Rulid
Roxithromycinum
Tabletki powlekane 150 mg | Roxithromycinum 150 mg
Opella Healthcare International SAS, Francja
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Rulid, 150 mg, tabletki powlekane Roxithromycinum
Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest Rulid i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Rulid
3. Jak stosować Rulid
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać Rulid
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest Rulid i w jakim celu się go stosuje
Substancją czynną zawartą w leku Rulid jest roksytromycyna, która należy do grupy antybiotyków makrolidowych.
Rulid stosuje się w leczeniu następujących zakażeń bakteryjnych wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na roksytromycynę: zapalenie migdałków (angina) wywołane przez paciorkowce z grupy A beta-hemolizujące – jako alternatywa dla antybiotyków beta-laktamowych; ostre zapalenia zatok obocznych nosa, gdy nie można zastosować antybiotyku beta-laktamowego; nadkażenia w przebiegu ostrego zapalenia oskrzeli; zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli; pozaszpitalne zapalenie płuc u pacjentów bez czynników ryzyka, bez objawów ciężkiego stanu klinicznego i przy braku objawów klinicznych wskazujących na zakażenie wywołane przez pneumokoki; jeśli podejrzewa się atypowe zapalenie płuc, makrolidy są wskazane niezależnie od nasilenia objawów; zakażenia skóry i tkanki podskórnej o lekkim przebiegu wywołane przez Staphylococcus aureus lub Streptococcus pyogenes; nierzeżączkowe zakażenia narządów płciowych wywołane przez Chlamydia trachomatis, Ureaplasma urealyticum.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Rulid
Kiedy nie stosować leku Rulid: jeśli pacjent ma nadwrażliwość na roksytromycynę lub inne antybiotyki makrolidowe lub na którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienione w punkcie 6), jeśli pacjent jednocześnie stosuje alkaloidy sporyszu – leki zwężające naczynia krwionośne, np. stosowane podcz as migreny (takie jak: ergotamina, dihydroergotamina, bromokryptyna) jeśli pacjent jednocześnie stosuje takie leki, jak np. cyzapryd, astemizol, pimozyd lub terfenadyna (patrz podrozdziały Ostrzeżenia i środki ostrożności oraz Rulid a inne leki).
W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Rulid należy to omówić z lekarzem.
Podczas jednoczesnego podawania antybiotyków makrolidowych i alkaloidów sporyszu o kurczącym działaniu na naczynia krwionośne występowały przypadki silnego zwężenia naczyń (zatrucie sporyszem), z możliwą martwicą kończyn. Jeżeli pacjent przyjmuje alkaloidy sporyszu, powinien o tym powiedzieć lekarzowi przed rozpoczęciem stosowania roksytromycyny.
Po zastosowaniu roksytromycyny występowały przypadki ciężkich pęcherzowych reakcji skórnych, takich jak zespół Stevensa-Johnsona (ang.SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN) lub ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP) (patrz punkt 4.). Jeśli u pacjenta stwierdzi się objawy przedmiotowe lub podmiotowe SJS (np. rozległa, ciężka wysypka skórna obejmująca powstawanie pęcherzy lub łuszczenie się skóry, a także objawy grypy i gorączki), TEN (np. postępująca wysypka często z pęcherzami lub zmiany na błonach śluzowych, ogólnie złe samopoczucie, gorączka, dreszcze i bóle mięśni) lub ostrej uogólnionej osutki krostkowej (np. czerwona, łuszcząca się wysypka z grudkami pod skórą i pęcherzami), leczenie lekiem Rulid należy przerwać i bezzwłocznie zgłosić się do lekarza, ponieważ te objawy skórne mogą zagrażać życiu.
Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów w podeszłym wieku.
U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby stosowanie roksytromycyny nie jest wskazane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania roksytromycyny u pacjentów z lekką do umiarkowanej niewydolnością wątroby.
Nerkowe wydalanie roksytromycyny i jej metabolitów stanowi około 10% dawki doustnej. W niewydolności nerek dawkowanie pozostaje bez zmian.
Zaleca się kontrolowanie czynności wątroby i nerek oraz morfologii krwi, zwłaszcza podczas długotrwałego leczenia (tzn. dłużej niż 2 tygodnie; patrz punkt Możliwe działania niepożądane).
Roksytromycyna, tak jak inne makrolidy, może powodować nasilenie miastenii.
Choroba związana z Clostridium difficile Jeśli podczas lub po zakończeniu stosowania roksytromycyny występuje u pacjenta biegunka, zwłaszcza ciężka, uporczywa i (lub) krwawa, powinien to zgłosić lekarzowi, gdyż może być ona objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, wywołanego przez toksyny nadmiernie namnożonej w jelitach bakterii Clostridium difficile. Jeśli podejrzewa się rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, należy natychmiast przerwać leczenie roksytromycyną. Zapalenie może mieć przebieg lekki lub ciężki. Lekkie zwykle ustępuje po odstawieniu leku. W cięższych przypadkach lekarz może zalecić przyjmowanie metronidazolu lub wankomycyny. Nie należy przyjmować leków hamujących perystaltykę ani innych działających zapierająco.
Produkty lecznicze mogące wydłużać odstęp QT Należy zachować ostrożność podczas stosowania roksytromycyny u pacjentów przyjmujących inne leki, które mogą wydłużać odstęp QT (patrz punkt Inne leki i Rulid). Należą do nich leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid) i klasy III (np. dofetylid, amiodaron), cytalopram, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, metadon, niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny), fluorochinolony (np. moksyfloksacyna), niektóre leki przeciwgrzybicze (np. flukonazol, pentamidyna) oraz niektóre leki przeciwwirusowe (np. telaprewir). Roksytromycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z wrodzonym wydłużeniem odstępu QT, w sytuacjach sprzyjających wystąpieniu zaburzeń rytmu serca (np. nie wyrównana hipokaliemia lub
hipomagnezemia, klinicznie znacząca bradykardia), jak również u pacjentów otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy IA i III oraz leki takie jak astemizol, cyzapryd lub pimozyd.
Rulid a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Następujących leków nie należy stosować razem z lekiem Rulid: leki zawierające alkaloidy sporyszu: ergotamina, dihydroergotamina (leki te zwężają naczynia krwionośne, są stosowane m.in. w leczeniu migreny) astemizol, terfenadyna (stosowane w leczeniu alergii) cyzapryd (stosowany w celu pobudzenia ruchliwości przewodu pokarmowego) pimozyd (stosowany w leczeniu zaburzeń psychicznych)
Następujące leki należy stosować razem z lekiem Rulid z zachowaniem ostrożności: chinidyna, prokainamid, dyzopiramid, dofetylid, amiodaron (leki stosowane w leczeniu zaburzeń rytmu serca) cytalopram, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne (stosowane w leczeniu depresji) metadon (stosowany w leczeniu bólu) fenotiazyny (w leczeniu zaburzeń psychicznych) fluorochinolony, np. moksyfloksacyna (chemioterapeutuki stosowane w zakażeniach bakteryjnych) flukonazol, pentamidyna (leki przeciwgrzybicze) telaprewir (lek przeciwwirusowy) antagoniści witaminy K (leki przeciwzakrzepowe) digoksyna i inne glikozydy nasercowe (stosowane w leczeniu m.in. niewydolności serca) midazolam, triazolam (leki psychotropowe) teofilina (stosowana w leczeniu m.in. astmy oskrzelowej) bromokryptyna (stosowana m.in. w leczeniu choroby Parkinsona i akromegalii) cyklosporyna (stosowana m.in. do leczenia pacjentów po przeszczepach) statyny (stosowane w leczeniu podwyższonego poziomu cholesterolu lub trójglicerydów we krwi) ryfabutyna (stosowana w zakażeniach bakteryjnych)
Nie ma interakcji pomiędzy lekiem Rulid a karbamazepiną (stosowaną w leczeniu m. in. padaczki i choroby afektywnej dwubiegunowej), ranitydyną (stosowaną w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy), wodorotlenkiem glinu lub magnezu (stosowanymi w leczeniu nadkwaśności żołądka), doustnymi środkami antykoncepcyjnymi zawierającymi estrogeny i progestageny.
Rulid z jedzeniem i piciem Rulid należy przyjmować przed posiłkami.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzic się lekarza przed zastosowaniem tego leku.
Brak odpowiednich badań dotyczących stosowania roksytromycyny u kobiet w ciąży, dlatego może być ona stosowana w tym okresie wyłącznie w razie zdecydowanej konieczności.
Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania roksytromycyny u kobiet karmiących piersią. Niewielkie ilości roksytromycyny przenikają do mleka kobiet karmiących. Lekarz zatem podejmie decyzję, czy zrezygnować z leczenia roksytromycyną, czy przerwać karmienie dziecka piersią w przypadku kontynuowania terapii.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Lek może spowodować wystąpienie zawrotów głowy. Zaburzenia widzenia i niewyraźne widzenie mogą mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Lek Rulid, 150 mg, tabletki powlekane, zawiera glukozę Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku..
3. Jak stosować Rulid
Lek Rulid, 150 mg, tabletki powlekane, jest przeznaczony do stosowania u dorosłych. Lek Rulid należy stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.
Dorośli: 1 tabletka rano i 1 tabletka wieczorem, co 12 godzin (300 mg na dobę).
Całą tabletkę należy połknąć z dostateczną ilością wody.
Tabletki Rulid należy przyjmować przed posiłkami.
Długość kuracji zależy od wskazań terapeutycznych, drobnoustroju wywołującego zakażenie i obrazu klinicznego choroby.
Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością wątroby U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby [np. marskością wątroby z żółtaczką i (lub) wodobrzuszem] nie zaleca się stosowania roksytromycyny; jeśli jednak zastosowanie leku jest konieczne, lekarz zmniejszy dawkę o połowę i zaleci regularne kontrole czynności wątroby. Parametry czynności wątroby będzie kontrolować również u osób z zaburzoną czynnością wątroby oraz u tych, u których niewydolność wątroby wystąpiła podczas stosowania roksytromycyny w przeszłości. Jeśli w czasie stosowania roksytromycyny parametry czynności wątroby pogorszą się, lekarz powinien rozważyć odstawienie leku.
Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek U pacjentów z niewydolnością nerek nie ma konieczności zmniejszania dawki leku, ponieważ zaledwie około 10% przyjętej doustnie roksytromycyny lub jej metabolitów wydalane jest przez nerki.
Dawkowanie u osób w podeszłym wieku Modyfikacja dawkowania u osób w podeszłym wieku nie jest konieczna.
Stosowanie u dzieci i młodzieży W razie konieczności zastosowania roksytromycyny u dzieci, dostępne są tabletki o mniejszej zawartości substancji czynnej.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki Rulid Po przedawkowaniu leku mogą wystąpić następujące objawy: nudności, wymioty, biegunka. Mogą również wystąpić i nasilić się takie działania niepożądane, jak bóle i zawroty głowy. W razie zażycia większej niż zalecana dawki leku należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza, który zastosuje odpowiednie leczenie. Nie istnieje swoiste antidotum.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z poniżej wymienionych działań niepożądanych (częstość występowania nieznana), należy natychmiast skontaktować się z lekarzem: wstrząs anafilaktyczny (burzliwa, ostra reakcja ogólnoustrojowa o podłożu alergicznym, charakteryzująca się wystąpieniem trudności w oddychaniu, przyspieszonym tętnem, często pobudzeniem, zaczerwienieniem skóry), skurcz oskrzeli (duszność), obrzęk naczynioruchowy, ciężka reakcja skórna: plamica, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, czerwona, łuszcząca się wysypka z guzkami pod skórą i pęcherzami (osutka krostkowa), agranulocytoza, neutropenia, trombocytopenia (zmniejszenie we krwi liczby, odpowiednio: granulocytów, neutrofili, płytek krwi), wydłużenie odstępu QT, rzekomobłoniaste zapalenie jelit.
Mogą również wystąpić wymienione niżej działania niepożądane.
Często (u 1 do 10 na 100 pacjentów) zawroty głowy, bóle głowy, nudności, wymioty, niestrawność (bóle w nadbrzuszu), biegunka, wysypka.
Niezbyt często (u 1 do 10 na 1000 pacjentów) eozynofilia (zwiększenie liczby granulocytów we krwi), rumień wielopostaciowy, pokrzywka.
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych) nadkażenia: jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie roksytromycyny, zwłaszcza przez dłuższy czas, może spowodować wzrost opornych drobnoustrojów - Clostridium difficile. jeśli podczas leczenia pacjent nie czuje się lepiej lub wystąpią inne objawy świadczące o nowym zakażeniu, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, omamy, stan splątania (dezorientacja), parestezje (uczucie mrowienia na skórze), zaburzenia smaku (w tym brak smaku) i (lub) powonienia (w tym odczuwanie nieprawdziwych zapachów, brak węchu), przemijająca głuchota, niedosłuch, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szumy uszne, krwawa biegunka, zapalenie trzustki, cholestatyczne lub ostre zapalenie komórek wątrobowych (niekiedy przebiegające z żółtaczką), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych: AspAT, AlAT i (lub) fosfatazy zasadowej, częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes, zaburzenia widzenia, problemy ze wzrokiem (niewyraźne widzenie).
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301 faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać Rulid
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25ºC. Przed zastosowaniem leku należy sprawdzić datę ważności podaną na opakowaniu. Nie stosować tego leku, po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera Rulid: - Substancją czynną leku jest roksytromycyna. Jedna tabletka powlekana zawiera 150 mg roksytromycyny. - Pozostałe składniki to: hydroksypropyloceluloza, glikol polioksypropylenowy polioksyetylenu, powidon K 30, krzemionka koloidalna bezwodna, magnezu stearynian, talk, skrobia kukurydziana (rdzeń tabletki) oraz hydroksypropylometyloceluloza, glukoza bezwodna, tytanu dwutlenek, glikol propylenowy (otoczka).
Jak wygląda Rulid i co zawiera opakowanie
Biała tabletka powlekana, obustronnie wypukła, kształtu cylindrycznego.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny Sanofi-Aventis France 82, Avenue Raspail Gentilly, 94250 Francja
Wytwórca Opella Healthcare International SAS 56, Route de Choisy Francja
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego w Polsce:
Sanofi-Aventis Sp. z o.o. ul. Bonifraterska 17 00-203 Warszawa Tel.: +48 22 280 00 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki: lipiec 2021
Charakterystyka
MDS V2.2 CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Rulid, 150 mg, tabletki powlekane
Substancją czynną zawartą w produkcie Rulid jest roksytromycyna (Roxithromycinum). Jedna tabletka powlekana zawiera 150 mg roksytromycyny.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Tabletka powlekana. Biała tabletka powlekana, obustronnie wypukła, kształtu cylindrycznego.
Produkt Rulid stosuje się w leczeniu następujących zakażeń bakteryjnych wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na roksytromycynę: - zapalenie migdałków (angina) wywołane przez paciorkowce z grupy A beta-hemolizujące – jako alternatywa dla antybiotyków beta-laktamowych; - ostre zapalenia zatok obocznych nosa, gdy nie można zastosować antybiotyku beta- laktamowego; - nadkażenia w przebiegu ostrego zapalenia oskrzeli; - zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli; - pozaszpitalne zapalenie płuc u pacjentów bez czynników ryzyka, bez objawów ciężkiego stanu klinicznego i przy braku objawów klinicznych wskazujących na zakażenie wywołane przez pneumokoki; jeśli podejrzewa się atypowe zapalenię płuc, makrolidy są wskazane niezależnie od nasilenia objawów; - zakażenia skóry i tkanki podskórnej o lekkim przebiegu wywołane przez Staphylococcus aureus lub Streptococcus pyogenes; - nierzeżączkowe zakażenia narządów płciowych wywołane przez Chlamydia trachomatis, Ureaplasma urealyticum.
Podejmując decyzję o leczeniu produktem Rulid należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Dawkowanie Dorośli: 1 tabletka rano i 1 tabletka wieczorem, co 12 godzin (300 mg na dobę).
MDS V2.2 Długość kuracji zależy od wskazań terapeutycznych, drobnoustroju wywołującego zakażenie i obrazu klinicznego choroby.
Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością wątroby U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby [np. marskością wątroby z żółtaczką i (lub) wodobrzuszem] nie zaleca się stosowania roksytromycyny; jeśli jednak zastosowanie leku jest konieczne, dawkę należy zmniejszyć o połowę i regularnie kontrolować czynność wątroby. Parametry czynności wątroby należy kontrolować również u osób z zaburzoną czynnością wątroby oraz u tych, u których niewydolność wątroby wystąpiła podczas stosowania roksytromycyny w przeszłości. Jeśli w czasie stosowania roksytromycyny parametry czynności wątroby pogorszą się, należy rozważyć odstawienie leku.
Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek U pacjentów z niewydolnością nerek nie ma konieczności zmniejszania dawki leku, ponieważ zaledwie około 10% przyjętej doustnie roksytromycyny lub jej metabolitów wydalane jest przez nerki.
Dawkowanie u osób w podeszłym wieku Modyfikacja dawkowania u osób w podeszłym wieku nie jest konieczna.
Dzieci i młodzież W razie konieczności zastosowania roksytromycyny u dzieci, dostępne są tabletki o mniejszej zawartości substancji czynnej.
Sposób podawania Podanie doustne. Całą tabletkę należy połknąć z dostateczną ilością wody.
Roksytromycynę należy przyjmować przed posiłkami.
- Nadwrażliwość na roksytromycynę lub inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. - Jednoczesne stosowanie alkaloidów sporyszu o działaniu zwężającym naczynia krwionośne (patrz punkt 4.5). - Jednoczesne stosowanie produktów leczniczych o wąskim indeksie terapeutycznym i będących substratami CYP3A4 (np. astemizol, cyzapryd, pimozyd i terfenadyna) (patrz punkty 4.4 i 4.5).
Ostrzeżenie Podczas jednoczesnego podawania antybiotyków makrolidowych i alkaloidów sporyszu o kurczącym działaniu na naczynia krwionośne donoszono o przypadkach silnego zwężenia naczyń (zatruciu sporyszem), z możliwą martwicą kończyn. Przed podaniem roksytromycyny należy upewnić się, że pacjent nie przyjmuje alkaloidów sporyszu (patrz punkt 4.4).
Ciężkie reakcje pęcherzowe Po zastosowaniu roksytromycyny zgłaszano przypadki ciężkich pęcherzowych reakcji skórnych, takich jak ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP), zespół Stevensa-Johnsona (ang. SJS) lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN) (patrz punkt 4.8). Jeśli u pacjenta wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe AGEP, SJS lub TEN (np. postępująca wysypka skórna, często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), leczenie lekiem Rulid należy przerwać.
MDS V2.2 Środki ostrożności U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby stosowanie roksytromycyny nie jest wskazane. Należy zachować szczególną ostrożność stosując roksytromycynę u pacjentów z lekką do umiarkowanej niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.2).
Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów w podeszłym wieku.
Nerkowe wydalanie roksytromycyny i jej metabolitów stanowi około 10% dawki doustnej. W niewydolności nerek dawkowanie pozostaje bez zmian.
Zaleca się kontrolowanie czynności wątroby i nerek oraz morfologii krwi, zwłaszcza podczas długotrwałego leczenia (tzn. dłużej niż 2 tygodnie), patrz punkt 4.8.
Jak w przypadku innych makrolidów, roksytromycyna może powodować nasilenie miastenii.
Choroba związana z Clostridium difficile Należy zachować szczególną ostrożność, jeśli u pacjenta występuje biegunka w okresie stosowania leku. Biegunka, zwłaszcza ciężka, uporczywa i (lub) krwawa, występująca podczas lub po zastosowaniu roksytromycyny może być objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, wywołanego przez toksyny nadmiernie namnożonej w jelitach bakterii Clostridium difficile (patrz punkt 4.8). Jeśli podejrzewa się rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, należy natychmiast przerwać leczenie roksytromycyną. Zapalenie może mieć przebieg lekki lub ciężki. Lekkie zwykle ustępuje po odstawieniu leku. W cięższych przypadkach lekarz może zalecić przyjmowanie metronidazolu lub wankomycyny. Pacjent nie powinien przyjmować leków hamujących perystaltykę ani innych działających zapierająco.
Produkty lecznicze mogące wydłużać odstęp QT Należy zachować ostrożność podczas stosowania roksytromycyny u pacjentów przyjmujących inne produkty lecznicze, które mogą wydłużać odstęp QT (patrz punkt 4.5). Należą do nich leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid) i klasy III (np. dofetylid, amiodaron), cytalopram, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, metadon, niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny), fluorochinolony (np. moksyfloksacyna), niektóre leki przeciwgrzybicze (np. flukonazol, pentamidyna) oraz niektóre leki przeciwwirusowe (np. telaprewir). Roksytromycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z wrodzonym wydłużeniem odstępu QT, w sytuacjach sprzyjających wystąpieniu zaburzeń rytmu serca (np. niewyrównana hipokaliemia lub hipomagnezemia, klinicznie znacząca bradykardia), jak również u pacjentów otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy IA i III oraz leki takie jak astemizol, cyzapryd lub pimozyd (patrz punkt 4.5).
Substancje pomocnicze powinni przyjmować produktu leczniczego.
Roksytromycyna jest słabym inhibitorem CYP3A4.
Produkty lecznicze, których stosowanie z roksytromycyną jest przeciwskazane
• Alkaloidy sporyszu zwężające naczynia krwionośne (patrz punkt 4.3)
Produkty lecznicze, których stosowanie z roksytromycyną jest niezalecane
• Astemizol, cyzapryd, pimozyd Stosowanie leków, takich jak astemizol, cyzapryd lub pimozyd, które są metabolizowane przez izoenzym wątrobowy CYP3A, było związane z wydłużeniem odstępu QT i (lub) występowaniem
MDS V2.2 arytmii (głównie zaburzenia typu torsade de pointes) w wyniku zwiększenia stężenia tych substancji w surowicy w następstwie interakcji z istotnymi inhibitorami tego izoenzymu, w tym z niektórymi antybiotykami makrolidowymi. Chociaż roksytromycyna nie ma zdolności wiązania z CYP3A lub zdolność ta jest ograniczona, a przez to hamowanie metabolizmu innych leków przetwarzanych przez ten izoenzym, nie można z całą pewnością potwierdzić ani wykluczyć ewentualnych klinicznych interakcji pomiędzy roksytromycyną i wymienionymi wyżej lekami; dlatego też jednoczesne stosowanie roksytromycyny i tych leków jest niezalecane.
• Terfenadyna Niektóre antybiotyki makrolidowe mogą wchodzić w interakcje farmakokinetyczne z terfenadyną, powodując zwiększenie stężenia terfenadyny w surowicy. Może to spowodować ciężkie komorowe zaburzenia rytmu serca, zwłaszcza zaburzenia typu torsade de pointes. Chociaż podobnych reakcji nie obserwowano podczas stosowania roksytromycyny, a badania prowadzone u ograniczonej liczby zdrowych ochotników nie wykazały interakcji farmakokinetycznych ani istotnych zmian w zapisie EKG, to jednoczesne stosowanie roksytromycyny i terfenadyny jest niezalecane.
• Leki przeciwarytmiczne klasy IA i III Roksytromycynę, podobnie jak inne makrolidy, należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy IA i III (patrz punkt 4.4).
Produkty lecznicze, które należy stosować z roksytromycyną z zachowaniem ostrożności
• Produkty lecznicze mogące wydłużać odstęp QT Należy zachować ostrożność podczas stosowania roksytromycyny u pacjentów przyjmujących inne produkty lecznicze, które mogą wydłużać odstęp QT (patrz punkt 4.4). Należą do nich leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid) i klasy III (np. dofetylid, amiodaron), cytalopram, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, metadon, niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny), fluorochinolony (np. moksyfloksacyna), niektóre leki przeciwgrzybicze (np. flukonazol, pentamidyna) i niektóre leki przeciwwirusowe (np. telaprewir).
• Antagoniści witaminy K W badaniach z udziałem ochotników nie obserwowano interakcji z warfaryną; jednak u pacjentów leczonych roksytromycyną i antagonistami witaminy K (np. pochodne kumarolu) odnotowano przypadki wydłużenia czasu protrombinowego lub zwiększenia wartości INR, co mogło być spowodowane samym zakażeniem. Podczas jednoczesnego stosowania roksytromycyny i antagonistów witaminy K zaleca się kontrolowanie wartości INR.
• Dyzopiramid Badanie in vitro wykazało, że roksytromycyna może zastępować związany z białkami dyzopiramid; takie działanie roksytromycyny in vivo może spowodować zwiększenie stężenia wolnego dyzopiramidu w surowicy. Z tego względu należy kontrolować zapis EKG i, w miarę możliwości, stężenia dyzopiramidu w surowicy.
• Digoksyna i inne glikozydy nasercowe W badaniu z udziałem zdrowych ochotników stwierdzono, że roksytromycyna może zwiększać wchłanianie digoksyny. Działanie to, częste w przypadku innych antybiotyków makrolidowych, może bardzo rzadko prowadzić do toksyczności glikozydów nasercowych. Mogą wówczas wystąpić takie objawy, jak nudności, wymioty, biegunka, bóle lub zawroty głowy; toksyczność glikozydów nasercowych może również wywołać zaburzenia przewodzenia sercowego i (lub) zaburzenia rytmu serca. Dlatego u pacjentów przyjmujących jednocześnie roksytromycynę i digoksynę lub inny glikozyd nasercowy należy kontrolować czynność elektryczną serca (EKG) oraz, w miarę możliwości, stężenie glikozydów nasercowych w surowicy. Takie postępowanie jest konieczne, jeśli wystąpią objawy świadczące o przedawkowaniu glikozydów nasercowych.
MDS V2.2 Interakcje, które należy wziąć pod uwagę
• Midazolam, triazolam Jednoczesne podawanie roksytromycyny (300 mg na dobę) i midazolamu (15 mg doustnie) zwiększa AUC midazolamu (wrażliwego substratu CYP3A4) o 47%, co może nasilać działanie midazolamu. Brak ostatecznych dowodów potwierdzających występowanie interakcji pomiędzy roksytromycyną i triazolamem.
• Teofilina Obserwowano niewielkie zwiększenie stężenia teofiliny w osoczu, jednak nie ma zwykle konieczności modyfikacji dawkowania roksytromycyny.
• Bromokryptyna Roksytromycyna, może zwiększać AUC i stężenie bromokryptyny w osoczu, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka działań niepożądanych związku.
• Cyklosporyna W badaniu klinicznym oceniającym wpływ roksytromycyny u pacjentów narażonych na działanie cyklosporyny, 8 pacjentów po transplantacji serca leczonych cyklosporyną przez przynajmniej 1 miesiąc otrzymywało roksytromycynę w dawce 150 mg podawaną dwa razy na dobę przez 11 dni. Roksytromycyna spowodowała 50% zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu, które jednak stopniowo zmniejszało się po zaprzestaniu podawania roksytromycyny. Nie ma zwykle konieczności modyfikacji dawkowania roksytromycyny.
• Inhibitory reduktazy HMG-CoA Podczas stosowania roksytromycyny w skojarzeniu z inhibitorami reduktazy HMG-CoA (statynami), istnieje potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych dotyczących mięśni, takich jak rabdomioliza, z powodu możliwego zwiększenia stężenia statyn. Należy zachować ostrożność, gdy statyny stosowane są w skojarzeniu z roksytromycyną oraz należy monitorować pacjentów pod kątem wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych miopatii.
• Ryfabutyna Roksytromycyna może zwiększać stężenie ryfabutyny w osoczu.
• Leki metabolizowane przez CYP3A Roksytromycyna jest słabym inhibitorem izoenzymu CYP3A. Można się spodziewać, że roksytromycyna stosowana razem z lekami metabolizowanymi głównie z udziałem izoenzymu CYP3A, spowoduje najwyżej 2-krotne zwiększenie ogólnego wpływu tych leków na organizm. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania roksytromycyny z lekami metabolizowanymi przez CYP3A (takimi jak ryfabutyna i bromokryptyna – patrz wyżej).
Inne Nie ma klinicznie istotnych interakcji z karbamazepiną, ranitydyną, wodorotlenkiem glinu lub magnezu, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi zawierającymi estrogeny i progestageny.
Ciąża Badania prowadzone na kilku gatunkach zwierząt nie wykazały teratogennego lub toksycznego wpływu roksytromycyny na płód po zastosowaniu dawek do 200 mg/kg mc./dobę lub 40-krotnie wyższych od dawek stosowanych terapeutycznie u ludzi.
U ciężarnych kobiet nie określono bezpieczeństwa stosowania roksytromycyny w odniesieniu do płodu.
MDS V2.2
Karmienie piersią Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania roksytromycyny u kobiet karmiących piersią.
Niewielkie ilości roksytromycyny przenikają do mleka kobiet karmiących. Należy zatem podjąć decyzję, czy zrezygnować z leczenia roksytromycyną, czy przerwać karmienie piersią dziecka w przypadku kontynuowania terapii.
Należy zwrócić uwagę pacjenta na możliwość wystąpienia zawrotów głowy po przyjęciu leku. Zaburzenia widzenia i niewyraźne widzenie mogą mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn (patrz punkt 4.8).
Następujące działania niepożądane są wymienione na podstawie klasyfikacji układów narządów i według następującej konwencji: bardzo często ≥1/10, często ≥1/100 do <1/10, niezbyt często ≥1/1 000 do <1/100, rzadko ≥1/10 000 do <1/1 000, bardzo rzadko <1/10 000, częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja układów i narządów Bardzo często (>1/10) Często(≥1/100 do <1/10) Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych) Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
przypadku innych antybiotyków, stosowanie roksytromycyny, zwłaszcza przez dłuższy czas, może spowodować wzrost opornych drobnoustrojów - Clostridium difficile; ważna jest wielokrotna ocena stanu pacjenta; w razie wystąpienia nadkażenia (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego) podczas leczenia roksytromycyną należy zastosować odpowiednie leczenie Zaburzenia krwi i eozynofilia agranulocytoza,
MDS V2.2 układu chłonnego neutropenia, trombocytopenia Zaburzenia układu immunologicznego
anafilaktyczny. Zaburzenia psychiczne
splątania (dezorientacja) Zaburzenia układu nerwowego
bóle głowy
zaburzenia smaku (zaburzenia w odczuwaniu bodźców smakowych), brak smaku, parosmia - odczuwanie nieprawdziwych zapachów (wypaczenie zmysłu węchu), całkowita utrata węchu Zaburzenia oka zaburzenia widzenia, niewyraźne widzenie Zaburzenia ucha i błędnika
głuchota, niedosłuch, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego oraz szumy uszne Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Zaburzenia żołądka i jelit
wymioty, niestrawność (ból w nadbrzuszu), biegunka
zapalenie trzustki, rzekomobłoniaste zapalenie jelit Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
ostre zapalenie komórek wątrobowych (niekiedy przebiegające z żółtaczką) Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
wielopostaciowy, pokrzywka,
obrzęk naczynioruchowy, plamica, ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP),
MDS V2.2 zespół Stevensa- Johnsona (ang. SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang.TEN) Badania diagnostyczne
zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej (AspAT), zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi Zaburzenia serca (1)
odstępu QT częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes
(1)
przypadki wydłużenia odstępu QT, częstoskurczu komorowego i torsade de pointes.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected]. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
Objawy przedawkowania: nudności, wymioty, biegunka. Mogą również wystąpić i nasilić się przy przedawkowaniu takie działania niepożądane, jak bóle i zawroty głowy. W przypadku przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe. Nie ma swoistego antidotum.
MDS V2.2
Grupa farmakoterapeutyczna: antybiotyki do stosowania ogólnego, makrolidy (kod ATC: J01F A06).
Roksytromycyna jest półsyntetycznym antybiotykiem makrolidowym.
Spektrum działania roksytromycyny obejmuje następujące drobnoustroje: • Szczepy wrażliwe in vitro (MIC < 1 mg/l) - Bordetella pertussis - Borrelia burgdorferi - Branhamella catarrhalis - Campylobacter coli* - Campylobacter jejuni - Chlamydia trachomatis, Ch. psittaci i Ch. pneumoniae - Clostridium, w tym Clostridium perfringens - Corynebacterium diphteriae - Enterococcus spp. - Gardnerella vaginalis - Helicobacter pylori - Legionella pneumophila - Listeria monocytogenes - Staphylococcus spp. wrażliwe na metycylinę - Mobiluncus spp. - Moraxella catarrhalis - Mycoplasma pneumoniae - Neisseria meningitidis - Pasteurella multocida - Peptostreptococcus spp.* - Porphyromonas spp. - Propionibacterium acnes - Rhodococcus equi - Streptococcus spp., w tym Streptococcus pneumoniae
*Wrażliwość zaznaczonego szczepu zależy od epidemiologii i poziomu oporności w danym kraju.
• Szczepy średnio wrażliwe (1 mg/l ≤ MIC ≤ 4 mg/l) - Haemophilus influenzae - Ureaplasma urealyticum - Vibrio cholerae
• Szczepy oporne (MIC > 4 mg/l) - Acinetobacter spp. - Bacteroides fragilis - Enterobacteriaceae - Fusobacterium - Staphylococcus spp. wrażliwe na metycylinę (S. aureus i koagulazo-ujemne) - Mycoplasma hominis - Nocardia spp. - Pseudomonas spp.
MDS V2.2
• Wchłanianie i dystrybucja
Dorośli Roksytromycyna jest szybko wchłaniana i nie podlega rozkładowi w środowisku kwaśnym. W surowicy roksytromycyna wykrywana jest już w 15. minucie od podania; maksymalne stężenia roksytromycyny w surowicy (C maks ) osiągane są 2,2 godziny po podaniu dawki 150 mg roksytromycyny na czczo. Wchłanianie roksytromycyny ulega zmniejszeniu, gdy lek przyjmowany jest z pokarmem, dlatego zaleca się przyjmowanie tego antybiotyku przed posiłkami.
Po podaniu pojedynczej dawki 150 mg roksytromycyny drogą doustną zdrowym dorosłym ochotnikom, odnotowano następujące parametry farmakokinetyczne: - C maks : 6,6 mg/l, - C min : (12 godzin po podaniu doustnym): 1,8 mg/l, - średni okres półtrwania: 10,5 godziny.
Po podaniu zdrowym ochotnikom wielokrotnych dawek roksytromycyny (150 mg, co 12 godzin przez wówczas następujące stężenia roksytromycyny w osoczu: - C maks : 9,3 mg/l, - C min : 3,6 mg/l.
Roksytromycyna dobrze przenika do tkanek i płynów ustrojowych, zwłaszcza do płuc, migdałków i gruczołu krokowego w ciągu 6–12 godzin po podaniu doustnym.
Wiązanie z białkami osocza wynosi 96%; roksytromycyna wiąże się głównie z alfa-1 kwaśną glikoproteiną. Wiązanie to jest nasycone, a prędkość wysycania zmniejsza się, gdy stężenie roksytromycyny w osoczu przekracza 4 mg/l.
Roksytromycyna przenika do mleka matki w ilościach śladowych: mniej niż 0,05% podanej dawki.
Dzieci Właściwości farmakokinetyczne roksytromycyny u niemowląt i dzieci są bardzo zbliżone do właściwości obserwowanych u pacjentów dorosłych.
Porównanie parametrów farmakokinetycznych u dzieci i zdrowych młodych osób dorosłych leczonych równoważnymi dawkami (2,5 mg/kg mc.) roksytromycyny dwa razy na dobę, po osiągnięciu stanu równowagi dało następujące wyniki: - maksymalne stężenia leku w osoczu były podobne i wynosiły średnio od 8,7 do 10,1 mg/l; - T maks
- okres półtrwania był wydłużony u dzieci i wynosił około 20 godzin; - nie stwierdzono różnic dotyczących pola pod krzywą; - najniższe stężenia roksytromycyny (C min ) były podobne w obu grupach, tj. u dzieci i dorosłych, a wartości średnie wahały się od 2,6 do 3,4 mg/l.
Stężenia roksytromycyny w osoczu u dzieci i u pacjentów dorosłych są podobne i z tego względu nie jest konieczna modyfikacja dawkowania ani częstości podawania leku dzieciom powyżej pierwszego roku życia.
Dłuższy okres półtrwania leku stwierdzony u dzieci nie ma wpływu na kumulację substancji czynnej, ponieważ wartości C min nie ulegają zmianie z upływem czasu. Biorąc pod uwagę fakt, że pola AUC są porównywalne w obu grupach wiekowych oraz że dostępność biologiczna roksytromycyny jest taka sama u dzieci, można przypuszczać, że całkowity klirens roksytromycyny w grupie zdrowych dorosłych i dzieci jest porównywalny.
MDS V2.2
• Dystrybucja w tkankach Badania nad dystrybucją roksytromycyny w migdałkach i węzłach chłonnych dały następujące wyniki: - roksytromycyna szybko rozprzestrzenia się w tkankach; średnie stężenie tej substancji w tkankach jest podobne po podaniu pojedynczej dawki i po przyjęciu czterech dawek; - godzinę po podaniu pojedynczej dawki leku wynoszącej 3 mg/kg mc., jego stężenie w migdałkach wynosi 6,4 ± 1,0 mg/kg; - stężenie roksytromycyny w tkankach pozostaje wysokie do 12 godzin po podaniu leku (przerwa między dawkami); - stężenie roksytromycyny w wielu tkankach jest co najmniej takie samo, jak stężenie substancji w osoczu mierzone w tym samym czasie.
Roksytromycyna nie kumuluje się w organizmie. Można ją podawać co 12 godzin. Dzięki występowaniu u dorosłych i dzieci porównywalnych stężeń w osoczu oraz dobrej dystrybucji leku w tkankach, możliwe było określenie jednakowego dawkowania we wszystkich rodzajach zakażeń.
• Metabolizm Roksytromycyna jest metabolizowana głównie w wątrobie (przez CYP3A). Ponad połowa podanej dawki jest wydalana w postaci niezmienionej. W moczu i kale stwierdzono trzy metabolity roksytromycyny: główny metabolit – dekladynozoroksytromycyna, oraz dwa inne metabolity: N- monodemetyloroksytromycyna i N-didemetyloroksytromycyna. Roksytromycyna i jej trzy metabolity są wydalane z moczem i kałem w podobnych proporcjach. Na podstawie badań in vitro stwierdzono, że roksytromycyna słabo hamuje CYP3A, ale nie hamuje CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19 lub CYP2D6.
• Eliminacja U osób dorosłych z prawidłową czynnością wątroby i nerek roksytromycyna po podaniu doustnym jest głównie wydalana z kałem (65%); 72 godziny po doustnym podaniu roksytromycyny znakowanej C 14
kałem.
U osób dorosłych z zaburzeniami czynności nerek, wydalanie roksytromycyny i jej metabolitów przez nerki odpowiada około 10% całkowitej dawki doustnej. U pacjentów z niewydolnością nerek nie jest konieczna zmiana dawkowania roksytromycyny.
U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby po podaniu doustnym dawki 150 mg okres półtrwania wydłuża się (25 godzin), a C maks
U zwierząt roksytromycyna powodowała niewiele działań toksycznych po zastosowaniu wysokich dawek pojedynczych (LD 50
mg/kg mc. u szczurów i >2000 mg/kg mc. u psów). Po zastosowaniu wielokrotnych dawek głównymi narządami docelowymi były wątroba i trzustka. Wpływ leku na wątrobę był bardziej wyraźny u psów niż u szczurów. Obserwowano to u psów po zastosowaniu dawek rzędu 180 mg/kg mc./dobę podawanych przez 1 miesiąc i 100 mg/kg mc./dobę podawanych przez 6 miesięcy w porównaniu odpowiednio do dawek 400 i 125 mg/kg mc./dobę stosowanych w równoważnym badaniu na szczurach. Wpływ leku na wątrobę obserwowany po podaniu tych dawek był również bardziej nasilony u psów niż u szczurów. Wpływ roksytromycyny na trzustkę obserwowano w gruczołach wewnątrzwydzielniczych u szczurów, natomiast u psów raczej w gruczołach zewnątrzwydzielniczych: działania te odnotowano po zastosowaniu dużych dawek lub po długotrwałym stosowaniu leku. U szczurów stwierdzono również wpływ leku na zęby.
MDS V2.2 Początkowe dane toksykologiczne wykazały, że roksytromycyna nie ma działania teratogennego u myszy, szczurów lub królików ani też nie działa mutagennie.
Roksytromycyna, podobnie jak erytromycyna, w warunkach in vitro powodowała zależne od stężenia wydłużenie czasu trwania potencjału czynnościowego serca. Działanie to obserwowano po zastosowaniu dawek przewyższających dawki terapeutyczne; z tego względu istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo, aby miało ono znaczenie podczas stosowania terapeutycznych dawek roksytromycyny.
U młodych zwierząt obserwowano zaburzenia płytki wzrostowej, jeśli stężenia w osoczu leku niezwiązanego były od 30 do 60-krotnie wyższe od stężeń występujących podczas stosowania klinicznego. Nie stwierdzono żadnych anomalii płytki wzrostowej, jeśli stężenia w osoczu leku niezwiązanego były od 10- do 15-krotnie wyższe od stężeń występujących podczas stosowania klinicznego.
6.1. Wykaz substancji pomocniczych
Hydroksypropyloceluloza Glikol polioksypropylenowy polioksyetylenu Powidon K 30 Krzemionka koloidalna bezwodna Magnezu stearynian Talk Skrobia kukurydziana
Skład otoczki Hydroksypropylometyloceluloza Glukoza bezwodna Tytanu dwutlenek Glikol propylenowy
Nie dotyczy.
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25ºC.
6.5. Rodzaj i zawartość opakowania
Blister z folii Al/PVC w tekturowym pudełku, zawierający 10 tabletek.
Bez specjalnych wymagań. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
MDS V2.2
Sanofi-Aventis France 82, Avenue Raspail Gentilly, 94250 Francja
Pozwolenie nr R/0859
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:13 marca 1991 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 09 września 2013 r.
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Rulid, 150 mg, tabletki powlekane
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Substancją czynną zawartą w produkcie Rulid jest roksytromycyna (Roxithromycinum). Jedna tabletka powlekana zawiera 150 mg roksytromycyny.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka powlekana. Biała tabletka powlekana, obustronnie wypukła, kształtu cylindrycznego.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Produkt Rulid stosuje się w leczeniu następujących zakażeń bakteryjnych wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na roksytromycynę: - zapalenie migdałków (angina) wywołane przez paciorkowce z grupy A beta-hemolizujące – jako alternatywa dla antybiotyków beta-laktamowych; - ostre zapalenia zatok obocznych nosa, gdy nie można zastosować antybiotyku beta- laktamowego; - nadkażenia w przebiegu ostrego zapalenia oskrzeli; - zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli; - pozaszpitalne zapalenie płuc u pacjentów bez czynników ryzyka, bez objawów ciężkiego stanu klinicznego i przy braku objawów klinicznych wskazujących na zakażenie wywołane przez pneumokoki; jeśli podejrzewa się atypowe zapalenię płuc, makrolidy są wskazane niezależnie od nasilenia objawów; - zakażenia skóry i tkanki podskórnej o lekkim przebiegu wywołane przez Staphylococcus aureus lub Streptococcus pyogenes; - nierzeżączkowe zakażenia narządów płciowych wywołane przez Chlamydia trachomatis, Ureaplasma urealyticum.
Podejmując decyzję o leczeniu produktem Rulid należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie Dorośli: 1 tabletka rano i 1 tabletka wieczorem, co 12 godzin (300 mg na dobę).
MDS V2.2 Długość kuracji zależy od wskazań terapeutycznych, drobnoustroju wywołującego zakażenie i obrazu klinicznego choroby.
Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością wątroby U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby [np. marskością wątroby z żółtaczką i (lub) wodobrzuszem] nie zaleca się stosowania roksytromycyny; jeśli jednak zastosowanie leku jest konieczne, dawkę należy zmniejszyć o połowę i regularnie kontrolować czynność wątroby. Parametry czynności wątroby należy kontrolować również u osób z zaburzoną czynnością wątroby oraz u tych, u których niewydolność wątroby wystąpiła podczas stosowania roksytromycyny w przeszłości. Jeśli w czasie stosowania roksytromycyny parametry czynności wątroby pogorszą się, należy rozważyć odstawienie leku.
Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek U pacjentów z niewydolnością nerek nie ma konieczności zmniejszania dawki leku, ponieważ zaledwie około 10% przyjętej doustnie roksytromycyny lub jej metabolitów wydalane jest przez nerki.
Dawkowanie u osób w podeszłym wieku Modyfikacja dawkowania u osób w podeszłym wieku nie jest konieczna.
Dzieci i młodzież W razie konieczności zastosowania roksytromycyny u dzieci, dostępne są tabletki o mniejszej zawartości substancji czynnej.
Sposób podawania Podanie doustne. Całą tabletkę należy połknąć z dostateczną ilością wody.
Roksytromycynę należy przyjmować przed posiłkami.
4.3 Przeciwwskazania
- Nadwrażliwość na roksytromycynę lub inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. - Jednoczesne stosowanie alkaloidów sporyszu o działaniu zwężającym naczynia krwionośne (patrz punkt 4.5). - Jednoczesne stosowanie produktów leczniczych o wąskim indeksie terapeutycznym i będących substratami CYP3A4 (np. astemizol, cyzapryd, pimozyd i terfenadyna) (patrz punkty 4.4 i 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Ostrzeżenie Podczas jednoczesnego podawania antybiotyków makrolidowych i alkaloidów sporyszu o kurczącym działaniu na naczynia krwionośne donoszono o przypadkach silnego zwężenia naczyń (zatruciu sporyszem), z możliwą martwicą kończyn. Przed podaniem roksytromycyny należy upewnić się, że pacjent nie przyjmuje alkaloidów sporyszu (patrz punkt 4.4).
Ciężkie reakcje pęcherzowe Po zastosowaniu roksytromycyny zgłaszano przypadki ciężkich pęcherzowych reakcji skórnych, takich jak ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP), zespół Stevensa-Johnsona (ang. SJS) lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN) (patrz punkt 4.8). Jeśli u pacjenta wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe AGEP, SJS lub TEN (np. postępująca wysypka skórna, często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), leczenie lekiem Rulid należy przerwać.
MDS V2.2 Środki ostrożności U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby stosowanie roksytromycyny nie jest wskazane. Należy zachować szczególną ostrożność stosując roksytromycynę u pacjentów z lekką do umiarkowanej niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.2).
Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów w podeszłym wieku.
Nerkowe wydalanie roksytromycyny i jej metabolitów stanowi około 10% dawki doustnej. W niewydolności nerek dawkowanie pozostaje bez zmian.
Zaleca się kontrolowanie czynności wątroby i nerek oraz morfologii krwi, zwłaszcza podczas długotrwałego leczenia (tzn. dłużej niż 2 tygodnie), patrz punkt 4.8.
Jak w przypadku innych makrolidów, roksytromycyna może powodować nasilenie miastenii.
Choroba związana z Clostridium difficile Należy zachować szczególną ostrożność, jeśli u pacjenta występuje biegunka w okresie stosowania leku. Biegunka, zwłaszcza ciężka, uporczywa i (lub) krwawa, występująca podczas lub po zastosowaniu roksytromycyny może być objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, wywołanego przez toksyny nadmiernie namnożonej w jelitach bakterii Clostridium difficile (patrz punkt 4.8). Jeśli podejrzewa się rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, należy natychmiast przerwać leczenie roksytromycyną. Zapalenie może mieć przebieg lekki lub ciężki. Lekkie zwykle ustępuje po odstawieniu leku. W cięższych przypadkach lekarz może zalecić przyjmowanie metronidazolu lub wankomycyny. Pacjent nie powinien przyjmować leków hamujących perystaltykę ani innych działających zapierająco.
Produkty lecznicze mogące wydłużać odstęp QT Należy zachować ostrożność podczas stosowania roksytromycyny u pacjentów przyjmujących inne produkty lecznicze, które mogą wydłużać odstęp QT (patrz punkt 4.5). Należą do nich leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid) i klasy III (np. dofetylid, amiodaron), cytalopram, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, metadon, niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny), fluorochinolony (np. moksyfloksacyna), niektóre leki przeciwgrzybicze (np. flukonazol, pentamidyna) oraz niektóre leki przeciwwirusowe (np. telaprewir). Roksytromycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z wrodzonym wydłużeniem odstępu QT, w sytuacjach sprzyjających wystąpieniu zaburzeń rytmu serca (np. niewyrównana hipokaliemia lub hipomagnezemia, klinicznie znacząca bradykardia), jak również u pacjentów otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy IA i III oraz leki takie jak astemizol, cyzapryd lub pimozyd (patrz punkt 4.5).
Substancje pomocnicze powinni przyjmować produktu leczniczego.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Roksytromycyna jest słabym inhibitorem CYP3A4.
Produkty lecznicze, których stosowanie z roksytromycyną jest przeciwskazane
• Alkaloidy sporyszu zwężające naczynia krwionośne (patrz punkt 4.3)
Produkty lecznicze, których stosowanie z roksytromycyną jest niezalecane
• Astemizol, cyzapryd, pimozyd Stosowanie leków, takich jak astemizol, cyzapryd lub pimozyd, które są metabolizowane przez izoenzym wątrobowy CYP3A, było związane z wydłużeniem odstępu QT i (lub) występowaniem
MDS V2.2 arytmii (głównie zaburzenia typu torsade de pointes) w wyniku zwiększenia stężenia tych substancji w surowicy w następstwie interakcji z istotnymi inhibitorami tego izoenzymu, w tym z niektórymi antybiotykami makrolidowymi. Chociaż roksytromycyna nie ma zdolności wiązania z CYP3A lub zdolność ta jest ograniczona, a przez to hamowanie metabolizmu innych leków przetwarzanych przez ten izoenzym, nie można z całą pewnością potwierdzić ani wykluczyć ewentualnych klinicznych interakcji pomiędzy roksytromycyną i wymienionymi wyżej lekami; dlatego też jednoczesne stosowanie roksytromycyny i tych leków jest niezalecane.
• Terfenadyna Niektóre antybiotyki makrolidowe mogą wchodzić w interakcje farmakokinetyczne z terfenadyną, powodując zwiększenie stężenia terfenadyny w surowicy. Może to spowodować ciężkie komorowe zaburzenia rytmu serca, zwłaszcza zaburzenia typu torsade de pointes. Chociaż podobnych reakcji nie obserwowano podczas stosowania roksytromycyny, a badania prowadzone u ograniczonej liczby zdrowych ochotników nie wykazały interakcji farmakokinetycznych ani istotnych zmian w zapisie EKG, to jednoczesne stosowanie roksytromycyny i terfenadyny jest niezalecane.
• Leki przeciwarytmiczne klasy IA i III Roksytromycynę, podobnie jak inne makrolidy, należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy IA i III (patrz punkt 4.4).
Produkty lecznicze, które należy stosować z roksytromycyną z zachowaniem ostrożności
• Produkty lecznicze mogące wydłużać odstęp QT Należy zachować ostrożność podczas stosowania roksytromycyny u pacjentów przyjmujących inne produkty lecznicze, które mogą wydłużać odstęp QT (patrz punkt 4.4). Należą do nich leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid) i klasy III (np. dofetylid, amiodaron), cytalopram, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, metadon, niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny), fluorochinolony (np. moksyfloksacyna), niektóre leki przeciwgrzybicze (np. flukonazol, pentamidyna) i niektóre leki przeciwwirusowe (np. telaprewir).
• Antagoniści witaminy K W badaniach z udziałem ochotników nie obserwowano interakcji z warfaryną; jednak u pacjentów leczonych roksytromycyną i antagonistami witaminy K (np. pochodne kumarolu) odnotowano przypadki wydłużenia czasu protrombinowego lub zwiększenia wartości INR, co mogło być spowodowane samym zakażeniem. Podczas jednoczesnego stosowania roksytromycyny i antagonistów witaminy K zaleca się kontrolowanie wartości INR.
• Dyzopiramid Badanie in vitro wykazało, że roksytromycyna może zastępować związany z białkami dyzopiramid; takie działanie roksytromycyny in vivo może spowodować zwiększenie stężenia wolnego dyzopiramidu w surowicy. Z tego względu należy kontrolować zapis EKG i, w miarę możliwości, stężenia dyzopiramidu w surowicy.
• Digoksyna i inne glikozydy nasercowe W badaniu z udziałem zdrowych ochotników stwierdzono, że roksytromycyna może zwiększać wchłanianie digoksyny. Działanie to, częste w przypadku innych antybiotyków makrolidowych, może bardzo rzadko prowadzić do toksyczności glikozydów nasercowych. Mogą wówczas wystąpić takie objawy, jak nudności, wymioty, biegunka, bóle lub zawroty głowy; toksyczność glikozydów nasercowych może również wywołać zaburzenia przewodzenia sercowego i (lub) zaburzenia rytmu serca. Dlatego u pacjentów przyjmujących jednocześnie roksytromycynę i digoksynę lub inny glikozyd nasercowy należy kontrolować czynność elektryczną serca (EKG) oraz, w miarę możliwości, stężenie glikozydów nasercowych w surowicy. Takie postępowanie jest konieczne, jeśli wystąpią objawy świadczące o przedawkowaniu glikozydów nasercowych.
MDS V2.2 Interakcje, które należy wziąć pod uwagę
• Midazolam, triazolam Jednoczesne podawanie roksytromycyny (300 mg na dobę) i midazolamu (15 mg doustnie) zwiększa AUC midazolamu (wrażliwego substratu CYP3A4) o 47%, co może nasilać działanie midazolamu. Brak ostatecznych dowodów potwierdzających występowanie interakcji pomiędzy roksytromycyną i triazolamem.
• Teofilina Obserwowano niewielkie zwiększenie stężenia teofiliny w osoczu, jednak nie ma zwykle konieczności modyfikacji dawkowania roksytromycyny.
• Bromokryptyna Roksytromycyna, może zwiększać AUC i stężenie bromokryptyny w osoczu, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka działań niepożądanych związku.
• Cyklosporyna W badaniu klinicznym oceniającym wpływ roksytromycyny u pacjentów narażonych na działanie cyklosporyny, 8 pacjentów po transplantacji serca leczonych cyklosporyną przez przynajmniej 1 miesiąc otrzymywało roksytromycynę w dawce 150 mg podawaną dwa razy na dobę przez 11 dni. Roksytromycyna spowodowała 50% zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu, które jednak stopniowo zmniejszało się po zaprzestaniu podawania roksytromycyny. Nie ma zwykle konieczności modyfikacji dawkowania roksytromycyny.
• Inhibitory reduktazy HMG-CoA Podczas stosowania roksytromycyny w skojarzeniu z inhibitorami reduktazy HMG-CoA (statynami), istnieje potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych dotyczących mięśni, takich jak rabdomioliza, z powodu możliwego zwiększenia stężenia statyn. Należy zachować ostrożność, gdy statyny stosowane są w skojarzeniu z roksytromycyną oraz należy monitorować pacjentów pod kątem wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych miopatii.
• Ryfabutyna Roksytromycyna może zwiększać stężenie ryfabutyny w osoczu.
• Leki metabolizowane przez CYP3A Roksytromycyna jest słabym inhibitorem izoenzymu CYP3A. Można się spodziewać, że roksytromycyna stosowana razem z lekami metabolizowanymi głównie z udziałem izoenzymu CYP3A, spowoduje najwyżej 2-krotne zwiększenie ogólnego wpływu tych leków na organizm. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania roksytromycyny z lekami metabolizowanymi przez CYP3A (takimi jak ryfabutyna i bromokryptyna – patrz wyżej).
Inne Nie ma klinicznie istotnych interakcji z karbamazepiną, ranitydyną, wodorotlenkiem glinu lub magnezu, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi zawierającymi estrogeny i progestageny.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Badania prowadzone na kilku gatunkach zwierząt nie wykazały teratogennego lub toksycznego wpływu roksytromycyny na płód po zastosowaniu dawek do 200 mg/kg mc./dobę lub 40-krotnie wyższych od dawek stosowanych terapeutycznie u ludzi.
U ciężarnych kobiet nie określono bezpieczeństwa stosowania roksytromycyny w odniesieniu do płodu.
MDS V2.2
Karmienie piersią Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania roksytromycyny u kobiet karmiących piersią.
Niewielkie ilości roksytromycyny przenikają do mleka kobiet karmiących. Należy zatem podjąć decyzję, czy zrezygnować z leczenia roksytromycyną, czy przerwać karmienie piersią dziecka w przypadku kontynuowania terapii.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Należy zwrócić uwagę pacjenta na możliwość wystąpienia zawrotów głowy po przyjęciu leku. Zaburzenia widzenia i niewyraźne widzenie mogą mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn (patrz punkt 4.8).
4.8 Działania niepożądane
Następujące działania niepożądane są wymienione na podstawie klasyfikacji układów narządów i według następującej konwencji: bardzo często ≥1/10, często ≥1/100 do <1/10, niezbyt często ≥1/1 000 do <1/100, rzadko ≥1/10 000 do <1/1 000, bardzo rzadko <1/10 000, częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja układów i narządów Bardzo często (>1/10) Często(≥1/100 do <1/10) Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych) Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
przypadku innych antybiotyków, stosowanie roksytromycyny, zwłaszcza przez dłuższy czas, może spowodować wzrost opornych drobnoustrojów - Clostridium difficile; ważna jest wielokrotna ocena stanu pacjenta; w razie wystąpienia nadkażenia (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego) podczas leczenia roksytromycyną należy zastosować odpowiednie leczenie Zaburzenia krwi i eozynofilia agranulocytoza,
MDS V2.2 układu chłonnego neutropenia, trombocytopenia Zaburzenia układu immunologicznego
anafilaktyczny. Zaburzenia psychiczne
splątania (dezorientacja) Zaburzenia układu nerwowego
bóle głowy
zaburzenia smaku (zaburzenia w odczuwaniu bodźców smakowych), brak smaku, parosmia - odczuwanie nieprawdziwych zapachów (wypaczenie zmysłu węchu), całkowita utrata węchu Zaburzenia oka zaburzenia widzenia, niewyraźne widzenie Zaburzenia ucha i błędnika
głuchota, niedosłuch, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego oraz szumy uszne Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Zaburzenia żołądka i jelit
wymioty, niestrawność (ból w nadbrzuszu), biegunka
zapalenie trzustki, rzekomobłoniaste zapalenie jelit Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
ostre zapalenie komórek wątrobowych (niekiedy przebiegające z żółtaczką) Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
wielopostaciowy, pokrzywka,
obrzęk naczynioruchowy, plamica, ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP),
MDS V2.2 zespół Stevensa- Johnsona (ang. SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang.TEN) Badania diagnostyczne
zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej (AspAT), zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi Zaburzenia serca (1)
odstępu QT częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes
(1)
przypadki wydłużenia odstępu QT, częstoskurczu komorowego i torsade de pointes.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected]. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
4.9 Przedawkowanie
Objawy przedawkowania: nudności, wymioty, biegunka. Mogą również wystąpić i nasilić się przy przedawkowaniu takie działania niepożądane, jak bóle i zawroty głowy. W przypadku przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe. Nie ma swoistego antidotum.
MDS V2.2
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: antybiotyki do stosowania ogólnego, makrolidy (kod ATC: J01F A06).
Roksytromycyna jest półsyntetycznym antybiotykiem makrolidowym.
Spektrum działania roksytromycyny obejmuje następujące drobnoustroje: • Szczepy wrażliwe in vitro (MIC < 1 mg/l) - Bordetella pertussis - Borrelia burgdorferi - Branhamella catarrhalis - Campylobacter coli* - Campylobacter jejuni - Chlamydia trachomatis, Ch. psittaci i Ch. pneumoniae - Clostridium, w tym Clostridium perfringens - Corynebacterium diphteriae - Enterococcus spp. - Gardnerella vaginalis - Helicobacter pylori - Legionella pneumophila - Listeria monocytogenes - Staphylococcus spp. wrażliwe na metycylinę - Mobiluncus spp. - Moraxella catarrhalis - Mycoplasma pneumoniae - Neisseria meningitidis - Pasteurella multocida - Peptostreptococcus spp.* - Porphyromonas spp. - Propionibacterium acnes - Rhodococcus equi - Streptococcus spp., w tym Streptococcus pneumoniae
*Wrażliwość zaznaczonego szczepu zależy od epidemiologii i poziomu oporności w danym kraju.
• Szczepy średnio wrażliwe (1 mg/l ≤ MIC ≤ 4 mg/l) - Haemophilus influenzae - Ureaplasma urealyticum - Vibrio cholerae
• Szczepy oporne (MIC > 4 mg/l) - Acinetobacter spp. - Bacteroides fragilis - Enterobacteriaceae - Fusobacterium - Staphylococcus spp. wrażliwe na metycylinę (S. aureus i koagulazo-ujemne) - Mycoplasma hominis - Nocardia spp. - Pseudomonas spp.
MDS V2.2
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
• Wchłanianie i dystrybucja
Dorośli Roksytromycyna jest szybko wchłaniana i nie podlega rozkładowi w środowisku kwaśnym. W surowicy roksytromycyna wykrywana jest już w 15. minucie od podania; maksymalne stężenia roksytromycyny w surowicy (C maks ) osiągane są 2,2 godziny po podaniu dawki 150 mg roksytromycyny na czczo. Wchłanianie roksytromycyny ulega zmniejszeniu, gdy lek przyjmowany jest z pokarmem, dlatego zaleca się przyjmowanie tego antybiotyku przed posiłkami.
Po podaniu pojedynczej dawki 150 mg roksytromycyny drogą doustną zdrowym dorosłym ochotnikom, odnotowano następujące parametry farmakokinetyczne: - C maks : 6,6 mg/l, - C min : (12 godzin po podaniu doustnym): 1,8 mg/l, - średni okres półtrwania: 10,5 godziny.
Po podaniu zdrowym ochotnikom wielokrotnych dawek roksytromycyny (150 mg, co 12 godzin przez wówczas następujące stężenia roksytromycyny w osoczu: - C maks : 9,3 mg/l, - C min : 3,6 mg/l.
Roksytromycyna dobrze przenika do tkanek i płynów ustrojowych, zwłaszcza do płuc, migdałków i gruczołu krokowego w ciągu 6–12 godzin po podaniu doustnym.
Wiązanie z białkami osocza wynosi 96%; roksytromycyna wiąże się głównie z alfa-1 kwaśną glikoproteiną. Wiązanie to jest nasycone, a prędkość wysycania zmniejsza się, gdy stężenie roksytromycyny w osoczu przekracza 4 mg/l.
Roksytromycyna przenika do mleka matki w ilościach śladowych: mniej niż 0,05% podanej dawki.
Dzieci Właściwości farmakokinetyczne roksytromycyny u niemowląt i dzieci są bardzo zbliżone do właściwości obserwowanych u pacjentów dorosłych.
Porównanie parametrów farmakokinetycznych u dzieci i zdrowych młodych osób dorosłych leczonych równoważnymi dawkami (2,5 mg/kg mc.) roksytromycyny dwa razy na dobę, po osiągnięciu stanu równowagi dało następujące wyniki: - maksymalne stężenia leku w osoczu były podobne i wynosiły średnio od 8,7 do 10,1 mg/l; - T maks
- okres półtrwania był wydłużony u dzieci i wynosił około 20 godzin; - nie stwierdzono różnic dotyczących pola pod krzywą; - najniższe stężenia roksytromycyny (C min ) były podobne w obu grupach, tj. u dzieci i dorosłych, a wartości średnie wahały się od 2,6 do 3,4 mg/l.
Stężenia roksytromycyny w osoczu u dzieci i u pacjentów dorosłych są podobne i z tego względu nie jest konieczna modyfikacja dawkowania ani częstości podawania leku dzieciom powyżej pierwszego roku życia.
Dłuższy okres półtrwania leku stwierdzony u dzieci nie ma wpływu na kumulację substancji czynnej, ponieważ wartości C min nie ulegają zmianie z upływem czasu. Biorąc pod uwagę fakt, że pola AUC są porównywalne w obu grupach wiekowych oraz że dostępność biologiczna roksytromycyny jest taka sama u dzieci, można przypuszczać, że całkowity klirens roksytromycyny w grupie zdrowych dorosłych i dzieci jest porównywalny.
MDS V2.2
• Dystrybucja w tkankach Badania nad dystrybucją roksytromycyny w migdałkach i węzłach chłonnych dały następujące wyniki: - roksytromycyna szybko rozprzestrzenia się w tkankach; średnie stężenie tej substancji w tkankach jest podobne po podaniu pojedynczej dawki i po przyjęciu czterech dawek; - godzinę po podaniu pojedynczej dawki leku wynoszącej 3 mg/kg mc., jego stężenie w migdałkach wynosi 6,4 ± 1,0 mg/kg; - stężenie roksytromycyny w tkankach pozostaje wysokie do 12 godzin po podaniu leku (przerwa między dawkami); - stężenie roksytromycyny w wielu tkankach jest co najmniej takie samo, jak stężenie substancji w osoczu mierzone w tym samym czasie.
Roksytromycyna nie kumuluje się w organizmie. Można ją podawać co 12 godzin. Dzięki występowaniu u dorosłych i dzieci porównywalnych stężeń w osoczu oraz dobrej dystrybucji leku w tkankach, możliwe było określenie jednakowego dawkowania we wszystkich rodzajach zakażeń.
• Metabolizm Roksytromycyna jest metabolizowana głównie w wątrobie (przez CYP3A). Ponad połowa podanej dawki jest wydalana w postaci niezmienionej. W moczu i kale stwierdzono trzy metabolity roksytromycyny: główny metabolit – dekladynozoroksytromycyna, oraz dwa inne metabolity: N- monodemetyloroksytromycyna i N-didemetyloroksytromycyna. Roksytromycyna i jej trzy metabolity są wydalane z moczem i kałem w podobnych proporcjach. Na podstawie badań in vitro stwierdzono, że roksytromycyna słabo hamuje CYP3A, ale nie hamuje CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19 lub CYP2D6.
• Eliminacja U osób dorosłych z prawidłową czynnością wątroby i nerek roksytromycyna po podaniu doustnym jest głównie wydalana z kałem (65%); 72 godziny po doustnym podaniu roksytromycyny znakowanej C 14
kałem.
U osób dorosłych z zaburzeniami czynności nerek, wydalanie roksytromycyny i jej metabolitów przez nerki odpowiada około 10% całkowitej dawki doustnej. U pacjentów z niewydolnością nerek nie jest konieczna zmiana dawkowania roksytromycyny.
U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby po podaniu doustnym dawki 150 mg okres półtrwania wydłuża się (25 godzin), a C maks
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
U zwierząt roksytromycyna powodowała niewiele działań toksycznych po zastosowaniu wysokich dawek pojedynczych (LD 50
mg/kg mc. u szczurów i >2000 mg/kg mc. u psów). Po zastosowaniu wielokrotnych dawek głównymi narządami docelowymi były wątroba i trzustka. Wpływ leku na wątrobę był bardziej wyraźny u psów niż u szczurów. Obserwowano to u psów po zastosowaniu dawek rzędu 180 mg/kg mc./dobę podawanych przez 1 miesiąc i 100 mg/kg mc./dobę podawanych przez 6 miesięcy w porównaniu odpowiednio do dawek 400 i 125 mg/kg mc./dobę stosowanych w równoważnym badaniu na szczurach. Wpływ leku na wątrobę obserwowany po podaniu tych dawek był również bardziej nasilony u psów niż u szczurów. Wpływ roksytromycyny na trzustkę obserwowano w gruczołach wewnątrzwydzielniczych u szczurów, natomiast u psów raczej w gruczołach zewnątrzwydzielniczych: działania te odnotowano po zastosowaniu dużych dawek lub po długotrwałym stosowaniu leku. U szczurów stwierdzono również wpływ leku na zęby.
MDS V2.2 Początkowe dane toksykologiczne wykazały, że roksytromycyna nie ma działania teratogennego u myszy, szczurów lub królików ani też nie działa mutagennie.
Roksytromycyna, podobnie jak erytromycyna, w warunkach in vitro powodowała zależne od stężenia wydłużenie czasu trwania potencjału czynnościowego serca. Działanie to obserwowano po zastosowaniu dawek przewyższających dawki terapeutyczne; z tego względu istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo, aby miało ono znaczenie podczas stosowania terapeutycznych dawek roksytromycyny.
U młodych zwierząt obserwowano zaburzenia płytki wzrostowej, jeśli stężenia w osoczu leku niezwiązanego były od 30 do 60-krotnie wyższe od stężeń występujących podczas stosowania klinicznego. Nie stwierdzono żadnych anomalii płytki wzrostowej, jeśli stężenia w osoczu leku niezwiązanego były od 10- do 15-krotnie wyższe od stężeń występujących podczas stosowania klinicznego.
6. SZCZEGÓŁOWE DANE FARMACEUTYCZNE
6.1. Wykaz substancji pomocniczych
Hydroksypropyloceluloza Glikol polioksypropylenowy polioksyetylenu Powidon K 30 Krzemionka koloidalna bezwodna Magnezu stearynian Talk Skrobia kukurydziana
Skład otoczki Hydroksypropylometyloceluloza Glukoza bezwodna Tytanu dwutlenek Glikol propylenowy
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25ºC.
6.5. Rodzaj i zawartość opakowania
Blister z folii Al/PVC w tekturowym pudełku, zawierający 10 tabletek.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego
do stosowaniaBez specjalnych wymagań. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
MDS V2.2
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUSanofi-Aventis France 82, Avenue Raspail Gentilly, 94250 Francja
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie nr R/0859
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:13 marca 1991 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 09 września 2013 r.