Deprexetin
Fluoxetinum
Kapsułki twarde 20 mg | Fluoxetini hydrochloridum 20 mg
Bausch Health Poland Sp. z o.o. ICN Polfa Rzeszów S.A., Polska Polska
Ulotka
ULOTKA DOŁĄCZONA DO OPAKOWANIA: INFORMACJA DLA PACJENTA
Deprexetin, 20 mg, kapsułki twarde Fluoxetinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
Deprexetin zawiera substancję czynną fluoksetynę, która należy do grupy leków przeciwdepresyjnych zwanych selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI).
Lek ten stosuje się w następujących wskazaniach:
Dorośli: • epizody dużej depresji; • zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne; • bulimia (żarłoczność psychiczna), w której Deprexetin stosuje się wraz z psychoterapią w celu zmniejszenia chęci objadania się i zwracania spożytych pokarmów.
Młodzież i dzieci w wieku 8 lat i powyżej: • epizody depresji o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, gdy objawy depresji nie ustępują po 4-6 sesjach psychoterapii. U dzieci i osób młodych z depresją o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego Deprexetin można stosować tylko w połączeniu z jednoczesną terapią psychologiczną.
Kiedy nie stosować leku Deprexetin • jeśli pacjent ma uczulenie na chlorowodorek fluoksetyny lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6). Jeśli wystąpi wysypka lub inna reakcja alergiczna (np. swędzenie, obrzęk ust lub twarzy albo skrócony oddech), należy bezzwłocznie przerwać przyjmowanie leku i skontaktować się z lekarzem; • jeśli pacjent zażywa leki zwane nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy, np. iproniazyd (patrz „Deprexetin a inne leki”);
• jeśli pacjent przyjmuje metoprolol (stosowany w leczeniu chorób serca).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Deprexetin należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.
Należy powiedzieć lekarzowi, jeżeli u pacjenta występuje:
• padaczka lub drgawki. Jeśli pacjent ma drgawki lub zwiększa się częstość drgawek, należy bezzwłocznie skontaktować się z lekarzem. Może wystąpić potrzeba zaprzestania stosowania leku Deprexetin; • mania obserwowana obecnie lub w przeszłości. Jeżeli wystąpi epizod manii, należy bezzwłocznie skontaktować się z lekarzem, ponieważ może być konieczne zaprzestanie stosowania leku Deprexetin; • cukrzyca (konieczna może być zmiana przez lekarza dawki insuliny lub innego leku przeciwcukrzycowego); • zaburzenia wątroby (lekarz może dostosować dawkę); • zaburzenia serca; • niskie tętno spoczynkowe i (lub) niedobór soli u pacjenta, w wyniku ciężkiej biegunki i wymiotów, albo stosowania leków moczopędnych (diuretyków); • zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe w oku, np. w przebiegu jaskry; • trwające leczenie lekami moczopędnymi (diuretykami), zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku; • trwające leczenie elektrowstrząsami (ECT); • zaburzenia krzepnięcia w przeszłości lub siniaki, albo nieprawidłowe krwawienie, lub jeśli pacjentka jest w ciąży (patrz „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność”); • trwające leczenie lekami rozrzedzającymi krew (patrz „Deprexetin a inne leki”); • trwające leczenie tamoksyfenem (stosowanym w leczeniu raka piersi) (patrz „Deprexetin a inne leki”); • niepokój wraz z koniecznością poruszania się, często połączoną z niemożnością siedzenia lub ustania w miejscu (akatyzja). Zwiększenie dawki leku Deprexetin może nasilić powyższe objawy; • gorączka, sztywność mięśni lub drżenie, zmiany stanu psychicznego, takie jak: splątanie, drażliwość lub skrajne pobudzenie, co może świadczyć o tzw. zespole serotoninowym lub złośliwym zespole neuroleptycznym. Choć stany te występują rzadko, mogą one zagrażać życiu; należy wówczas bezzwłocznie skontaktować się z lekarzem, ponieważ może być konieczne zaprzestanie stosowania leku Deprexetin; • jeżeli pacjent przyjmuje lub przyjmował w ciągu ostatnich 14 dni inne leki zwane nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) (patrz „Deprexetin a inne leki”).
Myśli samobójcze, nasilenie depresji lub niepokoju U pacjentów z depresją i (lub) stanami lękowymi mogą niekiedy wystąpić myśli o okaleczeniu się lub samobójstwie. Taki stan może się nasilać, gdy pacjent rozpoczyna stosowanie leków przeciwdepresyjnych i może utrzymywać się dopóki lek nie zacznie w pełni działać, co zwykle następuje po dwóch tygodniach leczenia, choć czasami później. Myśli takie zdarzają się częściej: - u pacjentów, którzy mieli już wcześniej myśli o samobójstwie lub okaleczeniu się; - jeśli pacjent jest młodą osobą dorosłą. Dane pochodzące z badań klinicznych pokazują, że ryzyko zachowań samobójczych u osób w wieku poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, które były leczone lekami przeciwdepresyjnymi, jest większe. Jeśli u pacjenta wystąpi chęć okaleczenia się lub myśli samobójcze, należy natychmiast zgłosić się do lekarza lub udać się do najbliższego szpitala.
Pomocne może okazać się poinformowanie krewnych lub bliskich przyjaciół o tym, że pacjent choruje na depresję lub nerwicę lękową i poproszenie ich o przeczytanie tej ulotki. Pacjent może poprosić te osoby o poinformowanie go, jeśli stwierdzą, że objawy depresji lub niepokoju nasiliły się, albo jeśli zauważą zmiany w jego zachowaniu.
Leki takie, jak Deprexetin (tak zwane SSRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (patrz punkt 4). W niektórych przypadkach objawy te utrzymywały się po przerwaniu leczenia.
Dzieci i młodzież (w wieku od 8 do 18 lat) Pacjenci w wieku poniżej 18 lat przyjmujący leki z tej grupy narażeni są na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, takich jak próby samobójcze, myśli samobójcze i wrogość (szczególnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu). Deprexetin można stosować u dzieci i młodzieży w wieku od 8 do 18 lat wyłącznie do leczenia umiarkowanych lub ciężkich epizodów depresji (w połączeniu z terapią psychologiczną), ale nie do leczenia innych chorób.
Ponadto, dotychczas brak jest informacji na temat długoterminowego bezpieczeństwa stosowania leku Deprexetin w tej grupie wiekowej, w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania, rozwoju emocjonalnego, psychicznego i zachowania. Mimo to, lekarz prowadzący może przepisać Deprexetin pacjentom w wieku poniżej 18 lat do leczenia umiarkowanych lub ciężkich epizodów depresji, w połączeniu z terapią psychologiczną, gdy zdecyduje, że jest to najkorzystniejsze dla pacjenta. Jeśli lekarz prowadzący przepisał Deprexetin
pacjentowi w wieku poniżej 18 lat a budzi to wątpliwości, należy porozmawiać z nim ponownie. W przypadku rozwoju lub nasilenia się wyżej wymienionych objawów u pacjenta w wieku poniżej 18 lat przyjmującego Deprexetin, należy poinformować o tym lekarza prowadzącego.
Leku Deprexetin nie należy stosować w leczeniu dzieci w wieku poniżej 8 lat.
Deprexetin a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio a także o lekach, które pacjent planuje stosować. Deprexetin może wpływać na działanie innych leków (interakcja), szczególnie następujących: • inhibitory monoaminooksydazy (IMAO): nie należy stosować leku Deprexetin jednocześnie lub przed upływem 14 dni z innymi lekami przeciwdepresyjnymi zwanymi nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy (np. iproniazyd). Stosowanie inhibitorów IMAO jednocześnie z wieloma lekami, w tym z lekiem Deprexetin, może spowodować wystąpienie ciężkich lub nawet zagrażających życiu działań niepożądanych. Terapię lekiem Deprexetin należy rozpoczynać co najmniej 2 tygodnie po zakończeniu stosowania nieodwracalnych, nieselektywnych IMAO. Podobnie, należy odczekać 5 tygodni po zakończeniu przyjmowania leku Deprexetin, zanim rozpocznie się stosowanie leków z tej grupy. Tym niemniej, terapię lekiem Deprexetin można rozpocząć już następnego dnia po przerwaniu leczenia określonymi odwracalnymi IMAO, takimi jak moklobemid, linezolid (antybiotyk), chlorek metylotioniniowy (błękit metylenowy). Niektóre inhibitory MAO typu B (selegilina) można stosować jednocześnie z lekiem Deprexetin pod warunkiem, że pacjent jest pod ścisłą obserwacją lekarza; • metoprolol (lek stosowany m.in. w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi i chorobach serca); • lit, tryptofan, tramadol (silny lek przeciwbólowy), tryptany (stosowane w leczeniu migreny) a także leki zawierające ziele dziurawca zwyczajnego: ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego wzrasta w przypadku stosowania tych leków jednocześnie z lekiem Deprexetin. Lekarz prowadzący będzie ściśle monitorować stan pacjenta; • fenytoina (lek przeciwpadaczkowy); ponieważ Deprexetin może wpływać na stężenie tego leku we krwi, może być konieczne zachowanie większej ostrożności podczas rozpoczynania leczenia
fenytoiną oraz częstsze kontrole w przypadku jednoczesnego stosowania fenytoiny z lekiem Deprexetin; • leki, które mogą wpływać na rytm serca, powodując wydłużenie tak zwanego odstępu QT: − leki przeciwartymiczne klasy IA i III; − leki przeciwpsychotyczne np. pochodne fenotiazyny, pimozyd, haloperydol; − niektóre leki stosowane w leczeniu zakażeń, np. sparfloksacyna, moksyfloksacyna, erytromycyna podawana dożylnie, pentamidyna; − leki przeciwmalaryczne, zwłaszcza halofantryna; − niektóre leki przeciwhistaminowe (astemizol, mizolastyna); − mekwitazyna (stosowana w leczeniu alergii); w przypadku jednoczesnego stosowania zalecane jest zachowanie szczególnej ostrożności. Lekarz będzie ściśle monitorować stan pacjenta; • niektóre leki stosowane w leczeniu chorób serca (flekainid, propafenon i nebiwolol), atomoksetyna (lek stosowany w leczeniu ADHD), karbamazepina (lek przeciwpadaczkowy), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TLPD), rysperydon (stosowany w leczeniu zaburzeń psychicznych) - Deprexetin może mieć wpływ na zmianę stężenia tych leków we krwi, dlatego lekarz może zalecić zmniejszenie dawek tych leków w przypadku stosowania z lekiem Deprexetin; • tamoksyfen (stosowany w leczeniu raka piersi): Deprexetin może zmieniać stężenie tego leku we krwi i nie można wykluczyć zmniejszenia działania tamoksyfenu. Lekarz prowadzący może rozważyć leczenie innym lekiem przeciwdepresyjnym; • doustne leki przeciwzakrzepowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), kwas acetylosalicylowy: Deprexetin może zwiększać ryzyko krwawień, dlatego też w trakcie jednoczesnego stosowania lekarz może zlecić wykonywanie dodatkowych badań laboratoryjnych.
Niektóre leki mogą zaburzać działanie leku Deprexetin lub zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych. Dotyczy to zwłaszcza następujących leków: • cyproheptadyna (stosowana w leczeniu alergii): stosowana jednocześnie z lekiem Deprexetin może zmniejszać jego działanie przeciwdepresyjne; • leki powodujące zmniejszenie stężenia sodu we krwi (hiponatremię), takie jak m.in. leki moczopędne (diuretyki), desmopresyna (lek zmniejszający wytwarzanie moczu), karbamazepina, okskarbamazepina (lek przeciwpadaczkowy): jednoczesne stosowanie z lekiem Deprexetin może nasilać ryzyko wystąpienia tego działania niepożądanego; • leki, które mogą obniżać próg drgawkowy, np. TLPD, inne leki z grupy SSRI, pochodne fenotiazyny, niektóre leki stosowane w leczeniu zakażeń (meflochina, chlorochina), bupropion (lek przeciwdepresyjny), tramadol: jednoczesne stosowanie z lekiem Deprexetin może zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia drgawek.
Deprexetin z jedzeniem, piciem i alkoholem Deprexetin
można przyjmować razem z pokarmem lub bez, jak pacjent woli. W trakcie terapii tym lekiem należy unikać picia alkoholu.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży, lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Jeśli pacjentka jest w ciąży, może być w ciąży lub planuje mieć dziecko, powinna jak najszybciej porozmawiać o tym z lekarzem.
U dzieci, których matki przyjmowały fluoksetynę podczas pierwszych kilku miesięcy ciąży, ryzyko wad wrodzonych (szczególnie serca) jest zwiększone. Ogólnie, około 1 dziecko na 100 rodzi się z wadą serca, zaś u kobiet, które przyjmowały fluoksetynę - około 2 na 100. Pacjentka i jej lekarz mogą zdecydować o stopniowym zaprzestaniu przyjmowania leku Deprexetin w czasie ciąży. Lekarz
prowadzący może jednak w szczególnych okolicznościach zalecić pacjentce kontynuowanie przyjmowania leku Deprexetin.
Stosowanie leków takich jak Deprexetin podczas ciąży, zwłaszcza w trzech ostatnich miesiącach ciąży, może zwiększać ryzyko wystąpienia u dziecka ciężkich powikłań zwanych przetrwałym nadciśnieniem płucnym noworodków (PPHN), które powodują, że dziecko oddycha szybciej a jego skóra przybiera niebieskawą barwę. Objawy te pojawiają się u dziecka zwykle w ciągu pierwszych położną.
Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania leku u kobiet w ciąży, zwłaszcza w ostatnim trymestrze lub tuż przed porodem, ponieważ zgłaszano występowanie następujących objawów u nowonarodzonych dzieci: drażliwość, drżenie, osłabienie mięśni, nieustanny płacz, trudności ze ssaniem lub ze snem.
Przyjmowanie leku Deprexetin pod koniec ciąży może zwiększać ryzyko poważnego krwotoku z pochwy, występującego krótko po porodzie, zwłaszcza jeśli w wywiadzie stwierdzono u pacjentki zaburzenia krzepnięcia krwi. Jeśli pacjentka przyjmuje lek Deprexetin, powinna poinformować o tym lekarza lub położną, aby mogli udzielić pacjentce odpowiednich porad.
Karmienie piersią Fluoksetyna przenika do mleka kobiecego i może spowodować wystąpienie działań niepożądanych u karmionego piersią dziecka. Podczas leczenia można karmić piersią jedynie w przypadku absolutnej konieczności. U kobiet karmiących piersią lekarz prowadzący może zalecić stosowanie fluoksetyny w mniejszej dawce.
Wpływ na płodność W badaniach na zwierzętach wykazano, że fluoksetyna może obniżać jakość nasienia. Teoretycznie może to wpływać na płodność, choć dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Deprexetin może pogarszać zdolność oceny sytuacji i sprawność ruchową. Nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn bez zasięgnięcia porady lekarza lub farmaceuty.
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza. Nie należy przyjmować większej liczby kapsułek, niż zalecił lekarz. Kapsułki należy połykać popijając wodą. Nie rozgryzać kapsułek. Dorośli: Zwykle zalecana dawka leku to: Depresja: zalecana dawka dobowa wynosi 1 kapsułkę (20 mg) na dobę. Lekarz prowadzący dokona oceny i w razie potrzeby dostosuje dawkę w ciągu 3 do 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia. W razie konieczności, dawkę można stopniowo zwiększać do maksimum 3 kapsułek (60 mg) na dobę. Dawka powinna być zwiększana ostrożnie, aby zapewnić stosowanie najmniejszej skutecznej dawki. Samopoczucie może nie poprawić się natychmiast po rozpoczęciu przyjmowania leku przeciw depresji. Dzieje się tak dlatego, ponieważ pierwsze skutki leczenia mogą być odczuwalne dopiero po kilku tygodniach leczenia. Pacjenci z depresją powinni być leczeni przez co najmniej 6 miesięcy. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne: zalecana dawka wynosi od 1 kapsułki (20 mg) na dobę. Lekarz prowadzący dokona oceny i w razie potrzeby dostosuje dawkę po 2 tygodniach leczenia. W razie konieczności, dawkę można stopniowo zwiększać do maksimum 3 kapsułek (60 mg) na dobę. Jeżeli nie nastąpi poprawa w ciągu 10 tygodni, lekarz prowadzący rozważy zasadność
dalszego stosowania leku Deprexetin. Bulimia (żarłoczność psychiczna): zalecana dawka dobowa wynosi 60 mg (3 kapsułki). Dzieci i młodzież (w wieku od 8 do 18 lat): Leczenie powinien rozpoczynać i nadzorować specjalista. Dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę (podawane jako 2,5 ml fluoksetyny w postaci płynu doustnego). Po 1 do 2 tygodni lekarz prowadzący może zwiększyć dawkę do 20 mg na dobę. Dawka powinna być zwiększana ostrożnie, aby zapewnić stosowanie najmniejszej skutecznej dawki. Dzieci o mniejszej masie ciała mogą wymagać mniejszych dawek. Jeśli w ciągu 6 miesięcy nie nastąpi satysfakcjonująca poprawa stanu chorego, lekarz rozważy zasadność dalszego leczenia. Jeśli poprawa nie nastąpi po 9 tygodniach, lekarz dokona ponownej oceny leczenia.
Pacjenci w podeszłym wieku Dawkę leku należy zwiększać stopniowo, a dawka dobowa na ogół nie powinna przekraczać 40 mg (2 kapsułki). Maksymalna dawka dobowa wynosi 60 mg.
Zaburzenia czynności wątroby Jeżeli występują zaburzenia wątroby lub stosowane są inne leki, które mogą wpływać na lek Deprexetin, lekarz prowadzący może przepisać mniejsze dawki lub zalecić stosowanie fluoksetyny co drugi dzień.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Deprexetin • Jeśli pacjent przyjął zbyt dużą liczbę kapsułek, powinien udać się do najbliższego szpitala (oddziału ratunkowego) lub skontaktować się z lekarzem. • Pacjent powinien zabrać ze sobą opakowanie leku Deprexetin.
Do objawów przedawkowania należą: nudności, wymioty, drgawki, zaburzenia serca (nieregularny rytm serca i zatrzymanie serca), zaburzenia płuc i zmiany w stanie umysłowym zmieniające się od pobudzenia do śpiączki.
Pominięcie zastosowania leku Deprexetin • W przypadku pominięcia dawki leku należy przyjąć kolejną dawkę następnego dnia o zwykłej porze. Nie należy przyjmować podwójnej dawki leku w celu uzupełnienia pominiętej dawki. • Przyjmowanie leku o tej samej porze każdego dnia pomaga pamiętać o regularnym stosowaniu leku.
Przerwanie stosowania leku Deprexetin • Nie należy przerywać leczenia bez porozumienia z lekarzem, nawet w przypadku zaobserwowania poprawy stanu zdrowia. Ważne, aby kontynuować przyjmowanie leku. • Należy zadbać o to, aby nigdy nie zabrakło leku do kontynuacji leczenia.
Po przerwaniu stosowania leku Deprexetin rzadko mogą wystąpić następujące objawy (objawy odstawienne): zawroty głowy, uczucie drętwienia i mrowienia, lęk, zaburzenia snu (intensywne sny, koszmary senne, bezsenność), niepokój lub pobudzenie, niezwykłe zmęczenie lub osłabienie, uczucie niepokoju, nudności lub wymioty (nudności lub złe samopoczucie), drżenie, bóle głowy.
U większości osób objawy odstawienia leku mają łagodny przebieg i ustępują samoistnie w ciągu kilku tygodni. Jeśli po przerwaniu leczenia wystąpią jakiekolwiek objawy należy skontaktować się z lekarzem.
Podczas odstawiania leku Deprexetin lekarz pomoże stopniowo zmniejszyć dawkę w ciągu jednego lub dwóch tygodni - co pomoże ograniczyć ryzyko wystąpienia objawów odstawienia.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
• Jeśli u pacjenta występują myśli o samookaleczeniu lub samobójstwie, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub udać się do szpitala (patrz punkt 2). • Jeśli u pacjenta wystąpi wysypka lub reakcja alergiczna, objawiająca się: świądem, obrzękiem w obrębie ust i (lub) języka, świszczącym i (lub) płytkim oddechem czy trudnościami z oddychaniem, należy natychmiast przerwać stosowanie leku i skontaktować się z lekarzem. • Jeśli pacjent odczuwa niepokój i nie może usiedzieć lub ustać w miejscu, może to być objaw zwany akatyzją (rzadkie działanie niepożądane); zwiększanie dawki leku Deprexetin może pogorszyć stan pacjenta. W takim przypadku należy skontaktować się z lekarzem. • Jeśli wystąpi zaczerwienienie skóry, a następnie pojawią się pęcherze i skóra zacznie się łuszczyć, należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza. Objawy te mogą świadczyć o rzadko występujących ciężkich skórnych reakcjach niepożądanych, takich jak zespół Stevensa-Johnsona, czy zespół Lyella.
U niektórych pacjentów stwierdzano: • łączne występowanie objawów (określanych jako zespół serotoninowy), takich jak niewyjaśniona gorączka z przyspieszeniem częstości oddechów lub akcji serca, nadmierne pocenie się, sztywność lub drżenie mięśni, dezorientacja, skrajne pobudzenie lub senność (rzadko); • wydłużenie odcinka QT w badaniu EKG, zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca (rzadko).
Jeżeli występuje którykolwiek z powyższych objawów, należy niezwłocznie poinformować lekarza lub farmaceutę.
Następujące działania niepożądane także obserwowano u pacjentów przyjmujących fluoksetynę:
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów) • bezsenność • ból głowy • biegunka, nudności • zmęczenie, osłabienie
Często (mogą wystąpić nie więcej niż u 1 na 10 pacjentów) • zmniejszenie apetytu, jadłowstręt, zmniejszenie masy ciała • nerwowość, lęk • niepokój • uczucie napięcia • obniżenie lub utrata popędu seksualnego, zaburzenia erekcji, trudności z wytryskiem • trudności ze snem, niezwyczajne sny, w tym koszmary • zaburzenia uwagi • zawroty głowy • zaburzenia smaku • senność, ospałość • drżenie • niewyraźne widzenie • uczucie szybkiego lub nieregularnego bicia serca • uderzenia gorąca • ziewanie
• niestrawność, wymioty • suchość w jamie ustnej • wysypka, pokrzywka, swędzenie • nadmierne pocenie się • ból stawów • częstsze oddawanie moczu • krwawienia z dróg rodnych • uczucie zdenerwowania • dreszcze
Niezbyt często (mogą wystąpić nie więcej niż u 1 na 100 pacjentów) • uczucie obcości (depersonalizacja) • nienaturalnie dobry lub euforyczny nastrój • dziwne myśli • zaburzenia seksualne, trudności z osiąganiem orgazmu, w tym brak orgazmu • myśli samobójcze lub myśli o samookaleczeniu • zgrzytanie zębami • drżenie mięśni, mimowolne ruchy, trudności z równowagą lub koordynacją ruchową • zaburzenia pamięci • powiększone (rozszerzone) źrenice • szumy w uszach • niskie ciśnienie krwi • skrócenie oddechu • krwawienie z nosa • trudności w połykaniu • krwawienia z przewodu pokarmowego (w tym najczęściej krwawienia z dziąseł, krwawe wymioty, krew w kale, smoliste stolce) • wypadanie włosów • zwiększona skłonność do tworzenia się siniaków • zimne poty • trudności w oddawaniu moczu • uczucie chłodu lub gorąca • uczucie przygnębienia, złe samopoczucie • nieprawidłowe wyniki badań wątroby
Rzadko (mogą wystąpić nie więcej niż u 1 na 1 000 pacjentów) • niskie stężenie sodu we krwi • zmniejszenie liczby płytek krwi, co zwiększa ryzyko krwawienia lub tworzenia się siniaków • zmniejszenie liczby białych krwinek (leukopenia, neutropenia) • omamy • pobudzenie, mania, hipomania • napady paniki • dezorientacja • jąkanie się • agresywne zachowania • drgawki • zapalenie naczyń, rozszerzenie naczyń krwionośnych • zapalenie krtani • zaburzenia płuc • ból w przełyku • zapalenie wątroby • wybroczyny
• nadwrażliwość na światło słoneczne • ból mięśni • trudności z oddawaniem moczu, zatrzymanie moczu • wytwarzanie mleka w gruczołach piersiowych • bolesny, długotrwały wzwód prącia • krwawienie z błon śluzowych • nieprawidłowe wartości wyników badań laboratoryjnych oceniających czynność wątroby • wysypka skórna w postaci pęcherzy wyglądających jak tarcze celownicze (z ciemnymi plamkami w środku, otoczonymi jaśniejszym kręgiem z ciemnym pierścieniem na brzegach) - tzw. rumień wielopostaciowy • nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego
Częstość nieznana (nie może zostać określona na podstawie dostępnych danych) • ciężki krwotok z pochwy, występujący krótko po porodzie (krwotok poporodowy), patrz dodatkowe informacje w podpunkcie „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność”
Złamania kości - U pacjentów przyjmujących leki z tej samej grupy co Deprexetin obserwowano zwiększone ryzyko złamań kości. Intensywność i częstotliwość objawów niepożądanych może maleć w trakcie leczenia wraz z upływem czasu.
Dzieci i młodzież (8-18 lat) – dodatkowo, oprócz powyżej wymienionych możliwych działań niepożądanych, Deprexetin może powodować spowolnienie wzrostu oraz opóźnienie dojrzewania płciowego. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci częściej obserwowano także zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze), wrogość, reakcje maniakalne. Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu. Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu.
Jak wygląda Deprexetin i co zawiera opakowanie Deprexetin produkowany jest w postaci kapsułek twardych mających kremowo-jasnozielony kolor i wypełnionych białym, bezwonnym proszkiem. Opakowanie (tekturowe pudełko) zawiera 30 kapsułek twardych (3 blistry z folii Aluminium/PVC zawierające po 10 kapsułek). Podmiot odpowiedzialny PharmaSwiss Česká republika s.r.o. Jankovcova 1569/2c Republika Czeska
Wytwórca ICN Polfa Rzeszów S.A. ul. Przemysłowa 2 35-959 Rzeszów
Bausch Health Poland sp. z o.o. ul. Przemysłowa 2 35-959 Rzeszów
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Deprexetin, 20 mg, kapsułki twarde Fluoxetinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
1. Co to jest Deprexetin i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Deprexetin
3. Jak stosować Deprexetin
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać Deprexetin
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. CO TO JEST DEPREXETIN I W JAKIM CELU SIĘ GO STOSUJE
Deprexetin zawiera substancję czynną fluoksetynę, która należy do grupy leków przeciwdepresyjnych zwanych selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI).
Lek ten stosuje się w następujących wskazaniach:
Dorośli: • epizody dużej depresji; • zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne; • bulimia (żarłoczność psychiczna), w której Deprexetin stosuje się wraz z psychoterapią w celu zmniejszenia chęci objadania się i zwracania spożytych pokarmów.
Młodzież i dzieci w wieku 8 lat i powyżej: • epizody depresji o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, gdy objawy depresji nie ustępują po 4-6 sesjach psychoterapii. U dzieci i osób młodych z depresją o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego Deprexetin można stosować tylko w połączeniu z jednoczesną terapią psychologiczną.
2. INFORMACJE WAŻNE PRZED ZASTOSOWANIEM LEKU DEPREXETIN
Kiedy nie stosować leku Deprexetin • jeśli pacjent ma uczulenie na chlorowodorek fluoksetyny lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6). Jeśli wystąpi wysypka lub inna reakcja alergiczna (np. swędzenie, obrzęk ust lub twarzy albo skrócony oddech), należy bezzwłocznie przerwać przyjmowanie leku i skontaktować się z lekarzem; • jeśli pacjent zażywa leki zwane nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy, np. iproniazyd (patrz „Deprexetin a inne leki”);
• jeśli pacjent przyjmuje metoprolol (stosowany w leczeniu chorób serca).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Deprexetin należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.
Należy powiedzieć lekarzowi, jeżeli u pacjenta występuje:
• padaczka lub drgawki. Jeśli pacjent ma drgawki lub zwiększa się częstość drgawek, należy bezzwłocznie skontaktować się z lekarzem. Może wystąpić potrzeba zaprzestania stosowania leku Deprexetin; • mania obserwowana obecnie lub w przeszłości. Jeżeli wystąpi epizod manii, należy bezzwłocznie skontaktować się z lekarzem, ponieważ może być konieczne zaprzestanie stosowania leku Deprexetin; • cukrzyca (konieczna może być zmiana przez lekarza dawki insuliny lub innego leku przeciwcukrzycowego); • zaburzenia wątroby (lekarz może dostosować dawkę); • zaburzenia serca; • niskie tętno spoczynkowe i (lub) niedobór soli u pacjenta, w wyniku ciężkiej biegunki i wymiotów, albo stosowania leków moczopędnych (diuretyków); • zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe w oku, np. w przebiegu jaskry; • trwające leczenie lekami moczopędnymi (diuretykami), zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku; • trwające leczenie elektrowstrząsami (ECT); • zaburzenia krzepnięcia w przeszłości lub siniaki, albo nieprawidłowe krwawienie, lub jeśli pacjentka jest w ciąży (patrz „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność”); • trwające leczenie lekami rozrzedzającymi krew (patrz „Deprexetin a inne leki”); • trwające leczenie tamoksyfenem (stosowanym w leczeniu raka piersi) (patrz „Deprexetin a inne leki”); • niepokój wraz z koniecznością poruszania się, często połączoną z niemożnością siedzenia lub ustania w miejscu (akatyzja). Zwiększenie dawki leku Deprexetin może nasilić powyższe objawy; • gorączka, sztywność mięśni lub drżenie, zmiany stanu psychicznego, takie jak: splątanie, drażliwość lub skrajne pobudzenie, co może świadczyć o tzw. zespole serotoninowym lub złośliwym zespole neuroleptycznym. Choć stany te występują rzadko, mogą one zagrażać życiu; należy wówczas bezzwłocznie skontaktować się z lekarzem, ponieważ może być konieczne zaprzestanie stosowania leku Deprexetin; • jeżeli pacjent przyjmuje lub przyjmował w ciągu ostatnich 14 dni inne leki zwane nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) (patrz „Deprexetin a inne leki”).
Myśli samobójcze, nasilenie depresji lub niepokoju U pacjentów z depresją i (lub) stanami lękowymi mogą niekiedy wystąpić myśli o okaleczeniu się lub samobójstwie. Taki stan może się nasilać, gdy pacjent rozpoczyna stosowanie leków przeciwdepresyjnych i może utrzymywać się dopóki lek nie zacznie w pełni działać, co zwykle następuje po dwóch tygodniach leczenia, choć czasami później. Myśli takie zdarzają się częściej: - u pacjentów, którzy mieli już wcześniej myśli o samobójstwie lub okaleczeniu się; - jeśli pacjent jest młodą osobą dorosłą. Dane pochodzące z badań klinicznych pokazują, że ryzyko zachowań samobójczych u osób w wieku poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, które były leczone lekami przeciwdepresyjnymi, jest większe. Jeśli u pacjenta wystąpi chęć okaleczenia się lub myśli samobójcze, należy natychmiast zgłosić się do lekarza lub udać się do najbliższego szpitala.
Pomocne może okazać się poinformowanie krewnych lub bliskich przyjaciół o tym, że pacjent choruje na depresję lub nerwicę lękową i poproszenie ich o przeczytanie tej ulotki. Pacjent może poprosić te osoby o poinformowanie go, jeśli stwierdzą, że objawy depresji lub niepokoju nasiliły się, albo jeśli zauważą zmiany w jego zachowaniu.
Leki takie, jak Deprexetin (tak zwane SSRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (patrz punkt 4). W niektórych przypadkach objawy te utrzymywały się po przerwaniu leczenia.
Dzieci i młodzież (w wieku od 8 do 18 lat) Pacjenci w wieku poniżej 18 lat przyjmujący leki z tej grupy narażeni są na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, takich jak próby samobójcze, myśli samobójcze i wrogość (szczególnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu). Deprexetin można stosować u dzieci i młodzieży w wieku od 8 do 18 lat wyłącznie do leczenia umiarkowanych lub ciężkich epizodów depresji (w połączeniu z terapią psychologiczną), ale nie do leczenia innych chorób.
Ponadto, dotychczas brak jest informacji na temat długoterminowego bezpieczeństwa stosowania leku Deprexetin w tej grupie wiekowej, w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania, rozwoju emocjonalnego, psychicznego i zachowania. Mimo to, lekarz prowadzący może przepisać Deprexetin pacjentom w wieku poniżej 18 lat do leczenia umiarkowanych lub ciężkich epizodów depresji, w połączeniu z terapią psychologiczną, gdy zdecyduje, że jest to najkorzystniejsze dla pacjenta. Jeśli lekarz prowadzący przepisał Deprexetin
pacjentowi w wieku poniżej 18 lat a budzi to wątpliwości, należy porozmawiać z nim ponownie. W przypadku rozwoju lub nasilenia się wyżej wymienionych objawów u pacjenta w wieku poniżej 18 lat przyjmującego Deprexetin, należy poinformować o tym lekarza prowadzącego.
Leku Deprexetin nie należy stosować w leczeniu dzieci w wieku poniżej 8 lat.
Deprexetin a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio a także o lekach, które pacjent planuje stosować. Deprexetin może wpływać na działanie innych leków (interakcja), szczególnie następujących: • inhibitory monoaminooksydazy (IMAO): nie należy stosować leku Deprexetin jednocześnie lub przed upływem 14 dni z innymi lekami przeciwdepresyjnymi zwanymi nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy (np. iproniazyd). Stosowanie inhibitorów IMAO jednocześnie z wieloma lekami, w tym z lekiem Deprexetin, może spowodować wystąpienie ciężkich lub nawet zagrażających życiu działań niepożądanych. Terapię lekiem Deprexetin należy rozpoczynać co najmniej 2 tygodnie po zakończeniu stosowania nieodwracalnych, nieselektywnych IMAO. Podobnie, należy odczekać 5 tygodni po zakończeniu przyjmowania leku Deprexetin, zanim rozpocznie się stosowanie leków z tej grupy. Tym niemniej, terapię lekiem Deprexetin można rozpocząć już następnego dnia po przerwaniu leczenia określonymi odwracalnymi IMAO, takimi jak moklobemid, linezolid (antybiotyk), chlorek metylotioniniowy (błękit metylenowy). Niektóre inhibitory MAO typu B (selegilina) można stosować jednocześnie z lekiem Deprexetin pod warunkiem, że pacjent jest pod ścisłą obserwacją lekarza; • metoprolol (lek stosowany m.in. w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi i chorobach serca); • lit, tryptofan, tramadol (silny lek przeciwbólowy), tryptany (stosowane w leczeniu migreny) a także leki zawierające ziele dziurawca zwyczajnego: ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego wzrasta w przypadku stosowania tych leków jednocześnie z lekiem Deprexetin. Lekarz prowadzący będzie ściśle monitorować stan pacjenta; • fenytoina (lek przeciwpadaczkowy); ponieważ Deprexetin może wpływać na stężenie tego leku we krwi, może być konieczne zachowanie większej ostrożności podczas rozpoczynania leczenia
fenytoiną oraz częstsze kontrole w przypadku jednoczesnego stosowania fenytoiny z lekiem Deprexetin; • leki, które mogą wpływać na rytm serca, powodując wydłużenie tak zwanego odstępu QT: − leki przeciwartymiczne klasy IA i III; − leki przeciwpsychotyczne np. pochodne fenotiazyny, pimozyd, haloperydol; − niektóre leki stosowane w leczeniu zakażeń, np. sparfloksacyna, moksyfloksacyna, erytromycyna podawana dożylnie, pentamidyna; − leki przeciwmalaryczne, zwłaszcza halofantryna; − niektóre leki przeciwhistaminowe (astemizol, mizolastyna); − mekwitazyna (stosowana w leczeniu alergii); w przypadku jednoczesnego stosowania zalecane jest zachowanie szczególnej ostrożności. Lekarz będzie ściśle monitorować stan pacjenta; • niektóre leki stosowane w leczeniu chorób serca (flekainid, propafenon i nebiwolol), atomoksetyna (lek stosowany w leczeniu ADHD), karbamazepina (lek przeciwpadaczkowy), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TLPD), rysperydon (stosowany w leczeniu zaburzeń psychicznych) - Deprexetin może mieć wpływ na zmianę stężenia tych leków we krwi, dlatego lekarz może zalecić zmniejszenie dawek tych leków w przypadku stosowania z lekiem Deprexetin; • tamoksyfen (stosowany w leczeniu raka piersi): Deprexetin może zmieniać stężenie tego leku we krwi i nie można wykluczyć zmniejszenia działania tamoksyfenu. Lekarz prowadzący może rozważyć leczenie innym lekiem przeciwdepresyjnym; • doustne leki przeciwzakrzepowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), kwas acetylosalicylowy: Deprexetin może zwiększać ryzyko krwawień, dlatego też w trakcie jednoczesnego stosowania lekarz może zlecić wykonywanie dodatkowych badań laboratoryjnych.
Niektóre leki mogą zaburzać działanie leku Deprexetin lub zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych. Dotyczy to zwłaszcza następujących leków: • cyproheptadyna (stosowana w leczeniu alergii): stosowana jednocześnie z lekiem Deprexetin może zmniejszać jego działanie przeciwdepresyjne; • leki powodujące zmniejszenie stężenia sodu we krwi (hiponatremię), takie jak m.in. leki moczopędne (diuretyki), desmopresyna (lek zmniejszający wytwarzanie moczu), karbamazepina, okskarbamazepina (lek przeciwpadaczkowy): jednoczesne stosowanie z lekiem Deprexetin może nasilać ryzyko wystąpienia tego działania niepożądanego; • leki, które mogą obniżać próg drgawkowy, np. TLPD, inne leki z grupy SSRI, pochodne fenotiazyny, niektóre leki stosowane w leczeniu zakażeń (meflochina, chlorochina), bupropion (lek przeciwdepresyjny), tramadol: jednoczesne stosowanie z lekiem Deprexetin może zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia drgawek.
Deprexetin z jedzeniem, piciem i alkoholem Deprexetin
można przyjmować razem z pokarmem lub bez, jak pacjent woli. W trakcie terapii tym lekiem należy unikać picia alkoholu.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży, lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Ciąża Jeśli pacjentka jest w ciąży, może być w ciąży lub planuje mieć dziecko, powinna jak najszybciej porozmawiać o tym z lekarzem.
U dzieci, których matki przyjmowały fluoksetynę podczas pierwszych kilku miesięcy ciąży, ryzyko wad wrodzonych (szczególnie serca) jest zwiększone. Ogólnie, około 1 dziecko na 100 rodzi się z wadą serca, zaś u kobiet, które przyjmowały fluoksetynę - około 2 na 100. Pacjentka i jej lekarz mogą zdecydować o stopniowym zaprzestaniu przyjmowania leku Deprexetin w czasie ciąży. Lekarz
prowadzący może jednak w szczególnych okolicznościach zalecić pacjentce kontynuowanie przyjmowania leku Deprexetin.
Stosowanie leków takich jak Deprexetin podczas ciąży, zwłaszcza w trzech ostatnich miesiącach ciąży, może zwiększać ryzyko wystąpienia u dziecka ciężkich powikłań zwanych przetrwałym nadciśnieniem płucnym noworodków (PPHN), które powodują, że dziecko oddycha szybciej a jego skóra przybiera niebieskawą barwę. Objawy te pojawiają się u dziecka zwykle w ciągu pierwszych położną.
Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania leku u kobiet w ciąży, zwłaszcza w ostatnim trymestrze lub tuż przed porodem, ponieważ zgłaszano występowanie następujących objawów u nowonarodzonych dzieci: drażliwość, drżenie, osłabienie mięśni, nieustanny płacz, trudności ze ssaniem lub ze snem.
Przyjmowanie leku Deprexetin pod koniec ciąży może zwiększać ryzyko poważnego krwotoku z pochwy, występującego krótko po porodzie, zwłaszcza jeśli w wywiadzie stwierdzono u pacjentki zaburzenia krzepnięcia krwi. Jeśli pacjentka przyjmuje lek Deprexetin, powinna poinformować o tym lekarza lub położną, aby mogli udzielić pacjentce odpowiednich porad.
Karmienie piersią Fluoksetyna przenika do mleka kobiecego i może spowodować wystąpienie działań niepożądanych u karmionego piersią dziecka. Podczas leczenia można karmić piersią jedynie w przypadku absolutnej konieczności. U kobiet karmiących piersią lekarz prowadzący może zalecić stosowanie fluoksetyny w mniejszej dawce.
Wpływ na płodność W badaniach na zwierzętach wykazano, że fluoksetyna może obniżać jakość nasienia. Teoretycznie może to wpływać na płodność, choć dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Deprexetin może pogarszać zdolność oceny sytuacji i sprawność ruchową. Nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn bez zasięgnięcia porady lekarza lub farmaceuty.
3. JAK STOSOWAĆ DEPREXETIN
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza. Nie należy przyjmować większej liczby kapsułek, niż zalecił lekarz. Kapsułki należy połykać popijając wodą. Nie rozgryzać kapsułek. Dorośli: Zwykle zalecana dawka leku to: Depresja: zalecana dawka dobowa wynosi 1 kapsułkę (20 mg) na dobę. Lekarz prowadzący dokona oceny i w razie potrzeby dostosuje dawkę w ciągu 3 do 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia. W razie konieczności, dawkę można stopniowo zwiększać do maksimum 3 kapsułek (60 mg) na dobę. Dawka powinna być zwiększana ostrożnie, aby zapewnić stosowanie najmniejszej skutecznej dawki. Samopoczucie może nie poprawić się natychmiast po rozpoczęciu przyjmowania leku przeciw depresji. Dzieje się tak dlatego, ponieważ pierwsze skutki leczenia mogą być odczuwalne dopiero po kilku tygodniach leczenia. Pacjenci z depresją powinni być leczeni przez co najmniej 6 miesięcy. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne: zalecana dawka wynosi od 1 kapsułki (20 mg) na dobę. Lekarz prowadzący dokona oceny i w razie potrzeby dostosuje dawkę po 2 tygodniach leczenia. W razie konieczności, dawkę można stopniowo zwiększać do maksimum 3 kapsułek (60 mg) na dobę. Jeżeli nie nastąpi poprawa w ciągu 10 tygodni, lekarz prowadzący rozważy zasadność
dalszego stosowania leku Deprexetin. Bulimia (żarłoczność psychiczna): zalecana dawka dobowa wynosi 60 mg (3 kapsułki). Dzieci i młodzież (w wieku od 8 do 18 lat): Leczenie powinien rozpoczynać i nadzorować specjalista. Dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę (podawane jako 2,5 ml fluoksetyny w postaci płynu doustnego). Po 1 do 2 tygodni lekarz prowadzący może zwiększyć dawkę do 20 mg na dobę. Dawka powinna być zwiększana ostrożnie, aby zapewnić stosowanie najmniejszej skutecznej dawki. Dzieci o mniejszej masie ciała mogą wymagać mniejszych dawek. Jeśli w ciągu 6 miesięcy nie nastąpi satysfakcjonująca poprawa stanu chorego, lekarz rozważy zasadność dalszego leczenia. Jeśli poprawa nie nastąpi po 9 tygodniach, lekarz dokona ponownej oceny leczenia.
Pacjenci w podeszłym wieku Dawkę leku należy zwiększać stopniowo, a dawka dobowa na ogół nie powinna przekraczać 40 mg (2 kapsułki). Maksymalna dawka dobowa wynosi 60 mg.
Zaburzenia czynności wątroby Jeżeli występują zaburzenia wątroby lub stosowane są inne leki, które mogą wpływać na lek Deprexetin, lekarz prowadzący może przepisać mniejsze dawki lub zalecić stosowanie fluoksetyny co drugi dzień.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Deprexetin • Jeśli pacjent przyjął zbyt dużą liczbę kapsułek, powinien udać się do najbliższego szpitala (oddziału ratunkowego) lub skontaktować się z lekarzem. • Pacjent powinien zabrać ze sobą opakowanie leku Deprexetin.
Do objawów przedawkowania należą: nudności, wymioty, drgawki, zaburzenia serca (nieregularny rytm serca i zatrzymanie serca), zaburzenia płuc i zmiany w stanie umysłowym zmieniające się od pobudzenia do śpiączki.
Pominięcie zastosowania leku Deprexetin • W przypadku pominięcia dawki leku należy przyjąć kolejną dawkę następnego dnia o zwykłej porze. Nie należy przyjmować podwójnej dawki leku w celu uzupełnienia pominiętej dawki. • Przyjmowanie leku o tej samej porze każdego dnia pomaga pamiętać o regularnym stosowaniu leku.
Przerwanie stosowania leku Deprexetin • Nie należy przerywać leczenia bez porozumienia z lekarzem, nawet w przypadku zaobserwowania poprawy stanu zdrowia. Ważne, aby kontynuować przyjmowanie leku. • Należy zadbać o to, aby nigdy nie zabrakło leku do kontynuacji leczenia.
Po przerwaniu stosowania leku Deprexetin rzadko mogą wystąpić następujące objawy (objawy odstawienne): zawroty głowy, uczucie drętwienia i mrowienia, lęk, zaburzenia snu (intensywne sny, koszmary senne, bezsenność), niepokój lub pobudzenie, niezwykłe zmęczenie lub osłabienie, uczucie niepokoju, nudności lub wymioty (nudności lub złe samopoczucie), drżenie, bóle głowy.
U większości osób objawy odstawienia leku mają łagodny przebieg i ustępują samoistnie w ciągu kilku tygodni. Jeśli po przerwaniu leczenia wystąpią jakiekolwiek objawy należy skontaktować się z lekarzem.
Podczas odstawiania leku Deprexetin lekarz pomoże stopniowo zmniejszyć dawkę w ciągu jednego lub dwóch tygodni - co pomoże ograniczyć ryzyko wystąpienia objawów odstawienia.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. MOŻLIWE DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
• Jeśli u pacjenta występują myśli o samookaleczeniu lub samobójstwie, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub udać się do szpitala (patrz punkt 2). • Jeśli u pacjenta wystąpi wysypka lub reakcja alergiczna, objawiająca się: świądem, obrzękiem w obrębie ust i (lub) języka, świszczącym i (lub) płytkim oddechem czy trudnościami z oddychaniem, należy natychmiast przerwać stosowanie leku i skontaktować się z lekarzem. • Jeśli pacjent odczuwa niepokój i nie może usiedzieć lub ustać w miejscu, może to być objaw zwany akatyzją (rzadkie działanie niepożądane); zwiększanie dawki leku Deprexetin może pogorszyć stan pacjenta. W takim przypadku należy skontaktować się z lekarzem. • Jeśli wystąpi zaczerwienienie skóry, a następnie pojawią się pęcherze i skóra zacznie się łuszczyć, należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza. Objawy te mogą świadczyć o rzadko występujących ciężkich skórnych reakcjach niepożądanych, takich jak zespół Stevensa-Johnsona, czy zespół Lyella.
U niektórych pacjentów stwierdzano: • łączne występowanie objawów (określanych jako zespół serotoninowy), takich jak niewyjaśniona gorączka z przyspieszeniem częstości oddechów lub akcji serca, nadmierne pocenie się, sztywność lub drżenie mięśni, dezorientacja, skrajne pobudzenie lub senność (rzadko); • wydłużenie odcinka QT w badaniu EKG, zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca (rzadko).
Jeżeli występuje którykolwiek z powyższych objawów, należy niezwłocznie poinformować lekarza lub farmaceutę.
Następujące działania niepożądane także obserwowano u pacjentów przyjmujących fluoksetynę:
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów) • bezsenność • ból głowy • biegunka, nudności • zmęczenie, osłabienie
Często (mogą wystąpić nie więcej niż u 1 na 10 pacjentów) • zmniejszenie apetytu, jadłowstręt, zmniejszenie masy ciała • nerwowość, lęk • niepokój • uczucie napięcia • obniżenie lub utrata popędu seksualnego, zaburzenia erekcji, trudności z wytryskiem • trudności ze snem, niezwyczajne sny, w tym koszmary • zaburzenia uwagi • zawroty głowy • zaburzenia smaku • senność, ospałość • drżenie • niewyraźne widzenie • uczucie szybkiego lub nieregularnego bicia serca • uderzenia gorąca • ziewanie
• niestrawność, wymioty • suchość w jamie ustnej • wysypka, pokrzywka, swędzenie • nadmierne pocenie się • ból stawów • częstsze oddawanie moczu • krwawienia z dróg rodnych • uczucie zdenerwowania • dreszcze
Niezbyt często (mogą wystąpić nie więcej niż u 1 na 100 pacjentów) • uczucie obcości (depersonalizacja) • nienaturalnie dobry lub euforyczny nastrój • dziwne myśli • zaburzenia seksualne, trudności z osiąganiem orgazmu, w tym brak orgazmu • myśli samobójcze lub myśli o samookaleczeniu • zgrzytanie zębami • drżenie mięśni, mimowolne ruchy, trudności z równowagą lub koordynacją ruchową • zaburzenia pamięci • powiększone (rozszerzone) źrenice • szumy w uszach • niskie ciśnienie krwi • skrócenie oddechu • krwawienie z nosa • trudności w połykaniu • krwawienia z przewodu pokarmowego (w tym najczęściej krwawienia z dziąseł, krwawe wymioty, krew w kale, smoliste stolce) • wypadanie włosów • zwiększona skłonność do tworzenia się siniaków • zimne poty • trudności w oddawaniu moczu • uczucie chłodu lub gorąca • uczucie przygnębienia, złe samopoczucie • nieprawidłowe wyniki badań wątroby
Rzadko (mogą wystąpić nie więcej niż u 1 na 1 000 pacjentów) • niskie stężenie sodu we krwi • zmniejszenie liczby płytek krwi, co zwiększa ryzyko krwawienia lub tworzenia się siniaków • zmniejszenie liczby białych krwinek (leukopenia, neutropenia) • omamy • pobudzenie, mania, hipomania • napady paniki • dezorientacja • jąkanie się • agresywne zachowania • drgawki • zapalenie naczyń, rozszerzenie naczyń krwionośnych • zapalenie krtani • zaburzenia płuc • ból w przełyku • zapalenie wątroby • wybroczyny
• nadwrażliwość na światło słoneczne • ból mięśni • trudności z oddawaniem moczu, zatrzymanie moczu • wytwarzanie mleka w gruczołach piersiowych • bolesny, długotrwały wzwód prącia • krwawienie z błon śluzowych • nieprawidłowe wartości wyników badań laboratoryjnych oceniających czynność wątroby • wysypka skórna w postaci pęcherzy wyglądających jak tarcze celownicze (z ciemnymi plamkami w środku, otoczonymi jaśniejszym kręgiem z ciemnym pierścieniem na brzegach) - tzw. rumień wielopostaciowy • nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego
Częstość nieznana (nie może zostać określona na podstawie dostępnych danych) • ciężki krwotok z pochwy, występujący krótko po porodzie (krwotok poporodowy), patrz dodatkowe informacje w podpunkcie „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność”
Złamania kości - U pacjentów przyjmujących leki z tej samej grupy co Deprexetin obserwowano zwiększone ryzyko złamań kości. Intensywność i częstotliwość objawów niepożądanych może maleć w trakcie leczenia wraz z upływem czasu.
Dzieci i młodzież (8-18 lat) – dodatkowo, oprócz powyżej wymienionych możliwych działań niepożądanych, Deprexetin może powodować spowolnienie wzrostu oraz opóźnienie dojrzewania płciowego. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci częściej obserwowano także zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze), wrogość, reakcje maniakalne. Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. JAK PRZECHOWYWAĆ DEPREXETIN
Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu. Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu.
6. ZAWARTOŚĆ OPAKOWANIA I INNE INFORMACJE
Co zawiera Deprexetin Substancją czynną leku jest fluoksetyna. Jedna kapsułka twarda zawiera 20 mg fluoksetyny (w postaci chlorowodorku). Pozostałe składniki leku to: mannitol, celuloza mikrokrystaliczna, magnezu stearynian, krzemionka koloidalna bezwodna; w składzie kapsułki żelatynowej twardej: żelatyna, żelaza tlenek żółty (E 172), tytanu dwutlenek (E 171), żółcień chinolinowa (E 104), indygokarmin (E 132).Jak wygląda Deprexetin i co zawiera opakowanie Deprexetin produkowany jest w postaci kapsułek twardych mających kremowo-jasnozielony kolor i wypełnionych białym, bezwonnym proszkiem. Opakowanie (tekturowe pudełko) zawiera 30 kapsułek twardych (3 blistry z folii Aluminium/PVC zawierające po 10 kapsułek). Podmiot odpowiedzialny PharmaSwiss Česká republika s.r.o. Jankovcova 1569/2c Republika Czeska
Wytwórca ICN Polfa Rzeszów S.A. ul. Przemysłowa 2 35-959 Rzeszów
Bausch Health Poland sp. z o.o. ul. Przemysłowa 2 35-959 Rzeszów
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Deprexetin, 20 mg, kapsułki twarde
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Kapsułka twarda
Kapsułka twarda barwy kremowo-jasnozielonej wypełniona białym, bezwonnym proszkiem
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1. Wskazania do stosowania
Dorośli Epizody dużej depresji. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Bulimia (żarłoczność psychiczna): fluoksetyna jest wskazana jako uzupełnienie psychoterapii w celu zmniejszenia chęci objadania się i zwracania spożytych pokarmów.
Dzieci i młodzież w wieku 8 lat i powyżej Umiarkowany do ciężkiego epizod dużej depresji, jeżeli depresja nie ustępuje po 4-6 sesjach psychoterapii. U dzieci i młodych osób z depresją o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego leczenie przeciwdepresyjne należy stosować tylko w połączeniu z jednoczesną terapią psychologiczną.
4.2. Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Dorośli
Epizody dużej depresji Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku: zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Należy ocenić skuteczność dawki i jeśli to konieczne odpowiednio ją dostosować w ciągu 3 do 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia, a następnie według oceny klinicznej. U niektórych pacjentów, którzy nie reagują na dawkę 20 mg, można ją stopniowo zwiększać do maksymalnej dawki 60 mg (patrz punkt 5.1), chociaż w przypadku stosowania większych dawek częstość występowania działań niepożądanych może być większa. Dostosowanie dawkowania powinno odbywać się stopniowo, w zależności od stanu klinicznego indywidualnego pacjenta tak, aby otrzymywał on najmniejszą skuteczną dawkę.
Pacjenci z depresją powinni być leczeni wystarczająco długo, przez co najmniej 6 miesięcy, co ma na celu zapewnienie, że objawy ustąpiły.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku: zalecana dawka dobowa wynosi od 20 mg. Jeżeli po dwóch tygodniach odpowiedź na 20 mg jest niewystarczająca, u niektórych pacjentów dawkę można zwiększać stopniowo do dawki maksymalnej 60 mg, choć w przypadku stosowania większych dawek częstość występowania działań niepożądanych może być większa. Jeżeli nie obserwuje się poprawy w ciągu 10 tygodni, należy ponownie rozważyć zasadność leczenia fluoksetyną. W przypadku korzystnej odpowiedzi terapeutycznej, leczenie można kontynuować w dawce dostosowanej do indywidualnych potrzeb pacjenta. Mimo braku systematycznych badań pozwalających odpowiedzieć na pytanie, jak długo należy stosować leczenie fluoksetyną, ze względu na przewlekły charakter zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych uzasadniona wydaje się kontynuacja leczenia ponad 10 tygodni. Dostosowanie dawki należy przeprowadzać ostrożnie, indywidualnie u każdego pacjenta, starając się utrzymać najmniejszą dawkę skuteczną. Należy okresowo oceniać konieczność dalszego leczenia. Niektórzy lekarze zalecają równoczesne stosowanie psychoterapii behawioralnej u pacjentów, którzy dobrze reagują na leczenie farmakologiczne.
Nie wykazano długotrwałej skuteczność (ponad 24 tygodnie) w przypadku zaburzeń obsesyjno- kompulsyjnych.
Bulimia (żarłoczność psychiczna) Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku: zalecana dawka dobowa wynosi 60 mg. Nie wykazano długotrwałej skuteczności (powyżej 3 miesięcy) w leczeniu żarłoczności psychicznej.
Wszystkie wskazania Zalecaną dawkę można zwiększyć lub zmniejszyć. Zastosowanie dawek większych niż 80 mg na dobę nie zostało poddane systematycznej ocenie.
Dzieci i młodzież
Młodzież i dzieci w wieku 8 lat i powyżej (z epizodem depresji umiarkowanym do ciężkiego): Leczenie należy rozpoczynać pod nadzorem specjalisty, który powinien je także monitorować. Dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę, podawane jako 2,5 ml fluoksetyny w postaci płynnej. Dawkę należy dostosowywać ostrożnie, indywidualnie u każdego pacjenta, starając się utrzymać najmniejszą skuteczną dawkę.
Po jednym do dwóch tygodni leczenia dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę. Doświadczenie z badań klinicznych dotyczące dawek większych niż 20 mg jest minimalne. Niewiele jest też danych na temat stosowania fluoksetyny przez okres dłuższy niż 9 tygodni.
Dzieci o małej masie ciała: Z powodu większego stężenia w osoczu u dzieci o małej masie ciała, można uzyskać efekt terapeutyczny stosując mniejsze dawki (patrz punkt 5.2).
U pacjentów w wieku dziecięcym, którzy odpowiadają na leczenie, po 6 miesiącach należy ponownie ocenić konieczność kontynuacji leczenia. Jeżeli po 9 tygodniach nie występuje porządany efekt kliniczny, należy ponownie rozważyć zasadność leczenia.
Pacjenci w podeszłym wieku: Przy zwiększaniu dawki zalecane jest zachowanie ostrożności, a dawka dobowa nie powinna na ogół przekraczać 40 mg. Maksymalna zalecana dawka wynosi 60 mg na dobę.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 5.2) lub u pacjentów przyjmujących
jednocześnie produkty lecznicze, które potencjalnie mogą wchodzić w interakcje z fluoksetyną (patrz punkt 4.5), należy rozważyć zmniejszenie dawki lub częstości podawania produktu (np. 20 mg co drugi dzień).
Objawy odstawienne obserwowane po zaprzestaniu stosowania fluoksetyny: Należy unikać nagłego zaprzestania leczenia. Zakończenie terapii fluoksetyną powinno odbywać się poprzez stopniowe zmniejszanie dawki przez okres co najmniej jednego do dwóch tygodni w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia objawów odstawiennych (patrz punkty 4.4 i 4.8). Jeżeli pojawią się niemożliwe do tolerowania objawy po zmniejszeniu dawki lub podczas odstawiania leku, wówczas można rozważyć zastosowanie poprzednio zaleconej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, lecz w sposób bardziej stopniowy.
Sposób podawania Podanie doustne
Fluoksetynę można podawać w dawce pojedynczej lub w dawkach podzielonych, podczas posiłku lub między posiłkami.
Po przerwaniu leczenia substancja czynna leku pozostaje obecna w organizmie przez kilka tygodni. Należy o tym pamiętać rozpoczynając lub kończąc leczenie.
4.3. Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Przeciwwskazane jest stosowanie fluoksetyny w skojarzeniu z nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy (np. iproniazyd) (patrz punkty 4.4 i 4.5).
Fluoksetyna jest przeciwwskazana do stosowania jednocześnie z metoprololem używanym w leczeniu niewydolności serca (patrz punkt 4.5).
4.4. Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat W badaniach klinicznych częściej obserwowano zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) w grupie dzieci i młodzieży przyjmującej leki przeciwdepresyjne niż w grupie, której podawano placebo. Fluoksetyna może być stosowana u dzieci i młodzieży w wieku od 8 do 18 lat jedynie w leczeniu epizodów dużej depresji o przebiegu umiarkowanym do ciężkiego i nie należy jej stosować w innych wskazaniach. Jeśli, stan kliniczny pacjenta tego wymaga, i zostanie podjęta decyzja o leczeniu, pacjenta należy uważnie obserwować w celu wykrycia wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, istnieją jedynie ograniczone dane dotyczące długoterminowego wpływu fluoksetyny na bezpieczeństwo stosowania u dzieci i młodzieży, w tym wpływu na wzrost, dojrzewanie płciowe i poznawcze oraz rozwój emocjonalny i behawioralny (patrz punkt 5.3).
W 19-tygodniowym badaniu klinicznym obserwowano zmniejszenie przyrostu masy ciała i wzrostu w grupie dzieci i młodzieży leczonej fluoksetyną (patrz punkt 5.1). Nie ustalono, czy lek wpływa na osiągnięcie prawidłowego wzrostu w wieku dorosłym. Nie można wykluczyć prawdopodobieństwa opóźnienia dojrzewania płciowego (patrz punkt 5.3 i 4.8). Należy zatem kontrolować rozwój dziecka w zakresie wzrostu i dojrzewania płciowego (wzrost, masa ciała i stadium rozwoju płciowego w skali Tannera) w trakcie leczenia fluoksetyną i po jego zakończeniu. W przypadku stwierdzenia opóźnienia któregokolwiek z parametrów, należy rozważyć skierowanie pacjenta do pediatry.
W badaniach klinicznych z udziałem dzieci często zgłaszano występowanie stanów maniakalnych i hipomaniakalnych (patrz punkt 4.8). Z tego powodu zaleca się regularne kontrolowanie pacjentów w kierunku występowania manii lub hipomanii. W przypadku wystąpienia u pacjenta fazy maniakalnej należy przerwać stosowanie fluoksetyny.
Ważne jest, aby lekarz przepisujący lek dokładnie omówił z dzieckiem lub młodą osobą i (lub) jego rodzicami ryzyko i korzyści wynikające z leczenia.
Wysypka i reakcje alergiczne Zgłaszano występowanie wysypki, reakcji anafilaktoidalnych oraz innych postępujących zaburzeń układowych (w obrębie skóry, nerek, wątroby lub płuc), czasami o ciężkim przebiegu. W przypadku wystąpienia wysypki lub innych objawów alergii, których nie można powiązać z inną przyczyną, należy przerwać stosowanie fluoksetyny.
Drgawki Stosowanie leków przeciwdepresyjnych wiąże się z potencjalnym ryzykiem wystąpienia napadu drgawek. Z tego powodu, podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, leczenie fluoksetyną należy rozpoczynać z zachowaniem ostrożności u osób z napadami drgawek w wywiadzie. Leczenie pacjenta należy przerwać w przypadku wystąpienia napadu drgawek lub zwiększenia częstości ich występowania. Należy unikać stosowania fluoksetyny u pacjentów z niestabilnymi napadami padaczkowymi lub padaczką. Pacjentów z wyrównaną padaczką należy objąć ścisłą kontrolą (patrz punkt 4.5).
Terapia elektrowstrząsami (ang. electorconvulsive therapy, ECT) Zgłaszano rzadkie przypadki wydłużonych drgawek u pacjentów otrzymujących fluoksetynę, u których zastosowano leczenie ECT. Z tego względu zaleca się zachowanie ostrożności.
Mania Leki przeciwdepresyjne należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z manią i (lub) hipomanią w wywiadzie. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, należy przerwać stosowanie fluoksetyny u pacjentów wchodzących w fazę maniakalną.
Czynność wątroby/ nerek Fluoksetyna jest intensywnie metabolizowana w wątrobie i wydalana przez nerki. Z tego powodu, u pacjentów z poważnymi zaburzeniami czynności wątroby należy stosować mniejsze dawki np. podając lek co drugi dzień. U pacjentów z ciężką, wymagającą dializoterapii niewydolnością nerek (GFR <10 ml/min.), otrzymujących fluoksetynę w dawce 20 mg na dobę przez 2 miesiące, stężenie fluoksetyny czy norfluoksetyny w osoczu nie różniło się od stężeń u osób z grupy kontrolnej z prawidłową czynnością nerek.
Tamoksyfen Fluoksetyna, silny inhibitor CYP2D6, może prowadzić do zmniejszenia stężenia endoksyfenu, jednego z najważniejszych czynnych metabolitów tamoksyfenu. Dlatego też, jeśli jest to możliwe, nie należy stosować fluoksetyny podczas leczenia tamoksyfenem (patrz punkt 4.5).
Wpływ na układ sercowo-naczyniowy W okresie po wprowadzeniu do obrotu odnotowano przypadki wydłużenia odstępu QT i arytmii komorowych, w tym typu torsades de pointes (patrz punkty 4.5, 4.8 i 4.9). Fluoksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów ze stanami takimi jak: wrodzony zespół wydłużonego odstępu QT, wywiad rodzinny w kierunku wydłużenia odstępu QT lub innych stanów klinicznych, które predysponują do zaburzeń rytmu serca (np. hipokaliemia, hipomagnezemia, bradykardia, ostry zawał mięśnia sercowego lub niewyrównana niewydolność serca) lub zwiększone narażenie na fluoksetynę (np. zaburzenia czynności wątroby).
Jeżeli leczeni są pacjenci ze stabilną chorobą serca, należy rozważyć wykonanie badania EKG przed rozpoczęciem leczenia. Jeśli podczas leczenia fluoksetyną występują objawy zaburzenia rytmu serca, to leczenie należy przerwać i wykonać badanie EKG.
Zmniejszenie masy ciała U pacjentów stosujących fluoksetynę może dojść do zmniejszenia masy ciała, jednak jest to zwykle proporcjonalne do początkowej masy ciała.
Cukrzyca U pacjentów chorych na cukrzycę, leki z grupy SSRI (ang. Selective Serotonin Reuptake Inhibitor – selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny) mogą zmieniać stężenie glukozy we krwi. Podczas leczenia fluoksetyną może wystąpić hipoglikemia, a po odstawieniu fluoksetyny może dojść do hiperglikemii. Z tego powodu może być konieczne dostosowanie dawki insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy ściśle obserwować do czasu jej wystąpienia. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, do leczenia których przepisywana jest fluoksetyna mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z dużą depresją. W związku z tym u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy zastosować takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z dużą depresją.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub u których przed rozpoczęciem leczenia występowały myśli samobójcze o znacznym nasileniu, są bardziej narażeni na wystąpienie myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich uważnie kontrolować w czasie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne.
W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy uważnie obserwować pacjentów, zwłaszcza z grup podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie gdy się pojawią, o konieczności niezwłocznego skontaktowania się z lekarzem.
Akatyzja lub niepokój psychoruchowy Stosowanie fluoksetyny było związane z rozwojem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie odczuwanym jako nieprzyjemny lub przykry niepokojem oraz koniecznością poruszania się, często połączoną z niemożnością spokojnego usiedzenia lub ustania w miejscu. Największe prawdopodobieństwo wystąpienia tych objawów zachodzi w okresie pierwszych kilku tygodni leczenia. W przypadku pacjentów, u których takie objawy wystąpią, zwiększanie dawki może być szkodliwe.
Objawy odstawienne obserwowane w przypadku przerwania leczenia lekami z grupy SSRI Objawy odstawienne występują często w przypadku przerwania leczenia, zwłaszcza gdy leczenie zakończono nagle (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych zdarzenia niepożądane występowały po zaprzestaniu leczenia u około 60% pacjentów, zarówno w grupie stosującej fluoksetynę jak i w grupie
otrzymującej placebo. 17% tych zdarzeń niepożądanych w grupie otrzymującej fluoksetynę i 12% w grupie placebo miało charakter ciężki. Ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych może zależeć od kilku czynników, w tym od czasu trwania leczenia oraz wielkości dawki, a także częstości zmniejszania dawki. Najczęściej zgłaszane reakcje to: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), osłabienie (astenia), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie i bóle głowy. Na ogół objawy te mają nasilenie łagodne do umiarkowanego, jednak u niektórych pacjentów mogą charakteryzować się ciężkim przebiegiem. Występują zwykle w ciągu pierwszych kilku dni po zaprzestaniu stosowania leku. Zwykle objawy te ustępują samoistnie w okresie 2 tygodni, chociaż u niektórych osób mogą utrzymywać się dłużej (2-3 lub więcej miesięcy). Dlatego w przypadku zakończenia leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki produktu leczniczego Deprexetin przez okres co najmniej jednego do dwóch tygodni, w zależności od potrzeb pacjenta (patrz podpunkt „Objawy odstawienne występujące po zaprzestaniu stosowania fluoksetyny", punkt 4.2).
Krwawienie Odnotowano występowanie związanych z podawaniem leków z grupy SSRI krwawień w obrębie skóry - wybroczyn i plamicy. Wybroczyny występowały niezbyt często w czasie leczenia fluoksetyną. Objawy innych krwawień (np. krwawienia z narządów rodnych, przewodu pokarmowego oraz inne krwawienia w obrębie skóry i błon śluzowych) obserwowano rzadko. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego (patrz punkty 4.6 i 4.8). Zalecane jest zachowanie ostrożności u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI, zwłaszcza w przypadku jednoczesnego stosowania doustnych leków przeciwzakrzepowych, leków zmieniających czynność płytek krwi (np. atypowych leków neuroleptycznych takich jak klozapina, pochodnych fenotiazyny, większości trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwasu acetylosalicylowego, niesteroidowych leków przeciwzapalnych) lub innych leków mogących zwiększać ryzyko wystąpienia krwawień, a także u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia krwi w wywiadzie.
Rozszerzenie źrenic (mydriaza) Podczas stosowania fluoksetyny zgłaszano przypadki rozszerzenia źrenic; dlatego też należy zachować ostrożność, przepisując fluoksetynę pacjentom ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym lub pacjentom, u których występuje ryzyko wystąpienia ostrego ataku jaskry z wąskim kątem przesączania.
Zespół serotoninowy lub objawy podobne do objawów złośliwego zespołu neuroleptycznego Rzadko opisywano zespół serotoninowy lub objawy podobne do objawów złośliwego zespołu neuroleptycznego w związku z leczeniem fluoksetyną, szczególnie w przypadku jednoczesnego podawania z innymi lekami serotoninergicznymi (między innymi L-tryptofanem) i (lub) neuroleptycznymi (patrz punkt 4.5). Ponieważ zespoły te mogą wywołać stany potencjalnie zagrażające życiu (charakteryzujące się takimi objawami jak: hipertermia, sztywność mięśni, kloniczne skurcze mięśni, zaburzenia wegetatywne z możliwymi zaburzeniami czynności życiowych, zmiany stanu psychicznego obejmujące splątanie, drażliwość, krańcowe pobudzenie postępujące w kierunku delirium i śpiączki), należy wówczas rozpocząć leczenie objawowe.
Nieodwracalne, nieselektywne inhibitory monoaminooksydazy (np. iproniazyd) Opisywano ciężkie, niekiedy zakończone zgonem reakcje u pacjentów otrzymujących leki z grupy SSRI w skojarzeniu z nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO). Objawy u tych pacjentów były podobne do objawów zespołu serotoninowego (który może przypominać i być diagnozowany jako złośliwy zespół neuroleptyczny). Pacjenci, u których występują tego typu reakcje, mogą odnieść korzyść z zastosowania cyproheptadyny lub dantrolenu. Do objawów interakcji leku z inhibitorami MAO należą: hipertermia, sztywność mięśni, kloniczne skurcze mięśni, zaburzenia wegetatywne z możliwymi zaburzeniami czynności życiowych, zmiany stanu psychicznego obejmujące splątanie, drażliwość oraz krańcowe pobudzenie przechodzące w majaczenie i śpiączkę. Dlatego też stosowanie fluoksetyny w połączeniu z nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami
MAO jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3). Ponieważ efekt działania nieodwracalnych, nieselektywnych inhibitorów MAO utrzymuje się przez 2 tygodnie, leczenie fluoksetyną można rozpocząć po upływie 2 tygodni po zakończeniu stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO. Podobnie, powinno upłynąć co najmniej 5 tygodni po zaprzestaniu leczenia fluoksetyną przed rozpoczęciem stosowania nieodwracalnych nieselektywnych inhibitorów MAO.
Zaburzenia czynności seksualnych Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. selective serotonin reuptake inhibitors, SSRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (patrz punkt 4.8). Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI.
Okres półtrwania: Rozważając kwestię interakcji farmakodynamicznych i farmakokinetycznych fluoksetyny z innymi lekami (np. w przypadku przestawienia pacjentów z fluoksetyny na inne leki przeciwdepresyjne) należy pamiętać o długich okresach półtrwania w fazie eliminacji fluoksetyny i norfluoksetyny (patrz punkt 5.2).
Połączenia przeciwwskazane
Nieodwracalne, nieselektywne inhibitory monoaminooksydazy (np. iproniazyd): Opisywano ciężkie, niekiedy zakończone zgonem reakcje u pacjentów otrzymujących leki z grupy SSRI w skojarzeniu z nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO). Objawy u tych pacjentów były podobne do objawów zespołu serotoninowego (który może przypominać i być diagnozowany jako złośliwy zespół neuroleptyczny). Pacjenci, u których występują tego typu reakcje, mogą odnieść korzyść z zastosowania cyproheptadyny lub dantrolenu. Do objawów interakcji leku z inhibitorami MAO należą: hipertermia, sztywność mięśni, kloniczne skurcze mięśni, zaburzenia wegetatywne z możliwymi zaburzeniami czynności życiowych, zmiany stanu psychicznego obejmujące splątanie, drażliwość oraz krańcowe pobudzenie przechodzące w majaczenie i śpiączkę. Dlatego też stosowanie fluoksetyny w połączeniu z nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami MAO jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3). Ponieważ efekt działania nieodwracalnych, nieselektywnych inhibitorów MAO utrzymuje się przez 2 tygodnie, leczenie fluoksetyną można rozpocząć po upływie 2 tygodni po zakończeniu stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO. Podobnie, powinno upłynąć co najmniej 5 tygodni po zaprzestaniu leczenia fluoksetyną przed rozpoczęciem stosowania nieodwracalnych nieselektywnych inhibitorów MAO.
Metoprolol, stosowany w niewydolności serca: Ryzyko wystąpienia działań niepożądanych podczas stosowania metoprololu m.in. nadmiernej bradykardii, może zostać zwiększone z powodu zahamowania jego metabolizmu przez fluoksetynę (patrz punkt 4.3).
Połączenia niezalecane
Tamoksyfen W literaturze opisywano interakcje farmakokinetyczne pomiędzy inhibitorami CYP2D6 i tamoksyfenem, wskazujące na 65-75% zmniejszenie stężenia jednego z czynnych form tamoksyfenu, tj. endoksyfenu, w osoczu. W niektórych badaniach obserwowano zmniejszoną skuteczność tamoksyfenu podczas jednoczesnego stosowania z niektórymi lekami przeciwdepresyjnymi z grupy SSRI. Jako że nie można wykluczyć zmniejszonego efektu działania tamoksyfenu, o ile to możliwe leku tego nie należy stosować jednocześnie z silnymi inhibitorami CYP2D6 (w tym z fluoksetyną) (patrz punkt 4.4).
Alkohol W formalnych testach fluoksetyna nie zwiększała stężenia alkoholu we krwi ani nie nasilała skutków działania alkoholu. Tym niemniej, picie alkoholu podczas leczenia lekami z grupy SSRI nie jest zalecane.
Inhibitory monoaminooksydazy typu A (MAO-A), w tym linezolid i chlorek metylotioniny (błękit metylenowy): Istnieje ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego: biegunki, tachykardii, pocenia się, drżeń, splątania lub śpiączki. Jeśli nie można uniknąć stosowania tych leków z fluoksetyną, należy ściśle kontrolować stan pacjenta, a stosowanie tych leków należy rozpoczynać od najniższych zalecanych dawek (patrz punkt 4.4).
Mekwitazyna Ryzyko wystąpienia działań niepożądanych mekwitazyny (takich jak wydłużenie odstępu QT) może być zwiększone w wyniku hamowania metabolizmu mekwitazyny przez fluoksetynę.
Połączenia wymagające zachowania ostrożności
Fenytoina Obserwowano zmiany stężenia fenytoiny we krwi podczas jednoczesnego stosowania z fluoksetyną. W niektórych przypadkach występowały objawy toksyczności. Wskazane jest ostrożne zwiększanie dawki leku stosowanego w trakcie leczenia skojarzonego i kontrolowanie stanu klinicznego pacjenta.
Leki o działaniu serotoninergicznym: lit, tramadol, tryptany, tryptofan, selegilina (IMAO-B), dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) Zgłaszano występowanie zespołu serotoninowego o łagodnym nasileniu podczas stosowania selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) z lekami, które również wykazują działanie serotoninergiczne. Dlatego też należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania fluoksetyny z wymienionymi lekami, dokładnie i często kontrolując stan kliniczny pacjenta (patrz punkt 4.4).
Wydłużenie odstępu QT Nie przeprowadzono badań farmakokinetycznych i farmakodynamicznych oddziaływania pomiędzy fluoksetyną i lekami, które wydłużają odstęp QT. Nie można wykluczyć działania addycyjnego fluoksetyny i tych leków. Dlatego też, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania fluoksetyny z produktami leczniczymi, które wydłużają odstęp QT, takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, przeciwpsychotyczne (np. pochodne fenotiazyny, pimozyd, haloperydol), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, niektóre leki przeciwbakteryjne (takie jak np. sparfloksacyna, moksyfloksacyna, erytromycyna podawana dożylnie, pentamidyna), leki przeciwmalaryczne, szczególnie halofantryna, niektóre leki przeciwhistaminowe (astemizol, mizolastyna) (patrz punkty 4.4, 4.8 i 4.9).
Leki wpływające na krzepnięcie krwi (doustne leki przeciwzakrzepowe niezależnie od ich mechanizmu działania, leki przeciwpłytkowe, w tym kwas acetylosalicylowy i niesteroidowe leki przeciwzapalne) Łączne stosowanie z fluoksetyną zwiększa ryzyko krwawień. Zalecane jest monitorowanie stanu klinicznego pacjentów, a w przypadku osób stosujących łącznie fluoksetynę i doustne leki przeciwzakrzepowe częstsze kontrolowanie współczynnika czasu protrombinowego (INR). Należy rozważyć konieczność dostosowania dawki leków wpływających na krzepnięcie krwi zarówno w trakcie terapii fluoksetyną, jak i po jej zakończeniu (patrz punkty 4.4 i 4.8).
Cyproheptadyna Zgłaszano pojedyncze przypadki zmniejszenia działania przeciwdepresyjnego fluoksetyny u pacjentów stosujących jednocześnie cyproheptadynę.
Leki powodujące hiponatremię
Hiponatremia jest działaniem niepożądanym fluoksetyny. Jednoczesne stosowanie fluoksetyny z lekami powodującymi hiponatremię (np. diuretykami, dezmopresyną, karbamazepiną i okskarbazepiną) może zwiększać ryzyko wystąpienia hiponatremii (patrz punkt 4.8).
Leki obniżające próg drgawkowy Drgawki są działaniem niepożądanym fluoksetyny. Jednoczesne stosowanie fluoksetyny z lekami obniżającymi próg drgawkowy (np. trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, innymi lekami z grupy SSRI, pochodnymi fenotiazyny, pochodnymi butyrofenonu, meflochiną, chlorochiną, bupropionem, tramadolem) może zwiększać ryzyko wystąpienia drgawek.
Inne leki metabolizowane przez CYP2D6 Fluoksetyna jest silnym inhibitorem enzymu CYP2D6, dlatego też jednoczesne stosowanie leków metabolizowanych przez ten sam układ enzymatyczny może prowadzić do interakcji, szczególnie z tymi lekami, które mają wąski indeks terapeutyczny (takie jak flekainid, propafenon i nebiwolol) oraz tymi, które wymagają stopniowego dostosowywania dawki, a także z atomoksetyną, karbamazepiną, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi i rysperydonem. Stosowanie tych leków z fluoksetyną należy rozpocząć od najmniejszych dawek lub dawki wcześniej stosowane odpowiednio zmniejszyć. Podobnie należy postąpić, jeżeli pacjent przyjmował fluoksetynę w ciągu poprzednich 5 tygodni.
4.6. Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Wyniki niektórych badań epidemiologicznych sugerują, że stosowanie fluoksetyny podczas pierwszego trymestru ciąży zwiększa ryzyko wystąpienia wad układu krążenia. Mechanizm, który do tego prowadzi, jest nieznany. Ogólnie, dane wskazują, że ryzyko urodzenia dziecka z wadą układu krążenia po narażeniu matki na działanie fluoksetyny wynosi około 2/100 (dla porównania: w populacji ogólnej ryzyko urodzenia dziecka z taką wadą wynosi ok. 1/100).
Dane epidemiologiczne wskazują również, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny w trakcie ciąży, szczególnie w późniejszym okresie ciąży, może zwiększać ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków (ang. persistent pulmonary hypertension of the newborn, PPHN). Zaobserwowane ryzyko wynosiło około 5 przypadków na 1000 ciąż (w populacji ogólnej wynosi ono 1-2 przypadki PPHN na 1000 ciąż).
Ponadto, pomimo że fluoksetyna może być stosowana w czasie ciąży, zaleca się zachowanie ostrożności, szczególnie podczas stosowania w zaawansowanej ciąży lub bezpośrednio przed porodem, ze względu na następujące skutki opisywane u noworodków: drażliwość, drżenie, zmniejszone napięcie mięśni, uporczywy płacz, zaburzenia ssania i snu. Opisywane objawy mogą być oznaką działania serotoninergicznego lub zespołu odstawiennego. Czas do wystąpienia tych objawów i czas ich utrzymywania się może być związany z długim okresem półtrwania fluoksetyny (4-6 dni) i jej aktywnego metabolitu, norfluoksetyny (4-16 dni).
Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (mniej niż dwukrotnie) ryzyka krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca przed porodem (patrz punkty 4.6 i 4.8).
Karmienie piersią Fluoksetyna i jej metabolit norfluoksetyna przenikają do mleka kobiecego. U niemowląt karmionych piersią obserwowano występowanie działań niepożądanych. Jeśli leczenie fluoksetyną jest konieczne, należy rozważyć przerwanie karmienia piersią. W przypadku kontynuowania karmienia piersią należy zastosować najmniejszą skuteczną dawkę fluoksetyny.
Płodność Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że fluoksetyna może wpływać na jakość nasienia
(patrz punkt 5.3). Z opisów przypadków dotyczących stosowania u ludzi niektórych leków z grupy SSRI wynika, że wpływ na jakość nasienia jest odwracalny. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.
4.7. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Fluoksetyna nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Mimo iż w badaniach na zdrowych ochotnikach nie wykazano, by fluoksetyna wpływała na sprawność psychomotoryczną, produkt ten podobnie jak każdy inny lek psychoaktywny może upośledzać ocenę sytuacji i sprawność psychoruchową. Pacjenci nie powinny prowadzić pojazdów ani obsługiwać niebezpiecznych maszyn do czasu upewnienia się, że zdolności te nie uległy zaburzeniu.
4.8. Działania niepożądane
a) Podsumowanie profilu bezpieczeństwa Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi u pacjentów stosujących fluoksetynę były: ból głowy, nudności, bezsenność, zmęczenie i biegunka. Częstość występowania i stopień nasilenia działań niepożądanych mogą się zmniejszać w miarę kontynuacji leczenia i zwykle nie prowadzą do zaprzestania terapii.
b) Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych Poniższa tabela przedstawia działania niepożądane obserwowane u dorosłych, dzieci i młodzieży podczas leczenia fluoksetyną. Niektóre działania niepożądane są podobne do tych obserwowanych w przypadku leczenia innymi SSRI.
Poniższe częstości występowania zostały określone w oparciu o dane z badań klinicznych z udziałem osób dorosłych (n=9297) oraz ze zgłoszeń spontanicznych.
Częstość występowania działań niepożądanych: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), częstość nieznana (nie może zostać określona na podstawie dostępnych danych).
Bardzo często Często Niezbyt często Rzadko Częstość nieznana Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Neutropenia Leukopenia
Zaburzenia układu immunologicznego
Choroba posurowicza
Zaburzenia endokrynologiczne
wydzielanie hormonu antydiuretycznego
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
apetytu 1
Zaburzenia psychiczne Bezsenność 2
Nerwowość Niepokój Napięcie Depersonalizacja Wzmożony nastrój Euforyczny nastrój Nieprawidłowe Hipomania Mania Omamy Pobudzenie
Zmniejszenie libido 3
Zaburzenia snu Nietypowe sny 4
myślenie Zaburzenie orgazmu 5
Bruksizm Myśli i zachowania samobójcze 6
Napady paniki Splątanie Jąkanie się Agresja Zaburzenie układu nerwowego Ból głowy Zaburzenia uwagi Zawroty głowy Zaburzenia smaku Ospałość Senność 7
Drżenie Nadpobudliwość psychomotoryczna Dyskineza Ataksja Zaburzenia równowagi Mioklonie Zaburzenia pamięci Drgawki Akatyzja Zespół policzkowo- językowy Zespół serotoninowy
Zaburzenie oka
Zaburzenia ucha i błędnika
Zaburzenia serca
rytmu serca w tym torsades de pointes Wydłużenie odcinka QT w badaniu EKG
Zaburzenia naczyniowe
8
Rozszerzenie naczyń krwionośnych
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Krwawienie z nosa Zapalenie krtani Zdarzenia płucne (w tym procesy zapalne o różnej histopatologii i (lub) zwłóknienie) 9
Zaburzenia żołądka i jelit Biegunka Nudności Wymioty Niestrawność Suchość w jamie ustnej Trudności w połykaniu Krwawienia z przewodu pokarmowego 10
Ból przełyku Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
zapalenie wątroby
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
11
Pokrzywka Swędzenie Nadmierna potliwość Łysienie Zwiększona skłonność do tworzenia się siniaków Zimne poty Obrzęk naczynioruchowy Wybroczyny Reakcje nadwrażliwości na światło Plamica Rumień wielopostaciowy
Zespół Stevensa- Johnsona Toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (Zespół Lyella) Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
moczu 12
Trudności w oddawaniu moczu Zatrzymanie moczu Zaburzenie oddawania moczu
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
rodnych 13
Zaburzenia erekcji Zaburzenia wytrysku 14
Zaburzenia seksualne Mlekotok Hiperprolaktynemia Priapizm Krwotok poporodowy* Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Zmęczenie 15
zdenerwowania Dreszcze Apatia Złe samopoczucie Uczucie zimna Uczucie gorąca Krwawienia z błon śluzowych
Badania diagnostyczne
masy ciała
aktywności aminotransferaz Zwiększenie aktywności gammaglutamylotransfe razy
W tym jadłowstręt W tym budzenie się wcześnie rano, bezsenność początkowa, trudności w kontynuowaniu snu 3
W tym koszmary 5
W tym samobójstwo, depresja, samookaleczenie, myśli o samookaleczeniu, zachowania samobójcze, myśli samobójcze, próby samobójcze, chorobliwe myśli, zachowania dążące do samookaleczenia. Objawy te mogą być spowodowane chorobą podstawową W tym nadmierna senność, sedacja W tym uderzenia gorąca W tym niedodma, śródmiąższowa choroba płuc, zapalenie płuc W tym najczęściej krwawienia z dziąseł, krwawe wymioty, krew w kale, krwawienia z odbytnicy, biegunka krwotoczna, smoliste stolce, krwawienia w przebiegu choroby wrzodowej żołądka W tym rumień, złuszczająca się wysypka, potówki czerwone, wysypka, wysypka rumieniowa, zapalenie mieszków włosowych, wysypka uogólniona, wysypka plamista, wysypka plamistogrudkowa, wysypka odropodobna, wysypka grudkowa, swędząca wysypka, wysypka pęcherzykowa, pępkowy rumień przekrwienny 12
13
płciowych, obfite nieregularne krwawienie miesiączkowe, krwotok miesiączkowy, krwotok maciczny, nadmierne częste miesiączkowanie, krwawienie po menopauzie, krwotok z macicy, krwotok z pochwy
14
wytrysk opóźniony, wytrysk wsteczny 15
* Zdarzenie to zgłaszano dla grupy leków SSRI i SNRI (patrz punkty 4.4 i 4.6).
c) Opis wybranych działań niepożądanych
Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego Zgłaszano przypadki myśli i zachowań samobójczych u pacjentów w trakcie terapii fluoksetyną lub wkrótce po zakończeniu leczenia (patrz punkt 4.4).
Złamania kości Badania epidemiologiczne, głównie przeprowadzone wśród pacjentów w wieku powyżej 50 lat wskazują na zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów stosujących leki z grupy SSRI i TCA (trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne). Mechanizm prowadzący do powstania tego ryzyka jest nieznany.
Objawy odstawienne obserwowane po przerwaniu leczenia fluoksetyną Przerwanie leczenia fluokstetyną zwykle prowadzi do występowania objawów odstawiennych. Najczęściej zgłaszane reakcje to: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), osłabienie, pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie i bóle głowy. Na ogół zdarzenia te są łagodne do umiarkowanych i ustępują samoistnie, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone (patrz punkt 4.4). Dlatego też zaleca się stopniowe odstawianie leku poprzez zmniejszanie dawki, gdy leczenie fluoksetyną nie jest już konieczne (punkt 4.2 i 4.4).
d) Dzieci i młodzież (patrz punkty 4.4 i 5.1)
Działania niepożądane, które obserwowano z inną częstością występowania lub w szczególności w tej grupie pacjentów, zostały opisane poniżej. Częstość występowania tych zdarzeń podano w oparciu o ekspozycję w trakcie badań klinicznych przeprowadzonych z udziałem dzieci i młodzieży (n=610).
W badaniach klinicznych u populacji pediatrycznej, w grupie dzieci i młodzieży leczonej lekami przeciwdepresyjnymi częściej niż w grupie placebo obserwowano i zgłaszano: zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze), wrogość (odnotowano takie zdarzenia jak: gniew, drażliwość, agresja, pobudzenie, zespół aktywacji), reakcje maniakalne, włącznie z manią i hipomanią (bez wcześniejszych tego typu epizodów obserwowanych u tych pacjentów).
W praktyce klinicznej odnotowywano pojedyncze przypadki opóźnienia wzrostu (patrz punkt 5.1).
W badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodzieży leczenie fluoksetyną było także związane ze zmniejszeniem aktywności fosfatazy alkalicznej.
W praktyce klinicznej dotyczącej dzieci i młodzieży odnotowano pojedyncze przypadki występowania zdarzeń niepożądanych wskazujących na potencjalne opóźnienie dojrzewania płciowego lub zaburzenia funkcji seksualnych (patrz także punkt 5.3).
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,
tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9. Przedawkowanie
Objawy Przypadki przedawkowania samej fluoksetyny mają zwykle łagodny przebieg. Objawy przedawkowania obejmują: nudności, wymioty, drgawki, zaburzenia czynności układu sercowo- naczyniowego, od bezobjawowej arytmii do zatrzymania akcji serca (w tym rytm węzłowy i zaburzenia komorowe rytmu serca) lub zmiany w EKG wskazujące na wydłużenie odstępu QT aż do zatrzymania akcji serca (w tym bardzo rzadkie przypadki torsade de pointes), zaburzenia czynności płuc oraz zaburzenia czynności ośrodkowego układu nerwowego – od stanu podniecenia do śpiączki. Śmiertelność spowodowana przedawkowaniem samej fluoksetyny była niezwykle rzadka.
Sposób postępowania Zalecane jest monitorowanie pracy serca i funkcji życiowych oraz ogólne leczenie objawowe i podtrzymujące. Brak swoistej odtrutki. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja oraz transfuzja wymienna nie przynoszą zwykle korzyści. Węgiel aktywny, który można podać z sorbitolem, może być podobnie lub bardziej skuteczny od wymiotów lub płukania żołądka. W przypadku przedawkowania, należy wziąć pod uwagę możliwość zatrucia wieloma lekami. Konieczny może być dłuższy czas obserwacji medycznej w przypadku pacjentów, którzy zażyli nadmierne ilości trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, jeśli przyjmują oni także, lub ostatnio przyjmowali fluoksetynę.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1. Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: psychoanaleptyki, leki przeciwdepresyjne, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, kod ATC: N06A B03.
Mechanizm działania Fluoksetyna jest selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny, co prawdopodobnie jest jej mechanizmem działania. Fluoksetyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa w stosunku do innych receptorów, takich jak α 1 -, α 2 -, oraz β-adrenergicznych, serotoninergicznych, dopaminergicznych, histaminergicznych H 1 , muskarynowych oraz receptorów GABA.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania Epizody dużej depresji: Przeprowadzono badania kliniczne u pacjentów z dużą depresją, stosując substancję czynną i kontrolę placebo. Fluoksetyna okazała się znacząco bardziej skuteczna w porównaniu do placebo według Skali Oceny Depresji Hamiltona (HAM-D). W badaniach tych fluoksetyna wywoływała znacznie wyższy odsetek odpowiedzi na lek (zdefiniowane jako zmniejszenie wyniku w skali HAM-D o 50%) oraz remisji, w porównaniu do placebo.
Odpowiedź na dawkę: W badaniach ze stałą dawką u pacjentów z dużą depresją obserwowano płaską krzywą odpowiedzi na dawkę, co wskazuje na brak korzyści ze stosowania dawek większych niż zalecane. Jednakże z doświadczenia klinicznego wynika, że u niektórych pacjentów może być korzystne zwiększenie dawki.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne: W badaniach krótkoterminowych (poniżej 24 tygodni), fluoksetyna okazała się znacznie bardziej skuteczna niż placebo. Efekt terapeutyczny zaobserwowano po zastosowaniu dawki 20 mg na dobę, lecz w przypadku podawania większych dawek (40 lub 60 mg
na dobę) obserwowano większy odsetek odpowiedzi na lek. W badaniach długoterminowych (rozszerzona faza trzech badań krótkoterminowych oraz badanie zapobiegania nawrotom choroby) nie wykazano skuteczności.
Bulimia (żarłoczność psychiczna): W badaniach krótkoterminowych (poniżej 16 tygodni), wśród pacjentów leczonych ambulatoryjnie spełniających kryteria DSM-III-R dla bulimii, fluoksetyna w dawce 60 mg na dobę okazała się znacząco bardziej skuteczna niż placebo w zmniejszaniu napadów żarłoczności i prowokowania wymiotów. Jednak w odniesieniu do skuteczności długoterminowej nie można wyciągać wniosków.
Przeprowadzono dwa badania kontrolowane placebo z udziałem pacjentek spełniających kryteria DSM-IV dla przedmiesiączkowych zaburzeń dysforycznych (ang. Pre-Menstrual Dysphoric Disorder, PMDD). Do badań włączono pacjentki z objawami zaburzającymi ich funkcjonowanie społeczne i zawodowe oraz kontakty z innymi osobami. Wykluczono pacjentki stosujące doustne środki antykoncepcyjne. W pierwszym badaniu, w których fluoksetyna w dawce 20 mg na dobę była podawana w sposób ciągły przez 6 kolejnych cykli, zaobserwowano poprawę w zakresie pierwszorzędowego parametru skuteczności (drażliwość, lęk i dysforia). W drugim badaniu, w którym pacjentki przyjmowały lek tylko w fazie lutealnej (20 mg na dobę przez 14 dni) przez 3 kolejne cykle, także zaobserwowano poprawę w zakresie pierwszorzędowego parametru skuteczności (wg skali nasilenia objawów codziennych, Daily Record of Severity of Problems). Jednak na podstawie wyników badań nie można sformułować ostatecznych wniosków dotyczących skuteczności działania i czasu trwania leczenia.
Dzieci i młodzież Epizody dużej depresji: Przeprowadzono badania porównawcze kontrolowane placebo z udziałem dzieci w wieku powyżej 8 lat i młodzieży. W dwóch krótkotrwałych badaniach kluczowych wykazano istotnie większą skuteczność działania fluoksetyny w dawce 20 mg w porównaniu z placebo w zakresie zmniejszenia całkowitej liczby punktów w poprawionej skali oceny depresji wieku dziecięcego (Childhood Depression Rating Scale-Revised, CDRS-R) oraz w skali ogólnego wrażenia poprawy klinicznej (Clinical Global Impression of Improvement, CGI-I). Uczestniczący w obydwu badaniach pacjenci w ocenie doświadczonych psychiatrów dziecięcych spełniali kryteria DSM-III lub DSM-IV dla dużej depresji o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego podczas trzech różnych ocen. Skuteczność działania fluoksetyny w badaniach może zależeć od udziału wybranej populacji pacjentów (osoby, u których objawy nie ustąpiły samoistnie w ciągu 3-5 tygodni, a depresja utrzymywała się w warunkach znacznego zainteresowania). Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności fluoksetyny w okresie dłuższym niż 9 tygodni są ograniczone. Zwykle skuteczność działania fluoksetyny była niewielka. W jednym z dwóch kluczowych badań stwierdzono istotną statystycznie różnicę w zakresie wskaźnika odpowiedzi (pierwszorzędowy punkt końcowy określony jako zmniejszenie punktacji w skali CDRS-R o 30%) (58% dla fluoksetyny względem 32% dla placebo, P=0,013 oraz 65% dla fluoksetyny względem 54% dla placebo, P=0,093). W obydwu tych badaniach średnia bezwzględna zmiana punktacji w skali CDRS-R od wartości wyjściowych do wartości końcowych wynosiła 20 dla fluoksetyny w porównaniu do 11 dla placebo, P=0,002 oraz 22 dla fluoksetyny względem 15 dla placebo, P<0,001.
Wpływ na wzrost, patrz punkty 4.4 i 4.8: Po 19 tygodniach leczenia u dzieci stosujących fluoksetynę podczas badań klinicznych zaobserwowano zmniejszenie przyrostu wzrostu o 1,1 cm (P=0,004) i masy ciała o 1,1 kg (P=0,008) w porównaniu z dziećmi otrzymującymi placebo.
W retrospektywnym badaniu obserwacyjnym z odpowiednio dobraną grupą kontrolną i ze średnim okresem 1,8 roku ekspozycji na fluoksetynę, nie wykazano żadnych różnic we wzroście u grupy dzieci i młodzieży leczonej fluoksetyną w stosunku do wzrostu w grupie kontrolnej nieleczonej fluoksetyną (0,00 cm, p=0,9673).
5.2. Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Po podaniu doustnym fluoksetyna dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Jej biodostępność
Dystrybucja Fluoksetyna w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza (około 95%) i jest szeroko dystrybuowana (objętość dystrybucji: 20-40 l/kg mc.). Stężenia w osoczu w stanie stacjonarnym uzyskiwane są po podawaniu leku przez kilka tygodni. Stężenia w stanie stacjonarnym po długotrwałym leczeniu są podobne do stężeń obserwowanych po 4-5 tygodniach stosowania.
Metabolizm Fluoksetyna charakteryzuje się farmakokinetyką nieliniową i ulega efektowi pierwszego przejścia. Maksymalne stężenie w osoczu uzyskiwane jest w około 6 do 8 godzin po podaniu. Fluoksetyna jest intensywnie metabolizowana przez enzym polimorficzny CYP2D6. Fluoksetyna jest metabolizowana w wątrobie głównie do aktywnego metabolitu norfluoksetyny (demetylofluoksetyny), w procesie demetylacji.
Eliminacja Okres półtrwania fluoksetyny w fazie eliminacji wynosi 4 do 6 dni, a w przypadku norfluoksetyny - 4 do 16 dni. Te długie okresy półtrwania odpowiedzialne są za obecność leku przez 5-6 tygodni po zakończeniu jego podawania. Wydalanie odbywa się głównie (w około 60%) przez nerki. Fluoksetyna przenika do mleka kobiecego.
Specjalne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku Parametry farmakokinetyczne nie zmieniają się u zdrowych pacjentów w podeszłym wieku w porównaniu z młodszymi osobami.
Dzieci i młodzież Średnie stężenie fluoksetyny u dzieci jest około 2 razy większe niż u młodzieży, natomiast średnie stężenie norfluoksetyny jest 1,5 raza większe. Stężenia leku w osoczu w stanie stacjonarnym są zależne od masy ciała i większe stężenia stwierdza się u dzieci o mniejszej masie ciała (patrz punkt 4.2). Podobnie jak u osób dorosłych, po podaniu wielu dawek doustnych fluoksetyna i norfluoksetyna intensywnie kumuluje się w organizmie; stężenia w stanie stacjonarnym są osiągane w ciągu 3-4 tygodni codziennego stosowania leku.
Niewydolność wątroby W przypadku niewydolności wątroby (alkoholowa marskość wątroby), okresy półtrwania fluoksetyny i norfluoksetyny są wydłużone odpowiednio do 7 i 12 dni. Należy rozważyć mniejszą dawkę lub rzadsze podawanie produktu.
Niewydolność nerek Po podaniu pojedynczej dawki fluoksetyny pacjentom z łagodną, umiarkowaną lub całkowitą (anuria) niewydolnością nerek, parametry farmakokinetyczne nie uległy zmianie w porównaniu do obserwowanych u zdrowych ochotników. Jednak po wielokrotnym podaniu, można zaobserwować zwiększenie stężenia leku w osoczu w stanie stacjonarnym.
5.3. Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W badaniach in vitro i w badaniach na zwierzętach nie wykazano działania mutagennego czy rakotwórczego.
Badania na dorosłych zwierzętach W badaniach nad rozrodem szczurów dotyczących drugiego pokolenia, fluoksetyna nie wykazywała
niekorzystnego wpływu na kojarzenie ani na płodność szczurów, nie działała teratogennie ani nie wpływała na wzrost, rozwój i parametry reprodukcyjne potomstwa. Stężenia podawanego z pokarmem leku odpowiadały w przybliżeniu 1,5, 3,9 i 9,7 mg fluoksetyny/kg masy ciała. U samców myszy, którym codziennie przez 3 miesiące podawano z pokarmem fluoksetynę w dawce odpowiadającej w przybliżeniu 31 mg/kg mc., wykazano spadek masy jąder i zaburzenia spermatogenezy (hipospermatogeneza). Jednakże ten poziom dawki przekraczał maksymalną dawkę tolerowaną (MTD), gdyż wystąpiły znaczące oznaki toksyczności.
Badania na młodych zwierzętach W badaniu toksykologicznym przeprowadzonym na młodych osobnikach szczurów podawanie chlorowodorku fluoksetyny w dawce 30 mg/kg mc. na dobę w okresie od 21 do 90 dni po urodzeniu spowodowało nieodwracalne zmiany zwyrodnieniowe i martwicę jąder, wakuolizację komórek nabłonka najądrzy, niedojrzałość i brak aktywności żeńskich narządów rozrodczych oraz zmniejszenie płodności zwierząt. U samców (10 i 30 mg/kg mc. na dobę) oraz u samic (30 mg/kg mc. na dobę) obserwowano opóźnienie dojrzewania płciowego. Nieznane jest znaczenie wyników tych badań dla ludzi. U szczurów otrzymujących lek w dawce 30 mg/kg mc. stwierdzono także zmniejszenie długość kości udowej w porównaniu z grupą kontrolną oraz zwyrodnienie, martwicę i regenerację mięśni szkieletowych. Po dawce wynoszącej 10 mg/kg mc. na dobę uzyskano stężenia osoczowe leku u zwierząt około 0,8 do 8,8 raza (fluoksetyna) i 3,6 do 23,2 raza (nurfluoksetyna) większe niż stężenia obserwowane zwykle u dzieci. Po dawce wynoszącej 3 mg/kg mc. na dobę uzyskano stężenia osoczowe leku u zwierząt około 0,04 do 0,5 raza (fluoksetyna) i 0,3 do 2,1 raza (norfluoksetyna) większe niż stężenia obserwowane zwykle u dzieci.
Badania przeprowadzone na młodych myszach wskazują, że zahamowanie aktywności transportera serotoniny zapobiega przyrostowi masy kostnej w procesie rozwoju kości. Wydaje się, że badania kliniczne potwierdzają te wyniki. Nie ustalono, czy efekt ten jest odwracalny.
W innym badaniu przeprowadzonym na młodych myszach (przyjmujących fluoksetynę w okresie od 4 do 21 dni po urodzeniu) wykazano, że zahamowanie aktywności transportera serotoniny ma długotrwały wpływ na zachowanie zwierząt. Nie ma danych dotyczących odwracalności tego efektu. Nie ustalono znaczenia klinicznego tego faktu.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1. Wykaz substancji pomocniczych
Mannitol Celuloza mikrokrystaliczna Magnezu stearynian Krzemionka koloidalna bezwodna
Kapsułka żelatynowa twarda: Żelatyna Żelaza tlenek żółty (E 172) Tytanu dwutlenek (E 171) Żółcień chinolinowa (E 104) Indygokarmin (E 132).
6.2. Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3. Okres ważności
6.4. Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu.
6.5. Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry z folii Aluminium/PVC w tekturowym pudełku.
6.6. Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania
Bez szczególnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUPharmaSwiss Česká republika s.r.o. Jankovcova 1569/2c Republika Czeska
8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie nr 7476
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
/ DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 09.01.1998 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 01.02.2013 r.