Haemate P 250 j.m. FVIII/600 j.m. VFW
Czynnik VIII krzepnięcia krwi ludzki + Czynnik von Willebranda
Proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji (250 j.m. + 600 j.m.)/5 ml | Factor VIII coagulationis humanus 250 j.m. + Factor humanus von Willebrandi 600 j.m.
CSL Behring GmbH, Niemcy
Ulotka
ULOTKA INFORMACYJNA - INFORMACJA DLA UŻYTKOWNIKA
Haemate
P 250 j.m. FVIII/600 j.m. VWF Haemate
P 500 j.m. FVIII/1200 j.m. VWF Haemate
P 1000 j.m. FVIII/2400 j.m. VWF
Proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji Ludzki VIII czynnik krzepnięcia krwi (FVIII) / Ludzki czynnik von Willebranda (VWF)
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. • Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. • W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. • Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. • Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
1. Co to jest lek Haemate P
i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Haemate P
3. Jak stosować lek Haemate P
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Haemate P
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. CO TO JEST LEK HAEMATE P
Co to jest lek Haemate P
Lek Haemate P jest dostarczany w postaci proszku i rozpuszczalnika. Sporządzony roztwór jest podawany dożylnie we wstrzyknięciu lub infuzji.
Lek Haemate P jest produkowany z ludzkiego osocza (jest to płynna część krwi) i zawiera ludzki czynnik von Willebranda oraz ludzki VIII czynnik krzepnięcia krwi.
W jakim celu stosuje się lek Haemate P
Lek Haemate P zawiera zarówno ludzki VIII czynnik krzepnięcia krwi (FVIII) oraz czynnik von Willebranda (VWF), jest to bardzo istotne, którego czynnika pacjent potrzebuje bardziej. Jeśli pacjent ma hemofilię A, lekarz przepisze lek Haemate P z podaną liczbą jednostek czynnika VIII. Jeśli pacjent ma chorobę von Willebranda , lekarz przepisze lek Haemte P z podaną liczbą jednostek czynnika VWF.
Choroba von Willebranda (VWD) Lek Haemate P jest stosowany w profilaktyce i leczeniu krwawień, w tym krwawień przy zabiegach chirurgicznych, spowodowanych brakiem czynnika von Willebranda, gdy terapia wyłącznie desmopresyną (DDAVP) jest nieskuteczna lub przeciwwskazana.
Hemofilia A (wrodzony niedobór VIII czynnika) Lek Haemate P jest stosowany w profilaktyce lub zatrzymywaniu krwawień spowodowanych brakiem VIII czynnika we krwi. Może być również stosowany w terapii nabytego niedoboru VIII czynnika oraz w leczeniu pacjentów mających przeciwciała przeciw VIII czynnikowi.
2. INFORMACJE WAŻNE PRZED ZASTOWANIEM LEKU HAEMATE P
Następujące części zawierają informacje, które należy wziąć pod uwagę przed zastosowaniem leku Haemate P
Kiedy NIE stosować leku Haemate P: • w przypadku nadwrażliwości (alergii) na ludzki czynnik von Willebranda lub ludzki VIII czynnik krzepnięcia lub na którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6.). W przypadku alergii na jakikolwiek lek lub żywność należy poinformować lekarza.
Ostrzeżenia i środki ostrożności
Identyfikowalność Szczególnie zaleca się, aby przy każdym podaniu pacjentowi Haemate P odnotować nazwę oraz numer serii w celu prowadzenia rejestru zastosowanych serii.
Przed rozpoczęciem stosowania leku Haemate P należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą: • w przypadku reakcji alergicznych lub typu anafilaktycznego (poważna reakcja alergiczna, która powoduje ciężkie problemy z oddychaniem lub zawroty głowy). Jak w przypadku każdej iniekcji białka, możliwe jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości typu alergicznego. Lekarz powinien poinformować pacjenta o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości takich jak pokrzywka, uogólniona wysypka skórna, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, spadek ciśnienia krwi i anafilaksja (poważna reakcja alergiczna, która powoduje ciężkie problemy z oddychaniem lub zawroty głowy). Jeżeli takie objawy wystąpią, należy natychmiast zaprzestać podawania leku i skontaktować się z lekarzem. • Tworzenie inhibitorów (przeciwciał) jest znanym powikłaniem, które może występować w trakcie leczenia wszystkimi lekami zawierającymi czynnik VIII. Inhibitory te, zwłaszcza przy wysokich stężeniach, przerywają prawidłowe leczenie i pacjent będzie uważnie monitorowany pod kątem wytwarzania tych inhibitorów. Jeżeli krwawienie u pacjenta nie jest prawidłowo kontrolowane przy użyciu leku Haemate P, należy natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi. • w przypadku istniejącej choroby serca lub ryzyka jej wystąpienia należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. • jeżeli do podawania Haemate P wymagane jest urządzenie do centralnego dostępu żylnego (ang. central venous access device, CVAD), lekarz powinien uwzględnić ryzyko wystąpienia powikłań związanych z CVAD, w tym zakażeń miejscowych, pojawienia się bakterii we krwi (bakteriemii) i tworzenia się skrzepów w naczyniach krwionośnych (zakrzepicy) w miejscu wprowadzenia cewnika.
Choroba von Willebranda • W przypadku znanego ryzyka wystąpienia zakrzepów krwi (przypadków zakrzepicy w tym zakrzepy w płucach), szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono kliniczne lub morfologiczne czynniki ryzyka (np. okresy okołooperacyjne bez prowadzenia profilaktyki przeciwzakrzepowej, przedłużające się unieruchomienia, otyłość, przedawkowanie, nowotwór). W takim przypadku pacjent musi być monitorowany w kierunku wystąpienia wczesnych objawów zakrzepicy. Powinna zostać wdrożona profilaktyka przeciw zakrzepicy żylnej, zgodnie z aktualnymi wytycznymi.
Lekarz dokładnie rozważy korzyści leczenia Haemate P wobec ryzyka wystąpienia tych komplikacji.
Bezpieczeństwo stosowania pod względem możliwości przeniesienia wirusów
W przypadku leków przygotowywanych z ludzkiej krwi lub osocza, podejmowane są środki ostrożności mające na celu zapobieganie zakażeniu pacjentów. Należą do nich: • dokładny dobór dawców krwi i osocza, w celu zapewnienia, że dawcy obarczeni ryzykiem przeniesienia infekcji są wykluczeni. • badanie każdej donacji i pul osocza pod kątem obecności wirusów / zakażeń, oraz • włączenie do procesu przetwarzania krwi lub osocza procedur, które mogą inaktywować lub usuwać wirusy.
Pomimo ich stosowania, przy podawaniu leków przygotowywanych z ludzkiej krwi lub osocza nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia zakażenia. Dotyczy to również dotychczas nieznanych lub nowo poznanych wirusów i innych rodzajów zakażeń. Zastosowane procedury są uznane za efektywne wobec wirusów otoczkowych, takich jak ludzki wirus niedoboru odporności (HIV, wirus powodujący AIDS), wirus zapalenia wątroby typu B i wirus zapalenia wątroby typu C (stan zapalny wątroby) oraz wobec bezotoczkowego wirusa zapalenia wątroby typu A (stan zapalny wątroby). Wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19 zastosowane procedury mogą mieć ograniczoną skuteczność.
Zakażenia parwowirusem B19 mogą być groźne: • dla kobiet w ciąży (zakażenie nienarodzonego dziecka) oraz • dla osób z upośledzonym układem odpornościowym lub zwiększoną produkcją czerwonych krwinek spowodowaną pewnymi rodzajami anemii (np. anemią sierpowatą lub hemolityczną).
Przy regularnym / powtarzalnym przyjmowaniu produktów wytwarzanych z ludzkiego osocza zawierających czynnik von Willebranda oraz VIII czynnik krzepnięcia, lekarz może zalecić rozważenie szczepienia przeciw zapaleniu wątroby typu A i B.
Lek Haemate P a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować, włącznie z lekami dostępnymi bez recepty • Haemate P nie należy mieszać z innymi lekami, rozpuszczalnikami lub rozcieńczalnikami.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność • Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko,powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku. • Ponieważ hemofilia A występuje rzadko u kobiet, nie są dostępne dane dotyczące użycia czynnika VIII w czasie ciąży i karmienia piersią. • W przypadku choroby von Willebranda, kobiety są bardziej narażone niż mężczyźni z powodu dodatkowego ryzyka krwawień związanych z menstruacją, ciążą, porodem, urodzeniem dziecka oraz komplikacji ginekologicznych. Na podstawie doświadczenia uzyskanego na podstawie badań po wprowadzeniu preparatu na rynek, w zapobieganiu i terapii ostrych krwawień zalecana jest substytucja czynnika von Willebranda (VWF). Badania kliniczne nad terapią substytucyjną VWF u kobiet w ciąży i laktacji nie są dostępne. • W czasie ciąży i karmienia piersią, preparat Haemate P powinien być podawany tylko jeżeli istnieją do tego uzasadnione wskazania.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Nie ma doniesień aby lek Haemate P upośledzał zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Lek Haemate P zawiera sód
Haemate 250 j.m FVIII/600 j.m VWF zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na fiolkę, więc można uznać, iż jest zasadniczo „wolny od sodu”.
Haemate 500 j.m FVIII/1200 j.m VWF zawiera 26 mg sodu (główny składnik soli kuchennej) na fiolkę, co odpowiada 1,3% zalecanej maksymalnej dziennej dawki sodu dla osoby dorosłej.
Haemate 1000 j.m FVIII / 2400 j.m VWF zawiera 52,5 mg sodu (główny składnik soli kuchennej) na fiolkę, co odpowiada 2,6% zalecanej maksymalnej dziennej dawki sodu dla osoby dorosłej.
3. JAK STOSOWAĆ LEK HAEMATE P
Leczenie należy rozpocząć i prowadzić pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu tego typu schorzeń.
Dawkowanie Potrzebna ilość czynnika von Willebranda i VIII czynnika oraz czas trwania leczenia zależy od kilku czynników, takich jak masa ciała, ciężkość schorzenia, miejsca i intensywności krwawienia lub od potrzeby zapobiegania krwawieniu podczas operacji lub badania (patrz część „Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego”). Jeżeli lek Haemate P został przepisany do używania w warunkach domowych, pacjent zostaje zapoznany przez lekarza ze sposobem wykonywania iniekcji i dawkowaniem.
Należy stosować się do wytycznych podanych przez lekarza lub pielęgniarkę z centrum leczenia hemofilii.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Haemate P Objawy przedawkowania VWF ani FVIII nie są dotychczas znane. Jednakże ryzyka wystąpienia zakrzepów krwi (zakrzepicy) nie można wykluczyć w przypadku podania wyjątkowo dużych dawek, szczególnie w przypadku produktów VWF z wysoką zawartością FVIII.
Rekonstytucja i sposób podawania
Informacje ogólne
• Proszek musi być zmieszany (zrekostytuowany) z rozpuszczalnikiem (częścią płynną) oraz pobrany z fiolki w warunkach aseptycznych. • Roztwór powinien być przezroczysty lub lekko opalizujący. Po przefiltrowaniu / pobraniu (patrz niżej) zrekostytuowany produkt powinien być przed podaniem wizualnie sprawdzony w kierunku obecności cząsteczek i przebarwień. Nawet, jeśli wytyczne dotyczące procedury rekonstytucji są dokładnie przestrzegane, pozostałość kilku kłaczków lub cząstek nie należy do rzadkości. Filtr dołączony do urządzenia Mix2Vial usuwa te cząsteczki w sposób całkowity. Filtracja nie wpływa na przeliczenia dawkowania. • Nie używać roztworów w sposób widoczny mętnych lub zawierających kłaczki lub cząstki po przefiltrowaniu. • Wszelkie resztki niewykorzystanego po podaniu produktu lub jego odpady należy usunąć, w sposób zgodny z krajowymi przepisami i zaleceniami lekarza.
Rekonstytucja
Nie otwierając żadnej z fiolek, ogrzać proszek i rozpuszczalnik Haemate P do temperatury pokojowej, pozostawiając fiolki w tej temperaturze przez około godzinę lub trzymając je kilka minut w dłoni. NIE wystawiać fiolek na działanie bezpośredniego źródła ciepła. Nie wolno ogrzewać fiolek powyżej temperatury ciała (37 o C). Ostrożnie usunąć ochronne nakładki z fiolki rozpuszczalnika i leku Haemate P. Oczyścić odsłonięte gumowe korki obu fiolek wacikiem nasączonym alkoholem i pozostawić je do wyschnięcia. Rozpuszczalnik może być następnie przeniesiony do fiolki z proszkiem przy pomocy załączonego zestawu (Mix2Vial). Należy postępować zgodnie z podaną poniżej instrukcją.
1. Otworzyć opakowanie zawierające Mix2Vial usuwając folię zabezpieczającą.
Nie wyjmować Mix2Vial z blistra.2. Umieścić fiolkę z rozpuszczalnikiem na czystej i równej powierzchni i mocno
przytrzymać. Nie wyjmując z blistra zestawu Mix2Vial nałożyć jego niebieską końcówkę z igłą na korek fiolki rozpuszczalnika i naciskając pionowo w dół przebić korek fiolki rozpuszczalnika.3. Przytrzymując krawędź zestawu Mix2Vial ostrożnie zdjąć blister pociągając go
pionowo do góry. Należy zwrócić uwagę aby zdjąć jedynie blister a nie cały zestaw Mix2Vial.4. Umieścić fiolkę z Haemate P na czystej i gładkiej powierzchni. Odwrócić do
góry dnem fiolkę z rozpuszczalnikiem i dołączonym do niej łącznikiem Mix2Vial. Naciskając przezroczystą końcówkę z igłą pionowo w dół przebić korek fiolki z Haemate P. Rozpuszczalnik samoczynnie zostanie przetransferowany do fiolki z Haemate P.5. Jedną ręką uchwycić fiolkę z Haemate P przyłączoną do zestawu Mix2Vial,
drugą ręką uchwycić fiolkę z rozpuszczalnikiem także przyłączoną do zestawu Mix2Vial i ostrożnie rozkręcić zestaw na dwie części unikając nadmiernego tworzenia się piany podczas rozpuszczania Haemate P. Fiolkę po rozpuszczalniku wraz z niebieską końcówką zestawu Mix2Vial usunąć.6. Doprowadzić do pełnego rozpuszczenia delikatnie poruszając ruchem
obrotowym fiolkę z Haemate P z przyłączoną przezroczystą końcówką zestawu Mix 2Vial. Nie wstrząsać.7. Nabrać powietrza do pustej jałowej strzykawki. Trzymając fiolkę z Haemate P
pionowo korkiem do góry, przyłączyć strzykawkę do połączenia Luer Lock zestawu Mix2Vial. Wstrzyknąć powietrze do fiolki z Haemate P.Pobieranie i podawanie
8. Przytrzymując tłok strzykawki odwrócić fiolkę wraz ze strzykawką do góry
dnem i nabrać roztwór do strzykawki, powoli odciągając tłok.9. Po napełnieniu strzykawki roztworem, mocno uchwycić cylinder strzykawki
(utrzymując strzykawkę tłokiem do dołu) i odłączyć zestaw Mix2Vial od strzykawki.Sposób stosowania
Do wstrzykiwania Haemate P zalecane jest użycie plastikowych, jednorazowych strzykawek, ponieważ roztwory tego typu mają tendencję do przylegania do powierzchni wszystkich szklanych strzykawek.
Roztwór powinien być podawany powoli dożylnie, w tempie nie szybszym niż 4 ml na minutę. Należy uważać, by krew nie dostała się do strzykawki napełnionej produktem. Po pobraniu produktu do strzykawki należy go użyć natychmiast.
Gdy konieczne jest podanie większej ilości czynnika, można to również zrobić za pomocą infuzji. W tym celu należy przenieść zrekonstytuowany produkt do zatwierdzonego do użycia systemu infuzyjnego. Infuzję należy wykonać zgodnie z zaleceniami lekarza. Należy zwrócić uwagę na wystąpienie jakiejkolwiek natychmiastowej reakcji. W przypadku jakiejkolwiek reakcji mogącej mieć związek z podaniem leku Haemate P, iniekcję / infuzję należy wstrzymać (patrz również część 2).
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. MOŻLIWE DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE
Jak każdy lek, Haemate P może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Następujące reakcje niepożądane występowały bardzo rzadko (u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów): • Nagła reakcja alergiczna
infuzji, dreszcze, zaczerwienienie twarzy, pokrzywka uogólniona, ból głowy, skórny odczyn alergiczny (pokrzywka), spadek ciśnienia tętniczego, letarg, nudności, niepokój, tachykardia, ucisk w klatce piersiowej, mrowienie, wymioty, świszczący oddech), która występowała bardzo rzadko i w niektórych przypadkach może prowadzić do ostrej anafilaksji (w tym wstrząsu). • Wzrost temperatury ciała (gorączka).
Choroba von Willebranda • Bardzo rzadko, istnieje ryzyko wystąpienia objawów zakrzepowych /zakrzepowo-zatorowych w tym zakrzepy w płucach (ryzyko tworzenia się i przemieszczania zakrzepów krwi do układu naczyniowego (ży ł/tętnic) z potencjalnym wpływem na narządy), • U pacjentów otrzymujących produkty VWF utrzymujące się nadmierne poziomy FVIII:C w osoczu mogą zwiększać ryzyko tworzenia się zakrzepów (patrz także pkt. 2)
• U pacjentów z chorobą VWD mogą bardzo rzadko pojawić się inhibitory (neutralizujące przeciwciała) przeciwko VWF. Jeżeli takie inhibitory pojawią się, wystąpi to jako niewystarczająca odpowiedź kliniczna prowadząca do przedłużającego się krwawienia. Dzieje się tak zwłaszcza u pacjentów cierpiących na specyficzną postać choroby von Willebranda, tzw. typ 3 choroby. Takie przeciwciała wytrącają się i mogą pojawić się przy reakcjach anafilaktycznych. W związku z tym pacjenci, u których zaobserwowano reakcję anafilaktyczną powinni być poddani badaniu na obecność inhibitora. W takich przypadkach zaleca się kontakt ze specjalistycznym ośrodkiem leczenia hemofilii.
Hemofilia A • W przypadku dzieci nieleczonych wcześniej lekami zawierającymi czynnik VIII, przeciwciała blokujące (patrz punkt 2) mogą powstawać bardzo często ( więcej niż 1 na 10 pacjentów). Jednak u pacjentów, którzy wcześniej byli leczeni czynnikiem VIII (ponad 150 dni leczenia), ryzyko jest niezbyt częste (mniej niż 1 na 100 pacjentów). Jeżeli tak się stanie, leki pacjenta mogą przestać działać prawidłowo i u pacjenta może wystąpić utrzymujące się krwawienie. Jeżeli tak się stanie, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Działania niepożądane u dzieci i młodzieży Częstość, rodzaj i nasilenie reakcji niepożądanych u dzieci są porównywalne, jak u dorosłych.
Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: +48 22 49 21 301 fax.: +48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. JAK PRZECHOWYWAĆ LEK HAEMATE P
• Lek przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. • Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na etykiecie i pudełku (po skrócie EXP) • Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25 o C. • Nie zamrażać. • Przechowywać fiolki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. • Lek Haemate P
nie zawiera środka konserwującego, więc sporządzony roztwór powinien być zużyty natychmiast. • Jeżeli sporządzony roztwór nie jest podany natychmiast, należy go zużyć w ciągu 3 godzin. • Po pobraniu produktu do strzykawki należy go zużyć natychmiast. • Numer serii jest zapisany na etykiecie i pudełku po skrócie (Lot).
6. ZAWARTOŚĆ OPAKOWANIA I INNE INFORMACJE
Co zawiera lek Haemate P
Substancjami czynnymi leku są:
Ludzki czynnik von Willebranda oraz ludzki VIII czynnik krzepnięcia
Pozostałe składniki (substancje pomocnicze) to: Albumina ludzka, glicyna, sodu chlorek, sodu cytrynian, sodu wodorotlenek lub kwas solny (w małych ilościach do ustalenia pH) Rozpuszczalnik: Woda do wstrzykiwań
Jak wygląda lek Haemate P
Haemate P
jest dostarczany jako biały lub jasnożółty, proszek, lub krucha, zestalona masa oraz woda do wstrzykiwań jako rozpuszczalnik. Powstały roztwór powinien być przezroczysty lub lekko opalizujący, tj. może połyskiwać trzymany pod światło, ale nie może zawierać żadnych widocznych cząstek.
Dostępne opakowania
Opakowanie leku w dawce 250 j.m FVIII/ 600 j.m. VWF zawiera: Zestaw do podawania (opakowanie wewnętrzne)
Opakowanie leku w dawce 500 j.m. FVIII/1200 j.m. VWF zawiera: Zestaw do podawania (opakowanie wewnętrzne)
Opakowanie leku w dawce 1000 j.m. FVIII/ 2400 j.m. VWF zawiera: Zestaw do podawania (opakowanie wewnętrzne)
Nie wszystkie wielkości muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot Odpowiedzialny i Wytwórca CSL Behring GmbH Emil-von-Behring-Strasse 76 Niemcy
Data zatwierdzenia ulotki:
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:
Dawkowanie
Choroba von Willebranda:
Ważne, aby obliczać dawkę używając podanej liczby jednostek międzynarodowych (j.m.) VWF: RCo
Powinno się dążyć do osiągnięcia poziomu VWR:RCo > 0,6 j.m./ml (60%) i FVIII:C > 0,4 j.m/ml (40%).
zazwyczaj zalecane do osiągnięcia hemostazy.
Może być wymagane podanie początkowej dawki czynnika von Willebranda wynoszącej 80 j.m./kg, zwłaszcza u pacjentów z 3 typem choroby von Willebranda, gdzie utrzymanie odpowiednich poziomów może wymagać większych dawek niż w przypadku innych typów tej choroby.
Zapobieganie krwawieniu w przypadku zabiegu chirurgicznego lub ciężkiego urazu: W celu zapobiegania masywnemu krwawieniu podczas lub po zabiegu chirurgicznym, iniekcję należy rozpocząć 1 do 2 godzin przed zabiegiem.
Odpowiednia dawka powinna być podawana co 12 – 24 godzin. Dawka i czas trwania terapii zależą od stanu klinicznego pacjenta, rodzaju i intensywności krwawienia oraz poziomów czynnika VWF:RCo i FVIII:C.
Stosując preparaty czynnika von Willebranda zawierające FVIII, lekarz prowadzący powinien być świadomy, że przedłużająca się terapia może spowodować nadmierny wzrost poziomu FVIII:C. Po 24 – 48 godzinach leczenia, w celu uniknięcia niekontrolowanego wzrostu poziomu FVIII:C, należy rozważyć zmniejszenie dawek i/lub wydłużenie odstępu między ich podawaniem.
Dzieci i młodzież Dawkowanie u dzieci uzależnione jest od masy ciała, w związku z tym wielkość dawki ustalana jest na tej samej zasadzie co u dorosłych. Częstość podawania powinna być zawsze ustalana indywidualnie w zależności od efektywności klinicznej.
Hemofilia A:
Monitorowanie leczenia W czasie leczenia należy właściwie oznaczyć poziomy VIII czynnika w celu odmierzenia właściwej dawki, która ma być podana pacjentowi oraz częstotliwości powtarzanych wlewów. Reakcje poszczególnych pacjentów na VIII czynnik mogą być zróżnicowane, z uwagi na różne poziomy odzysku oraz różne czasy półtrwania. Dawkowanie w oparciu o masę ciała może wymagać dostosowania w przypadku pacjentów z nadwagą lub niedowagą. Szczególnie w przypadku poważniejszych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest dokładne monitorowanie terapii substytucyjnej poprzez kontrolę procesu krzepnięcia (poziom aktywności VIII czynnika w osoczu).
Pacjenci powinni być obserwowani pod kątem pojawienia się u nich inhibitorów VIII czynnika. Patrz także punkt 2.
Dawkowanie i czas trwania terapii substytucyjnej zależy od wielkości niedoboru VIII czynnika, umiejscowienia i intensywności krwawienia oraz od stanu klinicznego pacjenta.
Ważne, aby obliczać dawkę używajc podanej liczby jednostek międzynarodowych (j.m.) FVIII: RCo Liczba jednostek podanego VIII czynnika jest wyrażana w jednostkach międzynarodowych (j.m.), które odnoszą się do aktualnego standardu WHO dla produktów koncentratu VIII czynnika. Aktywność VIII czynnika w osoczu jest wyrażana jako odsetek (w stosunku do normalnego ludzkiego osocza) lub najlepiej w j.m. (w odniesieniu do Międzynarodowego Standardu dla VIII czynnika w osoczu).
Jedna j.m. aktywności VIII czynnika jest równa ilości VIII czynnika zawartego w 1 ml normalnego osocza ludzkiego.
Leczenie doraźne Przeliczanie wymaganego dawkowania VIII czynnika opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 j.m. VIII czynnika na kg masy ciała zwiększa aktywność osoczowego VIII czynnika o około 2% (2 j.m./dl). Wymagane dawkowane przeliczane jest przy użyciu następującego wzoru:
Wymagana liczba jednostek = masa ciała [kg] x pożądany wzrost poziomu VIII czynnika [% lub j.m./dl] x 0,5.
Dawka i częstotliwość podawania preparatu powinna zawsze być indywidualnie dobrana w zależności od skuteczności klinicznej u poszczególnych pacjentów.
W razie wystąpienia następujących przypadków krwawienia, aktywność VIII czynnika nie powinna spaść poniżej podanych wartości dla aktywności w osoczu (w % lub j.m./dl) w odpowiadającym okresie czasu. Poniższa tabela może być wykorzystana do określania dawkowania w przypadkach krwawień i podczas zabiegów chirurgicznych:
Rodzaj krwawienia/ zabiegu chirurgicznego Terapeutyczny poziom aktywności VIII czynnika w osoczu (% lub j.m./dl) Częstość dawkowania (godziny) / czas trwania leczenia (dni) Krwawienia Niewielki wylew do stawów, krwawienie z mięśnia lub jamy ustnej 20-40 Powtarzać wlew co 12 do 24 godzin co najmniej przez 1 dzień do czasu ustąpienia bólu i ustania krwawienia lub wyleczenia Rozległy wylew do stawów; wylew do mięśni lub krwiak 30-60 Powtarzać wlew co 12-24 godziny przez 3 do 4 dni lub więcej do czasu ustąpienia bólu i ostrej dysfunkcji Krwotoki zagrażające życiu: 60-100 Powtarzać wlew co 8 do 24 godzin do czasu ustąpienia zagrożenia Zabiegi chirurgiczne Niewielkie zabiegi z ekstrakcją zęba włącznie 30-60 Co 24 godziny, co najmniej przez Znaczne zabiegi chirurgiczne 80-100 (przed i pooperacyjnie) Powtarzać wlew co 8 – 24 godziny do odpowiedniego zagojenia rany, następnie terapeutycznie przez co najmniej 7 dni do uzyskania od 30% do 60% (j.m./dl) aktywności VIII czynnika.
Profilaktyka W długoterminowym postępowaniu profilaktycznym u chorych na ciężką postać hemofilii typu A, zwykle podaje się od 20 do 40 j.m. VIII czynnika krzepnięcia na kg masy ciała w odstępach co 2 do 3 dni. W niektórych przypadkach, w szczególności u pacjentów w młodym wieku, konieczne jest częstsze podawanie tego czynnika lub zastosowanie większych dawek.
Dzieci i młodzież Brak danych pochodzących z badań klinicznych, dotyczących dawkowania Haemate P u dzieci. Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Stosując preparaty VWF, lekarz prowadzący powinien wiedzieć, że przedłużająca się terapia może spowodować nadmierny wzrost poziomu FVIII:C. U pacjentów otrzymujących preparaty VWF zawierające FVIII, należy kontrolować poziomy osoczowego FVIII:C w celu uniknięcia utrzymującego się, nadmiernego wzrostu poziomu FVIII:C, który może zwiększać ryzyko przypadków zakrzepicy, należy również rozważyć użycie środków przeciwzakrzepowych.
Działania niepożądane
Gdy konieczne jest podawanie bardzo dużych lub często powtarzanych dawek, gdy są obecne inhibitory lub w przypadku opieki przed- i pooperacyjnej, wszystkich pacjentów należy monitorować pod względem objawów hyperwolemii. Dodatkowo, pacjenci z grupami krwi A, B i AB powinni być kontrolowani w kierunku objawów hemolizy wewnątrznaczyniowej i/lub zmniejszających się wartości hematokrytu.
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Haemate P 250 j.m. FVIII/600 j.m. VWF, proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Haemate P 500 j.m. FVIII/1200 j.m. VWF, proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Haemate P 1000 j.m. FVIII/2400 j.m. VWF, proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Każda fiolka produktu leczniczego Haemate P 250/600 j.m. zawiera nominalnie: Po rekonstytucji w 5 ml wody do wstrzykiwań roztwór zawiera 50 j.m./ml FVIII i 120 j.m./ml VWF
Każda fiolka produktu leczniczego Haemate P 500/1200 j.m. zawiera nominalnie: Po rekonstytucji w 10 ml wody do wstrzykiwań roztwór zawiera 50 j.m./ml FVIII i 120 j.m./ml VWF.
Każda fiolka produktu leczniczego Haemate P 1000/2400 j.m. zawiera nominalnie: Po rekonstytucji w 15 ml wod y do wstrzykiwań roztwór zawiera 66.6 j.m./ml FVIII i 160 j.m./ml VWF
Moc czynnika VIII (j.m.) określa się przy użyciu metody chromogennej zgodnej z Farmakopeą Europejską. Swoista aktywność FVIII Haemate P wynosi około 2-6 j.m. czynnika VIII/mg białka.
Moc czynnika VWF (j.m.) jest mierzona za pomocą wiązania glikoproteiny IbM (VWF: GPIbM) i wyrażana w j.m. aktywności kofaktora ristocetyny (VWF:RCo). Swoista aktywność VWF Haemate P wynosi około 5 – 17 j.m. VWF: RCo/mg białka.
Haemate P jest wytwarzany z ludzkiego osocza.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Sód: Haemate P 250/600 j.m. oraz Haemate P 500/1200 j.m. zawiera około 113 mmol/l (2,6 mg/ml) Haemate P 1000/2400 j.m. zawiera około 150 mmol/l (3,5 mg/ml)
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz pkt 6.1
Proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji. Liofilizat w postaci białego lub jasnożółtego proszku, lub krucha, zestalona masa i bezbarwny, klarowny rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/infuzji.
Choroba von Willebranda (VWD)
Profilaktyka i leczenie krwotoków lub krwawień powstających w trakcie zabiegów operacyjnych w przypadkach, gdy leczenie desmopresyną (DDAVP) jest nieskuteczne lub przeciwwskazane.
Hemofilia A (wrodzony niedobór VIII czynnika)
Profilaktyka i leczenie krwawień u pacjentów z hemofilią A.
Produkt może być stosowany w terapii nabytego niedoboru VIII czynnika oraz w leczeniu pacjentów, u których występują przeciwciała przeciw VIII czynnikowi.
Leczenie VWD i hemofilii A wymaga nadzoru lekarza doświadczonego w leczeniu zaburzeń hemostatycznych.
Dawkowanie
Choroba von Willebranda:
Ważne, aby obliczać dawkę używajc podanej liczby jednostek międzynarodowych (j.m.) VWF:RCo .
Zazwyczaj 1 j.m./kg VWF: RCo podnosi poziom VWF: RCo w krwioobiegu o 0,02 j.m./ml (2%).
Powinno się osiągnąć poziomy VWF: RCo rzędu > 0,6 j.m./ml (60%) i FVIII:C rzędu > 0,4 j.m./ml (40%).
Zazwyczaj do uzyskania hemostazy zaleca się 40-80 j.m. czynnika von Willebranda (VWF: RCo)/kg i 20-40 j.m. FVIII:C/kg masy ciała.
Może zaistnieć konieczność podania wstępnej dawki 80 j.m./kg czynnika von Willebranda, szczególnie u pacjentów chorych na 3 typ choroby von Willebranda, gdzie utrzymanie odpowiednich poziomów może wymagać większych dawek, niż w przypadku innych typów choroby von Willebranda.
Profilaktyka krwotoku w przypadku operacji lub ciężkiego urazu: W celach profilaktyki nadmiernych krwawień podczas lub po operacji podawanie preparatu należy rozpocząć 1-2 godz. przed zabiegiem operacyjnym.
Następnie należy powtarzać podawanie określonej dawki co 12-24 godz. Dawka i długość leczenia zależą od klinicznego stanu pacjenta, typu i wielkości krwawienia oraz poziomów VWF: RCo i FVIII:C.
Stosując produkt z czynnikiem Willebranda, zawierający VIII czynnik, lekarz prowadzący powinien być świadom, że długotrwałe leczenie preparatem może spowodować nadmierny wzrost poziomu FVIII:C. Po 24- zmniejszenie dawek i/lub wydłużenie okresu pomiędzy podaniem kolejnych dawek.
Dzieci i młodzież Dawkowanie u dzieci jest uzależnione od masy ciała. Ogólnie rzecz biorąc, należy postępować wg tych samych zasad, co w przypadku dawkowania u osób dorosłych. Częstotliwość podawania powinna zależeć od klinicznej skuteczności leku u danego pacjenta.
Hemofilia A
Monitorowanie leczenia W czasie leczenia należy właściwie oznaczyć poziomy VIII czynnika w celu odmierzenia właściwej dawki, która ma być podana pacjentowi oraz częstotliwości powtarzanych wlewów. Reakcje poszczególnych pacjentów na VIII czynnik mogą być zróżnicowane, z uwagi na różne poziomy odzysku oraz różne czasy półtrwania. Dawkowanie w oparciu o masę ciała może wymagać dostosowania w przypadku pacjentów z nadwagą lub niedowagą. Szczególnie w przypadku poważniejszych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest dokładne monitorowanie terapii substytucyjnej poprzez kontrolę procesu krzepnięcia (poziom aktywności VIII czynnika w osoczu).
Pacjenci powinni być obserwowani pod kątem pojawienia się u nich inhibitorów VIII czynnika. Patrz także pkt 4.4.
Dawkowanie i czas trwania terapii zastępczej są zależne od tego, jak duży jest niedobór VIII czynnika od lokalizacji i zakresu krwawienia oraz od stanu klinicznego danego pacjenta.
Ważne, aby obliczać dawkę używając podanej liczby jednostek międzynarodowych (j.m.) VWF:RCo
Liczba podanych jednostek VIII czynnika wyraża się w jednostkach międzynarodowych (j.m.), związanych z obecną normą WHO, dotyczącą produktów zawierających koncentrat VIII czynnika. Działanie VIII czynnika w osoczu jest wyrażone jako procent (w odniesieniu do normalnego osocza ludzkiego) lub najlepiej w jednostkach międzynarodowych (w odniesieniu do międzynarodowej normy dot. VIII czynnika w osoczu).
Jedna j.m. aktywności VIII czynnika jest równa ilości VIII czynnika w jednym ml normalnego ludzkiego osocza.
Leczenie na żądanie Przeliczenie wymaganej dawki VIII czynnika opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 j.m. VIII czynnika na 1 kg masy ciała zwiększa aktywność osoczowego VIII czynnika o ok. 2% normalnego działania (2 j.m./dl). Wymagane dawkowanie przeliczane jest wg następującego wzoru:
Wymagana liczba jednostek = masa ciała [kg] x pożądany wzrost poziomu VIII czynnika [% lub j.m./dl] x 0,5
Ilość wymagana do podania oraz częstotliwość podawania należy zawsze uzależnić od skuteczności klinicznej leku u poszczególnych pacjentów.
W razie wystąpienia następujących przypadków krwawienia, aktywność VIII czynnika nie powinna spaść poniżej podanych wartości dla aktywności w osoczu (w % lub j.m./dl) w odpowiadającym okresie. W przypadku krwawień i operacji chirurgicznych dawkowanie preparatu można oprzeć na wytycznych podanych w poniższej tabelce.
Rodzaj krwawienia/ zabiegu chirurgicznego
Terapeutyczny poziom aktywności VIII czynnika w osoczu (% lub j.m./dl) Częstość dawkowania (godziny) / czas trwania leczenia (dni)
Krwawienia
Niewielki wylew do stawów, krwawienie z mięśnia lub jamy ustnej
20-40 Powtarzać wlew co 12 do 24 godzin co najmniej przez 1 dzień do czasu ustąpienia bólu i ustania krwawienia lub wyleczenia Rozległy wylew do stawów; wylew do mięśni lub krwiak
30-60 Powtarzać wlew co 12-24 godziny przez bólu i ostrej dysfunkcji
Krwotoki zagrażające życiu:
60-100 Powtarzać wlew co 8 do 24 godzin do czasu ustąpienia zagrożenia Zabiegi chirurgiczne
Niewielkie zabiegi z ekstrakcją zęba włącznie 30-60 Co 24 godziny, co najmniej przez Znaczne zabiegi chirurgiczne 80-100 (przed i pooperacyjnie) Powtarzać wlew co 8 – 24 godziny do odpowiedniego zagojenia rany, następnie terapeutycznie przez co najmniej 7 dni do uzyskania od 30% do 60% (j.m./dl) aktywności VIII czynnika.
Profilaktyka W celach profilaktyki długoterminowej krwawień u pacjentów z ostrą postacią hemofilii A - zwyczajowa dawka wynosi 20 do 40 j.m. VIII czynnika na kg masy ciała co 2-3 dni. W niektórych przypadkach, szczególnie u pacjentów w młodym wieku, konieczne jest podawanie tego czynnika częściej lub w większych dawkach.
Dzieci i młodzież Brak danych pochodzących z badań klinicznych, dotyczących dawkowania Haemate P u dzieci.
Sposób podawania
Do podawania dożylnego. Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.
Wstrzykiwać dożylnie powoli, tempo infuzji/wstrzyknięcia dostosować do stanu pacjenta. Produkt po pobraniu do strzykawki, powinien zostać użyty natychmiast.
W przypadku gdy należy podać większe ilości produktu może on zostać podany w postaci infuzji. W tym celu należy przenieść produkt po rekonstytucji do odpowiedniego zestawu do wlewów.
Tempo wstrzyknięcia lub infuzji nie powinno przekraczać 4 ml/min. Należy obserwować pacjenta w czasie podawania leku. Jeśli wystąpi jakakolwiek reakcja niepożądana, która może być związana z podaniem Heamate P tempo podawania należy zmniejszyć lub wstrzymać podawanie, w zależności od stanu klinicznego pacjenta (patrz także pkt 4.4).
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Identyfikowalność W celu polepszenia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych, nazwa oraz numer serii podawanego produktu powinny być odnotowane.
Nadwrażliwość Możliwe jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości typu alergicznego. W przypadku wystąpienia tych objawów należy przerwać natychmiast podawanie produktu i skontaktować się z lekarzem.
Pacjentów należy poinformować o wczesnych sygnałach nadwrażliwości, jak pokrzywka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, spadek ciśnienia tętniczego i anafilaksja. W przypadku wstrząsu należy przestrzegać aktualnych wytycznych dotyczących terapii wstrząsu.
Haemate 250 j.m FVIII/600 j.m VWF zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na fiolkę, więc można uznać iż jest zasadniczo „wolny od sodu”.
Haemate 500 j.m FVIII/1200 j.m VWF zawiera 26 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 1,3% zalecanej przez WHO maksymalnej dziennej dawki 2 g sodu dla osoby dorosłej.
Haemate 1000 j.m FVIII/2400 j.m VWF zawiera 52,5 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 2,6% zalecanej przez WHO maksymalnej dziennej dawki 2 g sodu dla osoby dorosłej.
Choroba von Willebranda
Istnieje ryzyko powikłań zakrzepowych z zatorem płuc włącznie, szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono czynniki ryzyka kliniczne lub morfologiczne (np. okresy okołooperacyjne bez prowadzenia profilaktyki przeciwzakrzepowej, przedłużające się unieruchomienia, otyłość, przedawkowanie, nowotwór). W związku z tym pacjentów znajdujących się w grupie ryzyka należy obserwować na okoliczność wczesnych objawów zakrzepicy. Należy rozpocząć profilaktykę żylnych powikłań zakrzepowo-zatorowych, zgodnie z aktualnymi zaleceniami.
Podając pacjentowi produkt VWF lekarz prowadzący powinien być świadomy, że długotrwałe leczenie może spowodować nadmierny wzrost FVIII:C. U pacjentów otrzymujących produkty VWF zawierające czynnik FVIII, należy badać poziom FVIII:C w osoczu w celu niedopuszczania do utrzymujących się nadmiernych poziomów FVIII:C w osoczu, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko zakrzepicy. Należy rozważyć włączenie środków przeciwzakrzepowych.
U pacjentów chorujących na chorobę von Willebranda (VWD), zwłaszcza typ 3 choroby, mogą pojawić się neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko VWF. Jeśli nie uzyskano oczekiwanych poziomów aktywności VWR:RCo, lub jeśli krwawienie nie zostało zatrzymane właściwą dawką, należy przeprowadzić test w kierunku obecności inhibitora VWF. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora terapia może być nieskuteczna i należy rozważyć inne opcje leczenia.
Hemofilia A
Inhibitory
Wytwarzanie neutralizujących przeciwciał (inhibitorów) przeciw czynnikowi VIII jest znanym powikłaniem w leczeniu osób z hemofilią typu A. Inhibitory te są zazwyczaj immunoglobulinami IgG skierowanymi przeciwko aktywności prokoagulacyjnej czynnika VIII, którą oznacza się w jednostkach Bethesda (Bethesda Units = BU) na mililitr osocza stosując test zmodyfikowany. Ryzyko wytworzenia inhibitorów jest zależne od ciężkości choroby oraz okresu ekspozycji na czynnik VIII, przy czym ryzyko to jest najwyższe podczas pierwszych 50 dni ekspozycji, ale trwa ono przez całe życie, chociaż pojawia się niezbyt często.
Istotność kliniczna wytwarzania inhibitorów będzie zależeć od miana inhibitorów, przy czym, stwarzają mniejsze ryzyko niewystarczającej odpowiedzi klinicznej niż inhibitory o wysokim mianie.
Ogólnie, wszyscy pacjenci leczeni produktami czynnika krzepnięcia VIII muszą być dokładnie monitorowani, pod względem wytwarzania inhibitorów, poprzez obserwacje stanu klinicznego i ocenę badań laboratoryjnych. Jeśli pomimo zastosowania odpowiedniej dawki nie udaje się osiągnąć oczekiwanego poziomu aktywności czynnika VIII w osoczu lub nie można opanować krwawienia, należy wykonać badanie oceniające obecność inhibitorów czynnika VIII. U pacjentów ze znaczą aktywnością inhibitora leczenie czynnikiem VIII może być nieskuteczne i należy rozważyć inne możliwości terapii. Leczenie takich pacjentów należy prowadzić pod kierunkiem lekarzy doświadczonych w leczeniu hemofilii i inhibitorów czynnika VIII.
Zdarzenia sercowo-naczyniowe U pacjentów z istniejącymi czynnikami ryzyka zaburzeń sercowo naczyniowych, terapia zastępcza czynnikiem FVIII może zwiększyć ryzyko tych zaburzeń.
Powikłania wynikające z wprowadzenia cewnika naczyniowego Jeśli wymagane jest urządzenie do centralnego dostępu żylnego (ang. central venous access device, CVAD), należy uwzględnić ryzyko wystąpienia powikłań związanych z CVAD, w tym zakażeń miejscowych, bakteriemii i zakrzepicy w miejscu wprowadzenia cewnika.
Ocena bezpieczeństwa pod kątem zanieczyszczeń wirusowych Standardowe środki stosowane w celu przeciwdziałania zakażeniom, wynikającym ze stosowania produktów leczniczych przygotowanych z krwi i osocza ludzkiego, obejmują właściwy dobór dawców, badanie poszczególnych donacji oraz puli osocza na obecność swoistych markerów zakażenia oraz stosowanie procedur inaktywacji/usuwania wirusów na etapie produkcji. Mimo tego, stosując terapię przy użyciu środków farmaceutycznych produkowanych na bazie ludzkiej krwi lub osocza nie da się całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to także nieznanych lub niedawno poznanych wirusów i innych patogenów.
Wyżej wspomniane metody są uważane za skuteczne w stosunku do zapobiegania przenoszeniu wirusów otoczkowych, takich jak wirus ludzkiego niedoboru odporności (HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) i wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz do takich wirusów bezotoczkowych jak wirus zapalenia wątroby typu A (HAV).
Podjęte środki mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19.
Zakażenie parwowirusem B19 może mieć poważne skutki dla kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. anemia hemolityczna).
Należy rozważyć szczepienie (zapalenie wątroby typu A i B) w przypadku pacjentów, którzy regularnie/okresowo otrzymują produkty FVIII/VWF wytworzone na bazie ludzkiego osocza.
Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.
Badania na zwierzętach dotyczące szkodliwego wpływu na reprodukcję z użyciem Haemate P nie były prowadzone.
Choroba von Willebranda
Inaczej jest w przypadku choroby von Willebranda, z uwagi na jej dziedziczność autosomalną. Kobiety są w tym przypadku nawet bardziej narażone niż mężczyźni, z powodu występowania u nich dodatkowych krwawień powodujących ryzyko, jak menstruacja, ciąża, poród, urodzenie dziecka czy komplikacje ginekologiczne. Na podstawie doświadczeń gromadzonych po wprowadzeniu preparatu na rynek zaleca się substytucję VWF w leczeniu i profilaktyce silnych krwawień. Brak badań klinicznych dotyczących terapii substytucyjnej VWF u kobiet w ciąży lub karmiących.
Hemofilia A Z uwagi na rzadkie występowanie hemofilii A u kobiet brak badań dotyczących stosowania VIII czynnika podczas ciąży i karmienia piersią.
W związku z tym VWF i FVIII powinny być stosowane podczas ciąży i laktacji tylko jeżeli istnieją wyraźne wskazania.
Haemate P nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Poniższe dane na temat działań niepożądanych są oparte na doświadczeniach zebranych po wprowadzeniu produktu na rynek. Podsumowanie profilu bezpieczeństwa Podczas leczenia preparatem Haemate P u młodzieży i dorosłych mogą wystąpić następujące działania niepożądane: Reakcje nadwrażliwości lub alergiczne, epizody zakrzepowo-zatorowe oraz gorączka. Ponadto u pacjentów może dojść do powstania inhibitorów FVIII i VWF. Tabelaryczny wykaz działań niepożądanych
Działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie z systemem klasyfikacji układów i narządów MedDRA.
Działania niepożądane w zależności od częstości ich występowania: bardzo często (≥ 1/10); c zęst o (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (> 1/1 000 do < 1/100); rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000); nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Wzorzec MedDRA klasyfikacji układów i narządów Działania niepożądane Częstość występowania Zaburzenia krwi i układu chłonnego Hiperwolemia Hemoliza Inhibicja czynnika VWF Inhibicja czynnika VIII Nieznana Nieznana
Bardzo rzadko
Bardzo często (PUN)* Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Gorączka Bardzo rzadko Zaburzenia układu immunologicznego Nadwrażliwość (reakcje alergiczne) Bardzo rzadko Zaburzenia naczyniowe Zakrzepica Epizody zakrzepowo-zatorowe Bardzo rzadko Bardzo rzadko *Częstotliwość opiera się na badaniach wszystkich produktów FVIII, które obejmowały pacjentów z ciężką hemofilią typu A. PUL= pacjenci uprzednio leczeni, PUN= pacjenci uprzednio nieleczeni.
Opis wybranych reakcji niepożądanych
• Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Jeśli niezbędne jest podawanie dużych dawek lub częste podawanie, lub gdy obecne są inhibitory lub w przypadku opieki przed- i pooperacyjnej, wszystkich pacjentów należy obserwować w kierunku hiperwolemii. Ponadto pacjentów z grupami krwi A, B i AB należy obserwować w kierunku objawów hemolizy wewnątrznaczyniowej i/lub zmniejszających się wartości hematokrytu.
• Zaburzenia ogólne i w miejscu podania
Bardzo rzadkie przypadki gorączki.
• Zaburzenia układu immunologicznego
Bardzo rzadko może wystąpić nadwrażliwość lub reakcje alergiczne (które mogą obejmować obrzęk naczynioruchowy, uczucie pieczenia i kłucia w miejscu iniekcji, dreszcze, zaczerwienienie twarzy, pokrzywka uogólniona, ból głowy, skórny odczyn alergiczny (pokrzywka), spadek ciśnienia tętniczego, letarg, nudności, niepokój, tachykardia, ucisk w klatce piersiowej, mrowienie, wymioty, świszczący oddech), które w niektórych przypadkach mogą doprowadzić do ostrej anafilaksji (w tym wstrząsu).
Choroba von Willebranda
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
U pacjentów cierpiących na VWD, zwłaszcza typ 3 choroby, mogą bardzo rzadko pojawić się neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko VWF. Objawem obecności inhibitorów jest niewystarczająca reakcja kliniczna. Przeciwciała wytrącają się i mogą pojawić się przy reakcjach anafilaktycznych. W związku z tym pacjenci, u których zaobserwowano reakcję anafilaktyczną powinni być poddani badaniu na obecność inhibitora.
W takich przypadkach zaleca się kontakt ze specjalistycznym ośrodkiem leczenia hemofilii.
• Zaburzenia naczyniowe
Bardzo rzadko istnieje ryzyko epizodów zakrzepowych / zakrzepowo-zatorowych (z zatorowością płucną włącznie).
U pacjentów otrzymujących produkty VWF utrzymujące się nadmierne poziomy FVIII:C w osoczu mogą zwiększyć ryzyko powikłań zakrzepowych (patrz także punkt 4.4)
Hemofilia A
• Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Wytwarzanie przeciwciał neutralizujących (inhibitorów) może występować u pacjentów z hemofilią A leczonych czynnikiem VIII, w tym produktem leczniczym Haemate P. Jeżeli wystąpią takie inhibitory, może się to objawiać jako niewystarczająca odpowiedź kliniczna.
W takich przypadkach zaleca się kontakt ze specjalistycznym centrum leczenia hemofilii.
Bezpieczeństwo odnośnie przenoszenia czynników zakaźnych patrz pkt. 4.4
Dzieci i młodzież Częstość, rodzaj i nasilenie reakcji niepożądanych u dzieci są porównywalne, jak u dorosłych.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: +48 22 49 21 301 fax.: +48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Nie zarejestrowano objawów przedawkowania VWF i FVIII. Jednakże nie można wykluczyć ryzyka zakrzepicy w przypadku zastosowania nadzwyczaj wysokich dawek, zwłaszcza produktów VWF zawierających FVIII w wysokim stężeniu.
Grupa farmakoterapeutyczna: Środki przeciwkrwotoczne: połączone czynniki koagulacji krwi, czynnik von Willebranda i VIII czynnik Kod ATC: B02BD06
Czynnik von Willebranda
Haemate P zachowuje się tak samo, jak endogenny VWF.
Prócz roli białka chroniącego VIII czynnik, czynnik von Willebranda bierze udział w adhezji płytek do miejsca zranienia naczynia i gra główną rolę w agregacji płytek.
Podawanie VWF pozwala na skorygowanie nieprawidłowości hemostatycznych, powstałych u pacjentów cierpiących na niedobór VWF na dwóch poziomach:
- VWF powoduje prawidłową adhezję płytek do tkanki podśródbłonkowej naczynia w miejscu jego uszkodzenia (ponieważ wiąże się z tkanką podśródbłonkową naczynia i błoną tkankową), zapewniając zasadniczą hemostazę, co widać poprzez skrócenie czasu krwawienia. Ten efekt ma miejsce natychmiast i wiadomo, że zależy w dużej mierze od wysokiej zawartości multimerów VWF o wysokiej masie cząsteczkowej. - VWF przyczynia się do wyrównania – z niewielkim opóźnieniem niedoboru FVIII. Podawany dożylnie VWF wiąże się z endogennym FVIII (produkowanym przez pacjenta), i poprzez stabilizowanie tego czynnika, przeciwdziała jego nagłej degradacji. Z tego względu efektem pośrednim pierwszej infuzji czystego VWF (produkt VWF z niskim poziomem FVIII) jest przywrócenie, z niewielkim opóźnieniem, normalnego poziomu FVIII:C.
Podawanie preparatu VWF zawierającego FVIII:C przywraca normalny poziom FVIII:C natychmiast po pierwszej infuzji.
Czynnik VIII
Haemate P zachowuje się podobnie, jak endogenny FVIII.
Kompleks VIII czynnika i czynnika von Willebranda składa się z dwóch cząsteczek (VIII czynnika i czynnika von Willebranda) o różnych funkcjach fizjologicznych. Po infuzji dożylnej pacjentowi choremu na hemofilię, VIII czynnik wiąże się z czynnikiem von Willebranda w układzie krążenia .
Aktywowany VIII czynnik działa jako kofaktor IX czynnika przyspieszając przekształcanie X czynnika w jego aktywną postać. Aktywowany X czynnik przekształca protrombinę w trombinę. Trombina przekształca fibrynogen w fibrynę, co prowadzi do uformowania skrzepu. Hemofilia A jest to uwarunkowane płcią dziedziczne zaburzenie krzepnięcia krwi spowodowane zmniejszonym poziomem VIII czynnika, które powoduje rozległe krwotoki do stawów, mięśni lub organów wewnętrznych, samoistne bądź spowodowane wypadkiem lub urazem chirurgicznym. Poprzez terapię zastępczą poziom VIII czynnika w osoczu zwiększa się, pozwalając na tymczasowe wyrównanie niedoboru czynnika i ustąpienie tendencji do krwawień.
Należy zauważyć, że średnioroczny wskaźnik krwawienia nie jest porównywalny między różnymi koncentratami czynników i pomiędzy różnymi badaniami klinicznymi.
Czynnik von Willebranda
Farmakokinetykę preparatu Haemate P oceniono na 28 pacjentach chorych na VWD [typ 1 n=10; typ 2A n=10; typ 2M n=1, typ 3 n=7] przy braku krwawienia. Średni końcowy okres półtrwania VWF: RCo (dwuprzedziałowy model) wynosił 9,9 godzin (zakres: 2,8 do 51,1 godzin).Średni początkowy okres półtrwania wynosił 1,47 godzin (zakres: 0,28 do 13,86 godzin). Średni odzysk in vivo aktywności VWF: RCo wynosił 1,9 (j.m./dl)/(j.m./kg) [zakres: 0,6 do 4,5 (j.m./dl)/(j.m./kg). Średnia wartość pola pod krzywą AUC wynosiła 1664 j.m./dl*h (zakres 142 do 3846 j.m./dl*h), średni czas obecności leku w organizmie MRT wynosił 13,7 h (zakres 3,0 do 44,6 godzin) a średnia wartość klirensu wynosi 4,81 ml/kg/h (zakres 2,08 do 53,0 ml/kg/h).
Najwyższe poziomy VWF w osoczu zwykle występują po ok. 50 min po iniekcji. Najwyższy poziom FVIII występuje między 1-1,5 godz. po iniekcji.
Czynnik VIII
Po wstrzyknięciu dożylnym następuje gwałtowny wzrost aktywności VIII czynnika w osoczu (FVIII:C) po którym następuje gwałtowny spadek aktywności i zmniejsza się tempo słabnięcia aktywności. W badaniach przeprowadzonych na pacjentach chorych na hemofilię A stwierdzono średni czas półtrwania 12,6 godz. (zakres: 5,0 do 27,7 godzin). Uzyskano ogólny średni poziom odzysku FVIII in vivo 1,73 j.m./dl na j.m./kg (zakres 0,5 do 4,13). W jednym badaniu średni czas obecności leku w organizmie (MRT) wynosił 19,0 godzin (zakres 14,8 do 40 godzin), średnia wartość pola pod krzywą (AUC) wyniosła 36,1 (%*h)/(j.m./kg)(zakres 14,8 do 72,4 (%*h)/(j.m. kg), średnia wartość klirensu wynosi 2,8 ml/h/kg (zakres 1,4 do 6,7 ml/h/kg).
Dzieci i młodzież Dane dotyczące farmakokinetyki u pacjentów w wieku poniżej 12 lat nie są dostępne.
Haemate P zawiera VIII czynnik i czynnik von Willebranda jako składniki aktywne, pochodzące z ludzkiego osocza i działające jako endogenne składniki osocza. W wyniku podawania pojedynczych dawek Hamate P różnym gatunkom zwierząt nie stwierdzono efektów toksycznych. Przedkliniczne badania polegające na wielokrotnym podawaniu (toksyczność przewlekła, rakotwórczość i mutagenność) nie mogą być wykonywane na konwencjonalnych modelach zwierzęcych z powodu rozwoju przeciwciał po podaniu heterologicznych białek ludzkich.
Wykaz substancji pomocniczych
Proszek: Albumina ludzka Glicyna Sodu chlorek Sodu cytrynian
Sodu wodorotlenek lub kwas solny (w małych ilościach do ustalenia pH)
Dołączony rozpuszczalnik: woda do wstrzykiwań 5/10/15 ml
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, rozcieńczalnikami i rozpuszczalnikami z wyjątkiem wymienionych w pkt. 6.1
Po rekonstytucji stabilność fizykochemiczna utrzymuje się w temperaturze pokojowej (poniżej 25 o C) przez 3 godziny. Z mikrobiologicznego punktu widzenia i z uwagi na fakt, że Haemate P nie zawiera środków konserwujących, produkt po rekonstytucji powinien być natychmiast wykorzystany. W przeciwnym wypadku można przechowywać go do 3 godzin w temperaturze pokojowej.
Po pobraniu do strzykawki produkt powinien zostać natychmiast zużyty.
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25 o C. Nie zamrażać. Przechowywać fiolki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.
Opakowania bezpośrednie
Fiolki z proszkiem: Haemate P 250 j.m. FVIII/600 j.m. VWF: fiolka ze szkła typu I (Ph. Eur.), zamknięta korkiem z gumy bromobutylowej (bezlateksowy), plastikowym dyskiem i aluminiowym kapslem. Haemate P 500 j.m. FVIII/1200 j.m. VWF i Haemate P 1000 j.m. FVIII/2400 j.m. VWF: fiolka ze szkła typu II (Ph. Eur.), zamknięta korkiem z gumy bromobutylowej (bezlateksowy), plastikowym dyskiem i aluminiowym kapslem.
Fiolki z rozpuszczalnikiem (woda do wstrzykiwań): Fiolki ze szkła typu I (Ph.Eur.) zamknięte korkiem z gumy chlorobutylowej lub bromobutylowej (bezlateksowy), plastikowym dyskiem i aluminiowym kapslem.
Zestaw do podawania: 1 system do transferu 20/20 z filtrem, 1 strzykawka jednorazowego użytku o pojemności 5 (10;20) ml, 1 zestaw do wkłucia, 2 waciki nasączone alkoholem, 1 niejałowy plaster.
Dostępne opakowania:
Opakowanie z produktem leczniczym, w dawce 250 j.m. FVIII/600 j.m VWF:
Zestaw do podawania (opakowanie wewnętrzne)
Opakowanie z produktem leczniczy ,w dawce 500 j.m. FVIII/ 1200 VWF: Zestaw do podawania (opakowanie wewnętrzne)
Opakowanie z produktem leczniczym, w dawce 1000 j.m. FVIII/ 2400 j.m. VWF: Zestaw do podawania (opakowanie wewnętrzne)
Informacje ogólne:
• Roztwór powinien być przejrzysty lub lekko opalizujący. Przed podaniem, po przefiltrowaniu /pobieraniu (patrz poniżej) zrekonstytuowany produkt powinien zostać oceniony wizualnie w celu wykluczenia obecności osadu i przebarwień. Nawet w przypadku poprawnego przebiegu procesu rekonstytucji mogą pojawić się pojedyncze strąty lub cząstki. Filtr będący częścią urządzenia Mix2Vial usuwa je całkowicie. Proces filtracji nie ma wpływu na wyliczoną dawkę. Nie używać roztworu, który jest mętny lub zawiera osad po przefiltrowaniu. • Proces rekonstytucji oraz pobierania produktu do strzykawki powinien się odbywać w warunkach aseptycznych.
Rekonstytucja
Doprowadzić roztwór do temperatury pokojowej. Upewnić się, że nasadki z obu fiolek (z
i z rozpuszczalnikiem) zostały usunięte, a następnie przetrzeć powierzchnię gumowych korków antyseptycznym roztworem i zostawić do wyschnięcia przed otwarciem opakowania Mix2Vial.
Pobieranie i podawanie
W celu wykonania iniekcji Haemate P należy używać plastikowych jednorazowych strzykawek, ponieważ roztwory tego typu mają tendencję do przylegania do powierzchni szkła wszystkich szklanych strzykawek.
Podawać roztwór w powolnej iniekcji lub wlewie dożylnym (patrz punkt 4.2.) uważając, aby nie spowodować aspiracji krwi do strzykawki wypełnionej produktem.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
OBROTU
CSL Behring GmbH Emil-von-Behring Str. 76 Niemcy
Pozwolenia nr: 4699; 4700; 4701
DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia: 22 grudzień 1999 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 24 luty 2014
PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Haemate P 250 j.m. FVIII/600 j.m. VWF, proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Haemate P 500 j.m. FVIII/1200 j.m. VWF, proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Haemate P 1000 j.m. FVIII/2400 j.m. VWF, proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda fiolka produktu leczniczego Haemate P 250/600 j.m. zawiera nominalnie: Po rekonstytucji w 5 ml wody do wstrzykiwań roztwór zawiera 50 j.m./ml FVIII i 120 j.m./ml VWF
Każda fiolka produktu leczniczego Haemate P 500/1200 j.m. zawiera nominalnie: Po rekonstytucji w 10 ml wody do wstrzykiwań roztwór zawiera 50 j.m./ml FVIII i 120 j.m./ml VWF.
Każda fiolka produktu leczniczego Haemate P 1000/2400 j.m. zawiera nominalnie: Po rekonstytucji w 15 ml wod y do wstrzykiwań roztwór zawiera 66.6 j.m./ml FVIII i 160 j.m./ml VWF
Moc czynnika VIII (j.m.) określa się przy użyciu metody chromogennej zgodnej z Farmakopeą Europejską. Swoista aktywność FVIII Haemate P wynosi około 2-6 j.m. czynnika VIII/mg białka.
Moc czynnika VWF (j.m.) jest mierzona za pomocą wiązania glikoproteiny IbM (VWF: GPIbM) i wyrażana w j.m. aktywności kofaktora ristocetyny (VWF:RCo). Swoista aktywność VWF Haemate P wynosi około 5 – 17 j.m. VWF: RCo/mg białka.
Haemate P jest wytwarzany z ludzkiego osocza.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Sód: Haemate P 250/600 j.m. oraz Haemate P 500/1200 j.m. zawiera około 113 mmol/l (2,6 mg/ml) Haemate P 1000/2400 j.m. zawiera około 150 mmol/l (3,5 mg/ml)
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz pkt 6.1
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji. Liofilizat w postaci białego lub jasnożółtego proszku, lub krucha, zestalona masa i bezbarwny, klarowny rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań/infuzji.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Choroba von Willebranda (VWD)
Profilaktyka i leczenie krwotoków lub krwawień powstających w trakcie zabiegów operacyjnych w przypadkach, gdy leczenie desmopresyną (DDAVP) jest nieskuteczne lub przeciwwskazane.
Hemofilia A (wrodzony niedobór VIII czynnika)
Profilaktyka i leczenie krwawień u pacjentów z hemofilią A.
Produkt może być stosowany w terapii nabytego niedoboru VIII czynnika oraz w leczeniu pacjentów, u których występują przeciwciała przeciw VIII czynnikowi.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Leczenie VWD i hemofilii A wymaga nadzoru lekarza doświadczonego w leczeniu zaburzeń hemostatycznych.
Dawkowanie
Choroba von Willebranda:
Ważne, aby obliczać dawkę używajc podanej liczby jednostek międzynarodowych (j.m.) VWF:RCo .
Zazwyczaj 1 j.m./kg VWF: RCo podnosi poziom VWF: RCo w krwioobiegu o 0,02 j.m./ml (2%).
Powinno się osiągnąć poziomy VWF: RCo rzędu > 0,6 j.m./ml (60%) i FVIII:C rzędu > 0,4 j.m./ml (40%).
Zazwyczaj do uzyskania hemostazy zaleca się 40-80 j.m. czynnika von Willebranda (VWF: RCo)/kg i 20-40 j.m. FVIII:C/kg masy ciała.
Może zaistnieć konieczność podania wstępnej dawki 80 j.m./kg czynnika von Willebranda, szczególnie u pacjentów chorych na 3 typ choroby von Willebranda, gdzie utrzymanie odpowiednich poziomów może wymagać większych dawek, niż w przypadku innych typów choroby von Willebranda.
Profilaktyka krwotoku w przypadku operacji lub ciężkiego urazu: W celach profilaktyki nadmiernych krwawień podczas lub po operacji podawanie preparatu należy rozpocząć 1-2 godz. przed zabiegiem operacyjnym.
Następnie należy powtarzać podawanie określonej dawki co 12-24 godz. Dawka i długość leczenia zależą od klinicznego stanu pacjenta, typu i wielkości krwawienia oraz poziomów VWF: RCo i FVIII:C.
Stosując produkt z czynnikiem Willebranda, zawierający VIII czynnik, lekarz prowadzący powinien być świadom, że długotrwałe leczenie preparatem może spowodować nadmierny wzrost poziomu FVIII:C. Po 24- zmniejszenie dawek i/lub wydłużenie okresu pomiędzy podaniem kolejnych dawek.
Dzieci i młodzież Dawkowanie u dzieci jest uzależnione od masy ciała. Ogólnie rzecz biorąc, należy postępować wg tych samych zasad, co w przypadku dawkowania u osób dorosłych. Częstotliwość podawania powinna zależeć od klinicznej skuteczności leku u danego pacjenta.
Hemofilia A
Monitorowanie leczenia W czasie leczenia należy właściwie oznaczyć poziomy VIII czynnika w celu odmierzenia właściwej dawki, która ma być podana pacjentowi oraz częstotliwości powtarzanych wlewów. Reakcje poszczególnych pacjentów na VIII czynnik mogą być zróżnicowane, z uwagi na różne poziomy odzysku oraz różne czasy półtrwania. Dawkowanie w oparciu o masę ciała może wymagać dostosowania w przypadku pacjentów z nadwagą lub niedowagą. Szczególnie w przypadku poważniejszych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest dokładne monitorowanie terapii substytucyjnej poprzez kontrolę procesu krzepnięcia (poziom aktywności VIII czynnika w osoczu).
Pacjenci powinni być obserwowani pod kątem pojawienia się u nich inhibitorów VIII czynnika. Patrz także pkt 4.4.
Dawkowanie i czas trwania terapii zastępczej są zależne od tego, jak duży jest niedobór VIII czynnika od lokalizacji i zakresu krwawienia oraz od stanu klinicznego danego pacjenta.
Ważne, aby obliczać dawkę używając podanej liczby jednostek międzynarodowych (j.m.) VWF:RCo
Liczba podanych jednostek VIII czynnika wyraża się w jednostkach międzynarodowych (j.m.), związanych z obecną normą WHO, dotyczącą produktów zawierających koncentrat VIII czynnika. Działanie VIII czynnika w osoczu jest wyrażone jako procent (w odniesieniu do normalnego osocza ludzkiego) lub najlepiej w jednostkach międzynarodowych (w odniesieniu do międzynarodowej normy dot. VIII czynnika w osoczu).
Jedna j.m. aktywności VIII czynnika jest równa ilości VIII czynnika w jednym ml normalnego ludzkiego osocza.
Leczenie na żądanie Przeliczenie wymaganej dawki VIII czynnika opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 j.m. VIII czynnika na 1 kg masy ciała zwiększa aktywność osoczowego VIII czynnika o ok. 2% normalnego działania (2 j.m./dl). Wymagane dawkowanie przeliczane jest wg następującego wzoru:
Wymagana liczba jednostek = masa ciała [kg] x pożądany wzrost poziomu VIII czynnika [% lub j.m./dl] x 0,5
Ilość wymagana do podania oraz częstotliwość podawania należy zawsze uzależnić od skuteczności klinicznej leku u poszczególnych pacjentów.
W razie wystąpienia następujących przypadków krwawienia, aktywność VIII czynnika nie powinna spaść poniżej podanych wartości dla aktywności w osoczu (w % lub j.m./dl) w odpowiadającym okresie. W przypadku krwawień i operacji chirurgicznych dawkowanie preparatu można oprzeć na wytycznych podanych w poniższej tabelce.
Rodzaj krwawienia/ zabiegu chirurgicznego
Terapeutyczny poziom aktywności VIII czynnika w osoczu (% lub j.m./dl) Częstość dawkowania (godziny) / czas trwania leczenia (dni)
Krwawienia
Niewielki wylew do stawów, krwawienie z mięśnia lub jamy ustnej
20-40 Powtarzać wlew co 12 do 24 godzin co najmniej przez 1 dzień do czasu ustąpienia bólu i ustania krwawienia lub wyleczenia Rozległy wylew do stawów; wylew do mięśni lub krwiak
30-60 Powtarzać wlew co 12-24 godziny przez bólu i ostrej dysfunkcji
Krwotoki zagrażające życiu:
60-100 Powtarzać wlew co 8 do 24 godzin do czasu ustąpienia zagrożenia Zabiegi chirurgiczne
Niewielkie zabiegi z ekstrakcją zęba włącznie 30-60 Co 24 godziny, co najmniej przez Znaczne zabiegi chirurgiczne 80-100 (przed i pooperacyjnie) Powtarzać wlew co 8 – 24 godziny do odpowiedniego zagojenia rany, następnie terapeutycznie przez co najmniej 7 dni do uzyskania od 30% do 60% (j.m./dl) aktywności VIII czynnika.
Profilaktyka W celach profilaktyki długoterminowej krwawień u pacjentów z ostrą postacią hemofilii A - zwyczajowa dawka wynosi 20 do 40 j.m. VIII czynnika na kg masy ciała co 2-3 dni. W niektórych przypadkach, szczególnie u pacjentów w młodym wieku, konieczne jest podawanie tego czynnika częściej lub w większych dawkach.
Dzieci i młodzież Brak danych pochodzących z badań klinicznych, dotyczących dawkowania Haemate P u dzieci.
Sposób podawania
Do podawania dożylnego. Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.
Wstrzykiwać dożylnie powoli, tempo infuzji/wstrzyknięcia dostosować do stanu pacjenta. Produkt po pobraniu do strzykawki, powinien zostać użyty natychmiast.
W przypadku gdy należy podać większe ilości produktu może on zostać podany w postaci infuzji. W tym celu należy przenieść produkt po rekonstytucji do odpowiedniego zestawu do wlewów.
Tempo wstrzyknięcia lub infuzji nie powinno przekraczać 4 ml/min. Należy obserwować pacjenta w czasie podawania leku. Jeśli wystąpi jakakolwiek reakcja niepożądana, która może być związana z podaniem Heamate P tempo podawania należy zmniejszyć lub wstrzymać podawanie, w zależności od stanu klinicznego pacjenta (patrz także pkt 4.4).
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Identyfikowalność W celu polepszenia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych, nazwa oraz numer serii podawanego produktu powinny być odnotowane.
Nadwrażliwość Możliwe jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości typu alergicznego. W przypadku wystąpienia tych objawów należy przerwać natychmiast podawanie produktu i skontaktować się z lekarzem.
Pacjentów należy poinformować o wczesnych sygnałach nadwrażliwości, jak pokrzywka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, spadek ciśnienia tętniczego i anafilaksja. W przypadku wstrząsu należy przestrzegać aktualnych wytycznych dotyczących terapii wstrząsu.
Haemate 250 j.m FVIII/600 j.m VWF zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na fiolkę, więc można uznać iż jest zasadniczo „wolny od sodu”.
Haemate 500 j.m FVIII/1200 j.m VWF zawiera 26 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 1,3% zalecanej przez WHO maksymalnej dziennej dawki 2 g sodu dla osoby dorosłej.
Haemate 1000 j.m FVIII/2400 j.m VWF zawiera 52,5 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 2,6% zalecanej przez WHO maksymalnej dziennej dawki 2 g sodu dla osoby dorosłej.
Choroba von Willebranda
Istnieje ryzyko powikłań zakrzepowych z zatorem płuc włącznie, szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono czynniki ryzyka kliniczne lub morfologiczne (np. okresy okołooperacyjne bez prowadzenia profilaktyki przeciwzakrzepowej, przedłużające się unieruchomienia, otyłość, przedawkowanie, nowotwór). W związku z tym pacjentów znajdujących się w grupie ryzyka należy obserwować na okoliczność wczesnych objawów zakrzepicy. Należy rozpocząć profilaktykę żylnych powikłań zakrzepowo-zatorowych, zgodnie z aktualnymi zaleceniami.
Podając pacjentowi produkt VWF lekarz prowadzący powinien być świadomy, że długotrwałe leczenie może spowodować nadmierny wzrost FVIII:C. U pacjentów otrzymujących produkty VWF zawierające czynnik FVIII, należy badać poziom FVIII:C w osoczu w celu niedopuszczania do utrzymujących się nadmiernych poziomów FVIII:C w osoczu, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko zakrzepicy. Należy rozważyć włączenie środków przeciwzakrzepowych.
U pacjentów chorujących na chorobę von Willebranda (VWD), zwłaszcza typ 3 choroby, mogą pojawić się neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko VWF. Jeśli nie uzyskano oczekiwanych poziomów aktywności VWR:RCo, lub jeśli krwawienie nie zostało zatrzymane właściwą dawką, należy przeprowadzić test w kierunku obecności inhibitora VWF. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora terapia może być nieskuteczna i należy rozważyć inne opcje leczenia.
Hemofilia A
Inhibitory
Wytwarzanie neutralizujących przeciwciał (inhibitorów) przeciw czynnikowi VIII jest znanym powikłaniem w leczeniu osób z hemofilią typu A. Inhibitory te są zazwyczaj immunoglobulinami IgG skierowanymi przeciwko aktywności prokoagulacyjnej czynnika VIII, którą oznacza się w jednostkach Bethesda (Bethesda Units = BU) na mililitr osocza stosując test zmodyfikowany. Ryzyko wytworzenia inhibitorów jest zależne od ciężkości choroby oraz okresu ekspozycji na czynnik VIII, przy czym ryzyko to jest najwyższe podczas pierwszych 50 dni ekspozycji, ale trwa ono przez całe życie, chociaż pojawia się niezbyt często.
Istotność kliniczna wytwarzania inhibitorów będzie zależeć od miana inhibitorów, przy czym, stwarzają mniejsze ryzyko niewystarczającej odpowiedzi klinicznej niż inhibitory o wysokim mianie.
Ogólnie, wszyscy pacjenci leczeni produktami czynnika krzepnięcia VIII muszą być dokładnie monitorowani, pod względem wytwarzania inhibitorów, poprzez obserwacje stanu klinicznego i ocenę badań laboratoryjnych. Jeśli pomimo zastosowania odpowiedniej dawki nie udaje się osiągnąć oczekiwanego poziomu aktywności czynnika VIII w osoczu lub nie można opanować krwawienia, należy wykonać badanie oceniające obecność inhibitorów czynnika VIII. U pacjentów ze znaczą aktywnością inhibitora leczenie czynnikiem VIII może być nieskuteczne i należy rozważyć inne możliwości terapii. Leczenie takich pacjentów należy prowadzić pod kierunkiem lekarzy doświadczonych w leczeniu hemofilii i inhibitorów czynnika VIII.
Zdarzenia sercowo-naczyniowe U pacjentów z istniejącymi czynnikami ryzyka zaburzeń sercowo naczyniowych, terapia zastępcza czynnikiem FVIII może zwiększyć ryzyko tych zaburzeń.
Powikłania wynikające z wprowadzenia cewnika naczyniowego Jeśli wymagane jest urządzenie do centralnego dostępu żylnego (ang. central venous access device, CVAD), należy uwzględnić ryzyko wystąpienia powikłań związanych z CVAD, w tym zakażeń miejscowych, bakteriemii i zakrzepicy w miejscu wprowadzenia cewnika.
Ocena bezpieczeństwa pod kątem zanieczyszczeń wirusowych Standardowe środki stosowane w celu przeciwdziałania zakażeniom, wynikającym ze stosowania produktów leczniczych przygotowanych z krwi i osocza ludzkiego, obejmują właściwy dobór dawców, badanie poszczególnych donacji oraz puli osocza na obecność swoistych markerów zakażenia oraz stosowanie procedur inaktywacji/usuwania wirusów na etapie produkcji. Mimo tego, stosując terapię przy użyciu środków farmaceutycznych produkowanych na bazie ludzkiej krwi lub osocza nie da się całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to także nieznanych lub niedawno poznanych wirusów i innych patogenów.
Wyżej wspomniane metody są uważane za skuteczne w stosunku do zapobiegania przenoszeniu wirusów otoczkowych, takich jak wirus ludzkiego niedoboru odporności (HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) i wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz do takich wirusów bezotoczkowych jak wirus zapalenia wątroby typu A (HAV).
Podjęte środki mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19.
Zakażenie parwowirusem B19 może mieć poważne skutki dla kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. anemia hemolityczna).
Należy rozważyć szczepienie (zapalenie wątroby typu A i B) w przypadku pacjentów, którzy regularnie/okresowo otrzymują produkty FVIII/VWF wytworzone na bazie ludzkiego osocza.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Badania na zwierzętach dotyczące szkodliwego wpływu na reprodukcję z użyciem Haemate P nie były prowadzone.
Choroba von Willebranda
Inaczej jest w przypadku choroby von Willebranda, z uwagi na jej dziedziczność autosomalną. Kobiety są w tym przypadku nawet bardziej narażone niż mężczyźni, z powodu występowania u nich dodatkowych krwawień powodujących ryzyko, jak menstruacja, ciąża, poród, urodzenie dziecka czy komplikacje ginekologiczne. Na podstawie doświadczeń gromadzonych po wprowadzeniu preparatu na rynek zaleca się substytucję VWF w leczeniu i profilaktyce silnych krwawień. Brak badań klinicznych dotyczących terapii substytucyjnej VWF u kobiet w ciąży lub karmiących.
Hemofilia A Z uwagi na rzadkie występowanie hemofilii A u kobiet brak badań dotyczących stosowania VIII czynnika podczas ciąży i karmienia piersią.
W związku z tym VWF i FVIII powinny być stosowane podczas ciąży i laktacji tylko jeżeli istnieją wyraźne wskazania.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Haemate P nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
4.8 Działania niepożądane
Poniższe dane na temat działań niepożądanych są oparte na doświadczeniach zebranych po wprowadzeniu produktu na rynek. Podsumowanie profilu bezpieczeństwa Podczas leczenia preparatem Haemate P u młodzieży i dorosłych mogą wystąpić następujące działania niepożądane: Reakcje nadwrażliwości lub alergiczne, epizody zakrzepowo-zatorowe oraz gorączka. Ponadto u pacjentów może dojść do powstania inhibitorów FVIII i VWF. Tabelaryczny wykaz działań niepożądanych
Działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie z systemem klasyfikacji układów i narządów MedDRA.
Działania niepożądane w zależności od częstości ich występowania: bardzo często (≥ 1/10); c zęst o (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (> 1/1 000 do < 1/100); rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000); nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Wzorzec MedDRA klasyfikacji układów i narządów Działania niepożądane Częstość występowania Zaburzenia krwi i układu chłonnego Hiperwolemia Hemoliza Inhibicja czynnika VWF Inhibicja czynnika VIII Nieznana Nieznana
Bardzo rzadko
Bardzo często (PUN)* Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Gorączka Bardzo rzadko Zaburzenia układu immunologicznego Nadwrażliwość (reakcje alergiczne) Bardzo rzadko Zaburzenia naczyniowe Zakrzepica Epizody zakrzepowo-zatorowe Bardzo rzadko Bardzo rzadko *Częstotliwość opiera się na badaniach wszystkich produktów FVIII, które obejmowały pacjentów z ciężką hemofilią typu A. PUL= pacjenci uprzednio leczeni, PUN= pacjenci uprzednio nieleczeni.
Opis wybranych reakcji niepożądanych
• Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Jeśli niezbędne jest podawanie dużych dawek lub częste podawanie, lub gdy obecne są inhibitory lub w przypadku opieki przed- i pooperacyjnej, wszystkich pacjentów należy obserwować w kierunku hiperwolemii. Ponadto pacjentów z grupami krwi A, B i AB należy obserwować w kierunku objawów hemolizy wewnątrznaczyniowej i/lub zmniejszających się wartości hematokrytu.
• Zaburzenia ogólne i w miejscu podania
Bardzo rzadkie przypadki gorączki.
• Zaburzenia układu immunologicznego
Bardzo rzadko może wystąpić nadwrażliwość lub reakcje alergiczne (które mogą obejmować obrzęk naczynioruchowy, uczucie pieczenia i kłucia w miejscu iniekcji, dreszcze, zaczerwienienie twarzy, pokrzywka uogólniona, ból głowy, skórny odczyn alergiczny (pokrzywka), spadek ciśnienia tętniczego, letarg, nudności, niepokój, tachykardia, ucisk w klatce piersiowej, mrowienie, wymioty, świszczący oddech), które w niektórych przypadkach mogą doprowadzić do ostrej anafilaksji (w tym wstrząsu).
Choroba von Willebranda
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
U pacjentów cierpiących na VWD, zwłaszcza typ 3 choroby, mogą bardzo rzadko pojawić się neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko VWF. Objawem obecności inhibitorów jest niewystarczająca reakcja kliniczna. Przeciwciała wytrącają się i mogą pojawić się przy reakcjach anafilaktycznych. W związku z tym pacjenci, u których zaobserwowano reakcję anafilaktyczną powinni być poddani badaniu na obecność inhibitora.
W takich przypadkach zaleca się kontakt ze specjalistycznym ośrodkiem leczenia hemofilii.
• Zaburzenia naczyniowe
Bardzo rzadko istnieje ryzyko epizodów zakrzepowych / zakrzepowo-zatorowych (z zatorowością płucną włącznie).
U pacjentów otrzymujących produkty VWF utrzymujące się nadmierne poziomy FVIII:C w osoczu mogą zwiększyć ryzyko powikłań zakrzepowych (patrz także punkt 4.4)
Hemofilia A
• Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Wytwarzanie przeciwciał neutralizujących (inhibitorów) może występować u pacjentów z hemofilią A leczonych czynnikiem VIII, w tym produktem leczniczym Haemate P. Jeżeli wystąpią takie inhibitory, może się to objawiać jako niewystarczająca odpowiedź kliniczna.
W takich przypadkach zaleca się kontakt ze specjalistycznym centrum leczenia hemofilii.
Bezpieczeństwo odnośnie przenoszenia czynników zakaźnych patrz pkt. 4.4
Dzieci i młodzież Częstość, rodzaj i nasilenie reakcji niepożądanych u dzieci są porównywalne, jak u dorosłych.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: +48 22 49 21 301 fax.: +48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Nie zarejestrowano objawów przedawkowania VWF i FVIII. Jednakże nie można wykluczyć ryzyka zakrzepicy w przypadku zastosowania nadzwyczaj wysokich dawek, zwłaszcza produktów VWF zawierających FVIII w wysokim stężeniu.
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Środki przeciwkrwotoczne: połączone czynniki koagulacji krwi, czynnik von Willebranda i VIII czynnik Kod ATC: B02BD06
Czynnik von Willebranda
Haemate P zachowuje się tak samo, jak endogenny VWF.
Prócz roli białka chroniącego VIII czynnik, czynnik von Willebranda bierze udział w adhezji płytek do miejsca zranienia naczynia i gra główną rolę w agregacji płytek.
Podawanie VWF pozwala na skorygowanie nieprawidłowości hemostatycznych, powstałych u pacjentów cierpiących na niedobór VWF na dwóch poziomach:
- VWF powoduje prawidłową adhezję płytek do tkanki podśródbłonkowej naczynia w miejscu jego uszkodzenia (ponieważ wiąże się z tkanką podśródbłonkową naczynia i błoną tkankową), zapewniając zasadniczą hemostazę, co widać poprzez skrócenie czasu krwawienia. Ten efekt ma miejsce natychmiast i wiadomo, że zależy w dużej mierze od wysokiej zawartości multimerów VWF o wysokiej masie cząsteczkowej. - VWF przyczynia się do wyrównania – z niewielkim opóźnieniem niedoboru FVIII. Podawany dożylnie VWF wiąże się z endogennym FVIII (produkowanym przez pacjenta), i poprzez stabilizowanie tego czynnika, przeciwdziała jego nagłej degradacji. Z tego względu efektem pośrednim pierwszej infuzji czystego VWF (produkt VWF z niskim poziomem FVIII) jest przywrócenie, z niewielkim opóźnieniem, normalnego poziomu FVIII:C.
Podawanie preparatu VWF zawierającego FVIII:C przywraca normalny poziom FVIII:C natychmiast po pierwszej infuzji.
Czynnik VIII
Haemate P zachowuje się podobnie, jak endogenny FVIII.
Kompleks VIII czynnika i czynnika von Willebranda składa się z dwóch cząsteczek (VIII czynnika i czynnika von Willebranda) o różnych funkcjach fizjologicznych. Po infuzji dożylnej pacjentowi choremu na hemofilię, VIII czynnik wiąże się z czynnikiem von Willebranda w układzie krążenia .
Aktywowany VIII czynnik działa jako kofaktor IX czynnika przyspieszając przekształcanie X czynnika w jego aktywną postać. Aktywowany X czynnik przekształca protrombinę w trombinę. Trombina przekształca fibrynogen w fibrynę, co prowadzi do uformowania skrzepu. Hemofilia A jest to uwarunkowane płcią dziedziczne zaburzenie krzepnięcia krwi spowodowane zmniejszonym poziomem VIII czynnika, które powoduje rozległe krwotoki do stawów, mięśni lub organów wewnętrznych, samoistne bądź spowodowane wypadkiem lub urazem chirurgicznym. Poprzez terapię zastępczą poziom VIII czynnika w osoczu zwiększa się, pozwalając na tymczasowe wyrównanie niedoboru czynnika i ustąpienie tendencji do krwawień.
Należy zauważyć, że średnioroczny wskaźnik krwawienia nie jest porównywalny między różnymi koncentratami czynników i pomiędzy różnymi badaniami klinicznymi.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne.
Czynnik von Willebranda
Farmakokinetykę preparatu Haemate P oceniono na 28 pacjentach chorych na VWD [typ 1 n=10; typ 2A n=10; typ 2M n=1, typ 3 n=7] przy braku krwawienia. Średni końcowy okres półtrwania VWF: RCo (dwuprzedziałowy model) wynosił 9,9 godzin (zakres: 2,8 do 51,1 godzin).Średni początkowy okres półtrwania wynosił 1,47 godzin (zakres: 0,28 do 13,86 godzin). Średni odzysk in vivo aktywności VWF: RCo wynosił 1,9 (j.m./dl)/(j.m./kg) [zakres: 0,6 do 4,5 (j.m./dl)/(j.m./kg). Średnia wartość pola pod krzywą AUC wynosiła 1664 j.m./dl*h (zakres 142 do 3846 j.m./dl*h), średni czas obecności leku w organizmie MRT wynosił 13,7 h (zakres 3,0 do 44,6 godzin) a średnia wartość klirensu wynosi 4,81 ml/kg/h (zakres 2,08 do 53,0 ml/kg/h).
Najwyższe poziomy VWF w osoczu zwykle występują po ok. 50 min po iniekcji. Najwyższy poziom FVIII występuje między 1-1,5 godz. po iniekcji.
Czynnik VIII
Po wstrzyknięciu dożylnym następuje gwałtowny wzrost aktywności VIII czynnika w osoczu (FVIII:C) po którym następuje gwałtowny spadek aktywności i zmniejsza się tempo słabnięcia aktywności. W badaniach przeprowadzonych na pacjentach chorych na hemofilię A stwierdzono średni czas półtrwania 12,6 godz. (zakres: 5,0 do 27,7 godzin). Uzyskano ogólny średni poziom odzysku FVIII in vivo 1,73 j.m./dl na j.m./kg (zakres 0,5 do 4,13). W jednym badaniu średni czas obecności leku w organizmie (MRT) wynosił 19,0 godzin (zakres 14,8 do 40 godzin), średnia wartość pola pod krzywą (AUC) wyniosła 36,1 (%*h)/(j.m./kg)(zakres 14,8 do 72,4 (%*h)/(j.m. kg), średnia wartość klirensu wynosi 2,8 ml/h/kg (zakres 1,4 do 6,7 ml/h/kg).
Dzieci i młodzież Dane dotyczące farmakokinetyki u pacjentów w wieku poniżej 12 lat nie są dostępne.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Haemate P zawiera VIII czynnik i czynnik von Willebranda jako składniki aktywne, pochodzące z ludzkiego osocza i działające jako endogenne składniki osocza. W wyniku podawania pojedynczych dawek Hamate P różnym gatunkom zwierząt nie stwierdzono efektów toksycznych. Przedkliniczne badania polegające na wielokrotnym podawaniu (toksyczność przewlekła, rakotwórczość i mutagenność) nie mogą być wykonywane na konwencjonalnych modelach zwierzęcych z powodu rozwoju przeciwciał po podaniu heterologicznych białek ludzkich.
6.1
Wykaz substancji pomocniczych
Proszek: Albumina ludzka Glicyna Sodu chlorek Sodu cytrynian
Sodu wodorotlenek lub kwas solny (w małych ilościach do ustalenia pH)
Dołączony rozpuszczalnik: woda do wstrzykiwań 5/10/15 ml
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie mieszać produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi, rozcieńczalnikami i rozpuszczalnikami z wyjątkiem wymienionych w pkt. 6.1
6.3 Okres ważności
Po rekonstytucji stabilność fizykochemiczna utrzymuje się w temperaturze pokojowej (poniżej 25 o C) przez 3 godziny. Z mikrobiologicznego punktu widzenia i z uwagi na fakt, że Haemate P nie zawiera środków konserwujących, produkt po rekonstytucji powinien być natychmiast wykorzystany. W przeciwnym wypadku można przechowywać go do 3 godzin w temperaturze pokojowej.
Po pobraniu do strzykawki produkt powinien zostać natychmiast zużyty.
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25 o C. Nie zamrażać. Przechowywać fiolki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Opakowania bezpośrednie
Fiolki z proszkiem: Haemate P 250 j.m. FVIII/600 j.m. VWF: fiolka ze szkła typu I (Ph. Eur.), zamknięta korkiem z gumy bromobutylowej (bezlateksowy), plastikowym dyskiem i aluminiowym kapslem. Haemate P 500 j.m. FVIII/1200 j.m. VWF i Haemate P 1000 j.m. FVIII/2400 j.m. VWF: fiolka ze szkła typu II (Ph. Eur.), zamknięta korkiem z gumy bromobutylowej (bezlateksowy), plastikowym dyskiem i aluminiowym kapslem.
Fiolki z rozpuszczalnikiem (woda do wstrzykiwań): Fiolki ze szkła typu I (Ph.Eur.) zamknięte korkiem z gumy chlorobutylowej lub bromobutylowej (bezlateksowy), plastikowym dyskiem i aluminiowym kapslem.
Zestaw do podawania: 1 system do transferu 20/20 z filtrem, 1 strzykawka jednorazowego użytku o pojemności 5 (10;20) ml, 1 zestaw do wkłucia, 2 waciki nasączone alkoholem, 1 niejałowy plaster.
Dostępne opakowania:
Opakowanie z produktem leczniczym, w dawce 250 j.m. FVIII/600 j.m VWF:
Zestaw do podawania (opakowanie wewnętrzne)
Opakowanie z produktem leczniczy ,w dawce 500 j.m. FVIII/ 1200 VWF: Zestaw do podawania (opakowanie wewnętrzne)
Opakowanie z produktem leczniczym, w dawce 1000 j.m. FVIII/ 2400 j.m. VWF: Zestaw do podawania (opakowanie wewnętrzne)
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaInformacje ogólne:
• Roztwór powinien być przejrzysty lub lekko opalizujący. Przed podaniem, po przefiltrowaniu /pobieraniu (patrz poniżej) zrekonstytuowany produkt powinien zostać oceniony wizualnie w celu wykluczenia obecności osadu i przebarwień. Nawet w przypadku poprawnego przebiegu procesu rekonstytucji mogą pojawić się pojedyncze strąty lub cząstki. Filtr będący częścią urządzenia Mix2Vial usuwa je całkowicie. Proces filtracji nie ma wpływu na wyliczoną dawkę. Nie używać roztworu, który jest mętny lub zawiera osad po przefiltrowaniu. • Proces rekonstytucji oraz pobierania produktu do strzykawki powinien się odbywać w warunkach aseptycznych.
Rekonstytucja
Doprowadzić roztwór do temperatury pokojowej. Upewnić się, że nasadki z obu fiolek (z
i z rozpuszczalnikiem) zostały usunięte, a następnie przetrzeć powierzchnię gumowych korków antyseptycznym roztworem i zostawić do wyschnięcia przed otwarciem opakowania Mix2Vial.
1. Otworzyć opakowanie zawierające Mix2Vial usuwając folię zabezpieczającą.
Nie wyjmować Mix2Vial z blistra.2. Umieścić fiolkę z rozpuszczalnikiem na czystej i równej powierzchni i mocno
przytrzymać. Nie wyjmując z blistra zestawu Mix2Vial nałożyć jego niebieską końcówkę z igłą na korek fiolki rozpuszczalnika i naciskając pionowo w dół przebić korek fiolki rozpuszczalnika.3. Przytrzymując krawędź zestawu Mix2Vial ostrożnie zdjąć blister pociągając go
pionowo do góry. Należy zwrócić uwagę aby zdjąć jedynie blister a nie cały zestaw Mix2Vial.4. Umieścić fiolkę z Haemate P na czystej i gładkiej powierzchni. Odwrócić do
góry dnem fiolkę z rozpuszczalnikiem i dołączonym do niej łącznikiem Mix2Vial.Naciskając przezroczystą końcówkę z igła pionowo w dół przebić korek fiolki z Haemate P. Rozpuszczalnik samoczynnie zostanie przetransferowany do fiolki z Haemate P.5. Jedną ręką uchwycić fiolkę z Haemate P przyłączoną do zestawu Mix2Vial,
drugą ręką uchwycić fiolkę z rozpuszczalnikiem także przyłączoną do zestawu Mix2Vial i ostrożnie rozkręcić zestaw na dwie części unikając nadmiernego tworzenia się piany podczas rozpuszczania Haemate P. Fiolkę po rozpuszczalniku wraz z niebieską końcówką zestawu Mix2Vial usunąć.6. Doprowadzić do pełnego rozpuszczenia produktu delikatnie poruszając ruchem
obrotowym fiolkę z Haemate P z przyłączoną przezroczystą końcówką zestawu Mix 2Vial. Nie wstrząsać.7. Nabrać powietrza do pustej jałowej strzykawki. Trzymając fiolkę z Haemate P
pionowo korkiem do góry, przyłączyć strzykawkę do połączenia Luer Lock zestawu Mix2Vial. Wstrzyknąć powietrze do fiolki z Haemate P.Pobieranie i podawanie
8. Przytrzymując tłok strzykawki odwrócić fiolkę wraz ze strzykawką do góry
dnem i nabrać roztwór do strzykawki, powoli odciągając tłok.9. Po napełnieniu strzykawki roztworem, mocno uchwycić cylinder strzykawki
(utrzymując strzykawkę tłokiem do dołu) i odłączyć zestaw Mix2Vial od strzykawki.W celu wykonania iniekcji Haemate P należy używać plastikowych jednorazowych strzykawek, ponieważ roztwory tego typu mają tendencję do przylegania do powierzchni szkła wszystkich szklanych strzykawek.
Podawać roztwór w powolnej iniekcji lub wlewie dożylnym (patrz punkt 4.2.) uważając, aby nie spowodować aspiracji krwi do strzykawki wypełnionej produktem.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
OBROTU
CSL Behring GmbH Emil-von-Behring Str. 76 Niemcy
Pozwolenia nr: 4699; 4700; 4701
DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia: 22 grudzień 1999 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 24 luty 2014
PRODUKTU LECZNICZEGO