Lincocin

Lincomycinum

Roztwór do wstrzykiwań i infuzji 300 mg/ml | Lincomycini hydrochloridum 300 mg
Pfizer Manufacturing Belgium NV, Belgia

Ulotka

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika
Lincocin, 300 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań i infuzji Lincomycinum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.

Spis treści ulotki

1. Co to jest lek Lincocin i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Lincocin

3. Jak stosować lek Lincocin

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać lek Lincocin

6. Zawartość opakowania i inne informacje



1. Co to jest lek Lincocin i w jakim celu się go stosuje


Lek Lincocin jest antybiotykiem z grupy linkozamidów. W zależności od wrażliwości bakterii i stężenia leku, lek Lincocin
może działać bakteriobójczo lub bakteriostatycznie.
Lek Lincocin jest wskazany w leczeniu ciężkich zakażeń spowodowanych przez wrażliwe bakterie beztlenowe, a także spowodowanych przez wrażliwe paciorkowce lub gronkowce: − zakażenia górnych dróg oddechowych, w tym zapalenie migdałków podniebiennych, zapalenie ucha środkowego; − zakażenia dolnych dróg oddechowych, w tym zachłystowe zapalenie płuc, ropniak opłucnej i ropień płuca; − zakażenia skóry i tkanek miękkich; − zakażenia kości i stawów, w tym zapalenie szpiku kostnego; − posocznica.
Lekarz zaleci stosowanie leku Lincocin, jeśli zastosowanie innych antybiotyków jest niewłaściwe lub przeciwwskazane, lub gdy leczenie innymi antybiotykami jest nieskuteczne.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Lincocin


Kiedy nie stosować leku Lincocin − Jeśli pacjent ma uczulenie na linkomycynę, klindamycynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6). − U wcześniaków lub noworodków.
Ostrzeżenia i środki ostrożności
Przed rozpoczęciem stosowania leku Lincocin należy omówić to z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką, jeśli pacjenta dotyczą niżej opisane sytuacje.
• Jeśli pacjent jest nadwrażliwy na penicylinę. Podczas stosowania leku Lincocin mogą wystąpić u niego reakcje z nadwrażliwości (np. rumień, świąd skóry, wysypka, obrzęk, duszność). Należy wówczas natychmiast zwrócić się do lekarza o pomoc (może być konieczne podanie adrenaliny, tlenu i steroidów w postaci dożylnej oraz ewentualnie udrożnienie dróg oddechowych lub nawet intubacja).
• Jeśli pacjent przebył w przeszłości chorobę układu pokarmowego, szczególnie zapalenie jelita grubego.
• Jeśli u pacjenta podejrzewa się zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Linkomycyna nie przenika dostatecznie do płynu mózgowo-rdzeniowego.
• Jeśli pacjent ma bardzo poważne zaburzenia czynności nerek i (lub) wątroby, przebiegające z zaburzeniami metabolicznymi. Podczas stosowania dużych dawek leku lekarz może zalecić kontrolowanie stężenia linkomycyny we krwi. Czynność wątroby i nerek powinna być kontrolowana również w przypadku długotrwałego stosowania leku Lincocin.
• Jeśli pacjent jednocześnie otrzymuje leki blokujące połączenia nerwowo-mięśniowe (leki zwiotczające stosowane w znieczuleniu ogólnym, takie jak: tubokuraryna, pankuronium, wekuronium).
• Jeśli pacjent ma skłonność do alergii.
Jeśli podczas stosowania leku Lincocin u pacjenta wystąpią niżej opisane objawy, należy niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi.
• Jeżeli w trakcie leczenia lub w ciągu kilku tygodni od jego zakończenia pojawi się biegunka, zwłaszcza ciężka i uporczywa, pacjent powinien natychmiast zwrócić się do lekarza. Należy podejrzewać rzekomobłoniaste zapalenie jelit (w większości przypadków wywołane przez enterotoksyny bakterii Clostridium difficile). Choroba ta, będąca powikłaniem antybiotykoterapii, może mieć różny przebieg: od mało nasilonej, wodnistej biegunki do zespołu przebiegającego z ciężką, przewlekłą biegunką, leukocytozą, silnymi spastycznymi bólami brzucha, ewentualnie z domieszką śluzu i krwi w stolcu. W skrajnych przypadkach może zagrażać życiu, zwłaszcza u osób starszych lub osłabionych. Lekarz zaleci natychmiastowe przerwanie stosowania leku, a po ustaleniu rozpoznania rzekomobłoniastego zapalenia jelit zastosuje odpowiednie leczenie (podaje się doustnie metronidazol, a w ciężkich przypadkach – wankomycynę). Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit ani innych leków działających zapierająco. Możliwe są nawroty choroby pomimo zastosowania właściwego leczenia.
• Biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile, o przebiegu od łagodnego po zapalenie jelita grubego zakończone zgonem, zgłaszano w przypadku stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym leku Lincocin. Leczenie lekami przeciwbakteryjnymi zmienia prawidłową mikroflorę okrężnicy, co prowadzi do nadmiernego namnażania C. difficile. U wszystkich pacjentów, u których po zastosowaniu antybiotykoterapii pojawiła się biegunka, należy rozważyć obecność zakażenia C. difficile. Biegunkę związaną z C. difficile zgłaszano nawet po upływie ponad dwóch miesięcy od podania leków przeciwbakteryjnych.
• Jeśli u pacjenta zaobserwuje się objawy dodatkowego zakażenia − stosowanie antybiotyków może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów, zwłaszcza drożdżaków.
U pacjentów stosujących lek Lincocin zgłaszano ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne oraz ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry, takie jak zespół Stevensa- Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, ostra uogólniona osutka krostkowa oraz rumień wielopostaciowy. Jeśli u pacjenta wystąpi reakcja anafilaktyczna lub ciężkie reakcje skórne, należy przerwać stosowanie leku Lincocin i wdrożyć odpowiednie leczenie.
Lek Lincocin a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Lek Lincocin
może nasilać działanie leków blokujących połączenia nerwowo-mięśniowe, stosowanych w znieczuleniu ogólnym.
Drobnoustroje oporne na klindamycynę są również oporne na lek Lincocin (oporność krzyżowa).
Linkomycyna może wpływać na wyniki badania aktywności fosfatazy zasadowej w osoczu krwi, powodując ich zawyżenie.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Linkomycyna przenika przez łożysko. Alkohol benzylowy znajdujący się w roztworze leku Lincocin, jako substancja pomocnicza, może przenikać przez łożysko [patrz punkt 2„ Lek Lincocin zawiera alkohol benzylowy (E 1519)”].
Istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania leku Lincocin w ciąży. Lek Lincocin można stosować podczas ciąży tylko wówczas, gdy lekarz uzna, że jest to konieczne.
Linkomycyna przenika do mleka ludzkiego. Leku Lincocin nie należy stosować podczas karmienia piersią.
Brak danych dotyczących wpływu leku Lincocin na płodność.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Nie badano wpływu leku Lincocin na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Lek Lincocin zawiera alkohol benzylowy (E 1519) Lek Lincocin w postaci roztworu do wstrzykiwań i infuzji zawiera 18,9 mg alkoholu benzylowego w każd ej fiolce , co odpowiada 9,45 mg alkoholu benzylowego / ml. Alkohol benzylowy może powodować reakcje alergiczne. Nie podawać leku Lincocin małym dzieciom (w wieku poniżej 3 lat) dłużej niż przez tydzień bez zalecenia lekarza lub farmaceuty. Pacjenci z chorobami nerek lub wątroby, kobiety w ciąży lub karmiące piersią powinni skontaktować się z lekarzem przed zastosowaniem leku, gdyż duża ilość alkoholu benzylowego może gromadzić się w ich organizmie i powodować działania niepożądane (tzw. kwasicę metaboliczną).

3. Jak stosować lek Lincocin


Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.
Podanie domięśniowe Dorośli − 600 mg co 24 godziny; − Ciężkie zakażenia: 600 mg co 12 godzin (lub częściej) w zależności od nasilenia objawów zakażenia.
Dzieci (w wieku powyżej 1 miesiąca) − 10 mg/kg mc. na dobę w jednym wstrzyknięciu; − Ciężkie zakażenia: 10 mg/kg mc. na dobę co 12 godzin lub częściej.
Podanie dożylne Nie należy podawać linkomycyny w postaci nierozcieńczonej w szybkim wstrzyknięciu dożylnym. Lek należy stosować w infuzji trwającej co najmniej 60 minut (patrz punkt „Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego”).
Dorośli − Od 600 mg do 1 g co 8 do 12 godzin; − Ciężkie zakażenia: dawki mogą być zwiększone; − W zakażeniach zagrażających życiu mogą być stosowane dawki do 8 g na dobę.
Dzieci (w wieku powyżej 1 miesiąca) W infuzji dożylnej można podawać od 10 do 20 mg/kg mc. na dobę w zależności od nasilenia objawów zakażenia. Dawkę dobową u dzieci podaje się w dawkach podzielonych. Leku nie należy podawać wcześniakom ani noworodkom.
Sposób podawania Lek Lincocin można podawać dowolnie często, aż do uzyskania granicy maksymalnej dawki dobowej linkomycyny, wynoszącej 8 g na dobę. Sposób rozcieńczenia i szybkość podawania oraz niezgodności – patrz punkt „Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego”.
Czas trwania leczenia W zakażeniach paciorkowcami beta-hemolizującymi leczenie należy prowadzić przynajmniej przez
Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby lekarz rozważy możliwość zmniejszenia częstotliwości podawania leku Lincocin. Jeśli u pacjenta z ciężką niewydolnością nerek konieczne jest leczenie linkomycyną, właściwa dawka wynosi od 25% do 35% dawki zalecanej pacjentom z prawidłową czynnością nerek.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Lincocin W razie przyjęcia większej niż zalecana dawki leku, należy niezwłocznie zwrócić się do lekarza. W razie przedawkowania leku Lincocin mogą wystąpić objawy ze strony przewodu pokarmowego, takie jak: ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka. Nie ma swoistego antidotum. Hemodializa lub dializa otrzewnowa nie są skuteczne w usuwaniu leku Lincocin z osocza.
Pominięcie zastosowania leku Lincocin Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.

4. Możliwe działania niepożądane


Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Częste działania niepożądane (występujące nie częściej niż u 1 do 10 na 100 pacjentów) • biegunka, nudności, wymioty
Niezbyt częste działania niepożądane (występujące nie częściej niż u 1 do 100 na 1000 pacjentów) • wysypka, pokrzywka • zakażenie pochwy
Rzadkie działania niepożądane (występujące nie częściej niż u 1 do 1000 na 10 000 pacjentów) • swędzenie
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) • rzekomobłoniaste zapalenie jelit, zakażenie bakterią Clostridium difficile • pancytopenia (niedobór podstawowych rodzajów krwinek), agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów objętochłonnych), leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych), plamica małopłytkowa • reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, zespół choroby posurowiczej • zatrzymanie krążenia i oddechu a
• niedociśnienie b , zakrzepowe zapalenie żył c
• zapalenie błony śluzowej przełyku d , dolegliwości w obrębie jamy brzusznej • żółtaczka, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby • toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa- Johnsona, ostra uogólniona osutka krostkowa, pęcherzowe zapalenie skóry, złuszczające zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy • jałowy ropień w miejscu podania infuzji e , stwardnienie w miejscu podania e , ból w miejscu podania e ,
podrażnienie w miejscu podania e

a. Raportowano rzadkie przypadki po zbyt szybkim podaniu dożylnym. b. Po podaniu pozajelitowym, zwłaszcza po zbyt szybkim. c. Zdarzenie zaraportowano po podaniu dożylnym. d. Zdarzenie zaraportowano po podaniu doustnym. e. Zdarzenia zaraportowano po podaniu domięśniowym.
Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Lincocin


Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu po „Termin ważności (EXP)”. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje


Co zawiera lek Lincocin
− Substancją czynną leku jest linkomycyna w postaci chlorowodorku. 1 ml roztworu zawiera − Pozostałe składniki leku to: alkohol benzylowy (E 1519) [patrz punkt 2 „Lek Lincocin zawiera alkohol benzylowy (E 1519)”], woda do wstrzykiwań.
Jak wygląda lek Lincocin i co zawiera opakowanie
Szklana fiolka zawierająca 2 ml roztworu do wstrzykiwań i infuzji (600 mg linkomycyny), zabezpieczona gumowym korkiem i aluminiowym kapslem typu „flip-off”, w tekturowym pudełku.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny Pfizer Europe MA EEIG, Boulevard de la Plaine 17, 1050 Bruxelles, Belgia
Wytwórca Pfizer Manufacturing Belgium NV, Rijksweg 12, 2870 Puurs, Belgia
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji dotyczących tego leku należy zwrócić się do miejscowego przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego:
Pfizer Polska Sp. z o.o. tel. 22 335 61 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
Szczegółowe i aktualne informacje o tym produkcie można uzyskać po zeskanowaniu kodu QR umieszczonego na opakowaniu zewnętrznym przy użyciu urządzenia mobilnego. Te same informacje są również dostępne pod adresem URL: https://www.pfizer.pl/ulotka-lincocinroztwor
internetowej Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych http://www.urpl.gov.pl.


Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego
Rozcieńczenia i szybkość podawania Podstawę obliczania stopnia rozcieńczenia dawek dożylnych stanowi taki roztwór linkomycyny, który zawiera 1 g produktu w co najmniej 100 ml odpowiedniego roztworu i jest podawany dożylnie co najmniej przez godzinę.
Dawka Objętość roztworu Czas
Uwaga Gdy szybkość dożylnego podawania bądź stężenie linkomycyny były większe niż zalecane, obserwowano ciężkie zaburzenia ze strony układu oddechowego i krążenia.
Niezgodności farmaceutyczne Nowobiocyna, kanamycyna, fenytoina podawane we wspólnym wstrzyknięciu wykazują niezgodność fizyczną z linkomycyną.

Charakterystyka

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO


Lincocin, 300 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań i infuzji

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY



Substancja pomocnicza o znanym działaniu Lincocin, 300 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań i infuzji zawiera 18,9 mg alkoholu benzylowego (E 1519) w każdej fiolce, co odpowiada 9,45 mg alkoholu benzylowego /ml.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA


Roztwór do wstrzykiwań i infuzji.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE


4.1 Wskazania do stosowania


Produkt Lincocin jest wskazany w leczeniu ciężkich zakażeń spowodowanych przez wrażliwe bakterie beztlenowe, a także zakażeń spowodowanych przez wrażliwe paciorkowce lub gronkowce, gdy zastosowanie innych antybiotyków jest niewłaściwe lub przeciwwskazane lub gdy leczenie innymi antybiotykami jest nieskuteczne: • zakażenia górnych dróg oddechowych, w tym zapalenie migdałków podniebiennych, zapalenie ucha środkowego; • zakażenia dolnych dróg oddechowych, w tym zachłystowe zapalenie płuc, ropniak opłucnej i ropień płuca; • zakażenia skóry i tkanek miękkich; • zakażenia kości i stawów, w tym zapalenie szpiku kostnego; • posocznica.
Z uwagi na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (rzekomobłoniaste zapalenie jelit), należy zawsze rozważyć możliwość podania zamiast linkomycyny antybiotyku z innej grupy.
Podejmując decyzję o leczeniu produktem Lincocin należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania


Podanie domięśniowe Dorośli − 600 mg co 24 godziny; − ciężkie zakażenia: 600 mg co 12 godzin (lub częściej) w zależności od nasilenia objawów zakażenia.
Dzieci (w wieku powyżej 1 miesiąca) − 10 mg/kg mc. na dobę w jednym wstrzyknięciu; − ciężkie zakażenia: 10 mg/kg mc. na dobę co 12 godzin lub częściej.
Podanie dożylne Nie należy podawać linkomycyny w postaci nierozcieńczonej w szybkim wstrzyknięciu dożylnym. Produkt należy stosować w infuzji trwającej co najmniej 60 minut (patrz punkt 4.2 Sposób podawania).
Dorośli − od 600 mg do 1 g co 8 do 12 godzin; − ciężkie zakażenia: dawki można zwiększyć; − w zakażeniach zagrażających życiu można stosować dawki do 8 g na dobę.
Dzieci (w wieku powyżej 1 miesiąca) W infuzji dożylnej można podawać od 10 do 20 mg/kg mc. na dobę w zależności od nasilenia objawów zakażenia. Dawkę dobową u dzieci podaje się w dawkach podzielonych.
Sposób podawania Rozcieńczenia i szybkość podawania Podstawę obliczania stopnia rozcieńczenia dawek dożylnych stanowi taki roztwór linkomycyny, który zawiera 1 g produktu w co najmniej 100 ml odpowiedniego roztworu (patrz punkt 6.2) i je st przetaczany dożylnie co najmniej przez godzinę.
Dawka Objętość roztworu Czas
Produkt Lincocin można podawać dowolnie często, aż do uzyskania granicy maksymalnej dawki dobowej linkomycyny, wynoszącej 8 g na dobę.
Niezgodności farmaceutyczne
Patrz punkt 6.2.
Uwaga Gdy szybkość dożylnego podawania bądź stężenie linkomycyny były większe niż zalecane, obserwowano ciężkie zaburzenia ze strony układu oddechowego i krążenia.
Czas trwania leczenia W zakażeniach paciorkowcami beta-hemolizującymi leczenie należy prowadzić co najmniej przez 10 dni.
Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby okres półtrwania linkomycyny jest wydłużony. W takich przypadkach należy rozważyć zmniejszenie częstotliwości podawania linkomycyny.
Jeśli u pacjenta z ciężką niewydolnością nerek konieczne jest leczenie linkomycyną, właściwa dawka wynosi od 25% do 35% dawki zalecanej pacjentom z prawidłową czynnością nerek.

4.3 Przeciwwskazania


- Nadwrażliwość na linkomycynę, klindamycynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. - U wcześniaków lub noworodków (patrz punkt 4.2).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania


Reakcje z nadwrażliwości występowały u pacjentów nadwrażliwych na penicylinę. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji anafilaktycznej konieczne jest natychmiastowe leczenie doraźne z zastosowaniem adrenaliny, tlenu i steroidów w postaci dożylnej. Jeśli to wskazane, należy udrożnić drogi oddechowe, ewentualnie wykonać intubację.
Jeżeli w trakcie leczenia lub w ciągu kilku tygodni od jego zakończenia pojawi się biegunka, zwłaszcza ciężka i uporczywa, należy natychmiast odstawić lek. Biegunka może być bowiem objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelit. Ta choroba, będąca powikłaniem antybiotykoterapii, może mieć przebieg zagrażający życiu. Natychmiast po ustaleniu rozpoznania rzekomobłoniastego zapalenia jelit należy wdrożyć odpowiednie leczenie (podaje się doustnie metronidazol, a w ciężkich przypadkach − wankomycynę). Nie należy podawać środków hamujących perystaltykę jelit ani innych działających zapierająco. Stwierdzono, że przyczyną rzekomobłoniastego zapalenia jelit są enterotoksyny bakterii Clostridium difficile. Rozpoznanie tej choroby opiera się przede wszystkim na objawach klinicznych. Można je potwierdzić endoskopowo, bakteriologicznym badaniem kału oraz wykryciem enterotoksyn. U osób w podeszłym wieku lub osłabionych rzekomobłoniaste zapalenie jelit może mieć ciężki przebieg. Możliwe są nawroty, pomimo zastosowania właściwego leczenia. Należy zachować ostrożność przepisując linkomycynę pacjentom z chorobami układu pokarmowego w wywiadzie, zwłaszcza po przebytym zapaleniu jelita grubego.
Ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne oraz ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry (ang. severe cutaneous adverse reactions, SCAR), takie jak zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN), ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. acute generalised exanthematous pustulosis, AGEP) oraz rumień wielopostaciowy (ang. erythema multiforme, EM) zgłaszano u pacjentów stosujących leczenie linkomycyną. Jeśli wystąpi reakcja anafilaktyczna lub ciężkie reakcje skórne (patrz punkt 4.8), należy przerwać stosowanie linkomycyny i wdrożyć odpowiednie leczenie.
Biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile (ang. Clostridium difficile-associated diarrhea, CDAD), o przebiegu od łagodnego po zapalenie jelita grubego zakończonego zgonem, zgłaszano w przypadku stosowania prawie wszystkich produktów przeciwbakteryjnych, w tym linkomycyny. Leczenie produktami przeciwbakteryjnymi zmienia prawidłową mikroflorę okrężnicy, co prowadzi do nadmiernej proliferacji C. difficile.
Bakterie C. difficile wytwarzają toksyny A i B, które przyczyniają się do rozwoju CDAD. Szczepy C. difficile wytwarzające hipertoksyny powodują zwiększoną zachorowalność i śmiertelność, ponieważ zakażenia tymi szczepami mogą być oporne na leczenie przeciwbakteryjne i wymagać kolektomii. U wszystkich pacjentów, u których po zastosowaniu antybiotykoterapii pojawiła się biegunka, należy rozważyć obecność zakażenia C. difficile. Konieczne jest staranne zebranie wywiadu, ponieważ CDAD zgłaszano nawet po upływie ponad dwóch miesięcy od podania produktów przeciwbakteryjnych.
Ponieważ linkomycyna nie przenika dostatecznie do płynu mózgowo-rdzeniowego, nie należy jej stosować w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych.
Jeżeli leczenie linkomycyną trwa dłużej, należy kontrolować czynność wątroby i nerek.
Stosowanie antybiotyków, w tym linkomycyny, może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów, zwłaszcza drożdżaków.
Nie należy podawać linkomycyny w postaci nierozcieńczonej w szybkim wstrzyknięciu dożylnym. Produkt należy stosować w infuzji trwającej co najmniej 60 minut (patrz punkt 4.2).
Linkomycyna ma właściwości blokujące płytkę nerwowo-mięśniową, co może nasilać działanie innych leków o podobnym mechanizmie działania. Linkomycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów, którym jednocześnie podaje się leki blokujące połączenia nerwowo-mięśniowe.
Linkomycynę należy stosować ostrożnie u chorych z atopią.
Należy zachować ostrożność podając linkomycynę pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby, z występującymi jednocześnie zaburzeniami metabolicznymi. Podczas stosowania dużych dawek leku u tych pacjentów, należy kontrolować stężenie linkomycyny w osoczu, gdyż okres półtrwania leku w osoczu może być 2 do 3 razy dłuższy.
Linkomycyna może wpływać na wyniki badania aktywności fosfatazy zasadowej w osoczu krwi, powodując ich zawyżenie.
Produkt leczniczy Lincocin zawiera alkohol benzylowy (E 1519). Produkt Lincocin, 300 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań i infuzji zawiera 18,9 mg alkoholu benzylowego (E1519) w każdej fiolce, co odpowiada 9,45 mg alkoholu benzylowego /ml. Alkohol benzylowy może powodować reakcje alergiczne. Produktu Lincocin zawierającego alkohol benzylowy nie podawać małym dzieciom (w wieku poniżej 3 lat) dłużej niż przez tydzień (chyba że jest to konieczne), ze względu na zwiększone ryzyko kumulacji alkoholu benzylowego u małych dzieci. Kobiety w ciąży lub karmiące piersią powinny skontaktować się z lekarzem przed zastosowaniem leku, gdyż duża ilość alkoholu benzylowego może gromadzić się w ich organizmie i powodować działania niepożądane (tzw. kwasicę metaboliczną). Duże objętości alkoholu benzylowego należy podawać z ostrożnością i tylko w razie konieczności, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby z powodu ryzyka kumulacji i toksyczności (kwasica metaboliczna).

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji


Linkomycyna może nasilać działanie leków blokujących połączenia nerwowo-mięśniowe.
Wykazano, że drobnoustroje oporne na klindamycynę są również oporne na linkomycynę (oporność krzyżowa).

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację


Ciąża Alkohol benzylowy może przenikać przez łożysko (patrz punkt 4.4).
U ludzi linkomycyna przenika przez łożysko. W osoczu pobranym z pępowiny stwierdzono stężenie o wartości stanowiącej 25% stężenia występującego w osoczu matki. Nie stwierdzono gromadzenia się linkomycyny w płynie owodniowym.
Istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania linkomycyny u kobiet w okresie ciąży; Jednakże u potomstwa 302 pacjentek, leczonych linkomycyną w różnych stadiach zaawansowania ciąży, nie stwierdzono – po ponad 7 latach od momentu porodu – jakichkolwiek wad wrodzonych, czy też opóźnienia w rozwoju w porównaniu z grupą kontrolną. Linkomycynę można stosować w okresie ciąży tylko wówczas, gdy jest to konieczne.
Karmienie piersią Donoszono, że linkomycyna występuje w mleku ludzkim w stężeniach od 0,5 do 2,4 μg/ml. Produktu Lincocin nie należy stosować podczas karmienia piersią.
Płodność W badaniach przeprowadzonych u zwierząt, produkt Lincocin nie wykazywał wpływu na płodność (patrz punkt 5.3). Brak danych klinicznych dotyczących wpływu produktu na płodność u ludzi.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn


Nie ba dano wpływu produktu Lincocin na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane


Poniższa tabela przedstawia działania niepożądane pochodzące z badań klinicznych oraz raportów spontanicznych po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu, określone według klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania. W każdej grupie częstości, działania niepożądane zostały wymienione zgodnie ze zmniejszającym się stopniem ciężkości.
Klasyfikacja układów i narządów Bardzo często (≥ 1/10) Często (≥ 1/100 do < 1/10) Niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100) Rzadko (≥ 1/10 00 do <1/1000) Bardzo rzadko (< 1/10 000) Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych) Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
pochwy
zapalenie jelit, zakażenie bakterią Clostridium difficile Zaburzenia krwi i układu chłonnego
agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, neutropenia, leukopenia, plamica małopłytkowa Zaburzenia układu immunologicznego
anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, zespół choroby posurowiczej Zaburzenia serca Zatrzymanie krążenia i oddechu a Zaburzenia naczyniowe
b , zakrzepowe zapalenie żył c Zaburzenia żołądka i jelit
nudności, wymioty
śluzowej przełyku d , dolegliwości w obrębie jamy brzusznej Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
pokrzywka Świąd Toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa- Johnsona, ostra uogólniona osutka krostkowa, pęcherzowe zapalenie skóry, złuszczające zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
w miejscu podania infuzji e , stwardnienie w miejscu podania e , ból w miejscu podania e ,
podrażnienie w miejscu podania e
a. Raportowano rzadkie przypadki po zbyt szybkim podaniu dożylnym. b. Po podaniu pozajelitowym, zwłaszcza po zbyt szybkim. c. Zdarzenie zaraportowano po podaniu dożylnym. d. Zdarzenie zaraportowano po podaniu doustnym. e. Zdarzenia zaraportowano po podaniu domięśniowym.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego.

4.9 Przedawkowanie


W razie przedawkowania mogą wystąpić objawy ze strony przewodu pokarmowego, w tym ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka. Nie ma swoistego antidotum. Hemodializa lub dializa otrzewnowa nie są skuteczne w usuwaniu linkomycyny z osocza.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE


5.1 Właściwości farmakodynamiczne


Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwbakteryjne do stosowania ogólnego, linkozamidy Kod ATC: J01FF02
W zależności od wrażliwości bakterii i stężenia leku, linkomycyna może działać bakteriobójczo lub bakt eriostatycznie.
Mechanizm działania:
Linkomycyna jest antybiotykiem wytwarzanym przez Streptomyces lincolnensis w procesie fermentacji. Mechanizm działania linkomycyny polega na hamowaniu biosyntezy białek bakteryjnych przez wiązanie się z podjednostką 50S rybosomów bakteryjnych. W warunkach in vitro linkomycyna wywiera przeważnie działanie bakteriostatyczne. Aktywność przeciwbakteryjna linkomycyny wydaje się najlepiej korelować z czasem, w którym stężenie tej substancji czynnej pozostaje powyżej poziomu MIC dla drobnoustroju wywołującego dane zakażenie.
Mechanizm oporności
Linkomycyna wykazuje oporność krzyżową z klindamycyną w pełnym zakresie. Oporność gronkowców i paciorkowców jest najczęściej spowodowana metylacją określonych nukleotydów w 23S RNA wchodzącego w skład podjednostek 50S rybosomów; metylacja ta może determinować oporność krzyżową na makrolidy i streptograminy B (fenotyp MLS B ). Makrolidooporne izolaty tych drobnoustrojów oporne na makrolidy, należy badać pod kątem indukowalnej oporności na linkomycynę/klindamycynę metodą dwóch krążków (ang. D-zone test).
Metodologia określania wrażliwości na linkomycynę w warunkach in vitro
Badanie wrażliwości należy przeprowadzać przy użyciu standardowych metod laboratoryjnych, np. zgodnie z zaleceniami Instytutu Norm Klinicznych i Laboratoryjnych (ang. Clinical and Laboratory Standards Institute, CLSI) lub Europejskiego Komitetu ds. Oznaczania Lekowrażliwości Drobnoustrojów (ang. European Committee on Antimicrobial Susceptibility Testing, EUCAST). W związku z tym, że CLSI ani EUCAST nie ustalili wartości granicznych wrażliwości na linkomycynę, zamiast badania wrażliwości na linkomycynę należy badać wrażliwość na klindamycynę. Oporność na linkozamidy może być indukowalna przez makrolidy w makrolidoopornych szczepach gronkowców, Streptococcus pneumoniae i paciorkowcach beta-hemolizujących. Makrolidooporne izolaty tych drobnoustrojów należy badać pod kątem indukowalnej oporności na klindamycynę metodą dwóch krążków lub inną standardową metodą.
Kryteria interpretacyjne wyników badań wrażliwości na klindamycynę metodą rozcieńczeń oraz metodą dyfuzyjno-krążkową wg CLSI Drobnoustrój Kryteria interpretacyjne wyników badań wrażliwości Minimalne stężenie hamujące (MIC w μg/ml) Metoda dyfuzyjno-krążkowa (średnica strefy zahamowania w mm)
Staphylococcus spp. ≤ 0,5 1–2 ≥ 4 ≥ 21 15–20 ≤ 14 Streptococcus pneumoniae, paciorkowce β- hemolizujące i paciorkowce zieleniące ≤ 0,25 0,5 ≥ 1 ≥ 19 16–18 ≤ 15 Bakterie beztlenowe ≤ 2 4 ≥ 8 Nie dotyczy Nie dotyczy Nie dotyczy Zawartość w krążku – 2 μg. Kryteria interpretacyjne MIC dla bakterii beztlenowych oparte są na metodzie rozcieńczeń w agarze.

Zarówno stosowana metoda rozcieńczeń, jak i metoda dyfuzyjno-krążkowa powinna zostać zwalidowana przy użyciu szczepów do kontroli jakości (QC) wskazanych przez CLSI. Dopuszczalne wartości graniczne dla badań wrażliwości tych drobnoustrojów na klindamycynę podano w poniższej tabeli.
Zakresy kontroli jakości dla badań wrażliwości na klindamycynę (wg CLSI)
Drobnoustrój Zakres minimalnego stężenia hamującego (MIC w μg/ml) Zakres dla metody krążkowo- dyfuzyjnej (średnica strefy zahamowania w mm)
Staphylococcus aureus ATCC 29213 0,06–0,25 Nie dotyczy Staphylococcus aureus ATCC 25923 Nie dotyczy 24–30 Streptococcus pneumoniae ATCC 49619 0,03–0,12 19–25 Bacteroides fragilis ATCC 25285 0,5–2 Nie dotyczy Bacteroides thetaiotaomicron ATCC 29741 2–8 Nie dotyczy Eggerthella lenta ATCC 43055 0,06–0,25 Nie dotyczy Kryteria interpretacyjne MIC dla bakterii beztlenowych oparte są na metodzie rozcieńczeń w agarze. ATCC ®

Kryteria interpretacyjne wyników badań wrażliwości na klindamycynę metodą rozcieńczeń oraz metodą dyfuzyjno-krążkową wg EUCAST
Drobnoustrój Minimalne stężenie hamujące (MIC w μg/ml) Metoda dyfuzyjno-krążkowa (średnica strefy zahamowania w mm)
Staphylococcus spp. ≤ 0,25 > 0,5 ≥ 22 < 19 Paciorkowce grupy A, B, C, G ≤ 0,5 > 0,5 ≥ 17 < 17 Streptococcus pneumoniae ≤ 0,5 > 0,5 ≥ 19 < 19 Paciorkowce zieleniące ≤ 0,5 > 0,5 ≥ 19 < 19 Beztlenowe bakterie Gram-dodatnie (z wyjątkiem Clostridium difficile) ≤ 4 -- Nie dotyczy Nie dotyczy Beztlenowe bakterie Gram-ujemne ≤ 4 -- Nie dotyczy Nie dotyczy Zawartość w krążku – 2 μg. Kryteria interpretacyjne MIC dla bakterii beztlenowych oparte są na metodzie rozcieńczeń w agarze.

Zakresy kontroli jakości dla badań wrażliwości na klindamycynę (wg EUCAST) Drobnoustrój Zakres minimalnego stężenia hamującego (MIC w μg/ml) Zakres dla metody dyfuzyjno- krążkowej (średnica strefy zahamowania w mm) Staphylococcus aureus ATCC 29213 0,06–0,25 23–29 Streptococcus pneumoniae ATCC 49619 0,03–0,12 22–28
ATCC ®

Spektrum działania przeciwbakteryjnego
Częstość występowania nabytej oporności u poszczególnych gatunków może różnić się w zależności od położenia geograficznego oraz czasu, dlatego zaleca się uzyskanie lokalnych informacji na temat oporności, szczególnie w przypadku leczenia ciężkich zakażeń. Należy zasięgnąć specjalistycznej porady w przypadku, gdy w danym regionie częstość występowania oporności jest taka, że przydatność tego produktu w co najmniej niektórych rodzajach zakażeń jest wątpliwa.
Pomiędzy linkomycyną a klindamycyną występuje oporność krzyżowa. W przypadku metycylinoopornego gronkowca złocistego Staphylococcus aureus oraz niektórych gatunków Clostridium obserwowano spadek wrażliwości na klindamycynę/linkomycynę wraz z upływem czasu.
Drobnoustroje, które zazwyczaj są wrażliwe na linkomycynę to:
Bakterie względnie tlenowe Gram-dodatnie:
Staphylococcus aureus (wyłącznie szczepy wrażliwe na metycylinę); Streptococcus pneumoniae;Streptococcus pyogenes; paciorkowce zieleniące; Corynebacterium diphtheriae. Bakterie beztlenowe i mikroaerofilne: Clostridium perfringens; Clostridium tetani; Propionibacterium acnes.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne


Wchłanianie Po podaniu doustnym pojedynczej dawki 500 mg linkomycyny na czczo, średnie stężenie maksymalne tej substancji czynnej w surowicy uzyskuje się w ciągu 2 godzin i wynosi ono 5,3 μg/ml. Podanie linkomycyny bezpośrednio po posiłku zmniejsza jej wchłanianie z przewodu pokarmowego.
Po podaniu domięśniowym pojedynczej dawki 600 mg linkomycyny, średnie stężenie maksymalne tej substancji czynnej w surowicy uzyskuje się w ciągu 60 minut i wynosi ono 11,6 μg/ml. W przypadku większości wrażliwych drobnoustrojów Gram-dodatnich stężenie lecznicze utrzymuje się przez 17 do 20 godzin.
W przypadku dwugodzinnego wlewu dożylnego linkomycyny w dawce 600 mg średnie stężenie maksymalne tej substancji czynnej w surowicy wynosi 15,9 μg/ml, a stężenie lecznicze utrzymuje się przez 14 godzin w przypadku większości wrażliwych drobnoustrojów Gram-dodatnich.
Dystrybucja Dane pośrednie i bezpośrednie wskazują, że przy większych stężeniach linkomycyny jej wiązanie z białkami jest słabsze (wysycanie wiązania z białkami osocza). We krwi płodowej, płynie otrzewnowym i w płynie z jamy opłucnej można uzyskać stężenia leku sięgające 25%-30% stężenia we krwi, w mleku kobiecym odpowiednio 50%-100%, w tkance kostnej około 40%, a w otaczających tkankach miękkich 75%. Chociaż linkomycyna wydaje się przenikać do płynu mózgowo-rdzeniowego (ang. cerebrospinal fluid; CSF), stężenie linkomycyny w płynie mózgowo-rdzeniowym wydaje się niewystarczające do leczenia zapalenia opon mózgowych.
Eliminacja Okres półtrwania leku wynosi zwykle 5,4 ± 1 godzina. Okres ten może jednak być dłuższy u osób z zaburzoną czynnością wątroby lub nerek. W takiej sytuacji należy rozważyć zmniejszenie dawkowania linkomycyny poprzez rzadsze podawanie pojedynczych dawek.
Po podaniu domięśniowym okres półtrwania wynosi około 5 godzin. Okres półtrwania w surowicy może być dłuższy u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek w porównaniu do pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby, okres półtrwania w surowicy może być nawet 2 razy dłuższy w porównaniu do pacjentów z prawidłową czynnością wątroby.
Wątroba jest głównym narządem metabolizującym lek. Badania na poziomie tkanek wskazują, że żółć stanowi ważną drogą wydalania.
Hemodializa ani dializa otrzewnowa nie wpływają na zmniejszenie stężenia linkomycyny w surowicy.
Po podaniu domięśniowym pojedynczej dawki 600 mg linkomycyna wydalana jest wraz z moczem w 1,8% do 24,8% (średnia: 10,3%). W przypadku dwugodzinnego wlewu dożylnego linkomycyny w dawce 600 mg linkomycyna wydalana jest wraz z moczem w 4,9% do 23,3% (średnia: 15,1%).

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie


Dane niekliniczne z konwencjonalnych badań toksyczności po wielokrotnym podaniu, badań genotoksyczności, rakotwórczości oraz toksycznego wpływu na rozród i rozwój potomstwa nie wykazały szczególnego zagrożenia dla ludzi. Kiedy ciężarnym samicom szczura podawano w okresie organogenezy dawki przekraczające 6-krotność maksymalnej dawki zalecanej u ludzi (ang. maximum recommended human dose , M RHD), nie stwierdzano toksycznego wpływu na rozwój. Po podaniu szczurom linkomycyny w dawce wynoszącej 1,2 x MRHD nie zaobserwowano wpływu na płodność.

6. DANE FARMACEUTYCZNE


6.1 Wykaz substancji pomocniczych


Alkohol benzylowy (E 1519) Woda do wstrzykiwań

6.2 Niezgodności farmaceutyczne


Nowobiocyna, kanamycyna, fenytoina podawane we wspólnym wstrzyknięciu wykazują niezgodność fizyczną z linkomycyną.

6.3 Okres ważności



6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania


Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania


gumowym korkiem i aluminiowym kapslem typu „flip-off”, w tekturowym pudełku.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania
Bez specjalnych zaleceń dotyczących usuwania.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO

OBROTU
Pfizer Europe MA EEIG Boulevard de la Plaine 17 Belgia

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU


R/1466

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA

PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 20.07.1977 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 21.02.2014 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI

PRODUKTU LECZNICZEGO