Uromitexan

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika
UROMITEXAN Mesna

Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta.  Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać.  Należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki w razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości.  Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym.  Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet, jeśli objawy jej choroby są takie same.  Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.

Spis treści ulotki

1. Co to jest lek UROMITEXAN i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku UROMITEXAN

3. Jak stosuje się lek UROMITEXAN

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać lek UROMITEXAN

6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest lek UROMITEXAN i w jakim celu się go stosuje

UROMITEXAN, roztwór do wstrzykiwań, jest podawany tylko w przypadku gdy pacjent otrzymuje również ifosfamid lub cyklofosfamid. Zarówno ifosfamid jak i cyklofosfamid mogą spowodować uszkodzenie tkanki wyściełającej pęcherz moczowy. O uszkodzeniu tym może świadczyć pojawienie się krwi w moczu. Bardzo mała ilość krwi, może być niewidoczna dla pacjenta, więc lekarz lub pielęgniarka przeprowadzi badanie moczu stosując specjalny test paskowy lub badanie mikroskopowe w celu sprawdzenia obecności krwi w moczu. Większa ilość krwi w moczu będzie zauważalna dla pacjenta, gdyż mocz będzie wtedy czerwony; bardzo rzadko zauważalne są skrzepy krwi. UROMITEXAN chroni tkankę wyściełającą pęcherz moczowy przed uszkadzającym działaniem ifosfamidu i cyklofosfamidu.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku UROMITEXAN

Kiedy nie stosować leku UROMITEXAN • jeśli pacjent ma uczulenie (nadwrażliwość) na substancję czynną lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienione w punkcie 6) - objawami reakcji alergicznej mogą być duszność, świszczący oddech, wysypka, świąd lub obrzęk twarzy i warg; • jeśli u pacjenta kiedykolwiek wystąpiła reakcja alergiczna na podobny lek.
UROMITEXAN nie zostanie zastosowany u pacjenta, jeśli dotyczy go którakolwiek z powyższych sytuacji. W razie jakichkolwiek wątpliwości należy skontaktować się z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą przed zastosowaniem leku UROMITEXAN.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku UROMITEXAN należy omówić to z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą jeśli: • u pacjenta stwierdzono reumatoidalne zapalenie stawów, • u pacjenta stwierdzono liszaj rumieniowaty układowy (zwany również toczniem lub SLE) • u pacjenta występują zaburzenia układu odpornościowego, zwane chorobami „autoimmunologicznymi”, w przebiegu których układ odpornościowy niszczy własne tkanki. W takich przypadkach lekarz może zadecydować o zmianie leczenia.
Po zastosowaniu leku UROMITEXAN mogą wystąpić ciężkie reakcje nadwrażliwości, w niektórych sytuacjach zagrażające życiu - patrz punkt 4. Reakcje te mogą wystąpić podczas stosowania leku po raz pierwszy, po kilku tygodniach po jego zastosowaniu, po kolejnym zastosowaniu tego leku.
Zawartość sodu UROMITEXAN, roztwór do wstrzykiwań, zawiera około 59 mg sodu na 400 mg mesny.
Badania w trakcie stosowania leku UROMITEXAN Ze względu na to, że UROMITEXAN nie zawsze zapobiega uszkodzeniu tkanki wyściełającej pęcherz moczowy, lekarz lub pielęgniarka będą zalecać regularne wykonywanie badań laboratoryjnych na obecność krwi w moczu lub za pomocą specjalnych testów paskowych. Należy powiedzieć lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie o innych wykonywanych badaniach laboratoryjnych oraz o stosowanych testach paskowych, ponieważ terapia z zastosowaniem leku UROMITEXAN może zmieniać ich wyniki. Testy paskowe mogą być stosowane do badania krwi lub moczu w celu wykrycia obecności określonych substancji chemicznych we krwi, zwanych „ciałami ketonowymi”, lub czerwonych krwinek w moczu.
Postępowanie po zgłoszeniu się do innego lekarza lub do szpitala W przypadku zgłoszenia się do innego lekarza lub pobytu w szpitalu, niezależnie od przyczyny, należy poinformować fachowy personel medyczny o stosowanych lekach. Nie należy stosować innych leków do momentu poinformowania lekarza o stosowaniu leku UROMITEXAN.
Jeśli pacjent nie jest pewien czy którykolwiek z wyżej opisanych stanów go dotyczy, przed zastosowaniem leku UROMITEXAN powinien skontaktować się z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą. Lek UROMITEXAN a inne leki UROMITEXAN jest stosowany wyłącznie z ifosfamidem i cyklofosfamidem. Nie oddziałuje z tymi lekami, jak również nie ma doniesień o jego odddziaływaniu z innymi lekami. Należy powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować, w tym o lekach wydawanych bez recepty.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Należy poradzić się lekarza przed zastosowaniem każdego leku. UROMITEXAN jest stosowany jedynie z ifosfamidem i cyklofosfamidem. UROMITEXAN może być zastosowany u pacjentki będącej w ciąży tylko wtedy, gdy w opinii lekarza leczenie lekiem UROMITEXAN jest niezbędne. Jeśli pacjentka jest w ciąży lub może być w ciąży, powinna poradzić się lekarza, zanim zastosuje się ten lek. Nie należy karmić piersią w przypadku stosowania leku UROMITEXAN.
UROMITEXAN z jedzeniem, piciem i alkoholem Pokarm nie wpływa na wchłanianie leku UROMITEXAN lub jego wydalanie z moczem.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn U pacjentów leczonych lekiem UROMITEXAN mogą wystąpić działania niepożądane (w tym np. omdlenia, uczucie oszołomienia, ospałość/senność, zawroty głowy i zaburzenia widzenia, które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Lekarz zdecyduje, czy pacjent może bezpiecznie wykonywać te czynności.

3. Jak stosować lek UROMITEXAN

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.
Lekarz prowadzący zadecyduje, w jakiej dawce i o jakich porach lek będzie podawany. Będzie to uzależnione od dawki, czasu podawania i drogi podania ifosfamidu lub cyklofosfamidu. Będzie to również zależeć od tego czy u pacjenta występują zakażenia układu moczowego, objawy wcześniejszego uszkodzenia pęcherza moczowego po leczeniu ifosfamidem lub cyklofosfamidem, lub czy była stosowana radioterapia w okolicach pęcherza moczowego.
Jeśli ifosfamid lub cyklofosfamid jest podawany przez kilka godzin (w postaci kroplówki), zwykle UROMITEXAN podaje się w postaci wstrzyknięcia - przed zakończeniem kroplówki. Po tym zastosowaniu konieczne są kolejne dawki leku UROMITEXAN w celu ochrony pęcherza moczowego, aż do momentu, kiedy ifosfamid lub cyklofosfamid zostanie w całości usunięty z organizmu.
Stosowanie leku UROMITEXAN UROMITEXAN, roztwór do wstrzykiwań, jest podawany w postaci wstrzyknięcia. • UROMITEXAN, roztwór do wstrzykiwań, będzie podany przez lekarza lub pielęgniarkę. • Podczas stosowania leku UROMITEXAN pacjent powinien każdego dnia wypijać odpowiednie ilości płynów, przynajmniej 2 litry płynów na dobę. • Takie postępowanie pomaga rozcieńczyć mocz i utrzymać jego prawidłowy przepływ, co pomaga także chronić pęcherz moczowy. Pacjent powinien wydalać mocz (opróżniać pęcherz moczowy) w razie potrzeby. Nie należy zmieniać swoich przyzwyczajeń.
Stosowanie u dzieci i młodzieży Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku UROMITEXAN u dzieci nie zostały ustalone. Dzieci z reguły oddają mocz częściej niż dorośli, z tego względu może zaistnieć potrzeba skrócenia przerwy pomiędzy dawkami i (lub) zwiększenia liczby dawek indywidualnych.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku Lekarz zachowa ostrożność dobierając dawkę leku dla pacjentów w podeszłym wieku, z uwagi na częstsze występowanie u tych pacjentów zaburzeń czynności wątroby, nerek i serca oraz współistniejące choroby lub równocześnie przyjmowane inne leki. Stosunek ilościowy oksazafosforyn do mesny powinien pozostać niezmieniony.
Jeżeli pacjent ma wątpliwości dotyczące sposobu podania wstrzyknięcia, powinien skontaktować się z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku UROMITEXAN Jest mało prawdopodobne, że pacjent otrzyma większą dawkę leku UROMITEXAN we wstrzyknięciu niż powinien, ponieważ lek ten będzie podawany przez przeszkolony i fachowy personel medyczny, który natychmiast przerwie wlew, jeśli zostanie podana zbyt duża dawka.
Pominięcie zastosowania leku UROMITEXAN Bardzo ważne jest, aby UROMITEXAN był podawany dokładnie w czasie, który określił lekarz prowadzący. Schemat czasowy podawania leku jest dokładnie opracowywany, tak aby pęcherz moczowy pacjenta był w pełni chroniony przed uszkodzeniem. • Jeśli lek jest podawany w postaci wstrzyknięcia przez lekarza lub pielęgniarkę jest mało prawdopodobne, że którakolwiek dawka zostanie pominięta. • Jeżeli pacjent uważa, że dawka leku w postaci wstrzyknięcia została pominięta należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub pielęgniarką.
Przerwanie stosowania leku UROMITEXAN W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Po zastosowaniu leku UROMITEXAN występowały wymienione poniżej działania niepożądane.
Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, gdyż pacjent może potrzebować pilnej pomocy medycznej:
Najcięższe działania niepożądane: • anafilaksja, reakcja której objawy to między innymi skrócenie oddechu, świszczący oddech, wysypka, świąd lub obrzęk twarzy i warg (ciężkie objawy nadwrażliwości). Ciężkie reakcje nadwrażliwości mogą prowadzić do trudności w oddychaniu lub wstrząsu, z możliwym skutkiem śmiertelnym (wstrząs anafilaktyczny, reakcje anafilaktyczne/anafilaktoidalne); • zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczna martwica naskórka (zespół Lyella). Są to choroby zagrażające życiu, ich objawy to między innymi wysypka, wrzody, ból gardła, gorączka, zapalenie spojówek, powstawanie pęcherzy na skórze, oddzielanie się naskórka; • wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), będąca reakcją nadwrażliwości na leki zagrażającą życiu. Objawy to między innymi: wysypka, gorączka, ból i obrzęk narządów wewnętrznych, obrzęk i tkliwość węzłów chłonnych, zmiany w komórkach krwi (eozynofilia).
Najczęściej występujące działania niepożądane (dotyczy więcej niż 1 pacjenta na 10):  nudności, ból głowy, biegunka,  gorączka, nagłe zaczerwienienie twarzy, wysypka,  reakcje w miejscu wstrzyknięcia, takie jak swędzenie lub wysypka wokół miejsca wstrzyknięcia,  przemijający nagły ból brzucha lub żołądka (kolka),  zawroty głowy, senność, ospałość,  objawy grypopodobne.
Niektóre z tych działań niepożądanych mogą być spowodowane przez ifosfamid lub cyklofosfamid a nie przez lek UROMITEXAN, ponieważ jest on zawsze stosowany jednocześnie z tymi lekami.
Inne możliwe działania niepożądane mogą obejmować: Często występujące działania niepożądane (dotyczy 1 do 10 pacjentów na 100): • wymioty, • zapalenie gardła, • obrzęk i (lub) powiększenie węzłów chłonnych (limfadenopatia), • zmniejszenie apetytu, • uczucie odwodnienia, • bezsenność, • koszmary senne, • zawroty głowy, • uczucie łaskotania, mrowienia, pieczenia, kłucia (parestezje), • omdlenia, • zwiększona lub nieprawidłowo bolesna wrażliwość na dotyk (przeczulica), • zmniejszona wrażliwość na dotyk (niedoczulica), • zaburzenia uwagi, • zapalenie oka (zapalenie spojówek), • niewyraźne widzenie, • nadwrażliwość na światło (światłowstręt), • kołatanie serca, • uczucie zatkanego nosa, • kaszel, • silny, ostry ból przy wdechu (ból opłucnowy), • suchość w jamie ustnej, • trudności w oddychaniu lub świszczący oddech (skurcz oskrzeli), • skrócenie oddechu (duszność), • uczucie dyskomfortu dotyczące krtani, • krwawienie z nosa, • podrażnienie błon śluzowych, • wzdęcia z oddawaniem wiatrów, • palący ból w okolicy żołądka, • zaparcie, • krwawienie z dziąseł, • świąd, • nadmierne pocenie się (nadmierna potliwość), • ból stawów, • ból pleców, • ból mięśni, • ból rąk lub stóp (bóle kończyn), • ból żuchwy, • trudności w oddawaniu moczu (dyzuria), • dreszcze, • ból w klatce piersiowej, • złe samopoczucie, • zmęczenie, • w miejscu wstrzyknięcia: ból, rumień, pokrzywka, obrzęk, • zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (aminotransferaz).
Bardzo rzadkie działania niepożądane (dotyczy mniej niż 1 pacjenta na 10 000): • swędzenie, • zwiększona skłonność do krwawienia lub powstawania siniaków, • czerwona i (lub) swędząca skóra, • zaczerwienienie skóry, • tworzenie się pęcherzyków, • strupy, • zaczerwienione oczy (spojówki), • ciepłe lub zimne dłonie i stopy, • obrzęk łącznie z wysypką lub bez, • obrzęk pokrzywkowy, • miejscowy obrzęk tkanek, • bóle kończyn i stawów, • ogólne osłabienie, • brak energii, • wyczerpanie, • reakcje błony śluzowej, • ból gardła i nosa, • zaburzenia układu krążenia, • uniesienie odcinka ST w zapisie elektrokardiogramu, • zwiększenie wartości wyników niektórych prób wątrobowych, • zwiększona częstość oddechów.
Działania niepożądane o nieznanej częstości (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): • zmniejszenie liczby płytek krwi, które biorą udział w tworzeniu skrzepów krwi (małopłytkowość), • zmniejszenie liczby białych krwinek, które zwalczają infekcje (leukopenia, limfopenia), • zmniejszenie liczby czerwonych oraz białych krwinek, a także płytek krwi (niedokrwistość aplastyczna), • nieprawidłowo podwyższone ilości eozynofili, rodzaj białych krwinek produkowanych w szpiku kostnym, we krwi lub w tkankach (eozynofilia), • reakcje alergiczne, • drgawki, • obrzęki wokół oczu, • zmiany w czynności elektrycznej serca obserwowane jako nieprawidłowy zapis w badaniu EKG serca (nieprawidłowy elektrokardiogram), • przyspieszone bicie serca (tachykardia), • niskie lub wysokie ciśnienie tętnicze krwi (niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze), • przyspieszony oddech, • poważne trudności w oddychaniu (niewydolność oddechowa), • zmniejszone stężenie tlenu w organizmie (hipoksja, zmniejszone nasycenie tlenem), • odkrztuszanie krwi lub plwociny z krwią (krwioplucie), • zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, • nieprzyjemny smak w ustach, • zwiększona aktywność niektórych enzymów wątrobowych (gammaglutamylotransferazy, fosfatazy zasadowej), • zapalenie wątroby, • reakcja nadwrażliwości na leki, charakteryzująca się wysypką, gorączką, powiększeniem węzłów chłonnych i narządów wewnętrznych (wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi), • owrzodzenia lub tworzenie się pęcherzy, • obrzęk głębszych warstw skóry spowodowany gromadzeniem się płynu (obrzęk naczynioruchowy), • nawracające zmiany chorobowe występujące na tym samym obszarze gdy podaję się ten sam lek (trwały odczyn polekowy), • wysypka na powierzchni skóry wystawionej na światło (wysypka związana z nadwrażliwością na światło), • bladoczerwona wysypka skórna, wypukłe, swędzące guzki (pokrzywka), • uczucie pieczenia, • swędząca, czerwona wysypka, która może rozwinąć się we wrzody (rumień wielopostaciowy, rumień), • ostra niewydolność nerek, • obrzęk twarzy, • obrzęk tkanek, zwykle kończyn dolnych, związany z gromadzeniem się płynów (obrzęk obwodowy), • osłabienie, męczliwość (astenia), • reakcje w miejscu wstrzyknięcia (zakrzepowe zapalenie żył, podrażnienie), • nieprawidłowe wyniki testów krzepnięcia krwi.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C PL 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: [email protected]
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywac lek UROMITEXAN

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. • Nie stosować tego leku, po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu. Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca. • Przechowywać w temperaturze poniżej 25º C.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji lub domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek UROMITEXAN Substancją czynną jest mesna. Każda ampułka zawiera 100 mg mesny w 1 ml roztworu do wstrzykiwań. Pozostałe substancje to: wersenian disodowy, sodu wodorotlenek, woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek UROMITEXAN i co zawiera opakowanie
Lek UROMITEXAN to roztwór do wstrzykiwań, prezroczysty, bezbarwny i jałowy. Opakowanie leku to ampułki z bezbarwnego szkła zawierające 4 ml roztworu do wstrzykiwań. Opakowanie zawiera 15 lub 30 ampułek, umieszczonych w tekturowym pudelku. Podmiot odpowiedzialny i wytwórca Podmiot odpowiedzialny Baxter Polska Sp. z o.o. ul. Kruczkowskiego 8 00-380 Warszawa

Wytwórca Baxter Oncology GmbH Kantstrasse 2 D-33790 Halle Niemcy
Data ostatniej aktualizacji ulotki:

Baxter i Uromitexan są znakami towarowymi Baxter International Inc.

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Uromitexan 100 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Roztwór do wstrzykiwań

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Uromitexan jest wskazany do stosowania jako środek profilaktyczny, zmniejszający częstość występowania krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego wywołanego podawaniem oksazafosforyn (ifosfamidu, cyklofosfamidu, trofosfamidu). Uromitexan należy zawsze podawać z ifosfamidem. W przypadku stosowania cyklofosfamidu lub trofosfamidu, Uromitexan należy zawsze podawać w dawkach przekraczających 10 mg/kg mc. oksazafosforyny oraz u wszystkich pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka. Głównymi czynnikami ryzyka są: przebyta radioterapia nowotworów narządów miednicy, zapalenie pęcherza moczowego związane z wcześniejszym leczeniem ifosfamidem, cyklofosfamidem lub trofosfamidem lub przebyte choroby dróg moczowych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Aby zapobiec toksycznym działaniom oksazafosforyn na układ dróg moczowych, należy podawać Uromitexan w odpowiednich dawkach. Należy utrzymywać wydalanie moczu na poziomie 100 ml/h (co jest wymagane przy terapii oksazafosforynami) oraz przeprowadzać badania moczu pod kątem obecności krwi lub białka przez cały okres leczenia. Terapia produktem Uromitexan powinna trwać tak długo jak leczenie oksazafosforyną i dalej do czasu, gdy stężenie metabolitów oksazafosforyny w moczu zmniejszy się do wartości nietoksycznych. Taki stan następuje zazwyczaj w ciągu 8-12 godzin po zakończeniu leczenia oksazafosforyną, jednak może przebiegać różnie w zależności od schematu leczenia oksazafosforyną.
Jeżeli lekarz nie zaleci inaczej, Uromitexan podaje się dorosłym dożylnie w dawce stanowiącej 20% dawki oksazafosforyny w godzinie zero (w momencie podawania oksazafosforyny), a następnie po 4 i
Przykład schematu podawania produktu Uromitexan i infuzji oksazafosforyny. Godzina (Czas) 0 (godz.8:00) 4 (godz.12:00) 8 (godz.16:00) Dawka oksazafosforyny 2,4 g/m 2
Dawka produktu Uromitexan 480 mg/m 2
2
2

W leczeniu wysokimi dawkami oksazafosforyny (na przykład przed przeszczepem szpiku kostnego) całkowita dawka produktu Uromitexan może być zwiększona w zakresie od 120% do 160% dawki
oksazafosforyny. Zaleca się, aby od podania 20% dawki produktu Uromitexan (związanej z całkowitą dawką oksazafosforyny) w godzinie zero pozostałą dawkę podawać dożylnie w sposób ciągły przez okres 24 godzin przy pomocy pompy infuzyjnej. Można również zastosować pojedyncze wstrzyknięcia metodą bolus: dorośli – odpowiednio 3 x 40% (godzina 0, 4, 8) lub 4 x 40% (godzina 0, 3, 6, 9). Zamiast wstrzyknięć bolusowych można zastosować krótkie, 15-minutowe infuzje.
Wykazano, że przy ciągłej infuzji ifosfamidu korzystne jest podawanie produktu Uromitexan w godzinie 0 po początkowej dawce 20% we wstrzyknięciu metodą bolus (początek infuzji–godzina 0), po których następuje infuzja do 100% dawki ifosfamidu. Ochronę dróg moczowych należy kontynuować przez 6-12 godzin po zakończeniu infuzji ifosfamidu.
Przykład podawania mesny z 24-godzinnej infuzji ifosfamidu:
Godziny (Czas) 0 24 30 36 Dawka ifosfamidu 5 g/m²pc.

Dawka bolusowa produktu Uromitexan 1g/m² pc.

Infuzja produktu Uromitexan do 5g/m² pc. Dodatkowo przy infuzji ifosfamidu do 2,5g/m² pc.

Szczególne zalecenia dotyczące dawkowania
Dzieci Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania mesny u dzieci nie zostały ustalone. U dzieci może zajść konieczność skrócenia odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami i (lub) zwiększenia liczby poszczególnych dawek, ponieważ u dzieci oddawanie moczu jest na ogół częstsze. Doświadczenie kliniczne po podaniu dawek konwencjonalnych wykazało, że w pojedynczych przypadkach korzystnie jest podawać Uromitexan w krótszych odstępach czasu (np. co trzy godziny, całkowita dawka produktu Uromitexan = 60% dawki oksazafosforyny). W przypadku terapii bardzo wysokimi dawkami oksazafosforyny (np. przed przeszczepem szpiku kostnego) wstrzyknięcia bolusowe produktu Uromitexan należy zawsze podawać w krótszych odstępach czasu (np. 20% w godzinie 0, 1, 3, 6, 9, 12). Zamiast wstrzyknięć bolusowych można zastosować krótkie, 15-minutowe infuzje.
Pacjenci w podeszłym wieku W badaniach klinicznych z mesną liczba pacjentów w wieku 65 lat i starszych była zbyt mała, by ocenić, czy reagują oni na leczenia inaczej niż osoby młodsze. Na ogół należy zachować ostrożność dobierając dawkę oksazafosforyn dla pacjentów w podeszłym wieku, z uwagi na częstsze występowanie zaburzeń czynności wątroby, nerek i serca oraz współistniejące choroby lub równocześnie stosowane leki. Jednak stosunek ilościowy produktu Uromitexan do oksazafosforyn powinien pozostać niezmieniony.
Pacjenci z grup wysokiego ryzyka Pacjenci z uszkodzonym nabłonkiem dróg moczowych w wyniku wcześniejszego leczenia oksazafosforynami lub napromieniania narządów miednicy, lub pacjenci, u których standardowe dawki produktu Uromitexan nie zapewniają odpowiedniej ochrony, np. pacjenci z chorobami dróg moczowych: dawkę 40% dawki oksazafosforyny należy podawać w odstępach krótszych niż 4 godziny i (lub) zwiększyć liczbę dawek.

4.3 Przeciwwskazania

Uromitexan jest przeciwwskazany u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na mesnę, którykolwiek z pozostałych składników produktu lub inne związki tiolowe.
Stosowanie podczas ciąży i laktacji, patrz punkt 4.6.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

U pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi leczonych cyklofosfamidem i produktem Uromitexan częściej występowały reakcje nadwrażliwości: zmiany skórne i błony śluzowej o różnym stopniu nasilenia i rozległości (wysypka, świąd, zaczerwienienie, wysypka pęcherzykowa, zespół Lyella, zespół Stevensa-Johnsona), miejscowy obrzęk tkanek (obrzęk z pokrzywką), zapalenie spojówek, rzadkie przypadki niedociśnienia związane z reakcją układu krążenia i tętno powyżej 100 uderzeń/min. (tachykardia), jak również zwiększona szybkość oddechowa z powodu ciężkich ostrych reakcji nadwrażliwości (reakcji rzekomoanafilaktycznych), nadciśnienie, uniesienie odcinka ST, bóle mięśni, a także przejściowy wzrost wartości pewnych prób czynnościowych wątroby (np. transaminaz). Z tego względu u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi ochronne działanie na układ moczowy z zastosowaniem mesny, należy podejmować jedynie po starannej analizie stosunku ryzyka do korzyści oraz pod nadzorem lekarskim.
OSTRZEŻENIA Reakcje nadwrażliwości Reakcje nadwrażliwości na mesnę zaobserwowano po jej podaniu w celu ochrony dróg moczowych. Obejmują one objawy skórne i tkanki podskórnej (patrz punkt 4.8). Zgłaszano także przypadki ciężkiej choroby pęcherzowej skóry oraz owrzodzeń skóry i błony śluzowej. Niektóre reakcje uznano za związane z zespołem Stevensa-Johnsona, toksyczną martwicą naskórka lub rumieniem wysiękowym wielopostaciowym. W niektórych przypadkach reakcjom skórnym towarzyszył jeden objaw lub więcej objawów, takich jak:  gorączka,  objawy sercowo-naczyniowe (niedociśnienie tętnicze, w niektórych przypadkach odnotowane jako oporne na leczenie płynami, tachykardia, zapis w badaniu EKG wskazujący na zapalenie mięśnia sercowego i osierdzia; patrz punkt 4.8),  objawy wskazujące na ostrą niewydolność nerek,  objawy płucne (niedotlenienie, niewydolność oddechowa, skurcz oskrzeli, przyspieszenie częstości oddechów, kaszel, krwawa plwocina; patrz punkt 4.8),  zaburzenia hematologiczne (objawy rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego w badaniach laboratoryjnych, leukopenia, eozynofilia, limfopenia, trombocytopenia, pancytopenia; patrz punkt 4.8),  zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych,  nudności, wymioty,  bóle kończyn, bóle stawów, bóle mięśni, złe samopoczucie,  zapalenie żołądka,  zapalenie spojówek.
Niektóre reakcje miały przebieg anafilaksji. Odnotowano także gorączkę, której towarzyszyło, np. niedociśnienie, ale bez reakcji skórnych. Zaobserwowano ciężkie, jak i niewielkie reakcje nadwrażliwości, związane ze stosowaniem mesny w leczeniu ciężkich układowych chorób autoimmunologicznych oraz nowotworów. W większości przypadków reakcje występowały podczas pierwszej ekspozycji na lek lub po niej lub
po kilku tygodniach po ekspozycji na mesnę. W innych przypadkach pierwszą reakcję można było zaobserwować po kilku miesiącach od ekspozycji. W wielu przypadkach, objawy pojawiały się w dniu ekspozycji, z tendencją do skracania czasu do ich wystąpienia po kolejnych podaniach. U niektórych pacjentów, występowanie i (lub) ciężkość reakcji zależała od podanej dawki leku. Zaobserwowano nawrót reakcji po ponownym podaniu mesny, w niektórych przypadkach z nasileniem ich ciężkości. W niektórych przypadkach jednak reakcja nie powtarzała się po ponownej ekspozycji na mesnę. Niektórzy pacjenci z reakcją nadwrażliwości na mesnę w wywiadzie mieli pozytywne, opóźnione wyniki testów skórnych. Ujemna, opóźniona reakcja nie wyklucza jednak nadwrażliwości na mesnę. Dodatnie, natychmiastowe reakcje skórne występowały niezależnie od wcześniejszej ekspozycji na mesnę lub reakcje nadwrażliwości w wywiadzie. Może być to związane ze stężeniem roztworu mesny użytym do badania. Osoby przepisujące mesnę powinny:  być świadome możliwości wystąpienia takich reakcji i tego, że mogą one ulec pogorszeniu przy ponownej ekspozycji na mesnę, a w niektórych sytuacjach mogą być zagrożeniem dla życia,  być świadome, że reakcje nadwrażliwości na mesnę przypominały obraz kliniczny posocznicy, a u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi, przypominały zaostrzenie choroby podstawowej. Związki tiolowe: Mesna należy do związków tiolowych, tj. związków organicznych zawierających grupę sulfhydrylową (-SH). Związki tiolowe wykazują pewne podobieństwo w profilu działań niepożądanych, w tym w wywołaniu ciężkich reakcji skórnych. Związkami tiolowymi są na przykład amifostyna, penicylamina i kaptopryl. Nie jest jasne czy pacjenci, u których wystąpiły działania niepożądane na ten lek, są narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia jakichkolwiek lub podobnych działań na inny związek tiolowy. Rozważając jednak kolejne zastosowanie innego związku tiolowego u tych pacjentów, zwiększenie ryzyka powinno być brane pod uwagę. ŚRODKI OSTROŻNOŚCI Mesna nie zapobiega krwotocznemu zapaleniu pęcherza moczowego u wszystkich pacjentów. Pacjenci powinni być odpowiednio monitorowani. Należy utrzymać odpowiednią diurezę, tak jak jest to wymagane w leczeniu oksazafosforyną. Zawartość sodu Uromitexan, roztwór do wstrzykiwań zawiera około 59 mg sodu na 400 mg mesny.
Zaburzenia w badaniach laboratoryjnych Terapia mesną może powodować fałszywie dodatnie reakcje w badaniu moczu na obecność ciał ketonowych, opartym na nitroprusydku sodu (dotyczy to też testu paskowego). Dodanie lodowatego kwasu octowego może być stosowane w celu odróżnienia fałszywego wyniku dodatniego (wiśniowo- czerwony kolor, który blednie) od prawdziwego wyniku dodatniego (czerwono-fioletowy kolor, który nasila się).
Terapia mesną może powodować fałszywie dodatnie reakcje w badaniu przesiewowym moczu na obecność kwasu askorbinowego, opartym na odczynnikach Tillmansa. W badaniach farmakokinetycznych przeprowadzonych z udziałem zdrowych ochotników, aktywność fosfokinazy kreatynowej w surowicy krwi (CPK) była mniejsza w próbkach pobranych 24 godziny po podaniu mesny niż w próbkach pobranych przed jej podaniem. Dostępne dane są niewystarczające, aby ustalić przyczynę tego zjawiska, jednak może ono zostać uznane za znaczącą interferencję zależnych od związków tiolowych (np. N-acetylocysteina) testów enzymatycznych CPK.
W celu uzyskania informacji o nieprawidłowościach w wynikach testów laboratoryjnych zaobserwowanych w badaniach farmakokinetycznych - patrz również punkt 4.8.
Stosowanie u dzieci i młodzieży Bezpieczeństwo i skuteczność produktu leczniczego Uromitexan u dzieci i młodzieży (<16 lat) nie zostały ustalone w badaniach klinicznych przeprowadzonych przez firmę Baxter. W literaturze medycznej wspomniano jednak o stosowaniu mesny u dzieci i młodzieży.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku Na ogół należy zachować ostrożność dobierając dawkę dla pacjentów w podeszłym wieku, z uwagi na częstsze występowanie zaburzeń czynności wątroby, nerek i serca oraz współistniejące choroby lub równocześnie stosowaną inną terapię lekową. Stosunek ilościowy oksazafosforyn do mesny powinien pozostać niezmieniony.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Uromitexan nie wpływa na ogólnoustrojowe działania oksazafosforyn. W badaniach klinicznych wykazano, że przedawkowanie produktu Uromitexan nie zmniejsza toksyczności ostrej, podostrej, aktywności leukocytów i immunosupresyjnej skuteczności oksazafosforyn. Badania na zwierzętach z zastosowaniem ifosfamidu i cyklofosfamidu wobec różnych guzów również wykazały, że Uromitexan nie zaburza działania przeciwnowotworowego tych leków. Uromitexan nie wpływa również na przeciwnowotworowe działanie innych cytostatyków (np. doksorubicyny, BCNU, metotreksatu, winkrystyny) ani na działanie terapeutyczne innych leków, takich jak glikozydy naparstnicy.
Podawanie produktu Uromitexan może być przyczyną fałszywie dodatnich wyników testów paskowych na obecność ciał ketonowych (np. testu Rothera, N-Multistix reagent strip) oraz fałszywie dodatnich i fałszywie ujemnych wyników testów paskowych na obecność erytrocytów w moczu. Reakcja na obecność ciał ketonowych daje barwę czerwono-fioletową a nie fioletową, jest mniej trwała i znika natychmiast po dodaniu lodowatego kwasu octowego. Aby precyzyjnie określić obecność erytrocytów w moczu, zaleca się wykonanie badania mikroskopowego.

4.6 Wpływ na ciążę i laktację

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania mesny u kobiet w ciąży lub karmiących piersią. Lekarze powinni dokładnie ocenić potencjalne ryzyko oraz korzyści dla każdej pacjentki przed zaleceniem mesny.
Ponieważ Uromitexan stosuje się jako środek odtruwający w leczeniu cytostatycznym oksazafosforynami, jego podawanie podczas ciąży i laktacji podlega kryteriom przewidzianym dla tego rodzaju terapii cytostatykami.
Ciąża: Brak odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań z udziałem kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie dostarczyły dowodów na istnienie działań embriotoksycznych i teratogennych produktu Uromitexan. Badania wpływu leku na reprodukcję u zwierząt nie zawsze pozwalają przewidzieć
odpowiedź na leczenie u ludzi, dlatego ten lek należy stosować w ciąży tylko wówczas, gdy jest to wyraźnie konieczne.
Laktacja: Nie wiadomo, czy mesna lub dimesna są wydalane z mlekiem kobiecym. Ponieważ wiele leków przenika do mleka kobiet karmiących oraz z uwagi na możliwość wystąpienia działań niepożądanych produktu Uromitexan u dzieci karmionych piersią, należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia lub zaprzestaniu stosowania leku, biorąc pod uwagę znaczenie terapii dla matki.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

U pacjentów leczonych mesną mogą wystąpić działania niepożądane (w tym np. omdlenia, uczucie oszołomienia, ospałość/senność, zawroty głowy i zaburzenia widzenia), które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Decyzja o zdolności do prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn powinna być podejmowana indywidualnie.

4.8 Działania niepożądane

Najczęściej występujące działania niepożądane (>10%) związane ze stosowaniem mesny to: ból głowy, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, ból brzucha/kolka, zawroty głowy, senność/ospałość, gorączka, wysypka, biegunka, nudności, nagłe zaczerwienienie twarzy i stany grypopodobne. Najcięższe działania niepożądane związane ze stosowaniem mesny to: toksyczna martwica naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, anafilaksja, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS). Mesna jest stosowana w połączeniu z oksazafosforynami lub chemioterapią niekombinowaną zawierającą oksazafosforyny, dlatego często trudno jest odróżnić działania niepożądane, które mogą być spowodowane mesną od tych spowodowanych jednocześnie podawanymi lekami cytotoksycznymi. Częstość występowania działań niepożądanych przedstawiono na podstawie następującej skali: Bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 – < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1000 – < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 – < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (działania niepożądane zgłoszone po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu).
Klasyfikacja układów i narządów (SOC) Działanie niepożądane Częstość ZAKAŻENIA I ZARAŻENIA PASOŻYTNICZE Zapalenie gardła Często ZABURZENIA KRWI I UKŁADU CHŁONNEGO Powiększenie węzłów chłonnych Trombocytopenia (nadwrażliwość) Pancytopenia Leukopenia Limfopenia Eozynofilia Często Nieznana Nieznana Nieznana Nieznana Nieznana
ZABURZENIA UKŁADU IMMUNOLOGICZNEGO Reakcje nadwrażliwości Reakcje anafilaktoidalne Anafilaksja Nieznana Bardzo rzadko Nieznana ZABURZENIA METABOLIZMU I ODŻYWIANIA Zmniejszony apetyt Uczucie odwodnienia Często Często ZABURZENIA PSYCHICZNE Bezsenność Koszmary Często Często
Klasyfikacja układów i narządów (SOC) Działanie niepożądane Częstość ZABURZENIA UKŁADU NERWOWEGO Ból głowy Uczucie pustki w głowie Ospałość/Senność Zawroty głowy Parestezje Przeczulica Omdlenia Niedoczulica Zaburzenia uwagi Bardzo często Bardzo często Bardzo często Często Często Często Często Często Często
ZABURZENIA OKA Zapalenie spojówek Światłowstręt Niewyraźne widzenie Obrzęk wokół oczu Często Często Często Nieznana ZABURZENIA SERCA Kołatanie serca Tachykardia Uniesienie odcinka ST Nieprawidłowy elektrokardiogram Często Nieznana Bardzo rzadko Nieznana
ZABURZENIA NACZYNIOWE Nagłe zaczerwienienie twarzy Niedociśnienie tętnicze Nadciśnienie tętnicze Reakcje krążeniowe Bardzo często Nieznana Nieznana Bardzo rzadko
ZABURZENIA UKŁADU ODDECHOWEGO, KLATKI PIERSIOWEJ I ŚRÓDPIERSIA Zatkanie nosa Kaszel Ból opłucnowy Suchość w ustach Skurcz oskrzeli Duszność Uczucie dyskomfortu dotyczące krtani Krwawienie z nosa Przyspieszenie częstości oddechów Niewydolność oddechowa Niedotlenienie Zmniejszenie saturacji Krwioplucie Często Często Często Często Często Często Często
Często Nieznana Nieznana Nieznana Nieznana Nieznana ZABURZENIA ŻOŁĄDKA I JELIT Ból brzucha/kolka Nudności Biegunka Podrażnienie błon śluzowych 1
Wzdęcia Wymioty Palący ból (zamostkowy lub w nadbrzuszu) Zaparcia Krwawienie z dziąseł Zapalenie jamy ustnej Nieprzyjemny smak Bardzo często Bardzo często Bardzo często Często Często Często Często
Często Często Nieznana Nieznana
Klasyfikacja układów i narządów (SOC) Działanie niepożądane Częstość ZABURZENIA WĄTROBY I DRÓG ŻÓŁCIOWYCH Zwiększona aktywność aminotransferaz Zapalenie wątroby Zwiększona aktywność gammaglutamylotransferazy Zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej we krwi Często
Nieznana Nieznana
Nieznana
ZABURZENIA SKÓRY I TKANKI PODSKÓRNEJ Wysypka Swędzenie Zaczerwienienie Tworzenie się pęcherzyków Bardzo często Bardzo rzadko Bardzo rzadko Bardzo rzadko
(zespół Lyella) Świąd Nadmierne pocenie się
Zespół Stevensa-Johnsona Rumień wielopostaciowy Obrzęk pokrzywkowy Miejscowy obrzęk tkanek Wysypka polekowa * Owrzodzenia i (lub) pęcherze/tworzenie się pęcherzy ** Obrzęk naczynioruchowy Trwałe odczyny polekowe Wysypka spowodowana nadwrażliwością na światło Pokrzywka Uczucie pieczenia Rumień Bardzo rzadko
Często Często Nieznana Nieznana Bardzo rzadko Bardzo rzadko Nieznana Nieznana
Nieznana Nieznana Nieznana
Nieznana Nieznana Nieznana ZABURZENIA MIĘŚNIOWO- SZKIELETOWE I TKANKI ŁĄCZNEJ Ból stawów Ból pleców Ból kończyn Ból żuchwy Bóle mięśni Ból kończyn i stawów Często Często Często Często Często Bardzo rzadko ZABURZENIA NEREK I DRÓG MOCZOWYCH Trudności w oddawaniu moczu Ostra niewydolność nerek Często Nieznana ZABURZENIA OGÓLNE I REAKCJE W MIEJSCU PODANIA Reakcje w miejscu infuzji - Świąd w miejscu infuzji
- Wysypka w miejscu infuzji - Ból w miejscu infuzji
- Rumień w miejscu infuzji
- Pokrzywka w miejscu infuzji - Obrzęk w miejscu infuzji Gorączka Objawy grypopodobne Dreszcze Zmęczenie Ból w klatce piersiowej Złe samopoczucie Reakcje w miejscu wstrzyknięcia Bardzo często Bardzo często Bardzo często Często Często Często Często Bardzo często Bardzo często Często Często Często Często Rzadko
Klasyfikacja układów i narządów (SOC) Działanie niepożądane Częstość Osłabienie Reakcje błony śluzowej Brak energii Wyczerpanie Obrzęk twarzy Obrzęk obwodowy Astenia Reakcje w miejscu infuzji**** Bardzo rzadko Bardzo rzadko Bardzo rzadko Bardzo rzadko Nieznana Nieznana Nieznana Nieznana BADANIA DIAGNOSTYCZNE Zmniejszenie liczby płytek krwi Zwiększona częstość oddechów Wzrost niektórych prób wątrobowych Objawy rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego w badaniach laboratoryjnych Wydłużony czas protrombinowy Wydłużony czas kaolinowo- kefalinowy Bardzo rzadko Bardzo rzadko Bardzo rzadko
Nieznana

Nieznana Nieznana 1
2
* z eozynofilią i objawami układowymi **dotyczące skóry i błon śluzowych, dotyczące błony śluzowej, jamy ustnej, sromu, pochwy, odbytu **** zakrzepowe zapalenie żył, podrażnienie
• Czas do wystąpienia objawów niepożądanych i doświadczenie związane z ponowną ekspozycją U niektórych pacjentów zdarzenia niepożądane wystąpiły podczas pierwszego podania mesny, a u innych po drugim lub trzecim podaniu. Ogólnie, wszystkie objawy niepożądane wystąpiły w ciągu kilku godzin.
U niektórych pacjentów nie wystąpiły dalsze reakcje niepożądane po pierwszym zdarzeniu, podczas gdy u innych pacjentów wystąpiło zaostrzenie zdarzeń podczas wielokrotnego stosowania leku.
• Reakcje w miejscu wstrzyknięcia U niektórych pacjentów, u których wystąpiły miejscowe reakcje skórne w miejscu wstrzyknięcia, kolejne podanie mesny spowodowało reakcję skórną w innych obszarach.
• Reakcje skórne lub dotyczące błony śluzowej Reakcje skórne i błony śluzowej odnotowano zarówno po dożylnym, jak i doustnym podaniu mesny. Do tych reakcji zalicza się wysypkę, świąd, nagłe zaczerwienienie twarzy, podrażnienie błony śluzowej, ból opłucnowy oraz zapalenie spojówek. U około jednej czwartej osób z jakimkolwiek zdarzeniem niepożądanym, wystąpiły reakcje skórne i (lub) błony śluzowej w połączeniu z innymi niepożądanymi objawami, w tym duszność, gorączka, bóle głowy, objawy żołądkowo-jelitowe, senność, ogólne rozbicie, bóle mięśni, objawy grypopodobne.
• Reakcje żołądkowo-jelitowe Reakcje żołądkowo-jelitowe, które odnotowano u zdrowych pacjentów obejmowały nudności, wymioty, biegunkę, ból brzucha/kolkę, ból w nadbrzuszu/pieczenie, zaparcie oraz wzdęcia. Występowały one po dożylnym i doustnym podaniu mesny.
• Wpływ na liczbę limfocytów in-vivo
W badaniach farmakokinetycznych u zdrowych ochotników podanie pojedynczych dawek mesny zwykle wiązało się z szybkim (w ciągu 24 godzin), a w niektórych przypadkach znacznym zmniejszeniem liczby limfocytów, co było zjawiskiem odwracalnym w ciągu 1 tygodnia od podania. Dane pochodzące z badań, w których podawano lek wielokrotnie (przez kilka dni), są niewystarczające, aby scharakteryzować zmiany liczby limfocytów w takich warunkach, w czasie.
• Wpływ na stężenie fosforu w surowicy in vivo W badaniach farmakokinetycznych z udziałem zdrowych ochotników, podanie mesny jednego dnia lub przez kilka dni w niektórych przypadkach powodowało umiarkowane, przemijające, zwiększenie stężenia fosforu w surowicy.
Zjawiska te należy uwzględniać przy interpretacji wyników badań laboratoryjnych.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C PL 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: [email protected]
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Doniesienia o nieumyślnym przedawkowaniu i obserwacje z badań z udziałem zdrowych ochotników odnośnie tolerancji dużej dawki wykazały, że u dorosłych, pojedyncze dawki od około 4 g do 7 g mesny mogą powodować takie objawy, jak nudności, wymioty, ból brzucha/kolkę, biegunkę, ból głowy, zmęczenie, ból kończyn i stawów, wysypkę, zaczerwienienie skóry, niedociśnienie, bradykardię, tachykardię, parestezje, gorączkę i skurcz oskrzeli. Znaczne zwiększenie liczby przypadków wystąpienia nudności, wymiotów i biegunki odnotowano u pacjentów leczonych oksazafosforyną, otrzymujących dożylnie dawkę mesny ≥ 80 mg na kg mc. na dobę, w porównaniu do pacjentów otrzymujących mniejsze dawki lub leczonych tylko przez nawadnianie. Nie jest znane specyficzne antidotum dla produktu Uromitexan. Ze względu na ryzyko wystąpienia reakcji rzekomoanafilaktycznych, opisanych w punkcie 4.3 i 4.8, należy zapewnić pacjentowi dostęp do odpowiednich leków stosowanych w nagłych przypadkach.
Przedawkowanie może doprowadzić do wystąpienia następujących reakcji obserwowanych w badaniu tolerancji u zdrowych ochotników po podaniu pojedynczych dawek 60-70 mg/kg mc./dobę: nudności, wymiotów, kolki, biegunki, bólu głowy, uczucia zmęczenia, bólu kończyn i stawów, braku energii objawiającego się wyczerpaniem i osłabieniem, depresji, drażliwości, wysypki, niedociśnienia i tachykardii.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Uromitexan jest środkiem odtruwającym, zapewniającym skuteczną profilaktykę działań toksycznych na układ moczowy, związanych ze stosowaniem oksazafosforyn. Substancja czynna, mesna, jest syntetycznym związkiem tiolowym, znanym pod nazwą sól sodowa kwasu 2-merkaptoetanosulfonowego, o wzorze cząsteczkowym C2H5NaO3S2 i masie cząsteczkowej 164,18. Jego wzór strukturalny to: HS-CH2-CH2SO3-Na+
Rozległe, szeroko zakrojone badania farmakologiczne i toksykologiczne wykazały, że mesna charakteryzuje się brakiem wewnętrznych działań farmakodynamicznych i niewielką toksycznością. Obojętność farmakologiczna i toksykologiczna mesny podawanej układowo oraz jej doskonałe właściwości odtruwające w obrębie dróg moczowych i pęcherza mają związek z jej właściwościami farmakokinetycznymi. Analogicznie do fizjologicznego układu cysteina-cysteina, mesna jest szybko utleniana do głównego metabolitu, dwusiarczku mesny (dimesny). Dwusiarczek mesny pozostaje z kompartmencie naczyniowym i jest szybko wydalany przez nerki. W nerce, dwusiarczek mesny ulega redukcji do wolnego związku tiolowego, mesny, która wchodzi w reakcję chemiczną z metabolitami oksazafosforyny o działaniu urotoksycznym (akroleiną i odpowiednio 4-hydroksy-ifosfamidem lub 4-hydroksy-cyklofosfamidem), powodując ich detoksykację. Pierwszym etapem w procesie odtruwania jest wiązanie mesny z metabolitem
urotoksycznych. Mesna również wiąże się z podwójnymi wiązaniami akroleiny oraz z innymi metabolitami o toksycznym działaniu na układ moczowy. W licznych badaniach z zastosowaniem heteroprzeszczepu u ludzi oraz w badaniach o ograniczonym zakresie, prowadzonym na modelu guza u gryzoni, przy zastosowaniu dożylnej i dootrzewnowej drogi podania leku, mesna w skojarzeniu z ifosfamidem (przy zakresach dawek stanowiących maksymalnie 20-krotność, podawanych jako dawki pojedyncze lub kuracja dawkami wielokrotnymi) nie zaburzała skuteczności przeciwnowotworowej.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Mesna ulega łatwemu i szybkiemu przekształceniu w drodze autoutleniania do swojego głównego metabolitu, dwusiarczku mesny (dimesny). Dimesna pozostaje w kompartmencie naczyniowym i jest szybko przenoszona do nerek. W nabłonku kanalików nerkowych, dimesna ulega redukcji do wolnego związku tiolowego, który następnie może wchodzić w reakcje chemiczne z toksycznymi metabolitami oksazafosforyn w moczu.
Przy dawkach 2-4 g/m 2
Dlatego, aby utrzymać odpowiednie stężenia mesny w pęcherzu moczowym podczas wydalania urotoksycznych metabolitów oksazafosforyny, konieczne jest podawanie wielokrotnych dawek mesny.
Mesna wiąże się z białkami w stopniu umiarkowanym (69-75%).
Schemat dawkowania IV-IV-IV Po dożylnym podaniu dawki 800 mg, okresy półtrwania mesny i dimesny we krwi wynoszą odpowiednio 0,36 godz. i 1,17 godz.. Około 32% i 33% podanej dawki było wydalane z moczem w ciągu 24 godzin odpowiednio jako mesna i dimesna. Większość odzyskiwanej dawki była wydalana w ciągu 4 godzin. Klirens osoczowy mesny wynosi 1,23 l/h/kg.
Schemat dawkowania IV-doustnie-doustnie Po podaniu doustnym, lek wchłaniany jest z jelita cienkiego. Średnie maksymalne stężenia wolnych związków tiolowych w moczu występują po 2-4 godzinach od podania dawki. Około 25  10% podanej dawki występuje w moczu w postaci wolnej mesny w ciągu pierwszych 4 godzin.

Okres półtrwania mesny wahał się od 1,2 do 8,3 godzin po podaniu dawki dożylnej i dawki doustnej. Dostępność biologiczna w moczu mesny podanej doustnie wahała się od 45% do 79% mesny podanej dożylnie. Pokarm nie ma wpływu na dostępność w moczu mesny podanej doustnie. Około 18-26% łącznej dawki dożylnej i doustnej mesny występuje w postaci wolnej mesny w moczu. W porównaniu z podaniem dożylnym, podawanie dożylne i doustne zwiększa ogólnoustrojowe narażenie na lek (150%) i zapewnia bardziej stabilne wydalanie mesny z moczem w okresie 24-godzin. Około 5% dawki mesny jest wydalane w odstępie 12-24 godzinnym, w porównaniu z nikłymi ilościami u pacjentów otrzymujących lek dożylnie. Procentowa część dawki mesny, która zostaje wydalana z moczem, nie zależy od wysokości dawki.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Mesna jest związkiem tiolowym, w dużej mierze obojętnym farmakologicznie i fizjologicznie oraz nietoksycznym. Mesna jest wydalana bardzo szybko przez nerki i nie podlega dystrybucji do tkanek. Odtruwające właściwości mesny ograniczają się do układu moczowego, więc mesna nie wpływa na ogólnoustrojowe działania niepożądane i działanie przeciwnowotworowe oksazafosforyn. Badania na modelu zwierzęcym nie dały żadnych dowodów świadczących o mutagennych, rakotwórczych, embriotoksycznych i teratogennych właściwościach mesny. Przeprowadzono badania toksycznego wpływu mesny na reprodukcję po podaniu doustnych dawek w wysokości 1000 mg/kg mc. królikom i 2000 mg/kg mc. szczurom (stanowiących około 10-krotność maksymalnej całkowitej zalecanej dawki dobowej w schemacie i.v. – doustnie – doustnie u ludzi w przeliczeniu na powierzchnię ciała). Nie stwierdzono żadnego uszkodzenia płodu spowodowanego podaniem mesny. Doustne dawki w wysokości 6,1 i 4,3 g/kg mc. były śmiertelne odpowiednio u myszy i szczurów. Dawki te stanowią około 15 i 22-krotność maksymalnych zalecanych dawek dobowych u ludzi w przeliczeniu na powierzchnię ciała. Zgon był poprzedzony biegunką, drżeniem, drgawkami, bezdechem i sinicą.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Mesna wykazuje niezgodność in vitro z cysplatyną, karboplatyną i iperytem azotowym. Należy unikać mieszania mesny i epirubicyny, ponieważ prowadzi to do inaktywacji epirubicyny.

6.3 Okres ważności

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Ampułki z bezbarwnego szkła zawierające 4 ml roztworu. Opakowanie zawiera 15 lub 30 ampułek, w tekturowym pudełku.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania

Produkt leczniczy do stosowania pozajelitowego należy przed podaniem ocenić wzrokowo na obecność cząstek stałych i przebarwień. Nie należy używać roztworów, które są odbarwione, mętne lub zawierają widoczne cząstki stałe.
Brak szczególnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE

DO OBROTU
Baxter Polska Sp. z o.o. ul. Kruczkowskiego 8 00-380 Warszawa

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

R/2658

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I

DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:14.06.1999 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia:11.07.2013

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO