Lekoklar
Clarithromycinum
Granulat do sporządzania zawiesiny doustnej 250 mg/5 ml | Clarithromycinum 250 mg/5 ml
Lek Pharmaceuticals d.d. LEK S.A. Salutas Pharma GmbH S.C. Sandoz S.R.L., Słowenia Polska Niemcy Rumunia
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Lekoklar, 250 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej Clarithromycinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
Klarytromycyna jest lekiem należącym do grupy antybiotyków makrolidowych. Powstrzymuje ona wzrost niektórych bakterii.
Lekoklar stosuje się w lecz eniu: zakażeń gardła i zatok, zapalenia ucha środkowego u dzieci, zakażeń w obrębie klatki piersiowej, takich jak zapalenie oskrzeli i zapalenie płuc , zakażeń skóry i tkanek miękkich, wrzodów żołądka wywołanych przez bakterie Helicobacter pylori.
Kiedy nie stoso wać leku Lekoklar jeśli pacjent ma uczulenie na klarytromycynę, inne antybiotyki makrolidowe lub na któr ykolwiek z pozostałych składników tego leku ( wymienionych w punkcie 6); jeśli u pacjenta (lub u jego krewnego) występowały w przeszłości zaburzenia rytmu serca (arytmia komorowa, w tym zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes) lub nieprawidłowości w elektrokardiogramie (EKG, zapis czynności elektrycznej serca), określane jako „zespół długiego odstępu QT”; jeśli pacjent ma ciężką niewydolność wątroby i w tym samym czasie zaburzenia czynności nerek; jeśli u pacjenta występuje zbyt niskie stężenie potasu lub magnezu we krwi (hipokaliemia lub hipomagnezemia); jeśli pacjent przyjmuje: - ti kagrelor, iwabradynę lub ranolazynę (w leczeniu dusznicy bolesnej lub w celu zmniejszenia ryzyka zawału serca lub udaru mózgu) - ergotaminę lub dihydroergotaminę (leki stosowane w leczeniu migreny), - midazolam stosowany doustnie (lek przeciwlękowy lub nasenny), - cyzapryd i domperydon (lek i stosowane w chorobach żołądka), - pimozyd (lek przeciwpsychotyczny), - terf enadynę lub - astemizol (lek i stosowane w leczeniu kataru siennego, leki przeci walergiczne), - lowastatynę lub symwastatynę (leki stosowane w celu zmniejszenia stężenia cholesterolu), - lek zawierający lomitapid, - kolchicynę (lek stosowany w leczeniu dny moczanowej), - inne leki, które powodują znaczące zaburzenia rytmu serca.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Lekoklar należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą. Należy zwrócić się do lekarza, jeśli: u pacjenta stwierdzono zaburzenia czynności wątroby lub nerek, w trakcie stosowania leku Lekoklar lub po zakończeniu leczenia u pacjenta wystąpi ciężka lub długotrwała biegunka (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego); należy wówczas niezwłocznie zwrócić się do lekarza. Zapalenie jelita grubego (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego) notowano w związku ze stosowaniem prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych, włącznie z klarytromycyną. pacjent choruje na miastenię, rzadką chorobę powodującą osłabienie mięśni, pacjent choruje na cukrzycę, pacjent ma obecnie lub miał w przeszłości zaburzenia czynności serca lub w przeszłości pacjent otrzymywał już z różnych powodów klarytromycynę lub stosował ją przez długi czas.
Lekoklar a inne lek i Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować, w tym lekach dostępnych bez recepty. Lekoklar nie może być stosowany z alkaloidami sporyszu, astemizolem, terefnadyną, cyzaprydem, domperydonem, pimozydem, tikagrelorem, ranolazyną, kolchicyną, niektórymi lekami stosowanymi w leczeniu wysokiego stężenia cholesterolu i lekami, o których wiadomo, że wywołują ciężkie zaburzenia rytmu serca (patrz Kiedy nie stosować leku Lekoklar).
Niektóre inne leki oraz Lekoklar mogą wzajemnie wpływać na swoją skuteczność. Do leków tych należą:
Lekoklar może nasilić działanie następujących leków: ibrutynib (lek stosowany w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej) alprazolam, triazolam, stosowany dożylnie lub podpoliczkowo (na śluzówkę jamy ustnej) midazolam (leki przeciwlękowe lub nasenne); digoksyna, werapamil, amlodypina, diltiazem (lek i stosowane w chorobach serca); teofilina (lek przeciwastmatyczny); warfaryna lub jakikolwiek inny lek przeciwzakrzepowy, np. dabigatran, rywaroksaban, apiksaban, edoksaban (lek i stosowane w celu rozrzedzenia krwi); atorwastatyna, rozuwastatyna (lek i zmniejszające stężenie cholesterolu); cyklosporyna, syrolimus, takrolimus (leki hamujące czynność układu odpornościowego); karbamazepina, fenytoina, walproinian (leki przeciwpadaczkowe); cylostazol (lek stosowany w celu poprawienia krążenia w nogach); insulina i inne lek i przeciwcukrzycowe (takie jak nateglinid lub repaglinid); metyloprednizolon (kortyzon stosowany w leczeniu stanu zapalnego); omeprazol (lek stosowany w chorobach żołądka); syldenafil, tadalafil, wardenafil (lek i stosowane w leczeniu zaburzeń wzwodu); tolterodyna (lek stosowany w leczeniu nadreaktywności pęcherza moczowego); winblastyna (lek przeciwnowotworowy); lek i, które mogą wpływać na słuch pacjenta, zwłaszcza antybiotyki aminoglikozydowe, takie jak gentamycyna lub neomycyna.
Lekoklar i następujące leki mogą wzajemnie nasilać swoje działanie: atazanawir, sakwinawir (leki stosowane w leczeniu zakażenia HIV); itrakonazol (lek stosowany w leczeniu zakażeń grzybiczych).
Jeśli lekarz wyraźnie zalecił przyjmowanie w tym samym czasie leku Lekoklar i któregokolwiek z wyżej wymienionych leków, będzie poddawał pacjenta uważnej obserwacji.
Następujące leki mogą osłabić działanie leku Lekoklar: ryfampicyna, ryfabutyna, ryfapentyna (antybiotyki); efawirenz, etrawiryna, newirapina (leki stosowane w leczeniu zakażenia HIV); fenytoina, karbamazepina, fenobarbital (leki przeciwpadaczkowe); ziele dziurawca.
Jest to również ważne jeśli pacjent stosuje lek i o następujących nazwach:
• hydroksychlorochina lub chlorochina (stosowane w leczeniu między innymi reumatoidalnego zapalenia stawów, w leczeniu lub zapobieganiu malarii). Przyjmowanie tych leków jednocześnie z klarytromycyną może zwiększać ryzyko zaburzeń rytmu serca i innych ciężkich działań niepożądanych wpływających na serce. • kortykosteroidy podawane doustnie, we wstrzyknięciu lub wziewnie (stosowane w celu tłumienia działania układu odpornościowego organizmu, co jest przydatne w leczeniu wielu różnych schorzeń)
Uwaga: Rytonawir (lek przeciwwirusowy) i flukonazol (lek stosowany w leczeniu zakażeń grzybiczych) mogą nasilić działanie leku Lekoklar.
Lekoklar może osłabić działanie zydowudyny (leku przeciwwirusowego). W celu uniknięcia takiego działania należy zachować 4-godzinną przerwę miedzy zastosowaniem obu leków.
Poda wanie w tym samym czasie leku Lekoklar i leków stosowanych w chorobach serca (tj. digoksyna, chinidyna, dyzop iramid lub werapamil) lub innych antybiotyków makrolidowych może spowodować zaburzenia rytmu serca.
Stosowanie w tym samym czasie leku Lekoklar i dyzopiramidu może spowodować zmniejszenie stężenia cukru we krwi (hipoglikemię).
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Lekoklar nie wpływa zazwyczaj na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn, ale może powodować działania niepożądane, takie jak zawroty głowy, splątanie i dezorientacja. Jeśli u pacjenta wystąpią opisane objawy, nie należy prowadzić pojazdów, obsługiwać maszyn ani wykonywać czynności, które mogą stanowić zagrożenie dla pacjenta lub innych osób. Zaburzenia widzenia i niewyraźne widzenie mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
Lekoklar zawiera sacharozę i sód z cukrzycą. Jeżeli wcześniej stwierdzono u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.
Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jednostkę dawkowania, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Niżej znajdują się informacje o tym, ile leku i jak często należy przyjmować. Należy je uważnie przeczytać. Dawka leku przepisana przez lekarza zależy od rodzaju zakażenia i jego nasilenia. Zależy również od czynności nerek pacjenta. Lekarz udzieli na ten temat wyjaśnień.
Dorośli i młodzież Zwykle stosowana dawka wynosi 250 mg dwa razy na dobę. W leczeniu ciężkich zakażeń lub wrzodów żołądka wywołanych przez Helicobacter pylori stosuje się zazwyczaj 500 mg dwa razy na dobę.
Dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat Dobowa dawka leku ustalana jest na podstawie masy ciała dziecka.
W tabeli przedstawiono zwykle stosowane dawkowanie:
Masa ciała (w kg) Wiek (w latach) Dawka (w ml) podawana dwa razy na dobę
Dzieci o masie ciała mniejszej niż 8 kg powinny otrzymywać dwa razy na dobę dawkę 7,5 mg /kg mc.
Czas trwania leczenia Lekarz określi, jak długo należy przyjmować Lekoklar. Leczenie trwa zazwyczaj od 5 do 14 dni. Nie należy samodzielnie przerywać leczenia, np. z powodu lepszego samopoczucia dziecka. Zbyt wczesne przerwanie leczenia może spowodować nawrót zakażenia.
Sposób stosowania Lek podaje się zazwyczaj dwa razy na dobę: raz rano, a raz wczesnym wieczorem. Lek można podawać niezależnie od posiłków. Pozostałość leku w jamie ustnej może dawać gorzki posmak. Można temu zapobiec, jedząc lub pijąc cokolwiek bezpośrednio po przyjęciu zawiesiny.
Jak odmierzać dawkę leku Do opakowania leku dołączono strzykawkę miarową o pojemności 5 ml, z zaznaczonymi objętościami 2,5 ml, 3,75 ml i 5 ml. Strzykawkę montuje się do łącznika, pasującego do szyjki butelki. W celu odmierzenia dawki leku należy: wstrząsnąć butelką włożyć łącznik do szyjki butelki włożyć końcówkę strzykawki do łącznika odwrócić butelkę do góry dnem odciągnąć tłoczek strzykawki tak, aby nabrać do niej żądaną ilość leku odwrócić butelkę z powrotem do normalnej pozycji, wyjąć strzykawkę pozostawiając łącznik i zamknąć butelkę. Należy zawsze pamiętać, aby wstrzą snąć butelką przed nabraniem każdej dawki leku.
Podawanie leku strzykawką Należy upewnić się, że dziecko pozostaje w stabilnej pozycji pionowej. Ostrożnie włożyć końcówkę strzykawki do ust dziecka, kierując ją w środku ku policzkowi. Powoli naciskać tłoczek strzykawki. Nie wolno szybko wtryskiwać leku. Pozwolić dziecku spokojnie połknąć lek.
Można również nabraną do strzykawki dawkę leku wlać na łyżeczkę i w taki sposób podać ją dziecku.
Jak przygotować lek Lekarz lub farmaceuta może przygotować lek dla pacjenta. W celu otwarcia butelki należy nacisnąć dłonią zakrętkę i przekręcić ją w lewo.
Jeśli pacjent samodzielnie przygotowuje lek, butelkę należy napełnić przegotowaną zimną wodą prawie do kreski zaznaczonej na etykiecie, zakręcić butelkę i dobrze nią wstrząsnąć. Następnie należy uzupełnić wodą do kreski i ponownie wstrząsnąć.
Zawiesinę przygotowuje się tylko raz, na początku leczenia.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Lekoklar Jeśli pacjent przyją ł zbyt dużą iloś ć leku , należy skontaktować się z lekarzem lub szpitalem tak szybko, jak to możliwe. Objawami przedawkowania mogą być zaburzenia żołądkowo-jelitowe.
Pominięcie zastosowania leku Lekoklar Jeżeli pacjent zapomni o przyjęciu dawki leku, należy postępować dalej zgodnie z zaleconym przez lekarza schematem dawkowania. Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania lek u Lekoklar Ważne jest, aby przyjmować lek zgodnie z zaleceniami lekarza. Nie należy nagle przerywać stosowania leku Lekoklar bez uprzedniego omówienia tego z lekarzem, gdyż zakażenie może powrócić.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku , należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Ciężkie działania niepożądane W razie wystąpienia któregokolwiek z wymienionych działań należy przerwać przyjmowanie leku i natychmiast poinformować lekarza lub udać się do izby przyjęć najbliższego szpitala:
Ciężkie działania niepożądane występujące niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 osób): reakcje alergiczne, takie jak nagłe trudności w oddychaniu, mówieniu i połykaniu, obrzęk warg, twarzy i szyi, bardzo silne zawroty głowy lub omdlenie, świąd, wypukła wysypka na skórze nieregularne bicie serca (zmiany w czynności elektrycznej serca) ryzyko powstawania zakrzepów krwi, spowodowane dużą liczbą płytek krwi pęcherzowe zapalenie skóry
Ciężkie działania niepożądane występujące z nieznaną częstością: gorączka, ból gardła, częstsze zakażenia spowodowane znacznym zmniejszeniem liczby krwinek białych (agranulocytoza) wysypka, gorączka, zmiany w obrazie krwi (które mogą być objawami zespołu nadwrażliwości, tzw. reakcji na leki z eozynofilią i objawami narządowymi – ang. DRESS). zażółcenie skóry i oczu, nudności, utrata apetytu, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby (objawy zapalenia wątroby) ciężka biegunka, która trwa długo lub zawiera krew, przebiegająca z bólem brzucha lub gorączką; może być objawem ciężkiego zapalenia jelita grubego. Lekarz może zalecić przerwanie leczenia. Nie należy przyjmować leków hamujących ruchy (perystaltykę) jelit. silny ból brzucha i pleców, spowodowany przez zapalenie trzustki duże lub małe wydalanie moczu, ospałość, splątanie i nudności wywołane zapaleniem nerek silna lub swędząca wysypka na skórze, zwłaszcza jeśli powstają pęcherze i występuje ból oczu, jamy ustnej lub narządów płciowych nietypowe powstawanie siniaków lub krwawienia spowodowane małą liczbą płytek krwi szybka lub niemiarowa czynność serca czerwona, łuszcząca się wysypka z powstawaniem guzków podskórnych i pęcherzy (ostra uogólniona osutka krostkowa)
To wszystko są ciężkie działania niepożądane, które mogą wymagać pilnej pomocy medycznej.
Inne możliwe działania niepożądane Należy poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z następujących działań niepożądanych:
Często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 osób): ból głowy zmiany smaku (np. metaliczny lub gorzki smak w ustach) ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, niestrawność zaburzenia snu nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby wysypka nadmierne pocenie się rozszerzenie naczyń krwionośnych
Niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 osób): mała liczba krwinek białych zapalenie żołądka i jelit zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych we krwi zmniejszenie liczby neutrofilów (neutropenia) zwiększenie liczby eozynofilów (białych krwinek biorących udział w tworzeniu odporności) zakażenie drożdżakowe (kandydoza) zakażenie, np. pochwy utrata lub zmniejszenie apetytu niepokój, nerwowość, krzyk mimowolne ruchy mięśni ospałość, zawroty głowy, drżenie, senność, drgawki, omdlenie odczucie wirowania, zaburzenia słuchu, dzwonienie w uszach (szumy uszne) ból w klatce piersiowej lub zmiany rytmu serca, takie jak kołatania lub nieregularne bicie serca odczucie bicia serca zapalenie błony śluzowej żołądka, zaparcie, gazy, suchość w jamie ustnej, odbijanie się świąd, pokrzywka, czerwona wypukła wysypka skurcze mięśni gorączka, osłabienie skurcze mięśni, ból mięśni lub utrata tkanki mięśniowej. Jeśli u dziecka występuje miastenia (choroba, w której mięśnie stają się słabe i łatwiej się męczą), klarytromycyna może pogarszać te objawy. ból odbytu astma: choroba płuc związana ze zwężeniem dróg oddechowych, co utrudnia oddychanie krwawienie z nosa zakrzepy krwi powodujące nagłe zablokowanie tętnicy płucnej (zatorowość płucna) zapalenie błony wyściełającej przełyk i żołądek podwyższone nieprawidłowe wyniki badań czynności nerek i wątroby oraz podwyższone wyniki badań krwi
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): przebarwienie zębów i języka niektór e zakażenia bakteryjne skóry i tkanki podskórnej zaburzenia węchu, utrata węchu lub smaku głuchota trądzik depresja ból lub osłabienie mięśni nieprawidłowa barwa moczu koszmary senne, utrata orientacji, splątanie, dezorientacja, widzenie, odczuwanie lub słyszenie nieistniejących rzeczy, utrata kontaktu z rzeczywistością, uczucie obcości, mania (uczucie euforii lub nadmiernego podniecenia) drgawki, mrowienie i drętwienie skóry krwawienie zaburzenia widzenia problemy ze wzrokiem (niewyraźne widzenie)
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i butelce po „EXP ”. Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca.
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Przygotowana zawiesina: nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.
Zawiesinę należy zużyć w ciągu 14 dni od przygotowania.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji lub domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. T akie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera Lekoklar - Substancją czynną leku jest klarytromycyna. - Pozostałe składniki to: poloksamer 188, powidon K-30, hypromeloza, makrogol 6000, tytanu dwutlenek (E171), kopolimer (1:1) kwasu metakrylowego i etylu akrylanu, trietylu cytrynian, glicerolu monostearynian, polisorbat 80, sacharoza, maltodekstryna, potasu sorbinian, krzemionka koloidalna bezwodna, guma ksantan, smak ponczu owocowego (naturalne i sztuczne substancje smakowe, w tym maltodekstryna, skrobia modyfikowana i maltol).
Jak wygląda Lekoklar i co zawiera opakowanie Granulat do sporządzania zawiesiny doustnej Biały lub beżowy granulat w butelkach z HDPE o pojemności 60 ml, 120 ml i 240 ml z zakrętką z PP zabezpieczającą przed dostępem dzieci, ze strzykawką miarową z PE/PP (5 ml), z podziałką 2,5 ml, 3,75 ml i 5,0 ml lub łyżką miarową z PE/PP z podziałką 1,25 ml, 2,5 ml i 5,0 ml. Wielkość opakowań: 41,0 g granulatu do sporządzenia 60 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 34,2 ml ) lub 68,3 g granulatu do sporządzenia 100 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 57,0 ml).
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca: Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10
Wytwórca: Lek Pharmaceuticals d.d. Verovškova 57
Lek S.A. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa
Salutas Pharma GmbH Otto-von-Guericke-Allee 1
S.C. Sandoz S.R.L. Livezeni Street no 7A
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji dotyczących tego leku należy zwrócić się do miejscowego przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego:
Sandoz Polska Sp. z o.o. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Ten lek jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami: Holandia Claritromycine Sandoz 250 mg/5 ml, granulaat voor orale suspensie Belgia Clarithromycin Sandoz 250 mg/5 ml granulaat voor orale suspensie Bułgaria LEKOKLAR 250 mg/5 ml granules for oral suspension Włochy CLARITROMICINA SANDOZ GMBH Polska LEKOKLAR Słowacja LEKOKLAR 250 mg/5 ml granulát na perorálnu suspenziu
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 05/2024 (logo podmiotu odpowiedzialnego)
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:
W celu przygotowania zawiesiny należy napełnić butelkę następującą ilością wody: Do butelki pojemności 60 ml należy dodać 34,2 ml wody Do butelki pojemności 100 ml należy dodać 57,0 ml wody
Po dodaniu wody należy natychmiast wstrząsnąć butelką. Powstała zawiesina ma barwę biał ą do beżowej.
Lekoklar, 250 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej Clarithromycinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
1. Co to jest Lekoklar i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Lekoklar
3. Jak stosować Lekoklar
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak p rzechowywać Lekoklar
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest Lekoklar i w jakim celu się go stosuje
Klarytromycyna jest lekiem należącym do grupy antybiotyków makrolidowych. Powstrzymuje ona wzrost niektórych bakterii.
Lekoklar stosuje się w lecz eniu: zakażeń gardła i zatok, zapalenia ucha środkowego u dzieci, zakażeń w obrębie klatki piersiowej, takich jak zapalenie oskrzeli i zapalenie płuc , zakażeń skóry i tkanek miękkich, wrzodów żołądka wywołanych przez bakterie Helicobacter pylori.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Lekoklar
Kiedy nie stoso wać leku Lekoklar jeśli pacjent ma uczulenie na klarytromycynę, inne antybiotyki makrolidowe lub na któr ykolwiek z pozostałych składników tego leku ( wymienionych w punkcie 6); jeśli u pacjenta (lub u jego krewnego) występowały w przeszłości zaburzenia rytmu serca (arytmia komorowa, w tym zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes) lub nieprawidłowości w elektrokardiogramie (EKG, zapis czynności elektrycznej serca), określane jako „zespół długiego odstępu QT”; jeśli pacjent ma ciężką niewydolność wątroby i w tym samym czasie zaburzenia czynności nerek; jeśli u pacjenta występuje zbyt niskie stężenie potasu lub magnezu we krwi (hipokaliemia lub hipomagnezemia); jeśli pacjent przyjmuje: - ti kagrelor, iwabradynę lub ranolazynę (w leczeniu dusznicy bolesnej lub w celu zmniejszenia ryzyka zawału serca lub udaru mózgu) - ergotaminę lub dihydroergotaminę (leki stosowane w leczeniu migreny), - midazolam stosowany doustnie (lek przeciwlękowy lub nasenny), - cyzapryd i domperydon (lek i stosowane w chorobach żołądka), - pimozyd (lek przeciwpsychotyczny), - terf enadynę lub - astemizol (lek i stosowane w leczeniu kataru siennego, leki przeci walergiczne), - lowastatynę lub symwastatynę (leki stosowane w celu zmniejszenia stężenia cholesterolu), - lek zawierający lomitapid, - kolchicynę (lek stosowany w leczeniu dny moczanowej), - inne leki, które powodują znaczące zaburzenia rytmu serca.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Lekoklar należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą. Należy zwrócić się do lekarza, jeśli: u pacjenta stwierdzono zaburzenia czynności wątroby lub nerek, w trakcie stosowania leku Lekoklar lub po zakończeniu leczenia u pacjenta wystąpi ciężka lub długotrwała biegunka (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego); należy wówczas niezwłocznie zwrócić się do lekarza. Zapalenie jelita grubego (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego) notowano w związku ze stosowaniem prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych, włącznie z klarytromycyną. pacjent choruje na miastenię, rzadką chorobę powodującą osłabienie mięśni, pacjent choruje na cukrzycę, pacjent ma obecnie lub miał w przeszłości zaburzenia czynności serca lub w przeszłości pacjent otrzymywał już z różnych powodów klarytromycynę lub stosował ją przez długi czas.
Lekoklar a inne lek i Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować, w tym lekach dostępnych bez recepty. Lekoklar nie może być stosowany z alkaloidami sporyszu, astemizolem, terefnadyną, cyzaprydem, domperydonem, pimozydem, tikagrelorem, ranolazyną, kolchicyną, niektórymi lekami stosowanymi w leczeniu wysokiego stężenia cholesterolu i lekami, o których wiadomo, że wywołują ciężkie zaburzenia rytmu serca (patrz Kiedy nie stosować leku Lekoklar).
Niektóre inne leki oraz Lekoklar mogą wzajemnie wpływać na swoją skuteczność. Do leków tych należą:
Lekoklar może nasilić działanie następujących leków: ibrutynib (lek stosowany w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej) alprazolam, triazolam, stosowany dożylnie lub podpoliczkowo (na śluzówkę jamy ustnej) midazolam (leki przeciwlękowe lub nasenne); digoksyna, werapamil, amlodypina, diltiazem (lek i stosowane w chorobach serca); teofilina (lek przeciwastmatyczny); warfaryna lub jakikolwiek inny lek przeciwzakrzepowy, np. dabigatran, rywaroksaban, apiksaban, edoksaban (lek i stosowane w celu rozrzedzenia krwi); atorwastatyna, rozuwastatyna (lek i zmniejszające stężenie cholesterolu); cyklosporyna, syrolimus, takrolimus (leki hamujące czynność układu odpornościowego); karbamazepina, fenytoina, walproinian (leki przeciwpadaczkowe); cylostazol (lek stosowany w celu poprawienia krążenia w nogach); insulina i inne lek i przeciwcukrzycowe (takie jak nateglinid lub repaglinid); metyloprednizolon (kortyzon stosowany w leczeniu stanu zapalnego); omeprazol (lek stosowany w chorobach żołądka); syldenafil, tadalafil, wardenafil (lek i stosowane w leczeniu zaburzeń wzwodu); tolterodyna (lek stosowany w leczeniu nadreaktywności pęcherza moczowego); winblastyna (lek przeciwnowotworowy); lek i, które mogą wpływać na słuch pacjenta, zwłaszcza antybiotyki aminoglikozydowe, takie jak gentamycyna lub neomycyna.
Lekoklar i następujące leki mogą wzajemnie nasilać swoje działanie: atazanawir, sakwinawir (leki stosowane w leczeniu zakażenia HIV); itrakonazol (lek stosowany w leczeniu zakażeń grzybiczych).
Jeśli lekarz wyraźnie zalecił przyjmowanie w tym samym czasie leku Lekoklar i któregokolwiek z wyżej wymienionych leków, będzie poddawał pacjenta uważnej obserwacji.
Następujące leki mogą osłabić działanie leku Lekoklar: ryfampicyna, ryfabutyna, ryfapentyna (antybiotyki); efawirenz, etrawiryna, newirapina (leki stosowane w leczeniu zakażenia HIV); fenytoina, karbamazepina, fenobarbital (leki przeciwpadaczkowe); ziele dziurawca.
Jest to również ważne jeśli pacjent stosuje lek i o następujących nazwach:
• hydroksychlorochina lub chlorochina (stosowane w leczeniu między innymi reumatoidalnego zapalenia stawów, w leczeniu lub zapobieganiu malarii). Przyjmowanie tych leków jednocześnie z klarytromycyną może zwiększać ryzyko zaburzeń rytmu serca i innych ciężkich działań niepożądanych wpływających na serce. • kortykosteroidy podawane doustnie, we wstrzyknięciu lub wziewnie (stosowane w celu tłumienia działania układu odpornościowego organizmu, co jest przydatne w leczeniu wielu różnych schorzeń)
Uwaga: Rytonawir (lek przeciwwirusowy) i flukonazol (lek stosowany w leczeniu zakażeń grzybiczych) mogą nasilić działanie leku Lekoklar.
Lekoklar może osłabić działanie zydowudyny (leku przeciwwirusowego). W celu uniknięcia takiego działania należy zachować 4-godzinną przerwę miedzy zastosowaniem obu leków.
Poda wanie w tym samym czasie leku Lekoklar i leków stosowanych w chorobach serca (tj. digoksyna, chinidyna, dyzop iramid lub werapamil) lub innych antybiotyków makrolidowych może spowodować zaburzenia rytmu serca.
Stosowanie w tym samym czasie leku Lekoklar i dyzopiramidu może spowodować zmniejszenie stężenia cukru we krwi (hipoglikemię).
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Lekoklar nie wpływa zazwyczaj na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn, ale może powodować działania niepożądane, takie jak zawroty głowy, splątanie i dezorientacja. Jeśli u pacjenta wystąpią opisane objawy, nie należy prowadzić pojazdów, obsługiwać maszyn ani wykonywać czynności, które mogą stanowić zagrożenie dla pacjenta lub innych osób. Zaburzenia widzenia i niewyraźne widzenie mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
Lekoklar zawiera sacharozę i sód z cukrzycą. Jeżeli wcześniej stwierdzono u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.
Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jednostkę dawkowania, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
3. Jak stosować Lekoklar
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Niżej znajdują się informacje o tym, ile leku i jak często należy przyjmować. Należy je uważnie przeczytać. Dawka leku przepisana przez lekarza zależy od rodzaju zakażenia i jego nasilenia. Zależy również od czynności nerek pacjenta. Lekarz udzieli na ten temat wyjaśnień.
Dorośli i młodzież Zwykle stosowana dawka wynosi 250 mg dwa razy na dobę. W leczeniu ciężkich zakażeń lub wrzodów żołądka wywołanych przez Helicobacter pylori stosuje się zazwyczaj 500 mg dwa razy na dobę.
Dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat Dobowa dawka leku ustalana jest na podstawie masy ciała dziecka.
W tabeli przedstawiono zwykle stosowane dawkowanie:
Masa ciała (w kg) Wiek (w latach) Dawka (w ml) podawana dwa razy na dobę
Dzieci o masie ciała mniejszej niż 8 kg powinny otrzymywać dwa razy na dobę dawkę 7,5 mg /kg mc.
Czas trwania leczenia Lekarz określi, jak długo należy przyjmować Lekoklar. Leczenie trwa zazwyczaj od 5 do 14 dni. Nie należy samodzielnie przerywać leczenia, np. z powodu lepszego samopoczucia dziecka. Zbyt wczesne przerwanie leczenia może spowodować nawrót zakażenia.
Sposób stosowania Lek podaje się zazwyczaj dwa razy na dobę: raz rano, a raz wczesnym wieczorem. Lek można podawać niezależnie od posiłków. Pozostałość leku w jamie ustnej może dawać gorzki posmak. Można temu zapobiec, jedząc lub pijąc cokolwiek bezpośrednio po przyjęciu zawiesiny.
Jak odmierzać dawkę leku Do opakowania leku dołączono strzykawkę miarową o pojemności 5 ml, z zaznaczonymi objętościami 2,5 ml, 3,75 ml i 5 ml. Strzykawkę montuje się do łącznika, pasującego do szyjki butelki. W celu odmierzenia dawki leku należy: wstrząsnąć butelką włożyć łącznik do szyjki butelki włożyć końcówkę strzykawki do łącznika odwrócić butelkę do góry dnem odciągnąć tłoczek strzykawki tak, aby nabrać do niej żądaną ilość leku odwrócić butelkę z powrotem do normalnej pozycji, wyjąć strzykawkę pozostawiając łącznik i zamknąć butelkę. Należy zawsze pamiętać, aby wstrzą snąć butelką przed nabraniem każdej dawki leku.
Podawanie leku strzykawką Należy upewnić się, że dziecko pozostaje w stabilnej pozycji pionowej. Ostrożnie włożyć końcówkę strzykawki do ust dziecka, kierując ją w środku ku policzkowi. Powoli naciskać tłoczek strzykawki. Nie wolno szybko wtryskiwać leku. Pozwolić dziecku spokojnie połknąć lek.
Można również nabraną do strzykawki dawkę leku wlać na łyżeczkę i w taki sposób podać ją dziecku.
Jak przygotować lek Lekarz lub farmaceuta może przygotować lek dla pacjenta. W celu otwarcia butelki należy nacisnąć dłonią zakrętkę i przekręcić ją w lewo.
Jeśli pacjent samodzielnie przygotowuje lek, butelkę należy napełnić przegotowaną zimną wodą prawie do kreski zaznaczonej na etykiecie, zakręcić butelkę i dobrze nią wstrząsnąć. Następnie należy uzupełnić wodą do kreski i ponownie wstrząsnąć.
Zawiesinę przygotowuje się tylko raz, na początku leczenia.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Lekoklar Jeśli pacjent przyją ł zbyt dużą iloś ć leku , należy skontaktować się z lekarzem lub szpitalem tak szybko, jak to możliwe. Objawami przedawkowania mogą być zaburzenia żołądkowo-jelitowe.
Pominięcie zastosowania leku Lekoklar Jeżeli pacjent zapomni o przyjęciu dawki leku, należy postępować dalej zgodnie z zaleconym przez lekarza schematem dawkowania. Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania lek u Lekoklar Ważne jest, aby przyjmować lek zgodnie z zaleceniami lekarza. Nie należy nagle przerywać stosowania leku Lekoklar bez uprzedniego omówienia tego z lekarzem, gdyż zakażenie może powrócić.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku , należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Ciężkie działania niepożądane W razie wystąpienia któregokolwiek z wymienionych działań należy przerwać przyjmowanie leku i natychmiast poinformować lekarza lub udać się do izby przyjęć najbliższego szpitala:
Ciężkie działania niepożądane występujące niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 osób): reakcje alergiczne, takie jak nagłe trudności w oddychaniu, mówieniu i połykaniu, obrzęk warg, twarzy i szyi, bardzo silne zawroty głowy lub omdlenie, świąd, wypukła wysypka na skórze nieregularne bicie serca (zmiany w czynności elektrycznej serca) ryzyko powstawania zakrzepów krwi, spowodowane dużą liczbą płytek krwi pęcherzowe zapalenie skóry
Ciężkie działania niepożądane występujące z nieznaną częstością: gorączka, ból gardła, częstsze zakażenia spowodowane znacznym zmniejszeniem liczby krwinek białych (agranulocytoza) wysypka, gorączka, zmiany w obrazie krwi (które mogą być objawami zespołu nadwrażliwości, tzw. reakcji na leki z eozynofilią i objawami narządowymi – ang. DRESS). zażółcenie skóry i oczu, nudności, utrata apetytu, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby (objawy zapalenia wątroby) ciężka biegunka, która trwa długo lub zawiera krew, przebiegająca z bólem brzucha lub gorączką; może być objawem ciężkiego zapalenia jelita grubego. Lekarz może zalecić przerwanie leczenia. Nie należy przyjmować leków hamujących ruchy (perystaltykę) jelit. silny ból brzucha i pleców, spowodowany przez zapalenie trzustki duże lub małe wydalanie moczu, ospałość, splątanie i nudności wywołane zapaleniem nerek silna lub swędząca wysypka na skórze, zwłaszcza jeśli powstają pęcherze i występuje ból oczu, jamy ustnej lub narządów płciowych nietypowe powstawanie siniaków lub krwawienia spowodowane małą liczbą płytek krwi szybka lub niemiarowa czynność serca czerwona, łuszcząca się wysypka z powstawaniem guzków podskórnych i pęcherzy (ostra uogólniona osutka krostkowa)
To wszystko są ciężkie działania niepożądane, które mogą wymagać pilnej pomocy medycznej.
Inne możliwe działania niepożądane Należy poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z następujących działań niepożądanych:
Często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 osób): ból głowy zmiany smaku (np. metaliczny lub gorzki smak w ustach) ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, niestrawność zaburzenia snu nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby wysypka nadmierne pocenie się rozszerzenie naczyń krwionośnych
Niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 osób): mała liczba krwinek białych zapalenie żołądka i jelit zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych we krwi zmniejszenie liczby neutrofilów (neutropenia) zwiększenie liczby eozynofilów (białych krwinek biorących udział w tworzeniu odporności) zakażenie drożdżakowe (kandydoza) zakażenie, np. pochwy utrata lub zmniejszenie apetytu niepokój, nerwowość, krzyk mimowolne ruchy mięśni ospałość, zawroty głowy, drżenie, senność, drgawki, omdlenie odczucie wirowania, zaburzenia słuchu, dzwonienie w uszach (szumy uszne) ból w klatce piersiowej lub zmiany rytmu serca, takie jak kołatania lub nieregularne bicie serca odczucie bicia serca zapalenie błony śluzowej żołądka, zaparcie, gazy, suchość w jamie ustnej, odbijanie się świąd, pokrzywka, czerwona wypukła wysypka skurcze mięśni gorączka, osłabienie skurcze mięśni, ból mięśni lub utrata tkanki mięśniowej. Jeśli u dziecka występuje miastenia (choroba, w której mięśnie stają się słabe i łatwiej się męczą), klarytromycyna może pogarszać te objawy. ból odbytu astma: choroba płuc związana ze zwężeniem dróg oddechowych, co utrudnia oddychanie krwawienie z nosa zakrzepy krwi powodujące nagłe zablokowanie tętnicy płucnej (zatorowość płucna) zapalenie błony wyściełającej przełyk i żołądek podwyższone nieprawidłowe wyniki badań czynności nerek i wątroby oraz podwyższone wyniki badań krwi
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): przebarwienie zębów i języka niektór e zakażenia bakteryjne skóry i tkanki podskórnej zaburzenia węchu, utrata węchu lub smaku głuchota trądzik depresja ból lub osłabienie mięśni nieprawidłowa barwa moczu koszmary senne, utrata orientacji, splątanie, dezorientacja, widzenie, odczuwanie lub słyszenie nieistniejących rzeczy, utrata kontaktu z rzeczywistością, uczucie obcości, mania (uczucie euforii lub nadmiernego podniecenia) drgawki, mrowienie i drętwienie skóry krwawienie zaburzenia widzenia problemy ze wzrokiem (niewyraźne widzenie)
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać Lekoklar
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i butelce po „EXP ”. Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca.
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Przygotowana zawiesina: nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.
Zawiesinę należy zużyć w ciągu 14 dni od przygotowania.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji lub domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. T akie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera Lekoklar - Substancją czynną leku jest klarytromycyna. - Pozostałe składniki to: poloksamer 188, powidon K-30, hypromeloza, makrogol 6000, tytanu dwutlenek (E171), kopolimer (1:1) kwasu metakrylowego i etylu akrylanu, trietylu cytrynian, glicerolu monostearynian, polisorbat 80, sacharoza, maltodekstryna, potasu sorbinian, krzemionka koloidalna bezwodna, guma ksantan, smak ponczu owocowego (naturalne i sztuczne substancje smakowe, w tym maltodekstryna, skrobia modyfikowana i maltol).
Jak wygląda Lekoklar i co zawiera opakowanie Granulat do sporządzania zawiesiny doustnej Biały lub beżowy granulat w butelkach z HDPE o pojemności 60 ml, 120 ml i 240 ml z zakrętką z PP zabezpieczającą przed dostępem dzieci, ze strzykawką miarową z PE/PP (5 ml), z podziałką 2,5 ml, 3,75 ml i 5,0 ml lub łyżką miarową z PE/PP z podziałką 1,25 ml, 2,5 ml i 5,0 ml. Wielkość opakowań: 41,0 g granulatu do sporządzenia 60 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 34,2 ml ) lub 68,3 g granulatu do sporządzenia 100 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 57,0 ml).
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca: Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10
Wytwórca: Lek Pharmaceuticals d.d. Verovškova 57
Lek S.A. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa
Salutas Pharma GmbH Otto-von-Guericke-Allee 1
S.C. Sandoz S.R.L. Livezeni Street no 7A
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji dotyczących tego leku należy zwrócić się do miejscowego przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego:
Sandoz Polska Sp. z o.o. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Ten lek jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami: Holandia Claritromycine Sandoz 250 mg/5 ml, granulaat voor orale suspensie Belgia Clarithromycin Sandoz 250 mg/5 ml granulaat voor orale suspensie Bułgaria LEKOKLAR 250 mg/5 ml granules for oral suspension Włochy CLARITROMICINA SANDOZ GMBH Polska LEKOKLAR Słowacja LEKOKLAR 250 mg/5 ml granulát na perorálnu suspenziu
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 05/2024 (logo podmiotu odpowiedzialnego)
Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:
W celu przygotowania zawiesiny należy napełnić butelkę następującą ilością wody: Do butelki pojemności 60 ml należy dodać 34,2 ml wody Do butelki pojemności 100 ml należy dodać 57,0 ml wody
Po dodaniu wody należy natychmiast wstrząsnąć butelką. Powstała zawiesina ma barwę biał ą do beżowej.
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Lekoklar, 1 25 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej Lekoklar, 250 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej
Lekoklar, 125 mg/5 ml
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każde 5 ml gotowej do użycia zawiesiny zawiera 2,4 g sacharozy.
Lekoklar, 250 mg/5 ml
Substancja pomocnicza o znanym działaniu Każde 5 ml gotowej do użycia zawiesiny zawiera 2,4 g sacharozy.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Granulat do sporządzania zawiesiny doustnej
Granulat o barwie białej do beżowej.
Lekoklar jest wskazany u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat w leczeniu następujących ostrych i przewlekłych zakażeń wywołanych przez wrażliwe bakterie: zakażenia górnych dróg oddechowych, takie jak zapalenie migdałków i (lub) zapalenie gardła, gdy zastosowanie antybiotyków beta-laktamowych nie jest właściwe; ostre zapalenie ucha środkowego u dzieci; zakażenia dolnych dróg oddechowych, takie jak pozaszpitalne zapalenie płuc; zapalenie zatok i zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat; zakażenia skóry i tkanek miękkich o nasileniu lekkim do umiarkowanego.
W skojarzeniu z odpowiednim schematem leczenia przeciwbakteryjnego i lekiem przeciwwrzodowym w celu eradykacji Helicobacter pylori u dorosłych pacjentów z chorobą wrzodową związaną z zakażeniem H.pylori (patrz punkt 4.2).
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Dawkowanie produktu Lekoklar zależy od stanu klinicznego pacjenta i w każdym przypadku musi być ustalane przez lekarza.
Dorośli i młodzież Dawka standardowa: zwykle stosuje się 250 mg dwa razy na dobę. Leczenie dużą dawk ą (ciężkie zakażenia): w leczeniu ciężkich zakażeń zwykle stosowaną dawkę można zwiększyć do 500 mg dwa razy na dobę.
Eliminacja Helicobacter pylori u dorosłych U pacjentów z chorobą wrzodową żołądka i (lub) dwunastnicy związaną z zakażeniem H.pylori klarytromycyna w dawce 500 mg dwa razy na dobę stanowi element terapii trójlekowej pierwszego rzutu. Należy uwzględnić krajowe zalecenia dotyczące eradykacji Helicobacter pylori.
Dawkowanie w zaburzeniach czynności nerek Maksymalną zalecaną dawkę należy zmniejszać proporcjonalnie do stopnia zaburzenia czynności nerek.
U pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 30 ml/min dawkę należy zmniejszyć o połowę do pacjentów nie powinien być dłuższy niż 14 dni.
Dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat Zalecana dawka wynosi 7,5 mg/kg mc. dwa razy na dobę.
Lekoklar, 125 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej:
Masa ciała Wiek Dawkowanie
Lekoklar, 250 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej:
Masa ciała Wiek Dawkowanie
Dawkę dla dzieci o masie ciała mniejszej niż 8 kg należy ustalać na podstawie masy ciała.
U dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat przeprowadzono badania kliniczne z zastosowaniem klarytromycyny w zawiesinie. Dlatego dzieci w wieku poniżej 12 lat powinny otrzymywać klarytromycynę w tej postaci (granulat do sporządzania zawiesiny doustnej).
Doświadczenie dotyczące leczenia dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy jest ograniczone.
Nie dowiedziono skuteczności produktu leczniczego w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc u dzieci w wieku poniżej 3 lat.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i klirensem kreatyniny mniejszym niż 30 ml/min, dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o połowę (tzn. do 7,5 mg/kg mc. raz na dobę), a leczenie nie powinno trwać dłużej niż 14 dni.
Czas trwania leczenia Długość leczenia produktem Lekoklar zależy od stanu klinicznego pacjenta, ale w każdym przypadku musi ustalić to lekarz.
• Leczenie dzieci do 12 lat trwa zazwyczaj od 5 do 10 dni. • Leczenie dorosłych i młodzieży trwa zazwyczaj od 6 do 14 dni. • Leczenie należy kontynuować przez co najmniej 2 dni po ustąpieniu objawów. • Leczenie zakażeń wywołanych przez Streptococcus pyogenes (paciorkowce beta-hemolizujące) powinno trwać co najmniej 10 dni. • Leczenie skojarzone w celu eradykacji zakażenia H. pylori (np. klarytromycyną 500 mg dwa razy na dobę w skojarzeniu z amoksycyliną 1000 mg dwa razy na dobę i omeprazolem 20 mg dwa razy na dobę) należy kontynuować przez 7 dni.
Sposób stosowania Przed podaniem granulat należy rozpuścić w wodzie (patrz punkt 6.6). Do podania przygotowanej zawiesiny należy użyć strzykawki miarowej z PE/PP lub polipropylenowej łyżki dozującej.
Granulat do sporządzania zawiesiny doustnej pozostały w jamie ustnej może mieć gorzki posmak. Można temu zapobiec, jedząc lub pijąc cokolwiek bezpośrednio po przyjęciu zawiesiny.
Klarytromycynę można podawać niezależnie od posiłków. Pokarm nie wpływa na biodostępność klarytromycyny, a tylko nieznacznie opóźnia początek jej wchłaniania.
Stosowanie produktu Lekoklar jest przeciwwskazane u pacjentów z rozpoznaną nadwrażliwością na substancję czynną, inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie klarytromycyny z następującymi lekami : astemizol, cyzapryd, domperydon, pimozyd i terfenadyna, gdyż może to spowodować wydłużenie odstępu QT i zaburzenia rytmu serca, w tym częstoskurcz komorowy, migotanie komór i zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes (patrz punkty 4.4 i 4.5).
Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie z tikagrelorem, iwabradyną lub ranolazyną.
Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i alkaloidów sporyszu (np. ergotaminy lub dihydroergotaminy) jest przeciwwskazane ze względu na możliwość zatrucia sporyszem (patrz punkt 4.5).
Klarytromycyny nie należy stosować u pacjentów z wydłużeniem odstępu QT (wrodzonym lub udokumentowanym nabytym) lub komorowymi zaburzeniami rytmu serca (w tym również typu torsade de pointes) w wywiadzie, patrz punkty 4.4 i 4.5.
Klarytromycyny nie należy stosować jednocześnie z inhibitorami reduktazy HMG-CoA (statynami), które podlegają znacznemu metabolizmowi w udziałem CYP3A4 (lowastatyna lub symwastatyna), ze względu na zwiększone ryzyko miopatii, w tym rabdomiolizy (patrz punkty 4.4 i 4.5).
Podawanie klarytromycyny równocześnie z lomitapidem jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.5).
Produktu leczniczego Lekoklar nie należy podawać pacjentom z zaburzeniami elektrolitowymi (hipokaliemią lub hipomagnezemią, ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT).
Klarytromycyny nie należy stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby współistniejącą z zaburzeniami czynności nerek.
Tak jak w przypadku innych silnych inhibitorów CYP3A4, klarytromycyny nie należy stosować u pacjentów przyjmującym kolchicynę.
Jednoczesne podawanie doustne klarytromycyny i midazolamu jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.5).
Lekarz nie powinien przepisywać klarytromycyny kobietom w ciąży bez uważnej oceny stosunku korzyści do ryzyka, zwłaszcza w ciągu pierwszych trzech miesięcy ciąży (patrz punkt 4.6).
Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (patrz punkt 4.2).
Klarytromycyna jest metabolizowana głównie przez wątrobę, dlatego należy zachować ostrożność podczas stosowania antybiotyku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, a także u pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek.
Podczas stosowania klarytromycyny zgłaszano zaburzenia czynności wątroby, w tym zwiększoną aktywność enzymów wątrobowych oraz wątrobowokomórkowe i (lub) cholestatyczne zapalenie wątroby z żółtaczką lub bez niej. Te zaburzenia czynności wątroby mogą być ciężkie i zwykle są odwracalne. Notowano przypadki niewydolności wątroby zakończonej zgonem (patrz punkt 4.8). Niektórzy pacjenci mogą mieć istniejącą wcześniej chorobę wątroby lub mogą przyjmować inne produkty lecznicze o działaniu hepatotoksycznym. Pacjentom należy zalecić, aby w razie wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych rozwijającej się choroby wątroby, takich jak jadłowstręt, żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, świąd lub tkliwość brzucha, przerwali leczenie i skontaktowali się z lekarzem.
Podczas stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych (w tym makrolidów) opisywano występowanie rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Podczas stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym klarytromycyny, obserwowano biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile (ang. CDAD - Clostridium difficile-associated diarrhoea) o nasileniu od lekkiej biegunki do zakończonego zgonem rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy. Stosowanie leków przeciwbakteryjnych zmienia prawidłową florę jelita grubego, co może spowodować nadmierny wzrost C. difficile. Możliwość CDAD należy rozważyć u wszystkich pacjentów, u których po leczeniu antybiotykiem wystąpi biegunka. Konieczna jest ścisła obserwacja kliniczna pacjenta, gdyż przypadki CDAD opisywano po ponad 2 miesiącach od zastosowania leków przeciwbakteryjnych. Dlatego należy rozważyć przerwanie leczenia klarytromycyną, niezależnie od wskazania do jej stosowania. Należy przeprowadzić badania mikrobiologiczne i rozpocząć odpowiednie leczenie. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit.
Istnieją doniesienia z okresu po wprowadzeniu produktu do obrotu o toksycznym działaniu kolchicyny stosowanej jednocześnie z klarytromycyną, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Niektóre z doniesień dotyczyły pacjentów z niewydolnością nerek. U pewnej liczby pacjentów działanie to zakończyło się zgonem (patrz punkt 4.5). Jednoczesne zastosowanie obu produktów leczniczych jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Zaleca się zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i triazolobenzodiazepin, takich jak triazolam i podawany dożylnie lub podpoliczkowo (na śluzówkę jamy ustnej) midazolam (patrz punkt 4.5).
Zaleca się zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i innych produktów leczniczych o działaniu ototoksycznym, zwłaszcza aminoglikozydów. W trakcie leczenia i po jego zakończeniu należy kontrolować czynność układu przedsionkowego i narządu słuchu.
Zdarzenia sercowo-naczyniowe Podczas stosowania makrolidów (w tym klarytromycyny) obserwowano wydłużenie fazy repolaryzacji serca i odstępu QT, stwarzające ryzyko zaburzeń rytmu serca i zaburzeń typu torsade de pointes (patrz punkt 4.8). Ze względu na to, że wymienione niżej sytuacje mogą prowadzić do zwiększonego ryzyka komorowych zaburzeń rytmu (w tym zaburzeń rytmu typu torsade de pointes), klarytromycynę należy stosować ostrożnie u następujących pacjentów:
- z chorobą niedokrwienną serca, z ciężką niewydolnością serca, z zaburzeniami przewodzenia lub istotną klinicznie bradykardią - z zaburzeniami elektrolitowymi. Klarytromycyny nie wolno stosować u pacjentów z hipokaliemią (patrz punkt 4.3) - przyjmujących jednocześnie inne produkty lecznicze, które wydłużają odstęp QT (patrz punkt 4.5).
Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z astemizolem, cyzaprydem, pimozydem i terfenadyną jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Klarytromycyny nie wolno stosować u pacjentów z wrodzonym lub udokumentowanym nabytym wydłużeniem odstępu QT bądź z komorowymi zaburzeniami rytmu serca w wywiadzie (patrz punkt 4.3).
Wyniki badań oceniających ryzyko działania niepożądanego makrolidów na układ sercowo- naczyniowy są zmienne. W niektórych badaniach obserwacyjnych stwierdzono rzadkie, krótkoterminowe ryzyko zaburzeń rytmu serca, zawału mięśnia sercowego lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, związane ze stosowaniem makrolidów, w tym klarytromycyny. Przepisując klarytromycynę należy brać pod uwagę zarówno te obserwacje, jak i korzyści terapeutyczne z zastosowania leku.
Zapalenie płuc Ze względu na narastającą oporność Streptococcus pneumoniae na makrolidy ważne jest zbadanie wrażliwości bakterii przed przepisaniem klarytromycyny do leczenia pozaszpitalnego zapalenia płuc. W leczeniu szpitalnego zapalenia płuc klarytromycynę należy stosować w skojarzeniu z odpowiednimi dodatkowymi antybiotykami.
Zakażenie skóry i tkanek miękkich o nasileniu lekkim do umiarkowanego Zakażenia te są najczęściej wywołane przez Staphylococcus aureus i Streptococcus pyogenes, a oba gatunki bakterii mogą być oporne na makrolidy. Dlatego ważne jest przeprowadzenie badania wrażliwości. Jeśli nie można zastosować antybiotyków beta-laktamowych (np. z powodu uczulenia), lekiem pierwszego wyboru może być inny antybiotyk, taki jak klindamycyna. Obecnie uznaje się, że makrolidy odgrywają rolę w leczeniu niektórych zakażeń skóry i tkanek miękkich, np. łupieżu rumieniowego wywołanego przez Corynebacterium minutissimum, trądziku pospolitego i róży oraz w przypadkach, gdy nie można zastosować penicyliny.
W razie wystąpienia ciężkich, ostrych reakcji nadwrażliwości, takich jak anafilaksja, poważne niepożądane reakcje skórne (np. ostra uogólniona osutka krostkowa [ang. acute generalised exanthematous pustulosis, AGEP], zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka [zespół Lyella] i wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi [ang. drug rash with eosinophilia and systemic symptoms, DRESS]), leczenie klarytromycyną należy natychmiast przerwać i pilnie zastosować odpowiednie leczenie.
Klarytromycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących produkty lecznicze pobudzające aktywność izoenzymu CYP3A4 (patrz punkt 4.5).
Inhibitory reduktazy HMG-CoA (statyny) Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z lowastatyną lub symwastatyną jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3), a jej stosowanie z innymi statynami wymaga ostrożności. Istnieją doniesienia o wystąpieniu rabdomiolizy u pacjentów przyjmujących jednocześnie klarytromycynę i statyny. Jeśli takie leczenie skojarzone jest konieczne, należy obserwować, czy u pacjentów nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe miopatii i stosować statynę w najmniejszej zarejestrowanej dawce. Należy rozważyć podanie statyny, której metabolizm nie zależy od enzymu CYP3A (np. fluwastatyny), patrz punkt 4.5.
Leki przeciwcukrzycowe podawane doustnie/insulina Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i doustnych leków hipoglikemizujących (takich jak pochodne sulfonylomocznika) i (lub) insuliny może spowodować znaczną hipoglikemię. Zaleca się ścisłe kontrolowanie glikemii (patrz punkt 4.5).
Leki przeciwzakrzepowe podawane doustnie Podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i warfaryny istnieje ryzyko ciężkiego krwotoku i istotnego zwiększenia wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR) oraz wydłużenia czasu protrombinowego (patrz punkt 4.5). Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych o działaniu bezpośrednim, takich jak dabigatran, rywaroksaban, apiksaban i edoksaban, szczególnie u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia krwawienia (patrz punkt 4.5). U pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę i doustne leki przeciwzakrzepowe należy często kontrolować wartość obu wskaźników.
Każde leczenie przeciwbakteryjne, np. klarytromycyną, w celu eradykacji H. pylori może spowodować pojawienie się opornych drobnoustrojów.
Tak jak w przypadku innych antybiotyków, długotrwałe stosowanie klarytromycyny może spowodować nadmierny wzrost niewrażliwych bakterii lub grzybów. W razie nadkażenia należy ostawić klarytromycynę i zastosować odpowiednie leczenie.
Należy również zwrócić uwagę na możliwość krzyżowej oporności między klarytromycyną a innymi antybiotykami makrolidowymi, a także linkomycyną i klindamycyną.
Klarytromycyna jest inhibitorem izoenzymu CYP3A4, dlatego jednoczesne jej stosowanie z produktami leczniczymi metabolizowanymi w znacznym stopniu przez ten izoenzym należy ograniczyć do sytuacji, gdy jest to ściśle wskazane (patrz punkt 4.5).
Możliwe jest zaostrzenie lub nasilenie objawów miastenii.
Lekoklar zawiera sacharozę i sód Produkt leczniczy zawiera 2,4 g sacharozy w 5 ml gotowej do użycia zawiesiny. Należy to uwzględnić u pacjentów z cukrzycą. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.
Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy produkt leczniczy uznaje się za „wolny od sodu”.
Stosowanie następujących produktów leczniczych jest ściśle przeciwwskazane ze względu na możliwość ciężkich skutków interakcji lekowych
Astemizol, cyzapryd, domperydon, pimozyd i terfenadyna U pacjentów otrzymujących jednocześnie cyzapryd i klarytromycynę notowano zwiększone stężenie cyzaprydu. Może to spowodować wydłużenie odstępu QT i zaburzenia rytmu serca, włącznie z częstoskurczem komorowym, migotaniem komór i zaburzeniami rytmu typu torsade de pointes. Podobne działania obserwowano u pacjentów przyjmujących jednocześnie klarytromycynę i pimozyd (patrz punkt 4.3).
Istnieją doniesienia, że makrolidy zmieniają metabolizm terfenadyny, prowadząc do zwiększenia jej stężenia i sporadycznie do związanych z tym zaburzeń rytmu serca, takich jak wydłużenie odstępu QT, częstoskurcz komorowy, migotanie komór i zaburzenia rytmu typu torsade de pointes (patrz punkt 4.3). W jednym badaniu z udziałem 14 zdrowych ochotników jednoczesne podawanie klarytromycyny i terfenadyny powodowało dwu- do trzykrotnego zwiększenie stężenia w osoczu kwasowego metabolitu terfenadyny i wydłużenie odstępu QT, ale bez klinicznie widocznych objawów. Podobne działania obserwowano po jednoczesnym podaniu astemizolu i innych makrolidów.
Ergotamina/dihydroergotamina Doniesienia z okresu po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu wskazują, że jednoczesne stosowanie klarytromycyny i ergotaminy lub dihydroergotaminy powoduje ostre zatrucie sporyszem, które charakteryzuje się skurczem naczyń krwionośnych i niedokrwieniem kończyn oraz innych tkanek, w tym ośrodkowego układu nerwowego. Skojarzone stosowanie klarytromycyny i tych produktów leczniczych jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Doustnie podawany midazolam Podczas jednoczesnego podawania midazolamu z klarytromycyną w tabletkach (500 mg dwa razy na dobę), AUC midazolamu po doustnym podaniu zwiększyło się 7-krotnie. Jednoczesne doustne podawanie midazolamu i klarytromycyny jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Inhibitory reduktazy HMG-CoA (statyny) Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z lowastatyną lub symwastatyną jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3), gdyż statyny te są w znacznym stopniu metabolizowane przez CYP3A4 i jednoczesne stosowanie z klarytromycyną powoduje zwiększenie ich stężenia w osoczu, zwiększając ryzyko miopatii i rabdomiolizy. Istnieją doniesienia o wystąpieniu rabdomiolizy u pacjentów przyjmujących jednocześnie klarytromycynę i te statyny. Jeśli leczenie klarytromycyną jest konieczne, należy w tym czasie wstrzymać stosowanie lowastatyny lub symwastatyny.
Należy zachować ostrożność podczas stosowania klarytromycyny ze statynami. Jeśli takie leczenie skojarzone jest konieczne, należy podawać statynę w najmniejszej zarejestrowanej dawce. Należy rozważyć podanie statyny, której metabolizm nie zależy od enzymu CYP3A (tj. fluwastatyna). Należy obserwować, czy u pacjentów nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe miopatii.
Podawanie klarytromycyny równocześnie z lomitapidem jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko znacznego zwiększenia aktywności aminotransferaz (patrz punkt 4.3).
Wpływ innych produktów leczniczych na klarytromycynę
Produkty lecznicze indukujące izo enzym CYP3A (np. ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i ziele dziurawca) mogą pobudzać metabolizm klarytromycyny. Na skutek tego stężenie klarytromycyny może nie osiągnąć poziomu terapeutycznego, co zmniejsza jej skuteczność. Ponadto może być konieczne kontrolowanie stężenia danego induktora CYP3A w osoczu, gdyż może się ono zwiększać na skutek hamowania aktywności CYP3A przez klarytromycynę (należy również zapoznać się z Charakterystyką Produktu Leczniczego stosowanego induktora CYP3A). Jednoczesne podawanie ryfabutyny i klarytromycyny powodowało zwiększenie stężenia ryfabutyny i zmniejszenie stężenia klarytromycyny w surowicy wraz ze zwiększeniem ryzyka zapalenia błony naczyniowej oka.
Następujące substancje czynne wpływają lub przypuszczalnie wpływają na stężenie klarytromycyny we krwi; może być konieczne dostosowanie dawki klarytromycyny lub rozważenie innego leczenia.
Efawirenz, newirapina, ryfampicyna, ryfabutyna i ryfapentyna Silne induktory metabolizmu z udziałem enzymów układu cytochromu P450, takie jak efawirenz, newirapina, ryfampicyna, ryfabutyna i ryfapentyna, mogą przyspieszać metabolizm klarytromycyny i zmniejszyć w ten sposób jej stężenie w osoczu, z jednoczesnym zwiększeniem stężenia jej aktywnego mikrobiologicznie metabolitu, 14-OH-klarytromycyny. Ponieważ aktywność mikrobiologiczna klarytromycyny i jej hydroksymetabolitu jest różna wobec różnych bakterii, zamierzony efekt leczniczy może być słabszy podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i induktorów enzymów.
Etrawiryna Etrawiryna zmniejsza ekspozycję na klarytromycynę, ale zwiększa stężenie jej czynnego metabolitu, 14-OH-klarytromycyny. Ponieważ metabolit ten wykazuje mniejszą aktywność wobec prątków z rodzaju Mycobacterium (Mycobacterium avium complex, MAC), zmienić może się całkowita aktywność wobec tego patogenu. Dlatego w leczeniu zakażenia wywołanego przez MAC należy rozważyć zastosowanie innych antybiotyków niż klarytromycyna.
Flukonazol U 21 zdrowych ochotników jednoczesne podawanie flukonazolu w dawce 200 mg na dobę i klarytromycyny w dawce 500 mg dwa razy na dobę zwiększało o 33% średnie minimalne stężenie klarytromycyny w stanie stacjonarnym (C min ) i o 18% pole powierzchni pod krzywą (AUC). Stężenie w stanie stacjonarnym czynnego metabolitu (14-OH-klarytromycyny) nie zmieniało się znacząco. Modyfikacja dawki klarytromycyny nie jest konieczna.
Rytonawir W badaniu farmakokinetycznym wykazano, że rytonawir (200 mg co 8 godzin) znacząco hamuje metabolizm jednocześnie podawanej klarytromycyny (500 mg co 12 godzin). Podczas jednoczesnego stosowania zwiększały się wartości C max , C min
niemal całkowite zahamowanie wytwarzania czynnego metabolitu, 14-OH klarytromycyny. Ze względu na szerokie okno terapeutyczne klarytromycyny zmniejszenie jej dawki nie jest prawdopodobnie konieczne u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, ale u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy rozważyć zmniejszenie dawki. U pacjentów z klirensem kreatyniny od 30 do 60 ml/min dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o 50%, a u pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 30 ml/min dawkę należy zmniejszyć o 75%. Podczas stosowania rytonawiru dawka dobowa jednocześnie stosowanej klarytromycyny nie powinna być większa niż 1 g.
Podobną modyfikację dawki należy rozważyć u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, u których rytonawir stosowany jest z innymi inhibitorami proteazy HIV jako lek nasilający właściwości farmakokinetyczne, w tym z atazanawirem i sakwinawirem (patrz niżej dwukierunkowe interakcje lekowe).
Wpływ klarytromycyny na inne produkty lecznicze
Interakcje związane z enzymem CYP3A Jednoczesne stosowanie klarytromycyny (która jest inhibitorem CYP3A) z lekiem metabolizowanym głównie przez enzym CYP3A może powodować zwiększenie jego stężenia i w konsekwencji nasilenie lub wydłużenie zarówno działania leczniczego, jak i działań niepożądanych produktu leczniczego. Stosowanie klarytromycyny jest przeciwwskazane u pacjentów otrzymujących substraty enzymu CYP3A: astemizol, cyzapryd, domperydon, pimozyd i terfenadynę, ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT i zaburzeń rytmu serca, w tym tachykardii komorowej, migotania komór i zaburzeń rytmu typu torsade de pointes (patrz punkty 4.3 i 4.4). Przeciwwskazane jest także stosowanie klarytromycyny z pochodnymi sporyszu, doustnie podawanym midazolamem, inhibitorami reduktazy HMG-CoA metabolizowanymi głównie przez izoenzym CYP3A4 (np. lowastatyna i symwastatyna), kolchicyną, tikagrelorem,
Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania klarytromycyny z innymi lekami, o których wiadomo, że są substratami enzymu CYP3A, szczególnie jeśli substrat ma wąski margines bezpieczeństwa (np. karbamazepina) i (lub) jest w znacznym stopniu metabolizowany przez ten enzym. U pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę można rozważyć dostosowanie dawkowania i, kiedy to możliwe, należy ściśle monitorować stężenia w osoczu leków metabolizowanych głównie przez enzym CYP3A. Leki lub klasy leków, które są lub przypuszczalnie są metabolizowane przez ten sam izoenzym CYP3A obejmują (ale lista ta nie jest kompletna): alprazolam, karbamazepinę, cylostazol, cyklosporynę, dyzopiramid, iburutynib, metyloprednizolon, midazolam (podawany dożylnie), omeprazol, doustne antykoagulanty (np. warfaryna, rywaroksaban, apiksaban), atypowe leki przeciwpsychotyczne (np. kwetiapina), chinidynę, ryfabutynę, syldenafil, syrolimus, takrolimus, triazolam i winblastynę. Innymi lekami metabolizowanymi w podobny sposób przez inne izoenzymy w ramach układu cytochromu P450 są m.in. fenytoina, teofilina i walproinian.
Kortykosteroidy Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z podawanymi ogólnoustrojowo lub wziewnie kortykosteroidami, które są metabolizowane głównie przez CYP3A, ze względu na możliwość zwiększonego ogólnoustrojowego narażenia na kortykosteroidy. Jeśli stosuje się je jednocześnie, należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują ogólnoustrojowe działania niepożądane kortykosteroidów.
Leki przeciwarytmiczne W okresie po wprowadzeniu klarytromycyny do obrotu opisywano zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes u pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę i chinidynę lub dyzopiramid. Podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z tymi lekami należy monitorować zapis elektrokardiograficzny w celu wykrycia wydłużenia odstępu QT. Podczas leczenia klarytromycyną należy kontrolować stężenia chinidyny i dyzopiramidu w surowicy.
W okresie po wprowadzeniu klarytromycyny do obrotu opisywano przypadki hipoglikemii związane z jednoczesnym stosowaniem klarytromycyny i dyzopiramidu. Z tego względu podczas ich jednoczesnego stosowania należy kontrolować stężenie glukozy we krwi.
Cyklosporyna, takrolimus i syrolimus Jednoczesne stosowanie doustnej klarytromycyny i cyklosporyny lub takrolimusu powodowało ponaddwukrotne zwiększenie wartości C min
działania można oczekiwać w przypadku syrolimusu. Jeśli stosowanie klarytromycyny rozpoczyna się u pacjentów otrzymujących już którykolwiek z tych leków immunosupresyjnych, trzeba ściśle kontrolować ich stężenia w osoczu, aby w razie konieczności dostosować podawaną dawkę. Jeśli klarytromycyna jest odstawiana u tych pacjentów, ponownie konieczne jest uważne kontrolowanie stężenia w osoczu cyklosporyny, takrolimusu lub syrolimusu, aby na tej podstawie dostosować ich dawkę.
Doustne leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna, rywaroksaban, apiksaban) Klarytromycyna może nasilić działanie stosowanej jednocześnie warfaryny. U pacjentów otrzymujących oba leki należy często kontrolować czas protrombinowy (patrz punkty 4.4 i 4.8).
Doustne leki przeciwzakrzepowe o działaniu bezpośrednim (DOAC) Dabigatran i edoksaban, leki z grupy DOAC, są substratami białka transportującego pompy lekowej, P-gp (glikoproteina P). Rywaroksaban i apiksaban są metabolizowane przez cytochrom CYP3A4 i także stanowią substraty P-gp. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i tych leków, szczególnie u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia krwawienia (patrz punkt 4.4).
Doustne leki przeciwcukrzycowe/insulina Podczas jednoczesnego stosowania z niektórymi lekami o działaniu hipoglikemizujacym (takimi jak nateglinid i repaglinid), zahamowanie aktywności CYP3A przez klarytromycynę może być przyczyną hipoglikemii. Zaleca się ścisłe kontrolowanie glikemii.
Omeprazol Zdrowym dorosłym osobom podawano klarytromycynę (500 mg co 8 godzin) w skojarzeniu z omeprazolem (40 mg na dobę). Jednoczesne podawanie klarytromycyny powodowało zwiększenie stężenia omeprazolu w osoczu w stanie stacjonarnym (zwiększenie wartości C max , AUC 0-24 i t 1/2
odpowiednio o 30%, 89% i 34%). Średnia wartość pH w żołądku w ciągu 24 godzin wynosiła 5,2 po podaniu samego omeprazolu i 5,7, gdy omeprazol podawano razem z klarytromycyną.
Syldenafil, tadalafil i wardenafil Każdy z tych inhibitorów fosfodiesterazy jest metabolizowany, przynajmniej częściowo, przy udziale CYP3A, a aktywność tego enzymu może być hamowana przez jednocześnie stosowaną klarytromycynę. Skojarzone stosowanie klarytromycyny z syldenafilem, tadalafilem i wardenafilem mogłoby zwiększyć ekspozycję na inhibitor fosfodiesterazy. Zmniejszenie dawek syldenafilu, tadalafilu i wardenafilu należy rozważyć podczas jednoczesnego podawania tych leków z klarytromycyną.
Teofilina, karbamazepina Wyniki badań klinicznych wskazują na niewielkie, ale znaczące statystycznie (p ≤0,05) zwiększenie stężenia krążącej teofiliny lub karbamazepiny, gdy którykolwiek z tych produktów leczniczych był podawany jednocześnie z klarytromycyną. Może być konieczne rozważenie zmniejszenia ich dawki.
Tolterodyna W głównym szlaku metabolizmu tolterodyny uczestniczy izoenzym 2D6 cytochromu P450 (CYP2D6), jednak w podgrupie populacji pozbawionej aktywności CYP2D6 metabolizm ten katalizuje CYP3A. U tych osób zahamowanie aktywności CYP3A powoduje znacząco większe stężenie tolterodyny w surowicy. U osób słabo metabolizujących z udziałem izoenzymu CYP2D6 może być konieczne zmniejszenie dawki tolterodyny stosowanej razem z inhibitorami CYP3A, takimi jak klarytromycyna.
Triazolobenzodiazepiny (np. alprazolam, midazolam, triazolam) Gdy midazolam podawano jednocześnie z tabletkami klarytromycyny (500 mg dwa razy na dobę), wartość AUC midazolamu zwiększała się 2,7-krotne po podaniu dożylnym i 7-krotnie po podaniu doustnym. Należy unikać jednoczesnego stosowania klarytromycyny i midazolamu w postaci doustnej. Pacjenta, który otrzymuje jednocześnie klarytromycynę i dożylny midazolam, należy uważnie kontrolować i w razie konieczności dostosować dawkę. Podanie substancji czynnej midazolamu na śluzówkę jamy ustnej, które umożliwiłoby ominięcie przedukładowej eliminacji substancji czynnej, prawdopodobnie będzie skutkować interakcją podobną do obserwowanej raczej po dożylnym niż po doustnym podaniu midazolamu. Te same środki ostrożności należy zachować w przypadku innych benzodiazepin metabolizowanych przez CYP3A, w tym triazolamu i alprazolamu. Klinicznie istotna interakcja benzodiazepin, których eliminacja nie zależy od CYP3A (temazepam, nitrazepam, lorazepam), z klarytromycyną jest mało prawdopodobna.
Istnieją doniesienia z okresu po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu o interakcji lekowej i jej wpływie na ośrodkowy układ nerwowy (np. senność i splątanie) podczas stosowania klarytromycyny razem z triazolamem. Zalecane jest monitorowanie pacjenta, czy nie występują u niego nasilone działania farmakologiczne na OUN.
Inne interakcje lekowe
Antybiotyki aminoglikozydowe Zaleca się zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i innych produktów leczniczych o działaniu ototoksycznym, zwłaszcza aminoglikozydów (patrz punkt 4.4).
Kolchicyna Kolchicyna jest substratem zarówno dla CYP3A, jak i białka transportowego Pgp (P-glikoproteiny). Wiadomo, że klarytromycyna i inne antybiotyki makrolidowe hamują aktywność CYP3A i Pgp. Jeśli klarytromycyna i kolchicyna stosowane są jednocześnie, hamowanie Pgp i (lub) CYP3A przez klarytromycynę może spowodować zwiększenie ekspozycji na kolchicynę(patrz punkty 4.3 i 4.4).
Digoksyna Digoksynę uznaje się za substrat dla efluksowego białka transportowego Pgp (P-glikoproteiny). Wiadomo, że klarytromycyna hamuje Pgp. Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i digoksyny może prowadzić do zwiększenia ekspozycji na digoksynę. Zwiększone stężenie digoksyny w surowicy pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę opisywano w okresie po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. U niektórych pacjentów występowały objawy kliniczne toksycznego działania digoksyny, w tym zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca. U pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie digoksyną i klarytromycyną należy uważnie kontrolować stężenie digoksyny w surowicy.
Zydowudyna Jednoczesne stosowanie doustnej klarytromycyny i zydowudyny u dorosłych pacjentów z zakażeniem HIV może powodować zmniejszenie stężenia zydowudyny w stanie stacjonarnym. Ponieważ wydaje się, że klarytromycyna zakłóca wchłanianie jednocześnie podawanej doustnie zydowudyny, działania takiego można w znacznym stopniu uniknąć stosując 4-godzinną przerw ę między podaniem obu leków. Opisanej interakcji nie notowano u dzieci z zakażeniem HIV, które otrzymywały klarytromycynę w zawiesinie razem z zydowudyną lub didezoksyinozyną. Interakcja taka jest mało prawdopodobna po podaniu klarytromycyny w infuzji dożylnej.
Fenytoina i walproinian Istnieją spontaniczne lub opublikowane doniesienia o interakcjach inhibitorów CYP3A (w tym klarytromycyny) z lekami, które nie są metabolizowane przez CYP3A (np. fenytoina i walproinian). Zaleca się oznaczenie stężenia tych leków w surowicy podczas jednoczesnego stosowania z klarytromycyną. Notowano zwiększone stężenia w surowicy.
Dwukierunkowe interakcje lekowe
Atazanawir Zarówno klarytromycyna, jak i atazanawir są substratami i inhibitorami CYP3A. Dowiedziono ich dwukierunkowej interakcji. Jednoczesne podawanie klarytromycyny (500 mg dwa razy na dobę) z atazanawirem (400 mg raz na dobę) powodowało dwukrotne zwiększenie ekspozycji na klarytromycynę i zmniejszenie o 70% ekspozycji na 14-OH-klarytromycynę oraz zwiększenie o 28% wartości AUC atazanawiru. Ze względu na szerokie okno terapeutyczne klarytromycyny nie jest konieczne zmniejszenie dawki u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny od 30 do 60 ml/min) dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o 50%, a przy wartości klirensu kreatyniny <30 ml/min dawkę tę należy zmniejszyć o 75%, stosując klarytromycynę w odpowiedniej postaci farmaceutycznej. Nie należy stosować klarytromycyny w dawkach większych niż 1000 mg/dobę razem z inhibitorami proteazy.
Antagoniści kanału wapniowego Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i antagonistów kanału wapniowego metabolizowanych przez CYP3A4 (tj. werapamil, amlodypina, diltiazem) ze względu na ryzyko niedociśnienia tętniczego. Interakcja może spowodować zwiększenie stężenia w osoczu zarówno klarytromycyny, jak i antagonisty kanału wapniowego. U pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę i werapamil obserwowano niedociśnienie tętnicze, bradyarytmię i kwasicę mleczanową.
Itrakonazol Zarówno klarytromycyna, jak i itrakonazol są substratami i inhibitorami CYP3A, co prowadzi do ich dwukierunkowej interakcji. Oba leki mogą wzajemnie zwiększać swoje stężenie w osoczu. Pacjentów otrzymujących jednocześnie itrakonazol i klarytromycynę należy uważnie obserwować, czy nie wystąpią u nich przedmiotowe i podmiotowe objawy nasilonego lub przedłużonego działania farmakologicznego.
Sakwinawir Zarówno klarytromycyna, jak i sakwinawir są substratami i inhibitorami CYP3A. Dowiedziono ich dwukierunkowej interakcji. U 12 zdrowych ochotników jednoczesne podawanie klarytromycyny (500 mg dwa razy na dobę) i sakwinawiru (w postaci miękkich kapsułek żelatynowych w dawce max
stacjonarnym były o 177% i 187% większe niż po podaniu samego sakwinawiru. Wartości AUC i C max
klarytromycyny były o około 40% większe niż po podaniu samej klarytromycyny. Dostosowanie dawki nie jest konieczne, jeśli oba leki stosowane są przez ograniczony czas w badanych dawkach i postaciach. Obserwacje dokonane podczas badań interakcji z zastosowaniem miękkich kapsułek żelatynowych mogą nie być reprezentatywne dla działań sakwinawiru w postaci kapsułek twardych. Podobnie, obserwacje z badań interakcji przeprowadzonych z użyciem samego sakwinawiru mogą nie odpowiadać działaniu notowanemu podczas leczenia sakwinawirem z rytonawirem. Jeśli sakwinawir podawany jest razem z rytonawirem, należy zwrócić uwagę na możliwy wpływ rytonawiru na klarytromycynę.
Hydroksychlorochina i chlorochina Należy zachować ostrożność podczas stosowania klarytromycyny u pacjentów przyjmujących te leki, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT, ze względu na możliwość wywoływania zaburzeń rytmu serca i ciężkich zdarzeń niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego.
Ciąża Nie określono bezpieczeństwa stosowania klarytromycyny w okresie ciąży. Zmienne dane z badań na zwierzętach oraz doświadczenie ze stosowania u ludzi wskazują, że nie można wykluczyć niepożądanego wpływu klarytromycyny na rozwój zarodka i płodu. W niektórych badaniach obserwacyjnych oceniających narażenie na klarytromycynę podczas pierwszego i drugiego trymestru stwierdzono zwiększone ryzyko poronienia w porównaniu do niestosowania antybiotyków lub stosowania innych antybiotyków w tym samym okresie. Dostępne badania epidemiologiczne dotyczące ryzyka poważnych wad wrodzonych podczas stosowania makrolidów, w tym klarytromycyny, w okresie ciąży dają sprzeczne wyniki. Dlatego nie zaleca się jej stosowania w okresie ciąży bez wnikliwej oceny stosunku korzyści do ryzyka.
Karmienie piersią Klarytromycyna przenika w małych ilościach do mleka kobiecego. Szacuje się, że niemowlę karmione wyłącznie piersią otrzymałoby około 1,7% dawki klarytromycyny dostosowanej do masy ciała matki. Dlatego u dziecka karmionego piersią może wystąpić biegunka i zakażenie grzybicze błon śluzowych. Może być konieczne przerwanie karmienia. Należy również mieć na uwadze możliwość uczulenia dziecka. Zaleca się rozważenie korzyści z leczenia dla matki wobec potencjalnego ryzyka dla niemowlęcia.
Płodność Brak dostępnych danych dotyczących wpływu klarytromycyny na płodność u ludzi. Badania płodności u szczurów nie wykazały żadnych dowodów na szkodliwe działanie.
Brak danych dotyczących wpływu klarytromycyny na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Przed podjęciem wykonywania tych czynności należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia związanych ze stosowaniem leku zawrotów głowy pochodzenia ośrodkowego lub obwodowego, splątania i dezorientacji. Zaburzenia widzenia i niewyraźne widzenie mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn (patrz punkt 4.8).
a. Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
Najczęściej i często notowanymi reakcjami niepożądanymi związanymi z leczeniem klarytromycyną zarówno u dorosłych, jak i dzieci i młodzieży były bóle brzucha, biegunka, nudności, wymioty i zaburzenia smaku. Działania te były na ogół lekkie i odpowiadały znanemu profilowi bezpieczeństwa antybiotyków makrolidowych (patrz podpunkt b w punkcie 4.8).
Podczas badań klinicznych nie stwierdzono, aby częstości tych niepożądanych reakcji żołądkowo- jelitowych różniły się znacząco u pacjentów, którzy przebyli lub nie przebyli zakażenia prątkami.
b. Podsumowanie reakcji niepożądanych
Poniższe zestawienie przedstawia działania niepożądane notowane w trakcie badań klinicznych oraz w okresie po wprowadzeniu do obrotu klarytromycyny we wszystkich postaciach farmaceutycznych (granulat do sporządzania zawiesiny doustnej, tabletki powlekane i tabletki o przedłużonym uwalnianiu).
Działania, których związek ze stosowaniem klarytromycyny uznano za co najmniej możliwy, przedstawiono zgodnie z klasyfikacją ukła dów i narządów oraz częstością, stosując następujące definicje: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100), rzadko (≥1/10 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000) i częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Niezbyt często: zapalenie tkanki łącznej 1 , drożdżyca, zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit 2 , zakażenie 3 , zakażenie pochwy Częstość nieznana*: rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, róża
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niezbyt często: leukopenia, neutropenia 4 , trombocytemia 3 , eozynofilia Częstość nieznana*: agranulocytoza, małopłytkowość
Zaburzenia układu immunologicznego Niezbyt często: reakcja rzekomoanafilaktyczna 1 , nadwrażliwość Częstość nieznana*: reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Niezbyt często: jadłowstręt, zmniejszony apetyt
Zaburzenia psychiczne Często: bezsenność Niezbyt często: lęk, nerwowość 3
Częstość nieznana*: zaburzenia psychotyczne, stan splątania 5 , depersonalizacja, depresja, dezorientacja, omamy, nieprawidłowe sny, mania
Zaburzenia układu nerwowego Często: zaburzenia smaku, ból głowy, Niezbyt często: utrata świadomości 1 , dyskineza 1 , zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, senność 5 *, drżenia Częstość nieznana*: drgawki, brak smaku, zaburzenia węchu, brak węchu, parestezje
Zaburzenia oka Częstość nieznana*: zaburzenia widzenia, niewyraźne widzenie
Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zaburzenia słuchu, szumy uszne Częstość nieznana*: głuchota
Zaburzenia serca Niezbyt często: zatrzymanie akcji serca 1 , migotanie przedsionków 1 , wydłużenie odstępu QT w EKG, skurcze dodatkowe 1 , kołatanie serca Częstość nieznana*: zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, częstoskurcz komorowy, migotanie komór
Zaburzenia naczyniowe Często: rozszerzenie naczyń krwionośnych Częstość nieznana*: krwotok
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: astma 1 , krwawienie z nosa 2 , zator płuc
Zaburzenia żołądka i jelit Często: biegunka, wymioty, niestrawność, nudności, ból brzucha Niezbyt często: zapalenie przełyku 1 , choroba refluksowa przełyku 2 , zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie języka, rozdęcie brzucha 4 , zaparcie, suchość w jamie ustnej, odbijanie się, wzdęcia z oddawaniem gazów, ból odbytu Częstość nieznana*: ostre zapalenie trzustki, odbarwienie języka, odbarwienie zębów
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często: nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby Niezbyt często: cholestaza 4 , zapalenie wątroby 4 , zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy 4
Częstość nieznana*: niewydolność wątroby, żółtaczka wątrobowokomórkowa
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często: wysypka, nadmierne pocenie się Niezbyt często: pęcherzowe zapalenie skóry 1 , świąd, pokrzywka, wysypka grudkowo-plamista Częstość nieznana*: ciężkie skórne działania niepożądane ([ang. severe cutaneous adverse reactions, SCAR], np.: ostra uogólniona osutka krostkowa [ang. acute generalised exanthematous pustulosis, AGEP]), zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka [zespół Lyella], wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (ang. drug rash with eosinophilia and systemic symptoms, DRESS), trądzik
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: kurcze mięśni 3 , sztywność mięśniowo-szkieletowa 1 , ból mięśni Częstość nieznana*: rabdomioliza 2,6 , miopatia
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi 1 , zwiększenie stężenia mocznika we krwi Częstość nieznana*: niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Bardzo często: zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia Często: ból w miejscu wstrzyknięcia 1 , zapalenie w miejscu wstrzyknięcia 1
Niezbyt często: złe samopoczucie 4 , gorączka 3 , astenia, ból w klatce piersiowej 4 , dreszcze 4 , zmęczenie 4
Badania diagnostyczne Niezbyt często: nieprawidłowa wartość stosunku albumin do globulin 1 , zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi 4 , zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi 4
Częstość nieznana*: zwiększenie wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR) wydłużenie czasu protrombinowego, nieprawidłowe zabarwienie moczu
1 Działania niepożądane zgłaszane wyłącznie dla postaci proszku do sporządzania roztworu do wstrzykiwań 2 Działania niepożądane zgłaszane wyłącznie dla postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu 3 Działania niepożądane zgłaszane wyłącznie dla postaci granulatu do sporządzania zawiesiny doustnej 4 Działania niepożądane zgłaszane wyłącznie dla postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu 5,6 patrz Opis wybranych reakcji niepożądanych
*Ponieważ działania te są zgłaszane dobrowolnie i pochodzą z populacji o nieokreślonej wielkości, nie zawsze jest możliwe wiarygodne oszacowanie ich częstości czy ustalenie związku przyczynowego z przyjmowaniem produktu leczniczego. Szacuje się, że pacjentów przyjmujących klarytromycynę każdego dnia jest więcej niż miliard.
c. Opis wybranych reakcji niepożądanych
W niektórych doniesieniach o wystąpieniu rabdomiolizy klarytromycyna była podawana jednocześnie ze statynami, fibratami, kolchicyną lub allopurynolem (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano interakcje lekowe i ich wpływ na ośrodkowy układ nerwowy (np. senność i splątanie) po jednoczesnym zastosowaniu klarytromycyny i triazolamu. Wskazana jest obserwacja pacjenta w kierunku wystąpienia objawów nasilonego działania na OUN (patrz punkt 4.5).
Szczególne grupy pacjentów: reakcje niepożądane u pacjentów ze zmniejszoną odpornością (patrz podpunkt e).
d. Dzieci
W badaniach klinicznych u dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat stosowano klarytromycynę w postaci zawiesiny doustnej. Dlatego tę postać leku należy stosować u dzieci w wieku poniżej 12 lat.
Należy się spodziewać, że częstość, rodzaj i nasilenie reakcji niepożądanych u dzieci będzie taka sama, jak u dorosłych.
e. Inne szczególne grupy pacjentów
Pacjenci ze zmniejszoną odpornością
U pacjentów z AIDS i u innych pacjentów ze zmniejszoną odpornością leczonych przez długi czas dużymi dawkami klarytromycyny z powodu zakażeń prątkami, często trudno odróżnić działania niepożądane potencjalnie spowodowane podawaniem klarytromycyny od objawów zespołu nabytego braku odporności wywołanego przez HIV lub od objawów współistniejącej choroby.
Reakcjami niepożądanymi najczęściej zgłaszanymi przez dorosłych pacjentów otrzymujących klarytromycynę w całkowitej dawce dobowej 1000 mg i 2000 mg były: nudności, wymioty, zaburzenia smaku, ból brzucha, biegunka, wysypka, wzdęcia z oddawaniem gazów, ból głowy, zaparcie, zaburzenia słuchu, zwiększenie aktywności AspAT i AlAT. Ponadto rzadko występowała duszność, bezsenność i suchość w jamie ustnej. Częstości tych zdarzeń były porównywalne u pacjentów otrzymujących 1000 mg i 2000 mg, ale u pacjentów przyjmujących klarytromycynę w dawce dobowej 4000 mg występowały zazwyczaj około 3 do 4 razy częściej.
U pacjentów z zaburzoną odpornością analizowano te wyniki badań laboratoryjnych, które znacznie wykraczały poza wartości prawidłowe (np. bardzo wysoka lub niska granica) dla danego parametru. Przy uwzględnieniu tych kryteriów, u około 2 do 3% pacjentów otrzymujących klarytromycynę w dawce dobowej 1000 mg lub 2000 mg stwierdzono znacząco zwiększone aktywności AlAT i AspAT oraz nieprawidłowo małą liczbę krwinek białych oraz płytek krwi. U mniejszego odsetka pacjentów obu tych grup stwierdzono również zwiększone stężenie azotu mocznikowego (BUN) we krwi. Nieprawidłowe wartości wszystkich parametrów (z wyjątkiem liczby krwinek białych) notowano nieznacznie częściej u pacjentów otrzymujących klarytromycynę w dawce dobowej
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301, Faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Objawy zatrucia Według doniesień przyjęcie znacznych ilości klarytromycyny może powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe. U jednego pacjenta z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym w wywiadzie zażycie ośmiu gramów klarytromycyny spowodowało zmianę stanu psychicznego, zachowanie paranoidalne, hipokaliemię i hipoksemię.
Leczenie zatrucia Nie istnieje specyficzna odtrutka w razie przedawkowania. Tak jak w przypadku innych antybiotyków makrolidowych, hemodializa lub dializa otrzewnowa nie powinny wpływać znacząco na stężenie klarytromycyny w surowicy. Reakcje niepożądane związane z przedawkowaniem należy leczyć niezwłocznie usuwając niewchłonięty lek i stosując metody podtrzymujące. Bardzo rzadko można obserwować ciężkie, ostre reakcje alergiczne, np. wstrząs anafilaktyczny. Po wystąpieniu pierwszych objawów reakcji nadwrażliwości leczenie klarytromycyną trzeba przerwać i niezwłocznie wdrożyć odpowiednie postępowanie.
Grupa farmakoterapeutyczna: Leki przeciwbakteryjne stosowane ogólnie, Makrolidy. Kod ATC: J01FA09
Mechanizm działania Klarytromycyna, półsyntetyczna pochodna erytromycyny, działa przeciwbakteryjne przez wiązanie się z podjednostką 50S rybosomu wrażliwych bakterii i hamuje syntezę białek w ich komórkach. Klarytromycyna działa silnie bakteriobójczo na różne tlenowe i beztlenowe bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne. Minimalne stężenia hamujące (MIC) klarytromycyny są na ogół dwukrotnie mniejsze niż wartości MIC erytromycyny.
Metabolit klarytromycyny – pochodna 14-hydroksy, również ma działanie przeciwbakteryjne. Wartości MIC tego metabolitu są równe lub dwa razy większe niż MIC związku macierzystego. Wyjątek stanowi Haemophilus influenzae, wobec którego 14-hydroksy metabolit jest 2 razy bardziej aktywny od związku macierzystego.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne (PK/PD) Klarytromycyna podlega rozległej dystrybucji do tkanek i płynów ustrojowych. Ze względu na znaczące przenikanie do tkanek, jej stężenie w komórkach jest większe niż w surowicy. Nie ustalono jednoznacznie najistotniejszych parametrów farmakodynamicznych, które pozwoliłyby przewidzieć aktywność makrolidów. Czas, w którym stężenie klarytromycyny utrzymuje się powyżej minimalnego stężenia hamującego (T>MIC), może najlepiej korelować z jej skutecznością. Jednak zastosowanie parametrów odnoszących się do stężenia w osoczu może nie prognozować dokładnie skuteczności w przypadku zakażeń układu oddechowego ze względu na większe niż w osoczu stężenia klarytromycyny osiągane w tkankach dróg oddechowych i płynie na powierzchni śródbłonka.
Mechanizm oporności Mechanizmy oporności na antybiotyki makrolidowe obejmują zmianę docelowego miejsca wiązania na rybosomach lub modyfikację i (lub) aktywne usuwanie antybiotyku z komórki. W rozwoju oporności mogą uczestniczyć chromosomy lub plazmidy; oporność może być indukowalna lub konstytutywna. Bakterie oporne na makrolidy wytwarzają enzymy, które powodują metylację resztek adeniny w RNA rybosomów, hamując w konsekwencji wiązanie antybiotyku z rybosomem. Bakterie oporne na makrolidy wykazują na ogół krzyżową oporność na linkozamidy i streptograminy grupy B na skutek metylacji miejsca wiązania na rybosomach. Klarytromycyna również należy do silnych induktorów enzymu metylazy. Ponadto makrolidy działają bakteriostatycznie, hamując aktywność peptydylotransferazy rybosomów. Istnieje pełna krzyżowa oporność między klarytromycyną, erytromycyną i azytromycyną. Gronkowce oporne na metycylinę i oksacylinę (MRSA) oraz szczepy Streptococcus pneumoniae oporne na penicylinę są oporne na wszystkie dostępne obecnie antybiotyki beta-laktamowe i makrolidy, takie jak klarytromycyna.
Stężenia graniczne
Niżej wymieniono stężenia graniczne według EUCAST (ang. European Committee for Antimicrobial Susceptibility) w wersji 1.2 z 20.12.2010 roku, które wyróżniają drobnoustroje wrażliwe i oporne na klarytromycynę:
związane z gatunkiem bakterii B,C
Patogeny Wrażliwe ≤ (mg/l) Oporne > (mg/l) Enterobacteriaceae - - Pseudomonas spp. - - Acinetobacter spp. - - Staphylococcus spp. 1 2 Enterococcus spp. - - Streptococcus grup A, B, C, G 0,25 0,5 Streptococcus pneumoniae D
Inne paciorkowce IE IE Haemophilus influenzae 1 32 Moraxella catarrhalis 0,25 0,5 Neisseria gonorrhoeae - - Neisseria meningitidis - - Gram-dodatnie bakterie beztlenowe (oprócz Clostridium difficile) - - Gram-ujemne bakterie beztlenowe - - Stężenia graniczne
niezwiązane z gatunkiem bakterii
A
niezwiązane z gatunkiem bakterii ustalano głównie na podstawie danych PK/PD i są one niezależne od rozkładu wartości MIC dla poszczególnych gatunków. Mają zastosowanie tylko w przypadku gatunków niewymienionych w tabeli lub odnośnikach. Jednak dane farmakodynamiczne do obliczenia niezwiązanych z gatunkiem stężeń granicznych
makrolidów, linkozamin i streptogramin nie są mocne, stąd oznaczenie „IE” (ang. insufficient evidence). B
klarytromycynę i roksytromycynę) można zastosować dane dla erytromycyny. C
szczepów). D
klinicznymi jest niewielka. Dlatego ustalone stężenia graniczne makrolidów i pokrewnych antybiotyków zaliczyły typowe szczepy H. influenzae do kategorii pośredniej wrażliwości. IE Brak wystarczających dowodów na to, że zakażenia wywołane przez wymienione gatunki mogą być leczone tym rodzajem antybiotyku.
Klarytromycynę stosuje się w eradykacji H.pylori. Wartość MIC ≤0,25 μg/ml została określona przez CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute), jako stężenie graniczne dla szczepów wrażliwych.
Wrażliwość
Rozpowszechnienie oporności wybranych gatunków drobnoustrojów może się różnić w zależności od lokalizacji geograficznej i czasu. Dla oceny oporności konieczne są dane lokalne, zwłaszcza w przypadku leczenia ciężkich zakażeń. W razie konieczności, jeżeli częstość występowania oporności na danym obszarze jest tak duża, że przydatność leku (przynajmniej w niektórych rodzajach zakażeń) może budzić wątpliwości, należy zasięgnąć porady specjalisty.
Patogeny, u których może wystąpić problem oporności nabytej: rozpowszechnienie oporności jest równe lub większe niż 10% w co najmniej jednym kraju Unii Europejskiej.
Gatunki zwykle wrażliwe Tlenowe bakterie Gram-dodatnie Corynebacterium diphteriae Streptococcus grupy F Tlenowe bakterie Gram-ujemne Bordetella pertussis Legionella spp. Moraxella catarrhalis Pasteurella multocida Bakterie beztlenowe Clostridum spp. inne niż C. difficile Inne drobnoustroje Chlamydia trachomatis Chlamydia pneumoniae Clamydophila psitacci Mycobacterium spp. Mycoplasma pneumoniae Gatunki, w których może wystąpić problem oporności nabytej Tlenowe bakterie Gram-dodatnie Enterococcus spp. +
Staphylococcus aureus (wrażliwe i oporne na metycylinę + ) Staphylococcus epidermidis +
Streptococcus grup A * , B, C, G Streptococcus viridans Streptococcus pneumoniae *+
Tlenowe bakterie Gram-ujemne Haemophilus infuenzae §
Helicobacter pylori Bakterie beztlenowe Bacteroides spp. Peptococcus / Peptostreptococcus spp. Drobnoustroje z wrodzoną opornością Tlenowe bakterie Gram-ujemne Acinetobacter Enterobacteriaceae Pseudomonas aeruginosa Bakterie beztlenowe Fusobacterium spp. Inne drobnoustroje Mycobacterium tuberculosis
#
*
szczepów). + Wskazuje gatunki, wśród których dużą oporność (np. większą niż 50%) obserwowano na jednym lub więcej obszarów/krajów/regionów Unii Europejskiej. §
H.infuenzae były klasyfikowane jako średnio wrażliwe.
Inne informacje
Wrażliwość i oporność Streptococcus pneumoniae i Streptococcus spp. na klarytromycynę można przewidzieć na podstawie badania erytromycyny. Większość dostępnych danych klinicznych z kontrolowanych, randomizowanych badań klinicznych wskazuje, że klarytromycyna w dawce 500 mg dwa razy na dobę w skojarzeniu z innym antybiotykiem, np. amoksycyliną lub metronidazolem oraz np. omeprazolem (podawanym w odpowiedniej dawce) przez 7 dni zapewnia >80% eradykację H. pylori u pacjentów z chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy. Zgodnie z oczekiwaniami, znacząco słabszą eradykację obserwowano u pacjentów, od których izolaty H. pylori wykazywały początkową oporność na metronidazol. Dlatego przy wyborze odpowiedniego schematu leczenia eradykacyjnego zakażenia H. pylori należy brać pod uwagę informację na temat rozpowszechnienia oporności na danym terenie i lokalne wytyczne terapeutyczne. Ponadto u pacjentów z utrzymującym się zakażeniem należy rozważyć możliwość rozwoju wtórnej oporności na lek przeciwbakteryjny (jeśli szczepy bakterii początkowo wykazywały wrażliwość) przy wyborze nowego schematu leczenia.
Wchłanianie Klarytromycyna jest szybko i dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego (głównie w jelicie czczym), ale podana doustnie podlega znacznemu metabolizmowi pierwszego przejścia. Całkowita biodostępność tabletki klarytromycyny o mocy 250 mg wynosi około 50%. Biodostępność zawiesiny jest identyczna lub nieznacznie większa niż biodostępność tabletek. Profil farmakokinetyczny zawiesiny u dzieci odpowiada profilowi farmakokinetycznemu zawiesiny u dorosłych. Pokarm nieznacznie opóźnia wchłanianie, ale nie wpływa na biodostępność, dlatego klarytromycynę można podawać niezależnie od posiłków. Ze względu na budowę chemiczną (6-O-metyloerytromycyna) klarytromycyna jest prawie oporna na rozkład przez kwas solny w żołądku. Największe stężenia klarytromycyny w osoczu, wynoszące 1 do 2 μg/ml, obserwowano u dorosłych po doustnym podaniu stężenie w osoczu wynosiło 2,8 μg/ml. U dzieci obserwowano następujące średnie wartości parametrów w stanie stacjonarnym, uzyskane po podaniu dziewiątej dawki klarytromycyny 7,5 mg/kg mc. dwa razy na dobę: C max
max
wartości dla 14-hydroksy metabolitu wynosiły 1,64 μg/ml, 6,69 μgh/ml i 2,7 godziny.
Po podaniu klarytromycyny w dawce 250 mg dwa razy na dobę mikrobiologicznie czynny metabolit 14-hydroksylowy uzyskuje największe stężenie w osoczu 0,6 μg/ml. Stan stacjonarny uzyskuje się w ciągu 2 dni podawania leku.
Dystrybucja Klarytromycyna przenika łatwo do różnych kompartmentów, a szacowana objętość dystrybucji wynosi 200-400 l. Klarytromycyna osiąga w niektórych tkankach stężenia kilkakrotnie większe niż we krwi. Zwiększone stężenia stwierdzono zarówno w ścięgnach, jak i w tkance płucnej. Klarytromycyna przenika również do śluzu żołądk owego.
Klarytromycyna stosowana w dawkach leczniczych wiąże się z białkami osocza w około 70%.
Metabolizm i wydalanie Klarytromycyna jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie z udziałem enzymów układu cytochromu P450. Opisano trzy metabolity: N-demetyloklarytromycynę, dekladynozyloklarytromycynę i 14-hydroksyklarytromycynę.
Farmakokinetyka klarytromycyny jest nieliniowa ze względu na wysycenie metabolizmu wątrobowego po podaniu dużych dawek leku. Okres półtrwania w fazie eliminacji po podaniu klarytromycyny w dawce 250 mg dwa razy na dobę wynosi od 2 do 4 godzin i wydłuża się do dwa razy na dobę okres półtrwania czynnego 14-hydroksylowego metabolitu wynosi od 5 do 6 godzin.
Około 20-40% klarytromycyny wydalane jest w postaci niezmienionej w moczu. Odsetek ten zwiększa się wraz ze zwiększeniem dawki. Dodatkowo 10-15% wydalane jest w moczu jako 14-hydroksylowy metabolit. Pozostała część wydalana jest z kałem. Niewydolność nerek jest przyczyną zwiększenia stężenia klarytromycyny w osoczu, jeśli dawka leku nie zostanie zmniejszona. Oszacowany całkowity klirens osoczowy wynosi około 700 ml/min (11,7 ml/s), a klirens nerkowy około 170 ml/min (2,8 ml/s).
Szczególne grupy pacjentów Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: zmniejszona wydolność nerek powoduje zwiększenie w osoczu stężenia klarytromycyny i jej czynnego metabolitu.
W trwających 4 tygodnie badaniach na zwierzętach wykazano, że działanie toksyczne klarytromycyny jest zależne od dawki i czasu leczenia. U wszystkich gatunków zwierząt pierwsze objawy działania toksycznego obserwowano w wątrobie, a u psów i małp uszkodzenia pojawiały się w ciągu 14 dni. Nie jest znana dokładna wielkość ogólnoustrojowej ekspozycji, przy której występuje takie działanie toksyczne, ale dawki toksyczne (300 mg/kg mc./dobę) były na pewno większe niż zalecane dawki lecznicze u ludzi. Innymi tkankami, które podlegały toksycznemu działaniu klarytromycyny, były m.in. żołądek, grasica i inne tkanki limfoidalne, a także nerki. Tylko u psów podanie prawie leczniczych dawek powodowało zapalenie spojówek i łzawienie. Po podaniu dawki 400 mg/kg mc./dobę u niektórych psów i małp wystąpiło zmętnienie i (lub) obrzęk rogówki.
Badania in vitro i in vivo nie wykazały genotoksycznego działania klarytromycyny. Badania toksycznego wpływu na rozród wykazały, że klarytromycyna podawana dożylnie królikom w dawce dwukrotnie większej od dawki klinicznej i podawana doustnie małpom w dawce 10-krotnie większej od dawki klinicznej zwiększała częstość samoistnych poronień. Dawki te związane były z działaniem toksycznym na organizm matki. W badaniach na szczurach nie obserwowano działania embriotoksycznego ani teratogennego. Jednak w dwóch badaniach obserwowano wrodzone wady dotyczące układu sercowo-naczyniowego u szczurów po podaniu dawki 150 mg/kg mc./dobę. U myszy po podaniu dawek 70 razy większych od dawki klinicznej częstość rozszczepienia podniebienia wahała się od 3 do 30%.
Obecność klarytromycyny stwierdzano w mleku samic w okresie laktacji.
U trzydniowych myszy i szczurów wartości LD 50
zwierząt. Profil toksyczności u młodych zwierząt był podobny do stwierdzanego u dorosłych osobników, chociaż w niektórych badaniach opisywano zwiększenie działania nefrotoksycznego u noworodków szczura. U młodych zwierząt notowano również nieznaczne zmniejszenie liczby erytrocytów, płytek krwi i leukocytów.
Nie badano rakotwórczego działania klarytromycyny.
Poloksamer 188 Powidon K-30 Hypromeloza Makrogol 6000 Tytanu dwutlenek (E 171) Kopolimer (1:1) kwasu metakrylowego i etylu akrylanu Trietylu cytrynian Glicerolu monostearynian Polisorbat 80 Sacharoza Maltodekstryna Potasu sorbinian Krzemionka koloidalna bezwodna Guma ksantan Smak ponczu owocowego (naturalne i sztuczne substancje smakowe, w tym maltodekstryna, skrobia modyfikowana, sód i maltol).
Nie dotyczy.
Przygotowana zawiesina: 14 dni
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Przygotowana zawiesina: nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.
Butelki z HDPE o pojemności 60 ml, 120 ml i 240 ml z zakrętką z PP zabezpieczającą przed dostępem dzieci, ze strzykawką miarową z PE/PP (5 ml), z podziałką 2,5 ml, 3,75 ml i 5,0 ml lub łyżką miarową z PE/PP z podziałką 1,25 ml, 2,5 ml i 5,0 ml.
Lekoklar 125 mg/5 ml Wielkość opakowań: 34,1 g granulatu do sporządzenia 50 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 29,5 ml) lub 41,0 g granulatu do sporządzenia 60 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 35,4 ml) lub 54,6 g granulatu do sporządzenia 80 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 47,2 ml) lub 68,3 g granulatu do sporządzenia 100 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 59,0 ml) lub 81,9 g granulatu do sporządzenia 120 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 70,8 ml).
Lekoklar 250 mg/5 ml Wielkość opakowań: (konieczna ilość wody: 28,5 ml) lub 41,0 g granulatu do sporządzenia 60 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 34,2 ml) lub 54,6 g granulatu do sporządzenia 80 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 45,6 ml) lub 68,3 g granulatu do sporządzenia 100 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 57,0 ml).
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Do butelki należy wlać dwie trzecie należnej ilości wody, następnie dokładnie wstrząsnąć i dopełnić wodą do znaczka na butelce. Ponownie wstrząsnąć. Butelkę należy wstrząsać przed każdym podaniem produktu leczniczego.
Po wymieszaniu z wodą produkt leczniczy tworzy białą lub beżową zawiesinę.
Jeśli dawkę produktu podaje się strzykawką dozującą, w szyjkę butelki należy włożyć łącznik do strzykawki.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10
Lekoklar 125 mg/5 ml Pozwolenie nr 19875 Lekoklar 250 mg/5 ml Pozwolenie nr 19876
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 14.03.2012 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 29.08.2018 r.
01.05.2024 r.
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Lekoklar, 1 25 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej Lekoklar, 250 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Lekoklar, 125 mg/5 ml
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: Każde 5 ml gotowej do użycia zawiesiny zawiera 2,4 g sacharozy.
Lekoklar, 250 mg/5 ml
Substancja pomocnicza o znanym działaniu Każde 5 ml gotowej do użycia zawiesiny zawiera 2,4 g sacharozy.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Granulat do sporządzania zawiesiny doustnej
Granulat o barwie białej do beżowej.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Lekoklar jest wskazany u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat w leczeniu następujących ostrych i przewlekłych zakażeń wywołanych przez wrażliwe bakterie: zakażenia górnych dróg oddechowych, takie jak zapalenie migdałków i (lub) zapalenie gardła, gdy zastosowanie antybiotyków beta-laktamowych nie jest właściwe; ostre zapalenie ucha środkowego u dzieci; zakażenia dolnych dróg oddechowych, takie jak pozaszpitalne zapalenie płuc; zapalenie zatok i zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat; zakażenia skóry i tkanek miękkich o nasileniu lekkim do umiarkowanego.
W skojarzeniu z odpowiednim schematem leczenia przeciwbakteryjnego i lekiem przeciwwrzodowym w celu eradykacji Helicobacter pylori u dorosłych pacjentów z chorobą wrzodową związaną z zakażeniem H.pylori (patrz punkt 4.2).
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie produktu Lekoklar zależy od stanu klinicznego pacjenta i w każdym przypadku musi być ustalane przez lekarza.
Dorośli i młodzież Dawka standardowa: zwykle stosuje się 250 mg dwa razy na dobę. Leczenie dużą dawk ą (ciężkie zakażenia): w leczeniu ciężkich zakażeń zwykle stosowaną dawkę można zwiększyć do 500 mg dwa razy na dobę.
Eliminacja Helicobacter pylori u dorosłych U pacjentów z chorobą wrzodową żołądka i (lub) dwunastnicy związaną z zakażeniem H.pylori klarytromycyna w dawce 500 mg dwa razy na dobę stanowi element terapii trójlekowej pierwszego rzutu. Należy uwzględnić krajowe zalecenia dotyczące eradykacji Helicobacter pylori.
Dawkowanie w zaburzeniach czynności nerek Maksymalną zalecaną dawkę należy zmniejszać proporcjonalnie do stopnia zaburzenia czynności nerek.
U pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 30 ml/min dawkę należy zmniejszyć o połowę do pacjentów nie powinien być dłuższy niż 14 dni.
Dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat Zalecana dawka wynosi 7,5 mg/kg mc. dwa razy na dobę.
Lekoklar, 125 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej:
Masa ciała Wiek Dawkowanie
Lekoklar, 250 mg/5 ml, granulat do sporządzania zawiesiny doustnej:
Masa ciała Wiek Dawkowanie
Dawkę dla dzieci o masie ciała mniejszej niż 8 kg należy ustalać na podstawie masy ciała.
U dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat przeprowadzono badania kliniczne z zastosowaniem klarytromycyny w zawiesinie. Dlatego dzieci w wieku poniżej 12 lat powinny otrzymywać klarytromycynę w tej postaci (granulat do sporządzania zawiesiny doustnej).
Doświadczenie dotyczące leczenia dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy jest ograniczone.
Nie dowiedziono skuteczności produktu leczniczego w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc u dzieci w wieku poniżej 3 lat.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i klirensem kreatyniny mniejszym niż 30 ml/min, dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o połowę (tzn. do 7,5 mg/kg mc. raz na dobę), a leczenie nie powinno trwać dłużej niż 14 dni.
Czas trwania leczenia Długość leczenia produktem Lekoklar zależy od stanu klinicznego pacjenta, ale w każdym przypadku musi ustalić to lekarz.
• Leczenie dzieci do 12 lat trwa zazwyczaj od 5 do 10 dni. • Leczenie dorosłych i młodzieży trwa zazwyczaj od 6 do 14 dni. • Leczenie należy kontynuować przez co najmniej 2 dni po ustąpieniu objawów. • Leczenie zakażeń wywołanych przez Streptococcus pyogenes (paciorkowce beta-hemolizujące) powinno trwać co najmniej 10 dni. • Leczenie skojarzone w celu eradykacji zakażenia H. pylori (np. klarytromycyną 500 mg dwa razy na dobę w skojarzeniu z amoksycyliną 1000 mg dwa razy na dobę i omeprazolem 20 mg dwa razy na dobę) należy kontynuować przez 7 dni.
Sposób stosowania Przed podaniem granulat należy rozpuścić w wodzie (patrz punkt 6.6). Do podania przygotowanej zawiesiny należy użyć strzykawki miarowej z PE/PP lub polipropylenowej łyżki dozującej.
Granulat do sporządzania zawiesiny doustnej pozostały w jamie ustnej może mieć gorzki posmak. Można temu zapobiec, jedząc lub pijąc cokolwiek bezpośrednio po przyjęciu zawiesiny.
Klarytromycynę można podawać niezależnie od posiłków. Pokarm nie wpływa na biodostępność klarytromycyny, a tylko nieznacznie opóźnia początek jej wchłaniania.
4.3 Przeciwwskazania
Stosowanie produktu Lekoklar jest przeciwwskazane u pacjentów z rozpoznaną nadwrażliwością na substancję czynną, inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie klarytromycyny z następującymi lekami : astemizol, cyzapryd, domperydon, pimozyd i terfenadyna, gdyż może to spowodować wydłużenie odstępu QT i zaburzenia rytmu serca, w tym częstoskurcz komorowy, migotanie komór i zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes (patrz punkty 4.4 i 4.5).
Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie z tikagrelorem, iwabradyną lub ranolazyną.
Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i alkaloidów sporyszu (np. ergotaminy lub dihydroergotaminy) jest przeciwwskazane ze względu na możliwość zatrucia sporyszem (patrz punkt 4.5).
Klarytromycyny nie należy stosować u pacjentów z wydłużeniem odstępu QT (wrodzonym lub udokumentowanym nabytym) lub komorowymi zaburzeniami rytmu serca (w tym również typu torsade de pointes) w wywiadzie, patrz punkty 4.4 i 4.5.
Klarytromycyny nie należy stosować jednocześnie z inhibitorami reduktazy HMG-CoA (statynami), które podlegają znacznemu metabolizmowi w udziałem CYP3A4 (lowastatyna lub symwastatyna), ze względu na zwiększone ryzyko miopatii, w tym rabdomiolizy (patrz punkty 4.4 i 4.5).
Podawanie klarytromycyny równocześnie z lomitapidem jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.5).
Produktu leczniczego Lekoklar nie należy podawać pacjentom z zaburzeniami elektrolitowymi (hipokaliemią lub hipomagnezemią, ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT).
Klarytromycyny nie należy stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby współistniejącą z zaburzeniami czynności nerek.
Tak jak w przypadku innych silnych inhibitorów CYP3A4, klarytromycyny nie należy stosować u pacjentów przyjmującym kolchicynę.
Jednoczesne podawanie doustne klarytromycyny i midazolamu jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Lekarz nie powinien przepisywać klarytromycyny kobietom w ciąży bez uważnej oceny stosunku korzyści do ryzyka, zwłaszcza w ciągu pierwszych trzech miesięcy ciąży (patrz punkt 4.6).
Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (patrz punkt 4.2).
Klarytromycyna jest metabolizowana głównie przez wątrobę, dlatego należy zachować ostrożność podczas stosowania antybiotyku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, a także u pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek.
Podczas stosowania klarytromycyny zgłaszano zaburzenia czynności wątroby, w tym zwiększoną aktywność enzymów wątrobowych oraz wątrobowokomórkowe i (lub) cholestatyczne zapalenie wątroby z żółtaczką lub bez niej. Te zaburzenia czynności wątroby mogą być ciężkie i zwykle są odwracalne. Notowano przypadki niewydolności wątroby zakończonej zgonem (patrz punkt 4.8). Niektórzy pacjenci mogą mieć istniejącą wcześniej chorobę wątroby lub mogą przyjmować inne produkty lecznicze o działaniu hepatotoksycznym. Pacjentom należy zalecić, aby w razie wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych rozwijającej się choroby wątroby, takich jak jadłowstręt, żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, świąd lub tkliwość brzucha, przerwali leczenie i skontaktowali się z lekarzem.
Podczas stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych (w tym makrolidów) opisywano występowanie rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Podczas stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym klarytromycyny, obserwowano biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile (ang. CDAD - Clostridium difficile-associated diarrhoea) o nasileniu od lekkiej biegunki do zakończonego zgonem rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy. Stosowanie leków przeciwbakteryjnych zmienia prawidłową florę jelita grubego, co może spowodować nadmierny wzrost C. difficile. Możliwość CDAD należy rozważyć u wszystkich pacjentów, u których po leczeniu antybiotykiem wystąpi biegunka. Konieczna jest ścisła obserwacja kliniczna pacjenta, gdyż przypadki CDAD opisywano po ponad 2 miesiącach od zastosowania leków przeciwbakteryjnych. Dlatego należy rozważyć przerwanie leczenia klarytromycyną, niezależnie od wskazania do jej stosowania. Należy przeprowadzić badania mikrobiologiczne i rozpocząć odpowiednie leczenie. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit.
Istnieją doniesienia z okresu po wprowadzeniu produktu do obrotu o toksycznym działaniu kolchicyny stosowanej jednocześnie z klarytromycyną, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Niektóre z doniesień dotyczyły pacjentów z niewydolnością nerek. U pewnej liczby pacjentów działanie to zakończyło się zgonem (patrz punkt 4.5). Jednoczesne zastosowanie obu produktów leczniczych jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Zaleca się zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i triazolobenzodiazepin, takich jak triazolam i podawany dożylnie lub podpoliczkowo (na śluzówkę jamy ustnej) midazolam (patrz punkt 4.5).
Zaleca się zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i innych produktów leczniczych o działaniu ototoksycznym, zwłaszcza aminoglikozydów. W trakcie leczenia i po jego zakończeniu należy kontrolować czynność układu przedsionkowego i narządu słuchu.
Zdarzenia sercowo-naczyniowe Podczas stosowania makrolidów (w tym klarytromycyny) obserwowano wydłużenie fazy repolaryzacji serca i odstępu QT, stwarzające ryzyko zaburzeń rytmu serca i zaburzeń typu torsade de pointes (patrz punkt 4.8). Ze względu na to, że wymienione niżej sytuacje mogą prowadzić do zwiększonego ryzyka komorowych zaburzeń rytmu (w tym zaburzeń rytmu typu torsade de pointes), klarytromycynę należy stosować ostrożnie u następujących pacjentów:
- z chorobą niedokrwienną serca, z ciężką niewydolnością serca, z zaburzeniami przewodzenia lub istotną klinicznie bradykardią - z zaburzeniami elektrolitowymi. Klarytromycyny nie wolno stosować u pacjentów z hipokaliemią (patrz punkt 4.3) - przyjmujących jednocześnie inne produkty lecznicze, które wydłużają odstęp QT (patrz punkt 4.5).
Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z astemizolem, cyzaprydem, pimozydem i terfenadyną jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Klarytromycyny nie wolno stosować u pacjentów z wrodzonym lub udokumentowanym nabytym wydłużeniem odstępu QT bądź z komorowymi zaburzeniami rytmu serca w wywiadzie (patrz punkt 4.3).
Wyniki badań oceniających ryzyko działania niepożądanego makrolidów na układ sercowo- naczyniowy są zmienne. W niektórych badaniach obserwacyjnych stwierdzono rzadkie, krótkoterminowe ryzyko zaburzeń rytmu serca, zawału mięśnia sercowego lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, związane ze stosowaniem makrolidów, w tym klarytromycyny. Przepisując klarytromycynę należy brać pod uwagę zarówno te obserwacje, jak i korzyści terapeutyczne z zastosowania leku.
Zapalenie płuc Ze względu na narastającą oporność Streptococcus pneumoniae na makrolidy ważne jest zbadanie wrażliwości bakterii przed przepisaniem klarytromycyny do leczenia pozaszpitalnego zapalenia płuc. W leczeniu szpitalnego zapalenia płuc klarytromycynę należy stosować w skojarzeniu z odpowiednimi dodatkowymi antybiotykami.
Zakażenie skóry i tkanek miękkich o nasileniu lekkim do umiarkowanego Zakażenia te są najczęściej wywołane przez Staphylococcus aureus i Streptococcus pyogenes, a oba gatunki bakterii mogą być oporne na makrolidy. Dlatego ważne jest przeprowadzenie badania wrażliwości. Jeśli nie można zastosować antybiotyków beta-laktamowych (np. z powodu uczulenia), lekiem pierwszego wyboru może być inny antybiotyk, taki jak klindamycyna. Obecnie uznaje się, że makrolidy odgrywają rolę w leczeniu niektórych zakażeń skóry i tkanek miękkich, np. łupieżu rumieniowego wywołanego przez Corynebacterium minutissimum, trądziku pospolitego i róży oraz w przypadkach, gdy nie można zastosować penicyliny.
W razie wystąpienia ciężkich, ostrych reakcji nadwrażliwości, takich jak anafilaksja, poważne niepożądane reakcje skórne (np. ostra uogólniona osutka krostkowa [ang. acute generalised exanthematous pustulosis, AGEP], zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka [zespół Lyella] i wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi [ang. drug rash with eosinophilia and systemic symptoms, DRESS]), leczenie klarytromycyną należy natychmiast przerwać i pilnie zastosować odpowiednie leczenie.
Klarytromycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących produkty lecznicze pobudzające aktywność izoenzymu CYP3A4 (patrz punkt 4.5).
Inhibitory reduktazy HMG-CoA (statyny) Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z lowastatyną lub symwastatyną jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3), a jej stosowanie z innymi statynami wymaga ostrożności. Istnieją doniesienia o wystąpieniu rabdomiolizy u pacjentów przyjmujących jednocześnie klarytromycynę i statyny. Jeśli takie leczenie skojarzone jest konieczne, należy obserwować, czy u pacjentów nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe miopatii i stosować statynę w najmniejszej zarejestrowanej dawce. Należy rozważyć podanie statyny, której metabolizm nie zależy od enzymu CYP3A (np. fluwastatyny), patrz punkt 4.5.
Leki przeciwcukrzycowe podawane doustnie/insulina Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i doustnych leków hipoglikemizujących (takich jak pochodne sulfonylomocznika) i (lub) insuliny może spowodować znaczną hipoglikemię. Zaleca się ścisłe kontrolowanie glikemii (patrz punkt 4.5).
Leki przeciwzakrzepowe podawane doustnie Podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i warfaryny istnieje ryzyko ciężkiego krwotoku i istotnego zwiększenia wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR) oraz wydłużenia czasu protrombinowego (patrz punkt 4.5). Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych o działaniu bezpośrednim, takich jak dabigatran, rywaroksaban, apiksaban i edoksaban, szczególnie u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia krwawienia (patrz punkt 4.5). U pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę i doustne leki przeciwzakrzepowe należy często kontrolować wartość obu wskaźników.
Każde leczenie przeciwbakteryjne, np. klarytromycyną, w celu eradykacji H. pylori może spowodować pojawienie się opornych drobnoustrojów.
Tak jak w przypadku innych antybiotyków, długotrwałe stosowanie klarytromycyny może spowodować nadmierny wzrost niewrażliwych bakterii lub grzybów. W razie nadkażenia należy ostawić klarytromycynę i zastosować odpowiednie leczenie.
Należy również zwrócić uwagę na możliwość krzyżowej oporności między klarytromycyną a innymi antybiotykami makrolidowymi, a także linkomycyną i klindamycyną.
Klarytromycyna jest inhibitorem izoenzymu CYP3A4, dlatego jednoczesne jej stosowanie z produktami leczniczymi metabolizowanymi w znacznym stopniu przez ten izoenzym należy ograniczyć do sytuacji, gdy jest to ściśle wskazane (patrz punkt 4.5).
Możliwe jest zaostrzenie lub nasilenie objawów miastenii.
Lekoklar zawiera sacharozę i sód Produkt leczniczy zawiera 2,4 g sacharozy w 5 ml gotowej do użycia zawiesiny. Należy to uwzględnić u pacjentów z cukrzycą. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.
Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy produkt leczniczy uznaje się za „wolny od sodu”.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Stosowanie następujących produktów leczniczych jest ściśle przeciwwskazane ze względu na możliwość ciężkich skutków interakcji lekowych
Astemizol, cyzapryd, domperydon, pimozyd i terfenadyna U pacjentów otrzymujących jednocześnie cyzapryd i klarytromycynę notowano zwiększone stężenie cyzaprydu. Może to spowodować wydłużenie odstępu QT i zaburzenia rytmu serca, włącznie z częstoskurczem komorowym, migotaniem komór i zaburzeniami rytmu typu torsade de pointes. Podobne działania obserwowano u pacjentów przyjmujących jednocześnie klarytromycynę i pimozyd (patrz punkt 4.3).
Istnieją doniesienia, że makrolidy zmieniają metabolizm terfenadyny, prowadząc do zwiększenia jej stężenia i sporadycznie do związanych z tym zaburzeń rytmu serca, takich jak wydłużenie odstępu QT, częstoskurcz komorowy, migotanie komór i zaburzenia rytmu typu torsade de pointes (patrz punkt 4.3). W jednym badaniu z udziałem 14 zdrowych ochotników jednoczesne podawanie klarytromycyny i terfenadyny powodowało dwu- do trzykrotnego zwiększenie stężenia w osoczu kwasowego metabolitu terfenadyny i wydłużenie odstępu QT, ale bez klinicznie widocznych objawów. Podobne działania obserwowano po jednoczesnym podaniu astemizolu i innych makrolidów.
Ergotamina/dihydroergotamina Doniesienia z okresu po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu wskazują, że jednoczesne stosowanie klarytromycyny i ergotaminy lub dihydroergotaminy powoduje ostre zatrucie sporyszem, które charakteryzuje się skurczem naczyń krwionośnych i niedokrwieniem kończyn oraz innych tkanek, w tym ośrodkowego układu nerwowego. Skojarzone stosowanie klarytromycyny i tych produktów leczniczych jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Doustnie podawany midazolam Podczas jednoczesnego podawania midazolamu z klarytromycyną w tabletkach (500 mg dwa razy na dobę), AUC midazolamu po doustnym podaniu zwiększyło się 7-krotnie. Jednoczesne doustne podawanie midazolamu i klarytromycyny jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Inhibitory reduktazy HMG-CoA (statyny) Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z lowastatyną lub symwastatyną jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3), gdyż statyny te są w znacznym stopniu metabolizowane przez CYP3A4 i jednoczesne stosowanie z klarytromycyną powoduje zwiększenie ich stężenia w osoczu, zwiększając ryzyko miopatii i rabdomiolizy. Istnieją doniesienia o wystąpieniu rabdomiolizy u pacjentów przyjmujących jednocześnie klarytromycynę i te statyny. Jeśli leczenie klarytromycyną jest konieczne, należy w tym czasie wstrzymać stosowanie lowastatyny lub symwastatyny.
Należy zachować ostrożność podczas stosowania klarytromycyny ze statynami. Jeśli takie leczenie skojarzone jest konieczne, należy podawać statynę w najmniejszej zarejestrowanej dawce. Należy rozważyć podanie statyny, której metabolizm nie zależy od enzymu CYP3A (tj. fluwastatyna). Należy obserwować, czy u pacjentów nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe miopatii.
Podawanie klarytromycyny równocześnie z lomitapidem jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko znacznego zwiększenia aktywności aminotransferaz (patrz punkt 4.3).
Wpływ innych produktów leczniczych na klarytromycynę
Produkty lecznicze indukujące izo enzym CYP3A (np. ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i ziele dziurawca) mogą pobudzać metabolizm klarytromycyny. Na skutek tego stężenie klarytromycyny może nie osiągnąć poziomu terapeutycznego, co zmniejsza jej skuteczność. Ponadto może być konieczne kontrolowanie stężenia danego induktora CYP3A w osoczu, gdyż może się ono zwiększać na skutek hamowania aktywności CYP3A przez klarytromycynę (należy również zapoznać się z Charakterystyką Produktu Leczniczego stosowanego induktora CYP3A). Jednoczesne podawanie ryfabutyny i klarytromycyny powodowało zwiększenie stężenia ryfabutyny i zmniejszenie stężenia klarytromycyny w surowicy wraz ze zwiększeniem ryzyka zapalenia błony naczyniowej oka.
Następujące substancje czynne wpływają lub przypuszczalnie wpływają na stężenie klarytromycyny we krwi; może być konieczne dostosowanie dawki klarytromycyny lub rozważenie innego leczenia.
Efawirenz, newirapina, ryfampicyna, ryfabutyna i ryfapentyna Silne induktory metabolizmu z udziałem enzymów układu cytochromu P450, takie jak efawirenz, newirapina, ryfampicyna, ryfabutyna i ryfapentyna, mogą przyspieszać metabolizm klarytromycyny i zmniejszyć w ten sposób jej stężenie w osoczu, z jednoczesnym zwiększeniem stężenia jej aktywnego mikrobiologicznie metabolitu, 14-OH-klarytromycyny. Ponieważ aktywność mikrobiologiczna klarytromycyny i jej hydroksymetabolitu jest różna wobec różnych bakterii, zamierzony efekt leczniczy może być słabszy podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i induktorów enzymów.
Etrawiryna Etrawiryna zmniejsza ekspozycję na klarytromycynę, ale zwiększa stężenie jej czynnego metabolitu, 14-OH-klarytromycyny. Ponieważ metabolit ten wykazuje mniejszą aktywność wobec prątków z rodzaju Mycobacterium (Mycobacterium avium complex, MAC), zmienić może się całkowita aktywność wobec tego patogenu. Dlatego w leczeniu zakażenia wywołanego przez MAC należy rozważyć zastosowanie innych antybiotyków niż klarytromycyna.
Flukonazol U 21 zdrowych ochotników jednoczesne podawanie flukonazolu w dawce 200 mg na dobę i klarytromycyny w dawce 500 mg dwa razy na dobę zwiększało o 33% średnie minimalne stężenie klarytromycyny w stanie stacjonarnym (C min ) i o 18% pole powierzchni pod krzywą (AUC). Stężenie w stanie stacjonarnym czynnego metabolitu (14-OH-klarytromycyny) nie zmieniało się znacząco. Modyfikacja dawki klarytromycyny nie jest konieczna.
Rytonawir W badaniu farmakokinetycznym wykazano, że rytonawir (200 mg co 8 godzin) znacząco hamuje metabolizm jednocześnie podawanej klarytromycyny (500 mg co 12 godzin). Podczas jednoczesnego stosowania zwiększały się wartości C max , C min
niemal całkowite zahamowanie wytwarzania czynnego metabolitu, 14-OH klarytromycyny. Ze względu na szerokie okno terapeutyczne klarytromycyny zmniejszenie jej dawki nie jest prawdopodobnie konieczne u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, ale u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy rozważyć zmniejszenie dawki. U pacjentów z klirensem kreatyniny od 30 do 60 ml/min dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o 50%, a u pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 30 ml/min dawkę należy zmniejszyć o 75%. Podczas stosowania rytonawiru dawka dobowa jednocześnie stosowanej klarytromycyny nie powinna być większa niż 1 g.
Podobną modyfikację dawki należy rozważyć u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, u których rytonawir stosowany jest z innymi inhibitorami proteazy HIV jako lek nasilający właściwości farmakokinetyczne, w tym z atazanawirem i sakwinawirem (patrz niżej dwukierunkowe interakcje lekowe).
Wpływ klarytromycyny na inne produkty lecznicze
Interakcje związane z enzymem CYP3A Jednoczesne stosowanie klarytromycyny (która jest inhibitorem CYP3A) z lekiem metabolizowanym głównie przez enzym CYP3A może powodować zwiększenie jego stężenia i w konsekwencji nasilenie lub wydłużenie zarówno działania leczniczego, jak i działań niepożądanych produktu leczniczego. Stosowanie klarytromycyny jest przeciwwskazane u pacjentów otrzymujących substraty enzymu CYP3A: astemizol, cyzapryd, domperydon, pimozyd i terfenadynę, ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT i zaburzeń rytmu serca, w tym tachykardii komorowej, migotania komór i zaburzeń rytmu typu torsade de pointes (patrz punkty 4.3 i 4.4). Przeciwwskazane jest także stosowanie klarytromycyny z pochodnymi sporyszu, doustnie podawanym midazolamem, inhibitorami reduktazy HMG-CoA metabolizowanymi głównie przez izoenzym CYP3A4 (np. lowastatyna i symwastatyna), kolchicyną, tikagrelorem,
Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania klarytromycyny z innymi lekami, o których wiadomo, że są substratami enzymu CYP3A, szczególnie jeśli substrat ma wąski margines bezpieczeństwa (np. karbamazepina) i (lub) jest w znacznym stopniu metabolizowany przez ten enzym. U pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę można rozważyć dostosowanie dawkowania i, kiedy to możliwe, należy ściśle monitorować stężenia w osoczu leków metabolizowanych głównie przez enzym CYP3A. Leki lub klasy leków, które są lub przypuszczalnie są metabolizowane przez ten sam izoenzym CYP3A obejmują (ale lista ta nie jest kompletna): alprazolam, karbamazepinę, cylostazol, cyklosporynę, dyzopiramid, iburutynib, metyloprednizolon, midazolam (podawany dożylnie), omeprazol, doustne antykoagulanty (np. warfaryna, rywaroksaban, apiksaban), atypowe leki przeciwpsychotyczne (np. kwetiapina), chinidynę, ryfabutynę, syldenafil, syrolimus, takrolimus, triazolam i winblastynę. Innymi lekami metabolizowanymi w podobny sposób przez inne izoenzymy w ramach układu cytochromu P450 są m.in. fenytoina, teofilina i walproinian.
Kortykosteroidy Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z podawanymi ogólnoustrojowo lub wziewnie kortykosteroidami, które są metabolizowane głównie przez CYP3A, ze względu na możliwość zwiększonego ogólnoustrojowego narażenia na kortykosteroidy. Jeśli stosuje się je jednocześnie, należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują ogólnoustrojowe działania niepożądane kortykosteroidów.
Leki przeciwarytmiczne W okresie po wprowadzeniu klarytromycyny do obrotu opisywano zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes u pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę i chinidynę lub dyzopiramid. Podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z tymi lekami należy monitorować zapis elektrokardiograficzny w celu wykrycia wydłużenia odstępu QT. Podczas leczenia klarytromycyną należy kontrolować stężenia chinidyny i dyzopiramidu w surowicy.
W okresie po wprowadzeniu klarytromycyny do obrotu opisywano przypadki hipoglikemii związane z jednoczesnym stosowaniem klarytromycyny i dyzopiramidu. Z tego względu podczas ich jednoczesnego stosowania należy kontrolować stężenie glukozy we krwi.
Cyklosporyna, takrolimus i syrolimus Jednoczesne stosowanie doustnej klarytromycyny i cyklosporyny lub takrolimusu powodowało ponaddwukrotne zwiększenie wartości C min
działania można oczekiwać w przypadku syrolimusu. Jeśli stosowanie klarytromycyny rozpoczyna się u pacjentów otrzymujących już którykolwiek z tych leków immunosupresyjnych, trzeba ściśle kontrolować ich stężenia w osoczu, aby w razie konieczności dostosować podawaną dawkę. Jeśli klarytromycyna jest odstawiana u tych pacjentów, ponownie konieczne jest uważne kontrolowanie stężenia w osoczu cyklosporyny, takrolimusu lub syrolimusu, aby na tej podstawie dostosować ich dawkę.
Doustne leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna, rywaroksaban, apiksaban) Klarytromycyna może nasilić działanie stosowanej jednocześnie warfaryny. U pacjentów otrzymujących oba leki należy często kontrolować czas protrombinowy (patrz punkty 4.4 i 4.8).
Doustne leki przeciwzakrzepowe o działaniu bezpośrednim (DOAC) Dabigatran i edoksaban, leki z grupy DOAC, są substratami białka transportującego pompy lekowej, P-gp (glikoproteina P). Rywaroksaban i apiksaban są metabolizowane przez cytochrom CYP3A4 i także stanowią substraty P-gp. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i tych leków, szczególnie u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia krwawienia (patrz punkt 4.4).
Doustne leki przeciwcukrzycowe/insulina Podczas jednoczesnego stosowania z niektórymi lekami o działaniu hipoglikemizujacym (takimi jak nateglinid i repaglinid), zahamowanie aktywności CYP3A przez klarytromycynę może być przyczyną hipoglikemii. Zaleca się ścisłe kontrolowanie glikemii.
Omeprazol Zdrowym dorosłym osobom podawano klarytromycynę (500 mg co 8 godzin) w skojarzeniu z omeprazolem (40 mg na dobę). Jednoczesne podawanie klarytromycyny powodowało zwiększenie stężenia omeprazolu w osoczu w stanie stacjonarnym (zwiększenie wartości C max , AUC 0-24 i t 1/2
odpowiednio o 30%, 89% i 34%). Średnia wartość pH w żołądku w ciągu 24 godzin wynosiła 5,2 po podaniu samego omeprazolu i 5,7, gdy omeprazol podawano razem z klarytromycyną.
Syldenafil, tadalafil i wardenafil Każdy z tych inhibitorów fosfodiesterazy jest metabolizowany, przynajmniej częściowo, przy udziale CYP3A, a aktywność tego enzymu może być hamowana przez jednocześnie stosowaną klarytromycynę. Skojarzone stosowanie klarytromycyny z syldenafilem, tadalafilem i wardenafilem mogłoby zwiększyć ekspozycję na inhibitor fosfodiesterazy. Zmniejszenie dawek syldenafilu, tadalafilu i wardenafilu należy rozważyć podczas jednoczesnego podawania tych leków z klarytromycyną.
Teofilina, karbamazepina Wyniki badań klinicznych wskazują na niewielkie, ale znaczące statystycznie (p ≤0,05) zwiększenie stężenia krążącej teofiliny lub karbamazepiny, gdy którykolwiek z tych produktów leczniczych był podawany jednocześnie z klarytromycyną. Może być konieczne rozważenie zmniejszenia ich dawki.
Tolterodyna W głównym szlaku metabolizmu tolterodyny uczestniczy izoenzym 2D6 cytochromu P450 (CYP2D6), jednak w podgrupie populacji pozbawionej aktywności CYP2D6 metabolizm ten katalizuje CYP3A. U tych osób zahamowanie aktywności CYP3A powoduje znacząco większe stężenie tolterodyny w surowicy. U osób słabo metabolizujących z udziałem izoenzymu CYP2D6 może być konieczne zmniejszenie dawki tolterodyny stosowanej razem z inhibitorami CYP3A, takimi jak klarytromycyna.
Triazolobenzodiazepiny (np. alprazolam, midazolam, triazolam) Gdy midazolam podawano jednocześnie z tabletkami klarytromycyny (500 mg dwa razy na dobę), wartość AUC midazolamu zwiększała się 2,7-krotne po podaniu dożylnym i 7-krotnie po podaniu doustnym. Należy unikać jednoczesnego stosowania klarytromycyny i midazolamu w postaci doustnej. Pacjenta, który otrzymuje jednocześnie klarytromycynę i dożylny midazolam, należy uważnie kontrolować i w razie konieczności dostosować dawkę. Podanie substancji czynnej midazolamu na śluzówkę jamy ustnej, które umożliwiłoby ominięcie przedukładowej eliminacji substancji czynnej, prawdopodobnie będzie skutkować interakcją podobną do obserwowanej raczej po dożylnym niż po doustnym podaniu midazolamu. Te same środki ostrożności należy zachować w przypadku innych benzodiazepin metabolizowanych przez CYP3A, w tym triazolamu i alprazolamu. Klinicznie istotna interakcja benzodiazepin, których eliminacja nie zależy od CYP3A (temazepam, nitrazepam, lorazepam), z klarytromycyną jest mało prawdopodobna.
Istnieją doniesienia z okresu po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu o interakcji lekowej i jej wpływie na ośrodkowy układ nerwowy (np. senność i splątanie) podczas stosowania klarytromycyny razem z triazolamem. Zalecane jest monitorowanie pacjenta, czy nie występują u niego nasilone działania farmakologiczne na OUN.
Inne interakcje lekowe
Antybiotyki aminoglikozydowe Zaleca się zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i innych produktów leczniczych o działaniu ototoksycznym, zwłaszcza aminoglikozydów (patrz punkt 4.4).
Kolchicyna Kolchicyna jest substratem zarówno dla CYP3A, jak i białka transportowego Pgp (P-glikoproteiny). Wiadomo, że klarytromycyna i inne antybiotyki makrolidowe hamują aktywność CYP3A i Pgp. Jeśli klarytromycyna i kolchicyna stosowane są jednocześnie, hamowanie Pgp i (lub) CYP3A przez klarytromycynę może spowodować zwiększenie ekspozycji na kolchicynę(patrz punkty 4.3 i 4.4).
Digoksyna Digoksynę uznaje się za substrat dla efluksowego białka transportowego Pgp (P-glikoproteiny). Wiadomo, że klarytromycyna hamuje Pgp. Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i digoksyny może prowadzić do zwiększenia ekspozycji na digoksynę. Zwiększone stężenie digoksyny w surowicy pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę opisywano w okresie po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. U niektórych pacjentów występowały objawy kliniczne toksycznego działania digoksyny, w tym zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca. U pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie digoksyną i klarytromycyną należy uważnie kontrolować stężenie digoksyny w surowicy.
Zydowudyna Jednoczesne stosowanie doustnej klarytromycyny i zydowudyny u dorosłych pacjentów z zakażeniem HIV może powodować zmniejszenie stężenia zydowudyny w stanie stacjonarnym. Ponieważ wydaje się, że klarytromycyna zakłóca wchłanianie jednocześnie podawanej doustnie zydowudyny, działania takiego można w znacznym stopniu uniknąć stosując 4-godzinną przerw ę między podaniem obu leków. Opisanej interakcji nie notowano u dzieci z zakażeniem HIV, które otrzymywały klarytromycynę w zawiesinie razem z zydowudyną lub didezoksyinozyną. Interakcja taka jest mało prawdopodobna po podaniu klarytromycyny w infuzji dożylnej.
Fenytoina i walproinian Istnieją spontaniczne lub opublikowane doniesienia o interakcjach inhibitorów CYP3A (w tym klarytromycyny) z lekami, które nie są metabolizowane przez CYP3A (np. fenytoina i walproinian). Zaleca się oznaczenie stężenia tych leków w surowicy podczas jednoczesnego stosowania z klarytromycyną. Notowano zwiększone stężenia w surowicy.
Dwukierunkowe interakcje lekowe
Atazanawir Zarówno klarytromycyna, jak i atazanawir są substratami i inhibitorami CYP3A. Dowiedziono ich dwukierunkowej interakcji. Jednoczesne podawanie klarytromycyny (500 mg dwa razy na dobę) z atazanawirem (400 mg raz na dobę) powodowało dwukrotne zwiększenie ekspozycji na klarytromycynę i zmniejszenie o 70% ekspozycji na 14-OH-klarytromycynę oraz zwiększenie o 28% wartości AUC atazanawiru. Ze względu na szerokie okno terapeutyczne klarytromycyny nie jest konieczne zmniejszenie dawki u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny od 30 do 60 ml/min) dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o 50%, a przy wartości klirensu kreatyniny <30 ml/min dawkę tę należy zmniejszyć o 75%, stosując klarytromycynę w odpowiedniej postaci farmaceutycznej. Nie należy stosować klarytromycyny w dawkach większych niż 1000 mg/dobę razem z inhibitorami proteazy.
Antagoniści kanału wapniowego Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i antagonistów kanału wapniowego metabolizowanych przez CYP3A4 (tj. werapamil, amlodypina, diltiazem) ze względu na ryzyko niedociśnienia tętniczego. Interakcja może spowodować zwiększenie stężenia w osoczu zarówno klarytromycyny, jak i antagonisty kanału wapniowego. U pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę i werapamil obserwowano niedociśnienie tętnicze, bradyarytmię i kwasicę mleczanową.
Itrakonazol Zarówno klarytromycyna, jak i itrakonazol są substratami i inhibitorami CYP3A, co prowadzi do ich dwukierunkowej interakcji. Oba leki mogą wzajemnie zwiększać swoje stężenie w osoczu. Pacjentów otrzymujących jednocześnie itrakonazol i klarytromycynę należy uważnie obserwować, czy nie wystąpią u nich przedmiotowe i podmiotowe objawy nasilonego lub przedłużonego działania farmakologicznego.
Sakwinawir Zarówno klarytromycyna, jak i sakwinawir są substratami i inhibitorami CYP3A. Dowiedziono ich dwukierunkowej interakcji. U 12 zdrowych ochotników jednoczesne podawanie klarytromycyny (500 mg dwa razy na dobę) i sakwinawiru (w postaci miękkich kapsułek żelatynowych w dawce max
stacjonarnym były o 177% i 187% większe niż po podaniu samego sakwinawiru. Wartości AUC i C max
klarytromycyny były o około 40% większe niż po podaniu samej klarytromycyny. Dostosowanie dawki nie jest konieczne, jeśli oba leki stosowane są przez ograniczony czas w badanych dawkach i postaciach. Obserwacje dokonane podczas badań interakcji z zastosowaniem miękkich kapsułek żelatynowych mogą nie być reprezentatywne dla działań sakwinawiru w postaci kapsułek twardych. Podobnie, obserwacje z badań interakcji przeprowadzonych z użyciem samego sakwinawiru mogą nie odpowiadać działaniu notowanemu podczas leczenia sakwinawirem z rytonawirem. Jeśli sakwinawir podawany jest razem z rytonawirem, należy zwrócić uwagę na możliwy wpływ rytonawiru na klarytromycynę.
Hydroksychlorochina i chlorochina Należy zachować ostrożność podczas stosowania klarytromycyny u pacjentów przyjmujących te leki, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT, ze względu na możliwość wywoływania zaburzeń rytmu serca i ciężkich zdarzeń niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Nie określono bezpieczeństwa stosowania klarytromycyny w okresie ciąży. Zmienne dane z badań na zwierzętach oraz doświadczenie ze stosowania u ludzi wskazują, że nie można wykluczyć niepożądanego wpływu klarytromycyny na rozwój zarodka i płodu. W niektórych badaniach obserwacyjnych oceniających narażenie na klarytromycynę podczas pierwszego i drugiego trymestru stwierdzono zwiększone ryzyko poronienia w porównaniu do niestosowania antybiotyków lub stosowania innych antybiotyków w tym samym okresie. Dostępne badania epidemiologiczne dotyczące ryzyka poważnych wad wrodzonych podczas stosowania makrolidów, w tym klarytromycyny, w okresie ciąży dają sprzeczne wyniki. Dlatego nie zaleca się jej stosowania w okresie ciąży bez wnikliwej oceny stosunku korzyści do ryzyka.
Karmienie piersią Klarytromycyna przenika w małych ilościach do mleka kobiecego. Szacuje się, że niemowlę karmione wyłącznie piersią otrzymałoby około 1,7% dawki klarytromycyny dostosowanej do masy ciała matki. Dlatego u dziecka karmionego piersią może wystąpić biegunka i zakażenie grzybicze błon śluzowych. Może być konieczne przerwanie karmienia. Należy również mieć na uwadze możliwość uczulenia dziecka. Zaleca się rozważenie korzyści z leczenia dla matki wobec potencjalnego ryzyka dla niemowlęcia.
Płodność Brak dostępnych danych dotyczących wpływu klarytromycyny na płodność u ludzi. Badania płodności u szczurów nie wykazały żadnych dowodów na szkodliwe działanie.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Brak danych dotyczących wpływu klarytromycyny na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Przed podjęciem wykonywania tych czynności należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia związanych ze stosowaniem leku zawrotów głowy pochodzenia ośrodkowego lub obwodowego, splątania i dezorientacji. Zaburzenia widzenia i niewyraźne widzenie mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn (patrz punkt 4.8).
4.8 Działania niepożądane
a. Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
Najczęściej i często notowanymi reakcjami niepożądanymi związanymi z leczeniem klarytromycyną zarówno u dorosłych, jak i dzieci i młodzieży były bóle brzucha, biegunka, nudności, wymioty i zaburzenia smaku. Działania te były na ogół lekkie i odpowiadały znanemu profilowi bezpieczeństwa antybiotyków makrolidowych (patrz podpunkt b w punkcie 4.8).
Podczas badań klinicznych nie stwierdzono, aby częstości tych niepożądanych reakcji żołądkowo- jelitowych różniły się znacząco u pacjentów, którzy przebyli lub nie przebyli zakażenia prątkami.
b. Podsumowanie reakcji niepożądanych
Poniższe zestawienie przedstawia działania niepożądane notowane w trakcie badań klinicznych oraz w okresie po wprowadzeniu do obrotu klarytromycyny we wszystkich postaciach farmaceutycznych (granulat do sporządzania zawiesiny doustnej, tabletki powlekane i tabletki o przedłużonym uwalnianiu).
Działania, których związek ze stosowaniem klarytromycyny uznano za co najmniej możliwy, przedstawiono zgodnie z klasyfikacją ukła dów i narządów oraz częstością, stosując następujące definicje: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100), rzadko (≥1/10 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000) i częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Niezbyt często: zapalenie tkanki łącznej 1 , drożdżyca, zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit 2 , zakażenie 3 , zakażenie pochwy Częstość nieznana*: rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, róża
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niezbyt często: leukopenia, neutropenia 4 , trombocytemia 3 , eozynofilia Częstość nieznana*: agranulocytoza, małopłytkowość
Zaburzenia układu immunologicznego Niezbyt często: reakcja rzekomoanafilaktyczna 1 , nadwrażliwość Częstość nieznana*: reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Niezbyt często: jadłowstręt, zmniejszony apetyt
Zaburzenia psychiczne Często: bezsenność Niezbyt często: lęk, nerwowość 3
Częstość nieznana*: zaburzenia psychotyczne, stan splątania 5 , depersonalizacja, depresja, dezorientacja, omamy, nieprawidłowe sny, mania
Zaburzenia układu nerwowego Często: zaburzenia smaku, ból głowy, Niezbyt często: utrata świadomości 1 , dyskineza 1 , zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, senność 5 *, drżenia Częstość nieznana*: drgawki, brak smaku, zaburzenia węchu, brak węchu, parestezje
Zaburzenia oka Częstość nieznana*: zaburzenia widzenia, niewyraźne widzenie
Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zaburzenia słuchu, szumy uszne Częstość nieznana*: głuchota
Zaburzenia serca Niezbyt często: zatrzymanie akcji serca 1 , migotanie przedsionków 1 , wydłużenie odstępu QT w EKG, skurcze dodatkowe 1 , kołatanie serca Częstość nieznana*: zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, częstoskurcz komorowy, migotanie komór
Zaburzenia naczyniowe Często: rozszerzenie naczyń krwionośnych Częstość nieznana*: krwotok
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: astma 1 , krwawienie z nosa 2 , zator płuc
Zaburzenia żołądka i jelit Często: biegunka, wymioty, niestrawność, nudności, ból brzucha Niezbyt często: zapalenie przełyku 1 , choroba refluksowa przełyku 2 , zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie języka, rozdęcie brzucha 4 , zaparcie, suchość w jamie ustnej, odbijanie się, wzdęcia z oddawaniem gazów, ból odbytu Częstość nieznana*: ostre zapalenie trzustki, odbarwienie języka, odbarwienie zębów
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często: nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby Niezbyt często: cholestaza 4 , zapalenie wątroby 4 , zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy 4
Częstość nieznana*: niewydolność wątroby, żółtaczka wątrobowokomórkowa
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często: wysypka, nadmierne pocenie się Niezbyt często: pęcherzowe zapalenie skóry 1 , świąd, pokrzywka, wysypka grudkowo-plamista Częstość nieznana*: ciężkie skórne działania niepożądane ([ang. severe cutaneous adverse reactions, SCAR], np.: ostra uogólniona osutka krostkowa [ang. acute generalised exanthematous pustulosis, AGEP]), zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka [zespół Lyella], wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (ang. drug rash with eosinophilia and systemic symptoms, DRESS), trądzik
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: kurcze mięśni 3 , sztywność mięśniowo-szkieletowa 1 , ból mięśni Częstość nieznana*: rabdomioliza 2,6 , miopatia
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi 1 , zwiększenie stężenia mocznika we krwi Częstość nieznana*: niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Bardzo często: zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia Często: ból w miejscu wstrzyknięcia 1 , zapalenie w miejscu wstrzyknięcia 1
Niezbyt często: złe samopoczucie 4 , gorączka 3 , astenia, ból w klatce piersiowej 4 , dreszcze 4 , zmęczenie 4
Badania diagnostyczne Niezbyt często: nieprawidłowa wartość stosunku albumin do globulin 1 , zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi 4 , zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi 4
Częstość nieznana*: zwiększenie wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR) wydłużenie czasu protrombinowego, nieprawidłowe zabarwienie moczu
1 Działania niepożądane zgłaszane wyłącznie dla postaci proszku do sporządzania roztworu do wstrzykiwań 2 Działania niepożądane zgłaszane wyłącznie dla postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu 3 Działania niepożądane zgłaszane wyłącznie dla postaci granulatu do sporządzania zawiesiny doustnej 4 Działania niepożądane zgłaszane wyłącznie dla postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu 5,6 patrz Opis wybranych reakcji niepożądanych
*Ponieważ działania te są zgłaszane dobrowolnie i pochodzą z populacji o nieokreślonej wielkości, nie zawsze jest możliwe wiarygodne oszacowanie ich częstości czy ustalenie związku przyczynowego z przyjmowaniem produktu leczniczego. Szacuje się, że pacjentów przyjmujących klarytromycynę każdego dnia jest więcej niż miliard.
c. Opis wybranych reakcji niepożądanych
W niektórych doniesieniach o wystąpieniu rabdomiolizy klarytromycyna była podawana jednocześnie ze statynami, fibratami, kolchicyną lub allopurynolem (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano interakcje lekowe i ich wpływ na ośrodkowy układ nerwowy (np. senność i splątanie) po jednoczesnym zastosowaniu klarytromycyny i triazolamu. Wskazana jest obserwacja pacjenta w kierunku wystąpienia objawów nasilonego działania na OUN (patrz punkt 4.5).
Szczególne grupy pacjentów: reakcje niepożądane u pacjentów ze zmniejszoną odpornością (patrz podpunkt e).
d. Dzieci
W badaniach klinicznych u dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat stosowano klarytromycynę w postaci zawiesiny doustnej. Dlatego tę postać leku należy stosować u dzieci w wieku poniżej 12 lat.
Należy się spodziewać, że częstość, rodzaj i nasilenie reakcji niepożądanych u dzieci będzie taka sama, jak u dorosłych.
e. Inne szczególne grupy pacjentów
Pacjenci ze zmniejszoną odpornością
U pacjentów z AIDS i u innych pacjentów ze zmniejszoną odpornością leczonych przez długi czas dużymi dawkami klarytromycyny z powodu zakażeń prątkami, często trudno odróżnić działania niepożądane potencjalnie spowodowane podawaniem klarytromycyny od objawów zespołu nabytego braku odporności wywołanego przez HIV lub od objawów współistniejącej choroby.
Reakcjami niepożądanymi najczęściej zgłaszanymi przez dorosłych pacjentów otrzymujących klarytromycynę w całkowitej dawce dobowej 1000 mg i 2000 mg były: nudności, wymioty, zaburzenia smaku, ból brzucha, biegunka, wysypka, wzdęcia z oddawaniem gazów, ból głowy, zaparcie, zaburzenia słuchu, zwiększenie aktywności AspAT i AlAT. Ponadto rzadko występowała duszność, bezsenność i suchość w jamie ustnej. Częstości tych zdarzeń były porównywalne u pacjentów otrzymujących 1000 mg i 2000 mg, ale u pacjentów przyjmujących klarytromycynę w dawce dobowej 4000 mg występowały zazwyczaj około 3 do 4 razy częściej.
U pacjentów z zaburzoną odpornością analizowano te wyniki badań laboratoryjnych, które znacznie wykraczały poza wartości prawidłowe (np. bardzo wysoka lub niska granica) dla danego parametru. Przy uwzględnieniu tych kryteriów, u około 2 do 3% pacjentów otrzymujących klarytromycynę w dawce dobowej 1000 mg lub 2000 mg stwierdzono znacząco zwiększone aktywności AlAT i AspAT oraz nieprawidłowo małą liczbę krwinek białych oraz płytek krwi. U mniejszego odsetka pacjentów obu tych grup stwierdzono również zwiększone stężenie azotu mocznikowego (BUN) we krwi. Nieprawidłowe wartości wszystkich parametrów (z wyjątkiem liczby krwinek białych) notowano nieznacznie częściej u pacjentów otrzymujących klarytromycynę w dawce dobowej
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301, Faks: + 48 22 49 21 309 strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Objawy zatrucia Według doniesień przyjęcie znacznych ilości klarytromycyny może powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe. U jednego pacjenta z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym w wywiadzie zażycie ośmiu gramów klarytromycyny spowodowało zmianę stanu psychicznego, zachowanie paranoidalne, hipokaliemię i hipoksemię.
Leczenie zatrucia Nie istnieje specyficzna odtrutka w razie przedawkowania. Tak jak w przypadku innych antybiotyków makrolidowych, hemodializa lub dializa otrzewnowa nie powinny wpływać znacząco na stężenie klarytromycyny w surowicy. Reakcje niepożądane związane z przedawkowaniem należy leczyć niezwłocznie usuwając niewchłonięty lek i stosując metody podtrzymujące. Bardzo rzadko można obserwować ciężkie, ostre reakcje alergiczne, np. wstrząs anafilaktyczny. Po wystąpieniu pierwszych objawów reakcji nadwrażliwości leczenie klarytromycyną trzeba przerwać i niezwłocznie wdrożyć odpowiednie postępowanie.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Leki przeciwbakteryjne stosowane ogólnie, Makrolidy. Kod ATC: J01FA09
Mechanizm działania Klarytromycyna, półsyntetyczna pochodna erytromycyny, działa przeciwbakteryjne przez wiązanie się z podjednostką 50S rybosomu wrażliwych bakterii i hamuje syntezę białek w ich komórkach. Klarytromycyna działa silnie bakteriobójczo na różne tlenowe i beztlenowe bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne. Minimalne stężenia hamujące (MIC) klarytromycyny są na ogół dwukrotnie mniejsze niż wartości MIC erytromycyny.
Metabolit klarytromycyny – pochodna 14-hydroksy, również ma działanie przeciwbakteryjne. Wartości MIC tego metabolitu są równe lub dwa razy większe niż MIC związku macierzystego. Wyjątek stanowi Haemophilus influenzae, wobec którego 14-hydroksy metabolit jest 2 razy bardziej aktywny od związku macierzystego.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne (PK/PD) Klarytromycyna podlega rozległej dystrybucji do tkanek i płynów ustrojowych. Ze względu na znaczące przenikanie do tkanek, jej stężenie w komórkach jest większe niż w surowicy. Nie ustalono jednoznacznie najistotniejszych parametrów farmakodynamicznych, które pozwoliłyby przewidzieć aktywność makrolidów. Czas, w którym stężenie klarytromycyny utrzymuje się powyżej minimalnego stężenia hamującego (T>MIC), może najlepiej korelować z jej skutecznością. Jednak zastosowanie parametrów odnoszących się do stężenia w osoczu może nie prognozować dokładnie skuteczności w przypadku zakażeń układu oddechowego ze względu na większe niż w osoczu stężenia klarytromycyny osiągane w tkankach dróg oddechowych i płynie na powierzchni śródbłonka.
Mechanizm oporności Mechanizmy oporności na antybiotyki makrolidowe obejmują zmianę docelowego miejsca wiązania na rybosomach lub modyfikację i (lub) aktywne usuwanie antybiotyku z komórki. W rozwoju oporności mogą uczestniczyć chromosomy lub plazmidy; oporność może być indukowalna lub konstytutywna. Bakterie oporne na makrolidy wytwarzają enzymy, które powodują metylację resztek adeniny w RNA rybosomów, hamując w konsekwencji wiązanie antybiotyku z rybosomem. Bakterie oporne na makrolidy wykazują na ogół krzyżową oporność na linkozamidy i streptograminy grupy B na skutek metylacji miejsca wiązania na rybosomach. Klarytromycyna również należy do silnych induktorów enzymu metylazy. Ponadto makrolidy działają bakteriostatycznie, hamując aktywność peptydylotransferazy rybosomów. Istnieje pełna krzyżowa oporność między klarytromycyną, erytromycyną i azytromycyną. Gronkowce oporne na metycylinę i oksacylinę (MRSA) oraz szczepy Streptococcus pneumoniae oporne na penicylinę są oporne na wszystkie dostępne obecnie antybiotyki beta-laktamowe i makrolidy, takie jak klarytromycyna.
Stężenia graniczne
Niżej wymieniono stężenia graniczne według EUCAST (ang. European Committee for Antimicrobial Susceptibility) w wersji 1.2 z 20.12.2010 roku, które wyróżniają drobnoustroje wrażliwe i oporne na klarytromycynę:
związane z gatunkiem bakterii B,C
Patogeny Wrażliwe ≤ (mg/l) Oporne > (mg/l) Enterobacteriaceae - - Pseudomonas spp. - - Acinetobacter spp. - - Staphylococcus spp. 1 2 Enterococcus spp. - - Streptococcus grup A, B, C, G 0,25 0,5 Streptococcus pneumoniae D
Inne paciorkowce IE IE Haemophilus influenzae 1 32 Moraxella catarrhalis 0,25 0,5 Neisseria gonorrhoeae - - Neisseria meningitidis - - Gram-dodatnie bakterie beztlenowe (oprócz Clostridium difficile) - - Gram-ujemne bakterie beztlenowe - - Stężenia graniczne
niezwiązane z gatunkiem bakterii
A
niezwiązane z gatunkiem bakterii ustalano głównie na podstawie danych PK/PD i są one niezależne od rozkładu wartości MIC dla poszczególnych gatunków. Mają zastosowanie tylko w przypadku gatunków niewymienionych w tabeli lub odnośnikach. Jednak dane farmakodynamiczne do obliczenia niezwiązanych z gatunkiem stężeń granicznych
makrolidów, linkozamin i streptogramin nie są mocne, stąd oznaczenie „IE” (ang. insufficient evidence). B
klarytromycynę i roksytromycynę) można zastosować dane dla erytromycyny. C
szczepów). D
klinicznymi jest niewielka. Dlatego ustalone stężenia graniczne makrolidów i pokrewnych antybiotyków zaliczyły typowe szczepy H. influenzae do kategorii pośredniej wrażliwości. IE Brak wystarczających dowodów na to, że zakażenia wywołane przez wymienione gatunki mogą być leczone tym rodzajem antybiotyku.
Klarytromycynę stosuje się w eradykacji H.pylori. Wartość MIC ≤0,25 μg/ml została określona przez CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute), jako stężenie graniczne dla szczepów wrażliwych.
Wrażliwość
Rozpowszechnienie oporności wybranych gatunków drobnoustrojów może się różnić w zależności od lokalizacji geograficznej i czasu. Dla oceny oporności konieczne są dane lokalne, zwłaszcza w przypadku leczenia ciężkich zakażeń. W razie konieczności, jeżeli częstość występowania oporności na danym obszarze jest tak duża, że przydatność leku (przynajmniej w niektórych rodzajach zakażeń) może budzić wątpliwości, należy zasięgnąć porady specjalisty.
Patogeny, u których może wystąpić problem oporności nabytej: rozpowszechnienie oporności jest równe lub większe niż 10% w co najmniej jednym kraju Unii Europejskiej.
Gatunki zwykle wrażliwe Tlenowe bakterie Gram-dodatnie Corynebacterium diphteriae Streptococcus grupy F Tlenowe bakterie Gram-ujemne Bordetella pertussis Legionella spp. Moraxella catarrhalis Pasteurella multocida Bakterie beztlenowe Clostridum spp. inne niż C. difficile Inne drobnoustroje Chlamydia trachomatis Chlamydia pneumoniae Clamydophila psitacci Mycobacterium spp. Mycoplasma pneumoniae Gatunki, w których może wystąpić problem oporności nabytej Tlenowe bakterie Gram-dodatnie Enterococcus spp. +
Staphylococcus aureus (wrażliwe i oporne na metycylinę + ) Staphylococcus epidermidis +
Streptococcus grup A * , B, C, G Streptococcus viridans Streptococcus pneumoniae *+
Tlenowe bakterie Gram-ujemne Haemophilus infuenzae §
Helicobacter pylori Bakterie beztlenowe Bacteroides spp. Peptococcus / Peptostreptococcus spp. Drobnoustroje z wrodzoną opornością Tlenowe bakterie Gram-ujemne Acinetobacter Enterobacteriaceae Pseudomonas aeruginosa Bakterie beztlenowe Fusobacterium spp. Inne drobnoustroje Mycobacterium tuberculosis
#
*
szczepów). + Wskazuje gatunki, wśród których dużą oporność (np. większą niż 50%) obserwowano na jednym lub więcej obszarów/krajów/regionów Unii Europejskiej. §
H.infuenzae były klasyfikowane jako średnio wrażliwe.
Inne informacje
Wrażliwość i oporność Streptococcus pneumoniae i Streptococcus spp. na klarytromycynę można przewidzieć na podstawie badania erytromycyny. Większość dostępnych danych klinicznych z kontrolowanych, randomizowanych badań klinicznych wskazuje, że klarytromycyna w dawce 500 mg dwa razy na dobę w skojarzeniu z innym antybiotykiem, np. amoksycyliną lub metronidazolem oraz np. omeprazolem (podawanym w odpowiedniej dawce) przez 7 dni zapewnia >80% eradykację H. pylori u pacjentów z chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy. Zgodnie z oczekiwaniami, znacząco słabszą eradykację obserwowano u pacjentów, od których izolaty H. pylori wykazywały początkową oporność na metronidazol. Dlatego przy wyborze odpowiedniego schematu leczenia eradykacyjnego zakażenia H. pylori należy brać pod uwagę informację na temat rozpowszechnienia oporności na danym terenie i lokalne wytyczne terapeutyczne. Ponadto u pacjentów z utrzymującym się zakażeniem należy rozważyć możliwość rozwoju wtórnej oporności na lek przeciwbakteryjny (jeśli szczepy bakterii początkowo wykazywały wrażliwość) przy wyborze nowego schematu leczenia.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Klarytromycyna jest szybko i dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego (głównie w jelicie czczym), ale podana doustnie podlega znacznemu metabolizmowi pierwszego przejścia. Całkowita biodostępność tabletki klarytromycyny o mocy 250 mg wynosi około 50%. Biodostępność zawiesiny jest identyczna lub nieznacznie większa niż biodostępność tabletek. Profil farmakokinetyczny zawiesiny u dzieci odpowiada profilowi farmakokinetycznemu zawiesiny u dorosłych. Pokarm nieznacznie opóźnia wchłanianie, ale nie wpływa na biodostępność, dlatego klarytromycynę można podawać niezależnie od posiłków. Ze względu na budowę chemiczną (6-O-metyloerytromycyna) klarytromycyna jest prawie oporna na rozkład przez kwas solny w żołądku. Największe stężenia klarytromycyny w osoczu, wynoszące 1 do 2 μg/ml, obserwowano u dorosłych po doustnym podaniu stężenie w osoczu wynosiło 2,8 μg/ml. U dzieci obserwowano następujące średnie wartości parametrów w stanie stacjonarnym, uzyskane po podaniu dziewiątej dawki klarytromycyny 7,5 mg/kg mc. dwa razy na dobę: C max
max
wartości dla 14-hydroksy metabolitu wynosiły 1,64 μg/ml, 6,69 μgh/ml i 2,7 godziny.
Po podaniu klarytromycyny w dawce 250 mg dwa razy na dobę mikrobiologicznie czynny metabolit 14-hydroksylowy uzyskuje największe stężenie w osoczu 0,6 μg/ml. Stan stacjonarny uzyskuje się w ciągu 2 dni podawania leku.
Dystrybucja Klarytromycyna przenika łatwo do różnych kompartmentów, a szacowana objętość dystrybucji wynosi 200-400 l. Klarytromycyna osiąga w niektórych tkankach stężenia kilkakrotnie większe niż we krwi. Zwiększone stężenia stwierdzono zarówno w ścięgnach, jak i w tkance płucnej. Klarytromycyna przenika również do śluzu żołądk owego.
Klarytromycyna stosowana w dawkach leczniczych wiąże się z białkami osocza w około 70%.
Metabolizm i wydalanie Klarytromycyna jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie z udziałem enzymów układu cytochromu P450. Opisano trzy metabolity: N-demetyloklarytromycynę, dekladynozyloklarytromycynę i 14-hydroksyklarytromycynę.
Farmakokinetyka klarytromycyny jest nieliniowa ze względu na wysycenie metabolizmu wątrobowego po podaniu dużych dawek leku. Okres półtrwania w fazie eliminacji po podaniu klarytromycyny w dawce 250 mg dwa razy na dobę wynosi od 2 do 4 godzin i wydłuża się do dwa razy na dobę okres półtrwania czynnego 14-hydroksylowego metabolitu wynosi od 5 do 6 godzin.
Około 20-40% klarytromycyny wydalane jest w postaci niezmienionej w moczu. Odsetek ten zwiększa się wraz ze zwiększeniem dawki. Dodatkowo 10-15% wydalane jest w moczu jako 14-hydroksylowy metabolit. Pozostała część wydalana jest z kałem. Niewydolność nerek jest przyczyną zwiększenia stężenia klarytromycyny w osoczu, jeśli dawka leku nie zostanie zmniejszona. Oszacowany całkowity klirens osoczowy wynosi około 700 ml/min (11,7 ml/s), a klirens nerkowy około 170 ml/min (2,8 ml/s).
Szczególne grupy pacjentów Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: zmniejszona wydolność nerek powoduje zwiększenie w osoczu stężenia klarytromycyny i jej czynnego metabolitu.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W trwających 4 tygodnie badaniach na zwierzętach wykazano, że działanie toksyczne klarytromycyny jest zależne od dawki i czasu leczenia. U wszystkich gatunków zwierząt pierwsze objawy działania toksycznego obserwowano w wątrobie, a u psów i małp uszkodzenia pojawiały się w ciągu 14 dni. Nie jest znana dokładna wielkość ogólnoustrojowej ekspozycji, przy której występuje takie działanie toksyczne, ale dawki toksyczne (300 mg/kg mc./dobę) były na pewno większe niż zalecane dawki lecznicze u ludzi. Innymi tkankami, które podlegały toksycznemu działaniu klarytromycyny, były m.in. żołądek, grasica i inne tkanki limfoidalne, a także nerki. Tylko u psów podanie prawie leczniczych dawek powodowało zapalenie spojówek i łzawienie. Po podaniu dawki 400 mg/kg mc./dobę u niektórych psów i małp wystąpiło zmętnienie i (lub) obrzęk rogówki.
Badania in vitro i in vivo nie wykazały genotoksycznego działania klarytromycyny. Badania toksycznego wpływu na rozród wykazały, że klarytromycyna podawana dożylnie królikom w dawce dwukrotnie większej od dawki klinicznej i podawana doustnie małpom w dawce 10-krotnie większej od dawki klinicznej zwiększała częstość samoistnych poronień. Dawki te związane były z działaniem toksycznym na organizm matki. W badaniach na szczurach nie obserwowano działania embriotoksycznego ani teratogennego. Jednak w dwóch badaniach obserwowano wrodzone wady dotyczące układu sercowo-naczyniowego u szczurów po podaniu dawki 150 mg/kg mc./dobę. U myszy po podaniu dawek 70 razy większych od dawki klinicznej częstość rozszczepienia podniebienia wahała się od 3 do 30%.
Obecność klarytromycyny stwierdzano w mleku samic w okresie laktacji.
U trzydniowych myszy i szczurów wartości LD 50
zwierząt. Profil toksyczności u młodych zwierząt był podobny do stwierdzanego u dorosłych osobników, chociaż w niektórych badaniach opisywano zwiększenie działania nefrotoksycznego u noworodków szczura. U młodych zwierząt notowano również nieznaczne zmniejszenie liczby erytrocytów, płytek krwi i leukocytów.
Nie badano rakotwórczego działania klarytromycyny.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Poloksamer 188 Powidon K-30 Hypromeloza Makrogol 6000 Tytanu dwutlenek (E 171) Kopolimer (1:1) kwasu metakrylowego i etylu akrylanu Trietylu cytrynian Glicerolu monostearynian Polisorbat 80 Sacharoza Maltodekstryna Potasu sorbinian Krzemionka koloidalna bezwodna Guma ksantan Smak ponczu owocowego (naturalne i sztuczne substancje smakowe, w tym maltodekstryna, skrobia modyfikowana, sód i maltol).
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
Przygotowana zawiesina: 14 dni
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Przygotowana zawiesina: nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Butelki z HDPE o pojemności 60 ml, 120 ml i 240 ml z zakrętką z PP zabezpieczającą przed dostępem dzieci, ze strzykawką miarową z PE/PP (5 ml), z podziałką 2,5 ml, 3,75 ml i 5,0 ml lub łyżką miarową z PE/PP z podziałką 1,25 ml, 2,5 ml i 5,0 ml.
Lekoklar 125 mg/5 ml Wielkość opakowań: 34,1 g granulatu do sporządzenia 50 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 29,5 ml) lub 41,0 g granulatu do sporządzenia 60 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 35,4 ml) lub 54,6 g granulatu do sporządzenia 80 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 47,2 ml) lub 68,3 g granulatu do sporządzenia 100 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 59,0 ml) lub 81,9 g granulatu do sporządzenia 120 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 70,8 ml).
Lekoklar 250 mg/5 ml Wielkość opakowań: (konieczna ilość wody: 28,5 ml) lub 41,0 g granulatu do sporządzenia 60 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 34,2 ml) lub 54,6 g granulatu do sporządzenia 80 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 45,6 ml) lub 68,3 g granulatu do sporządzenia 100 ml gotowej do podania zawiesiny doustnej (konieczna ilość wody: 57,0 ml).
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaDo butelki należy wlać dwie trzecie należnej ilości wody, następnie dokładnie wstrząsnąć i dopełnić wodą do znaczka na butelce. Ponownie wstrząsnąć. Butelkę należy wstrząsać przed każdym podaniem produktu leczniczego.
Po wymieszaniu z wodą produkt leczniczy tworzy białą lub beżową zawiesinę.
Jeśli dawkę produktu podaje się strzykawką dozującą, w szyjkę butelki należy włożyć łącznik do strzykawki.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE
DO OBROTUSandoz GmbH Biochemiestrasse 10
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Lekoklar 125 mg/5 ml Pozwolenie nr 19875 Lekoklar 250 mg/5 ml Pozwolenie nr 19876
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 14.03.2012 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 29.08.2018 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY CHARAKTERYSTYKI
PRODUKTU LECZNICZEGO01.05.2024 r.