Digoxin WZF
Digoxinum
Tabletki 250 mcg | Digoxinum 250 mcg
Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne POLFA S.A. Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. Oddział Produkcyjny w Nowej Dębie, Polska Polska
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
DIGOXIN WZF, 250 mikrogramów (μg), tabletki
Digoxinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
Digoxin WZF zawiera digoksynę, substancję czynną zaliczaną do grupy leków zwanych glikozydami naparstnicy. Lek zmniejsza szybkość bicia serca i jednocześnie zwiększa siłę skurczów mięśnia sercowego.
Digoxin WZF jest stosowany w przypadkach, takich jak:
- niewydolność serca Dotyczy to osób, u których serce nie może pompować krwi z wystarczającą siłą, aby dotarła ona do wszystkich części ciała. Tej chorobie mogą towarzyszyć niektóre rodzaje zaburzeń rytmu serca (patrz poniżej).
- niektóre rodzaje zaburzeń rytmu serca (arytmie) Dotyczy to osób z zaburzeniami obejmującymi „migotanie” i „trzepotanie” przedsionków serca. Są wywołane nieprawidłowym przewodzeniem bodźców elektrycznych w sercu i objawiają się zmiennym lub zbyt szybkim biciem serca.
Kiedy nie stosować leku Digoxin WZF • jeśli pacjent ma uczulenie na digoksynę lub inne leki zwane glikozydami nasercowymi, lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6). • jeśli u pacjenta wystąpiły wcześniej poważne problemy z sercem, określane jako: - blok serca drugiego stopnia (objawy: serce nie bije rytmicznie, występuje znaczne spowolnienie pracy serca); - okresowo występujący całkowity blok serca (objawy: rozkojarzenie pracy przedsionków i komór serca, powodujące że praca serca nie jest wydajna i może być konieczne wszczepienie rozrusznika); - niektóre typy arytmii nadkomorowych (zaburzeń rytmu serca); - tachyarytmie komorowe (szybkie skurcze komór serca) lub migotanie komór serca; - kardiomiopatia przerostowa (przerost lewej komory serca, objawiający się dusznością po wysiłku, zawrotami głowy i utratą przytomności); - arytmie spowodowane zatruciem glikozydami nasercowymi.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Digoxin WZF należy omówić to z lekarzem, jeśli pacjent: - miał niedawno zawał serca; - miał ostatnio wykonywane badania laboratoryjne, które wykazały niski poziom potasu lub magnezu we krwi, lub wysoki poziom wapnia we krwi; - ma problemy z sercem, wynikające z braku witaminy B - tiaminy (tzw. choroba „beri-beri”); - ma problemy z nerkami, z płucami, z tarczycą lub układem pokarmowym; - ma planowaną kardiowersję elektryczną (jedna z metod leczenia, np. trzepotania i migotania przedsionków).
Należy zachować ostrożność podając lek Digoxin WZF pacjentom w podeszłym wieku lub z następującymi chorobami: z zatokowo-przedsionkowymi zaburzeniami przewodnictwa (tj. zespół chorego węzła), ze skrobiawicą serca, z zaciskającym zapaleniem osierdzia, z zapaleniem mięśnia sercowego lub przewlekłą zastoinową niewydolnością serca.
Stosowanie leku Digoxin WZF wpływa na prawidłowość zapisu EKG.
Pacjentom z zespołem złego wchłaniania lub po zabiegach rekonstrukcyjnych na przewodzie pokarmowym lekarz może zalecić większe dawki niż zwykle stosowane.
W razie jakichkolwiek wątpliwości związanych z podanymi powyżej przypadkami, pacjent powinien skonsultować się z lekarzem. Lekarz zdecyduje o ewentualnej zmianie dawki leku lub jego odstawieniu i zastąpieniu innym.
Lek Digoxin WZF a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować, w tym również produktach ziołowych.
• Nie stosować leku Digoxin WZF jednocześnie: - z wapniem podawanym dożylnie; - z mieszankami ziołowymi zawierającymi wyciąg z dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum).
• Można stosować lek Digoxin WZF wyłącznie po uprzedniej konsultacji z lekarzem z lekami wymienionymi poniżej. Są to leki: - stosowane na serce - w tym leki beta-adrenolityczne i inne niż digoksyna glikozydy nasercowe, np. digitoksyna, przyjmowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni; - na zaburzenia rytmu serca (amiodaron, flekainid); - na wysokie ciśnienie krwi i na zaburzenia rytmu serca (np. enalapryl, prazosyna, karwedylol, werapamil, tiapamil, felodypina, nifedypina, diltiazem, propafenon, chinidyna); - na zaburzenia czynności układu pokarmowego (karbenoksolon, metoklopramid, propantelin); - na choroby przewodu pokarmowego i choroby stawów (sulfasalazyna); - stosowane w leczeniu zatruć rtęcią, ołowiem, związkami żelaza (penicylamina); - zobojętniające sok żołądkowy i osłaniające żołądek (np. kaolin-pektyny); - przeczyszczające; - zwiotczające (np. suksametonium); - indometacyna (lek przeciwzapalny); - na zaburzenia oddychania, jak np. astmę (np. salbutamol); - na raka; - na padaczkę (np. fenytoina); - przeciwlękowe lub przeciwdepresyjne (np. sole litu, alprazolam); - na zakażenia bakteryjne (antybiotyki, np. erytromycyna, klarytromycyna, tetracyklina, gentamycyna, ryfampicyna, neomycyna oraz trimetoprim); - na zakażenia grzybicze (itrakonazol); - przeciwmalaryczne (chinina); - na obniżenie wysokiego poziomu cholesterolu (atorwastatyna, cholestyramina); - akarboza (stosowana w cukrzycy); - przyjmowane po przeszczepach narządów (cyklosporyna); - zapobiegające powstawaniu zakrzepów podczas dializy nerek (epoprostenol); - moczopędne (np. spironolakton); - kortykosteroidy (stosowane jako leki przeciwzapalne i przeciwalergiczne oraz w leczeniu zaburzeń hormonalnych); - adrenalina (stosowana np. w gwałtownie przebiegającej reakcji alergicznej).
Digoxin WZF z jedzeniem i piciem Digoxin WZF można przyjmować z jedzeniem. Należy jednak unikać pokarmów z dużą zawartością błonnika (m.in. razowe pieczywo, ziarna zbóż, owoce, warzywa, nasiona roślin strączkowych, np. groch, fasola), ponieważ mogą one zmniejszyć wchłanianie leku do krwi i jego skuteczność.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku. Lekarz zdecyduje, czy zastosować lek Digoxin WZF.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Podczas stosowania leku Digoxin WZF mogą wystąpić zawroty głowy, zmęczenie, ból głowy lub zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie). Jeżeli takie objawy wystąpią, nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn do czasu ich ustąpienia.
Lek Digoxin WZF zawiera laktozę Każda tabletka zawiera 156,75 mg laktozy jednowodnej. Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
• Digoxin WZF stosuje się doustnie. • Dawkę leku oraz schemat przyjmowania leku Digoxin WZF ustala lekarz indywidualnie dla każdego pacjenta. Dawka zależy od rodzaju i nasilenia problemów z sercem oraz wieku, masy ciała i pracy nerek. Poniżej podano zwykle stosowane dawki nasycające i podtrzymujące. • Leczenie digoksyną rozpoczyna się zwykle od dawki nasycającej (choć mogą być pacjenci, którym lekarz nie zaleci dawki nasycającej), która może być podawana według jednego z poniżej zamieszczonych schematów. Po zastosowaniu dawki nasycającej, lekarz zaleci przyjmowanie dawki podtrzymującej. • Lekarz może zalecić zwiększenie lub zmniejszenie dawki leku Digoxin WZF w zależności od tego, jak pacjent toleruje lek. W celu sprawdzenia, jaka dawka jest właściwa dla danego pacjenta, lekarz może zalecić wykonywanie badania krwi i moczu.
Zalecana dawka
Dorośli i dzieci w wieku powyżej 10 lat: Dawka nasycająca: - Zwykle wynosi od 3 do 6 tabletek (od 750 do 1500 mikrogramów) przyjęte jednorazowo. - Niektórym pacjentom lekarz może zalecić stosowanie tej dawki w równych częściach co - Lekarz może zalecić inny schemat stosowania: od 1 do 3 tabletek (250 do 750 mikrogramów) na dobę przez tydzień.
Dawka podtrzymująca: - Lekarz zdecyduje, jaka dawka jest właściwa dla danego pacjenta; - Zwykle dawka wynosi od pół tabletki do 1 tabletki (125 do 250 mikrogramów) na dobę.
Dzieci w wieku poniżej 10 lat: Dawka nasycająca: - Zależy od masy ciała dziecka; - Zwykle wynosi od 25 do 45 mikrogramów na kilogram masy ciała na dobę, podawana w dawkach podzielonych (częściach) co 4 do 8 godzin ściśle według zaleceń lekarza. Przed podaniem każdej kolejnej dawki, lekarz oceni działanie leku u pacjenta.
Dawka podtrzymująca: - Lekarz zdecyduje, jaka dawka jest właściwa dla danego dziecka; - Zwykle wynosi jedną piątą (1/5) lub jedną czwartą (1/4) dawki nasycającej na dobę.
Pacjenci w podeszłym wieku i (lub) z chorobami nerek U pacjentów w podeszłym wieku i (lub) mających problemy z nerkami oraz stosujących leki moczopędne, lekarz może zmniejszyć dawkę leku.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Digoxin WZF Jeżeli pacjent zastosował większą niż zalecana dawkę (przedawkował), a zwłaszcza jeżeli wystąpią objawy wymienione w punkcie 4 „Możliwe działania niepożądane”, należy natychmiast udać się do najbliższego szpitala.
Pominięcie zastosowania leku Digoxin WZF W przypadku pominięcia dawki leku, należy przyjąć ją jak najszybciej. Jeżeli jednak upłynęło dużo czasu, należy pominąć dawkę i zażyć następną według schematu zaleconego przez lekarza.
Nie należy stosować dawki podwójnej leku w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania leku Digoxin WZF • O zaprzestaniu przyjmowania leku decyduje lekarz. • Nie należy samodzielnie odstawiać leku, bez konsultacji z lekarzem, ponieważ może to pogorszyć stan serca. • U pacjentów, którzy stosują leki moczopędne (np. furosemid) oraz na nadciśnienie (np. enalapryl, kaptopryl), odstawienie digoksyny może spowodować pogorszenie stanu zdrowia.
Jeżeli pacjent chce zaprzestać stosowania leku, powinien porozmawiać o tym z lekarzem. W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Zwykle wystąpienie działań niepożądanych jest związane ze stosowaniem zbyt dużej dawki leku.
Należy natychmiast zgłosić się do lekarza, jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów: - kołatanie serca, - ból w klatce piersiowej, - kłopoty z oddychaniem, tzw. „krótki oddech”, - nadmierne pocenie się.
Mogą to być objawy poważnych problemów z sercem, wywołane pojawieniem się nowych zaburzeń bicia serca i wymagają natychmiastowej konsultacji z lekarzem.
Należy poinformować lekarza, jeżeli wystąpią inne, poniżej wymienione działania niepożądane.
Często (rzadziej niż u 1 na 10 osób): - wolne lub nieregularne bicie serca; - nudności, wymioty, biegunka; - swędzące zmiany skórne (wysypki); - senność, zawroty głowy; - zaburzenia widzenia (zamazane, nieostre widzenie lub widzenie w żółtym kolorze).
Niezbyt często (rzadziej niż u 1 na 100 osób): - depresja.
Bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na 10 000 osób): - siniaki lub krwawienia występujące częściej niż zwykle (mogą to być objawy zmniejszonej liczby płytek krwi); - ból brzucha wywołany niedokrwieniem lub uszkodzeniem jelit; - zaburzenia psychiczne (apatia; splątanie - zaburzenia świadomości z trudnościami w ocenie sytuacji; psychoza); - osłabienie, uczucie zmęczenia lub ogólne złe samopoczucie; - powiększenie piersi u mężczyzn; - jadłowstręt (anoreksja); - ból głowy; - zaburzenia rytmu serca.
Lek Digoxin WZF może bardzo rzadko powodować poważny nieregularny rytm serca. W takim przypadku należy zgłosić się do lekarza. Powinien on zlecić wykonywanie regularnych badań, w celu upewnienia się, że lek działa prawidłowo.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Chronić od światła i wilgoci.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i na blistrze. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Zapis na opakowaniu po skrócie EXP oznacza termin ważności, a po skrócie Lot/LOT oznacza numer serii.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera lek Digoxin WZF - Substancją czynną leku jest digoksyna. Każda tabletka zawiera 250 mikrogramów (μg) digoksyny. - Pozostałe składniki leku to: laktoza jednowodna, skrobia ziemniaczana, powidon K-25, talk, magnezu stearynian.
Jak wygląda lek Digoxin WZF i co zawiera opakowanie Digoxin WZF to tabletki barwy białej (do szarawej), okrągłe, płaskie ze ściętym obrzeżem, z jednostronnie umieszczoną kreską dzielącą tabletkę na połowę.
Opakowanie zawiera 30 tabletek w blistrach z folii Aluminium/PVC, w tekturowym pudełku.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa
Wytwórca Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa
Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA SA Oddział Produkcyjny w Nowej Dębie ul. Szypowskiego 1; 39-460 Nowa Dęba
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do miejscowego przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego:
Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa tel. 22 691 39 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
DIGOXIN WZF, 250 mikrogramów (μg), tabletki
Digoxinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest lek Digoxin WZF i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Digoxin WZF
3. Jak stosować lek Digoxin WZF
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Digoxin WZF
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Digoxin WZF i w jakim celu się go stosuje
Digoxin WZF zawiera digoksynę, substancję czynną zaliczaną do grupy leków zwanych glikozydami naparstnicy. Lek zmniejsza szybkość bicia serca i jednocześnie zwiększa siłę skurczów mięśnia sercowego.
Digoxin WZF jest stosowany w przypadkach, takich jak:
- niewydolność serca Dotyczy to osób, u których serce nie może pompować krwi z wystarczającą siłą, aby dotarła ona do wszystkich części ciała. Tej chorobie mogą towarzyszyć niektóre rodzaje zaburzeń rytmu serca (patrz poniżej).
- niektóre rodzaje zaburzeń rytmu serca (arytmie) Dotyczy to osób z zaburzeniami obejmującymi „migotanie” i „trzepotanie” przedsionków serca. Są wywołane nieprawidłowym przewodzeniem bodźców elektrycznych w sercu i objawiają się zmiennym lub zbyt szybkim biciem serca.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Digoxin WZF
Kiedy nie stosować leku Digoxin WZF • jeśli pacjent ma uczulenie na digoksynę lub inne leki zwane glikozydami nasercowymi, lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6). • jeśli u pacjenta wystąpiły wcześniej poważne problemy z sercem, określane jako: - blok serca drugiego stopnia (objawy: serce nie bije rytmicznie, występuje znaczne spowolnienie pracy serca); - okresowo występujący całkowity blok serca (objawy: rozkojarzenie pracy przedsionków i komór serca, powodujące że praca serca nie jest wydajna i może być konieczne wszczepienie rozrusznika); - niektóre typy arytmii nadkomorowych (zaburzeń rytmu serca); - tachyarytmie komorowe (szybkie skurcze komór serca) lub migotanie komór serca; - kardiomiopatia przerostowa (przerost lewej komory serca, objawiający się dusznością po wysiłku, zawrotami głowy i utratą przytomności); - arytmie spowodowane zatruciem glikozydami nasercowymi.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Digoxin WZF należy omówić to z lekarzem, jeśli pacjent: - miał niedawno zawał serca; - miał ostatnio wykonywane badania laboratoryjne, które wykazały niski poziom potasu lub magnezu we krwi, lub wysoki poziom wapnia we krwi; - ma problemy z sercem, wynikające z braku witaminy B - tiaminy (tzw. choroba „beri-beri”); - ma problemy z nerkami, z płucami, z tarczycą lub układem pokarmowym; - ma planowaną kardiowersję elektryczną (jedna z metod leczenia, np. trzepotania i migotania przedsionków).
Należy zachować ostrożność podając lek Digoxin WZF pacjentom w podeszłym wieku lub z następującymi chorobami: z zatokowo-przedsionkowymi zaburzeniami przewodnictwa (tj. zespół chorego węzła), ze skrobiawicą serca, z zaciskającym zapaleniem osierdzia, z zapaleniem mięśnia sercowego lub przewlekłą zastoinową niewydolnością serca.
Stosowanie leku Digoxin WZF wpływa na prawidłowość zapisu EKG.
Pacjentom z zespołem złego wchłaniania lub po zabiegach rekonstrukcyjnych na przewodzie pokarmowym lekarz może zalecić większe dawki niż zwykle stosowane.
W razie jakichkolwiek wątpliwości związanych z podanymi powyżej przypadkami, pacjent powinien skonsultować się z lekarzem. Lekarz zdecyduje o ewentualnej zmianie dawki leku lub jego odstawieniu i zastąpieniu innym.
Lek Digoxin WZF a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować, w tym również produktach ziołowych.
• Nie stosować leku Digoxin WZF jednocześnie: - z wapniem podawanym dożylnie; - z mieszankami ziołowymi zawierającymi wyciąg z dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum).
• Można stosować lek Digoxin WZF wyłącznie po uprzedniej konsultacji z lekarzem z lekami wymienionymi poniżej. Są to leki: - stosowane na serce - w tym leki beta-adrenolityczne i inne niż digoksyna glikozydy nasercowe, np. digitoksyna, przyjmowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni; - na zaburzenia rytmu serca (amiodaron, flekainid); - na wysokie ciśnienie krwi i na zaburzenia rytmu serca (np. enalapryl, prazosyna, karwedylol, werapamil, tiapamil, felodypina, nifedypina, diltiazem, propafenon, chinidyna); - na zaburzenia czynności układu pokarmowego (karbenoksolon, metoklopramid, propantelin); - na choroby przewodu pokarmowego i choroby stawów (sulfasalazyna); - stosowane w leczeniu zatruć rtęcią, ołowiem, związkami żelaza (penicylamina); - zobojętniające sok żołądkowy i osłaniające żołądek (np. kaolin-pektyny); - przeczyszczające; - zwiotczające (np. suksametonium); - indometacyna (lek przeciwzapalny); - na zaburzenia oddychania, jak np. astmę (np. salbutamol); - na raka; - na padaczkę (np. fenytoina); - przeciwlękowe lub przeciwdepresyjne (np. sole litu, alprazolam); - na zakażenia bakteryjne (antybiotyki, np. erytromycyna, klarytromycyna, tetracyklina, gentamycyna, ryfampicyna, neomycyna oraz trimetoprim); - na zakażenia grzybicze (itrakonazol); - przeciwmalaryczne (chinina); - na obniżenie wysokiego poziomu cholesterolu (atorwastatyna, cholestyramina); - akarboza (stosowana w cukrzycy); - przyjmowane po przeszczepach narządów (cyklosporyna); - zapobiegające powstawaniu zakrzepów podczas dializy nerek (epoprostenol); - moczopędne (np. spironolakton); - kortykosteroidy (stosowane jako leki przeciwzapalne i przeciwalergiczne oraz w leczeniu zaburzeń hormonalnych); - adrenalina (stosowana np. w gwałtownie przebiegającej reakcji alergicznej).
Digoxin WZF z jedzeniem i piciem Digoxin WZF można przyjmować z jedzeniem. Należy jednak unikać pokarmów z dużą zawartością błonnika (m.in. razowe pieczywo, ziarna zbóż, owoce, warzywa, nasiona roślin strączkowych, np. groch, fasola), ponieważ mogą one zmniejszyć wchłanianie leku do krwi i jego skuteczność.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku. Lekarz zdecyduje, czy zastosować lek Digoxin WZF.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Podczas stosowania leku Digoxin WZF mogą wystąpić zawroty głowy, zmęczenie, ból głowy lub zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie). Jeżeli takie objawy wystąpią, nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn do czasu ich ustąpienia.
Lek Digoxin WZF zawiera laktozę Każda tabletka zawiera 156,75 mg laktozy jednowodnej. Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.
3. Jak stosować lek Digoxin WZF
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
• Digoxin WZF stosuje się doustnie. • Dawkę leku oraz schemat przyjmowania leku Digoxin WZF ustala lekarz indywidualnie dla każdego pacjenta. Dawka zależy od rodzaju i nasilenia problemów z sercem oraz wieku, masy ciała i pracy nerek. Poniżej podano zwykle stosowane dawki nasycające i podtrzymujące. • Leczenie digoksyną rozpoczyna się zwykle od dawki nasycającej (choć mogą być pacjenci, którym lekarz nie zaleci dawki nasycającej), która może być podawana według jednego z poniżej zamieszczonych schematów. Po zastosowaniu dawki nasycającej, lekarz zaleci przyjmowanie dawki podtrzymującej. • Lekarz może zalecić zwiększenie lub zmniejszenie dawki leku Digoxin WZF w zależności od tego, jak pacjent toleruje lek. W celu sprawdzenia, jaka dawka jest właściwa dla danego pacjenta, lekarz może zalecić wykonywanie badania krwi i moczu.
Zalecana dawka
Dorośli i dzieci w wieku powyżej 10 lat: Dawka nasycająca: - Zwykle wynosi od 3 do 6 tabletek (od 750 do 1500 mikrogramów) przyjęte jednorazowo. - Niektórym pacjentom lekarz może zalecić stosowanie tej dawki w równych częściach co - Lekarz może zalecić inny schemat stosowania: od 1 do 3 tabletek (250 do 750 mikrogramów) na dobę przez tydzień.
Dawka podtrzymująca: - Lekarz zdecyduje, jaka dawka jest właściwa dla danego pacjenta; - Zwykle dawka wynosi od pół tabletki do 1 tabletki (125 do 250 mikrogramów) na dobę.
Dzieci w wieku poniżej 10 lat: Dawka nasycająca: - Zależy od masy ciała dziecka; - Zwykle wynosi od 25 do 45 mikrogramów na kilogram masy ciała na dobę, podawana w dawkach podzielonych (częściach) co 4 do 8 godzin ściśle według zaleceń lekarza. Przed podaniem każdej kolejnej dawki, lekarz oceni działanie leku u pacjenta.
Dawka podtrzymująca: - Lekarz zdecyduje, jaka dawka jest właściwa dla danego dziecka; - Zwykle wynosi jedną piątą (1/5) lub jedną czwartą (1/4) dawki nasycającej na dobę.
Pacjenci w podeszłym wieku i (lub) z chorobami nerek U pacjentów w podeszłym wieku i (lub) mających problemy z nerkami oraz stosujących leki moczopędne, lekarz może zmniejszyć dawkę leku.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Digoxin WZF Jeżeli pacjent zastosował większą niż zalecana dawkę (przedawkował), a zwłaszcza jeżeli wystąpią objawy wymienione w punkcie 4 „Możliwe działania niepożądane”, należy natychmiast udać się do najbliższego szpitala.
Pominięcie zastosowania leku Digoxin WZF W przypadku pominięcia dawki leku, należy przyjąć ją jak najszybciej. Jeżeli jednak upłynęło dużo czasu, należy pominąć dawkę i zażyć następną według schematu zaleconego przez lekarza.
Nie należy stosować dawki podwójnej leku w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania leku Digoxin WZF • O zaprzestaniu przyjmowania leku decyduje lekarz. • Nie należy samodzielnie odstawiać leku, bez konsultacji z lekarzem, ponieważ może to pogorszyć stan serca. • U pacjentów, którzy stosują leki moczopędne (np. furosemid) oraz na nadciśnienie (np. enalapryl, kaptopryl), odstawienie digoksyny może spowodować pogorszenie stanu zdrowia.
Jeżeli pacjent chce zaprzestać stosowania leku, powinien porozmawiać o tym z lekarzem. W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Zwykle wystąpienie działań niepożądanych jest związane ze stosowaniem zbyt dużej dawki leku.
Należy natychmiast zgłosić się do lekarza, jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów: - kołatanie serca, - ból w klatce piersiowej, - kłopoty z oddychaniem, tzw. „krótki oddech”, - nadmierne pocenie się.
Mogą to być objawy poważnych problemów z sercem, wywołane pojawieniem się nowych zaburzeń bicia serca i wymagają natychmiastowej konsultacji z lekarzem.
Należy poinformować lekarza, jeżeli wystąpią inne, poniżej wymienione działania niepożądane.
Często (rzadziej niż u 1 na 10 osób): - wolne lub nieregularne bicie serca; - nudności, wymioty, biegunka; - swędzące zmiany skórne (wysypki); - senność, zawroty głowy; - zaburzenia widzenia (zamazane, nieostre widzenie lub widzenie w żółtym kolorze).
Niezbyt często (rzadziej niż u 1 na 100 osób): - depresja.
Bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na 10 000 osób): - siniaki lub krwawienia występujące częściej niż zwykle (mogą to być objawy zmniejszonej liczby płytek krwi); - ból brzucha wywołany niedokrwieniem lub uszkodzeniem jelit; - zaburzenia psychiczne (apatia; splątanie - zaburzenia świadomości z trudnościami w ocenie sytuacji; psychoza); - osłabienie, uczucie zmęczenia lub ogólne złe samopoczucie; - powiększenie piersi u mężczyzn; - jadłowstręt (anoreksja); - ból głowy; - zaburzenia rytmu serca.
Lek Digoxin WZF może bardzo rzadko powodować poważny nieregularny rytm serca. W takim przypadku należy zgłosić się do lekarza. Powinien on zlecić wykonywanie regularnych badań, w celu upewnienia się, że lek działa prawidłowo.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Digoxin WZF
Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Chronić od światła i wilgoci.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i na blistrze. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Zapis na opakowaniu po skrócie EXP oznacza termin ważności, a po skrócie Lot/LOT oznacza numer serii.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Digoxin WZF - Substancją czynną leku jest digoksyna. Każda tabletka zawiera 250 mikrogramów (μg) digoksyny. - Pozostałe składniki leku to: laktoza jednowodna, skrobia ziemniaczana, powidon K-25, talk, magnezu stearynian.
Jak wygląda lek Digoxin WZF i co zawiera opakowanie Digoxin WZF to tabletki barwy białej (do szarawej), okrągłe, płaskie ze ściętym obrzeżem, z jednostronnie umieszczoną kreską dzielącą tabletkę na połowę.
Opakowanie zawiera 30 tabletek w blistrach z folii Aluminium/PVC, w tekturowym pudełku.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa
Wytwórca Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa
Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA SA Oddział Produkcyjny w Nowej Dębie ul. Szypowskiego 1; 39-460 Nowa Dęba
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do miejscowego przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego:
Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa tel. 22 691 39 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
DIGOXIN WZF, 250 mikrogramów (μg), tabletki
Każda tabletka zawiera 250 mikrogramów digoksyny (Digoxinum).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna 156,75 mg.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz: punkt 6.1.
Tabletka
Tabletki Digoxin WZF są barwy białej (dopuszczalny odcień szarawy), okrągłe, płaskie ze ściętym obrzeżem, z jednostronnie umieszczoną kreską dzielącą tabletkę na połowę.
Migotanie przedsionków z szybką czynnością komór, w przebiegu niewydolności mięśnia sercowego.
Zaawansowana niewydolność mięśnia sercowego w skojarzeniu z innymi lekami.
Leczenie niektórych nadkomorowych zaburzeń rytmu, szczególnie przewlekłego trzepotania i migotania przedsionków.
Podanie doustne.
Dawki produktu należy ustalać indywidualnie, w zależności od wieku, masy ciała oraz czynności nerek pacjenta. Podane poniżej dawki mają charakter orientacyjny.
Z uwagi na różnice w biodostępności postaci doustnej i dożylnej digoksyny, podczas zmiany postaci z tabletek na roztwór do wstrzykiwań dożylnych, dawkowanie powinno być zmniejszone o 33%.
Dorośli z przewlekłą niewydolnością serca bez towarzyszących nadkomorowych zaburzeń rytmu serca:
Nie jest konieczne podawanie dawki nasycającej. Zwykle stosuje się od 125 do 250 μg na dobę u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów w podeszłym wieku należy rozważyć stosowanie dawki mniejszej 62,5 μg na dobę.
Dawkowanie w przypadku migotania lub trzepotania przedsionków u dorosłych i dzieci w wieku powyżej 10 lat:
Przyspieszone doustne nasycenie Jeżeli medycznie jest uzasadnione, szybkie nasycenie można osiągać na kilka sposobów, takich jak:
Jednorazowa dawka od 750 do 1500 μg.
W przypadku ryzyka wystąpienia działania toksycznego, np. u pacjentów w podeszłym wieku, doustną dawkę nasycającą należy podać w kilku dawkach podzielonych, zachowując sześć godzin przerwy pomiędzy podaniem kolejnych dawek oraz oceniając efekt kliniczny u pacjenta przed podaniem kolejnej dawki digoksyny.
Stopniowe doustne nasycenie Od 250 do 750 μg na dobę należy podawać przez okres jednego tygodnia. Następnie zaleca się podawanie dawki podtrzymującej.
Uwaga: wybór metody nasycania zależy od stanu pacjenta.
Dawka podtrzymująca
Dawkę podtrzymującą można wyliczyć korzystając ze wzoru:
Gdzie: % eliminowany na dobę = 14 + C cr /5
C cr - jest klirensem kreatyniny, korygowanym na 70 kg masy ciała lub 1,73 m 2
Jeżeli znane jest tylko stężenie kreatyniny w osoczu, C cr można obliczyć stosownie do wieku w przybliżeniu:
dla mężczyzn:
Uwaga: jeśli kreatynina jest oznaczana w mikromolach/l, to można zamienić na mg/100 ml (mg%) w następujący sposób:
Gdzie 113,12 jest masą cząsteczkową kreatyniny.
dla kobiet - uzyskany wynik należy pomnożyć przez 0,85. Uwaga: powyższe wzory nie nadają się do obliczenia klirensu kreatyniny u dzieci.
W praktyce oznacza to, że dla większości pacjentów dawka podtrzymująca wynosi od 125 do 250 μg digoksyny na dobę. U pacjentów podatnych, u których występują nasilone działania niepożądane, zaleca się stosowanie mniejszych dawek, tj. 62,5 μg na dobę. Niektórzy pacjenci wymagają jednak zastosowania większych dawek.
Wcześniaki, niemowlęta i dzieci w wieku poniżej 10 lat (jeżeli nie otrzymywali glikozydów nasercowych w ciągu ostatnich 2 tygodni):
U noworodków, szczególnie wcześniaków, klirens nerkowy digoksyny jest mniejszy - dlatego poza ogólnymi uwagami dotyczącymi dawkowania, należy zmniejszyć dawkę.
Poza okresem noworodkowym, dzieci wymagają proporcjonalnie większych dawek digoksyny w przeliczeniu na masę lub powierzchnię ciała niż pacjenci dorośli, jak podano w schemacie poniżej. U dzieci powyżej 10 lat stosuje się dawki jak u osób dorosłych, biorąc pod uwagę masę ciała.
Doustna dawka nasycająca: Powinna być podana według poniżej przedstawionego schematu: Wcześniaki o masie ciała < 1,5 kg: 25 mikrogramów/kg mc. na dobę Wcześniaki o masie ciała od 1,5 kg do 2,5 kg: 30 mikrogramów/kg mc. na dobę Noworodki oraz dzieci w wieku do 2 lat: 45 mikrogramów/kg mc. na dobę Dzieci w wieku od 2 do 5 lat: 35 mikrogramów/kg mc. na dobę Dzieci w wieku od 5 do 10 lat: 25 mikrogramów/kg mc. na dobę
Dawka nasycająca powinna być podawana w dawkach podzielonych - przy czym pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne powinny być podawane co 4 do 8 godzin, oceniając efekt kliniczny przed podaniem kolejnej dawki.
Leczenie podtrzymujące: Dawkę podtrzymującą należy podawać według poniższego schematu:
Wcześniaki: dawka dobowa = 20% dawki 24-godzinnej nasycającej (dożylnej lub doustnej). Noworodki urodzone o czasie i dzieci w wieku do 10 lat: dawka dobowa = 25% 24-godzinnej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej).
Powyższy schemat należy traktować jako ogólną wskazówkę. Podczas podawania produktu należy określać stężenie digoksyny w surowicy i korygować dawki w zależności od otrzymanych wyników.
Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające będą mniejsze niż podane powyżej dawki zalecane.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku Pogarszająca się na ogół czynność nerek oraz niska masa ciała pacjentów w podeszłym wieku wpływają na farmakokinetykę digoksyny powodując większe prawdopodobieństwo podniesienia stężenia digoksyny we krwi i związanej z nim toksyczności. Dlatego też zaleca się okresowe oznaczanie stężenia digoksyny w surowicy i unikanie hipokaliemii.
Zalecenia dotyczące dawkowania digoksyny u pacjentów z chorobami nerek lub otrzymujących leki moczopędne - patrz punkt: 4.4.
Badania: Wyniki badań określających stężenie digoksyny w osoczu mogą być wyrażone w nanogramach/ml (ng/ml) lub jednostkach układu SI nanomolach/l (nmol/l). Aby dokonać przeliczenia ng/ml na nmol/l, należy pomnożyć ng/ml przez 1,28. Stężenie digoksyny w osoczu może być oznaczane metodami radioimmunologicznymi. Krew przeznaczona do badania powinna być pobrana po 6 lub więcej godzinach od przyjęcia ostatniej dawki digoksyny. Kilka analiz wykonanych post hoc u pacjentów z niewydolnością serca biorących udział w badaniach Digitalis Investigation Group wykazało, że optymalne stężenie digoksyny w osoczu wynosi od 0,5 ng/ml (0,64 nanomoli/l) do 1,0 ng/ml (1,28 nanomoli/l). Objawy toksyczności digoksyny występują częściej, gdy stężenie digoksyny w osoczu jest większe niż Podczas dokonywania analizy wyników badań, należy również wziąć pod uwagę stężenie potasu w osoczu oraz czynność gruczołu tarczowego.
Inne glikozydy, w tym metabolity digoksyny, mogą zaburzać wyniki badań.
Nadwrażliwość na substancję czynną, inne glikozydy nasercowe lub na którykolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Okresowo występujący całkowity blok serca lub blok przedsionkowo-komorowy II stopnia, zwłaszcza z napadami Stokesa-Adamsa w wywiadzie.
Niemiarowości wywołane zatruciem glikozydami nasercowymi.
Niemiarowości nadkomorowe z dodatkową drogą przewodzenia przedsionkowo-komorowego, takie jak zespół Wolffa-Parkinsona-White'a.
Częstoskurcz komorowy, migotanie komór.
Kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu komory lewej, chyba że występują migotanie przedsionków i niewydolność krążenia, ale nawet wtedy digoksynę należy stosować ostrożnie.
Toksyczne działania digoksyny mogą wywołać zaburzenia rytmu, z których niektóre mogą także przypominać niemiarowości będące wskazaniem do zastosowania tego leku. Przykładowo, częstoskurcz przedsionkowy ze zmiennym blokiem przedsionkowo-komorowym wymaga zachowania szczególnej ostrożności, gdyż klinicznie rytm ten przypomina migotanie przedsionków.
Pacjentom przyjmującym digoksynę nie wolno wstrzykiwać dożylnie soli wapnia.
W niektórych przypadkach zatokowo-przedsionkowych zaburzeń przewodnictwa (tj. zespół chorego węzła) digoksyna może wywoływać lub nasilać bradykardię zatokową bądź powodować blok zatokowo-przedsionkowy.
W podjęciu decyzji o dalszym leczeniu digoksyną może być pomocne oznaczenie stężenia digoksyny w osoczu, lecz dawki toksyczne innych glikozydów mogą wywoływać reakcję krzyżową i wpływać na wyniki badań. Bardziej odpowiednie może być czasowe odstawienie digoksyny i obserwacja pacjenta.
Jeżeli pacjent stosował glikozydy nasercowe w okresie ostatnich dwóch tygodni, należy ponownie rozważyć zalecenia dotyczące dawek nasycających i zastosować mniejszą dawkę. U pacjentów w podeszłym wieku lub ze zmniejszonym klirensem nerkowym należy rozważyć zmniejszenie dawek, zarówno nasycających, jak i podtrzymujących.
Hipoksja, hipokaliemia, hipomagnezemia i znacznego stopnia hiperkalcemia zwiększają wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy nasercowe. Podawanie digoksyny pacjentom z chorobami tarczycy wymaga zachowania ostrożności. W niedoczynności tarczycy dawki nasycające i podtrzymujące digoksyny powinny być zmniejszone. W nadczynności tarczycy powstaje względna oporność na digoksynę i należy wtedy zwiększyć dawkę; w miarę uzyskiwania kontroli nadczynności tarczycy, dawkowanie digoksyny należy zmniejszać.
Pacjenci z zespołem złego wchłaniania lub po zabiegach rekonstrukcyjnych na przewodzie pokarmowym mogą wymagać większych dawek digoksyny.
W przypadku toksycznego działania digoksyny znacznie zwiększa się ryzyko wywołania niebezpiecznych zaburzeń rytmu podczas wykonywania kardiowersji prądem stałym i jest ono proporcjonalne do zastosowanej w kardiowersji energii. Jeśli u pacjenta stosującego digoksynę planowana jest kardiowersja elektryczna, produkt należy odstawić minimum 24 godziny przed zabiegiem. W stanach nagłych, takich jak zatrzymanie krążenia, gdy ma być zastosowana kardiowersja, należy użyć najmniejszej skutecznej energii. Nie należy stosować kardiowersji elektrycznej u pacjentów z niemiarowościami, które pojawiły się po zastosowaniu glikozydów nasercowych.
Digoksyna działa korzystnie w niemiarowościach prawdopodobnie dlatego, że w pewnym stopniu wywołuje blok przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Jednak przy obecności niecałkowitego bloku przedsionkowo-komorowego należy spodziewać się szybkiego pogłębienia się bloku. W całkowitym bloku, zastępczy rytm komorowy może ulec stłumieniu.
Podawanie digoksyny w okresie bezpośrednio po zawale serca nie jest przeciwwskazane. Zastosowanie leków inotropowych u takich pacjentów może jednak skutkować niepożądanym zwiększeniem zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen oraz niedokrwieniem, a wyniki niektórych retrospektywnych badań sugerują, że podanie digoksyny może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem zgonu. Stwierdzono, że u pacjentów z hipokaliemią po zawale mięśnia sercowego i niestabilnych kardiologicznie istnieje ryzyko wystąpienia niemiarowości.
Należy unikać leczenia digoksyną pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącą skrobiawicą serca. Jeżeli jednak zastosowanie innego alternatywnego leczenia nie jest możliwe, digoksynę należy stosować ostrożnie, kontrolując rytm komorowy u pacjentów ze skrobiawicą serca i migotaniem przedsionków.
Digoksyna może wywołać zwężenie naczyń i dlatego należy unikać jej stosowania u pacjentów z zapaleniem mięśnia sercowego.
Pacjenci z beri-beri serca mogą nie wykazywać właściwej odpowiedzi na digoksynę, dopóki niedobór tiaminy nie zostanie jednocześnie leczony. Publikowane informacje wskazują, że digoksyna może hamować wychwyt tiaminy w miocytach w przypadku choroby beri-beri serca.
Digoksyny nie należy stosować w przypadku zaciskającego zapalenia osierdzia, dopóki nie uzyska się kontroli rytmu komorowego w przypadku migotania komór lub poprawy zaburzeń skurczowych serca.
Digoksyna poprawia tolerancję wysiłkową u pacjentów z zaburzeniami czynności skurczowej lewej komory i prawidłowym rytmem zatokowym. Może to być związane, ale nie musi, z poprawą profilu hemodynamicznego. Stwierdzono, że korzyści dla pacjentów z niemiarowościami nadkomorowymi są bardziej znaczące w spoczynku niż po wysiłku. U pacjentów stosujących leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny lub tylko leki moczopędne, odstawienie digoksyny powoduje pogorszenie stanu klinicznego.
Zastosowanie dawek terapeutycznych digoksyny może powodować wydłużenie odstępu PR i obniżenie odcinka ST w elektrokardiogramie.
Digoksyna może powodować fałszywie dodatnie zmiany w zespołach ST-T na obrazie EKG podczas przeprowadzania testów. Zmiany te odzwierciedlają spodziewane działanie produktu i nie wskazują na jego toksyczność. U pacjentów otrzymujących digoksynę należy okresowo badać stężenia elektrolitów we krwi i czynność nerek (stężenie kreatyniny w osoczu); częstość badania zależna jest od stanu klinicznego pacjenta.
Pomimo, że u wielu pacjentów z przewlekłą zastoinową niewydolnością serca doraźne zastosowanie digoksyny przynosi korzyści, u wielu z tych pacjentów nie obserwuje się stałej, znamiennej lub trwałej poprawy hemodynamicznej. Dlatego też istotna jest ocena indywidualnej reakcji każdego pacjenta przy długookresowej terapii digoksyną.
Pacjenci z ciężką niewydolnością oddechową mogą wykazywać zwiększoną wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy naparstnicy.
Każda tabletka zawiera 156,75 mg laktozy jednowodnej. Ze względu na zawartość laktozy, produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Wystąpienie interakcji zależy od stopnia wydalania leku przez nerki, wiązania przez tkanki, wiązania z białkami osocza, dystrybucji w organizmie, stopnia wchłaniania digoksyny i wrażliwości na tę substancję. Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia interakcji podczas stosowania terapii złożonych, a w przypadkach jakichkolwiek wątpliwości należy określić stężenie digoksyny.
Digoksyna w skojarzeniu z lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne może powodować wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Leki powodujące hipokaliemię lub wewnątrzkomórkowy niedobór potasu mogą powodować zwiększoną wrażliwość na digoksynę; należą do nich leki moczopędne, sole litu, kortykosteroidy oraz karbenoksolon.
Pacjenci otrzymujący digoksynę są bardziej wrażliwi na działanie suksametonium, które nasila hiperkaliemię.
Wapń wstrzyknięty szybko dożylnie może wywołać ciężką niemiarowość u pacjentów stosujących digoksynę.
Stężenie digoksyny w osoczu zwiększa się podczas jednoczesnego stosowania następujących leków: alprazolamu, amiodaronu, flekainidu, gentamycyny, indometacyny, itrakonazolu, prazosyny, propafenonu, chinidyny, chininy, spironolaktonu, antybiotyków makrolidowych (np. erytromycyny i klarytromycyny), tetracykliny (i prawdopodobnie innych antybiotyków), trimetoprimu, propantelinu, atorwastatyny, cyklosporyny, epoprostenolu (przemijająco) i karwedylolu.
Stężenie digoksyny w osoczu zmniejsza się podczas jednoczesnego stosowania następujących leków: adrenaliny (epinefryny), leków zobojętniających, środków przeczyszczających, kaolin-pektyny, kolestyraminy, akarbozy, salbutamolu, sulfasalazyny, neomycyny, ryfampicyny, niektórych cytostatyków, fenytoiny, metoklopramidu, penicylaminy, produktów zawierających wyciąg z dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum).
Antagoniści kanału wapniowego mogą zwiększać lub nie zmieniać stężenia digoksyny w osoczu. Werapamil, felodypina i tiapamil zwiększają stężenie digoksyny w osoczu. Nifedypina i diltiazem mogą zwiększać lub nie wpływać na stężenie digoksyny w osoczu. Isradypina nie zmienia stężenia digoksyny w osoczu. Inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE) mogą także zwiększać lub nie zmieniać stężenia digoksyny w osoczu.
Milrinon nie wpływa na stężenie digoksyny w surowicy w stanie stacjonarnym.
Digoksyna jest substratem glikoproteiny P. Zatem inhibitory glikoproteiny P mogą zwiększać stężenie digoksyny we krwi poprzez nasilanie jej wchłaniania i (lub) zmniejszanie klirensu nerkowego (patrz punkt 5.2).
Ciąża Stosowanie digoksyny w ciąży nie jest przeciwwskazane, jednak dawkowanie i kontrola mogą być mniej przewidywalne u kobiet w ciąży niż u kobiet nie będących w ciąży, przy czym niektóre pacjentki mogą wymagać stosowania większych dawek w okresie ciąży. Stosowanie digoksyny u kobiet w ciąży jest dopuszczalne tylko w przypadku, jeśli w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu.
Pomimo dużego narażenia na produkty naparstnicy przed urodzeniem, nie zaobserwowano znamiennych działań niepożądanych u płodu lub noworodka, gdy stężenia digoksyny w osoczu utrzymywane są w zakresie normy. Przypuszcza się, że digoksyna poprzez bezpośredni wpływ na błonę mięśniową macicy, może być przyczyną wcześniactwa i małej masy urodzeniowej dzieci. Digoksyna podawana matce może być stosowana do leczenia częstoskurczu u płodu oraz zastoinowej niewydolności serca.
Odnotowano działania niepożądane u płodów, w przypadkach gdy u ich matek stwierdzano zatrucie digoksyną.
Karmienie piersią Digoksyna przenika do mleka kobiecego w minimalnych ilościach, dlatego karmienie piersią nie jest przeciwwskazane.
Płodność Nie ma danych dotyczących wpływu na płodność lub działania teratogennego digoksyny.
Obserwowano zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego i zaburzenia widzenia u pacjentów przyjmujących digoksynę, dlatego powinni oni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Poniżej wymienione działania niepożądane pogrupowano, biorąc pod uwagę podział na układy oraz częstość występowania. Częstość występowania zdefiniowano w następujący sposób: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Częstość określana jako bardzo często, często i niezbyt często była zasadniczo podana na podstawie badań klinicznych. Wzięto również pod uwagę przypadki po podaniu placebo. Działania niepożądane występujące z częstością rzadko i bardzo rzadko, a także pojedyncze przypadki, zamieszczono w oparciu o raporty otrzymane w ramach nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii.
Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Bardzo rzadko: małopłytkowość.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: Bardzo rzadko: anoreksja.
Zaburzenia psychiczne: Niezbyt często: depresja. Bardzo rzadko: psychoza, apatia, splątanie.
Zaburzenia układu nerwowego: Często: zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, zawroty głowy. Bardzo rzadko: ból głowy.
Zaburzenia oka: Często: zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie lub widzenie w żółtym kolorze).
Zaburzenia serca: Często: arytmia, zaburzenia przewodzenia, bigeminia, trigeminia, wydłużenie odstępu PR, bradykardia zatokowa. Bardzo rzadko: nadkomorowa tachyarytmia, częstoskurcze przedsionkowe (z blokiem lub bez bloku serca), węzłowa tachykardia, arytmia komorowa, przedwczesne skurcze komorowe, obniżenie odcinka ST.
Zaburzenia żołądka i jelit: Często: nudności i wymioty, biegunka. Bardzo rzadko: niedokrwienie jelit, martwica jelit.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: wysypki skórne w postaci pokrzywki lub przypominające płonicę; może im towarzyszyć znacznego stopnia eozynofilia.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Bardzo rzadko: ginekomastia (po długotrwałym stosowaniu).
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Bardzo rzadko: osłabienie, zmęczenie, złe samopoczucie.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Objawy toksyczności są zasadniczo podobne do zamieszczonych w punkcie 4.8. - Działania niepożądane, ale mogą występować częściej i o większym nasileniu.
Objawy toksyczności digoksyny występują częściej w przypadku stężenia powyżej 2,0 nanogramów/ml (2,56 nanomol/l), aczkolwiek mogą wystąpić indywidualne różnice. Jednak w przypadku podjęcia decyzji, czy objawy występujące u pacjenta wywołane zostały przez digoksynę, należy ocenić ważne czynniki, takie jak stan kliniczny, stężenie elektrolitów w osoczu oraz czynność tarczycy.
Dorośli Według klinicznych obserwacji, przedawkowanie digoksyny w ilości 10 do 15 mg u dorosłych bez współistniejącej choroby serca było śmiertelne dla połowy pacjentów.
Objawy ze strony serca Występują częściej i mają cięższy przebieg zarówno po zatruciu ostrym, jak i przewlekłym. Objawy ze strony serca występują zwykle po 3 do 6 godzinach po przedawkowaniu i mogą utrzymywać się przez 24 godziny lub dłużej. Toksyczne działanie digoksyny może powodować wystąpienie różnego rodzaju niemiarowości. U niektórych pacjentów często występują jednocześnie różnego rodzaju zaburzenia rytmu serca. Mogą wystąpić napadowe częstoskurcze komorowe z blokiem przedsionkowo-komorowym, przyspieszenie rytmu węzłowego, spowolnione migotanie przedsionków (z niewielkimi zmianami rytmu komór) oraz dwukierunkowa komorowa tachykardia.
Przedwczesne skurcze komorowe są zazwyczaj najwcześniej i najczęściej występującymi zaburzeniami rytmu serca. Bigeminia i trigeminia również występują często.
Bradykardia zatokowa i inne bradyarytmie występują często.
Bloki serca stopnia I, II i III i rozkojarzenie przedsionkowo-komorowe również występują często.
Wczesne objawy toksyczności przejawiają się tylko wydłużeniem odstępu PR.
Tachykardia komorowa może być również objawem toksyczności.
Zatrzymanie serca w wyniku asystolii lub migotania przedsionków po zastosowaniu digoksyny ma zazwyczaj złe rokowanie.
Hipokaliemia może przyczynić się do wystąpienia toksyczności.
Inne działania niepożądane Po ostrym masywnym przedawkowaniu digoksyny może wystąpić hiperkaliemia w wyniku hamowania pompy sodowo-potasowej.
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe występują często, zarówno po przedawkowaniu ostrym, jak i przewlekłym. Według danych literaturowych objawy ze strony serca dotyczą około połowy pacjentów. Anoreksja, nudności i wymioty odnotowano u prawie 80%. Objawy te występują najczęściej we wczesnym okresie po przedawkowaniu.
Objawy neurologiczne i zaburzenia widzenia występują zarówno po zatruciu ostrym, jak i przewlekłym. Zawroty głowy, różnego rodzaju zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, zmęczenie, złe samopoczucie występują bardzo często. Najczęstszym zaburzeniem widzenia jest zaburzenie widzenia barw (dominuje widzenie w żółtym kolorze). Objawy neurologiczne i zaburzenia widzenia mogą utrzymywać się nawet po ustąpieniu innych objawów zatrucia.
Po zatruciu przewlekłym mogą dominować objawy niespecyficzne, inne niż ze strony serca, takie jak złe samopoczucie i osłabienie.
Dzieci W przypadku dzieci w wieku od 1 do 3 lat bez współistniejącej choroby serca po przedawkowaniu digoksyny w ilości od 6 do 10 mg odnotowano zgon u połowy pacjentów. Większość objawów toksyczności po podaniu digoksyny u dzieci występuje krótko po fazie nasycającej.
Zaburzenia serca Niemiarowości lub mieszane rodzaje niemiarowości, które występują u dorosłych, mogą wystąpić u dzieci. Zatokowa tachykardia, nadkomorowa tachykardia oraz szybkie migotanie przedsionków występuje rzadziej u dzieci w porównaniu z dorosłymi.
U dzieci bardziej prawdopodobne jest wystąpienie zaburzeń przewodzenia przedsionkowo- komorowego lub zatokowej bradykardii. Ektopia komorowa występuje rzadziej, jednak w przypadku masywnego przedawkowania, odnotowywano przyspieszenie czynności komór i migotanie przedsionków.
Każda arytmia lub zmiany przewodzenia w sercu, które rozwijają się u dziecka przyjmującego digoksynę należy przypisywać digoksynie do momentu wyjaśnienia przyczyn.
Inne działania niepożądane Częstość innych działań niepożądanych niż ze strony serca jest podobna do obserwowanych u dorosłych: zaburzenia żołądkowo-jelitowe, ośrodkowego układu nerwowego, zaburzenia widzenia. Nudności i wymioty nie występują często u niemowląt i małych dzieci.
Działania niepożądane obserwowane po stosowaniu zalecanych dawek – zmniejszenie masy ciała u starszych dzieci i brak prawidłowego rozwoju i wzrostu u niemowląt i małych dzieci, bóle brzucha związane z niedokrwieniem żyły krezkowej, senność i zaburzenia zachowania, w tym zaburzenia psychotyczne odnotowywano po przedawkowaniu.
Leczenie Po połknięciu, przypadkowym lub samobójczym digoksyny należy przeprowadzić płukanie żołądka, aby zapobiec dalszemu wchłanianiu.
Pacjenci po połknięciu dużej ilości digoksyny powinni otrzymać dużą dawkę węgla aktywowanego, aby zapobiec wiązaniu się i wchłanianiu digoksyny.
W przypadku zastosowania ponad 25 mg digoksyny przez osobę dorosłą, bez choroby serca, obserwuje się zgon lub postępujące objawy toksyczne reagujące tylko na leczenie przeciwciałami Fab skierowanymi przeciw digoksynie. W przypadku przyjęcia digoksyny w dawce powyżej 10 mg u dzieci w wieku od 1 do 3 lat bez stwierdzonej choroby serca, zaniechanie podania przeciwciał Fab może zakończyć się zgonem dziecka.
Hipokaliemię należy wyrównać. W przypadkach połknięcia znacznych ilości digoksyny może pojawić się hiperkaliemia w wyniku uwalniania potasu z mięśni szkieletowych. Dlatego też przed podaniem potasu w przypadku przedawkowania digoksyny, należy określić stężenie potasu w osoczu.
W przypadku wystąpienia bradyarytmii można podać atropinę, ale konieczne może okazać się przeprowadzenie stymulacji serca. Niemiarowości komorowe mogą reagować na podawanie lidokainy lub fenytoiny.
Dializa nie jest skuteczną metodą usuwania digoksyny z organizmu.
W przypadkach poważnego zatrucia digoksyną, digitoksyną lub innymi glikozydami, jeśli inne metody nie są skuteczne, należy podać dożylnie przeciwciała Fab skierowane przeciw digoksynie.
Grupa farmakoterapeutyczna: leki stosowane w chorobach serca, glikozydy nasercowe, kod ATC: C01AA05
Digoksyna zwiększa kurczliwość mięśnia sercowego. Działanie to jest proporcjonalne do dawki w dolnym jej zakresie, dlatego już przy stosowaniu małych dawek osiągany jest pewien efekt; obserwowany jest on nawet w zdrowym mięśniu sercowym, chociaż nie przynosi on wtedy żadnych korzyści fizjologicznych. Główne działanie digoksyny polega na swoistym blokowaniu trifosfatazy adenozynowej, a przez to wymiany jonów sodowych i potasowych (Na + /K + ), w wyniku czego zmieniona dystrybucja jonów po obu stronach błony komórkowej powoduje zwiększenie napływu jonów wapnia i zwiększenie stężenia wapnia w czasie sprzężenia pobudzenie-skurcz. Siła działania digoksyny zwiększa się przy małym stężeniu jonów potasu zewnątrzkomórkowego, natomiast hiperkaliemia wywiera przeciwne działanie.
Digoksyna hamuje mechanizm wymiany jonów Na + /K +
nerwowego, co prowadzi do pośredniego wpływu na czynność serca. W wyniku nasilenia bodźców eferentnych z nerwu błędnego zmniejsza się napięcie układu współczulnego i zwalnia się przewodzenie bodźców w przedsionkach i węźle przedsionkowo-komorowym. Stąd główne korzystne działanie digoksyny polega na zwolnieniu pracy komór.
Pośrednie zmiany kurczliwości mięśnia sercowego wynikają także z modyfikacji podatności żył spowodowanej przez zmienioną aktywność układu wegetatywnego oraz bezpośrednią stymulację układu żylnego. Pełna odpowiedź układu krążenia na digoksynę jest wypadkową między wymienionymi działaniami bezpośrednimi i pośrednimi i może różnić się u poszczególnych pacjentów. W obecności niektórych niemiarowości nadkomorowych, największe znaczenie ma neurogenne zwolnienie przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Stopień aktywacji neurohormonalnej występującej u pacjentów z niewydolnością serca związany jest z pogorszeniem klinicznym i zwiększonym ryzykiem zgonu. Digoksyna zmniejsza aktywację zarówno układu współczulnego, jak i układu renina-angiotensyna, niezależnie od działania inotropowego i w ten sposób może zwiększać szansę przeżycia pacjenta. Nie jest jasne, czy działanie takie jest związane z bezpośrednim hamującym wpływem na układ współczulny, czy też ze zwiększeniem wrażliwości odruchu z baroreceptorów.
Wchłanianie Po podaniu doustnym digoksyna ulega wchłanianiu w żołądku i w górnej części jelita cienkiego. Wchłanianie opóźnia obecność pokarmu, lecz całkowita ilość wchłoniętego leku pozostaje niezmieniona.
Dystrybucja Po przyjęciu doustnym produktu, działanie rozpoczyna się w ciągu 0,5 do 2 godzin i osiąga maksimum w ciągu 2 do 6 godzin. Dostępność biologiczna digoksyny w postaci tabletek wynosi około 63%. Początkowa dystrybucja digoksyny z kompartmentu centralnego do obwodowego trwa zazwyczaj 6 do digoksyny z organizmu. Objętość dystrybucji jest duża (V d
wskazuje na silne wiązanie digoksyny przez tkanki. Największe stężenia digoksyny występują w sercu, wątrobie i nerkach, przy czym stężenie w sercu osiąga wartości 30-krotnie większe od stężenia w krwi obwodowej. Pomimo, że stężenie digoksyny w mięśniach szkieletowych jest znacznie mniejsze, należy pamiętać, że są one ważnym rezerwuarem produktu, gdyż stanowią 40% całkowitej masy ciała. Z niewielkiej części digoksyny krążącej w osoczu, około 25% jest związane z białkami.
Eliminacja Digoksyna jest wydalana głównie w moczu w postaci niezmienionej.
Digoksyna jest substratem dla glikoproteiny P. Jako białko wypływające na zewnętrzną błonę enterocytów, glikoproteina P może ograniczać wchłanianie digoksyny. Glikoproteina P w kanalikach nerkowych staje się ważnym czynnikiem w wydalaniu digoksyny przez nerki (patrz punkt 4.5.).
Wykazano, że całkowity klirens digoksyny jest wprost proporcjonalnie związany z czynnością nerek, a procentowa utrata dobowa odzwierciedla klirens kreatyniny. Całkowity i nerkowy klirens digoksyny wynosi odpowiednio 193 ± 25 ml/min i 152 ± 24 ml/min w zdrowej populacji kontrolnej.
U niewielkiego odsetka osób digoksyna podana doustnie ulega przemianie przez florę bakteryjną jelita grubego do produktów redukcji digoksyny, które nie wykazują działania nasercowego. U tych osób do 40% podanej dawki może ulegać wydaleniu w postaci produktów redukcji digoksyny w moczu. Klirens nerkowy dwóch głównych metabolitów, dihydrodigoksyny i digoksygeniny wynosi:
Okres półtrwania digoksyny w fazie końcowej eliminacji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek wynosi 30 do 40 godzin i przedłuża się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, natomiast u pacjentów z bezmoczem może wynosić 100 godzin.
W okresie noworodkowym klirens nerkowy digoksyny jest mniejszy, dlatego należy dokonywać korekty dawkowania. Szczególnie dotyczy to wcześniaków, gdyż klirens nerkowy odzwierciedla stopień dojrzałości nerek. Klirens digoksyny wynosi 65,6 ± 30 ml/min/1,73 m 2
w wieku 3 miesięcy w porównaniu do zaledwie 32 ± 7 ml/min/1,73 m 2
proporcjonalnie większych niż dorośli w przeliczeniu na masę i powierzchnię ciała.
Ponieważ większość digoksyny związana jest w tkankach poza krwią, nie można jej skutecznie usunąć z organizmu podczas krążenia pozaustrojowego. Ponadto tylko 3% dawki digoksyny jest usuwane z organizmu podczas pięciu godzin hemodializy.
Nie ma danych dotyczących działania mutagennego lub rakotwórczego digoksyny.
Laktoza jednowodna Skrobia ziemniaczana Powidon K-25 Talk Magnezu stearynian
Nie dotyczy.
Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Chronić od światła i wilgoci.
Blistry z folii Aluminum/PVC w tekturowym pudełku.
Bez specjalnych wymagań.
Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa
Pozwolenie nr R/0377
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 09.08.1969 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 22.07.2013 r.
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
DIGOXIN WZF, 250 mikrogramów (μg), tabletki
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda tabletka zawiera 250 mikrogramów digoksyny (Digoxinum).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna 156,75 mg.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz: punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka
Tabletki Digoxin WZF są barwy białej (dopuszczalny odcień szarawy), okrągłe, płaskie ze ściętym obrzeżem, z jednostronnie umieszczoną kreską dzielącą tabletkę na połowę.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Migotanie przedsionków z szybką czynnością komór, w przebiegu niewydolności mięśnia sercowego.
Zaawansowana niewydolność mięśnia sercowego w skojarzeniu z innymi lekami.
Leczenie niektórych nadkomorowych zaburzeń rytmu, szczególnie przewlekłego trzepotania i migotania przedsionków.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Podanie doustne.
Dawki produktu należy ustalać indywidualnie, w zależności od wieku, masy ciała oraz czynności nerek pacjenta. Podane poniżej dawki mają charakter orientacyjny.
Z uwagi na różnice w biodostępności postaci doustnej i dożylnej digoksyny, podczas zmiany postaci z tabletek na roztwór do wstrzykiwań dożylnych, dawkowanie powinno być zmniejszone o 33%.
Dorośli z przewlekłą niewydolnością serca bez towarzyszących nadkomorowych zaburzeń rytmu serca:
Nie jest konieczne podawanie dawki nasycającej. Zwykle stosuje się od 125 do 250 μg na dobę u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów w podeszłym wieku należy rozważyć stosowanie dawki mniejszej 62,5 μg na dobę.
Dawkowanie w przypadku migotania lub trzepotania przedsionków u dorosłych i dzieci w wieku powyżej 10 lat:
Przyspieszone doustne nasycenie Jeżeli medycznie jest uzasadnione, szybkie nasycenie można osiągać na kilka sposobów, takich jak:
Jednorazowa dawka od 750 do 1500 μg.
W przypadku ryzyka wystąpienia działania toksycznego, np. u pacjentów w podeszłym wieku, doustną dawkę nasycającą należy podać w kilku dawkach podzielonych, zachowując sześć godzin przerwy pomiędzy podaniem kolejnych dawek oraz oceniając efekt kliniczny u pacjenta przed podaniem kolejnej dawki digoksyny.
Stopniowe doustne nasycenie Od 250 do 750 μg na dobę należy podawać przez okres jednego tygodnia. Następnie zaleca się podawanie dawki podtrzymującej.
Uwaga: wybór metody nasycania zależy od stanu pacjenta.
Dawka podtrzymująca
Dawkę podtrzymującą można wyliczyć korzystając ze wzoru:
Gdzie: % eliminowany na dobę = 14 + C cr /5
C cr - jest klirensem kreatyniny, korygowanym na 70 kg masy ciała lub 1,73 m 2
Jeżeli znane jest tylko stężenie kreatyniny w osoczu, C cr można obliczyć stosownie do wieku w przybliżeniu:
dla mężczyzn:
Uwaga: jeśli kreatynina jest oznaczana w mikromolach/l, to można zamienić na mg/100 ml (mg%) w następujący sposób:
Gdzie 113,12 jest masą cząsteczkową kreatyniny.
dla kobiet - uzyskany wynik należy pomnożyć przez 0,85. Uwaga: powyższe wzory nie nadają się do obliczenia klirensu kreatyniny u dzieci.
W praktyce oznacza to, że dla większości pacjentów dawka podtrzymująca wynosi od 125 do 250 μg digoksyny na dobę. U pacjentów podatnych, u których występują nasilone działania niepożądane, zaleca się stosowanie mniejszych dawek, tj. 62,5 μg na dobę. Niektórzy pacjenci wymagają jednak zastosowania większych dawek.
Wcześniaki, niemowlęta i dzieci w wieku poniżej 10 lat (jeżeli nie otrzymywali glikozydów nasercowych w ciągu ostatnich 2 tygodni):
U noworodków, szczególnie wcześniaków, klirens nerkowy digoksyny jest mniejszy - dlatego poza ogólnymi uwagami dotyczącymi dawkowania, należy zmniejszyć dawkę.
Poza okresem noworodkowym, dzieci wymagają proporcjonalnie większych dawek digoksyny w przeliczeniu na masę lub powierzchnię ciała niż pacjenci dorośli, jak podano w schemacie poniżej. U dzieci powyżej 10 lat stosuje się dawki jak u osób dorosłych, biorąc pod uwagę masę ciała.
Doustna dawka nasycająca: Powinna być podana według poniżej przedstawionego schematu: Wcześniaki o masie ciała < 1,5 kg: 25 mikrogramów/kg mc. na dobę Wcześniaki o masie ciała od 1,5 kg do 2,5 kg: 30 mikrogramów/kg mc. na dobę Noworodki oraz dzieci w wieku do 2 lat: 45 mikrogramów/kg mc. na dobę Dzieci w wieku od 2 do 5 lat: 35 mikrogramów/kg mc. na dobę Dzieci w wieku od 5 do 10 lat: 25 mikrogramów/kg mc. na dobę
Dawka nasycająca powinna być podawana w dawkach podzielonych - przy czym pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne powinny być podawane co 4 do 8 godzin, oceniając efekt kliniczny przed podaniem kolejnej dawki.
Leczenie podtrzymujące: Dawkę podtrzymującą należy podawać według poniższego schematu:
Wcześniaki: dawka dobowa = 20% dawki 24-godzinnej nasycającej (dożylnej lub doustnej). Noworodki urodzone o czasie i dzieci w wieku do 10 lat: dawka dobowa = 25% 24-godzinnej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej).
Powyższy schemat należy traktować jako ogólną wskazówkę. Podczas podawania produktu należy określać stężenie digoksyny w surowicy i korygować dawki w zależności od otrzymanych wyników.
Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich dwóch tygodni, należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające będą mniejsze niż podane powyżej dawki zalecane.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku Pogarszająca się na ogół czynność nerek oraz niska masa ciała pacjentów w podeszłym wieku wpływają na farmakokinetykę digoksyny powodując większe prawdopodobieństwo podniesienia stężenia digoksyny we krwi i związanej z nim toksyczności. Dlatego też zaleca się okresowe oznaczanie stężenia digoksyny w surowicy i unikanie hipokaliemii.
Zalecenia dotyczące dawkowania digoksyny u pacjentów z chorobami nerek lub otrzymujących leki moczopędne - patrz punkt: 4.4.
Badania: Wyniki badań określających stężenie digoksyny w osoczu mogą być wyrażone w nanogramach/ml (ng/ml) lub jednostkach układu SI nanomolach/l (nmol/l). Aby dokonać przeliczenia ng/ml na nmol/l, należy pomnożyć ng/ml przez 1,28. Stężenie digoksyny w osoczu może być oznaczane metodami radioimmunologicznymi. Krew przeznaczona do badania powinna być pobrana po 6 lub więcej godzinach od przyjęcia ostatniej dawki digoksyny. Kilka analiz wykonanych post hoc u pacjentów z niewydolnością serca biorących udział w badaniach Digitalis Investigation Group wykazało, że optymalne stężenie digoksyny w osoczu wynosi od 0,5 ng/ml (0,64 nanomoli/l) do 1,0 ng/ml (1,28 nanomoli/l). Objawy toksyczności digoksyny występują częściej, gdy stężenie digoksyny w osoczu jest większe niż Podczas dokonywania analizy wyników badań, należy również wziąć pod uwagę stężenie potasu w osoczu oraz czynność gruczołu tarczowego.
Inne glikozydy, w tym metabolity digoksyny, mogą zaburzać wyniki badań.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, inne glikozydy nasercowe lub na którykolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Okresowo występujący całkowity blok serca lub blok przedsionkowo-komorowy II stopnia, zwłaszcza z napadami Stokesa-Adamsa w wywiadzie.
Niemiarowości wywołane zatruciem glikozydami nasercowymi.
Niemiarowości nadkomorowe z dodatkową drogą przewodzenia przedsionkowo-komorowego, takie jak zespół Wolffa-Parkinsona-White'a.
Częstoskurcz komorowy, migotanie komór.
Kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu komory lewej, chyba że występują migotanie przedsionków i niewydolność krążenia, ale nawet wtedy digoksynę należy stosować ostrożnie.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Toksyczne działania digoksyny mogą wywołać zaburzenia rytmu, z których niektóre mogą także przypominać niemiarowości będące wskazaniem do zastosowania tego leku. Przykładowo, częstoskurcz przedsionkowy ze zmiennym blokiem przedsionkowo-komorowym wymaga zachowania szczególnej ostrożności, gdyż klinicznie rytm ten przypomina migotanie przedsionków.
Pacjentom przyjmującym digoksynę nie wolno wstrzykiwać dożylnie soli wapnia.
W niektórych przypadkach zatokowo-przedsionkowych zaburzeń przewodnictwa (tj. zespół chorego węzła) digoksyna może wywoływać lub nasilać bradykardię zatokową bądź powodować blok zatokowo-przedsionkowy.
W podjęciu decyzji o dalszym leczeniu digoksyną może być pomocne oznaczenie stężenia digoksyny w osoczu, lecz dawki toksyczne innych glikozydów mogą wywoływać reakcję krzyżową i wpływać na wyniki badań. Bardziej odpowiednie może być czasowe odstawienie digoksyny i obserwacja pacjenta.
Jeżeli pacjent stosował glikozydy nasercowe w okresie ostatnich dwóch tygodni, należy ponownie rozważyć zalecenia dotyczące dawek nasycających i zastosować mniejszą dawkę. U pacjentów w podeszłym wieku lub ze zmniejszonym klirensem nerkowym należy rozważyć zmniejszenie dawek, zarówno nasycających, jak i podtrzymujących.
Hipoksja, hipokaliemia, hipomagnezemia i znacznego stopnia hiperkalcemia zwiększają wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy nasercowe. Podawanie digoksyny pacjentom z chorobami tarczycy wymaga zachowania ostrożności. W niedoczynności tarczycy dawki nasycające i podtrzymujące digoksyny powinny być zmniejszone. W nadczynności tarczycy powstaje względna oporność na digoksynę i należy wtedy zwiększyć dawkę; w miarę uzyskiwania kontroli nadczynności tarczycy, dawkowanie digoksyny należy zmniejszać.
Pacjenci z zespołem złego wchłaniania lub po zabiegach rekonstrukcyjnych na przewodzie pokarmowym mogą wymagać większych dawek digoksyny.
W przypadku toksycznego działania digoksyny znacznie zwiększa się ryzyko wywołania niebezpiecznych zaburzeń rytmu podczas wykonywania kardiowersji prądem stałym i jest ono proporcjonalne do zastosowanej w kardiowersji energii. Jeśli u pacjenta stosującego digoksynę planowana jest kardiowersja elektryczna, produkt należy odstawić minimum 24 godziny przed zabiegiem. W stanach nagłych, takich jak zatrzymanie krążenia, gdy ma być zastosowana kardiowersja, należy użyć najmniejszej skutecznej energii. Nie należy stosować kardiowersji elektrycznej u pacjentów z niemiarowościami, które pojawiły się po zastosowaniu glikozydów nasercowych.
Digoksyna działa korzystnie w niemiarowościach prawdopodobnie dlatego, że w pewnym stopniu wywołuje blok przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Jednak przy obecności niecałkowitego bloku przedsionkowo-komorowego należy spodziewać się szybkiego pogłębienia się bloku. W całkowitym bloku, zastępczy rytm komorowy może ulec stłumieniu.
Podawanie digoksyny w okresie bezpośrednio po zawale serca nie jest przeciwwskazane. Zastosowanie leków inotropowych u takich pacjentów może jednak skutkować niepożądanym zwiększeniem zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen oraz niedokrwieniem, a wyniki niektórych retrospektywnych badań sugerują, że podanie digoksyny może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem zgonu. Stwierdzono, że u pacjentów z hipokaliemią po zawale mięśnia sercowego i niestabilnych kardiologicznie istnieje ryzyko wystąpienia niemiarowości.
Należy unikać leczenia digoksyną pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącą skrobiawicą serca. Jeżeli jednak zastosowanie innego alternatywnego leczenia nie jest możliwe, digoksynę należy stosować ostrożnie, kontrolując rytm komorowy u pacjentów ze skrobiawicą serca i migotaniem przedsionków.
Digoksyna może wywołać zwężenie naczyń i dlatego należy unikać jej stosowania u pacjentów z zapaleniem mięśnia sercowego.
Pacjenci z beri-beri serca mogą nie wykazywać właściwej odpowiedzi na digoksynę, dopóki niedobór tiaminy nie zostanie jednocześnie leczony. Publikowane informacje wskazują, że digoksyna może hamować wychwyt tiaminy w miocytach w przypadku choroby beri-beri serca.
Digoksyny nie należy stosować w przypadku zaciskającego zapalenia osierdzia, dopóki nie uzyska się kontroli rytmu komorowego w przypadku migotania komór lub poprawy zaburzeń skurczowych serca.
Digoksyna poprawia tolerancję wysiłkową u pacjentów z zaburzeniami czynności skurczowej lewej komory i prawidłowym rytmem zatokowym. Może to być związane, ale nie musi, z poprawą profilu hemodynamicznego. Stwierdzono, że korzyści dla pacjentów z niemiarowościami nadkomorowymi są bardziej znaczące w spoczynku niż po wysiłku. U pacjentów stosujących leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny lub tylko leki moczopędne, odstawienie digoksyny powoduje pogorszenie stanu klinicznego.
Zastosowanie dawek terapeutycznych digoksyny może powodować wydłużenie odstępu PR i obniżenie odcinka ST w elektrokardiogramie.
Digoksyna może powodować fałszywie dodatnie zmiany w zespołach ST-T na obrazie EKG podczas przeprowadzania testów. Zmiany te odzwierciedlają spodziewane działanie produktu i nie wskazują na jego toksyczność. U pacjentów otrzymujących digoksynę należy okresowo badać stężenia elektrolitów we krwi i czynność nerek (stężenie kreatyniny w osoczu); częstość badania zależna jest od stanu klinicznego pacjenta.
Pomimo, że u wielu pacjentów z przewlekłą zastoinową niewydolnością serca doraźne zastosowanie digoksyny przynosi korzyści, u wielu z tych pacjentów nie obserwuje się stałej, znamiennej lub trwałej poprawy hemodynamicznej. Dlatego też istotna jest ocena indywidualnej reakcji każdego pacjenta przy długookresowej terapii digoksyną.
Pacjenci z ciężką niewydolnością oddechową mogą wykazywać zwiększoną wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy naparstnicy.
Każda tabletka zawiera 156,75 mg laktozy jednowodnej. Ze względu na zawartość laktozy, produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Wystąpienie interakcji zależy od stopnia wydalania leku przez nerki, wiązania przez tkanki, wiązania z białkami osocza, dystrybucji w organizmie, stopnia wchłaniania digoksyny i wrażliwości na tę substancję. Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia interakcji podczas stosowania terapii złożonych, a w przypadkach jakichkolwiek wątpliwości należy określić stężenie digoksyny.
Digoksyna w skojarzeniu z lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne może powodować wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Leki powodujące hipokaliemię lub wewnątrzkomórkowy niedobór potasu mogą powodować zwiększoną wrażliwość na digoksynę; należą do nich leki moczopędne, sole litu, kortykosteroidy oraz karbenoksolon.
Pacjenci otrzymujący digoksynę są bardziej wrażliwi na działanie suksametonium, które nasila hiperkaliemię.
Wapń wstrzyknięty szybko dożylnie może wywołać ciężką niemiarowość u pacjentów stosujących digoksynę.
Stężenie digoksyny w osoczu zwiększa się podczas jednoczesnego stosowania następujących leków: alprazolamu, amiodaronu, flekainidu, gentamycyny, indometacyny, itrakonazolu, prazosyny, propafenonu, chinidyny, chininy, spironolaktonu, antybiotyków makrolidowych (np. erytromycyny i klarytromycyny), tetracykliny (i prawdopodobnie innych antybiotyków), trimetoprimu, propantelinu, atorwastatyny, cyklosporyny, epoprostenolu (przemijająco) i karwedylolu.
Stężenie digoksyny w osoczu zmniejsza się podczas jednoczesnego stosowania następujących leków: adrenaliny (epinefryny), leków zobojętniających, środków przeczyszczających, kaolin-pektyny, kolestyraminy, akarbozy, salbutamolu, sulfasalazyny, neomycyny, ryfampicyny, niektórych cytostatyków, fenytoiny, metoklopramidu, penicylaminy, produktów zawierających wyciąg z dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum).
Antagoniści kanału wapniowego mogą zwiększać lub nie zmieniać stężenia digoksyny w osoczu. Werapamil, felodypina i tiapamil zwiększają stężenie digoksyny w osoczu. Nifedypina i diltiazem mogą zwiększać lub nie wpływać na stężenie digoksyny w osoczu. Isradypina nie zmienia stężenia digoksyny w osoczu. Inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE) mogą także zwiększać lub nie zmieniać stężenia digoksyny w osoczu.
Milrinon nie wpływa na stężenie digoksyny w surowicy w stanie stacjonarnym.
Digoksyna jest substratem glikoproteiny P. Zatem inhibitory glikoproteiny P mogą zwiększać stężenie digoksyny we krwi poprzez nasilanie jej wchłaniania i (lub) zmniejszanie klirensu nerkowego (patrz punkt 5.2).
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Stosowanie digoksyny w ciąży nie jest przeciwwskazane, jednak dawkowanie i kontrola mogą być mniej przewidywalne u kobiet w ciąży niż u kobiet nie będących w ciąży, przy czym niektóre pacjentki mogą wymagać stosowania większych dawek w okresie ciąży. Stosowanie digoksyny u kobiet w ciąży jest dopuszczalne tylko w przypadku, jeśli w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu.
Pomimo dużego narażenia na produkty naparstnicy przed urodzeniem, nie zaobserwowano znamiennych działań niepożądanych u płodu lub noworodka, gdy stężenia digoksyny w osoczu utrzymywane są w zakresie normy. Przypuszcza się, że digoksyna poprzez bezpośredni wpływ na błonę mięśniową macicy, może być przyczyną wcześniactwa i małej masy urodzeniowej dzieci. Digoksyna podawana matce może być stosowana do leczenia częstoskurczu u płodu oraz zastoinowej niewydolności serca.
Odnotowano działania niepożądane u płodów, w przypadkach gdy u ich matek stwierdzano zatrucie digoksyną.
Karmienie piersią Digoksyna przenika do mleka kobiecego w minimalnych ilościach, dlatego karmienie piersią nie jest przeciwwskazane.
Płodność Nie ma danych dotyczących wpływu na płodność lub działania teratogennego digoksyny.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Obserwowano zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego i zaburzenia widzenia u pacjentów przyjmujących digoksynę, dlatego powinni oni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
4.8 Działania niepożądane
Poniżej wymienione działania niepożądane pogrupowano, biorąc pod uwagę podział na układy oraz częstość występowania. Częstość występowania zdefiniowano w następujący sposób: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Częstość określana jako bardzo często, często i niezbyt często była zasadniczo podana na podstawie badań klinicznych. Wzięto również pod uwagę przypadki po podaniu placebo. Działania niepożądane występujące z częstością rzadko i bardzo rzadko, a także pojedyncze przypadki, zamieszczono w oparciu o raporty otrzymane w ramach nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii.
Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Bardzo rzadko: małopłytkowość.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: Bardzo rzadko: anoreksja.
Zaburzenia psychiczne: Niezbyt często: depresja. Bardzo rzadko: psychoza, apatia, splątanie.
Zaburzenia układu nerwowego: Często: zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, zawroty głowy. Bardzo rzadko: ból głowy.
Zaburzenia oka: Często: zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie lub widzenie w żółtym kolorze).
Zaburzenia serca: Często: arytmia, zaburzenia przewodzenia, bigeminia, trigeminia, wydłużenie odstępu PR, bradykardia zatokowa. Bardzo rzadko: nadkomorowa tachyarytmia, częstoskurcze przedsionkowe (z blokiem lub bez bloku serca), węzłowa tachykardia, arytmia komorowa, przedwczesne skurcze komorowe, obniżenie odcinka ST.
Zaburzenia żołądka i jelit: Często: nudności i wymioty, biegunka. Bardzo rzadko: niedokrwienie jelit, martwica jelit.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: wysypki skórne w postaci pokrzywki lub przypominające płonicę; może im towarzyszyć znacznego stopnia eozynofilia.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Bardzo rzadko: ginekomastia (po długotrwałym stosowaniu).
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Bardzo rzadko: osłabienie, zmęczenie, złe samopoczucie.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Objawy toksyczności są zasadniczo podobne do zamieszczonych w punkcie 4.8. - Działania niepożądane, ale mogą występować częściej i o większym nasileniu.
Objawy toksyczności digoksyny występują częściej w przypadku stężenia powyżej 2,0 nanogramów/ml (2,56 nanomol/l), aczkolwiek mogą wystąpić indywidualne różnice. Jednak w przypadku podjęcia decyzji, czy objawy występujące u pacjenta wywołane zostały przez digoksynę, należy ocenić ważne czynniki, takie jak stan kliniczny, stężenie elektrolitów w osoczu oraz czynność tarczycy.
Dorośli Według klinicznych obserwacji, przedawkowanie digoksyny w ilości 10 do 15 mg u dorosłych bez współistniejącej choroby serca było śmiertelne dla połowy pacjentów.
Objawy ze strony serca Występują częściej i mają cięższy przebieg zarówno po zatruciu ostrym, jak i przewlekłym. Objawy ze strony serca występują zwykle po 3 do 6 godzinach po przedawkowaniu i mogą utrzymywać się przez 24 godziny lub dłużej. Toksyczne działanie digoksyny może powodować wystąpienie różnego rodzaju niemiarowości. U niektórych pacjentów często występują jednocześnie różnego rodzaju zaburzenia rytmu serca. Mogą wystąpić napadowe częstoskurcze komorowe z blokiem przedsionkowo-komorowym, przyspieszenie rytmu węzłowego, spowolnione migotanie przedsionków (z niewielkimi zmianami rytmu komór) oraz dwukierunkowa komorowa tachykardia.
Przedwczesne skurcze komorowe są zazwyczaj najwcześniej i najczęściej występującymi zaburzeniami rytmu serca. Bigeminia i trigeminia również występują często.
Bradykardia zatokowa i inne bradyarytmie występują często.
Bloki serca stopnia I, II i III i rozkojarzenie przedsionkowo-komorowe również występują często.
Wczesne objawy toksyczności przejawiają się tylko wydłużeniem odstępu PR.
Tachykardia komorowa może być również objawem toksyczności.
Zatrzymanie serca w wyniku asystolii lub migotania przedsionków po zastosowaniu digoksyny ma zazwyczaj złe rokowanie.
Hipokaliemia może przyczynić się do wystąpienia toksyczności.
Inne działania niepożądane Po ostrym masywnym przedawkowaniu digoksyny może wystąpić hiperkaliemia w wyniku hamowania pompy sodowo-potasowej.
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe występują często, zarówno po przedawkowaniu ostrym, jak i przewlekłym. Według danych literaturowych objawy ze strony serca dotyczą około połowy pacjentów. Anoreksja, nudności i wymioty odnotowano u prawie 80%. Objawy te występują najczęściej we wczesnym okresie po przedawkowaniu.
Objawy neurologiczne i zaburzenia widzenia występują zarówno po zatruciu ostrym, jak i przewlekłym. Zawroty głowy, różnego rodzaju zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, zmęczenie, złe samopoczucie występują bardzo często. Najczęstszym zaburzeniem widzenia jest zaburzenie widzenia barw (dominuje widzenie w żółtym kolorze). Objawy neurologiczne i zaburzenia widzenia mogą utrzymywać się nawet po ustąpieniu innych objawów zatrucia.
Po zatruciu przewlekłym mogą dominować objawy niespecyficzne, inne niż ze strony serca, takie jak złe samopoczucie i osłabienie.
Dzieci W przypadku dzieci w wieku od 1 do 3 lat bez współistniejącej choroby serca po przedawkowaniu digoksyny w ilości od 6 do 10 mg odnotowano zgon u połowy pacjentów. Większość objawów toksyczności po podaniu digoksyny u dzieci występuje krótko po fazie nasycającej.
Zaburzenia serca Niemiarowości lub mieszane rodzaje niemiarowości, które występują u dorosłych, mogą wystąpić u dzieci. Zatokowa tachykardia, nadkomorowa tachykardia oraz szybkie migotanie przedsionków występuje rzadziej u dzieci w porównaniu z dorosłymi.
U dzieci bardziej prawdopodobne jest wystąpienie zaburzeń przewodzenia przedsionkowo- komorowego lub zatokowej bradykardii. Ektopia komorowa występuje rzadziej, jednak w przypadku masywnego przedawkowania, odnotowywano przyspieszenie czynności komór i migotanie przedsionków.
Każda arytmia lub zmiany przewodzenia w sercu, które rozwijają się u dziecka przyjmującego digoksynę należy przypisywać digoksynie do momentu wyjaśnienia przyczyn.
Inne działania niepożądane Częstość innych działań niepożądanych niż ze strony serca jest podobna do obserwowanych u dorosłych: zaburzenia żołądkowo-jelitowe, ośrodkowego układu nerwowego, zaburzenia widzenia. Nudności i wymioty nie występują często u niemowląt i małych dzieci.
Działania niepożądane obserwowane po stosowaniu zalecanych dawek – zmniejszenie masy ciała u starszych dzieci i brak prawidłowego rozwoju i wzrostu u niemowląt i małych dzieci, bóle brzucha związane z niedokrwieniem żyły krezkowej, senność i zaburzenia zachowania, w tym zaburzenia psychotyczne odnotowywano po przedawkowaniu.
Leczenie Po połknięciu, przypadkowym lub samobójczym digoksyny należy przeprowadzić płukanie żołądka, aby zapobiec dalszemu wchłanianiu.
Pacjenci po połknięciu dużej ilości digoksyny powinni otrzymać dużą dawkę węgla aktywowanego, aby zapobiec wiązaniu się i wchłanianiu digoksyny.
W przypadku zastosowania ponad 25 mg digoksyny przez osobę dorosłą, bez choroby serca, obserwuje się zgon lub postępujące objawy toksyczne reagujące tylko na leczenie przeciwciałami Fab skierowanymi przeciw digoksynie. W przypadku przyjęcia digoksyny w dawce powyżej 10 mg u dzieci w wieku od 1 do 3 lat bez stwierdzonej choroby serca, zaniechanie podania przeciwciał Fab może zakończyć się zgonem dziecka.
Hipokaliemię należy wyrównać. W przypadkach połknięcia znacznych ilości digoksyny może pojawić się hiperkaliemia w wyniku uwalniania potasu z mięśni szkieletowych. Dlatego też przed podaniem potasu w przypadku przedawkowania digoksyny, należy określić stężenie potasu w osoczu.
W przypadku wystąpienia bradyarytmii można podać atropinę, ale konieczne może okazać się przeprowadzenie stymulacji serca. Niemiarowości komorowe mogą reagować na podawanie lidokainy lub fenytoiny.
Dializa nie jest skuteczną metodą usuwania digoksyny z organizmu.
W przypadkach poważnego zatrucia digoksyną, digitoksyną lub innymi glikozydami, jeśli inne metody nie są skuteczne, należy podać dożylnie przeciwciała Fab skierowane przeciw digoksynie.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki stosowane w chorobach serca, glikozydy nasercowe, kod ATC: C01AA05
Digoksyna zwiększa kurczliwość mięśnia sercowego. Działanie to jest proporcjonalne do dawki w dolnym jej zakresie, dlatego już przy stosowaniu małych dawek osiągany jest pewien efekt; obserwowany jest on nawet w zdrowym mięśniu sercowym, chociaż nie przynosi on wtedy żadnych korzyści fizjologicznych. Główne działanie digoksyny polega na swoistym blokowaniu trifosfatazy adenozynowej, a przez to wymiany jonów sodowych i potasowych (Na + /K + ), w wyniku czego zmieniona dystrybucja jonów po obu stronach błony komórkowej powoduje zwiększenie napływu jonów wapnia i zwiększenie stężenia wapnia w czasie sprzężenia pobudzenie-skurcz. Siła działania digoksyny zwiększa się przy małym stężeniu jonów potasu zewnątrzkomórkowego, natomiast hiperkaliemia wywiera przeciwne działanie.
Digoksyna hamuje mechanizm wymiany jonów Na + /K +
nerwowego, co prowadzi do pośredniego wpływu na czynność serca. W wyniku nasilenia bodźców eferentnych z nerwu błędnego zmniejsza się napięcie układu współczulnego i zwalnia się przewodzenie bodźców w przedsionkach i węźle przedsionkowo-komorowym. Stąd główne korzystne działanie digoksyny polega na zwolnieniu pracy komór.
Pośrednie zmiany kurczliwości mięśnia sercowego wynikają także z modyfikacji podatności żył spowodowanej przez zmienioną aktywność układu wegetatywnego oraz bezpośrednią stymulację układu żylnego. Pełna odpowiedź układu krążenia na digoksynę jest wypadkową między wymienionymi działaniami bezpośrednimi i pośrednimi i może różnić się u poszczególnych pacjentów. W obecności niektórych niemiarowości nadkomorowych, największe znaczenie ma neurogenne zwolnienie przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Stopień aktywacji neurohormonalnej występującej u pacjentów z niewydolnością serca związany jest z pogorszeniem klinicznym i zwiększonym ryzykiem zgonu. Digoksyna zmniejsza aktywację zarówno układu współczulnego, jak i układu renina-angiotensyna, niezależnie od działania inotropowego i w ten sposób może zwiększać szansę przeżycia pacjenta. Nie jest jasne, czy działanie takie jest związane z bezpośrednim hamującym wpływem na układ współczulny, czy też ze zwiększeniem wrażliwości odruchu z baroreceptorów.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Po podaniu doustnym digoksyna ulega wchłanianiu w żołądku i w górnej części jelita cienkiego. Wchłanianie opóźnia obecność pokarmu, lecz całkowita ilość wchłoniętego leku pozostaje niezmieniona.
Dystrybucja Po przyjęciu doustnym produktu, działanie rozpoczyna się w ciągu 0,5 do 2 godzin i osiąga maksimum w ciągu 2 do 6 godzin. Dostępność biologiczna digoksyny w postaci tabletek wynosi około 63%. Początkowa dystrybucja digoksyny z kompartmentu centralnego do obwodowego trwa zazwyczaj 6 do digoksyny z organizmu. Objętość dystrybucji jest duża (V d
wskazuje na silne wiązanie digoksyny przez tkanki. Największe stężenia digoksyny występują w sercu, wątrobie i nerkach, przy czym stężenie w sercu osiąga wartości 30-krotnie większe od stężenia w krwi obwodowej. Pomimo, że stężenie digoksyny w mięśniach szkieletowych jest znacznie mniejsze, należy pamiętać, że są one ważnym rezerwuarem produktu, gdyż stanowią 40% całkowitej masy ciała. Z niewielkiej części digoksyny krążącej w osoczu, około 25% jest związane z białkami.
Eliminacja Digoksyna jest wydalana głównie w moczu w postaci niezmienionej.
Digoksyna jest substratem dla glikoproteiny P. Jako białko wypływające na zewnętrzną błonę enterocytów, glikoproteina P może ograniczać wchłanianie digoksyny. Glikoproteina P w kanalikach nerkowych staje się ważnym czynnikiem w wydalaniu digoksyny przez nerki (patrz punkt 4.5.).
Wykazano, że całkowity klirens digoksyny jest wprost proporcjonalnie związany z czynnością nerek, a procentowa utrata dobowa odzwierciedla klirens kreatyniny. Całkowity i nerkowy klirens digoksyny wynosi odpowiednio 193 ± 25 ml/min i 152 ± 24 ml/min w zdrowej populacji kontrolnej.
U niewielkiego odsetka osób digoksyna podana doustnie ulega przemianie przez florę bakteryjną jelita grubego do produktów redukcji digoksyny, które nie wykazują działania nasercowego. U tych osób do 40% podanej dawki może ulegać wydaleniu w postaci produktów redukcji digoksyny w moczu. Klirens nerkowy dwóch głównych metabolitów, dihydrodigoksyny i digoksygeniny wynosi:
Okres półtrwania digoksyny w fazie końcowej eliminacji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek wynosi 30 do 40 godzin i przedłuża się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, natomiast u pacjentów z bezmoczem może wynosić 100 godzin.
W okresie noworodkowym klirens nerkowy digoksyny jest mniejszy, dlatego należy dokonywać korekty dawkowania. Szczególnie dotyczy to wcześniaków, gdyż klirens nerkowy odzwierciedla stopień dojrzałości nerek. Klirens digoksyny wynosi 65,6 ± 30 ml/min/1,73 m 2
w wieku 3 miesięcy w porównaniu do zaledwie 32 ± 7 ml/min/1,73 m 2
proporcjonalnie większych niż dorośli w przeliczeniu na masę i powierzchnię ciała.
Ponieważ większość digoksyny związana jest w tkankach poza krwią, nie można jej skutecznie usunąć z organizmu podczas krążenia pozaustrojowego. Ponadto tylko 3% dawki digoksyny jest usuwane z organizmu podczas pięciu godzin hemodializy.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Nie ma danych dotyczących działania mutagennego lub rakotwórczego digoksyny.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Laktoza jednowodna Skrobia ziemniaczana Powidon K-25 Talk Magnezu stearynian
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Chronić od światła i wilgoci.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry z folii Aluminum/PVC w tekturowym pudełku.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowywania produktu leczniczego
do stosowaniaBez specjalnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUWarszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie nr R/0377
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 09.08.1969 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 22.07.2013 r.