Paxtin 20
Paroxetinum
Tabletki powlekane 20 mg | Paroxetinum 20 mg
Lek Pharmaceuticals d.d. LEK S.A. Salutas Pharma GmbH, Słowenia Polska Niemcy
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta
Paxtin 20, 20 mg, tabletki powlekane Paxtin 40, 40 mg, tabletki powlekane Paroxetinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
Paxtin wskazany jest do leczenia dorosłych z depresją i (lub) zaburzeniami lękowymi. Zaburzeniami lękowymi, w leczeniu których stosuje się Paxtin, są: zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (powtarzające się, natrętne myśli z niekontrolowanym zachowaniem); zaburzenie lękowe z napadami lęku (napady paniki, również spowodowane agorafobią czyli lęk iem przed otwartą przestrzenią); fobia społeczna (obawa lub unikanie sytuacji społecznych); zaburzenie stresowe pourazowe (lęk spowodowany traumatycznym wydarzeniem) i zaburzenie lękowe uogólnione (ogólne odczucie silnego lęku lub zdenerwowania).
Paxtin należy do grupy leków nazywanych selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). U każdego człowieka występuje w mózgu substancja zwana serotoniną. U ludzi z depresją lub zaburzeniami lękowymi stężenie serotoniny jest mniejsze niż u innych. Sposób działania leku Paxtin oraz innych leków z grupy SSRI nie jest w pełni poznany, ale mogą one zwiększać stężenie serotoniny w mózgu. Prawidłowe leczenie depresji lub zaburzeń lękowych jest istotne dla poprawy samopoczucia pacjenta.
Kiedy nie stoso wać leku Paxtin • jeśli pacjent przyjmuje leki nazywane inhibitorami monoaminooksydazy (tzw. IMAO, w tym moklobemid i chlorek metylotioniny [błękit metylenowy]) lub przyjmował je w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Lekarz udzieli informacji, jak rozpocząć przyjmowanie leku Paxtin po zaprzestaniu stosowania IMAO. • jeśli pacjent przyjmuje lek i prze ciwpsychotyczne tiorydazynę lub pimozyd. • jeśli pacjent ma uczulenie na paroksetynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6).
Jeśli którakolwiek z wymienionych sytuacji dotyczy pacjenta, należy zwrócić się do lekarz a, nie przyjmując leku Paxtin.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Paxtin należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.
Czy pacjent przyjmuje inne leki (patrz „Paxtin a inne leki” w dalszej części ulot ki)? Czy pacjentka przyjmuje tamoksyfen w leczeniu raka piersi [lub zaburzeń płodności]? Paxtin może zmniejszyć skuteczność tamoksyfenu, dlatego lekarz może zalecić stosowanie inn ego leku przeciwdepresyjnego. Czy pacjent ma zaburzenia czynności nerek, wątroby lub serca? Czy pacjent choruje na padaczkę lub miał w przeszłości napady drgawek? Czy u pacjenta wystąpił kiedykolwiek epizod manii (nadmiernie aktywne zachowanie lub gonitwa myśli)? Czy pacjent jest leczony elektrowstrząsami? Czy u pacjenta występowały w przeszłości zaburzenia krwawienia lub przyjmuje on leki zwiększające ryzyko krwawienia [w tym leki stosowane w celu rozrzedzenia krwi (takie jak warfaryna), leki przeciwpsychotyczne (takie jak perfenazyna lub klozapina), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne o nazwie niesteroidowe leki przeciwzapalne lub NLPZ (takie jak kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, celekoksyb, etodolak, diklofenak, meloksykam)]? Czy pacjentka jest w ciąży lub planuje ciążę (patrz „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność” w dalszej części ulotki)? Czy pacjent choruje na cukrzycę? Czy pacjent stosuje dietę z mał ą zawartością sodu? Czy pacjent ma jaskrę (zwiększone ciśnienie w oku)? Czy pacjent ma mniej niż 18 lat (patrz punkt „Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat” w dalszej części ulotki)?
Jeśli odpowiedź na którekolwiek z powyższych pytań brzmi TAK i pacjent nie omówił tego jeszcze z lekarzem, należy zwrócić się ponownie do lekarza i zapytać o stosowanie leku Paxtin.
Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat
Leku Paxtin nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. U pacjen tów w wieku poniżej 18 lat przyjmowanie leku Paxtin zwiększa ryzyko działań niepożądanych, takich jak próby samobójcze, myśli samobójcze i wrogość (szczególnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu). Jeśli lekarz przepisał Paxtin pacjentowi w wieku poniżej 18 lat i wywołało to wątpliwości, należy skonsultować się z danym lekarzem. Jeśli podczas przyjm owania leku Paxtin wystąpią lub nasilą się wymienione objawy, należy poinformować o tym swojego lekarza. Ponadto, do tej pory brak danych dotyczących długoterminowego bezpieczeństwa stosowania leku Paxtin w tej grupie wiekowej dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.
W badaniach paroksetyny u osób w wieku poniżej 18 lat częstymi działaniami niepożądanymi (występującymi rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów) były: zwiększona częstość myśli samobójczych i prób samobójczych; samouszkodzenie; wrogość; zachowania agresywne lub nieprzyjazne; brak apetytu; drżenie; nieprawidłowe pocenie się; nadmierna aktywność (nadmiar energii); pobudzenie; chwie jność emocj onalna (w tym płaczliwość i zmiany nastroju) i nietypowe powstawanie siniaków lub krwawienie (np. z nosa). Badania te wykazały również, że taki e same objawy występowały, chociaż rzadziej, u dzieci i młodzieży otrzymujących tabletki cukrowe (placebo) zamiast paroksetyny.
U niektórych z uczestników tych badań wystąpiły objawy odstawienia po przerwaniu stosowania paroksetyny. Objawy te były zazwyczaj podobne do objawów obserwowanych u dorosłych pacjentów po za prze staniu stosowania paroksetyny (patrz punkt 3 „Jak stosować Paxtin” w dalszej części ulotki ). Ponadto u pacjentów w wieku poniżej 18 lat często (rzadziej niż u 1 na 10 osób) występował ból brzucha, nerwowość i chwiejność emocj onalna (w tym płaczliwość , zmiany nastroju, próby samookaleczenia, myśli i próby samobójcze).
Myśli samobójcze, pogłębienie depresji lub zaburzeń lękowych Osoby, u których występuje depresja i (lub) zaburzenia lękowe, mogą czasami mieć myśli o samookaleczeniu lub o popełnieniu samobójstwa. Myśli te mogą nasilać się na początku stosowania leków przeciwdepresyjnych, ponieważ leki te zaczynają działać zazwyczaj po 2 tygodniach , czasem później. Wystąpienie myśli samobójczych, myśli o samookaleczeniu lub popełnieniu samobójstwa jest bardziej prawdopodobne, jeśli: - u pacjenta w przeszłości występowały myśli samobójcze lub chęć samookaleczenia; - pacjent jest młodym dorosłym; dane z badań klinicznych wskazują na zwiększone ryzyko zachowań samobójczych u osób w wieku poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, którzy byli leczeni lekami przeciwdepresyjnymi.
Jeśli u pacjenta występują myśli samobójcze lub myśli o samookaleczeniu, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do szpitala.
Pomocne może okazać się poinformowanie krewnych lub przyjaciół o depresji lub zaburzeniach lękowych oraz poproszenie ich o przeczytanie tej ulotki. Pacjent może zwrócić się z prośbą o informowanie go, jeśli zauważą, że depresja lub lęk nasiliły się lub wystąpiły niepokojące zmiany w zachowaniu.
Istotne działania niepożądane obserwowane podczas stosowania leku Paxtin U niektórych pacjentów przyjmujących Paxtin występuje zaburzenie o nazwie „akatyzja” z takimi objawami, jak poczucie pobudzenia psychoruchowego z niezdolnością do spokojnego siedzenia lub stania. U innych pacjentów może rozwinąć się zespół serotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny z niektórymi lub wszystkimi następującymi objawami: silne pobudzenie lub rozdrażnienie, splątanie, niepokój ruchowy, odczucie gorąca, pocenie się, drżenie, dreszcze, omamy (dziwne obrazy lub dźwięki), sztywność mięśni, nagłe skurcze mięśni lub szybkie bicie serca. Ich nasilenie może zwiększać się, prowadząc do utraty przytomności. W razie stwierdzenia któregokolwiek z tych objawów, należy zwrócić się do lekarza. Więcej informacji na temat tych lub innych działań niepożądanych znajduje się w punkcie 4 „Możliwe działania niepożądane”.
Leki takie, jak Paxtin (tak zwane SSRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (patrz punkt 4). W niektórych przypadkach objawy te utrzymywały się po przerwaniu leczenia.
Paxtin a inn e lek i Niektóre leki mogą wpływać na działanie leku Paxtin lub zwiększać ryzyko wystąpienia u pacjenta działań niepożądanych. Również Paxtin może wpływać na działanie innych leków. Do tych leków należą: • leki o nazwie inhibitory monoaminooksydazy (IMAO, w tym moklobemid i chlorek metylotioniny [błękit metylenowy] – patrz punkt „Kiedy nie stosować leku Paxtin” • tiorydazyna lub pimozyd (leki przeciwpsychotyczne) - patrz punkt „Kiedy nie stosować leku Paxtin” • kwas acetylosalicylowy, ibuprofen lub inne niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), jak celekoksyb, etodolak, diklofenak i meloksykam, stosowane w leczeniu bólu i zapalenia • tramadol, buprenorfina i petydyna (leki przeciwbólowe) • buprenorfina w połączeniu z naloksonem, leczenie substytucyjne uzależnienia od leków opioidowych • tryptany (takie jak sumatryptan), stosowane w leczeniu migreny • inne leki przeciwdepresyjne, w tym selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), tryptofan i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. klomipramina, nortryptylina i dezypramina • suplement diety o nazwie tryptofan • miwakurium i suksametonium (sto sowane w znieczuleniu ogólnym) • takie leki, jak lit, rysperydon, perfenazyna, klozapina (tzw. leki przeciwpsychotyczne), stosowane w leczeniu niektórych zaburzeń psychicznych • fentanyl stosowany w znieczuleniu lub leczeniu przewlekłego bólu; • połączenie fosamprenawiru i rytonawiru, stosowane w leczeniu zakażenia ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV) • ziele dziurawca ( roślinny lek przeciwdepresyjny) • fenobarbital, fenytoina, sodu walproinian lub karbamazepina, leki stosowane w leczeniu napadu drgawek lub padaczki • atomoksetyna, lek stosowany w leczeniu zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) • procyklidyna, lek stosowany w łagodzeniu drżenia, zwłaszcza w przebiegu choroby Parkinsona • warfaryna lub inne leki (lek i przeciwzakrzepowe) stosowane w celu rozrzedzenia krwi • propafenon, flekainid i leki stosowane w leczeniu nieregularnej czynności serca • metoprolol, lek beta-adrenolityczny stosowany w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego i w chorobach serca • prawastatyna stosowana w leczeniu dużego stężenia cholesterolu • ryfampicyna, lek stosowany w leczeniu gruźlicy i trądu • linezolid (antybiotyk) • tamoksyfen, lek stosowany w leczeniu raka piersi [lub zaburzeń płodności]
Jeśli pacjent przyjmuje obecnie lub niedawno przyjmował którykolwiek z wymienionych leków i nie omówił tego jeszcze z lekarzem, powinien zwrócić się ponownie do lekarza. Może być konieczna zamiana dawki lub zmiana leku na inny.
Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.
Paxtin z jedzeniem, piciem i alkoholem Podczas stosowania leku Paxtin nie należy pić alkoholu, gdyż może on nasilić objawy choroby lub działania niepożądane. Przyjmowanie leku Paxtin rano, podczas posiłku, zmniejszy ryzyko wystąpienia nudności.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Ciąża Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Istnieją doniesienia, że u dzieci, których matki przyjmowały paroksetynę w pi erwszch miesiącach ciąży, zwiększa się ryzyko powstania wad wrodzonych, zwłaszcza dotyczących serca. Podczas gdy w ogólnej populacji częstość wro dzonych wad serca u dzieci wynosi 1/100, u dzieci matek leczonych paroksetyną zwiększa się do 2/100.
Lekarz w porozumieniu z pacjentką w ciąży może ustalić, że najlepszym dla niej rozwiązaniem będzie zmiana leku lub stopniowe odstawianie leku Paxtin . Jednak, w zależności od stanu pacjentki, lekarz może uznać, że lepsze dla niej będzie kontynuowanie przyjmowania leku Paxtin .
Należy upewnić się, że położna lub lekarz wiedzą o stosowaniu przez pacjentkę leku Paxtin. Leki t akie , jak Paxtin, przyjmowane w czasie ciąży, zwłaszcza w późnym jej okresie, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia u dziecka ciężkiego zaburzenia, tzw. przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN). W PPHN ciśnienie w naczyniach krwionośnych między sercem a płucami noworodka jest za wys okie . Jeśli pacjentka przyjmuje Paxtin w ostatnich 3 miesiącach ciąży, u noworodka mogą wystąpić również inne zaburzenia, które pojawiają się zwykle w pierwszej dobie życia. Do ich objawów należą: • trudności w oddychaniu • zsinienie skóry lub zwiększenie bądź zmniejszenie ciepłoty ciała • zsinienie ust • wymioty lub trudności w ssaniu • silne zmęczenie, niemożność zaśnięcia lub uporczywy płacz • sztywność lub wiotkość mięśni • drżenie lub drgawki • wzmożeni e odruchów
Jeśli u noworodka wystąpi którykolwiek z wymienionych objawów lub pacjentkę niepokoi stan zdrowia dziecka, powinna skontaktować się z lekarzem lub położną, którzy udzielą jej odpowiednich wyjaśnień.
Przyjmowanie leku Paxtin pod koniec ciąży może zwiększać ryzyko poważnego krwotoku z pochwy, występującego krótko po porodzie, zwłaszcza jeśli w wywiadzie stwierdzono u pacjentki zaburzenia krzepnięcia krwi. Jeśli pacjentka przyjmuje lek Paxtin, powinna poinformować o tym lekarza lub położną, aby mogli udzielić pacjentce odpowiednich porad.
Karmienie piersią Paxtin może w bardzo małych ilościach przenikać do mleka kobiecego. Pacjentki przyjmujące lek powinny przed rozpoczęciem karmienia piersią poradzić się lekarza i wspólnie ustalić, czy możliwe jest karmienie piersią podczas stosowania leku Paxtin.
Płodność Badania na zwierzętach wykazały, że paroksetyna pogarsza jakość nasienia. Teoretycznie mogłoby to wpływ ać na płodność, ale dotychczas nie obserwowano takiego wpływu u ludzi.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Możliwe działania niepożądane leku Paxtin, to zawroty głowy, dezorientacja, senność lub niewyraźne widzenie. W razie wystąpienia takich objawów nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
Paxtin zawiera sód Ten lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Ten l ek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Czasami zalecona dawka wymaga przyjęcia więcej niż jednej tabletki lub połowy tabletki.
Zalecan e dawki w różnych wskazaniach przedstawia poniższa tabela:
początkowa Zalecana dawka dobowa Maksymalna dawka dobowa Depresja 20 mg 20 mg 50 mg Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (zachowania obsesyjne i kompulsyjne) Zaburzenie lękowe z napadami lęku (napady paniki) Fobia społeczna (obawa przed różnymi sytuacjami społecznymi lub unikanie ich) Zaburzenie stresowe pourazowe 20 mg 20 mg 50 mg Zaburzenie lękowe uogólnione 20 mg 20 mg 50 mg
Na początku leczenia lekarz wskaże pacjentowi, jaką dawkę leku Paxtin powinien przyjmować. U większości osób poprawa samopoczucia następuje po kilku tygodniach leczenia. Jeśli po tym czasie pacjent nie czuje się lepiej, powinien poradzić się lekarza. Lekarz może zadecydować o stopniowym zwiększaniu dawki (każdorazowo o 10 mg), aż do uzyskania maksymalnej dawki dobowej.
Tabletki należy przyjmować rano, podczas śniadania. Należy je połknąć popijając wodą. Nie należy ich żuć. W razie konieczności tabletki można podzielić na równe dawki.
Lekarz udzieli pacjentowi informacji, jak długo należy przyjmować tabletki. Leczenie może trwać wiele miesięcy, a nawet dłużej .
Osoby w podeszłym wieku Maksymalna dawka dla osób w wieku powyżej 65 lat wynosi 40 mg na dobę.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek Pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek lekarz może zalecić mniejszą niż zwykle stosowana dawkę leku Paxtin .
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Paxtin Nigdy nie należy przyjmować większej liczby tabletek, niż zalecił to lekarz. Jeśli pacjent (lub inna osoba) przyję ła większą niż zalecana dawkę leku P axtin , należy zwrócić się do lekarza lub udać się bezpośrednio do najbliższego szpitala. Należy pokazać opakowanie leku. Przedawkowanie leku Paxtin może wywołać objawy wymienione w punkcie 4 „Możliwe działania niepożądane” lub gorączkę, mimowolne skurcze mięśni.
Pominięcie przyjęcia leku Paxtin Lek należy przyjmować każdego dnia o tej samej porze. Jeśli pacjent zapomni przyjąć dawkę leku i przypomni sobie o tym przed pójściem spać – powinien przyjąć lek bezzwłocznie, a następnego dnia przyjmować go jak zwykle. Jeśli pacjent przypomni sobie o przyjęciu leku w nocy lub następnego dnia – powinien pominąć tę dawkę. Możliwe jest wystąpienie objawów odstawienia, ale powinny one ustąpić po zażyciu następnej dawki o zwykłej porze. Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej tabletki.
Co zrobić w razie braku poprawy samopoczucia Paxtin nie powoduje natychmiastowego złagodzenia objawów. Rozpoczęcie działania wszystki ch lek ów przeciwdepresyjnych wymaga czasu. U niektórych osób następuje to w ciągu kilku tygodni, ale u innych może to trwać trochę dłużej. Niektórzy pacjenci przyjmujący leki przeciwdepresyjne odczuwają pogorszenie choroby zanim nastąpi poprawa samopoczucia. Jeśli pacjent nie poczuje się lepiej po kilku tygodniach leczenia, powinien ponownie skontaktować się z lekarzem. Lekarz powinien wyznaczyć kolejną wizytę po kilku tygodniach od rozpoczęcia leczenia. O braku poprawy samopoczucia należy poinformować lekarza.
Przerwanie stosowania leku Paxtin Nie wolno przerywać stosowania leku Paxtin bez zalecenia lekarza. Podczas odstawiania leku Paxtin lekarz pomoże stopniowo zmniejszać dawkę przez kilka tygodni lub miesięcy, co powinno zmniejszyć ryzyko objawów odstawienia (objawy odstawienia - patrz punkt „Możliwe działania niepożądane”). Jedną z metod jest stopniowe zmniejszanie przyjmowanej dawki leku Paxtin o 10 mg na tydzień. Objawy występujące podczas odstawiania leku Paxtin są u większości osób lekkie i same ustępują w ciągu dwóch tygodni. U niektórych osób mogą być silniejsze lub dłużej się utrzymywać.
Jeśli w trakcie odstawiania leku u pacjenta występują objawy odstawienia, lekarz może zalecić wolniejsze zmniejszanie dawki. Jeśli objawy odstawienia są silne, należy zwrócić się do lekarza. Lekarz może zalecić ponowne rozpoczęcie przyjmowania leku, a następnie znacznie wolniejsze jego odstawianie.
Nawet jeśli u pacjenta wystąpią objawy odstawienia, nadal możliwe jest zaprzestanie stosowania leku Paxtin.
Możliwe objawy odstawienia występujące po zaprzestaniu leczenia Badania wykazują, że 3 na 10 pacjentów zauważa jeden lub więcej objawów odstawienia podczas przerywania terapii parok setyną . Niektóre z tych objawów występują częściej niż inne.
Częste (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób): • zawroty głowy, chwiejność lub trudności w utrzymaniu równowagi • odczucie mrowienia, pieczenia i (rzadziej) wrażenie wstrząsów elektrycznych, również w obrębie głowy • brzęczenie, syczenie, gwizd, dzwonienie lub inny utrzymujący się hałas w uszach (szum w usz ach) • zaburzenia snu (intensywne sny, koszmary senne, bezsenność) • niepokój • bóle głowy
Niezbyt częste ( mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób): • nudności • pocenie się (również poty nocne) • uczucie niepokoju lub pobudzenia • drżenie • splątanie lub dezorientacja • biegunka (luźne stolce) • emocjonalność lub rozdrażnienie • zaburzenia widzenia • uczucie trzepotania lub łomotania serca (kołatanie serca)
Jeżeli pacjent jest zaniepokojony objawami odstawienia po zaprzestaniu przyjmowania leku Paxtin, powinien zwrócić się do lekarza
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Wystapienie działań niepożądanych jest bardziej prawdopodobne w pierwszych tygodniach stosowania leku Paxtin.
Jeśli podczas leczenia wystąpi którekolwiek z wymienionych działań niepożądanych, należy skontaktować się z lekarzem. Może być konieczne zwrócenie się do lekarza lub udanie się od razu do szpitala.
Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób) W razie nietypowego powstawania siniaków lub krwawienia, w tym obecności krwi w wymiocinach lub w kale, należy natychmiast zwrócić się do lekarza lub udać się do szpitala. Jeśli pacjent nie może oddać moczu, należy natychmiast zwrócić się do lekarza lub udać się do szpitala.
Rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1 000 osób) W razie wystąpienia napadu drgawek, należy natychmiast zwrócić się do lekarza lub udać się do szpitala. Jeśli pacjent odczuwa niepokój i niemożność spokojnego siedzenia lub stania, mogą to być objawy zaburzenia o nazwie akatyzja. Zwiększenie dawki leku Paxtin może nasilić te objawy. W razie ich wystąpienia należy zwrócić się do lekarza. Jeśli pacjent odczuwa zmęczenie, osłabienie lub dezorientację oraz ból, sztywność lub brak koordynacji ruchów, przyczyną może być małe steżenie sodu we krwi. W razie wystąpienia takich objawów należy zwrócić się do lekarza.
Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób) Reakcje alergiczne na lek, które mogą mieć ciężki przebieg. W razie wystąpienia czerwonej, wzniesionej wysypki na skórze, obrzęku powiek, twarzy, warg, jamy ustnej lub języka, pacjent zaczyna odczuwać świąd lub trudności w oddychaniu (duszność) lub połykaniu i osłabienie lub oszołomienie prowadzące do zapaści lub utraty przytomności, należy natychmiast zwrócić się do lekarza lub udać się do szpitala. Wystąpienie niektórych lub wszystkich z następujących objawów może wskazywać na tzw. zespół serotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny. Do objawów tych należą: silne pobudzenie lub rozdrażnienie, splątanie, niepokój, odczucie gorąca, pocenie się, drżenie, dreszcze, omamy (dziwne obrazy lub dźwięki), sztywność mięśni, nagłe skurcze mięśni lub przyspieszone bicie serca. Nasilenie objawów może zwiększać się, prowadząc do utraty przytomności. Należy wówczas zwr ócić się do lekarza. Ostra jaskra. Jeśli pacjent odczuwa ból oczu lub wystąpi u niego niewyraźne widzenie, należy zwrócić się do lekarza.
Działania niepożądane występujące z nieznaną częstością (częstości nie można określić na podstawie dostępnych danych) • Niektóre osoby miały myśli o wyrządzeniu sobie krzywdy lub o samobójstwie podczas stosowania paroksetyny lub wkrótce po jego odstawieniu (patrz punkt 2). • Niektóre osoby wykazywały agresję podczas stosowania paroksetyny. • Ciężki krwotok z pochwy, występujący krótko po porodzie (krwotok poporodowy), patrz dodatkowe informacje w podpunkcie „Ciąża ” w punkcie 2.
W razie wystąpienia tych objawów niepożądanych, należy zwrócić się do lekarza.
Inne możliwe działania niepożądane podczas leczenia
Bardzo częste działania niepożądane (mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób) Nudności. Przyjmowanie leku Paxtin rano, podczas posiłku, zmniejszy ryzyko ich wystąpienia. Zmiany popędu płciowego lub funkcji seksualnych, np. brak orgazmu oraz zaburzenia wzwodu i wytrysku
Częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób) Zwiększone stężenie cholesterolu we krwi Brak apetytu Bezsenność lub senność Nieprawidłowe sny (w tym koszmary senne) Zawroty głowy lub drżenie Ból głowy Trudności w koncentracji Pobudzenie Odczucie nietypowego osłabienia Niewyraźne widzenie Ziewanie, suchość w jamie ustnej Biegunka lub zaparcie Wymioty Zwiększenie masy ciała Pocenie się
Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób) Szybkie zwiększenie lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego, co może powodować zawroty głowy lub omdlenie podczas nagłego wstawania Szybsza niż zwykle czynność serca Brak ruchu mięśni, sztywność, drżenie lub nieprawidłowe ruchy mięśni jamy ustnej i języka Rozszerzenie źrenic Wysypka na skórze Świąd Odczucie splątania Omamy (dziwne obrazy lub dźwięki) Niemożność oddania moczu (zatrzymanie moczu) lub niekontrolowane, mimowolne oddawanie moczu (nietrzymanie moczu) Zmniejszenie liczby białych krwinek Zaburzenia kontroli stężenia cukru we krwi u pacjentów z cukrzycą podczas stosowania leku Paxtin . Należy omówić z lekarzem dostosowanie dawki insuliny lub innego leku przeciwcukrzycowego.
Rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1 000 osób) Nieprawidłowe wytwarzanie mleka u kobiet i mężczyzn Powolne bicie serca Wpływ na czynność wątroby widoczny w badaniach krwi Napady paniki Przesadne zachowanie lub myśli (reakcje maniakalne) Uczucie obcości własnego „ja” (depersonalizacja) Niep okój Nieodparta potrzeba poruszania nogami (tzw. zespół niespokojnych nóg) Ból stawów lub mięśni Za duże stężenie hormonu, tzw. prolaktyny we krwi Zaburzenia miesiączkowania (w tym masywne lub nieregularne krwawienia, plamienie, brak lub opóźnienie miesiączki)
Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób) Wysypka na skórze z możliwością powstawania pęcherzy, która wygląda jak małe tarcze strzelnicze (w środku ciemne plamki otoczone jaśniejszą obwódką i ciemnym pierścieniem na krawędzi) – tzw. rumień wielopostaciowy rozsiana wysypka z powstawaniem pęcherzy i złuszczaniem się skóry, zwłaszcza wokół ust, nosa, oczu i narządów płciowych (zesp ół Stevensa-Johnsona) rozsiana wysypka z powstawaniem pęcherzy i złuszczaniem się skóry na znacznej powierzchni ciała (toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) zaburzenia czynności wątroby powodujące zażółcenie skóry i białkówek oczu Zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH) – zaburzenia, w którym organizm wytwarza za dużo wody i zmniejsza się stężenie sodu (soli) we krwi na skutek nieprawidłowych sygnałów chemicznych. SIADH może stać się ciężką chorobą lub przebiegać bezobjawowo. Zatrzymywanie płynów lub wody (co może spowodować obrzęk rąk lub nóg) Nadwrażliwość na światło Bolesny, długotrwały wzwód prącia Mała liczba płytek krwi
Działania niepożądane występujące z nieznaną częstością (częstości nie można określić na podstawie dostępnych danych) Zgrzytanie zębami Brzęczenie, syk, gwizd, dzwonienie lub inny uporczywy hałas w uszach (szum w usz ach) Zapalenie okrężnicy (powodujące biegunkę). U pacjentów przyjmujących tego rodzaju leki obserwowano zwiększone ryzyko złamań kości.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku tekturowym i na bistr ze oraz pojemniku po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Blistry z folii PVC/Aluminium: Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania. Pojemnik z HDPE: Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30ºC. Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera Paxtin Substancją czynną leku jest paroksetyna. Paxtin 20 Jedna tabletka powlekana zawiera 20 mg paroksetyny (w postaci paroksetyny chlorowodorku).
Paxtin 40 Jedna tabletka powlekana zawiera 40 mg paroksetyny (w postaci paroksetyny chlorowodorku).
Pozostałe składniki to: mannitol , celuloza mikrokrystaliczna PH 101, celuloza mikrokrystaliczna PH 102, kopowidon K28, k arboksymetyloskrobia sodowa (typ A), krzemionka koloidalna bezwodna, magnezu stearynian. Otoczka tabletki: hypromeloza 5cps , t alk , tytanu dwutlenek (E171).
Jak wygląda Paxtin i co zawiera opakowanie Paxtin 20 to białe, okrągłe, dwudzielne tabletki z wrażliwym na nacisk rowkiem ułatwiającym przełamywanie, oznaczone symbolem „PX 20”.
Paxtin 40 to białe, okrągłe, czterodzielne tabletki z wrażliwym na nacisk rowkiem ułatwiającym przełamywanie, oznaczone symbolem „PX 40”.
Tabletki powlekane pakowane są w blistry z folii PCV/Aluminium i umieszczone w tekturowym pudełku lub pakowane są w pojemniki z HDPE z zakrętką z LDPE, w tekturowym pudełku. Opakowania zawierają 30 tabletek powlekanych.
Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10 A-6250 Kundl, Austria
Wytwórca Salutas Pharma GmbH Otto-von-Guericke-Allee 1
Lek S.A. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa
Lek Pharmaceuticals d.d. Verovškova 57
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji o leku oraz jego nazwach w innych krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy zwrócić się do: Sandoz Polska Sp. z o.o. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 02 /2024
Logo Sandoz
Paxtin 20, 20 mg, tabletki powlekane Paxtin 40, 40 mg, tabletki powlekane Paroxetinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki:
1. Co to jest Paxtin i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Paxtin
3. Jak stosować Paxtin
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak p rzechowywać Paxtin
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest Paxtin i w jakim celu się go stosuje
Paxtin wskazany jest do leczenia dorosłych z depresją i (lub) zaburzeniami lękowymi. Zaburzeniami lękowymi, w leczeniu których stosuje się Paxtin, są: zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (powtarzające się, natrętne myśli z niekontrolowanym zachowaniem); zaburzenie lękowe z napadami lęku (napady paniki, również spowodowane agorafobią czyli lęk iem przed otwartą przestrzenią); fobia społeczna (obawa lub unikanie sytuacji społecznych); zaburzenie stresowe pourazowe (lęk spowodowany traumatycznym wydarzeniem) i zaburzenie lękowe uogólnione (ogólne odczucie silnego lęku lub zdenerwowania).
Paxtin należy do grupy leków nazywanych selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). U każdego człowieka występuje w mózgu substancja zwana serotoniną. U ludzi z depresją lub zaburzeniami lękowymi stężenie serotoniny jest mniejsze niż u innych. Sposób działania leku Paxtin oraz innych leków z grupy SSRI nie jest w pełni poznany, ale mogą one zwiększać stężenie serotoniny w mózgu. Prawidłowe leczenie depresji lub zaburzeń lękowych jest istotne dla poprawy samopoczucia pacjenta.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Paxtin
Kiedy nie stoso wać leku Paxtin • jeśli pacjent przyjmuje leki nazywane inhibitorami monoaminooksydazy (tzw. IMAO, w tym moklobemid i chlorek metylotioniny [błękit metylenowy]) lub przyjmował je w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Lekarz udzieli informacji, jak rozpocząć przyjmowanie leku Paxtin po zaprzestaniu stosowania IMAO. • jeśli pacjent przyjmuje lek i prze ciwpsychotyczne tiorydazynę lub pimozyd. • jeśli pacjent ma uczulenie na paroksetynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6).
Jeśli którakolwiek z wymienionych sytuacji dotyczy pacjenta, należy zwrócić się do lekarz a, nie przyjmując leku Paxtin.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Paxtin należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.
Czy pacjent przyjmuje inne leki (patrz „Paxtin a inne leki” w dalszej części ulot ki)? Czy pacjentka przyjmuje tamoksyfen w leczeniu raka piersi [lub zaburzeń płodności]? Paxtin może zmniejszyć skuteczność tamoksyfenu, dlatego lekarz może zalecić stosowanie inn ego leku przeciwdepresyjnego. Czy pacjent ma zaburzenia czynności nerek, wątroby lub serca? Czy pacjent choruje na padaczkę lub miał w przeszłości napady drgawek? Czy u pacjenta wystąpił kiedykolwiek epizod manii (nadmiernie aktywne zachowanie lub gonitwa myśli)? Czy pacjent jest leczony elektrowstrząsami? Czy u pacjenta występowały w przeszłości zaburzenia krwawienia lub przyjmuje on leki zwiększające ryzyko krwawienia [w tym leki stosowane w celu rozrzedzenia krwi (takie jak warfaryna), leki przeciwpsychotyczne (takie jak perfenazyna lub klozapina), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne o nazwie niesteroidowe leki przeciwzapalne lub NLPZ (takie jak kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, celekoksyb, etodolak, diklofenak, meloksykam)]? Czy pacjentka jest w ciąży lub planuje ciążę (patrz „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność” w dalszej części ulotki)? Czy pacjent choruje na cukrzycę? Czy pacjent stosuje dietę z mał ą zawartością sodu? Czy pacjent ma jaskrę (zwiększone ciśnienie w oku)? Czy pacjent ma mniej niż 18 lat (patrz punkt „Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat” w dalszej części ulotki)?
Jeśli odpowiedź na którekolwiek z powyższych pytań brzmi TAK i pacjent nie omówił tego jeszcze z lekarzem, należy zwrócić się ponownie do lekarza i zapytać o stosowanie leku Paxtin.
Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat
Leku Paxtin nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. U pacjen tów w wieku poniżej 18 lat przyjmowanie leku Paxtin zwiększa ryzyko działań niepożądanych, takich jak próby samobójcze, myśli samobójcze i wrogość (szczególnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu). Jeśli lekarz przepisał Paxtin pacjentowi w wieku poniżej 18 lat i wywołało to wątpliwości, należy skonsultować się z danym lekarzem. Jeśli podczas przyjm owania leku Paxtin wystąpią lub nasilą się wymienione objawy, należy poinformować o tym swojego lekarza. Ponadto, do tej pory brak danych dotyczących długoterminowego bezpieczeństwa stosowania leku Paxtin w tej grupie wiekowej dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.
W badaniach paroksetyny u osób w wieku poniżej 18 lat częstymi działaniami niepożądanymi (występującymi rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów) były: zwiększona częstość myśli samobójczych i prób samobójczych; samouszkodzenie; wrogość; zachowania agresywne lub nieprzyjazne; brak apetytu; drżenie; nieprawidłowe pocenie się; nadmierna aktywność (nadmiar energii); pobudzenie; chwie jność emocj onalna (w tym płaczliwość i zmiany nastroju) i nietypowe powstawanie siniaków lub krwawienie (np. z nosa). Badania te wykazały również, że taki e same objawy występowały, chociaż rzadziej, u dzieci i młodzieży otrzymujących tabletki cukrowe (placebo) zamiast paroksetyny.
U niektórych z uczestników tych badań wystąpiły objawy odstawienia po przerwaniu stosowania paroksetyny. Objawy te były zazwyczaj podobne do objawów obserwowanych u dorosłych pacjentów po za prze staniu stosowania paroksetyny (patrz punkt 3 „Jak stosować Paxtin” w dalszej części ulotki ). Ponadto u pacjentów w wieku poniżej 18 lat często (rzadziej niż u 1 na 10 osób) występował ból brzucha, nerwowość i chwiejność emocj onalna (w tym płaczliwość , zmiany nastroju, próby samookaleczenia, myśli i próby samobójcze).
Myśli samobójcze, pogłębienie depresji lub zaburzeń lękowych Osoby, u których występuje depresja i (lub) zaburzenia lękowe, mogą czasami mieć myśli o samookaleczeniu lub o popełnieniu samobójstwa. Myśli te mogą nasilać się na początku stosowania leków przeciwdepresyjnych, ponieważ leki te zaczynają działać zazwyczaj po 2 tygodniach , czasem później. Wystąpienie myśli samobójczych, myśli o samookaleczeniu lub popełnieniu samobójstwa jest bardziej prawdopodobne, jeśli: - u pacjenta w przeszłości występowały myśli samobójcze lub chęć samookaleczenia; - pacjent jest młodym dorosłym; dane z badań klinicznych wskazują na zwiększone ryzyko zachowań samobójczych u osób w wieku poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, którzy byli leczeni lekami przeciwdepresyjnymi.
Jeśli u pacjenta występują myśli samobójcze lub myśli o samookaleczeniu, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do szpitala.
Pomocne może okazać się poinformowanie krewnych lub przyjaciół o depresji lub zaburzeniach lękowych oraz poproszenie ich o przeczytanie tej ulotki. Pacjent może zwrócić się z prośbą o informowanie go, jeśli zauważą, że depresja lub lęk nasiliły się lub wystąpiły niepokojące zmiany w zachowaniu.
Istotne działania niepożądane obserwowane podczas stosowania leku Paxtin U niektórych pacjentów przyjmujących Paxtin występuje zaburzenie o nazwie „akatyzja” z takimi objawami, jak poczucie pobudzenia psychoruchowego z niezdolnością do spokojnego siedzenia lub stania. U innych pacjentów może rozwinąć się zespół serotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny z niektórymi lub wszystkimi następującymi objawami: silne pobudzenie lub rozdrażnienie, splątanie, niepokój ruchowy, odczucie gorąca, pocenie się, drżenie, dreszcze, omamy (dziwne obrazy lub dźwięki), sztywność mięśni, nagłe skurcze mięśni lub szybkie bicie serca. Ich nasilenie może zwiększać się, prowadząc do utraty przytomności. W razie stwierdzenia któregokolwiek z tych objawów, należy zwrócić się do lekarza. Więcej informacji na temat tych lub innych działań niepożądanych znajduje się w punkcie 4 „Możliwe działania niepożądane”.
Leki takie, jak Paxtin (tak zwane SSRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (patrz punkt 4). W niektórych przypadkach objawy te utrzymywały się po przerwaniu leczenia.
Paxtin a inn e lek i Niektóre leki mogą wpływać na działanie leku Paxtin lub zwiększać ryzyko wystąpienia u pacjenta działań niepożądanych. Również Paxtin może wpływać na działanie innych leków. Do tych leków należą: • leki o nazwie inhibitory monoaminooksydazy (IMAO, w tym moklobemid i chlorek metylotioniny [błękit metylenowy] – patrz punkt „Kiedy nie stosować leku Paxtin” • tiorydazyna lub pimozyd (leki przeciwpsychotyczne) - patrz punkt „Kiedy nie stosować leku Paxtin” • kwas acetylosalicylowy, ibuprofen lub inne niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), jak celekoksyb, etodolak, diklofenak i meloksykam, stosowane w leczeniu bólu i zapalenia • tramadol, buprenorfina i petydyna (leki przeciwbólowe) • buprenorfina w połączeniu z naloksonem, leczenie substytucyjne uzależnienia od leków opioidowych • tryptany (takie jak sumatryptan), stosowane w leczeniu migreny • inne leki przeciwdepresyjne, w tym selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), tryptofan i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. klomipramina, nortryptylina i dezypramina • suplement diety o nazwie tryptofan • miwakurium i suksametonium (sto sowane w znieczuleniu ogólnym) • takie leki, jak lit, rysperydon, perfenazyna, klozapina (tzw. leki przeciwpsychotyczne), stosowane w leczeniu niektórych zaburzeń psychicznych • fentanyl stosowany w znieczuleniu lub leczeniu przewlekłego bólu; • połączenie fosamprenawiru i rytonawiru, stosowane w leczeniu zakażenia ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV) • ziele dziurawca ( roślinny lek przeciwdepresyjny) • fenobarbital, fenytoina, sodu walproinian lub karbamazepina, leki stosowane w leczeniu napadu drgawek lub padaczki • atomoksetyna, lek stosowany w leczeniu zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) • procyklidyna, lek stosowany w łagodzeniu drżenia, zwłaszcza w przebiegu choroby Parkinsona • warfaryna lub inne leki (lek i przeciwzakrzepowe) stosowane w celu rozrzedzenia krwi • propafenon, flekainid i leki stosowane w leczeniu nieregularnej czynności serca • metoprolol, lek beta-adrenolityczny stosowany w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego i w chorobach serca • prawastatyna stosowana w leczeniu dużego stężenia cholesterolu • ryfampicyna, lek stosowany w leczeniu gruźlicy i trądu • linezolid (antybiotyk) • tamoksyfen, lek stosowany w leczeniu raka piersi [lub zaburzeń płodności]
Jeśli pacjent przyjmuje obecnie lub niedawno przyjmował którykolwiek z wymienionych leków i nie omówił tego jeszcze z lekarzem, powinien zwrócić się ponownie do lekarza. Może być konieczna zamiana dawki lub zmiana leku na inny.
Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.
Paxtin z jedzeniem, piciem i alkoholem Podczas stosowania leku Paxtin nie należy pić alkoholu, gdyż może on nasilić objawy choroby lub działania niepożądane. Przyjmowanie leku Paxtin rano, podczas posiłku, zmniejszy ryzyko wystąpienia nudności.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Ciąża Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Istnieją doniesienia, że u dzieci, których matki przyjmowały paroksetynę w pi erwszch miesiącach ciąży, zwiększa się ryzyko powstania wad wrodzonych, zwłaszcza dotyczących serca. Podczas gdy w ogólnej populacji częstość wro dzonych wad serca u dzieci wynosi 1/100, u dzieci matek leczonych paroksetyną zwiększa się do 2/100.
Lekarz w porozumieniu z pacjentką w ciąży może ustalić, że najlepszym dla niej rozwiązaniem będzie zmiana leku lub stopniowe odstawianie leku Paxtin . Jednak, w zależności od stanu pacjentki, lekarz może uznać, że lepsze dla niej będzie kontynuowanie przyjmowania leku Paxtin .
Należy upewnić się, że położna lub lekarz wiedzą o stosowaniu przez pacjentkę leku Paxtin. Leki t akie , jak Paxtin, przyjmowane w czasie ciąży, zwłaszcza w późnym jej okresie, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia u dziecka ciężkiego zaburzenia, tzw. przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN). W PPHN ciśnienie w naczyniach krwionośnych między sercem a płucami noworodka jest za wys okie . Jeśli pacjentka przyjmuje Paxtin w ostatnich 3 miesiącach ciąży, u noworodka mogą wystąpić również inne zaburzenia, które pojawiają się zwykle w pierwszej dobie życia. Do ich objawów należą: • trudności w oddychaniu • zsinienie skóry lub zwiększenie bądź zmniejszenie ciepłoty ciała • zsinienie ust • wymioty lub trudności w ssaniu • silne zmęczenie, niemożność zaśnięcia lub uporczywy płacz • sztywność lub wiotkość mięśni • drżenie lub drgawki • wzmożeni e odruchów
Jeśli u noworodka wystąpi którykolwiek z wymienionych objawów lub pacjentkę niepokoi stan zdrowia dziecka, powinna skontaktować się z lekarzem lub położną, którzy udzielą jej odpowiednich wyjaśnień.
Przyjmowanie leku Paxtin pod koniec ciąży może zwiększać ryzyko poważnego krwotoku z pochwy, występującego krótko po porodzie, zwłaszcza jeśli w wywiadzie stwierdzono u pacjentki zaburzenia krzepnięcia krwi. Jeśli pacjentka przyjmuje lek Paxtin, powinna poinformować o tym lekarza lub położną, aby mogli udzielić pacjentce odpowiednich porad.
Karmienie piersią Paxtin może w bardzo małych ilościach przenikać do mleka kobiecego. Pacjentki przyjmujące lek powinny przed rozpoczęciem karmienia piersią poradzić się lekarza i wspólnie ustalić, czy możliwe jest karmienie piersią podczas stosowania leku Paxtin.
Płodność Badania na zwierzętach wykazały, że paroksetyna pogarsza jakość nasienia. Teoretycznie mogłoby to wpływ ać na płodność, ale dotychczas nie obserwowano takiego wpływu u ludzi.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Możliwe działania niepożądane leku Paxtin, to zawroty głowy, dezorientacja, senność lub niewyraźne widzenie. W razie wystąpienia takich objawów nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
Paxtin zawiera sód Ten lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
3. Jak stosować Paxtin
Ten l ek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Czasami zalecona dawka wymaga przyjęcia więcej niż jednej tabletki lub połowy tabletki.
Zalecan e dawki w różnych wskazaniach przedstawia poniższa tabela:
początkowa Zalecana dawka dobowa Maksymalna dawka dobowa Depresja 20 mg 20 mg 50 mg Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (zachowania obsesyjne i kompulsyjne) Zaburzenie lękowe z napadami lęku (napady paniki) Fobia społeczna (obawa przed różnymi sytuacjami społecznymi lub unikanie ich) Zaburzenie stresowe pourazowe 20 mg 20 mg 50 mg Zaburzenie lękowe uogólnione 20 mg 20 mg 50 mg
Na początku leczenia lekarz wskaże pacjentowi, jaką dawkę leku Paxtin powinien przyjmować. U większości osób poprawa samopoczucia następuje po kilku tygodniach leczenia. Jeśli po tym czasie pacjent nie czuje się lepiej, powinien poradzić się lekarza. Lekarz może zadecydować o stopniowym zwiększaniu dawki (każdorazowo o 10 mg), aż do uzyskania maksymalnej dawki dobowej.
Tabletki należy przyjmować rano, podczas śniadania. Należy je połknąć popijając wodą. Nie należy ich żuć. W razie konieczności tabletki można podzielić na równe dawki.
Lekarz udzieli pacjentowi informacji, jak długo należy przyjmować tabletki. Leczenie może trwać wiele miesięcy, a nawet dłużej .
Osoby w podeszłym wieku Maksymalna dawka dla osób w wieku powyżej 65 lat wynosi 40 mg na dobę.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek Pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek lekarz może zalecić mniejszą niż zwykle stosowana dawkę leku Paxtin .
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Paxtin Nigdy nie należy przyjmować większej liczby tabletek, niż zalecił to lekarz. Jeśli pacjent (lub inna osoba) przyję ła większą niż zalecana dawkę leku P axtin , należy zwrócić się do lekarza lub udać się bezpośrednio do najbliższego szpitala. Należy pokazać opakowanie leku. Przedawkowanie leku Paxtin może wywołać objawy wymienione w punkcie 4 „Możliwe działania niepożądane” lub gorączkę, mimowolne skurcze mięśni.
Pominięcie przyjęcia leku Paxtin Lek należy przyjmować każdego dnia o tej samej porze. Jeśli pacjent zapomni przyjąć dawkę leku i przypomni sobie o tym przed pójściem spać – powinien przyjąć lek bezzwłocznie, a następnego dnia przyjmować go jak zwykle. Jeśli pacjent przypomni sobie o przyjęciu leku w nocy lub następnego dnia – powinien pominąć tę dawkę. Możliwe jest wystąpienie objawów odstawienia, ale powinny one ustąpić po zażyciu następnej dawki o zwykłej porze. Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej tabletki.
Co zrobić w razie braku poprawy samopoczucia Paxtin nie powoduje natychmiastowego złagodzenia objawów. Rozpoczęcie działania wszystki ch lek ów przeciwdepresyjnych wymaga czasu. U niektórych osób następuje to w ciągu kilku tygodni, ale u innych może to trwać trochę dłużej. Niektórzy pacjenci przyjmujący leki przeciwdepresyjne odczuwają pogorszenie choroby zanim nastąpi poprawa samopoczucia. Jeśli pacjent nie poczuje się lepiej po kilku tygodniach leczenia, powinien ponownie skontaktować się z lekarzem. Lekarz powinien wyznaczyć kolejną wizytę po kilku tygodniach od rozpoczęcia leczenia. O braku poprawy samopoczucia należy poinformować lekarza.
Przerwanie stosowania leku Paxtin Nie wolno przerywać stosowania leku Paxtin bez zalecenia lekarza. Podczas odstawiania leku Paxtin lekarz pomoże stopniowo zmniejszać dawkę przez kilka tygodni lub miesięcy, co powinno zmniejszyć ryzyko objawów odstawienia (objawy odstawienia - patrz punkt „Możliwe działania niepożądane”). Jedną z metod jest stopniowe zmniejszanie przyjmowanej dawki leku Paxtin o 10 mg na tydzień. Objawy występujące podczas odstawiania leku Paxtin są u większości osób lekkie i same ustępują w ciągu dwóch tygodni. U niektórych osób mogą być silniejsze lub dłużej się utrzymywać.
Jeśli w trakcie odstawiania leku u pacjenta występują objawy odstawienia, lekarz może zalecić wolniejsze zmniejszanie dawki. Jeśli objawy odstawienia są silne, należy zwrócić się do lekarza. Lekarz może zalecić ponowne rozpoczęcie przyjmowania leku, a następnie znacznie wolniejsze jego odstawianie.
Nawet jeśli u pacjenta wystąpią objawy odstawienia, nadal możliwe jest zaprzestanie stosowania leku Paxtin.
Możliwe objawy odstawienia występujące po zaprzestaniu leczenia Badania wykazują, że 3 na 10 pacjentów zauważa jeden lub więcej objawów odstawienia podczas przerywania terapii parok setyną . Niektóre z tych objawów występują częściej niż inne.
Częste (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób): • zawroty głowy, chwiejność lub trudności w utrzymaniu równowagi • odczucie mrowienia, pieczenia i (rzadziej) wrażenie wstrząsów elektrycznych, również w obrębie głowy • brzęczenie, syczenie, gwizd, dzwonienie lub inny utrzymujący się hałas w uszach (szum w usz ach) • zaburzenia snu (intensywne sny, koszmary senne, bezsenność) • niepokój • bóle głowy
Niezbyt częste ( mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób): • nudności • pocenie się (również poty nocne) • uczucie niepokoju lub pobudzenia • drżenie • splątanie lub dezorientacja • biegunka (luźne stolce) • emocjonalność lub rozdrażnienie • zaburzenia widzenia • uczucie trzepotania lub łomotania serca (kołatanie serca)
Jeżeli pacjent jest zaniepokojony objawami odstawienia po zaprzestaniu przyjmowania leku Paxtin, powinien zwrócić się do lekarza
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Wystapienie działań niepożądanych jest bardziej prawdopodobne w pierwszych tygodniach stosowania leku Paxtin.
Jeśli podczas leczenia wystąpi którekolwiek z wymienionych działań niepożądanych, należy skontaktować się z lekarzem. Może być konieczne zwrócenie się do lekarza lub udanie się od razu do szpitala.
Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób) W razie nietypowego powstawania siniaków lub krwawienia, w tym obecności krwi w wymiocinach lub w kale, należy natychmiast zwrócić się do lekarza lub udać się do szpitala. Jeśli pacjent nie może oddać moczu, należy natychmiast zwrócić się do lekarza lub udać się do szpitala.
Rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1 000 osób) W razie wystąpienia napadu drgawek, należy natychmiast zwrócić się do lekarza lub udać się do szpitala. Jeśli pacjent odczuwa niepokój i niemożność spokojnego siedzenia lub stania, mogą to być objawy zaburzenia o nazwie akatyzja. Zwiększenie dawki leku Paxtin może nasilić te objawy. W razie ich wystąpienia należy zwrócić się do lekarza. Jeśli pacjent odczuwa zmęczenie, osłabienie lub dezorientację oraz ból, sztywność lub brak koordynacji ruchów, przyczyną może być małe steżenie sodu we krwi. W razie wystąpienia takich objawów należy zwrócić się do lekarza.
Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób) Reakcje alergiczne na lek, które mogą mieć ciężki przebieg. W razie wystąpienia czerwonej, wzniesionej wysypki na skórze, obrzęku powiek, twarzy, warg, jamy ustnej lub języka, pacjent zaczyna odczuwać świąd lub trudności w oddychaniu (duszność) lub połykaniu i osłabienie lub oszołomienie prowadzące do zapaści lub utraty przytomności, należy natychmiast zwrócić się do lekarza lub udać się do szpitala. Wystąpienie niektórych lub wszystkich z następujących objawów może wskazywać na tzw. zespół serotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny. Do objawów tych należą: silne pobudzenie lub rozdrażnienie, splątanie, niepokój, odczucie gorąca, pocenie się, drżenie, dreszcze, omamy (dziwne obrazy lub dźwięki), sztywność mięśni, nagłe skurcze mięśni lub przyspieszone bicie serca. Nasilenie objawów może zwiększać się, prowadząc do utraty przytomności. Należy wówczas zwr ócić się do lekarza. Ostra jaskra. Jeśli pacjent odczuwa ból oczu lub wystąpi u niego niewyraźne widzenie, należy zwrócić się do lekarza.
Działania niepożądane występujące z nieznaną częstością (częstości nie można określić na podstawie dostępnych danych) • Niektóre osoby miały myśli o wyrządzeniu sobie krzywdy lub o samobójstwie podczas stosowania paroksetyny lub wkrótce po jego odstawieniu (patrz punkt 2). • Niektóre osoby wykazywały agresję podczas stosowania paroksetyny. • Ciężki krwotok z pochwy, występujący krótko po porodzie (krwotok poporodowy), patrz dodatkowe informacje w podpunkcie „Ciąża ” w punkcie 2.
W razie wystąpienia tych objawów niepożądanych, należy zwrócić się do lekarza.
Inne możliwe działania niepożądane podczas leczenia
Bardzo częste działania niepożądane (mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób) Nudności. Przyjmowanie leku Paxtin rano, podczas posiłku, zmniejszy ryzyko ich wystąpienia. Zmiany popędu płciowego lub funkcji seksualnych, np. brak orgazmu oraz zaburzenia wzwodu i wytrysku
Częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób) Zwiększone stężenie cholesterolu we krwi Brak apetytu Bezsenność lub senność Nieprawidłowe sny (w tym koszmary senne) Zawroty głowy lub drżenie Ból głowy Trudności w koncentracji Pobudzenie Odczucie nietypowego osłabienia Niewyraźne widzenie Ziewanie, suchość w jamie ustnej Biegunka lub zaparcie Wymioty Zwiększenie masy ciała Pocenie się
Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób) Szybkie zwiększenie lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego, co może powodować zawroty głowy lub omdlenie podczas nagłego wstawania Szybsza niż zwykle czynność serca Brak ruchu mięśni, sztywność, drżenie lub nieprawidłowe ruchy mięśni jamy ustnej i języka Rozszerzenie źrenic Wysypka na skórze Świąd Odczucie splątania Omamy (dziwne obrazy lub dźwięki) Niemożność oddania moczu (zatrzymanie moczu) lub niekontrolowane, mimowolne oddawanie moczu (nietrzymanie moczu) Zmniejszenie liczby białych krwinek Zaburzenia kontroli stężenia cukru we krwi u pacjentów z cukrzycą podczas stosowania leku Paxtin . Należy omówić z lekarzem dostosowanie dawki insuliny lub innego leku przeciwcukrzycowego.
Rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1 000 osób) Nieprawidłowe wytwarzanie mleka u kobiet i mężczyzn Powolne bicie serca Wpływ na czynność wątroby widoczny w badaniach krwi Napady paniki Przesadne zachowanie lub myśli (reakcje maniakalne) Uczucie obcości własnego „ja” (depersonalizacja) Niep okój Nieodparta potrzeba poruszania nogami (tzw. zespół niespokojnych nóg) Ból stawów lub mięśni Za duże stężenie hormonu, tzw. prolaktyny we krwi Zaburzenia miesiączkowania (w tym masywne lub nieregularne krwawienia, plamienie, brak lub opóźnienie miesiączki)
Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób) Wysypka na skórze z możliwością powstawania pęcherzy, która wygląda jak małe tarcze strzelnicze (w środku ciemne plamki otoczone jaśniejszą obwódką i ciemnym pierścieniem na krawędzi) – tzw. rumień wielopostaciowy rozsiana wysypka z powstawaniem pęcherzy i złuszczaniem się skóry, zwłaszcza wokół ust, nosa, oczu i narządów płciowych (zesp ół Stevensa-Johnsona) rozsiana wysypka z powstawaniem pęcherzy i złuszczaniem się skóry na znacznej powierzchni ciała (toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) zaburzenia czynności wątroby powodujące zażółcenie skóry i białkówek oczu Zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH) – zaburzenia, w którym organizm wytwarza za dużo wody i zmniejsza się stężenie sodu (soli) we krwi na skutek nieprawidłowych sygnałów chemicznych. SIADH może stać się ciężką chorobą lub przebiegać bezobjawowo. Zatrzymywanie płynów lub wody (co może spowodować obrzęk rąk lub nóg) Nadwrażliwość na światło Bolesny, długotrwały wzwód prącia Mała liczba płytek krwi
Działania niepożądane występujące z nieznaną częstością (częstości nie można określić na podstawie dostępnych danych) Zgrzytanie zębami Brzęczenie, syk, gwizd, dzwonienie lub inny uporczywy hałas w uszach (szum w usz ach) Zapalenie okrężnicy (powodujące biegunkę). U pacjentów przyjmujących tego rodzaju leki obserwowano zwiększone ryzyko złamań kości.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać Paxtin
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku tekturowym i na bistr ze oraz pojemniku po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Blistry z folii PVC/Aluminium: Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania. Pojemnik z HDPE: Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30ºC. Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera Paxtin Substancją czynną leku jest paroksetyna. Paxtin 20 Jedna tabletka powlekana zawiera 20 mg paroksetyny (w postaci paroksetyny chlorowodorku).
Paxtin 40 Jedna tabletka powlekana zawiera 40 mg paroksetyny (w postaci paroksetyny chlorowodorku).
Pozostałe składniki to: mannitol , celuloza mikrokrystaliczna PH 101, celuloza mikrokrystaliczna PH 102, kopowidon K28, k arboksymetyloskrobia sodowa (typ A), krzemionka koloidalna bezwodna, magnezu stearynian. Otoczka tabletki: hypromeloza 5cps , t alk , tytanu dwutlenek (E171).
Jak wygląda Paxtin i co zawiera opakowanie Paxtin 20 to białe, okrągłe, dwudzielne tabletki z wrażliwym na nacisk rowkiem ułatwiającym przełamywanie, oznaczone symbolem „PX 20”.
Paxtin 40 to białe, okrągłe, czterodzielne tabletki z wrażliwym na nacisk rowkiem ułatwiającym przełamywanie, oznaczone symbolem „PX 40”.
Tabletki powlekane pakowane są w blistry z folii PCV/Aluminium i umieszczone w tekturowym pudełku lub pakowane są w pojemniki z HDPE z zakrętką z LDPE, w tekturowym pudełku. Opakowania zawierają 30 tabletek powlekanych.
Podmiot odpowiedzialny Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10 A-6250 Kundl, Austria
Wytwórca Salutas Pharma GmbH Otto-von-Guericke-Allee 1
Lek S.A. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa
Lek Pharmaceuticals d.d. Verovškova 57
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji o leku oraz jego nazwach w innych krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy zwrócić się do: Sandoz Polska Sp. z o.o. ul. Domaniewska 50 C 02-672 Warszawa tel. 22 209 70 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 02 /2024
Logo Sandoz
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Paxtin 20, 20 mg, tabletki powlekane Paxtin 40, 40 mg, tabletki powlekane
Paxtin 20 Każda tabletka powlekana zawiera 20 mg paroksetyny (Paroxetinum) w postaci paroksetyny chlorowodorku.
Paxtin 40 Każda tabletka powlekana zawiera 40 mg paroksetyny (Paroxetinum) w postaci paroksetyny chlorowodorku.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Tabletka powlekana.
Paxtin 20 Biała, okrągła, dwudzielna tabletka z wrażliwym na nacisk rowkiem ułatwiającym przełamywanie, oznaczona symbolem PX 20. Tabletkę można podzielić na równe dawki.
Paxtin 40 Biała, okrągła, czterodzielna tabletka z wrażliwym na nacisk rowkiem ułatwiającym przełamywanie, oznaczona symbolem PX 40. Tabletkę można podzielić na równe dawki.
Leczenie: epizod u dużej depres ji, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, zaburzenia lękowego z napadami lęku, z agorafobią lub bez agorafobii, fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego, zaburzenia stresowego pourazowego.
Dawkowanie
EPIZOD DUŻEJ DEPRESJI Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Poprawa stanu zdrowia pacjenta rozpoczyna się przeważnie po jednym tygodniu, ale widoczna staje się od drugiego tygodnia leczenia. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, dawkowanie należy weryfikować i w razie konieczności dostosować do potrzeb klinicznych w ciągu 3 do 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia, a następnie modyfikować w zależności od wyników leczenia. U niektórych pacjentów, u których reakcja na dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawk ę leku można stopniowo zwiększać o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta, do maksymalnej dawki 50 mg na dobę.
Pacjenci z depresją powinni być leczeni dostatecznie długo ( co najmniej przez 6 miesięcy), aby zapewnić ustąpienie objawów.
ZABURZENIE OBSESYJNO-KOMPULSYJNE Zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Pacjenci powinni rozpoczynać leczenie od dawki 20 mg na dobę. Dawkę tę można zwiększać stopniowo o 10 mg do dawki zalecanej. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększenia dawki , aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym powinni być leczeni dostatecznie długo, aby zapewnić ustąpienie objawów. Leczenie może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej (patrz punkt 5.1).
ZABURZENIE LĘKOWE Z NAPADAMI LĘKU Zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 10 mg na dobę i zwiększać ją stopniowo o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta, aż do dawki zalecanej. Zaleca się rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej w celu zredukowania do minimum ryzyka zaostrzenia objawów lęku napadowego, które, jak się ogólnie uznaje, występuje na początku leczenia. Jeżeli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektór zy pacjenci mogą odnieść korzy ść ze stopniowego zwiększenia dawki , aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem lękowym z napadami lęku powinni być leczeni dostatecznie długo, aby zapewnić ustąpienie objawów. Leczenie może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej (patrz punkt 5.1).
FOBIA SPOŁECZNA Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Je śli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki odpowiedź jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwałe leczenie należy oceniać regularnie (patrz punkt 5.1).
ZABURZENIE LĘKOWE UOGÓLNIONE Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwałe leczenie należy oceniać regularnie (patrz punkt 5.1).
ZABURZENIE STRESOWE POURAZOWE Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwałe leczenie należy oceniać regularnie (patrz punkt 5.1).
UWAGI OGÓLNE
OBJAWY OBSERWOWANE PODCZAS ODSTAWIANIA
Należy unikać nagłego przerwania leczenia (patrz punkty 4.4 i 4.8). W badaniach klinicznych stosowano schemat stopniowego odstawiania leku, w którym zmniejszano dobową dawkę paroksetyny co tydzień o 10 mg. Jeżeli po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia wystąpią objawy, które nie są tolerowane przez pacjenta, należy rozważyć powrót do poprzednio stosowanej dawki, a następnie kontynuować bardziej stopniowe zmniejszanie dawki.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku U osób w podeszłym wieku stężenie paroksetyny w osoczu jest zwiększone, ale jego zakres pokrywa się z przedziałem stężeń obserwowanym u osób młodszych. Leczenie należy rozpoczynać od dawki początkowej zalecanej u dorosłych. U niektórych pacjentów korzystne może być zwiększenie dawki, ale maksymalna dawka nie powinna przekraczać 40 mg na dobę.
Dzieci i młodzież (w wieku od 7 do 17 lat) Paroksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży, gdyż jak wykazano w kontrolowanych badaniach klinicznych, leczenie paroksetyną wiąże się ze zwiększeniem ryzyka zachowań samobójczych i wrogości. Ponadto badania te nie dowiodły dostatecznie skuteczności leku (patrz punkty 4.4 i 4.8 ).
Dzieci w wieku poniżej 7 lat Nie badano stosowania paroksetyny u dzieci w wieku poniżej 7 lat. Paroksetyny nie należy stosować u pacjentów z tej grupy wiekowej do czasu ustalenia bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Pacjenci z niewydolnością nerek i (lub) wątroby U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) lub u pacjentów z niewydolnością wątroby stwierdza się zwiększone stężenia paroksetyny w osoczu. Z tego powodu dawkowanie powinno być ograniczone do dolnego zakresu dawek.
Sposób podawania Zaleca się, aby paroksetyna była podawana jeden raz na dobę, rano, w trakcie posiłku. Tabletki należy połykać bez rozgryzania.
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Stosowanie paroksetyny w skojarzeniu z inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jest przeciwwskazane. W wyjątkowych wypadkach paroksetynę można stosować w skojarzeniu z linezolidem (antybiotyk, który jest odwracalnym niewybiórczym IMAO) pod warunkiem, że możliwa jest ścisła obserwacja pacjenta pod kątem objawów zespołu serotoninowego i kontrolowanie ciśnienia tętniczego (patrz punkt 4.5). Leczenie paroksetyną można rozpocząć: - po 2 tygodniach od zakończenia stosowania nieodwracalnego inhibitora MAO lub - co najmniej po 24 godzinach od zakończenia stosowania odwracalnego inhibitora MAO (np. moklobemidu, linezolidu, chlorku metylotioninowego [błękitu metylenowego – barwnika stosowanego w przedoperacyjnej wizualizacji tkanek, który jest odwracalnym niewybiórczym IMAO]). Co najmniej 1 tydzień powinien upłynąć od przerwania leczenia paroksetyną do rozpoczęcia leczenia którymkolwiek inhibitorem MAO. Paroksetyny nie należy stosować jednocześnie z tiorydazyną, gdyż, podobnie jak inne leki hamujące aktywność enzymu wątrobowego CYP2D6 układu cytochromu P450, paroksetyna może zwięk szać stężenie tiorydazyny w osoczu (patrz punkt 4.5). Podanie samej tiorydazyny może prowadzić do wydłużenia odstępu QTc i związanych z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu, takich jak torsade de pointes oraz do nagłego zgonu. Paroksetyny nie należy stosować w skojarzeniu z pimozydem (patrz punkt 4.5).
Leczenie paroksetyną należy ostrożnie rozpoczynać dwa tygodnie po zakończeniu leczenia nieodwracalnymi IMAO lub 24 godziny po zakończeniu leczenia odwracalnym inhibitorem MAO. Dawkę paroksetyny należy zwiększać stopniowo, aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.5).
Dzieci i młodzież Paroksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Zachowania samobójcze (próby samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży otrzymujących leki przeciwdepresyjne niż otrzymujących placebo. Jeśli na podstawie istniejącej potrzeby klinicznej podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany, czy nie występują u niego objawy samobójcze. Ponadto brak danych dotyczących bezpieczeństwa długotrwałego stosowania leku u dzieci i młodzieży oraz jego wpływu na wzrastanie, dojrzewanie, rozwój poznawczy i behawioralny.
Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa (zdarzeń związanych z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania znaczącej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest paroksetyna, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń związanych z samobójstwem. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci wykazujący przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad przeciwdepresyjnymi produktami leczniczymi stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne, patrz także punkt 5.1. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy zwiększonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, pojawienie się zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.
Akatyzja/niepokój psychoruchowy Stosowanie paroksetyny związane jest z wystąpieniem akatyzji, która charakteryzuje się poczuciem wewnętrznego niepokoju i pobudzenia psychoruchowego, np. w postaci niemożności spokojnego siedzenia lub stania, zazwyczaj związanego z subiektywnym odczuciem cierpienia. Objawy te najczęściej występują w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Zwiększenie dawki u pacjentów z objawami akatyzji może być szkodliwe.
Zespół serotoninowy/złośliwy zespół neuroleptyczny W rzadkich przypadkach u pacjentów lecz onych paroksetyną, szczególnie stosowaną w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi o działaniu serotoninergicznym i (lub) neuroleptykami, może rozwinąć się zespół serotoninowy lub zbliżony do złośliwego zespołu neuroleptycznego. Ponieważ zespoł y te mogą prowadzić do stanów zagrażających życi u (charakterystyczny zestaw objawów to hipertermia, sztywność mięśni, drgawki miokloniczne, zaburzenia wegetatywne z możliwością szybkich zmian w zakresie czynności życiowych, zmiany stanu psychicznego, w tym splątanie, drażliwość, skrajne pobudzenie przechodzące w majaczenie i śpiączka) należy przerwać leczenie paroksetyną i rozpocząć objawowe leczenie wspomagające. Ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego paroksetyny nie należy stosować w leczeniu skojarzonym z prekursorami serotoniny (takimi jak L-tryptofan, oksytryptan), patrz punkty 4.3 i 4.5.
Zaburzenia czynności seksualnych Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. selective serotonin reuptake inhibitors, SSRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (patrz punkt 4.8). Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI.
Mania Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, paroksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z manią w wywiadzie. Paroksetynę należy odstawić u każdego pacjenta, u którego rozpoczyna się faza maniakalna.
Zaburzenia czynności nerek i (lub) wątroby U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub zaburzeniami czynności wątroby zalecana jest ostrożność (patrz punkt 4.2).
Cukrzyca U pacjentów z cukrzycą stosowanie selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. SSRI) może zaburzać kontrolę stężenia glukozy we krwi. Dawkowanie insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych może wymagać dostosowania. Ponadto badania wskazują, że jednoczesne stosowanie paroksetyny i prawastatyny może spowodować zwiększenie stężenia glukozy we krwi (patrz punkt 4.5).
Padaczka Paroksetynę, podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, należy stosować ostrożnie u pacjentów z padaczką.
Napady drgawkowe U pacjentów leczonych paroksetyną częstość napadów drgawkowych jest mniejsza niż 0,1%. Produkt leczniczy należy odstawić u każdego pacjenta, u którego wystąpił napad drgawkowy.
Leczenie elektrowstrząs ami Doświadczenie kliniczne dotyczące jed noczesnego stosowania paroksetyny i leczenia elektrowstrząsami jest niewielkie.
Jaskra Paroksetyna, podobnie jak inne leki z grupy SSRI, może spowodować rozszerzenie źrenic i powinna być stosowana ostrożnie u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem lub jaskrą w wywiadzie.
Zaburzenia serca U pacjentów z zaburzeniami serca należy zachować zwykłe środki ostrożności.
Hiponatremia Rzadko opisywano hiponatremię, głównie u osób w podeszłym wieku. Należy zachować ostrożność również u pacjentów z ryzykiem hiponatremii, np. z powodu jednocześnie stosowanych produktów leczniczych i marskości wątroby. Hiponatremia zazwyczaj ustępuje po odstawieniu paroksetyny.
Krwawienia Podczas stosowania leków z grupy SSRI opisywano nieprawidłowe krwawienia w obrębie skóry, takie jak wybroczyny i plamica. Opisywano również inne krwawienia, np. z przewodu pokarmowego i z dróg rodnych. W podeszłym wieku ryzyko krwawienia z przyczyn niezwiązanych z miesiączkowaniem może być zwiększone.
Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, produktami leczniczymi o znanym wpływie na czynność płytek krwi lub innymi produktami leczniczymi, które mogą zwiększać ryzyko krwawienia (np. atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, takimi jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, niesteroidowe leki przeciwzapalne, inhibitory COX-2), jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które predysponują do wystąpienia krwawienia (patrz punkt 4.8).
Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego (patrz punkty 4.6 i 4.8).
Interakcja z tamoksyfenem Paroksetyna, silny inhibitor izoenzymu CYP2D6, może spowodować zmniejszenie stężenia endoksyfenu, jednego z najważniejszych czynnych metabolitów tamoksyfenu Dlatego, jeśli to tylko możliwe, należy unikać podawania paroksetyny w trakcie stosowania tamoksyfenu (patrz punkt 4.5).
Objawy obserwowane podczas odstawiania paroksetyny Po przerwaniu leczenia, zwłaszcza nagłym, często występują objawy z odstawienia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych działania niepożądane związane z przerwaniem leczenia występowały u 30% pacjentów leczonych paroksetyną w porównaniu z 20% pacjentów otrzymujących placebo. Występowanie objawów odstawienia nie oznacza, że lek uzależnia psychicznie lub fizycznie. Ryzyko objawów z odstawienia może zależeć od wielu czynników, w tym od czasu trwania leczenia, stosowanej dawki i szybkości jej zmniejszania. Zgłaszano zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, uczucie porażenia prądem i szumy uszne ), zaburzenia snu (w tym intensywne marzenia senne), pobudzenie lub niepokój, nudności, drżenie mięśniowe, splątanie, pocenie się, bóle głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość i zaburzenia widzenia. Na ogół objawy te są łagodne do umiarkowanych, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Zazwyczaj występują w ciągu kilku pierwszych dni odstawiania leku, ale istnieją bardzo rzadkie doniesienia o wystąpieniu takich objawów u pacjentów, którzy przez nieuwagę pominęli dawkę leku. Objawy te przeważnie ustępują samoistnie, zazwyczaj w ciągu 2 tygodni, chociaż u części osób mogą utrzymywać się dłużej (2 do 3 miesięcy lub dłużej). Dlatego podczas odstawiania paroksetyny zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki w ciągu kilku tygodni lub miesięcy, w zależności od potrzeb pacjenta (patrz punkt 4.2).
Paxtin zawiera sód Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
Leki serotoninergiczne Podobnie jak w przypadku innych selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, jednoczesne stosowanie paroksetyny i leków serotoninergicznych może prowadzić do wystąpienia objawów związanych z działaniem serotoniny (zespół serotoninowy: patrz punkt 4.4). Zaleca się ostrożność i ścisłą obserwację kliniczną podczas jednoczesnego stosowania paroksetyny i leków serotoninergicznych (takich jak L -tryptofan, tryptany, tramadol, linezolid, chlorek metylotioninowy (błękit metylenowy), SSRI, lit, petydyna, buprenorfina i produkty zawierające ziele dziurawca – Hypericum perforatum). Ostrożność zaleca się również podczas stosowania fentanylu w znieczuleniu ogólnym lub w leczeniu przewlekłego bólu. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i inhibitorów MAO jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego (patrz punkt 4.3).
Pimozyd W badaniu, w którym stosowano paroksetynę w dawce 60 mg w skojarzeniu z pimozydem w jednorazowej małej dawce 2 mg, wykazano średnio 2,5-krotne zwiększenie stężenia pimozydu. Działanie to można wyjaśnić znaną zdolnością paroksetyny do hamowania aktywności izoenzymu CYP2D6. Jednoczesne stosowanie pimozydu i paroksetyny jest przeciwwskazane ze względu na wąski przedział terapeutyczny pimozydu i jego znany wpływ na wydłużenie odstępu QT (patrz punkt 4.3).
Enzymy metabolizujące leki Metabolizm i farmakokinetyka paroksetyny mogą być zaburzone przez indukcję lub hamowanie aktywności metabolizujących ją enzymów. Jeśli paroksetyna ma być podawana w skojarzeniu ze lekiem o znanym działaniu hamującym aktywność enzymów metabolizujących lek, należy pamiętać, aby zalecane dawki paroksetyny mieściły się w dolnym zakresie dawkowania. Nie jest konieczne dostosowanie początkowej dawki leku, jeśli ma on być podawany jednocześnie z lekami o znanym działaniu indukującym enzymy metabolizujące lek (np. karbamazepiną, ryfampicyną, fenobarbitalem, fenytoiną) lub z fosamprenawirem z rytonawirem. Wszelkie zmiany dawki paroksetyny (po rozpoczęciu stosowania induktora enzymu lub po jego odstawieniu) należy przeprowadzać na podstawie oceny działania klinicznego (tolerancji i skuteczności).
Leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe Leki z grupy SSRI mogą zmniejszać aktywność cholinoesterazy osoczowej, co powoduje przedłużenie działania blokującego przewodnictwo nerwowo-mięśniowe miwakurium i suksametonium.
Fosamprenawir z rytonawirem Jednoczesne podawanie przez 10 dni fosamprenawiru i rytonawiru w dawce 700 i 100 mg dwa razy na dobę z paroksetyną w dawce dobowej 20 mg zdrowym ochotnikom znacząco (o około 55%) zmniejszało stężenie paroksetyny w osoczu. Stężenie w osoczu fosamprenawiru i rytonawiru podczas jednoczesnego stosowania z paroksetyną było zbliżone do wartości odniesieniowych z innych badań, co wskazuje na brak istotnego wpływu paroksetyny na metabolizm tych leków. Brak dostępnych danych dotyczących długotrwałego (dłuższego niż 10 dni) skojarzonego stosowania paroksetyny z fosamprenawirem i rytonawirem.
Procyklidyna Codzienne podawanie paroksetyny znacząco zwiększa stężenie procyklidyny w osoczu. W razie stwierdzenia objawów przeciwcholinergicznych, dawkę procyklidyny należy zmniejszyć.
Leki przeciwpadaczkowe: karbamazepina, fenytoina, walproinian sodu Wydaje się, że u pacjentów z padaczką jednoczesne podawanie paroksetyny nie wpływa na parametry farmakokinetyczne i farmakodynamiczne leków przeciwpadaczkowych.
Hamowanie CYP2D6 przez paroksetynę Podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, w tym inne SSRI , paroksetyna hamuje aktywność izoenzymu CYP2D6 wątrobowego cytochromu P450. Może to powodować zwiększenie stężenia w osoczu innych jednocześnie podawanych leków metabolizowanych przez ten enzym. Dotyczy to niektórych trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (np. klomipraminy, nortryptyliny i dezypraminy), neuroleptyków pochodnych fenotiazyny (np. perfenazyny i tiorydazyny, patrz punkt 4.3), rysperydonu, atomoksetyny, niektórych leków przeciwarytmicznych z grupy 1c (np. propafenonu i flekainidu) oraz metoprololu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania paroksetyny i metoprololu podawanego w niewydolności serca ze względu na jego wąski przedział terapeutyczny w tym wskazaniu.
W piśmiennictwie istnieją doniesienia o interakcji farmakokinetycznej między inhibitorami CYP2D6 a tamoksyfenem, prowadzącej do zmniejszenia o 65-75% stężenia w osoczu jednej z bardziej aktywnych form tamoksifenu (endoksyfenu). W pewnych badaniach notowano zmniejszoną skuteczność tamoksyfenu stosowanego jednocześnie z niektórymi lekami przeciwdepresyjnymi z grupy SSRI. Ponieważ nie można wykluczyć zmniejszenia skuteczności tamoksyfenu, należy unikać, jeśli to tylko możliwe, jednoczesnego jego stosowania z silnymi inhibitorami CYP2D6 (włącznie z paroksetyną), patrz punkt 4.4.
Alkohol Podobnie jak w przypadku innych leków psychotropowych, pacjentowi należy doradzić unikanie spożywania alkoholu podczas przyjmowania paroksetyny.
Doustne leki przeciwzakrzepowe Może wystąpić interakcja farmakodynamiczna między paroksetyną i doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. Jednoczesne stosowanie tych leków może prowadzić do zwiększenia działania przeciwzakrzepowego i ryzyka krwawienia. Z tego względu paroksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe (patrz punkt 4.4).
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) i kwas acetylosalicylowy oraz inne leki przeciwpłytkowe Może wystąpić interakcja farmakodynamiczna między paroksetyną a niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi lub kwasem acetylosalicylowym. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i tych leków może zwiększać ryzyko krwawienia (patrz punkt 4.4). Zaleca się ostrożność u pacjentów przyjmujących SSRI jednocześnie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, produktami leczniczymi o znanym wpływie na czynność płytek krwi lub zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, takimi jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2), jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które predysponują do wystąpienia krwawienia.
Prawastatyna W badaniach zaobserwowano interakcję między paroksetyną a prawastatyną, wskazującą na możliwość zwiększenia stężenia glukozy we krwi wskutek jednoczesnego stosowania obu leków. U pacjentów z cukrzycą otrzymujących zarówno paroksetynę, jak i prawastatynę, może być konieczne dostosowanie dawki doustnych leków przeciwcukrzycowych i (lub) insuliny (patrz punkt 4.4).
Ciąża Pewne badania epidemiologiczne sugerują zwiększenie ryzyka wrodzonych wad, zwłaszcza w obrębie układu sercowo-naczyniowego (np. defektów przegrody komorowej i przedsionkowej), związanych ze stosowaniem paroksetyny w pierwszym trymestrze ciąży. Mechanizm tych zmian nie jest znany. Dane wskazują, że ryzyko urodzenia dziecka z wadą układu sercowo-naczyniowego przez matkę przyjmującą paroksetynę wynosi mniej niż 2/100 w porównaniu do spodziewanego współczynnika dla wystąpienia takich wad w ogólnej populacji, który wynosi 1/100.
Paroksetynę można stosować w ciąży jedynie w przypadku ścisłych wskazań. Lekarz przepisujący lek kobietom w ciąży lub planującym ciążę musi rozważyć możliwość zastosowania alternatywnego leczenia. Należy unikać nagłego przerywania leczenia w okresie ciąży (patrz punkt 4.2).
Należy obserwować stan noworodków, których matki przyjmowały paroksetynę w późnym okresie ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze.
U noworodków, których matki przyjmowały paroksetynę w późnym okresie ciąży, mogą wystąpić następujące objawy: niewydolność oddechowa, sinica, bezdech, napady drgawkowe, niestabilność temperatury ciała, trudności w ssaniu, wymioty, hipoglikemia, wzmożone lub osłabione napięcie mięśniowe, wzmożenie odruchów, drżenie mięśniowe, niepokój ruchowy, drażliwość, ospałość, nieustanny płacz, senność i problemy ze snem. Objawy te mogą być spowodowane działaniem serotoninergicznym lub odstawieniem leku. W większości wypadków powikłania występują bezpośrednio lub wkrótce po porodzie (do 24 godzin).
Dane epidemiologiczne wskazują, że stosowanie SSRI w czasie ciąży, zwłaszcza w późnym jej okresie, może zwiększyć ryzyko przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodka (ang. persistent pulmonary hypertension of the newborn, PPHN). Obserwowane ryzyko wynosiło około 5 przypadków na 1000 ciąż, podczas gdy w ogólnej populacji PPHN występuje w 1 lub 2 przypadkach na 1000 ciąż.
Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ paroksetyny na reprodukcję, ale nie wskazywały na jej bezpośrednie szkodliwe działanie na ciążę , rozw ój zarodka i (lub) płodu, a także przebieg porodu i rozwój pourodzeniowy (patrz punkt 5.3).
Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (mniej niż dwukrotnie) ryzyka krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca przed porodem (patrz punkty 4.4 i 4.8).
Karmienie piersią Mała ilość paroksetyny przenika do mleka kobiecego. W opublikowanych badaniach stężenia paroksetyny w surowicy niemowląt karmionych piersią były niewykrywalne (<2 ng/ml) lub bardzo małe (<4 ng/ml), nie obserwowano też oznak działania leku. Ponieważ działania takie nie są przewidywane, można rozważyć karmienie piersią.
Płodność Badania na zwierzętach wykazały, że paroksetyna może wpływać na jakość nasienia (patrz punkt 5.3). Badania in vitro z zastosowaniem materiału ludzkiego mogą wskazywać na pewien wpływ na jakość nasienia, ale z opisów przypadków zastosowania niektórych leków z grupy SSRI (w tym paroksetyny) u ludzi wynika, że działanie to jest odwracalne. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.
Paroksetyna nie wpływa lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Doświadczenie kliniczne wykazało, że leczenie paroksetyną nie zmniejsza spra wności intelektualnej i psychoruchowej. Jednak podobnie jak w przypadku wszystkich leków psychoaktywnych, pacjentów należy ostrzec o możliwości wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Wprawdzie paroksetyna nie nasila upośledzenia sprawności umysłowej i motorycznej spowodowanego przez alkohol, ale odradza się spożywanie alkoholu podczas leczenia paroksetyną.
Nasilenie i częstość występowania niektórych z wymienionych poniżej działań niepożądanych może zmni ejsz ać się w trakcie leczenia i na ogół nie prowadzą one do przerwania terapii. Działania niepożądane zostały uszeregowane według klasyfikacji układów i narządów oraz częstości. Częstości określono w następujący sposób: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie, przeważnie w obrębie skóry i błon śluzowych (w tym wybroczyny i krwawienie z dróg rodnych), leukopenia Bardzo rzadko: trombocytopenia
Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: ciężkie reakcje alergiczne, które mogą prowadzić do zgonu (w tym reakcje rzekomoanafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy)
Zaburzenia endokrynologiczne Bardzo rzadko: zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. syndrome of inappropriate anti-diuretic hormone secretion, SIADH)
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Często: zwiększenie stężenia cholesterolu, zmniejszenie apetytu Niezbyt często: zaburzenia kontroli glikemii u pacjentów z cukrzycą (patrz punkt 4.4) Rzadko: hiponatremia Hiponatremię obserwowano przeważnie u pacjentów w podeszłym wieku i czasami związana była z zespołem nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego.
Zaburzenia psychiczne Często: senność, bezsenność, pobudzenie, nietypowe sny (w tym koszmary senne) Niezbyt często: splątanie, omamy Rzadko: reakcje maniakalne, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzja (patrz punkt 4.4) Częstość nieznana: myśli samobójcze, zachowania samobójcze, agresja, zgr zytanie zębami
Myśli i zachowania samobójcze notowano podczas leczenia paroksetyną lub w krótkim czasie po przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.4). Przypadki agresji notowano po wprowadzeniu paroksetyny do obrotu.
Objawy te mogą być także spowodowane chorobą podstawową.
Zaburzenia układu nerwowego Często: zawroty głowy, drżenie, ból głowy, zaburzenia koncentracji Niezbyt często: objawy pozapiramidowe Rzadko: akatyzja (patrz punkt 4.4), drgawki, zespół niespokojnych nóg Bardzo rzadko: zespół serotoninowy (objawami mogą być: pobudzenie, splątanie, pocenie się, omamy, wzmożone odruchy, drgawki miokloniczne, dreszcze, tachykardia i drżenie). Donoszono o objawach pozapiramidowych, w tym dystoniach ustno-twarzowych, czasami u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami ruchowymi lub u pacjentów, którzy stosowali neuroleptyk.
Zaburzenia oka Często: niewyraźne widzenie Niezbyt często: rozszerzenie źrenic (patrz punkt 4.4) Bardzo rzadko: ostra jaskra
Zaburzenia ucha i błędnika Częstość nieznana: szumy uszne
Zaburzenia serca Niezbyt często: tachykardia zatokowa Rzadko: bradykardia
Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często: przemijające zwięk szenie lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi , niedociśnienie ortostatyczne Przemijające zwiększenie lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi obserwowane było zazwyczaj u pacjentów z wcześniej istniejącym nadciśnieniem tętniczym lub lękiem.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często: ziewanie
Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często: nudności Często : zaparcie, biegunka, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej Bardzo rzadko: krwawienie z przewodu pokarmowego Częstość nieznana: mikroskopowe zapalenie jelita grubego
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych Bardzo rzadko: zabu rzenia dotyczące wątroby (takie jak zapalenie wątroby, czasami związane z żółtaczką i ( lub) niewydolnością wątroby) Opisywano zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Bardzo rzadko w okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu otrzymywano doniesienia o zdarzeniach dotyczących wątroby (takich jak zapalenie wątroby, czasami związane z żółtaczką i (lub) niewydolnością wątroby). W przypadku utrzymywania się zwiększonej aktywności enzymów wątrobowych należy rozważyć odstawienie paroksetyny.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często: pocenie się Niezbyt często: wysypki skórne, świąd Bardzo rzadko: ciężkie niepożądane reakcje skórne (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa- Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka), pokrzywka, reakcje nadwrażliwości na światło
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Bardzo często: zaburzenia funkcji seksualnych Rzadko: hiperprolaktynemia i (lub) mlekotok, zaburzenia miesiączkowania (w tym nadmierne krwawienie miesiączkowe, plamienie, brak miesiączkowania, opóźnienie miesiączki i nieregularne miesiączkowanie) Bardzo rzadko: priapizm Częstość nieznana: krwotok poporodowy* * Zdar zenie to zgłaszano dla grupy leków SSRI i SNRI (patrz punkty 4.4 i 4.6).
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Rzadko: ból stawów, ból mięśni
Badania epidemiologiczne, głównie z udziałem pacjentów w wieku 50 lat i starszych, wykazały ryzyko złamań kości u pacjentów otrzymujących SSRI i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Mechanizm powstawania takiego ryzyka nie jest znany.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często: osłabienie, zwiększenie masy ciała. Bardzo rzadko: obrzęki obwodowe.
Objawy obserwowane podczas odstawiania paroksetyny Często: zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu, niepokój, ból głowy. Niezbyt często: pobudzenie, nudności, drżenie, stan splątania, pocenie się, chwiejność emocjonalna, zaburzenia widzenia, kołatanie serca, biegunka, drażliwość
Przerwanie leczenia paroksetyną, zwłaszcza nagłe, często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia. Notowano zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje i odczucie przypominające wstrząs elektryczny i szumy uszne), zaburzenia snu(w tym intensywne marzenia senne), pobudzenie lub niepokój, nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunkę, kołatanie serca, chwiejność emocjonalną, drażliwość i zaburzenia widzenia.
Ogólnie dolegliwości te są lekkie do umiarkowanych i ustępują samoistnie. Jednak u części pacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone. Dlatego zaleca się, aby w przypadkach, gdy nie jest konieczne dalsze leczenie paroksetyną, lek odstawiać stopniowo zmniejszając jego dawkę (patrz punkty 4.2 i 4.4).
Działania niepożądane obserwowane podczas badań klinicznych u dzieci i młodzieży Obserwowano następujące działania niepożądane: wzmożenie zachowań związanych z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samouszkodzenia i zwiększona wrogość. Myśli i próby samobójcze obserwowano głównie w badaniach klinicznych przeprowadzonych u młodzieży z epizodem dużej depresji. Zwiększona wrogość występowała zwłaszcza u dzieci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, szczególnie w wieku poniżej 12 lat. Dodatkowymi obserwowanymi objawami były: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju), działania niepożądane związane z krwawieniem, głównie w obrębie skóry i błon śluzowych. Zdarzeniami obserwowanymi po odstawieniu leku/podczas fazy zmniejszania dawki paroksetyny były : chwiejność emocjonalna (w tym: płaczliwość, wahania nastroju, samouszkodzenia, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy, nudności i bóle brzucha (patrz punkt 4.4). Dalsze informacje o badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży, patrz punkt 5.1.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301/faks: + 48 22 49 21 309/strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można również zgłaszać podmiotowi odpowiedzialnemu.
Objawy podmiotowe i przedmiotowe Dostępne dane świadczą o szerokim marginesie bezpieczeństwa paroksetyny. Doświadczenie dotyczące przedawkowania paroksetyny wskazuje, że oprócz objawów opisanych w punkcie 4.8 występuje: gorączka i mimowolne skurcze mięśni. Pacjenci z reguły powracali do zdrowia bez poważnych następstw, nawet po zażyciu dawek do 2000 mg paroksetyny. Śpiączka lub zmiany w EKG występowały rzadko, a bardzo rzadko kończyły się zgonem i zwykle wówczas, gdy paroksetynę przyjęto jednocześnie z innymi psychotropowymi produktami leczniczymi, z alkoholem lub bez alkoholu.
Leczenie Nie jest znana swoista odtrutka. Należy wdrożyć ogólnie przyjęte zasady postępowania po przedawkowaniu dowolnego leku przeciwdepresyjnego. Jeśli to możliwe, w ciągu kilku godzin od przedawkowania należy rozważyć podanie 20 do 30 g węgla aktywnego w celu ograniczenia wchłania paroksetyny. Zaleca się leczenie podtrzymujące, częste monitorowanie podstawowych czynności życiowych oraz uważną obserwację pacjenta. Zastosowane leczenie należy dostosować do obrazu klinicznego.
Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwdepresyjne – selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny. Kod ATC: N06AB05
Mechanizm działania Paroksetyna jest silnym i wybiórczym inhibitorem wychwytu zwrotnego 5-hydroksytryptaminy (5-HT, serotoniny). Uważa się, że jej działanie przeciwdepresyjne i skuteczność w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego, zespołu stresu pourazowego i lęku napadowego jest związane z wybiórczym hamowaniem wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgu. Paroksetyna pod względem budowy chemicznej nie należy do grupy trójpierścieniowych, czteropierścieniowych ani innych dostępnych leków przeciwdepresyjnych. Ma niewielkie powinowactwo do receptorów cholinergicznych typu muskarynowego, a badania na zwierzętach wykazały jej słabe właściwości przeciwcholinergiczne. Badania in vitro wykazały, że zgodnie z wybiórczym działaniem i w odróżnieniu od trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych paroksetyna ma niewielkie powinowactwo do receptorów adrenergicznych alfa-1, alfa-2 i beta, dopaminowych (D2), serotoninowych 5-HT1, 5-HT2 i histaminowych (H1). Brak interakcji in vitro z receptorami postsynaptycznymi potwierdziły badania in vivo, które wykazały brak właściwości hamujących ośrodkowy układ nerwowy i właściwości hipotensyjnych paroksetyny.
Właściwości farmakodynamiczne Paroksetyna nie zaburza funkcji psychomotorycznych i nie nasila hamującego działania etanolu na OUN. Podobnie jak inne selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, paroksetyna wywołuje objawy nadmiernego pobudzenia receptorów serotoninowych u zwierząt uprzednio otrzymujących inhibitory monoaminooksydazy (IMAO) lub tryptofan. Badania dotyczące zachowania i EEG wykazują, że paroksetyna w dawkach większych od wymaganych do zahamowania wychwytu zwrotnego serotoniny ma słabe działanie aktywujące. Własności aktywujące nie są podobne do właściwości amfetaminy. Badania na zwierzętach wskazują, że paroksetyna jest dobrze tolerowana przez układ krążenia. Produkt podany zdrowym osobom nie powoduje znaczących kliniczne zmian ciśnienia tętniczego krwi, czynności serca i EKG. Badania wykazują, że w przeciwieństwie do leków przeciwdepresyjnych hamujących wychwyt zwrotny noradrenaliny, paroksetyna ma znacznie mniejszą tendencję do hamowania przeciwnadciśnieniowego działania guanetydyny. W leczeniu zaburzeń depresyjnych paroksetyna wykazuje skuteczność porównywalną do skuteczności standardowych leków przeciwdepresyjnych. Istnieją również dowody, że paroksetyna może mieć wartość terapeutyczną u pacjentów, którzy nie zareagowali na standardowe leczenie. Stosowanie paroksetyny rano nie ma szkodliwego wpływu ani na jakość, ani na długość snu. Co więcej, pacjenci reagując na leczenie paroksetyną doświadczają poprawy snu.
Analiza ryzyka samobójstwa u dorosłych Ukierunkowana na paroksetynę analiza kontrolowanych placebo badań u dorosłych z zaburzeniami psychicznymi wykazała większą częstość zachowań samobójczych u młodych dorosłych (w wieku od W grupie starszej wiekowo nie obserwowano takiego zwiększenia częstości. U dorosłych pacjentów z epizodem dużej depresji (we wszystkich grupach wiekowych) stwierdzono zwiększenie częstości zachowań samobójczych w grupie leczonej paroksetyną w porównaniu do grupy otrzymującej placebo (0,32% vs. 0,05%). Wszystkie te zdarzenia były próbami samobójczymi. Jednak większość z tych prób u pacjentów leczonych paroksetyną dotyczyła młodych dorosłych (8 spośród 11), patrz punkt 4.4.
Reakcja na dawkę W bad aniach z zastosowaniem stałej dawki krzywa odpowiedzi na dawkę była płaska, co sugeruje, że stosowanie dawek większych niż zalecane nie powoduje większej skuteczności. Istnieją jednak pewne dane kliniczne wskazujące, że zwiększanie dawki może być korzystne dla niektórych pacjentów.
Długotrwała skuteczność Długotrwał ą skuteczność paroksetyny w leczeniu depresji wykazano w trwającym 52 tygodnie badaniu, dotyczącym leczenia podtrzymującego i zapobiegania nawrotom. Nawroty depresji wystąpiły u 12% pacjentów otrzymujących paroksetynę (od 20 do 40 mg na dobę) w porównaniu z 28% pacjentów otrzymujących placebo.
Długotrwałą skuteczność paroksetyny w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego badano w trzech 24-tygodniowych badaniach dotyczących leczenia podtrzymującego i zapobiegania nawrotom. W jednym z trzech badań osiągnięto znaczne różnice w ilości nawrotów między grupą otrzymującą paroksetynę (38%) a grupą placebo (59%).
Długotrwałą skuteczność paroksetyny w leczeniu lęku napadowego wykazano w trwającym wystąpiły u 5% pacjentów przyjmujących paroksetynę (od 10 do 40 mg na dobę) w porównaniu z 30% pacjentów przyjmujących placebo. Wyniki zostały poparte przez trwające 36 tygodni badanie dotyczące leczenia podtrzymującego.
Długotrwałą skuteczność paroksetyny w leczeniu fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego i zaburzenia stresowego pourazowego nie została wystarczająco udowodniona.
Działania niepożądane notowane w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży W krótkotrwałych (do 10-12 tygodni) badaniach klinicznych przeprowadzonych u dzieci i młodzieży obserwowano następujące objawy niepożądane w grupie leczonych paroksetyną (występowały u co najmniej 2% pacjentów i dwa razy częściej niż w grupie placebo): nasilenie zachowań związanych z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samouszkodzenia i zwiększona wrogość. Myśli i próby samobójcze obserwowano głównie w badaniach klinicznych przeprowadzonych u młodzieży z epizodem dużej depresji. Zwiększona wrogość występowała zwłaszcza u dzieci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, szczególnie w wieku poniżej 12 lat. Dodatkowymi objawami obserwowanymi częściej w grupie leczonych paroksetyną niż w grupie przyjmującej placebo były: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju).
W badaniach przeprowadzonych podczas fazy zmniejszania dawki paroksetyny lub po całkowitym jej odstaw ieniu obserwowano następujące objawy (występowały u co najmniej 2% pacjentów i dwa razy częściej niż w grupie placebo): chwiejność emocjonalna (w tym: płaczliwość, wahania nastroju, samouszkodzenia, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy, nudności i bóle brzucha (patrz punkt 4.4).
W trwających od 8 tygodni do 8 miesięcy badaniach w pięciu grupach równoległych zdarzenia związane z krwawieniem, głównie w obrębie skóry i błon śluzowych, obserwowano u 1,74% pacjentów leczonych paroksetyną i u 0,74% pacjentów otrzymujących placebo.
Wchłanianie Paroksetyna dobrze wchłania się po podaniu doustnym i podlega efektowi pierwszego przejścia. Ze względu na efekt pierwszego przejścia ilość paroksetyny dostępna w krążeniu ogólnym jest mniejsza niż ilość wchłonięta z przewodu pokarmowego. Częściowe wysycenie efektu pierwszego przejścia i zmniejszony klirens osoczowy występuje przy zwiększającym się nasyceniu organizmu lekiem, po zastosowaniu większych dawek pojedynczych lub po podawaniu wielokrotnym. Powoduje to nieproporcjonalne zwiększenie stężenia paroksetyny w osoczu, stąd parametry farmakokinetyczne nie są stałe, a kinetyka leku nie jest liniowa. Jednak nieliniowość jest z reguły nieznaczna i ograniczona do osób, u których stężenie w osoczu po zastosowaniu małych dawek jest małe. Stężenie leku w stanie stacjonarnym osiągane jest po upływie 7 do 14 dni po rozpoczęciu leczenia produktami o natychmiastowym lub kontrolowanym uwalnianiu. Farmakokinetyka leku nie zmienia się p odczas długotrwałego stosowania.
Dystrybucja Paroksetyna jest w znacznym stopniu rozprowadzana do tkanek, a obliczenia farmakokinetyczne wskazują, że tylko 1% paroksetyny w organizmie znajduje się w osoczu. Około 95% paroksetyny w stężeniach terapeutycznych jest związane z białkami. Nie wykazano korelacji między stężeniem paroksetyny w osoczu krwi a działaniem klinicznym (dział ania niepożądane i skuteczność).
Metabolizm Główne metabolity paroksetyny mają strukturę polarną i są skoniugowanymi produktami oksydacji i metylacji, łatwo usuwanymi z organizmu. Wobec ich względnego braku aktywności farmakologicznej jest mało prawdopodobne, aby miały udział w terapeutycznym działaniu paroksetyny. Metabolizm nie zaburza wybiórczego działania paroksetyny na neuronalny wychwyt zwrotny serotoniny.
Wydalanie Wydalanie nerkowe niezmienionej paroksetyny wynosi mniej niż 2% dawki, podczas gdy wydalanie w moczu metabolitów stanowi 64% podanej dawki . Około 36% dawki wydalane jest z kałem (prawdopodobnie z żółcią), z czego niezmieniona paroksetyna stanowi mniej niż 1%. Tym samym paroksetyna wydalana jest prawie wyłącznie na drodze przemian metabolicznych . Wydalanie metabolitów jest dwufazowe: początkowo jako wynik metabolizmu pierwszego przejścia, a następnie ogólnoustrojowej eliminacji paroksetyny. Okres półtrwania paroksetyny jest zmienny, ale najczęściej wynosi około 1 doby.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku i pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby U osób w podeszłym wieku, pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub zaburzeniami czynności wątroby występuje zwiększone stężenie paroksetyny w osoczu. Zakres stężeń pokrywa się jednak częściowo z zakresem stężeń u zdrowych dorosłych.
Badania toksykologiczne przeprowadzono na małpach Rhesus i na szczurach albinosach. U obu gatunków szlak metaboliczny paroksetyny był podobny do opisywanego u ludzi. Jak oczekiwano w przypadku amin lipofilnych, w tym trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, u szczurów wykryto fosfolipidozę. Fosfolipidozy nie obserwowano w trwających do jednego roku badaniach u naczelnych z zastosowaniem dawek 6 razy większych od dawek z zakresu terapeutycznego. Rakotwórczość: W dwuletnich badaniach przeprowadzonych na myszach i szczurach paroksetyna nie wykazała działania rakotwórczego. Genotoksyczność: Nie obserwowano genotoksyczności w badaniach in vitro i in vivo. Badania toksycznego wpływu na reprodukcję u szczurów wykazały, że paroksetyna wpływa na płodność u obu płci , zmniejszając wskaźnik płodności i wskaźnik ciążowy. U szczurów obserwowano zwiększoną śmiertelność młodych i opóźnienie kostnienia. Drugie z tych działań było prawdopodobnie związane z toksycznym działaniem na matkę i nie jest uznane za bezpośredni wpływ na płód lub noworodka.
Mannitol Celuloza mikrokrystaliczna PH 101 Celuloza mikrokrystaliczna PH 102 Kopowidon K28 Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A) Krzemionka koloidalna bezwodna Magnez u stearynian
Otoczka tabletki: Hypromeloza 5cps Talk Tytanu dwutlenek (E171)
Nie dotyczy.
Blister z folii PVC/Aluminium: 5 lat Pojemnik z HDPE: 3 lata
Blister z folii PVC/Aluminium: brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania Pojemnik z HDPE: nie przechowywać w temperaturze powyżej 30ºC.
Tabletki powlekane pakowane są w blistry z folii PVC/Alumini um, w tekturowym pudełku lub pojemnik z HDPE z zakrętką z LDPE, w tekturowym pudełku.
Wielkość opakowań Paxtin 20: 7, 10, 14, 15, 20, 28, 30, 40, 50, 50x1, 60, 100, 200 i 250 tabletek. Paxtin 40: 7, 14, 15, 20, 28, 30, 40, 50, 50 x 1, 60, 100, 200 i 250 tabletek
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami
Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10 A-6250 Kundl, Austria
Paxtin 20 Pozwolenie nr 10901 Paxtin 40 Pozwolenie nr 10902
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 5.10.2004 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 3.07.2012 r.
20.02.2024 r.
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Paxtin 20, 20 mg, tabletki powlekane Paxtin 40, 40 mg, tabletki powlekane
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Paxtin 20 Każda tabletka powlekana zawiera 20 mg paroksetyny (Paroxetinum) w postaci paroksetyny chlorowodorku.
Paxtin 40 Każda tabletka powlekana zawiera 40 mg paroksetyny (Paroxetinum) w postaci paroksetyny chlorowodorku.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka powlekana.
Paxtin 20 Biała, okrągła, dwudzielna tabletka z wrażliwym na nacisk rowkiem ułatwiającym przełamywanie, oznaczona symbolem PX 20. Tabletkę można podzielić na równe dawki.
Paxtin 40 Biała, okrągła, czterodzielna tabletka z wrażliwym na nacisk rowkiem ułatwiającym przełamywanie, oznaczona symbolem PX 40. Tabletkę można podzielić na równe dawki.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Leczenie: epizod u dużej depres ji, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, zaburzenia lękowego z napadami lęku, z agorafobią lub bez agorafobii, fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego, zaburzenia stresowego pourazowego.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
EPIZOD DUŻEJ DEPRESJI Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Poprawa stanu zdrowia pacjenta rozpoczyna się przeważnie po jednym tygodniu, ale widoczna staje się od drugiego tygodnia leczenia. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, dawkowanie należy weryfikować i w razie konieczności dostosować do potrzeb klinicznych w ciągu 3 do 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia, a następnie modyfikować w zależności od wyników leczenia. U niektórych pacjentów, u których reakcja na dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawk ę leku można stopniowo zwiększać o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta, do maksymalnej dawki 50 mg na dobę.
Pacjenci z depresją powinni być leczeni dostatecznie długo ( co najmniej przez 6 miesięcy), aby zapewnić ustąpienie objawów.
ZABURZENIE OBSESYJNO-KOMPULSYJNE Zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Pacjenci powinni rozpoczynać leczenie od dawki 20 mg na dobę. Dawkę tę można zwiększać stopniowo o 10 mg do dawki zalecanej. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększenia dawki , aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym powinni być leczeni dostatecznie długo, aby zapewnić ustąpienie objawów. Leczenie może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej (patrz punkt 5.1).
ZABURZENIE LĘKOWE Z NAPADAMI LĘKU Zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 10 mg na dobę i zwiększać ją stopniowo o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta, aż do dawki zalecanej. Zaleca się rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej w celu zredukowania do minimum ryzyka zaostrzenia objawów lęku napadowego, które, jak się ogólnie uznaje, występuje na początku leczenia. Jeżeli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektór zy pacjenci mogą odnieść korzy ść ze stopniowego zwiększenia dawki , aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem lękowym z napadami lęku powinni być leczeni dostatecznie długo, aby zapewnić ustąpienie objawów. Leczenie może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej (patrz punkt 5.1).
FOBIA SPOŁECZNA Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Je śli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki odpowiedź jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwałe leczenie należy oceniać regularnie (patrz punkt 5.1).
ZABURZENIE LĘKOWE UOGÓLNIONE Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwałe leczenie należy oceniać regularnie (patrz punkt 5.1).
ZABURZENIE STRESOWE POURAZOWE Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwałe leczenie należy oceniać regularnie (patrz punkt 5.1).
UWAGI OGÓLNE
OBJAWY OBSERWOWANE PODCZAS ODSTAWIANIA
Należy unikać nagłego przerwania leczenia (patrz punkty 4.4 i 4.8). W badaniach klinicznych stosowano schemat stopniowego odstawiania leku, w którym zmniejszano dobową dawkę paroksetyny co tydzień o 10 mg. Jeżeli po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia wystąpią objawy, które nie są tolerowane przez pacjenta, należy rozważyć powrót do poprzednio stosowanej dawki, a następnie kontynuować bardziej stopniowe zmniejszanie dawki.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku U osób w podeszłym wieku stężenie paroksetyny w osoczu jest zwiększone, ale jego zakres pokrywa się z przedziałem stężeń obserwowanym u osób młodszych. Leczenie należy rozpoczynać od dawki początkowej zalecanej u dorosłych. U niektórych pacjentów korzystne może być zwiększenie dawki, ale maksymalna dawka nie powinna przekraczać 40 mg na dobę.
Dzieci i młodzież (w wieku od 7 do 17 lat) Paroksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży, gdyż jak wykazano w kontrolowanych badaniach klinicznych, leczenie paroksetyną wiąże się ze zwiększeniem ryzyka zachowań samobójczych i wrogości. Ponadto badania te nie dowiodły dostatecznie skuteczności leku (patrz punkty 4.4 i 4.8 ).
Dzieci w wieku poniżej 7 lat Nie badano stosowania paroksetyny u dzieci w wieku poniżej 7 lat. Paroksetyny nie należy stosować u pacjentów z tej grupy wiekowej do czasu ustalenia bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Pacjenci z niewydolnością nerek i (lub) wątroby U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) lub u pacjentów z niewydolnością wątroby stwierdza się zwiększone stężenia paroksetyny w osoczu. Z tego powodu dawkowanie powinno być ograniczone do dolnego zakresu dawek.
Sposób podawania Zaleca się, aby paroksetyna była podawana jeden raz na dobę, rano, w trakcie posiłku. Tabletki należy połykać bez rozgryzania.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Stosowanie paroksetyny w skojarzeniu z inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jest przeciwwskazane. W wyjątkowych wypadkach paroksetynę można stosować w skojarzeniu z linezolidem (antybiotyk, który jest odwracalnym niewybiórczym IMAO) pod warunkiem, że możliwa jest ścisła obserwacja pacjenta pod kątem objawów zespołu serotoninowego i kontrolowanie ciśnienia tętniczego (patrz punkt 4.5). Leczenie paroksetyną można rozpocząć: - po 2 tygodniach od zakończenia stosowania nieodwracalnego inhibitora MAO lub - co najmniej po 24 godzinach od zakończenia stosowania odwracalnego inhibitora MAO (np. moklobemidu, linezolidu, chlorku metylotioninowego [błękitu metylenowego – barwnika stosowanego w przedoperacyjnej wizualizacji tkanek, który jest odwracalnym niewybiórczym IMAO]). Co najmniej 1 tydzień powinien upłynąć od przerwania leczenia paroksetyną do rozpoczęcia leczenia którymkolwiek inhibitorem MAO. Paroksetyny nie należy stosować jednocześnie z tiorydazyną, gdyż, podobnie jak inne leki hamujące aktywność enzymu wątrobowego CYP2D6 układu cytochromu P450, paroksetyna może zwięk szać stężenie tiorydazyny w osoczu (patrz punkt 4.5). Podanie samej tiorydazyny może prowadzić do wydłużenia odstępu QTc i związanych z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu, takich jak torsade de pointes oraz do nagłego zgonu. Paroksetyny nie należy stosować w skojarzeniu z pimozydem (patrz punkt 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Leczenie paroksetyną należy ostrożnie rozpoczynać dwa tygodnie po zakończeniu leczenia nieodwracalnymi IMAO lub 24 godziny po zakończeniu leczenia odwracalnym inhibitorem MAO. Dawkę paroksetyny należy zwiększać stopniowo, aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.5).
Dzieci i młodzież Paroksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Zachowania samobójcze (próby samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży otrzymujących leki przeciwdepresyjne niż otrzymujących placebo. Jeśli na podstawie istniejącej potrzeby klinicznej podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany, czy nie występują u niego objawy samobójcze. Ponadto brak danych dotyczących bezpieczeństwa długotrwałego stosowania leku u dzieci i młodzieży oraz jego wpływu na wzrastanie, dojrzewanie, rozwój poznawczy i behawioralny.
Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa (zdarzeń związanych z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania znaczącej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest paroksetyna, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń związanych z samobójstwem. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci wykazujący przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad przeciwdepresyjnymi produktami leczniczymi stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne, patrz także punkt 5.1. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy zwiększonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, pojawienie się zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.
Akatyzja/niepokój psychoruchowy Stosowanie paroksetyny związane jest z wystąpieniem akatyzji, która charakteryzuje się poczuciem wewnętrznego niepokoju i pobudzenia psychoruchowego, np. w postaci niemożności spokojnego siedzenia lub stania, zazwyczaj związanego z subiektywnym odczuciem cierpienia. Objawy te najczęściej występują w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Zwiększenie dawki u pacjentów z objawami akatyzji może być szkodliwe.
Zespół serotoninowy/złośliwy zespół neuroleptyczny W rzadkich przypadkach u pacjentów lecz onych paroksetyną, szczególnie stosowaną w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi o działaniu serotoninergicznym i (lub) neuroleptykami, może rozwinąć się zespół serotoninowy lub zbliżony do złośliwego zespołu neuroleptycznego. Ponieważ zespoł y te mogą prowadzić do stanów zagrażających życi u (charakterystyczny zestaw objawów to hipertermia, sztywność mięśni, drgawki miokloniczne, zaburzenia wegetatywne z możliwością szybkich zmian w zakresie czynności życiowych, zmiany stanu psychicznego, w tym splątanie, drażliwość, skrajne pobudzenie przechodzące w majaczenie i śpiączka) należy przerwać leczenie paroksetyną i rozpocząć objawowe leczenie wspomagające. Ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego paroksetyny nie należy stosować w leczeniu skojarzonym z prekursorami serotoniny (takimi jak L-tryptofan, oksytryptan), patrz punkty 4.3 i 4.5.
Zaburzenia czynności seksualnych Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. selective serotonin reuptake inhibitors, SSRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (patrz punkt 4.8). Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI.
Mania Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, paroksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z manią w wywiadzie. Paroksetynę należy odstawić u każdego pacjenta, u którego rozpoczyna się faza maniakalna.
Zaburzenia czynności nerek i (lub) wątroby U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub zaburzeniami czynności wątroby zalecana jest ostrożność (patrz punkt 4.2).
Cukrzyca U pacjentów z cukrzycą stosowanie selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. SSRI) może zaburzać kontrolę stężenia glukozy we krwi. Dawkowanie insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych może wymagać dostosowania. Ponadto badania wskazują, że jednoczesne stosowanie paroksetyny i prawastatyny może spowodować zwiększenie stężenia glukozy we krwi (patrz punkt 4.5).
Padaczka Paroksetynę, podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, należy stosować ostrożnie u pacjentów z padaczką.
Napady drgawkowe U pacjentów leczonych paroksetyną częstość napadów drgawkowych jest mniejsza niż 0,1%. Produkt leczniczy należy odstawić u każdego pacjenta, u którego wystąpił napad drgawkowy.
Leczenie elektrowstrząs ami Doświadczenie kliniczne dotyczące jed noczesnego stosowania paroksetyny i leczenia elektrowstrząsami jest niewielkie.
Jaskra Paroksetyna, podobnie jak inne leki z grupy SSRI, może spowodować rozszerzenie źrenic i powinna być stosowana ostrożnie u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem lub jaskrą w wywiadzie.
Zaburzenia serca U pacjentów z zaburzeniami serca należy zachować zwykłe środki ostrożności.
Hiponatremia Rzadko opisywano hiponatremię, głównie u osób w podeszłym wieku. Należy zachować ostrożność również u pacjentów z ryzykiem hiponatremii, np. z powodu jednocześnie stosowanych produktów leczniczych i marskości wątroby. Hiponatremia zazwyczaj ustępuje po odstawieniu paroksetyny.
Krwawienia Podczas stosowania leków z grupy SSRI opisywano nieprawidłowe krwawienia w obrębie skóry, takie jak wybroczyny i plamica. Opisywano również inne krwawienia, np. z przewodu pokarmowego i z dróg rodnych. W podeszłym wieku ryzyko krwawienia z przyczyn niezwiązanych z miesiączkowaniem może być zwiększone.
Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, produktami leczniczymi o znanym wpływie na czynność płytek krwi lub innymi produktami leczniczymi, które mogą zwiększać ryzyko krwawienia (np. atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, takimi jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, niesteroidowe leki przeciwzapalne, inhibitory COX-2), jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które predysponują do wystąpienia krwawienia (patrz punkt 4.8).
Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego (patrz punkty 4.6 i 4.8).
Interakcja z tamoksyfenem Paroksetyna, silny inhibitor izoenzymu CYP2D6, może spowodować zmniejszenie stężenia endoksyfenu, jednego z najważniejszych czynnych metabolitów tamoksyfenu Dlatego, jeśli to tylko możliwe, należy unikać podawania paroksetyny w trakcie stosowania tamoksyfenu (patrz punkt 4.5).
Objawy obserwowane podczas odstawiania paroksetyny Po przerwaniu leczenia, zwłaszcza nagłym, często występują objawy z odstawienia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych działania niepożądane związane z przerwaniem leczenia występowały u 30% pacjentów leczonych paroksetyną w porównaniu z 20% pacjentów otrzymujących placebo. Występowanie objawów odstawienia nie oznacza, że lek uzależnia psychicznie lub fizycznie. Ryzyko objawów z odstawienia może zależeć od wielu czynników, w tym od czasu trwania leczenia, stosowanej dawki i szybkości jej zmniejszania. Zgłaszano zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, uczucie porażenia prądem i szumy uszne ), zaburzenia snu (w tym intensywne marzenia senne), pobudzenie lub niepokój, nudności, drżenie mięśniowe, splątanie, pocenie się, bóle głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość i zaburzenia widzenia. Na ogół objawy te są łagodne do umiarkowanych, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Zazwyczaj występują w ciągu kilku pierwszych dni odstawiania leku, ale istnieją bardzo rzadkie doniesienia o wystąpieniu takich objawów u pacjentów, którzy przez nieuwagę pominęli dawkę leku. Objawy te przeważnie ustępują samoistnie, zazwyczaj w ciągu 2 tygodni, chociaż u części osób mogą utrzymywać się dłużej (2 do 3 miesięcy lub dłużej). Dlatego podczas odstawiania paroksetyny zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki w ciągu kilku tygodni lub miesięcy, w zależności od potrzeb pacjenta (patrz punkt 4.2).
Paxtin zawiera sód Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Leki serotoninergiczne Podobnie jak w przypadku innych selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, jednoczesne stosowanie paroksetyny i leków serotoninergicznych może prowadzić do wystąpienia objawów związanych z działaniem serotoniny (zespół serotoninowy: patrz punkt 4.4). Zaleca się ostrożność i ścisłą obserwację kliniczną podczas jednoczesnego stosowania paroksetyny i leków serotoninergicznych (takich jak L -tryptofan, tryptany, tramadol, linezolid, chlorek metylotioninowy (błękit metylenowy), SSRI, lit, petydyna, buprenorfina i produkty zawierające ziele dziurawca – Hypericum perforatum). Ostrożność zaleca się również podczas stosowania fentanylu w znieczuleniu ogólnym lub w leczeniu przewlekłego bólu. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i inhibitorów MAO jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego (patrz punkt 4.3).
Pimozyd W badaniu, w którym stosowano paroksetynę w dawce 60 mg w skojarzeniu z pimozydem w jednorazowej małej dawce 2 mg, wykazano średnio 2,5-krotne zwiększenie stężenia pimozydu. Działanie to można wyjaśnić znaną zdolnością paroksetyny do hamowania aktywności izoenzymu CYP2D6. Jednoczesne stosowanie pimozydu i paroksetyny jest przeciwwskazane ze względu na wąski przedział terapeutyczny pimozydu i jego znany wpływ na wydłużenie odstępu QT (patrz punkt 4.3).
Enzymy metabolizujące leki Metabolizm i farmakokinetyka paroksetyny mogą być zaburzone przez indukcję lub hamowanie aktywności metabolizujących ją enzymów. Jeśli paroksetyna ma być podawana w skojarzeniu ze lekiem o znanym działaniu hamującym aktywność enzymów metabolizujących lek, należy pamiętać, aby zalecane dawki paroksetyny mieściły się w dolnym zakresie dawkowania. Nie jest konieczne dostosowanie początkowej dawki leku, jeśli ma on być podawany jednocześnie z lekami o znanym działaniu indukującym enzymy metabolizujące lek (np. karbamazepiną, ryfampicyną, fenobarbitalem, fenytoiną) lub z fosamprenawirem z rytonawirem. Wszelkie zmiany dawki paroksetyny (po rozpoczęciu stosowania induktora enzymu lub po jego odstawieniu) należy przeprowadzać na podstawie oceny działania klinicznego (tolerancji i skuteczności).
Leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe Leki z grupy SSRI mogą zmniejszać aktywność cholinoesterazy osoczowej, co powoduje przedłużenie działania blokującego przewodnictwo nerwowo-mięśniowe miwakurium i suksametonium.
Fosamprenawir z rytonawirem Jednoczesne podawanie przez 10 dni fosamprenawiru i rytonawiru w dawce 700 i 100 mg dwa razy na dobę z paroksetyną w dawce dobowej 20 mg zdrowym ochotnikom znacząco (o około 55%) zmniejszało stężenie paroksetyny w osoczu. Stężenie w osoczu fosamprenawiru i rytonawiru podczas jednoczesnego stosowania z paroksetyną było zbliżone do wartości odniesieniowych z innych badań, co wskazuje na brak istotnego wpływu paroksetyny na metabolizm tych leków. Brak dostępnych danych dotyczących długotrwałego (dłuższego niż 10 dni) skojarzonego stosowania paroksetyny z fosamprenawirem i rytonawirem.
Procyklidyna Codzienne podawanie paroksetyny znacząco zwiększa stężenie procyklidyny w osoczu. W razie stwierdzenia objawów przeciwcholinergicznych, dawkę procyklidyny należy zmniejszyć.
Leki przeciwpadaczkowe: karbamazepina, fenytoina, walproinian sodu Wydaje się, że u pacjentów z padaczką jednoczesne podawanie paroksetyny nie wpływa na parametry farmakokinetyczne i farmakodynamiczne leków przeciwpadaczkowych.
Hamowanie CYP2D6 przez paroksetynę Podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, w tym inne SSRI , paroksetyna hamuje aktywność izoenzymu CYP2D6 wątrobowego cytochromu P450. Może to powodować zwiększenie stężenia w osoczu innych jednocześnie podawanych leków metabolizowanych przez ten enzym. Dotyczy to niektórych trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (np. klomipraminy, nortryptyliny i dezypraminy), neuroleptyków pochodnych fenotiazyny (np. perfenazyny i tiorydazyny, patrz punkt 4.3), rysperydonu, atomoksetyny, niektórych leków przeciwarytmicznych z grupy 1c (np. propafenonu i flekainidu) oraz metoprololu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania paroksetyny i metoprololu podawanego w niewydolności serca ze względu na jego wąski przedział terapeutyczny w tym wskazaniu.
W piśmiennictwie istnieją doniesienia o interakcji farmakokinetycznej między inhibitorami CYP2D6 a tamoksyfenem, prowadzącej do zmniejszenia o 65-75% stężenia w osoczu jednej z bardziej aktywnych form tamoksifenu (endoksyfenu). W pewnych badaniach notowano zmniejszoną skuteczność tamoksyfenu stosowanego jednocześnie z niektórymi lekami przeciwdepresyjnymi z grupy SSRI. Ponieważ nie można wykluczyć zmniejszenia skuteczności tamoksyfenu, należy unikać, jeśli to tylko możliwe, jednoczesnego jego stosowania z silnymi inhibitorami CYP2D6 (włącznie z paroksetyną), patrz punkt 4.4.
Alkohol Podobnie jak w przypadku innych leków psychotropowych, pacjentowi należy doradzić unikanie spożywania alkoholu podczas przyjmowania paroksetyny.
Doustne leki przeciwzakrzepowe Może wystąpić interakcja farmakodynamiczna między paroksetyną i doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. Jednoczesne stosowanie tych leków może prowadzić do zwiększenia działania przeciwzakrzepowego i ryzyka krwawienia. Z tego względu paroksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe (patrz punkt 4.4).
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) i kwas acetylosalicylowy oraz inne leki przeciwpłytkowe Może wystąpić interakcja farmakodynamiczna między paroksetyną a niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi lub kwasem acetylosalicylowym. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i tych leków może zwiększać ryzyko krwawienia (patrz punkt 4.4). Zaleca się ostrożność u pacjentów przyjmujących SSRI jednocześnie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, produktami leczniczymi o znanym wpływie na czynność płytek krwi lub zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, takimi jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2), jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które predysponują do wystąpienia krwawienia.
Prawastatyna W badaniach zaobserwowano interakcję między paroksetyną a prawastatyną, wskazującą na możliwość zwiększenia stężenia glukozy we krwi wskutek jednoczesnego stosowania obu leków. U pacjentów z cukrzycą otrzymujących zarówno paroksetynę, jak i prawastatynę, może być konieczne dostosowanie dawki doustnych leków przeciwcukrzycowych i (lub) insuliny (patrz punkt 4.4).
4.6 Wpływ na płodność, ciąż ę i laktację
Ciąża Pewne badania epidemiologiczne sugerują zwiększenie ryzyka wrodzonych wad, zwłaszcza w obrębie układu sercowo-naczyniowego (np. defektów przegrody komorowej i przedsionkowej), związanych ze stosowaniem paroksetyny w pierwszym trymestrze ciąży. Mechanizm tych zmian nie jest znany. Dane wskazują, że ryzyko urodzenia dziecka z wadą układu sercowo-naczyniowego przez matkę przyjmującą paroksetynę wynosi mniej niż 2/100 w porównaniu do spodziewanego współczynnika dla wystąpienia takich wad w ogólnej populacji, który wynosi 1/100.
Paroksetynę można stosować w ciąży jedynie w przypadku ścisłych wskazań. Lekarz przepisujący lek kobietom w ciąży lub planującym ciążę musi rozważyć możliwość zastosowania alternatywnego leczenia. Należy unikać nagłego przerywania leczenia w okresie ciąży (patrz punkt 4.2).
Należy obserwować stan noworodków, których matki przyjmowały paroksetynę w późnym okresie ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze.
U noworodków, których matki przyjmowały paroksetynę w późnym okresie ciąży, mogą wystąpić następujące objawy: niewydolność oddechowa, sinica, bezdech, napady drgawkowe, niestabilność temperatury ciała, trudności w ssaniu, wymioty, hipoglikemia, wzmożone lub osłabione napięcie mięśniowe, wzmożenie odruchów, drżenie mięśniowe, niepokój ruchowy, drażliwość, ospałość, nieustanny płacz, senność i problemy ze snem. Objawy te mogą być spowodowane działaniem serotoninergicznym lub odstawieniem leku. W większości wypadków powikłania występują bezpośrednio lub wkrótce po porodzie (do 24 godzin).
Dane epidemiologiczne wskazują, że stosowanie SSRI w czasie ciąży, zwłaszcza w późnym jej okresie, może zwiększyć ryzyko przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodka (ang. persistent pulmonary hypertension of the newborn, PPHN). Obserwowane ryzyko wynosiło około 5 przypadków na 1000 ciąż, podczas gdy w ogólnej populacji PPHN występuje w 1 lub 2 przypadkach na 1000 ciąż.
Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ paroksetyny na reprodukcję, ale nie wskazywały na jej bezpośrednie szkodliwe działanie na ciążę , rozw ój zarodka i (lub) płodu, a także przebieg porodu i rozwój pourodzeniowy (patrz punkt 5.3).
Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (mniej niż dwukrotnie) ryzyka krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca przed porodem (patrz punkty 4.4 i 4.8).
Karmienie piersią Mała ilość paroksetyny przenika do mleka kobiecego. W opublikowanych badaniach stężenia paroksetyny w surowicy niemowląt karmionych piersią były niewykrywalne (<2 ng/ml) lub bardzo małe (<4 ng/ml), nie obserwowano też oznak działania leku. Ponieważ działania takie nie są przewidywane, można rozważyć karmienie piersią.
Płodność Badania na zwierzętach wykazały, że paroksetyna może wpływać na jakość nasienia (patrz punkt 5.3). Badania in vitro z zastosowaniem materiału ludzkiego mogą wskazywać na pewien wpływ na jakość nasienia, ale z opisów przypadków zastosowania niektórych leków z grupy SSRI (w tym paroksetyny) u ludzi wynika, że działanie to jest odwracalne. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Paroksetyna nie wpływa lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Doświadczenie kliniczne wykazało, że leczenie paroksetyną nie zmniejsza spra wności intelektualnej i psychoruchowej. Jednak podobnie jak w przypadku wszystkich leków psychoaktywnych, pacjentów należy ostrzec o możliwości wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Wprawdzie paroksetyna nie nasila upośledzenia sprawności umysłowej i motorycznej spowodowanego przez alkohol, ale odradza się spożywanie alkoholu podczas leczenia paroksetyną.
4.8 Działania niepożądane
Nasilenie i częstość występowania niektórych z wymienionych poniżej działań niepożądanych może zmni ejsz ać się w trakcie leczenia i na ogół nie prowadzą one do przerwania terapii. Działania niepożądane zostały uszeregowane według klasyfikacji układów i narządów oraz częstości. Częstości określono w następujący sposób: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie, przeważnie w obrębie skóry i błon śluzowych (w tym wybroczyny i krwawienie z dróg rodnych), leukopenia Bardzo rzadko: trombocytopenia
Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: ciężkie reakcje alergiczne, które mogą prowadzić do zgonu (w tym reakcje rzekomoanafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy)
Zaburzenia endokrynologiczne Bardzo rzadko: zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. syndrome of inappropriate anti-diuretic hormone secretion, SIADH)
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Często: zwiększenie stężenia cholesterolu, zmniejszenie apetytu Niezbyt często: zaburzenia kontroli glikemii u pacjentów z cukrzycą (patrz punkt 4.4) Rzadko: hiponatremia Hiponatremię obserwowano przeważnie u pacjentów w podeszłym wieku i czasami związana była z zespołem nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego.
Zaburzenia psychiczne Często: senność, bezsenność, pobudzenie, nietypowe sny (w tym koszmary senne) Niezbyt często: splątanie, omamy Rzadko: reakcje maniakalne, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzja (patrz punkt 4.4) Częstość nieznana: myśli samobójcze, zachowania samobójcze, agresja, zgr zytanie zębami
Myśli i zachowania samobójcze notowano podczas leczenia paroksetyną lub w krótkim czasie po przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.4). Przypadki agresji notowano po wprowadzeniu paroksetyny do obrotu.
Objawy te mogą być także spowodowane chorobą podstawową.
Zaburzenia układu nerwowego Często: zawroty głowy, drżenie, ból głowy, zaburzenia koncentracji Niezbyt często: objawy pozapiramidowe Rzadko: akatyzja (patrz punkt 4.4), drgawki, zespół niespokojnych nóg Bardzo rzadko: zespół serotoninowy (objawami mogą być: pobudzenie, splątanie, pocenie się, omamy, wzmożone odruchy, drgawki miokloniczne, dreszcze, tachykardia i drżenie). Donoszono o objawach pozapiramidowych, w tym dystoniach ustno-twarzowych, czasami u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami ruchowymi lub u pacjentów, którzy stosowali neuroleptyk.
Zaburzenia oka Często: niewyraźne widzenie Niezbyt często: rozszerzenie źrenic (patrz punkt 4.4) Bardzo rzadko: ostra jaskra
Zaburzenia ucha i błędnika Częstość nieznana: szumy uszne
Zaburzenia serca Niezbyt często: tachykardia zatokowa Rzadko: bradykardia
Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często: przemijające zwięk szenie lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi , niedociśnienie ortostatyczne Przemijające zwiększenie lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi obserwowane było zazwyczaj u pacjentów z wcześniej istniejącym nadciśnieniem tętniczym lub lękiem.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często: ziewanie
Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często: nudności Często : zaparcie, biegunka, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej Bardzo rzadko: krwawienie z przewodu pokarmowego Częstość nieznana: mikroskopowe zapalenie jelita grubego
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych Bardzo rzadko: zabu rzenia dotyczące wątroby (takie jak zapalenie wątroby, czasami związane z żółtaczką i ( lub) niewydolnością wątroby) Opisywano zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Bardzo rzadko w okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu otrzymywano doniesienia o zdarzeniach dotyczących wątroby (takich jak zapalenie wątroby, czasami związane z żółtaczką i (lub) niewydolnością wątroby). W przypadku utrzymywania się zwiększonej aktywności enzymów wątrobowych należy rozważyć odstawienie paroksetyny.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często: pocenie się Niezbyt często: wysypki skórne, świąd Bardzo rzadko: ciężkie niepożądane reakcje skórne (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa- Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka), pokrzywka, reakcje nadwrażliwości na światło
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Bardzo często: zaburzenia funkcji seksualnych Rzadko: hiperprolaktynemia i (lub) mlekotok, zaburzenia miesiączkowania (w tym nadmierne krwawienie miesiączkowe, plamienie, brak miesiączkowania, opóźnienie miesiączki i nieregularne miesiączkowanie) Bardzo rzadko: priapizm Częstość nieznana: krwotok poporodowy* * Zdar zenie to zgłaszano dla grupy leków SSRI i SNRI (patrz punkty 4.4 i 4.6).
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Rzadko: ból stawów, ból mięśni
Badania epidemiologiczne, głównie z udziałem pacjentów w wieku 50 lat i starszych, wykazały ryzyko złamań kości u pacjentów otrzymujących SSRI i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Mechanizm powstawania takiego ryzyka nie jest znany.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często: osłabienie, zwiększenie masy ciała. Bardzo rzadko: obrzęki obwodowe.
Objawy obserwowane podczas odstawiania paroksetyny Często: zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu, niepokój, ból głowy. Niezbyt często: pobudzenie, nudności, drżenie, stan splątania, pocenie się, chwiejność emocjonalna, zaburzenia widzenia, kołatanie serca, biegunka, drażliwość
Przerwanie leczenia paroksetyną, zwłaszcza nagłe, często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia. Notowano zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje i odczucie przypominające wstrząs elektryczny i szumy uszne), zaburzenia snu(w tym intensywne marzenia senne), pobudzenie lub niepokój, nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunkę, kołatanie serca, chwiejność emocjonalną, drażliwość i zaburzenia widzenia.
Ogólnie dolegliwości te są lekkie do umiarkowanych i ustępują samoistnie. Jednak u części pacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone. Dlatego zaleca się, aby w przypadkach, gdy nie jest konieczne dalsze leczenie paroksetyną, lek odstawiać stopniowo zmniejszając jego dawkę (patrz punkty 4.2 i 4.4).
Działania niepożądane obserwowane podczas badań klinicznych u dzieci i młodzieży Obserwowano następujące działania niepożądane: wzmożenie zachowań związanych z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samouszkodzenia i zwiększona wrogość. Myśli i próby samobójcze obserwowano głównie w badaniach klinicznych przeprowadzonych u młodzieży z epizodem dużej depresji. Zwiększona wrogość występowała zwłaszcza u dzieci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, szczególnie w wieku poniżej 12 lat. Dodatkowymi obserwowanymi objawami były: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju), działania niepożądane związane z krwawieniem, głównie w obrębie skóry i błon śluzowych. Zdarzeniami obserwowanymi po odstawieniu leku/podczas fazy zmniejszania dawki paroksetyny były : chwiejność emocjonalna (w tym: płaczliwość, wahania nastroju, samouszkodzenia, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy, nudności i bóle brzucha (patrz punkt 4.4). Dalsze informacje o badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży, patrz punkt 5.1.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301/faks: + 48 22 49 21 309/strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można również zgłaszać podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Objawy podmiotowe i przedmiotowe Dostępne dane świadczą o szerokim marginesie bezpieczeństwa paroksetyny. Doświadczenie dotyczące przedawkowania paroksetyny wskazuje, że oprócz objawów opisanych w punkcie 4.8 występuje: gorączka i mimowolne skurcze mięśni. Pacjenci z reguły powracali do zdrowia bez poważnych następstw, nawet po zażyciu dawek do 2000 mg paroksetyny. Śpiączka lub zmiany w EKG występowały rzadko, a bardzo rzadko kończyły się zgonem i zwykle wówczas, gdy paroksetynę przyjęto jednocześnie z innymi psychotropowymi produktami leczniczymi, z alkoholem lub bez alkoholu.
Leczenie Nie jest znana swoista odtrutka. Należy wdrożyć ogólnie przyjęte zasady postępowania po przedawkowaniu dowolnego leku przeciwdepresyjnego. Jeśli to możliwe, w ciągu kilku godzin od przedawkowania należy rozważyć podanie 20 do 30 g węgla aktywnego w celu ograniczenia wchłania paroksetyny. Zaleca się leczenie podtrzymujące, częste monitorowanie podstawowych czynności życiowych oraz uważną obserwację pacjenta. Zastosowane leczenie należy dostosować do obrazu klinicznego.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwdepresyjne – selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny. Kod ATC: N06AB05
Mechanizm działania Paroksetyna jest silnym i wybiórczym inhibitorem wychwytu zwrotnego 5-hydroksytryptaminy (5-HT, serotoniny). Uważa się, że jej działanie przeciwdepresyjne i skuteczność w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego, zespołu stresu pourazowego i lęku napadowego jest związane z wybiórczym hamowaniem wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgu. Paroksetyna pod względem budowy chemicznej nie należy do grupy trójpierścieniowych, czteropierścieniowych ani innych dostępnych leków przeciwdepresyjnych. Ma niewielkie powinowactwo do receptorów cholinergicznych typu muskarynowego, a badania na zwierzętach wykazały jej słabe właściwości przeciwcholinergiczne. Badania in vitro wykazały, że zgodnie z wybiórczym działaniem i w odróżnieniu od trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych paroksetyna ma niewielkie powinowactwo do receptorów adrenergicznych alfa-1, alfa-2 i beta, dopaminowych (D2), serotoninowych 5-HT1, 5-HT2 i histaminowych (H1). Brak interakcji in vitro z receptorami postsynaptycznymi potwierdziły badania in vivo, które wykazały brak właściwości hamujących ośrodkowy układ nerwowy i właściwości hipotensyjnych paroksetyny.
Właściwości farmakodynamiczne Paroksetyna nie zaburza funkcji psychomotorycznych i nie nasila hamującego działania etanolu na OUN. Podobnie jak inne selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, paroksetyna wywołuje objawy nadmiernego pobudzenia receptorów serotoninowych u zwierząt uprzednio otrzymujących inhibitory monoaminooksydazy (IMAO) lub tryptofan. Badania dotyczące zachowania i EEG wykazują, że paroksetyna w dawkach większych od wymaganych do zahamowania wychwytu zwrotnego serotoniny ma słabe działanie aktywujące. Własności aktywujące nie są podobne do właściwości amfetaminy. Badania na zwierzętach wskazują, że paroksetyna jest dobrze tolerowana przez układ krążenia. Produkt podany zdrowym osobom nie powoduje znaczących kliniczne zmian ciśnienia tętniczego krwi, czynności serca i EKG. Badania wykazują, że w przeciwieństwie do leków przeciwdepresyjnych hamujących wychwyt zwrotny noradrenaliny, paroksetyna ma znacznie mniejszą tendencję do hamowania przeciwnadciśnieniowego działania guanetydyny. W leczeniu zaburzeń depresyjnych paroksetyna wykazuje skuteczność porównywalną do skuteczności standardowych leków przeciwdepresyjnych. Istnieją również dowody, że paroksetyna może mieć wartość terapeutyczną u pacjentów, którzy nie zareagowali na standardowe leczenie. Stosowanie paroksetyny rano nie ma szkodliwego wpływu ani na jakość, ani na długość snu. Co więcej, pacjenci reagując na leczenie paroksetyną doświadczają poprawy snu.
Analiza ryzyka samobójstwa u dorosłych Ukierunkowana na paroksetynę analiza kontrolowanych placebo badań u dorosłych z zaburzeniami psychicznymi wykazała większą częstość zachowań samobójczych u młodych dorosłych (w wieku od W grupie starszej wiekowo nie obserwowano takiego zwiększenia częstości. U dorosłych pacjentów z epizodem dużej depresji (we wszystkich grupach wiekowych) stwierdzono zwiększenie częstości zachowań samobójczych w grupie leczonej paroksetyną w porównaniu do grupy otrzymującej placebo (0,32% vs. 0,05%). Wszystkie te zdarzenia były próbami samobójczymi. Jednak większość z tych prób u pacjentów leczonych paroksetyną dotyczyła młodych dorosłych (8 spośród 11), patrz punkt 4.4.
Reakcja na dawkę W bad aniach z zastosowaniem stałej dawki krzywa odpowiedzi na dawkę była płaska, co sugeruje, że stosowanie dawek większych niż zalecane nie powoduje większej skuteczności. Istnieją jednak pewne dane kliniczne wskazujące, że zwiększanie dawki może być korzystne dla niektórych pacjentów.
Długotrwała skuteczność Długotrwał ą skuteczność paroksetyny w leczeniu depresji wykazano w trwającym 52 tygodnie badaniu, dotyczącym leczenia podtrzymującego i zapobiegania nawrotom. Nawroty depresji wystąpiły u 12% pacjentów otrzymujących paroksetynę (od 20 do 40 mg na dobę) w porównaniu z 28% pacjentów otrzymujących placebo.
Długotrwałą skuteczność paroksetyny w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego badano w trzech 24-tygodniowych badaniach dotyczących leczenia podtrzymującego i zapobiegania nawrotom. W jednym z trzech badań osiągnięto znaczne różnice w ilości nawrotów między grupą otrzymującą paroksetynę (38%) a grupą placebo (59%).
Długotrwałą skuteczność paroksetyny w leczeniu lęku napadowego wykazano w trwającym wystąpiły u 5% pacjentów przyjmujących paroksetynę (od 10 do 40 mg na dobę) w porównaniu z 30% pacjentów przyjmujących placebo. Wyniki zostały poparte przez trwające 36 tygodni badanie dotyczące leczenia podtrzymującego.
Długotrwałą skuteczność paroksetyny w leczeniu fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego i zaburzenia stresowego pourazowego nie została wystarczająco udowodniona.
Działania niepożądane notowane w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży W krótkotrwałych (do 10-12 tygodni) badaniach klinicznych przeprowadzonych u dzieci i młodzieży obserwowano następujące objawy niepożądane w grupie leczonych paroksetyną (występowały u co najmniej 2% pacjentów i dwa razy częściej niż w grupie placebo): nasilenie zachowań związanych z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samouszkodzenia i zwiększona wrogość. Myśli i próby samobójcze obserwowano głównie w badaniach klinicznych przeprowadzonych u młodzieży z epizodem dużej depresji. Zwiększona wrogość występowała zwłaszcza u dzieci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, szczególnie w wieku poniżej 12 lat. Dodatkowymi objawami obserwowanymi częściej w grupie leczonych paroksetyną niż w grupie przyjmującej placebo były: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju).
W badaniach przeprowadzonych podczas fazy zmniejszania dawki paroksetyny lub po całkowitym jej odstaw ieniu obserwowano następujące objawy (występowały u co najmniej 2% pacjentów i dwa razy częściej niż w grupie placebo): chwiejność emocjonalna (w tym: płaczliwość, wahania nastroju, samouszkodzenia, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy, nudności i bóle brzucha (patrz punkt 4.4).
W trwających od 8 tygodni do 8 miesięcy badaniach w pięciu grupach równoległych zdarzenia związane z krwawieniem, głównie w obrębie skóry i błon śluzowych, obserwowano u 1,74% pacjentów leczonych paroksetyną i u 0,74% pacjentów otrzymujących placebo.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Paroksetyna dobrze wchłania się po podaniu doustnym i podlega efektowi pierwszego przejścia. Ze względu na efekt pierwszego przejścia ilość paroksetyny dostępna w krążeniu ogólnym jest mniejsza niż ilość wchłonięta z przewodu pokarmowego. Częściowe wysycenie efektu pierwszego przejścia i zmniejszony klirens osoczowy występuje przy zwiększającym się nasyceniu organizmu lekiem, po zastosowaniu większych dawek pojedynczych lub po podawaniu wielokrotnym. Powoduje to nieproporcjonalne zwiększenie stężenia paroksetyny w osoczu, stąd parametry farmakokinetyczne nie są stałe, a kinetyka leku nie jest liniowa. Jednak nieliniowość jest z reguły nieznaczna i ograniczona do osób, u których stężenie w osoczu po zastosowaniu małych dawek jest małe. Stężenie leku w stanie stacjonarnym osiągane jest po upływie 7 do 14 dni po rozpoczęciu leczenia produktami o natychmiastowym lub kontrolowanym uwalnianiu. Farmakokinetyka leku nie zmienia się p odczas długotrwałego stosowania.
Dystrybucja Paroksetyna jest w znacznym stopniu rozprowadzana do tkanek, a obliczenia farmakokinetyczne wskazują, że tylko 1% paroksetyny w organizmie znajduje się w osoczu. Około 95% paroksetyny w stężeniach terapeutycznych jest związane z białkami. Nie wykazano korelacji między stężeniem paroksetyny w osoczu krwi a działaniem klinicznym (dział ania niepożądane i skuteczność).
Metabolizm Główne metabolity paroksetyny mają strukturę polarną i są skoniugowanymi produktami oksydacji i metylacji, łatwo usuwanymi z organizmu. Wobec ich względnego braku aktywności farmakologicznej jest mało prawdopodobne, aby miały udział w terapeutycznym działaniu paroksetyny. Metabolizm nie zaburza wybiórczego działania paroksetyny na neuronalny wychwyt zwrotny serotoniny.
Wydalanie Wydalanie nerkowe niezmienionej paroksetyny wynosi mniej niż 2% dawki, podczas gdy wydalanie w moczu metabolitów stanowi 64% podanej dawki . Około 36% dawki wydalane jest z kałem (prawdopodobnie z żółcią), z czego niezmieniona paroksetyna stanowi mniej niż 1%. Tym samym paroksetyna wydalana jest prawie wyłącznie na drodze przemian metabolicznych . Wydalanie metabolitów jest dwufazowe: początkowo jako wynik metabolizmu pierwszego przejścia, a następnie ogólnoustrojowej eliminacji paroksetyny. Okres półtrwania paroksetyny jest zmienny, ale najczęściej wynosi około 1 doby.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku i pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby U osób w podeszłym wieku, pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub zaburzeniami czynności wątroby występuje zwiększone stężenie paroksetyny w osoczu. Zakres stężeń pokrywa się jednak częściowo z zakresem stężeń u zdrowych dorosłych.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Badania toksykologiczne przeprowadzono na małpach Rhesus i na szczurach albinosach. U obu gatunków szlak metaboliczny paroksetyny był podobny do opisywanego u ludzi. Jak oczekiwano w przypadku amin lipofilnych, w tym trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, u szczurów wykryto fosfolipidozę. Fosfolipidozy nie obserwowano w trwających do jednego roku badaniach u naczelnych z zastosowaniem dawek 6 razy większych od dawek z zakresu terapeutycznego. Rakotwórczość: W dwuletnich badaniach przeprowadzonych na myszach i szczurach paroksetyna nie wykazała działania rakotwórczego. Genotoksyczność: Nie obserwowano genotoksyczności w badaniach in vitro i in vivo. Badania toksycznego wpływu na reprodukcję u szczurów wykazały, że paroksetyna wpływa na płodność u obu płci , zmniejszając wskaźnik płodności i wskaźnik ciążowy. U szczurów obserwowano zwiększoną śmiertelność młodych i opóźnienie kostnienia. Drugie z tych działań było prawdopodobnie związane z toksycznym działaniem na matkę i nie jest uznane za bezpośredni wpływ na płód lub noworodka.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Mannitol Celuloza mikrokrystaliczna PH 101 Celuloza mikrokrystaliczna PH 102 Kopowidon K28 Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A) Krzemionka koloidalna bezwodna Magnez u stearynian
Otoczka tabletki: Hypromeloza 5cps Talk Tytanu dwutlenek (E171)
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
Blister z folii PVC/Aluminium: 5 lat Pojemnik z HDPE: 3 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Blister z folii PVC/Aluminium: brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania Pojemnik z HDPE: nie przechowywać w temperaturze powyżej 30ºC.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Tabletki powlekane pakowane są w blistry z folii PVC/Alumini um, w tekturowym pudełku lub pojemnik z HDPE z zakrętką z LDPE, w tekturowym pudełku.
Wielkość opakowań Paxtin 20: 7, 10, 14, 15, 20, 28, 30, 40, 50, 50x1, 60, 100, 200 i 250 tabletek. Paxtin 40: 7, 14, 15, 20, 28, 30, 40, 50, 50 x 1, 60, 100, 200 i 250 tabletek
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaWszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE
DO OBROTUSandoz GmbH Biochemiestrasse 10 A-6250 Kundl, Austria
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Paxtin 20 Pozwolenie nr 10901 Paxtin 40 Pozwolenie nr 10902
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 5.10.2004 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 3.07.2012 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO20.02.2024 r.