)
Klasyfikacja układów i narządów Bardzo często (≥ 1/10) Często (≥ 1/100 do < 1/10) Niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000 ) Nieznana Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
wość Leukopenia

Zaburzenia układu immunologiczne -go
wość (reakcje alergiczne)
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
masa ciała, hipercholestero- lemia, pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia, hipoglikemia) u pacjentów z cukrzycą

Klasyfikacja układów i narządów Bardzo często (≥ 1/10) Często (≥ 1/100 do < 1/10) Niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000 ) Nieznana Zaburzenia psychiczne
obniżenie nastroju Zaburzenie snu, splątanie, koszmary, omamy
Zaburzenia układu nerwowego Zawroty głowy, ból głowy Stan przedomdleniow y, omdlenie Parestezja Zaburzenia oka Zaburzenia widzenia, zmniejszone wydzielanie łez (zespół suchego oka), podrażnienie oka
Zaburzenia serca Niewydol- ność serca Bradykardia, hiperwolemia, zatrzymanie płynów Blok przedsionkow o- komorowy, dławica piersiowa
Zaburzenia naczyniowe Niedociśnie- nie tętnicze Niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia krążenia obwodowego (ziębnięcie kończyn, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego i objaw Raynauda)
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
obrzęk płuc, astma u predyspo- nowanych pacjentów
nosa
Zaburzenia żołądka i jelit
biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha Zaparcie Suchość błony śluzowej jamy ustnej

Klasyfikacja układów i narządów Bardzo często (≥ 1/10) Często (≥ 1/100 do < 1/10) Niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000 ) Nieznana Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
e aktywności aminotrans- ferazy alaninowej (AlAT), aminotrans- ferazy asparaginia -nowej (AspAT) oraz gamma- glutamylo- transferazy (GGT) w surowicy krwi
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd, zmiany skórne o typie łuszczycy lub liszaja płaskiego i nadmierna potliwość)
reakcje niepożądan e dotyczące skóry (np. rumień wieloposta- ciowy, zespół Stevensa- Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) Łysienie Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej

Klasyfikacja układów i narządów Bardzo często (≥ 1/10) Często (≥ 1/100 do < 1/10) Niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000) Bardzo rzadko (< 1/10 000 ) Nieznana Zaburzenia nerek i dróg moczowych
nerek i zaburzenie czynności nerek u pacjentów z chorobami naczyń krwionośnych i (lub) współistniejącą niewydolnością nerek, zaburzenia oddawania moczu
ie moczu u kobiet
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
wzwodu
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Osłabienie (uczucie zmęczenia) Ból, obrzęk

Zawroty głowy, omdlenia, bóle głowy i osłabienie są zazwyczaj łagodne i występują częściej na początku leczenia.
U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić nasilenie niewydolności serca i zatrzymanie płynów (patrz punkt 4.4).
Niewydolność serca to często obserwowane działanie niepożądane, zarówno u pacjentów z grupy placebo jak i u pacjentów leczonych karwedylolem (odpowiednio 14,5% i 15,4%, w przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca po ostrym zawale serca).
Przemijające pogorszenie czynności nerek obserwowano podczas leczenia karwedylolem u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, z niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca, uogólnioną miażdżycą i (lub) zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.4).
Leki ß-adrenolityczne, mogą powodować ujawnienie utajonej cukrzycy, nasilenie objawów istniejącej cukrzycy oraz pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi.
Karwedylol może powodować nietrzymanie moczu u kobiet, które ustępuje po zakończeniu leczenia.
Zatrzymanie zatokowo-przedsionkowe u pacjentów predysponowanych (np. pacjentów w podeszłym wieku lub pacjentów z istniejącą wcześniej bradykardią, zaburzeniami czynności węzła zatokowo- przedsionkowego lub blokiem przedsionkowo-komorowym).
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C PL 02 222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Objawy podmiotowe W przypadku przedawkowania może wystąpić ciężkie niedociśnienie, bradykardia, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny, zatrzymanie zatokowo-przedsionkowe i zatrzymanie krążenia. Mogą również wystąpić zaburzenia oddychania, skurcz oskrzeli, wymioty, zaburzenia świadomości i uogólnione napady drgawkowe.
Postępowanie Oprócz standardowego leczenia podtrzymującego, należy monitorować parametry czynności życiowych i w razie konieczności doprowadzić do ich wyrównania w warunkach oddziału intensywnej opieki medycznej, a w niektórych przypadkach konieczna może być wentylacja mechaniczna.
Wchłanianie karwedylolu w przewodzie pokarmowym można ograniczyć poprzez płukanie żołądka, podanie węgla aktywnego i zastosowanie środka przeczyszczającego.
Pacjentów należy ułożyć w pozycji leżącej. Leczenie jest następujące:
- w przypadku bradykardii:
- w przypadku niedociśnienia lub wstrząsu:

Działanie β-adrenolityczne karwedylolu można zmniejszyć lub nawet mu przeciwdziałać w sposób zależny od dawki poprzez powolne dożylne podawanie sympatykomimetyków dostosowanych do masy ciała, takich jak izoprenalina, dobutamina, orcyprenalina lub adrenalina. Jeśli wymagany jest dodatni efekt inotropowy, można rozważyć podanie inhibitora fosfodiesterazy, takiego jak milrinon. Jeśli to konieczne, można podać glukagon, a następnie ewentualnie ciągły wlew dożylny.
Jeżeli obraz zatrucia wskazuje na rozszerzenie naczyń obwodowych, konieczne jest podanie norfenefryny lub noradrenaliny przy stałym monitorowaniu krążenia.
W przypadku skurczu oskrzeli można podać β-sympatykomimetyki (w aerozolu lub dożylnie, jeśli działanie jest niewystarczające) lub aminofilinę dożylnie w powolnym wstrzyknięciu lub wlewie.
W przypadku wystąpienia drgawek zaleca się powolne dożylne podanie diazepamu lub klonazepamu.
Ważna uwaga: W przypadku ciężkiego zatrucia z objawami wstrząsu, leczenie należy kontynuować przez wystarczająco długi czas, ponieważ należy spodziewać się wydłużenia okresu półtrwania w fazie eliminacji i redystrybucji karwedylolu z głębszych kompartmentów. Czas trwania leczenia zależy od ciężkości przedawkowania. Leczenie należy kontynuować do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta.

Karwedylol nie jest eliminowany podczas dializy, ponieważ lek, prawdopodobnie ze względu na silne wiązanie się z białkami osocza, nie ulega dializie.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: alfa- i beta-adrenolityki, kod ATC: C07AG02
Mechanizm działania
Karwedylol, racemiczna mieszanina dwóch enancjomerów (R- i S-karwedylolu), jest antagonistą receptorów alfa- i beta-adrenergicznych w terapeutycznym zakresie dawek. Enancjomer S kompetycyjnie i nieselektywnie blokuje receptory beta-adrenergiczne, podczas gdy oba enancjomery mają te same specyficzne właściwości blokowania receptorów alfa1- adrenergicznych. Dlatego wykazuje ujemne działanie chronotropowe, dromotropowe, batmotropowe i inotropowe na serce. W wyższych stężeniach karwedylol wykazuje również słabą do umiarkowanej aktywność blokującą kanały wapniowe. Nie ma wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i (podobnie jak propranolol) ma właściwości stabilizujące błonę komórkową.
Działanie farmakodynamiczne
Oprócz działania na układ sercowo-naczyniowy wynikającego z blokady receptorów beta- adrenergicznych, jak opisano bardziej szczegółowo w następnym punkcie, karwedylol zmniejsza obwodowy opór naczyniowy poprzez selektywne blokowanie receptorów alfa1-adrenergicznych. Ponadto jego działanie blokujące kanał wapniowy może zwiększać przepływ krwi w określonych łożyskach naczyniowych, takich jak krążenie skórne. Poprzez swoje działanie blokujące receptory beta, karwedylol hamuje układ renina-angiotensyna-aldosteron, zmniejszając w ten sposób uwalnianie reniny i zmniejszając w ten sposób zatrzymywanie płynów w organizmie. Łagodzi wzrost ciśnienia krwi wywołany przez fenylefrynę, agonistę receptora alfa1-adrenergicznego, ale nie wywołany przez angiotensynę II. Wykazano również, że karwedylol ma działanie ochronne na narządy, co najmniej częściowo wynika z dodatkowych właściwości wykraczających poza jego działanie blokujące receptory adrenergiczne. Ma silne właściwości przeciwutleniające związane z obydwoma enancjomerami i wychwytuje wolne rodniki tlenowe. W badaniach klinicznych wykazano zmniejszenie stresu oksydacyjnego poprzez pomiar różnych markerów podczas długotrwałego leczenia pacjentów karwedylolem. Ponadto ma działanie antyproliferacyjne na komórki mięśni gładk ich naczyń krwionośnych człowieka. Podczas leczenia karwedylolem utrzymuje się prawidłwoy stosunek lipoprotein o dużej gęstości do lipoprotein o małej gęstości (HDL / LDL). U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i dyslipidemią wykazano pozytywny wpływ na profil lipidowy.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo
Badania kliniczne wykazały następujące wyniki dla karwedylolu:
Nadciśnienie tętnicze Karwedylol obniża ciśnienie krwi u pacjentów z nadciśnieniem poprzez połączenie blokady β-adrenergicznej i rozszerzenia naczyń za pośrednictwem receptorów alfa1. Działaniu przeciwnadciśnieniowemu nie towarzyszy wzrost całkowitego oporu obwodowego, a obwodowy przepływ krwi zostaje zachowany. Tętno jest umiarkowanie obniżone. Perfuzja nerek i czynność nerek zwykle pozostają niezmienione. Karwedylol utrzymuje objętość wyrzutową i zmniejsza całkowity opór obwodowy.
Karwedylol powoduje zwiększenie stężenia noradrenaliny w osoczu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym.

Choroba niedokrwienna serca U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca karwedylol działa przeciwniedokrwiennie i przeciwdławicowo, także podczas leczenia długotrwałego. Badania nad ostrym efektem hemodynamicznym wykazały zmniejszenie obciążenia wstępnego komory (ciśnienie w tętnicy płucnej i ciśnienie w kapilarach płucnych) i obciążenia następczego (opór obwodowy).
Przewlekła niewydolność serca U pacjentów z niedokrwienną lub nie-niedokrwienną przewlekłą niewydolnością serca karwedylol znacząco zmniejszał śmiertelność i częstość hospitalizacji oraz poprawiał objawy i czynność lewej komory. Działanie karwedylolu zależy od dawki.
W zakrojonym na dużą skalę, międzynarodowym, kontrolowanym placebo, wieloośrodkowym badaniu śmiertelności z podwójnie ślepą próbą (COPERNICUS) 2289 pacjentów z ciężką, stabilną przewlekłą niedokrwienną lub nie-niedokrwienną niewydolnością serca otrzymywało już optymalną standardową terapię (np. leki moczopędne, inhibitory ACE, jeśli konieczne - glikozydy naparstnicy i (lub) leki rozszerzające naczynia krwionośne) zostało losowo przydzielonych do grupy otrzymującej karwedylol (1156 pacjentów) lub placebo (1133 pacjentów). Pacjenci mieli dysfunkcję skurczową lewej komory ze średnią frakcją wyrzutową < 20%. Śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny skorygowana do 1 roku wyniosła 12,8% w grupie karwedylolu i była o 35% niższa w porównaniu z grupą placebo wynoszącą 19,7% (p = 0,00013). Przewaga leczenia karwedylolem w aspekcie przeżycia pacjentów była spójna we wszystkich badanych subpopulacjach, takich jak pacjenci wysokiego ryzyka (EF < 20%, częste ponowne hospitalizacje). W grupie leczonej karwedylolem o 41% mniej pacjentów zmarło z powodu nagłej śmierci sercowej niż w grupie placebo (5,3% w porównaniu z 8,9%).
Połączone drugorzędowe punkty końcowe obejmujące śmiertelność lub hospitalizację z powodu niewydolności serca (redukcja o 31%), śmiertelność lub hospitalizację z przyczyn sercowo- naczyniowych (redukcja o 27%) oraz śmiertelność lub hospitalizację z jakiejkolwiek przyczyny (redukcja o 24%) były znacząco niższe w grupie karwedylolu niż w grupie leczonej placebo (p ≤ 0,00004 we wszystkich przypadkach).
Częstość występowania ciężkich działań niepożądanych podczas badania była mniejsza w grupie karwedylolu niż w grupie placebo (39% w porównaniu z 45,4%). Uwzględniając fazę zwiększania dawki, niewydolność serca nie uległa pogorszeniu w grupie otrzymującej karwedylol w porównaniu z grupą placebo.
Dzieci i młodzież
Bezpieczeństwo i skuteczność karwedylolu u dzieci i młodzieży nie zostały ustalone ze względu na ograniczoną liczbę i zakres badań. Dostępne badania dotyczyły leczenia niewydolności serca u dzieci, która jednak różni się od choroby występującej u dorosłych pod względem cech i etiologii. Podczas gdy szereg badań wstępnych i obserwacyjnych dotyczących tej choroby, w tym badania nad niewydolnością serca wtórną do dystrofii mięśniowej, wykazały możliwe korzystne działanie karwedylolu, dowody dotyczące skuteczności z randomizowanych badań kontrolowanych są sprzeczne i niejednoznaczne.
Dane dotyczące bezpieczeństwa z tych badań wskazują, że zdarzenia niepożądane były na ogół porównywalne między grupami leczonymi karwedylolem i grupami kontrolnymi. Jednak ze względu na małą liczbę uczestników w porównaniu z badaniami z udziałem dorosłych oraz ogólny brak optymalnego schematu dawkowania u dzieci i młodzieży, dostępne dane nie są wystarczające do ustalenia profilu bezpieczeństwa karwedylolu u dzieci. Stosowanie karwedylolu u dzieci nie jest zatem zalecane z powodu braku istotnych informacji dotyczących korzyści i ryzyka.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie
Po podaniu doustnym kapsułki o mocy 25 mg zdrowym osobom, karwedylol jest szybko wchłaniany i osiąga maksymalne stężenie w osoczu Cmax wynoszące 21 μg/l po upływie około 1,5 godziny (tmax). Wartości Cmax pozostają w zależności liniowej od wielkości dawki. Po podaniu doustnym karwedylol podlega intensywnemu metabolizmowi pierwszego przejścia, co powoduje, że jego bezwzględna dostępność biologiczna u mężczyzn wynosi około 25%. Karwedylol jest mieszaniną racemiczną, a enancjomer S, którego bezwzględna biodostępność po podaniu doustnym wynosi 15%, wydaje się być metabolizowany szybciej niż enancjomer R, którego bezwzględna biodostępność po podaniu doustnym wynosi 31%. Maksymalne stężenie R-enancjomeru karwedylolu w osoczu jest w przybliżeniu dwa razy większe niż S-enancjomeru karwedylolu.
Badania in vitro wskazują, że karwedylol jest substratem jelitowego transportera - glikoproteiny P. Rolę glikoproteiny P w dystrybucji karwedylolu potwierdzono również w badaniu in vivo z udziałem osób zdrowych.
Dystrybucja
Karwedylol jest związkiem o dużej lipofilności, wiążącym się z białkami osocza w około 95%. Objętość dystrybucji wynosi od 1,5 do 2 l/kg. i zwiększa się u pacjentów z marskością wątroby.
Metabolizm
U ludzi karwedilol jest prawie całkowicie metabolizowany poprzez utlenianie i sprzęganie w wątrobie do różnych metabolitów, które są wydalane głównie z żółcią. W badaniach na zwierzętach stwierdzono krążenie wątrobowo-jelitowe.
W wyniku demetylacji i hydroksylacji pierścienia fenolowego powstają 3 metabolity wykazujące zdolność blokowania receptorów beta-adrenergicznych. Badania przedkliniczne wykazały, że działanie to jest ok. 13-krotnie silniejsze w przypadku metabolitu 4'-hydroksyfenolowego niż w przypadku karwedylolu. W porównaniu z karwedylolem, 3 aktywne metabolity mają jedynie niewielkie działanie rozszerzające naczynia krwionośne. Stężenia trzech aktywnych metabolitów u ludzi są ok. 10-krotnie mniejsze niż substancja macierzysta. Dwa z hydroksykarbazolowych metabolitów karwedylolu są bardzo silnymi przeciwutleniaczami i wykazują działanie od 30 do 80 razy silniejsze niż karwedylol.
U osób wolno metabolizujących lek może nasilać działanie rozszerzające naczynia krwionośne.
Badania farmakokinetyczne z udziałem ludzi wykazały, że metabolizm oksydacyjny karwedylolu jest stereoselektywny. Wyniki badania in vitro wskazują, że w procesach utleniania i hydroksylacji mogą uczestniczyć różne izoenzymy cytochromu P450 włącznie z CYP2D6, CYP3A4, CYP2E1, CYP2C9, jak również CYP1A2.
Badania z udziałem osób zdrowych i pacjentów dowodzą, że R-enancjomer jest metabolizowany głównie przez CYP2D6, a S-enancjomer przez CYP2D6 i CYP2C9.
Polimorfizm genetyczny Wyniki klinicznych badań farmakokinetycznych z udziałem ludzi wykazują, że CYP2D6 odgrywa istotną rolę w metabolizmie R- i S-enancjomeru karwedylolu. Dlatego u osób z wolnym metabolizmem CYP2D6 stężenia R-enancjomeru i S-enancjomeru ulegają zwiększeniu. Dostępne są niejednoznaczne wyniki badań, dotyczących klinicznego znaczenia tego zjawiska.
Eliminacja

Po podaniu doustnym pojedynczej dawki 50 mg, karwedylol w postaci metabolitów jest w około 60% wydalany z żółcią w kale w ciągu 11 dni. Po podaniu jednokrotnej dawki doustnej, jedynie 16% karwedylolu lub jego metabolitów jest wydalane z moczem. Mniej niż 2% karwedylolu jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej. Po podaniu zdrowym ochotnikom dawki 12,5 mg we wlewie dożylnym klirens osoczowy karwedylolu osiąga około 600 ml/min, a okres półtrwania w fazie eliminacji - ok. 2,5 godziny. Po podaniu kapsułki o mocy 50 mg tym samym osobom, obserwowano okres półtrwania w fazie eliminacji wynoszący 6,5 godziny, co w istocie odpowiada okresowi półtrwania kapsułki w fazie wchłaniania. Po podaniu doustnym klirens całkowity S-enancjomeru karwedylolu jest ok. 2-krotnie większy niż R-enancjomeru karwedylolu.
Liniowość / nieliniowość
Istnieje liniowa korelacja pomiędzy dawką a maksymalnym stężeniem w osoczu (Cmax).
Szczególne grupy pacjentów
Zaburzenia czynności wątroby W badaniu, w którym karwedylol stosowano u pacjentów z marskością wątroby, ogólnoustrojowa dostępność (AUC) karwedylolu była 6,8-krotnie wyższa u pacjentów z niewydolnością wątroby niż u osób ze zdrową wątrobą. W związku z tym karwedylol jest przeciwwskazany u pacjentów z klinicznymi objawami zaburzeń czynności wątroby (patrz punkt 4.3).
Zaburzenia czynności nerek Pole pod krzywą (AUC), okres półtrwania w fazie eliminacji i maksymalne stężenie w osoczu nie ulegają istotnym zmianom u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i niewydolnością nerek. Wydalanie przez nerki leku w niezmienionej postaci jest zmniejszone u pacjentów z niewydolnością nerek, jednak zmiany parametrów farmakokinetycznych są niewielkie. Podczas długotrwałego leczenia karwedylolem utrzymuje się autoregulacja przepływu krwi przez nerki i filtracja kłębuszkowa. U pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek, nie jest wymagane dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2).
Karwedylol nie jest usuwany podczas dializy, ponieważ nie przenika przez błonę dializacyjną, prawdopodobnie z powodu silnego wiązania z białkami osocza.
Pacjenci z niewydolnością serca W badaniu przeprowadzonym u 24 pacjentów pochodzenia japońskiego z niewydolnością serca, klirens enancjomerów R- i S- karwedylolu był znacząco mniejszy niż wcześniej obliczony klirens u zdrowych osób. Wyniki te sugerują, iż farmakokinetyka enancjomerów R- i S- karwedylolu zmienia się znacząco w związku z niewydolnością serca.
Dzieci i młodzież Wykazano, że klirens zależny od masy ciała u dzieci i młodzieży jest znacznie większy niż u osób dorosłych.
Pacjenci w podeszłym wieku Wiek nie miał istotnego wpływu na farmakokinetykę karwedylolu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. W badaniu z udziałem pacjentów w podeszłym wieku z nadciśnieniem nie stwierdzono różnic w profilu działań niepożądanych w porównaniu z młodszymi pacjentami. W innym badaniu, do którego włączono pacjentów w podeszłym wieku z chorobą niedokrwienną serca, nie stwierdzono różnic pod względem zgłaszanych działań niepożądanych w porównaniu z działaniami zgłaszanymi u młodszych pacjentów. Dlatego nie jest konieczne dostosowanie dawki początkowej u pacjentów w podeszłym wieku (patrz punkt 4.2).

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Dane niekliniczne, wynikające z konwencjonalnych badań farmakologicznych dotyczących bezpieczeństwa, badań toksyczności po podaniu wielokrotnym
działania rakotwórczego oraz toksycznego wpływu na rozród i rozwój potomstwa nie ujawniają żadnego szczególnego zagrożenia dla człowieka.
Standardowe badania nie wykazały żadnych dowodów na działanie mutagenne lub nowotworowe karwedylolu.
Podawanie karwedylolu dorosłym samicom szczurów w dawkach toksycznych (≥ 200 mg/kg, (≥ 100-krotność MRHD) skutkowało zaburzeniem płodności (osłabienie aktywności reprodukcyjnej, mniej ciałek żółtych i zaburzenie zagnieżdżenia zarodka). W badaniach embriotoksyczności przeprowadzonych na szczurach i królikach nie stwierdzono działania teratogennego karwedylolu. Jednakże u królików po zastosowaniu dawek mniejszych od dawek toksycznych dla samicy wystąpiły działania toksyczne na embrion/płód oraz zaburzenia płodności.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Celuloza mikrokrystaliczna Laktoza jednowodna Krospowidon Powidon Krzemionka koloidalna bezwodna Magnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

Blister (PVC/PVDC-Aluminium) 6,25 mg: 18 miesięcy 12,5 mg i 25 mg: 2 lata
Blister (OPA/Aluminium/PVC-Aluminium)

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Blister (PVC/PVDC-Aluminium) 6,25 mg: Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30ºC. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem. 12,5 mg i 25 mg: Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem. Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego.
Blister (OPA/Aluminium/PVC-Aluminium)
Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem. Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry z folii (PVC/PVDC-Aluminium) lub blistry (OPA/Aluminium/PVCAluminium) zawierające 10, 14, 28, 30, 50, 56, 60, 98, 100 i 105 tabletek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania

Bez szczególnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

ratiopharm GmbH, Graf-Arco-Strasse 3, 89079 Ulm, Niemcy

8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO

06.08.2009/17.02.2014

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

18.04.2024 r.