Biotum
Ceftazidimum
Proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji 1 g | Ceftazidimum 1000 mg
Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. Oddział Produkcyjny w Duchnicach, Polska Polska
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika
Biotum, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji Biotum, 2 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Ceftazidimum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zażyciem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
Biotum jest antybiotykiem stosowanym u dorosłych i dzieci (w tym u noworodków). Działa on bakteriobójczo na bakterie wywołujące zakażenia. Należy do grupy leków zwanych cefalosporynami.
Biotum stosuje się w leczeniu ciężkich zakażeń bakteryjnych:
• dolnych dróg oddechowych, w tym płuc • płuc i oskrzeli u pacjentów z mukowiscydozą • mózgu (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych) • ucha • dróg moczowych • skóry i tkanek miękkich • jamy brzusznej i powłok brzusznych (zapalenie otrzewnej) • kości i stawów.
Biotum można również stosować: • w zapobieganiu zakażeniom podczas przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego u mężczyzn • w leczeniu pacjentów z małą liczbą białych krwinek (neutropenia), mających gorączkę z powodu zakażenia bakteryjnego.
Kiedy nie stosować leku Biotum • Jeśli pacjent ma uczulenie na ceftazydym lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6). • Jeśli u pacjenta kiedykolwiek występowała ciężka reakcja alergiczna na jakikolwiek inny antybiotyk (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy), ponieważ pacjent może być również uczulony na Biotum.
➢ Jeśli pacjent przypuszcza, że dotyczą go opisane powyżej okoliczności, powinien poinformować o tym lekarza prowadzącego przed rozpoczęciem leczenia lekiem Biotum. Nie podawać pacjentowi leku Biotum.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Biotum należy omówić to z lekarzem lub pielęgniarką.
Należy zwracać uwagę, czy w czasie stosowania leku Biotum u pacjenta nie występują szczególne objawy, takie jak reakcje alergiczne, zaburzenia układu nerwowego i zaburzenia żołądka i jelit, w tym biegunka. Zmniejszy to ryzyko możliwych problemów. Patrz „Objawy, na które należy zwrócić uwagę” w punkcie 4. Jeśli u pacjenta kiedykolwiek występowała reakcja alergiczna na inne antybiotyki, może on być uczulony również na Biotum.
Badania krwi i moczu Biotum może zmieniać wyniki badania zawartości (stężenia) cukru w moczu oraz badań krwi, znanych jako test Coombs’a. Jeśli pacjent ma mieć wykonywane takie badania: • Należy poinformować osobę pobierającą próbki, że pacjent przyjmował lek Biotum.
Biotum a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.
Pacjent nie powinien przyjmować leku Biotum bez konsultacji z lekarzem prowadzącym, jeśli przyjmuje także: • antybiotyk zwany chloramfenikolem • antybiotyk z grupy zwanej aminoglikozydami, tj. gentamycynę, tobramycynę • tabletki moczopędne zawierające furosemid.
➢ Jeśli opisane powyżej okoliczności dotyczą pacjenta, należy poinformować o tym lekarza prowadzącego.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku. Lekarz prowadzący oceni, czy wynikające z przyjmowania leku Biotum podczas ciąży i karmienia piersią korzyści dla pacjentki przeważają zagrożenia dla dziecka.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Biotum może powodować działania niepożądane wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów, takie jak zawroty głowy (patrz punkt 4). Pacjent nie powinien prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn, chyba że ma pewność, że nie wystąpiły u niego te działania niepożądane.
Biotum zawiera sód Każda fiolka 1 g zawiera 60 mg sodu. Odpowiada to 3% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Każda fiolka 2 g zawiera 120 mg sodu. Odpowiada to 6% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Lek zawiera 60 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej) w każdym gramie proszku. Odpowiada to 3% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Przygotowanie leku do podania - patrz punkt: „Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego” na końcu ulotki. Obliczając całkowitą zawartość sodu w przygotowanym rozcieńczeniu leku należy uwzględnić sód pochodzący z rozcieńczalnika. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia leku, należy zapoznać się z ulotką dla pacjenta stosowanego rozcieńczalnika.
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.
Biotum jest zwykle podawany przez lekarza lub pielęgniarkę. Może być podawany w kroplówce (infuzja dożylna) lub jako wstrzyknięcie bezpośrednio do żyły lub wstrzyknięcie domięśniowe. Biotum przygotowuje lekarz lub pielęgniarka z użyciem wody do wstrzykiwań lub innego odpowiedniego płynu infuzyjnego.
Zwykle stosowana dawka Lekarz prowadzący zdecyduje o odpowiedniej dla pacjenta dawce leku Biotum, biorąc pod uwagę ciężkość i rodzaj zakażenia, przyjmowanie przez pacjenta jakichkolwiek innych antybiotyków, jego masę ciała, wiek oraz prawidłowość pracy nerek.
Noworodki i niemowlęta (w wieku 0-2 miesięcy) Na każdy 1 kg masy ciała niemowlęcia, podaje się w ciągu doby od 25 mg do 60 mg leku Biotum w dwóch dawkach podzielonych.
Niemowlęta (w wieku powyżej 2 miesięcy) i dzieci o masie ciała mniejszej niż 40 kg Na każdy kg masy ciała niemowlęcia lub dziecka podaje się w ciągu doby od 100 mg do 150 mg leku Biotum w trzech dawkach podzielonych. Maksymalnie 6 g na dobę.
Dorośli i młodzież o masie ciała 40 kg lub więcej Od 1g do 2 g leku Biotum trzy razy na dobę. Maksymalnie 9 g na dobę.
Pacjenci w wieku powyżej 65 lat Dawka dobowa zazwyczaj nie powinna być większa niż 3 g na dobę, szczególnie u pacjentów w wieku powyżej 80 lat.
Pacjenci z chorymi nerkami Pacjent może otrzymać dawkę inną niż zwykle stosowana. Lekarz lub pielęgniarka zdecyduje jaką dawkę leku Biotum, w zależności o ciężkości choroby nerek, należy podać pacjentowi. Lekarz będzie uważnie obserwował pacjenta i może zlecić wykonywanie u pacjenta częstszych badań czynności nerek.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Biotum W razie przypadkowego zastosowania większej dawki leku Biotum, niż została przepisana należy natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym lub udać do najbliższego szpitala.
Pominięcie zastosowania leku Biotum Jeśli pacjent nie przyjął wstrzyknięcia, należy podać je najszybciej jak to możliwe.
Nie należy stosować dawki podwójnej (dwa wstrzyknięcia w tym samym czasie) w celu uzupełnienia pominiętej dawki, lecz zastosować kolejną dawkę o zwykłej porze.
Przerwanie stosowania leku Biotum Nie należy zaprzestawać przyjmowania dawek Biotum bez zalecenia lekarza.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Objawy, na które należy zwrócić uwagę Opisane niżej ciężkie objawy niepożądane wystąpiły u małej liczby osób, ale ich dokładna częstość jest nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). • Ciężka reakcja alergiczna. Objawami są: wypukła, swędząca wysypka, obrzęk, czasami twarzy lub ust, który może spowodować trudności w oddychaniu. • Wysypka na skórze, mogąca przebiegać z pęcherzykami i wyglądać jak małe tarcze (ciemna plamka w środku otoczona jaśniejszą obwódką z ciemnym pierścieniem wokół krawędzi). • Rozsiana wysypka na skórze, w obrębie której mogą wystąpić pęcherzyki i złuszczanie skóry. (Może być objawem zespołu Stevensa-Johnsona lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka). • Zaburzenia układu nerwowego: drżenia, drgawki i czasami śpiączka. Zaburzenia te występowały u pacjentów, którym podano zbyt duże dawki, szczególnie u pacjentów z chorymi nerkami. • Skórna reakcja polekowa przebiegająca z zajęciem narządów wewnętrznych (rzadko występująca, ciężka reakcja nadwrażliwości - zespół DRESS): silna wysypka z występującymi jednocześnie takimi objawami, jak: gorączka, zmęczenie, obrzęk twarzy lub węzłów chłonnych, zwiększenie liczby eozynofilów (rodzaj białych krwinek), zaburzenia czynności wątroby, nerek lub płuc.
➢ Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z tych objawów, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub pielęgniarką.
Częste działania niepożądane Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów: • biegunka • obrzęk i zaczerwienienie wzdłuż żyły • czerwona wypukła wysypka na skórze, która może swędzieć • ból, pieczenie, obrzęk lub stan zapalny w miejscu wstrzyknięcia.
➢ Jeśli którykolwiek z powyższych objawów niepokoi pacjenta, powinien powiedzieć o tym lekarzowi prowadzącemu.
Częste działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi: • zwiększenie liczby jednego rodzaju białych krwinek (eozynofilia) • zwiększenie liczby płytek krwi, które biorą udział w procesie krzepnięcia krwi • zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.
Niezbyt częste działania niepożądane Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów: • zapalenie jelit, które może powodować ból lub biegunkę, mogącą zawierać krew • pleśniawki - zakażenia grzybicze jamy ustnej lub pochwy • ból głowy • zawroty głowy • ból brzucha • nudności lub wymioty • gorączka i dreszcze.
➢ Należy powiedzieć lekarzowi prowadzącemu, jeśli u pacjenta wystąpił którykolwiek z powyższych objawów.
Niezbyt częste działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi: • zmniejszenie liczby krwinek białych • zmniejszenie liczby płytek krwi (komórek biorących udział w krzepnięciu krwi) • zwiększenie stężenia mocznika, azotu mocznikowego lub kreatyniny w surowicy krwi.
Bardzo rzadkie działania niepożądane Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów: • zapalenie lub niewydolność nerek.
Inne działania niepożądane Inne działania niepożądane, które wystąpiły u małej liczby pacjentów, ale dokładna częstość ich występowania jest nieznana: • mrowienie • nieprzyjemny smak w ustach • zażółcenie białkówek oczu i skóry.
Inne działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi: • krwinki czerwone rozpadają się zbyt szybko • zwiększenie liczby jednego rodzaju krwinek białych we krwi • znacznego stopnia zmniejszenie liczby krwinek białych.
Odnotowano rzadkie przypadki ciężkich reakcji nadwrażliwości z silną wysypką, którym może towarzyszyć gorączka, zmęczenie, obrzęk twarzy lub gruczołów chłonnych, wzrost eozynofilów (rodzaj białych krwinek), wpływające na wątrobę, nerki i płuca (reakcja nazywana DRESS).
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek należy przechowywać w temperaturze do 25°C. Chronić od światła. Przygotowany roztwór można przechowywać 24 godziny w lodówce, tj. w temperaturze od 2°C do 8°C.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Zapis na opakowaniu po skrócie EXP oznacza termin ważności, a po skrócie Lot oznacza numer serii.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Co zawiera lek Biotum - Substancją czynną leku jest ceftazydym. Każda fiolka zawiera 1 g lub 2 g ceftazydymu w postaci pięciowodzianu buforowanego węglanem sodu. - Pozostały składnik to: węglan sodu.
Jak wygląda lek Biotum i co zawiera opakowanie Biały lub jasnożółty proszek umieszczony w szklanej fiolce, zamkniętej gumowym korkiem i zabezpieczonej aluminiowym kapslem lub aluminiowym kapslem z kapturkiem, w tekturowym pudełku. Opakowanie zawiera 1 lub 10 fiolek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański tel. + 48 22 364 61 01
Wytwórca Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański
Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. Oddział Produkcyjny w Duchnicach ul. Ożarowska 28/30, 05-850 Ożarów Mazowiecki
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego
Biotum, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji Biotum, 2 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji Ceftazidimum
Ciśnienie w fiolkach leku Biotum każdej wielkości jest mniejsze od atmosferycznego. Podczas rozpuszczania proszku ciśnienie zwiększa się wskutek uwalniania dwutlenku węgla. Można zignorować małe pęcherzyki dwutlenku węgla znajdujące się w przygotowanym roztworze.
Instrukcja dotycząca przygotowania leku do stosowania Należy zapoznać się z tabelą dodawanych objętości i uzyskiwanych stężeń, co może być przydatne, gdy potrzebne są dawki częściowe.
Zawartość fiolki Droga podania Objętość rozpuszczalnika do dodania [ml] Przybliżone stężenie ceftazydymu [mg/ml] wstrzyknięcie domięśniowe 3 ml 260 wstrzyknięcie dożylne 10 ml 90 infuzja dożylna 50 ml* 20 wstrzyknięcie dożylne 10 ml 170 infuzja dożylna 50 ml* 40 * Uwaga. Dodawać należy dwustopniowo
Zabarwienie roztworu od jasnożółtego do bursztynowego zależy od stężenia, rodzaju rozpuszczalnika i warunków przechowywania. Jeśli spełnione są zalecane warunki, zmienność zabarwienia roztworu nie wpływa niekorzystnie na skuteczność działania produktu. Do przygotowania roztworów do infuzji dożylnych o stężeniu ceftazydymu pomiędzy 1 mg/ml a 40 mg/ml stosuje się: • 9 mg/ml (0,9%) roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań • M/6 roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań • wieloskładnikowy roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań (Roztwór Hartmanna) • 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań • 0,225% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,45% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,9% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,18% roztwór chlorku sodu z 4% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 10% roztwór glukozy do wstrzykiwań • 10% roztwór dekstranu 40 w 0,9% roztworze chlorku sodu do wstrzykiwań • 10% roztwór dekstranu 40 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań • 6% roztwór dekstranu 70 w 0,9% roztworze chlorku sodu • 6% roztwór dekstranu 70 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań.
Ceftazydym w stężeniach pomiędzy 0,05 mg/ml a 0,25 mg/ml jest zgodny z płynem do dializy otrzewnowej (mleczanowym).
Ceftazydym do wstrzyknięć domięśniowych można rozpuścić w roztworze zawierającym 0,5% lub 1% chlorowodorku lidokainy do wstrzykiwań.
Sporządzanie roztworu do szybkiego wstrzyknięcia
Podciśnienie wewnątrz fiolki może ułatwić wniknięcie rozpuszczalnika. Wycofać igłę ze strzykawką.
Te roztwory można podać bezpośrednio do żyły lub do zestawu do infuzji dożylnych, jeśli pacjent otrzymuje płyny dożylnie. Ceftazydym wykazuje zgodność z najczęściej używanymi płynami dożylnymi.
Sporządzanie roztworu do infuzji dożylnych z ceftazydymu w standardowej fiolce (zestaw typu mini-bag lub burette) Sporządzić używając w sumie 50 ml (dla fiolek 1 g i 2 g) zgodnego rozpuszczalnika, dodawanego w DWÓCH etapach, jak opisano poniżej:
Uwaga: w celu zapewnienia jałowości leku ważne jest, aby nie wkłuwać igły odbarczającej przez korek fiolki przed całkowitym rozpuszczeniem leku.
Biotum, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji Biotum, 2 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Ceftazidimum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zażyciem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.
Spis treści ulotki
1. Co to jest lek Biotum i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Biotum
3. Jak stosować lek Biotum
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Biotum
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Biotum i w jakim celu się go stosuje
Biotum jest antybiotykiem stosowanym u dorosłych i dzieci (w tym u noworodków). Działa on bakteriobójczo na bakterie wywołujące zakażenia. Należy do grupy leków zwanych cefalosporynami.
Biotum stosuje się w leczeniu ciężkich zakażeń bakteryjnych:
• dolnych dróg oddechowych, w tym płuc • płuc i oskrzeli u pacjentów z mukowiscydozą • mózgu (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych) • ucha • dróg moczowych • skóry i tkanek miękkich • jamy brzusznej i powłok brzusznych (zapalenie otrzewnej) • kości i stawów.
Biotum można również stosować: • w zapobieganiu zakażeniom podczas przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego u mężczyzn • w leczeniu pacjentów z małą liczbą białych krwinek (neutropenia), mających gorączkę z powodu zakażenia bakteryjnego.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Biotum
Kiedy nie stosować leku Biotum • Jeśli pacjent ma uczulenie na ceftazydym lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6). • Jeśli u pacjenta kiedykolwiek występowała ciężka reakcja alergiczna na jakikolwiek inny antybiotyk (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy), ponieważ pacjent może być również uczulony na Biotum.
➢ Jeśli pacjent przypuszcza, że dotyczą go opisane powyżej okoliczności, powinien poinformować o tym lekarza prowadzącego przed rozpoczęciem leczenia lekiem Biotum. Nie podawać pacjentowi leku Biotum.
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Biotum należy omówić to z lekarzem lub pielęgniarką.
Należy zwracać uwagę, czy w czasie stosowania leku Biotum u pacjenta nie występują szczególne objawy, takie jak reakcje alergiczne, zaburzenia układu nerwowego i zaburzenia żołądka i jelit, w tym biegunka. Zmniejszy to ryzyko możliwych problemów. Patrz „Objawy, na które należy zwrócić uwagę” w punkcie 4. Jeśli u pacjenta kiedykolwiek występowała reakcja alergiczna na inne antybiotyki, może on być uczulony również na Biotum.
Badania krwi i moczu Biotum może zmieniać wyniki badania zawartości (stężenia) cukru w moczu oraz badań krwi, znanych jako test Coombs’a. Jeśli pacjent ma mieć wykonywane takie badania: • Należy poinformować osobę pobierającą próbki, że pacjent przyjmował lek Biotum.
Biotum a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.
Pacjent nie powinien przyjmować leku Biotum bez konsultacji z lekarzem prowadzącym, jeśli przyjmuje także: • antybiotyk zwany chloramfenikolem • antybiotyk z grupy zwanej aminoglikozydami, tj. gentamycynę, tobramycynę • tabletki moczopędne zawierające furosemid.
➢ Jeśli opisane powyżej okoliczności dotyczą pacjenta, należy poinformować o tym lekarza prowadzącego.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku. Lekarz prowadzący oceni, czy wynikające z przyjmowania leku Biotum podczas ciąży i karmienia piersią korzyści dla pacjentki przeważają zagrożenia dla dziecka.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Biotum może powodować działania niepożądane wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów, takie jak zawroty głowy (patrz punkt 4). Pacjent nie powinien prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn, chyba że ma pewność, że nie wystąpiły u niego te działania niepożądane.
Biotum zawiera sód Każda fiolka 1 g zawiera 60 mg sodu. Odpowiada to 3% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Każda fiolka 2 g zawiera 120 mg sodu. Odpowiada to 6% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Lek zawiera 60 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej) w każdym gramie proszku. Odpowiada to 3% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Przygotowanie leku do podania - patrz punkt: „Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego” na końcu ulotki. Obliczając całkowitą zawartość sodu w przygotowanym rozcieńczeniu leku należy uwzględnić sód pochodzący z rozcieńczalnika. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia leku, należy zapoznać się z ulotką dla pacjenta stosowanego rozcieńczalnika.
3. Jak stosować lek Biotum
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.
Biotum jest zwykle podawany przez lekarza lub pielęgniarkę. Może być podawany w kroplówce (infuzja dożylna) lub jako wstrzyknięcie bezpośrednio do żyły lub wstrzyknięcie domięśniowe. Biotum przygotowuje lekarz lub pielęgniarka z użyciem wody do wstrzykiwań lub innego odpowiedniego płynu infuzyjnego.
Zwykle stosowana dawka Lekarz prowadzący zdecyduje o odpowiedniej dla pacjenta dawce leku Biotum, biorąc pod uwagę ciężkość i rodzaj zakażenia, przyjmowanie przez pacjenta jakichkolwiek innych antybiotyków, jego masę ciała, wiek oraz prawidłowość pracy nerek.
Noworodki i niemowlęta (w wieku 0-2 miesięcy) Na każdy 1 kg masy ciała niemowlęcia, podaje się w ciągu doby od 25 mg do 60 mg leku Biotum w dwóch dawkach podzielonych.
Niemowlęta (w wieku powyżej 2 miesięcy) i dzieci o masie ciała mniejszej niż 40 kg Na każdy kg masy ciała niemowlęcia lub dziecka podaje się w ciągu doby od 100 mg do 150 mg leku Biotum w trzech dawkach podzielonych. Maksymalnie 6 g na dobę.
Dorośli i młodzież o masie ciała 40 kg lub więcej Od 1g do 2 g leku Biotum trzy razy na dobę. Maksymalnie 9 g na dobę.
Pacjenci w wieku powyżej 65 lat Dawka dobowa zazwyczaj nie powinna być większa niż 3 g na dobę, szczególnie u pacjentów w wieku powyżej 80 lat.
Pacjenci z chorymi nerkami Pacjent może otrzymać dawkę inną niż zwykle stosowana. Lekarz lub pielęgniarka zdecyduje jaką dawkę leku Biotum, w zależności o ciężkości choroby nerek, należy podać pacjentowi. Lekarz będzie uważnie obserwował pacjenta i może zlecić wykonywanie u pacjenta częstszych badań czynności nerek.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Biotum W razie przypadkowego zastosowania większej dawki leku Biotum, niż została przepisana należy natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym lub udać do najbliższego szpitala.
Pominięcie zastosowania leku Biotum Jeśli pacjent nie przyjął wstrzyknięcia, należy podać je najszybciej jak to możliwe.
Nie należy stosować dawki podwójnej (dwa wstrzyknięcia w tym samym czasie) w celu uzupełnienia pominiętej dawki, lecz zastosować kolejną dawkę o zwykłej porze.
Przerwanie stosowania leku Biotum Nie należy zaprzestawać przyjmowania dawek Biotum bez zalecenia lekarza.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Objawy, na które należy zwrócić uwagę Opisane niżej ciężkie objawy niepożądane wystąpiły u małej liczby osób, ale ich dokładna częstość jest nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). • Ciężka reakcja alergiczna. Objawami są: wypukła, swędząca wysypka, obrzęk, czasami twarzy lub ust, który może spowodować trudności w oddychaniu. • Wysypka na skórze, mogąca przebiegać z pęcherzykami i wyglądać jak małe tarcze (ciemna plamka w środku otoczona jaśniejszą obwódką z ciemnym pierścieniem wokół krawędzi). • Rozsiana wysypka na skórze, w obrębie której mogą wystąpić pęcherzyki i złuszczanie skóry. (Może być objawem zespołu Stevensa-Johnsona lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka). • Zaburzenia układu nerwowego: drżenia, drgawki i czasami śpiączka. Zaburzenia te występowały u pacjentów, którym podano zbyt duże dawki, szczególnie u pacjentów z chorymi nerkami. • Skórna reakcja polekowa przebiegająca z zajęciem narządów wewnętrznych (rzadko występująca, ciężka reakcja nadwrażliwości - zespół DRESS): silna wysypka z występującymi jednocześnie takimi objawami, jak: gorączka, zmęczenie, obrzęk twarzy lub węzłów chłonnych, zwiększenie liczby eozynofilów (rodzaj białych krwinek), zaburzenia czynności wątroby, nerek lub płuc.
➢ Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z tych objawów, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub pielęgniarką.
Częste działania niepożądane Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów: • biegunka • obrzęk i zaczerwienienie wzdłuż żyły • czerwona wypukła wysypka na skórze, która może swędzieć • ból, pieczenie, obrzęk lub stan zapalny w miejscu wstrzyknięcia.
➢ Jeśli którykolwiek z powyższych objawów niepokoi pacjenta, powinien powiedzieć o tym lekarzowi prowadzącemu.
Częste działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi: • zwiększenie liczby jednego rodzaju białych krwinek (eozynofilia) • zwiększenie liczby płytek krwi, które biorą udział w procesie krzepnięcia krwi • zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.
Niezbyt częste działania niepożądane Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów: • zapalenie jelit, które może powodować ból lub biegunkę, mogącą zawierać krew • pleśniawki - zakażenia grzybicze jamy ustnej lub pochwy • ból głowy • zawroty głowy • ból brzucha • nudności lub wymioty • gorączka i dreszcze.
➢ Należy powiedzieć lekarzowi prowadzącemu, jeśli u pacjenta wystąpił którykolwiek z powyższych objawów.
Niezbyt częste działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi: • zmniejszenie liczby krwinek białych • zmniejszenie liczby płytek krwi (komórek biorących udział w krzepnięciu krwi) • zwiększenie stężenia mocznika, azotu mocznikowego lub kreatyniny w surowicy krwi.
Bardzo rzadkie działania niepożądane Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów: • zapalenie lub niewydolność nerek.
Inne działania niepożądane Inne działania niepożądane, które wystąpiły u małej liczby pacjentów, ale dokładna częstość ich występowania jest nieznana: • mrowienie • nieprzyjemny smak w ustach • zażółcenie białkówek oczu i skóry.
Inne działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi: • krwinki czerwone rozpadają się zbyt szybko • zwiększenie liczby jednego rodzaju krwinek białych we krwi • znacznego stopnia zmniejszenie liczby krwinek białych.
Odnotowano rzadkie przypadki ciężkich reakcji nadwrażliwości z silną wysypką, którym może towarzyszyć gorączka, zmęczenie, obrzęk twarzy lub gruczołów chłonnych, wzrost eozynofilów (rodzaj białych krwinek), wpływające na wątrobę, nerki i płuca (reakcja nazywana DRESS).
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Biotum
Lek należy przechowywać w temperaturze do 25°C. Chronić od światła. Przygotowany roztwór można przechowywać 24 godziny w lodówce, tj. w temperaturze od 2°C do 8°C.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Zapis na opakowaniu po skrócie EXP oznacza termin ważności, a po skrócie Lot oznacza numer serii.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Biotum - Substancją czynną leku jest ceftazydym. Każda fiolka zawiera 1 g lub 2 g ceftazydymu w postaci pięciowodzianu buforowanego węglanem sodu. - Pozostały składnik to: węglan sodu.
Jak wygląda lek Biotum i co zawiera opakowanie Biały lub jasnożółty proszek umieszczony w szklanej fiolce, zamkniętej gumowym korkiem i zabezpieczonej aluminiowym kapslem lub aluminiowym kapslem z kapturkiem, w tekturowym pudełku. Opakowanie zawiera 1 lub 10 fiolek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański tel. + 48 22 364 61 01
Wytwórca Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański
Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. Oddział Produkcyjny w Duchnicach ul. Ożarowska 28/30, 05-850 Ożarów Mazowiecki
Data ostatniej aktualizacji ulotki:
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego
Biotum, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji Biotum, 2 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji Ceftazidimum
Ciśnienie w fiolkach leku Biotum każdej wielkości jest mniejsze od atmosferycznego. Podczas rozpuszczania proszku ciśnienie zwiększa się wskutek uwalniania dwutlenku węgla. Można zignorować małe pęcherzyki dwutlenku węgla znajdujące się w przygotowanym roztworze.
Instrukcja dotycząca przygotowania leku do stosowania Należy zapoznać się z tabelą dodawanych objętości i uzyskiwanych stężeń, co może być przydatne, gdy potrzebne są dawki częściowe.
Zawartość fiolki Droga podania Objętość rozpuszczalnika do dodania [ml] Przybliżone stężenie ceftazydymu [mg/ml] wstrzyknięcie domięśniowe 3 ml 260 wstrzyknięcie dożylne 10 ml 90 infuzja dożylna 50 ml* 20 wstrzyknięcie dożylne 10 ml 170 infuzja dożylna 50 ml* 40 * Uwaga. Dodawać należy dwustopniowo
Zabarwienie roztworu od jasnożółtego do bursztynowego zależy od stężenia, rodzaju rozpuszczalnika i warunków przechowywania. Jeśli spełnione są zalecane warunki, zmienność zabarwienia roztworu nie wpływa niekorzystnie na skuteczność działania produktu. Do przygotowania roztworów do infuzji dożylnych o stężeniu ceftazydymu pomiędzy 1 mg/ml a 40 mg/ml stosuje się: • 9 mg/ml (0,9%) roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań • M/6 roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań • wieloskładnikowy roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań (Roztwór Hartmanna) • 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań • 0,225% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,45% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,9% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,18% roztwór chlorku sodu z 4% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 10% roztwór glukozy do wstrzykiwań • 10% roztwór dekstranu 40 w 0,9% roztworze chlorku sodu do wstrzykiwań • 10% roztwór dekstranu 40 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań • 6% roztwór dekstranu 70 w 0,9% roztworze chlorku sodu • 6% roztwór dekstranu 70 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań.
Ceftazydym w stężeniach pomiędzy 0,05 mg/ml a 0,25 mg/ml jest zgodny z płynem do dializy otrzewnowej (mleczanowym).
Ceftazydym do wstrzyknięć domięśniowych można rozpuścić w roztworze zawierającym 0,5% lub 1% chlorowodorku lidokainy do wstrzykiwań.
Sporządzanie roztworu do szybkiego wstrzyknięcia
1. Przebić igłą korek i wstrzyknąć do fiolki zalecaną objętość rozpuszczalnika. W celu nakłucia korka
należy użyć igły o średnicy nie większej niż 0,8 mm (21 G w skali Gauge [G]). Igłę należy wbić w centralnie wyznaczonym polu pod kątem 90°, zgodnie z poniższym schematem:Podciśnienie wewnątrz fiolki może ułatwić wniknięcie rozpuszczalnika. Wycofać igłę ze strzykawką.
2. Potrząsać aż do rozpuszczenia: uwalnia się dwutlenek węgla i w ciągu 1 do 2 minut uzyskuje się
klarowny roztwór.3. Odwrócić fiolkę. Utrzymując tłok strzykawki w pozycji w pełni wciśniętej, przebić igłą korek fiolki
i pobrać całą objętość roztworu do strzykawki (podwyższone ciśnienie w fiolce ułatwi tę czynność). Igłę należy utrzymać wewnątrz roztworu, aby uniknąć zassania powietrza. Roztwór pobrany do strzykawki może zawierać małe pęcherzyki dwutlenku węgla.Te roztwory można podać bezpośrednio do żyły lub do zestawu do infuzji dożylnych, jeśli pacjent otrzymuje płyny dożylnie. Ceftazydym wykazuje zgodność z najczęściej używanymi płynami dożylnymi.
Sporządzanie roztworu do infuzji dożylnych z ceftazydymu w standardowej fiolce (zestaw typu mini-bag lub burette) Sporządzić używając w sumie 50 ml (dla fiolek 1 g i 2 g) zgodnego rozpuszczalnika, dodawanego w DWÓCH etapach, jak opisano poniżej:
1. Przebić igłą korek i wstrzyknąć 10 ml rozpuszczalnika do fiolki 1 g i 2 g.
2. Usunąć igłę i wstrząsać fiolką aż do uzyskania klarownego roztworu.
3. Nie wprowadzać igły odbarczającej zanim lek rozpuści się całkowicie. Wprowadzić igłę
odbarczającą przez korek w celu zmniejszenia nadciśnienia wewnątrz fiolki.4. Przemieścić roztwór do końcowego zbiornika (zestaw mini-bag lub burette), uzyskując całkowitą
objętość nie mniejszą niż 50 ml i podawać w infuzji dożylnej przez 15 do 30 minut.Uwaga: w celu zapewnienia jałowości leku ważne jest, aby nie wkłuwać igły odbarczającej przez korek fiolki przed całkowitym rozpuszczeniem leku.
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Biotum, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji Biotum, 2 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Każda fiolka zawiera odpowiednio 1 g lub 2 g ceftazydymu (Ceftazidimum) w postaci pięciowodzianu buforowanego węglanem sodu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: sód. Biotum, 1 g: każda fiolka zawiera 60 mg sodu. Biotum, 2 g: każda fiolka zawiera 120 mg sodu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych patrz punkt 6.1.
Proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Biały lub jasnożółty proszek.
Biotum jest wskazany w leczeniu wymienionych poniżej zakażeń u dorosłych i u dzieci, w tym u noworodków (od urodzenia).
• Szpitalne zapalenia płuc. • Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą. • Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. • Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego. • Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego. • Powikłane zakażenia dróg moczowych. • Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. • Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej. • Zakażenia kości i stawów. • Zapalenie otrzewnej związane z dializami u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD, ang. continuous ambulatory peritoneal dialysis).
Leczenie pacjentów z bakteriemią, której związek z którymkolwiek z wymienionych wyżej zakażeń jest stwierdzony lub prawdopodobny.
Ceftazydym można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, przypuszczalnie wywołaną zakażeniem bakteryjnym.
Ceftazydym można stosować w okołooperacyjnej profilaktyce zakażeń dróg moczowych u pacjentów poddanych przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego (TURP, ang. trans-urethral resection of the prostate).
Wybierając ceftazydym należy wziąć pod uwagę spektrum jego działania przeciwbakteryjnego, obejmujące głównie tlenowe bakterie Gram-ujemne (patrz punkty 4.4 i 5.1).
Ceftazydym należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi zawsze, gdy tylko rodzaj bakterii wywołujących zakażenie mógłby wykraczać poza zakres działania ceftazydymu.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Dawkowanie
Tabela 1. Dorośli i dzieci o masie ciała ≥40 kg
Podawanie przerywane Zakażenie Podawana dawka Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą 1
Gorączka neutropeniczna Szpitalne zapalenia płuc Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD Powikłane zakażenia dróg moczowych 1 g do 2 g co 8 lub 12 godzin Okołooperacyjna profilaktyka zakażeń dróg moczowych u pacjentów poddanych przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego (TURP) i druga dawka podczas wyjmowania cewnika Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego Ciągła infuzja Zakażenie Podawana dawka Gorączka neutropeniczna Wysycająca dawka 2 g, a następnie ciągła infuzja 4 g do 6 g w ciągu każdych 1
Szpitalne zapalenia płuc Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD 1
niepożądanych. * Jeśli stwierdzono lub podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych w punkcie 4.1.
Tabela 2. Dzieci o masie ciała <40 kg
Niemowlęta w wieku >2 miesięcy i dzieci <40 kg Zakażenie Dawka zazwyczaj stosowana Podawanie przerywane
Powikłane zakażenia dróg moczowych na dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g na dobę Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego Neutropenia u dzieci dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g na dobę Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów na dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g na dobę Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD Ciągła infuzja
Gorączka neutropeniczna Dawka nasycająca 60 mg/kg mc. do 100 mg/kg mc., a następnie ciągła infuzja 100 mg/kg mc. do niż 6 g na dobę Szpitalne zapalenia płuc Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD
Noworodki i niemowlęta w wieku ≤2 miesięcy Zakażenie Dawka zazwyczaj stosowana Podawanie przerywane
dobę w dwóch dawkach podzielonych 1
1
czterokrotnie dłuższy niż u dorosłych. * Jeśli stwierdzono lub podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych w punkcie 4.1.
Dzieci i młodzież Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu Biotum podawanego w ciągłej infuzji noworodkom i niemowlętom w wieku ≤2 miesięcy nie zostały ustalone.
Pacjenci w podeszłym wieku Z powodu związanego z wiekiem, zmniejszonego klirensu ceftazydymu u pacjentów w podeszłym wieku, dobowa dawka u pacjentów w wieku powyżej 80 lat nie powinna zazwyczaj przekraczać 3 g.
Zaburzenia czynności wątroby Dostępne dane nie wskazują na potrzebę zmiany dawek w lekkich lub umiarkowanych zaburzeniach czynności wątroby. Brak danych z badań u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz także punkt 5.2). Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa i skuteczności.
Zaburzenia czynności nerek Ceftazydym jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej. Dlatego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zmniejszyć dawkę (patrz także punkt 4.4).
Należy podać początkową dawkę wysycającą 1 g ceftazydymu. Dawki podtrzymujące należy ustalić na podstawie klirensu kreatyniny.
Tabela 3. Zalecane dawki podtrzymujące produktu Biotum w niewydolności nerek - krótkotrwała infuzja
Dorośli i dzieci o masie ciała >40 kg
Klirens kreatyniny [ml/min] Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy [μmol/l] (mg/dl) Zalecana dawka jednorazowa Biotum [g] Przerwa między dawkami [godziny] 50-31 150-200 (1,7-2,3) 1,0 12 30-16 200-350 (2,3-4,0) 1,0 24 15-6 350-500 (4,0-5,6) 0,5 24 <5 >500 (>5,6) 0,5 48
U pacjentów z niewydolnością nerek i z ciężkimi zakażeniami, należy zwiększyć pojedynczą dawkę leku o 50% lub zwiększyć częstość dawkowania.
U dzieci klirens kreatyniny należy obliczać z uwzględnieniem powierzchni ciała lub beztłuszczowej masy ciała.
Dzieci o masie ciała <40 kg
Klirens kreatyniny [ml/min]** Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy* [μmol/l] (mg/dl) Zalecana dawka jednorazowa [mg/kg mc.] Przerwa między dawkami [godziny] 50-31 150-200 (1,7-2,3) 30-16 200-350 (2,3-4,0) 15-6 350-500 (4,0-5,6) 12,5 24 <5 >500 (>5,6) 12,5 48 * Wartości stężenia kreatyniny w surowicy są wartościami wskaźnikowymi, które mogą nie wskazywać tego samego stopnia zmniejszenia czynności nerek u wszystkich pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek ** Oszacowany na podstawie powierzchni ciała lub zmierzony.
Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Tabela 4. Zalecane dawki podtrzymujące produktu Biotum w zaburzeniach czynności nerek – ciągła infuzja
Dorośli i dzieci o masie ciała >40 kg
Klirens kreatyniny [ml/min] Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy [μmol/l] (mg/dl) Częstość dawkowania [godziny] 50–31 150–200 (1,7–2,3) Dawka nasycająca 2 g, a następnie 1 g do 3 g na 24 godziny 30–16 200–350 (2,3–4,0) Dawka nasycająca 2 g, a następnie 1 g na 24 godziny ≤15 >350 (>4,0) Nieokreślona
Należy zachować staranność w dobieraniu dawek. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Dzieci o masie ciała <40 kg
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu Biotum podawanego w ciągłej infuzji u dzieci z niewydolnością nerek, o masie ciała <40 kg, nie zostały określone. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Jeśli u dzieci z niewydolnością nerek stosuje się ciągłą infuzję, klirens kreatyniny należy obliczać uwzględniając powierzchnię ciała lub beztłuszczową masę ciała.
Hemodializa Okres półtrwania ceftazydymu w surowicy podczas hemodializy wynosi od 3 do 5 godzin.
Po zakończeniu każdej hemodializy zaleca się podanie dawki podtrzymującej ceftazydymu według tabel 5 i 6.
Dializa otrzewnowa Ceftazydym można stosować w dializach otrzewnowych i w ciągłych ambulatoryjnych dializach otrzewnowych (CAPD).
Oprócz podawania ceftazydymu dożylnie można go podawać również w płynie dializacyjnym (zwykle
Pacjentom z niewydolnością nerek poddawanym ciągłej tętniczo-żylnej hemodializie lub wysoko przepływowej hemofiltracji w oddziałach intensywnej terapii: 1 g na dobę w dawce jednorazowej lub w dawkach podzielonych. U pacjentów poddawanych nisko przepływowej hemofiltracji dawkowanie jest takie, jak zalecane w zaburzeniach czynności nerek.
U pacjentów poddawanych żylno-żylnej hemofiltracji i żylno-żylnej hemodializie należy podawać dawki zgodnie zaleceniami zamieszczonymi poniżej w tabelach 5 i 6.
Tabela 5. Zalecane dawki w ciągłej żylno-żylnej hemofiltracji
Resztkowa czynność nerek (klirens kreatyniny w ml/min) Dawka podtrzymująca [mg] w zależności od szybkości ultrafiltracji [ml/min] 1
1
Tabela 6. Zalecane dawki podczas ciągłej żylno-żylnej hemodializy
Resztkowa czynność nerek (klirens kreatyniny w ml/min) Dawka podtrzymująca [mg] w zależności od szybkości wprowadzanego dializatu 1
1,0 litr/godzinę 2,0 litry/godzinę Szybkość ultrafiltracji [litry/godzinę] Szybkość ultrafiltracji [litry/godzinę] 0,5 1,0 2,0 0,5 1,0 2,0 1
Sposób podawania Dawka zależy od ciężkości, wrażliwości, miejsca i rodzaju zakażenia oraz od wieku i czynności nerek pacjenta.
Biotum należy podawać dożylnie we wstrzyknięciach albo w infuzjach lub głęboko domięśniowo. Zalecanymi miejscami podania domięśniowego są: górny, zewnętrzny kwadrant mięśnia pośladkowego większego lub boczna część uda. Roztwory Biotum można podawać bezpośrednio do żyły lub do zestawu do infuzji, jeżeli pacjent otrzymuje płyny dożylnie. Podstawową zalecaną drogą podania jest pojedyncze wstrzyknięcie dożylne lub ciągła infuzja dożylna. Podanie domięśniowe powinno być rozważane jedynie, gdy dożylne podanie nie jest możliwe lub jest mniej właściwe dla pacjenta.
Nadwrażliwość na ceftazydym lub na inne antybiotyki cefalosporynowe, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) w wywiadzie na inny rodzaj antybiotyku beta-laktamowego (penicyliny, monobaktamy, karbapenemy).
Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków beta-laktamowych, notowano występowanie ciężkich reakcji nadwrażliwości, sporadycznie śmiertelnych. W razie wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości, konieczne jest natychmiastowe zakończenie leczenia ceftazydymem i wdrożenie odpowiedniego postępowania ratunkowego.
Przed wdrożeniem leczenia należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący nadwrażliwości na ceftazydym, na inne cefalosporyny lub na inny rodzaj leków beta-laktamowych. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas podawania ceftazydymu pacjentom, u których wystąpiły reakcje alergiczne na inne beta-laktamy.
Ceftazydym ma ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego. Nie jest przydatny do stosowania jako jedyny lek w leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, chyba że wcześniej określono patogen i wiadomo, że jest on wrażliwy lub że podejrzewa się, że najbardziej prawdopodobne bakterie będą reagować na leczenie ceftazydymem. Dotyczy to szczególnie ustalania sposobu leczenia pacjentów z bakteriemią, a także leczenia bakteryjnego zapalenia opon mózgowych, zakażeń skóry i tkanek miękkich oraz zakażeń kości i stawów. Ponadto ceftazydym jest wrażliwy na hydrolizę przez niektóre z beta-laktamaz o rozszerzonym spektrum (ESBL). Dlatego też wybierając ceftazydym do leczenia, należy wziąć pod uwagę informacje dotyczące częstości występowania bakterii wytwarzających ESBL.
Podczas stosowania prawie każdego z leków przeciwbakteryjnych, w tym ceftazydymu, opisywano występowanie związanego z antybiotykiem zapalenia jelita oraz rzekomobłoniastego zapalenia jelit, o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest wzięcie pod uwagę tego rozpoznania u pacjentów, u których wystąpiła biegunka w trakcie lub po zakończeniu podawania ceftazydymu (patrz punkt 4.8). Należy rozważyć przerwanie leczenia ceftazydymem i zastosowanie leczenia przeciw Clostridium difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit.
Stosowanie dużych dawek cefalosporyn jednocześnie z lekami nefrotoksycznymi, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe lub silnie działające leki moczopędne (np. furosemid), może niekorzystnie wpływać na czynność nerek.
Ceftazydym jest wydalany przez nerki, dlatego też jego dawkę należy zmniejszyć proporcjonalnie do stopnia niewydolności nerek. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność należy ściśle monitorować u pacjentów z niewydolnością nerek. Donoszono o występowaniu objawów neurologicznych u pacjentów z niewydolnością nerek, u których nie zmniejszono dawki (patrz punkty 4.2 i 4.8).
Długotrwałe stosowanie może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów (np. enterokoki, grzyby) i może być konieczne przerwanie kuracji i podjęcie stosownych działań. Istotne jest powtarzanie oceny stanu klinicznego pacjenta.
Ceftazydym nie wpływa na wynik testów enzymatycznych wykrywających cukier w moczu, ale mogą wystąpić niewielkie zmiany (fałszywie dodatnie) wyników testów z zastosowaniem metod opartych na redukcji miedzi (Benedicta, Fehlinga, Clinitest).
Ceftazydym nie wpływa na wynik alkalicznej próby pikrynianowej na kreatyninę.
U około 5% pacjentów leczonych ceftazydymem występowanie fałszywie dodatniego wyniku testu Coombs’a może zaburzać wynik próby zgodności (czyli próby krzyżowej) krwi.
Produkt leczniczy zawiera sód. Biotum, 1 g: każda fiolka zawiera 60 mg sodu co odpowiada 3% zalecanej przez WHO maksymalnej Biotum, 2 g: każda fiolka zawiera 120 mg sodu co odpowiada 6% zalecanej przez WHO maksymalnej Produkt leczniczy zawiera 60 mg sodu na 1 g produktu co odpowiada 3% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Produkt podaje się wyłącznie po rekonstytucji - patrz punkt 6.6. Przy obliczaniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu produktu należy brać pod uwagę ilość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia produktu, należy zapoznać się z charakterystyką produktu leczniczego stosowanego rozcieńczalnika.
Badania interakcji prowadzono tylko z probenecydem i z furosemidem. Stosowanie w dużych dawkach, jednocześnie z lekami nefrotoksycznymi, może niekorzystnie wpływać na czynność nerek (patrz punkt 4.4).
Chloramfenikol jest in vitro antagonistą ceftazydymu i innych cefalosporyn. Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest nieznane, ale jeśli zamierza się podawać chloramfenikol w skojarzeniu z ceftazydymem, należy wziąć pod uwagę możliwość działania antagonistycznego.
Ciąża Dane dotyczące stosowania ceftazydymu u kobiet w ciąży są ograniczone. Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośredni lub pośredni szkodliwy wpływ na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu, poród lub rozwój po urodzeniu (patrz punkt 5.3).
Produkt Biotum można stosować u kobiet w ciąży jedynie wtedy, gdy korzyść przeważa nad ryzykiem.
Karmienie piersią Ceftazydym przenika w niewielkich ilościach do mleka ludzkiego, ale podczas podawania ceftazydymu w dawkach terapeutycznych nie jest spodziewany jego wpływ na karmione piersią niemowlę. Ceftazydym można stosować podczas karmienia piersią.
Płodność Brak danych.
Nie przeprowadzono badań nad wpływem na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak mogą wystąpić działania niepożądane (np. zawroty głowy), mogące wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn (patrz punkt 4.8).
Najczęściej występującymi reakcjami niepożądanymi są eozynofilia, nadpłytkowość, zapalenie żył lub zakrzepowe zapalenie żył związane z podawaniem dożylnym, biegunka, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wysypka grudkowo-plamista lub pokrzywkowa, ból i (lub) zapalenie po podaniu domięśniowym oraz dodatni wynik testu Coombs’a.
Dane ze sponsorowanych i niesponsorowanych badań klinicznych zostały użyte w celu określenia częstości częstych i niezbyt częstych działań niepożądanych. Częstości przypisane do wszystkich pozostałych działań niepożądanych zostały głównie określone na podstawie danych uzyskanych po wprowadzeniu leku do obrotu i odnoszą się w większym stopniu do częstości zgłaszania niż do rzeczywistej częstości. W każdej grupie częstości działania niepożądane są przedstawione w kolejności zmniejszającej się ciężkości. Następujące zasady zostały zastosowane do klasyfikacji częstości: bardzo często >1/10, często >1/100 do <1/10, niezbyt często >1/1 000 do <1/100, rzadko >1/10 000 do <1/1 000, bardzo rzadko <1/10 000, częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja narządów i układów Często Niezbyt często Bardzo rzadko Częstość nieznana Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
zapalenie pochwy i pleśniawki jamy ustnej)
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Eozynofilia Trombocytoza Neutropenia Leukopenia Trombocytopenia
Niedokrwistość hemolityczna Limfocytoza Zaburzenia układu immunologicznego
skurcz oskrzeli i (lub) zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi) (patrz punkt 4.4) Zaburzenia układu nerwowego
Zawroty głowy
neurologiczne* Parestezje Zaburzenia naczyniowe Zapalenie żył lub zakrzepowe zapalenie żył podczas stosowania dożylnego
Zaburzenia żołądka i jelit Biegunka Biegunka związana z lekiem przeciwbakteryjn ym i zapalenie jelita grubego 2
(patrz punkt 4.4) Ból brzucha Nudności Wymioty
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Przemijające zwiększenie aktywności jednego lub więcej enzymów wątrobowych 3
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Grudkowo- plamista lub pokrzywkowa wysypka Świąd Toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka Zespół Stevensa- Johnsona Rumień wielopostaciowy Obrzęk naczynioruchowy Zespół DRESS 1
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
zwiększenie stężeń mocznika, azotu mocznikowego we Śródmiąższowe zapalenie nerek Ostra niewydolność nerek
krwi i (lub) kreatyniny w surowicy Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Ból i (lub) zapalenie w miejscu wstrzyknięcia po podaniu domięśniowym Gorączka Badania diagnostyczne Dodatni odczyn Coombs’a 4
* Donoszono o występowaniu powikłań neurologicznych, w tym drżeń, mioklonii, drgawek, encefalopatii i śpiączki u pacjentów z niewydolnością nerek, u których nie zmniejszono odpowiednio dawki ceftazydymu. 1
2
zapalenia rzekomobłoniastego. 3
4
Coombs’a może zaburzać wynik próby zgodności (czyli próby krzyżowej) krwi.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Przedawkowanie może prowadzić do powikłań neurologicznych, w tym encefalopatii, drgawek i śpiączki.
Objawy przedawkowania mogą wystąpić, kiedy dawkowanie nie jest odpowiednio zmniejszone u pacjentów z niewydolnością nerek (patrz punkty 4.2 i 4.4).
Stężenie ceftazydymu w surowicy można zmniejszyć stosując hemodializę lub dializę otrzewnową.
Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwbakteryjne do stosowania ogólnego, cefalosporyny trzeciej generacji, kod ATC: J01DD02
Mechanizm działania Ceftazydym hamuje syntezę ściany komórkowej bakterii, po związaniu się z białkami wiążącymi penicyliny (PBP). Powoduje to przerwanie biosyntezy ściany komórkowej (peptydoglikanu), co prowadzi do lizy komórki bakteryjnej i jej śmierci.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne (PK/PD) Dla cefalosporyn najważniejszym farmakokinetyczno–farmakodynamicznym wskaźnikiem, wykazującym korelację ze skutecznością in vivo, jest odsetek czasu odstępu między dawkami, w którym stężenie niezwiązanego (wolnego) leku jest większe niż minimalne stężenie hamujące (MIC) ceftazydymu w stosunku do docelowego gatunku bakterii (tj. %T>MIC).
Mechanizm oporności Oporność bakterii na ceftazydym może wynikać z jednego lub więcej spośród następujących mechanizmów: • hydroliza przez beta-laktamazy; ceftazydym może być skutecznie hydrolizowany przez beta-laktamazy o rozszerzonym spektrum (ESBL), w tym przez rodzinę SHV tych ESBL, oraz przez enzymy AmpC, które mogą być indukowane lub trwale odblokowywane na etapie genu u niektórych gatunków tlenowych bakterii Gram-ujemnych; • zmniejszone powinowactwo białek wiążących penicyliny do ceftazydymu; • nieprzepuszczalność błony zewnętrznej, co ogranicza dostęp ceftazydymu do białek wiążących penicyliny w bakteriach Gram-ujemnych; • bakteryjna pompa usuwająca lek z komórki.
Wartości graniczne Następujące wartości graniczne minimalnych stężeń hamujących (MIC) zostały określone przez Europejski Komitet ds. Oznaczania Lekowrażliwości (ang. European Committee on Antimicrobial Susceptibility Testing, EUCAST).
Bakteria Punkty graniczne [mg/l] S I R Enterobacteriaceae ≤1 2-4 >4 Pseudomonas aeruginosa ≤8 1
Punkty graniczne niezwiązane z gatunkami 2
≤4 8 >8
S=wrażliwe, I=pośrednie, R=oporne. Punkty graniczne odnoszą się do leczenia dużymi dawkami (2 g × 3). Punkty graniczne niezwiązane z gatunkami zostały określone głównie na podstawie danych PK/PD i są niezależne od rozkładu MIC dla poszczególnych gatunków. Są one wyłącznie do zastosowania wobec gatunków nieuwzględnionych w tabeli lub w przypisach.
Wrażliwość mikrobiologiczna Częstość nabytej oporności wybranych gatunków może zmieniać się w zależności od położenia geograficznego i czasu i pożądana jest wiedza o lokalnym występowaniu oporności, szczególnie podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie potrzeby należy zasięgnąć rady ekspertów, jeśli lokalna częstość występowania oporności jest taka, że przydatność ceftazydymu jest wątpliwa co najmniej w leczeniu niektórych rodzajów zakażeń.
Gatunki zwykle wrażliwe Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Streptococcus pyogenes Streptococcus agalactiae
Bakterie tlenowe Gram-ujemne Citrobacter koseri Haemophilus influenzae Moraxella catarrhalis Neisseria meningitidis Pasteurella multocida Proteus mirabilis Proteus spp. (inne) Providencia spp.
Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej Bakterie tlenowe Gram-ujemne Acinetobacter baumannii +
Burkholderia cepacia Citrobacter freundii Enterobacter aerogenes Enterobacter cloacae Escherichia coli Klebsiella pneumoniae Klebsiella spp. (inne) Pseudomonas aeruginosa Serratia spp. Morganella morganii
Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Staphylococcus aureus £
Streptococcus pneumoniae ££ Paciorkowce zieleniące
Bakterie beztlenowe Gram-dodatnie Clostridium perfringens Peptostreptococcus spp.
Bakterie beztlenowe Gram-ujemne Fusobacterium spp.
Drobnoustroje o oporności naturalnej Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Enterococcus spp., w tym Enterococcus faecalis i Enterococcus faecium Listeria spp.
Bakterie beztlenowe Gram-dodatnie Clostridioides difficile
Bakterie beztlenowe Gram-ujemne Bacteroides spp. (wiele szczepów Bacteroides fragilis jest opornych)
Inne Chlamydia spp. Mycoplasma spp. Legionella spp.
£
Wszystkie metycylino-oporne szczepy S. aureus są oporne na ceftazydym. ££
najmniej zmniejszoną wrażliwość na ceftazydym. +
Wchłanianie Po podaniu domięśniowym 500 mg lub 1 g szybko osiąga maksymalne stężenie w osoczu, wynoszące odpowiednio 18 mg/l lub 37 mg/l. Po pięciu minutach od podania dożylnego pojedynczej dawki ceftazydymu jest liniowa w zakresie pojedynczych dawek 0,5 do 2,0 g po podaniu dożylnym lub domięśniowym.
Dystrybucja Wiązanie ceftazydymu przez białka osocza jest małe i wynosi około 10%. Stężenie ceftazydymu większe od MIC - minimalnego stężenia hamującego wzrost powszechnych patogenów, stwierdza się w kościach, sercu, żółci, plwocinie, ciele szklistym, płynie stawowym, opłucnowym i otrzewnowym.
Ceftazydym z łatwością przenika przez łożysko i do mleka matki oraz jest wydzielany z pokarmem kobiecym. Przenikanie do płynu mózgowo-rdzeniowego przez nienaruszoną barierę krew-mózg jest słabe, z czego wynikają małe stężenia ceftazydymu w płynie mózgowo-rdzeniowym, jeśli nie występuje stan zapalny. Jeśli jednak występuje stan zapalny opon mózgowo-rdzeniowych, w płynie mózgowo-rdzeniowym osiągane są stężenia od 4 do 20 mg/l lub więcej.
Metabolizm Ceftazydym nie jest metabolizowany.
Eliminacja Po podaniu pozajelitowym stężenie w osoczu zmniejsza się, a okres półtrwania wynosi około Ceftazydym jest wydzielany w postaci niezmienionej do moczu w wyniku przesączania kłębuszkowego; około 80-90% dawki leku wydalane jest z moczem w ciągu 24 godzin. Mniej niż 1% jest wydalane z żółcią.
Szczególne grupy pacjentów
Niewydolność nerek Eliminacja ceftazydymu jest zmniejszona u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek i dawkę należy wówczas zmniejszyć (patrz punkt 4.2).
Niewydolność wątroby Lekkie lub umiarkowane zaburzenia czynności wątroby nie miały wpływu na farmakokinetykę ceftazydymu u osób otrzymujących 2 g dożylnie co 8 godzin przez 5 dni, jeśli czynność nerek nie była zaburzona (patrz punkt 4.2).
Pacjenci w podeszłym wieku Zmniejszony klirens obserwowany u pacjentów w podeszłym wieku wynikał przede wszystkim, ze związanego z wiekiem, zmniejszonego klirensu nerkowego ceftazydymu. U pacjentów w podeszłym wieku, 80-letnich lub starszych, średni okres półtrwania w fazie eliminacji zawierał się w przedziale od 3,5 do 4 godzin po podaniu pojedynczym lub po powtarzanym dwa razy na dobę przez 7 dni wstrzyknięciu dożylnym dawki 2 g.
Dzieci Okres półtrwania ceftazydymu jest wydłużony u wcześniaków i u noworodków urodzonych o czasie o 4,5 do 7,5 godziny po dawkach 25 do 30 mg/kg masy ciała. Jednakże, od wieku 2 miesięcy okres półtrwania mieści się w takim zakresie, jak u dorosłych.
Niekliniczne dane nie wykazują szczególnego ryzyka dla ludzi, na podstawie badań farmakologii bezpieczeństwa, toksyczności powtarzanych dawek, genotoksyczności, toksyczności reprodukcyjnej. Nie prowadzono badań rakotwórczości ceftazydymu.
Węglan sodu
Ceftazydym wykazuje niezgodność w roztworach z wankomycyną (wytrąca się osad), a także z aminoglikozydami. Nie należy mieszać ceftazydymu z aminoglikozydami lub wankomycyną w tej samej strzykawce lub w zestawie do infuzji. Ceftazydym nie jest stabilny w roztworze wodorowęglanu sodu, nie należy stosować go jako rozpuszczalnik.
Lek należy przechowywać w temperaturze do 25ºC. Chronić od światła. Przygotowany roztwór można przechowywać 24 godziny w lodówce, tj. w temperaturze od 2ºC do 8ºC.
Fiolka szklana, zamknięta korkiem z gumy bromobutylowej i zabezpieczona aluminiowym kapslem lub aluminiowym kapslem z kapturkiem, w tekturowym pudełku wraz z ulotką informacyjną dla pacjenta. Fiolka zawiera 1 g lub 2 g ceftazydymu. Opakowanie zawiera 1 lub 10 fiolek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Ciśnienie w fiolkach produktu Biotum każdej wielkości jest mniejsze od atmosferycznego. Podczas rozpuszczania proszku ciśnienie zwiększa się wskutek uwalniania dwutlenku węgla. Można zignorować małe pęcherzyki dwutlenku węgla znajdujące się w przygotowanym roztworze.
Instrukcja dotycząca przygotowania leku do stosowania Należy zapoznać się z tabelą dodawanych objętości i uzyskiwanych stężeń, co może być przydatne, gdy potrzebne są dawki częściowe.
Zawartość fiolki Droga podania Objętość rozpuszczalnika do dodania [ml] Przybliżone stężenie ceftazydymu [mg/ml] wstrzyknięcie domięśniowe 3 ml 260 wstrzyknięcie dożylne 10 ml 90 infuzja dożylna 50 ml* 20 wstrzyknięcie dożylne 10 ml 170 infuzja dożylna 50 ml* 40 * Uwaga. Dodawać należy dwustopniowo
Zabarwienie roztworu od jasnożółtego do bursztynowego zależy od stężenia, rodzaju rozpuszczalnika i warunków przechowywania. Jeśli spełnione są zalecane warunki, zmienność zabarwienia roztworu nie wpływa niekorzystnie na skuteczność działania produktu. Do przygotowania roztworów do infuzji dożylnych o stężeniu ceftazydymu pomiędzy 1 mg/ml a 40 mg/ml stosuje się: • 9 mg/ml (0,9%) roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań • M/6 roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań • wieloskładnikowy roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań (Roztwór Hartmanna) • 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań • 0,225% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,45% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,9% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,18% roztwór chlorku sodu z 4% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 10% roztwór glukozy do wstrzykiwań • 10% roztwór dekstranu 40 w 0,9% roztworze chlorku sodu do wstrzykiwań • 10% roztwór dekstranu 40 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań • 6% roztwór dekstranu 70 w 0,9% roztworze chlorku sodu • 6% roztwór dekstranu 70 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań.
Ceftazydym w stężeniach pomiędzy 0,05 mg/ml a 0,25 mg/ml jest zgodny z płynem do dializy otrzewnowej (mleczanowym).
Ceftazydym do wstrzyknięć domięśniowych można rozpuścić w roztworze zawierającym 0,5% lub 1% chlorowodorku lidokainy do wstrzykiwań.
Sporządzanie roztworu do szybkiego wstrzyknięcia
Podciśnienie wewnątrz fiolki może ułatwić wniknięcie rozpuszczalnika. Wycofać igłę ze strzykawką.
Sporządzanie roztworu do infuzji dożylnych z ceftazydymu w standardowej fiolce (zestaw typu mini-bag lub burette) Sporządzić używając w sumie 50 ml (dla fiolek 1 g i 2 g) zgodnego rozpuszczalnika, dodawanego w DWÓCH etapach, jak opisano poniżej:
Uwaga: w celu zapewnienia jałowości leku ważne jest, aby nie wkłuwać igły odbarczającej przez korek fiolki przed całkowitym rozpuszczeniem leku.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański
Biotum 1 g: pozwolenie nr R/0592 Biotum 2 g: pozwolenie nr 9996
Biotum, 1 g: Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 31.05.1991 r.
Biotum, 2 g: Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 11.09.2003 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 12.04.2013 r.
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Biotum, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji Biotum, 2 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda fiolka zawiera odpowiednio 1 g lub 2 g ceftazydymu (Ceftazidimum) w postaci pięciowodzianu buforowanego węglanem sodu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: sód. Biotum, 1 g: każda fiolka zawiera 60 mg sodu. Biotum, 2 g: każda fiolka zawiera 120 mg sodu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Biały lub jasnożółty proszek.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Biotum jest wskazany w leczeniu wymienionych poniżej zakażeń u dorosłych i u dzieci, w tym u noworodków (od urodzenia).
• Szpitalne zapalenia płuc. • Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą. • Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. • Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego. • Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego. • Powikłane zakażenia dróg moczowych. • Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. • Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej. • Zakażenia kości i stawów. • Zapalenie otrzewnej związane z dializami u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD, ang. continuous ambulatory peritoneal dialysis).
Leczenie pacjentów z bakteriemią, której związek z którymkolwiek z wymienionych wyżej zakażeń jest stwierdzony lub prawdopodobny.
Ceftazydym można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, przypuszczalnie wywołaną zakażeniem bakteryjnym.
Ceftazydym można stosować w okołooperacyjnej profilaktyce zakażeń dróg moczowych u pacjentów poddanych przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego (TURP, ang. trans-urethral resection of the prostate).
Wybierając ceftazydym należy wziąć pod uwagę spektrum jego działania przeciwbakteryjnego, obejmujące głównie tlenowe bakterie Gram-ujemne (patrz punkty 4.4 i 5.1).
Ceftazydym należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi zawsze, gdy tylko rodzaj bakterii wywołujących zakażenie mógłby wykraczać poza zakres działania ceftazydymu.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Tabela 1. Dorośli i dzieci o masie ciała ≥40 kg
Podawanie przerywane Zakażenie Podawana dawka Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą 1
Gorączka neutropeniczna Szpitalne zapalenia płuc Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD Powikłane zakażenia dróg moczowych 1 g do 2 g co 8 lub 12 godzin Okołooperacyjna profilaktyka zakażeń dróg moczowych u pacjentów poddanych przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego (TURP) i druga dawka podczas wyjmowania cewnika Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego Ciągła infuzja Zakażenie Podawana dawka Gorączka neutropeniczna Wysycająca dawka 2 g, a następnie ciągła infuzja 4 g do 6 g w ciągu każdych 1
Szpitalne zapalenia płuc Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD 1
niepożądanych. * Jeśli stwierdzono lub podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych w punkcie 4.1.
Tabela 2. Dzieci o masie ciała <40 kg
Niemowlęta w wieku >2 miesięcy i dzieci <40 kg Zakażenie Dawka zazwyczaj stosowana Podawanie przerywane
Powikłane zakażenia dróg moczowych na dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g na dobę Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego Neutropenia u dzieci dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g na dobę Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów na dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g na dobę Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD Ciągła infuzja
Gorączka neutropeniczna Dawka nasycająca 60 mg/kg mc. do 100 mg/kg mc., a następnie ciągła infuzja 100 mg/kg mc. do niż 6 g na dobę Szpitalne zapalenia płuc Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD
Noworodki i niemowlęta w wieku ≤2 miesięcy Zakażenie Dawka zazwyczaj stosowana Podawanie przerywane
dobę w dwóch dawkach podzielonych 1
1
czterokrotnie dłuższy niż u dorosłych. * Jeśli stwierdzono lub podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych w punkcie 4.1.
Dzieci i młodzież Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu Biotum podawanego w ciągłej infuzji noworodkom i niemowlętom w wieku ≤2 miesięcy nie zostały ustalone.
Pacjenci w podeszłym wieku Z powodu związanego z wiekiem, zmniejszonego klirensu ceftazydymu u pacjentów w podeszłym wieku, dobowa dawka u pacjentów w wieku powyżej 80 lat nie powinna zazwyczaj przekraczać 3 g.
Zaburzenia czynności wątroby Dostępne dane nie wskazują na potrzebę zmiany dawek w lekkich lub umiarkowanych zaburzeniach czynności wątroby. Brak danych z badań u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz także punkt 5.2). Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa i skuteczności.
Zaburzenia czynności nerek Ceftazydym jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej. Dlatego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zmniejszyć dawkę (patrz także punkt 4.4).
Należy podać początkową dawkę wysycającą 1 g ceftazydymu. Dawki podtrzymujące należy ustalić na podstawie klirensu kreatyniny.
Tabela 3. Zalecane dawki podtrzymujące produktu Biotum w niewydolności nerek - krótkotrwała infuzja
Dorośli i dzieci o masie ciała >40 kg
Klirens kreatyniny [ml/min] Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy [μmol/l] (mg/dl) Zalecana dawka jednorazowa Biotum [g] Przerwa między dawkami [godziny] 50-31 150-200 (1,7-2,3) 1,0 12 30-16 200-350 (2,3-4,0) 1,0 24 15-6 350-500 (4,0-5,6) 0,5 24 <5 >500 (>5,6) 0,5 48
U pacjentów z niewydolnością nerek i z ciężkimi zakażeniami, należy zwiększyć pojedynczą dawkę leku o 50% lub zwiększyć częstość dawkowania.
U dzieci klirens kreatyniny należy obliczać z uwzględnieniem powierzchni ciała lub beztłuszczowej masy ciała.
Dzieci o masie ciała <40 kg
Klirens kreatyniny [ml/min]** Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy* [μmol/l] (mg/dl) Zalecana dawka jednorazowa [mg/kg mc.] Przerwa między dawkami [godziny] 50-31 150-200 (1,7-2,3) 30-16 200-350 (2,3-4,0) 15-6 350-500 (4,0-5,6) 12,5 24 <5 >500 (>5,6) 12,5 48 * Wartości stężenia kreatyniny w surowicy są wartościami wskaźnikowymi, które mogą nie wskazywać tego samego stopnia zmniejszenia czynności nerek u wszystkich pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek ** Oszacowany na podstawie powierzchni ciała lub zmierzony.
Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Tabela 4. Zalecane dawki podtrzymujące produktu Biotum w zaburzeniach czynności nerek – ciągła infuzja
Dorośli i dzieci o masie ciała >40 kg
Klirens kreatyniny [ml/min] Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy [μmol/l] (mg/dl) Częstość dawkowania [godziny] 50–31 150–200 (1,7–2,3) Dawka nasycająca 2 g, a następnie 1 g do 3 g na 24 godziny 30–16 200–350 (2,3–4,0) Dawka nasycająca 2 g, a następnie 1 g na 24 godziny ≤15 >350 (>4,0) Nieokreślona
Należy zachować staranność w dobieraniu dawek. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Dzieci o masie ciała <40 kg
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu Biotum podawanego w ciągłej infuzji u dzieci z niewydolnością nerek, o masie ciała <40 kg, nie zostały określone. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Jeśli u dzieci z niewydolnością nerek stosuje się ciągłą infuzję, klirens kreatyniny należy obliczać uwzględniając powierzchnię ciała lub beztłuszczową masę ciała.
Hemodializa Okres półtrwania ceftazydymu w surowicy podczas hemodializy wynosi od 3 do 5 godzin.
Po zakończeniu każdej hemodializy zaleca się podanie dawki podtrzymującej ceftazydymu według tabel 5 i 6.
Dializa otrzewnowa Ceftazydym można stosować w dializach otrzewnowych i w ciągłych ambulatoryjnych dializach otrzewnowych (CAPD).
Oprócz podawania ceftazydymu dożylnie można go podawać również w płynie dializacyjnym (zwykle
Pacjentom z niewydolnością nerek poddawanym ciągłej tętniczo-żylnej hemodializie lub wysoko przepływowej hemofiltracji w oddziałach intensywnej terapii: 1 g na dobę w dawce jednorazowej lub w dawkach podzielonych. U pacjentów poddawanych nisko przepływowej hemofiltracji dawkowanie jest takie, jak zalecane w zaburzeniach czynności nerek.
U pacjentów poddawanych żylno-żylnej hemofiltracji i żylno-żylnej hemodializie należy podawać dawki zgodnie zaleceniami zamieszczonymi poniżej w tabelach 5 i 6.
Tabela 5. Zalecane dawki w ciągłej żylno-żylnej hemofiltracji
Resztkowa czynność nerek (klirens kreatyniny w ml/min) Dawka podtrzymująca [mg] w zależności od szybkości ultrafiltracji [ml/min] 1
1
Tabela 6. Zalecane dawki podczas ciągłej żylno-żylnej hemodializy
Resztkowa czynność nerek (klirens kreatyniny w ml/min) Dawka podtrzymująca [mg] w zależności od szybkości wprowadzanego dializatu 1
1,0 litr/godzinę 2,0 litry/godzinę Szybkość ultrafiltracji [litry/godzinę] Szybkość ultrafiltracji [litry/godzinę] 0,5 1,0 2,0 0,5 1,0 2,0 1
Sposób podawania Dawka zależy od ciężkości, wrażliwości, miejsca i rodzaju zakażenia oraz od wieku i czynności nerek pacjenta.
Biotum należy podawać dożylnie we wstrzyknięciach albo w infuzjach lub głęboko domięśniowo. Zalecanymi miejscami podania domięśniowego są: górny, zewnętrzny kwadrant mięśnia pośladkowego większego lub boczna część uda. Roztwory Biotum można podawać bezpośrednio do żyły lub do zestawu do infuzji, jeżeli pacjent otrzymuje płyny dożylnie. Podstawową zalecaną drogą podania jest pojedyncze wstrzyknięcie dożylne lub ciągła infuzja dożylna. Podanie domięśniowe powinno być rozważane jedynie, gdy dożylne podanie nie jest możliwe lub jest mniej właściwe dla pacjenta.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na ceftazydym lub na inne antybiotyki cefalosporynowe, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) w wywiadzie na inny rodzaj antybiotyku beta-laktamowego (penicyliny, monobaktamy, karbapenemy).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków beta-laktamowych, notowano występowanie ciężkich reakcji nadwrażliwości, sporadycznie śmiertelnych. W razie wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości, konieczne jest natychmiastowe zakończenie leczenia ceftazydymem i wdrożenie odpowiedniego postępowania ratunkowego.
Przed wdrożeniem leczenia należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący nadwrażliwości na ceftazydym, na inne cefalosporyny lub na inny rodzaj leków beta-laktamowych. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas podawania ceftazydymu pacjentom, u których wystąpiły reakcje alergiczne na inne beta-laktamy.
Ceftazydym ma ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego. Nie jest przydatny do stosowania jako jedyny lek w leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, chyba że wcześniej określono patogen i wiadomo, że jest on wrażliwy lub że podejrzewa się, że najbardziej prawdopodobne bakterie będą reagować na leczenie ceftazydymem. Dotyczy to szczególnie ustalania sposobu leczenia pacjentów z bakteriemią, a także leczenia bakteryjnego zapalenia opon mózgowych, zakażeń skóry i tkanek miękkich oraz zakażeń kości i stawów. Ponadto ceftazydym jest wrażliwy na hydrolizę przez niektóre z beta-laktamaz o rozszerzonym spektrum (ESBL). Dlatego też wybierając ceftazydym do leczenia, należy wziąć pod uwagę informacje dotyczące częstości występowania bakterii wytwarzających ESBL.
Podczas stosowania prawie każdego z leków przeciwbakteryjnych, w tym ceftazydymu, opisywano występowanie związanego z antybiotykiem zapalenia jelita oraz rzekomobłoniastego zapalenia jelit, o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest wzięcie pod uwagę tego rozpoznania u pacjentów, u których wystąpiła biegunka w trakcie lub po zakończeniu podawania ceftazydymu (patrz punkt 4.8). Należy rozważyć przerwanie leczenia ceftazydymem i zastosowanie leczenia przeciw Clostridium difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit.
Stosowanie dużych dawek cefalosporyn jednocześnie z lekami nefrotoksycznymi, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe lub silnie działające leki moczopędne (np. furosemid), może niekorzystnie wpływać na czynność nerek.
Ceftazydym jest wydalany przez nerki, dlatego też jego dawkę należy zmniejszyć proporcjonalnie do stopnia niewydolności nerek. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność należy ściśle monitorować u pacjentów z niewydolnością nerek. Donoszono o występowaniu objawów neurologicznych u pacjentów z niewydolnością nerek, u których nie zmniejszono dawki (patrz punkty 4.2 i 4.8).
Długotrwałe stosowanie może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów (np. enterokoki, grzyby) i może być konieczne przerwanie kuracji i podjęcie stosownych działań. Istotne jest powtarzanie oceny stanu klinicznego pacjenta.
Ceftazydym nie wpływa na wynik testów enzymatycznych wykrywających cukier w moczu, ale mogą wystąpić niewielkie zmiany (fałszywie dodatnie) wyników testów z zastosowaniem metod opartych na redukcji miedzi (Benedicta, Fehlinga, Clinitest).
Ceftazydym nie wpływa na wynik alkalicznej próby pikrynianowej na kreatyninę.
U około 5% pacjentów leczonych ceftazydymem występowanie fałszywie dodatniego wyniku testu Coombs’a może zaburzać wynik próby zgodności (czyli próby krzyżowej) krwi.
Produkt leczniczy zawiera sód. Biotum, 1 g: każda fiolka zawiera 60 mg sodu co odpowiada 3% zalecanej przez WHO maksymalnej Biotum, 2 g: każda fiolka zawiera 120 mg sodu co odpowiada 6% zalecanej przez WHO maksymalnej Produkt leczniczy zawiera 60 mg sodu na 1 g produktu co odpowiada 3% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Produkt podaje się wyłącznie po rekonstytucji - patrz punkt 6.6. Przy obliczaniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu produktu należy brać pod uwagę ilość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia produktu, należy zapoznać się z charakterystyką produktu leczniczego stosowanego rozcieńczalnika.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Badania interakcji prowadzono tylko z probenecydem i z furosemidem. Stosowanie w dużych dawkach, jednocześnie z lekami nefrotoksycznymi, może niekorzystnie wpływać na czynność nerek (patrz punkt 4.4).
Chloramfenikol jest in vitro antagonistą ceftazydymu i innych cefalosporyn. Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest nieznane, ale jeśli zamierza się podawać chloramfenikol w skojarzeniu z ceftazydymem, należy wziąć pod uwagę możliwość działania antagonistycznego.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Dane dotyczące stosowania ceftazydymu u kobiet w ciąży są ograniczone. Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośredni lub pośredni szkodliwy wpływ na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu, poród lub rozwój po urodzeniu (patrz punkt 5.3).
Produkt Biotum można stosować u kobiet w ciąży jedynie wtedy, gdy korzyść przeważa nad ryzykiem.
Karmienie piersią Ceftazydym przenika w niewielkich ilościach do mleka ludzkiego, ale podczas podawania ceftazydymu w dawkach terapeutycznych nie jest spodziewany jego wpływ na karmione piersią niemowlę. Ceftazydym można stosować podczas karmienia piersią.
Płodność Brak danych.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie przeprowadzono badań nad wpływem na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak mogą wystąpić działania niepożądane (np. zawroty głowy), mogące wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn (patrz punkt 4.8).
4.8 Działania niepożądane
Najczęściej występującymi reakcjami niepożądanymi są eozynofilia, nadpłytkowość, zapalenie żył lub zakrzepowe zapalenie żył związane z podawaniem dożylnym, biegunka, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wysypka grudkowo-plamista lub pokrzywkowa, ból i (lub) zapalenie po podaniu domięśniowym oraz dodatni wynik testu Coombs’a.
Dane ze sponsorowanych i niesponsorowanych badań klinicznych zostały użyte w celu określenia częstości częstych i niezbyt częstych działań niepożądanych. Częstości przypisane do wszystkich pozostałych działań niepożądanych zostały głównie określone na podstawie danych uzyskanych po wprowadzeniu leku do obrotu i odnoszą się w większym stopniu do częstości zgłaszania niż do rzeczywistej częstości. W każdej grupie częstości działania niepożądane są przedstawione w kolejności zmniejszającej się ciężkości. Następujące zasady zostały zastosowane do klasyfikacji częstości: bardzo często >1/10, często >1/100 do <1/10, niezbyt często >1/1 000 do <1/100, rzadko >1/10 000 do <1/1 000, bardzo rzadko <1/10 000, częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja narządów i układów Często Niezbyt często Bardzo rzadko Częstość nieznana Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
zapalenie pochwy i pleśniawki jamy ustnej)
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Eozynofilia Trombocytoza Neutropenia Leukopenia Trombocytopenia
Niedokrwistość hemolityczna Limfocytoza Zaburzenia układu immunologicznego
skurcz oskrzeli i (lub) zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi) (patrz punkt 4.4) Zaburzenia układu nerwowego
Zawroty głowy
neurologiczne* Parestezje Zaburzenia naczyniowe Zapalenie żył lub zakrzepowe zapalenie żył podczas stosowania dożylnego
Zaburzenia żołądka i jelit Biegunka Biegunka związana z lekiem przeciwbakteryjn ym i zapalenie jelita grubego 2
(patrz punkt 4.4) Ból brzucha Nudności Wymioty
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Przemijające zwiększenie aktywności jednego lub więcej enzymów wątrobowych 3
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Grudkowo- plamista lub pokrzywkowa wysypka Świąd Toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka Zespół Stevensa- Johnsona Rumień wielopostaciowy Obrzęk naczynioruchowy Zespół DRESS 1
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
zwiększenie stężeń mocznika, azotu mocznikowego we Śródmiąższowe zapalenie nerek Ostra niewydolność nerek
krwi i (lub) kreatyniny w surowicy Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Ból i (lub) zapalenie w miejscu wstrzyknięcia po podaniu domięśniowym Gorączka Badania diagnostyczne Dodatni odczyn Coombs’a 4
* Donoszono o występowaniu powikłań neurologicznych, w tym drżeń, mioklonii, drgawek, encefalopatii i śpiączki u pacjentów z niewydolnością nerek, u których nie zmniejszono odpowiednio dawki ceftazydymu. 1
2
zapalenia rzekomobłoniastego. 3
4
Coombs’a może zaburzać wynik próby zgodności (czyli próby krzyżowej) krwi.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Przedawkowanie może prowadzić do powikłań neurologicznych, w tym encefalopatii, drgawek i śpiączki.
Objawy przedawkowania mogą wystąpić, kiedy dawkowanie nie jest odpowiednio zmniejszone u pacjentów z niewydolnością nerek (patrz punkty 4.2 i 4.4).
Stężenie ceftazydymu w surowicy można zmniejszyć stosując hemodializę lub dializę otrzewnową.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwbakteryjne do stosowania ogólnego, cefalosporyny trzeciej generacji, kod ATC: J01DD02
Mechanizm działania Ceftazydym hamuje syntezę ściany komórkowej bakterii, po związaniu się z białkami wiążącymi penicyliny (PBP). Powoduje to przerwanie biosyntezy ściany komórkowej (peptydoglikanu), co prowadzi do lizy komórki bakteryjnej i jej śmierci.
Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne (PK/PD) Dla cefalosporyn najważniejszym farmakokinetyczno–farmakodynamicznym wskaźnikiem, wykazującym korelację ze skutecznością in vivo, jest odsetek czasu odstępu między dawkami, w którym stężenie niezwiązanego (wolnego) leku jest większe niż minimalne stężenie hamujące (MIC) ceftazydymu w stosunku do docelowego gatunku bakterii (tj. %T>MIC).
Mechanizm oporności Oporność bakterii na ceftazydym może wynikać z jednego lub więcej spośród następujących mechanizmów: • hydroliza przez beta-laktamazy; ceftazydym może być skutecznie hydrolizowany przez beta-laktamazy o rozszerzonym spektrum (ESBL), w tym przez rodzinę SHV tych ESBL, oraz przez enzymy AmpC, które mogą być indukowane lub trwale odblokowywane na etapie genu u niektórych gatunków tlenowych bakterii Gram-ujemnych; • zmniejszone powinowactwo białek wiążących penicyliny do ceftazydymu; • nieprzepuszczalność błony zewnętrznej, co ogranicza dostęp ceftazydymu do białek wiążących penicyliny w bakteriach Gram-ujemnych; • bakteryjna pompa usuwająca lek z komórki.
Wartości graniczne Następujące wartości graniczne minimalnych stężeń hamujących (MIC) zostały określone przez Europejski Komitet ds. Oznaczania Lekowrażliwości (ang. European Committee on Antimicrobial Susceptibility Testing, EUCAST).
Bakteria Punkty graniczne [mg/l] S I R Enterobacteriaceae ≤1 2-4 >4 Pseudomonas aeruginosa ≤8 1
Punkty graniczne niezwiązane z gatunkami 2
≤4 8 >8
S=wrażliwe, I=pośrednie, R=oporne. Punkty graniczne odnoszą się do leczenia dużymi dawkami (2 g × 3). Punkty graniczne niezwiązane z gatunkami zostały określone głównie na podstawie danych PK/PD i są niezależne od rozkładu MIC dla poszczególnych gatunków. Są one wyłącznie do zastosowania wobec gatunków nieuwzględnionych w tabeli lub w przypisach.
Wrażliwość mikrobiologiczna Częstość nabytej oporności wybranych gatunków może zmieniać się w zależności od położenia geograficznego i czasu i pożądana jest wiedza o lokalnym występowaniu oporności, szczególnie podczas leczenia ciężkich zakażeń. W razie potrzeby należy zasięgnąć rady ekspertów, jeśli lokalna częstość występowania oporności jest taka, że przydatność ceftazydymu jest wątpliwa co najmniej w leczeniu niektórych rodzajów zakażeń.
Gatunki zwykle wrażliwe Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Streptococcus pyogenes Streptococcus agalactiae
Bakterie tlenowe Gram-ujemne Citrobacter koseri Haemophilus influenzae Moraxella catarrhalis Neisseria meningitidis Pasteurella multocida Proteus mirabilis Proteus spp. (inne) Providencia spp.
Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej Bakterie tlenowe Gram-ujemne Acinetobacter baumannii +
Burkholderia cepacia Citrobacter freundii Enterobacter aerogenes Enterobacter cloacae Escherichia coli Klebsiella pneumoniae Klebsiella spp. (inne) Pseudomonas aeruginosa Serratia spp. Morganella morganii
Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Staphylococcus aureus £
Streptococcus pneumoniae ££ Paciorkowce zieleniące
Bakterie beztlenowe Gram-dodatnie Clostridium perfringens Peptostreptococcus spp.
Bakterie beztlenowe Gram-ujemne Fusobacterium spp.
Drobnoustroje o oporności naturalnej Bakterie tlenowe Gram-dodatnie Enterococcus spp., w tym Enterococcus faecalis i Enterococcus faecium Listeria spp.
Bakterie beztlenowe Gram-dodatnie Clostridioides difficile
Bakterie beztlenowe Gram-ujemne Bacteroides spp. (wiele szczepów Bacteroides fragilis jest opornych)
Inne Chlamydia spp. Mycoplasma spp. Legionella spp.
£
Wszystkie metycylino-oporne szczepy S. aureus są oporne na ceftazydym. ££
najmniej zmniejszoną wrażliwość na ceftazydym. +
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Po podaniu domięśniowym 500 mg lub 1 g szybko osiąga maksymalne stężenie w osoczu, wynoszące odpowiednio 18 mg/l lub 37 mg/l. Po pięciu minutach od podania dożylnego pojedynczej dawki ceftazydymu jest liniowa w zakresie pojedynczych dawek 0,5 do 2,0 g po podaniu dożylnym lub domięśniowym.
Dystrybucja Wiązanie ceftazydymu przez białka osocza jest małe i wynosi około 10%. Stężenie ceftazydymu większe od MIC - minimalnego stężenia hamującego wzrost powszechnych patogenów, stwierdza się w kościach, sercu, żółci, plwocinie, ciele szklistym, płynie stawowym, opłucnowym i otrzewnowym.
Ceftazydym z łatwością przenika przez łożysko i do mleka matki oraz jest wydzielany z pokarmem kobiecym. Przenikanie do płynu mózgowo-rdzeniowego przez nienaruszoną barierę krew-mózg jest słabe, z czego wynikają małe stężenia ceftazydymu w płynie mózgowo-rdzeniowym, jeśli nie występuje stan zapalny. Jeśli jednak występuje stan zapalny opon mózgowo-rdzeniowych, w płynie mózgowo-rdzeniowym osiągane są stężenia od 4 do 20 mg/l lub więcej.
Metabolizm Ceftazydym nie jest metabolizowany.
Eliminacja Po podaniu pozajelitowym stężenie w osoczu zmniejsza się, a okres półtrwania wynosi około Ceftazydym jest wydzielany w postaci niezmienionej do moczu w wyniku przesączania kłębuszkowego; około 80-90% dawki leku wydalane jest z moczem w ciągu 24 godzin. Mniej niż 1% jest wydalane z żółcią.
Szczególne grupy pacjentów
Niewydolność nerek Eliminacja ceftazydymu jest zmniejszona u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek i dawkę należy wówczas zmniejszyć (patrz punkt 4.2).
Niewydolność wątroby Lekkie lub umiarkowane zaburzenia czynności wątroby nie miały wpływu na farmakokinetykę ceftazydymu u osób otrzymujących 2 g dożylnie co 8 godzin przez 5 dni, jeśli czynność nerek nie była zaburzona (patrz punkt 4.2).
Pacjenci w podeszłym wieku Zmniejszony klirens obserwowany u pacjentów w podeszłym wieku wynikał przede wszystkim, ze związanego z wiekiem, zmniejszonego klirensu nerkowego ceftazydymu. U pacjentów w podeszłym wieku, 80-letnich lub starszych, średni okres półtrwania w fazie eliminacji zawierał się w przedziale od 3,5 do 4 godzin po podaniu pojedynczym lub po powtarzanym dwa razy na dobę przez 7 dni wstrzyknięciu dożylnym dawki 2 g.
Dzieci Okres półtrwania ceftazydymu jest wydłużony u wcześniaków i u noworodków urodzonych o czasie o 4,5 do 7,5 godziny po dawkach 25 do 30 mg/kg masy ciała. Jednakże, od wieku 2 miesięcy okres półtrwania mieści się w takim zakresie, jak u dorosłych.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Niekliniczne dane nie wykazują szczególnego ryzyka dla ludzi, na podstawie badań farmakologii bezpieczeństwa, toksyczności powtarzanych dawek, genotoksyczności, toksyczności reprodukcyjnej. Nie prowadzono badań rakotwórczości ceftazydymu.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Węglan sodu
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Ceftazydym wykazuje niezgodność w roztworach z wankomycyną (wytrąca się osad), a także z aminoglikozydami. Nie należy mieszać ceftazydymu z aminoglikozydami lub wankomycyną w tej samej strzykawce lub w zestawie do infuzji. Ceftazydym nie jest stabilny w roztworze wodorowęglanu sodu, nie należy stosować go jako rozpuszczalnik.
6.3 Okres ważności
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Lek należy przechowywać w temperaturze do 25ºC. Chronić od światła. Przygotowany roztwór można przechowywać 24 godziny w lodówce, tj. w temperaturze od 2ºC do 8ºC.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Fiolka szklana, zamknięta korkiem z gumy bromobutylowej i zabezpieczona aluminiowym kapslem lub aluminiowym kapslem z kapturkiem, w tekturowym pudełku wraz z ulotką informacyjną dla pacjenta. Fiolka zawiera 1 g lub 2 g ceftazydymu. Opakowanie zawiera 1 lub 10 fiolek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaCiśnienie w fiolkach produktu Biotum każdej wielkości jest mniejsze od atmosferycznego. Podczas rozpuszczania proszku ciśnienie zwiększa się wskutek uwalniania dwutlenku węgla. Można zignorować małe pęcherzyki dwutlenku węgla znajdujące się w przygotowanym roztworze.
Instrukcja dotycząca przygotowania leku do stosowania Należy zapoznać się z tabelą dodawanych objętości i uzyskiwanych stężeń, co może być przydatne, gdy potrzebne są dawki częściowe.
Zawartość fiolki Droga podania Objętość rozpuszczalnika do dodania [ml] Przybliżone stężenie ceftazydymu [mg/ml] wstrzyknięcie domięśniowe 3 ml 260 wstrzyknięcie dożylne 10 ml 90 infuzja dożylna 50 ml* 20 wstrzyknięcie dożylne 10 ml 170 infuzja dożylna 50 ml* 40 * Uwaga. Dodawać należy dwustopniowo
Zabarwienie roztworu od jasnożółtego do bursztynowego zależy od stężenia, rodzaju rozpuszczalnika i warunków przechowywania. Jeśli spełnione są zalecane warunki, zmienność zabarwienia roztworu nie wpływa niekorzystnie na skuteczność działania produktu. Do przygotowania roztworów do infuzji dożylnych o stężeniu ceftazydymu pomiędzy 1 mg/ml a 40 mg/ml stosuje się: • 9 mg/ml (0,9%) roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań • M/6 roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań • wieloskładnikowy roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań (Roztwór Hartmanna) • 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań • 0,225% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,45% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,9% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 0,18% roztwór chlorku sodu z 4% roztworem glukozy do wstrzykiwań • 10% roztwór glukozy do wstrzykiwań • 10% roztwór dekstranu 40 w 0,9% roztworze chlorku sodu do wstrzykiwań • 10% roztwór dekstranu 40 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań • 6% roztwór dekstranu 70 w 0,9% roztworze chlorku sodu • 6% roztwór dekstranu 70 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań.
Ceftazydym w stężeniach pomiędzy 0,05 mg/ml a 0,25 mg/ml jest zgodny z płynem do dializy otrzewnowej (mleczanowym).
Ceftazydym do wstrzyknięć domięśniowych można rozpuścić w roztworze zawierającym 0,5% lub 1% chlorowodorku lidokainy do wstrzykiwań.
Sporządzanie roztworu do szybkiego wstrzyknięcia
1. Przebić igłą korek i wstrzyknąć do fiolki zalecaną objętość rozpuszczalnika. W celu nakłucia korka
należy użyć igły o średnicy nie większej niż 0,8 mm (21 G w skali Gauge [G]). Igłę należy wbić w centralnie wyznaczonym polu pod kątem 90°, zgodnie z poniższym schematem:Podciśnienie wewnątrz fiolki może ułatwić wniknięcie rozpuszczalnika. Wycofać igłę ze strzykawką.
2. Potrząsać aż do rozpuszczenia: uwalnia się dwutlenek węgla i w ciągu 1 do 2 minut uzyskuje się
klarowny roztwór.3. Odwrócić fiolkę. Utrzymując tłok strzykawki w pozycji w pełni wciśniętej, przebić igłą korek fiolki
i pobrać całą objętość roztworu do strzykawki (podwyższone ciśnienie w fiolce ułatwi tę czynność). Igłę należy utrzymać wewnątrz roztworu, aby uniknąć zassania powietrza. Roztwór pobrany do strzykawki może zawierać małe pęcherzyki dwutlenku węgla. Te roztwory można podać bezpośrednio do żyły lub do zestawu do infuzji dożylnych, jeśli pacjent otrzymuje płyny dożylnie. Ceftazydym wykazuje zgodność z najczęściej używanymi płynami dożylnymi.Sporządzanie roztworu do infuzji dożylnych z ceftazydymu w standardowej fiolce (zestaw typu mini-bag lub burette) Sporządzić używając w sumie 50 ml (dla fiolek 1 g i 2 g) zgodnego rozpuszczalnika, dodawanego w DWÓCH etapach, jak opisano poniżej:
1. Przebić igłą korek i wstrzyknąć 10 ml rozpuszczalnika do fiolki 1 g i 2 g.
2. Usunąć igłę i wstrząsać fiolką aż do uzyskania klarownego roztworu.
3. Nie wprowadzać igły odbarczającej zanim lek rozpuści się całkowicie. Wprowadzić igłę
odbarczającą przez korek w celu zmniejszenia nadciśnienia wewnątrz fiolki.4. Przemieścić roztwór do końcowego zbiornika (zestaw mini-bag lub burette), uzyskując
całkowitą objętość nie mniejszą niż 50 ml i podawać w infuzji dożylnej przez 15 do 30 minut.Uwaga: w celu zapewnienia jałowości leku ważne jest, aby nie wkłuwać igły odbarczającej przez korek fiolki przed całkowitym rozpuszczeniem leku.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUZakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A. ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Biotum 1 g: pozwolenie nr R/0592 Biotum 2 g: pozwolenie nr 9996
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIABiotum, 1 g: Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 31.05.1991 r.
Biotum, 2 g: Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 11.09.2003 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 12.04.2013 r.